Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
dinsdag 9 december 2008 om 00:32
Dat is het inderdaad saar.
De omslag,maar vooral zo groot.
Tenminste..hij is altijd lief voor mij geweest en zorgzaam.
Ik kan het nog steeds niet volgen dat hij een paar maanden geleden zo vreselijk stellig was in zijn besluit.
Zo stellig dat de relatie echt over was en niet meer te redden,het gevoel echt volledig weg was.
En dat laatste heeft hij nog een tijdje volgehouden.
gewoon het feit dat hij uit het niets ineens alles wilde weggooien?
Het doet mij nog steeds zo pijn.
Als ik dat moment weer voor de geest haal of de woorden in gedachte heb krimpt mijn maag nog steeds ineen en voel ik letterlijk steken in mijn hart.
De omslag,maar vooral zo groot.
Tenminste..hij is altijd lief voor mij geweest en zorgzaam.
Ik kan het nog steeds niet volgen dat hij een paar maanden geleden zo vreselijk stellig was in zijn besluit.
Zo stellig dat de relatie echt over was en niet meer te redden,het gevoel echt volledig weg was.
En dat laatste heeft hij nog een tijdje volgehouden.
gewoon het feit dat hij uit het niets ineens alles wilde weggooien?
Het doet mij nog steeds zo pijn.
Als ik dat moment weer voor de geest haal of de woorden in gedachte heb krimpt mijn maag nog steeds ineen en voel ik letterlijk steken in mijn hart.
dinsdag 9 december 2008 om 00:41
Ik begrijp wel dat het je nog steeds onzeker maakt. Angst dat het weer ineens om kan slaan bij hem.
Wat zegt hij er eigenlijk over? Heb je ooit duidelijk gekregen hoe hij eerst kon zeggen dat het gevoel weg was en het er nu weer helemaal is?
Ik kan me zo voorstellen dat het toen allemaal teveel voor hem werd. Hij misschien het gevoel had niets voor jou te kunnen betekenen, jou niet te kunnen helpen. En dat de liefde van zijn kant misschien niet echt weg was, maar hij het toen even niet meer kon vinden, vanwege al het andere wat er speelt bij jou.
Maar dat is maar gissen natuurlijk, ik weet niet wat er in hem om is gegaan.
Garanties kan je natuurlijk nooit krijgen, maar wat ik uit jouw verhalen hier van de afgelopen tijd begrijp, is dat hij echt wel voor jou gaat. Als er geen liefde was geweest, dan was hij weg gegaan.
En het is simpel voor mij om te zeggen, maar hou je vast aan wat er goed gaat. En er gaat volgens mij veel goed tussen jullie nu.
Wat zegt hij er eigenlijk over? Heb je ooit duidelijk gekregen hoe hij eerst kon zeggen dat het gevoel weg was en het er nu weer helemaal is?
Ik kan me zo voorstellen dat het toen allemaal teveel voor hem werd. Hij misschien het gevoel had niets voor jou te kunnen betekenen, jou niet te kunnen helpen. En dat de liefde van zijn kant misschien niet echt weg was, maar hij het toen even niet meer kon vinden, vanwege al het andere wat er speelt bij jou.
Maar dat is maar gissen natuurlijk, ik weet niet wat er in hem om is gegaan.
Garanties kan je natuurlijk nooit krijgen, maar wat ik uit jouw verhalen hier van de afgelopen tijd begrijp, is dat hij echt wel voor jou gaat. Als er geen liefde was geweest, dan was hij weg gegaan.
En het is simpel voor mij om te zeggen, maar hou je vast aan wat er goed gaat. En er gaat volgens mij veel goed tussen jullie nu.
dinsdag 9 december 2008 om 01:18
Dat klopt Saar.
Daar hou ik mij ook aan vast,als hij echt geen gevoel meer had voor mij was het toen al echt gegaan of was het kort daarna wel gebeurt.
Hij zegt dat er wel tekenen zijn dat zijn gevoel terug komt.
Bv,dat hij mij mist als hij naar het buitenland is.
Dat hij trots is op mij hoe ik het allemaal tot nu toe heb gedaan.
Het weer gezellig is in huis en leuk om samen dingen te doen.
Ik weet dat dit een herhaling is die iedere keer weer de kop op duikt in de afgelopen maanden hoe het voelt en mijn onbegrip.
Maar het is net alsof mijn wereld erg op zijn kop heeft gestaan en ik daar nog steeds mee worstel.
En bij vriend alsof het een incidentje was waar hij zich totaal niet meer mee bezig houdt.
Eerlijk gezegd gis ik ook maar wat,want erover beginnen vind ik doodeng.
Bang om toch pijnlijke dingen te horen,of dat we elkaar helemaal niet begrijpen.
Ik wil hem ook niet blijven confronteren met wat het met mij heeft gedaan.
Hoewel ik dat niet eens veel heb gedaan,enkel in het begin een paar keer.
Het ligt zo vaak op het puntje van mijn tong om te zeggen hoeveel ik van hem hou,maar ik durf het niet meer uit te spreken omdat het heel onzeker is wat hij terug gaat zeggen.
Ik wacht dus af wanneer hij het weer tegen mij gaat zeggen,maar dat gebeurt tot op heden nog niet.
En ja,het zal ook wel te vroeg zijn,maar toch hoop ik daar dagelijks op en het doet iedere keer aan het eind van de dag pijn.
Daar hou ik mij ook aan vast,als hij echt geen gevoel meer had voor mij was het toen al echt gegaan of was het kort daarna wel gebeurt.
Hij zegt dat er wel tekenen zijn dat zijn gevoel terug komt.
Bv,dat hij mij mist als hij naar het buitenland is.
Dat hij trots is op mij hoe ik het allemaal tot nu toe heb gedaan.
Het weer gezellig is in huis en leuk om samen dingen te doen.
Ik weet dat dit een herhaling is die iedere keer weer de kop op duikt in de afgelopen maanden hoe het voelt en mijn onbegrip.
Maar het is net alsof mijn wereld erg op zijn kop heeft gestaan en ik daar nog steeds mee worstel.
En bij vriend alsof het een incidentje was waar hij zich totaal niet meer mee bezig houdt.
Eerlijk gezegd gis ik ook maar wat,want erover beginnen vind ik doodeng.
Bang om toch pijnlijke dingen te horen,of dat we elkaar helemaal niet begrijpen.
Ik wil hem ook niet blijven confronteren met wat het met mij heeft gedaan.
Hoewel ik dat niet eens veel heb gedaan,enkel in het begin een paar keer.
Het ligt zo vaak op het puntje van mijn tong om te zeggen hoeveel ik van hem hou,maar ik durf het niet meer uit te spreken omdat het heel onzeker is wat hij terug gaat zeggen.
Ik wacht dus af wanneer hij het weer tegen mij gaat zeggen,maar dat gebeurt tot op heden nog niet.
En ja,het zal ook wel te vroeg zijn,maar toch hoop ik daar dagelijks op en het doet iedere keer aan het eind van de dag pijn.
dinsdag 9 december 2008 om 01:22
Het afhankelijk voelen zit hem in veel dingen.
En niet alles zal weg vallen als ik zonder vriend ben.
Gelukkig heb ik hele lieve familie waar ik op terug kan vallen en lieve vrienden.
Maar alleen kan ik het gewoon niet..zorgen voor de kinderen,het dagelijks leven etc.
Ook financieel,ik heb een klein inkomen wat niet groter kan worden,bovendien heb ik een groot kapitaal in dit huis gestoken wat gewoon weg is als ik op straat kom te staan.
Niet dat dat allemaal zo belangrijk is,maar ik moet wel voor drie kinderen zorgen ,in mijn eentje zal dat erg moeilijk gaan.
Afhankelijk dus en kwetsbaar.
En dat voelt toch als een last nu ik besef dat iets onverwacht kan eindigen.
En niet alles zal weg vallen als ik zonder vriend ben.
Gelukkig heb ik hele lieve familie waar ik op terug kan vallen en lieve vrienden.
Maar alleen kan ik het gewoon niet..zorgen voor de kinderen,het dagelijks leven etc.
Ook financieel,ik heb een klein inkomen wat niet groter kan worden,bovendien heb ik een groot kapitaal in dit huis gestoken wat gewoon weg is als ik op straat kom te staan.
Niet dat dat allemaal zo belangrijk is,maar ik moet wel voor drie kinderen zorgen ,in mijn eentje zal dat erg moeilijk gaan.
Afhankelijk dus en kwetsbaar.
En dat voelt toch als een last nu ik besef dat iets onverwacht kan eindigen.
dinsdag 9 december 2008 om 01:51
Nou een trouwring in ieder geval niet.
Als gescheiden vrouw hecht ik niet zoveel waarde aan een officiele belofte (ik sluit niet uit dat ik het ooit weer zal doen,als vriend mij voor de mokerslag had gevraagd had ik ja gezegd)
Die 4 woorden zijn kennelijk toch wel belangrijk voor mij.
En nee..safe voel ik mij niet gelijk na 1 uitspraak.
Het moet groeien.
Er is ook geen kant en klaar antwoord te geven wanneer ik weer wat rust daarin heb.
Als gescheiden vrouw hecht ik niet zoveel waarde aan een officiele belofte (ik sluit niet uit dat ik het ooit weer zal doen,als vriend mij voor de mokerslag had gevraagd had ik ja gezegd)
Die 4 woorden zijn kennelijk toch wel belangrijk voor mij.
En nee..safe voel ik mij niet gelijk na 1 uitspraak.
Het moet groeien.
Er is ook geen kant en klaar antwoord te geven wanneer ik weer wat rust daarin heb.
dinsdag 9 december 2008 om 01:54
hmmm....
Nu je over een trouwring spreekt besef ik dat dit na de mokerslag meer waarde heeft gekregen dan daarvoor.
Niet voor mij,mijn liefde is duidelijk.
Maar als vriend tot de conclusie zou komen te willen trouwen zou mij dat nu veel zeggen.
Terwijl ik voorheen nogal sarcastisch was over het huwelijk en de hele kermis eromheen door mijn scheiding.
Nu je over een trouwring spreekt besef ik dat dit na de mokerslag meer waarde heeft gekregen dan daarvoor.
Niet voor mij,mijn liefde is duidelijk.
Maar als vriend tot de conclusie zou komen te willen trouwen zou mij dat nu veel zeggen.
Terwijl ik voorheen nogal sarcastisch was over het huwelijk en de hele kermis eromheen door mijn scheiding.
dinsdag 9 december 2008 om 02:13
hmm.....dat sarcasme was veel minder geworden de laatste tijd.
Juist omdat ik weer ging geloven in duurzame relaties door mijn relatie met vriend (what was i thinking).
Ik heb juist wel eens wat hints laten vallen voor de toekomst.
Toen we dit huis hadden gekocht en waren verhuisd heeft hij zelfs 1 keer geopperd naar het gemeenthuis te gaan.
Een maand of twee voordat hij met die leuke mededeling kwam.
Ligt het nu aan mij dat ik dat allemaal niet kan begrijpen?
Ligt het ook aan mij dat het mij nog zo bezig houdt?
Ik twijfel soms over wat normaal gepieker en emoties zijn of wat bij een stoornis hoort.
Juist omdat ik weer ging geloven in duurzame relaties door mijn relatie met vriend (what was i thinking).
Ik heb juist wel eens wat hints laten vallen voor de toekomst.
Toen we dit huis hadden gekocht en waren verhuisd heeft hij zelfs 1 keer geopperd naar het gemeenthuis te gaan.
Een maand of twee voordat hij met die leuke mededeling kwam.
Ligt het nu aan mij dat ik dat allemaal niet kan begrijpen?
Ligt het ook aan mij dat het mij nog zo bezig houdt?
Ik twijfel soms over wat normaal gepieker en emoties zijn of wat bij een stoornis hoort.
dinsdag 9 december 2008 om 07:58
goeiemorgen lieve Ier!
Ik neem je niets kwalijk!
Je hoeft er niet op te reageren, dat weet je toch!
Ik heb getwijfeld je het verhaal van afgelopen week te mailen... tot nu toe nog niet gedaan.
Geef je een dikke en ik hoop dat je lekker geslapen hebt, en je vandaag iets beter voelt.
Ik denk ook aan jou!
liefs..
Ik neem je niets kwalijk!
Je hoeft er niet op te reageren, dat weet je toch!
Ik heb getwijfeld je het verhaal van afgelopen week te mailen... tot nu toe nog niet gedaan.
Geef je een dikke en ik hoop dat je lekker geslapen hebt, en je vandaag iets beter voelt.
Ik denk ook aan jou!
liefs..
dinsdag 9 december 2008 om 11:17
Iry, het zijn jouw emoties. Of die nu wel of niet bij een stoornis horen is niet zo belangrijk lijkt me.
En ik kan echt wel begrijpen dat het je zo bezig houdt en dat je het niet begrijpt.
Het is heel normaal lijkt me om zo onzeker te worden na wat er gebeurd is.
Maar als je meer begrip wil krijgen voor hem, de keuzes die hij maakt, zal je er toch met hem over moeten praten.
Alleen jouw vriend kan je de antwoorden geven.
Hij heeft nu de keus gemaakt om voor jou te gaan, dus wat kan er gebeuren als je er eens goed met hem over gaat praten?
En ik kan echt wel begrijpen dat het je zo bezig houdt en dat je het niet begrijpt.
Het is heel normaal lijkt me om zo onzeker te worden na wat er gebeurd is.
Maar als je meer begrip wil krijgen voor hem, de keuzes die hij maakt, zal je er toch met hem over moeten praten.
Alleen jouw vriend kan je de antwoorden geven.
Hij heeft nu de keus gemaakt om voor jou te gaan, dus wat kan er gebeuren als je er eens goed met hem over gaat praten?
dinsdag 9 december 2008 om 11:21
quote:saartje1980 schreef op 09 december 2008 @ 11:17:
Iry, het zijn jouw emoties. Of die nu wel of niet bij een stoornis horen is niet zo belangrijk lijkt me.
Dat lijkt mij wel .
Omdat sommige emoties niet altijd " passend " zijn bij de situatie .
( http://www.borderline-hulpgroep.com/borderline.html )
Als borderlines zich daar van bewust zijn kan dat al heel veel schelen , denk ik .
Iry, het zijn jouw emoties. Of die nu wel of niet bij een stoornis horen is niet zo belangrijk lijkt me.
Dat lijkt mij wel .
Omdat sommige emoties niet altijd " passend " zijn bij de situatie .
( http://www.borderline-hulpgroep.com/borderline.html )
Als borderlines zich daar van bewust zijn kan dat al heel veel schelen , denk ik .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 9 december 2008 om 11:33
Dat weet ik BGB. Maar of deze emoties nu horen bij borderline is vanaf hier niet te bepalen.
En weten of iets bij je stoornis 'past' maakt dat je jezelf misschien iets beter begrijpt, maar zal de emotie niet zozeer anders maken.
Lijkt mij belangrijker antwoorden te vragen aan degene die ze kan geven, anders blijf je hangen in het niet begrijpen en onzekerheid.
En weten of iets bij je stoornis 'past' maakt dat je jezelf misschien iets beter begrijpt, maar zal de emotie niet zozeer anders maken.
Lijkt mij belangrijker antwoorden te vragen aan degene die ze kan geven, anders blijf je hangen in het niet begrijpen en onzekerheid.
dinsdag 9 december 2008 om 23:03
Vandaag een gesprek gehad bij het ggz.
Vriend is meegegaan.
Ik heb de doorverwijzing gelezen naar het traumacentrum.
Hij was vooral doorspekt met de eetstoornisproblematiek en slechts 1 zinnetje besteed aan de traumagerelateerde problematiek (wat maar half klopt)
Daarin tot twee keer toe benadrukt dat het vanuit het ggz niet wenselijk is om traumaverwerking in te zetten en dat ze een grote zorg hebben en er niet achter staan.
Dat deze verwijzing enkel voortvloeit uit de wens van client.
..........
Het drong allemaal nog niet eens echt tot mij door op het moment toen ik het las.
Maar nu ben ik eigenlijk best een beetje boos en zorgelijk.
De brief stuurt duidelijk naar 1 richting en nu ben ik bang dat het van invloed is op wel of geen uitnodiging krijgen voor een intakeprocedure.
Verder werd wederom verteld hoe groot de verbazing daar is dat ik mij staande houd al die jaren.
Mijn behandelaar zei letterlijk dat ze in 30 jaar werkzaam te zijn binnen de psychiatrie veel had zien langskomen en dit toch zeer zeldzaam was.
Tsja....ik weet niet zo goed wat ik daarmee moet.
Ze complimenteerde mij wel met de enorme goede zorg voor mijn kinderen en dat het feit dat het goed gaat met ze,hun ontwikkeling gezond is en er veel wordt ondervangen,ik dat wel op mijn naam mocht schrijven.
Dat deed mij wel heel goed.
Vriend benadrukte ook zijn trots en dat hij zonder mij een hoop niet had kunnen bereiken.
Toch....voel ik mij heel verdietig en eenzaam de laatste dagen.
Waar het precies vandaan komt weet ik niet.
Vriend is meegegaan.
Ik heb de doorverwijzing gelezen naar het traumacentrum.
Hij was vooral doorspekt met de eetstoornisproblematiek en slechts 1 zinnetje besteed aan de traumagerelateerde problematiek (wat maar half klopt)
Daarin tot twee keer toe benadrukt dat het vanuit het ggz niet wenselijk is om traumaverwerking in te zetten en dat ze een grote zorg hebben en er niet achter staan.
Dat deze verwijzing enkel voortvloeit uit de wens van client.
..........
Het drong allemaal nog niet eens echt tot mij door op het moment toen ik het las.
Maar nu ben ik eigenlijk best een beetje boos en zorgelijk.
De brief stuurt duidelijk naar 1 richting en nu ben ik bang dat het van invloed is op wel of geen uitnodiging krijgen voor een intakeprocedure.
Verder werd wederom verteld hoe groot de verbazing daar is dat ik mij staande houd al die jaren.
Mijn behandelaar zei letterlijk dat ze in 30 jaar werkzaam te zijn binnen de psychiatrie veel had zien langskomen en dit toch zeer zeldzaam was.
Tsja....ik weet niet zo goed wat ik daarmee moet.
Ze complimenteerde mij wel met de enorme goede zorg voor mijn kinderen en dat het feit dat het goed gaat met ze,hun ontwikkeling gezond is en er veel wordt ondervangen,ik dat wel op mijn naam mocht schrijven.
Dat deed mij wel heel goed.
Vriend benadrukte ook zijn trots en dat hij zonder mij een hoop niet had kunnen bereiken.
Toch....voel ik mij heel verdietig en eenzaam de laatste dagen.
Waar het precies vandaan komt weet ik niet.
dinsdag 9 december 2008 om 23:10
quote:iry schreef op 09 december 2008 @ 01:18:
Dat klopt Saar.
Daar hou ik mij ook aan vast,als hij echt geen gevoel meer had voor mij was het toen al echt gegaan of was het kort daarna wel gebeurt.
Hij zegt dat er wel tekenen zijn dat zijn gevoel terug komt.
Bv,dat hij mij mist als hij naar het buitenland is.
Dat hij trots is op mij hoe ik het allemaal tot nu toe heb gedaan.
Het weer gezellig is in huis en leuk om samen dingen te doen.
Ik weet dat dit een herhaling is die iedere keer weer de kop op duikt in de afgelopen maanden hoe het voelt en mijn onbegrip.
Maar het is net alsof mijn wereld erg op zijn kop heeft gestaan en ik daar nog steeds mee worstel.
En bij vriend alsof het een incidentje was waar hij zich totaal niet meer mee bezig houdt.
Eerlijk gezegd gis ik ook maar wat,want erover beginnen vind ik doodeng.
Bang om toch pijnlijke dingen te horen,of dat we elkaar helemaal niet begrijpen.
Ik wil hem ook niet blijven confronteren met wat het met mij heeft gedaan.
Hoewel ik dat niet eens veel heb gedaan,enkel in het begin een paar keer.
Het ligt zo vaak op het puntje van mijn tong om te zeggen hoeveel ik van hem hou,maar ik durf het niet meer uit te spreken omdat het heel onzeker is wat hij terug gaat zeggen.
Ik wacht dus af wanneer hij het weer tegen mij gaat zeggen,maar dat gebeurt tot op heden nog niet.
En ja,het zal ook wel te vroeg zijn,maar toch hoop ik daar dagelijks op en het doet iedere keer aan het eind van de dag pijn.
Iry, wat herken ik me in jouw woorden.... Ik vind het moeilijk om advies of iets dergelijks te geven, omdat ik in hetzelfde schuitje zit. Ik kan wel zeggen dat je naar zijn daden moet kijken en niet naar zijn woorden, maar tegelijkertijd weet ik ook hoe moeilijk dat is. Want die vreselijke woorden van de mokerslag blijven achter in je hoofd echoen....
Uit jouw berichten lees ik toch wel dat jouw vriend van je houdt en er echt voor wil gaan. De lieve dingen die hij zegt en doet, daar blijkt liefde uit.
Maar ik begrijp ook jouw twijfels.... wat kun je nog vertrouwen en voor hoe lang? Ik ben zelf altijd bang dat mijn vriend uit een soort misplaatst medelijden bij me blijft of dat het nu even goed uitkomt om te blijven omdat hij nergens anders terecht kan.
Hij is ook lief, zegt ervoor te willen gaan en bij me te willen blijven. Eind oktober zei hij zomaar vauit het niets dat hij van me houdt... Tranen in mijn ogen kreeg ik ervan.... maar meteen ook de "achterdocht", ik had het gevoel dat hij het er een beetje uitflapte, dat hij het eigenlijk niet had willen zeggen... maar mss analyseer / interpreteer ik nu wel weer teveel, denk ik voor hem... ik durf zelf ook niet meer te zeggen dat ik van hem hou, bang voor zijn reactie, mogelijke afwijzing, vervelende stiltes....
Deze week is helemaal zwaar. Hij is nu voor zijn werk weg. Vorig jaar ook en toen hij terug kwam, deelde hij de mokerslag uit. Nu een jaar later, gaat het voor mijn gevoel wel beter, maar hij weet het nog steeds niet (er spelen ook andere dingen bij hem: vader met wie het slecht gaat, diens drukke verhuizing, zijn zijn vrienden wel echte vrienden, wat wil hij met zijn bedrijf, algehele evaluatie van zijn leven). Ik ben nu vooral heel bang dat als hij eind deze week weer thuis komt, hij opnieuw een mokerslag uitdeelt.
We hebben zondag nog wel heerlijk gevreeen voordat hij wegging, maar 's avonds heb ik ontzettend zitten huilen, net als gisteravond. Uit paniek, omdat ik me van alles in m'n hoofd haal, uit angst.
Iry, je berichten waren de laatste tijd positiever, probeer daar aan vast te houden! Geniet van elkaar!
Dat klopt Saar.
Daar hou ik mij ook aan vast,als hij echt geen gevoel meer had voor mij was het toen al echt gegaan of was het kort daarna wel gebeurt.
Hij zegt dat er wel tekenen zijn dat zijn gevoel terug komt.
Bv,dat hij mij mist als hij naar het buitenland is.
Dat hij trots is op mij hoe ik het allemaal tot nu toe heb gedaan.
Het weer gezellig is in huis en leuk om samen dingen te doen.
Ik weet dat dit een herhaling is die iedere keer weer de kop op duikt in de afgelopen maanden hoe het voelt en mijn onbegrip.
Maar het is net alsof mijn wereld erg op zijn kop heeft gestaan en ik daar nog steeds mee worstel.
En bij vriend alsof het een incidentje was waar hij zich totaal niet meer mee bezig houdt.
Eerlijk gezegd gis ik ook maar wat,want erover beginnen vind ik doodeng.
Bang om toch pijnlijke dingen te horen,of dat we elkaar helemaal niet begrijpen.
Ik wil hem ook niet blijven confronteren met wat het met mij heeft gedaan.
Hoewel ik dat niet eens veel heb gedaan,enkel in het begin een paar keer.
Het ligt zo vaak op het puntje van mijn tong om te zeggen hoeveel ik van hem hou,maar ik durf het niet meer uit te spreken omdat het heel onzeker is wat hij terug gaat zeggen.
Ik wacht dus af wanneer hij het weer tegen mij gaat zeggen,maar dat gebeurt tot op heden nog niet.
En ja,het zal ook wel te vroeg zijn,maar toch hoop ik daar dagelijks op en het doet iedere keer aan het eind van de dag pijn.
Iry, wat herken ik me in jouw woorden.... Ik vind het moeilijk om advies of iets dergelijks te geven, omdat ik in hetzelfde schuitje zit. Ik kan wel zeggen dat je naar zijn daden moet kijken en niet naar zijn woorden, maar tegelijkertijd weet ik ook hoe moeilijk dat is. Want die vreselijke woorden van de mokerslag blijven achter in je hoofd echoen....
Uit jouw berichten lees ik toch wel dat jouw vriend van je houdt en er echt voor wil gaan. De lieve dingen die hij zegt en doet, daar blijkt liefde uit.
Maar ik begrijp ook jouw twijfels.... wat kun je nog vertrouwen en voor hoe lang? Ik ben zelf altijd bang dat mijn vriend uit een soort misplaatst medelijden bij me blijft of dat het nu even goed uitkomt om te blijven omdat hij nergens anders terecht kan.
Hij is ook lief, zegt ervoor te willen gaan en bij me te willen blijven. Eind oktober zei hij zomaar vauit het niets dat hij van me houdt... Tranen in mijn ogen kreeg ik ervan.... maar meteen ook de "achterdocht", ik had het gevoel dat hij het er een beetje uitflapte, dat hij het eigenlijk niet had willen zeggen... maar mss analyseer / interpreteer ik nu wel weer teveel, denk ik voor hem... ik durf zelf ook niet meer te zeggen dat ik van hem hou, bang voor zijn reactie, mogelijke afwijzing, vervelende stiltes....
Deze week is helemaal zwaar. Hij is nu voor zijn werk weg. Vorig jaar ook en toen hij terug kwam, deelde hij de mokerslag uit. Nu een jaar later, gaat het voor mijn gevoel wel beter, maar hij weet het nog steeds niet (er spelen ook andere dingen bij hem: vader met wie het slecht gaat, diens drukke verhuizing, zijn zijn vrienden wel echte vrienden, wat wil hij met zijn bedrijf, algehele evaluatie van zijn leven). Ik ben nu vooral heel bang dat als hij eind deze week weer thuis komt, hij opnieuw een mokerslag uitdeelt.
We hebben zondag nog wel heerlijk gevreeen voordat hij wegging, maar 's avonds heb ik ontzettend zitten huilen, net als gisteravond. Uit paniek, omdat ik me van alles in m'n hoofd haal, uit angst.
Iry, je berichten waren de laatste tijd positiever, probeer daar aan vast te houden! Geniet van elkaar!
dinsdag 9 december 2008 om 23:13
Wat rot dat je je zo verdrietig en eenzaam voelt
Heb je geen idee waar dat vandaan komt? Onzekerheid relatie of misschien het gevoel alleen te staan in je gevecht tegen alles?
(als we dat schilderweekend op korte termijn moeten doen ter afleiding, dan geef je maar een gil )
Lekker dan zo'n doorverwijzing, ben je mooi klaar mee.
Kan je de ggz niet alsnog bellen om het daarover te hebben?
Ik hoop dat het traumacentrum je wel een kans wil geven.
Heb je geen idee waar dat vandaan komt? Onzekerheid relatie of misschien het gevoel alleen te staan in je gevecht tegen alles?
(als we dat schilderweekend op korte termijn moeten doen ter afleiding, dan geef je maar een gil )
Lekker dan zo'n doorverwijzing, ben je mooi klaar mee.
Kan je de ggz niet alsnog bellen om het daarover te hebben?
Ik hoop dat het traumacentrum je wel een kans wil geven.
dinsdag 9 december 2008 om 23:14
quote:iry schreef op 09 december 2008 @ 23:03:
Toch....voel ik mij heel verdietig en eenzaam de laatste dagen.
Waar het precies vandaan komt weet ik niet.
Ligt het niet ook een beetje aan de tijd van het jaar? Vroeg donker, laat licht. Kersttijd die toch knus en liefdevol en romantisch "horen" te zijn, en durf je je vriend nog niet volledig te vertrouwen.
Toch....voel ik mij heel verdietig en eenzaam de laatste dagen.
Waar het precies vandaan komt weet ik niet.
Ligt het niet ook een beetje aan de tijd van het jaar? Vroeg donker, laat licht. Kersttijd die toch knus en liefdevol en romantisch "horen" te zijn, en durf je je vriend nog niet volledig te vertrouwen.
dinsdag 9 december 2008 om 23:30
Dikke knuffel ook voor jou Malaysiagirl.
Ik ken je verhaal nog hoor,je hebt het hier eerder gepost (zijn we er niet een beetje aan voorbij gegaan? Mijn oprechte excuses dan).
Tsja,de herkenning zal zeker kloppen,helaas heb je dezelfde ervaring.
Moeilijk om daar mee om te gaan hè..gevoel en verstand en wantrouwen helpen niet echt daarbij.
Bgb,Borderlinegerichtetherapie is door de eetstoorniskliniek ook als balletje opgegooit,maar het ggz wil niet mij daarvoor in aanmerking laten komen.
Tsja,Saar ik denk wel dat ik er over ga bellen,het zit mij toch wel dwars.
Ik heb het idee dat ze niet eens weten waar ze mij precies naartoe verwijzen,omdat ze maar blijven hameren op mijn kwetsbaarheid.
Maar ik begrijp juist dat de behandelingen daar niet eens direct gericht zijn op de trauma's maar juist het kunnen hanteren van je knelpunten en verbeteren van de leefbaarheid.
Misschien komen de trauma's uiteindelijk niet eens aan bod.
Ik denk dat ik inderdaad mij een beetje alleen voel in mijn gevecht.
Dat heb ik overigens puur aan mijzelf te danken,ik hou het ook voor mijzelf.
Ook omdat ik bang ben Vriend ermee weg te jagen,het was tenslotte naar zijn zeggen de hoofdreden.
Ik ken je verhaal nog hoor,je hebt het hier eerder gepost (zijn we er niet een beetje aan voorbij gegaan? Mijn oprechte excuses dan).
Tsja,de herkenning zal zeker kloppen,helaas heb je dezelfde ervaring.
Moeilijk om daar mee om te gaan hè..gevoel en verstand en wantrouwen helpen niet echt daarbij.
Bgb,Borderlinegerichtetherapie is door de eetstoorniskliniek ook als balletje opgegooit,maar het ggz wil niet mij daarvoor in aanmerking laten komen.
Tsja,Saar ik denk wel dat ik er over ga bellen,het zit mij toch wel dwars.
Ik heb het idee dat ze niet eens weten waar ze mij precies naartoe verwijzen,omdat ze maar blijven hameren op mijn kwetsbaarheid.
Maar ik begrijp juist dat de behandelingen daar niet eens direct gericht zijn op de trauma's maar juist het kunnen hanteren van je knelpunten en verbeteren van de leefbaarheid.
Misschien komen de trauma's uiteindelijk niet eens aan bod.
Ik denk dat ik inderdaad mij een beetje alleen voel in mijn gevecht.
Dat heb ik overigens puur aan mijzelf te danken,ik hou het ook voor mijzelf.
Ook omdat ik bang ben Vriend ermee weg te jagen,het was tenslotte naar zijn zeggen de hoofdreden.
dinsdag 9 december 2008 om 23:41
Inderdaad het kip en ei verhaal en iedere instelling heeft weer een andere theorie over de kip en het ei.
Ik zou even bellen Iry. Ook al schiet je er misschien niet zoveel mee op, kan je in elk geval je frustratie hierover even spuien.
En probeer het maar positief te zien, het traumacentrum ziet zo wel dat je gemotiveerd bent en je niet afhankelijk opstelt van anderen.
Pas ervoor op dat je vriend nu niet van je afstoot door juist niets met hem te delen. Het gaat hem tenslotte ook aan wat jou bezig houdt.
Ik zou even bellen Iry. Ook al schiet je er misschien niet zoveel mee op, kan je in elk geval je frustratie hierover even spuien.
En probeer het maar positief te zien, het traumacentrum ziet zo wel dat je gemotiveerd bent en je niet afhankelijk opstelt van anderen.
Pas ervoor op dat je vriend nu niet van je afstoot door juist niets met hem te delen. Het gaat hem tenslotte ook aan wat jou bezig houdt.
dinsdag 9 december 2008 om 23:43
quote:iry schreef op 09 december 2008 @ 23:30:
Dikke knuffel ook voor jou Malaysiagirl.
Ik ken je verhaal nog hoor,je hebt het hier eerder gepost (zijn we er niet een beetje aan voorbij gegaan? Mijn oprechte excuses dan).
Tsja,de herkenning zal zeker kloppen,helaas heb je dezelfde ervaring.
Moeilijk om daar mee om te gaan hè..gevoel en verstand en wantrouwen helpen niet echt daarbij.
Iry, dank je voor de knuffel! Ik val wellicht een beetje in herhaling met mijn verhaal. Je hoeft er ook niet op in te gaan hoor, ik schrijf het af en toe, als het me een beetje teveel wordt, dan ben ik het even kwijt. Hier worden zulke goede en lieve dingen geschreven, waar ik ook wel wat aan heb.
Iry, zorg goed voor je zelf en heb vertrouwen in dat het goed komt!
Dikke knuffel ook voor jou Malaysiagirl.
Ik ken je verhaal nog hoor,je hebt het hier eerder gepost (zijn we er niet een beetje aan voorbij gegaan? Mijn oprechte excuses dan).
Tsja,de herkenning zal zeker kloppen,helaas heb je dezelfde ervaring.
Moeilijk om daar mee om te gaan hè..gevoel en verstand en wantrouwen helpen niet echt daarbij.
Iry, dank je voor de knuffel! Ik val wellicht een beetje in herhaling met mijn verhaal. Je hoeft er ook niet op in te gaan hoor, ik schrijf het af en toe, als het me een beetje teveel wordt, dan ben ik het even kwijt. Hier worden zulke goede en lieve dingen geschreven, waar ik ook wel wat aan heb.
Iry, zorg goed voor je zelf en heb vertrouwen in dat het goed komt!
