Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zondag 26 oktober 2008 om 20:15
Mijn vader nam het wel vaak voor mij op. Maar daar trok ze zich gewoon niks van aan. Ze ging gewoon verder met wat ze zei. Of ze zei dat ik net zo'n slome was als mijn vader waar niks in zat.
Ik weet niet waarom ze deed wat ze deed. Mijn moeder wilde graag altijd medisch in de belangstelling staan. Ze ging serieus wel elke week een keer naar de HA. Soms wel meerdere keren per week. Die zei dan dat het psychisch was. En daar was ze dan weer kwaad over. Ze had het ook altijd over ziektes, wist er ook veel vanaf. Dat zal wel komen omdat ze vroeger verpleegster is geweest. Ik heb zelf het vermoeden dat ze het syndroom van munchhausen heeft. Een ziekte voorwenden om aandacht te krijgen. Op een gegeven moment nam niemand haar meer serieus daarin. Maar zij bleef maar volhouden dat ze dit en dat had. Of dat mijn vader dit of dat had. (Bij mij viel het wel mee)
Hoe ik nu in het leven sta. Tja, ik mis mijn moeder niet. Ik mis wel een moeder. Ik ben weleens verdrietig als ik in de stad moeders met dochters zie lopen. Of als mensen vertellen dat ze bij hun moeder op bezoek zijn geweest. Dat mis ik wel. Ik had graag een moeder gehad die me graag had gezien, die trots op me was. En blij. Waar ik mijn verhaal bij kwijt kan en die er voor me is. Dat vind ik wel erg.
Verder heb ik meer last van het feit dat ik vroeger gepest ben dan van mijn moeder. Al denk ik wel dat het gedrag van mijn moeder mij wel gevormd heeft en nog steeds invloed heeft. Al met al vind ik dat ik het best goed heb gedaan. Ik ben gewoon af en toe verdrietig omdat ik die lieve moeder niet heb gehad en toch veel dingen heb moeten aanhoren die een gemiddelde moeder niet tegen haar kind zegt. En veel dingen heb gemist. Dat is wel jammer.
Door het pesten op school voelde ik me al waardeloos. Mijn moeder bevestigde het thuis alleen maar. Ik neem het haar wel kwalijk wat ze heeft gedaan. Ik begrijp niet dat je zo tegen je kind kan doen. Ik snap het gewoon niet.
Zelf heb ik heel weinig van mijn moeder. In mijn karakter heb ik helemaal niks van haar. Uiterlijk meer. Soms ben ik weleens bang dat ik toch op mijn moeder lijk. Als ik ruzie heb met mensen bv. Zij lag altijd met iedereen in de clinch. Op zulke momenten ben ik bang dat het ik van haar heb. Mijn vader zegt altijd dat ik heel anders ben dan zij. Dat ik veel liever en een veel zachter karakter heb dan haar. Dat ik me geen zorgen moet maken dat ik op haar lijk. En dat iedereen weleens ruzie/onenigheid met iemand anders heeft. Dat stelt mij dan weer gerust. En soms ben ik bang dat als ik ooit kinderen zou hebben dat er bij mij ook een knop omgaat en dat ik mijn kinderen ook zo zou behandelen. Dat beangstigt mij. Het rare is dat ik vaak te horen krijg dat mensen denken dat ik een hele goede/lieve moeder zou zijn. Laatst zei iemand nog dat ik een fantastische moeder zou zijn. Dat laatste vind ik dan weer wat overdreven, maar het doet mij wel veel. Zij weten namelijk niet hoe mijn moeder was.
Ik weet niet waarom ze deed wat ze deed. Mijn moeder wilde graag altijd medisch in de belangstelling staan. Ze ging serieus wel elke week een keer naar de HA. Soms wel meerdere keren per week. Die zei dan dat het psychisch was. En daar was ze dan weer kwaad over. Ze had het ook altijd over ziektes, wist er ook veel vanaf. Dat zal wel komen omdat ze vroeger verpleegster is geweest. Ik heb zelf het vermoeden dat ze het syndroom van munchhausen heeft. Een ziekte voorwenden om aandacht te krijgen. Op een gegeven moment nam niemand haar meer serieus daarin. Maar zij bleef maar volhouden dat ze dit en dat had. Of dat mijn vader dit of dat had. (Bij mij viel het wel mee)
Hoe ik nu in het leven sta. Tja, ik mis mijn moeder niet. Ik mis wel een moeder. Ik ben weleens verdrietig als ik in de stad moeders met dochters zie lopen. Of als mensen vertellen dat ze bij hun moeder op bezoek zijn geweest. Dat mis ik wel. Ik had graag een moeder gehad die me graag had gezien, die trots op me was. En blij. Waar ik mijn verhaal bij kwijt kan en die er voor me is. Dat vind ik wel erg.
Verder heb ik meer last van het feit dat ik vroeger gepest ben dan van mijn moeder. Al denk ik wel dat het gedrag van mijn moeder mij wel gevormd heeft en nog steeds invloed heeft. Al met al vind ik dat ik het best goed heb gedaan. Ik ben gewoon af en toe verdrietig omdat ik die lieve moeder niet heb gehad en toch veel dingen heb moeten aanhoren die een gemiddelde moeder niet tegen haar kind zegt. En veel dingen heb gemist. Dat is wel jammer.
Door het pesten op school voelde ik me al waardeloos. Mijn moeder bevestigde het thuis alleen maar. Ik neem het haar wel kwalijk wat ze heeft gedaan. Ik begrijp niet dat je zo tegen je kind kan doen. Ik snap het gewoon niet.
Zelf heb ik heel weinig van mijn moeder. In mijn karakter heb ik helemaal niks van haar. Uiterlijk meer. Soms ben ik weleens bang dat ik toch op mijn moeder lijk. Als ik ruzie heb met mensen bv. Zij lag altijd met iedereen in de clinch. Op zulke momenten ben ik bang dat het ik van haar heb. Mijn vader zegt altijd dat ik heel anders ben dan zij. Dat ik veel liever en een veel zachter karakter heb dan haar. Dat ik me geen zorgen moet maken dat ik op haar lijk. En dat iedereen weleens ruzie/onenigheid met iemand anders heeft. Dat stelt mij dan weer gerust. En soms ben ik bang dat als ik ooit kinderen zou hebben dat er bij mij ook een knop omgaat en dat ik mijn kinderen ook zo zou behandelen. Dat beangstigt mij. Het rare is dat ik vaak te horen krijg dat mensen denken dat ik een hele goede/lieve moeder zou zijn. Laatst zei iemand nog dat ik een fantastische moeder zou zijn. Dat laatste vind ik dan weer wat overdreven, maar het doet mij wel veel. Zij weten namelijk niet hoe mijn moeder was.
zondag 26 oktober 2008 om 20:28
Herkenbaar Elske, een ouder missen, maar niet jé ouder. En natuurlijk heb je het goed gedaan! Wees trots op jezelf.
Klinkt heerlijk EV, die boswandeling. En leuk een golden retriever, lekkere trouwe en lieve honden .
Felicia, was het een beetje te doen vandaag? Ik hoop het.
Artemis, ik wacht met spanning op je verhaal over de inca trail!
En Face, Setter, MissM, Hanke, 1609 (ojee, nu ben ik vast iemand vergeten, forgive me!), hoop dat jullie ook een fijne dag hebben gehad, welterusten voor iedereen alvast.
Slaap lekker straks (f)
Klinkt heerlijk EV, die boswandeling. En leuk een golden retriever, lekkere trouwe en lieve honden .
Felicia, was het een beetje te doen vandaag? Ik hoop het.
Artemis, ik wacht met spanning op je verhaal over de inca trail!
En Face, Setter, MissM, Hanke, 1609 (ojee, nu ben ik vast iemand vergeten, forgive me!), hoop dat jullie ook een fijne dag hebben gehad, welterusten voor iedereen alvast.
Slaap lekker straks (f)
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zondag 26 oktober 2008 om 21:04
Elske wat naar allemaal.
Tsja en of je als je moeder bent/word?
Ik betrap me er vaak op dat ik uit onmacht ook dingen doe/heb gedaan.
Ook richting de kinderen ooit.
Ik schrik van mezelf.
Dat nooit meer.
En toch je neemt wta mee van die rottigheid wat jou overkwam.
En je doet je uiterste best om het anders te doen.
Soms té waardoor het averechts werkt.
Of tegen je keert damn ik doe mijn best waarom nemen/pakken jullie kinderen,het niet van me aan/op.
Dan word ik machteloos want ik doe zo mijn best.
Ik laat het nu maar achterwege ik verwacht teveel van wat ik zelf heb gemist/moeten missen.
Yoch fijn dat je vader je troost in die zin dat je wel een leuk dochter bent.
En ja een moeder mis je.Maar deze dus niet.
ElmerV dan je voor je uitleg.
Machteloze positie soms dus en krijgt je partner de volle laag.
Omdat je zelf ook niet weet hoe om te gaan met dit verschrikkelijke gemis.
Grappig hoe je elkaar hebt weten te vinden toch en nog met elkaar bent en hij iig. wel een stukje van je kinderen heeft mee gehad.Hoe kort ook.
Hou je goed...
Tsja en of je als je moeder bent/word?
Ik betrap me er vaak op dat ik uit onmacht ook dingen doe/heb gedaan.
Ook richting de kinderen ooit.
Ik schrik van mezelf.
Dat nooit meer.
En toch je neemt wta mee van die rottigheid wat jou overkwam.
En je doet je uiterste best om het anders te doen.
Soms té waardoor het averechts werkt.
Of tegen je keert damn ik doe mijn best waarom nemen/pakken jullie kinderen,het niet van me aan/op.
Dan word ik machteloos want ik doe zo mijn best.
Ik laat het nu maar achterwege ik verwacht teveel van wat ik zelf heb gemist/moeten missen.
Yoch fijn dat je vader je troost in die zin dat je wel een leuk dochter bent.
En ja een moeder mis je.Maar deze dus niet.
ElmerV dan je voor je uitleg.
Machteloze positie soms dus en krijgt je partner de volle laag.
Omdat je zelf ook niet weet hoe om te gaan met dit verschrikkelijke gemis.
Grappig hoe je elkaar hebt weten te vinden toch en nog met elkaar bent en hij iig. wel een stukje van je kinderen heeft mee gehad.Hoe kort ook.
Hou je goed...
zondag 26 oktober 2008 om 22:53
Pakweg een maand geleden heb ik voor het laatst gereageerd, ziek geweest en m'n hoofd stond er niet naar om zelf mee te schrijven. Wat is er in de tussentijd veel gebeurd hier. Nog niet alles gelezen, wel wijze en lieve woorden, veel herkenbaarheid ook.
Elske , die angst om op je moeder te lijken, begrijp/herken ik wel. Maar al zou je in bepaalde opzichten op haar lijken, je bent haar niet. Het feit dat je niet snapt dat ze zo tegen je deed, geeft aan dat je anders bent en denkt dan zij. Ik heb zelf bepaalde mindere karaktereigenschappen die mijn moeder ook heeft. Het stelt mij gerust dat ik me ervan bewust ben en dat ik er mijn draai aan kan geven.
EV: Mooi hè, de herfst met scala aan kleuren. Fijn dat je een mooie dag hebt gehad,
Vorige week heb ik m'n moeder weer na een half jaar gezien. Mooie wandeling gemaakt door de duinen, veel herten gezien, heerlijk. Mijn moeder en ik praten nu voornamelijk oppervlakkig met elkaar. Ik ben blij dat ze in een stabiele periode zit en dat het goed met haar gaat, dat geeft mij rust, ook deze afstand geeft mij rust. Of ze leunde behoorlijk op mij of ze was bezig met zichzelf of haar vriend/man. In de periodes dat geen vriend had, was ik vaak haar luisterende oor en was ik goed, wijs, slim en lief blabla maar zodra er weer iemand in beeld kwam, veranderde zij en stond ik ver van haar af. Vaak spande ze samen met onder andere mijn (ex)stiefvader (waarmee ik inmiddels een goede band mee, heel blij mee) en lieten ze me merken dat ik dom was of als ik iets verkeerd deed in hun ogen, werd ik soms dagenlang genegeerd waarbij m'n moeder heel vrolijk ging doen naar hem maar alsof ik niet bestond. Misselijk vind ik dat. Dat op je tenen moeten lopen om geaccepteerd te worden. Ik heb gemengde gevoelens ten opzichte van mijn moeder. Zij heef een zeer ziekelijke jeugd gehad waardoor ik begrijp hoe zij is geworden zoals ze is maar die onvoorspelbaarheid van haar vind ik maar moeilijk. De tijden dat we het goed met elkaar konden vinden waren de momenten dat zij alleen was, dat zij het moeilijk had en dus op mij leunde. Meer dan eens heeft ze gezegd dat het leven zonder mij niet hoefde. Dat meende ze ook, is ze ook voor onder behandeling geweest.
Er is de afgelopen jaren veel gebeurd, teveel om hier op te schrijven. Drie jaar geleden was de maat voor mij vol nadat ze me als een baksteen liet vallen (ze was weer aan de man). We hebben een paar jaar geen contact gehad, dat was een verdrietige periode maar tegelijkertijd ook mooie periode. Leerde mezelf meer kennen met al m'n goede en minder leuke eigenschappen. Waarschijnlijk heb ik een emotionele achterstand door m'n jeugd, sta ik door veel gebeurtenissen wantrouwig in het leven maar m'n positviteit is voor een groot deel terug als ik het vergelijk met die drie jaar geleden.
Het is weer een hele lap tekst geworden. Hoog tijd om naar bed te gaan.
Liefs (f)
Elske , die angst om op je moeder te lijken, begrijp/herken ik wel. Maar al zou je in bepaalde opzichten op haar lijken, je bent haar niet. Het feit dat je niet snapt dat ze zo tegen je deed, geeft aan dat je anders bent en denkt dan zij. Ik heb zelf bepaalde mindere karaktereigenschappen die mijn moeder ook heeft. Het stelt mij gerust dat ik me ervan bewust ben en dat ik er mijn draai aan kan geven.
EV: Mooi hè, de herfst met scala aan kleuren. Fijn dat je een mooie dag hebt gehad,
Vorige week heb ik m'n moeder weer na een half jaar gezien. Mooie wandeling gemaakt door de duinen, veel herten gezien, heerlijk. Mijn moeder en ik praten nu voornamelijk oppervlakkig met elkaar. Ik ben blij dat ze in een stabiele periode zit en dat het goed met haar gaat, dat geeft mij rust, ook deze afstand geeft mij rust. Of ze leunde behoorlijk op mij of ze was bezig met zichzelf of haar vriend/man. In de periodes dat geen vriend had, was ik vaak haar luisterende oor en was ik goed, wijs, slim en lief blabla maar zodra er weer iemand in beeld kwam, veranderde zij en stond ik ver van haar af. Vaak spande ze samen met onder andere mijn (ex)stiefvader (waarmee ik inmiddels een goede band mee, heel blij mee) en lieten ze me merken dat ik dom was of als ik iets verkeerd deed in hun ogen, werd ik soms dagenlang genegeerd waarbij m'n moeder heel vrolijk ging doen naar hem maar alsof ik niet bestond. Misselijk vind ik dat. Dat op je tenen moeten lopen om geaccepteerd te worden. Ik heb gemengde gevoelens ten opzichte van mijn moeder. Zij heef een zeer ziekelijke jeugd gehad waardoor ik begrijp hoe zij is geworden zoals ze is maar die onvoorspelbaarheid van haar vind ik maar moeilijk. De tijden dat we het goed met elkaar konden vinden waren de momenten dat zij alleen was, dat zij het moeilijk had en dus op mij leunde. Meer dan eens heeft ze gezegd dat het leven zonder mij niet hoefde. Dat meende ze ook, is ze ook voor onder behandeling geweest.
Er is de afgelopen jaren veel gebeurd, teveel om hier op te schrijven. Drie jaar geleden was de maat voor mij vol nadat ze me als een baksteen liet vallen (ze was weer aan de man). We hebben een paar jaar geen contact gehad, dat was een verdrietige periode maar tegelijkertijd ook mooie periode. Leerde mezelf meer kennen met al m'n goede en minder leuke eigenschappen. Waarschijnlijk heb ik een emotionele achterstand door m'n jeugd, sta ik door veel gebeurtenissen wantrouwig in het leven maar m'n positviteit is voor een groot deel terug als ik het vergelijk met die drie jaar geleden.
Het is weer een hele lap tekst geworden. Hoog tijd om naar bed te gaan.
Liefs (f)
maandag 27 oktober 2008 om 00:51
He Rosy, goed om je weer terug te zien. Ben je weer helemaal beter?
Elske, ik heb je verhaal gelezen en helaas hoor je in dit topic thuis. Maar zoals MissMara dat zo mooi verwoordt: hier zijn we vooral bezig met: "hoe pak ik mijn leven terug.' Voel je welkom, ik vind dat je helder kan schrijven. De angst om op je moeder te lijken ken ik wel, net als nog meer onder ons en misschien ook de meelezers (zwaai!). Van de week kreeg ik een opmerking van iemand die het tegendeel bewees en die kwam aan! En ik was er trots op.
Face, wat leuk om te lezen dat je begint te snappen dat je hier gewoon mee kan doen. Zonder je verontschuldigen.
En 1609, ik ben supertrots op je. Dat je zo in het moment bent als je in gezelschap bent, dat er van alles aan spontane dingen gebeurt. Dat jouw bloem zich langzaam ontvouwt.
Hoe is het gegaan Feli, heb je nog nieuwe 'trucjes' toegepast om het soepeler te doen gaan, zonder jezelf onder te sneeuwen?
Ik ga steeds meer merken waarom ik geen kinderen wil. De dode ogen van vermoeidheid van iemand uit mijn omgeving. Gister ook met een dagje peuterzorg meegedaan. Zo intensief en vermoeiend. Er blijft zo weinig mij-tijd over.
Vanochtend uitgebreid gekletst/gepraat/gehangen/de juiste vragen gesteld na een logeernachtje. Als er kinderen zijn, kan dat niet. Heb je niet de tijd en de rust om zoiets te doen. En ik vind het zo waardevol.
Bij die vriendin ben ik één van de weinigen in haar omgeving die haar welzijn als prioriteit ziet. Ik heb wat stukjes van dit topic aan haar voorgelezen, o.a. die over gebroken hart. Over je liefde niet kwijt kunnen. Waarop zij antwoordt op mijn vraag of dat bij haar ook zo is: 'Heb ik wel een hart?" Het enige wat ik daar dan op kan antwoorden is: "wat ben je wreed voor jezelf".
Zeg nou zelf dames, als je een vriendin van Hanke bent, kún je niet harteloos zijn.
Gemerkt dat ik contacten heel fijn vind, maar dat er ook dingen aan zitten die ik niet zo geweldig vind. En dat het daarom ook heel belangrijk is om goed gezelschap voor jezelf te zijn.
Het loslaten van mijn "sorry dat ik besta" houding maakt dat ik kritscher ben in contacten. Dat als iets niet goed loopt, ik er niet automatisch meer vanuit ga dat het aan mij ligt. Omdat ik zo moeilijk ben. Daar geloof ik niet meer in. Ik zie nu ook het aandeel van de ander. In hoeverre dat mij benadeelt. En dat ik daar boos en verdrietig over ben.
Hoe ik de confrontatie aan zal gaan weet ik nog niet. Ik begin ook te leren dat er soms tijden zijn dat je beter even kan zwijgen, om een moment af te wachten dat geschikter is. Ook nieuw voor mij om te merken dat ik langere tijd boos kan zijn zonder dat het me verteert. Dat ik niet meteen meer een oplossing hoef. Het kan verdragen en dat het minder groot is. Maar wel bestaansrecht heeft.
Mijn oersoep trekt een kruidige bouillon....
Elske, ik heb je verhaal gelezen en helaas hoor je in dit topic thuis. Maar zoals MissMara dat zo mooi verwoordt: hier zijn we vooral bezig met: "hoe pak ik mijn leven terug.' Voel je welkom, ik vind dat je helder kan schrijven. De angst om op je moeder te lijken ken ik wel, net als nog meer onder ons en misschien ook de meelezers (zwaai!). Van de week kreeg ik een opmerking van iemand die het tegendeel bewees en die kwam aan! En ik was er trots op.
Face, wat leuk om te lezen dat je begint te snappen dat je hier gewoon mee kan doen. Zonder je verontschuldigen.
En 1609, ik ben supertrots op je. Dat je zo in het moment bent als je in gezelschap bent, dat er van alles aan spontane dingen gebeurt. Dat jouw bloem zich langzaam ontvouwt.
Hoe is het gegaan Feli, heb je nog nieuwe 'trucjes' toegepast om het soepeler te doen gaan, zonder jezelf onder te sneeuwen?
Ik ga steeds meer merken waarom ik geen kinderen wil. De dode ogen van vermoeidheid van iemand uit mijn omgeving. Gister ook met een dagje peuterzorg meegedaan. Zo intensief en vermoeiend. Er blijft zo weinig mij-tijd over.
Vanochtend uitgebreid gekletst/gepraat/gehangen/de juiste vragen gesteld na een logeernachtje. Als er kinderen zijn, kan dat niet. Heb je niet de tijd en de rust om zoiets te doen. En ik vind het zo waardevol.
Bij die vriendin ben ik één van de weinigen in haar omgeving die haar welzijn als prioriteit ziet. Ik heb wat stukjes van dit topic aan haar voorgelezen, o.a. die over gebroken hart. Over je liefde niet kwijt kunnen. Waarop zij antwoordt op mijn vraag of dat bij haar ook zo is: 'Heb ik wel een hart?" Het enige wat ik daar dan op kan antwoorden is: "wat ben je wreed voor jezelf".
Zeg nou zelf dames, als je een vriendin van Hanke bent, kún je niet harteloos zijn.
Gemerkt dat ik contacten heel fijn vind, maar dat er ook dingen aan zitten die ik niet zo geweldig vind. En dat het daarom ook heel belangrijk is om goed gezelschap voor jezelf te zijn.
Het loslaten van mijn "sorry dat ik besta" houding maakt dat ik kritscher ben in contacten. Dat als iets niet goed loopt, ik er niet automatisch meer vanuit ga dat het aan mij ligt. Omdat ik zo moeilijk ben. Daar geloof ik niet meer in. Ik zie nu ook het aandeel van de ander. In hoeverre dat mij benadeelt. En dat ik daar boos en verdrietig over ben.
Hoe ik de confrontatie aan zal gaan weet ik nog niet. Ik begin ook te leren dat er soms tijden zijn dat je beter even kan zwijgen, om een moment af te wachten dat geschikter is. Ook nieuw voor mij om te merken dat ik langere tijd boos kan zijn zonder dat het me verteert. Dat ik niet meteen meer een oplossing hoef. Het kan verdragen en dat het minder groot is. Maar wel bestaansrecht heeft.
Mijn oersoep trekt een kruidige bouillon....
maandag 27 oktober 2008 om 07:43
Mooie post Hanke.
Vooral het niet meteen een oplossing willen is goed.
Loslaten...en gewoon bedenken, soms is er geen oplossing.
Goed ook dat je bedenkt dat het niet altijd aan jou ligt waardoor je beter je best gaat doen dan.
Dat zit er zit ingebakerd al hé, dat kost energie om dat te veranderen.
Stap voor stap kom je tot jou kern wat voor jou goed is.
En uiteindelijk nee kan/durft te zeggen dat je iets niet (meer) wilt.
Iig. herkent dat er mensen zijn die be/onbewust misbruik maken van jou zijn en dat pertinent niet meer wilt.
Grenzen stellen voor jezelf is 1 van de dingen die we niet doen/deden.
En dat is zo enorm brelangrijk voor jezelf.
Hoe jij handeld zo word je behandeld zeggen ze wel.
En in feite is dat ook zo.
Als kind sta je daar nog niet zo in maar als volwassenen is dat aan te leren.
Die knop omzetten in wat goed is voor jou en wat niet goed is/voelt aan je voorbij laten gaan.
Fijne dag allemaal.
Feliciaatje hoe was je middag/avond?
Vooral het niet meteen een oplossing willen is goed.
Loslaten...en gewoon bedenken, soms is er geen oplossing.
Goed ook dat je bedenkt dat het niet altijd aan jou ligt waardoor je beter je best gaat doen dan.
Dat zit er zit ingebakerd al hé, dat kost energie om dat te veranderen.
Stap voor stap kom je tot jou kern wat voor jou goed is.
En uiteindelijk nee kan/durft te zeggen dat je iets niet (meer) wilt.
Iig. herkent dat er mensen zijn die be/onbewust misbruik maken van jou zijn en dat pertinent niet meer wilt.
Grenzen stellen voor jezelf is 1 van de dingen die we niet doen/deden.
En dat is zo enorm brelangrijk voor jezelf.
Hoe jij handeld zo word je behandeld zeggen ze wel.
En in feite is dat ook zo.
Als kind sta je daar nog niet zo in maar als volwassenen is dat aan te leren.
Die knop omzetten in wat goed is voor jou en wat niet goed is/voelt aan je voorbij laten gaan.
Fijne dag allemaal.
Feliciaatje hoe was je middag/avond?
maandag 27 oktober 2008 om 10:00
quote:elske schreef op 25 oktober 2008 @ 21:11:
Ze heeft tegen mijn vriend gezegd dat ik een heel lief kind was maar dat ze wel streng tegen mij moest zijn af en toe. Verder weet ik het niet precies. Ze vertelde dat ze heel ziek is (kanker en suikerziekte) Bij ieder zou ik dat heel erg vinden natuurlijk. Maar mijn moeder was altijd al bezig met ziektes en riep 20 jaar geleden al dat ze heel ziek was terwijl dat helemaa niet waar was. Ik weet dus niet wat ik ervan moet denken. Ik heb ook geen contact meer opgenomen met haar.
Sommige mensen denken dat ze het goed wil maken met mij omdat ze niet lang meer te leven heeft. Anderen denken dat ze nu alleen is en niemand meer heeft en daarom mij belt. Maar mij uiteindelijk weer zo zal laten vallen.
Ik weet niet wat ik ermee moet. Voorlopig doe ik er niks mee.
Elske,
Je hebt alle recht om hier gewoon even over na te denken. Als zij er al van kinds af aan niet geweest is voor je, kun jij je ook enigszins gevoelloos voor haar opstellen. Ik denk zelfs dat dat het beste is. Stop je liefde in mensen die het wel enigszins terug kunnen geven. Misschien is ze wel ziek; misschien niet. Sommige mensen kunnen heel ver gaan om dit te "bewijzen".
Ze heeft tegen mijn vriend gezegd dat ik een heel lief kind was maar dat ze wel streng tegen mij moest zijn af en toe. Verder weet ik het niet precies. Ze vertelde dat ze heel ziek is (kanker en suikerziekte) Bij ieder zou ik dat heel erg vinden natuurlijk. Maar mijn moeder was altijd al bezig met ziektes en riep 20 jaar geleden al dat ze heel ziek was terwijl dat helemaa niet waar was. Ik weet dus niet wat ik ervan moet denken. Ik heb ook geen contact meer opgenomen met haar.
Sommige mensen denken dat ze het goed wil maken met mij omdat ze niet lang meer te leven heeft. Anderen denken dat ze nu alleen is en niemand meer heeft en daarom mij belt. Maar mij uiteindelijk weer zo zal laten vallen.
Ik weet niet wat ik ermee moet. Voorlopig doe ik er niks mee.
Elske,
Je hebt alle recht om hier gewoon even over na te denken. Als zij er al van kinds af aan niet geweest is voor je, kun jij je ook enigszins gevoelloos voor haar opstellen. Ik denk zelfs dat dat het beste is. Stop je liefde in mensen die het wel enigszins terug kunnen geven. Misschien is ze wel ziek; misschien niet. Sommige mensen kunnen heel ver gaan om dit te "bewijzen".
maandag 27 oktober 2008 om 13:18
Dankjulliewel voor het vragen naar hoe mijn dag was . Het was gezellig. Ik merk dat ik ergens de grip erop heb gekregen. Ik weet hoe ze is, het is geaccepteerd en ik kan nu eindelijk weer ook warm en gezellig zijn en tegelijkertijd waakzaam. Ik denk omdat ik me zo comfortabel met mijzelf voel over het algemeen, ze kan niet veel impact hebben als ik dat niet toesta. Ze zal me nog wel een aantal keer pijn doen maar daar baal ik dan van op dat moment en dan zal ik het weer loslaten denk ik.
Gek hoe dat zijn plek begint te vinden. Mede dankzij jullie, ik merk aan mezelf dat schrijven hier me veel stappen verder heeft gebracht met het verwerken en dingen achter me laten. Het was erg. Het doet er niet meer zoveel toe. Nog genoeg dingen uit te baggeren en er zal nog wel pijn bij komen kijken. Maar ik ben me los aan het maken.
En ik herken je posting enorm Hanke. Zit hier zo'n beetje in hetzelfde proces. Het voelt fijn, alsof ik steeds meer controle ervaar ipv maar gewoon te tolereren en accepteren wat er over me heen dendert. Dat over me heen denderen=ongewenst. Als je dat wil doen, doe dat dan maar ergens anders. Voelt goed.
Vooral omdat het niet defensief of boos of pijnlijk is. Het is iets neutraals. Net zoals bij mijn dochter op de momenten dat ze een kleuter driftbui heeft. Prima dat je die gevoelens hebt maar tot hier en niet verder. En dat dien je te respecteren.
Alsof niet langer de wereld centraal staat en ik aan de buitenkant zweef en niet mijn plek kan vinden, maar juist dat ik mijzelf centraal stel en dat ook mag doen. Enorme kracht komt daarbij vrij.
Dikke voor iedereen, ik reageer later inhoudelijk maar ik merk dat ik een slopende week achter de rug heb in veel opzichten. Dus lekker wat rondbanjeren en dingen laten bezinken.
Gek hoe dat zijn plek begint te vinden. Mede dankzij jullie, ik merk aan mezelf dat schrijven hier me veel stappen verder heeft gebracht met het verwerken en dingen achter me laten. Het was erg. Het doet er niet meer zoveel toe. Nog genoeg dingen uit te baggeren en er zal nog wel pijn bij komen kijken. Maar ik ben me los aan het maken.
En ik herken je posting enorm Hanke. Zit hier zo'n beetje in hetzelfde proces. Het voelt fijn, alsof ik steeds meer controle ervaar ipv maar gewoon te tolereren en accepteren wat er over me heen dendert. Dat over me heen denderen=ongewenst. Als je dat wil doen, doe dat dan maar ergens anders. Voelt goed.
Vooral omdat het niet defensief of boos of pijnlijk is. Het is iets neutraals. Net zoals bij mijn dochter op de momenten dat ze een kleuter driftbui heeft. Prima dat je die gevoelens hebt maar tot hier en niet verder. En dat dien je te respecteren.
Alsof niet langer de wereld centraal staat en ik aan de buitenkant zweef en niet mijn plek kan vinden, maar juist dat ik mijzelf centraal stel en dat ook mag doen. Enorme kracht komt daarbij vrij.
Dikke voor iedereen, ik reageer later inhoudelijk maar ik merk dat ik een slopende week achter de rug heb in veel opzichten. Dus lekker wat rondbanjeren en dingen laten bezinken.
maandag 27 oktober 2008 om 13:53
Wat een fijne reacties op mijn post.
De jouwe Face, sprong eruit, dank je wel.
Zo schattig, vanochtend trok een stil en 'nieuw' peutertje naar mij toe. "Juf ,ik wil bij jou zitten in de kring". Dikke stille tranen toen een andere juf op de stoel naast haar was gaan zitten. (ik was even een ander kindje verschonen). Gelukkig had ik het meteen door en nam plaats. "Is het zo goed?" "Ja, (met een diepe zucht)".
Gisterochtend bleek dat de broek die ik begin september gekocht had omdat ik al mijn andere kleren niet meer pas, óók te groot wordt. I'm the incredible shrinking woman!
Julus, hoe was je vakantie?
Elske, dat lege gevoel wat je hebt wat betreft je moeder en de vraag of je je serieus zorgen moet maken over haar gezondheid, is herkenbaar. Zelfs al zou je de vraag met ja beantwoorden, dan nog kan dat lege gevoel maken dat je de keus maakt niet naar haar toe te gaan.
Hoe vind je het hoe hier gereageerd wordt? Is het te dicht op je huid of trek je het wel? En wat zijn voor jou op dit moment de gevolgen van het langdurige pesten?
Feli, ik had gehoopt dat het zo zou gaan gister. Fijn om te lezen, en als je even wat tijd wil nemen om rond te banjeren moet je dat zeker doen.
Het is een beetje hak op de tak post. Fijne dag allemaal!
De jouwe Face, sprong eruit, dank je wel.
Zo schattig, vanochtend trok een stil en 'nieuw' peutertje naar mij toe. "Juf ,ik wil bij jou zitten in de kring". Dikke stille tranen toen een andere juf op de stoel naast haar was gaan zitten. (ik was even een ander kindje verschonen). Gelukkig had ik het meteen door en nam plaats. "Is het zo goed?" "Ja, (met een diepe zucht)".
Gisterochtend bleek dat de broek die ik begin september gekocht had omdat ik al mijn andere kleren niet meer pas, óók te groot wordt. I'm the incredible shrinking woman!
Julus, hoe was je vakantie?
Elske, dat lege gevoel wat je hebt wat betreft je moeder en de vraag of je je serieus zorgen moet maken over haar gezondheid, is herkenbaar. Zelfs al zou je de vraag met ja beantwoorden, dan nog kan dat lege gevoel maken dat je de keus maakt niet naar haar toe te gaan.
Hoe vind je het hoe hier gereageerd wordt? Is het te dicht op je huid of trek je het wel? En wat zijn voor jou op dit moment de gevolgen van het langdurige pesten?
Feli, ik had gehoopt dat het zo zou gaan gister. Fijn om te lezen, en als je even wat tijd wil nemen om rond te banjeren moet je dat zeker doen.
Het is een beetje hak op de tak post. Fijne dag allemaal!
maandag 27 oktober 2008 om 16:18
[quote]hanke321 schreef op 27 oktober 2008 @ 13:53:
Wat een fijne reacties op mijn post.
De jouwe Face, sprong eruit, dank je wel.
quote]
Fijn ook jou reactie daarop,om te lezen.
Goed gevoel moet het geven vwb. het kindje die zich naast je 'nestelde' met een zucht van zo is het goed.
Mooi dat je broeken/kleding te groot word.
Positief allemaal.
Keep going.
Feliciaatje ook goed bij jou dat het prima verliep en je er boven staat vwb. je moeder.
Loslaten...en bedenken (zelfde tip als voor Hanke) het ligt niet aan jou.We leren het wel,en kunnen het ook.
Het neemt voor mijzelf ook positieve vormen aan inmiddels.
Het ligt niet altijd (alleen)aan mij/jou.
Wat een fijne reacties op mijn post.
De jouwe Face, sprong eruit, dank je wel.
quote]
Fijn ook jou reactie daarop,om te lezen.
Goed gevoel moet het geven vwb. het kindje die zich naast je 'nestelde' met een zucht van zo is het goed.
Mooi dat je broeken/kleding te groot word.
Positief allemaal.
Keep going.
Feliciaatje ook goed bij jou dat het prima verliep en je er boven staat vwb. je moeder.
Loslaten...en bedenken (zelfde tip als voor Hanke) het ligt niet aan jou.We leren het wel,en kunnen het ook.
Het neemt voor mijzelf ook positieve vormen aan inmiddels.
Het ligt niet altijd (alleen)aan mij/jou.
maandag 27 oktober 2008 om 18:48
Julus, ik ben ook heel benieuwd hoe je vakantie was! Ik hoop dat je weer even lekker hebt kunnen opladen.
Schattig inderdaad die reactie van dat peutertje Hanke, je bent vast een hele lieve juf. Dat kan niet anders, want je bent gewoon een lief mens .
Feli, wat fijn dat het contact met je moeder in een rustig vaarwater zit. Lijkt me een heel prettig gevoel.
En grenzen Face, dat is denk ik wel een van de sleutelwoorden voor ons allemaal. Tot hier en niet verder, jezelf voorop stellen. Dat is ook wat ik nu doe in het contact met mijn moeder. Het voelt heel hard, maar ik heb het gewoon nodig.
Rosy, welkom terug. En voor iedereen een fijne avond
Schattig inderdaad die reactie van dat peutertje Hanke, je bent vast een hele lieve juf. Dat kan niet anders, want je bent gewoon een lief mens .
Feli, wat fijn dat het contact met je moeder in een rustig vaarwater zit. Lijkt me een heel prettig gevoel.
En grenzen Face, dat is denk ik wel een van de sleutelwoorden voor ons allemaal. Tot hier en niet verder, jezelf voorop stellen. Dat is ook wat ik nu doe in het contact met mijn moeder. Het voelt heel hard, maar ik heb het gewoon nodig.
Rosy, welkom terug. En voor iedereen een fijne avond
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 27 oktober 2008 om 21:51
quote:hanke321 schreef op 27 oktober 2008 @ 13:53:
Elske, dat lege gevoel wat je hebt wat betreft je moeder en de vraag of je je serieus zorgen moet maken over haar gezondheid, is herkenbaar. Zelfs al zou je de vraag met ja beantwoorden, dan nog kan dat lege gevoel maken dat je de keus maakt niet naar haar toe te gaan.
Hoe vind je het hoe hier gereageerd wordt? Is het te dicht op je huid of trek je het wel? En wat zijn voor jou op dit moment de gevolgen van het langdurige pesten?
Voorlopig doe ik niks met mijn moeder, ik heb andere dingen aan mijn hoofd. Maar het blijft lastig natuurlijk.
Ik heb geen slecht gevoel bij hoe mensen hier reageren. Dit is een onderwerp wat niet zo gevoelig ligt als het onderwerp pesten. Ik zit meer met het pesten dan met mijn moeder, omdat mijn moeder maar 1 persoon was en de mensen uit mijn klas, dat waren er 30, allemaal tegen mij. Ik heb voor mijn gevoel daar meer schade aan ondervonden dan aan het gedrag van mijn moeder. Al was dat ook niet goed natuurlijk. Ik wil eigenlijk niet zoveel over het pesten meer zeggen. Ten eerste omdat dit een ander topic is en ten tweede omdat hoe sommige mensen daarop reageren mij enorm kwetsen omdat ze niet weten wat ze zeggen. Enkele dingen die ik eraan overgehouden heb is dat ik niet met mensen van mijn eigen leeftijd omga. Of dat ik niet meer in een groep mensen iets durf te zeggen, bv tijdens vergaderingen.
Weer terug naar mijn moeder. Ik herken ook dingen die andere mensen hier zeggen. Dat is fijn om te weten/lezen, dat je niet de enige bent. Ik zal het zeker blijven volgen hier.
Elske, dat lege gevoel wat je hebt wat betreft je moeder en de vraag of je je serieus zorgen moet maken over haar gezondheid, is herkenbaar. Zelfs al zou je de vraag met ja beantwoorden, dan nog kan dat lege gevoel maken dat je de keus maakt niet naar haar toe te gaan.
Hoe vind je het hoe hier gereageerd wordt? Is het te dicht op je huid of trek je het wel? En wat zijn voor jou op dit moment de gevolgen van het langdurige pesten?
Voorlopig doe ik niks met mijn moeder, ik heb andere dingen aan mijn hoofd. Maar het blijft lastig natuurlijk.
Ik heb geen slecht gevoel bij hoe mensen hier reageren. Dit is een onderwerp wat niet zo gevoelig ligt als het onderwerp pesten. Ik zit meer met het pesten dan met mijn moeder, omdat mijn moeder maar 1 persoon was en de mensen uit mijn klas, dat waren er 30, allemaal tegen mij. Ik heb voor mijn gevoel daar meer schade aan ondervonden dan aan het gedrag van mijn moeder. Al was dat ook niet goed natuurlijk. Ik wil eigenlijk niet zoveel over het pesten meer zeggen. Ten eerste omdat dit een ander topic is en ten tweede omdat hoe sommige mensen daarop reageren mij enorm kwetsen omdat ze niet weten wat ze zeggen. Enkele dingen die ik eraan overgehouden heb is dat ik niet met mensen van mijn eigen leeftijd omga. Of dat ik niet meer in een groep mensen iets durf te zeggen, bv tijdens vergaderingen.
Weer terug naar mijn moeder. Ik herken ook dingen die andere mensen hier zeggen. Dat is fijn om te weten/lezen, dat je niet de enige bent. Ik zal het zeker blijven volgen hier.
maandag 27 oktober 2008 om 22:28
Hoi Elske,
Je bent vrij om te besluiten wat je er over kwijt wilt, over dat pesten. Ik denk niet dat je op dit topic bang hoeft te zijn dat er naar op gereageerd wordt. Ik weet van een aantal hier dat ze gepest zijn.
Bij mij heeft het zo'n 12 jaar geduurd. Ik weet niet of je alles gelezen hebt, maar wat ik oa over mijn tienertijd beschrijf is de ongelofelijke eenzaamheid. Verder heb ik het er op dit forum ook niet over gehad. Een tijdje terug was er een reltopic, ik geloof in april of mei. En daarin zag ik ook opmerkingen komen als "huilie, jij rende vroeger altijd naar de juf zeker, of stak je vinger op als er vergeten was huiswerk op te geven. Je fiets ligt óp de stalling". Kan me voorstellen dat je daarom er ook niet zoveel over kwijt wilt hier.
Het gevoel van onveiligheid was vroeger bij mij enorm. Sinds kort doe ik een paar cursussen, ook met mensen van mijn leeftijd. En nog steeds, bij elke bijeenkomst, vrees ik en meen ik waar te nemen dat anderen mij stom vinden en over mij praten met elkaar...Langzaam ga ik accepteren dat ik niet standaard ben, en dat dat ook veel voordelen heeft. Maar in jonger jaren was dat een totaal andere ervaring.
Je bent vrij om te besluiten wat je er over kwijt wilt, over dat pesten. Ik denk niet dat je op dit topic bang hoeft te zijn dat er naar op gereageerd wordt. Ik weet van een aantal hier dat ze gepest zijn.
Bij mij heeft het zo'n 12 jaar geduurd. Ik weet niet of je alles gelezen hebt, maar wat ik oa over mijn tienertijd beschrijf is de ongelofelijke eenzaamheid. Verder heb ik het er op dit forum ook niet over gehad. Een tijdje terug was er een reltopic, ik geloof in april of mei. En daarin zag ik ook opmerkingen komen als "huilie, jij rende vroeger altijd naar de juf zeker, of stak je vinger op als er vergeten was huiswerk op te geven. Je fiets ligt óp de stalling". Kan me voorstellen dat je daarom er ook niet zoveel over kwijt wilt hier.
Het gevoel van onveiligheid was vroeger bij mij enorm. Sinds kort doe ik een paar cursussen, ook met mensen van mijn leeftijd. En nog steeds, bij elke bijeenkomst, vrees ik en meen ik waar te nemen dat anderen mij stom vinden en over mij praten met elkaar...Langzaam ga ik accepteren dat ik niet standaard ben, en dat dat ook veel voordelen heeft. Maar in jonger jaren was dat een totaal andere ervaring.
maandag 27 oktober 2008 om 23:50
Hallo Elske, je bent hier welkom, er wordt hier naar je geluisterd. Voel je vrij in wat je kwijt wil. Ik begrijp dat je jezelf door wat je hebt meegemaakt meer hebt afgesloten, niet meer je mening durft te vertellen tijdens vergaderingen. Zelf wat pestervaringen meegemaakt maar voornamelijk was ik zo onzichtbaar mogelijk, een buitenstaander. En dan lees ik jou verhaal en dat van Hanke, jarenlang gepest worden, ik kan er zo verdrietig van worden als ik dat lees.
Hanke, ja na een fikse oorontsteking doet alles het weer. Op mij kom je over als een warm en fijn persoon, geen wonder dat kinderen graag in je buurt vertoeven.
Fijn ook om weer met jullie te praten, jullie welkomstwoorden doen me goed. Mooi om te lezen hoe iedereen zichzelf centraal probeert te stellen en op haar manier probeert om een goed evenwicht te vinden in gevoel ten opzichte van (vooral) moeder, met wel of geen contact. Felicitaatje, prettig dat je met je moeder om kan gaan zonder dat je jezelf tekort doet en dat het zelfs lukt zonder dat je je leeggezogen voelt achteraf. Dat ervaar ik sinds kort steeds meer, wat een rust geeft dat.
Elmervrouw, zoals je de ontmoeting in je taxi omschrijft, ontroerend. Je hart spreekt zeker als ik je woorden lees.
Goedenacht allemaal (f)
Hanke, ja na een fikse oorontsteking doet alles het weer. Op mij kom je over als een warm en fijn persoon, geen wonder dat kinderen graag in je buurt vertoeven.
Fijn ook om weer met jullie te praten, jullie welkomstwoorden doen me goed. Mooi om te lezen hoe iedereen zichzelf centraal probeert te stellen en op haar manier probeert om een goed evenwicht te vinden in gevoel ten opzichte van (vooral) moeder, met wel of geen contact. Felicitaatje, prettig dat je met je moeder om kan gaan zonder dat je jezelf tekort doet en dat het zelfs lukt zonder dat je je leeggezogen voelt achteraf. Dat ervaar ik sinds kort steeds meer, wat een rust geeft dat.
Elmervrouw, zoals je de ontmoeting in je taxi omschrijft, ontroerend. Je hart spreekt zeker als ik je woorden lees.
Goedenacht allemaal (f)
dinsdag 28 oktober 2008 om 05:22
Hai allemaal,
Even een kort berichtje om te laten weten dat we het hebben overleefd! De Inca Trail is ontzettend mooi, en je weet direct uit wat voor soort hout je bent gesneden! Het was op sommige momenten even flink doorzetten, maar Arteman noemde me liefdevol zijn "bijtertje", dus het is allemaal goed gegaan. We zwaar hoor, over een bergpas op 4200 m. met volle bepakking op... Maar toen we vanmorgen op Machu Picchu aankwamen, in de mist, was het het allemaal waard geweest.
Het is hier nu bijna 23.30 en we zijn al op pad sinds 4.00 vanmorgen, dus het blog wordt even niets meer (misschien morgen snel voor we doorvliegen naar de Amazone).
Lief dat jullie allemaal zo aan me denken en met me meeleven! Vanaf Peru denk ik ook veel aan jullie (ik droom op sommige nachten zelfs over mijn ex-ouders, maar dat probeer ik aan de hoogteziekte te wijten). Volgende week ben ik weer thuis, en dan kan ik weer wat inhoudelijker op jullie allemaal reageren.
Lieve Elske, welkom.
Voor iedereen een dikke knuffel en zodra het kan, laat ik weer iets horen!
Even een kort berichtje om te laten weten dat we het hebben overleefd! De Inca Trail is ontzettend mooi, en je weet direct uit wat voor soort hout je bent gesneden! Het was op sommige momenten even flink doorzetten, maar Arteman noemde me liefdevol zijn "bijtertje", dus het is allemaal goed gegaan. We zwaar hoor, over een bergpas op 4200 m. met volle bepakking op... Maar toen we vanmorgen op Machu Picchu aankwamen, in de mist, was het het allemaal waard geweest.
Het is hier nu bijna 23.30 en we zijn al op pad sinds 4.00 vanmorgen, dus het blog wordt even niets meer (misschien morgen snel voor we doorvliegen naar de Amazone).
Lief dat jullie allemaal zo aan me denken en met me meeleven! Vanaf Peru denk ik ook veel aan jullie (ik droom op sommige nachten zelfs over mijn ex-ouders, maar dat probeer ik aan de hoogteziekte te wijten). Volgende week ben ik weer thuis, en dan kan ik weer wat inhoudelijker op jullie allemaal reageren.
Lieve Elske, welkom.
Voor iedereen een dikke knuffel en zodra het kan, laat ik weer iets horen!
