Relaties
alle pijlers
'Voor jezelf kiezen' positief beleven? Hoe??
maandag 8 december 2008 om 21:25
Hallo,
Ik vraag mij af wat anderen voelen bij 'voor jezelf kiezen', binnen de context van een relatie.
Wanneer een relatie te slecht is om er mee door te gaan, is het advies: voor jezelf kiezen en de relatie verbreken.
Het klinkt zo doelgericht, zo overduidelijk als een positieve keuze, zo overtuigd van alle goede dingen die gaan gebeuren nadat de relatie is verbroken.
Ik vraag mij eigenlijk af: hoe kom je tot dat gevoel, die overtuiging dat het verbreken van de relatie de juiste keuze is, dat het vertrouwen in jezelf en je eigen leven juist groter wordt wanneer je de relatie verbreekt?
Ik heb vijf jaar een relatie. Wij hebben een kind. Ik ben niet gelukkig met de relatie. Ik voel me niet veilig, niet geborgen. Ik heb weinig tot geen vertrouwen in hem en ons.
We wonen niet samen. Er is fysieke en emotionele afstand, dat maakt het gek genoeg mogelijk om de relatie voort te zetten. Ik (en hij) kan altijd naar mijn eigen huis om te ontspannen.
Ik ben eigenlijk heel boos op hem, omdat ik me vaak afgestoten voel. Omdat ik vaak boos ben op hem, kan ik ook niet meer liefdevol zijn.
Maar, het is natuurlijk niet alleen maar ellende. We delen wel een dagelijks gezinsleven dat vaak ook gewoon wel gezellig is. Samen koken. Hij neemt vaker initiatief om nog even samen TV te kijken of zoiets (voordat ik weer naar huis ga). We vinden het leuk om samen dingen te doen; uitgaan; weekend naar het huisje van zijn ouders. We hadden een goed sexleven, maar daar is de klad in gekomen na kwetsende opmerkingen van zijn kant.
We zijn in relatietherapie. We hebben ons voorgenomen om onze relatie te verbeteren. Maar ik zie daar in zijn houding nog niet veel van terug, ondanks dat hij zelf vindt dat hij zijn best doet. Ik doe ook erg mijn best om een positieve benadering te zoeken en mijn eigen drempels te overwinnen en weer vertrouwen te hebben / houden.
We doen wel leuke dingen, maar iedere keer gebeurt er weer iets waardoor ik me gekwetst voel. Ik voel me heel vaak somber en boos. Omdat er dingen blijven gebeuren die over mijn grenzen heen gaan, vermoed ik. Ben hypergevoelig voor lomp gedrag / opmerkingen, afstand nemen, gereserveerdheid, geen affectie tonen. Ik doorzoek sinds kort ook zijn jaszakken, omdat ik bang ben dat hij dingen voor mij verbergt.
Ik kan dus een hoop dingen opnoemen die aangeven dat de relatie echt te slecht is om er mee door te gaan, te meer omdat uit het verleden niet op te maken valt dat er in de toekomst iets wezenlijks gaat veranderen.
Toch lukt het me niet de stap te zetten de relatie te verbreken. Een paar weken geleden heb ik na een ruzie iets gezegd dat daar op lijkt, maar dat heeft hij naast zich neergelegd met vervolg uitnodigingen voor het eten. En ik, nul assertief, ging daar op in en heb dus niet voet bij stuk gehouden.
Ook zoiets; ik stond helemaal achter mijn besluit het uit te maken. Voelde me alsof ik naar een helder licht zwom omhoog, naar de oppervlakte om adem te halen. Was ook heel boos op dat moment, en wist dat door de dingen die hij zei, onze relatie geen toekomst heeft. Dat gaf mij het laatste zetje.
Maar hij heeft die dingen terug genomen, zich verontschuldigd, me voor het eten uitgenodigd. Mijn boosheid is na een paar dagen wat vervaagd en zo doe ik tot mijn eigen verbazing weer mee.
Ik trek dus een grens, maar daar houd ik niet aan vast.
Het lukt me niet de relatie te verbreken, ik houd vast aan een paar dingen; het gezinsleven dat ik voor een deel op deze manier wél heb; ....en hier weet ik eigenlijk niets meer op te laten volgen. Andere motivatie komt voort uit angst; ik heb dus helemaal geen positief gevoel bij 'voor mezelf kiezen'. Naar mijn idee verlies ik alleen maar, ipv dat ik een beter nieuw leven ervoor in de plaats krijg.
Ik ben bang om alleen te zijn en te blijven. Een vriendje krijgen is op zich niet zo moeilijk, maar een serieuze relatie is wat ik wil. Ik ben bang om mijn zoontje de helft van de week te missen. Ik voel nu een leegte en een somberheid in mijzelf, waarvan ik bang ben dat die alsmaar groter wordt als ik weer alleen ben.
Ik heb dus niet zoveel vertrouwen in mijzelf en mijn toekomst. Uit ervaring weet ik dat ik nieuwe dingen op zoek als ik alleen ben, mijn mogelijkheden onderzoek, en dat geeft ook wel een positieve impuls. Maar toch helpt dat niet voldoende, zijn dat slechts pleisters, en ik wil die onzekerheid, de pijn, het gemis van mijn zoontje, het alleen zijn niet voelen! En dat betekent 'voor mezelf kiezen' in de praktijk.
Hoe maak ik mezelf los van een relatie die te slecht is om mee door te gaan, en hoe krijg ik het voor elkaar om die keuze als iets positiefs te beleven?
Ik vraag mij af wat anderen voelen bij 'voor jezelf kiezen', binnen de context van een relatie.
Wanneer een relatie te slecht is om er mee door te gaan, is het advies: voor jezelf kiezen en de relatie verbreken.
Het klinkt zo doelgericht, zo overduidelijk als een positieve keuze, zo overtuigd van alle goede dingen die gaan gebeuren nadat de relatie is verbroken.
Ik vraag mij eigenlijk af: hoe kom je tot dat gevoel, die overtuiging dat het verbreken van de relatie de juiste keuze is, dat het vertrouwen in jezelf en je eigen leven juist groter wordt wanneer je de relatie verbreekt?
Ik heb vijf jaar een relatie. Wij hebben een kind. Ik ben niet gelukkig met de relatie. Ik voel me niet veilig, niet geborgen. Ik heb weinig tot geen vertrouwen in hem en ons.
We wonen niet samen. Er is fysieke en emotionele afstand, dat maakt het gek genoeg mogelijk om de relatie voort te zetten. Ik (en hij) kan altijd naar mijn eigen huis om te ontspannen.
Ik ben eigenlijk heel boos op hem, omdat ik me vaak afgestoten voel. Omdat ik vaak boos ben op hem, kan ik ook niet meer liefdevol zijn.
Maar, het is natuurlijk niet alleen maar ellende. We delen wel een dagelijks gezinsleven dat vaak ook gewoon wel gezellig is. Samen koken. Hij neemt vaker initiatief om nog even samen TV te kijken of zoiets (voordat ik weer naar huis ga). We vinden het leuk om samen dingen te doen; uitgaan; weekend naar het huisje van zijn ouders. We hadden een goed sexleven, maar daar is de klad in gekomen na kwetsende opmerkingen van zijn kant.
We zijn in relatietherapie. We hebben ons voorgenomen om onze relatie te verbeteren. Maar ik zie daar in zijn houding nog niet veel van terug, ondanks dat hij zelf vindt dat hij zijn best doet. Ik doe ook erg mijn best om een positieve benadering te zoeken en mijn eigen drempels te overwinnen en weer vertrouwen te hebben / houden.
We doen wel leuke dingen, maar iedere keer gebeurt er weer iets waardoor ik me gekwetst voel. Ik voel me heel vaak somber en boos. Omdat er dingen blijven gebeuren die over mijn grenzen heen gaan, vermoed ik. Ben hypergevoelig voor lomp gedrag / opmerkingen, afstand nemen, gereserveerdheid, geen affectie tonen. Ik doorzoek sinds kort ook zijn jaszakken, omdat ik bang ben dat hij dingen voor mij verbergt.
Ik kan dus een hoop dingen opnoemen die aangeven dat de relatie echt te slecht is om er mee door te gaan, te meer omdat uit het verleden niet op te maken valt dat er in de toekomst iets wezenlijks gaat veranderen.
Toch lukt het me niet de stap te zetten de relatie te verbreken. Een paar weken geleden heb ik na een ruzie iets gezegd dat daar op lijkt, maar dat heeft hij naast zich neergelegd met vervolg uitnodigingen voor het eten. En ik, nul assertief, ging daar op in en heb dus niet voet bij stuk gehouden.
Ook zoiets; ik stond helemaal achter mijn besluit het uit te maken. Voelde me alsof ik naar een helder licht zwom omhoog, naar de oppervlakte om adem te halen. Was ook heel boos op dat moment, en wist dat door de dingen die hij zei, onze relatie geen toekomst heeft. Dat gaf mij het laatste zetje.
Maar hij heeft die dingen terug genomen, zich verontschuldigd, me voor het eten uitgenodigd. Mijn boosheid is na een paar dagen wat vervaagd en zo doe ik tot mijn eigen verbazing weer mee.
Ik trek dus een grens, maar daar houd ik niet aan vast.
Het lukt me niet de relatie te verbreken, ik houd vast aan een paar dingen; het gezinsleven dat ik voor een deel op deze manier wél heb; ....en hier weet ik eigenlijk niets meer op te laten volgen. Andere motivatie komt voort uit angst; ik heb dus helemaal geen positief gevoel bij 'voor mezelf kiezen'. Naar mijn idee verlies ik alleen maar, ipv dat ik een beter nieuw leven ervoor in de plaats krijg.
Ik ben bang om alleen te zijn en te blijven. Een vriendje krijgen is op zich niet zo moeilijk, maar een serieuze relatie is wat ik wil. Ik ben bang om mijn zoontje de helft van de week te missen. Ik voel nu een leegte en een somberheid in mijzelf, waarvan ik bang ben dat die alsmaar groter wordt als ik weer alleen ben.
Ik heb dus niet zoveel vertrouwen in mijzelf en mijn toekomst. Uit ervaring weet ik dat ik nieuwe dingen op zoek als ik alleen ben, mijn mogelijkheden onderzoek, en dat geeft ook wel een positieve impuls. Maar toch helpt dat niet voldoende, zijn dat slechts pleisters, en ik wil die onzekerheid, de pijn, het gemis van mijn zoontje, het alleen zijn niet voelen! En dat betekent 'voor mezelf kiezen' in de praktijk.
Hoe maak ik mezelf los van een relatie die te slecht is om mee door te gaan, en hoe krijg ik het voor elkaar om die keuze als iets positiefs te beleven?
dinsdag 9 december 2008 om 00:38
Ik las de verhalen hier en kom zelf uit een soortgelijke situatie. Heel veel getwijfeld, wilde huwelijk niet opgeven, wilde niet alleen zijn, wilde mijn kind geen vader ontnemen. Maar ik voelde me ongelukkig. Zwaar ongelukkig zelfs. En ik vond het moeilijk om alleen te zijn en zwaar om mijn kind alleen op te voeden maar het went. Ik ben zo ontzettend blij dat ik het besluit genomen heb. We zijn nog bezig met de scheiding en sinds januari woont hij ergens anders en nu pas kom ik aan mezelf toe. Ik kan weer de moeder zijn die ik wilde.
En ja, hij heeft een ander en woont er al mee samen. En ik heb wat gejankt en gevloekt en gescholden toen ik het hoorde (en hij er over stond te liegen) en me ingewisseld gevoeld.
Maar echt, al die gevoelens worden minder. En ik zie dat ik het goede besluit genomen heb! Niet dat ik er al ben, ik kan nu eindelijk mezelf ontdekken en dat was hard nodig.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat de werkelijke stap zetten ontzettend moeilijk is en dat het eng is en rot. Maar dat je er sterker door word.Met vlagen, soms niet en soms wel. Maar als je er achteraf op terug kijkt dan zie je de patronen en hoe slecht de relatie voor je was.
En mijn kind? Die is blij! Blij dat er geen spanningen meer zijn en die bloeit op. En ja, tuurlijk is er verdriet om het niet zien van vader. Maar de slechte sfeer elke dag, nee dat was ook niks.
Wens jullie heel veel sterkte want het is gewoon moeilijk en een rotsituatie. Ook het loslaten en afscheid nemen van een 'droom' om samen oud te worden. En het falen voor je gevoel omdat het niet lukt met je relatie.
dikke knuffel, genoeg
En ja, hij heeft een ander en woont er al mee samen. En ik heb wat gejankt en gevloekt en gescholden toen ik het hoorde (en hij er over stond te liegen) en me ingewisseld gevoeld.
Maar echt, al die gevoelens worden minder. En ik zie dat ik het goede besluit genomen heb! Niet dat ik er al ben, ik kan nu eindelijk mezelf ontdekken en dat was hard nodig.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat de werkelijke stap zetten ontzettend moeilijk is en dat het eng is en rot. Maar dat je er sterker door word.Met vlagen, soms niet en soms wel. Maar als je er achteraf op terug kijkt dan zie je de patronen en hoe slecht de relatie voor je was.
En mijn kind? Die is blij! Blij dat er geen spanningen meer zijn en die bloeit op. En ja, tuurlijk is er verdriet om het niet zien van vader. Maar de slechte sfeer elke dag, nee dat was ook niks.
Wens jullie heel veel sterkte want het is gewoon moeilijk en een rotsituatie. Ook het loslaten en afscheid nemen van een 'droom' om samen oud te worden. En het falen voor je gevoel omdat het niet lukt met je relatie.
dikke knuffel, genoeg
dinsdag 9 december 2008 om 08:53
Dat heb je mooi gezegd genoeg. Ik denk ook niet dat jaloezie een mooie eigenschap is en dat je daarom je kinderen niet aan 'dat mens' wil overdragen. Maar goed, wij zijn nog niet eens uit elkaar en zij staat al met open armen te wachten voor mijn gevoel, klaar om mijn plaats in te nemen, zo voelt het.
Daar kan ik niet rationeel meer omgaan nu.
Het hangt er bij ons nu gewoon nog om. Het kan nog steeds 2 kanten uit als ik man mag geloven. Maar mss ben ik dan wel het echte dome naieve mutsje hier.
Ik zie niet op tegen het alleen zijn, wel tegen het verlies van alles wat me lief is.
Daar kan ik niet rationeel meer omgaan nu.
Het hangt er bij ons nu gewoon nog om. Het kan nog steeds 2 kanten uit als ik man mag geloven. Maar mss ben ik dan wel het echte dome naieve mutsje hier.
Ik zie niet op tegen het alleen zijn, wel tegen het verlies van alles wat me lief is.
dinsdag 9 december 2008 om 09:18
Lees het boek Scheiden of Blijven, staan 32 vragen in, als je een van de vragen of meer met een stellig ja beantwoord, zul je geen spijt hebben van je beslissing.
Ik heb een jaar in dezelfde situatie gehangen en na het lezen van het boek was ik heel snel klaar.
Je weet dan welke punten echt nooit veranderen en dat je blij bent dat je er van af bent.
Zachte heelmeesters, etc.......
Je kan niet wachten op iets wat terugkomt, wat er nooit is geweest.
Het is vreselijk om je droom op te geven maar (dat boek) als jij precies weet wat nooit meer goed komt (of nooit goed is geweest), kan je er beter in berusten.
As je weet wat je zelf heel graag wil in een relatie en ook weet dat je dat met deze man niet hebt en nooit zal krijgen, doet het minder pijn, echt.... Het is dan namelijk geen mislukking maar een keus van jezelf om een relatie of leven te hebben met dingen die voor jou belangrijk zijn.
Sterkte.
Ik heb een jaar in dezelfde situatie gehangen en na het lezen van het boek was ik heel snel klaar.
Je weet dan welke punten echt nooit veranderen en dat je blij bent dat je er van af bent.
Zachte heelmeesters, etc.......
Je kan niet wachten op iets wat terugkomt, wat er nooit is geweest.
Het is vreselijk om je droom op te geven maar (dat boek) als jij precies weet wat nooit meer goed komt (of nooit goed is geweest), kan je er beter in berusten.
As je weet wat je zelf heel graag wil in een relatie en ook weet dat je dat met deze man niet hebt en nooit zal krijgen, doet het minder pijn, echt.... Het is dan namelijk geen mislukking maar een keus van jezelf om een relatie of leven te hebben met dingen die voor jou belangrijk zijn.
Sterkte.
Wie het laatst lacht................. heeft de grap niet begrepen.
dinsdag 9 december 2008 om 09:34
quote:domnaiefmutsje schreef op 08 december 2008 @ 22:57:
De reden waarom ik vraag of je van hem houdt is de angst dat hij gelukkig is na jou. Hoe naar ook, iemand waar je echt van houdt gun je zijn geluk. Dan maar met een ander als je besluit uit elkaar te gaan omdat het niet ging. Je houdt waarschijnlijk van een illusie waarvan hij het zaadje heeft gepland in je hart en die je zelf tot bloei hebt doen komen in een hoop dat je je ooit weer voelt als in het begin. Want in het begin was hij waarschijnlijk geweldig. Too good to be true, en dat was het ook...
Goedemorgen!
Moeilijke vraag. Ik denk dat het vetgedrukte zeer waar is. Hij heeft me een gevoel kunnen geven dat ik alles ben voor iemand, dat ik nodig ben, waardevol, middelpunt van erotische belangstelling. Dat gevoel wil ik terug.
Ik denk dat ik er wel aan kan wennen als het uit is. En misschien zelfs aan de gedachte aan hem met anderen. Maar nu ik dit opschrijf word ik bijna misselijk. Ik weet dat hij gemakkelijk meisjes in zijn bed krijgt. Dat beeld vind ik echt vreselijk. Ik moet iets hebben om daar tegenover te stellen, iets positiefs dat ík heb. Ik zal er dus heel moeilijk aan kunnen wennen dat het uit is. Maar dat komt met name, omdat ik hetgeen wat hij doet (rondneuken, blij zijn met een leven zonder mij) zo negatief betrek op mezelf. Vraag is dus; hoe buig ik mijn gedachten om?
Eigenlijk is onze relatie nooit zo geweldig geweest. In het begin was hij echt verliefd, en ik niet. Toen liet hij wel de kwaliteiten zien die ik nu mis (affectie tonen, betrokkenheid bij mijn wel en wee), maar toen stond ik er niet voor open. Ik ben toen niet zorgvuldig met hem omgesprongen. Later zijn die rollen min of meer omgedraaid.
(Het is dus niet zo'n verhaal van een kerel die me eerst onoprecht inpakt en me vervolgens laat vallen. Hij was wel ooit oprecht in mij geïnteresseerd.)
Sinds een paar jaar heb ik hem meer nodig dan hij mij, zo voelt het. Ik wil genegenheid, intimiteit, hij houdt dat af. Heeft lang volgehouden dat hij 'gewoon niet zo is'. Nu geeft hij toe dat hij ook wel ziet dat meer intimiteit in een relatie past, maar dat hij een drempel voelt.
Op deze manier uitgelegd lijkt het werkbaar, veranderbaar. Het lijkt positief dat we hiermee aan de slag willen. Maar de primaire impulsen veranderen niet. Hij blijft op afstand, loopt iets in, en blijft vervolgens op afstand.
De reden waarom ik vraag of je van hem houdt is de angst dat hij gelukkig is na jou. Hoe naar ook, iemand waar je echt van houdt gun je zijn geluk. Dan maar met een ander als je besluit uit elkaar te gaan omdat het niet ging. Je houdt waarschijnlijk van een illusie waarvan hij het zaadje heeft gepland in je hart en die je zelf tot bloei hebt doen komen in een hoop dat je je ooit weer voelt als in het begin. Want in het begin was hij waarschijnlijk geweldig. Too good to be true, en dat was het ook...
Goedemorgen!
Moeilijke vraag. Ik denk dat het vetgedrukte zeer waar is. Hij heeft me een gevoel kunnen geven dat ik alles ben voor iemand, dat ik nodig ben, waardevol, middelpunt van erotische belangstelling. Dat gevoel wil ik terug.
Ik denk dat ik er wel aan kan wennen als het uit is. En misschien zelfs aan de gedachte aan hem met anderen. Maar nu ik dit opschrijf word ik bijna misselijk. Ik weet dat hij gemakkelijk meisjes in zijn bed krijgt. Dat beeld vind ik echt vreselijk. Ik moet iets hebben om daar tegenover te stellen, iets positiefs dat ík heb. Ik zal er dus heel moeilijk aan kunnen wennen dat het uit is. Maar dat komt met name, omdat ik hetgeen wat hij doet (rondneuken, blij zijn met een leven zonder mij) zo negatief betrek op mezelf. Vraag is dus; hoe buig ik mijn gedachten om?
Eigenlijk is onze relatie nooit zo geweldig geweest. In het begin was hij echt verliefd, en ik niet. Toen liet hij wel de kwaliteiten zien die ik nu mis (affectie tonen, betrokkenheid bij mijn wel en wee), maar toen stond ik er niet voor open. Ik ben toen niet zorgvuldig met hem omgesprongen. Later zijn die rollen min of meer omgedraaid.
(Het is dus niet zo'n verhaal van een kerel die me eerst onoprecht inpakt en me vervolgens laat vallen. Hij was wel ooit oprecht in mij geïnteresseerd.)
Sinds een paar jaar heb ik hem meer nodig dan hij mij, zo voelt het. Ik wil genegenheid, intimiteit, hij houdt dat af. Heeft lang volgehouden dat hij 'gewoon niet zo is'. Nu geeft hij toe dat hij ook wel ziet dat meer intimiteit in een relatie past, maar dat hij een drempel voelt.
Op deze manier uitgelegd lijkt het werkbaar, veranderbaar. Het lijkt positief dat we hiermee aan de slag willen. Maar de primaire impulsen veranderen niet. Hij blijft op afstand, loopt iets in, en blijft vervolgens op afstand.
dinsdag 9 december 2008 om 09:38
Bright Eyes, wat grappig dat je die titel aanhaalt!
Dit boek heb ik vorige maand uitgelezen. Je weet wat de uitkomst is. En toch heeft het me ook niet de stap doen nemen. Omdat de keuze voor een breuk net zo afschuwelijk blijft.
Maar het heeft me wel een hoop doen realiseren. Bij nagenoeg ieder hoofdstuk moest ik toegeven dat mijn relatie te slecht is om mee door te gaan.
Dit boek heb ik vorige maand uitgelezen. Je weet wat de uitkomst is. En toch heeft het me ook niet de stap doen nemen. Omdat de keuze voor een breuk net zo afschuwelijk blijft.
Maar het heeft me wel een hoop doen realiseren. Bij nagenoeg ieder hoofdstuk moest ik toegeven dat mijn relatie te slecht is om mee door te gaan.
dinsdag 9 december 2008 om 09:45
Ik merkte ook tijdens het lezen van het boek dat ik ging denken, hoe weet je nou zeker dat die negatieve mechanismen écht niet meer gaat veranderen? Zo van, we zijn toch in therapie, wie weet hoe dat loopt etcetera. Zo heb ik bij mezelf bewerkstelligd dat ik toch doorga met de relatie.
Als ik terug lees wat ik schrijf denk ik, jezus, wat een angstig, krampachtig mens, ongelooflijk hoe ik denk en doe.
Als ik terug lees wat ik schrijf denk ik, jezus, wat een angstig, krampachtig mens, ongelooflijk hoe ik denk en doe.
dinsdag 9 december 2008 om 09:54
quote:windowsvista schreef op 09 december 2008 @ 09:34:
Sinds een paar jaar heb ik hem meer nodig dan hij mij, zo voelt het. Ik wil genegenheid, intimiteit, hij houdt dat af. Heeft lang volgehouden dat hij 'gewoon niet zo is'. Nu geeft hij toe dat hij ook wel ziet dat meer intimiteit in een relatie past, maar dat hij een drempel voelt.
Op deze manier uitgelegd lijkt het werkbaar, veranderbaar. Het lijkt positief dat we hiermee aan de slag willen. Maar de primaire impulsen veranderen niet. Hij blijft op afstand, loopt iets in, en blijft vervolgens op afstand.
Als hij er nog echt voor ging, had hij die kans aangegrepen denk ik, dat jij toen wel intimiteit en genegenheid wilde. Als dat echt zijn aard was geweest zoals zou kunnen blijken uit jullie begin, dan was hij blij geweest dat jullie dat nu wel konden opbouwen. Misschien niet direct zonder angst maar dan hadden jullie daar samen aan kunnen werken.
Wat ik ondertussen wel heb geleerd is dat als iemand zegt dat hij niet zus of zo is, je dat maar moet accepteren. Je kunt zelf het idee hebben dat het beeld niet klopt maar feit blijft dat een ander dat dan van zichzelf gelooft. Zie daar maar 's doorheen te breken, gaat je niet lukken.
Daar wordt een ander alleen maar wrevelig van als er geen mogelijkheid tot groei is. En het klinkt alsof er ook wrok zit en iemand moet bereid zijn dat weer los te laten.
Verder is de situatie heel herkenbaar. Ik heb dit weekend gezegd dat ik wil scheiden, heb alles geprobeerd en het mocht niet baten. Hier ook een kind en dat maakt de keuze niet makkelijker, het heeft me langer gekost om tot dit besluit te komen dan als ons kind er niet was geweest. Maar ik ben op het punt dat ik liever alleen ben en gelukkig met mijzelf (wat ik toch wel ben dus niets te verliezen daar ) dan samen en zo eenzaam en zo veel verwijt en verwijdering te voelen.
Ik heb sterk het idee dat het allemaal wel op z'n pootjes terecht gaat komen, ook wat ik nu niet overzie of goed kan inschatten. Het zal niet zonder slag of stoot gaan. Maar wat iemand hiervoor al zei, dat ben ik ook steeds meer gaan beseffen. Er is niets mis met mijn oplossend vermogen en om dat te mogen botvieren op mijn eigen struikelblokken ipv het toe te passen op een relatie met iemand die eigenlijk niet wil en niet gelooft het te kunnen, tja dan weet ik wat ik kies.
Maar het is echt een proces om tot dit punt te komen, dat heb ik ook gezien.
Sinds een paar jaar heb ik hem meer nodig dan hij mij, zo voelt het. Ik wil genegenheid, intimiteit, hij houdt dat af. Heeft lang volgehouden dat hij 'gewoon niet zo is'. Nu geeft hij toe dat hij ook wel ziet dat meer intimiteit in een relatie past, maar dat hij een drempel voelt.
Op deze manier uitgelegd lijkt het werkbaar, veranderbaar. Het lijkt positief dat we hiermee aan de slag willen. Maar de primaire impulsen veranderen niet. Hij blijft op afstand, loopt iets in, en blijft vervolgens op afstand.
Als hij er nog echt voor ging, had hij die kans aangegrepen denk ik, dat jij toen wel intimiteit en genegenheid wilde. Als dat echt zijn aard was geweest zoals zou kunnen blijken uit jullie begin, dan was hij blij geweest dat jullie dat nu wel konden opbouwen. Misschien niet direct zonder angst maar dan hadden jullie daar samen aan kunnen werken.
Wat ik ondertussen wel heb geleerd is dat als iemand zegt dat hij niet zus of zo is, je dat maar moet accepteren. Je kunt zelf het idee hebben dat het beeld niet klopt maar feit blijft dat een ander dat dan van zichzelf gelooft. Zie daar maar 's doorheen te breken, gaat je niet lukken.
Daar wordt een ander alleen maar wrevelig van als er geen mogelijkheid tot groei is. En het klinkt alsof er ook wrok zit en iemand moet bereid zijn dat weer los te laten.
Verder is de situatie heel herkenbaar. Ik heb dit weekend gezegd dat ik wil scheiden, heb alles geprobeerd en het mocht niet baten. Hier ook een kind en dat maakt de keuze niet makkelijker, het heeft me langer gekost om tot dit besluit te komen dan als ons kind er niet was geweest. Maar ik ben op het punt dat ik liever alleen ben en gelukkig met mijzelf (wat ik toch wel ben dus niets te verliezen daar ) dan samen en zo eenzaam en zo veel verwijt en verwijdering te voelen.
Ik heb sterk het idee dat het allemaal wel op z'n pootjes terecht gaat komen, ook wat ik nu niet overzie of goed kan inschatten. Het zal niet zonder slag of stoot gaan. Maar wat iemand hiervoor al zei, dat ben ik ook steeds meer gaan beseffen. Er is niets mis met mijn oplossend vermogen en om dat te mogen botvieren op mijn eigen struikelblokken ipv het toe te passen op een relatie met iemand die eigenlijk niet wil en niet gelooft het te kunnen, tja dan weet ik wat ik kies.
Maar het is echt een proces om tot dit punt te komen, dat heb ik ook gezien.
dinsdag 9 december 2008 om 10:01
Windowsvista, ik heb niet alles gelezen want ben aan het werk maar wil je wel vertellen hoe dingen voor mij gegaan zijn. Ik herken mezelf nl. erg in dat wat je beschrijft.
Hoewel ik geen kinderen heb ben ik zeer recent eenzelfde soort proces doorgegaan. Ik heb ongeveer twee maanden geleden mijn relatie na zeven jaar verbroken. Met als belangrijkste argument dat ik nu eindelijk eens voor mezelf moest gaan kiezen. Ik voelde me ongelukkig in mijn relatie, stond ver bij mijn gevoel vandaan en voelde me ook niet meer mezelf. Ik had het idee dat ik door bleef gaan omdat dat het beste leek, of omdat ik vond dat ik dat het beste moest vinden. Het besef niet meer mezelf te zijn is langzaam tot me doorgedrongen, dat gaat niet in een keer. Ik heb er maanden over gedaan om dit besluit te nemen.
Want inderdaad, alles wordt anders. Mijn leven staat nu op z'n kop. En hoewel ik me zeker niet veel beter voel dan toen ik nog wel een relatie met mijn ex had kan ik je verzekeren dat de rust die ik nu ervaar heerlijk is. Langzaam ga ik me weer meer mezelf voelen. Sinds enkele weken wonen we ook niet meer bij elkaar. Ik ben in ons huis blijven wonen en stort me vooral op allerlei praktische zaken, zorgen dat het ook echt MIJN huis wordt bijvoorbeeld.
Afgelopen zondagavond was ik alleen en voelde me goed. Het was voor het eerst in maanden dat ik me goed voelde. Ik heb er enorm om zitten huilen, het besef dat het misschien toch wel kan alleen drong tot me door geloof ik.
Want je angst alleen verder te gaan herken ik ook heel goed.
Ik hoop dat je wat met mijn verhaal kan, vooral omdat ik er echt midden in zit. Zoals ik al schreef ben ik nu aan het werk maar ik zal kijken of ik vanavond wat uitgebreider kan reageren op wat je zoal geschreven hebt.
Veel sterkte!
Hoewel ik geen kinderen heb ben ik zeer recent eenzelfde soort proces doorgegaan. Ik heb ongeveer twee maanden geleden mijn relatie na zeven jaar verbroken. Met als belangrijkste argument dat ik nu eindelijk eens voor mezelf moest gaan kiezen. Ik voelde me ongelukkig in mijn relatie, stond ver bij mijn gevoel vandaan en voelde me ook niet meer mezelf. Ik had het idee dat ik door bleef gaan omdat dat het beste leek, of omdat ik vond dat ik dat het beste moest vinden. Het besef niet meer mezelf te zijn is langzaam tot me doorgedrongen, dat gaat niet in een keer. Ik heb er maanden over gedaan om dit besluit te nemen.
Want inderdaad, alles wordt anders. Mijn leven staat nu op z'n kop. En hoewel ik me zeker niet veel beter voel dan toen ik nog wel een relatie met mijn ex had kan ik je verzekeren dat de rust die ik nu ervaar heerlijk is. Langzaam ga ik me weer meer mezelf voelen. Sinds enkele weken wonen we ook niet meer bij elkaar. Ik ben in ons huis blijven wonen en stort me vooral op allerlei praktische zaken, zorgen dat het ook echt MIJN huis wordt bijvoorbeeld.
Afgelopen zondagavond was ik alleen en voelde me goed. Het was voor het eerst in maanden dat ik me goed voelde. Ik heb er enorm om zitten huilen, het besef dat het misschien toch wel kan alleen drong tot me door geloof ik.
Want je angst alleen verder te gaan herken ik ook heel goed.
Ik hoop dat je wat met mijn verhaal kan, vooral omdat ik er echt midden in zit. Zoals ik al schreef ben ik nu aan het werk maar ik zal kijken of ik vanavond wat uitgebreider kan reageren op wat je zoal geschreven hebt.
Veel sterkte!
dinsdag 9 december 2008 om 10:10
Feliciaatje, jij ook veel sterkte!
En natuurlijk komt het goed! Ik heb mezelf de laatste weken verbaasd over hoeveel daadkracht ik in me heb en over hoe goed ik het kan doen wanneer ik op mezelf word terug geworpen.
Wat je schrijft over liever gelukkig zijn alleen dan samen zijn maar je zo eenzaam voelen is voor mij heel herkenbaar.
En natuurlijk komt het goed! Ik heb mezelf de laatste weken verbaasd over hoeveel daadkracht ik in me heb en over hoe goed ik het kan doen wanneer ik op mezelf word terug geworpen.
Wat je schrijft over liever gelukkig zijn alleen dan samen zijn maar je zo eenzaam voelen is voor mij heel herkenbaar.
dinsdag 9 december 2008 om 14:24
quote:Feliciaatje schreef op 09 december 2008 @ 09:54:
[...]
Verder is de situatie heel herkenbaar. Ik heb dit weekend gezegd dat ik wil scheiden, heb alles geprobeerd en het mocht niet baten. Hier ook een kind en dat maakt de keuze niet makkelijker, het heeft me langer gekost om tot dit besluit te komen dan als ons kind er niet was geweest. Maar ik ben op het punt dat ik liever alleen ben en gelukkig met mijzelf (wat ik toch wel ben dus niets te verliezen daar ) dan samen en zo eenzaam en zo veel verwijt en verwijdering te voelen.
Ik heb sterk het idee dat het allemaal wel op z'n pootjes terecht gaat komen, ook wat ik nu niet overzie of goed kan inschatten. Het zal niet zonder slag of stoot gaan. Maar wat iemand hiervoor al zei, dat ben ik ook steeds meer gaan beseffen. Er is niets mis met mijn oplossend vermogen en om dat te mogen botvieren op mijn eigen struikelblokken ipv het toe te passen op een relatie met iemand die eigenlijk niet wil en niet gelooft het te kunnen, tja dan weet ik wat ik kies.
Maar het is echt een proces om tot dit punt te komen, dat heb ik ook gezien.
[...]
Verder is de situatie heel herkenbaar. Ik heb dit weekend gezegd dat ik wil scheiden, heb alles geprobeerd en het mocht niet baten. Hier ook een kind en dat maakt de keuze niet makkelijker, het heeft me langer gekost om tot dit besluit te komen dan als ons kind er niet was geweest. Maar ik ben op het punt dat ik liever alleen ben en gelukkig met mijzelf (wat ik toch wel ben dus niets te verliezen daar ) dan samen en zo eenzaam en zo veel verwijt en verwijdering te voelen.
Ik heb sterk het idee dat het allemaal wel op z'n pootjes terecht gaat komen, ook wat ik nu niet overzie of goed kan inschatten. Het zal niet zonder slag of stoot gaan. Maar wat iemand hiervoor al zei, dat ben ik ook steeds meer gaan beseffen. Er is niets mis met mijn oplossend vermogen en om dat te mogen botvieren op mijn eigen struikelblokken ipv het toe te passen op een relatie met iemand die eigenlijk niet wil en niet gelooft het te kunnen, tja dan weet ik wat ik kies.
Maar het is echt een proces om tot dit punt te komen, dat heb ik ook gezien.
dinsdag 9 december 2008 om 19:34
herkenbare situatie.. zoals je beschreef; hij geeft aan dat intimiteit wel in een relatie past maar dat hij een drempel voelt etc. Dat je dan het gevoel hebt dat het veranderbaar is, dat je er iets aan kunt doen..
maar HIJ moet er iets aan doen. Jullie zijn ook nog in therapie.. en hij laat niks zien.. hij heeft geen respect voor je en jij bewaakt je grenzen niet.. Ik kan je wel adviezen geven maar het lukt me zelf niet eens om de adviezen van de lieve forummers op te volgen die mij helpen in mijn situatie.
Wil je heel veel geluk, sterkte en liefde toewensen.
Voor jezelf kiezen is positief maar ook erg eng..
maar HIJ moet er iets aan doen. Jullie zijn ook nog in therapie.. en hij laat niks zien.. hij heeft geen respect voor je en jij bewaakt je grenzen niet.. Ik kan je wel adviezen geven maar het lukt me zelf niet eens om de adviezen van de lieve forummers op te volgen die mij helpen in mijn situatie.
Wil je heel veel geluk, sterkte en liefde toewensen.
Voor jezelf kiezen is positief maar ook erg eng..
woensdag 10 december 2008 om 13:31
Gisteravond meer van hetzelfde liedje. Na sex stel ik voor om samen te douchen. Was beetje ongemakkelijk maar het ging. Vervolgens maak ik een geintje, half gebiedend, : 'Nu gaan we nog eff knuffelen, want dat doen normale stellen'. Hij: 'Oke'. Enigzins verbaasd.
(Hij wil uit zichzelf nooit knuffelen. Vindt dat klef. Zijn manier van intimiteit is een kusje hier, een aai daar. Hij wil niet graag me echt vasthouden, of knuffelen na sex, geniet daar niet van. Als hij dat doet, doet hij het voor mij. Na sex is het beste wat ik van hem kan verwachten, tegen hem aanliggen, op mijn verzoek.
Vervolgens lig ik bij hem. Hij praat over spullen die hij wil kopen. Het gaat over een tent voor ons, en een cadeau voor zoontje. Oké, het is een onderwerp van ons samen, maar voor mij voelt het alsof we daar niet samen liggen, dat hij met andere dingen bezig is. Hiervoor ben ik mss extra gevoelig, omdat hij dus nooit uit zichzelf mij wil knuffelen en ik niet kan merken dat hij daarvan geniet. Ik mis dat hij mij gericht aandacht geeft, bijv. een kusje, iets liefs zeggen. Ik voel me niet als een kostbaar iets bij hem, maar meer dat hij zo snel mogelijk weer weg wil gaan.
Dus ik probeer een grapje; 'Nu nog effe twee minuten aandacht voor mij?'
Hij, boos: 'Hoezo!!! Ik héb toch aandacht voor je!!!!!'
Daarna is het ongemakkelijk. Hij kleedt zich vrij snel aan en gaat weg. Vraagt nog wel iets aan me, probeert een gesprek. Maar ik klap dicht. We nemen afscheid, halfslachtig.
Wéér een rotgevoel. Ook een schuldgevoel; ben ik overgevoelig? Ja. Moet ik een smsje sturen om het goed te maken? Bijna gedaan.
Maar ik realiseer mij ook, dat hij mij niet de intimiteit biedt die ik nodig heb. Ik heb toch niet voor niets steeds zo'n rotgevoel? Dat doe ik toch niet steeds zelf? Dat ik echt nooit tevreden ben, zoals hij me voor de voeten gooit.
(Hij wil uit zichzelf nooit knuffelen. Vindt dat klef. Zijn manier van intimiteit is een kusje hier, een aai daar. Hij wil niet graag me echt vasthouden, of knuffelen na sex, geniet daar niet van. Als hij dat doet, doet hij het voor mij. Na sex is het beste wat ik van hem kan verwachten, tegen hem aanliggen, op mijn verzoek.
Vervolgens lig ik bij hem. Hij praat over spullen die hij wil kopen. Het gaat over een tent voor ons, en een cadeau voor zoontje. Oké, het is een onderwerp van ons samen, maar voor mij voelt het alsof we daar niet samen liggen, dat hij met andere dingen bezig is. Hiervoor ben ik mss extra gevoelig, omdat hij dus nooit uit zichzelf mij wil knuffelen en ik niet kan merken dat hij daarvan geniet. Ik mis dat hij mij gericht aandacht geeft, bijv. een kusje, iets liefs zeggen. Ik voel me niet als een kostbaar iets bij hem, maar meer dat hij zo snel mogelijk weer weg wil gaan.
Dus ik probeer een grapje; 'Nu nog effe twee minuten aandacht voor mij?'
Hij, boos: 'Hoezo!!! Ik héb toch aandacht voor je!!!!!'
Daarna is het ongemakkelijk. Hij kleedt zich vrij snel aan en gaat weg. Vraagt nog wel iets aan me, probeert een gesprek. Maar ik klap dicht. We nemen afscheid, halfslachtig.
Wéér een rotgevoel. Ook een schuldgevoel; ben ik overgevoelig? Ja. Moet ik een smsje sturen om het goed te maken? Bijna gedaan.
Maar ik realiseer mij ook, dat hij mij niet de intimiteit biedt die ik nodig heb. Ik heb toch niet voor niets steeds zo'n rotgevoel? Dat doe ik toch niet steeds zelf? Dat ik echt nooit tevreden ben, zoals hij me voor de voeten gooit.
woensdag 10 december 2008 om 13:41
quote:hannah2708 schreef op 09 december 2008 @ 19:34:
herkenbare situatie.. zoals je beschreef; hij geeft aan dat intimiteit wel in een relatie past maar dat hij een drempel voelt etc. Dat je dan het gevoel hebt dat het veranderbaar is, dat je er iets aan kunt doen..
maar HIJ moet er iets aan doen. Jullie zijn ook nog in therapie.. en hij laat niks zien.. hij heeft geen respect voor je en jij bewaakt je grenzen niet.. Ik kan je wel adviezen geven maar het lukt me zelf niet eens om de adviezen van de lieve forummers op te volgen die mij helpen in mijn situatie.
Wil je heel veel geluk, sterkte en liefde toewensen.
Voor jezelf kiezen is positief maar ook erg eng..
Dankjewel Hannah. Ik weet jouw situatie niet, ga zo effe zoeken. Ik sta voor mijn gevoel steeds schaakmat. Ik mag namelijk niet zeggen dat ik een ander soort intimiteit verwacht. Want dan vindt hij dat ik impliceer dat hij het nooit goed doet. Maar hoe moet er iets veranderen als ik niet aan mag geven waar ik behoefte aan heb?
Maar goed. Ik kan keer op keer aangeven waar ik behoefte aan heb. Hij doet er inderdaad niets mee. Hij blijft die afstand op zoeken, gaat niet met die drempel die hij voelt aan de slag.
Ik had bedacht dat ik mss vanavond nog kan vertellen dat ik graag een andere vorm van aandacht wil, dan hoe het gisteravond ging. Dat ik het zo moeilijk vind dat ik steeds initiatief moet nemen om te knuffelen, en hij eigenlijk liever weg gaat, of net zo lief.
Maar nu denk ik weer, dat vindt hij vast weer overdreven en aanstellerij en dat de avond heus wel leuk was en dat ik de avond nu weer verpest.
Ik houd mijn mond maar denk ik. Laat maar. Niets meer verwachten. Samenwerkingsverband hooguit.
herkenbare situatie.. zoals je beschreef; hij geeft aan dat intimiteit wel in een relatie past maar dat hij een drempel voelt etc. Dat je dan het gevoel hebt dat het veranderbaar is, dat je er iets aan kunt doen..
maar HIJ moet er iets aan doen. Jullie zijn ook nog in therapie.. en hij laat niks zien.. hij heeft geen respect voor je en jij bewaakt je grenzen niet.. Ik kan je wel adviezen geven maar het lukt me zelf niet eens om de adviezen van de lieve forummers op te volgen die mij helpen in mijn situatie.
Wil je heel veel geluk, sterkte en liefde toewensen.
Voor jezelf kiezen is positief maar ook erg eng..
Dankjewel Hannah. Ik weet jouw situatie niet, ga zo effe zoeken. Ik sta voor mijn gevoel steeds schaakmat. Ik mag namelijk niet zeggen dat ik een ander soort intimiteit verwacht. Want dan vindt hij dat ik impliceer dat hij het nooit goed doet. Maar hoe moet er iets veranderen als ik niet aan mag geven waar ik behoefte aan heb?
Maar goed. Ik kan keer op keer aangeven waar ik behoefte aan heb. Hij doet er inderdaad niets mee. Hij blijft die afstand op zoeken, gaat niet met die drempel die hij voelt aan de slag.
Ik had bedacht dat ik mss vanavond nog kan vertellen dat ik graag een andere vorm van aandacht wil, dan hoe het gisteravond ging. Dat ik het zo moeilijk vind dat ik steeds initiatief moet nemen om te knuffelen, en hij eigenlijk liever weg gaat, of net zo lief.
Maar nu denk ik weer, dat vindt hij vast weer overdreven en aanstellerij en dat de avond heus wel leuk was en dat ik de avond nu weer verpest.
Ik houd mijn mond maar denk ik. Laat maar. Niets meer verwachten. Samenwerkingsverband hooguit.
woensdag 10 december 2008 om 13:44
Het voorbeeld wat je geeft kan je tweeledig uitleggen. Jouw kant en zijn kant. Afgaande uit je eerdere stukken denk ik dat je verwachtingen hebt die hij nooit voor je kan invullen.
En dan kan je wachten tot je een ons weegt en weer hopen en hopen, maar het resultaat is ALTIJD teleurstelling.
Communicatie gaat vervolgens in slachtofferrol wat weer als gezeur vertaald wordt en zo gaat het kringetje rond.
En dan kan je wachten tot je een ons weegt en weer hopen en hopen, maar het resultaat is ALTIJD teleurstelling.
Communicatie gaat vervolgens in slachtofferrol wat weer als gezeur vertaald wordt en zo gaat het kringetje rond.
woensdag 10 december 2008 om 13:47
quote:windowsvista schreef op 10 december 2008 @ 13:41:
[...]
Dankjewel Hannah. Ik weet jouw situatie niet, ga zo effe zoeken. Ik sta voor mijn gevoel steeds schaakmat. Ik mag namelijk niet zeggen dat ik een ander soort intimiteit verwacht. Want dan vindt hij dat ik impliceer dat hij het nooit goed doet. Maar hoe moet er iets veranderen als ik niet aan mag geven waar ik behoefte aan heb?
Maar goed. Ik kan keer op keer aangeven waar ik behoefte aan heb. Hij doet er inderdaad niets mee. Hij blijft die afstand op zoeken, gaat niet met die drempel die hij voelt aan de slag.
Ik had bedacht dat ik mss vanavond nog kan vertellen dat ik graag een andere vorm van aandacht wil, dan hoe het gisteravond ging. Dat ik het zo moeilijk vind dat ik steeds initiatief moet nemen om te knuffelen, en hij eigenlijk liever weg gaat, of net zo lief.
Maar nu denk ik weer, dat vindt hij vast weer overdreven en aanstellerij en dat de avond heus wel leuk was en dat ik de avond nu weer verpest.
Ik houd mijn mond maar denk ik. Laat maar. Niets meer verwachten. Samenwerkingsverband hooguit.
Hij moet hij moet hij moet, hij wil niet...
Niet meer verwachten is een goede stap, al zet je hem uit een verkeerde motivatie. Als je niets meer verwacht dan kan je alleen maar verrast worden is mij ooit verteld door een wijs forumman.
Je wil iets wat hij niet gaat geven. Dan kan je wel bij hem aan blijven kloppen, maar hij gaat het niet geven.
Wat krijg je dan? En dat weet ik ook uit ervaring, je gaat je gedragen als een kleuter die haar zin niet krijgt. Net zo lang aan zijn kop zeuren tot je het wel krijgt. Alleen wat je krijgt is precies tegenovergestelde.
[...]
Dankjewel Hannah. Ik weet jouw situatie niet, ga zo effe zoeken. Ik sta voor mijn gevoel steeds schaakmat. Ik mag namelijk niet zeggen dat ik een ander soort intimiteit verwacht. Want dan vindt hij dat ik impliceer dat hij het nooit goed doet. Maar hoe moet er iets veranderen als ik niet aan mag geven waar ik behoefte aan heb?
Maar goed. Ik kan keer op keer aangeven waar ik behoefte aan heb. Hij doet er inderdaad niets mee. Hij blijft die afstand op zoeken, gaat niet met die drempel die hij voelt aan de slag.
Ik had bedacht dat ik mss vanavond nog kan vertellen dat ik graag een andere vorm van aandacht wil, dan hoe het gisteravond ging. Dat ik het zo moeilijk vind dat ik steeds initiatief moet nemen om te knuffelen, en hij eigenlijk liever weg gaat, of net zo lief.
Maar nu denk ik weer, dat vindt hij vast weer overdreven en aanstellerij en dat de avond heus wel leuk was en dat ik de avond nu weer verpest.
Ik houd mijn mond maar denk ik. Laat maar. Niets meer verwachten. Samenwerkingsverband hooguit.
Hij moet hij moet hij moet, hij wil niet...
Niet meer verwachten is een goede stap, al zet je hem uit een verkeerde motivatie. Als je niets meer verwacht dan kan je alleen maar verrast worden is mij ooit verteld door een wijs forumman.
Je wil iets wat hij niet gaat geven. Dan kan je wel bij hem aan blijven kloppen, maar hij gaat het niet geven.
Wat krijg je dan? En dat weet ik ook uit ervaring, je gaat je gedragen als een kleuter die haar zin niet krijgt. Net zo lang aan zijn kop zeuren tot je het wel krijgt. Alleen wat je krijgt is precies tegenovergestelde.
woensdag 10 december 2008 om 14:43
quote:windowsvista schreef op 10 december 2008 @ 13:41:
[...]
Dankjewel Hannah. Ik weet jouw situatie niet, ga zo effe zoeken. Ik sta voor mijn gevoel steeds schaakmat. Ik mag namelijk niet zeggen dat ik een ander soort intimiteit verwacht. Want dan vindt hij dat ik impliceer dat hij het nooit goed doet. Maar hoe moet er iets veranderen als ik niet aan mag geven waar ik behoefte aan heb?
Maar goed. Ik kan keer op keer aangeven waar ik behoefte aan heb. Hij doet er inderdaad niets mee. Hij blijft die afstand op zoeken, gaat niet met die drempel die hij voelt aan de slag.
Ik had bedacht dat ik mss vanavond nog kan vertellen dat ik graag een andere vorm van aandacht wil, dan hoe het gisteravond ging. Dat ik het zo moeilijk vind dat ik steeds initiatief moet nemen om te knuffelen, en hij eigenlijk liever weg gaat, of net zo lief.
Maar nu denk ik weer, dat vindt hij vast weer overdreven en aanstellerij en dat de avond heus wel leuk was en dat ik de avond nu weer verpest.
Ik houd mijn mond maar denk ik. Laat maar. Niets meer verwachten. Samenwerkingsverband hooguit.
Ik schrijf in het ".......oogkleppen, been there done that" topic
Als jij aangeeft dat je behoefte hebt aan bepaalde dingen zoals initimiteit dan vind ik het logisch dat diegene vraagt; wat vind jij dan prettig? etc. Zodat je samen zoekt naar iets wat je allebij prettig vind.
Ik heb ongeveer hetzelfde met initimiteit, hij zegt wel dat ik het moet aangeven als iets pijn doet(massage bv) hij afstandelijk is of hij iets doet wat niet prettig is. Maar doe ik dat (op een respectvolle manier natuurlijk) dan kan hij dat eigenlijk niet hebben. Wat ik prettig vind met de seks? Mag ik gerust vertellen maar er gebeurd niks mee en daarnaast is het mijn schuld, mijn fout of moet ik het zelf oplossen.
Ik zie dat ook bij jou terug, je voelt je niet speciaal etc.
ik heb dat zelfde. Wat de lieve forummers tegen mij zeiden is dat ik tijd aan mezelf moet besteden, voor mezelf moet zorgen.
Als iemand je die liefde en genegenheid niet geeft, zal dat niet komen. Als hij er niet van geniet en het doet voor jou, zal hij het dan ooit leren om er van te genieten? Je kunt zoveel hopen en verlangen maar daardoor doe je jezelf alleen maar tekort.
Geef jezelf eerst al die liefde, zorg voor jezelf. Daar ben ik nu ook mee bezig. Als ik intens verdriet heb houdt mijn vriend me wel vast maar staart recht voor zich uit. Hij kan me niet troosten, hij zegt dat hij me troost maar op het moment dat ik mezelf echt verlies en in paniek raak of huil, dan houd hij me vast en kijkt strak voor zich uit, ik voel geen liefde, geen gevoel.
Hij houd me gewoon vast.
Die dingen doen veel pijn, ik weet het. Maar wat hij niet kan, zal hij nooit doen.
Ik denk dat je er geen gesprek over moet hebben, want die opmerkingen van jou kwamen ook niet goed binnen. Misschien kun je het positief brengen, als je hem knuffelt of als jullie even prettig tegen elkaar aanliggen, vertel je gevoel, vertel dat je je ongelovelijk fijn voelt zo en dat je het waardeerd enz. Zo maak je hem duidelijk wat je wilt en wat je fijn vind zonder dat hij zich onder druk gezet voel. (het is een idee..?)
[...]
Dankjewel Hannah. Ik weet jouw situatie niet, ga zo effe zoeken. Ik sta voor mijn gevoel steeds schaakmat. Ik mag namelijk niet zeggen dat ik een ander soort intimiteit verwacht. Want dan vindt hij dat ik impliceer dat hij het nooit goed doet. Maar hoe moet er iets veranderen als ik niet aan mag geven waar ik behoefte aan heb?
Maar goed. Ik kan keer op keer aangeven waar ik behoefte aan heb. Hij doet er inderdaad niets mee. Hij blijft die afstand op zoeken, gaat niet met die drempel die hij voelt aan de slag.
Ik had bedacht dat ik mss vanavond nog kan vertellen dat ik graag een andere vorm van aandacht wil, dan hoe het gisteravond ging. Dat ik het zo moeilijk vind dat ik steeds initiatief moet nemen om te knuffelen, en hij eigenlijk liever weg gaat, of net zo lief.
Maar nu denk ik weer, dat vindt hij vast weer overdreven en aanstellerij en dat de avond heus wel leuk was en dat ik de avond nu weer verpest.
Ik houd mijn mond maar denk ik. Laat maar. Niets meer verwachten. Samenwerkingsverband hooguit.
Ik schrijf in het ".......oogkleppen, been there done that" topic
Als jij aangeeft dat je behoefte hebt aan bepaalde dingen zoals initimiteit dan vind ik het logisch dat diegene vraagt; wat vind jij dan prettig? etc. Zodat je samen zoekt naar iets wat je allebij prettig vind.
Ik heb ongeveer hetzelfde met initimiteit, hij zegt wel dat ik het moet aangeven als iets pijn doet(massage bv) hij afstandelijk is of hij iets doet wat niet prettig is. Maar doe ik dat (op een respectvolle manier natuurlijk) dan kan hij dat eigenlijk niet hebben. Wat ik prettig vind met de seks? Mag ik gerust vertellen maar er gebeurd niks mee en daarnaast is het mijn schuld, mijn fout of moet ik het zelf oplossen.
Ik zie dat ook bij jou terug, je voelt je niet speciaal etc.
ik heb dat zelfde. Wat de lieve forummers tegen mij zeiden is dat ik tijd aan mezelf moet besteden, voor mezelf moet zorgen.
Als iemand je die liefde en genegenheid niet geeft, zal dat niet komen. Als hij er niet van geniet en het doet voor jou, zal hij het dan ooit leren om er van te genieten? Je kunt zoveel hopen en verlangen maar daardoor doe je jezelf alleen maar tekort.
Geef jezelf eerst al die liefde, zorg voor jezelf. Daar ben ik nu ook mee bezig. Als ik intens verdriet heb houdt mijn vriend me wel vast maar staart recht voor zich uit. Hij kan me niet troosten, hij zegt dat hij me troost maar op het moment dat ik mezelf echt verlies en in paniek raak of huil, dan houd hij me vast en kijkt strak voor zich uit, ik voel geen liefde, geen gevoel.
Hij houd me gewoon vast.
Die dingen doen veel pijn, ik weet het. Maar wat hij niet kan, zal hij nooit doen.
Ik denk dat je er geen gesprek over moet hebben, want die opmerkingen van jou kwamen ook niet goed binnen. Misschien kun je het positief brengen, als je hem knuffelt of als jullie even prettig tegen elkaar aanliggen, vertel je gevoel, vertel dat je je ongelovelijk fijn voelt zo en dat je het waardeerd enz. Zo maak je hem duidelijk wat je wilt en wat je fijn vind zonder dat hij zich onder druk gezet voel. (het is een idee..?)
woensdag 10 december 2008 om 14:46
quote:domnaiefmutsje schreef op 10 december 2008 @ 13:47:
[...]
Hij moet hij moet hij moet, hij wil niet...
Niet meer verwachten is een goede stap, al zet je hem uit een verkeerde motivatie. Als je niets meer verwacht dan kan je alleen maar verrast worden is mij ooit verteld door een wijs forumman.
Je wil iets wat hij niet gaat geven. Dan kan je wel bij hem aan blijven kloppen, maar hij gaat het niet geven.
Wat krijg je dan? En dat weet ik ook uit ervaring, je gaat je gedragen als een kleuter die haar zin niet krijgt. Net zo lang aan zijn kop zeuren tot je het wel krijgt. Alleen wat je krijgt is precies tegenovergestelde.
Idd.
Ja of je vraagt, zeurt en hij doet het, en het doet jou niks meer. Omdat je er zo naar hebt verlangt je hebt het gevraagd je hebt gehuild en nu geeft hij het pas.. doet hij het alleen voor mij? Hij doet het niet omdat hij het fijn vind? Dus dan voelt het ook niet fijn en ben je nog geen stap verder.
[...]
Hij moet hij moet hij moet, hij wil niet...
Niet meer verwachten is een goede stap, al zet je hem uit een verkeerde motivatie. Als je niets meer verwacht dan kan je alleen maar verrast worden is mij ooit verteld door een wijs forumman.
Je wil iets wat hij niet gaat geven. Dan kan je wel bij hem aan blijven kloppen, maar hij gaat het niet geven.
Wat krijg je dan? En dat weet ik ook uit ervaring, je gaat je gedragen als een kleuter die haar zin niet krijgt. Net zo lang aan zijn kop zeuren tot je het wel krijgt. Alleen wat je krijgt is precies tegenovergestelde.
Idd.
Ja of je vraagt, zeurt en hij doet het, en het doet jou niks meer. Omdat je er zo naar hebt verlangt je hebt het gevraagd je hebt gehuild en nu geeft hij het pas.. doet hij het alleen voor mij? Hij doet het niet omdat hij het fijn vind? Dus dan voelt het ook niet fijn en ben je nog geen stap verder.
woensdag 10 december 2008 om 16:12
quote:domnaiefmutsje schreef op 10 december 2008 @ 13:47:
[...]
Hij moet hij moet hij moet, hij wil niet...
Niet meer verwachten is een goede stap, al zet je hem uit een verkeerde motivatie. Als je niets meer verwacht dan kan je alleen maar verrast worden is mij ooit verteld door een wijs forumman.
Je wil iets wat hij niet gaat geven. Dan kan je wel bij hem aan blijven kloppen, maar hij gaat het niet geven.
Wat krijg je dan? En dat weet ik ook uit ervaring, je gaat je gedragen als een kleuter die haar zin niet krijgt. Net zo lang aan zijn kop zeuren tot je het wel krijgt. Alleen wat je krijgt is precies tegenovergestelde.
Ik heb dit wel al vele malen geprobeerd. Niets meer verwachten bedoel ik. Maar uiteindelijk houd ik dat niet vol. Omdat dit tegen mijn verlangens ingaat. Omdat ik me dan zo somber voel over het totale gemis aan verbondenheid.
Ik snap verder wat je bedoelt, met gedragen als een kleuter die zijn zin niet krijgt, maar zo gedraag ik me niet. Als ik mijn verwachtingen uitspreek (komt niet vaak voor), doe ik dat door hem te vragen of hij wil praten, en het dan rustig op tafel leggen. Maar hij staat hier niet echt voor open, behalve wanneer hij de avond ervoor bijv. bijzonder lomp is geweest en dus iets goed te maken heeft.
Het komt idd niet uit hemzelf. Wat Hannah ook al zei, als mij tegemoet komt, doet hij het voor mij, niet omdat hij er zelf van geniet. Dus voelt het voor mij ook weer niet goed. Maar, hij doet op die manier wel zijn best! Zoals in het voorbeeld, dat hij nog even bij mij komt liggen nadat ik er om vraag. Dat is voor hem zijn manier om te laten zien dat hij zijn best doet en mij tegemoet komt.
Maar ik kan niet anders dan tot de trieste conclusie komen dat dat voor mij niet genoeg is. Want ik mis het gevoel van verbondenheid, het gevoel dat hij veel voor mij voelt, of net zoveel als ik voor hem.
Soms, als ik bij hem lig, dan ruik ik hem, ik wil hem strelen. Maar ik doe het niet, omdat ik het zo erg vindt dat hij daar niet van geniet. Ik wil graag liefde geven, hem aanraken, en ik wil dat hij dat terug doet.
Mooi beschreven, van dat troosten, Hannah. Herkenbaar, dat troosten als plichtpleging, zonder gevoel. Na die momenten zit ik behoorlijk aan de grond.
[...]
Hij moet hij moet hij moet, hij wil niet...
Niet meer verwachten is een goede stap, al zet je hem uit een verkeerde motivatie. Als je niets meer verwacht dan kan je alleen maar verrast worden is mij ooit verteld door een wijs forumman.
Je wil iets wat hij niet gaat geven. Dan kan je wel bij hem aan blijven kloppen, maar hij gaat het niet geven.
Wat krijg je dan? En dat weet ik ook uit ervaring, je gaat je gedragen als een kleuter die haar zin niet krijgt. Net zo lang aan zijn kop zeuren tot je het wel krijgt. Alleen wat je krijgt is precies tegenovergestelde.
Ik heb dit wel al vele malen geprobeerd. Niets meer verwachten bedoel ik. Maar uiteindelijk houd ik dat niet vol. Omdat dit tegen mijn verlangens ingaat. Omdat ik me dan zo somber voel over het totale gemis aan verbondenheid.
Ik snap verder wat je bedoelt, met gedragen als een kleuter die zijn zin niet krijgt, maar zo gedraag ik me niet. Als ik mijn verwachtingen uitspreek (komt niet vaak voor), doe ik dat door hem te vragen of hij wil praten, en het dan rustig op tafel leggen. Maar hij staat hier niet echt voor open, behalve wanneer hij de avond ervoor bijv. bijzonder lomp is geweest en dus iets goed te maken heeft.
Het komt idd niet uit hemzelf. Wat Hannah ook al zei, als mij tegemoet komt, doet hij het voor mij, niet omdat hij er zelf van geniet. Dus voelt het voor mij ook weer niet goed. Maar, hij doet op die manier wel zijn best! Zoals in het voorbeeld, dat hij nog even bij mij komt liggen nadat ik er om vraag. Dat is voor hem zijn manier om te laten zien dat hij zijn best doet en mij tegemoet komt.
Maar ik kan niet anders dan tot de trieste conclusie komen dat dat voor mij niet genoeg is. Want ik mis het gevoel van verbondenheid, het gevoel dat hij veel voor mij voelt, of net zoveel als ik voor hem.
Soms, als ik bij hem lig, dan ruik ik hem, ik wil hem strelen. Maar ik doe het niet, omdat ik het zo erg vindt dat hij daar niet van geniet. Ik wil graag liefde geven, hem aanraken, en ik wil dat hij dat terug doet.
Mooi beschreven, van dat troosten, Hannah. Herkenbaar, dat troosten als plichtpleging, zonder gevoel. Na die momenten zit ik behoorlijk aan de grond.
woensdag 10 december 2008 om 16:32
quote:domnaiefmutsje schreef op 10 december 2008 @ 13:52:
Kan het zijn dat hij op zich wel wil, maar dat jij chinees praat en hij russisch?
Mja, hij vindt het intiem als hij achter de computer zit en ik TV kijk. Of samen koken. Samen in een huis (verschillende) dingen doen dus.
Hij zwengelt wel eens een gesprek aan over samenwonen, of een vakantie volgend jaar. Toekomstdingen dus. Maar dat is na vaak midden in een crisisperiode. Dat is zijn manier om met de problemen om te gaan, erover heen stappen, verder gaan. Vervelend is alleen dat ik zijn toekomst plannen niet serieus kan nemen, omdat het zo haaks staat op de problemen die we hebben, en hij zo totaal voorbij gaat aan waar ik behoefte aan heb.
Kan het zijn dat hij op zich wel wil, maar dat jij chinees praat en hij russisch?
Mja, hij vindt het intiem als hij achter de computer zit en ik TV kijk. Of samen koken. Samen in een huis (verschillende) dingen doen dus.
Hij zwengelt wel eens een gesprek aan over samenwonen, of een vakantie volgend jaar. Toekomstdingen dus. Maar dat is na vaak midden in een crisisperiode. Dat is zijn manier om met de problemen om te gaan, erover heen stappen, verder gaan. Vervelend is alleen dat ik zijn toekomst plannen niet serieus kan nemen, omdat het zo haaks staat op de problemen die we hebben, en hij zo totaal voorbij gaat aan waar ik behoefte aan heb.
woensdag 10 december 2008 om 16:35
Drift
Wat sterk van je. Je hebt jezelf ook goed in kaart gelukkig. Ik denk dat het mij ook zo ongeveer zal vergaan.
Bij mij is het wel lastig om steeds met hem geconfronteerd te blijven. Ik spiegel me dan steeds aan hem, en daarmee haal ik me naar beneden (zie ik sporen van een ander? wat is hij blij, hij is vast blij dat hij van me af is, hij heeft vast een superleuk leven zonder mij.. etcetera).
Wat sterk van je. Je hebt jezelf ook goed in kaart gelukkig. Ik denk dat het mij ook zo ongeveer zal vergaan.
Bij mij is het wel lastig om steeds met hem geconfronteerd te blijven. Ik spiegel me dan steeds aan hem, en daarmee haal ik me naar beneden (zie ik sporen van een ander? wat is hij blij, hij is vast blij dat hij van me af is, hij heeft vast een superleuk leven zonder mij.. etcetera).
woensdag 10 december 2008 om 18:56
quote:windowsvista schreef op 10 december 2008 @ 16:35:
Drift
Wat sterk van je. Je hebt jezelf ook goed in kaart gelukkig. Ik denk dat het mij ook zo ongeveer zal vergaan.
Bij mij is het wel lastig om steeds met hem geconfronteerd te blijven. Ik spiegel me dan steeds aan hem, en daarmee haal ik me naar beneden (zie ik sporen van een ander? wat is hij blij, hij is vast blij dat hij van me af is, hij heeft vast een superleuk leven zonder mij.. etcetera).
Ik denk dat je je niet moet proberen te spiegelen aan hem maar aan jezelf. Want wees eens eerlijk, heb jij nu een superleuk leven samen met hem? Ben jij op dit moment gelukkig?
Dit soort beslissingen neem je niet in een dag of een week tijd, in mijn geval zijn er maanden overheen gegaan. Wat ik me op een gegeven moment voorhield was dat ik niet tot mijn 75e (ofzo ) een relatie wilde hebben met iemand die mij niet gelukkig maakt.
Ik vind dat een relatie iets moet toevoegen aan dat wat je zelf al bent. En in mijn geval was dat niet meer zo. En natuurlijk was het 7 jaar geleden niet mijn bedoeling me uiteindelijk zo ongelukkig te voelen bij de man waar ik wel heel veel van gehouden heb. Maar het ging niet meer. Ik verwachtte dingen van hem die hij niet kon waarmaken en andersom. We hebben erover gepraat, er aan gewerkt maar het is mislukt. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt, het is meer mijn beslissing geweest dan de zijne.
En ik kan zeggen dat het nu best goed met me gaat. Dat ik weer vooruit kan kijken. Het is niet altijd makkelijk. Ik moet bijvoorbeeld erg wennen aan het alleen thuis zijn of het alleen thuis komen na mijn werk in een donker en koud huis. Maar ik voel me rustig, sta weer in de buurt van mijn gevoel. En dat vind ik belangrijk.
Meid, het is niet makkelijk!
Drift
Wat sterk van je. Je hebt jezelf ook goed in kaart gelukkig. Ik denk dat het mij ook zo ongeveer zal vergaan.
Bij mij is het wel lastig om steeds met hem geconfronteerd te blijven. Ik spiegel me dan steeds aan hem, en daarmee haal ik me naar beneden (zie ik sporen van een ander? wat is hij blij, hij is vast blij dat hij van me af is, hij heeft vast een superleuk leven zonder mij.. etcetera).
Ik denk dat je je niet moet proberen te spiegelen aan hem maar aan jezelf. Want wees eens eerlijk, heb jij nu een superleuk leven samen met hem? Ben jij op dit moment gelukkig?
Dit soort beslissingen neem je niet in een dag of een week tijd, in mijn geval zijn er maanden overheen gegaan. Wat ik me op een gegeven moment voorhield was dat ik niet tot mijn 75e (ofzo ) een relatie wilde hebben met iemand die mij niet gelukkig maakt.
Ik vind dat een relatie iets moet toevoegen aan dat wat je zelf al bent. En in mijn geval was dat niet meer zo. En natuurlijk was het 7 jaar geleden niet mijn bedoeling me uiteindelijk zo ongelukkig te voelen bij de man waar ik wel heel veel van gehouden heb. Maar het ging niet meer. Ik verwachtte dingen van hem die hij niet kon waarmaken en andersom. We hebben erover gepraat, er aan gewerkt maar het is mislukt. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt, het is meer mijn beslissing geweest dan de zijne.
En ik kan zeggen dat het nu best goed met me gaat. Dat ik weer vooruit kan kijken. Het is niet altijd makkelijk. Ik moet bijvoorbeeld erg wennen aan het alleen thuis zijn of het alleen thuis komen na mijn werk in een donker en koud huis. Maar ik voel me rustig, sta weer in de buurt van mijn gevoel. En dat vind ik belangrijk.
Meid, het is niet makkelijk!
woensdag 10 december 2008 om 19:00
quote:windowsvista schreef op 10 december 2008 @ 16:32:
[...]
Mja, hij vindt het intiem als hij achter de computer zit en ik TV kijk. Of samen koken. Samen in een huis (verschillende) dingen doen dus.
Hij zwengelt wel eens een gesprek aan over samenwonen, of een vakantie volgend jaar. Toekomstdingen dus. Maar dat is na vaak midden in een crisisperiode. Dat is zijn manier om met de problemen om te gaan, erover heen stappen, verder gaan. Vervelend is alleen dat ik zijn toekomst plannen niet serieus kan nemen, omdat het zo haaks staat op de problemen die we hebben, en hij zo totaal voorbij gaat aan waar ik behoefte aan heb.Heb je ook wel eens over je gevoel met hem gesproken terwijl jullie niet in een crisisperiode zaten? Gewoon op een rustig moment? Of vind je het lastig er op dat soort momenten over te beginnen. Ik heb eens op papier gezet wat ik belangrijk vond in een relatie en mijn ex gevraagd of hij dat ook wilde doen. In ons geval bleek dat niet echt te werken omdat hij niet zo veel bedacht kreeg maar ik zou me kunnen voorstellen dat dat het makkelijker maakt erover te praten. Dus over algemene zaken en niet steeds over incidenten die voorvallen. Dat kunnen natuurlijk goede voorbeelden zijn maar zo ga je een beetje van crisis naar crisis en dat geeft geen goed gevoel.
[...]
Mja, hij vindt het intiem als hij achter de computer zit en ik TV kijk. Of samen koken. Samen in een huis (verschillende) dingen doen dus.
Hij zwengelt wel eens een gesprek aan over samenwonen, of een vakantie volgend jaar. Toekomstdingen dus. Maar dat is na vaak midden in een crisisperiode. Dat is zijn manier om met de problemen om te gaan, erover heen stappen, verder gaan. Vervelend is alleen dat ik zijn toekomst plannen niet serieus kan nemen, omdat het zo haaks staat op de problemen die we hebben, en hij zo totaal voorbij gaat aan waar ik behoefte aan heb.Heb je ook wel eens over je gevoel met hem gesproken terwijl jullie niet in een crisisperiode zaten? Gewoon op een rustig moment? Of vind je het lastig er op dat soort momenten over te beginnen. Ik heb eens op papier gezet wat ik belangrijk vond in een relatie en mijn ex gevraagd of hij dat ook wilde doen. In ons geval bleek dat niet echt te werken omdat hij niet zo veel bedacht kreeg maar ik zou me kunnen voorstellen dat dat het makkelijker maakt erover te praten. Dus over algemene zaken en niet steeds over incidenten die voorvallen. Dat kunnen natuurlijk goede voorbeelden zijn maar zo ga je een beetje van crisis naar crisis en dat geeft geen goed gevoel.
woensdag 10 december 2008 om 19:42
quote:windowsvista schreef op 10 december 2008 @ 16:12:
[...]
Ik heb dit wel al vele malen geprobeerd. Niets meer verwachten bedoel ik. Maar uiteindelijk houd ik dat niet vol. Omdat dit tegen mijn verlangens ingaat. Omdat ik me dan zo somber voel over het totale gemis aan verbondenheid.
Daarom ben je steeds zo teleurgesteld.
Ik snap verder wat je bedoelt, met gedragen als een kleuter die zijn zin niet krijgt, maar zo gedraag ik me niet. Als ik mijn verwachtingen uitspreek (komt niet vaak voor), doe ik dat door hem te vragen of hij wil praten, en het dan rustig op tafel leggen. Maar hij staat hier niet echt voor open, behalve wanneer hij de avond ervoor bijv. bijzonder lomp is geweest en dus iets goed te maken heeft.
Je geeft het zelf al aan, hij vindt het niet nodig
Het komt idd niet uit hemzelf. Wat Hannah ook al zei, als mij tegemoet komt, doet hij het voor mij, niet omdat hij er zelf van geniet. Dus voelt het voor mij ook weer niet goed. Maar, hij doet op die manier wel zijn best! Zoals in het voorbeeld, dat hij nog even bij mij komt liggen nadat ik er om vraag. Dat is voor hem zijn manier om te laten zien dat hij zijn best doet en mij tegemoet komt.
Maar ik kan niet anders dan tot de trieste conclusie komen dat dat voor mij niet genoeg is. Want ik mis het gevoel van verbondenheid, het gevoel dat hij veel voor mij voelt, of net zoveel als ik voor hem.
Dat hij het voor jou doet, is niet per definitie verkeerd. Integendeel. Hij heeft er mss zelf geen behoefte aan, maar doet het WEL
Soms, als ik bij hem lig, dan ruik ik hem, ik wil hem strelen. Maar ik doe het niet, omdat ik het zo erg vindt dat hij daar niet van geniet. Ik wil graag liefde geven, hem aanraken, en ik wil dat hij dat terug doet.
Ik wil, ik wil, ik wil...
Mooi beschreven, van dat troosten, Hannah. Herkenbaar, dat troosten als plichtpleging, zonder gevoel. Na die momenten zit ik behoorlijk aan de grond.
En je blijft aan de grond zitten meid. Want je wil wat je niet kan krijgen, maar je blijft willen willen en willen. En hopen. Gevolg is weer die teleurstelling
Het is net als dat je zo graag vleugels wil hebben en zo gefrustreerd raken dat je ze niet hebt, maar perse wil.
[...]
Ik heb dit wel al vele malen geprobeerd. Niets meer verwachten bedoel ik. Maar uiteindelijk houd ik dat niet vol. Omdat dit tegen mijn verlangens ingaat. Omdat ik me dan zo somber voel over het totale gemis aan verbondenheid.
Daarom ben je steeds zo teleurgesteld.
Ik snap verder wat je bedoelt, met gedragen als een kleuter die zijn zin niet krijgt, maar zo gedraag ik me niet. Als ik mijn verwachtingen uitspreek (komt niet vaak voor), doe ik dat door hem te vragen of hij wil praten, en het dan rustig op tafel leggen. Maar hij staat hier niet echt voor open, behalve wanneer hij de avond ervoor bijv. bijzonder lomp is geweest en dus iets goed te maken heeft.
Je geeft het zelf al aan, hij vindt het niet nodig
Het komt idd niet uit hemzelf. Wat Hannah ook al zei, als mij tegemoet komt, doet hij het voor mij, niet omdat hij er zelf van geniet. Dus voelt het voor mij ook weer niet goed. Maar, hij doet op die manier wel zijn best! Zoals in het voorbeeld, dat hij nog even bij mij komt liggen nadat ik er om vraag. Dat is voor hem zijn manier om te laten zien dat hij zijn best doet en mij tegemoet komt.
Maar ik kan niet anders dan tot de trieste conclusie komen dat dat voor mij niet genoeg is. Want ik mis het gevoel van verbondenheid, het gevoel dat hij veel voor mij voelt, of net zoveel als ik voor hem.
Dat hij het voor jou doet, is niet per definitie verkeerd. Integendeel. Hij heeft er mss zelf geen behoefte aan, maar doet het WEL
Soms, als ik bij hem lig, dan ruik ik hem, ik wil hem strelen. Maar ik doe het niet, omdat ik het zo erg vindt dat hij daar niet van geniet. Ik wil graag liefde geven, hem aanraken, en ik wil dat hij dat terug doet.
Ik wil, ik wil, ik wil...
Mooi beschreven, van dat troosten, Hannah. Herkenbaar, dat troosten als plichtpleging, zonder gevoel. Na die momenten zit ik behoorlijk aan de grond.
En je blijft aan de grond zitten meid. Want je wil wat je niet kan krijgen, maar je blijft willen willen en willen. En hopen. Gevolg is weer die teleurstelling
Het is net als dat je zo graag vleugels wil hebben en zo gefrustreerd raken dat je ze niet hebt, maar perse wil.
