Relaties
alle pijlers
'Voor jezelf kiezen' positief beleven? Hoe??
maandag 8 december 2008 om 21:25
Hallo,
Ik vraag mij af wat anderen voelen bij 'voor jezelf kiezen', binnen de context van een relatie.
Wanneer een relatie te slecht is om er mee door te gaan, is het advies: voor jezelf kiezen en de relatie verbreken.
Het klinkt zo doelgericht, zo overduidelijk als een positieve keuze, zo overtuigd van alle goede dingen die gaan gebeuren nadat de relatie is verbroken.
Ik vraag mij eigenlijk af: hoe kom je tot dat gevoel, die overtuiging dat het verbreken van de relatie de juiste keuze is, dat het vertrouwen in jezelf en je eigen leven juist groter wordt wanneer je de relatie verbreekt?
Ik heb vijf jaar een relatie. Wij hebben een kind. Ik ben niet gelukkig met de relatie. Ik voel me niet veilig, niet geborgen. Ik heb weinig tot geen vertrouwen in hem en ons.
We wonen niet samen. Er is fysieke en emotionele afstand, dat maakt het gek genoeg mogelijk om de relatie voort te zetten. Ik (en hij) kan altijd naar mijn eigen huis om te ontspannen.
Ik ben eigenlijk heel boos op hem, omdat ik me vaak afgestoten voel. Omdat ik vaak boos ben op hem, kan ik ook niet meer liefdevol zijn.
Maar, het is natuurlijk niet alleen maar ellende. We delen wel een dagelijks gezinsleven dat vaak ook gewoon wel gezellig is. Samen koken. Hij neemt vaker initiatief om nog even samen TV te kijken of zoiets (voordat ik weer naar huis ga). We vinden het leuk om samen dingen te doen; uitgaan; weekend naar het huisje van zijn ouders. We hadden een goed sexleven, maar daar is de klad in gekomen na kwetsende opmerkingen van zijn kant.
We zijn in relatietherapie. We hebben ons voorgenomen om onze relatie te verbeteren. Maar ik zie daar in zijn houding nog niet veel van terug, ondanks dat hij zelf vindt dat hij zijn best doet. Ik doe ook erg mijn best om een positieve benadering te zoeken en mijn eigen drempels te overwinnen en weer vertrouwen te hebben / houden.
We doen wel leuke dingen, maar iedere keer gebeurt er weer iets waardoor ik me gekwetst voel. Ik voel me heel vaak somber en boos. Omdat er dingen blijven gebeuren die over mijn grenzen heen gaan, vermoed ik. Ben hypergevoelig voor lomp gedrag / opmerkingen, afstand nemen, gereserveerdheid, geen affectie tonen. Ik doorzoek sinds kort ook zijn jaszakken, omdat ik bang ben dat hij dingen voor mij verbergt.
Ik kan dus een hoop dingen opnoemen die aangeven dat de relatie echt te slecht is om er mee door te gaan, te meer omdat uit het verleden niet op te maken valt dat er in de toekomst iets wezenlijks gaat veranderen.
Toch lukt het me niet de stap te zetten de relatie te verbreken. Een paar weken geleden heb ik na een ruzie iets gezegd dat daar op lijkt, maar dat heeft hij naast zich neergelegd met vervolg uitnodigingen voor het eten. En ik, nul assertief, ging daar op in en heb dus niet voet bij stuk gehouden.
Ook zoiets; ik stond helemaal achter mijn besluit het uit te maken. Voelde me alsof ik naar een helder licht zwom omhoog, naar de oppervlakte om adem te halen. Was ook heel boos op dat moment, en wist dat door de dingen die hij zei, onze relatie geen toekomst heeft. Dat gaf mij het laatste zetje.
Maar hij heeft die dingen terug genomen, zich verontschuldigd, me voor het eten uitgenodigd. Mijn boosheid is na een paar dagen wat vervaagd en zo doe ik tot mijn eigen verbazing weer mee.
Ik trek dus een grens, maar daar houd ik niet aan vast.
Het lukt me niet de relatie te verbreken, ik houd vast aan een paar dingen; het gezinsleven dat ik voor een deel op deze manier wél heb; ....en hier weet ik eigenlijk niets meer op te laten volgen. Andere motivatie komt voort uit angst; ik heb dus helemaal geen positief gevoel bij 'voor mezelf kiezen'. Naar mijn idee verlies ik alleen maar, ipv dat ik een beter nieuw leven ervoor in de plaats krijg.
Ik ben bang om alleen te zijn en te blijven. Een vriendje krijgen is op zich niet zo moeilijk, maar een serieuze relatie is wat ik wil. Ik ben bang om mijn zoontje de helft van de week te missen. Ik voel nu een leegte en een somberheid in mijzelf, waarvan ik bang ben dat die alsmaar groter wordt als ik weer alleen ben.
Ik heb dus niet zoveel vertrouwen in mijzelf en mijn toekomst. Uit ervaring weet ik dat ik nieuwe dingen op zoek als ik alleen ben, mijn mogelijkheden onderzoek, en dat geeft ook wel een positieve impuls. Maar toch helpt dat niet voldoende, zijn dat slechts pleisters, en ik wil die onzekerheid, de pijn, het gemis van mijn zoontje, het alleen zijn niet voelen! En dat betekent 'voor mezelf kiezen' in de praktijk.
Hoe maak ik mezelf los van een relatie die te slecht is om mee door te gaan, en hoe krijg ik het voor elkaar om die keuze als iets positiefs te beleven?
Ik vraag mij af wat anderen voelen bij 'voor jezelf kiezen', binnen de context van een relatie.
Wanneer een relatie te slecht is om er mee door te gaan, is het advies: voor jezelf kiezen en de relatie verbreken.
Het klinkt zo doelgericht, zo overduidelijk als een positieve keuze, zo overtuigd van alle goede dingen die gaan gebeuren nadat de relatie is verbroken.
Ik vraag mij eigenlijk af: hoe kom je tot dat gevoel, die overtuiging dat het verbreken van de relatie de juiste keuze is, dat het vertrouwen in jezelf en je eigen leven juist groter wordt wanneer je de relatie verbreekt?
Ik heb vijf jaar een relatie. Wij hebben een kind. Ik ben niet gelukkig met de relatie. Ik voel me niet veilig, niet geborgen. Ik heb weinig tot geen vertrouwen in hem en ons.
We wonen niet samen. Er is fysieke en emotionele afstand, dat maakt het gek genoeg mogelijk om de relatie voort te zetten. Ik (en hij) kan altijd naar mijn eigen huis om te ontspannen.
Ik ben eigenlijk heel boos op hem, omdat ik me vaak afgestoten voel. Omdat ik vaak boos ben op hem, kan ik ook niet meer liefdevol zijn.
Maar, het is natuurlijk niet alleen maar ellende. We delen wel een dagelijks gezinsleven dat vaak ook gewoon wel gezellig is. Samen koken. Hij neemt vaker initiatief om nog even samen TV te kijken of zoiets (voordat ik weer naar huis ga). We vinden het leuk om samen dingen te doen; uitgaan; weekend naar het huisje van zijn ouders. We hadden een goed sexleven, maar daar is de klad in gekomen na kwetsende opmerkingen van zijn kant.
We zijn in relatietherapie. We hebben ons voorgenomen om onze relatie te verbeteren. Maar ik zie daar in zijn houding nog niet veel van terug, ondanks dat hij zelf vindt dat hij zijn best doet. Ik doe ook erg mijn best om een positieve benadering te zoeken en mijn eigen drempels te overwinnen en weer vertrouwen te hebben / houden.
We doen wel leuke dingen, maar iedere keer gebeurt er weer iets waardoor ik me gekwetst voel. Ik voel me heel vaak somber en boos. Omdat er dingen blijven gebeuren die over mijn grenzen heen gaan, vermoed ik. Ben hypergevoelig voor lomp gedrag / opmerkingen, afstand nemen, gereserveerdheid, geen affectie tonen. Ik doorzoek sinds kort ook zijn jaszakken, omdat ik bang ben dat hij dingen voor mij verbergt.
Ik kan dus een hoop dingen opnoemen die aangeven dat de relatie echt te slecht is om er mee door te gaan, te meer omdat uit het verleden niet op te maken valt dat er in de toekomst iets wezenlijks gaat veranderen.
Toch lukt het me niet de stap te zetten de relatie te verbreken. Een paar weken geleden heb ik na een ruzie iets gezegd dat daar op lijkt, maar dat heeft hij naast zich neergelegd met vervolg uitnodigingen voor het eten. En ik, nul assertief, ging daar op in en heb dus niet voet bij stuk gehouden.
Ook zoiets; ik stond helemaal achter mijn besluit het uit te maken. Voelde me alsof ik naar een helder licht zwom omhoog, naar de oppervlakte om adem te halen. Was ook heel boos op dat moment, en wist dat door de dingen die hij zei, onze relatie geen toekomst heeft. Dat gaf mij het laatste zetje.
Maar hij heeft die dingen terug genomen, zich verontschuldigd, me voor het eten uitgenodigd. Mijn boosheid is na een paar dagen wat vervaagd en zo doe ik tot mijn eigen verbazing weer mee.
Ik trek dus een grens, maar daar houd ik niet aan vast.
Het lukt me niet de relatie te verbreken, ik houd vast aan een paar dingen; het gezinsleven dat ik voor een deel op deze manier wél heb; ....en hier weet ik eigenlijk niets meer op te laten volgen. Andere motivatie komt voort uit angst; ik heb dus helemaal geen positief gevoel bij 'voor mezelf kiezen'. Naar mijn idee verlies ik alleen maar, ipv dat ik een beter nieuw leven ervoor in de plaats krijg.
Ik ben bang om alleen te zijn en te blijven. Een vriendje krijgen is op zich niet zo moeilijk, maar een serieuze relatie is wat ik wil. Ik ben bang om mijn zoontje de helft van de week te missen. Ik voel nu een leegte en een somberheid in mijzelf, waarvan ik bang ben dat die alsmaar groter wordt als ik weer alleen ben.
Ik heb dus niet zoveel vertrouwen in mijzelf en mijn toekomst. Uit ervaring weet ik dat ik nieuwe dingen op zoek als ik alleen ben, mijn mogelijkheden onderzoek, en dat geeft ook wel een positieve impuls. Maar toch helpt dat niet voldoende, zijn dat slechts pleisters, en ik wil die onzekerheid, de pijn, het gemis van mijn zoontje, het alleen zijn niet voelen! En dat betekent 'voor mezelf kiezen' in de praktijk.
Hoe maak ik mezelf los van een relatie die te slecht is om mee door te gaan, en hoe krijg ik het voor elkaar om die keuze als iets positiefs te beleven?
woensdag 10 december 2008 om 19:45
quote:windowsvista schreef op 10 december 2008 @ 16:32:
[...]
Mja, hij vindt het intiem als hij achter de computer zit en ik TV kijk. Of samen koken. Samen in een huis (verschillende) dingen doen dus.
Dat is ook fijn, misschien niet genoeg voor jou, maar leef je ook daar eens in
Hij zwengelt wel eens een gesprek aan over samenwonen, of een vakantie volgend jaar. Toekomstdingen dus. Maar dat is na vaak midden in een crisisperiode. Dat is zijn manier om met de problemen om te gaan, erover heen stappen, verder gaan.
De bekende mannen manier, russisch
Vervelend is alleen dat ik zijn toekomst plannen niet serieus kan nemen, omdat het zo haaks staat op de problemen die we hebben, en hij zo totaal voorbij gaat aan waar ik behoefte aan heb.
Ga jij ergens ook niet voorbij aan zijn behoeftes?
Dit is ff een hele andere benadering hoor. Kijk, je moet niet over je heen laten lopen. Al het andere eerder gezegd maakt dat niet ongedaan. Maar je blijft. Als je blijft kan je beslissen anders te gaan communiceren. Leer russisch, en leg hem dan in het russisch uit hoe chinees werkt
[...]
Mja, hij vindt het intiem als hij achter de computer zit en ik TV kijk. Of samen koken. Samen in een huis (verschillende) dingen doen dus.
Dat is ook fijn, misschien niet genoeg voor jou, maar leef je ook daar eens in
Hij zwengelt wel eens een gesprek aan over samenwonen, of een vakantie volgend jaar. Toekomstdingen dus. Maar dat is na vaak midden in een crisisperiode. Dat is zijn manier om met de problemen om te gaan, erover heen stappen, verder gaan.
De bekende mannen manier, russisch
Vervelend is alleen dat ik zijn toekomst plannen niet serieus kan nemen, omdat het zo haaks staat op de problemen die we hebben, en hij zo totaal voorbij gaat aan waar ik behoefte aan heb.
Ga jij ergens ook niet voorbij aan zijn behoeftes?
Dit is ff een hele andere benadering hoor. Kijk, je moet niet over je heen laten lopen. Al het andere eerder gezegd maakt dat niet ongedaan. Maar je blijft. Als je blijft kan je beslissen anders te gaan communiceren. Leer russisch, en leg hem dan in het russisch uit hoe chinees werkt
woensdag 10 december 2008 om 19:54
Toen jullie verliefd op elkaar waren he? Hoe deden jullie tegen elkaar? Waarschijnlijk was er geen duwen en trekken. Toen was het 1 en al oor voor elkaar, vragen naar elkaar, interesse in elkaars belevingswereld.
Er is veel gebeurt en er is veel gekwetst. En jullie reageren vanuit die pijn. Allebei. Je kunt hem niet veranderen. Je kunt hooguit jezelf aanpakken als je dit wil.
Ten eerste, richt je op jezelf. Zorg dat je een leuk leven hebt. Daarnaast... geef hem eens wat je zelf ook verlangt. Waarschijnlijk krijg je dan ook terug. In alles wat je zegt zit een vorm van verwijt, hoe rustig je het ook brengt. Hij kan het niet meer goed doen (vanuitgaande dat hij echt wil) Hij doet zijn best, maar het is niet goed genoeg voor jou.
Jouw manier is niet de enige manier. De zijne ook niet, begrijp me goed, maar door de eerste stap te nemen kan je een eind komen. Je wil heel veel, vooral anders dan hij geeft. Maar zie je dan de dingen nog wel die er wel zijn?
Kijk daar eens naar. Probeer het eens. Kom je dan tot de conclusie dat er niets gebeurt doe dan 1 van de twee dingen. Of slikken en erbij neerleggen, of ga op zoek naar iemand die wel geeft wat je nodig hebt.
Maar pas op je eigen valkuil. Je zoekt egostreling. Vervulling van al jouw onzekerheden. Die kan niemand voor je invullen. Je mag zelfs de verantwoording voor je eigen geluk niet in iemand anders zijn handen leggen. Die vind je bij jezelf.
Bovenal, zorg voor jezelf. Heb respect voor jezelf en heb respect voor een ander. Dat zal maken dat je jezelf geeft wat je nodig hebt, van een ander eist je met liefde te behandelen en hetzelfde zal je dan vanzelf terug doen. En echt niet de Zennnnn manier, maar gewoon, zoals dat gaat in echte relaties die goed zijn.
Er is veel gebeurt en er is veel gekwetst. En jullie reageren vanuit die pijn. Allebei. Je kunt hem niet veranderen. Je kunt hooguit jezelf aanpakken als je dit wil.
Ten eerste, richt je op jezelf. Zorg dat je een leuk leven hebt. Daarnaast... geef hem eens wat je zelf ook verlangt. Waarschijnlijk krijg je dan ook terug. In alles wat je zegt zit een vorm van verwijt, hoe rustig je het ook brengt. Hij kan het niet meer goed doen (vanuitgaande dat hij echt wil) Hij doet zijn best, maar het is niet goed genoeg voor jou.
Jouw manier is niet de enige manier. De zijne ook niet, begrijp me goed, maar door de eerste stap te nemen kan je een eind komen. Je wil heel veel, vooral anders dan hij geeft. Maar zie je dan de dingen nog wel die er wel zijn?
Kijk daar eens naar. Probeer het eens. Kom je dan tot de conclusie dat er niets gebeurt doe dan 1 van de twee dingen. Of slikken en erbij neerleggen, of ga op zoek naar iemand die wel geeft wat je nodig hebt.
Maar pas op je eigen valkuil. Je zoekt egostreling. Vervulling van al jouw onzekerheden. Die kan niemand voor je invullen. Je mag zelfs de verantwoording voor je eigen geluk niet in iemand anders zijn handen leggen. Die vind je bij jezelf.
Bovenal, zorg voor jezelf. Heb respect voor jezelf en heb respect voor een ander. Dat zal maken dat je jezelf geeft wat je nodig hebt, van een ander eist je met liefde te behandelen en hetzelfde zal je dan vanzelf terug doen. En echt niet de Zennnnn manier, maar gewoon, zoals dat gaat in echte relaties die goed zijn.
woensdag 10 december 2008 om 19:57
quote:windowsvista schreef op 10 december 2008 @ 16:12:
[...]
Ik heb dit wel al vele malen geprobeerd. Niets meer verwachten bedoel ik. Maar uiteindelijk houd ik dat niet vol. Omdat dit tegen mijn verlangens ingaat. Omdat ik me dan zo somber voel over het totale gemis aan verbondenheid.
Ik snap verder wat je bedoelt, met gedragen als een kleuter die zijn zin niet krijgt, maar zo gedraag ik me niet. Als ik mijn verwachtingen uitspreek (komt niet vaak voor), doe ik dat door hem te vragen of hij wil praten, en het dan rustig op tafel leggen. Maar hij staat hier niet echt voor open, behalve wanneer hij de avond ervoor bijv. bijzonder lomp is geweest en dus iets goed te maken heeft.
Het komt idd niet uit hemzelf. Wat Hannah ook al zei, als mij tegemoet komt, doet hij het voor mij, niet omdat hij er zelf van geniet. Dus voelt het voor mij ook weer niet goed. Maar, hij doet op die manier wel zijn best! Zoals in het voorbeeld, dat hij nog even bij mij komt liggen nadat ik er om vraag. Dat is voor hem zijn manier om te laten zien dat hij zijn best doet en mij tegemoet komt.
Maar ik kan niet anders dan tot de trieste conclusie komen dat dat voor mij niet genoeg is. Want ik mis het gevoel van verbondenheid, het gevoel dat hij veel voor mij voelt, of net zoveel als ik voor hem.
Soms, als ik bij hem lig, dan ruik ik hem, ik wil hem strelen. Maar ik doe het niet, omdat ik het zo erg vindt dat hij daar niet van geniet. Ik wil graag liefde geven, hem aanraken, en ik wil dat hij dat terug doet.
Mooi beschreven, van dat troosten, Hannah. Herkenbaar, dat troosten als plichtpleging, zonder gevoel. Na die momenten zit ik behoorlijk aan de grond.
Ik begrijp het windowsvista.. zoals je hem beschrijft.. hij zal het nooit doen omdat het niet in hem zit. Dat betekend niet dat hij verkeerd is ofzo want hij probeerd wel iets te doen alleen hij voelt er zelf niets bij. Je hebt zoveel te geven, en je verdiend zoveel.. is het voor jou genoeg dat hij het je nooit kan geven?
Ja..dat is toch geen troosten.. is onwijs pijnlijk..
Vaak zei hij ook nog dat ik mijn mond moest houden, en dat als hij me troost, hij minder van me houdt omdat ik niet praat maar huil (erna praat ik wel maar daar heeft hij het geduld niet voor) dat is nu wel opgehouden maargoed, hij staard voor zich uit op bepaalde momenten dus dan voel je ook geen liefde.
[...]
Ik heb dit wel al vele malen geprobeerd. Niets meer verwachten bedoel ik. Maar uiteindelijk houd ik dat niet vol. Omdat dit tegen mijn verlangens ingaat. Omdat ik me dan zo somber voel over het totale gemis aan verbondenheid.
Ik snap verder wat je bedoelt, met gedragen als een kleuter die zijn zin niet krijgt, maar zo gedraag ik me niet. Als ik mijn verwachtingen uitspreek (komt niet vaak voor), doe ik dat door hem te vragen of hij wil praten, en het dan rustig op tafel leggen. Maar hij staat hier niet echt voor open, behalve wanneer hij de avond ervoor bijv. bijzonder lomp is geweest en dus iets goed te maken heeft.
Het komt idd niet uit hemzelf. Wat Hannah ook al zei, als mij tegemoet komt, doet hij het voor mij, niet omdat hij er zelf van geniet. Dus voelt het voor mij ook weer niet goed. Maar, hij doet op die manier wel zijn best! Zoals in het voorbeeld, dat hij nog even bij mij komt liggen nadat ik er om vraag. Dat is voor hem zijn manier om te laten zien dat hij zijn best doet en mij tegemoet komt.
Maar ik kan niet anders dan tot de trieste conclusie komen dat dat voor mij niet genoeg is. Want ik mis het gevoel van verbondenheid, het gevoel dat hij veel voor mij voelt, of net zoveel als ik voor hem.
Soms, als ik bij hem lig, dan ruik ik hem, ik wil hem strelen. Maar ik doe het niet, omdat ik het zo erg vindt dat hij daar niet van geniet. Ik wil graag liefde geven, hem aanraken, en ik wil dat hij dat terug doet.
Mooi beschreven, van dat troosten, Hannah. Herkenbaar, dat troosten als plichtpleging, zonder gevoel. Na die momenten zit ik behoorlijk aan de grond.
Ik begrijp het windowsvista.. zoals je hem beschrijft.. hij zal het nooit doen omdat het niet in hem zit. Dat betekend niet dat hij verkeerd is ofzo want hij probeerd wel iets te doen alleen hij voelt er zelf niets bij. Je hebt zoveel te geven, en je verdiend zoveel.. is het voor jou genoeg dat hij het je nooit kan geven?
Ja..dat is toch geen troosten.. is onwijs pijnlijk..
Vaak zei hij ook nog dat ik mijn mond moest houden, en dat als hij me troost, hij minder van me houdt omdat ik niet praat maar huil (erna praat ik wel maar daar heeft hij het geduld niet voor) dat is nu wel opgehouden maargoed, hij staard voor zich uit op bepaalde momenten dus dan voel je ook geen liefde.
woensdag 10 december 2008 om 20:02
quote:domnaiefmutsje schreef op 10 december 2008 @ 19:54:
Toen jullie verliefd op elkaar waren he? Hoe deden jullie tegen elkaar? Waarschijnlijk was er geen duwen en trekken. Toen was het 1 en al oor voor elkaar, vragen naar elkaar, interesse in elkaars belevingswereld.
Er is veel gebeurt en er is veel gekwetst. En jullie reageren vanuit die pijn. Allebei. Je kunt hem niet veranderen. Je kunt hooguit jezelf aanpakken als je dit wil.
Ten eerste, richt je op jezelf. Zorg dat je een leuk leven hebt. Daarnaast... geef hem eens wat je zelf ook verlangt. Waarschijnlijk krijg je dan ook terug. In alles wat je zegt zit een vorm van verwijt, hoe rustig je het ook brengt. Hij kan het niet meer goed doen (vanuitgaande dat hij echt wil) Hij doet zijn best, maar het is niet goed genoeg voor jou.
Jouw manier is niet de enige manier. De zijne ook niet, begrijp me goed, maar door de eerste stap te nemen kan je een eind komen. Je wil heel veel, vooral anders dan hij geeft. Maar zie je dan de dingen nog wel die er wel zijn?
Kijk daar eens naar. Probeer het eens. Kom je dan tot de conclusie dat er niets gebeurt doe dan 1 van de twee dingen. Of slikken en erbij neerleggen, of ga op zoek naar iemand die wel geeft wat je nodig hebt.
Maar pas op je eigen valkuil. Je zoekt egostreling. Vervulling van al jouw onzekerheden. Die kan niemand voor je invullen. Je mag zelfs de verantwoording voor je eigen geluk niet in iemand anders zijn handen leggen. Die vind je bij jezelf.
Bovenal, zorg voor jezelf. Heb respect voor jezelf en heb respect voor een ander. Dat zal maken dat je jezelf geeft wat je nodig hebt, van een ander eist je met liefde te behandelen en hetzelfde zal je dan vanzelf terug doen. En echt niet de Zennnnn manier, maar gewoon, zoals dat gaat in echte relaties die goed zijn.Klopt helemaal dnm, kan er zelf ook heel wat mee, dankjewel.
Toen jullie verliefd op elkaar waren he? Hoe deden jullie tegen elkaar? Waarschijnlijk was er geen duwen en trekken. Toen was het 1 en al oor voor elkaar, vragen naar elkaar, interesse in elkaars belevingswereld.
Er is veel gebeurt en er is veel gekwetst. En jullie reageren vanuit die pijn. Allebei. Je kunt hem niet veranderen. Je kunt hooguit jezelf aanpakken als je dit wil.
Ten eerste, richt je op jezelf. Zorg dat je een leuk leven hebt. Daarnaast... geef hem eens wat je zelf ook verlangt. Waarschijnlijk krijg je dan ook terug. In alles wat je zegt zit een vorm van verwijt, hoe rustig je het ook brengt. Hij kan het niet meer goed doen (vanuitgaande dat hij echt wil) Hij doet zijn best, maar het is niet goed genoeg voor jou.
Jouw manier is niet de enige manier. De zijne ook niet, begrijp me goed, maar door de eerste stap te nemen kan je een eind komen. Je wil heel veel, vooral anders dan hij geeft. Maar zie je dan de dingen nog wel die er wel zijn?
Kijk daar eens naar. Probeer het eens. Kom je dan tot de conclusie dat er niets gebeurt doe dan 1 van de twee dingen. Of slikken en erbij neerleggen, of ga op zoek naar iemand die wel geeft wat je nodig hebt.
Maar pas op je eigen valkuil. Je zoekt egostreling. Vervulling van al jouw onzekerheden. Die kan niemand voor je invullen. Je mag zelfs de verantwoording voor je eigen geluk niet in iemand anders zijn handen leggen. Die vind je bij jezelf.
Bovenal, zorg voor jezelf. Heb respect voor jezelf en heb respect voor een ander. Dat zal maken dat je jezelf geeft wat je nodig hebt, van een ander eist je met liefde te behandelen en hetzelfde zal je dan vanzelf terug doen. En echt niet de Zennnnn manier, maar gewoon, zoals dat gaat in echte relaties die goed zijn.Klopt helemaal dnm, kan er zelf ook heel wat mee, dankjewel.
woensdag 10 december 2008 om 20:16
Dank je wel Hannah.
Ik weet als een zeker persoon dit leest hij ook wel een glimlach op zijn gezicht zou hebben. Zo vaak is dit mij verteld, zo vaak is mij dit voorgehouden. Maar het kwartje moet wel vallen.
Ik bleef heel lang in... 'ja, maar hij... '
Maar ik weet nu dat het eigenlijk helemaal niet belangrijk is wat hij wel of niet doet. Ik weet nu dat de sleutel bij mezelf ligt en dat ik mezelf moet geven wat ik zocht. En dan ineens komt er ruimte, komt er lucht om te ademen en komt er overzicht in wat er aan de hand is. Je ontdekt dat niemand het recht heeft om je op bepaalde wijze te behandelen en dat accepteer je dan als gewoon niet meer. Zonder nadenken, zonder wikken of wegen.
Maar je moet het wel horen.. je moet er wel aan willen. Maar je krijgt er veel voor terug.
Ik ben er nog niet, maar wel op de goede weg. Ik krijg nog evengoed de rillingen van dit soort verhalen en ik herken de valkuilen maar al te goed. Ik ben er nog gevoelig voor, maar ooit ga ik dat niet meer zijn, dat weet ik nu.
En nog meer? Eigenlijk zijn er best heel veel soortgelijke mannen en vrouwen die op deze manier in relaties zitten en het is eigenlijk zoooo overzichtelijk. De mechanismes zijn allemaal hetzelfde. Grappig eigenlijk. Het draait allemaal om egostreling. Van zowel de mannen als de vrouwen. In den beginne trekt het juist aan want je vervult elkaars behoefte. Tot de man verder trekt omdat de spanning er af is en de vrouw haar prins op het witte paard ziet vertrekken maar al wel het complete sprookje compleet heeft.
Het is als afkicken van drugs. Even moeilijk, maar de mechanismes herkennen doet een hoop.
Ik weet als een zeker persoon dit leest hij ook wel een glimlach op zijn gezicht zou hebben. Zo vaak is dit mij verteld, zo vaak is mij dit voorgehouden. Maar het kwartje moet wel vallen.
Ik bleef heel lang in... 'ja, maar hij... '
Maar ik weet nu dat het eigenlijk helemaal niet belangrijk is wat hij wel of niet doet. Ik weet nu dat de sleutel bij mezelf ligt en dat ik mezelf moet geven wat ik zocht. En dan ineens komt er ruimte, komt er lucht om te ademen en komt er overzicht in wat er aan de hand is. Je ontdekt dat niemand het recht heeft om je op bepaalde wijze te behandelen en dat accepteer je dan als gewoon niet meer. Zonder nadenken, zonder wikken of wegen.
Maar je moet het wel horen.. je moet er wel aan willen. Maar je krijgt er veel voor terug.
Ik ben er nog niet, maar wel op de goede weg. Ik krijg nog evengoed de rillingen van dit soort verhalen en ik herken de valkuilen maar al te goed. Ik ben er nog gevoelig voor, maar ooit ga ik dat niet meer zijn, dat weet ik nu.
En nog meer? Eigenlijk zijn er best heel veel soortgelijke mannen en vrouwen die op deze manier in relaties zitten en het is eigenlijk zoooo overzichtelijk. De mechanismes zijn allemaal hetzelfde. Grappig eigenlijk. Het draait allemaal om egostreling. Van zowel de mannen als de vrouwen. In den beginne trekt het juist aan want je vervult elkaars behoefte. Tot de man verder trekt omdat de spanning er af is en de vrouw haar prins op het witte paard ziet vertrekken maar al wel het complete sprookje compleet heeft.
Het is als afkicken van drugs. Even moeilijk, maar de mechanismes herkennen doet een hoop.
woensdag 10 december 2008 om 20:25
quote:domnaiefmutsje schreef op 10 december 2008 @ 19:54:
Ten eerste, richt je op jezelf. Zorg dat je een leuk leven hebt. Daarnaast... geef hem eens wat je zelf ook verlangt. Waarschijnlijk krijg je dan ook terug. In alles wat je zegt zit een vorm van verwijt, hoe rustig je het ook brengt. Hij kan het niet meer goed doen (vanuitgaande dat hij echt wil) Hij doet zijn best, maar het is niet goed genoeg voor jou.
Jouw manier is niet de enige manier. De zijne ook niet, begrijp me goed, maar door de eerste stap te nemen kan je een eind komen. Je wil heel veel, vooral anders dan hij geeft. Maar zie je dan de dingen nog wel die er wel zijn?
Kijk daar eens naar. Probeer het eens. Kom je dan tot de conclusie dat er niets gebeurt doe dan 1 van de twee dingen. Of slikken en erbij neerleggen, of ga op zoek naar iemand die wel geeft wat je nodig hebt.
Maar pas op je eigen valkuil. Je zoekt egostreling. Vervulling van al jouw onzekerheden. Die kan niemand voor je invullen. Je mag zelfs de verantwoording voor je eigen geluk niet in iemand anders zijn handen leggen. Die vind je bij jezelf.
Bovenal, zorg voor jezelf. Heb respect voor jezelf en heb respect voor een ander. Dat zal maken dat je jezelf geeft wat je nodig hebt, van een ander eist je met liefde te behandelen en hetzelfde zal je dan vanzelf terug doen. En echt niet de Zennnnn manier, maar gewoon, zoals dat gaat in echte relaties die goed zijn.
Ontzettend waar wat hier staat!
Bekijk je eigen rol binnen deze relatie ook heel kritisch. In hoeverre pas jij je aan aan hem? En hoe benader en behandel je hem?
Pas op het moment dat je het gevoel hebt dat zowel jij als hij zo veel mogelijk geprobeerd hebben komt het moment de balans op te maken. Kun je leven met jullie verschillen, je daarover heen zetten en beseffen dat je zo ook gelukkig kunt worden? Of lukt dat niet en beeindig je de relatie in de hoop iemand tegen te komen bij wie je je wel gelukkig voelt.
Ten eerste, richt je op jezelf. Zorg dat je een leuk leven hebt. Daarnaast... geef hem eens wat je zelf ook verlangt. Waarschijnlijk krijg je dan ook terug. In alles wat je zegt zit een vorm van verwijt, hoe rustig je het ook brengt. Hij kan het niet meer goed doen (vanuitgaande dat hij echt wil) Hij doet zijn best, maar het is niet goed genoeg voor jou.
Jouw manier is niet de enige manier. De zijne ook niet, begrijp me goed, maar door de eerste stap te nemen kan je een eind komen. Je wil heel veel, vooral anders dan hij geeft. Maar zie je dan de dingen nog wel die er wel zijn?
Kijk daar eens naar. Probeer het eens. Kom je dan tot de conclusie dat er niets gebeurt doe dan 1 van de twee dingen. Of slikken en erbij neerleggen, of ga op zoek naar iemand die wel geeft wat je nodig hebt.
Maar pas op je eigen valkuil. Je zoekt egostreling. Vervulling van al jouw onzekerheden. Die kan niemand voor je invullen. Je mag zelfs de verantwoording voor je eigen geluk niet in iemand anders zijn handen leggen. Die vind je bij jezelf.
Bovenal, zorg voor jezelf. Heb respect voor jezelf en heb respect voor een ander. Dat zal maken dat je jezelf geeft wat je nodig hebt, van een ander eist je met liefde te behandelen en hetzelfde zal je dan vanzelf terug doen. En echt niet de Zennnnn manier, maar gewoon, zoals dat gaat in echte relaties die goed zijn.
Ontzettend waar wat hier staat!
Bekijk je eigen rol binnen deze relatie ook heel kritisch. In hoeverre pas jij je aan aan hem? En hoe benader en behandel je hem?
Pas op het moment dat je het gevoel hebt dat zowel jij als hij zo veel mogelijk geprobeerd hebben komt het moment de balans op te maken. Kun je leven met jullie verschillen, je daarover heen zetten en beseffen dat je zo ook gelukkig kunt worden? Of lukt dat niet en beeindig je de relatie in de hoop iemand tegen te komen bij wie je je wel gelukkig voelt.
woensdag 10 december 2008 om 20:43
quote:domnaiefmutsje schreef op 10 december 2008 @ 20:16:
Dank je wel Hannah.
Ik weet als een zeker persoon dit leest hij ook wel een glimlach op zijn gezicht zou hebben. Zo vaak is dit mij verteld, zo vaak is mij dit voorgehouden. Maar het kwartje moet wel vallen.
Ik bleef heel lang in... 'ja, maar hij... '
Maar ik weet nu dat het eigenlijk helemaal niet belangrijk is wat hij wel of niet doet. Ik weet nu dat de sleutel bij mezelf ligt en dat ik mezelf moet geven wat ik zocht. En dan ineens komt er ruimte, komt er lucht om te ademen en komt er overzicht in wat er aan de hand is. Je ontdekt dat niemand het recht heeft om je op bepaalde wijze te behandelen en dat accepteer je dan als gewoon niet meer. Zonder nadenken, zonder wikken of wegen.
Maar je moet het wel horen.. je moet er wel aan willen. Maar je krijgt er veel voor terug.
Ik ben er nog niet, maar wel op de goede weg. Ik krijg nog evengoed de rillingen van dit soort verhalen en ik herken de valkuilen maar al te goed. Ik ben er nog gevoelig voor, maar ooit ga ik dat niet meer zijn, dat weet ik nu.
En nog meer? Eigenlijk zijn er best heel veel soortgelijke mannen en vrouwen die op deze manier in relaties zitten en het is eigenlijk zoooo overzichtelijk. De mechanismes zijn allemaal hetzelfde. Grappig eigenlijk. Het draait allemaal om egostreling. Van zowel de mannen als de vrouwen. In den beginne trekt het juist aan want je vervult elkaars behoefte. Tot de man verder trekt omdat de spanning er af is en de vrouw haar prins op het witte paard ziet vertrekken maar al wel het complete sprookje compleet heeft.
Het is als afkicken van drugs. Even moeilijk, maar de mechanismes herkennen doet een hoop.
.
Inderdaad, als je alles bij een ander zoekt, en het niet krijgt, ga je alles proberen om het te krijgen en ben je zo gefocuses op wat je allemaal niet hebt. Uiteindelijk heb je het overzicht niet meer, alle frustraties, verdriet, andere gevoelens pff.
Voor mij voelt het egoïstisch om mezelf weer happy te maken, aan mezelf te denken, voor mezelf te zorgen. Maar uiteindelijk; als jij niet voor jezelf zorgt, wie dan wel?
Als je voor jezelf zorgt dan wordt je ook zelfverzekerder, dat weet ik nu, dankzij alle tips op het forum. En wat jij zegt dnm,
Je ontdekt dat niemand het recht heeft om je op bepaalde wijze te behandelen en dat accepteer je dan als gewoon niet meer. Zonder nadenken, zonder wikken of wegen. klopt.
Ik ben nog lang niet zover, maar ik besef het me wel.
Ik ben veel te bang dat deze hele situatie mijn eigen schuld is, dat ik op alles verkeerd gereageerd heb, verkeerde dingen gevraagd heb, teveel van hem verlangde en veeleisend was.
Daardoor wil ik zelf nog teveel veranderen en doen, en heb ik nog hoop.
Langzaam wordt het minder en denk ik, hoe ik ook reageer, niemand mag me een hoer noemen. En hij wéét dat dat me pijn doet, dus wie heeft het recht mij doelbewust zo te kwetsen? Niemand. Ookal was ik boos of onzeker.
Wat je als laatst beschrijft; mijn vriend gaf aan, in het begin van de relatie doe je toch extra je best voor iemand?
Ik zei; is "het begin" nu al over dan? (na 1 jr)
Hij wil dus nu neutraal en gewoon verder leven, af en toe ff contact en in het weekend elkaar zien, dan wat leuks doen en dan weer de week in zonder elkaar al te veel te spreken.
Dan wordt het de komende jaren dus snel minder... en hoe wordt het als ik ga samenwonen?
Hij trekt verder en ik blijf hier staan.. :S
Dank je wel Hannah.
Ik weet als een zeker persoon dit leest hij ook wel een glimlach op zijn gezicht zou hebben. Zo vaak is dit mij verteld, zo vaak is mij dit voorgehouden. Maar het kwartje moet wel vallen.
Ik bleef heel lang in... 'ja, maar hij... '
Maar ik weet nu dat het eigenlijk helemaal niet belangrijk is wat hij wel of niet doet. Ik weet nu dat de sleutel bij mezelf ligt en dat ik mezelf moet geven wat ik zocht. En dan ineens komt er ruimte, komt er lucht om te ademen en komt er overzicht in wat er aan de hand is. Je ontdekt dat niemand het recht heeft om je op bepaalde wijze te behandelen en dat accepteer je dan als gewoon niet meer. Zonder nadenken, zonder wikken of wegen.
Maar je moet het wel horen.. je moet er wel aan willen. Maar je krijgt er veel voor terug.
Ik ben er nog niet, maar wel op de goede weg. Ik krijg nog evengoed de rillingen van dit soort verhalen en ik herken de valkuilen maar al te goed. Ik ben er nog gevoelig voor, maar ooit ga ik dat niet meer zijn, dat weet ik nu.
En nog meer? Eigenlijk zijn er best heel veel soortgelijke mannen en vrouwen die op deze manier in relaties zitten en het is eigenlijk zoooo overzichtelijk. De mechanismes zijn allemaal hetzelfde. Grappig eigenlijk. Het draait allemaal om egostreling. Van zowel de mannen als de vrouwen. In den beginne trekt het juist aan want je vervult elkaars behoefte. Tot de man verder trekt omdat de spanning er af is en de vrouw haar prins op het witte paard ziet vertrekken maar al wel het complete sprookje compleet heeft.
Het is als afkicken van drugs. Even moeilijk, maar de mechanismes herkennen doet een hoop.
.
Inderdaad, als je alles bij een ander zoekt, en het niet krijgt, ga je alles proberen om het te krijgen en ben je zo gefocuses op wat je allemaal niet hebt. Uiteindelijk heb je het overzicht niet meer, alle frustraties, verdriet, andere gevoelens pff.
Voor mij voelt het egoïstisch om mezelf weer happy te maken, aan mezelf te denken, voor mezelf te zorgen. Maar uiteindelijk; als jij niet voor jezelf zorgt, wie dan wel?
Als je voor jezelf zorgt dan wordt je ook zelfverzekerder, dat weet ik nu, dankzij alle tips op het forum. En wat jij zegt dnm,
Je ontdekt dat niemand het recht heeft om je op bepaalde wijze te behandelen en dat accepteer je dan als gewoon niet meer. Zonder nadenken, zonder wikken of wegen. klopt.
Ik ben nog lang niet zover, maar ik besef het me wel.
Ik ben veel te bang dat deze hele situatie mijn eigen schuld is, dat ik op alles verkeerd gereageerd heb, verkeerde dingen gevraagd heb, teveel van hem verlangde en veeleisend was.
Daardoor wil ik zelf nog teveel veranderen en doen, en heb ik nog hoop.
Langzaam wordt het minder en denk ik, hoe ik ook reageer, niemand mag me een hoer noemen. En hij wéét dat dat me pijn doet, dus wie heeft het recht mij doelbewust zo te kwetsen? Niemand. Ookal was ik boos of onzeker.
Wat je als laatst beschrijft; mijn vriend gaf aan, in het begin van de relatie doe je toch extra je best voor iemand?
Ik zei; is "het begin" nu al over dan? (na 1 jr)
Hij wil dus nu neutraal en gewoon verder leven, af en toe ff contact en in het weekend elkaar zien, dan wat leuks doen en dan weer de week in zonder elkaar al te veel te spreken.
Dan wordt het de komende jaren dus snel minder... en hoe wordt het als ik ga samenwonen?
Hij trekt verder en ik blijf hier staan.. :S
woensdag 10 december 2008 om 20:48
quote:Drift schreef op 10 december 2008 @ 19:00:
[...]
Heb je ook wel eens over je gevoel met hem gesproken terwijl jullie niet in een crisisperiode zaten? Gewoon op een rustig moment? Of vind je het lastig er op dat soort momenten over te beginnen. Ik heb eens op papier gezet wat ik belangrijk vond in een relatie en mijn ex gevraagd of hij dat ook wilde doen. In ons geval bleek dat niet echt te werken omdat hij niet zo veel bedacht kreeg maar ik zou me kunnen voorstellen dat dat het makkelijker maakt erover te praten. Dus over algemene zaken en niet steeds over incidenten die voorvallen. Dat kunnen natuurlijk goede voorbeelden zijn maar zo ga je een beetje van crisis naar crisis en dat geeft geen goed gevoel.
Het rustig met elkaar bespreken van de invulling van de relatie heb ik op die manier proberen aan te zwengelen. Was dan wel vaak na een crisis, als ik me scherp realiseerde dat het zo echt niet gaat tussen ons. Maar goed, dan hadden we een gesprek over wat we willen. Hij is het dan veelal met me eens en beloofd beterschap. Andersom neem ik me bijvoorbeeld voor om niet op alle slakken zout te leggen.
Maar goede voornemens zakken weg en binnen no-time zitten we in het oude patroon.
Het is mij ook opgevallen dat mijn vriend, net als jouw ex, niet zelf bewust aan de slag gaat met wat hem dwars zit, of anders zou willen. Hij denkt er ook niet veel over na. Want dat geeft hem geen fijn gevoel.
Het gaat om een wezenlijke verandering van houding. Dat lukt alleen als je bereid bent daar als het ware dagelijks op te letten, aandacht te besteden aan de wisselwerking op het moment zelf en naderhand. Letten op leuke en minder leuk gedrag van jezelf. Onedele motieven van jezelf onder ogen willen zien. Inleven in de ander.
Dat doet hij niet. Is niet zijn stijl. Hij wil vergeten en doorgaan. Hij voelt zich rot als hij denkt aan problemen (in het algemeen en persoonlijk), gaat daar met een grote boog omheen.
Dus verandert er niets.
Toen hij aangaf dat hij in principe ook wel meer intimiteit wil, zei ik dat het wel heel lastig gaat worden om het patroon te doorbreken. Ik zei dat dat het heel moeilijk is om intimiteit als een natuurlijke flow voeden in plaats van steeds afstand opzoeken, omdat je tegen een primaire impuls in moet gaan, een gewoonte doorbreken. Het veel makkelijker is om die muur op te trekken omdat dat dichtbij en veilig is.
Hij ontkennen: 'Nee hoor, beláchelijk, zo zit ik niet in elkaar!!'
Ontkenning van deel van het probleem. En met ontkenning smoor je alle verandering mee in de kiem.
[...]
Heb je ook wel eens over je gevoel met hem gesproken terwijl jullie niet in een crisisperiode zaten? Gewoon op een rustig moment? Of vind je het lastig er op dat soort momenten over te beginnen. Ik heb eens op papier gezet wat ik belangrijk vond in een relatie en mijn ex gevraagd of hij dat ook wilde doen. In ons geval bleek dat niet echt te werken omdat hij niet zo veel bedacht kreeg maar ik zou me kunnen voorstellen dat dat het makkelijker maakt erover te praten. Dus over algemene zaken en niet steeds over incidenten die voorvallen. Dat kunnen natuurlijk goede voorbeelden zijn maar zo ga je een beetje van crisis naar crisis en dat geeft geen goed gevoel.
Het rustig met elkaar bespreken van de invulling van de relatie heb ik op die manier proberen aan te zwengelen. Was dan wel vaak na een crisis, als ik me scherp realiseerde dat het zo echt niet gaat tussen ons. Maar goed, dan hadden we een gesprek over wat we willen. Hij is het dan veelal met me eens en beloofd beterschap. Andersom neem ik me bijvoorbeeld voor om niet op alle slakken zout te leggen.
Maar goede voornemens zakken weg en binnen no-time zitten we in het oude patroon.
Het is mij ook opgevallen dat mijn vriend, net als jouw ex, niet zelf bewust aan de slag gaat met wat hem dwars zit, of anders zou willen. Hij denkt er ook niet veel over na. Want dat geeft hem geen fijn gevoel.
Het gaat om een wezenlijke verandering van houding. Dat lukt alleen als je bereid bent daar als het ware dagelijks op te letten, aandacht te besteden aan de wisselwerking op het moment zelf en naderhand. Letten op leuke en minder leuk gedrag van jezelf. Onedele motieven van jezelf onder ogen willen zien. Inleven in de ander.
Dat doet hij niet. Is niet zijn stijl. Hij wil vergeten en doorgaan. Hij voelt zich rot als hij denkt aan problemen (in het algemeen en persoonlijk), gaat daar met een grote boog omheen.
Dus verandert er niets.
Toen hij aangaf dat hij in principe ook wel meer intimiteit wil, zei ik dat het wel heel lastig gaat worden om het patroon te doorbreken. Ik zei dat dat het heel moeilijk is om intimiteit als een natuurlijke flow voeden in plaats van steeds afstand opzoeken, omdat je tegen een primaire impuls in moet gaan, een gewoonte doorbreken. Het veel makkelijker is om die muur op te trekken omdat dat dichtbij en veilig is.
Hij ontkennen: 'Nee hoor, beláchelijk, zo zit ik niet in elkaar!!'
Ontkenning van deel van het probleem. En met ontkenning smoor je alle verandering mee in de kiem.
woensdag 10 december 2008 om 20:50
quote:hannah2708 schreef op 10 december 2008 @ 20:43:
[...]
.
Inderdaad, als je alles bij een ander zoekt, en het niet krijgt, ga je alles proberen om het te krijgen en ben je zo gefocuses op wat je allemaal niet hebt. Uiteindelijk heb je het overzicht niet meer, alle frustraties, verdriet, andere gevoelens pff.
Voor mij voelt het egoïstisch om mezelf weer happy te maken, aan mezelf te denken, voor mezelf te zorgen. Maar uiteindelijk; als jij niet voor jezelf zorgt, wie dan wel?
Als je voor jezelf zorgt dan wordt je ook zelfverzekerder, dat weet ik nu, dankzij alle tips op het forum. En wat jij zegt dnm,
Je ontdekt dat niemand het recht heeft om je op bepaalde wijze te behandelen en dat accepteer je dan als gewoon niet meer. Zonder nadenken, zonder wikken of wegen. klopt.
Ik ben nog lang niet zover, maar ik besef het me wel.
Ik ben veel te bang dat deze hele situatie mijn eigen schuld is, dat ik op alles verkeerd gereageerd heb, verkeerde dingen gevraagd heb, teveel van hem verlangde en veeleisend was.
Daardoor wil ik zelf nog teveel veranderen en doen, en heb ik nog hoop.
Het is goed om naar jezelf te kijken en te bekijken waar het bij jezelf mis gaat. Maar give yourself a break. Je bent mens en niet perfect. Mensen reageren op bepaalde wijze op elkaar. Daar ben je deels schuldig aan, deels je partner. De ene doet iets, de ander pikt het. Schuldig voelen is zinloos. Dingen herkennen en er iets mee doen niet. Mijn zoon hoeft zich over een jaartje toch ook niet schuldig te voelen als hij eerst vaak valt voor hij goed kan lopen?
Langzaam wordt het minder en denk ik, hoe ik ook reageer, niemand mag me een hoer noemen. En hij wéét dat dat me pijn doet, dus wie heeft het recht mij doelbewust zo te kwetsen? Niemand. Ookal was ik boos of onzeker.
Niemand heeft inderdaad het recht. Je hebt zelf het recht ook niet om dat te laten gebeuren. Kom nou, hup, respect
Wat je als laatst beschrijft; mijn vriend gaf aan, in het begin van de relatie doe je toch extra je best voor iemand?
Ik zei; is "het begin" nu al over dan? (na 1 jr)
Hij wil dus nu neutraal en gewoon verder leven, af en toe ff contact en in het weekend elkaar zien, dan wat leuks doen en dan weer de week in zonder elkaar al te veel te spreken.
Dan wordt het de komende jaren dus snel minder... en hoe wordt het als ik ga samenwonen?
Hij trekt verder en ik blijf hier staan.. :SJullie verwachtingen zijn anders. Heeft niets met goed of slecht te maken, maar ze komen niet overeen. Je moet toch samen een gezamelijk doel hebben, anders loopt het dus mis met alle verwijten van dien.
Volg de weg die goed voor jou is. De weg opwaarts. Hij is welkom te volgen, hij kan ook gaan. Dat is dan aan hem.
Dan neem jij verantwoording over jouw leven en geeft die van hem terug aan hem.
[...]
.
Inderdaad, als je alles bij een ander zoekt, en het niet krijgt, ga je alles proberen om het te krijgen en ben je zo gefocuses op wat je allemaal niet hebt. Uiteindelijk heb je het overzicht niet meer, alle frustraties, verdriet, andere gevoelens pff.
Voor mij voelt het egoïstisch om mezelf weer happy te maken, aan mezelf te denken, voor mezelf te zorgen. Maar uiteindelijk; als jij niet voor jezelf zorgt, wie dan wel?
Als je voor jezelf zorgt dan wordt je ook zelfverzekerder, dat weet ik nu, dankzij alle tips op het forum. En wat jij zegt dnm,
Je ontdekt dat niemand het recht heeft om je op bepaalde wijze te behandelen en dat accepteer je dan als gewoon niet meer. Zonder nadenken, zonder wikken of wegen. klopt.
Ik ben nog lang niet zover, maar ik besef het me wel.
Ik ben veel te bang dat deze hele situatie mijn eigen schuld is, dat ik op alles verkeerd gereageerd heb, verkeerde dingen gevraagd heb, teveel van hem verlangde en veeleisend was.
Daardoor wil ik zelf nog teveel veranderen en doen, en heb ik nog hoop.
Het is goed om naar jezelf te kijken en te bekijken waar het bij jezelf mis gaat. Maar give yourself a break. Je bent mens en niet perfect. Mensen reageren op bepaalde wijze op elkaar. Daar ben je deels schuldig aan, deels je partner. De ene doet iets, de ander pikt het. Schuldig voelen is zinloos. Dingen herkennen en er iets mee doen niet. Mijn zoon hoeft zich over een jaartje toch ook niet schuldig te voelen als hij eerst vaak valt voor hij goed kan lopen?
Langzaam wordt het minder en denk ik, hoe ik ook reageer, niemand mag me een hoer noemen. En hij wéét dat dat me pijn doet, dus wie heeft het recht mij doelbewust zo te kwetsen? Niemand. Ookal was ik boos of onzeker.
Niemand heeft inderdaad het recht. Je hebt zelf het recht ook niet om dat te laten gebeuren. Kom nou, hup, respect
Wat je als laatst beschrijft; mijn vriend gaf aan, in het begin van de relatie doe je toch extra je best voor iemand?
Ik zei; is "het begin" nu al over dan? (na 1 jr)
Hij wil dus nu neutraal en gewoon verder leven, af en toe ff contact en in het weekend elkaar zien, dan wat leuks doen en dan weer de week in zonder elkaar al te veel te spreken.
Dan wordt het de komende jaren dus snel minder... en hoe wordt het als ik ga samenwonen?
Hij trekt verder en ik blijf hier staan.. :SJullie verwachtingen zijn anders. Heeft niets met goed of slecht te maken, maar ze komen niet overeen. Je moet toch samen een gezamelijk doel hebben, anders loopt het dus mis met alle verwijten van dien.
Volg de weg die goed voor jou is. De weg opwaarts. Hij is welkom te volgen, hij kan ook gaan. Dat is dan aan hem.
Dan neem jij verantwoording over jouw leven en geeft die van hem terug aan hem.
woensdag 10 december 2008 om 20:54
quote:windowsvista schreef op 10 december 2008 @ 20:48:
[...]
Het rustig met elkaar bespreken van de invulling van de relatie heb ik op die manier proberen aan te zwengelen. Was dan wel vaak na een crisis, als ik me scherp realiseerde dat het zo echt niet gaat tussen ons. Maar goed, dan hadden we een gesprek over wat we willen. Hij is het dan veelal met me eens en beloofd beterschap. Andersom neem ik me bijvoorbeeld voor om niet op alle slakken zout te leggen.
Maar goede voornemens zakken weg en binnen no-time zitten we in het oude patroon.
Het is mij ook opgevallen dat mijn vriend, net als jouw ex, niet zelf bewust aan de slag gaat met wat hem dwars zit, of anders zou willen. Hij denkt er ook niet veel over na. Want dat geeft hem geen fijn gevoel.
Het gaat om een wezenlijke verandering van houding. Dat lukt alleen als je bereid bent daar als het ware dagelijks op te letten, aandacht te besteden aan de wisselwerking op het moment zelf en naderhand. Letten op leuke en minder leuk gedrag van jezelf. Onedele motieven van jezelf onder ogen willen zien. Inleven in de ander.
Dat doet hij niet. Is niet zijn stijl. Hij wil vergeten en doorgaan. Hij voelt zich rot als hij denkt aan problemen (in het algemeen en persoonlijk), gaat daar met een grote boog omheen.
Dus verandert er niets.
Toen hij aangaf dat hij in principe ook wel meer intimiteit wil, zei ik dat het wel heel lastig gaat worden om het patroon te doorbreken. Ik zei dat dat het heel moeilijk is om intimiteit als een natuurlijke flow voeden in plaats van steeds afstand opzoeken, omdat je tegen een primaire impuls in moet gaan, een gewoonte doorbreken. Het veel makkelijker is om die muur op te trekken omdat dat dichtbij en veilig is.
Hij ontkennen: 'Nee hoor, beláchelijk, zo zit ik niet in elkaar!!'
Ontkenning van deel van het probleem. En met ontkenning smoor je alle verandering mee in de kiem.
Klopt, dat laatste... Maar je hebt dit als gegeven. Je vriend is zo en ziet geen reden tot verandering.
Je kunt wel kiezen om zelf een beter leven te hebben. Wat ik al eerder schreef, hij is welkom om daar in mee te delen maar wel op normale wijze. Hij is ook welkom om dat niet te doen, maar dan is het einde oefening.
Je lot ligt teveel in zijn handen. Het is jouw verantwoording, jouw leven. Dat hij die van hem eventueel verkloot is aan hem, maar laat hem je niet meetrekken.
[...]
Het rustig met elkaar bespreken van de invulling van de relatie heb ik op die manier proberen aan te zwengelen. Was dan wel vaak na een crisis, als ik me scherp realiseerde dat het zo echt niet gaat tussen ons. Maar goed, dan hadden we een gesprek over wat we willen. Hij is het dan veelal met me eens en beloofd beterschap. Andersom neem ik me bijvoorbeeld voor om niet op alle slakken zout te leggen.
Maar goede voornemens zakken weg en binnen no-time zitten we in het oude patroon.
Het is mij ook opgevallen dat mijn vriend, net als jouw ex, niet zelf bewust aan de slag gaat met wat hem dwars zit, of anders zou willen. Hij denkt er ook niet veel over na. Want dat geeft hem geen fijn gevoel.
Het gaat om een wezenlijke verandering van houding. Dat lukt alleen als je bereid bent daar als het ware dagelijks op te letten, aandacht te besteden aan de wisselwerking op het moment zelf en naderhand. Letten op leuke en minder leuk gedrag van jezelf. Onedele motieven van jezelf onder ogen willen zien. Inleven in de ander.
Dat doet hij niet. Is niet zijn stijl. Hij wil vergeten en doorgaan. Hij voelt zich rot als hij denkt aan problemen (in het algemeen en persoonlijk), gaat daar met een grote boog omheen.
Dus verandert er niets.
Toen hij aangaf dat hij in principe ook wel meer intimiteit wil, zei ik dat het wel heel lastig gaat worden om het patroon te doorbreken. Ik zei dat dat het heel moeilijk is om intimiteit als een natuurlijke flow voeden in plaats van steeds afstand opzoeken, omdat je tegen een primaire impuls in moet gaan, een gewoonte doorbreken. Het veel makkelijker is om die muur op te trekken omdat dat dichtbij en veilig is.
Hij ontkennen: 'Nee hoor, beláchelijk, zo zit ik niet in elkaar!!'
Ontkenning van deel van het probleem. En met ontkenning smoor je alle verandering mee in de kiem.
Klopt, dat laatste... Maar je hebt dit als gegeven. Je vriend is zo en ziet geen reden tot verandering.
Je kunt wel kiezen om zelf een beter leven te hebben. Wat ik al eerder schreef, hij is welkom om daar in mee te delen maar wel op normale wijze. Hij is ook welkom om dat niet te doen, maar dan is het einde oefening.
Je lot ligt teveel in zijn handen. Het is jouw verantwoording, jouw leven. Dat hij die van hem eventueel verkloot is aan hem, maar laat hem je niet meetrekken.
woensdag 10 december 2008 om 21:00
quote:domnaiefmutsje schreef op 10 december 2008 @ 20:16:
Dank je wel Hannah.
Ik weet als een zeker persoon dit leest hij ook wel een glimlach op zijn gezicht zou hebben. Zo vaak is dit mij verteld, zo vaak is mij dit voorgehouden. Maar het kwartje moet wel vallen.
Ik bleef heel lang in... 'ja, maar hij... '
Maar ik weet nu dat het eigenlijk helemaal niet belangrijk is wat hij wel of niet doet. Ik weet nu dat de sleutel bij mezelf ligt en dat ik mezelf moet geven wat ik zocht. En dan ineens komt er ruimte, komt er lucht om te ademen en komt er overzicht in wat er aan de hand is. Je ontdekt dat niemand het recht heeft om je op bepaalde wijze te behandelen en dat accepteer je dan als gewoon niet meer. Zonder nadenken, zonder wikken of wegen.
Maar je moet het wel horen.. je moet er wel aan willen. Maar je krijgt er veel voor terug.
Ik ben er nog niet, maar wel op de goede weg. Ik krijg nog evengoed de rillingen van dit soort verhalen en ik herken de valkuilen maar al te goed. Ik ben er nog gevoelig voor, maar ooit ga ik dat niet meer zijn, dat weet ik nu.
En nog meer? Eigenlijk zijn er best heel veel soortgelijke mannen en vrouwen die op deze manier in relaties zitten en het is eigenlijk zoooo overzichtelijk. De mechanismes zijn allemaal hetzelfde. Grappig eigenlijk. Het draait allemaal om egostreling. Van zowel de mannen als de vrouwen. In den beginne trekt het juist aan want je vervult elkaars behoefte. Tot de man verder trekt omdat de spanning er af is en de vrouw haar prins op het witte paard ziet vertrekken maar al wel het complete sprookje compleet heeft.
Het is als afkicken van drugs. Even moeilijk, maar de mechanismes herkennen doet een hoop.
Ja, egostreling, bevestiging. Dat is mijn verslaving. Ik wil me geliefd, de mooiste, lekkerste, slimste enz voelen. Ooit gaf hij me dat. Ik ging daar roekeloos mee om. En, hoe ironisch en stom, ik kan er niet tegen dat hij dat gevoel is kwijtgeraakt. Wij hebben een kind samen en een relatie. Het ligt voor de hand dat ik mijn 'fix' bij hem zoek.
Mijn onzekerheid is groot. Ik voel weinig fundament in het leven. Maar ik weet inmiddels dat ik sterk ben. En ik heb ervaren dat ik het alleen kan. Het is alleen dat ik dat zo moet vechten om mij goed te voelen over mijzelf. Dat ik me niet alleen voel, niet waardevol genoeg om een relatie mee te willen. Niet waardevol genoeg om van te houden.
Ik weet hoe ik mijn rollen moet spelen. Ik weet hoe ik moet verleiden. Ik weet hoe ik grappig moet doen, en een man om mijn vinger moet winden. Maar het loopt allemaal op niets uit. Omdat ik er zelf ook niet in geloof.
Als het met mijn vriend uit gaat, wil ik me ook concentreren op mijzelf. Me lekker voelen met mijzelf. Ik moet tenslotte wel tot mijn 75ste iig met mezelf door!
Toekomstmuziek.
Dank je wel Hannah.
Ik weet als een zeker persoon dit leest hij ook wel een glimlach op zijn gezicht zou hebben. Zo vaak is dit mij verteld, zo vaak is mij dit voorgehouden. Maar het kwartje moet wel vallen.
Ik bleef heel lang in... 'ja, maar hij... '
Maar ik weet nu dat het eigenlijk helemaal niet belangrijk is wat hij wel of niet doet. Ik weet nu dat de sleutel bij mezelf ligt en dat ik mezelf moet geven wat ik zocht. En dan ineens komt er ruimte, komt er lucht om te ademen en komt er overzicht in wat er aan de hand is. Je ontdekt dat niemand het recht heeft om je op bepaalde wijze te behandelen en dat accepteer je dan als gewoon niet meer. Zonder nadenken, zonder wikken of wegen.
Maar je moet het wel horen.. je moet er wel aan willen. Maar je krijgt er veel voor terug.
Ik ben er nog niet, maar wel op de goede weg. Ik krijg nog evengoed de rillingen van dit soort verhalen en ik herken de valkuilen maar al te goed. Ik ben er nog gevoelig voor, maar ooit ga ik dat niet meer zijn, dat weet ik nu.
En nog meer? Eigenlijk zijn er best heel veel soortgelijke mannen en vrouwen die op deze manier in relaties zitten en het is eigenlijk zoooo overzichtelijk. De mechanismes zijn allemaal hetzelfde. Grappig eigenlijk. Het draait allemaal om egostreling. Van zowel de mannen als de vrouwen. In den beginne trekt het juist aan want je vervult elkaars behoefte. Tot de man verder trekt omdat de spanning er af is en de vrouw haar prins op het witte paard ziet vertrekken maar al wel het complete sprookje compleet heeft.
Het is als afkicken van drugs. Even moeilijk, maar de mechanismes herkennen doet een hoop.
Ja, egostreling, bevestiging. Dat is mijn verslaving. Ik wil me geliefd, de mooiste, lekkerste, slimste enz voelen. Ooit gaf hij me dat. Ik ging daar roekeloos mee om. En, hoe ironisch en stom, ik kan er niet tegen dat hij dat gevoel is kwijtgeraakt. Wij hebben een kind samen en een relatie. Het ligt voor de hand dat ik mijn 'fix' bij hem zoek.
Mijn onzekerheid is groot. Ik voel weinig fundament in het leven. Maar ik weet inmiddels dat ik sterk ben. En ik heb ervaren dat ik het alleen kan. Het is alleen dat ik dat zo moet vechten om mij goed te voelen over mijzelf. Dat ik me niet alleen voel, niet waardevol genoeg om een relatie mee te willen. Niet waardevol genoeg om van te houden.
Ik weet hoe ik mijn rollen moet spelen. Ik weet hoe ik moet verleiden. Ik weet hoe ik grappig moet doen, en een man om mijn vinger moet winden. Maar het loopt allemaal op niets uit. Omdat ik er zelf ook niet in geloof.
Als het met mijn vriend uit gaat, wil ik me ook concentreren op mijzelf. Me lekker voelen met mijzelf. Ik moet tenslotte wel tot mijn 75ste iig met mezelf door!
Toekomstmuziek.
woensdag 10 december 2008 om 21:20
Dat van die ruimte, of het overzicht wat je hebt, dat ken ik ook, gelukkig. Al schrijvende op dit forum, bijvoorbeeld. Ik zie steeds meer helder hoe de vork in de steel zit.
Ik hoop dat ik zover kom, dat ik een weloverwogen afscheid kan nemen. En daar achter blijf staan. Voor nu heb ik me voorgenomen het tot en met de 'feest'dagen uit te zingen. Me zo positief mogelijk op te stellen, met begrip en ruimte voor zijn behoeften en die van mij. Als laatste poging.
Ik probeer te kijken naar zijn en mijn aandeel. Hij kijkt op een andere manier tegen dingen aan dan ik, en beleeft ze ook anders. Ik probeer me in te leven, en daar op aan te sluiten, zonder mezelf uit het oog te verliezen.
Maar uiteindelijk werkt dat toch alleen, als hij dat ook doet.
Ik heb dat nog niet gezien.
Vanavond kwam hij binnen, en was heel chagrijnig. Reageerde zich af op mij en zijn zusje. Zij werd eerst boos. Daarna deed ze gewoon aardig. Ik liet hem met rust, daarna probeerde ik zijn gedrag met grapjes te neutraliseren. Dat lukte. Hij deed weer wat aardiger.
Geen sorry van zijn kant. Wel een korte knuffel.
Maarrrr... stel nou dat ik degene was geweest die chagrijnig was en me op dezelfde manier had misdragen, dan had hij nooit geprobeerd mij te begrijpen. Had hij geen grapjes gemaakt, zodat ik mij niet hoef te schamen. Nooit geaccepteerd dat mensen nou eenmaal chagrijnig zijn.
Hij had me de wind van voren gegeven, genegeerd, me verachtelijk gevonden. Maar niet ingeleefd in mij, mij niet geholpen.
Ik kan NOOIT écht samenleven met een man die zich zo slecht kan inleven, en zo hardvochtig opstelt.
Na zoiets weet ik weer, dat hij zo IS. Hij doet niet zo alleen tegen mij. Zoals zijn zusje daar over heen kan stappen, en gewoon weer aardig kan doen, dat kan ik niet. (Ik kon het alleen, omdat ik voornemens ben uit de relatie te stappen.) Daarvoor ben ik al teveel gekwetst. Ik vind het te onbeschoft, hij kan dit soort dingen maken, hij vindt dit gedrag normaal van zichzelf, maar verachtelijk bij een ander. Daar kan ik niet mee door één deur, laat staan samenwonen.
Ik hoop dat ik zover kom, dat ik een weloverwogen afscheid kan nemen. En daar achter blijf staan. Voor nu heb ik me voorgenomen het tot en met de 'feest'dagen uit te zingen. Me zo positief mogelijk op te stellen, met begrip en ruimte voor zijn behoeften en die van mij. Als laatste poging.
Ik probeer te kijken naar zijn en mijn aandeel. Hij kijkt op een andere manier tegen dingen aan dan ik, en beleeft ze ook anders. Ik probeer me in te leven, en daar op aan te sluiten, zonder mezelf uit het oog te verliezen.
Maar uiteindelijk werkt dat toch alleen, als hij dat ook doet.
Ik heb dat nog niet gezien.
Vanavond kwam hij binnen, en was heel chagrijnig. Reageerde zich af op mij en zijn zusje. Zij werd eerst boos. Daarna deed ze gewoon aardig. Ik liet hem met rust, daarna probeerde ik zijn gedrag met grapjes te neutraliseren. Dat lukte. Hij deed weer wat aardiger.
Geen sorry van zijn kant. Wel een korte knuffel.
Maarrrr... stel nou dat ik degene was geweest die chagrijnig was en me op dezelfde manier had misdragen, dan had hij nooit geprobeerd mij te begrijpen. Had hij geen grapjes gemaakt, zodat ik mij niet hoef te schamen. Nooit geaccepteerd dat mensen nou eenmaal chagrijnig zijn.
Hij had me de wind van voren gegeven, genegeerd, me verachtelijk gevonden. Maar niet ingeleefd in mij, mij niet geholpen.
Ik kan NOOIT écht samenleven met een man die zich zo slecht kan inleven, en zo hardvochtig opstelt.
Na zoiets weet ik weer, dat hij zo IS. Hij doet niet zo alleen tegen mij. Zoals zijn zusje daar over heen kan stappen, en gewoon weer aardig kan doen, dat kan ik niet. (Ik kon het alleen, omdat ik voornemens ben uit de relatie te stappen.) Daarvoor ben ik al teveel gekwetst. Ik vind het te onbeschoft, hij kan dit soort dingen maken, hij vindt dit gedrag normaal van zichzelf, maar verachtelijk bij een ander. Daar kan ik niet mee door één deur, laat staan samenwonen.
woensdag 10 december 2008 om 21:21
quote:domnaiefmutsje schreef op 10 december 2008 @ 20:50:
[...]
Jullie verwachtingen zijn anders. Heeft niets met goed of slecht te maken, maar ze komen niet overeen. Je moet toch samen een gezamelijk doel hebben, anders loopt het dus mis met alle verwijten van dien.
Volg de weg die goed voor jou is. De weg opwaarts. Hij is welkom te volgen, hij kan ook gaan. Dat is dan aan hem.
Dan neem jij verantwoording over jouw leven en geeft die van hem terug aan hem.
Dankjewel dnm
Ik moet het heft weer in eigen handen nemen, van mezelf houden ik hou van erg veel mensen, maar niet zoveel van mezelf als ik zou moeten.
En idd.. hup respect!
Voel me stukken beter.
[...]
Jullie verwachtingen zijn anders. Heeft niets met goed of slecht te maken, maar ze komen niet overeen. Je moet toch samen een gezamelijk doel hebben, anders loopt het dus mis met alle verwijten van dien.
Volg de weg die goed voor jou is. De weg opwaarts. Hij is welkom te volgen, hij kan ook gaan. Dat is dan aan hem.
Dan neem jij verantwoording over jouw leven en geeft die van hem terug aan hem.
Dankjewel dnm
Ik moet het heft weer in eigen handen nemen, van mezelf houden ik hou van erg veel mensen, maar niet zoveel van mezelf als ik zou moeten.
En idd.. hup respect!
Voel me stukken beter.
woensdag 10 december 2008 om 21:24
quote:windowsvista schreef op 10 december 2008 @ 21:20:
Dat van die ruimte, of het overzicht wat je hebt, dat ken ik ook, gelukkig. Al schrijvende op dit forum, bijvoorbeeld. Ik zie steeds meer helder hoe de vork in de steel zit.
Ik hoop dat ik zover kom, dat ik een weloverwogen afscheid kan nemen. En daar achter blijf staan. Voor nu heb ik me voorgenomen het tot en met de 'feest'dagen uit te zingen. Me zo positief mogelijk op te stellen, met begrip en ruimte voor zijn behoeften en die van mij. Als laatste poging.
Ik probeer te kijken naar zijn en mijn aandeel. Hij kijkt op een andere manier tegen dingen aan dan ik, en beleeft ze ook anders. Ik probeer me in te leven, en daar op aan te sluiten, zonder mezelf uit het oog te verliezen.
Maar uiteindelijk werkt dat toch alleen, als hij dat ook doet.
Ik heb dat nog niet gezien.
Vanavond kwam hij binnen, en was heel chagrijnig. Reageerde zich af op mij en zijn zusje. Zij werd eerst boos. Daarna deed ze gewoon aardig. Ik liet hem met rust, daarna probeerde ik zijn gedrag met grapjes te neutraliseren. Dat lukte. Hij deed weer wat aardiger.
Geen sorry van zijn kant. Wel een korte knuffel.
Maarrrr... stel nou dat ik degene was geweest die chagrijnig was en me op dezelfde manier had misdragen, dan had hij nooit geprobeerd mij te begrijpen. Had hij geen grapjes gemaakt, zodat ik mij niet hoef te schamen. Nooit geaccepteerd dat mensen nou eenmaal chagrijnig zijn.
Hij had me de wind van voren gegeven, genegeerd, me verachtelijk gevonden. Maar niet ingeleefd in mij, mij niet geholpen.
Ik kan NOOIT écht samenleven met een man die zich zo slecht kan inleven, en zo hardvochtig opstelt.
Na zoiets weet ik weer, dat hij zo IS. Hij doet niet zo alleen tegen mij. Zoals zijn zusje daar over heen kan stappen, en gewoon weer aardig kan doen, dat kan ik niet. (Ik kon het alleen, omdat ik voornemens ben uit de relatie te stappen.) Daarvoor ben ik al teveel gekwetst. Ik vind het te onbeschoft, hij kan dit soort dingen maken, hij vindt dit gedrag normaal van zichzelf, maar verachtelijk bij een ander. Daar kan ik niet mee door één deur, laat staan samenwonen.
Goedzo windowsvista hou van jezelf, kies voor jezelf, ga voor jou. Jij moet gelukkig zijn, hoe onrechtvaardig is hij als hij zelf van alles mag, en als jij het doet hij je verachtelijk vind?
En natuurlijk reageert zijn zusje er anders op, ze is zijn zusje, heeft een bepaalde afstand, ze gaat verder, want ze gaat aan t einde van de avond naar huis, en jij bent zijn partner dus logisch dat je het anders beleeft dan zij.
Dat van die ruimte, of het overzicht wat je hebt, dat ken ik ook, gelukkig. Al schrijvende op dit forum, bijvoorbeeld. Ik zie steeds meer helder hoe de vork in de steel zit.
Ik hoop dat ik zover kom, dat ik een weloverwogen afscheid kan nemen. En daar achter blijf staan. Voor nu heb ik me voorgenomen het tot en met de 'feest'dagen uit te zingen. Me zo positief mogelijk op te stellen, met begrip en ruimte voor zijn behoeften en die van mij. Als laatste poging.
Ik probeer te kijken naar zijn en mijn aandeel. Hij kijkt op een andere manier tegen dingen aan dan ik, en beleeft ze ook anders. Ik probeer me in te leven, en daar op aan te sluiten, zonder mezelf uit het oog te verliezen.
Maar uiteindelijk werkt dat toch alleen, als hij dat ook doet.
Ik heb dat nog niet gezien.
Vanavond kwam hij binnen, en was heel chagrijnig. Reageerde zich af op mij en zijn zusje. Zij werd eerst boos. Daarna deed ze gewoon aardig. Ik liet hem met rust, daarna probeerde ik zijn gedrag met grapjes te neutraliseren. Dat lukte. Hij deed weer wat aardiger.
Geen sorry van zijn kant. Wel een korte knuffel.
Maarrrr... stel nou dat ik degene was geweest die chagrijnig was en me op dezelfde manier had misdragen, dan had hij nooit geprobeerd mij te begrijpen. Had hij geen grapjes gemaakt, zodat ik mij niet hoef te schamen. Nooit geaccepteerd dat mensen nou eenmaal chagrijnig zijn.
Hij had me de wind van voren gegeven, genegeerd, me verachtelijk gevonden. Maar niet ingeleefd in mij, mij niet geholpen.
Ik kan NOOIT écht samenleven met een man die zich zo slecht kan inleven, en zo hardvochtig opstelt.
Na zoiets weet ik weer, dat hij zo IS. Hij doet niet zo alleen tegen mij. Zoals zijn zusje daar over heen kan stappen, en gewoon weer aardig kan doen, dat kan ik niet. (Ik kon het alleen, omdat ik voornemens ben uit de relatie te stappen.) Daarvoor ben ik al teveel gekwetst. Ik vind het te onbeschoft, hij kan dit soort dingen maken, hij vindt dit gedrag normaal van zichzelf, maar verachtelijk bij een ander. Daar kan ik niet mee door één deur, laat staan samenwonen.
Goedzo windowsvista hou van jezelf, kies voor jezelf, ga voor jou. Jij moet gelukkig zijn, hoe onrechtvaardig is hij als hij zelf van alles mag, en als jij het doet hij je verachtelijk vind?
En natuurlijk reageert zijn zusje er anders op, ze is zijn zusje, heeft een bepaalde afstand, ze gaat verder, want ze gaat aan t einde van de avond naar huis, en jij bent zijn partner dus logisch dat je het anders beleeft dan zij.
woensdag 10 december 2008 om 21:25
quote:windowsvista schreef op 10 december 2008 @ 21:00:
[...]
Ja, egostreling, bevestiging. Dat is mijn verslaving. Ik wil me geliefd, de mooiste, lekkerste, slimste enz voelen. Ooit gaf hij me dat. Ik ging daar roekeloos mee om. En, hoe ironisch en stom, ik kan er niet tegen dat hij dat gevoel is kwijtgeraakt. Wij hebben een kind samen en een relatie. Het ligt voor de hand dat ik mijn 'fix' bij hem zoek.
Mijn onzekerheid is groot. Ik voel weinig fundament in het leven. Maar ik weet inmiddels dat ik sterk ben. En ik heb ervaren dat ik het alleen kan. Het is alleen dat ik dat zo moet vechten om mij goed te voelen over mijzelf. Dat ik me niet alleen voel, niet waardevol genoeg om een relatie mee te willen. Niet waardevol genoeg om van te houden.
Ik weet hoe ik mijn rollen moet spelen. Ik weet hoe ik moet verleiden. Ik weet hoe ik grappig moet doen, en een man om mijn vinger moet winden. Maar het loopt allemaal op niets uit. Omdat ik er zelf ook niet in geloof.
Als het met mijn vriend uit gaat, wil ik me ook concentreren op mijzelf. Me lekker voelen met mijzelf. Ik moet tenslotte wel tot mijn 75ste iig met mezelf door!
Toekomstmuziek.
Je wordt nu op en top met jezelf geconfronteerd. Das ff moeilijk. Je gaat harder verlangen naar wat je zoekt nu en je komt er zo langzamerhand achter dat je het daar niet moet zoeken en het daar niet kan vinden. Zelfs niet bij de meest fantastische vent
Hannah, WV,
[...]
Ja, egostreling, bevestiging. Dat is mijn verslaving. Ik wil me geliefd, de mooiste, lekkerste, slimste enz voelen. Ooit gaf hij me dat. Ik ging daar roekeloos mee om. En, hoe ironisch en stom, ik kan er niet tegen dat hij dat gevoel is kwijtgeraakt. Wij hebben een kind samen en een relatie. Het ligt voor de hand dat ik mijn 'fix' bij hem zoek.
Mijn onzekerheid is groot. Ik voel weinig fundament in het leven. Maar ik weet inmiddels dat ik sterk ben. En ik heb ervaren dat ik het alleen kan. Het is alleen dat ik dat zo moet vechten om mij goed te voelen over mijzelf. Dat ik me niet alleen voel, niet waardevol genoeg om een relatie mee te willen. Niet waardevol genoeg om van te houden.
Ik weet hoe ik mijn rollen moet spelen. Ik weet hoe ik moet verleiden. Ik weet hoe ik grappig moet doen, en een man om mijn vinger moet winden. Maar het loopt allemaal op niets uit. Omdat ik er zelf ook niet in geloof.
Als het met mijn vriend uit gaat, wil ik me ook concentreren op mijzelf. Me lekker voelen met mijzelf. Ik moet tenslotte wel tot mijn 75ste iig met mezelf door!
Toekomstmuziek.
Je wordt nu op en top met jezelf geconfronteerd. Das ff moeilijk. Je gaat harder verlangen naar wat je zoekt nu en je komt er zo langzamerhand achter dat je het daar niet moet zoeken en het daar niet kan vinden. Zelfs niet bij de meest fantastische vent
Hannah, WV,
woensdag 10 december 2008 om 21:33
terug dnm!
Ik besef me nu dat ik mijn geluk en gevoel in zijn handen heb gelegd terwijl ik het bij mezelf moet houden. Hij heeft me gekwetst, dingen tegen me gebruikt.
Het interesseerde me niet veel wat anderen van me dachten, in het algemeen gezien dan, lekker gek doen op straat, lekker zoenen mmm. Hij maakt zich altijd druk wat een ander van hem vind. Hier ben ik ook door veranderd. Als hij zat te klagen kon ik het wegwuiven, nu trek ik me van alles aan. "wat vind hij van me?" etc
Ik twijfel zelfs over mijn haar & makeup omdat ik hem ooit heb gevraagd wat hij mooier vind. Hij vind me mooier zonder eyeliner zegt hij, terwijl ik altijd eyeliner op heb. Ik voel me mooi met, en dat weet hij. Hij maakt me aan het twijfelen, omdat ik mezelf kwetsbaar heb opgesteld en hij me pakt op de punten waarop hij me kan pakken.
Ik leer veel van het 'oogkleppen' topic.
Ik ben zelfverzekerder geworden doordat ik veel ben afgevallen en nu het figuur heb wat ik altijd gewild heb. Heb een piercing genomen, dit wou hij eerst ook niet. Hij weet dat ik aandacht krijg van de jongens in mijn woonplaats, als ik op stap ga is hij dus ook zenuwachtig en hij wil nooit samen met mij op stap hier.
Ik denk dat hij me daarom ook zo laat voelen, zodat ik me klein voel, zodat ik blijf misschien.
Maar wat heeft het voor zin om samen te zijn met een vriendin die ongelukkig is? Waarom wil hij geen vriendin die zelfverzekerd is en blij met zichzelf?
Ik begrijp het niet, maar gelukkig leer ik veel van jullie.
Ik besef me nu dat ik mijn geluk en gevoel in zijn handen heb gelegd terwijl ik het bij mezelf moet houden. Hij heeft me gekwetst, dingen tegen me gebruikt.
Het interesseerde me niet veel wat anderen van me dachten, in het algemeen gezien dan, lekker gek doen op straat, lekker zoenen mmm. Hij maakt zich altijd druk wat een ander van hem vind. Hier ben ik ook door veranderd. Als hij zat te klagen kon ik het wegwuiven, nu trek ik me van alles aan. "wat vind hij van me?" etc
Ik twijfel zelfs over mijn haar & makeup omdat ik hem ooit heb gevraagd wat hij mooier vind. Hij vind me mooier zonder eyeliner zegt hij, terwijl ik altijd eyeliner op heb. Ik voel me mooi met, en dat weet hij. Hij maakt me aan het twijfelen, omdat ik mezelf kwetsbaar heb opgesteld en hij me pakt op de punten waarop hij me kan pakken.
Ik leer veel van het 'oogkleppen' topic.
Ik ben zelfverzekerder geworden doordat ik veel ben afgevallen en nu het figuur heb wat ik altijd gewild heb. Heb een piercing genomen, dit wou hij eerst ook niet. Hij weet dat ik aandacht krijg van de jongens in mijn woonplaats, als ik op stap ga is hij dus ook zenuwachtig en hij wil nooit samen met mij op stap hier.
Ik denk dat hij me daarom ook zo laat voelen, zodat ik me klein voel, zodat ik blijf misschien.
Maar wat heeft het voor zin om samen te zijn met een vriendin die ongelukkig is? Waarom wil hij geen vriendin die zelfverzekerd is en blij met zichzelf?
Ik begrijp het niet, maar gelukkig leer ik veel van jullie.
woensdag 10 december 2008 om 22:32
quote:windowsvista schreef op 10 december 2008 @ 21:00:
[...]
Mijn onzekerheid is groot. Ik voel weinig fundament in het leven. Maar ik weet inmiddels dat ik sterk ben. En ik heb ervaren dat ik het alleen kan. Het is alleen dat ik dat zo moet vechten om mij goed te voelen over mijzelf. Dat ik me niet alleen voel, niet waardevol genoeg om een relatie mee te willen. Niet waardevol genoeg om van te houden.
Ik weet hoe ik mijn rollen moet spelen. Ik weet hoe ik moet verleiden. Ik weet hoe ik grappig moet doen, en een man om mijn vinger moet winden. Maar het loopt allemaal op niets uit. Omdat ik er zelf ook niet in geloof.
Als het met mijn vriend uit gaat, wil ik me ook concentreren op mijzelf. Me lekker voelen met mijzelf. Ik moet tenslotte wel tot mijn 75ste iig met mezelf door!
Toekomstmuziek.
Lieve WV, je bent ook je eigen fundament! Zonder jezelf ben je nergens. Wat je denk ik vooral moet proberen is jezelf niet te verliezen in je relatie. Als je het idee hebt dat je vriend niet kan of zal veranderen dan moet jij bedenken of dat oke is, of je dan gelukkig met hem kunt zijn.
En natuurlijk is je onzekerheid groot! Heel logisch.
[...]
Mijn onzekerheid is groot. Ik voel weinig fundament in het leven. Maar ik weet inmiddels dat ik sterk ben. En ik heb ervaren dat ik het alleen kan. Het is alleen dat ik dat zo moet vechten om mij goed te voelen over mijzelf. Dat ik me niet alleen voel, niet waardevol genoeg om een relatie mee te willen. Niet waardevol genoeg om van te houden.
Ik weet hoe ik mijn rollen moet spelen. Ik weet hoe ik moet verleiden. Ik weet hoe ik grappig moet doen, en een man om mijn vinger moet winden. Maar het loopt allemaal op niets uit. Omdat ik er zelf ook niet in geloof.
Als het met mijn vriend uit gaat, wil ik me ook concentreren op mijzelf. Me lekker voelen met mijzelf. Ik moet tenslotte wel tot mijn 75ste iig met mezelf door!
Toekomstmuziek.
Lieve WV, je bent ook je eigen fundament! Zonder jezelf ben je nergens. Wat je denk ik vooral moet proberen is jezelf niet te verliezen in je relatie. Als je het idee hebt dat je vriend niet kan of zal veranderen dan moet jij bedenken of dat oke is, of je dan gelukkig met hem kunt zijn.
En natuurlijk is je onzekerheid groot! Heel logisch.
woensdag 10 december 2008 om 22:36
quote:windowsvista schreef op 10 december 2008 @ 21:20:
Dat van die ruimte, of het overzicht wat je hebt, dat ken ik ook, gelukkig. Al schrijvende op dit forum, bijvoorbeeld. Ik zie steeds meer helder hoe de vork in de steel zit.
Ik hoop dat ik zover kom, dat ik een weloverwogen afscheid kan nemen. En daar achter blijf staan. Voor nu heb ik me voorgenomen het tot en met de 'feest'dagen uit te zingen. Me zo positief mogelijk op te stellen, met begrip en ruimte voor zijn behoeften en die van mij. Als laatste poging.
Ik probeer te kijken naar zijn en mijn aandeel. Hij kijkt op een andere manier tegen dingen aan dan ik, en beleeft ze ook anders. Ik probeer me in te leven, en daar op aan te sluiten, zonder mezelf uit het oog te verliezen.
Maar uiteindelijk werkt dat toch alleen, als hij dat ook doet.
Ik heb dat nog niet gezien.
Vanavond kwam hij binnen, en was heel chagrijnig. Reageerde zich af op mij en zijn zusje. Zij werd eerst boos. Daarna deed ze gewoon aardig. Ik liet hem met rust, daarna probeerde ik zijn gedrag met grapjes te neutraliseren. Dat lukte. Hij deed weer wat aardiger.
Geen sorry van zijn kant. Wel een korte knuffel.
Maarrrr... stel nou dat ik degene was geweest die chagrijnig was en me op dezelfde manier had misdragen, dan had hij nooit geprobeerd mij te begrijpen. Had hij geen grapjes gemaakt, zodat ik mij niet hoef te schamen. Nooit geaccepteerd dat mensen nou eenmaal chagrijnig zijn.
Hij had me de wind van voren gegeven, genegeerd, me verachtelijk gevonden. Maar niet ingeleefd in mij, mij niet geholpen.
Ik kan NOOIT écht samenleven met een man die zich zo slecht kan inleven, en zo hardvochtig opstelt.
Na zoiets weet ik weer, dat hij zo IS. Hij doet niet zo alleen tegen mij. Zoals zijn zusje daar over heen kan stappen, en gewoon weer aardig kan doen, dat kan ik niet. (Ik kon het alleen, omdat ik voornemens ben uit de relatie te stappen.) Daarvoor ben ik al teveel gekwetst. Ik vind het te onbeschoft, hij kan dit soort dingen maken, hij vindt dit gedrag normaal van zichzelf, maar verachtelijk bij een ander. Daar kan ik niet mee door één deur, laat staan samenwonen.
Goed dat je zegt een soort laatste poging te willen doen. Maar probeer daar niet te veel druk op te leggen. Ik heb het vaak gedacht. Nog een paar weken en dan ga ik echt weg dacht ik dan steeds. Ik deed mijn best en merkte dat het lastig was, dat het niet lukte bijvoorbeeld. Als mijn eigen 'deadline' dan in zicht kwam ging ik terug krabbelen, dan verschoof ik het opnieuw een paar weken.
Is helemaal niet erg maar wat ik bedoel te zeggen is dat je niet te veel druk bij jezelf maar zeker ook bij je vriend moet leggen.
En als hij zo IS dan moet je je vooral bedenken of hij zo kan zijn samen met jou. Kijk naar jezelf en kies op basis van wat jij belangrijk vindt.
Eng he, over dit soort dingen nadenken?!
Dat van die ruimte, of het overzicht wat je hebt, dat ken ik ook, gelukkig. Al schrijvende op dit forum, bijvoorbeeld. Ik zie steeds meer helder hoe de vork in de steel zit.
Ik hoop dat ik zover kom, dat ik een weloverwogen afscheid kan nemen. En daar achter blijf staan. Voor nu heb ik me voorgenomen het tot en met de 'feest'dagen uit te zingen. Me zo positief mogelijk op te stellen, met begrip en ruimte voor zijn behoeften en die van mij. Als laatste poging.
Ik probeer te kijken naar zijn en mijn aandeel. Hij kijkt op een andere manier tegen dingen aan dan ik, en beleeft ze ook anders. Ik probeer me in te leven, en daar op aan te sluiten, zonder mezelf uit het oog te verliezen.
Maar uiteindelijk werkt dat toch alleen, als hij dat ook doet.
Ik heb dat nog niet gezien.
Vanavond kwam hij binnen, en was heel chagrijnig. Reageerde zich af op mij en zijn zusje. Zij werd eerst boos. Daarna deed ze gewoon aardig. Ik liet hem met rust, daarna probeerde ik zijn gedrag met grapjes te neutraliseren. Dat lukte. Hij deed weer wat aardiger.
Geen sorry van zijn kant. Wel een korte knuffel.
Maarrrr... stel nou dat ik degene was geweest die chagrijnig was en me op dezelfde manier had misdragen, dan had hij nooit geprobeerd mij te begrijpen. Had hij geen grapjes gemaakt, zodat ik mij niet hoef te schamen. Nooit geaccepteerd dat mensen nou eenmaal chagrijnig zijn.
Hij had me de wind van voren gegeven, genegeerd, me verachtelijk gevonden. Maar niet ingeleefd in mij, mij niet geholpen.
Ik kan NOOIT écht samenleven met een man die zich zo slecht kan inleven, en zo hardvochtig opstelt.
Na zoiets weet ik weer, dat hij zo IS. Hij doet niet zo alleen tegen mij. Zoals zijn zusje daar over heen kan stappen, en gewoon weer aardig kan doen, dat kan ik niet. (Ik kon het alleen, omdat ik voornemens ben uit de relatie te stappen.) Daarvoor ben ik al teveel gekwetst. Ik vind het te onbeschoft, hij kan dit soort dingen maken, hij vindt dit gedrag normaal van zichzelf, maar verachtelijk bij een ander. Daar kan ik niet mee door één deur, laat staan samenwonen.
Goed dat je zegt een soort laatste poging te willen doen. Maar probeer daar niet te veel druk op te leggen. Ik heb het vaak gedacht. Nog een paar weken en dan ga ik echt weg dacht ik dan steeds. Ik deed mijn best en merkte dat het lastig was, dat het niet lukte bijvoorbeeld. Als mijn eigen 'deadline' dan in zicht kwam ging ik terug krabbelen, dan verschoof ik het opnieuw een paar weken.
Is helemaal niet erg maar wat ik bedoel te zeggen is dat je niet te veel druk bij jezelf maar zeker ook bij je vriend moet leggen.
En als hij zo IS dan moet je je vooral bedenken of hij zo kan zijn samen met jou. Kijk naar jezelf en kies op basis van wat jij belangrijk vindt.
Eng he, over dit soort dingen nadenken?!
zondag 14 december 2008 om 14:46
Herkenbaar....W.Vista, wel fijn dat je nog een eigen plekje hebt. Dat is nu juist bij mij een belemmering, ik woon samen in Amsterdam terwijl ik hier mijn leven heb ( werk en studie) woont mijn familie in het oosten van het land. Woonruimte vinden in Amsterdam dat zal niet gaan omdat het schaars is en veeeeel te duur, daarnaast heb ik een hondje en die mag nooit mee op een kamertje. Maar goed, mijn relatie loopt enige tijd niet lekker. Hij werkt er nu ( na 2 jaar) wel hard aan en houdt rekening met mij. Maar ik ben niet echt meer verliefd op hem, het is de angst van het uitmaken en dat ik geen woonruimte kan vinden, het ten kostte zal gaan van het afstuderen en mijn geestelijke conditie( de grote veranderingen zeg maar) Hij is wel mijn maatje en ik ben erg bang voor het uitmaken... Ik kan je geen advies geven Vista, maar wel zeggen dat het fijn is dat je nog je eigen plekje hebt! Sterkte!
zondag 14 december 2008 om 15:23
WV, je komt heel langzaam tot de ontdekking dat dit het niet is. En dat is eng. Als dat 'grote project' wegvalt wat ga je dan doen met je leven? Zo ervoer ik het tenminste. Ik realiseer me ook dat zo'n relatie je hele leven beheerst. Ik sta nu met lege handen na een slopende relatie van 3 jaar en dat is niet fijn. Waar ik hard voor wilde werken, mijn energie in wilde steken bleek een corrupte gokkast te zijn. Nu ik de relatie heb beeindigd en niets heb om me op te focussen (ja mezelf maar dat ga ik vaak uit de weg) blijkt dat de relatie een afleiding was van mijn eigen onzekerheden en twijfels.
Verstandelijk weet je heel goed hoe de vork in de steel zit maar praktisch gezien weet je niet wat je met al die nieuwe informatie moet. Weten dat je een ander niet kunt veranderen op hoofdniveau is toch anders dan het weten op buikniveau. Dat het kwartje ook daadwerkelijk valt zoals DNM mooi beschrijft Het zien als een proces, helpt je wellicht minder hard voor jezelf te zijn. Het is loskomen van een drug, zo voelt het ook. Afkickverschijnselen in de vorm van "heb ik het wel goed aangepakt, had ik niet meer mijn best moeten doen, ach hij viel best mee ik ben degene die zich aanstelt etc."
Alleen om niet met die enorme verantwoordelijkheid voor jezelf geconfronteerd te worden. Ook ik zit nog met de verwerking van de afgelopen relatie. Van onverschilligheid naar woede en weer terug. Er is zoveel gebeurd, zo aan mijn basis gemorreld dat ik alle tijd en ruimte benut om mezelf weer beetje bij beetje op te rapen.
Ondanks het nare gevoel van afkicken ben ik zo gelukkig met het feit dat ik geen relatie meer met hem heb. De pijn en eenzaamheid waren tijdens de relatie echt niet te verteren. Terwijl ik nu in alle stilte hem beetje bij beetje los kan laten. Het is mijn verantwoordelijkheid om een goed fundament aan te leggen en het bij hem neerleggen werkte verlammend ipv bevrijdend.
Sommige mensen treden schoppend en tierend het paradijs binnen...omdat het 'paradijs' je eigen Zelf is en we juist daar niet naar willen kijken. Dan is het inderdaad moeilijk om het 'voor jezelf kiezen' als positief te beleven. Het voelt eerder aan als zelfverloochening. Zoals een junk zichzelf voorhoudt dat hij uit liefde voor zichzelf nog een shot neemt want dat nare gevoel wil hij graag kwijt. Nou die verslaving zorgt juist voor de versterking van dat nare gevoel en zo blijft hij in een neerwaartse spiraal denken en uiteindelijk wordt wat als eerste instantie als een redding voelt, de ondergang van een persoon.
En in dat licht zie ik ook destructieve relaties: als er echt hoop is dan voel je dat snel genoeg. Als het valse hoop is, dan hoef je alleen maar te voelen wat de teleurstellingen keer op keer met je doen voordat je innerlijk besluit voorgoed voor jezelf te kiezen.
(f)
Verstandelijk weet je heel goed hoe de vork in de steel zit maar praktisch gezien weet je niet wat je met al die nieuwe informatie moet. Weten dat je een ander niet kunt veranderen op hoofdniveau is toch anders dan het weten op buikniveau. Dat het kwartje ook daadwerkelijk valt zoals DNM mooi beschrijft Het zien als een proces, helpt je wellicht minder hard voor jezelf te zijn. Het is loskomen van een drug, zo voelt het ook. Afkickverschijnselen in de vorm van "heb ik het wel goed aangepakt, had ik niet meer mijn best moeten doen, ach hij viel best mee ik ben degene die zich aanstelt etc."
Alleen om niet met die enorme verantwoordelijkheid voor jezelf geconfronteerd te worden. Ook ik zit nog met de verwerking van de afgelopen relatie. Van onverschilligheid naar woede en weer terug. Er is zoveel gebeurd, zo aan mijn basis gemorreld dat ik alle tijd en ruimte benut om mezelf weer beetje bij beetje op te rapen.
Ondanks het nare gevoel van afkicken ben ik zo gelukkig met het feit dat ik geen relatie meer met hem heb. De pijn en eenzaamheid waren tijdens de relatie echt niet te verteren. Terwijl ik nu in alle stilte hem beetje bij beetje los kan laten. Het is mijn verantwoordelijkheid om een goed fundament aan te leggen en het bij hem neerleggen werkte verlammend ipv bevrijdend.
Sommige mensen treden schoppend en tierend het paradijs binnen...omdat het 'paradijs' je eigen Zelf is en we juist daar niet naar willen kijken. Dan is het inderdaad moeilijk om het 'voor jezelf kiezen' als positief te beleven. Het voelt eerder aan als zelfverloochening. Zoals een junk zichzelf voorhoudt dat hij uit liefde voor zichzelf nog een shot neemt want dat nare gevoel wil hij graag kwijt. Nou die verslaving zorgt juist voor de versterking van dat nare gevoel en zo blijft hij in een neerwaartse spiraal denken en uiteindelijk wordt wat als eerste instantie als een redding voelt, de ondergang van een persoon.
En in dat licht zie ik ook destructieve relaties: als er echt hoop is dan voel je dat snel genoeg. Als het valse hoop is, dan hoef je alleen maar te voelen wat de teleurstellingen keer op keer met je doen voordat je innerlijk besluit voorgoed voor jezelf te kiezen.
(f)
zondag 14 december 2008 om 18:20
quote:Sensy12 schreef op 14 december 2008 @ 15:23:
WV, je komt heel langzaam tot de ontdekking dat dit het niet is. En dat is eng. Als dat 'grote project' wegvalt wat ga je dan doen met je leven? Zo ervoer ik het tenminste. Ik realiseer me ook dat zo'n relatie je hele leven beheerst. Ik sta nu met lege handen na een slopende relatie van 3 jaar en dat is niet fijn. Waar ik hard voor wilde werken, mijn energie in wilde steken bleek een corrupte gokkast te zijn. Nu ik de relatie heb beeindigd en niets heb om me op te focussen (ja mezelf maar dat ga ik vaak uit de weg) blijkt dat de relatie een afleiding was van mijn eigen onzekerheden en twijfels.
Verstandelijk weet je heel goed hoe de vork in de steel zit maar praktisch gezien weet je niet wat je met al die nieuwe informatie moet. Weten dat je een ander niet kunt veranderen op hoofdniveau is toch anders dan het weten op buikniveau. Dat het kwartje ook daadwerkelijk valt zoals DNM mooi beschrijft Het zien als een proces, helpt je wellicht minder hard voor jezelf te zijn. Het is loskomen van een drug, zo voelt het ook. Afkickverschijnselen in de vorm van "heb ik het wel goed aangepakt, had ik niet meer mijn best moeten doen, ach hij viel best mee ik ben degene die zich aanstelt etc."
Alleen om niet met die enorme verantwoordelijkheid voor jezelf geconfronteerd te worden. Ook ik zit nog met de verwerking van de afgelopen relatie. Van onverschilligheid naar woede en weer terug. Er is zoveel gebeurd, zo aan mijn basis gemorreld dat ik alle tijd en ruimte benut om mezelf weer beetje bij beetje op te rapen.
Ondanks het nare gevoel van afkicken ben ik zo gelukkig met het feit dat ik geen relatie meer met hem heb. De pijn en eenzaamheid waren tijdens de relatie echt niet te verteren. Terwijl ik nu in alle stilte hem beetje bij beetje los kan laten. Het is mijn verantwoordelijkheid om een goed fundament aan te leggen en het bij hem neerleggen werkte verlammend ipv bevrijdend.
Sommige mensen treden schoppend en tierend het paradijs binnen...omdat het 'paradijs' je eigen Zelf is en we juist daar niet naar willen kijken. Dan is het inderdaad moeilijk om het 'voor jezelf kiezen' als positief te beleven. Het voelt eerder aan als zelfverloochening. Zoals een junk zichzelf voorhoudt dat hij uit liefde voor zichzelf nog een shot neemt want dat nare gevoel wil hij graag kwijt. Nou die verslaving zorgt juist voor de versterking van dat nare gevoel en zo blijft hij in een neerwaartse spiraal denken en uiteindelijk wordt wat als eerste instantie als een redding voelt, de ondergang van een persoon.
En in dat licht zie ik ook destructieve relaties: als er echt hoop is dan voel je dat snel genoeg. Als het valse hoop is, dan hoef je alleen maar te voelen wat de teleurstellingen keer op keer met je doen voordat je innerlijk besluit voorgoed voor jezelf te kiezen.
(f)
wat een ervaring Sensy,
het klopt wat je verteld.
Ik leer nu steeds meer dat wat ik voel, geen echte hoop is.
Maar dat ik het mezelf aanpraat omdat ik niet over mezelf wil nadenken. Ik hou er niet van om "alleen" te zijn, ik vind het geweldig om mijn liefde te geven, om helemaal in de wolken te zijn etc, wie niet. Maar van hem heb ik meer gemaakt dan wat hij echt was. Nu heb ik minder contact met hem en zie ik pas hoe weinig hij voor me over heeft, hoe egoïstisch hij is en hoeveel hij in mijn schoenen schuift.
Echt alles heeft de stempel: dat komt omdat jij....
Toen ze dat hier op het forum zeiden viel het kwartje voor mij.
Hij gebruikte inderdaad al mijn zwakheden tegen mij.
en welke man die van een vrouw houdt doet dan?
Als je van iemand houdt doe je dat gewoon niet.
Ik was er echt kwaad om, en die dingen doen je beseffen dat het niet oké is.
Het is echt afkicken, wat kon ik anders doen? Wat als ik..?
Dat heeft geen zin, iemand is zoals hij is..
WV, je komt heel langzaam tot de ontdekking dat dit het niet is. En dat is eng. Als dat 'grote project' wegvalt wat ga je dan doen met je leven? Zo ervoer ik het tenminste. Ik realiseer me ook dat zo'n relatie je hele leven beheerst. Ik sta nu met lege handen na een slopende relatie van 3 jaar en dat is niet fijn. Waar ik hard voor wilde werken, mijn energie in wilde steken bleek een corrupte gokkast te zijn. Nu ik de relatie heb beeindigd en niets heb om me op te focussen (ja mezelf maar dat ga ik vaak uit de weg) blijkt dat de relatie een afleiding was van mijn eigen onzekerheden en twijfels.
Verstandelijk weet je heel goed hoe de vork in de steel zit maar praktisch gezien weet je niet wat je met al die nieuwe informatie moet. Weten dat je een ander niet kunt veranderen op hoofdniveau is toch anders dan het weten op buikniveau. Dat het kwartje ook daadwerkelijk valt zoals DNM mooi beschrijft Het zien als een proces, helpt je wellicht minder hard voor jezelf te zijn. Het is loskomen van een drug, zo voelt het ook. Afkickverschijnselen in de vorm van "heb ik het wel goed aangepakt, had ik niet meer mijn best moeten doen, ach hij viel best mee ik ben degene die zich aanstelt etc."
Alleen om niet met die enorme verantwoordelijkheid voor jezelf geconfronteerd te worden. Ook ik zit nog met de verwerking van de afgelopen relatie. Van onverschilligheid naar woede en weer terug. Er is zoveel gebeurd, zo aan mijn basis gemorreld dat ik alle tijd en ruimte benut om mezelf weer beetje bij beetje op te rapen.
Ondanks het nare gevoel van afkicken ben ik zo gelukkig met het feit dat ik geen relatie meer met hem heb. De pijn en eenzaamheid waren tijdens de relatie echt niet te verteren. Terwijl ik nu in alle stilte hem beetje bij beetje los kan laten. Het is mijn verantwoordelijkheid om een goed fundament aan te leggen en het bij hem neerleggen werkte verlammend ipv bevrijdend.
Sommige mensen treden schoppend en tierend het paradijs binnen...omdat het 'paradijs' je eigen Zelf is en we juist daar niet naar willen kijken. Dan is het inderdaad moeilijk om het 'voor jezelf kiezen' als positief te beleven. Het voelt eerder aan als zelfverloochening. Zoals een junk zichzelf voorhoudt dat hij uit liefde voor zichzelf nog een shot neemt want dat nare gevoel wil hij graag kwijt. Nou die verslaving zorgt juist voor de versterking van dat nare gevoel en zo blijft hij in een neerwaartse spiraal denken en uiteindelijk wordt wat als eerste instantie als een redding voelt, de ondergang van een persoon.
En in dat licht zie ik ook destructieve relaties: als er echt hoop is dan voel je dat snel genoeg. Als het valse hoop is, dan hoef je alleen maar te voelen wat de teleurstellingen keer op keer met je doen voordat je innerlijk besluit voorgoed voor jezelf te kiezen.
(f)
wat een ervaring Sensy,
het klopt wat je verteld.
Ik leer nu steeds meer dat wat ik voel, geen echte hoop is.
Maar dat ik het mezelf aanpraat omdat ik niet over mezelf wil nadenken. Ik hou er niet van om "alleen" te zijn, ik vind het geweldig om mijn liefde te geven, om helemaal in de wolken te zijn etc, wie niet. Maar van hem heb ik meer gemaakt dan wat hij echt was. Nu heb ik minder contact met hem en zie ik pas hoe weinig hij voor me over heeft, hoe egoïstisch hij is en hoeveel hij in mijn schoenen schuift.
Echt alles heeft de stempel: dat komt omdat jij....
Toen ze dat hier op het forum zeiden viel het kwartje voor mij.
Hij gebruikte inderdaad al mijn zwakheden tegen mij.
en welke man die van een vrouw houdt doet dan?
Als je van iemand houdt doe je dat gewoon niet.
Ik was er echt kwaad om, en die dingen doen je beseffen dat het niet oké is.
Het is echt afkicken, wat kon ik anders doen? Wat als ik..?
Dat heeft geen zin, iemand is zoals hij is..
maandag 15 december 2008 om 16:52
quote:Drift schreef op 10 december 2008 @ 22:36:
[...]
Goed dat je zegt een soort laatste poging te willen doen. Maar probeer daar niet te veel druk op te leggen. Ik heb het vaak gedacht. Nog een paar weken en dan ga ik echt weg dacht ik dan steeds. Ik deed mijn best en merkte dat het lastig was, dat het niet lukte bijvoorbeeld. Als mijn eigen 'deadline' dan in zicht kwam ging ik terug krabbelen, dan verschoof ik het opnieuw een paar weken.
Is helemaal niet erg maar wat ik bedoel te zeggen is dat je niet te veel druk bij jezelf maar zeker ook bij je vriend moet leggen.
En als hij zo IS dan moet je je vooral bedenken of hij zo kan zijn samen met jou. Kijk naar jezelf en kies op basis van wat jij belangrijk vindt.
Eng he, over dit soort dingen nadenken?!
Nadenken is niet eng, ik ben er inmiddels aan gewend hier de hele dag over na te denken. Dat biedt waarschijnlijk een vals gevoel van controle hebben. Maar een beslissing nemen en die doorzetten, dat vind ik niet te doen, heel eng.
Heb nu bedacht dat ik het na de feestdagen uitmaak. Maar juist nu heb ik de afgelopen week juist weer heel leuke dagen met hem meegemaakt. Hij heeft een verrassing voor me geregeld. En hij doet ineens een stuk toeschietelijker en liever.
Ik geniet ervan, het is gezellig. Maar ben bang dat dit een houdbaarheidsdatum heeft. Heb dit vaker meegemaakt.
Er is iets wat hem heeft getriggerd om liever te doen. Maar wat? Ben bang dat hij zich schuldig voelt over iets. Maar wat weet ik niet. Iets met drugs of uitgaan wellicht.
Ik heb hem niet getriggerd. Mijn gedrag is het zelfde gebleven. Misschien wil hij er gewoon leuke feestdagen van maken.
Daardoor realiseer ik me dat ik over het algemeen het grootste deel van de tijd nog in de relatie kan zitten, doordat ik het lampje van de nooduitgang aanzet; ik maak het over een tijdje uit.
Valkuil van jewelste, want ik blijf het voor me uitschuiven. De leuke momenten slepen me door de moeilijke periodes heen. Ik weet wel dat die verdeling niet klopt.
De relatie niet verbreken biedt me één heel belangrijk ding; dagelijks contact met mijn zoontje. Als ik de relatie verbreek, zal dat 50% van de week zijn.
Maar het stuk dat Sensy schrijft gaat voor mij ook op. Het lijkt wel een verslaving. Op zoek naar een goed gevoel wat hij mij moet geven. Bevestiging. Ik ben onzeker, en de relatie houdt dat in feite in stand. Want afhankelijk zijn van zijn bevestiging houdt me klein en zwak, het wordt steeds enger om op eigen benen te staan.
Nu deze opleving tussen ons. Ervaring leert dat het valse hoop is dat dit zo verder gaat. En toch, ongelooflijk maar waar, begint iets van hoop weer in mij te gloren, zoals al honderd keer hiervoor.
Ik blijf me vast houden aan de gedachte; het is een proces. Ik onderzoek de mogelijkheden. Het is geen verloren tijd, want het biedt me de mogelijkheid om veel tijd met mijn zoontje door te brengen. Als er echt geen hoop meer is voor de relatie, dan komt er een dag dat ik daar consequenties aan kan verbinden.
[...]
Goed dat je zegt een soort laatste poging te willen doen. Maar probeer daar niet te veel druk op te leggen. Ik heb het vaak gedacht. Nog een paar weken en dan ga ik echt weg dacht ik dan steeds. Ik deed mijn best en merkte dat het lastig was, dat het niet lukte bijvoorbeeld. Als mijn eigen 'deadline' dan in zicht kwam ging ik terug krabbelen, dan verschoof ik het opnieuw een paar weken.
Is helemaal niet erg maar wat ik bedoel te zeggen is dat je niet te veel druk bij jezelf maar zeker ook bij je vriend moet leggen.
En als hij zo IS dan moet je je vooral bedenken of hij zo kan zijn samen met jou. Kijk naar jezelf en kies op basis van wat jij belangrijk vindt.
Eng he, over dit soort dingen nadenken?!
Nadenken is niet eng, ik ben er inmiddels aan gewend hier de hele dag over na te denken. Dat biedt waarschijnlijk een vals gevoel van controle hebben. Maar een beslissing nemen en die doorzetten, dat vind ik niet te doen, heel eng.
Heb nu bedacht dat ik het na de feestdagen uitmaak. Maar juist nu heb ik de afgelopen week juist weer heel leuke dagen met hem meegemaakt. Hij heeft een verrassing voor me geregeld. En hij doet ineens een stuk toeschietelijker en liever.
Ik geniet ervan, het is gezellig. Maar ben bang dat dit een houdbaarheidsdatum heeft. Heb dit vaker meegemaakt.
Er is iets wat hem heeft getriggerd om liever te doen. Maar wat? Ben bang dat hij zich schuldig voelt over iets. Maar wat weet ik niet. Iets met drugs of uitgaan wellicht.
Ik heb hem niet getriggerd. Mijn gedrag is het zelfde gebleven. Misschien wil hij er gewoon leuke feestdagen van maken.
Daardoor realiseer ik me dat ik over het algemeen het grootste deel van de tijd nog in de relatie kan zitten, doordat ik het lampje van de nooduitgang aanzet; ik maak het over een tijdje uit.
Valkuil van jewelste, want ik blijf het voor me uitschuiven. De leuke momenten slepen me door de moeilijke periodes heen. Ik weet wel dat die verdeling niet klopt.
De relatie niet verbreken biedt me één heel belangrijk ding; dagelijks contact met mijn zoontje. Als ik de relatie verbreek, zal dat 50% van de week zijn.
Maar het stuk dat Sensy schrijft gaat voor mij ook op. Het lijkt wel een verslaving. Op zoek naar een goed gevoel wat hij mij moet geven. Bevestiging. Ik ben onzeker, en de relatie houdt dat in feite in stand. Want afhankelijk zijn van zijn bevestiging houdt me klein en zwak, het wordt steeds enger om op eigen benen te staan.
Nu deze opleving tussen ons. Ervaring leert dat het valse hoop is dat dit zo verder gaat. En toch, ongelooflijk maar waar, begint iets van hoop weer in mij te gloren, zoals al honderd keer hiervoor.
Ik blijf me vast houden aan de gedachte; het is een proces. Ik onderzoek de mogelijkheden. Het is geen verloren tijd, want het biedt me de mogelijkheid om veel tijd met mijn zoontje door te brengen. Als er echt geen hoop meer is voor de relatie, dan komt er een dag dat ik daar consequenties aan kan verbinden.
maandag 15 december 2008 om 17:13
quote:domnaiefmutsje schreef op 10 december 2008 @ 19:54:
Toen jullie verliefd op elkaar waren he? Hoe deden jullie tegen elkaar? Waarschijnlijk was er geen duwen en trekken. Toen was het 1 en al oor voor elkaar, vragen naar elkaar, interesse in elkaars belevingswereld.
Er is veel gebeurt en er is veel gekwetst. En jullie reageren vanuit die pijn. Allebei. Je kunt hem niet veranderen. Je kunt hooguit jezelf aanpakken als je dit wil.
Ten eerste, richt je op jezelf. Zorg dat je een leuk leven hebt. Daarnaast... geef hem eens wat je zelf ook verlangt. Waarschijnlijk krijg je dan ook terug. In alles wat je zegt zit een vorm van verwijt, hoe rustig je het ook brengt. Hij kan het niet meer goed doen (vanuitgaande dat hij echt wil) Hij doet zijn best, maar het is niet goed genoeg voor jou.
Jouw manier is niet de enige manier. De zijne ook niet, begrijp me goed, maar door de eerste stap te nemen kan je een eind komen. Je wil heel veel, vooral anders dan hij geeft. Maar zie je dan de dingen nog wel die er wel zijn?
Kijk daar eens naar. Probeer het eens. Kom je dan tot de conclusie dat er niets gebeurt doe dan 1 van de twee dingen. Of slikken en erbij neerleggen, of ga op zoek naar iemand die wel geeft wat je nodig hebt.
Maar pas op je eigen valkuil. Je zoekt egostreling. Vervulling van al jouw onzekerheden. Die kan niemand voor je invullen. Je mag zelfs de verantwoording voor je eigen geluk niet in iemand anders zijn handen leggen. Die vind je bij jezelf.
Bovenal, zorg voor jezelf. Heb respect voor jezelf en heb respect voor een ander. Dat zal maken dat je jezelf geeft wat je nodig hebt, van een ander eist je met liefde te behandelen en hetzelfde zal je dan vanzelf terug doen. En echt niet de Zennnnn manier, maar gewoon, zoals dat gaat in echte relaties die goed zijn.
Ik heb verder nagedacht over die egostreling. Ik geloof dat ik daarmee het meest onedele gebied van mijzelf blootleg. Mijn ideale situatie zou zijn, dat hij tot in het oneindige waanzinnig verliefd op mij zou zijn, dit dagelijks liet merken. En dat ik hem maar zo-zo zou vinden. Dat ik niet hoef te investeren en dus niets hoef te verliezen. Dat hij mij dus meer nodig heeft dan ik hem, zodat ik controle heb. Dat ik mijn leven wil leiden zonder concessies te doen aan hem.
Als ik er verder over nadenk, is dit verre van ideaal. Want de ongelijkwaardigheid zou zich gaan wreken, ik zou geen respect voor hem hebben. Ik zou ook niet kunnen leven zo in de ban van mijn eigen egoïsme. De relatie zou op een andere manier waardeloos zijn. Ik weet dit, want zo was het ongeveer in het begin van onze relatie.
Maar op een bepaalde manier zijn die gevoelens wel een sterke drijfveer. Misschien wel dé belangrijkste drijfveer. Dat weet ik nog niet precies. Ik kan iig niet volmondig zeggen dat het om liefde draait. Dat wíl ik wel, dat is prettiger om te denken. Maar dat is niet de hele waarheid.
Toen jullie verliefd op elkaar waren he? Hoe deden jullie tegen elkaar? Waarschijnlijk was er geen duwen en trekken. Toen was het 1 en al oor voor elkaar, vragen naar elkaar, interesse in elkaars belevingswereld.
Er is veel gebeurt en er is veel gekwetst. En jullie reageren vanuit die pijn. Allebei. Je kunt hem niet veranderen. Je kunt hooguit jezelf aanpakken als je dit wil.
Ten eerste, richt je op jezelf. Zorg dat je een leuk leven hebt. Daarnaast... geef hem eens wat je zelf ook verlangt. Waarschijnlijk krijg je dan ook terug. In alles wat je zegt zit een vorm van verwijt, hoe rustig je het ook brengt. Hij kan het niet meer goed doen (vanuitgaande dat hij echt wil) Hij doet zijn best, maar het is niet goed genoeg voor jou.
Jouw manier is niet de enige manier. De zijne ook niet, begrijp me goed, maar door de eerste stap te nemen kan je een eind komen. Je wil heel veel, vooral anders dan hij geeft. Maar zie je dan de dingen nog wel die er wel zijn?
Kijk daar eens naar. Probeer het eens. Kom je dan tot de conclusie dat er niets gebeurt doe dan 1 van de twee dingen. Of slikken en erbij neerleggen, of ga op zoek naar iemand die wel geeft wat je nodig hebt.
Maar pas op je eigen valkuil. Je zoekt egostreling. Vervulling van al jouw onzekerheden. Die kan niemand voor je invullen. Je mag zelfs de verantwoording voor je eigen geluk niet in iemand anders zijn handen leggen. Die vind je bij jezelf.
Bovenal, zorg voor jezelf. Heb respect voor jezelf en heb respect voor een ander. Dat zal maken dat je jezelf geeft wat je nodig hebt, van een ander eist je met liefde te behandelen en hetzelfde zal je dan vanzelf terug doen. En echt niet de Zennnnn manier, maar gewoon, zoals dat gaat in echte relaties die goed zijn.
Ik heb verder nagedacht over die egostreling. Ik geloof dat ik daarmee het meest onedele gebied van mijzelf blootleg. Mijn ideale situatie zou zijn, dat hij tot in het oneindige waanzinnig verliefd op mij zou zijn, dit dagelijks liet merken. En dat ik hem maar zo-zo zou vinden. Dat ik niet hoef te investeren en dus niets hoef te verliezen. Dat hij mij dus meer nodig heeft dan ik hem, zodat ik controle heb. Dat ik mijn leven wil leiden zonder concessies te doen aan hem.
Als ik er verder over nadenk, is dit verre van ideaal. Want de ongelijkwaardigheid zou zich gaan wreken, ik zou geen respect voor hem hebben. Ik zou ook niet kunnen leven zo in de ban van mijn eigen egoïsme. De relatie zou op een andere manier waardeloos zijn. Ik weet dit, want zo was het ongeveer in het begin van onze relatie.
Maar op een bepaalde manier zijn die gevoelens wel een sterke drijfveer. Misschien wel dé belangrijkste drijfveer. Dat weet ik nog niet precies. Ik kan iig niet volmondig zeggen dat het om liefde draait. Dat wíl ik wel, dat is prettiger om te denken. Maar dat is niet de hele waarheid.
