Relaties
alle pijlers
Partner biecht op...
maandag 18 april 2016 om 15:01
Even een nieuwe nick aangemaakt.
Gisteren kreeg ik schokkend nieuws.
Mijn man was opvallend stil, ik vroeg wat er was, hij wilde boven met me praten.
(De kinderen waren beneden, 2 jongens, puberleeftijd)
Veel schuldbewust slikken, geprevel, maar het hoge woord kwam eruit.
Hij biechtte op dat hij wrs genitale wratten had. Hij ging ermee naar de dokter. De kans bestond dat ik het ook had. Hij was in december naar de hoeren geweest, handwerk met pijpen, weliswaar met condooms, maar hij had al gegoogled en genitale wratten konden ook doorgegeven worden buiten de randen van het condoom. Mss via haar handen of besmet met een vieze handdoek.
Hij blijkt in de afgelopen 10 jaar totaal 4x naar de hoeren geweest te zijn, waarvan altijd met condoom, 1x geneukt, rest pijpen/handwerk. *EDIT: Inmiddels heeft hij opgebiecht dat het om ongeveer 25x gaat.* Daarnaast is hij elke keer voorafgaand aan zo'n bezoekje een keer of 4 a 5 er gaan 'kijken', in die wijk waar de prostituees zitten. Voorpret. Ofzoiets.
Ik ben ongelooflijk in de war. We zijn al 20 jaar bij elkaar. We hadden -zo dacht ik- een prima relatie, een goed sex leven, (min. 1x p wk, en altijd bevredigend). En, dit vind ik het ergste, we hadden (dacht ik) altijd een open relatie waarin alles bespreekbaar was.
Nu ineens is alles veranderd.
Hij liegt dus al zeker 10 jaar.
Is niet trouw.
Hoe kun je dit jarenlang vóór je houden? Terwijl we intieme gesprekken hadden over geheime fantasieën, heb het hem wel eens speels gevraagd; zou je niet eens naar een parenavond willen? Of een prostituee? Lijkt je dat spannend? Maar dan zoende hij me innig, en zweerde dat ik de enige voor hem was, hij zou het niet eens KUNNEN met een ander...
Ik voel me zo'n SUKKEL dat ik het geloofde. Schaam me...
Voel me eenzaam, met dit geheim. Ik kan/wil er met niemand over praten. Weet ook niet hoe ik nu verder moet. Hij vroeg me huilend of ik het wel goed vond dat hij naast me sliep, gisteravond. En ik zei verbaasd van 'ja, natuurlijk, waar moet je anders slapen?'
Verdoofd.
Ik heb geen passende emoties, kan het niet overzien. Weet niet of ik boos ben, verdrietig, of wat dan ook. Ik heb hem ook gezegd dat ik niet weet wat ik ermee moet. Dat het tijd nodig heeft.
Hoe kan ik hem nog ooit vertrouwen?
Hoe kan ik ooit nog sex met hem hebben? Ik walg als ik nu aan zijn lichaam denk.
Het was geen eenmalig slippertje, in een dronken bui.
Hij heeft dus de afgelopen 10 jaar zeker 25x daar rondgelopen, zijn fantasie gevoed, tot hij aan zijn lust toegaf. Daarna voelde hij zich schuldig en vies, zegt hij, en was 'de behoefte' weer een tijd weg.
Pffff. Wat moet ik hiermee?
Door op dit forum te schrijven, hoop ik het wat beter te kunnen plaatsen. Van me af te kunnen schrijven. Mss dat ik dan ontdek wat ik voel, vind, denk. Ben benieuwd naar de mening van anderen. Want IK weet het ff niet.
Gisteren kreeg ik schokkend nieuws.
Mijn man was opvallend stil, ik vroeg wat er was, hij wilde boven met me praten.
(De kinderen waren beneden, 2 jongens, puberleeftijd)
Veel schuldbewust slikken, geprevel, maar het hoge woord kwam eruit.
Hij biechtte op dat hij wrs genitale wratten had. Hij ging ermee naar de dokter. De kans bestond dat ik het ook had. Hij was in december naar de hoeren geweest, handwerk met pijpen, weliswaar met condooms, maar hij had al gegoogled en genitale wratten konden ook doorgegeven worden buiten de randen van het condoom. Mss via haar handen of besmet met een vieze handdoek.
Hij blijkt in de afgelopen 10 jaar totaal 4x naar de hoeren geweest te zijn, waarvan altijd met condoom, 1x geneukt, rest pijpen/handwerk. *EDIT: Inmiddels heeft hij opgebiecht dat het om ongeveer 25x gaat.* Daarnaast is hij elke keer voorafgaand aan zo'n bezoekje een keer of 4 a 5 er gaan 'kijken', in die wijk waar de prostituees zitten. Voorpret. Ofzoiets.
Ik ben ongelooflijk in de war. We zijn al 20 jaar bij elkaar. We hadden -zo dacht ik- een prima relatie, een goed sex leven, (min. 1x p wk, en altijd bevredigend). En, dit vind ik het ergste, we hadden (dacht ik) altijd een open relatie waarin alles bespreekbaar was.
Nu ineens is alles veranderd.
Hij liegt dus al zeker 10 jaar.
Is niet trouw.
Hoe kun je dit jarenlang vóór je houden? Terwijl we intieme gesprekken hadden over geheime fantasieën, heb het hem wel eens speels gevraagd; zou je niet eens naar een parenavond willen? Of een prostituee? Lijkt je dat spannend? Maar dan zoende hij me innig, en zweerde dat ik de enige voor hem was, hij zou het niet eens KUNNEN met een ander...
Ik voel me zo'n SUKKEL dat ik het geloofde. Schaam me...
Voel me eenzaam, met dit geheim. Ik kan/wil er met niemand over praten. Weet ook niet hoe ik nu verder moet. Hij vroeg me huilend of ik het wel goed vond dat hij naast me sliep, gisteravond. En ik zei verbaasd van 'ja, natuurlijk, waar moet je anders slapen?'
Verdoofd.
Ik heb geen passende emoties, kan het niet overzien. Weet niet of ik boos ben, verdrietig, of wat dan ook. Ik heb hem ook gezegd dat ik niet weet wat ik ermee moet. Dat het tijd nodig heeft.
Hoe kan ik hem nog ooit vertrouwen?
Hoe kan ik ooit nog sex met hem hebben? Ik walg als ik nu aan zijn lichaam denk.
Het was geen eenmalig slippertje, in een dronken bui.
Hij heeft dus de afgelopen 10 jaar zeker 25x daar rondgelopen, zijn fantasie gevoed, tot hij aan zijn lust toegaf. Daarna voelde hij zich schuldig en vies, zegt hij, en was 'de behoefte' weer een tijd weg.
Pffff. Wat moet ik hiermee?
Door op dit forum te schrijven, hoop ik het wat beter te kunnen plaatsen. Van me af te kunnen schrijven. Mss dat ik dan ontdek wat ik voel, vind, denk. Ben benieuwd naar de mening van anderen. Want IK weet het ff niet.
dinsdag 10 mei 2016 om 16:52
quote:N1ka schreef op 10 mei 2016 @ 15:46:
BGB, het gaat hier niet om al dat andere, maar juist om dat ene vlak waar hij al 20 jaar over liegt. Zéggen dat het zijn schuld en verantwoordelijkheid is, is mooi, maar hij heeft ook al gezegd dat het mede haar schuld was en wie weet zegt hij dat morgen/volgende week weer. Waar het om gaat is dat Zeeland nu kan ZIEN dat hij ook handelt naar die woorden en inzichten, dus uit de slachtofferrol stapt en oprecht en eerlijk handelt en zich 100% inzet voor herstel van de relatie. En dat zal de tijd vanzelf uitwijzen. Als hij morgen/volgende week weer boos wegloopt om zogenaamd op een afgelegen plekje naar de horizon te staren en daar dus weer over liegt etc, dan heb je alsnog niets aan die mooie woorden. Neemt niet weg dat hij nog steeds gek op spinazie en Zuid Frankrijk kan zijn.Je kan je niet in je eentje 100 % inzetten voor een relatie. Onmogelijk.
BGB, het gaat hier niet om al dat andere, maar juist om dat ene vlak waar hij al 20 jaar over liegt. Zéggen dat het zijn schuld en verantwoordelijkheid is, is mooi, maar hij heeft ook al gezegd dat het mede haar schuld was en wie weet zegt hij dat morgen/volgende week weer. Waar het om gaat is dat Zeeland nu kan ZIEN dat hij ook handelt naar die woorden en inzichten, dus uit de slachtofferrol stapt en oprecht en eerlijk handelt en zich 100% inzet voor herstel van de relatie. En dat zal de tijd vanzelf uitwijzen. Als hij morgen/volgende week weer boos wegloopt om zogenaamd op een afgelegen plekje naar de horizon te staren en daar dus weer over liegt etc, dan heb je alsnog niets aan die mooie woorden. Neemt niet weg dat hij nog steeds gek op spinazie en Zuid Frankrijk kan zijn.Je kan je niet in je eentje 100 % inzetten voor een relatie. Onmogelijk.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 10 mei 2016 om 17:14
Ben ik helemaal met je eens BGB, maar als deze relatie nog enige kans van slagen heeft, dan zit dat 'm in het vertrouwen van TO. En vertrouwen win je niet (meer) met mooie woorden als net duidelijk is geworden dat je al 20 jaar liegt. Dan bieden daden meer houvast. Dus als haar man dit echt wil redden (wat ook nog maar de vraag is volgens mij, ook voor TO) zal hij wel nu het voortouw moeten nemen qua inzet, moeten accepteren dat TO even wat afwachtend aan de zijlijn staat terwijl ze alles probeert te bevatten, dat dit een onvermijdelijk gevolg is van zijn hoeren en liegen, en dat hij dan dus niet bij de eerste de beste hobbel het bijltje er weer bij neergooit door TO te verwijten dat hij teveel doet en zich niet gezien voelt waardoor hij weer reden heeft om naar de hoeren te gaan etc, zoals laatst gebeurde. Dit patroon moet doorbroken worden, en dat kan alleen HIJ doen. Anders komt dat vertrouwen sowieso nooit terug. Denk ik dan, he.
dinsdag 10 mei 2016 om 17:14
Hij zal als vader vast ook hele goede dingen hebben. Maar een feit is óók dat hij zijn kinderen met een geheim opscheept. Een geheim waarvan ze de inhoud niet kennen, maar waarvan ze slechts zullen weten dat het heel erg is. En hij heeft dat gedaan zodra hij begon met het leggen van bommen, en met het tot ontploffing brengen van bommen omdat hij in zijn paniek niet het geduld had om de uitslag van een wrattentestje in zijn eentje af te wachten.
En ook al lijkt het alternatief mij erger, je kinderen groeien dús op met een geheim.
En ook al lijkt het alternatief mij erger, je kinderen groeien dús op met een geheim.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
dinsdag 10 mei 2016 om 18:21
quote:N1ka schreef op 10 mei 2016 @ 17:14:
Ben ik helemaal met je eens BGB, maar als deze relatie nog enige kans van slagen heeft, dan zit dat 'm in het vertrouwen van TO. En vertrouwen win je niet (meer) met mooie woorden als net duidelijk is geworden dat je al 20 jaar liegt. Dan bieden daden meer houvast. Dus als haar man dit echt wil redden (wat ook nog maar de vraag is volgens mij, ook voor TO) zal hij wel nu het voortouw moeten nemen qua inzet, moeten accepteren dat TO even wat afwachtend aan de zijlijn staat terwijl ze alles probeert te bevatten, dat dit een onvermijdelijk gevolg is van zijn hoeren en liegen, en dat hij dan dus niet bij de eerste de beste hobbel het bijltje er weer bij neergooit door TO te verwijten dat hij teveel doet en zich niet gezien voelt waardoor hij weer reden heeft om naar de hoeren te gaan etc, zoals laatst gebeurde. Dit patroon moet doorbroken worden, en dat kan alleen HIJ doen. Anders komt dat vertrouwen sowieso nooit terug. Denk ik dan, he.
Heel lullig voor TO en voor iedereen die bedrogen is, maar ik denk niet dat er 1 aan de zij
Ijn moet gaan staan kijken. Wil je dat een relatie - weer, of eindelijk - werkt, zul je er samen vol voor moeten gaan.
Ben ik helemaal met je eens BGB, maar als deze relatie nog enige kans van slagen heeft, dan zit dat 'm in het vertrouwen van TO. En vertrouwen win je niet (meer) met mooie woorden als net duidelijk is geworden dat je al 20 jaar liegt. Dan bieden daden meer houvast. Dus als haar man dit echt wil redden (wat ook nog maar de vraag is volgens mij, ook voor TO) zal hij wel nu het voortouw moeten nemen qua inzet, moeten accepteren dat TO even wat afwachtend aan de zijlijn staat terwijl ze alles probeert te bevatten, dat dit een onvermijdelijk gevolg is van zijn hoeren en liegen, en dat hij dan dus niet bij de eerste de beste hobbel het bijltje er weer bij neergooit door TO te verwijten dat hij teveel doet en zich niet gezien voelt waardoor hij weer reden heeft om naar de hoeren te gaan etc, zoals laatst gebeurde. Dit patroon moet doorbroken worden, en dat kan alleen HIJ doen. Anders komt dat vertrouwen sowieso nooit terug. Denk ik dan, he.
Heel lullig voor TO en voor iedereen die bedrogen is, maar ik denk niet dat er 1 aan de zij
Ijn moet gaan staan kijken. Wil je dat een relatie - weer, of eindelijk - werkt, zul je er samen vol voor moeten gaan.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 10 mei 2016 om 18:52
Lieve Zeeland,
Ik heb grote bewondering hoe je hierin staat. Zoals je weet heb ik een bijna soortgelijk verhaal meegemaakt en wat ben ik blij dat ik geen forum op Viva heb geopend Ik was niet opgewassen tegen al die meningen, denk ik. Zo zwart-wit. En zo ben ik niet en wil ik niet zijn. Blijkbaar heb jij er wel behoefte aan, en ik hoop dat al die meningen er niet voor zorgen dat je dat stemmetje in jezelf niet meer kunt horen. Dat stemmetje dat precies weet wat waar is. Hier op het forum krijgen wij ook maar een klein deel mee van wat er zich echt afspeelt. Natuurlijk zie ik ook de genuanceerde reacties, prachtige verhalen, vragen die je worden gesteld. Dat is mooi.
Ik herken zo jouw acties en reacties. In de supermarkt met die wijn. En die voorzichtige knuffel, alles op JOUW voorwaarden. Het is ook allemaal zo kwetsbaar. Een blik van hem kon voor mij al aanleiding zijn om te ontploffen van woede of machteloos te huilen van verdriet. Maar dan hielp het me altijd weer om te denken aan: wat gebeurt er NU? Die blik triggerde blijkbaar iets ouds, iets wat me woedend maakt, of verdrietig. Ik kan het ook delen, dat gevoel in plaats van er direct "in te schieten". Want dat zorgt ook weer voor een reactie bij de ander, etc etc. Tja, omslachtige communicatie inderdaad. Vooral als je al zo lang getrouwd bent en elkaar denkt te kennen. Waarom kan het nou nooit eens makkelijk, dacht ik dan, waarom moet het zo moeilijk zijn? Maar ik ontdekte dat het net was als leren lopen of fietsen; veel doen en oefenen. Fouten maken. En daar weer van leren. Het klinkt cliché, maar zo werkte het wel bij mij.
Toen we in therapie gingen samen en er weer, heeeeel voorzichtig, wat toenadering was, had ik last van een soort 'uitgesteld' bedrog. Dat voelt alsof je dubbel gepakt wordt. Je bent dan zo kwetsbaar samen, het is heel mooi, je laat jezelf zien, en dan opeens komt er weer van die oude shit doorheen. Dat voelt als dubbel vreemdgaan. Oh en die blik in de ogen van mijn man: ik zag dat hij zich geen raad wist met mijn verdriet, verteerd door schuldgevoel was hij. En ik kon niet tegen die blik. Enerzijds wilde ik dat hij door het stof ging van schuldgevoel, maar anderzijds zag dat er zo slachtofferig uit dat ik er misselijk van werd. Nee, dat was niet makkelijk, to say the least.
Ik realiseerde me toen ook iets: ze zeggen altijd: for better and worse, vechten voor je relatie. Ik had daar altijd een romantisch beeld bij, zag mezelf, figuurlijk, al in de vechthouding staan en mijn man redden van een aankomende vloedgolf, een brand, een vrachtwagen die hem zou overrijden. Ik zou hem beetpakken en hem redden en in mijn armen sluiten. Haha! Dat is geen vechten. Vechten is verdoofd rondlopen in je huis, je ogen dik van het huilen. Je kind afsnauwen omdat het waagt in je buurt te komen. Je man te begroeten met de meest dodelijke blik die je in je hebt. Je machteloos afwenden omdat je ook wel weet dat het niet helpt. En dan maar de pasta op het fornuis zetten. De tafel dekken, een diepe zucht slaken, je kind op schoot nemen en zijn tekening bewonderen en stiekem je man een berouwvolle blik toewerpen. Maar niet té berouwvol, hij was tenslotte de klootzak. Hij heeft dit toch allemaal veroorzaakt? O nee, daar ga ik weer. Laten we lekker aan tafel gaan nu. Kom op, positief. Heeft hij ook zo met haar aan tafel gezeten? Gvd. De lul! Ach, en zo wordt je heen en weer gesmeten. Elke keer weer. En dat is vechten. Dat je steeds weer naar jezelf kijkt en jezelf er weer uit kunt halen. Zoooo vermoeiend. Maar dat is vechten. En je weet niet of je het ooit zult winnen.
Overigens ben ik blij dat ik maar een heel klein aantal mensen heb verteld wat er werkelijk aan de hand was. De verleiding was zo groot om het uit te schreeuwen: moet je horen wat deze klootzak ons heeft aangedaan. Nu ben ik blij dat weinigen het echte verhaal kennen. Iedereen staat met een mening klaar. En in jouw en mijn geval, met een man die jarenlang een geheim met zich meedraagt, zijn er maar weinigen die zich kunnen voor stellen dat je bij hem wilt blijven. Dat is niet erg, maar nu, nu het zo goed gaat met ons, ben ik blij dat niet iedereen over zijn verleden weet.
Nou ja, veel herkenning. Mooi dat je het bij de dag blijft bekijken. Dat deed ik ook. En nu zijn we samen jaren verder. Gelukkiger dan ooit.
Ik heb grote bewondering hoe je hierin staat. Zoals je weet heb ik een bijna soortgelijk verhaal meegemaakt en wat ben ik blij dat ik geen forum op Viva heb geopend Ik was niet opgewassen tegen al die meningen, denk ik. Zo zwart-wit. En zo ben ik niet en wil ik niet zijn. Blijkbaar heb jij er wel behoefte aan, en ik hoop dat al die meningen er niet voor zorgen dat je dat stemmetje in jezelf niet meer kunt horen. Dat stemmetje dat precies weet wat waar is. Hier op het forum krijgen wij ook maar een klein deel mee van wat er zich echt afspeelt. Natuurlijk zie ik ook de genuanceerde reacties, prachtige verhalen, vragen die je worden gesteld. Dat is mooi.
Ik herken zo jouw acties en reacties. In de supermarkt met die wijn. En die voorzichtige knuffel, alles op JOUW voorwaarden. Het is ook allemaal zo kwetsbaar. Een blik van hem kon voor mij al aanleiding zijn om te ontploffen van woede of machteloos te huilen van verdriet. Maar dan hielp het me altijd weer om te denken aan: wat gebeurt er NU? Die blik triggerde blijkbaar iets ouds, iets wat me woedend maakt, of verdrietig. Ik kan het ook delen, dat gevoel in plaats van er direct "in te schieten". Want dat zorgt ook weer voor een reactie bij de ander, etc etc. Tja, omslachtige communicatie inderdaad. Vooral als je al zo lang getrouwd bent en elkaar denkt te kennen. Waarom kan het nou nooit eens makkelijk, dacht ik dan, waarom moet het zo moeilijk zijn? Maar ik ontdekte dat het net was als leren lopen of fietsen; veel doen en oefenen. Fouten maken. En daar weer van leren. Het klinkt cliché, maar zo werkte het wel bij mij.
Toen we in therapie gingen samen en er weer, heeeeel voorzichtig, wat toenadering was, had ik last van een soort 'uitgesteld' bedrog. Dat voelt alsof je dubbel gepakt wordt. Je bent dan zo kwetsbaar samen, het is heel mooi, je laat jezelf zien, en dan opeens komt er weer van die oude shit doorheen. Dat voelt als dubbel vreemdgaan. Oh en die blik in de ogen van mijn man: ik zag dat hij zich geen raad wist met mijn verdriet, verteerd door schuldgevoel was hij. En ik kon niet tegen die blik. Enerzijds wilde ik dat hij door het stof ging van schuldgevoel, maar anderzijds zag dat er zo slachtofferig uit dat ik er misselijk van werd. Nee, dat was niet makkelijk, to say the least.
Ik realiseerde me toen ook iets: ze zeggen altijd: for better and worse, vechten voor je relatie. Ik had daar altijd een romantisch beeld bij, zag mezelf, figuurlijk, al in de vechthouding staan en mijn man redden van een aankomende vloedgolf, een brand, een vrachtwagen die hem zou overrijden. Ik zou hem beetpakken en hem redden en in mijn armen sluiten. Haha! Dat is geen vechten. Vechten is verdoofd rondlopen in je huis, je ogen dik van het huilen. Je kind afsnauwen omdat het waagt in je buurt te komen. Je man te begroeten met de meest dodelijke blik die je in je hebt. Je machteloos afwenden omdat je ook wel weet dat het niet helpt. En dan maar de pasta op het fornuis zetten. De tafel dekken, een diepe zucht slaken, je kind op schoot nemen en zijn tekening bewonderen en stiekem je man een berouwvolle blik toewerpen. Maar niet té berouwvol, hij was tenslotte de klootzak. Hij heeft dit toch allemaal veroorzaakt? O nee, daar ga ik weer. Laten we lekker aan tafel gaan nu. Kom op, positief. Heeft hij ook zo met haar aan tafel gezeten? Gvd. De lul! Ach, en zo wordt je heen en weer gesmeten. Elke keer weer. En dat is vechten. Dat je steeds weer naar jezelf kijkt en jezelf er weer uit kunt halen. Zoooo vermoeiend. Maar dat is vechten. En je weet niet of je het ooit zult winnen.
Overigens ben ik blij dat ik maar een heel klein aantal mensen heb verteld wat er werkelijk aan de hand was. De verleiding was zo groot om het uit te schreeuwen: moet je horen wat deze klootzak ons heeft aangedaan. Nu ben ik blij dat weinigen het echte verhaal kennen. Iedereen staat met een mening klaar. En in jouw en mijn geval, met een man die jarenlang een geheim met zich meedraagt, zijn er maar weinigen die zich kunnen voor stellen dat je bij hem wilt blijven. Dat is niet erg, maar nu, nu het zo goed gaat met ons, ben ik blij dat niet iedereen over zijn verleden weet.
Nou ja, veel herkenning. Mooi dat je het bij de dag blijft bekijken. Dat deed ik ook. En nu zijn we samen jaren verder. Gelukkiger dan ooit.
dinsdag 10 mei 2016 om 18:55
Ik lees dit topic al van in het begin mee Zeeland, en voel veel medeleven.
Ik kan het echt begrijpen dat je niets overhaast beslist en er nog steeds voor openstaat om met hem verder te gaan. Je hebt 20 mooie jaren gehad en twee geweldige kinderen samen gekregen, dat is iets dat je niet zomaar wegvaagt.
Naar mijn gevoel mag je niet aan álles gaan twijfelen, aan ieder woord dat hij gezegd heeft en iedere daad dat hij ooit gedaan heeft. Ook al heeft hij echt walgelijk bedrog gepleegd, toch kan je verder niets slechts over hem zeggen dat van hem een door en door slecht mens maakt.
Dat je nooit wat hebt gemerkt ligt waarschijnlijk aan het fijt dat hij van je houdt, en van jullie gezin.
Het zijn misschien gewoon aaneenschakelingen van domme keuzes geweest...
Ook al klinkt dit bijzonder gek misschien, toch zullen er mensen zijn die met je hadden willen ruilen, een goed huwelijk (of in de veronderstelling) en 20 fijne jaren samen.
Als je hier de relatietopics doorspit dan staat het vol met overspel, seksloze relaties, twijfels en ruzies om het minste. Mensen die geen 20 jaar ver zijn geraakt samen...
Als ik het eens moeilijk heb dan denk ik vaak, wat maakt het uit... We zijn maar een spatje in het universum, ons leven hier is een zucht...
Te kort en pietluttig om iets te overanaliseren...
Dat helpt me soms.
En tijd heelt alle wonden.
Ik kan het echt begrijpen dat je niets overhaast beslist en er nog steeds voor openstaat om met hem verder te gaan. Je hebt 20 mooie jaren gehad en twee geweldige kinderen samen gekregen, dat is iets dat je niet zomaar wegvaagt.
Naar mijn gevoel mag je niet aan álles gaan twijfelen, aan ieder woord dat hij gezegd heeft en iedere daad dat hij ooit gedaan heeft. Ook al heeft hij echt walgelijk bedrog gepleegd, toch kan je verder niets slechts over hem zeggen dat van hem een door en door slecht mens maakt.
Dat je nooit wat hebt gemerkt ligt waarschijnlijk aan het fijt dat hij van je houdt, en van jullie gezin.
Het zijn misschien gewoon aaneenschakelingen van domme keuzes geweest...
Ook al klinkt dit bijzonder gek misschien, toch zullen er mensen zijn die met je hadden willen ruilen, een goed huwelijk (of in de veronderstelling) en 20 fijne jaren samen.
Als je hier de relatietopics doorspit dan staat het vol met overspel, seksloze relaties, twijfels en ruzies om het minste. Mensen die geen 20 jaar ver zijn geraakt samen...
Als ik het eens moeilijk heb dan denk ik vaak, wat maakt het uit... We zijn maar een spatje in het universum, ons leven hier is een zucht...
Te kort en pietluttig om iets te overanaliseren...
Dat helpt me soms.
En tijd heelt alle wonden.
dinsdag 10 mei 2016 om 20:56
Het is heel naïef om te denken dat kinderen dit niet meekrijgen. Misschien niet de specifieke details, maar wel dat papa iets gedaan heeft waar mama boos over is. En als je kinderen een beetje handig zijn met computers hebben ze vast de sites van papa al wel gevonden.
Ik wist als kind ook dat mijn moeder 2 miskramen heeft gehad. Dat heeft ze me nooit vertelt, zelfs nooit gehuild in mijn bijzijn oid, maar als kind voel je dat wel.
Ik wist als kind ook dat mijn moeder 2 miskramen heeft gehad. Dat heeft ze me nooit vertelt, zelfs nooit gehuild in mijn bijzijn oid, maar als kind voel je dat wel.
dinsdag 10 mei 2016 om 20:57
dinsdag 10 mei 2016 om 21:44
Bedankt weer voor alle reacties. We zijn net terug. Hele onderneming, andere kant v het land. Wel een hele mooie sessie gehad van een bijzonder warm en kundig mens. Geen spijt dat we gegaan zijn.
Geen energie nu even om individueel op iedereen te reageren.
Anonimium, jouw tekst is wel echt heel (!) herkenbaar..! Pfff! Had ik zelf kunnen schrijven.
Nu nog ff quality time met de jongens. Voor ze nar bed gaan.
(*schuldgevoel*)
Geen energie nu even om individueel op iedereen te reageren.
Anonimium, jouw tekst is wel echt heel (!) herkenbaar..! Pfff! Had ik zelf kunnen schrijven.
Nu nog ff quality time met de jongens. Voor ze nar bed gaan.
(*schuldgevoel*)
dinsdag 10 mei 2016 om 23:38
quote:Kwejeebo schreef op 10 mei 2016 @ 20:56:
...En als je kinderen een beetje handig zijn met computers hebben ze vast de sites van papa al wel gevonden...
Ik denk eerlijk gezegd niet alleen aan de sites van papa, maar ook aan de 'site van mama'.. Stel je voor dat ze hier ook mee lezen?
Dat lijkt me een vreselijk en niet geheel ondenkbaar idee..
...En als je kinderen een beetje handig zijn met computers hebben ze vast de sites van papa al wel gevonden...
Ik denk eerlijk gezegd niet alleen aan de sites van papa, maar ook aan de 'site van mama'.. Stel je voor dat ze hier ook mee lezen?
Dat lijkt me een vreselijk en niet geheel ondenkbaar idee..
woensdag 11 mei 2016 om 00:30
quote:*nightsky* schreef op 10 mei 2016 @ 22:32:
Wat heb je aan de jongens verteld? Dat jullie een feestje hadden?
Ja, zoiets. (Echt héél rot om te moeten liegen trouwens.)
Ik ben uitgenodigd om in een soort lotgenoten groep mee te komen praten. Dat leek haar goed voor me, omdat ik zo geïsoleerd was. Maar dat is dan dus wel elke 2 maanden (gemiddeld) dáár heen moeten. (= ruim 2 uur rijden, mits er geen files zijn) Ben nu in dubio. Het contact met lotgenoten zie ik wel zitten, maar de reistijd niet. Ik wil er niet 'nog een taak bij' hebben, inclusief elke 2 mnd moeten liegen naar de kinderen waar ik de hele dag heen ben.
Het was wel verhelderend.
Mijn wisselende gedachtes, de pieken en dalen, boos, machteloos, verdrietig, verdoofd, laconiek, verscheurd, en dat wisselt zo veel. Ze legde uit dat dit heel normaal was. Dat ik het pas wist, en nog in shock was. Dat dit een traumatische gebeurtenis is die alles in een ander daglicht zet. Ons huwelijk, mijn beeld over hem, over mezelf, dat alles nu ineens anders is. Dat wat ik doormaak, iets is wat elke vrouw in vergelijkbare situaties beschrijft. Dat dit dezelfde symptomen zijn als bij een ptss (post traumatische stress stoornis), niet dat ik dus die stoornis heb, maar wel in die eerste stress fase zit waarbij die symptomen 'normaal' zijn. Ook dat olievlek effect, was blijkbaar 'klassiek'. (Wat ik omschreef; dat alles ineens 'besmet' lijkt: een knipoog v een man, die me woedend maakt, een fles wijn uit het Oostblok, die me doet denken aan die Oostblok hoeren. Etc)
Ik vond het helpend, om te horen dat dit dus blijkbaar heel 'normaal' is om te voelen.
Ook heel verhelderend was wat ze teruggaf over de houding van mijn man.
Die zat er bij als een geslagen hond. Verteerd door schuldgevoel. Hij legde alle kaarten open op tafel en vulde nog aan waar hij blijkbaar vond dat het nog niet duidelijk genoeg was wat hij had aangericht.
Ze legde uit dat er een verschil was tussen je schuldig VOELEN (wat hij nu heftig deed), en je schuld DRAGEN. Dat de eerst is dat je verteerd door zelfmedelijden en schuldgevoelens je 'lot' 100% in handen legt vd ander.
(Dat herken ik, het is dan alsof hij alle last en macht bij mij 'dropt': héél vervelend en zwaar, alsof hij aan me 'hangt', terwijl ik al genoeg te verteren heb.)
Als je je schuld 'draagt', voel je je nog steeds wel schuldig, (legde ze uit), maar dan draag je hem zelf. Als een volwassene. Dat is een wezenlijk verschil.
Dat was ook verhelderend. Dat verschil.
Een derde punt was (hier begon ze eigenlijk mee) dat ze héél onomwonden stelde dat zijn verraad een einde had gemaakt aan dit huwelijk. Aan alles wat er tussen ons geweest was. Alles waar ik in geloofde, de uniekheid van onze relatie, de band, het 'maatje-zijn', de exclusiviteit van onze intimiteit en seks, de onvoorwaardelijkheid, dat je van elkaar op aan kunt, dat je er BENT voor elkaar in tijden van nood, het hele toekomstbeeld, was KAPOT. Vernield. Door hem. Weg. Dit huwelijk was kapot. Hoe je het ook wendt of keert.
Daarna zei ze, dat het evt wel mogelijk was, om na lang en hard werken, een tweede huwelijk aan te gaan. En opnieuw vertrouwen te gaan durven krijgen. Zelfs met dezelfde man. Als we daar beiden voor zouden willen kiezen. En bereid waren om hier aan te werken.
Ze raadde ons nu, in deze fase, af om in relatietherapie te gaan.
We zaten in een crisis. Eerst moest alles doordringen. Dat proces was nu in volle gang, de omvang druppelt stapsgewijs binnen. Dat moest eerst tijd hebben. Relatietherapie was nu een brug te ver.
Ze zei dat we beiden eerst aandacht moesten hebben voor onze eigen wonden, ons eigen proces. Hij bij Rodersana, ik door het te delen, bij haar, lotgenoten, dit forum, wat ik maar nodig had om me te ondersteunen. Ze raadde wel aan om idd héél zorgvuldig te zijn met de personen met wie ik het deelde.
Verder waren er nog wat inzichten, een link naar een site, een boekentip. Evt mag ik met haar Skypen als ik daar behoefte aan heb. En dan dus die lotgenoten groep. Waar ik over na ga denken.
Het was zinvol.
Een pokke eind rijden, files, verdwaald, kost veel tijd, was duur ook, maar het was het waard. Dubbel en dwars.
Wat heb je aan de jongens verteld? Dat jullie een feestje hadden?
Ja, zoiets. (Echt héél rot om te moeten liegen trouwens.)
Ik ben uitgenodigd om in een soort lotgenoten groep mee te komen praten. Dat leek haar goed voor me, omdat ik zo geïsoleerd was. Maar dat is dan dus wel elke 2 maanden (gemiddeld) dáár heen moeten. (= ruim 2 uur rijden, mits er geen files zijn) Ben nu in dubio. Het contact met lotgenoten zie ik wel zitten, maar de reistijd niet. Ik wil er niet 'nog een taak bij' hebben, inclusief elke 2 mnd moeten liegen naar de kinderen waar ik de hele dag heen ben.
Het was wel verhelderend.
Mijn wisselende gedachtes, de pieken en dalen, boos, machteloos, verdrietig, verdoofd, laconiek, verscheurd, en dat wisselt zo veel. Ze legde uit dat dit heel normaal was. Dat ik het pas wist, en nog in shock was. Dat dit een traumatische gebeurtenis is die alles in een ander daglicht zet. Ons huwelijk, mijn beeld over hem, over mezelf, dat alles nu ineens anders is. Dat wat ik doormaak, iets is wat elke vrouw in vergelijkbare situaties beschrijft. Dat dit dezelfde symptomen zijn als bij een ptss (post traumatische stress stoornis), niet dat ik dus die stoornis heb, maar wel in die eerste stress fase zit waarbij die symptomen 'normaal' zijn. Ook dat olievlek effect, was blijkbaar 'klassiek'. (Wat ik omschreef; dat alles ineens 'besmet' lijkt: een knipoog v een man, die me woedend maakt, een fles wijn uit het Oostblok, die me doet denken aan die Oostblok hoeren. Etc)
Ik vond het helpend, om te horen dat dit dus blijkbaar heel 'normaal' is om te voelen.
Ook heel verhelderend was wat ze teruggaf over de houding van mijn man.
Die zat er bij als een geslagen hond. Verteerd door schuldgevoel. Hij legde alle kaarten open op tafel en vulde nog aan waar hij blijkbaar vond dat het nog niet duidelijk genoeg was wat hij had aangericht.
Ze legde uit dat er een verschil was tussen je schuldig VOELEN (wat hij nu heftig deed), en je schuld DRAGEN. Dat de eerst is dat je verteerd door zelfmedelijden en schuldgevoelens je 'lot' 100% in handen legt vd ander.
(Dat herken ik, het is dan alsof hij alle last en macht bij mij 'dropt': héél vervelend en zwaar, alsof hij aan me 'hangt', terwijl ik al genoeg te verteren heb.)
Als je je schuld 'draagt', voel je je nog steeds wel schuldig, (legde ze uit), maar dan draag je hem zelf. Als een volwassene. Dat is een wezenlijk verschil.
Dat was ook verhelderend. Dat verschil.
Een derde punt was (hier begon ze eigenlijk mee) dat ze héél onomwonden stelde dat zijn verraad een einde had gemaakt aan dit huwelijk. Aan alles wat er tussen ons geweest was. Alles waar ik in geloofde, de uniekheid van onze relatie, de band, het 'maatje-zijn', de exclusiviteit van onze intimiteit en seks, de onvoorwaardelijkheid, dat je van elkaar op aan kunt, dat je er BENT voor elkaar in tijden van nood, het hele toekomstbeeld, was KAPOT. Vernield. Door hem. Weg. Dit huwelijk was kapot. Hoe je het ook wendt of keert.
Daarna zei ze, dat het evt wel mogelijk was, om na lang en hard werken, een tweede huwelijk aan te gaan. En opnieuw vertrouwen te gaan durven krijgen. Zelfs met dezelfde man. Als we daar beiden voor zouden willen kiezen. En bereid waren om hier aan te werken.
Ze raadde ons nu, in deze fase, af om in relatietherapie te gaan.
We zaten in een crisis. Eerst moest alles doordringen. Dat proces was nu in volle gang, de omvang druppelt stapsgewijs binnen. Dat moest eerst tijd hebben. Relatietherapie was nu een brug te ver.
Ze zei dat we beiden eerst aandacht moesten hebben voor onze eigen wonden, ons eigen proces. Hij bij Rodersana, ik door het te delen, bij haar, lotgenoten, dit forum, wat ik maar nodig had om me te ondersteunen. Ze raadde wel aan om idd héél zorgvuldig te zijn met de personen met wie ik het deelde.
Verder waren er nog wat inzichten, een link naar een site, een boekentip. Evt mag ik met haar Skypen als ik daar behoefte aan heb. En dan dus die lotgenoten groep. Waar ik over na ga denken.
Het was zinvol.
Een pokke eind rijden, files, verdwaald, kost veel tijd, was duur ook, maar het was het waard. Dubbel en dwars.
woensdag 11 mei 2016 om 01:07
quote:Zeeland1970 schreef op 11 mei 2016 @ 01:01:
[...]
Ja Dat is in ieder geval prettig - dat jullie hier samen zo instaan. Blijf het moeilijk vinden - jouw situatie. Even geen wijze woorden, gewoon een knuf.
[...]
Ja Dat is in ieder geval prettig - dat jullie hier samen zo instaan. Blijf het moeilijk vinden - jouw situatie. Even geen wijze woorden, gewoon een knuf.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 11 mei 2016 om 01:17
Dit vroeg ik uiteraard niet zonder reden, want ik ben erg benieuwd hoe jouw man man reageerde op deze stelling van haar
"ze héél onomwonden stelde dat zijn verraad een einde had gemaakt aan dit huwelijk. Aan alles wat er tussen ons geweest was. Alles waar ik in geloofde, de uniekheid van onze relatie, de band, het 'maatje-zijn', de exclusiviteit van onze intimiteit en seks, de onvoorwaardelijkheid, dat je van elkaar op aan kunt, dat je er BENT voor elkaar in tijden van nood, het hele toekomstbeeld, was KAPOT. Vernield. Door hem. Weg. Dit huwelijk was kapot. Hoe je het ook wendt of keert".
Erkende hij dit feit? Of, hoe reageerde hij op dit gegeven, want ik neem niet aan dat het enekel een dialoog van haar was.
"ze héél onomwonden stelde dat zijn verraad een einde had gemaakt aan dit huwelijk. Aan alles wat er tussen ons geweest was. Alles waar ik in geloofde, de uniekheid van onze relatie, de band, het 'maatje-zijn', de exclusiviteit van onze intimiteit en seks, de onvoorwaardelijkheid, dat je van elkaar op aan kunt, dat je er BENT voor elkaar in tijden van nood, het hele toekomstbeeld, was KAPOT. Vernield. Door hem. Weg. Dit huwelijk was kapot. Hoe je het ook wendt of keert".
Erkende hij dit feit? Of, hoe reageerde hij op dit gegeven, want ik neem niet aan dat het enekel een dialoog van haar was.
woensdag 11 mei 2016 om 06:58
Baggal: dankjewel
Tweeling: Hij erkende dit. Hapte naar adem, zei toen meerdere keren "ja". En "Ja, dat deed ik."
Na deze uitleg van haar, vroeg ze wat dit met hem deed, dat ze dit zo stelde. Hij kreeg toen ruimte om te reageren. Dit deed hij door te bevestigen dat het 'gewoon waar was'.
Aan het eind vd sessie kwam ze er nog op terug. Checkte bij hem of hij zich niet te hard bij zijn kraag gevat voelde door haar. Hoe hij er bij zat. Maar hij leek juist opgelucht.
Tweeling: Hij erkende dit. Hapte naar adem, zei toen meerdere keren "ja". En "Ja, dat deed ik."
Na deze uitleg van haar, vroeg ze wat dit met hem deed, dat ze dit zo stelde. Hij kreeg toen ruimte om te reageren. Dit deed hij door te bevestigen dat het 'gewoon waar was'.
Aan het eind vd sessie kwam ze er nog op terug. Checkte bij hem of hij zich niet te hard bij zijn kraag gevat voelde door haar. Hoe hij er bij zat. Maar hij leek juist opgelucht.
woensdag 11 mei 2016 om 07:25
Wat goed Zeeland! Ik ben echt blij dat jullie geweest zijn en dat het zo verhelderend was.
Kun je die lotgenoten groep combineren met een weekendje weg voor jezelf? Als je een nachtje daar blijft is het rijden wat minder erg misschien, of je gaat met de trein, langer maar minder inspannend. Ver is ook wel fijn, je komt geen bekenden tegen.
Kun je die lotgenoten groep combineren met een weekendje weg voor jezelf? Als je een nachtje daar blijft is het rijden wat minder erg misschien, of je gaat met de trein, langer maar minder inspannend. Ver is ook wel fijn, je komt geen bekenden tegen.
Het is zoals het is
