Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
vrijdag 24 oktober 2008 om 13:02
ElmerV ik kan je redelijk goed volgen.Snap je woede iig. prima.
Het feit dat iets (dood) erger is dan wat jou bekomt.
Nou sorry voor mijn woorden nu,maar ik heb liever dood (dan kan je het iig. plaatsen hoe vreselijk ook)dan niet weten vwb. je eigen kinderen.Dat ongewisse vreet!
En dan je moeders onschuldige gedrag,als verraad zien, dat komt je strot ook uit kan me daar wel flink wat bij voorstellen.
Vind je steun hier meid hopeijk heb je daar wat aan.
Het feit dat iets (dood) erger is dan wat jou bekomt.
Nou sorry voor mijn woorden nu,maar ik heb liever dood (dan kan je het iig. plaatsen hoe vreselijk ook)dan niet weten vwb. je eigen kinderen.Dat ongewisse vreet!
En dan je moeders onschuldige gedrag,als verraad zien, dat komt je strot ook uit kan me daar wel flink wat bij voorstellen.
Vind je steun hier meid hopeijk heb je daar wat aan.
vrijdag 24 oktober 2008 om 13:06
Vind het wat vreemd EV dat je niet ongestoord daar kon zijn.
Dat hoort/mag niet.
Mijn mening>niet goed.
Je hoort ongestoord een gesprek te hebben.
Dit is duidelijk een storingzender welke jij al helemaal niet kan gebruiken.Je bent al wat ongemakkelijk en word afgeleid en voelt je >belast weer.
Vreemd nogmaals.Zij heeft als psych orde te hebben voor cliénten.
ALTIJD.En nee dit kan niet door de mand eenmalig of niet!
Dankjewel voor je bloemetje,zal het erbij zetten.
Dat hoort/mag niet.
Mijn mening>niet goed.
Je hoort ongestoord een gesprek te hebben.
Dit is duidelijk een storingzender welke jij al helemaal niet kan gebruiken.Je bent al wat ongemakkelijk en word afgeleid en voelt je >belast weer.
Vreemd nogmaals.Zij heeft als psych orde te hebben voor cliénten.
ALTIJD.En nee dit kan niet door de mand eenmalig of niet!
Dankjewel voor je bloemetje,zal het erbij zetten.
vrijdag 24 oktober 2008 om 13:12
EV, in een andere situatie heb ik dat ook meegemaakt: het vergelijken. "Voor mij is het erger, want....". En al was dat misschien zo, het feit dat ik het met die situatie moeilijk had, daar werd niks mee gedaan. Als ik maar braaf de mores volgde, dan hoorde ik erbij. Wie ik was, en mijn gevoelens waren niet belangrijk. En dát was wat mij stak. Dus je verontwaardiging kan ik goed begrijpen.
vrijdag 24 oktober 2008 om 14:33
Als je geen goed gevoel hebt bij de psychotherapeute, dan moet je het niet doen EV. Precies om de redenen die terughoudendheid veroorzaken die je al aangaf. Dat is zonde van je tijd.
En vervelend van die mails. En van al dat onbegrip. Ik begrijp eruit dat ze het vergeleken of je buitensloten omdat jouw kinderen wel nog leven. En daarnaast dat jouw vriendin gezellig gaat zitten babbelen met je zus terwijl dat niet loyaal voelt.
Ik begrijp het. En ik begrijp dat dat teveel wonden weer openrukt. Dikke lieverd.
Wat droomde je trouwens? Als het te prive is heb ik niets gevraagd (ik vraag ernaar omdat ik dromen vaak zo inzichtelijk vind, fascinerende symboliek).
En vervelend van die mails. En van al dat onbegrip. Ik begrijp eruit dat ze het vergeleken of je buitensloten omdat jouw kinderen wel nog leven. En daarnaast dat jouw vriendin gezellig gaat zitten babbelen met je zus terwijl dat niet loyaal voelt.
Ik begrijp het. En ik begrijp dat dat teveel wonden weer openrukt. Dikke lieverd.
Wat droomde je trouwens? Als het te prive is heb ik niets gevraagd (ik vraag ernaar omdat ik dromen vaak zo inzichtelijk vind, fascinerende symboliek).
vrijdag 24 oktober 2008 om 18:53
ElmerV ze komen zichzelf nog wel tegen ooit.
Ik herken het maar al te goed meid.
Dit wat jij door hebt te gaan verontwaardigd me alsmaar meer.
Jij bent iig. eerlijk bouw daar maar op.
Veel mensen durven niet eerlijk te zijn.
Ik ben ook zo'n eerlijkerd,zeg waar het op staat.Kunnen velen niet mee omgaan/willen dat niet.Is te confronterend/te gecompliceerd oid.
Zoek je steun maar even bij EM.
Laat het rusten.
Ik herken het maar al te goed meid.
Dit wat jij door hebt te gaan verontwaardigd me alsmaar meer.
Jij bent iig. eerlijk bouw daar maar op.
Veel mensen durven niet eerlijk te zijn.
Ik ben ook zo'n eerlijkerd,zeg waar het op staat.Kunnen velen niet mee omgaan/willen dat niet.Is te confronterend/te gecompliceerd oid.
Zoek je steun maar even bij EM.
Laat het rusten.
zaterdag 25 oktober 2008 om 12:22
Hey lieve EV,
ik snap je heel goed, het is ontzettend herkenbaar. Ik heb dat gevoel nu niet meer, ben er eindelijk graag. Maar ik heb lang het gevoel gehad: ik hoor hier niet, mag ik al weg?
Het is veranderd doordat ik mijn ruimte die ik inneem als meer vanzelfsprekend ben gaan beschouwen. Ik ben er nog lang niet helemaal maar ik ben een eind op weg en ik merk dat dat gevoel erg veranderd is naarmate ik meer en meer hier echt durfde te zijn.
Je leeft in een soort continue staat van afwijzing en dat doet pijn, afgrijselijke pijn. Enige wat je daaraan kunt doen is stoppen met jezelf afwijzen, stoppen met loyaal zijn naar anderen toe die jou hebben afgewezen, nog steeds afwijzen voor je gevoel.
Word loyaal naar jezelf toe, onvoorwaardelijk. Eis je ruimte op. Die is van jou, niemand mag je die ontnemen. En dan wordt ademen een recht, wordt bestaan een zegen. Waar dan ook, in welke vorm dan ook. Leven is leven, in welke vorm dan ook. Als je dat vereert, vereer je ook vanzelf het leven hier. En leer je het te omarmen. (Lekker zweverig maar ik heb zo'n vermoeden dat je precies begrijpt wat ik bedoel .)
Het is een proces. En ik had al voor een groot deel mijn vrede ermee gesloten maar nu bij mijn studie is dit grappig genoeg juist een van de dingen die goed behandeld kan worden met regressietherapie. Het is een bekend probleem en de lading is eraf te halen. Misschien iets om over na te denken?
ik snap je heel goed, het is ontzettend herkenbaar. Ik heb dat gevoel nu niet meer, ben er eindelijk graag. Maar ik heb lang het gevoel gehad: ik hoor hier niet, mag ik al weg?
Het is veranderd doordat ik mijn ruimte die ik inneem als meer vanzelfsprekend ben gaan beschouwen. Ik ben er nog lang niet helemaal maar ik ben een eind op weg en ik merk dat dat gevoel erg veranderd is naarmate ik meer en meer hier echt durfde te zijn.
Je leeft in een soort continue staat van afwijzing en dat doet pijn, afgrijselijke pijn. Enige wat je daaraan kunt doen is stoppen met jezelf afwijzen, stoppen met loyaal zijn naar anderen toe die jou hebben afgewezen, nog steeds afwijzen voor je gevoel.
Word loyaal naar jezelf toe, onvoorwaardelijk. Eis je ruimte op. Die is van jou, niemand mag je die ontnemen. En dan wordt ademen een recht, wordt bestaan een zegen. Waar dan ook, in welke vorm dan ook. Leven is leven, in welke vorm dan ook. Als je dat vereert, vereer je ook vanzelf het leven hier. En leer je het te omarmen. (Lekker zweverig maar ik heb zo'n vermoeden dat je precies begrijpt wat ik bedoel .)
Het is een proces. En ik had al voor een groot deel mijn vrede ermee gesloten maar nu bij mijn studie is dit grappig genoeg juist een van de dingen die goed behandeld kan worden met regressietherapie. Het is een bekend probleem en de lading is eraf te halen. Misschien iets om over na te denken?
zaterdag 25 oktober 2008 om 13:11
ElmerV wat Feliciaatje ook zegt,het is een proces.
Een mega proces om jezelf toe te spreken je bent okee,je bent welkom.
Ik zit er ook middenin.
Maak dat JIJ gewoon welkom bent en voor diegenen die dat niet vinden dan loop je die voorbij.
Loeihard in sommige gevallen maar je moet anders red je het niet.
En ondanks je weemoed zie ik dat je uiteindelijk komt waar je wilt komen.Je hebt een kracht en tot nu toe staande weten te houden.
Hou die kracht vast hoe erg je je voelt.Doe het!
Klote dat mensen je laten donderen en jij er alles aan wilt doen om het te repareren,terwijl het in feite bij hun ligt.
Zo ik al zei,ze kunnen niet omgaan met de pijn die jij doorstaat en walsen er over heen waarmee ze dus aangeven jij bent niet belangrijk.
Lieve EV dat zegt genoeg.
Kopop.
Een mega proces om jezelf toe te spreken je bent okee,je bent welkom.
Ik zit er ook middenin.
Maak dat JIJ gewoon welkom bent en voor diegenen die dat niet vinden dan loop je die voorbij.
Loeihard in sommige gevallen maar je moet anders red je het niet.
En ondanks je weemoed zie ik dat je uiteindelijk komt waar je wilt komen.Je hebt een kracht en tot nu toe staande weten te houden.
Hou die kracht vast hoe erg je je voelt.Doe het!
Klote dat mensen je laten donderen en jij er alles aan wilt doen om het te repareren,terwijl het in feite bij hun ligt.
Zo ik al zei,ze kunnen niet omgaan met de pijn die jij doorstaat en walsen er over heen waarmee ze dus aangeven jij bent niet belangrijk.
Lieve EV dat zegt genoeg.
Kopop.
zaterdag 25 oktober 2008 om 20:25
Nee he EV,ik leg het na een paar blz. ook even opzij.
Kan je er wat mee of kan je daar nog niets over zeggen?
Ik pak het wanneer ik alleen ben anders kan ik me niet concentreren.
Het is niet een boek van even lekker luchtig zitten lezen.
En verder, je bent ingestort maar je weet dat je de kracht bezit om je er overheen te zetten en dat kost enorm veel tijd.Heel veel tijd.
Om te helen.
Je gezette stappen.
1 stap vooruit,en ineens 2 stap achteruit en je ligt compleet weer overhoop.Hoeft maar iets te zijn en hoe krachtig je stappen je voelt je mag je voelen zo je je voelt.Daar ben je mens voor.En de kracht hou je wel ondanks een tegenslag.Niet leuk.
Je bent kwetsbaar EV,zo enorm kwetsbaar.
Kan je er wat mee of kan je daar nog niets over zeggen?
Ik pak het wanneer ik alleen ben anders kan ik me niet concentreren.
Het is niet een boek van even lekker luchtig zitten lezen.
En verder, je bent ingestort maar je weet dat je de kracht bezit om je er overheen te zetten en dat kost enorm veel tijd.Heel veel tijd.
Om te helen.
Je gezette stappen.
1 stap vooruit,en ineens 2 stap achteruit en je ligt compleet weer overhoop.Hoeft maar iets te zijn en hoe krachtig je stappen je voelt je mag je voelen zo je je voelt.Daar ben je mens voor.En de kracht hou je wel ondanks een tegenslag.Niet leuk.
Je bent kwetsbaar EV,zo enorm kwetsbaar.
