Relaties
alle pijlers
Wat een cliché toch eigenlijk
dinsdag 25 november 2008 om 17:20
"Op ieder postje past een dekseltje".
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
dinsdag 2 december 2008 om 10:31
Robo, fijn dat je er -nu - zo naar kunt kijken. Misschien zou het de lucht kunnen klaren, om er eens over te praten. Wat het bij hen heeft gedaan, en bij jou? Gewoon om elkaars standpunt te begrijpen, maar vooral om dat eens naar elkaar uit te spreken. Zoiets kan zolang tussen mensen in blijven staan..dat is zo jammer. Zolang je maar weet dat het niet zo bedoeld was. Niet om kunnen gaan met hun eigen angsten waarschijnlijk. En dat komt er soms op een hele ongeinteresseerde manier uit.
Digi, misschien voor jou ook een idee om dit eens met je moeder te bespreken? Kan enorm opluchten, en de lucht weer klaren.
Digi, misschien voor jou ook een idee om dit eens met je moeder te bespreken? Kan enorm opluchten, en de lucht weer klaren.
dinsdag 2 december 2008 om 10:34
Ik denk heel vaak; waar heb ik toch zo'n knappe vriend aan te danken? Hij kan er genoeg krijgen, maar toch wil hij mij. Voor mij niet te snappen, maar ja, hij ziet dat anders. En hij denkt hetzelfde; waar heb ik het aan verdiend om zo'n vrouw als Julus te hebben? Dat is nou het mooie van liefde.
Ik zie vrouwen vaak kijken, als we ergens lopen, of zijn. Dan zie je ze naar hem kijken, en naar mij. Je ziet ze denken, wat moet hij nou met haar? En dat geeft mij een sterk gevoel. Weten zij veel dat ik lekker kan pijpen. En koken.
Ik zie vrouwen vaak kijken, als we ergens lopen, of zijn. Dan zie je ze naar hem kijken, en naar mij. Je ziet ze denken, wat moet hij nou met haar? En dat geeft mij een sterk gevoel. Weten zij veel dat ik lekker kan pijpen. En koken.
dinsdag 2 december 2008 om 10:37
quote:Julus schreef op 02 december 2008 @ 10:21:
Snap ik digi, dat je zo geen gesprek begint
Maar snobistisch....als je iets heel goed kunt, of je bent duidelijk wat begaafder dan anderen, dan word je eenmaal sneller als een bedreiging gezien. Hoef je helemaal niks voor te doen. Ik heb die ervaring ook, en het is de kunst om het te zien zoals het is; jaloezie.
Gelul! Digitalis heeft in dit topic welgeteld 25!!!!! keer in haar eigen posts verteld hoe intelligent ze wel niet is....25 keer! Dat mensen zich er aan ergeren heeft echt niets met jaloezie te maken hoor.
En dat is een symptoom van BPS ja, maar dat maakt nog niet dat het te pruimen is.
Snap ik digi, dat je zo geen gesprek begint
Maar snobistisch....als je iets heel goed kunt, of je bent duidelijk wat begaafder dan anderen, dan word je eenmaal sneller als een bedreiging gezien. Hoef je helemaal niks voor te doen. Ik heb die ervaring ook, en het is de kunst om het te zien zoals het is; jaloezie.
Gelul! Digitalis heeft in dit topic welgeteld 25!!!!! keer in haar eigen posts verteld hoe intelligent ze wel niet is....25 keer! Dat mensen zich er aan ergeren heeft echt niets met jaloezie te maken hoor.
En dat is een symptoom van BPS ja, maar dat maakt nog niet dat het te pruimen is.
dinsdag 2 december 2008 om 10:38
quote:robo schreef op 02 december 2008 @ 10:07:
Daarom, zoals ik in mijn allereerste post hier al zei: ik heb eerst maar eens geaccepteerd dat je echt alleen bent in dit leven. En alls wat er bij komt, aan vriendschap, liefde, herkenning en erkenning, is meegenomen.
Ik hoop ooit weer een echte vriendin te hebben, maar mijn houding ten opzichte van wat vriendschap is is voorgoed veranderd.
Robo, ik vind dit een mooie uitspraak van je en is wat mij betreft een rode draad in deze topic. Het geeft tevens aan dat je over een sterke persoonlijkheid beschikt. Kom jij weleens buiten de deur, Robo? En ben je iemand die makkelijk contact legt?
Daarom, zoals ik in mijn allereerste post hier al zei: ik heb eerst maar eens geaccepteerd dat je echt alleen bent in dit leven. En alls wat er bij komt, aan vriendschap, liefde, herkenning en erkenning, is meegenomen.
Ik hoop ooit weer een echte vriendin te hebben, maar mijn houding ten opzichte van wat vriendschap is is voorgoed veranderd.
Robo, ik vind dit een mooie uitspraak van je en is wat mij betreft een rode draad in deze topic. Het geeft tevens aan dat je over een sterke persoonlijkheid beschikt. Kom jij weleens buiten de deur, Robo? En ben je iemand die makkelijk contact legt?
dinsdag 2 december 2008 om 10:40
Lieve dieg.
Ik kom je even een hart onder de riem steken.
Je doet het goed in deze dicussie.
Ik sluit mij aan bij juul,mensen komen ook hier reageren om je te steunen,omdat ze herkenninge lezen.
Ik ken dat ook dat ik mij schaam dat ik bps heb.
Vaak ook omdat het geassocieerd wordt met "asociaal" gedrag,aandachttrekkerij etc.
Dat maakt mij ook vaak verdrietig.
Eigenlijk is er helemaal niet veel bekend over bps,behalve dan dat het een modeziekte lijkt.
Dat je bijv zoals ik psychotische verschijnselen hebt en dat ook een symptoom kan zijn zullen weinig mensen weten.
Maar ach..worden wij er meer of minder om?
Eigenlijk niet toch?
Ik zou willen dat je eens een glimp in de toekomst kon kijken.
De isseus waar je nu mee worstelt worden minder,echt waar!
Nu klink ik als een oud wijf,maar ook mensen zonder ps worstelen op jonge leeftijd met vragen en onzekerheden.
Niet dat ik dat nu niet meer doe,maar een aantal zijn al van de baan.
Omdat je gaat leren dat sommige dingen maar relatief zijn en minder van belang voor een gelukkig leven.
Andere dingen gaan juist weer meer op de voorgrond staan.
Vrienden,
Mijn echte vrienden heb ik ook pas op latere leeftijd verkregen.
Het zijn er niet veel,maar wel hele goede en precies genoeg voor mij om de volle aandacht er aan te kunnen besteden.
Lukt ook niet altijd,maar inmiddels hebben ze mijn vertrouwen gewonnen dat ik desondanks dat leuk genoeg ben om een vriendschap met mij te behouden.
En dat is meer waard dan veel vrienden hebben.
Geen kwantiteit maar kwaliteit.
Het sociale vlak is waarschijnlijk nog een leerprocces voor je.
Ook het aanboren van je mindere kwaliteiten en daar in oefenenen.
Ik zie dat nu ook bij mijn zoon.
Die is ook hoogbegaafd en zit nu in een speciaal extra klas.
Daar overvoeren ze hem juist niet met allerlei kennis en ingewikkelde formules,want dat kan hij wel.
Maar juist leren samenwerken,luisteren naar andere ideeen,creatief zijn,
De dingen waar hoogbegaafden minder handig in zijn en dat is een uitdaging.
Ik weet dat je niet 180 graden om kan draaien.
Soms maakt het mij toch een beetje triest of frustreerd dat ik zie dat je jezelf juist onrecht aan doet.
Het jezelf moeilijk maakt met de zaken die je juist eens moet loslaten.
Je wilt alles groot,maar juist voor mensen met bps is het belangrijk dat het wereldje kleiner gemaakt wordt.Overzichtelijker, een balans tussen inspanning en ontspannnig.
Tussen uitdaging en rust.
De triggers uit je leven bannen en ze ook herkennen.
Je kan een hoop aanleren Digi,maar dan moet je even alles loslaten.
Ik weet dat dat makkelijk gezegd is en zeker uit mijn mond klinkt het niet oprecht omdat ik zelf ook worstel met zaken waarvan ik weet dat het destructief is.
Ik kan ook moeilijk loslaten.
Toch weet ik dat het een keer zal moeten en daar heb je hulp bij nodig.
Intensiever en dat geldt denk ik ook voor jou.
Kan je dat eens inzien?
Ik kom je even een hart onder de riem steken.
Je doet het goed in deze dicussie.
Ik sluit mij aan bij juul,mensen komen ook hier reageren om je te steunen,omdat ze herkenninge lezen.
Ik ken dat ook dat ik mij schaam dat ik bps heb.
Vaak ook omdat het geassocieerd wordt met "asociaal" gedrag,aandachttrekkerij etc.
Dat maakt mij ook vaak verdrietig.
Eigenlijk is er helemaal niet veel bekend over bps,behalve dan dat het een modeziekte lijkt.
Dat je bijv zoals ik psychotische verschijnselen hebt en dat ook een symptoom kan zijn zullen weinig mensen weten.
Maar ach..worden wij er meer of minder om?
Eigenlijk niet toch?
Ik zou willen dat je eens een glimp in de toekomst kon kijken.
De isseus waar je nu mee worstelt worden minder,echt waar!
Nu klink ik als een oud wijf,maar ook mensen zonder ps worstelen op jonge leeftijd met vragen en onzekerheden.
Niet dat ik dat nu niet meer doe,maar een aantal zijn al van de baan.
Omdat je gaat leren dat sommige dingen maar relatief zijn en minder van belang voor een gelukkig leven.
Andere dingen gaan juist weer meer op de voorgrond staan.
Vrienden,
Mijn echte vrienden heb ik ook pas op latere leeftijd verkregen.
Het zijn er niet veel,maar wel hele goede en precies genoeg voor mij om de volle aandacht er aan te kunnen besteden.
Lukt ook niet altijd,maar inmiddels hebben ze mijn vertrouwen gewonnen dat ik desondanks dat leuk genoeg ben om een vriendschap met mij te behouden.
En dat is meer waard dan veel vrienden hebben.
Geen kwantiteit maar kwaliteit.
Het sociale vlak is waarschijnlijk nog een leerprocces voor je.
Ook het aanboren van je mindere kwaliteiten en daar in oefenenen.
Ik zie dat nu ook bij mijn zoon.
Die is ook hoogbegaafd en zit nu in een speciaal extra klas.
Daar overvoeren ze hem juist niet met allerlei kennis en ingewikkelde formules,want dat kan hij wel.
Maar juist leren samenwerken,luisteren naar andere ideeen,creatief zijn,
De dingen waar hoogbegaafden minder handig in zijn en dat is een uitdaging.
Ik weet dat je niet 180 graden om kan draaien.
Soms maakt het mij toch een beetje triest of frustreerd dat ik zie dat je jezelf juist onrecht aan doet.
Het jezelf moeilijk maakt met de zaken die je juist eens moet loslaten.
Je wilt alles groot,maar juist voor mensen met bps is het belangrijk dat het wereldje kleiner gemaakt wordt.Overzichtelijker, een balans tussen inspanning en ontspannnig.
Tussen uitdaging en rust.
De triggers uit je leven bannen en ze ook herkennen.
Je kan een hoop aanleren Digi,maar dan moet je even alles loslaten.
Ik weet dat dat makkelijk gezegd is en zeker uit mijn mond klinkt het niet oprecht omdat ik zelf ook worstel met zaken waarvan ik weet dat het destructief is.
Ik kan ook moeilijk loslaten.
Toch weet ik dat het een keer zal moeten en daar heb je hulp bij nodig.
Intensiever en dat geldt denk ik ook voor jou.
Kan je dat eens inzien?
dinsdag 2 december 2008 om 10:40
dinsdag 2 december 2008 om 10:42
Robo, you' re welcome!
Hoop niet dat er teveel verdriet voor je is opgerakeld door dit topic.
Vlinder, maar als het zo is, wat digi zegt. Dat ze heus niet in een gesprek zegt hoe intelligent ze is. Zal door haar manier van praten komen, dat het als arrogant wordt opgevat.
We weten niet in hoeverre digi zich irl profileert. Tuurlijk, als je zelf telkens benadrukt hoe slim je bent, dan wek je bepaalde reacties op. Snap ik ook. Zou niet zo slim zijn van digi.
Hoop niet dat er teveel verdriet voor je is opgerakeld door dit topic.
Vlinder, maar als het zo is, wat digi zegt. Dat ze heus niet in een gesprek zegt hoe intelligent ze is. Zal door haar manier van praten komen, dat het als arrogant wordt opgevat.
We weten niet in hoeverre digi zich irl profileert. Tuurlijk, als je zelf telkens benadrukt hoe slim je bent, dan wek je bepaalde reacties op. Snap ik ook. Zou niet zo slim zijn van digi.
dinsdag 2 december 2008 om 10:46
Dankje voor je mooie post iry! Ik weet niet of alles is terug te voeren op BPS. Ik geloof van niet. Ik heb ook nog gewoon een geheel eigen karakter natuurlijk. En ik wil momenteel niet echt een 'klein leven', zoals jij het benoemt.
Sociale vaardigheden kun je inderdaad aanleren. Heb ik ook gedaan. Manipuleren kon ik ook al heel vroeg (op mijn derde, ik weet het nog heel goed). Ik heb menselijke interactie geobserveerd en kan me perfect normaal voordoen. Alleen heel innige vriendschappen kan ik niet goed observeren. Heb ze wel gehad hoor, vooral op jongere leeftijd. En toen ik in Belgie ging wonen ging ik elke dag bij een meisje langs. Tot ze me opeens zat was en met iemand anders omging. Dat lag echt aan haar trouwens (ben er wel verdrietig om geweest) want dat deed ze vervolgens bij haar beste vriendin ook.
En dankjewel voor je compliment. Hoop dat jouw zelfdestructieve neigingen ook eens weggaan. En ik besef dat veel mensen zonder een PS ook met zulke zaken worstelen. Daar ben ik niet uniek in. En dat het anders wordt als je ouder bent. BPS schijnt dan 'milder' te worden, heb ik eens gelezen.
Sociale vaardigheden kun je inderdaad aanleren. Heb ik ook gedaan. Manipuleren kon ik ook al heel vroeg (op mijn derde, ik weet het nog heel goed). Ik heb menselijke interactie geobserveerd en kan me perfect normaal voordoen. Alleen heel innige vriendschappen kan ik niet goed observeren. Heb ze wel gehad hoor, vooral op jongere leeftijd. En toen ik in Belgie ging wonen ging ik elke dag bij een meisje langs. Tot ze me opeens zat was en met iemand anders omging. Dat lag echt aan haar trouwens (ben er wel verdrietig om geweest) want dat deed ze vervolgens bij haar beste vriendin ook.
En dankjewel voor je compliment. Hoop dat jouw zelfdestructieve neigingen ook eens weggaan. En ik besef dat veel mensen zonder een PS ook met zulke zaken worstelen. Daar ben ik niet uniek in. En dat het anders wordt als je ouder bent. BPS schijnt dan 'milder' te worden, heb ik eens gelezen.
dinsdag 2 december 2008 om 10:48
quote:robo schreef op 02 december 2008 @ 10:26:
Ik was altijd de "grote zus", steun en toeverlaat enzo, en zoals gezegd hebben ze allebei psychische problemen. Dus nee, ze konden het waarschijnlijk niet echt aan, en ergens begreep ik ze ook nog eens: dat ik, de rots in de branding, nu ineens zo ziek was, dat was echt teveel.
Robo, excuses dat ik hier op in haak, maar ergens kan ik je broers begrijpen. Ik wil daarmee overigens niet zeggen dat ik hun gedrag goedkeur hoor.
Waarschijnlijk heeft het met zelfbehoud te maken en zijn ze bang dat ze door alle commotie, misschien zich zelf wel wat zouden gaan aandoen. Een tijd terug, voelde ik mij ook dermate beroerd, dat als er iemand in mijn omgeving iets naar zou overkomen, ik ook niet zou weten of ik het zou aankunnen. Grote kans, dat ik het ook uit de weg zou gaan, puur om mijzelf te beschermen. Dat zou dan erg hard kunnen overkomen, maar jezelf iets aandoen zou ook geen stimulans zijn voor de ander. Maar goed, het blijft speculeren en ik zou ook niet weten of ik zo had gereageerd, alleen sluit ik die kans niet uit.
Nu ken ik je broers niet en weet ik niet wat hun motieven zijn.
Pfffff, ik vind het echt knap dat je je door alle ellende heen hebt weten te slepen.
Ik was altijd de "grote zus", steun en toeverlaat enzo, en zoals gezegd hebben ze allebei psychische problemen. Dus nee, ze konden het waarschijnlijk niet echt aan, en ergens begreep ik ze ook nog eens: dat ik, de rots in de branding, nu ineens zo ziek was, dat was echt teveel.
Robo, excuses dat ik hier op in haak, maar ergens kan ik je broers begrijpen. Ik wil daarmee overigens niet zeggen dat ik hun gedrag goedkeur hoor.
Waarschijnlijk heeft het met zelfbehoud te maken en zijn ze bang dat ze door alle commotie, misschien zich zelf wel wat zouden gaan aandoen. Een tijd terug, voelde ik mij ook dermate beroerd, dat als er iemand in mijn omgeving iets naar zou overkomen, ik ook niet zou weten of ik het zou aankunnen. Grote kans, dat ik het ook uit de weg zou gaan, puur om mijzelf te beschermen. Dat zou dan erg hard kunnen overkomen, maar jezelf iets aandoen zou ook geen stimulans zijn voor de ander. Maar goed, het blijft speculeren en ik zou ook niet weten of ik zo had gereageerd, alleen sluit ik die kans niet uit.
Nu ken ik je broers niet en weet ik niet wat hun motieven zijn.
Pfffff, ik vind het echt knap dat je je door alle ellende heen hebt weten te slepen.
dinsdag 2 december 2008 om 10:49
Digi, waarschijnlijk ben je mij en mijn vriend tegengekomen. En was ik die jaloerse feeks omdat ie zich nog eens omdraaide toen jij voorbij kwam!
Nee hoor, ben niet lelijk. Ben ook niet enorm mooi, maar mag er zijn. Het is alleen soms zo vermoeiend om te zien hoe anderen op hem reageren. Als ze toch eens zouden weten..dat hij een goede bedpartner is, attent, zorgzaam, een kei in het doen van huishouden. Ik zal hem maar vastbinden (geen protesten..).
Iry, mooi gezegd meis!
en ook hier een zoon die hoogbegaafd is, en hij weet het maar al te goed. Ik vertel hem keer op keer dat hij daar niet over op mag scheppen. Als hij zelf maar weet hoe slim hij is. Maar dat het problemen oplevert, dat is zo.
Nee hoor, ben niet lelijk. Ben ook niet enorm mooi, maar mag er zijn. Het is alleen soms zo vermoeiend om te zien hoe anderen op hem reageren. Als ze toch eens zouden weten..dat hij een goede bedpartner is, attent, zorgzaam, een kei in het doen van huishouden. Ik zal hem maar vastbinden (geen protesten..).
Iry, mooi gezegd meis!
en ook hier een zoon die hoogbegaafd is, en hij weet het maar al te goed. Ik vertel hem keer op keer dat hij daar niet over op mag scheppen. Als hij zelf maar weet hoe slim hij is. Maar dat het problemen oplevert, dat is zo.
dinsdag 2 december 2008 om 10:49
@matamata, lief van je, dankjewel!
Ik kom wel eens buiten de deur, maar veel en veel minder dan vroeger, toen ik nog in Nederland woonde en heel vaak uitging, vele bezigheden buitenshuis had en een grote sociale kring om me heen.
Ik woon hier erg afgelegen en dus zijn de mogelijkheden minder, maar daar heb ik bewust voor gekozen.
Ik leg makkelijk contact ja, maar dat is voor mij juist een probleem. Ik ben zo vriendelijk en gezellig en praat zo makkelijk, men ziet mij snel als een mooie gezellige slimme meid met humor (bekend, Digitalis?).
Maar ze zien niet de littekens die ik draag, letterlijk en figuurlijk, niet het feit dat ik heb moeten vechten voor mijn leven, niet de gevolgen van een jeugd vol mishandeling en andere troep. En dat ben ik ook, die kant. Ik ben niet alleen maar gezellig.
Dus contact leggen lukt, maar het is voor mij geen écht contact.
Wanneer ik vertel, al is het maar een glimp, van wat ik heb meegemaakt, zie je soms de ogen van mensen glazig worden en in de verte staren. Ze sluiten zich af voor pijn en verdriet en ik voel me dan niet gezien. Dus écht contact, diepgaand contact dat over wezenlijke zaken gaat, is moeilijk.
Maar soms is het er, zoals het er met mijn man ineens wel was.
En dat koester ik met heel mijn hart, juist omdat ik weet hoe zeldzaam dat is.
Ik kom wel eens buiten de deur, maar veel en veel minder dan vroeger, toen ik nog in Nederland woonde en heel vaak uitging, vele bezigheden buitenshuis had en een grote sociale kring om me heen.
Ik woon hier erg afgelegen en dus zijn de mogelijkheden minder, maar daar heb ik bewust voor gekozen.
Ik leg makkelijk contact ja, maar dat is voor mij juist een probleem. Ik ben zo vriendelijk en gezellig en praat zo makkelijk, men ziet mij snel als een mooie gezellige slimme meid met humor (bekend, Digitalis?).
Maar ze zien niet de littekens die ik draag, letterlijk en figuurlijk, niet het feit dat ik heb moeten vechten voor mijn leven, niet de gevolgen van een jeugd vol mishandeling en andere troep. En dat ben ik ook, die kant. Ik ben niet alleen maar gezellig.
Dus contact leggen lukt, maar het is voor mij geen écht contact.
Wanneer ik vertel, al is het maar een glimp, van wat ik heb meegemaakt, zie je soms de ogen van mensen glazig worden en in de verte staren. Ze sluiten zich af voor pijn en verdriet en ik voel me dan niet gezien. Dus écht contact, diepgaand contact dat over wezenlijke zaken gaat, is moeilijk.
Maar soms is het er, zoals het er met mijn man ineens wel was.
En dat koester ik met heel mijn hart, juist omdat ik weet hoe zeldzaam dat is.
anoniem_75843 wijzigde dit bericht op 02-12-2008 10:52
Reden: Aaargh, spelfouten !
Reden: Aaargh, spelfouten !
% gewijzigd
dinsdag 2 december 2008 om 10:49
quote:Julus schreef op 02 december 2008 @ 10:42:
Robo, you' re welcome!
Hoop niet dat er teveel verdriet voor je is opgerakeld door dit topic.
Vlinder, maar als het zo is, wat digi zegt. Dat ze heus niet in een gesprek zegt hoe intelligent ze is. Zal door haar manier van praten komen, dat het als arrogant wordt opgevat.
We weten niet in hoeverre digi zich irl profileert. Tuurlijk, als je zelf telkens benadrukt hoe slim je bent, dan wek je bepaalde reacties op. Snap ik ook. Zou niet zo slim zijn van digi.
Speciaal voor Vlinder: contradictio in terminis
Nee man, niemand weet bijna van mijn IQ. Ik doe ook heerlijk dom, stomme dansjes, zing keihard Yesterday door de Brusselse straten met dronken vrienden, vertoon dom gedrag en weet ik veel wat. Toen ik mijn ex voor het eerst ontmoette, geloofde hij niet dat ik op de uni zat. Zou ik te dom voor zijn. Dus zo slim profileer ik me niet
Robo, you' re welcome!
Hoop niet dat er teveel verdriet voor je is opgerakeld door dit topic.
Vlinder, maar als het zo is, wat digi zegt. Dat ze heus niet in een gesprek zegt hoe intelligent ze is. Zal door haar manier van praten komen, dat het als arrogant wordt opgevat.
We weten niet in hoeverre digi zich irl profileert. Tuurlijk, als je zelf telkens benadrukt hoe slim je bent, dan wek je bepaalde reacties op. Snap ik ook. Zou niet zo slim zijn van digi.
Speciaal voor Vlinder: contradictio in terminis
Nee man, niemand weet bijna van mijn IQ. Ik doe ook heerlijk dom, stomme dansjes, zing keihard Yesterday door de Brusselse straten met dronken vrienden, vertoon dom gedrag en weet ik veel wat. Toen ik mijn ex voor het eerst ontmoette, geloofde hij niet dat ik op de uni zat. Zou ik te dom voor zijn. Dus zo slim profileer ik me niet
dinsdag 2 december 2008 om 10:52
Digitalis, ik kan me heel goed voorstellen dat als je echt zoveel last van BPS hebt je je irl ook anders dan "sociaal wenselijk" profileert. Uiteraard hoeft dat niet zo te zijn. Maar dit hele topic draait er toch om dat het bij jouw sociale contacten niet zo wil lukken?
Nou dat komt vast niet doordat alle andere mensen niet intelligent, mooi en sociaal vaardig genoeg zijn.
Ik wil je helemaal niet afzeiken hoor maar ik heb wel vraag: Je hebt veel last van je BPS, hoe is je behandelplan?
Vertel daar eens iets over.
Nou dat komt vast niet doordat alle andere mensen niet intelligent, mooi en sociaal vaardig genoeg zijn.
Ik wil je helemaal niet afzeiken hoor maar ik heb wel vraag: Je hebt veel last van je BPS, hoe is je behandelplan?
Vertel daar eens iets over.
dinsdag 2 december 2008 om 10:54
Iry jij kunt vast ook heel goed pijpen. Soms is het zo simpel
Iry, ja he....in heel veel opzichten. Had ik al eens verteld dat ik ook trekken heb van borderline (gediagnosticeerd).
En dan die bipolaire stoornis, ADHD, plus een hoop jeugdtrauma's. U heeft de jackpot gewonnen! Ach, we doen het nog zo slecht niet, toch?
We zijn vechters, doorzetters. En ik weet best waarom vriend bij mij is. Ik heb een hoop te bieden, ben geen grijze muis.
Maar toch...is er dat stemmetje dat zegt dat ik het niet verdien. Ik hoor ook al mijn hele leven dat ik zo slim ben, dat ik zo mooi was (als kind, haha). Maar gehard door het leven weet ik dat je het daarmee niet red. De kwaliteiten moet je ook zien te benutten, op de juiste manier. De omstandigheden maken het je soms te moeilijk, en dan komt het er niet uit.
Iry, ja he....in heel veel opzichten. Had ik al eens verteld dat ik ook trekken heb van borderline (gediagnosticeerd).
En dan die bipolaire stoornis, ADHD, plus een hoop jeugdtrauma's. U heeft de jackpot gewonnen! Ach, we doen het nog zo slecht niet, toch?
We zijn vechters, doorzetters. En ik weet best waarom vriend bij mij is. Ik heb een hoop te bieden, ben geen grijze muis.
Maar toch...is er dat stemmetje dat zegt dat ik het niet verdien. Ik hoor ook al mijn hele leven dat ik zo slim ben, dat ik zo mooi was (als kind, haha). Maar gehard door het leven weet ik dat je het daarmee niet red. De kwaliteiten moet je ook zien te benutten, op de juiste manier. De omstandigheden maken het je soms te moeilijk, en dan komt het er niet uit.
dinsdag 2 december 2008 om 10:54
quote:robo schreef op 02 december 2008 @ 10:49:
@matamata, lief van je, dankjewel!
Ik kom wel eens buiten de deur, maar veel en veel minder dan vroeger, toen ik nog in Nederland woonde en heel vaak uitging, vele bezigheden buitenshuis had en een grote sociale kring om me heen.
Ik woon hier erg afgelegen en dus zijn de mogelijkheden minder, maar daar heb ik bewust voor gekozen.
Ik leg makkelijk contact ja, maar dat is voor mij juist een probleem. Ik ben zo vriendelijk en gezellig en praat zo makkelijk, men ziet mij snel als een mooie gezellige slimme meid met humor (bekend, Digitalis?).
Maar ze zien niet de littekens die ik draag, letterlijk en figuurlijk, niet het feit dat ik heb moeten vechten voor mijn leven, niet de gevolgen van een jeugd vol mishandeling en andere troep. En dat ben ik ook, die kant. Ik ben niet alleen maar gezellig.
Dus contact leggen lukt, maar het is voor mij geen écht contact.
Wanneer ik vertel, al is het maar een glimp, van wat ik heb meegemaakt, zie je soms de ogen van menzen glazig worden en in de verte staren. Ze sluiten zich af voor pijn en verdriet en ik voel me dan niet gezien. Dus écht contact, diepgaand contact dat over wezenlijke zaken gaat, is moeilijk.
Maar soms is het er, zoals het er met mijn man ineens wel was.
En dat koester ik met heel mijn hart, juist omdat ik weet hoe zeldzaam dat is.Dat herken ik wel. Ik heb ook zichtbare littekens maar vertel altijd dat het een auto-ongeluk was. Als ik vertel over depressies enzo, krijg ik dezelfde reacties als jij. Dat doe ik dan ook niet meer. Ik voel me dan ook maar half gezien. Ze weten niet hoe ik heb zitten janken, dagen niet heb gegeten tot ik 46 kilo woog, mijn polsen heb geprobeerd door te snijden, twee keer een overdosis pillen heb genomen en een keer in het ziekenhuis ben beland door een coke-overdose, dat ik me heb laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis, dat ik snijd. Soms zou ik weleens willen schreeuwen: godverdomme, ik ben niet altijd vrolijk en grappig, ik heb zoveel ellende gekend dat ik een encyclopedie in 20 delen erover kan schrijven, verdomme! Maar dat lost niets op natuurlijk.
@matamata, lief van je, dankjewel!
Ik kom wel eens buiten de deur, maar veel en veel minder dan vroeger, toen ik nog in Nederland woonde en heel vaak uitging, vele bezigheden buitenshuis had en een grote sociale kring om me heen.
Ik woon hier erg afgelegen en dus zijn de mogelijkheden minder, maar daar heb ik bewust voor gekozen.
Ik leg makkelijk contact ja, maar dat is voor mij juist een probleem. Ik ben zo vriendelijk en gezellig en praat zo makkelijk, men ziet mij snel als een mooie gezellige slimme meid met humor (bekend, Digitalis?).
Maar ze zien niet de littekens die ik draag, letterlijk en figuurlijk, niet het feit dat ik heb moeten vechten voor mijn leven, niet de gevolgen van een jeugd vol mishandeling en andere troep. En dat ben ik ook, die kant. Ik ben niet alleen maar gezellig.
Dus contact leggen lukt, maar het is voor mij geen écht contact.
Wanneer ik vertel, al is het maar een glimp, van wat ik heb meegemaakt, zie je soms de ogen van menzen glazig worden en in de verte staren. Ze sluiten zich af voor pijn en verdriet en ik voel me dan niet gezien. Dus écht contact, diepgaand contact dat over wezenlijke zaken gaat, is moeilijk.
Maar soms is het er, zoals het er met mijn man ineens wel was.
En dat koester ik met heel mijn hart, juist omdat ik weet hoe zeldzaam dat is.Dat herken ik wel. Ik heb ook zichtbare littekens maar vertel altijd dat het een auto-ongeluk was. Als ik vertel over depressies enzo, krijg ik dezelfde reacties als jij. Dat doe ik dan ook niet meer. Ik voel me dan ook maar half gezien. Ze weten niet hoe ik heb zitten janken, dagen niet heb gegeten tot ik 46 kilo woog, mijn polsen heb geprobeerd door te snijden, twee keer een overdosis pillen heb genomen en een keer in het ziekenhuis ben beland door een coke-overdose, dat ik me heb laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis, dat ik snijd. Soms zou ik weleens willen schreeuwen: godverdomme, ik ben niet altijd vrolijk en grappig, ik heb zoveel ellende gekend dat ik een encyclopedie in 20 delen erover kan schrijven, verdomme! Maar dat lost niets op natuurlijk.
dinsdag 2 december 2008 om 10:59
Ja het wordt milder Digi.
En niet alles is op bps te gooien dat ben ik absoluut met je eens.
Ik haat het ook om het als excuus te gebruiken en daar waak ik echt voor.
Iedereen heeft een eigen karakter,dus ook mensen met bps.
vandaar dat iedere bpser ook uniek is en heel anders kan zijn in zijn uitingen dan de ander.
Tsja,ik ben ook een beetje apart.
Inmiddels zo doorzichtig daarin dat mijn omgeving er om kan lachen.
Ze zijn wel gewend aan mijn rare gedrag.
Juist met grappen wordt het luchtig gemaakt.
Om een voorbeeld te geven van een vriend.
Ik ben nogal dwangmatig tot het trieste af.
Zoiets stoms als stokbrood snijden moet in keurige even grote sneetjes en niemand mag dat van mij overnemen.
Toen ik weer eens mijn arm mooi versierd het met prachtige sneetje met dezelfde afstand,zei een vriend heel nuchter.
Leg je arm even langs het stokbrood,dan heb ik een mooie maatverdeling om de sneetje precies goed te snijden.
En dat voelt fijn dat het niet afschrikt maar juist luchtig opgenomen wordt.
Maar dat is een kunst als mensen dat kunnen.
O ja dieg,
Vat "klein wereldje"niet verkeerd op.
Dat is niet hetzelfde als oppervlakkig.
Maar gewoon minder vol,keuzes maken,niet alles willen.
Er blijft genoeg over!!
En niet alles is op bps te gooien dat ben ik absoluut met je eens.
Ik haat het ook om het als excuus te gebruiken en daar waak ik echt voor.
Iedereen heeft een eigen karakter,dus ook mensen met bps.
vandaar dat iedere bpser ook uniek is en heel anders kan zijn in zijn uitingen dan de ander.
Tsja,ik ben ook een beetje apart.
Inmiddels zo doorzichtig daarin dat mijn omgeving er om kan lachen.
Ze zijn wel gewend aan mijn rare gedrag.
Juist met grappen wordt het luchtig gemaakt.
Om een voorbeeld te geven van een vriend.
Ik ben nogal dwangmatig tot het trieste af.
Zoiets stoms als stokbrood snijden moet in keurige even grote sneetjes en niemand mag dat van mij overnemen.
Toen ik weer eens mijn arm mooi versierd het met prachtige sneetje met dezelfde afstand,zei een vriend heel nuchter.
Leg je arm even langs het stokbrood,dan heb ik een mooie maatverdeling om de sneetje precies goed te snijden.
En dat voelt fijn dat het niet afschrikt maar juist luchtig opgenomen wordt.
Maar dat is een kunst als mensen dat kunnen.
O ja dieg,
Vat "klein wereldje"niet verkeerd op.
Dat is niet hetzelfde als oppervlakkig.
Maar gewoon minder vol,keuzes maken,niet alles willen.
Er blijft genoeg over!!
dinsdag 2 december 2008 om 10:59
quote:Vl43inder schreef op 02 december 2008 @ 10:52:
Digitalis, ik kan me heel goed voorstellen dat als je echt zoveel last van BPS hebt je je irl ook anders dan "sociaal wenselijk" profileert. Uiteraard hoeft dat niet zo te zijn. Maar dit hele topic draait er toch om dat het bij jouw sociale contacten niet zo wil lukken?
Nou dat komt vast niet doordat alle andere mensen niet intelligent, mooi en sociaal vaardig genoeg zijn.
Ik wil je helemaal niet afzeiken hoor maar ik heb wel vraag: Je hebt veel last van je BPS, hoe is je behandelplan?
Vertel daar eens iets over.
Het ligt ook niet geheel aan mij denk ik, maar meer een combinatie van factoren. En ik vertrouw mensen niet zo.
Ik weet niet in hoeverre ik last heb van BPS. Het kunnen ook bepaalde karaktertrekken zijn waar ik last van heb. Ik heb een psychiater en ik heb medicatie, dat is mijn behandelplan. Deze psychiater is ook directeur van een psychiatrisch ziekenhuis en heeft erg veel ervaring.
Ik vertoon me overigens wel sociaal wenselijk, omdat ik dat heb geleerd. Als kind kon ik dat nog niet zo goed (was wel heel populair). Had ik een tekening gemaakt, zei een klasgenootje: Goh Digi, wat mooi, jij kan echt goed tekenen! En dan zei ik: Ja, weet ik. Werkt niet echt. Ik luister ook altijd naar mensen hun verhalen, ook al boeit het me niet, maar uit beleefdheid. Ik geloof ook in wederkerigheid, althans, daar wil ik in geloven. Als cynicus ben ik dat geloof wel kwijtgeraakt.
Digitalis, ik kan me heel goed voorstellen dat als je echt zoveel last van BPS hebt je je irl ook anders dan "sociaal wenselijk" profileert. Uiteraard hoeft dat niet zo te zijn. Maar dit hele topic draait er toch om dat het bij jouw sociale contacten niet zo wil lukken?
Nou dat komt vast niet doordat alle andere mensen niet intelligent, mooi en sociaal vaardig genoeg zijn.
Ik wil je helemaal niet afzeiken hoor maar ik heb wel vraag: Je hebt veel last van je BPS, hoe is je behandelplan?
Vertel daar eens iets over.
Het ligt ook niet geheel aan mij denk ik, maar meer een combinatie van factoren. En ik vertrouw mensen niet zo.
Ik weet niet in hoeverre ik last heb van BPS. Het kunnen ook bepaalde karaktertrekken zijn waar ik last van heb. Ik heb een psychiater en ik heb medicatie, dat is mijn behandelplan. Deze psychiater is ook directeur van een psychiatrisch ziekenhuis en heeft erg veel ervaring.
Ik vertoon me overigens wel sociaal wenselijk, omdat ik dat heb geleerd. Als kind kon ik dat nog niet zo goed (was wel heel populair). Had ik een tekening gemaakt, zei een klasgenootje: Goh Digi, wat mooi, jij kan echt goed tekenen! En dan zei ik: Ja, weet ik. Werkt niet echt. Ik luister ook altijd naar mensen hun verhalen, ook al boeit het me niet, maar uit beleefdheid. Ik geloof ook in wederkerigheid, althans, daar wil ik in geloven. Als cynicus ben ik dat geloof wel kwijtgeraakt.
dinsdag 2 december 2008 om 11:01
Dat vrolijke en grappige is de enige manier om je staande te houden. Je gaat je clownesk gedragen, krijgt daardoor positieve aandacht. Als je altijd maar lacht ga je er zelf nog in geloven dat je je happy voelt. Werkte het maar zo.
Het is gewoon een masker. Een rol. Ik speel zoveel rollen, totdat het niet meer gaat. Dan ben ik er moe van, en laat ik alles vallen. Maar hoelang hou je dat vol?
Het is gewoon een masker. Een rol. Ik speel zoveel rollen, totdat het niet meer gaat. Dan ben ik er moe van, en laat ik alles vallen. Maar hoelang hou je dat vol?
dinsdag 2 december 2008 om 11:02
quote:Digitalis schreef op 02 december 2008 @ 10:54:
[...]
Dat herken ik wel. Ik heb ook zichtbare littekens maar vertel altijd dat het een auto-ongeluk was. Als ik vertel over depressies enzo, krijg ik dezelfde reacties als jij. Dat doe ik dan ook niet meer. Ik voel me dan ook maar half gezien. Ze weten niet hoe ik heb zitten janken, dagen niet heb gegeten tot ik 46 kilo woog, mijn polsen heb geprobeerd door te snijden, twee keer een overdosis pillen heb genomen en een keer in het ziekenhuis ben beland door een coke-overdose, dat ik me heb laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis, dat ik snijd. Soms zou ik weleens willen schreeuwen: godverdomme, ik ben niet altijd vrolijk en grappig, ik heb zoveel ellende gekend dat ik een encyclopedie in 20 delen erover kan schrijven, verdomme! Maar dat lost niets op natuurlijk.
Je leeft een beetje in het verleden. Dat is verder niet erg, maar het is niet altijd noodzakelijk dat mensen altijd direct weten met wíe ze te maken hebben. Misschien kun je mensen ontmoeten en er simpelweg een gezellige tijd van maken in het heden. Zij leren jou dan stukje bij beetje vanzelf wel kennen. Dat, de pogingen, snijden ed hoort bij joouw verleden. Je hebt het overleefd want je bent er nog. Het heeft je misschien een sterkere persoonlijkheid gemaakt in some ways. Die persoonlijkheid ben je NU. Het maakt misschien niet zoveel uit hoe je hier bent gekomen. Maar nu ben je bijzonder en daar moet je gebruik van maken. In feite wil ik alleen maar zeggen dat je trots op jezelf kan zijn en vanuit die insteek wordt het misschien makkkelijker te leven in het dagelijks leven.
Beetje warrig varhaal.. maar misschien is het duidelijk?
[...]
Dat herken ik wel. Ik heb ook zichtbare littekens maar vertel altijd dat het een auto-ongeluk was. Als ik vertel over depressies enzo, krijg ik dezelfde reacties als jij. Dat doe ik dan ook niet meer. Ik voel me dan ook maar half gezien. Ze weten niet hoe ik heb zitten janken, dagen niet heb gegeten tot ik 46 kilo woog, mijn polsen heb geprobeerd door te snijden, twee keer een overdosis pillen heb genomen en een keer in het ziekenhuis ben beland door een coke-overdose, dat ik me heb laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis, dat ik snijd. Soms zou ik weleens willen schreeuwen: godverdomme, ik ben niet altijd vrolijk en grappig, ik heb zoveel ellende gekend dat ik een encyclopedie in 20 delen erover kan schrijven, verdomme! Maar dat lost niets op natuurlijk.
Je leeft een beetje in het verleden. Dat is verder niet erg, maar het is niet altijd noodzakelijk dat mensen altijd direct weten met wíe ze te maken hebben. Misschien kun je mensen ontmoeten en er simpelweg een gezellige tijd van maken in het heden. Zij leren jou dan stukje bij beetje vanzelf wel kennen. Dat, de pogingen, snijden ed hoort bij joouw verleden. Je hebt het overleefd want je bent er nog. Het heeft je misschien een sterkere persoonlijkheid gemaakt in some ways. Die persoonlijkheid ben je NU. Het maakt misschien niet zoveel uit hoe je hier bent gekomen. Maar nu ben je bijzonder en daar moet je gebruik van maken. In feite wil ik alleen maar zeggen dat je trots op jezelf kan zijn en vanuit die insteek wordt het misschien makkkelijker te leven in het dagelijks leven.
Beetje warrig varhaal.. maar misschien is het duidelijk?
dinsdag 2 december 2008 om 11:03
Digi, er is hier een hoop gezegd en je hebt een hoop nagedacht. Maar er over door blijven lullen alleen zet geen zoden aan de dijk.
WIL jij anders? Ik bedoel niet alleen willen dat je anders was, jaloers zijn op anderen wat ze wel hebben en jij niet enz. Ik bedoel, ben je daadwerkelijk van plan om iets aan je problemen te doen?
Je kunt namelijk niet van je medicijnen en je psych verwachten dat ze het oplossen voor je en achterover leunen en er over door praten. Praten is goed, begrijp me niet verkeerd, maar er zullen daden aan te pas moeten komen.
Bijvoorbeeld door een groot deel van jouw denken je eigen verantwoordelijkheid te maken en niet naar de buitenwereld kijken wat er allemaal mis gaat, welke lelijkert weer met die knappe vent vandoor gaat.
Doorzetten, ergens werkelijk voor staan, jezelf waarderen, iemand zijn waar een ander wat aan heeft. Dat maakt aantrekkelijk. Dat zal dus, als het niet alleen om een lekker lijf gaat, het belangrijkste zijn in een relatie.En daarom hebben die anderen wel en jij niet. You can have it all, want je hebt ook nog eens je uiterlijk mee, maar nu nog niet.
Je hebt een aantal problemen.
Je bent blijkbaar niet aantrekkelijk voor mannen voor een relatie. Wat heb je nodig om dat wel te zijn en hoe kan je dat bereiken?
Je trekt je teveel aan wat mensen (negatief of positief) van je denken, kan geen eigen mening vormen (uitgaande van je statement dat je zelf bent gaan geloven dat je knap bent omdat het je verteld is) Wat heb ik nodig en wat kan ik doen om dat te verbeteren?
Elk vraagstuk, elk dilemma, elk verwijt naar de buitenwereld of jezelf kan je zo benaderen. Je hebt je leven in eigen hand. Ook met BPS. Je bent niet ontoerekeningsvatbaar en je hebt je koppie mee om je geest te hervormen.
Maar, wat ik me stilletjes echt afvraag, wil je dat wel?
Of ben je daar nog niet aan toe?
WIL jij anders? Ik bedoel niet alleen willen dat je anders was, jaloers zijn op anderen wat ze wel hebben en jij niet enz. Ik bedoel, ben je daadwerkelijk van plan om iets aan je problemen te doen?
Je kunt namelijk niet van je medicijnen en je psych verwachten dat ze het oplossen voor je en achterover leunen en er over door praten. Praten is goed, begrijp me niet verkeerd, maar er zullen daden aan te pas moeten komen.
Bijvoorbeeld door een groot deel van jouw denken je eigen verantwoordelijkheid te maken en niet naar de buitenwereld kijken wat er allemaal mis gaat, welke lelijkert weer met die knappe vent vandoor gaat.
Doorzetten, ergens werkelijk voor staan, jezelf waarderen, iemand zijn waar een ander wat aan heeft. Dat maakt aantrekkelijk. Dat zal dus, als het niet alleen om een lekker lijf gaat, het belangrijkste zijn in een relatie.En daarom hebben die anderen wel en jij niet. You can have it all, want je hebt ook nog eens je uiterlijk mee, maar nu nog niet.
Je hebt een aantal problemen.
Je bent blijkbaar niet aantrekkelijk voor mannen voor een relatie. Wat heb je nodig om dat wel te zijn en hoe kan je dat bereiken?
Je trekt je teveel aan wat mensen (negatief of positief) van je denken, kan geen eigen mening vormen (uitgaande van je statement dat je zelf bent gaan geloven dat je knap bent omdat het je verteld is) Wat heb ik nodig en wat kan ik doen om dat te verbeteren?
Elk vraagstuk, elk dilemma, elk verwijt naar de buitenwereld of jezelf kan je zo benaderen. Je hebt je leven in eigen hand. Ook met BPS. Je bent niet ontoerekeningsvatbaar en je hebt je koppie mee om je geest te hervormen.
Maar, wat ik me stilletjes echt afvraag, wil je dat wel?
Of ben je daar nog niet aan toe?
