Relaties
alle pijlers
écht leuke relaties vandaag de dag ...
donderdag 30 oktober 2008 om 08:18
Drie maanden tot een half jaar in je uppie op reis ; moet kunnen .
Heb je " niet zo'n zin " in je schoonouders , een feest van je partners werk ; gewoon niet gaan .
Begint je relatie al ongelooflijk k*t ; blijf niet hangen in die beginfase van gezellige dingen doen ; ga samen naar een therapeut !
Maak schema's van wie doet wat en zorg ervoor dat je niet één kopje meer afwast dan de ander .
Houd je geld vooral voor jezelf zodat je geen eurocent betaalt aan de hobby van de ander .
Geef niets op , doe niets tegen je zin , pak de ander terug waar je maar kan en blijf héél dicht bij jezelf ....
Misschien voor " de jeugd " heel normaal .
Maar in mijn ogen zijn relaties er niet leuker op geworden .
Maar goed , voor wie modern wil zijn : Ik heb me helemaal ingelezen , dus degene die een héle liefdevolle relatie hebben kunnen NU en HIER tips krijgen voor een eigentijdse relatie .
Heb je " niet zo'n zin " in je schoonouders , een feest van je partners werk ; gewoon niet gaan .
Begint je relatie al ongelooflijk k*t ; blijf niet hangen in die beginfase van gezellige dingen doen ; ga samen naar een therapeut !
Maak schema's van wie doet wat en zorg ervoor dat je niet één kopje meer afwast dan de ander .
Houd je geld vooral voor jezelf zodat je geen eurocent betaalt aan de hobby van de ander .
Geef niets op , doe niets tegen je zin , pak de ander terug waar je maar kan en blijf héél dicht bij jezelf ....
Misschien voor " de jeugd " heel normaal .
Maar in mijn ogen zijn relaties er niet leuker op geworden .
Maar goed , voor wie modern wil zijn : Ik heb me helemaal ingelezen , dus degene die een héle liefdevolle relatie hebben kunnen NU en HIER tips krijgen voor een eigentijdse relatie .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 30 oktober 2008 om 11:23
Hier ook alles samen. En ook ouderwetsch. Al 15 jaar samen, al 11 jaar getrouwd, en ik weet dat anderen onze relatie soms zien als opofferen, maar zo zit het nou eenmaal niet in elkaar.
Er werd hier gezegd dat een relatie geen moeite mag kosten, en dàt vind ik onzin: als je jaren bij elkaar bent, verander je allebei ook. En soms pas je dan even niet meer zo naadloos bij elkaar. En daar moet je dan samen weer even moeite voor doen om het weer passend te krijgen.
Ook over het de ander niet belemmeren: niet zo maar. Maar het komt voor dat de een de ander belemmert. Zo lang je dat in samenspraak doet en er afspraken over maakt, lijkt me dat geen probleem.
Voorbeeld: de carriere van mijn man belemmert mij, momenteel. Hij werkt onregelmatige uren, veel uren, en dat is voor mij lastig, omdat ik nu, na de verhuizing terug naar NL, weer wil gaan werken en dus moet weten dat ik van em op aan kan. Dan praat je daar samen over en zoek je een oplossing. En die oplossing is niet nù te realiseren, maar wel over een tijdje. Prima.
Ik heb van mijn leven nog geen toestemming gevraagd om iets te kopen. Bij grote dingen wel overlegd, maar toestemming? Ha! No way!
Er werd hier gezegd dat een relatie geen moeite mag kosten, en dàt vind ik onzin: als je jaren bij elkaar bent, verander je allebei ook. En soms pas je dan even niet meer zo naadloos bij elkaar. En daar moet je dan samen weer even moeite voor doen om het weer passend te krijgen.
Ook over het de ander niet belemmeren: niet zo maar. Maar het komt voor dat de een de ander belemmert. Zo lang je dat in samenspraak doet en er afspraken over maakt, lijkt me dat geen probleem.
Voorbeeld: de carriere van mijn man belemmert mij, momenteel. Hij werkt onregelmatige uren, veel uren, en dat is voor mij lastig, omdat ik nu, na de verhuizing terug naar NL, weer wil gaan werken en dus moet weten dat ik van em op aan kan. Dan praat je daar samen over en zoek je een oplossing. En die oplossing is niet nù te realiseren, maar wel over een tijdje. Prima.
Ik heb van mijn leven nog geen toestemming gevraagd om iets te kopen. Bij grote dingen wel overlegd, maar toestemming? Ha! No way!
donderdag 30 oktober 2008 om 11:25
Misschien is dat het wel , in dat andere topic ; dat sommigen zich niet kunnen voorstellen dat het als een soort van amputatie voelt ?
Als mijn man voor zijn werk een paar dagen weg moet dan hoop ik dat hij het ook heel leuk heeft , maar ik voel me wel een soort van " afgesneden " . En ja , dan heb je mazzel als de ander dat ook zo voelt en met liefde een keer 300 km rijdt voor een nachtje samen .
Als je daar beiden heel anders in staat en de ander zonder " moeite " zes maanden zonder je kan , dan kan ik me voorstellen dat je daar voor jezelf ( bij jezelf blijven ) conclusies aan verbindt .
Als mijn man voor zijn werk een paar dagen weg moet dan hoop ik dat hij het ook heel leuk heeft , maar ik voel me wel een soort van " afgesneden " . En ja , dan heb je mazzel als de ander dat ook zo voelt en met liefde een keer 300 km rijdt voor een nachtje samen .
Als je daar beiden heel anders in staat en de ander zonder " moeite " zes maanden zonder je kan , dan kan ik me voorstellen dat je daar voor jezelf ( bij jezelf blijven ) conclusies aan verbindt .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 30 oktober 2008 om 11:28
quote:Evidenza schreef op 30 oktober 2008 @ 11:08:
[...]
For real? Ik zou het trouwens ook niet voorgesteld hebben, maar ik zou gezegd hebben dat ik dat ging doen. Omdat je in zo'n situatie zelf al wel in kan schatten dat één avond in de maand (!) geen wissel trekt op hem. Het heeft zelfs helemaal niks uit te staan met hem.
Dat zijn geen dingen die ik overleg hoor. Ik zou eigenlijk niet weten wat ik wel overleg. Misschien iets waar ik zelf niet uit kom ofzo. Of als ik zou weten dat hij daar veel moeite mee zou hebben. Maar dan wel onderbouwd graag, en niet zoals hier in deze situatie van Dubiootje.
Het ging niet alleen om die ene avond in de maand, maar ook om de tijd die ik nodig zou hebben om te studeren (naast mijn baan), waarbij hij dus de kinderen bij mij 'vandaan moest houden'. Als hij daar niet aan meewerkt, dan gaat dat studeren niet, omdat ik dan voortdurend de kinderen om me heen heb. Het was voor mijn gevoel dus iets wat ik niet kon/wilde doen zonder dat hij het ermee eens was. Ik heb zelfs nog geopperd dat ik dan wel een oppas kon nemen voor die avonden (!!!). Dat was natuurlijk belachelijk, maar daar bleek wel uit dat het niet goed zat.
Het lastige is juist dat ik het niet zag als toestemming vragen, maar als overleg. Maar als hij nee zei, dan gebeurde het niet. Idem dito met aankopen (ja, ik weet dat het idioot klinkt, ik was nota bene de kostwinner!). Ik zat zo vast in het idee van "over grote uitgaven pleeg je overleg" en "je heb toch niet voor niets een relatie dus over bepaalde dingen moet je het eens worden" en "een relatie is geven en nemen" dat het compleet scheefgroeide. Dat kwam voornamelijk doordat mijn ex niet zo dacht (geven en nemen was voor hem: zij geeft, ik neem). Had ik wel een normale, respectvolle partner gehad, dan was het 'overleg' geen 'toestemming' geweest en waren er heel andere uitkomsten gekomen.
Ik begrijp dat het enorm stom klinkt als ik het zo opschrijf, maar toch weet ik dat mijn bedoelingen goed waren en dat daar feitelijk misbruik van gemaakt is. Dat verwijt ik mezelf ook niet meer zo. Maar ik vraag me wel af hoe het dan wel moet. Deel je in zo'n geval gewoon mee dat je cursus x of hobby y gaat doen? En wat als je partner op dat tijdstip ook een activiteit heeft? Of als het betekent dat jij uiteindelijk elke avond weg bent? Waar leg je die grens?
Evidenza, ik word nu wel benieuwd hoe het er bij jou aan toegaat als jij nooit iets overlegt. Bepaal jij dan wat er gebeurt of gaan jullie allebei je eigen gang (apart van elkaar)?
[...]
For real? Ik zou het trouwens ook niet voorgesteld hebben, maar ik zou gezegd hebben dat ik dat ging doen. Omdat je in zo'n situatie zelf al wel in kan schatten dat één avond in de maand (!) geen wissel trekt op hem. Het heeft zelfs helemaal niks uit te staan met hem.
Dat zijn geen dingen die ik overleg hoor. Ik zou eigenlijk niet weten wat ik wel overleg. Misschien iets waar ik zelf niet uit kom ofzo. Of als ik zou weten dat hij daar veel moeite mee zou hebben. Maar dan wel onderbouwd graag, en niet zoals hier in deze situatie van Dubiootje.
Het ging niet alleen om die ene avond in de maand, maar ook om de tijd die ik nodig zou hebben om te studeren (naast mijn baan), waarbij hij dus de kinderen bij mij 'vandaan moest houden'. Als hij daar niet aan meewerkt, dan gaat dat studeren niet, omdat ik dan voortdurend de kinderen om me heen heb. Het was voor mijn gevoel dus iets wat ik niet kon/wilde doen zonder dat hij het ermee eens was. Ik heb zelfs nog geopperd dat ik dan wel een oppas kon nemen voor die avonden (!!!). Dat was natuurlijk belachelijk, maar daar bleek wel uit dat het niet goed zat.
Het lastige is juist dat ik het niet zag als toestemming vragen, maar als overleg. Maar als hij nee zei, dan gebeurde het niet. Idem dito met aankopen (ja, ik weet dat het idioot klinkt, ik was nota bene de kostwinner!). Ik zat zo vast in het idee van "over grote uitgaven pleeg je overleg" en "je heb toch niet voor niets een relatie dus over bepaalde dingen moet je het eens worden" en "een relatie is geven en nemen" dat het compleet scheefgroeide. Dat kwam voornamelijk doordat mijn ex niet zo dacht (geven en nemen was voor hem: zij geeft, ik neem). Had ik wel een normale, respectvolle partner gehad, dan was het 'overleg' geen 'toestemming' geweest en waren er heel andere uitkomsten gekomen.
Ik begrijp dat het enorm stom klinkt als ik het zo opschrijf, maar toch weet ik dat mijn bedoelingen goed waren en dat daar feitelijk misbruik van gemaakt is. Dat verwijt ik mezelf ook niet meer zo. Maar ik vraag me wel af hoe het dan wel moet. Deel je in zo'n geval gewoon mee dat je cursus x of hobby y gaat doen? En wat als je partner op dat tijdstip ook een activiteit heeft? Of als het betekent dat jij uiteindelijk elke avond weg bent? Waar leg je die grens?
Evidenza, ik word nu wel benieuwd hoe het er bij jou aan toegaat als jij nooit iets overlegt. Bepaal jij dan wat er gebeurt of gaan jullie allebei je eigen gang (apart van elkaar)?
Ga in therapie!
donderdag 30 oktober 2008 om 11:32
quote:blijfgewoonbianca schreef op 30 oktober 2008 @ 11:25:
Misschien is dat het wel , in dat andere topic ; dat sommigen zich niet kunnen voorstellen dat het als een soort van amputatie voelt ?
Als mijn man voor zijn werk een paar dagen weg moet dan hoop ik dat hij het ook heel leuk heeft , maar ik voel me wel een soort van " afgesneden " . En ja , dan heb je mazzel als de ander dat ook zo voelt en met liefde een keer 300 km rijdt voor een nachtje samen .
Als je daar beiden heel anders in staat en de ander zonder " moeite " zes maanden zonder je kan , dan kan ik me voorstellen dat je daar voor jezelf ( bij jezelf blijven ) conclusies aan verbindt .Precies, BGB, je verwoordt het goed. Zo voel ik het ook.
Misschien is dat het wel , in dat andere topic ; dat sommigen zich niet kunnen voorstellen dat het als een soort van amputatie voelt ?
Als mijn man voor zijn werk een paar dagen weg moet dan hoop ik dat hij het ook heel leuk heeft , maar ik voel me wel een soort van " afgesneden " . En ja , dan heb je mazzel als de ander dat ook zo voelt en met liefde een keer 300 km rijdt voor een nachtje samen .
Als je daar beiden heel anders in staat en de ander zonder " moeite " zes maanden zonder je kan , dan kan ik me voorstellen dat je daar voor jezelf ( bij jezelf blijven ) conclusies aan verbindt .Precies, BGB, je verwoordt het goed. Zo voel ik het ook.
donderdag 30 oktober 2008 om 11:38
Ik voel me niet geamputeerd als Lief er niet is. En hij is er vaak niet. Ik mis em wel, maar als ik me elke keer dat hij voor z'n werk weg is geamputeerd zou moeten voelen, zou de fantoompijn me verteren.
Maar ik ben helemaal blij als ie er weer is. En hij is ook altijd helemaal blij als hij weer thuis is.
Maar ik ben helemaal blij als ie er weer is. En hij is ook altijd helemaal blij als hij weer thuis is.
donderdag 30 oktober 2008 om 11:41
Ik weet geen beter woord , Tilalia ," missen " dekt wat mij betreft net de lading niet ( goh, ik mis de Hagelslag hier op vakantie ) , " amputatie " is het ook niet helemaal .... al kan ik me voorstellen dat wanneer je partner zou overlijden het wél zo voelt .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 30 oktober 2008 om 11:42
quote:blijfgewoonbianca schreef op 30 oktober 2008 @ 11:25:
Misschien is dat het wel , in dat andere topic ; dat sommigen zich niet kunnen voorstellen dat het als een soort van amputatie voelt ?
Als mijn man voor zijn werk een paar dagen weg moet dan hoop ik dat hij het ook heel leuk heeft , maar ik voel me wel een soort van " afgesneden " . En ja , dan heb je mazzel als de ander dat ook zo voelt en met liefde een keer 300 km rijdt voor een nachtje samen .
Als je daar beiden heel anders in staat en de ander zonder " moeite " zes maanden zonder je kan , dan kan ik me voorstellen dat je daar voor jezelf ( bij jezelf blijven ) conclusies aan verbindt .
ik kan het niet goed uitleggen, maar voor mij voelt de band juist sterker. Omdat je je in dat prachtige land waar je bent, toch zo ontzettend verbonden voelt met je man die 1000 kilometer verderop zit. Niet alleen als ik op reis ben, maar dan wel heel sterk, voel ik onze relatie juist als een onbreekbare band.
En dat terwijl ik als we thuis zijn om twaalf uur 's middags al heel blij kan worden van de gedachte dat ik 's avonds weer met mijn vent in bed mag liggen.
Overigens zou ik heel graag samen met mijn vriend willen reizen, maar hij houdt er niet van. Ik dacht ook altijd dat ik niet samen zou kunnen leven met iemand die mijn passie niet deelt. Maar hij is de ware, en ik geef hem niet op omdat hij niet samen een wereldreis wil maken. (zo kun je het ook bekijken)
Misschien is dat het wel , in dat andere topic ; dat sommigen zich niet kunnen voorstellen dat het als een soort van amputatie voelt ?
Als mijn man voor zijn werk een paar dagen weg moet dan hoop ik dat hij het ook heel leuk heeft , maar ik voel me wel een soort van " afgesneden " . En ja , dan heb je mazzel als de ander dat ook zo voelt en met liefde een keer 300 km rijdt voor een nachtje samen .
Als je daar beiden heel anders in staat en de ander zonder " moeite " zes maanden zonder je kan , dan kan ik me voorstellen dat je daar voor jezelf ( bij jezelf blijven ) conclusies aan verbindt .
ik kan het niet goed uitleggen, maar voor mij voelt de band juist sterker. Omdat je je in dat prachtige land waar je bent, toch zo ontzettend verbonden voelt met je man die 1000 kilometer verderop zit. Niet alleen als ik op reis ben, maar dan wel heel sterk, voel ik onze relatie juist als een onbreekbare band.
En dat terwijl ik als we thuis zijn om twaalf uur 's middags al heel blij kan worden van de gedachte dat ik 's avonds weer met mijn vent in bed mag liggen.
Overigens zou ik heel graag samen met mijn vriend willen reizen, maar hij houdt er niet van. Ik dacht ook altijd dat ik niet samen zou kunnen leven met iemand die mijn passie niet deelt. Maar hij is de ware, en ik geef hem niet op omdat hij niet samen een wereldreis wil maken. (zo kun je het ook bekijken)
donderdag 30 oktober 2008 om 11:43
Vroeger had ik een relatie waarin ik alle vrijheid had die ik wilde. Kon elke avond weggaan, drie maanden op reis was ook geen probleem geweest. Ieder een eigen rekening, eigen hobby's, eigen vrienden.
Ik voelde me ontzettend eenzaam.
Nu ik wel in een "geamputeerd voelen als de ander weg is"-relatie zit, merk ik dat ik eigenlijk een soort alleenstaande met huisgenoot was.
Ik voelde me ontzettend eenzaam.
Nu ik wel in een "geamputeerd voelen als de ander weg is"-relatie zit, merk ik dat ik eigenlijk een soort alleenstaande met huisgenoot was.
donderdag 30 oktober 2008 om 11:43
donderdag 30 oktober 2008 om 11:46
quote:Moondancer schreef op 30 oktober 2008 @ 11:43:
Ik hoop dat ik ooit nog eens in zo'n liefdevolle en harmonieuze relatie zal zitten als een aantal van jullie
ik weet niet of je de mijne ook zo zou bestempelen (sommigen op dit forum niet geloof ik) maar ik hoop het ook voor je!
Volgens mij is de crux van een gelukkige relatie dat je een man hebt die bij je past. Dat ik me niet prettig voel bij sommige hierboven beschreven relaties, wil natuurlijk niet zeggen dat de desbetreffende forummers minder gelukkig zijn dan ik.
Ik hoop dat ik ooit nog eens in zo'n liefdevolle en harmonieuze relatie zal zitten als een aantal van jullie
ik weet niet of je de mijne ook zo zou bestempelen (sommigen op dit forum niet geloof ik) maar ik hoop het ook voor je!
Volgens mij is de crux van een gelukkige relatie dat je een man hebt die bij je past. Dat ik me niet prettig voel bij sommige hierboven beschreven relaties, wil natuurlijk niet zeggen dat de desbetreffende forummers minder gelukkig zijn dan ik.
donderdag 30 oktober 2008 om 11:47
donderdag 30 oktober 2008 om 11:49
quote:kachel schreef op 30 oktober 2008 @ 11:46:
[...]
ik weet niet of je de mijne ook zo zou bestempelen (sommigen op dit forum niet geloof ik) maar ik hoop het ook voor je!
Volgens mij is de crux van een gelukkige relatie dat je een man hebt die bij je past. Dat ik me niet prettig voel bij sommige hierboven beschreven relaties, wil natuurlijk niet zeggen dat de desbetreffende forummers minder gelukkig zijn dan ik.
Zo is het maar net !
Het gaat mij ook niet zozeer om de details ( wel of niet één rekening , wel of niet dezelfe hobby ) , maar om wat je erbij voelt , met welke bedoeling je iets doet of laat ... jouw relatie klinkt zeker heel liefdevol .
[...]
ik weet niet of je de mijne ook zo zou bestempelen (sommigen op dit forum niet geloof ik) maar ik hoop het ook voor je!
Volgens mij is de crux van een gelukkige relatie dat je een man hebt die bij je past. Dat ik me niet prettig voel bij sommige hierboven beschreven relaties, wil natuurlijk niet zeggen dat de desbetreffende forummers minder gelukkig zijn dan ik.
Zo is het maar net !
Het gaat mij ook niet zozeer om de details ( wel of niet één rekening , wel of niet dezelfe hobby ) , maar om wat je erbij voelt , met welke bedoeling je iets doet of laat ... jouw relatie klinkt zeker heel liefdevol .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 30 oktober 2008 om 11:50
quote:dubiootje schreef op 30 oktober 2008 @ 11:28:
[...]
Het ging niet alleen om die ene avond in de maand, maar ook om de tijd die ik nodig zou hebben om te studeren (naast mijn baan), waarbij hij dus de kinderen bij mij 'vandaan moest houden'. Als hij daar niet aan meewerkt, dan gaat dat studeren niet, omdat ik dan voortdurend de kinderen om me heen heb. Het was voor mijn gevoel dus iets wat ik niet kon/wilde doen zonder dat hij het ermee eens was. Ik heb zelfs nog geopperd dat ik dan wel een oppas kon nemen voor die avonden (!!!). Dat was natuurlijk belachelijk, maar daar bleek wel uit dat het niet goed zat.
Het lastige is juist dat ik het niet zag als toestemming vragen, maar als overleg. Maar als hij nee zei, dan gebeurde het niet. Idem dito met aankopen (ja, ik weet dat het idioot klinkt, ik was nota bene de kostwinner!). Ik zat zo vast in het idee van "over grote uitgaven pleeg je overleg" en "je heb toch niet voor niets een relatie dus over bepaalde dingen moet je het eens worden" en "een relatie is geven en nemen" dat het compleet scheefgroeide. Dat kwam voornamelijk doordat mijn ex niet zo dacht (geven en nemen was voor hem: zij geeft, ik neem). Had ik wel een normale, respectvolle partner gehad, dan was het 'overleg' geen 'toestemming' geweest en waren er heel andere uitkomsten gekomen.
Ik begrijp dat het enorm stom klinkt als ik het zo opschrijf, maar toch weet ik dat mijn bedoelingen goed waren en dat daar feitelijk misbruik van gemaakt is. Dat verwijt ik mezelf ook niet meer zo. Maar ik vraag me wel af hoe het dan wel moet. Deel je in zo'n geval gewoon mee dat je cursus x of hobby y gaat doen? En wat als je partner op dat tijdstip ook een activiteit heeft? Of als het betekent dat jij uiteindelijk elke avond weg bent? Waar leg je die grens?
Evidenza, ik word nu wel benieuwd hoe het er bij jou aan toegaat als jij nooit iets overlegt. Bepaal jij dan wat er gebeurt of gaan jullie allebei je eigen gang (apart van elkaar)?
Geen van de twee We doen juist heel veel samen. Maar ik vind dat heel veel overleg gewoon te voorkomen is. Door gewoon je gezonde verstand te gebruiken. In jouw relatie zat het natuurlijk verschrikkelijk scheef als je er niet gewoon blindelings vanuit kan gaan dat als jij wilt studeren ( studéren, niet paaldansen ) dat je man dan even zijn bloedeigen kinderen bezighoudt. Ik snap je uitleg best hoor, dat je het voelde als overleg maar dat je later snapte dat het gewoon toestemming vragen was. Maar ik denk dat er inmiddels zo diep inzat dat je dat niet meer zo zag. ik ben blij voor je dat je niet meer in die situatie zit.
Tja, hoe doen wij het eigenlijk. Het gaat zo vanzelfsprekend dat ik dat eigenlijk niet weet. Maar als je wilt dat het de ander goed gaat, en dat je wilt dat die ander de persoon is die hij moet zijn, dan zijn er gewoon nooit zoveel problemen. Misschien kun je een voorbeeld geven van iets waarvan jij vindt dat er overleg zou moeten/kunnen plaatsvinden? Ik kan namelijk echt niks bedenken waarbij er overlegd moet worden. Behalve dan over hele grote gelduitgaven ofzo. Maar dat is logisch.
Hoewel we totaal verschillende persoonlijkheden zijn, zitten we wel heel erg op één lijn in wat we willen in het leven. Dus het gaat eigenlijk automatisch.
[...]
Het ging niet alleen om die ene avond in de maand, maar ook om de tijd die ik nodig zou hebben om te studeren (naast mijn baan), waarbij hij dus de kinderen bij mij 'vandaan moest houden'. Als hij daar niet aan meewerkt, dan gaat dat studeren niet, omdat ik dan voortdurend de kinderen om me heen heb. Het was voor mijn gevoel dus iets wat ik niet kon/wilde doen zonder dat hij het ermee eens was. Ik heb zelfs nog geopperd dat ik dan wel een oppas kon nemen voor die avonden (!!!). Dat was natuurlijk belachelijk, maar daar bleek wel uit dat het niet goed zat.
Het lastige is juist dat ik het niet zag als toestemming vragen, maar als overleg. Maar als hij nee zei, dan gebeurde het niet. Idem dito met aankopen (ja, ik weet dat het idioot klinkt, ik was nota bene de kostwinner!). Ik zat zo vast in het idee van "over grote uitgaven pleeg je overleg" en "je heb toch niet voor niets een relatie dus over bepaalde dingen moet je het eens worden" en "een relatie is geven en nemen" dat het compleet scheefgroeide. Dat kwam voornamelijk doordat mijn ex niet zo dacht (geven en nemen was voor hem: zij geeft, ik neem). Had ik wel een normale, respectvolle partner gehad, dan was het 'overleg' geen 'toestemming' geweest en waren er heel andere uitkomsten gekomen.
Ik begrijp dat het enorm stom klinkt als ik het zo opschrijf, maar toch weet ik dat mijn bedoelingen goed waren en dat daar feitelijk misbruik van gemaakt is. Dat verwijt ik mezelf ook niet meer zo. Maar ik vraag me wel af hoe het dan wel moet. Deel je in zo'n geval gewoon mee dat je cursus x of hobby y gaat doen? En wat als je partner op dat tijdstip ook een activiteit heeft? Of als het betekent dat jij uiteindelijk elke avond weg bent? Waar leg je die grens?
Evidenza, ik word nu wel benieuwd hoe het er bij jou aan toegaat als jij nooit iets overlegt. Bepaal jij dan wat er gebeurt of gaan jullie allebei je eigen gang (apart van elkaar)?
Geen van de twee We doen juist heel veel samen. Maar ik vind dat heel veel overleg gewoon te voorkomen is. Door gewoon je gezonde verstand te gebruiken. In jouw relatie zat het natuurlijk verschrikkelijk scheef als je er niet gewoon blindelings vanuit kan gaan dat als jij wilt studeren ( studéren, niet paaldansen ) dat je man dan even zijn bloedeigen kinderen bezighoudt. Ik snap je uitleg best hoor, dat je het voelde als overleg maar dat je later snapte dat het gewoon toestemming vragen was. Maar ik denk dat er inmiddels zo diep inzat dat je dat niet meer zo zag. ik ben blij voor je dat je niet meer in die situatie zit.
Tja, hoe doen wij het eigenlijk. Het gaat zo vanzelfsprekend dat ik dat eigenlijk niet weet. Maar als je wilt dat het de ander goed gaat, en dat je wilt dat die ander de persoon is die hij moet zijn, dan zijn er gewoon nooit zoveel problemen. Misschien kun je een voorbeeld geven van iets waarvan jij vindt dat er overleg zou moeten/kunnen plaatsvinden? Ik kan namelijk echt niks bedenken waarbij er overlegd moet worden. Behalve dan over hele grote gelduitgaven ofzo. Maar dat is logisch.
Hoewel we totaal verschillende persoonlijkheden zijn, zitten we wel heel erg op één lijn in wat we willen in het leven. Dus het gaat eigenlijk automatisch.
donderdag 30 oktober 2008 om 11:52
quote:kachel schreef op 30 oktober 2008 @ 11:42:
[...]
Niet alleen als ik op reis ben, maar dan wel heel sterk, voel ik onze relatie juist als een onbreekbare band.
Als ik door omstandigheden zes maanden van mijn man weg zou moeten zijn, zou ik onze relatie uiteraard ook als een onbreekbare band voelen. Daar gaat het bij mij niet om. Het gaat me om het missen van zijn persoon, het hem niet kunnen aanraken, hem niet om me heen hebben. Zijn aanwezigheid geeft me altijd zoveel plezier, dat ik dat mis als hij er niet is. Ondanks dat ik altijd heel goed in staat geweest ben om mezelf te vermaken en ik in de grond heel onafhankelijk ben. Dat werd van mij al gezegd toen ik een kind was.
[...]
Niet alleen als ik op reis ben, maar dan wel heel sterk, voel ik onze relatie juist als een onbreekbare band.
Als ik door omstandigheden zes maanden van mijn man weg zou moeten zijn, zou ik onze relatie uiteraard ook als een onbreekbare band voelen. Daar gaat het bij mij niet om. Het gaat me om het missen van zijn persoon, het hem niet kunnen aanraken, hem niet om me heen hebben. Zijn aanwezigheid geeft me altijd zoveel plezier, dat ik dat mis als hij er niet is. Ondanks dat ik altijd heel goed in staat geweest ben om mezelf te vermaken en ik in de grond heel onafhankelijk ben. Dat werd van mij al gezegd toen ik een kind was.
donderdag 30 oktober 2008 om 11:55
quote:blijfgewoonbianca schreef op 30 oktober 2008 @ 11:41:
Ik weet geen beter woord , Tilalia ," missen " dekt wat mij betreft net de lading niet ( goh, ik mis de Hagelslag hier op vakantie ) , " amputatie " is het ook niet helemaal .... al kan ik me voorstellen dat wanneer je partner zou overlijden het wél zo voelt .
Ik zie 'missen' wel wat zwaarder dan hagelslag ontberen. Hagelslag is 'jammer' bij afwezigheid, Lief er niet dat is missen. Want hij is de enige die me volledig kent. Soms kent ie me zelfs beter dan ik op bepaalde momenten aan mezelf wil toegeven. Hij is de enige op de hele wereld die mijn zinnen kan afmaken, die de 36 verschillende standen van mijn wenkbrauwen herkent en daardoor alleen door te kijken weet hoe ik me voel, hij is de enige bij wie ik hoe dan ook, waar dan ook, altijd volledig mezelf kan zijn.
Samen kunnen we de wereld aan. En wiens belang voor gaat: net als bij Mariannanas: het gezin. We zijn met z'n vieren, we zullen het met z'n vieren moeten rooien en dat kùnnen we ook, maar dan moet je dus wel in je achterhoofd houden dat collectief geluk boven individueel geluk gaat.
Ik weet geen beter woord , Tilalia ," missen " dekt wat mij betreft net de lading niet ( goh, ik mis de Hagelslag hier op vakantie ) , " amputatie " is het ook niet helemaal .... al kan ik me voorstellen dat wanneer je partner zou overlijden het wél zo voelt .
Ik zie 'missen' wel wat zwaarder dan hagelslag ontberen. Hagelslag is 'jammer' bij afwezigheid, Lief er niet dat is missen. Want hij is de enige die me volledig kent. Soms kent ie me zelfs beter dan ik op bepaalde momenten aan mezelf wil toegeven. Hij is de enige op de hele wereld die mijn zinnen kan afmaken, die de 36 verschillende standen van mijn wenkbrauwen herkent en daardoor alleen door te kijken weet hoe ik me voel, hij is de enige bij wie ik hoe dan ook, waar dan ook, altijd volledig mezelf kan zijn.
Samen kunnen we de wereld aan. En wiens belang voor gaat: net als bij Mariannanas: het gezin. We zijn met z'n vieren, we zullen het met z'n vieren moeten rooien en dat kùnnen we ook, maar dan moet je dus wel in je achterhoofd houden dat collectief geluk boven individueel geluk gaat.
donderdag 30 oktober 2008 om 11:57
Evidenza, ik ben inderdaad blij dat ik niet meer in die relatie zit, en je hebt gelijk dat ik op dat moment niet zag wat er gebeurde. Andersom kan het natuurlijk ook gebeuren dat ik een heel leuke vent tref die oprecht alleen maar het beste voor mij wil, en dat ik als een gek op mijn strepen ga lopen staan, uit angst voor herhaling. Terwijl het helemaal niet nodig is. Dan zie ik de zaken misschien ook niet zo helder.
Dat vind ik lastig, want ook dat kan problemen geven (dat is denk ik wat BGB bedoelt, moet je nou voortdurend zo op je strepen staan?).
Overleg kan over kleine dingen zijn (wat je in het weekend wilt gaan doen) of grote dingen (wel of geen kinderen, wel of niet dat huis kopen). Eigenlijk alle dingen waar je het niet direct over eens bent.
Dat vind ik lastig, want ook dat kan problemen geven (dat is denk ik wat BGB bedoelt, moet je nou voortdurend zo op je strepen staan?).
Overleg kan over kleine dingen zijn (wat je in het weekend wilt gaan doen) of grote dingen (wel of geen kinderen, wel of niet dat huis kopen). Eigenlijk alle dingen waar je het niet direct over eens bent.
Ga in therapie!
donderdag 30 oktober 2008 om 11:59
quote:blijfgewoonbianca schreef op 30 oktober 2008 @ 11:49:
[...]
Zo is het maar net !
Het gaat mij ook niet zozeer om de details ( wel of niet één rekening , wel of niet dezelfe hobby ) , maar om wat je erbij voelt , met welke bedoeling je iets doet of laat ... jouw relatie klinkt zeker heel liefdevol .Dank je wel! En de jouwe ook. Anders misschien, maar niet slechter natuurlijk.
[...]
Zo is het maar net !
Het gaat mij ook niet zozeer om de details ( wel of niet één rekening , wel of niet dezelfe hobby ) , maar om wat je erbij voelt , met welke bedoeling je iets doet of laat ... jouw relatie klinkt zeker heel liefdevol .Dank je wel! En de jouwe ook. Anders misschien, maar niet slechter natuurlijk.
donderdag 30 oktober 2008 om 12:03
quote:blijfgewoonbianca schreef op 30 oktober 2008 @ 11:47:
Einstein ; heb je daar in deze relatie wat voor moeten doen of moeten laten om je zo lekker geamputeerd te kunnen voelen ? Of komt dat op je pad , is het toeval , is het goed uitkiezen ... Wat denk jij ?
Kwam op m'n pad. Toeval. Er tegen aan gelopen.
De vorige had ik uitgekozen. Deze was niet aan te ontkomen.
Einstein ; heb je daar in deze relatie wat voor moeten doen of moeten laten om je zo lekker geamputeerd te kunnen voelen ? Of komt dat op je pad , is het toeval , is het goed uitkiezen ... Wat denk jij ?
Kwam op m'n pad. Toeval. Er tegen aan gelopen.
De vorige had ik uitgekozen. Deze was niet aan te ontkomen.
donderdag 30 oktober 2008 om 12:05
quote:tilalia2 schreef op 30 oktober 2008 @ 11:55
Ik zie 'missen' wel wat zwaarder dan hagelslag ontberen. Hagelslag is 'jammer' bij afwezigheid, Lief er niet dat is missen. Want hij is de enige die me volledig kent. Soms kent ie me zelfs beter dan ik op bepaalde momenten aan mezelf wil toegeven. Hij is de enige op de hele wereld die mijn zinnen kan afmaken, die de 36 verschillende standen van mijn wenkbrauwen herkent en daardoor alleen door te kijken weet hoe ik me voel, hij is de enige bij wie ik hoe dan ook, waar dan ook, altijd volledig mezelf kan zijn.Mooi gesproken Tilalia
Ik zie 'missen' wel wat zwaarder dan hagelslag ontberen. Hagelslag is 'jammer' bij afwezigheid, Lief er niet dat is missen. Want hij is de enige die me volledig kent. Soms kent ie me zelfs beter dan ik op bepaalde momenten aan mezelf wil toegeven. Hij is de enige op de hele wereld die mijn zinnen kan afmaken, die de 36 verschillende standen van mijn wenkbrauwen herkent en daardoor alleen door te kijken weet hoe ik me voel, hij is de enige bij wie ik hoe dan ook, waar dan ook, altijd volledig mezelf kan zijn.Mooi gesproken Tilalia
donderdag 30 oktober 2008 om 12:06
quote:tilalia2 schreef op 30 oktober 2008 @ 11:55:
[...]
Hij is de enige op de hele wereld die mijn zinnen kan afmaken, die de 36 verschillende standen van mijn wenkbrauwen herkent en daardoor alleen door te kijken weet hoe ik me voel, hij is de enige bij wie ik hoe dan ook, waar dan ook, altijd volledig mezelf kan zijn.
Herkenbaar! Soms weet mijn vriend eerder dat ik niet lekker in mijn vel zit, dan dat ik dat aan mezelf durf of kan toegeven.
Er is niet zoiets als de perfecte relatie. Het gaat erom dat je je allebei prettig en goed voelt bij hoe het gaat. en daarbij heb je ook je ups en downs. Ik ben nu zes jaar samen met mijn vriend. Hij is kok. Ik vind het heerlijk om vaste avonden en de zaterdag voor mezelf te hebben. Kan ik lekker mijn eigen ding doen. Maar ik ben ook heel graag samen. Als we samen zijn, doen we ook bijna alles samen. Misschien dat ik het daardoor nodig heb af en toe alleen te zijn.
Toen bij mijn vriend vier jaar geleden de diagnose angststoornis werd gesteld, lagen de verhoudingen overigens heel anders. Hij was heel afhankelijk van mij, voelde zich alleen maar prettig als we samen waren. Dat vond ik erg lastig en schetst wat mij betreft niet het beeld van de ideale relatie. Maar we zijn er samen doorheen gekomen door veel te praten en te luisteren. Niemand is hetzelfde, mensen veranderen. Relaties dus ook. En soms geef je wat meer en een andere keer krijg je wat meer. Als je maar gelukkig bent.
[...]
Hij is de enige op de hele wereld die mijn zinnen kan afmaken, die de 36 verschillende standen van mijn wenkbrauwen herkent en daardoor alleen door te kijken weet hoe ik me voel, hij is de enige bij wie ik hoe dan ook, waar dan ook, altijd volledig mezelf kan zijn.
Herkenbaar! Soms weet mijn vriend eerder dat ik niet lekker in mijn vel zit, dan dat ik dat aan mezelf durf of kan toegeven.
Er is niet zoiets als de perfecte relatie. Het gaat erom dat je je allebei prettig en goed voelt bij hoe het gaat. en daarbij heb je ook je ups en downs. Ik ben nu zes jaar samen met mijn vriend. Hij is kok. Ik vind het heerlijk om vaste avonden en de zaterdag voor mezelf te hebben. Kan ik lekker mijn eigen ding doen. Maar ik ben ook heel graag samen. Als we samen zijn, doen we ook bijna alles samen. Misschien dat ik het daardoor nodig heb af en toe alleen te zijn.
Toen bij mijn vriend vier jaar geleden de diagnose angststoornis werd gesteld, lagen de verhoudingen overigens heel anders. Hij was heel afhankelijk van mij, voelde zich alleen maar prettig als we samen waren. Dat vond ik erg lastig en schetst wat mij betreft niet het beeld van de ideale relatie. Maar we zijn er samen doorheen gekomen door veel te praten en te luisteren. Niemand is hetzelfde, mensen veranderen. Relaties dus ook. En soms geef je wat meer en een andere keer krijg je wat meer. Als je maar gelukkig bent.
