Relaties
alle pijlers
Wat een cliché toch eigenlijk
dinsdag 25 november 2008 om 17:20
"Op ieder postje past een dekseltje".
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
vrijdag 28 november 2008 om 11:11
quote:Digitalis schreef op 28 november 2008 @ 10:15:
Sorry lieve Leo,
Het was een knap staaltje van mijn zwartgallige cynisme. Ik bedoelde er niets mee en ben niet suicidaal. Er waren wat dingen gebeurd die ik me heel erg aantrek. Het spijt me oprecht als ik je hebt gekwetst met die ondoordachte opmerking. Kun je me vergeven?Afgezien van het kwetsen, snap je dat je hiermee mensen op afstand houdt? Je zegt zwartgallige dingen waar je "niets mee bedoelt". Hoe moeten mensen dan weten wanneer je het wel meent? Mensen moeten maar raden hoe jij je voelt. Je hangt de clown uit als je in de put zit, en je zegt dat je je voor de trein gaat gooien als vrolijke noot. Niks mis mee hoor, maar de kans dat mensen horen wat je zegt wordt wel een stuk groter als je gewoon zegt wat je bedoelt. Zonder er altijd 3 scheppen bovenop te doen.
Sorry lieve Leo,
Het was een knap staaltje van mijn zwartgallige cynisme. Ik bedoelde er niets mee en ben niet suicidaal. Er waren wat dingen gebeurd die ik me heel erg aantrek. Het spijt me oprecht als ik je hebt gekwetst met die ondoordachte opmerking. Kun je me vergeven?Afgezien van het kwetsen, snap je dat je hiermee mensen op afstand houdt? Je zegt zwartgallige dingen waar je "niets mee bedoelt". Hoe moeten mensen dan weten wanneer je het wel meent? Mensen moeten maar raden hoe jij je voelt. Je hangt de clown uit als je in de put zit, en je zegt dat je je voor de trein gaat gooien als vrolijke noot. Niks mis mee hoor, maar de kans dat mensen horen wat je zegt wordt wel een stuk groter als je gewoon zegt wat je bedoelt. Zonder er altijd 3 scheppen bovenop te doen.
vrijdag 28 november 2008 om 11:16
Nee, lieverd, dat was echt geen oordeel vellen, dat zijn nou emoties. Die emoties hebben natuurlijk meer te maken met die vriend van me waar ik over schreef, dan met jou. Wat jezelf zegt: ik ken je niet. Al doet het me veel wat je soms schrijft. Maar goed, dan kan ik op mijn beurt bij deze weer excuses aan jou maken. Mijn excuses!
Ik mail je idd wel even. En natuurlijk walg ik niet van je. Waarom zou ik in vredesnaam van je walgen? Maar goed, wat ik verder nog allemaal denk, schrijf ik wel in een mail. Ik haal meteen mijn post weg, want die is idd erg grof. Bovendien vind ik het helemaal niet fijn of gepast om zo over mijn beste vriend te schrijven.
Ik mail je idd wel even. En natuurlijk walg ik niet van je. Waarom zou ik in vredesnaam van je walgen? Maar goed, wat ik verder nog allemaal denk, schrijf ik wel in een mail. Ik haal meteen mijn post weg, want die is idd erg grof. Bovendien vind ik het helemaal niet fijn of gepast om zo over mijn beste vriend te schrijven.
vrijdag 28 november 2008 om 11:48
quote:Digitalis schreef op 28 november 2008 @ 10:15:
Sorry lieve Leo,
Het was een knap staaltje van mijn zwartgallige cynisme. Ik bedoelde er niets mee en ben niet suicidaal. Er waren wat dingen gebeurd die ik me heel erg aantrek. Het spijt me oprecht als ik je hebt gekwetst met die ondoordachte opmerking. Kun je me vergeven?
Ja, kan ik. Tulek.
Sorry lieve Leo,
Het was een knap staaltje van mijn zwartgallige cynisme. Ik bedoelde er niets mee en ben niet suicidaal. Er waren wat dingen gebeurd die ik me heel erg aantrek. Het spijt me oprecht als ik je hebt gekwetst met die ondoordachte opmerking. Kun je me vergeven?
Ja, kan ik. Tulek.
vrijdag 28 november 2008 om 12:04
Beste Digitalis,
Ik heb lang nagedacht over of ik zou « inbreken » op dit topic en je wat zou schrijven. Gezien de laatste posts heb ik mijn besluit genomen en voilà het resultaat. Ik schrijf hier normaal op een topic over zwanger worden, dus het ligt wel wat buiten mijn normale straatje, maar ach.
Lees het, leg het naast je neer, reageer, whatever: ik hoop dat je er iets aan hebt.
Ik zie tussen jouw verhaal en het mijne veel overeenkomsten, naast de verschillen. Ten eerste is er het hoogbegaafd zijn. Ook ik heb een IQ dat door het dak gaat (in de top 0,01%) en was al jong veel te getalenteerd voor mijn eigen bestwil. Iedereen zag een gouden toekomst voor me weggelegd (die is er alleen door andere omstandigheden helaas nooit echt van gekomen).
Naast de druk die dat op me legde ken ik de faalangst maar al te goed; ook het verlangen tot het doen van iets "groots", iets dat indruk maakt, een stempel op de wereld zet ken ik. Volgens mij hoort dat bij het (zeer) hoogbegaafd zijn: waarom al die talenten om er vervolgens niets mee te doen? Het klinkt zo leuk, lekker slim zijn, maar het brengt ook zo vreselijk veel druk en verantwoordelijkheid en verwachtingen met zich mee. Van de buitenwereld, maar vooral ook vanuit jezelf.
Maar naast het superslim zijn speelt er nog iets anders, door jouw verhaal heen en het mijne. Het je afgesloten voelen van de wereld, je alleen voelen en het ergens ook echt alleen zijn.
Zo intelligent zijn maakt het vanaf jongs af aan heel moeilijk om aansluiting te vinden, tenminste bij mij was dat zo. Ik was bezig met dingen die mijlenver verwijderd waren van de bezigheden van mijn leeftijdsgenoten en kon nooit, maar dan ook nooit uiten wie ik was. Dat is vandaag de dag nog steeds zo. Ik ben een eiland en zal dat altijd blijven.
Het is pas sinds enkele jaren (waarover later meer) dat ik dit heb geaccepteerd. Iedereen is uiteindelijk alleen, maar sommigen zijn het net iets meer dan anderen en dat geldt voor mij, maar misschien ook voor jou.
Ik heb geen opvoeding in de Bible Belt genoten maar kom wel uit een ander soort restrictieve omgeving. Mijn vader was paranoïde schizofreen (en zelf trouwens wel afkomstig uit een zwarte-kousendorp!) en heeft ons leven vroeger tot een ware hel gemaakt. Ik wil daar niet teveel over uitweiden, dit is namelijk één van de verschillen tussen ons, maar het heeft niet bepaald bijgedragen tot het makkelijker vinden van aansluiting bij de rest van de mensheid (zoals jij het soms zo grappig uitdrukt).
Voeg hierbij het feit dat één van mijn broers ook schizofreen is geworden en de ander depressief, en ik kan je zeggen dat ik mijn portie psychiatrische problemen wel gezien heb in mijn leven. Ik heb zelf nooit op het punt gestaan een eind aan mijn leven te maken, dus ik ken je gevoel niet vanuit mezelf. Ik heb echter wel mijn hele leven mijn liefste broer naast me gehad, aan het handje gehouden en verzorgd, door 5 pogingen heen.
Dan herkende ik in je verhaal nog dit: naast veel te slim ook nog heel mooi zijn. Check, dat was hier ook het geval (was!). Ik denk oprecht dat het voor vrouwen, en dan voornamelijk mooie vrouwen, veel moeilijker is om om hun hersens gewaardeerd te worden dan voor mannen. Ik had colleges wiskunde bij een oudere professor die, toen ik een 10 had voor een tentamen topologie, eronder schreef: had je de vragen al van tevoren? Meisjes kunnen dit helemaal niet!
No kidding, ik heb het tentamen nog.
Dus.
Maar waar ik je echt voor wilde schrijven is dit. Vier jaar geleden kreeg ik kanker en niet zo'n beetje ook. Uitgezaaid en al. Ik had net mijn moeder aan dezelfde ziekte verloren en het leek er heel erg op dat ik het jaar niet eens zou overleven.
Mijn resterende familie heeft me laten vallen, mijn vrienden ook, en voor het eerst in mijn leven was ik echt alleen. Voelde ik me niet alleen, maar was ik het ook. Helemaal. Volledig.
Ik kan je niet uitleggen in dit relatief korte verhaal wat dat met me gedaan heeft, maar de conclusie was deze: ik ben eigenlijk altijd alleen geweest en zal het altijd blijven. En waar ik vroeger panisch raakte van de gedachte alleen al begon het ineens zin te krijgen en fijn te voelen. Ja, een rotwoord, maar acceptatie. Niemand zal me ooit echt kennen denk ik, maar als het soms, een beetje, voor een moment wel gebeurt, dan is dat meegenomen en ben ik daar blij mee.
Ik heb nu een relatie en ik pretendeer niet dat deze man me begrijpt. Of altijd aanvoelt. Maar da's ok, ik hou van hem en hij van mij. Meer verwacht ik niet en misschien is er voor sommige mensen ook niet méér dan dat. En dan hebben wij niet eens een conventionele relatie en een vreemdere vogel dan mijn man zul je niet snel vinden denk ik.
Ik lees in je verhaal zo veel en zo vaak dat je wéét dat je anders bent en dat je nog steeds zo zoekt naar aansluiting. Ik denk, vanuit mijn ervaring, dat daar de oplossing niet ligt.
Ik weet niets van je achtergrond als prostituée of wat dat doet met een vrouw als jij; ik weet niets van het hebben van een Borderline-stoornis, of van veel andere dingen die je beschrijft.
Ik weet wel hoe het is om van land naar land te gaan in een poging jezelf te ontvluchten (ik woon nu in Frankrijk, mijn derde land). Ik weet ook hoe het is om alleen te zijn, veel te slim, veel te mooi, veel te onzeker en veel te verknipt.
Maar totdat je alle aansluiting die je nodig hebt in jezelf vindt en accepteert dat je alleen bent, totdat je jezelf leert te troosten ondanks je zwarte kanten, kun je ook geen aanluiting vinden.
Ik hoop dat je geen kanker of nog een bijna-geslaagde poging nodig hebt om dat in te zien. Maar ik weet niet of ik zelf mijn relatieve rust had gevonden als ik niet aan het randje van de dood had gestaan. Stom hè.
In ieder geval wilde ik je dit zeggen.
Ik breek weer uit, want ik heb volgens mij een hele pagina forum volgeschreven, maar het moest me van het hart.
Liefs,
Bo
Ik heb lang nagedacht over of ik zou « inbreken » op dit topic en je wat zou schrijven. Gezien de laatste posts heb ik mijn besluit genomen en voilà het resultaat. Ik schrijf hier normaal op een topic over zwanger worden, dus het ligt wel wat buiten mijn normale straatje, maar ach.
Lees het, leg het naast je neer, reageer, whatever: ik hoop dat je er iets aan hebt.
Ik zie tussen jouw verhaal en het mijne veel overeenkomsten, naast de verschillen. Ten eerste is er het hoogbegaafd zijn. Ook ik heb een IQ dat door het dak gaat (in de top 0,01%) en was al jong veel te getalenteerd voor mijn eigen bestwil. Iedereen zag een gouden toekomst voor me weggelegd (die is er alleen door andere omstandigheden helaas nooit echt van gekomen).
Naast de druk die dat op me legde ken ik de faalangst maar al te goed; ook het verlangen tot het doen van iets "groots", iets dat indruk maakt, een stempel op de wereld zet ken ik. Volgens mij hoort dat bij het (zeer) hoogbegaafd zijn: waarom al die talenten om er vervolgens niets mee te doen? Het klinkt zo leuk, lekker slim zijn, maar het brengt ook zo vreselijk veel druk en verantwoordelijkheid en verwachtingen met zich mee. Van de buitenwereld, maar vooral ook vanuit jezelf.
Maar naast het superslim zijn speelt er nog iets anders, door jouw verhaal heen en het mijne. Het je afgesloten voelen van de wereld, je alleen voelen en het ergens ook echt alleen zijn.
Zo intelligent zijn maakt het vanaf jongs af aan heel moeilijk om aansluiting te vinden, tenminste bij mij was dat zo. Ik was bezig met dingen die mijlenver verwijderd waren van de bezigheden van mijn leeftijdsgenoten en kon nooit, maar dan ook nooit uiten wie ik was. Dat is vandaag de dag nog steeds zo. Ik ben een eiland en zal dat altijd blijven.
Het is pas sinds enkele jaren (waarover later meer) dat ik dit heb geaccepteerd. Iedereen is uiteindelijk alleen, maar sommigen zijn het net iets meer dan anderen en dat geldt voor mij, maar misschien ook voor jou.
Ik heb geen opvoeding in de Bible Belt genoten maar kom wel uit een ander soort restrictieve omgeving. Mijn vader was paranoïde schizofreen (en zelf trouwens wel afkomstig uit een zwarte-kousendorp!) en heeft ons leven vroeger tot een ware hel gemaakt. Ik wil daar niet teveel over uitweiden, dit is namelijk één van de verschillen tussen ons, maar het heeft niet bepaald bijgedragen tot het makkelijker vinden van aansluiting bij de rest van de mensheid (zoals jij het soms zo grappig uitdrukt).
Voeg hierbij het feit dat één van mijn broers ook schizofreen is geworden en de ander depressief, en ik kan je zeggen dat ik mijn portie psychiatrische problemen wel gezien heb in mijn leven. Ik heb zelf nooit op het punt gestaan een eind aan mijn leven te maken, dus ik ken je gevoel niet vanuit mezelf. Ik heb echter wel mijn hele leven mijn liefste broer naast me gehad, aan het handje gehouden en verzorgd, door 5 pogingen heen.
Dan herkende ik in je verhaal nog dit: naast veel te slim ook nog heel mooi zijn. Check, dat was hier ook het geval (was!). Ik denk oprecht dat het voor vrouwen, en dan voornamelijk mooie vrouwen, veel moeilijker is om om hun hersens gewaardeerd te worden dan voor mannen. Ik had colleges wiskunde bij een oudere professor die, toen ik een 10 had voor een tentamen topologie, eronder schreef: had je de vragen al van tevoren? Meisjes kunnen dit helemaal niet!
No kidding, ik heb het tentamen nog.
Dus.
Maar waar ik je echt voor wilde schrijven is dit. Vier jaar geleden kreeg ik kanker en niet zo'n beetje ook. Uitgezaaid en al. Ik had net mijn moeder aan dezelfde ziekte verloren en het leek er heel erg op dat ik het jaar niet eens zou overleven.
Mijn resterende familie heeft me laten vallen, mijn vrienden ook, en voor het eerst in mijn leven was ik echt alleen. Voelde ik me niet alleen, maar was ik het ook. Helemaal. Volledig.
Ik kan je niet uitleggen in dit relatief korte verhaal wat dat met me gedaan heeft, maar de conclusie was deze: ik ben eigenlijk altijd alleen geweest en zal het altijd blijven. En waar ik vroeger panisch raakte van de gedachte alleen al begon het ineens zin te krijgen en fijn te voelen. Ja, een rotwoord, maar acceptatie. Niemand zal me ooit echt kennen denk ik, maar als het soms, een beetje, voor een moment wel gebeurt, dan is dat meegenomen en ben ik daar blij mee.
Ik heb nu een relatie en ik pretendeer niet dat deze man me begrijpt. Of altijd aanvoelt. Maar da's ok, ik hou van hem en hij van mij. Meer verwacht ik niet en misschien is er voor sommige mensen ook niet méér dan dat. En dan hebben wij niet eens een conventionele relatie en een vreemdere vogel dan mijn man zul je niet snel vinden denk ik.
Ik lees in je verhaal zo veel en zo vaak dat je wéét dat je anders bent en dat je nog steeds zo zoekt naar aansluiting. Ik denk, vanuit mijn ervaring, dat daar de oplossing niet ligt.
Ik weet niets van je achtergrond als prostituée of wat dat doet met een vrouw als jij; ik weet niets van het hebben van een Borderline-stoornis, of van veel andere dingen die je beschrijft.
Ik weet wel hoe het is om van land naar land te gaan in een poging jezelf te ontvluchten (ik woon nu in Frankrijk, mijn derde land). Ik weet ook hoe het is om alleen te zijn, veel te slim, veel te mooi, veel te onzeker en veel te verknipt.
Maar totdat je alle aansluiting die je nodig hebt in jezelf vindt en accepteert dat je alleen bent, totdat je jezelf leert te troosten ondanks je zwarte kanten, kun je ook geen aanluiting vinden.
Ik hoop dat je geen kanker of nog een bijna-geslaagde poging nodig hebt om dat in te zien. Maar ik weet niet of ik zelf mijn relatieve rust had gevonden als ik niet aan het randje van de dood had gestaan. Stom hè.
In ieder geval wilde ik je dit zeggen.
Ik breek weer uit, want ik heb volgens mij een hele pagina forum volgeschreven, maar het moest me van het hart.
Liefs,
Bo
anoniem_75843 wijzigde dit bericht op 28-11-2008 12:24
Reden: Spelfout: I hate 'em
Reden: Spelfout: I hate 'em
% gewijzigd
vrijdag 28 november 2008 om 12:36
Robo, wat een prachtige post. Mijn complimenten daarvoor.
Digi, ik hoop serieus dat je dit soort postings goed leest en tot je door laat dringen. Ik denk namelijk ook dat je gewoon moet accepteren wie je bent, schaven aan de extremiteiten, en op de eerste plaats jezelf waarderen en ( ook een cliché) van jezelf houden, in plaats van het bij anderen te zoeken.
Wat wil je daarmee eigenlijk? Als anderen mij accepteren dan accepteer ik mezelf ook ofzo? Zo werkt het natuurlijk niet. Je weet best dat het zelfs andersom is. Als jij jezelf accepteert en repecteert dan doen anderen dat ook. Niet iedereen natuurlijk, maar wat je geeft is wat je krijgt over het algemeen.
Dat je wederom een zelfmoordpoging hebt gedaan verbaast mij niets eerlijk gezegd. De reden waarom verbaast mij des te meer. En ik word er bijna agressief van. Omdat een vent even geen zin in je heeft voel jij je ontkend en hoppatee, daar ga je weer.
Hoe licht kun je omspringen met een leven? Jouw leven? Dat je kennelijk leeft bij de gratie van anderen? En níet leeft bij de gratie van anderen?
Je wilt je geliefd voelen. Begin daar dan eens mee.
Digi, ik hoop serieus dat je dit soort postings goed leest en tot je door laat dringen. Ik denk namelijk ook dat je gewoon moet accepteren wie je bent, schaven aan de extremiteiten, en op de eerste plaats jezelf waarderen en ( ook een cliché) van jezelf houden, in plaats van het bij anderen te zoeken.
Wat wil je daarmee eigenlijk? Als anderen mij accepteren dan accepteer ik mezelf ook ofzo? Zo werkt het natuurlijk niet. Je weet best dat het zelfs andersom is. Als jij jezelf accepteert en repecteert dan doen anderen dat ook. Niet iedereen natuurlijk, maar wat je geeft is wat je krijgt over het algemeen.
Dat je wederom een zelfmoordpoging hebt gedaan verbaast mij niets eerlijk gezegd. De reden waarom verbaast mij des te meer. En ik word er bijna agressief van. Omdat een vent even geen zin in je heeft voel jij je ontkend en hoppatee, daar ga je weer.
Hoe licht kun je omspringen met een leven? Jouw leven? Dat je kennelijk leeft bij de gratie van anderen? En níet leeft bij de gratie van anderen?
Je wilt je geliefd voelen. Begin daar dan eens mee.
vrijdag 28 november 2008 om 13:02
quote:matamata schreef op 28 november 2008 @ 12:57:
[quote]robo schreef op 28 november 2008 @ 12:04:
ook het verlangen tot het doen van iets "groots", iets dat indruk maakt, een stempel op de wereld zet ken ik. /quote]
Is dit de reden van het ontstaan van je fantasieverhaal?Welk fantasieverhaal? Wat bedoel je?
[quote]robo schreef op 28 november 2008 @ 12:04:
ook het verlangen tot het doen van iets "groots", iets dat indruk maakt, een stempel op de wereld zet ken ik. /quote]
Is dit de reden van het ontstaan van je fantasieverhaal?Welk fantasieverhaal? Wat bedoel je?
vrijdag 28 november 2008 om 13:06
Misschien, omdat je zo cerebraal bent aangelegd, heb je meer aan de volgende, esoterisch/filosofische onderbouwing van wat ik met mijn persoonlijke post bedoelde:
(vrij vertaald uit Liz Greene's "Saturn"):
"De ander" leeft uiteindelijk in onszelf en het is een balans tussen de mannelijke en vrouwelijke kanten van de psyche die ten grondslag ligt aan de balans met een partner. We zoeken in anderen wat we zelf niet kunnen uitdrukken maar geen enkele relatie met een ander kan innerlijke heelheid creëren. Een relatie is alleen werkelijkheid in relatie tot de innerlijke integratie van een persoon; anders is het een farce en hoewel dit standpunt cynisch en deprimerend schijnt is het in feite hoopvol, omdat het de mogelijkheid suggereert van iets beters dan dat wat we om ons heen zien.
Het is onwaarschijnlijk dat iemand de kwaliteiten die hij zoekt positief uitgedrukt zal zien in een partner. Het is waarschijnlijker dat iemand situaties aantrekt die een bepaalde mate van pijn, isolatie, afwijzing en teleurstelling meebrengen, totdat hij zich begint te wenden tot een innerlijke zoektocht. Dit is de basis van de coniunctio, of het mystieke huwelijk, uit de alchemie en in psychologische termen vertaald betekent dat een innerlijke integratie die een nieuwe basis voor de psyche tot gevolg heeft.
In de alchemie wordt deze nieuwe balans altijd voorafgegaan door zwartheid en de dood, en de donkere ervaringen die een individu moet doorstaan om innerlijke heelheid te bereiken worden alleen geëvenaard door het goud dat uiteindelijk wordt bereikt.
Einde college.
Sterkte bij de psychiater!
(vrij vertaald uit Liz Greene's "Saturn"):
"De ander" leeft uiteindelijk in onszelf en het is een balans tussen de mannelijke en vrouwelijke kanten van de psyche die ten grondslag ligt aan de balans met een partner. We zoeken in anderen wat we zelf niet kunnen uitdrukken maar geen enkele relatie met een ander kan innerlijke heelheid creëren. Een relatie is alleen werkelijkheid in relatie tot de innerlijke integratie van een persoon; anders is het een farce en hoewel dit standpunt cynisch en deprimerend schijnt is het in feite hoopvol, omdat het de mogelijkheid suggereert van iets beters dan dat wat we om ons heen zien.
Het is onwaarschijnlijk dat iemand de kwaliteiten die hij zoekt positief uitgedrukt zal zien in een partner. Het is waarschijnlijker dat iemand situaties aantrekt die een bepaalde mate van pijn, isolatie, afwijzing en teleurstelling meebrengen, totdat hij zich begint te wenden tot een innerlijke zoektocht. Dit is de basis van de coniunctio, of het mystieke huwelijk, uit de alchemie en in psychologische termen vertaald betekent dat een innerlijke integratie die een nieuwe basis voor de psyche tot gevolg heeft.
In de alchemie wordt deze nieuwe balans altijd voorafgegaan door zwartheid en de dood, en de donkere ervaringen die een individu moet doorstaan om innerlijke heelheid te bereiken worden alleen geëvenaard door het goud dat uiteindelijk wordt bereikt.
Einde college.
Sterkte bij de psychiater!
vrijdag 28 november 2008 om 13:07
quote:matamata schreef op 28 november 2008 @ 12:57:
[quote]robo schreef op 28 november 2008 @ 12:04:
ook het verlangen tot het doen van iets "groots", iets dat indruk maakt, een stempel op de wereld zet ken ik. /quote]
Is dit de reden van het ontstaan van je fantasieverhaal?
Wat bedoel je te zeggen, Matamata?
Ik hoop dat je wilt uitleggen wat je bedoelt?
[quote]robo schreef op 28 november 2008 @ 12:04:
ook het verlangen tot het doen van iets "groots", iets dat indruk maakt, een stempel op de wereld zet ken ik. /quote]
Is dit de reden van het ontstaan van je fantasieverhaal?
Wat bedoel je te zeggen, Matamata?
Ik hoop dat je wilt uitleggen wat je bedoelt?
vrijdag 28 november 2008 om 13:11
quote:[message=2328111,noline]
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Ik val hier werkelijk van mijn stoel....geen wonder dat je geen relatie hebt als je zo naar mensen kijkt, zo over ze denkt. Misschien zijn die mensen ook wel minder cynisch, minder arrogant en minder egocentrisch.
En een relatie zal je niet beveiligen tegen ellende die je kan overkomen. Je kan nog zo'n goede relatie hebben, in de tandartsstoel zit je uiteindelijk toch echt alleen. Je kunt zelf de keus maken om het beste uit je dag, je je leven te halen, niet wachten op iemand die dat voor je gaat doen want die komt misschien niet. Je wordt alleen geboren en je gaat alleen dood en in de tussentijd zoek je vrienden om mee te leven.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Ik val hier werkelijk van mijn stoel....geen wonder dat je geen relatie hebt als je zo naar mensen kijkt, zo over ze denkt. Misschien zijn die mensen ook wel minder cynisch, minder arrogant en minder egocentrisch.
En een relatie zal je niet beveiligen tegen ellende die je kan overkomen. Je kan nog zo'n goede relatie hebben, in de tandartsstoel zit je uiteindelijk toch echt alleen. Je kunt zelf de keus maken om het beste uit je dag, je je leven te halen, niet wachten op iemand die dat voor je gaat doen want die komt misschien niet. Je wordt alleen geboren en je gaat alleen dood en in de tussentijd zoek je vrienden om mee te leven.
vrijdag 28 november 2008 om 13:11
quote:matamata schreef op 28 november 2008 @ 13:06:
Oh, deze vraag was gericht op Digitalis, just curious!Even voor de duidelijkheid, je stelde die vraag over het fantasieverhaal dus aan Digi en niet aan Robo neem ik aan. Het lijkt namelijk alsof je met je vraag impliceert dat Robo een fantasieverhaal ophangt.
Oh, deze vraag was gericht op Digitalis, just curious!Even voor de duidelijkheid, je stelde die vraag over het fantasieverhaal dus aan Digi en niet aan Robo neem ik aan. Het lijkt namelijk alsof je met je vraag impliceert dat Robo een fantasieverhaal ophangt.
vrijdag 28 november 2008 om 13:14
quote:Bronny schreef op 28 november 2008 @ 13:11:
[...]
Ik val hier werkelijk van mijn stoel....geen wonder dat je geen relatie hebt als je zo naar mensen kijkt, zo over ze denkt. Misschien zijn die mensen ook wel minder cynisch, minder arrogant en minder egocentrisch.Hoezo dan, zie jij nooit mensen die lelijker, onaardiger en minder slim zijn dan jij?
[...]
Ik val hier werkelijk van mijn stoel....geen wonder dat je geen relatie hebt als je zo naar mensen kijkt, zo over ze denkt. Misschien zijn die mensen ook wel minder cynisch, minder arrogant en minder egocentrisch.Hoezo dan, zie jij nooit mensen die lelijker, onaardiger en minder slim zijn dan jij?
vrijdag 28 november 2008 om 13:17
quote:Evidenza schreef op 28 november 2008 @ 13:14:
[...]
Hoezo dan, zie jij nooit mensen die lelijker, onaardiger en minder slim zijn dan jij?Daar gaat het natuurlijk niet om. Schoonheid en inteligentie hebben op geen enkele manier (positief of negatief) een relatie met of je wel of niet een relatie zou kunnen krijgen. Niemand heeft meer 'recht' op een relatie dan een ander.
[...]
Hoezo dan, zie jij nooit mensen die lelijker, onaardiger en minder slim zijn dan jij?Daar gaat het natuurlijk niet om. Schoonheid en inteligentie hebben op geen enkele manier (positief of negatief) een relatie met of je wel of niet een relatie zou kunnen krijgen. Niemand heeft meer 'recht' op een relatie dan een ander.
vrijdag 28 november 2008 om 13:24
quote:heejhallo schreef op 28 november 2008 @ 13:17:
[...]
Daar gaat het natuurlijk niet om. Schoonheid en inteligentie hebben op geen enkele manier (positief of negatief) een relatie met of je wel of niet een relatie zou kunnen krijgen. Niemand heeft meer 'recht' op een relatie dan een ander.Ja zeg, het gaat hier om Digi die zich afvraagt waarom zij geen relatie heeft en waarom anderen die het in haar ogen op een aantal vlakken minder doen dan zij dat wel voor elkaar krijgen. Mag ze zich toch afvragen? Dat Bronny dáárover valt vind ik vreemd. Alsof we allemaal gelijk moeten zijn ofzo. Dat zijn we niet.
[...]
Daar gaat het natuurlijk niet om. Schoonheid en inteligentie hebben op geen enkele manier (positief of negatief) een relatie met of je wel of niet een relatie zou kunnen krijgen. Niemand heeft meer 'recht' op een relatie dan een ander.Ja zeg, het gaat hier om Digi die zich afvraagt waarom zij geen relatie heeft en waarom anderen die het in haar ogen op een aantal vlakken minder doen dan zij dat wel voor elkaar krijgen. Mag ze zich toch afvragen? Dat Bronny dáárover valt vind ik vreemd. Alsof we allemaal gelijk moeten zijn ofzo. Dat zijn we niet.
vrijdag 28 november 2008 om 13:27
Ik bedoelde ook niet om voor Bronny te spreken, meer een opmerking op zowel Bronny's als digi's post over mooie/lelijke domme/intelligente interessante/oninteressante mensen.
Tuurlijk mag je je afvragen waarom andere mensen wel een relatie hebben en jij niet. Ik vraag het mezelf ook wel eens af. Maar mijn antwoord is dan dat het niks te maken heeft met de opgenoemde dingen. Geen van al die dingen is een garantie voor wel of geen relatie. Daarop focussen is zinloos. Vind ik dus.
Tuurlijk mag je je afvragen waarom andere mensen wel een relatie hebben en jij niet. Ik vraag het mezelf ook wel eens af. Maar mijn antwoord is dan dat het niks te maken heeft met de opgenoemde dingen. Geen van al die dingen is een garantie voor wel of geen relatie. Daarop focussen is zinloos. Vind ik dus.
vrijdag 28 november 2008 om 13:31
quote:Evidenza schreef op 28 november 2008 @ 13:24:
[...]
Ja zeg, het gaat hier om Digi die zich afvraagt waarom zij geen relatie heeft en waarom anderen die het in haar ogen op een aantal vlakken minder doen dan zij dat wel voor elkaar krijgen. Mag ze zich toch afvragen? Dat Bronny dáárover valt vind ik vreemd. Alsof we allemaal gelijk moeten zijn ofzo. Dat zijn we niet.Dat is natuurlijk ook maar een mening, dat een ander het minder doet (vandaar ook mijn motto, wat voor de een succes is is voor de ander misschien helemaal niet zo). Ik kan me voorstellen dat wanneer je het hebt over mensen die het minder doen dan jij, het nogal over komt alsof die dat dus niet 'verdienen'. Kan me voorstellen dat dat tegen de borst stuit. En waarom zou je afgunstig zijn op een relatie die je zelf helemaal niet wil (als in met een lelijke, domme oniteressante partner)?
[...]
Ja zeg, het gaat hier om Digi die zich afvraagt waarom zij geen relatie heeft en waarom anderen die het in haar ogen op een aantal vlakken minder doen dan zij dat wel voor elkaar krijgen. Mag ze zich toch afvragen? Dat Bronny dáárover valt vind ik vreemd. Alsof we allemaal gelijk moeten zijn ofzo. Dat zijn we niet.Dat is natuurlijk ook maar een mening, dat een ander het minder doet (vandaar ook mijn motto, wat voor de een succes is is voor de ander misschien helemaal niet zo). Ik kan me voorstellen dat wanneer je het hebt over mensen die het minder doen dan jij, het nogal over komt alsof die dat dus niet 'verdienen'. Kan me voorstellen dat dat tegen de borst stuit. En waarom zou je afgunstig zijn op een relatie die je zelf helemaal niet wil (als in met een lelijke, domme oniteressante partner)?
vrijdag 28 november 2008 om 13:39
quote:heejhallo schreef op 28 november 2008 @ 13:31:
[...]
Dat is natuurlijk ook maar een mening, dat een ander het minder doet (vandaar ook mijn motto, wat voor de een succes is is voor de ander misschein helemaal niet zo). Ik kan me voorstellen dat wanneer je het hebt over mensen die het minder doen dan jij, het nogal over komt alsof die dat dus niet 'verdienen'. Kan me voorstellen dat dat tegen de borst stuit. En waarom zou je afgunstig zijn op een relatie die je zelf helemaal niet wil (als in met een lelijke, domme oniteressante partner)?
Dat het ook maar een mening is is toch duidelijk omdat er bijstaat "in haar ogen" ?.
En persoonlijk vind ik dat als het al iets zegt, het iets zegt over Digi. Dat als mensen die zij als minder beschouwt het wel voor elkaar krijgen, en zij met al haar "kwaliteiten" niet. Het zegt juist niet dat die mensen het dus niet verdienen, het zegt dat Digi niet bij machte is te krijgen wat zij hebben.
Maar goed, dat is ook een beetje een discussie binnen een discussie.
[...]
Dat is natuurlijk ook maar een mening, dat een ander het minder doet (vandaar ook mijn motto, wat voor de een succes is is voor de ander misschein helemaal niet zo). Ik kan me voorstellen dat wanneer je het hebt over mensen die het minder doen dan jij, het nogal over komt alsof die dat dus niet 'verdienen'. Kan me voorstellen dat dat tegen de borst stuit. En waarom zou je afgunstig zijn op een relatie die je zelf helemaal niet wil (als in met een lelijke, domme oniteressante partner)?
Dat het ook maar een mening is is toch duidelijk omdat er bijstaat "in haar ogen" ?.
En persoonlijk vind ik dat als het al iets zegt, het iets zegt over Digi. Dat als mensen die zij als minder beschouwt het wel voor elkaar krijgen, en zij met al haar "kwaliteiten" niet. Het zegt juist niet dat die mensen het dus niet verdienen, het zegt dat Digi niet bij machte is te krijgen wat zij hebben.
Maar goed, dat is ook een beetje een discussie binnen een discussie.
vrijdag 28 november 2008 om 13:40
Sommige van mijn hoogopgeleide vriendinnen zijn er overigens wel van overtuigd hoor, dat hun inteligentie hen in de weg zit bij het vinden van een partner. "Mannen zijn geintemideerd door mijn titels en intelligentie" zeggen ze dan. "Maar zo'n man wil je dan toch niet?" is meestal mijn antwoord. Misschien is de spoeling inderdaad wel dun met alle 'eisen' die ik heb, maar ik heb er gewoon geen zin in om dan maar bitter te gaan doen over dat er zo weinig geschikte mannen zijn. En ik hoop dat allen die niet aan mijn eisen voldoen fijne relaties hebben
vrijdag 28 november 2008 om 13:41
quote:heejhallo schreef op 28 november 2008 @ 13:17:
[...]
Daar gaat het natuurlijk niet om. Schoonheid en inteligentie hebben op geen enkele manier (positief of negatief) een relatie met of je wel of niet een relatie zou kunnen krijgen. Niemand heeft meer 'recht' op een relatie dan een ander.Je haalt me de woorden uit mijn mond!
[...]
Daar gaat het natuurlijk niet om. Schoonheid en inteligentie hebben op geen enkele manier (positief of negatief) een relatie met of je wel of niet een relatie zou kunnen krijgen. Niemand heeft meer 'recht' op een relatie dan een ander.Je haalt me de woorden uit mijn mond!
vrijdag 28 november 2008 om 13:41
Ik denk dat Digitalis met haar opmerking het volgende bedoelde:
als je jong, intelligent, mooi, gezellig en grappig bent heb je in principe alle kwaliteiten die in deze maatschappij als "succesvol" worden gezien.
Wanneer je dat allemaal mee hebt, maar je mist een relatie en wanhoopt soms er ooit één te krijgen, dan kan ik me donders goed voorstellen dat je om je heen kijkt, naar mensen die die algemeen gewaardeerde zaken in mindere mate hebben, en denkt: waarom ik dan niet?
Niet omdat je een relatie zou willen met een "domme lelijkerd", maar omdat je ondanks wat je meehebt, juist niet kunt bereiken wat die anderen wel hebben.
Zoiets dus, denk ik
als je jong, intelligent, mooi, gezellig en grappig bent heb je in principe alle kwaliteiten die in deze maatschappij als "succesvol" worden gezien.
Wanneer je dat allemaal mee hebt, maar je mist een relatie en wanhoopt soms er ooit één te krijgen, dan kan ik me donders goed voorstellen dat je om je heen kijkt, naar mensen die die algemeen gewaardeerde zaken in mindere mate hebben, en denkt: waarom ik dan niet?
Niet omdat je een relatie zou willen met een "domme lelijkerd", maar omdat je ondanks wat je meehebt, juist niet kunt bereiken wat die anderen wel hebben.
Zoiets dus, denk ik
