Relaties
alle pijlers
Wat een cliché toch eigenlijk
dinsdag 25 november 2008 om 17:20
"Op ieder postje past een dekseltje".
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
dinsdag 2 december 2008 om 11:03
quote:Julus schreef op 02 december 2008 @ 10:58:
Pak van mijn hart digi
Ik vind het wel knap om je dom voor te doen, eigenlijk. Moet je slim voor zijn. Echt dom lullen, kun je dat? Beleef je daar lol aan, ik kan het niet. Alhoewel...ja toch wel. Heel soms.
Ja tuurlijk kan ik dat. Het is net met kaartspellen of schaken: door bepaalde blikken of gezichtsuidrukkingen te veinzen wordt de ander overmoedig en dan win je. Ik win dus ook altijd met kaartspellen
En dom lullen over tv-programma's, mannen, zuipen, lukt allemaal en beleef ik ook wel lol aan. Ik zeg altijd dat ik niet eens meer bij het intellectuelenclubje mag horen, omdat ik naast Wilde, Dante, Chaucer en Shakespeare ook gewoon Harry Potter in de kast heb staan. De meeste so-called intellectuelen nemen zichzelf veel te serieus
Pak van mijn hart digi
Ik vind het wel knap om je dom voor te doen, eigenlijk. Moet je slim voor zijn. Echt dom lullen, kun je dat? Beleef je daar lol aan, ik kan het niet. Alhoewel...ja toch wel. Heel soms.
Ja tuurlijk kan ik dat. Het is net met kaartspellen of schaken: door bepaalde blikken of gezichtsuidrukkingen te veinzen wordt de ander overmoedig en dan win je. Ik win dus ook altijd met kaartspellen
En dom lullen over tv-programma's, mannen, zuipen, lukt allemaal en beleef ik ook wel lol aan. Ik zeg altijd dat ik niet eens meer bij het intellectuelenclubje mag horen, omdat ik naast Wilde, Dante, Chaucer en Shakespeare ook gewoon Harry Potter in de kast heb staan. De meeste so-called intellectuelen nemen zichzelf veel te serieus
dinsdag 2 december 2008 om 11:05
quote:Julus schreef op 02 december 2008 @ 11:01:
Dat vrolijke en grappige is de enige manier om je staande te houden. Je gaat je clownesk gedragen, krijgt daardoor positieve aandacht. Als je altijd maar lacht ga je er zelf nog in geloven dat je je happy voelt. Werkte het maar zo.
Het is gewoon een masker. Een rol. Ik speel zoveel rollen, totdat het niet meer gaat. Dan ben ik er moe van, en laat ik alles vallen. Maar hoelang hou je dat vol?Precies. En ik doe het nog steeds. Soms lukt het zelfs het beste als ik er helemaal doorheen zit. Ik denk dan aan het verhaal van de clown die zijn beste act ooit gaf, terwijl net zijn vriendinnetje gestorven was.
Dat vrolijke en grappige is de enige manier om je staande te houden. Je gaat je clownesk gedragen, krijgt daardoor positieve aandacht. Als je altijd maar lacht ga je er zelf nog in geloven dat je je happy voelt. Werkte het maar zo.
Het is gewoon een masker. Een rol. Ik speel zoveel rollen, totdat het niet meer gaat. Dan ben ik er moe van, en laat ik alles vallen. Maar hoelang hou je dat vol?Precies. En ik doe het nog steeds. Soms lukt het zelfs het beste als ik er helemaal doorheen zit. Ik denk dan aan het verhaal van de clown die zijn beste act ooit gaf, terwijl net zijn vriendinnetje gestorven was.
dinsdag 2 december 2008 om 11:08
Ja Juul,dat heb je mij weleens verteld.
Ik heb ook zo'n soort jackpot,haha!(ik ben nogal inhalerig)
En nee,wij doen het zeker niet slecht.
Maar we moeten wel toch?
Met kinderen heb je gewoon geen optie om er een grote puinhoop van te maken.
Niet dat ik nu alles zo goed voor elkaar heb in deze fase.
Maar mijn moeder oerkracht houdt alles wel stevig in bedwang.
Oh en ik ben nou ook weer niet lelijk hoor!! (voordat er hier een verkeerd beeld van mij bestaat,die heb ik zelf al).
En ja,ik kan heel goed pijpen,haha!
Ik heb ook zo'n soort jackpot,haha!(ik ben nogal inhalerig)
En nee,wij doen het zeker niet slecht.
Maar we moeten wel toch?
Met kinderen heb je gewoon geen optie om er een grote puinhoop van te maken.
Niet dat ik nu alles zo goed voor elkaar heb in deze fase.
Maar mijn moeder oerkracht houdt alles wel stevig in bedwang.
Oh en ik ben nou ook weer niet lelijk hoor!! (voordat er hier een verkeerd beeld van mij bestaat,die heb ik zelf al).
En ja,ik kan heel goed pijpen,haha!
dinsdag 2 december 2008 om 11:08
Oh je houdt het nog wel een paar jaar vol. Je moet niet vragen hoe, maar het lukt. Totdat je weer vastloopt in werk, relatie, etc. Heeft bij mij jaren geduurd, ik had naar de toneelschool moeten gaan. Maar het is niet echt, uiteindelijk levert het je niks op. Het zijn slechts tig afweermechanismen die je naar behoefte aan en uit kunt zetten. Kost sloten vol energie. Die je veel beter aan iets anders kunt besteden. Maar dat ga je vanzelf voelen, dat je het anders wilt.
dinsdag 2 december 2008 om 11:08
quote:Jaellaa schreef op 02 december 2008 @ 11:02:
[...]
Je leeft een beetje in het verleden. Dat is verder niet erg, maar het is niet altijd noodzakelijk dat mensen altijd direct weten met wíe ze te maken hebben. Misschien kun je mensen ontmoeten en er simpelweg een gezellige tijd van maken in het heden. Zij leren jou dan stukje bij beetje vanzelf wel kennen. Dat, de pogingen, snijden ed hoort bij joouw verleden. Je hebt het overleefd want je bent er nog. Het heeft je misschien een sterkere persoonlijkheid gemaakt in some ways. Die persoonlijkheid ben je NU. Het maakt misschien niet zoveel uit hoe je hier bent gekomen. Maar nu ben je bijzonder en daar moet je gebruik van maken. In feite wil ik alleen maar zeggen dat je trots op jezelf kan zijn en vanuit die insteek wordt het misschien makkkelijker te leven in het dagelijks leven.
Beetje warrig varhaal.. maar misschien is het duidelijk?
Ja ik begrijp je hoor. Maar helaas is dat niet enkel het verleden, het is ook het heden. Ik doe mezelf nog steeds dingen aan en heb nog steeds doodsgedachten. Om weer een zware depressie voor te zijn, slik ik nu weer pillen. Omdat ik weet dat het eraan zit te komen. Ik wil niet meer dood willen, ik wil van het leven genieten.
Julus, ik projecteer vaak mijn gedachten op anderen. Als ik ze kan denken, kunnen anderen het ook. Dus als ik denk: da's een kutwijf, dan zullen ze dat ook over mij denken. Zoiets. Is misschien niet realistisch, maar wel een rationele gedachte.
[...]
Je leeft een beetje in het verleden. Dat is verder niet erg, maar het is niet altijd noodzakelijk dat mensen altijd direct weten met wíe ze te maken hebben. Misschien kun je mensen ontmoeten en er simpelweg een gezellige tijd van maken in het heden. Zij leren jou dan stukje bij beetje vanzelf wel kennen. Dat, de pogingen, snijden ed hoort bij joouw verleden. Je hebt het overleefd want je bent er nog. Het heeft je misschien een sterkere persoonlijkheid gemaakt in some ways. Die persoonlijkheid ben je NU. Het maakt misschien niet zoveel uit hoe je hier bent gekomen. Maar nu ben je bijzonder en daar moet je gebruik van maken. In feite wil ik alleen maar zeggen dat je trots op jezelf kan zijn en vanuit die insteek wordt het misschien makkkelijker te leven in het dagelijks leven.
Beetje warrig varhaal.. maar misschien is het duidelijk?
Ja ik begrijp je hoor. Maar helaas is dat niet enkel het verleden, het is ook het heden. Ik doe mezelf nog steeds dingen aan en heb nog steeds doodsgedachten. Om weer een zware depressie voor te zijn, slik ik nu weer pillen. Omdat ik weet dat het eraan zit te komen. Ik wil niet meer dood willen, ik wil van het leven genieten.
Julus, ik projecteer vaak mijn gedachten op anderen. Als ik ze kan denken, kunnen anderen het ook. Dus als ik denk: da's een kutwijf, dan zullen ze dat ook over mij denken. Zoiets. Is misschien niet realistisch, maar wel een rationele gedachte.
dinsdag 2 december 2008 om 11:11
quote:robo schreef op 02 december 2008 @ 10:49:
En dat ben ik ook, die kant. Ik ben niet alleen maar gezellig.
Dus contact leggen lukt, maar het is voor mij geen écht contact.
Wanneer ik vertel, al is het maar een glimp, van wat ik heb meegemaakt, zie je soms de ogen van mensen glazig worden en in de verte staren. Ze sluiten zich af voor pijn en verdriet en ik voel me dan niet gezien. Dus écht contact, diepgaand contact dat over wezenlijke zaken gaat, is moeilijk.
Dat geloof ik graag. Je geeft zelf aan dat in weze, je er alleen voor staat en als ik het goed begrijp zou je het alleen ook kunnen rooien. Dan zou je in het contact met anderen, de stof over wezenlijke zaken in principe achterwege moeten kunnen laten, toch? Het is dan geen vriendschap gebaseerd op je gehele identiteit, maar slechts op een deel daarvan. Hoe kijk jij tegen dit soort contacten aan dan?
En dat ben ik ook, die kant. Ik ben niet alleen maar gezellig.
Dus contact leggen lukt, maar het is voor mij geen écht contact.
Wanneer ik vertel, al is het maar een glimp, van wat ik heb meegemaakt, zie je soms de ogen van mensen glazig worden en in de verte staren. Ze sluiten zich af voor pijn en verdriet en ik voel me dan niet gezien. Dus écht contact, diepgaand contact dat over wezenlijke zaken gaat, is moeilijk.
Dat geloof ik graag. Je geeft zelf aan dat in weze, je er alleen voor staat en als ik het goed begrijp zou je het alleen ook kunnen rooien. Dan zou je in het contact met anderen, de stof over wezenlijke zaken in principe achterwege moeten kunnen laten, toch? Het is dan geen vriendschap gebaseerd op je gehele identiteit, maar slechts op een deel daarvan. Hoe kijk jij tegen dit soort contacten aan dan?
dinsdag 2 december 2008 om 11:11
quote:domnaiefmutsje schreef op 02 december 2008 @ 11:03:
Digi, er is hier een hoop gezegd en je hebt een hoop nagedacht. Maar er over door blijven lullen alleen zet geen zoden aan de dijk.
WIL jij anders? Ik bedoel niet alleen willen dat je anders was, jaloers zijn op anderen wat ze wel hebben en jij niet enz. Ik bedoel, ben je daadwerkelijk van plan om iets aan je problemen te doen?
Je kunt namelijk niet van je medicijnen en je psych verwachten dat ze het oplossen voor je en achterover leunen en er over door praten. Praten is goed, begrijp me niet verkeerd, maar er zullen daden aan te pas moeten komen.
Bijvoorbeeld door een groot deel van jouw denken je eigen verantwoordelijkheid te maken en niet naar de buitenwereld kijken wat er allemaal mis gaat, welke lelijkert weer met die knappe vent vandoor gaat.
Doorzetten, ergens werkelijk voor staan, jezelf waarderen, iemand zijn waar een ander wat aan heeft. Dat maakt aantrekkelijk. Dat zal dus, als het niet alleen om een lekker lijf gaat, het belangrijkste zijn in een relatie.En daarom hebben die anderen wel en jij niet. You can have it all, want je hebt ook nog eens je uiterlijk mee, maar nu nog niet.
Je hebt een aantal problemen.
Je bent blijkbaar niet aantrekkelijk voor mannen voor een relatie. Wat heb je nodig om dat wel te zijn en hoe kan je dat bereiken?
Je trekt je teveel aan wat mensen (negatief of positief) van je denken, kan geen eigen mening vormen (uitgaande van je statement dat je zelf bent gaan geloven dat je knap bent omdat het je verteld is) Wat heb ik nodig en wat kan ik doen om dat te verbeteren?
Elk vraagstuk, elk dilemma, elk verwijt naar de buitenwereld of jezelf kan je zo benaderen. Je hebt je leven in eigen hand. Ook met BPS. Je bent niet ontoerekeningsvatbaar en je hebt je koppie mee om je geest te hervormen.
Maar, wat ik me stilletjes echt afvraag, wil je dat wel?
Of ben je daar nog niet aan toe?Ik wil wel, maar ben nog niet toe aan een echte relatie met alles erop en eraan, denk ik. Ik moet eerst zelf maar eens opkrabbelen. Vergeet niet, in augustus lag ik nog op de IC. Ik noem het altijd: mijn eigen dood verwerken. Want dat is het, in feite. Maar het lijkt me wel reuzefijn om een goede relatie te hebben met een man die me begrijpt, die me ziet zoals ik ben, waarbij ik geen masker hoef op te zetten en die een beetje dezelfde gekkigheden vertoont.
Digi, er is hier een hoop gezegd en je hebt een hoop nagedacht. Maar er over door blijven lullen alleen zet geen zoden aan de dijk.
WIL jij anders? Ik bedoel niet alleen willen dat je anders was, jaloers zijn op anderen wat ze wel hebben en jij niet enz. Ik bedoel, ben je daadwerkelijk van plan om iets aan je problemen te doen?
Je kunt namelijk niet van je medicijnen en je psych verwachten dat ze het oplossen voor je en achterover leunen en er over door praten. Praten is goed, begrijp me niet verkeerd, maar er zullen daden aan te pas moeten komen.
Bijvoorbeeld door een groot deel van jouw denken je eigen verantwoordelijkheid te maken en niet naar de buitenwereld kijken wat er allemaal mis gaat, welke lelijkert weer met die knappe vent vandoor gaat.
Doorzetten, ergens werkelijk voor staan, jezelf waarderen, iemand zijn waar een ander wat aan heeft. Dat maakt aantrekkelijk. Dat zal dus, als het niet alleen om een lekker lijf gaat, het belangrijkste zijn in een relatie.En daarom hebben die anderen wel en jij niet. You can have it all, want je hebt ook nog eens je uiterlijk mee, maar nu nog niet.
Je hebt een aantal problemen.
Je bent blijkbaar niet aantrekkelijk voor mannen voor een relatie. Wat heb je nodig om dat wel te zijn en hoe kan je dat bereiken?
Je trekt je teveel aan wat mensen (negatief of positief) van je denken, kan geen eigen mening vormen (uitgaande van je statement dat je zelf bent gaan geloven dat je knap bent omdat het je verteld is) Wat heb ik nodig en wat kan ik doen om dat te verbeteren?
Elk vraagstuk, elk dilemma, elk verwijt naar de buitenwereld of jezelf kan je zo benaderen. Je hebt je leven in eigen hand. Ook met BPS. Je bent niet ontoerekeningsvatbaar en je hebt je koppie mee om je geest te hervormen.
Maar, wat ik me stilletjes echt afvraag, wil je dat wel?
Of ben je daar nog niet aan toe?Ik wil wel, maar ben nog niet toe aan een echte relatie met alles erop en eraan, denk ik. Ik moet eerst zelf maar eens opkrabbelen. Vergeet niet, in augustus lag ik nog op de IC. Ik noem het altijd: mijn eigen dood verwerken. Want dat is het, in feite. Maar het lijkt me wel reuzefijn om een goede relatie te hebben met een man die me begrijpt, die me ziet zoals ik ben, waarbij ik geen masker hoef op te zetten en die een beetje dezelfde gekkigheden vertoont.
dinsdag 2 december 2008 om 11:11
Bij mij was het krijgen van een kind wel een keerpunt ja. Werd ik even geconfronteerd met mezelf..je kunt niet meer ongenegeerd hele dagen met jezelf bezig zijn. Toen kwam bij mij ook alles naar boven, alle shit. En nog, maar kan ook aan mij liggen dat ik nooit tevreden ben. Wil het beste uit mezelf halen, het is nooit goed genoeg. Die lat ligt enorm hoog, maar heb wel afgeleerd om dat ook vna anderen te verwachten. Je kunt alleen jezelf veranderen, niet een ander.
dinsdag 2 december 2008 om 11:13
dinsdag 2 december 2008 om 11:13
Je leeft lijkt wel heel erg in een (zwart) sprookje. Wordt het niet tijd om eens naar buiten te stappen, letterlijk om je heen te kijken en zien wat er daadwerkelijk is? Wordt het niet eens tijd om eens in de spiegel te kijken en te benoemen wat er werkelijk is? Zonder drama, zonder franje, zonder mystiek die er eigenlijk niet is? Als je gaat bedenken hoe je als clown kan gedragen en dat beeld voor je hebt als clown met zijn beste act ooit... hou daar eens mee op. Je schiet er niks mee op. Het leven is geen toneelstuk. Je staat niet midden in het leven, maar verwacht er wel alles van te krijgen. Zo werkt het niet. Wat je zaait oogst je, dat geld ook voor jou.
dinsdag 2 december 2008 om 11:15
Digi; jij wilt dan in feite voor de ander bepalen wat ze van je moeten vinden..klopt dat? Jij vult dan iets in, waarvan je niet weet of het zo is. Je bent dus enorm onzeker op zo'n moment, en voor het gemak maak je er dan iets negatiefs van.
Waarom niet denken; ze reageert leuk op me, dus ze zal me wel aardig vinden? En als ze vervolgens eens willen afspreken dan wordt dat dus bevestigd.
Waarom niet denken; ze reageert leuk op me, dus ze zal me wel aardig vinden? En als ze vervolgens eens willen afspreken dan wordt dat dus bevestigd.
dinsdag 2 december 2008 om 11:16
quote:matamata schreef op 02 december 2008 @ 10:48:
Robo, excuses dat ik hier op in haak, maar ergens kan ik je broers begrijpen. Ik wil daarmee overigens niet zeggen dat ik hun gedrag goedkeur hoor.
Geen sorry nodig hoor matamata, en ik begrijp ze ook.
Dat maakte de pijn niet minder, maar ergens begreep ik het heel goed. Juist omdat ik ze altijd aan het handje heb gehouden wist ik als geen ander dat ze de situatie niet aan zouden kunnen zonder mijn handje. En als je zo ziek bent als ik was kun je geen anderen meer bemoederen en helpen en hun levens regelen zoals ik deed.
Ik heb recent met één broer een heel goed en eerlijk gesprek gehad. Hij gaf aan geen dag niet aan mij te hebben gedacht en brak soms bijna in twee stukken door zijn schuldgevoel naar mij toe. En toch wist hij dat het beter was zo, dan er voor mij proberen te zijn en er aan onderdoor te gaan. Soms is het leven zo, dan is er alleen maar een keuze tussen twee kwaden en moet je voor het minste kwaad zien te kiezen. Ik denk nu dat hij dat gedaan heeft, en goed gedaan heeft.
Het feit dat hij zo eerlijk is, gekoppeld aan het feit dat hij mij heeft laten janken en vloeken en schreeuwen om mijn verdriet dat hij mij "liet vallen" heeft de deur weer opengezet.
We tasten af, we zijn heel voorzichtig, maar er is weer een band.
Robo, excuses dat ik hier op in haak, maar ergens kan ik je broers begrijpen. Ik wil daarmee overigens niet zeggen dat ik hun gedrag goedkeur hoor.
Geen sorry nodig hoor matamata, en ik begrijp ze ook.
Dat maakte de pijn niet minder, maar ergens begreep ik het heel goed. Juist omdat ik ze altijd aan het handje heb gehouden wist ik als geen ander dat ze de situatie niet aan zouden kunnen zonder mijn handje. En als je zo ziek bent als ik was kun je geen anderen meer bemoederen en helpen en hun levens regelen zoals ik deed.
Ik heb recent met één broer een heel goed en eerlijk gesprek gehad. Hij gaf aan geen dag niet aan mij te hebben gedacht en brak soms bijna in twee stukken door zijn schuldgevoel naar mij toe. En toch wist hij dat het beter was zo, dan er voor mij proberen te zijn en er aan onderdoor te gaan. Soms is het leven zo, dan is er alleen maar een keuze tussen twee kwaden en moet je voor het minste kwaad zien te kiezen. Ik denk nu dat hij dat gedaan heeft, en goed gedaan heeft.
Het feit dat hij zo eerlijk is, gekoppeld aan het feit dat hij mij heeft laten janken en vloeken en schreeuwen om mijn verdriet dat hij mij "liet vallen" heeft de deur weer opengezet.
We tasten af, we zijn heel voorzichtig, maar er is weer een band.
dinsdag 2 december 2008 om 11:17
Ik bedoelde het niet alleen op relatie gebied, op elk vlak.
Ja, augustus was je laatste IC ervaring. Je bent er nog. Wees dankbaar.
Ff hard gesteld he? Je wil niet dood, je wil niet leven. Je hangt er maar tussen. Had je dood gewild, was je het wel ff grof gezegd. Dus get a grip on it.
Het is te begrijpen waar het vandaan komt. Het is goed om te weten, maar je kunt het je niet permiteren om er in te blijven hangen. Het is je eigen keus, maar ik zou je wel door elkaar kunnen rammelen. Je bent een fantastische meid, hebt alles mee en spoelt het door de plee.
Heb je Saw gezien? Niet dat ik vind dat je dergelijke dingen moet ondergaan, begrijp me goed, maar de boodschap van de film? Daar zou je eens over na kunnen denken.
Ja, augustus was je laatste IC ervaring. Je bent er nog. Wees dankbaar.
Ff hard gesteld he? Je wil niet dood, je wil niet leven. Je hangt er maar tussen. Had je dood gewild, was je het wel ff grof gezegd. Dus get a grip on it.
Het is te begrijpen waar het vandaan komt. Het is goed om te weten, maar je kunt het je niet permiteren om er in te blijven hangen. Het is je eigen keus, maar ik zou je wel door elkaar kunnen rammelen. Je bent een fantastische meid, hebt alles mee en spoelt het door de plee.
Heb je Saw gezien? Niet dat ik vind dat je dergelijke dingen moet ondergaan, begrijp me goed, maar de boodschap van de film? Daar zou je eens over na kunnen denken.
dinsdag 2 december 2008 om 11:18
Iry, dat thuis instorten...er komt ook zoveel op je af. Ik was ook altijd te druk, te aanwezig. Wilde altijd grappig zijn en ad rem, want dan vonden ze me leuk. Ik had niet door dat het niet altijd werd gewaardeerd. Je kunt er namelijk ook op ongepaste momenten mee komen, ik kon dan niet stoppen, ik zag het niet. Je kunt niet te pas en te onpas lollig gaan zitten doen. Of een bepaalde opmerking maken op een ongepast moment. Maar dat kreeg ik later pas door. Vanaf toen werd het allemaal stukken makkelijker. Het kost me wel moeite, want in feite mag ik dan mezelf niet zijn. Toch levert het heel wat meer op.
En dat is wat je wil bereiken.
En dat is wat je wil bereiken.
dinsdag 2 december 2008 om 11:22
quote:domnaiefmutsje schreef op 02 december 2008 @ 11:17:
Ik bedoelde het niet alleen op relatie gebied, op elk vlak.
Ja, augustus was je laatste IC ervaring. Je bent er nog. Wees dankbaar.
Ff hard gesteld he? Je wil niet dood, je wil niet leven. Je hangt er maar tussen. Had je dood gewild, was je het wel ff grof gezegd. Dus get a grip on it.
Het is te begrijpen waar het vandaan komt. Het is goed om te weten, maar je kunt het je niet permiteren om er in te blijven hangen. Het is je eigen keus, maar ik zou je wel door elkaar kunnen rammelen. Je bent een fantastische meid, hebt alles mee en spoelt het door de plee.
Heb je Saw gezien? Niet dat ik vind dat je dergelijke dingen moet ondergaan, begrijp me goed, maar de boodschap van de film? Daar zou je eens over na kunnen denken.
Sja da's jouw overtuiging, niet de mijne. Ik heb vaak spijt dat het niet is gelukt. Triest misschien, maar het is zo. En ik snap je frustratie wel, ik heb dat ook bij sommige mensen die zichzelf naar de tering helpen terwijl ze alles mee hebben in feite. Een vriendin van me kon ook niet geloven dat ik zo ongelukkig was, want ik heb volgens haar alles om gelukkkig te zijn. Maar ik ben het gewoon niet. Faalangst breekt me op. En de terugkerende depressies ook. Dan zit er gewoon iets mis in mijn kop, denk ik dan. Ik ben nu even in mineur maar ik geloof uiteindelijk wel dat ik eruit kom.
Ik heb Saw niet gezien trouwens, da's een horrorfilm toch?
Julus, ik vul inderdaad de gedachten van anderen in. Slechte eigenschap.
Ik bedoelde het niet alleen op relatie gebied, op elk vlak.
Ja, augustus was je laatste IC ervaring. Je bent er nog. Wees dankbaar.
Ff hard gesteld he? Je wil niet dood, je wil niet leven. Je hangt er maar tussen. Had je dood gewild, was je het wel ff grof gezegd. Dus get a grip on it.
Het is te begrijpen waar het vandaan komt. Het is goed om te weten, maar je kunt het je niet permiteren om er in te blijven hangen. Het is je eigen keus, maar ik zou je wel door elkaar kunnen rammelen. Je bent een fantastische meid, hebt alles mee en spoelt het door de plee.
Heb je Saw gezien? Niet dat ik vind dat je dergelijke dingen moet ondergaan, begrijp me goed, maar de boodschap van de film? Daar zou je eens over na kunnen denken.
Sja da's jouw overtuiging, niet de mijne. Ik heb vaak spijt dat het niet is gelukt. Triest misschien, maar het is zo. En ik snap je frustratie wel, ik heb dat ook bij sommige mensen die zichzelf naar de tering helpen terwijl ze alles mee hebben in feite. Een vriendin van me kon ook niet geloven dat ik zo ongelukkig was, want ik heb volgens haar alles om gelukkkig te zijn. Maar ik ben het gewoon niet. Faalangst breekt me op. En de terugkerende depressies ook. Dan zit er gewoon iets mis in mijn kop, denk ik dan. Ik ben nu even in mineur maar ik geloof uiteindelijk wel dat ik eruit kom.
Ik heb Saw niet gezien trouwens, da's een horrorfilm toch?
Julus, ik vul inderdaad de gedachten van anderen in. Slechte eigenschap.
dinsdag 2 december 2008 om 11:23
dinsdag 2 december 2008 om 11:24
quote:domnaiefmutsje schreef op 02 december 2008 @ 11:20:
Cliche's zijn meestal redelijk waar...
Wat je vergeet is je verwachting erbij, die moet je eens weglaten. En wie zegt dat je terugkrijgt van dezelfde persoon? Wie zegt dat het gaat om gunsten per stuk? En wat je krijgt, zie je dat eigenlijk wel?Jaja, ik ben ook blij met een paar vrienden en met mijn ouders. Die koester ik dan ook. Ik wil er met hen ook niet meer over praten, want het doet hen zo zeer.
Cliche's zijn meestal redelijk waar...
Wat je vergeet is je verwachting erbij, die moet je eens weglaten. En wie zegt dat je terugkrijgt van dezelfde persoon? Wie zegt dat het gaat om gunsten per stuk? En wat je krijgt, zie je dat eigenlijk wel?Jaja, ik ben ook blij met een paar vrienden en met mijn ouders. Die koester ik dan ook. Ik wil er met hen ook niet meer over praten, want het doet hen zo zeer.
dinsdag 2 december 2008 om 11:24
quote:matamata schreef op 02 december 2008 @ 11:11:
Je geeft zelf aan dat in weze, je er alleen voor staat en als ik het goed begrijp zou je het alleen ook kunnen rooien. Dan zou je in het contact met anderen, de stof over wezenlijke zaken in principe achterwege moeten kunnen laten, toch? Het is dan geen vriendschap gebaseerd op je gehele identiteit, maar slechts op een deel daarvan. Hoe kijk jij tegen dit soort contacten aan dan?
Hoe ik daar tegenaan kijk? Tegenwoordig vind ik een gezellige avond met mensen die mij niet "helemaal" kennen nog steeds een gezellige avond. Als ik iemand leer kennen die sommige dingen niet aankan is dat nog steeds wél een leuk persoon voor de dingen die we wél kunnen delen.
Niemand kent me helemaal, behalve ikzelf. Ik zit alleen in mijn hoofd, ik weet als enige echt hoe het vroeger was, hoe het was om die rotziekte te overleven, hoe alleen ik was en hoe ik me echt voel. Erover praten en begrepen worden is nooit hetzelfde als de ervaring werkelijk delen.
En dat is voor iedereen zo: eenzaamheid van beleving.
Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel!
Je geeft zelf aan dat in weze, je er alleen voor staat en als ik het goed begrijp zou je het alleen ook kunnen rooien. Dan zou je in het contact met anderen, de stof over wezenlijke zaken in principe achterwege moeten kunnen laten, toch? Het is dan geen vriendschap gebaseerd op je gehele identiteit, maar slechts op een deel daarvan. Hoe kijk jij tegen dit soort contacten aan dan?
Hoe ik daar tegenaan kijk? Tegenwoordig vind ik een gezellige avond met mensen die mij niet "helemaal" kennen nog steeds een gezellige avond. Als ik iemand leer kennen die sommige dingen niet aankan is dat nog steeds wél een leuk persoon voor de dingen die we wél kunnen delen.
Niemand kent me helemaal, behalve ikzelf. Ik zit alleen in mijn hoofd, ik weet als enige echt hoe het vroeger was, hoe het was om die rotziekte te overleven, hoe alleen ik was en hoe ik me echt voel. Erover praten en begrepen worden is nooit hetzelfde als de ervaring werkelijk delen.
En dat is voor iedereen zo: eenzaamheid van beleving.
Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel!
dinsdag 2 december 2008 om 11:27
quote:Digitalis schreef op 02 december 2008 @ 10:27:En dat van je broers, ongelooflijk. Hoe naar kunnen sommige mensen toch zijn.Ik denk niet dat haar broers nare mensen zijn en ik denk ook niet dat robo dat zelf vindt. Zoals robo verteld heeft hebben die broers beiden ernstige psychiatrische problemen die hun gedrag beïnvloeden.
Verder: niemand vindt het denk ik leuk om iets negatiefs over familie te horen. Zelfs al zou ik (ik noem maar wat) zelf mijn vader de grootste lul op aarde vinden, dan nog mag niemand anders dan ik dat zeggen, anders spring ik uit mijn vel tegen díegene.
Verder: niemand vindt het denk ik leuk om iets negatiefs over familie te horen. Zelfs al zou ik (ik noem maar wat) zelf mijn vader de grootste lul op aarde vinden, dan nog mag niemand anders dan ik dat zeggen, anders spring ik uit mijn vel tegen díegene.
dinsdag 2 december 2008 om 11:28
Wat een heftige tijd moet dat zijn geweest Robo. Des te bewonderenswaardiger dat je er nog bent, genoeg mensen zouden terplekke hun levenslust erbij verliezen .
Ik herken het enigszins (incl het begrip), in mijn latere puberjaren werd ik steeds depressiever. En ik liet er weinig van merken maar mijn beste vriendinnen merkten het soms. Zij konden het niet aan, niet omdat ik veel vroeg maar gewoon de machteloosheid ervan denk ik. Hetzelfde voor mijn familie. Mijn moeder die zei toen ik een keer belde hierover (wat ik nooit deed maar ik moest met iemand praten over hoe ik nou verder moest): ik ben een beetje moe, ik heb hier nu geen zin in.
Ik heb er dezelfde voorzichtigheid aan overgehouden. Zonder wrok oid. Je staat er idd alleen voor. Maar ik vind het alsnog heel heftig voor je, bij een depressie denken mensen toch al snel: kom daar nou uit, positief denken en dan is het over. Bij kanker kan niemand dat denken, daarom vind ik het ergens zo onbegrijpelijk ook al begrijp ik de reacties van je omgeving wel.
Maar het is niet altijd zo. Sommige vrienden willen er dan wel voor je zijn, hoe dan ook. Ik hoop dat je toch nog zulke mensen zult ontmoeten.
Ik herken het enigszins (incl het begrip), in mijn latere puberjaren werd ik steeds depressiever. En ik liet er weinig van merken maar mijn beste vriendinnen merkten het soms. Zij konden het niet aan, niet omdat ik veel vroeg maar gewoon de machteloosheid ervan denk ik. Hetzelfde voor mijn familie. Mijn moeder die zei toen ik een keer belde hierover (wat ik nooit deed maar ik moest met iemand praten over hoe ik nou verder moest): ik ben een beetje moe, ik heb hier nu geen zin in.
Ik heb er dezelfde voorzichtigheid aan overgehouden. Zonder wrok oid. Je staat er idd alleen voor. Maar ik vind het alsnog heel heftig voor je, bij een depressie denken mensen toch al snel: kom daar nou uit, positief denken en dan is het over. Bij kanker kan niemand dat denken, daarom vind ik het ergens zo onbegrijpelijk ook al begrijp ik de reacties van je omgeving wel.
Maar het is niet altijd zo. Sommige vrienden willen er dan wel voor je zijn, hoe dan ook. Ik hoop dat je toch nog zulke mensen zult ontmoeten.
