Kinderen
alle pijlers
N.a.v. 'Eiceldonatie gevraagd' Wat vind jij?
maandag 1 december 2008 om 23:30
Wanneer vind jij het niet meer ethisch verantwoord om bij een kinderwens aan de medische molen te beginnen? Of vind je dat dit altijd moet kunnen? Dat kan natuurlijk ook.
Ik merk zelf dat ik er moeite mee heb als al veel pogingen zijn ondernomen, maar het keer op keer helaas niet lukt. Op een gegeven moment moet je je hierbij neerleggen, denk ik. Dit kan tevens te maken hebben met een stijgende leeftijd.
Het is een lastig onderwerp, dat besef ik, maar daarom niet minder de moeite waard om eens bij stil te staan. Ik merk bij mezelf dat ik het lastig vind er een mening over te vormen. Wat vinden jullie?
Ik merk zelf dat ik er moeite mee heb als al veel pogingen zijn ondernomen, maar het keer op keer helaas niet lukt. Op een gegeven moment moet je je hierbij neerleggen, denk ik. Dit kan tevens te maken hebben met een stijgende leeftijd.
Het is een lastig onderwerp, dat besef ik, maar daarom niet minder de moeite waard om eens bij stil te staan. Ik merk bij mezelf dat ik het lastig vind er een mening over te vormen. Wat vinden jullie?
dinsdag 2 december 2008 om 15:22
Daar kan ik me ook wel in vinden hoor Eowynn, dat alles wel heel erg maakbaar wordt in deze wereld. Zoals ik al zei, inmiddels kunnen mensen met hartkleppen van een varken doorleven. Moeten we dat nog willen?
Dus ook aan vruchtjes aborteren omdat ze niet gezond genoeg zijn moeten grenzen zijn. Daar moet dus ook heel goed op gelet worden, en is nog lang geen echte regelgeving voor. Zware handicaps vind ik een aanleiding, als het kind nooit zelfstandig zal kunnen leven. Down vind ik dus ook twijfelachtig.
Gaan we het niet reguleren, dan zal er op den duur de mogelijkheid bestaan om te kijken wat de kleur ogen is, waarna eventueel besloten kan worden die kleur niet 'te willen'.
Ik vind dus: de mogelijkheid moet bestaan, maar geen oneindigheid kennen.
In feite hetzelfde dus als bij vruchtbaarheidsbehandelingen.
Blijft lastig: waar ligt dan de grens?
Dus ook aan vruchtjes aborteren omdat ze niet gezond genoeg zijn moeten grenzen zijn. Daar moet dus ook heel goed op gelet worden, en is nog lang geen echte regelgeving voor. Zware handicaps vind ik een aanleiding, als het kind nooit zelfstandig zal kunnen leven. Down vind ik dus ook twijfelachtig.
Gaan we het niet reguleren, dan zal er op den duur de mogelijkheid bestaan om te kijken wat de kleur ogen is, waarna eventueel besloten kan worden die kleur niet 'te willen'.
Ik vind dus: de mogelijkheid moet bestaan, maar geen oneindigheid kennen.
In feite hetzelfde dus als bij vruchtbaarheidsbehandelingen.
Blijft lastig: waar ligt dan de grens?
dinsdag 2 december 2008 om 15:22
Mm: Als je zelf al weet dat je niet geschikt bent voor een kindje met down. Mischien moet je je afvragen of je geschikt bent als moeder. Mensen met down zijn ook mensen die recht hebben op leven. En er zijn zoveel afwijkingen die je kind kan krijgen. Al s je zo'n kind niet wil is je goed recht maar moet je niet voor kinderen gaan krijg je zeker weten geen downtje of kind met andere afwijking. En wil je toch een kind begin zo vroeg mogelijk want dan is de kans het kleinst.
dinsdag 2 december 2008 om 15:23
dinsdag 2 december 2008 om 15:24
dinsdag 2 december 2008 om 15:25
Kinderen van oudere moeders ondergaan vaak ook een risicovolle vruchtwaterpunctie of vlokkentest. Kans op miskraam met ongeveer 20 weken 1 op 200. Dat is gokken met het leven van je ongeboren kind. Alleen omdat malief besluit om op gevoorderde leeftijd mama te willen worden.
Niet alles is maakbaar en aanvaard de consequenties van je daden.
Niet alles is maakbaar en aanvaard de consequenties van je daden.
dinsdag 2 december 2008 om 15:26
En als er dan zo'n moeder is die weet dat ze 50% kans heeft op een ernstig ziek kind, geen partner heeft en dus volgens allerlei omwegen zwanger moet worden en daarná nog eens besluit of het kind mag blijven of niet, dát vind ik véél teveel ingrijpen. Al die dingen los van elkaar vind ik al te een discussie waard, maar zó ingrijpen vind ik véél te ver gaan. Waarom verwek je bewust en met veel moeite een kind waarvan je wéét dat het 50% kans heeft om een hele nare ziekte te krijgen en ben je dan ook nog bereid om een abortus te ondergaan en het weer opnieuw te proberen?
dinsdag 2 december 2008 om 15:32
In eerste instantie ben ik het met je eens Eowynn.
Toch ben ik het er ook mee eens dat een zwangerschap waarvan duidelijk is dat het kind zware handicaps zal hebben afgebroken moet kunnen worden.
Geldt deze mogelijkheid dan niet voor de moeder die via omwegen zwanger is geraakt? Ik vind van wel want die mogelijkheid mag je niet voor een bepaald persoon uitsluiten, tegelijkertijd heb ik enorm veel moeite met de instelling van die moeder en vind dus eigenlijk dat ze het niet zo 'mag' doen. Maar, het 'recht' heeft ze.
Dan raak je het punt discriminatie aan.
Toch ben ik het er ook mee eens dat een zwangerschap waarvan duidelijk is dat het kind zware handicaps zal hebben afgebroken moet kunnen worden.
Geldt deze mogelijkheid dan niet voor de moeder die via omwegen zwanger is geraakt? Ik vind van wel want die mogelijkheid mag je niet voor een bepaald persoon uitsluiten, tegelijkertijd heb ik enorm veel moeite met de instelling van die moeder en vind dus eigenlijk dat ze het niet zo 'mag' doen. Maar, het 'recht' heeft ze.
Dan raak je het punt discriminatie aan.
dinsdag 2 december 2008 om 15:32
quote:maxem schreef op 02 december 2008 @ 15:22:
Mm: Als je zelf al weet dat je niet geschikt bent voor een kindje met down. Mischien moet je je afvragen of je geschikt bent als moeder. Mensen met down zijn ook mensen die recht hebben op leven. En er zijn zoveel afwijkingen die je kind kan krijgen. Al s je zo'n kind niet wil is je goed recht maar moet je niet voor kinderen gaan krijg je zeker weten geen downtje of kind met andere afwijking. En wil je toch een kind begin zo vroeg mogelijk want dan is de kans het kleinst.
En toch vind ik dat een vrij kwetsende opmerking, maar goed. Mijn mening zal ook kwetsend zijn voor sommigen, en jij hebt net zo goed recht op je mening als dat ik dat heb.
Ik ben van mening dat ik wel geschikt zou zijn voor het moederschap ja. Maar "normaal" moederschap, als in: het op de wereld zetten van een nieuw leven, en dit nieuwe leven zo goed mogelijk, met alle liefde, begeleiden naar volwassenheid, naar een zelfstandig bestaan.
Weet je, en dit is nu even heel persoonlijk (lang getwijfeld of ik dit zou typen, ik vrees de aanval al), maar één van de mooiste dingen van het ouderschap lijkt me nu juist die begeleiding. De ontwikkeling van zo'n klein, kwetsbaar, blanco wezentje naar een zelfstandig en volwassen individu, met eigen normen, waarden, meningen etc. Een eigen manier van in het leven staan, waarin het als het goed is zelf een basis haalt door de dingen die jij als ouder hebt geprobeerd mee te geven, waarbij het sommige dingen zal 'filteren' als: daar ben ik het niet mee eens, en andere dingen zal onthouden als waardevol onderdeel van de opvoeding.
En juist dát mis je, imho, als je een kind krijgt met een dusdanig geestelijke handicap dat het nooit in staat zal zijn tot dat eigen volwassen, onafhankelijk bestaan. Dan heb je ineens een kind dat je niet begeleidt naar onafhankelijkheid, maar een kind dat eeuwig kind blijft (in meer of mindere mate). Dat zou ik niet kunnen. Ook niet willen, dat zeg ik eerlijk.
Overigens noem ík kinderen met het syndroom van Down geen "downtje", ik vind dat een rotwoord, en erg neerbuigend ook.
Mm: Als je zelf al weet dat je niet geschikt bent voor een kindje met down. Mischien moet je je afvragen of je geschikt bent als moeder. Mensen met down zijn ook mensen die recht hebben op leven. En er zijn zoveel afwijkingen die je kind kan krijgen. Al s je zo'n kind niet wil is je goed recht maar moet je niet voor kinderen gaan krijg je zeker weten geen downtje of kind met andere afwijking. En wil je toch een kind begin zo vroeg mogelijk want dan is de kans het kleinst.
En toch vind ik dat een vrij kwetsende opmerking, maar goed. Mijn mening zal ook kwetsend zijn voor sommigen, en jij hebt net zo goed recht op je mening als dat ik dat heb.
Ik ben van mening dat ik wel geschikt zou zijn voor het moederschap ja. Maar "normaal" moederschap, als in: het op de wereld zetten van een nieuw leven, en dit nieuwe leven zo goed mogelijk, met alle liefde, begeleiden naar volwassenheid, naar een zelfstandig bestaan.
Weet je, en dit is nu even heel persoonlijk (lang getwijfeld of ik dit zou typen, ik vrees de aanval al), maar één van de mooiste dingen van het ouderschap lijkt me nu juist die begeleiding. De ontwikkeling van zo'n klein, kwetsbaar, blanco wezentje naar een zelfstandig en volwassen individu, met eigen normen, waarden, meningen etc. Een eigen manier van in het leven staan, waarin het als het goed is zelf een basis haalt door de dingen die jij als ouder hebt geprobeerd mee te geven, waarbij het sommige dingen zal 'filteren' als: daar ben ik het niet mee eens, en andere dingen zal onthouden als waardevol onderdeel van de opvoeding.
En juist dát mis je, imho, als je een kind krijgt met een dusdanig geestelijke handicap dat het nooit in staat zal zijn tot dat eigen volwassen, onafhankelijk bestaan. Dan heb je ineens een kind dat je niet begeleidt naar onafhankelijkheid, maar een kind dat eeuwig kind blijft (in meer of mindere mate). Dat zou ik niet kunnen. Ook niet willen, dat zeg ik eerlijk.
Overigens noem ík kinderen met het syndroom van Down geen "downtje", ik vind dat een rotwoord, en erg neerbuigend ook.
dinsdag 2 december 2008 om 15:39
Mastermind, maar een kind met een handicap is in wezen hetzelfde als een 'normaal' kind, en je bent evenzogoed moeder. Normaal moederschap bestaat niet.
Het klinkt gewoon als 'ik wil wel moeder zijn, maar niet jóuw moeder' en dat vind ik een slechte basis voor moederschap. Je kiest je kind niet uit, je krijgt een kind en dan doe je je best om dat kind zo goed mogelijk groot te brengen.
Het klinkt gewoon als 'ik wil wel moeder zijn, maar niet jóuw moeder' en dat vind ik een slechte basis voor moederschap. Je kiest je kind niet uit, je krijgt een kind en dan doe je je best om dat kind zo goed mogelijk groot te brengen.
dinsdag 2 december 2008 om 15:39
dinsdag 2 december 2008 om 16:03
Annepanne: Iemand geeft zijn mening en ik geef mijn visie daarop. Het stuk erna ias in zijn algemeenheid geschreven.
Mm: Het mooie van een kind opvoeden vind ik idd ook het opvoeden van een blanco kind tot volwassen persoon. En natuurlijk het liefst een persoon die alle mogelijkheden in het leven krijgt en niet beperkt wordt geestelijk en/of lichamelijk. Het lijkt mij ook fijn als ik later 50 ben en al mijn kinderen zijn gelukkig, wonen op zichzelf en kunnen zichzelf zelfstandig redden. Maar zo niet dan zal ik ook van mijn kindje houden en ervoor gaan. En downtje is niet neerbuigend maar een baby'tje met down. En mischien heeft het kind wat ik nu draag ook down maar dan is het "mijn/ons downtje".
Mm: Het mooie van een kind opvoeden vind ik idd ook het opvoeden van een blanco kind tot volwassen persoon. En natuurlijk het liefst een persoon die alle mogelijkheden in het leven krijgt en niet beperkt wordt geestelijk en/of lichamelijk. Het lijkt mij ook fijn als ik later 50 ben en al mijn kinderen zijn gelukkig, wonen op zichzelf en kunnen zichzelf zelfstandig redden. Maar zo niet dan zal ik ook van mijn kindje houden en ervoor gaan. En downtje is niet neerbuigend maar een baby'tje met down. En mischien heeft het kind wat ik nu draag ook down maar dan is het "mijn/ons downtje".
dinsdag 2 december 2008 om 16:06
dinsdag 2 december 2008 om 16:06
dinsdag 2 december 2008 om 16:10
quote:Eowynn_ schreef op 02 december 2008 @ 15:18:
Annepanne, dat ligt aan de situatie. Abortus vind ik zelden een goed plan, maar ik kan me het in sommige situaties voorstellen.
Aan de andere kant denk ik dat mensen er misschien goed aan zouden doen om gewoon te accepteren dat het leven soms andere dingen plant dan jijzelf gedaan zou hebben en dat je dan beter gewoon kunt meegaan met wat er gebeurd dan krampachtig te proberen alles naar je hand te zetten. Want dat gaat je uiteindelijk niet lukken.
Daar heb je helemaal gelijk in. Er zijn echter dingen die ik wel naar mijn hand kan zetten, waar ik wel en keuze heb om risico te beperken. Ik zie voormijzelf geen reden om de dingen waar ik wel de hand in zou kunnen hebben ook maar te laten lopen vanwege een risico op iets wat ik niet in de hand heb. de mogelijkheid tot prenatale sceeening is er, de mogelijkheid tot abortus is er. Ik respecteer het als anderen er geen gebruik van wensen te maken, ik maak wel graag gebruik van die mogelijkheid.
Je kunt het leven niet doorkomen zonder trauma's, zonder nare ervaringen en zonder dingen die je liever anders had gezien. En het lijkt erop dat dat voor veel mensen nou juist hét streven is.
Ik had een hoop dingen liever anders gezien, en dat is ook niet mijn streven. Mijn streven is wel om wanner ik een keuze heb, voor mezelf en voor degenen waar ik verantwoordelijk voor ben, die keuzes zo te maken dat iedereen daar het gelukkigst van wordt. voor mij betekent dat dat als ik kan voorkomen dat ik een zwaar gehandicapt kind krijg, ik dat zal doen. Daarmee zeg ik niet dat ik vind dan mensen met Down geen recht hebben op leven, maar inderdaad wel dat ik liever niet de moeder ben van een kind dat niet groiet naar volwassenheid en altijd afhanklijk zal zijn van de zorg van anderen. En gelukkig mag ik zelf bepalen of dat mij ongeschikt maakt tot moederschap in het algemeen.
Annepanne, dat ligt aan de situatie. Abortus vind ik zelden een goed plan, maar ik kan me het in sommige situaties voorstellen.
Aan de andere kant denk ik dat mensen er misschien goed aan zouden doen om gewoon te accepteren dat het leven soms andere dingen plant dan jijzelf gedaan zou hebben en dat je dan beter gewoon kunt meegaan met wat er gebeurd dan krampachtig te proberen alles naar je hand te zetten. Want dat gaat je uiteindelijk niet lukken.
Daar heb je helemaal gelijk in. Er zijn echter dingen die ik wel naar mijn hand kan zetten, waar ik wel en keuze heb om risico te beperken. Ik zie voormijzelf geen reden om de dingen waar ik wel de hand in zou kunnen hebben ook maar te laten lopen vanwege een risico op iets wat ik niet in de hand heb. de mogelijkheid tot prenatale sceeening is er, de mogelijkheid tot abortus is er. Ik respecteer het als anderen er geen gebruik van wensen te maken, ik maak wel graag gebruik van die mogelijkheid.
Je kunt het leven niet doorkomen zonder trauma's, zonder nare ervaringen en zonder dingen die je liever anders had gezien. En het lijkt erop dat dat voor veel mensen nou juist hét streven is.
Ik had een hoop dingen liever anders gezien, en dat is ook niet mijn streven. Mijn streven is wel om wanner ik een keuze heb, voor mezelf en voor degenen waar ik verantwoordelijk voor ben, die keuzes zo te maken dat iedereen daar het gelukkigst van wordt. voor mij betekent dat dat als ik kan voorkomen dat ik een zwaar gehandicapt kind krijg, ik dat zal doen. Daarmee zeg ik niet dat ik vind dan mensen met Down geen recht hebben op leven, maar inderdaad wel dat ik liever niet de moeder ben van een kind dat niet groiet naar volwassenheid en altijd afhanklijk zal zijn van de zorg van anderen. En gelukkig mag ik zelf bepalen of dat mij ongeschikt maakt tot moederschap in het algemeen.
dinsdag 2 december 2008 om 16:18
quote:lonki schreef op 02 december 2008 @ 16:06:
Ik blijf erbij;
Als je voorstander bent om met behulp van de medische molen een "foutje van de natuur" zoveel mogenlijk uit te sluiten.
Dan vind ik het krom om daarnaast te zeggen; Als je op natuurlijke wijze geen kind kunt krijgen, moet je het maar accepteren.
Ik vind het zulke tegenstrijdigheden.Volgens mij zegt niemand dat. Ik vind wel dat vruchtbaarheidsbehandelingen niet tot in het oneindige op kosten van de staat moeten plaatsvinden. Overigens zou ik het ook acceptabel vinden als de keerzijde daarvan was dat prenatale tests op een gegeven moment dan ook zelf betaald moeten worden. als je de 4e IVF-poging zelf moet betalen, is het mss wel zo eerlijk om te zeggen dat je je 4e vlokkentest en eventueel volgende abortus ook zelf moet betalen. Dan heft iedereen de keuze om wel gebruik te maken van de mogelijkheden die er zijn, zonder dat dat teveel drukt op het gezondheidszorgbudget.
Ik blijf erbij;
Als je voorstander bent om met behulp van de medische molen een "foutje van de natuur" zoveel mogenlijk uit te sluiten.
Dan vind ik het krom om daarnaast te zeggen; Als je op natuurlijke wijze geen kind kunt krijgen, moet je het maar accepteren.
Ik vind het zulke tegenstrijdigheden.Volgens mij zegt niemand dat. Ik vind wel dat vruchtbaarheidsbehandelingen niet tot in het oneindige op kosten van de staat moeten plaatsvinden. Overigens zou ik het ook acceptabel vinden als de keerzijde daarvan was dat prenatale tests op een gegeven moment dan ook zelf betaald moeten worden. als je de 4e IVF-poging zelf moet betalen, is het mss wel zo eerlijk om te zeggen dat je je 4e vlokkentest en eventueel volgende abortus ook zelf moet betalen. Dan heft iedereen de keuze om wel gebruik te maken van de mogelijkheden die er zijn, zonder dat dat teveel drukt op het gezondheidszorgbudget.
dinsdag 2 december 2008 om 16:38
Maar Mastermind, wat zou jij dan doen als je zwanger geworden bent, je hebt alle mogelijke testen gehad en je kind is volkomen gezond verklaard. En dan blijkt na de geboorte dat je kind toch een (ernstige) afwijking heeft, die niet met een test is op te sporen. Niet voor elke afwijking is een test.
Of je bent zwanger van een volkomen gezond kind en er gaat tijdens de zwangerschap is mis, iets waar je geen invloed op hebt, waardoor je gezonde kind een handicap oploopt.
Of je bent zwanger van een volkomen gezond kind en tijdens de bevalling krijgt het kind ineens zuurstofgebrek en krijgt een ernstige hersenbeschadiging.
Dat zijn allemaal gebeurtenissen die je kunnen overkomen en die je van tevoren nooit kunt incalculeren of voorkomen.
Je hebt nooit garantie op een kind zonder afwijkingen.
Of je bent zwanger van een volkomen gezond kind en er gaat tijdens de zwangerschap is mis, iets waar je geen invloed op hebt, waardoor je gezonde kind een handicap oploopt.
Of je bent zwanger van een volkomen gezond kind en tijdens de bevalling krijgt het kind ineens zuurstofgebrek en krijgt een ernstige hersenbeschadiging.
Dat zijn allemaal gebeurtenissen die je kunnen overkomen en die je van tevoren nooit kunt incalculeren of voorkomen.
Je hebt nooit garantie op een kind zonder afwijkingen.
dinsdag 2 december 2008 om 16:52
Ja, dat kan. En daar kan ik ook helemaal inkomen, ik heb zelf ook prenatale testen laten uitvoeren(en laat ik nu een zoon hebben met een niet van te voren te testen stoornis). Maar MM zegt dat ze beslist geen kind met een handicap/afwijking wil.
En zo'n garantie is er nu eenmaal niet, niet voor, niet tijdens en niet na een zwangerschap.
En zo'n garantie is er nu eenmaal niet, niet voor, niet tijdens en niet na een zwangerschap.
dinsdag 2 december 2008 om 17:02
quote:mastermind schreef op 02 december 2008 @ 15:32:
[...]
En toch vind ik dat een vrij kwetsende opmerking, maar goed. Mijn mening zal ook kwetsend zijn voor sommigen, en jij hebt net zo goed recht op je mening als dat ik dat heb.
Ik ben van mening dat ik wel geschikt zou zijn voor het moederschap ja. Maar "normaal" moederschap, als in: het op de wereld zetten van een nieuw leven, en dit nieuwe leven zo goed mogelijk, met alle liefde, begeleiden naar volwassenheid, naar een zelfstandig bestaan.
Weet je, en dit is nu even heel persoonlijk (lang getwijfeld of ik dit zou typen, ik vrees de aanval al), maar één van de mooiste dingen van het ouderschap lijkt me nu juist die begeleiding. De ontwikkeling van zo'n klein, kwetsbaar, blanco wezentje naar een zelfstandig en volwassen individu, met eigen normen, waarden, meningen etc. Een eigen manier van in het leven staan, waarin het als het goed is zelf een basis haalt door de dingen die jij als ouder hebt geprobeerd mee te geven, waarbij het sommige dingen zal 'filteren' als: daar ben ik het niet mee eens, en andere dingen zal onthouden als waardevol onderdeel van de opvoeding.
En juist dát mis je, imho, als je een kind krijgt met een dusdanig geestelijke handicap dat het nooit in staat zal zijn tot dat eigen volwassen, onafhankelijk bestaan. Dan heb je ineens een kind dat je niet begeleidt naar onafhankelijkheid, maar een kind dat eeuwig kind blijft (in meer of mindere mate). Dat zou ik niet kunnen. Ook niet willen, dat zeg ik eerlijk.
.
Ik begrijp je wel hoor mastermind. Ik denk dat zo'n beetje iedere (toekomstige) moeder dit als ideaalbeeld heeft. De vraag is alleen wat doe je wanneer de realiteit niet overeenkomt met dit ideaalbeeld. Ik heb bv ook het ideaal beeld dat man en ik allebei minimaal 80 worden, in goede gezondheid. Maar wat doe ik als volgende week blijkt dat hij terminaal ziek is of als hij na een ongeval lichamelijk gehandicapt wordt?
Ik kan me niet voorstellen dat ik dan bij hem weg zou gaan, omdat hij niet meer voldoet aan mijn verwachtingen en hij mijn levensvreugde in de weg staat. Voor mij gevoel heeft dit en ook de keuze voor een kind met een afwijking (zeer extreme situaties even buiten beschouwing gelaten) te maken met onvoorwaardelijke liefde. Het houden van iemand zoals hij of zij is, ondanks dat dit niet (meer) voldoet aan mijn ideaalbeeld of verwachtingen.
[...]
En toch vind ik dat een vrij kwetsende opmerking, maar goed. Mijn mening zal ook kwetsend zijn voor sommigen, en jij hebt net zo goed recht op je mening als dat ik dat heb.
Ik ben van mening dat ik wel geschikt zou zijn voor het moederschap ja. Maar "normaal" moederschap, als in: het op de wereld zetten van een nieuw leven, en dit nieuwe leven zo goed mogelijk, met alle liefde, begeleiden naar volwassenheid, naar een zelfstandig bestaan.
Weet je, en dit is nu even heel persoonlijk (lang getwijfeld of ik dit zou typen, ik vrees de aanval al), maar één van de mooiste dingen van het ouderschap lijkt me nu juist die begeleiding. De ontwikkeling van zo'n klein, kwetsbaar, blanco wezentje naar een zelfstandig en volwassen individu, met eigen normen, waarden, meningen etc. Een eigen manier van in het leven staan, waarin het als het goed is zelf een basis haalt door de dingen die jij als ouder hebt geprobeerd mee te geven, waarbij het sommige dingen zal 'filteren' als: daar ben ik het niet mee eens, en andere dingen zal onthouden als waardevol onderdeel van de opvoeding.
En juist dát mis je, imho, als je een kind krijgt met een dusdanig geestelijke handicap dat het nooit in staat zal zijn tot dat eigen volwassen, onafhankelijk bestaan. Dan heb je ineens een kind dat je niet begeleidt naar onafhankelijkheid, maar een kind dat eeuwig kind blijft (in meer of mindere mate). Dat zou ik niet kunnen. Ook niet willen, dat zeg ik eerlijk.
.
Ik begrijp je wel hoor mastermind. Ik denk dat zo'n beetje iedere (toekomstige) moeder dit als ideaalbeeld heeft. De vraag is alleen wat doe je wanneer de realiteit niet overeenkomt met dit ideaalbeeld. Ik heb bv ook het ideaal beeld dat man en ik allebei minimaal 80 worden, in goede gezondheid. Maar wat doe ik als volgende week blijkt dat hij terminaal ziek is of als hij na een ongeval lichamelijk gehandicapt wordt?
Ik kan me niet voorstellen dat ik dan bij hem weg zou gaan, omdat hij niet meer voldoet aan mijn verwachtingen en hij mijn levensvreugde in de weg staat. Voor mij gevoel heeft dit en ook de keuze voor een kind met een afwijking (zeer extreme situaties even buiten beschouwing gelaten) te maken met onvoorwaardelijke liefde. Het houden van iemand zoals hij of zij is, ondanks dat dit niet (meer) voldoet aan mijn ideaalbeeld of verwachtingen.
The time is now
dinsdag 2 december 2008 om 18:22
quote:mastermind schreef op 02 december 2008 @ 08:56:
[...]
Als je het zo gechargeerd wil zeggen... (En ik maar m'n best doen om me zo eufemistisch mogelijk uit te drukken....): ja.
Hoewel het er wel van afhangt wat dat "iets mis" dan is. Een hazenlip bijv is voor mij geen reden tot een abortus. Maar syndroom van Down, of een lichamelijk handicap waardoor het kind nooit een normaal leven kan leiden: ja.
Ben ik een slecht mens als ik dat zeg? Misschien in jouw ogen wel. Maar ik denk daar anders over.
Nogmaals, alle respect voor de mensen die het kunnen opbrengen, maar ik zie mijzelf dat gewoon niet doen. Ik kan dat niet en ik wil dat niet. Is dat nu zo moeilijk te accepteren, of ben jij sowieso tegen abortus Sweety? (Niet aanvallend bedoeld, gewoon een vraag.) Niemand heeft het over slecht, dat vul jezelf in. Ik vroeg het me gewoon af.
En of ik altijd tegen abortus ben? Mmm...nee zo zou ik het zeker niet durven stellen. Er kan immers altijd een reden zijn (waaronder verkrachting etc...) Ik zou me daar niet te snel over uitlaten persoonlijk.
[...]
Als je het zo gechargeerd wil zeggen... (En ik maar m'n best doen om me zo eufemistisch mogelijk uit te drukken....): ja.
Hoewel het er wel van afhangt wat dat "iets mis" dan is. Een hazenlip bijv is voor mij geen reden tot een abortus. Maar syndroom van Down, of een lichamelijk handicap waardoor het kind nooit een normaal leven kan leiden: ja.
Ben ik een slecht mens als ik dat zeg? Misschien in jouw ogen wel. Maar ik denk daar anders over.
Nogmaals, alle respect voor de mensen die het kunnen opbrengen, maar ik zie mijzelf dat gewoon niet doen. Ik kan dat niet en ik wil dat niet. Is dat nu zo moeilijk te accepteren, of ben jij sowieso tegen abortus Sweety? (Niet aanvallend bedoeld, gewoon een vraag.) Niemand heeft het over slecht, dat vul jezelf in. Ik vroeg het me gewoon af.
En of ik altijd tegen abortus ben? Mmm...nee zo zou ik het zeker niet durven stellen. Er kan immers altijd een reden zijn (waaronder verkrachting etc...) Ik zou me daar niet te snel over uitlaten persoonlijk.
dinsdag 2 december 2008 om 18:24
