Relaties
alle pijlers
Wat een cliché toch eigenlijk
dinsdag 25 november 2008 om 17:20
"Op ieder postje past een dekseltje".
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
maandag 1 december 2008 om 17:50
quote:Digitalis schreef op 01 december 2008 @ 17:46:
Weet ik wel Robo, maar het is zo pertinent onwaar dat het me echt raakt.
Volgende keer gewoon dàt zeggen: pertinent onwaar, mevrouw Vlinder, jammer dat je mijn posts zo wenst te interpreteren.
En hoppa, afglijden.
Like water off a beaver, zoals de Engelsen zo grappig zeggen!
Ik beweer niet dat het mij niet iets zou doen, maar wat je daar dan weer mee doet is wel aan jou.
Rustig blijven, ademhalen, beseffen dat die persoon jou he-le-maal niet kent en vooral dat je een anders mening toch niet kunt veranderen (en het ook niet zou moeten willen, maar da's een tweede).
Hou je taai, ik ga eens even iets doen wat lijkt op werken!
Groetjes
Weet ik wel Robo, maar het is zo pertinent onwaar dat het me echt raakt.
Volgende keer gewoon dàt zeggen: pertinent onwaar, mevrouw Vlinder, jammer dat je mijn posts zo wenst te interpreteren.
En hoppa, afglijden.
Like water off a beaver, zoals de Engelsen zo grappig zeggen!
Ik beweer niet dat het mij niet iets zou doen, maar wat je daar dan weer mee doet is wel aan jou.
Rustig blijven, ademhalen, beseffen dat die persoon jou he-le-maal niet kent en vooral dat je een anders mening toch niet kunt veranderen (en het ook niet zou moeten willen, maar da's een tweede).
Hou je taai, ik ga eens even iets doen wat lijkt op werken!
Groetjes
maandag 1 december 2008 om 17:53
Trouwens,
Vlinder stelt het idd heel zwart/wit.
Maar lees af en toe je posts door,ze zitten vol tegenstrijdigeheden.
Ik snap wel hoe dat werkt bij je(ook bpser hè)
Maar ik begrijp ook dat iemand dit eruit haalt.
Het is de kant van Digi, die zichzelf wil overtuigen van haar tekortkomingen en tegelijk het wil verdedigen.
Vlinder stelt het idd heel zwart/wit.
Maar lees af en toe je posts door,ze zitten vol tegenstrijdigeheden.
Ik snap wel hoe dat werkt bij je(ook bpser hè)
Maar ik begrijp ook dat iemand dit eruit haalt.
Het is de kant van Digi, die zichzelf wil overtuigen van haar tekortkomingen en tegelijk het wil verdedigen.
maandag 1 december 2008 om 17:56
Ter toevoeging: ik trok me vroeger ook ALLES aan wat men over me zei, of als ik zelfs maar dacht dat men wat over me zei.
Ik woonde toentertijd in Engeland en mijn huisgenoot riep op een gegeven moment alleen nog maar heel hard: "BEAVER" als ik me weer eens volledig onnodig zat op te winden ....
En niemand die begreep dat hij de "like water off a beaver" opmerking bedoelde, zeker als je weet dat beaver ook een platte naam voor kut is in het Engels....
Kwam leuk over in de kroeg af en toe!
Ik woonde toentertijd in Engeland en mijn huisgenoot riep op een gegeven moment alleen nog maar heel hard: "BEAVER" als ik me weer eens volledig onnodig zat op te winden ....
En niemand die begreep dat hij de "like water off a beaver" opmerking bedoelde, zeker als je weet dat beaver ook een platte naam voor kut is in het Engels....
Kwam leuk over in de kroeg af en toe!
maandag 1 december 2008 om 18:04
quote:Digitalis schreef op 01 december 2008 @ 14:57:
Vlinder, ik word een beetje moe van je. Ik meen oprecht dat ik BPS niet als excuus gebruik, of om aandacht of medelijden te genereren. Juist niet! Ik wil niet worden gezien als patient.
......
En mja, het gaat in háár geval om een sociale fobie. Met messen spelen en CENSUURpogingen denk ik niet dat mensen me nog leuk vinden, mocht ik dat tussen neus en lippen door vertelle.
Hoi Digitalis,
Ik snap wel wat je bedoelt denk ik, het is ook vaak even aftasten wat je aan wie verteld. Ik ben ook een open boek, maar toch vertel ik niet alles aan iedereen. En in ieder geval niet meteen.
Ik heb ooit een vriend gehad met bps en daarbij ben ik afgehaakt.
Omdat het altijd alleen maar over hem ging en over zijn problemen. Hij had dus eigenlijk niets te bieden en voor vriendschappen is het voor de lange termijn toch nodig dat er een soort van balans is tussen geven en nemen.
Nu heb ik een vriendin die ook bps heeft. een schta, waar ik zeer op gesteld ben. Zij begrijpt altijd heel veel en heeft nergens een oordeel over. Ik heb het gevoel dat ik haar alles kan vertellen. Ze is trouwens ook getrouwd met een schat van een man, die haar neemt zoals ze is.
Nu moet ik er wel bij zeggen dat zij de linehan training heeft gevolgd. Ik denk wel dat dat heel veel scheelt. Wat zij er vooral van heeft opgestoken is dat zij echt een keuze heeft qua gedrag. En dat is heel fijn voor haar om te ervaren, dat ze zich niet meer zo machteloos voelt tav haar eigen gevoelens en destructieve neigingen.
En het is nu ook veel minder belastend voor de omgeving.
Ik weet van haar pogingen en automutulatie en haar man natuurlijk ook, maar ze heeft heus niet al haar vrienden van dit gegeven op de hoogte gesteld. Dat hoeft mi ook niet.
Vlinder, ik word een beetje moe van je. Ik meen oprecht dat ik BPS niet als excuus gebruik, of om aandacht of medelijden te genereren. Juist niet! Ik wil niet worden gezien als patient.
......
En mja, het gaat in háár geval om een sociale fobie. Met messen spelen en CENSUURpogingen denk ik niet dat mensen me nog leuk vinden, mocht ik dat tussen neus en lippen door vertelle.
Hoi Digitalis,
Ik snap wel wat je bedoelt denk ik, het is ook vaak even aftasten wat je aan wie verteld. Ik ben ook een open boek, maar toch vertel ik niet alles aan iedereen. En in ieder geval niet meteen.
Ik heb ooit een vriend gehad met bps en daarbij ben ik afgehaakt.
Omdat het altijd alleen maar over hem ging en over zijn problemen. Hij had dus eigenlijk niets te bieden en voor vriendschappen is het voor de lange termijn toch nodig dat er een soort van balans is tussen geven en nemen.
Nu heb ik een vriendin die ook bps heeft. een schta, waar ik zeer op gesteld ben. Zij begrijpt altijd heel veel en heeft nergens een oordeel over. Ik heb het gevoel dat ik haar alles kan vertellen. Ze is trouwens ook getrouwd met een schat van een man, die haar neemt zoals ze is.
Nu moet ik er wel bij zeggen dat zij de linehan training heeft gevolgd. Ik denk wel dat dat heel veel scheelt. Wat zij er vooral van heeft opgestoken is dat zij echt een keuze heeft qua gedrag. En dat is heel fijn voor haar om te ervaren, dat ze zich niet meer zo machteloos voelt tav haar eigen gevoelens en destructieve neigingen.
En het is nu ook veel minder belastend voor de omgeving.
Ik weet van haar pogingen en automutulatie en haar man natuurlijk ook, maar ze heeft heus niet al haar vrienden van dit gegeven op de hoogte gesteld. Dat hoeft mi ook niet.
maandag 1 december 2008 om 18:34
Iry, ik ben ook wel tegenstrijdig omdat het in mijn hoofd een warboel is wat betreft zulke zaken. Maar ik heb geen van die dingen die Vlinder in haar post heeft gezet, gezegd. En ik dénk ze al helemaal niet.
Klinkt goed van die vriendin, Rafaella. Weet je, de ene BPS-er is de ander niet. Ik probeer zoveel mogelijk gesprekken over mijn BPS te ontwijken, want ik ben Digi en geen patient. Iemand die in een rolstoel zit wil waarschijnlijk ook niet steeds over dat feit praten. Maar het ligt aan het karakter van zo'n persoon. Ik schaam me voor mijn BPS en de ander vindt het wel interessant kennelijk.
Klinkt goed van die vriendin, Rafaella. Weet je, de ene BPS-er is de ander niet. Ik probeer zoveel mogelijk gesprekken over mijn BPS te ontwijken, want ik ben Digi en geen patient. Iemand die in een rolstoel zit wil waarschijnlijk ook niet steeds over dat feit praten. Maar het ligt aan het karakter van zo'n persoon. Ik schaam me voor mijn BPS en de ander vindt het wel interessant kennelijk.
maandag 1 december 2008 om 18:36
quote:Digitalis schreef op 01 december 2008 @ 13:25:
Maar ik vind mezelf zo'n vat vol tegenstrijdigheden en daar word ik weleens compleet mesjogge van. Ik sla soms ook helemaal door in het positief doen. Dan verf ik mijn haar blond, verander ik mijn kledingstijl, voer ik het hoogste woord in discussies tijdens college, ga ik daten via datingsites, boek ik zomaar een reis zonder na te denken over de gevolgen...Toch weet ik niet of ik een flatline wil. Het is in ieder geval spannend, mijn leven. Never a dull moment in huize Digi.
Ik moet nog bijlezen (bolletje werkt eventjes beetje traag wegens wat recente klopjes d'r op) maar hier móest ik op reageren. Omdat dit juist zo'n kernpunt is.
Digi, ik ben net zo maf, of net zo normaal, als jij. Ik noemde het vroeger m'n "themadagen", de ene keer helemaal into gothic, dan weer wilde plannen richting a.s.a.p. 'normaal' worden, de dag daarna m'n huis in 35 bonte kleuren willen verven etc. Ben ik gek? Vast. Ben ik leuk? Vast! Ik heb nog steeds "themadagen", alleen zijn het geen themadagen meer... want het zijn allemaal facetten van mij. Zoals jouw 'uitwassen' allemaal facetten zijn van jou.
Je bent dus níet maf, schizofreen, labiel of whatsoever, maar gewoon verrassend veelzijdig en zelfs zó verrassend, dat het ook voor jezelf iedere keer een verrassing is. Never a dull moment dus, precies zoals je zelf al zegt. Waardeer het, geniet ervan. Wees jezelf, met volle teugen.
En een regelmatig leven? Hee, een chronisch gebrek aan regelmaat is ook een regelmatigheid
(Oh, en wat je opm over mensen die jou nooit bellen betreft: méns, verhuis eens terug naar NL en neem een vast, Nederlands nummer dan hang ik vaker aan de lijn dan jou lief is )
Maar ik vind mezelf zo'n vat vol tegenstrijdigheden en daar word ik weleens compleet mesjogge van. Ik sla soms ook helemaal door in het positief doen. Dan verf ik mijn haar blond, verander ik mijn kledingstijl, voer ik het hoogste woord in discussies tijdens college, ga ik daten via datingsites, boek ik zomaar een reis zonder na te denken over de gevolgen...Toch weet ik niet of ik een flatline wil. Het is in ieder geval spannend, mijn leven. Never a dull moment in huize Digi.
Ik moet nog bijlezen (bolletje werkt eventjes beetje traag wegens wat recente klopjes d'r op) maar hier móest ik op reageren. Omdat dit juist zo'n kernpunt is.
Digi, ik ben net zo maf, of net zo normaal, als jij. Ik noemde het vroeger m'n "themadagen", de ene keer helemaal into gothic, dan weer wilde plannen richting a.s.a.p. 'normaal' worden, de dag daarna m'n huis in 35 bonte kleuren willen verven etc. Ben ik gek? Vast. Ben ik leuk? Vast! Ik heb nog steeds "themadagen", alleen zijn het geen themadagen meer... want het zijn allemaal facetten van mij. Zoals jouw 'uitwassen' allemaal facetten zijn van jou.
Je bent dus níet maf, schizofreen, labiel of whatsoever, maar gewoon verrassend veelzijdig en zelfs zó verrassend, dat het ook voor jezelf iedere keer een verrassing is. Never a dull moment dus, precies zoals je zelf al zegt. Waardeer het, geniet ervan. Wees jezelf, met volle teugen.
En een regelmatig leven? Hee, een chronisch gebrek aan regelmaat is ook een regelmatigheid
(Oh, en wat je opm over mensen die jou nooit bellen betreft: méns, verhuis eens terug naar NL en neem een vast, Nederlands nummer dan hang ik vaker aan de lijn dan jou lief is )
maandag 1 december 2008 om 19:04
quote:Digitalis schreef op 01 december 2008 @ 18:34:
Klinkt goed van die vriendin, Rafaella. Weet je, de ene BPS-er is de ander niet. Ik probeer zoveel mogelijk gesprekken over mijn BPS te ontwijken, want ik ben Digi en geen patient. Iemand die in een rolstoel zit wil waarschijnlijk ook niet steeds over dat feit praten. Maar het ligt aan het karakter van zo'n persoon. Ik schaam me voor mijn BPS en de ander vindt het wel interessant kennelijk.
Hm, dat heb je dan denk ik verkeerd begrepen, of ik begrijp jou nu verkeerd. Die vriendin heeft het maar een heel klein gezelschap verteld, idd omdat ze niet "het zielige meisje", of "de patient " wil zijn. Ze wil gewoon gelijkwaardige relaties.
Buiten dat hangt er ook niet echt een positief imago aan bps, dus ik kan me er ook iets bij voorstellen dat je je niet in die zin kwetsbaar wilt opstellen naar iedereen.
Heb jij wel eens Linehan overwogen?
Klinkt goed van die vriendin, Rafaella. Weet je, de ene BPS-er is de ander niet. Ik probeer zoveel mogelijk gesprekken over mijn BPS te ontwijken, want ik ben Digi en geen patient. Iemand die in een rolstoel zit wil waarschijnlijk ook niet steeds over dat feit praten. Maar het ligt aan het karakter van zo'n persoon. Ik schaam me voor mijn BPS en de ander vindt het wel interessant kennelijk.
Hm, dat heb je dan denk ik verkeerd begrepen, of ik begrijp jou nu verkeerd. Die vriendin heeft het maar een heel klein gezelschap verteld, idd omdat ze niet "het zielige meisje", of "de patient " wil zijn. Ze wil gewoon gelijkwaardige relaties.
Buiten dat hangt er ook niet echt een positief imago aan bps, dus ik kan me er ook iets bij voorstellen dat je je niet in die zin kwetsbaar wilt opstellen naar iedereen.
Heb jij wel eens Linehan overwogen?
maandag 1 december 2008 om 19:06
[quote]Digitalis schreef op 01 december 2008 @ 14:57:
Ik ken overigens mensen die heel openhartig spreken over psychsche problemen, en gek genoeg is diegene waar ik het over heb, juist geliefd. Dat doet me duizelen, hoor.
En mja, het gaat in háár geval om een sociale fobie. Met messen spelen en CENSUURpogingen denk ik niet dat mensen me nog leuk vinden, mocht ik dat tussen neus en lippen door vertelle.[/quote]
Als die censuurpogingen deel uitmaken van een afgesloten hoofdstuk in jouw verleden, lijkt het me geen enkel probleem als jij er over vertelt.
Is het iets dat nu en in de toekomst speelt en blijft spelen, dan is er spraken van een compleet andere situatie.
Ik zou de onrust, angst, bezorgdheid en wantrouwen niet kunnen waarderen als ik steeds bang moet zijn dat ik mijn vriendin of een vriendin een keer in de badkamer zal aantreffen met bloedspetters tot op het plafond na een "geslaagde" censuurpoging.
Ik ken overigens mensen die heel openhartig spreken over psychsche problemen, en gek genoeg is diegene waar ik het over heb, juist geliefd. Dat doet me duizelen, hoor.
En mja, het gaat in háár geval om een sociale fobie. Met messen spelen en CENSUURpogingen denk ik niet dat mensen me nog leuk vinden, mocht ik dat tussen neus en lippen door vertelle.[/quote]
Als die censuurpogingen deel uitmaken van een afgesloten hoofdstuk in jouw verleden, lijkt het me geen enkel probleem als jij er over vertelt.
Is het iets dat nu en in de toekomst speelt en blijft spelen, dan is er spraken van een compleet andere situatie.
Ik zou de onrust, angst, bezorgdheid en wantrouwen niet kunnen waarderen als ik steeds bang moet zijn dat ik mijn vriendin of een vriendin een keer in de badkamer zal aantreffen met bloedspetters tot op het plafond na een "geslaagde" censuurpoging.
maandag 1 december 2008 om 19:14
quote:Digitalis schreef op 01 december 2008 @ 18:34:
Maar ik heb geen van die dingen die Vlinder in haar post heeft gezet, gezegd. En ik dénk ze al helemaal niet.
Nou, nou, je hebt gezegd dat een ex je te intelligent vondt en dat het een reden was om de relatie met je te verbreken, toch? Maar goed, hoe meer vragen je jezelf gaat stellen, des de lastiger het wordt. Probeer jezelf te accepteren, jezelf te overtuigen dat je wel een leuk persoon bent (want dat ben je gewoon wel) en over genoeg kwaliteiten beschikt om een relatie aan te kunnen gaan. Er worden ook zoveel zaken aangehaald dat ik ook ergens de kluts ben kwijtgeraakt en aangezien ik deels ook dezelfde vragen heb, weet ik ook niet meer goed te reageren. Resumé, resumé.
Maar ik heb geen van die dingen die Vlinder in haar post heeft gezet, gezegd. En ik dénk ze al helemaal niet.
Nou, nou, je hebt gezegd dat een ex je te intelligent vondt en dat het een reden was om de relatie met je te verbreken, toch? Maar goed, hoe meer vragen je jezelf gaat stellen, des de lastiger het wordt. Probeer jezelf te accepteren, jezelf te overtuigen dat je wel een leuk persoon bent (want dat ben je gewoon wel) en over genoeg kwaliteiten beschikt om een relatie aan te kunnen gaan. Er worden ook zoveel zaken aangehaald dat ik ook ergens de kluts ben kwijtgeraakt en aangezien ik deels ook dezelfde vragen heb, weet ik ook niet meer goed te reageren. Resumé, resumé.
maandag 1 december 2008 om 19:18
Ja, psychotherapie en medicatie heeft zij ook, al is ze dat nu alletwee aan het afbouwen. Die cursus deed ze er gewoon naast. Je moet het idd helemaal zelf weten en het komt hoe dan ook goed. Ik weet dat het een ontzettend leerzame training is, weet ik ook ivm mijn werk en ik hoor en zie aan haar dat ze er echt ontzettend veel aan heeft gehad. Dat wilde ik je toch even meegeven.
maandag 1 december 2008 om 19:25
quote:matamata schreef op 01 december 2008 @ 19:14:
[...]
Nou, nou, je hebt gezegd dat een ex je te intelligent vondt en dat het een reden was om de relatie met je te verbreken, toch? Maar goed, hoe meer vragen je jezelf gaat stellen, des de lastiger het wordt. Probeer jezelf te accepteren, jezelf te overtuigen dat je wel een leuk persoon bent (want dat ben je gewoon wel) en over genoeg kwaliteiten beschikt om een relatie aan te kunnen gaan. Er worden ook zoveel zaken aangehaald dat ik ook ergens de kluts ben kwijtgeraakt en aangezien ik deels ook dezelfde vragen heb, weet ik ook niet meer goed te reageren. Resumé, resumé.Matamata, dat was zijn redenering, niet de mijne. Kan ik toch ook niets aan doen? Was echt geen borstklopperij hoor. Vond het nogal verdrietig eerlijk gezegd.
[...]
Nou, nou, je hebt gezegd dat een ex je te intelligent vondt en dat het een reden was om de relatie met je te verbreken, toch? Maar goed, hoe meer vragen je jezelf gaat stellen, des de lastiger het wordt. Probeer jezelf te accepteren, jezelf te overtuigen dat je wel een leuk persoon bent (want dat ben je gewoon wel) en over genoeg kwaliteiten beschikt om een relatie aan te kunnen gaan. Er worden ook zoveel zaken aangehaald dat ik ook ergens de kluts ben kwijtgeraakt en aangezien ik deels ook dezelfde vragen heb, weet ik ook niet meer goed te reageren. Resumé, resumé.Matamata, dat was zijn redenering, niet de mijne. Kan ik toch ook niets aan doen? Was echt geen borstklopperij hoor. Vond het nogal verdrietig eerlijk gezegd.
maandag 1 december 2008 om 19:42
quote:Digitalis schreef op 28 november 2008 @ 18:07:
Ik heb een hele hoop medicatie meegekregen. Ik zit al in een (winter)depressie en wil de zware depressie voor zijn. Ik heb ook een nieuw antipsychoticum meegekregen die ook anti-depressief werkt. Dus hopelijk werkt dat.
Praten ging niet zo makkelijk want ik ben extreem moe.En dat noem je in behandeling zijn? Jij hebt toch veel meer nodig dan dat...
Ik heb een hele hoop medicatie meegekregen. Ik zit al in een (winter)depressie en wil de zware depressie voor zijn. Ik heb ook een nieuw antipsychoticum meegekregen die ook anti-depressief werkt. Dus hopelijk werkt dat.
Praten ging niet zo makkelijk want ik ben extreem moe.En dat noem je in behandeling zijn? Jij hebt toch veel meer nodig dan dat...
maandag 1 december 2008 om 19:55
quote:Digitalis schreef op 01 december 2008 @ 19:25:
[...]
Matamata, dat was zijn redenering, niet de mijne. Kan ik toch ook niets aan doen? Was echt geen borstklopperij hoor. Vond het nogal verdrietig eerlijk gezegd.Haha, ik snap dondersgoed dat je het niet opvat als borstklopperij en dat het je eigenlijk alleen maar meer van jezelf kan vervreemden en je eilandje nog verder weg kan drijven. Sorry, ik moet even afstand nemen volgens mij, want ik zie het ook niet helder meer.
[...]
Matamata, dat was zijn redenering, niet de mijne. Kan ik toch ook niets aan doen? Was echt geen borstklopperij hoor. Vond het nogal verdrietig eerlijk gezegd.Haha, ik snap dondersgoed dat je het niet opvat als borstklopperij en dat het je eigenlijk alleen maar meer van jezelf kan vervreemden en je eilandje nog verder weg kan drijven. Sorry, ik moet even afstand nemen volgens mij, want ik zie het ook niet helder meer.
maandag 1 december 2008 om 20:19
quote:loomii schreef op 01 december 2008 @ 13:54:
[...]
Hoe meer ik van je lees, hoe meer ik er van overtuigd raak dat niet je bovengemiddelde intelligentie of je andere interesses oid de oorzaak zijn van de problemen die je tegen zegt te komen op het relatievlak, maar je BPS. En dan kunnen we hier met zijn allen topics vol schrijven over van alles en nogwat, maar de enige remedie is behandeling van (voor?) je BPS. Daar ben je ook mee bezig, heb ik gelezen.
Dat is minder poëtisch en meeslepend dan einzelgänger zijn met een bizar brein, maar misschien wordt het tijd om afscheid te nemen van die constructies. Ze zijn contra-productief geworden.
Er zijn prachtige bijdrages geschreven door o.a.Feliciaatje, DNM, Julus, Heejhallo en Margaretha die elk weer op een ander niveau insteken en daardoor (voor mij) allemaal iets toevoegen, maar toch pik ik deze van Loomii er even uit.
Want de inhoud van de onzekerheden, rarigheden, preoccupaties en morbiditeiten die je noemt is niet uniek en geven thema's aan waar 99% van de bevolking mee worstelt. Het zijn namelijk de gewone normale menselijke issues waar bijna iedereen wel onder gebukt is gegaan. Een mooi uiterlijk of hoog IQ beschermt je dan ook niet tegen dit soort 'banaliteiten' en 'gewone-mensen-dingen', zie het als een onderdeel van de menselijke aard (biologie) en kijk, ook jij zal er niet van gevrijwaard blijven.
De 'vorm' daarentegen, of hoe je met deze normale thema's omgaat is abnormaal en zorgt er volgens mij voor dat je heen en weer schiet tussen extremen (BPSachtig dus). En dan komen we op het puur cognitieve of emotionele gedeelte, de associaties die ontstaan na een negatieve trigger (of een normale-mensen-emotie) die ervoor zorgen dat je in een dal terechtkomt waarin je de controle lijkt te verliezen.
Je kan na een afwijzing denken aan álle andere afwijzingen in je leven en vervolgens voor een trein willen springen (voorbeeld wat je gaf). Maar je kan ook proberen het bij die ene afwijzing en die ene persoon te houden en gewoon voelen hoe kut dat is en het daar bij laten. Je kan zelfs proberen om na een afwijzing te denken aan mensen die wél steunend zijn (geweest) en je aandacht daar op richten. Deze -weinig poetische- mogelijkheden zullen allemaal een ander effect hebben op de heftigheid van je emoties. En de keuze is aan jou.
Het lijkt misschien alsof je er geen controle over hebt en je zomaar heen en weer schiet, maar met enige moeite kan je leren deze patronen bij jezelf te ontdekken en daar vervolgens sturing aan geven.
Het is misschien leuk, interessant en boeiend om allerlei theorieen te bedenken over de verschillende thema's om er achter te komen waar je mogelijk faalt of juist in uitblinkt en wie er dan weer allemaal ongelijk heeft of juist niet, maar dat (die inhoud) staat los van de heftigheid die het bij je oproept.
Ik vind serieus dat je er werk van moet gaan maken om te leren omgaan met teleurstellingen (het leven). Zodat je niet steeds gevangen raakt in die teleurstelling/ afwijzingen/faalangst/wat dan ook en er op inhoudsniveau in verstrikt raakt zodat je van gekkigheid niet meer weet waar je het moet zoeken. Probeer er ook op metaniveau naar te kijken, afstand te nemen, je eigen reacties te zien, gedachtes te herkennen en te 'betwijfelen'. De kunst is niet om het allemaal zo complex mogelijk te maken of er zoveel mogelijk factoren bij te betrekken die vast ook allemaal significant zijn. De kunst is om het terug te voeren tot de eenvoud of kern en het daar bij te laten.
[...]
Hoe meer ik van je lees, hoe meer ik er van overtuigd raak dat niet je bovengemiddelde intelligentie of je andere interesses oid de oorzaak zijn van de problemen die je tegen zegt te komen op het relatievlak, maar je BPS. En dan kunnen we hier met zijn allen topics vol schrijven over van alles en nogwat, maar de enige remedie is behandeling van (voor?) je BPS. Daar ben je ook mee bezig, heb ik gelezen.
Dat is minder poëtisch en meeslepend dan einzelgänger zijn met een bizar brein, maar misschien wordt het tijd om afscheid te nemen van die constructies. Ze zijn contra-productief geworden.
Er zijn prachtige bijdrages geschreven door o.a.Feliciaatje, DNM, Julus, Heejhallo en Margaretha die elk weer op een ander niveau insteken en daardoor (voor mij) allemaal iets toevoegen, maar toch pik ik deze van Loomii er even uit.
Want de inhoud van de onzekerheden, rarigheden, preoccupaties en morbiditeiten die je noemt is niet uniek en geven thema's aan waar 99% van de bevolking mee worstelt. Het zijn namelijk de gewone normale menselijke issues waar bijna iedereen wel onder gebukt is gegaan. Een mooi uiterlijk of hoog IQ beschermt je dan ook niet tegen dit soort 'banaliteiten' en 'gewone-mensen-dingen', zie het als een onderdeel van de menselijke aard (biologie) en kijk, ook jij zal er niet van gevrijwaard blijven.
De 'vorm' daarentegen, of hoe je met deze normale thema's omgaat is abnormaal en zorgt er volgens mij voor dat je heen en weer schiet tussen extremen (BPSachtig dus). En dan komen we op het puur cognitieve of emotionele gedeelte, de associaties die ontstaan na een negatieve trigger (of een normale-mensen-emotie) die ervoor zorgen dat je in een dal terechtkomt waarin je de controle lijkt te verliezen.
Je kan na een afwijzing denken aan álle andere afwijzingen in je leven en vervolgens voor een trein willen springen (voorbeeld wat je gaf). Maar je kan ook proberen het bij die ene afwijzing en die ene persoon te houden en gewoon voelen hoe kut dat is en het daar bij laten. Je kan zelfs proberen om na een afwijzing te denken aan mensen die wél steunend zijn (geweest) en je aandacht daar op richten. Deze -weinig poetische- mogelijkheden zullen allemaal een ander effect hebben op de heftigheid van je emoties. En de keuze is aan jou.
Het lijkt misschien alsof je er geen controle over hebt en je zomaar heen en weer schiet, maar met enige moeite kan je leren deze patronen bij jezelf te ontdekken en daar vervolgens sturing aan geven.
Het is misschien leuk, interessant en boeiend om allerlei theorieen te bedenken over de verschillende thema's om er achter te komen waar je mogelijk faalt of juist in uitblinkt en wie er dan weer allemaal ongelijk heeft of juist niet, maar dat (die inhoud) staat los van de heftigheid die het bij je oproept.
Ik vind serieus dat je er werk van moet gaan maken om te leren omgaan met teleurstellingen (het leven). Zodat je niet steeds gevangen raakt in die teleurstelling/ afwijzingen/faalangst/wat dan ook en er op inhoudsniveau in verstrikt raakt zodat je van gekkigheid niet meer weet waar je het moet zoeken. Probeer er ook op metaniveau naar te kijken, afstand te nemen, je eigen reacties te zien, gedachtes te herkennen en te 'betwijfelen'. De kunst is niet om het allemaal zo complex mogelijk te maken of er zoveel mogelijk factoren bij te betrekken die vast ook allemaal significant zijn. De kunst is om het terug te voeren tot de eenvoud of kern en het daar bij te laten.
maandag 1 december 2008 om 21:20
quote:Want de inhoud van de onzekerheden, rarigheden, preoccupaties en morbiditeiten die je noemt is niet uniek en geven thema's aan waar 99% van de bevolking mee worstelt. Het zijn namelijk de gewone normale menselijke issues waar bijna iedereen wel onder gebukt is gegaan.
Als je een persoonlijkheidsstoornis hebt, kom je misschien de zelfde problemen tegen als die 99% anderen, maar de manier hoe je er mee omgaat is een stuk anders. Met een PS denk je nml anders als die 99%, dus zijn sommige zaken een stuk verwarrender.
Als je bovengemiddeld intelligent bent kun je 'normaal' gedrag perfect simuleren, vaak al vanaf jonge leeftijd, dus er is vrijwel niemand die iets van je merkt en daar rekening mee kan houden. Fast forward dit gedrag en het komt uiteindelijk naar boven, in een depressie, manie of ander zelfdestructief gedrag.
Ik zeg niet dat dit hier aan de hand is, daarvoor ken ik digi niet goed genoeg. Wat ik wil zeggen is dat je haar situatie niet 1 op 1 kan vertalen naar 'normale' mensen.
Als je een persoonlijkheidsstoornis hebt, kom je misschien de zelfde problemen tegen als die 99% anderen, maar de manier hoe je er mee omgaat is een stuk anders. Met een PS denk je nml anders als die 99%, dus zijn sommige zaken een stuk verwarrender.
Als je bovengemiddeld intelligent bent kun je 'normaal' gedrag perfect simuleren, vaak al vanaf jonge leeftijd, dus er is vrijwel niemand die iets van je merkt en daar rekening mee kan houden. Fast forward dit gedrag en het komt uiteindelijk naar boven, in een depressie, manie of ander zelfdestructief gedrag.
Ik zeg niet dat dit hier aan de hand is, daarvoor ken ik digi niet goed genoeg. Wat ik wil zeggen is dat je haar situatie niet 1 op 1 kan vertalen naar 'normale' mensen.
maandag 1 december 2008 om 22:09
Soundpost, mooie posting en m.i. zó waar.
Ik moet wel zeggen, de persoon Digi is dermate boeiend dat het voor uren gespreksstof oplevert. Is dat oa ook niet de kern waar het om draait; digi houdt enorm van aandacht (niks mis mee hoor), en zet haar complexe persoonlijkheid in om het te verkrijgen. En het is ook boeiend, absoluut. Omdat het voor velen zeer herkenbaar zal zijn. We hebben allemaal een stukje digi in ons, of meerdere stukjes. Van dit soort topics leer ik ontzettend veel. Ik hoop dat jij er wat van oppikt digi.
Ik moet wel zeggen, de persoon Digi is dermate boeiend dat het voor uren gespreksstof oplevert. Is dat oa ook niet de kern waar het om draait; digi houdt enorm van aandacht (niks mis mee hoor), en zet haar complexe persoonlijkheid in om het te verkrijgen. En het is ook boeiend, absoluut. Omdat het voor velen zeer herkenbaar zal zijn. We hebben allemaal een stukje digi in ons, of meerdere stukjes. Van dit soort topics leer ik ontzettend veel. Ik hoop dat jij er wat van oppikt digi.
maandag 1 december 2008 om 22:15
quote:Julus schreef op 01 december 2008 @ 22:09:
Is dat oa ook niet de kern waar het om draait; digi houdt enorm van aandacht (niks mis mee hoor), en zet haar complexe persoonlijkheid in om het te verkrijgen. Sorry, maar dit lijkt me niet de kern van de zaak en bovendien kan zij op andere manieren ook haar aandacht krijgen. Juist vanwege haar compleze persoonlijkheid zit zij met vragen, gooit alle kaarten op tafel, om daar mogelijk haar antwoorden te vinden. Het is niet het zoeken naar aandacht, maar het zoeken naar antwoorden op vragen.
Is dat oa ook niet de kern waar het om draait; digi houdt enorm van aandacht (niks mis mee hoor), en zet haar complexe persoonlijkheid in om het te verkrijgen. Sorry, maar dit lijkt me niet de kern van de zaak en bovendien kan zij op andere manieren ook haar aandacht krijgen. Juist vanwege haar compleze persoonlijkheid zit zij met vragen, gooit alle kaarten op tafel, om daar mogelijk haar antwoorden te vinden. Het is niet het zoeken naar aandacht, maar het zoeken naar antwoorden op vragen.
maandag 1 december 2008 om 22:32
quote:Winston schreef op 01 december 2008 @ 21:20:
[...]
Als je een persoonlijkheidsstoornis hebt, kom je misschien de zelfde problemen tegen als die 99% anderen, maar de manier hoe je er mee omgaat is een stuk anders. Met een PS denk je nml anders als die 99%, dus zijn sommige zaken een stuk verwarrender.
Dat zeg ik toch ook?
Ik zeg niet dat dit hier aan de hand is, daarvoor ken ik digi niet goed genoeg. Wat ik wil zeggen is dat je haar situatie niet 1 op 1 kan vertalen naar 'normale' mensen.
Dat doe ik toch ook niet?
[...]
Als je een persoonlijkheidsstoornis hebt, kom je misschien de zelfde problemen tegen als die 99% anderen, maar de manier hoe je er mee omgaat is een stuk anders. Met een PS denk je nml anders als die 99%, dus zijn sommige zaken een stuk verwarrender.
Dat zeg ik toch ook?
Ik zeg niet dat dit hier aan de hand is, daarvoor ken ik digi niet goed genoeg. Wat ik wil zeggen is dat je haar situatie niet 1 op 1 kan vertalen naar 'normale' mensen.
Dat doe ik toch ook niet?
dinsdag 2 december 2008 om 00:18
Goede post Soundpost.
En Julus, ik ervaar dat toch anders merk ik. Meer dat als je altijd vanzelf aandacht krijgt vanwege bepaalde dingen maar je tegelijkertijd zo onzeker bent over jezelf, je dus niet leert hoe je "normaal" om aandacht vraagt in intermenselijke contacten. Dat je niet weet hoe en wat en in dubio zit wanneer je een ander belast en dat wil je niet dus trek je je terug maar eigenlijk wil je toch gewoon graag je portie aandacht en erkenning... en dat is uitermate menselijk.
Dat kan een nadeel zijn van opvallen, de aandacht krijg je toch wel maar de variant is nou juist niet degene die je wil. En opvallend zijn en heel onzeker is in feite een molotov cocktail in je ziel.
(Maar lieve Digi, ik kan het me heel goed voorstellen als je denkt: verdorie, was niet mijn bedoeling om weer studie-object te zijn en dat iedereen zijn/haar hypotheses over mij op me loslaat. En dat is gewoon niet leuk ook al zijn de bedoelingen vaak juist goed.)
En Julus, ik ervaar dat toch anders merk ik. Meer dat als je altijd vanzelf aandacht krijgt vanwege bepaalde dingen maar je tegelijkertijd zo onzeker bent over jezelf, je dus niet leert hoe je "normaal" om aandacht vraagt in intermenselijke contacten. Dat je niet weet hoe en wat en in dubio zit wanneer je een ander belast en dat wil je niet dus trek je je terug maar eigenlijk wil je toch gewoon graag je portie aandacht en erkenning... en dat is uitermate menselijk.
Dat kan een nadeel zijn van opvallen, de aandacht krijg je toch wel maar de variant is nou juist niet degene die je wil. En opvallend zijn en heel onzeker is in feite een molotov cocktail in je ziel.
(Maar lieve Digi, ik kan het me heel goed voorstellen als je denkt: verdorie, was niet mijn bedoeling om weer studie-object te zijn en dat iedereen zijn/haar hypotheses over mij op me loslaat. En dat is gewoon niet leuk ook al zijn de bedoelingen vaak juist goed.)
dinsdag 2 december 2008 om 00:59
Voordat ik ga slapen nog even dit over eenzaamheid.
Digi, ik heb het idee dat jij het als iets sneu's ziet. Maar geloof me, iedereen heeft momenten van eenzaamheid. In meer of mindere mate, maar elk mens, maakt niet uit met hoeveel vrienden, heeft momenten dat je echt alleen een keuze moet maken, of in je eentje iets moet verwerken of er alleen voor staat. Ook bij mensen zonder PS kan dat verschrikkelijk pijn doen dat besef. Niet constant, maar ik denk dat echt iedereen dit gevoel wel een paar keer in zijn/haar leven meemaakt. Ik weet dat dat wat anders is dan echt helemaal geen contact met mensen, of die een maand niet onder de mensen komen, maar toch, ook die eenzaamheid is geen falen hoor, het is alleen maar het bewijs van een pure menselijke behoefte. Niet meer en niet minder. Je eenzaamheid maakt je eerder meer dan minder menselijk. Daar is niks sneuigs aan. Misschien dat je de situatie die de eenzaamheid veroorzaakt of versterkt sneu vind. Maar toch, dat is toch ook maar een 'snapshot' uit je leven. En iets wat kan veranderen, misschien niet precies zoals je het wil, maar soms moet het maar gewoon gaan zoals het kan en is 'even onder de mensen zijn' al genoeg om de ergste eenzame gevoelens te bestrijden. Gewoon wat mensenlijk contact.
Ook zeg je soms 'we zijn sociale dieren'. Daar ben ik het helemaal mee eens (biologische achtergrond he ). Alleen krijg ik de indruk dat dat voor jou daarom een beetje als 'ongeldig' wordt gezien, of alsof dat het verhaal afmaakt (correct me if I'm wrong!). Zelf maakt het me niet zoveel uit of een bepaalde behoefte nou iets biologisch, evolutionairs of cultureels is. Ik kan honderduizend keer evolutionair verklaren waarom het me pijn zou doen als een partner vreemdgaat, maar dat maakt het gevoel er niet minder om en al helemaal niet minder geldig. Het is er dan gewoon. Net als die behoefte om deel ergens van te zijn, geliefd te worden en aandacht krijgen. Voor deze behoeftes, daarvoor hoef niemand zich wat mij betreft te excuseren.
En aanvulling op Feliciaatje: Ik hoop echt dat je niet denkt dat ik je als studieobject zie. Het heeft me gewoon heel veel aan het denken gezet de laatste dagen en leer oo weer heel veel over hoe ikzelf in elkaar steek.
Digi, ik heb het idee dat jij het als iets sneu's ziet. Maar geloof me, iedereen heeft momenten van eenzaamheid. In meer of mindere mate, maar elk mens, maakt niet uit met hoeveel vrienden, heeft momenten dat je echt alleen een keuze moet maken, of in je eentje iets moet verwerken of er alleen voor staat. Ook bij mensen zonder PS kan dat verschrikkelijk pijn doen dat besef. Niet constant, maar ik denk dat echt iedereen dit gevoel wel een paar keer in zijn/haar leven meemaakt. Ik weet dat dat wat anders is dan echt helemaal geen contact met mensen, of die een maand niet onder de mensen komen, maar toch, ook die eenzaamheid is geen falen hoor, het is alleen maar het bewijs van een pure menselijke behoefte. Niet meer en niet minder. Je eenzaamheid maakt je eerder meer dan minder menselijk. Daar is niks sneuigs aan. Misschien dat je de situatie die de eenzaamheid veroorzaakt of versterkt sneu vind. Maar toch, dat is toch ook maar een 'snapshot' uit je leven. En iets wat kan veranderen, misschien niet precies zoals je het wil, maar soms moet het maar gewoon gaan zoals het kan en is 'even onder de mensen zijn' al genoeg om de ergste eenzame gevoelens te bestrijden. Gewoon wat mensenlijk contact.
Ook zeg je soms 'we zijn sociale dieren'. Daar ben ik het helemaal mee eens (biologische achtergrond he ). Alleen krijg ik de indruk dat dat voor jou daarom een beetje als 'ongeldig' wordt gezien, of alsof dat het verhaal afmaakt (correct me if I'm wrong!). Zelf maakt het me niet zoveel uit of een bepaalde behoefte nou iets biologisch, evolutionairs of cultureels is. Ik kan honderduizend keer evolutionair verklaren waarom het me pijn zou doen als een partner vreemdgaat, maar dat maakt het gevoel er niet minder om en al helemaal niet minder geldig. Het is er dan gewoon. Net als die behoefte om deel ergens van te zijn, geliefd te worden en aandacht krijgen. Voor deze behoeftes, daarvoor hoef niemand zich wat mij betreft te excuseren.
En aanvulling op Feliciaatje: Ik hoop echt dat je niet denkt dat ik je als studieobject zie. Het heeft me gewoon heel veel aan het denken gezet de laatste dagen en leer oo weer heel veel over hoe ikzelf in elkaar steek.
