Relaties
alle pijlers
'Voor jezelf kiezen' positief beleven? Hoe??
maandag 8 december 2008 om 21:25
Hallo,
Ik vraag mij af wat anderen voelen bij 'voor jezelf kiezen', binnen de context van een relatie.
Wanneer een relatie te slecht is om er mee door te gaan, is het advies: voor jezelf kiezen en de relatie verbreken.
Het klinkt zo doelgericht, zo overduidelijk als een positieve keuze, zo overtuigd van alle goede dingen die gaan gebeuren nadat de relatie is verbroken.
Ik vraag mij eigenlijk af: hoe kom je tot dat gevoel, die overtuiging dat het verbreken van de relatie de juiste keuze is, dat het vertrouwen in jezelf en je eigen leven juist groter wordt wanneer je de relatie verbreekt?
Ik heb vijf jaar een relatie. Wij hebben een kind. Ik ben niet gelukkig met de relatie. Ik voel me niet veilig, niet geborgen. Ik heb weinig tot geen vertrouwen in hem en ons.
We wonen niet samen. Er is fysieke en emotionele afstand, dat maakt het gek genoeg mogelijk om de relatie voort te zetten. Ik (en hij) kan altijd naar mijn eigen huis om te ontspannen.
Ik ben eigenlijk heel boos op hem, omdat ik me vaak afgestoten voel. Omdat ik vaak boos ben op hem, kan ik ook niet meer liefdevol zijn.
Maar, het is natuurlijk niet alleen maar ellende. We delen wel een dagelijks gezinsleven dat vaak ook gewoon wel gezellig is. Samen koken. Hij neemt vaker initiatief om nog even samen TV te kijken of zoiets (voordat ik weer naar huis ga). We vinden het leuk om samen dingen te doen; uitgaan; weekend naar het huisje van zijn ouders. We hadden een goed sexleven, maar daar is de klad in gekomen na kwetsende opmerkingen van zijn kant.
We zijn in relatietherapie. We hebben ons voorgenomen om onze relatie te verbeteren. Maar ik zie daar in zijn houding nog niet veel van terug, ondanks dat hij zelf vindt dat hij zijn best doet. Ik doe ook erg mijn best om een positieve benadering te zoeken en mijn eigen drempels te overwinnen en weer vertrouwen te hebben / houden.
We doen wel leuke dingen, maar iedere keer gebeurt er weer iets waardoor ik me gekwetst voel. Ik voel me heel vaak somber en boos. Omdat er dingen blijven gebeuren die over mijn grenzen heen gaan, vermoed ik. Ben hypergevoelig voor lomp gedrag / opmerkingen, afstand nemen, gereserveerdheid, geen affectie tonen. Ik doorzoek sinds kort ook zijn jaszakken, omdat ik bang ben dat hij dingen voor mij verbergt.
Ik kan dus een hoop dingen opnoemen die aangeven dat de relatie echt te slecht is om er mee door te gaan, te meer omdat uit het verleden niet op te maken valt dat er in de toekomst iets wezenlijks gaat veranderen.
Toch lukt het me niet de stap te zetten de relatie te verbreken. Een paar weken geleden heb ik na een ruzie iets gezegd dat daar op lijkt, maar dat heeft hij naast zich neergelegd met vervolg uitnodigingen voor het eten. En ik, nul assertief, ging daar op in en heb dus niet voet bij stuk gehouden.
Ook zoiets; ik stond helemaal achter mijn besluit het uit te maken. Voelde me alsof ik naar een helder licht zwom omhoog, naar de oppervlakte om adem te halen. Was ook heel boos op dat moment, en wist dat door de dingen die hij zei, onze relatie geen toekomst heeft. Dat gaf mij het laatste zetje.
Maar hij heeft die dingen terug genomen, zich verontschuldigd, me voor het eten uitgenodigd. Mijn boosheid is na een paar dagen wat vervaagd en zo doe ik tot mijn eigen verbazing weer mee.
Ik trek dus een grens, maar daar houd ik niet aan vast.
Het lukt me niet de relatie te verbreken, ik houd vast aan een paar dingen; het gezinsleven dat ik voor een deel op deze manier wél heb; ....en hier weet ik eigenlijk niets meer op te laten volgen. Andere motivatie komt voort uit angst; ik heb dus helemaal geen positief gevoel bij 'voor mezelf kiezen'. Naar mijn idee verlies ik alleen maar, ipv dat ik een beter nieuw leven ervoor in de plaats krijg.
Ik ben bang om alleen te zijn en te blijven. Een vriendje krijgen is op zich niet zo moeilijk, maar een serieuze relatie is wat ik wil. Ik ben bang om mijn zoontje de helft van de week te missen. Ik voel nu een leegte en een somberheid in mijzelf, waarvan ik bang ben dat die alsmaar groter wordt als ik weer alleen ben.
Ik heb dus niet zoveel vertrouwen in mijzelf en mijn toekomst. Uit ervaring weet ik dat ik nieuwe dingen op zoek als ik alleen ben, mijn mogelijkheden onderzoek, en dat geeft ook wel een positieve impuls. Maar toch helpt dat niet voldoende, zijn dat slechts pleisters, en ik wil die onzekerheid, de pijn, het gemis van mijn zoontje, het alleen zijn niet voelen! En dat betekent 'voor mezelf kiezen' in de praktijk.
Hoe maak ik mezelf los van een relatie die te slecht is om mee door te gaan, en hoe krijg ik het voor elkaar om die keuze als iets positiefs te beleven?
Ik vraag mij af wat anderen voelen bij 'voor jezelf kiezen', binnen de context van een relatie.
Wanneer een relatie te slecht is om er mee door te gaan, is het advies: voor jezelf kiezen en de relatie verbreken.
Het klinkt zo doelgericht, zo overduidelijk als een positieve keuze, zo overtuigd van alle goede dingen die gaan gebeuren nadat de relatie is verbroken.
Ik vraag mij eigenlijk af: hoe kom je tot dat gevoel, die overtuiging dat het verbreken van de relatie de juiste keuze is, dat het vertrouwen in jezelf en je eigen leven juist groter wordt wanneer je de relatie verbreekt?
Ik heb vijf jaar een relatie. Wij hebben een kind. Ik ben niet gelukkig met de relatie. Ik voel me niet veilig, niet geborgen. Ik heb weinig tot geen vertrouwen in hem en ons.
We wonen niet samen. Er is fysieke en emotionele afstand, dat maakt het gek genoeg mogelijk om de relatie voort te zetten. Ik (en hij) kan altijd naar mijn eigen huis om te ontspannen.
Ik ben eigenlijk heel boos op hem, omdat ik me vaak afgestoten voel. Omdat ik vaak boos ben op hem, kan ik ook niet meer liefdevol zijn.
Maar, het is natuurlijk niet alleen maar ellende. We delen wel een dagelijks gezinsleven dat vaak ook gewoon wel gezellig is. Samen koken. Hij neemt vaker initiatief om nog even samen TV te kijken of zoiets (voordat ik weer naar huis ga). We vinden het leuk om samen dingen te doen; uitgaan; weekend naar het huisje van zijn ouders. We hadden een goed sexleven, maar daar is de klad in gekomen na kwetsende opmerkingen van zijn kant.
We zijn in relatietherapie. We hebben ons voorgenomen om onze relatie te verbeteren. Maar ik zie daar in zijn houding nog niet veel van terug, ondanks dat hij zelf vindt dat hij zijn best doet. Ik doe ook erg mijn best om een positieve benadering te zoeken en mijn eigen drempels te overwinnen en weer vertrouwen te hebben / houden.
We doen wel leuke dingen, maar iedere keer gebeurt er weer iets waardoor ik me gekwetst voel. Ik voel me heel vaak somber en boos. Omdat er dingen blijven gebeuren die over mijn grenzen heen gaan, vermoed ik. Ben hypergevoelig voor lomp gedrag / opmerkingen, afstand nemen, gereserveerdheid, geen affectie tonen. Ik doorzoek sinds kort ook zijn jaszakken, omdat ik bang ben dat hij dingen voor mij verbergt.
Ik kan dus een hoop dingen opnoemen die aangeven dat de relatie echt te slecht is om er mee door te gaan, te meer omdat uit het verleden niet op te maken valt dat er in de toekomst iets wezenlijks gaat veranderen.
Toch lukt het me niet de stap te zetten de relatie te verbreken. Een paar weken geleden heb ik na een ruzie iets gezegd dat daar op lijkt, maar dat heeft hij naast zich neergelegd met vervolg uitnodigingen voor het eten. En ik, nul assertief, ging daar op in en heb dus niet voet bij stuk gehouden.
Ook zoiets; ik stond helemaal achter mijn besluit het uit te maken. Voelde me alsof ik naar een helder licht zwom omhoog, naar de oppervlakte om adem te halen. Was ook heel boos op dat moment, en wist dat door de dingen die hij zei, onze relatie geen toekomst heeft. Dat gaf mij het laatste zetje.
Maar hij heeft die dingen terug genomen, zich verontschuldigd, me voor het eten uitgenodigd. Mijn boosheid is na een paar dagen wat vervaagd en zo doe ik tot mijn eigen verbazing weer mee.
Ik trek dus een grens, maar daar houd ik niet aan vast.
Het lukt me niet de relatie te verbreken, ik houd vast aan een paar dingen; het gezinsleven dat ik voor een deel op deze manier wél heb; ....en hier weet ik eigenlijk niets meer op te laten volgen. Andere motivatie komt voort uit angst; ik heb dus helemaal geen positief gevoel bij 'voor mezelf kiezen'. Naar mijn idee verlies ik alleen maar, ipv dat ik een beter nieuw leven ervoor in de plaats krijg.
Ik ben bang om alleen te zijn en te blijven. Een vriendje krijgen is op zich niet zo moeilijk, maar een serieuze relatie is wat ik wil. Ik ben bang om mijn zoontje de helft van de week te missen. Ik voel nu een leegte en een somberheid in mijzelf, waarvan ik bang ben dat die alsmaar groter wordt als ik weer alleen ben.
Ik heb dus niet zoveel vertrouwen in mijzelf en mijn toekomst. Uit ervaring weet ik dat ik nieuwe dingen op zoek als ik alleen ben, mijn mogelijkheden onderzoek, en dat geeft ook wel een positieve impuls. Maar toch helpt dat niet voldoende, zijn dat slechts pleisters, en ik wil die onzekerheid, de pijn, het gemis van mijn zoontje, het alleen zijn niet voelen! En dat betekent 'voor mezelf kiezen' in de praktijk.
Hoe maak ik mezelf los van een relatie die te slecht is om mee door te gaan, en hoe krijg ik het voor elkaar om die keuze als iets positiefs te beleven?
vrijdag 19 december 2008 om 14:24
Een update voor de dames die zulke wijze en lieve woorden hebben geschreven:
Het is uit. Ik heb het van de week uitgemaakt. Een gebrek aan inlevingsvermogen in combinatie met een opvliegend karakter heeft hij. Nu, in een situatie waarbij ik onder grote druk sta, mijn moeder is ernstig ziek, heeft hij me na moeilijk nieuws hierover niet opgevangen. Hij toonde geen belangstelling, want hij was boos dat ik laat was. Ik werd hier boos over, toen heeft hij me het huis uitgeschoffeld.
Ik ben in de war weg gegaan. Buiten werd ik zó boos. Ik wist: als ik nu weg ga, ga ik me zó ontzettend klote voelen. Ik moet terug. Dit pik ik niet.
Ik heb al veel over mij heen laten lopen, maar in deze situatie wist ik heel zeker: dit klopt niet, dit kan niet. Dit is ongelooflijk, hoe hij zich opstelt. Dat gaf me de moed om voor mezelf op te komen.
Terug gegaan. Gezegd dat ik het niet pik dat hij me wegstuurt op zo'n avond. Dat ik verwacht dat hij niet wegloopt als ik nieuws over mijn moeder heb, om achter z'n computer te duiken, dat hij geen enkele belangstelling toont.... en verder kwam ik niet, want toen riep hij: "Ja hoor, ik ben een vreselijk persoon. Ik heb hier geen zin in, ga toch weg, ga weg!! '
Toen ben ik gegaan.
Nu heeft hij een paar keer gebeld, maar ik heb niet opgenomen. Hij heeft gemaild, met de uitleg dat hij wegliep omdat hij boos was dat ik laat was. En dat hij al verwerkt heeft dat mijn moeder ziek is en dat hij nou eenmaal anders reageert op heftige situaties. Dat ik gestrest was, en dat hij niet het idee had dat hij daar iets aan kon doen. Maar dat hij mij niets kwalijk neemt.
Wát een egoïst. Ik weet niet of het overkomt, maar ikzelf weet iig zeker dat als iemand in een situatie die voor mij zo moeilijk is, waarbij het overduidelijk is dat ik wat extra steun en aandacht kan gebruiken, daar totaal geen begrip voor op kan brengen voor mij omdat hij boos is dat ik later ben, dan ben je ofwel eersteklas egoïst, of autist.
Er zijn meerdere situaties geweest waarbij ik heel kwetsbaar was en het moeilijk had. In plaats van mij hierbij helpen, reageerde hij dan ongeïnteresseerd en gaf mij de wind van voren.
Dat deed hij vroeger al, nu nog steeds en in de toekomst dus ook.
Jezus, het is een openbaring voor me. Met name het idee dat hij zo is, en niet verandert, maakt me standvastig.
Ik heb het heel druk gehad. Echt moeilijk heb ik het er nog niet mee gehad. Ik voel dat ik dit door moet zetten. Ik ben nog nooit zo vastberaden en overtuigd van mijn besluit geweest (heb het eerder uitgemaakt.)
Mis mijn zoontje wel heel erg. En hoe moet het met kerst? Ben ook bang voor een zwart gat. Ben ook bang voor contact met hem. Maar het kan niet anders. Ik moet er doorheen denk ik.
Het is uit. Ik heb het van de week uitgemaakt. Een gebrek aan inlevingsvermogen in combinatie met een opvliegend karakter heeft hij. Nu, in een situatie waarbij ik onder grote druk sta, mijn moeder is ernstig ziek, heeft hij me na moeilijk nieuws hierover niet opgevangen. Hij toonde geen belangstelling, want hij was boos dat ik laat was. Ik werd hier boos over, toen heeft hij me het huis uitgeschoffeld.
Ik ben in de war weg gegaan. Buiten werd ik zó boos. Ik wist: als ik nu weg ga, ga ik me zó ontzettend klote voelen. Ik moet terug. Dit pik ik niet.
Ik heb al veel over mij heen laten lopen, maar in deze situatie wist ik heel zeker: dit klopt niet, dit kan niet. Dit is ongelooflijk, hoe hij zich opstelt. Dat gaf me de moed om voor mezelf op te komen.
Terug gegaan. Gezegd dat ik het niet pik dat hij me wegstuurt op zo'n avond. Dat ik verwacht dat hij niet wegloopt als ik nieuws over mijn moeder heb, om achter z'n computer te duiken, dat hij geen enkele belangstelling toont.... en verder kwam ik niet, want toen riep hij: "Ja hoor, ik ben een vreselijk persoon. Ik heb hier geen zin in, ga toch weg, ga weg!! '
Toen ben ik gegaan.
Nu heeft hij een paar keer gebeld, maar ik heb niet opgenomen. Hij heeft gemaild, met de uitleg dat hij wegliep omdat hij boos was dat ik laat was. En dat hij al verwerkt heeft dat mijn moeder ziek is en dat hij nou eenmaal anders reageert op heftige situaties. Dat ik gestrest was, en dat hij niet het idee had dat hij daar iets aan kon doen. Maar dat hij mij niets kwalijk neemt.
Wát een egoïst. Ik weet niet of het overkomt, maar ikzelf weet iig zeker dat als iemand in een situatie die voor mij zo moeilijk is, waarbij het overduidelijk is dat ik wat extra steun en aandacht kan gebruiken, daar totaal geen begrip voor op kan brengen voor mij omdat hij boos is dat ik later ben, dan ben je ofwel eersteklas egoïst, of autist.
Er zijn meerdere situaties geweest waarbij ik heel kwetsbaar was en het moeilijk had. In plaats van mij hierbij helpen, reageerde hij dan ongeïnteresseerd en gaf mij de wind van voren.
Dat deed hij vroeger al, nu nog steeds en in de toekomst dus ook.
Jezus, het is een openbaring voor me. Met name het idee dat hij zo is, en niet verandert, maakt me standvastig.
Ik heb het heel druk gehad. Echt moeilijk heb ik het er nog niet mee gehad. Ik voel dat ik dit door moet zetten. Ik ben nog nooit zo vastberaden en overtuigd van mijn besluit geweest (heb het eerder uitgemaakt.)
Mis mijn zoontje wel heel erg. En hoe moet het met kerst? Ben ook bang voor een zwart gat. Ben ook bang voor contact met hem. Maar het kan niet anders. Ik moet er doorheen denk ik.
vrijdag 19 december 2008 om 14:59
Lieve VW.. heftig verhaal zeg.
Als ik het zo lees denk ik dat je een verstandige beslissing hebt gemaakt. Ook omdat je eerder al zei dat je weet dat hij gewoon is zoals hij is.
Ik kan me voorstellen dat je in zo'n situatie, als je hem nodig hebt bij zoiets heftigs, weggaat en weg blijft.
Bij zoiets kun je echt zien of iemand er voor je is.
En achteraf zijn er natuurlijk altijd de redenen waarom hij er niet voor je was. En het feit dat hij boos op je bleef omdat je laat was terwijl je vertelde waarom geeft aan dat hij zich niet kan inleven in jou. Natuurlijk mag hij het jammer vinden dat je laat was en er een rotgevoel over hebben maar als jij je situatie hebt verteld, dan moet hij er gewoon voor je zijn.. en dat was hij niet.
Ik begrijp dat je bang bent.. ik ben ook nogsteeds bang en ik heb die stap nog niet eens genomen
.
Maargoed... maakt een leven MET hem je niet veel banger dan een leven ZONDER hem?
Natuurlijk is het moeilijk omdat jullie een zoontje hebben.. hoop dat jullie tot een goede overeenkomst komen wat betreft contact met jullie zoon.
Als ik het zo lees denk ik dat je een verstandige beslissing hebt gemaakt. Ook omdat je eerder al zei dat je weet dat hij gewoon is zoals hij is.
Ik kan me voorstellen dat je in zo'n situatie, als je hem nodig hebt bij zoiets heftigs, weggaat en weg blijft.
Bij zoiets kun je echt zien of iemand er voor je is.
En achteraf zijn er natuurlijk altijd de redenen waarom hij er niet voor je was. En het feit dat hij boos op je bleef omdat je laat was terwijl je vertelde waarom geeft aan dat hij zich niet kan inleven in jou. Natuurlijk mag hij het jammer vinden dat je laat was en er een rotgevoel over hebben maar als jij je situatie hebt verteld, dan moet hij er gewoon voor je zijn.. en dat was hij niet.
Ik begrijp dat je bang bent.. ik ben ook nogsteeds bang en ik heb die stap nog niet eens genomen
.Maargoed... maakt een leven MET hem je niet veel banger dan een leven ZONDER hem?
Natuurlijk is het moeilijk omdat jullie een zoontje hebben.. hoop dat jullie tot een goede overeenkomst komen wat betreft contact met jullie zoon.
vrijdag 19 december 2008 om 17:02
Hee VW, heel knap van je dat je dit hebt doorgezet..
Maar ook heel moeilijk voor je. Sensy schreef het mooi, de tijd die je tegemoet gaat.
Ik las laatst een stukje tekst.
Een vriend hoef je niets uit te leggen, hij begrijpt je
Een vijand hoef je niets uit te leggen, hij wil het toch niet horen
Toen besefte ik me hoevaak ik in zo een situatie heb gezeten waarin er een psychologisch oorlogsspelletje gespeeld werd en eigenlijk met een vijand samenleefde.
Je gaat een gevoelsmatige lege periode tegemoet. Maar ook een last van je schouders, alle schuld van je verdwenen en een man weg die alleen maar nam en niets gaf terwijl hij het tegenovergestelde liet voelen. Maar die leegte geeft nu eindelijk ruimte om te vullen met warme dingen.
Sterkte
Maar ook heel moeilijk voor je. Sensy schreef het mooi, de tijd die je tegemoet gaat.
Ik las laatst een stukje tekst.
Een vriend hoef je niets uit te leggen, hij begrijpt je
Een vijand hoef je niets uit te leggen, hij wil het toch niet horen
Toen besefte ik me hoevaak ik in zo een situatie heb gezeten waarin er een psychologisch oorlogsspelletje gespeeld werd en eigenlijk met een vijand samenleefde.
Je gaat een gevoelsmatige lege periode tegemoet. Maar ook een last van je schouders, alle schuld van je verdwenen en een man weg die alleen maar nam en niets gaf terwijl hij het tegenovergestelde liet voelen. Maar die leegte geeft nu eindelijk ruimte om te vullen met warme dingen.
Sterkte
vrijdag 19 december 2008 om 17:21
Mooie reactie dmn..
Ik wou dat ik het kon, wat wv heeft gedaan. (voor haarzelf kiezen)
Ik denk dat de situatie zich nog moet voor doet
dat ik zeg; nu is het genoeg.
Iedereen heeft zo'n moment en dat moet voor mij nog komen.
Ik heb hem al 20dagen niet gezien en ik voel me nu heel erg leeg. Ik weet het niet, hoe kan ik anders zo weinig voelen wat betreft mijn relatie? Of is er gewoon zoveel ellende weggevallen omdat ik hem niet meer wil veranderen en minder achter hem aan zit dat ik nu pas inzie hoe weinig alles voorsteld tussen ons, hoe weinig er eigenlijk is.
Ik wou dat ik het kon, wat wv heeft gedaan. (voor haarzelf kiezen)
Ik denk dat de situatie zich nog moet voor doet
dat ik zeg; nu is het genoeg.
Iedereen heeft zo'n moment en dat moet voor mij nog komen.
Ik heb hem al 20dagen niet gezien en ik voel me nu heel erg leeg. Ik weet het niet, hoe kan ik anders zo weinig voelen wat betreft mijn relatie? Of is er gewoon zoveel ellende weggevallen omdat ik hem niet meer wil veranderen en minder achter hem aan zit dat ik nu pas inzie hoe weinig alles voorsteld tussen ons, hoe weinig er eigenlijk is.
vrijdag 19 december 2008 om 17:30
Dankjewel Hannah en DNM.
Herkenbare gevoelens Hannah.
Als een vriendin van mij het had uitgemaakt met haar vriend, of als ik een verhaal daarover las op het forum, dacht ik ook vaak zoiets van 'ik wou dat ik dat durfde'.
Nu is het gebeurd.
Ik durf nu echt toe te geven dat ik de toekomst helemaal niet zag zitten met hem. Dat ik er niet in geloofde, allang niet meer. Ik deed iets, terwijl ik me er niet goed bij voelde, en ik voelde me te zwak om het uit te maken, omdat ik niet het gevoel had dat ik het alleen zou redden.
Toen ik het van de week uit maakte, voelde het zo goed dat ik handelde naar intuïtie en gevoel. Dat ik op kwam voor mezelf. Dat ik zeker wist, dat ik hier een streep moest trekken.
Ik voel me bevrijd, ik heb een juk afgegooid, maar ook gespannen. Heb bijvoorbeeld contact gezocht over hoe we het morgen doen met zoontje, daar reageert hij niet op.
De leegte ga ik opvullen met warmte. Dingen waar ik me goed bij voel. De relatie met hem was absoluut niet warm. Ik was altijd argwanend, op mijn hoede. Vreselijk.
Herkenbare gevoelens Hannah.
Als een vriendin van mij het had uitgemaakt met haar vriend, of als ik een verhaal daarover las op het forum, dacht ik ook vaak zoiets van 'ik wou dat ik dat durfde'.
Nu is het gebeurd.
Ik durf nu echt toe te geven dat ik de toekomst helemaal niet zag zitten met hem. Dat ik er niet in geloofde, allang niet meer. Ik deed iets, terwijl ik me er niet goed bij voelde, en ik voelde me te zwak om het uit te maken, omdat ik niet het gevoel had dat ik het alleen zou redden.
Toen ik het van de week uit maakte, voelde het zo goed dat ik handelde naar intuïtie en gevoel. Dat ik op kwam voor mezelf. Dat ik zeker wist, dat ik hier een streep moest trekken.
Ik voel me bevrijd, ik heb een juk afgegooid, maar ook gespannen. Heb bijvoorbeeld contact gezocht over hoe we het morgen doen met zoontje, daar reageert hij niet op.
De leegte ga ik opvullen met warmte. Dingen waar ik me goed bij voel. De relatie met hem was absoluut niet warm. Ik was altijd argwanend, op mijn hoede. Vreselijk.
vrijdag 19 december 2008 om 17:36
quote:hannah2708 schreef op 19 december 2008 @ 17:21:
Mooie reactie dmn..
Ik wou dat ik het kon, wat wv heeft gedaan. (voor haarzelf kiezen)
Ik denk dat de situatie zich nog moet voor doet
dat ik zeg; nu is het genoeg.
Iedereen heeft zo'n moment en dat moet voor mij nog komen.
Ik heb hem al 20dagen niet gezien en ik voel me nu heel erg leeg. Ik weet het niet, hoe kan ik anders zo weinig voelen wat betreft mijn relatie? Of is er gewoon zoveel ellende weggevallen omdat ik hem niet meer wil veranderen en minder achter hem aan zit dat ik nu pas inzie hoe weinig alles voorsteld tussen ons, hoe weinig er eigenlijk is.
Je voelt nu versterkt wat je de gehele relatie gemist hebt. Maar je kon leven op die kruimel, het gaf je wat je nodig had om jezelf wijs te maken dat er wel wat is. Maar dat ontbreekt nu en voel je die leegte. Het doet zo een zeer. Weten dat waar je zo hard voor gevochten hebt slechts een illusie was. Of tenminste een deel daarvan.
Je gaat het kunnen, omdat je op een punt komt dat je dit niet meer wilt voor jezelf.
Mooie reactie dmn..
Ik wou dat ik het kon, wat wv heeft gedaan. (voor haarzelf kiezen)
Ik denk dat de situatie zich nog moet voor doet
dat ik zeg; nu is het genoeg.
Iedereen heeft zo'n moment en dat moet voor mij nog komen.
Ik heb hem al 20dagen niet gezien en ik voel me nu heel erg leeg. Ik weet het niet, hoe kan ik anders zo weinig voelen wat betreft mijn relatie? Of is er gewoon zoveel ellende weggevallen omdat ik hem niet meer wil veranderen en minder achter hem aan zit dat ik nu pas inzie hoe weinig alles voorsteld tussen ons, hoe weinig er eigenlijk is.
Je voelt nu versterkt wat je de gehele relatie gemist hebt. Maar je kon leven op die kruimel, het gaf je wat je nodig had om jezelf wijs te maken dat er wel wat is. Maar dat ontbreekt nu en voel je die leegte. Het doet zo een zeer. Weten dat waar je zo hard voor gevochten hebt slechts een illusie was. Of tenminste een deel daarvan.
Je gaat het kunnen, omdat je op een punt komt dat je dit niet meer wilt voor jezelf.
vrijdag 19 december 2008 om 17:37
quote:windowsvista schreef op 19 december 2008 @ 17:30:
Dankjewel Hannah en DNM.
Herkenbare gevoelens Hannah.
Als een vriendin van mij het had uitgemaakt met haar vriend, of als ik een verhaal daarover las op het forum, dacht ik ook vaak zoiets van 'ik wou dat ik dat durfde'.
Nu is het gebeurd.
Ik durf nu echt toe te geven dat ik de toekomst helemaal niet zag zitten met hem. Dat ik er niet in geloofde, allang niet meer. Ik deed iets, terwijl ik me er niet goed bij voelde, en ik voelde me te zwak om het uit te maken, omdat ik niet het gevoel had dat ik het alleen zou redden.
Toen ik het van de week uit maakte, voelde het zo goed dat ik handelde naar intuïtie en gevoel. Dat ik op kwam voor mezelf. Dat ik zeker wist, dat ik hier een streep moest trekken.
Ik voel me bevrijd, ik heb een juk afgegooid, maar ook gespannen. Heb bijvoorbeeld contact gezocht over hoe we het morgen doen met zoontje, daar reageert hij niet op.
De leegte ga ik opvullen met warmte. Dingen waar ik me goed bij voel. De relatie met hem was absoluut niet warm. Ik was altijd argwanend, op mijn hoede. Vreselijk.Hoe kut ik het ook voor je vind waar je doorheen moet, ik ben wel blij voor je
Dankjewel Hannah en DNM.
Herkenbare gevoelens Hannah.
Als een vriendin van mij het had uitgemaakt met haar vriend, of als ik een verhaal daarover las op het forum, dacht ik ook vaak zoiets van 'ik wou dat ik dat durfde'.
Nu is het gebeurd.
Ik durf nu echt toe te geven dat ik de toekomst helemaal niet zag zitten met hem. Dat ik er niet in geloofde, allang niet meer. Ik deed iets, terwijl ik me er niet goed bij voelde, en ik voelde me te zwak om het uit te maken, omdat ik niet het gevoel had dat ik het alleen zou redden.
Toen ik het van de week uit maakte, voelde het zo goed dat ik handelde naar intuïtie en gevoel. Dat ik op kwam voor mezelf. Dat ik zeker wist, dat ik hier een streep moest trekken.
Ik voel me bevrijd, ik heb een juk afgegooid, maar ook gespannen. Heb bijvoorbeeld contact gezocht over hoe we het morgen doen met zoontje, daar reageert hij niet op.
De leegte ga ik opvullen met warmte. Dingen waar ik me goed bij voel. De relatie met hem was absoluut niet warm. Ik was altijd argwanend, op mijn hoede. Vreselijk.Hoe kut ik het ook voor je vind waar je doorheen moet, ik ben wel blij voor je
vrijdag 19 december 2008 om 18:16
quote:domnaiefmutsje schreef op 19 december 2008 @ 17:36:
[...]
Je voelt nu versterkt wat je de gehele relatie gemist hebt. Maar je kon leven op die kruimel, het gaf je wat je nodig had om jezelf wijs te maken dat er wel wat is. Maar dat ontbreekt nu en voel je die leegte. Het doet zo een zeer. Weten dat waar je zo hard voor gevochten hebt slechts een illusie was. Of tenminste een deel daarvan.
Je gaat het kunnen, omdat je op een punt komt dat je dit niet meer wilt voor jezelf.
Klopt helemaal..
Ik heb laatst met hem gebeld, hij was de dag ervoor erg van slag en zei dat ik beter verdiende dan hem. Hem heb in dat verdriet gelaten, heb hem laten weten dat ik heel erg twijfel. Hij zou nadenken. Ik moet eerlijk toegeven dat, dat me een erg fijn gevoel gaf. "Hij vind dat ik beter verdien".
De dag erna zou hij me bellen als hij had nagedacht enzo enzo hij voelde zich zóóóóó rot en verdrietig!
Dus we belden.. ik zei; en..heb je nagedacht?
"mwuaha een beetje."
..een beetje????
"ja een beetje"
Hij vond me afstandelijk in het telefoongesprek.
Ik was niet verdrietig, ik was afstandelijk ja. Ik ging niet teveel in op zijn onzin. Want hij ging niets anders doen. Hij had opeens een nieuwe reden dat het zo ging tussen ons. Hij kon zijn gevoel niet uitten want als hij dat deed reageerde ik heftig en ik vroeg er niet altijd na. (nee joh.. hij gaf altijd zijn mening over mij dus dan ga ik er niet nog extra om vragen..) Ik moest dus anders reageren en dan zou alles goedkomen.
Ik zei toen; ja en de vorige x was het mijn onzekerheid, als dat goed was zou ook alles goedkomen. Wanneer kijk je wel eens naar jezelf? Ik had de hoop dat het nu wel zou gebeuren.
Toen een kleine discussie en heb het toen zo gelaten. Ik had er echt genoeg van. Toen besefte ik me echt; hij veranderd niet.
Dat deed me wel pijn en het voelde heel erg leeg.
Ik was niet boos of teleurgesteld maar gewoon leeg.
Dat punt komt..
@VW: apart is dat.. en nu ben jij iemand waarvan iemand zoals ik denkt; ik wou dat ik dat durfde.
[...]
Je voelt nu versterkt wat je de gehele relatie gemist hebt. Maar je kon leven op die kruimel, het gaf je wat je nodig had om jezelf wijs te maken dat er wel wat is. Maar dat ontbreekt nu en voel je die leegte. Het doet zo een zeer. Weten dat waar je zo hard voor gevochten hebt slechts een illusie was. Of tenminste een deel daarvan.
Je gaat het kunnen, omdat je op een punt komt dat je dit niet meer wilt voor jezelf.
Klopt helemaal..
Ik heb laatst met hem gebeld, hij was de dag ervoor erg van slag en zei dat ik beter verdiende dan hem. Hem heb in dat verdriet gelaten, heb hem laten weten dat ik heel erg twijfel. Hij zou nadenken. Ik moet eerlijk toegeven dat, dat me een erg fijn gevoel gaf. "Hij vind dat ik beter verdien".
De dag erna zou hij me bellen als hij had nagedacht enzo enzo hij voelde zich zóóóóó rot en verdrietig!
Dus we belden.. ik zei; en..heb je nagedacht?
"mwuaha een beetje."
..een beetje????
"ja een beetje"
Hij vond me afstandelijk in het telefoongesprek.
Ik was niet verdrietig, ik was afstandelijk ja. Ik ging niet teveel in op zijn onzin. Want hij ging niets anders doen. Hij had opeens een nieuwe reden dat het zo ging tussen ons. Hij kon zijn gevoel niet uitten want als hij dat deed reageerde ik heftig en ik vroeg er niet altijd na. (nee joh.. hij gaf altijd zijn mening over mij dus dan ga ik er niet nog extra om vragen..) Ik moest dus anders reageren en dan zou alles goedkomen.
Ik zei toen; ja en de vorige x was het mijn onzekerheid, als dat goed was zou ook alles goedkomen. Wanneer kijk je wel eens naar jezelf? Ik had de hoop dat het nu wel zou gebeuren.
Toen een kleine discussie en heb het toen zo gelaten. Ik had er echt genoeg van. Toen besefte ik me echt; hij veranderd niet.
Dat deed me wel pijn en het voelde heel erg leeg.
Ik was niet boos of teleurgesteld maar gewoon leeg.
Dat punt komt..
@VW: apart is dat.. en nu ben jij iemand waarvan iemand zoals ik denkt; ik wou dat ik dat durfde.
zaterdag 27 december 2008 om 18:44
Net terug van kerstmis vieren in een huisje met ex en zijn familie.
Ik voelde me van de week zo sterk en zelfverzekerd, dat ik dacht dat ik het wel aan kon om met ex een dag kerst te vieren. Dit met name ook omdat ik mijn zoontje nog niet heb verteld dat we uit elkaar zijn. (Hoe doe ik dat in godsnaam??)
Eerst was het heel gezellig. Hij haalde me over om nog een dagje te blijven. Dat bleek een slecht idee te zijn. Ik trok het steeds minder goed. Met name doordat we tussen door afspraken maakten over hoe nu verder, qua regeling met zoontje. Nu, hij deed dit allemaal zo met een zakelijke houding, dat ging mij niet in de koue kleren zitten. Hij gaat dus accoord met de breuk. Verspild er geen woorden aan. Vindt het allemaal prima. Zit lekker in z'n vel.
Beetje hoe ik me eerder voelde. Op mij heeft dat te zien een desastreus effect. Ik kon mij op het einde niet meer goed houden. Tranen met tuiten. Gelukkig was zijn familie lief. Hij troostte me ook een beetje. Maar dat is ook weer moeilijk, omdat ik dan degene ben die het moeilijk heeft met het verlies, en hij niet met mij verliezen.
Dat doet pijn. Ik probeer te rationaliseren, te bedenken waarom het beter is dat het uit is, mij niet minderwaardig te voelen, maar het doet zo'n pijn.
Voel me ook meteen somber over mijn leven.
Ik heb vanavond ons zoontje. Hij is vrij. Hij gaat vast uit, meisjes versieren. Jézus, wat een ellende.
Ik voelde me van de week zo sterk en zelfverzekerd, dat ik dacht dat ik het wel aan kon om met ex een dag kerst te vieren. Dit met name ook omdat ik mijn zoontje nog niet heb verteld dat we uit elkaar zijn. (Hoe doe ik dat in godsnaam??)
Eerst was het heel gezellig. Hij haalde me over om nog een dagje te blijven. Dat bleek een slecht idee te zijn. Ik trok het steeds minder goed. Met name doordat we tussen door afspraken maakten over hoe nu verder, qua regeling met zoontje. Nu, hij deed dit allemaal zo met een zakelijke houding, dat ging mij niet in de koue kleren zitten. Hij gaat dus accoord met de breuk. Verspild er geen woorden aan. Vindt het allemaal prima. Zit lekker in z'n vel.
Beetje hoe ik me eerder voelde. Op mij heeft dat te zien een desastreus effect. Ik kon mij op het einde niet meer goed houden. Tranen met tuiten. Gelukkig was zijn familie lief. Hij troostte me ook een beetje. Maar dat is ook weer moeilijk, omdat ik dan degene ben die het moeilijk heeft met het verlies, en hij niet met mij verliezen.
Dat doet pijn. Ik probeer te rationaliseren, te bedenken waarom het beter is dat het uit is, mij niet minderwaardig te voelen, maar het doet zo'n pijn.
Voel me ook meteen somber over mijn leven.
Ik heb vanavond ons zoontje. Hij is vrij. Hij gaat vast uit, meisjes versieren. Jézus, wat een ellende.
zaterdag 27 december 2008 om 19:01
Ik had een reactie/vraag op de psyche pijler geplaatst:
"Ik vraag mij af of mijn ex-vriend Asperger heeft. Of een andere autistische stoornis.
Ik weet wel dat via deze weg niets te diagnosticeren valt, maar ik probeer één en ander te plaatsen voor mezelf. Ook voor de toekomst, daar ik met hem te maken blijf hebben vanwege ons zoontje.
Hij kan niks of wil niks met mijn emoties. Hoe meer ik van streek ben, hoe meer afstand hij neemt.
Overgevoelig voor wat hij opvat als kritiek.
Overgevoelig voor 'bemoeienis'.
Erg dominant, legt wil op.
Hij interpreteert mijn emoties bijna nooit zoals ik ze voel.
Zijn idee van steun geven is een schouderklopje geven. Daarna moet het over zijn.
(Ons zoontje kan hij wel met overgave troosten.)
Hij kan extreem bot zijn, mij vervolgens huilend op de grond laten zitten, zonder zich om mij te bekommeren (pas de volgende dag aankomen met excuses).
Hij vraagt veel bevestiging.
Hij wordt met name blij als hij iets (duurs) koopt.
Als ik iets heel duurs kocht, dan was hij heel blij met mij.
In gezelschap trekt hij zich graag terug; achter een krant; in zichzelf; achter de computer.
Als we visite hadden, gaat hij ervan uit dat die mensen meehelpen met de zorgtaken.
In nieuw gezelschap moet hij erg loskomen.
Verslavingsgevoelig.
Sexgericht (verzamelt boeken over sex).
Bekritiseert anderen op gedrag dat hijzelf ook heeft. Bijvoorbeeld: hij vindt een rommelige tuin zeggen dat de bewoners een rommelig leven hebben. Terwijl hijzelf eersteklas sloddervos is."
Misschien is hij niet autistisch, maar gewoon een hork. Ik twijfel aan mijzelf; waarom kon hij niet wat liever zijn voor mij? Waarom zag hij niet dat ik dat verdien? Iederéén verdient dat toch?
Zelfs zo'n lijstje helpt niet echt om te relativeren. Vaak zeggen mensen op dit forum ook tegen anderen in een situatie waarbij een partner onaardig doet, 'je verdient wel beter dan een hork'. Maar wie zegt dat er iemand rondloopt die wel lief voor mij wil zijn / is ?
Waarschijnlijk moet ik terug op dat punt komen dat ik iig trots op mezelf ben, of blij met mezelf. Maar ik ben nu alleen heel verdrietig en beurs. Hoe kan ik dan blij met mezelf zijn?
"Ik vraag mij af of mijn ex-vriend Asperger heeft. Of een andere autistische stoornis.
Ik weet wel dat via deze weg niets te diagnosticeren valt, maar ik probeer één en ander te plaatsen voor mezelf. Ook voor de toekomst, daar ik met hem te maken blijf hebben vanwege ons zoontje.
Hij kan niks of wil niks met mijn emoties. Hoe meer ik van streek ben, hoe meer afstand hij neemt.
Overgevoelig voor wat hij opvat als kritiek.
Overgevoelig voor 'bemoeienis'.
Erg dominant, legt wil op.
Hij interpreteert mijn emoties bijna nooit zoals ik ze voel.
Zijn idee van steun geven is een schouderklopje geven. Daarna moet het over zijn.
(Ons zoontje kan hij wel met overgave troosten.)
Hij kan extreem bot zijn, mij vervolgens huilend op de grond laten zitten, zonder zich om mij te bekommeren (pas de volgende dag aankomen met excuses).
Hij vraagt veel bevestiging.
Hij wordt met name blij als hij iets (duurs) koopt.
Als ik iets heel duurs kocht, dan was hij heel blij met mij.
In gezelschap trekt hij zich graag terug; achter een krant; in zichzelf; achter de computer.
Als we visite hadden, gaat hij ervan uit dat die mensen meehelpen met de zorgtaken.
In nieuw gezelschap moet hij erg loskomen.
Verslavingsgevoelig.
Sexgericht (verzamelt boeken over sex).
Bekritiseert anderen op gedrag dat hijzelf ook heeft. Bijvoorbeeld: hij vindt een rommelige tuin zeggen dat de bewoners een rommelig leven hebben. Terwijl hijzelf eersteklas sloddervos is."
Misschien is hij niet autistisch, maar gewoon een hork. Ik twijfel aan mijzelf; waarom kon hij niet wat liever zijn voor mij? Waarom zag hij niet dat ik dat verdien? Iederéén verdient dat toch?
Zelfs zo'n lijstje helpt niet echt om te relativeren. Vaak zeggen mensen op dit forum ook tegen anderen in een situatie waarbij een partner onaardig doet, 'je verdient wel beter dan een hork'. Maar wie zegt dat er iemand rondloopt die wel lief voor mij wil zijn / is ?
Waarschijnlijk moet ik terug op dat punt komen dat ik iig trots op mezelf ben, of blij met mezelf. Maar ik ben nu alleen heel verdrietig en beurs. Hoe kan ik dan blij met mezelf zijn?
zaterdag 27 december 2008 om 19:22
WV, ik heb net zo een beetje met jullie meegelezen, en je laatste post doet me even reageren. Hij vertoont gedrag dat voor jou niet goed is. Waarom, waardoor, dat doet er eigenlijk niet toe. Misschien wil hij niet veranderen, misschien kan hij het niet, maar je weet al dat die verandering er niet in zit. En het doet er dus niet veel toe waarom niet.
En ja, er is iemand op de wereld die jou beter aanvoelt dan hij, die liever tegen je kan doen, op je kan passen, je kan steunen. En dat ben jij! Natuurlijk verlang je op den duur naar een partner, maar degene die jou echt blij en gelukkig kan maken, die weet wat je nodig hebt en daarvoor zorgen kan, dat ben jij!
Als je jezelf nog hebt, jezelf niet in de steek laat en er bent voor jezelf, dan is er ruimte om trots op jezelf te zijn. Kiezen voor jezelf zorgt er niet als bij toverslag voor dat je altijd maar blij en gelukkig bent. Maar als jij jezelf bijstaat, naar je innerlijk luistert en kijkt naar wat je nodig hebt in zo'n vervelende situatie, dan kun je blij met jezelf zijn, want dan ben jij je eigen beste vriend.
Je hebt een moeilijke beslissing gemaakt, en dat gaat nooit zonder slag of stoot. Er komen nog meer moeilijke momenten aan, maar je hebt nu wel gedaan wat goed voor jezelf was. Dus wees daar trots op. Stoppen met liegen tegen jezelf, toegeven dat dit het neit is en het niet anders wordt, dat is moedig en zwaar. En iets om trots op te zijn!
En ja, er is iemand op de wereld die jou beter aanvoelt dan hij, die liever tegen je kan doen, op je kan passen, je kan steunen. En dat ben jij! Natuurlijk verlang je op den duur naar een partner, maar degene die jou echt blij en gelukkig kan maken, die weet wat je nodig hebt en daarvoor zorgen kan, dat ben jij!
Als je jezelf nog hebt, jezelf niet in de steek laat en er bent voor jezelf, dan is er ruimte om trots op jezelf te zijn. Kiezen voor jezelf zorgt er niet als bij toverslag voor dat je altijd maar blij en gelukkig bent. Maar als jij jezelf bijstaat, naar je innerlijk luistert en kijkt naar wat je nodig hebt in zo'n vervelende situatie, dan kun je blij met jezelf zijn, want dan ben jij je eigen beste vriend.
Je hebt een moeilijke beslissing gemaakt, en dat gaat nooit zonder slag of stoot. Er komen nog meer moeilijke momenten aan, maar je hebt nu wel gedaan wat goed voor jezelf was. Dus wees daar trots op. Stoppen met liegen tegen jezelf, toegeven dat dit het neit is en het niet anders wordt, dat is moedig en zwaar. En iets om trots op te zijn!
zaterdag 27 december 2008 om 19:46
Dank je wel voor je lieve woorden Allis.
Ik weet (ergens) dat wat je zegt waar is. Ik kan er alleen nu niet in geloven. Ik voel me te zwak om in mezelf te geloven.
Ik weet dat ik daar naar toe moet werken, en ik ga dat ook doen. Maar doe boodschap die ik uit zijn gedragingen destilleer drukt me neer: hij is blij dat het uit is.
Hoe verknipt is het dat zijn opluchting, zijn zelfvertrouwen, mij zo knakt?
Ik weet (ergens) dat wat je zegt waar is. Ik kan er alleen nu niet in geloven. Ik voel me te zwak om in mezelf te geloven.
Ik weet dat ik daar naar toe moet werken, en ik ga dat ook doen. Maar doe boodschap die ik uit zijn gedragingen destilleer drukt me neer: hij is blij dat het uit is.
Hoe verknipt is het dat zijn opluchting, zijn zelfvertrouwen, mij zo knakt?
zaterdag 27 december 2008 om 20:07
Maakt het uit, hoe hij zich er over voelt? Natuurlijk, het is niet erg goed voor je ego, dat hij er zo luchtig over doet. Maar aan de andere kant, jij bent ook ergens blij dat het uit is. Wellicht is eht van zijn kant een vorm van stoer houden, niet laten zien wat hij voelt. Of eht is echt zo dat het hem weinig kan schelen, en dat is dan alleen maar bewijs dat hij niet de juiste voor je is. Als hij er "goed" mee om kan gaan, zal het wellicht de omgangsregelingen voor je kindje ook wat versoepelen. Lieverd, het is rottig en zwaar, maar alles wijst er op dat je de juiste beslissing hebt gemaakt. En dat is knap hoor, heel goed van jezelf!
In jezelf geloven is geen tovermiddel, het maakt je niet plotseling sterk en geweldig en gelukkig en gevoelloos richting nare dingen. Het is juist dat je ondanks twijfels en vervelend gevoel je eigen weg durft te volgen, ook al is die moeilijk!
Meis, morgen ziet de wereld er vast alweer een klein beetje zonniger uit. Het gaat met kleine stapjes, maar het gaat lukken. Je kunt dit!
In jezelf geloven is geen tovermiddel, het maakt je niet plotseling sterk en geweldig en gelukkig en gevoelloos richting nare dingen. Het is juist dat je ondanks twijfels en vervelend gevoel je eigen weg durft te volgen, ook al is die moeilijk!
Meis, morgen ziet de wereld er vast alweer een klein beetje zonniger uit. Het gaat met kleine stapjes, maar het gaat lukken. Je kunt dit!
zaterdag 27 december 2008 om 20:21
Ik heb ook even meegelezen en ikvind het heel logisch dat het jou knakt dat zijn zelfvertrouwen nu zo groot is. Jij hebt verdriet en je verwacht toch dat de ander dat ook heeft. Waarschijnlijk is dat trouwens ook alleen maar spel van hem, maar dat doet er eigenlijk niet eens toe. Jij bent de enige die er nu toe doet.
Zoals Allis al schrjft, in jezelf geloven is geen tovermiddel. Maar bij jezelf blijven helpt je wel. Steeds als je je klote voelt kun je even bij jezelf stilstaan, er even in gaan zitten en voelen hoe je je voelt. Verwerken wat je is overkomen en vooral, heb begrip voor jezelf. De zon gaat vanzelf weer schijnen!!
Zoals Allis al schrjft, in jezelf geloven is geen tovermiddel. Maar bij jezelf blijven helpt je wel. Steeds als je je klote voelt kun je even bij jezelf stilstaan, er even in gaan zitten en voelen hoe je je voelt. Verwerken wat je is overkomen en vooral, heb begrip voor jezelf. De zon gaat vanzelf weer schijnen!!
zaterdag 27 december 2008 om 20:42
quote:allis schreef op 27 december 2008 @ 20:07:
Maakt het uit, hoe hij zich er over voelt? Natuurlijk, het is niet erg goed voor je ego, dat hij er zo luchtig over doet. Maar aan de andere kant, jij bent ook ergens blij dat het uit is. Wellicht is eht van zijn kant een vorm van stoer houden, niet laten zien wat hij voelt. Of eht is echt zo dat het hem weinig kan schelen, en dat is dan alleen maar bewijs dat hij niet de juiste voor je is. Als hij er "goed" mee om kan gaan, zal het wellicht de omgangsregelingen voor je kindje ook wat versoepelen. Lieverd, het is rottig en zwaar, maar alles wijst er op dat je de juiste beslissing hebt gemaakt. En dat is knap hoor, heel goed van jezelf!
In jezelf geloven is geen tovermiddel, het maakt je niet plotseling sterk en geweldig en gelukkig en gevoelloos richting nare dingen. Het is juist dat je ondanks twijfels en vervelend gevoel je eigen weg durft te volgen, ook al is die moeilijk!
Meis, morgen ziet de wereld er vast alweer een klein beetje zonniger uit. Het gaat met kleine stapjes, maar het gaat lukken. Je kunt dit!
Dat vind ik wel een hele goede opmerking! Ik dacht / hoopte namelijk dat 'in jezelf geloven' dat wel inhield. Ik voelde me vorige week goed over mijzelf, óndanks de ellendige situatie. Ik was behoorlijk tevreden over mijzelf en mijn leven, toen voelde het niet zo ellendig. Ik had alles op een rijtje, en verbaasde me iedere dag dat ik dat had. Zo wil ik me blijven voelen!!
Maar nu is daar dus weinig van over. Nu lijkt het zelfvertrouwen dat ik van de week voelde nep, kunstmatig. En nu ik onderuit ga lijkt het alsof ik niets meer overhoud. Dat vind ik beangstigend, ik ben bang dat ik me somber blijf voelen.
Maar goed en wel beschouwd ís de situatie natuurlijk ook rottig. Op zich logisch dat ik me er rot onder voel. Zijn dit dan de gevoelens die hier schijnbaar bij horen.
Ik wou alleen dat het twijfelen aan mijzelf er niet bij zat. Zo moeilijk om niet naar te worden van gedachten aan hem die uitgaat, blij is en met anderen naar bed zal gaan. Hoe banaal ook, hoe dom ook om daar aan te denken, maar het is zo afschuwelijk!
Dit hoort er ook bij. Maar bijna niet te plaatsen, echt heel moeilijk.
Maakt het uit, hoe hij zich er over voelt? Natuurlijk, het is niet erg goed voor je ego, dat hij er zo luchtig over doet. Maar aan de andere kant, jij bent ook ergens blij dat het uit is. Wellicht is eht van zijn kant een vorm van stoer houden, niet laten zien wat hij voelt. Of eht is echt zo dat het hem weinig kan schelen, en dat is dan alleen maar bewijs dat hij niet de juiste voor je is. Als hij er "goed" mee om kan gaan, zal het wellicht de omgangsregelingen voor je kindje ook wat versoepelen. Lieverd, het is rottig en zwaar, maar alles wijst er op dat je de juiste beslissing hebt gemaakt. En dat is knap hoor, heel goed van jezelf!
In jezelf geloven is geen tovermiddel, het maakt je niet plotseling sterk en geweldig en gelukkig en gevoelloos richting nare dingen. Het is juist dat je ondanks twijfels en vervelend gevoel je eigen weg durft te volgen, ook al is die moeilijk!
Meis, morgen ziet de wereld er vast alweer een klein beetje zonniger uit. Het gaat met kleine stapjes, maar het gaat lukken. Je kunt dit!
Dat vind ik wel een hele goede opmerking! Ik dacht / hoopte namelijk dat 'in jezelf geloven' dat wel inhield. Ik voelde me vorige week goed over mijzelf, óndanks de ellendige situatie. Ik was behoorlijk tevreden over mijzelf en mijn leven, toen voelde het niet zo ellendig. Ik had alles op een rijtje, en verbaasde me iedere dag dat ik dat had. Zo wil ik me blijven voelen!!
Maar nu is daar dus weinig van over. Nu lijkt het zelfvertrouwen dat ik van de week voelde nep, kunstmatig. En nu ik onderuit ga lijkt het alsof ik niets meer overhoud. Dat vind ik beangstigend, ik ben bang dat ik me somber blijf voelen.
Maar goed en wel beschouwd ís de situatie natuurlijk ook rottig. Op zich logisch dat ik me er rot onder voel. Zijn dit dan de gevoelens die hier schijnbaar bij horen.
Ik wou alleen dat het twijfelen aan mijzelf er niet bij zat. Zo moeilijk om niet naar te worden van gedachten aan hem die uitgaat, blij is en met anderen naar bed zal gaan. Hoe banaal ook, hoe dom ook om daar aan te denken, maar het is zo afschuwelijk!
Dit hoort er ook bij. Maar bijna niet te plaatsen, echt heel moeilijk.
zaterdag 27 december 2008 om 20:57
windowsvista, ik lees ook al een tijd mee omdat mijn situatie enigszins vergelijkbaar was, ook een vriend (inmiddels ex) die geen of veel te weinig interesse en liefde voor mij kon tonen. nou heb ik zelf autisme dus voel ik me geroepen om te reageren. natuurlijk kan ik geen diagnose stellen, maar heb wel wat inzicht van binnenuit.
ik denk dat uit wat jij over hem schrijft geen autisme blijkt, ik begrijp wel waarom je het denkt. maar als dit uit autisme voort kwam zou het in alles doorgevoerd zijn en je zegt al dat hij jullie zoontje bijvoorbeeld wel kan troosten.. en als ik alles goed gelezen heb was hij in het begin ook wel lief voor je. autisme brengt bepaalde onvermogens/beperkingen mee (alhoewel dingen zijn te leren met ervaring) die zouden nooit zomaar van wel kunnen omslaan naar niet kunnen.
ik herken uit de laatste periode met mijn ex heel erg deze dingen:
Hij kan niks of wil niks met mijn emoties. Hoe meer ik van streek ben, hoe meer afstand hij neemt.
Hij interpreteert mijn emoties bijna nooit zoals ik ze voel.
Zijn idee van steun geven is een schouderklopje geven. Daarna moet het over zijn.
Hij kan extreem bot zijn, mij vervolgens huilend op de grond laten zitten, zonder zich om mij te bekommeren
wij hebben de afgelopen tijd heel veel gepraat en ik weet nu dat deze dingen bij hem kwamen doordat hij niet meer genoeg voor mij voelde. hij kon het daardoor niet meer opbrengen en vond het ook moeilijk om geconfronteerd te worden met mijn verdriet omdat hij ook wel voelde dat hij mij dat aan deed. hij heeft lang gehoopt dat onze relatie weer ging werken en dat zijn gevoel terug zou komen.. daardoor is deze situatie ontstaan.. en is langzaam steeds erger geworden. ik keur dit niet goed maar begrijp het wel van hem.
ik denk dat jou ex ook bang was om de relatie op te geven.. zeker omdat jullie toch al best lang samen waren en een kind hebben.. maar dat hij nu ook opgelucht is dat jij de knoop (eigenlijk voor hem) hebt doorgehakt.. ik denk dat je daar mee zijn zakelijke manier van afhandelen en het feit dat hij akkoord gaat met jullie breuk kan verklaren. dat is hard, want natuurlijk wil je dat hij ook verdrietig is. we willen toch dat onze relatie zo waardevol was dat hij niet akkoord zou gaan met de breuk. maar ik ben bang dat bij hun de opluchting overheerst. en wij moeten ook eerlijk zijn en niet alleen naar het mooie begin van onze relatie kijken maar ook naar hoe kut het tegen het einde was.. en dan misschien ook een beetje opgelucht zijn. jij mag iig trots op jezelf zijn dat je voor jezelf hebt gekozen!
laten we proberen te blijven geloven dat die ene geweldige grote liefde er wel ergens is. ik vind het ook doodeng en geloof het ook nog niet echt. maar we worden vast ooit nog eens heel gelukkig met iemand die dat ook met ons wil.
ik denk dat uit wat jij over hem schrijft geen autisme blijkt, ik begrijp wel waarom je het denkt. maar als dit uit autisme voort kwam zou het in alles doorgevoerd zijn en je zegt al dat hij jullie zoontje bijvoorbeeld wel kan troosten.. en als ik alles goed gelezen heb was hij in het begin ook wel lief voor je. autisme brengt bepaalde onvermogens/beperkingen mee (alhoewel dingen zijn te leren met ervaring) die zouden nooit zomaar van wel kunnen omslaan naar niet kunnen.
ik herken uit de laatste periode met mijn ex heel erg deze dingen:
Hij kan niks of wil niks met mijn emoties. Hoe meer ik van streek ben, hoe meer afstand hij neemt.
Hij interpreteert mijn emoties bijna nooit zoals ik ze voel.
Zijn idee van steun geven is een schouderklopje geven. Daarna moet het over zijn.
Hij kan extreem bot zijn, mij vervolgens huilend op de grond laten zitten, zonder zich om mij te bekommeren
wij hebben de afgelopen tijd heel veel gepraat en ik weet nu dat deze dingen bij hem kwamen doordat hij niet meer genoeg voor mij voelde. hij kon het daardoor niet meer opbrengen en vond het ook moeilijk om geconfronteerd te worden met mijn verdriet omdat hij ook wel voelde dat hij mij dat aan deed. hij heeft lang gehoopt dat onze relatie weer ging werken en dat zijn gevoel terug zou komen.. daardoor is deze situatie ontstaan.. en is langzaam steeds erger geworden. ik keur dit niet goed maar begrijp het wel van hem.
ik denk dat jou ex ook bang was om de relatie op te geven.. zeker omdat jullie toch al best lang samen waren en een kind hebben.. maar dat hij nu ook opgelucht is dat jij de knoop (eigenlijk voor hem) hebt doorgehakt.. ik denk dat je daar mee zijn zakelijke manier van afhandelen en het feit dat hij akkoord gaat met jullie breuk kan verklaren. dat is hard, want natuurlijk wil je dat hij ook verdrietig is. we willen toch dat onze relatie zo waardevol was dat hij niet akkoord zou gaan met de breuk. maar ik ben bang dat bij hun de opluchting overheerst. en wij moeten ook eerlijk zijn en niet alleen naar het mooie begin van onze relatie kijken maar ook naar hoe kut het tegen het einde was.. en dan misschien ook een beetje opgelucht zijn. jij mag iig trots op jezelf zijn dat je voor jezelf hebt gekozen!
laten we proberen te blijven geloven dat die ene geweldige grote liefde er wel ergens is. ik vind het ook doodeng en geloof het ook nog niet echt. maar we worden vast ooit nog eens heel gelukkig met iemand die dat ook met ons wil.
zondag 28 december 2008 om 15:05
Poeh, porceline, die gedachte is idd hard. Ik denk ook dat hij niet genoeg tederheid voor mij voelde.
Onze wisselwerking liep niet, ook al wilden we allebei wél graag dat het werkte. Steeds meer ontevredenheid bij mij, steeds meer afstandelijk gedrag van zijn kant.
Ik dacht heel vaak, als hij probeerde lief te doen, in de vorm van een schouderklopje, het is zo simpel; we hebben toch een relatie, hoúd dan écht van me! Houd me stevig vast zodat ik kan voelen dat ik belangrijk voor je ben. Maar dat voelde ik niet. Omdat hij op afstand bleef en vaker ongeïnteresseerd overkwam, dan dat hij oprecht warme belangstelling toonde.
Ik heb het nog steeds heel moeilijk. Ik herinnerde me ook opeens gisteravond in bed, vanaf welk moment ik me op 2e kerstdag rot ging voelen. Dat had ik verdrongen, denk ik. Hij haalde gedachtenloos iets uit zijn broekzak. Het was een afgescheurd stukje van een bierviltje. Hij keek ernaar, op zich niet persé blij ofzo, en stopte het weer weg.
Ik weet natuurlijk niet zeker dat daar het eerste telefoonnummer alweer opstaat, maar ga daar vanuit. Die gedachte is bijna niet te verteren. En als hij nu niet al bezig is daarmee, dan komt dat snel genoeg.
Vriendinnen zeggen dat ik me daardoor niet moet laten kisten. Dat het niet nodig is dat ik me daardoor zo ellendig voel. Dat ik de grote lijn in de gaten moet houden:
Ik voelde me ongelukkig binnen de relatie. Ik merkte niet dat er iets veranderde. Daarom heb ik de relatie verbroken. Wat hij nu in zijn leven doet, zegt niets over mij.
Ik moet zorgen dat ik tevreden raak met mijn leven zoals het is. Dan raakt wat hij doet mij niet zo. Maar feit is dat wat hij doet mij wél enorm raakt, en zo niet tevreden kan zijn over mijn leven.
Ik wil het achter mij laten en achter mijn beslissing staan en dat, inderdaad, positief beleven. Ik weet dat dat de oplossing is. Maar ja. Zo voel ik me totaal niet.
Onze wisselwerking liep niet, ook al wilden we allebei wél graag dat het werkte. Steeds meer ontevredenheid bij mij, steeds meer afstandelijk gedrag van zijn kant.
Ik dacht heel vaak, als hij probeerde lief te doen, in de vorm van een schouderklopje, het is zo simpel; we hebben toch een relatie, hoúd dan écht van me! Houd me stevig vast zodat ik kan voelen dat ik belangrijk voor je ben. Maar dat voelde ik niet. Omdat hij op afstand bleef en vaker ongeïnteresseerd overkwam, dan dat hij oprecht warme belangstelling toonde.
Ik heb het nog steeds heel moeilijk. Ik herinnerde me ook opeens gisteravond in bed, vanaf welk moment ik me op 2e kerstdag rot ging voelen. Dat had ik verdrongen, denk ik. Hij haalde gedachtenloos iets uit zijn broekzak. Het was een afgescheurd stukje van een bierviltje. Hij keek ernaar, op zich niet persé blij ofzo, en stopte het weer weg.
Ik weet natuurlijk niet zeker dat daar het eerste telefoonnummer alweer opstaat, maar ga daar vanuit. Die gedachte is bijna niet te verteren. En als hij nu niet al bezig is daarmee, dan komt dat snel genoeg.
Vriendinnen zeggen dat ik me daardoor niet moet laten kisten. Dat het niet nodig is dat ik me daardoor zo ellendig voel. Dat ik de grote lijn in de gaten moet houden:
Ik voelde me ongelukkig binnen de relatie. Ik merkte niet dat er iets veranderde. Daarom heb ik de relatie verbroken. Wat hij nu in zijn leven doet, zegt niets over mij.
Ik moet zorgen dat ik tevreden raak met mijn leven zoals het is. Dan raakt wat hij doet mij niet zo. Maar feit is dat wat hij doet mij wél enorm raakt, en zo niet tevreden kan zijn over mijn leven.
Ik wil het achter mij laten en achter mijn beslissing staan en dat, inderdaad, positief beleven. Ik weet dat dat de oplossing is. Maar ja. Zo voel ik me totaal niet.
zondag 28 december 2008 om 15:32
Ik ben een weekje op vakantie geweest en even aan het bijlezen maar meid wat is er een hoop gebeurd! Wat ontzettend goed en knap dat het je gelukt is voor jezelf te kiezen!
En natuurlijk voel je je rot, zeker als je het idee hebt dat hij het allemaal wel prima vindt zo. Maar probeer naar jezelf te kijken, en bedenk hoe het kwam dat je vorige week het gevoel had dat het goed met je ging. Je schrijft dat je dingen goed op een rijtje had. Probeer dat nu weer te krijgen. Schrijf desnoods op waar je nog over na moet denken of wat je nog moet gaan regelen, dat heeft mij heel erg geholpen om mijn hoofd af en toe leeg te maken, Ik bleef maar malen en piekeren over vanalles.
Overigens heeft mijn ex ook heel laconiek gereageerd toen ik uiteindelijk de knoop doorhakte. Hij vond het prima. Mijn situatie is verder niet helemaal vergelijkbaar met die van jou maar het heeft mij heel erg verbaasd en ook pijn gedaan. Nu realiseer ik me wat beter dat dat wat hij liet zien ook dat was waar ik binnen onze relatie tegenaan liep. Ik kan het nu een beetje beter zien als bevestiging van iets, namelijk dat onze relatie niet goed was voor mij.
Ik ben het trouwens met Allis eens dat het er niet toe doet waarom hij dingen doet zoals hij ze doet. Is het belangrijk te weten of hij Asperger heeft? Zou dat jou helpen? Wat veel belangrijker is is dat het niet lukte met hem, dat het jou niet gelukkig gemaakt heeft en dat je zonder hem verder moet.
Het gaat je lukken hoor, dat voor jezelf kiezen als positief beleven!
En natuurlijk voel je je rot, zeker als je het idee hebt dat hij het allemaal wel prima vindt zo. Maar probeer naar jezelf te kijken, en bedenk hoe het kwam dat je vorige week het gevoel had dat het goed met je ging. Je schrijft dat je dingen goed op een rijtje had. Probeer dat nu weer te krijgen. Schrijf desnoods op waar je nog over na moet denken of wat je nog moet gaan regelen, dat heeft mij heel erg geholpen om mijn hoofd af en toe leeg te maken, Ik bleef maar malen en piekeren over vanalles.
Overigens heeft mijn ex ook heel laconiek gereageerd toen ik uiteindelijk de knoop doorhakte. Hij vond het prima. Mijn situatie is verder niet helemaal vergelijkbaar met die van jou maar het heeft mij heel erg verbaasd en ook pijn gedaan. Nu realiseer ik me wat beter dat dat wat hij liet zien ook dat was waar ik binnen onze relatie tegenaan liep. Ik kan het nu een beetje beter zien als bevestiging van iets, namelijk dat onze relatie niet goed was voor mij.
Ik ben het trouwens met Allis eens dat het er niet toe doet waarom hij dingen doet zoals hij ze doet. Is het belangrijk te weten of hij Asperger heeft? Zou dat jou helpen? Wat veel belangrijker is is dat het niet lukte met hem, dat het jou niet gelukkig gemaakt heeft en dat je zonder hem verder moet.
Het gaat je lukken hoor, dat voor jezelf kiezen als positief beleven!
zondag 28 december 2008 om 16:01
Dank je Drift
Ik zag op 1e kerstdag ook heel goed: hij gedraagt zich eigenlijk niet anders dan toen het nog aan was. Met z'n eigen dingen bezig, beetje in zichzelf gekeerd. Ook wel meedoen met de rest, maar toch, niet helemaal erbij, of gericht op omgeving.
Alleen het kusje-hier-en-daar ontbrak.
Vooral dat hij niet zo op mij gericht was, vond ik binnen de relatie moeilijk. Het was net alsof hij mij niet echt zag.
1e kerstdag realiseerde ik me op een verdrietige manier, maar zonder dat ik 'erdoor heen zakte ' zeg maar, dat hij niet bij mij past.
Ik kan er niet tegen als ik er niet op kan rekenen dat mijn partner mij ziet staan en waardeert.
Ik heb nu te maken met twee belangrijke zaken:
1. ik moet voor ogen blijven houden dat de relatie niet goed voor mij was, dat ik iets anders / beters voor mijzelf wens
2. complicatie: ik kamp met een probleem : een groot gebrek aan zelfvertrouwen
Door punt twee vind ik het nu heel moeilijk om de de boel in perspectief te blijven zien.
Ik zag op 1e kerstdag ook heel goed: hij gedraagt zich eigenlijk niet anders dan toen het nog aan was. Met z'n eigen dingen bezig, beetje in zichzelf gekeerd. Ook wel meedoen met de rest, maar toch, niet helemaal erbij, of gericht op omgeving.
Alleen het kusje-hier-en-daar ontbrak.
Vooral dat hij niet zo op mij gericht was, vond ik binnen de relatie moeilijk. Het was net alsof hij mij niet echt zag.
1e kerstdag realiseerde ik me op een verdrietige manier, maar zonder dat ik 'erdoor heen zakte ' zeg maar, dat hij niet bij mij past.
Ik kan er niet tegen als ik er niet op kan rekenen dat mijn partner mij ziet staan en waardeert.
Ik heb nu te maken met twee belangrijke zaken:
1. ik moet voor ogen blijven houden dat de relatie niet goed voor mij was, dat ik iets anders / beters voor mijzelf wens
2. complicatie: ik kamp met een probleem : een groot gebrek aan zelfvertrouwen
Door punt twee vind ik het nu heel moeilijk om de de boel in perspectief te blijven zien.
zondag 28 december 2008 om 18:31
WV... wat moeilijk allemaal
Omring jezelf met fijne en positieve mensen.. dan groeit jou zelfvertrouwen ook omdat je in een positieve omgeving bent waarbij jezelf uiteindelijk weer kunt zijn..en jezelf kunt waarderen. Zorg ook goed voor jezelf, doe leuke dingen, alleen, met vrienden of met je familie..
Ik vind het zelf ook moeilijk om op dit moment voor mezelf te kiezen, ik sta nu écht voor die keuze, ik heb het elke x geprobeerd te vermijden maar het kan niet meer, hij vind het ook niet meer oké zo dus hij is 2dagen thuis geweest..vanavond bel ik hem.. ik vind het eng..
Omring jezelf met fijne en positieve mensen.. dan groeit jou zelfvertrouwen ook omdat je in een positieve omgeving bent waarbij jezelf uiteindelijk weer kunt zijn..en jezelf kunt waarderen. Zorg ook goed voor jezelf, doe leuke dingen, alleen, met vrienden of met je familie..
Ik vind het zelf ook moeilijk om op dit moment voor mezelf te kiezen, ik sta nu écht voor die keuze, ik heb het elke x geprobeerd te vermijden maar het kan niet meer, hij vind het ook niet meer oké zo dus hij is 2dagen thuis geweest..vanavond bel ik hem.. ik vind het eng..
zondag 28 december 2008 om 19:08
zondag 28 december 2008 om 19:17
Dankjewel.. WV
Ik hoop dat je deze situatie zo kunt houden WV, zonder relatie met hem..
Ik vind het moeilijk om realistisch te kijken naar wat ik wil in mijn leven/relatie. Omdat hij me zovaak het gevoel heeft gegeven dat wat ik wil niet realistisch is en dat het bij mijn leeftijd past en dat t nog wel veranderd blabla. Maar nu voel ik dat helemaal niet zo en het voelt alsof ik genoegen neem met minder..
Ik hoop dat je deze situatie zo kunt houden WV, zonder relatie met hem..
Ik vind het moeilijk om realistisch te kijken naar wat ik wil in mijn leven/relatie. Omdat hij me zovaak het gevoel heeft gegeven dat wat ik wil niet realistisch is en dat het bij mijn leeftijd past en dat t nog wel veranderd blabla. Maar nu voel ik dat helemaal niet zo en het voelt alsof ik genoegen neem met minder..
zondag 28 december 2008 om 19:34
Misschien is wat je wilt niet te realiseren met hem. Dat wil niet zeggen dat het niet realistisch is.
Jouw dromen en wensen zijn van jou, en juist daarom de altijd de moeite waard. Als hij daaraan geen bijdrage wil leveren, moet hij iig er vanaf blijven, maar liever nog iets anders voor zichzelf kiezen en uitvoeren.
Jouw dromen en wensen zijn van jou, en juist daarom de altijd de moeite waard. Als hij daaraan geen bijdrage wil leveren, moet hij iig er vanaf blijven, maar liever nog iets anders voor zichzelf kiezen en uitvoeren.
zondag 28 december 2008 om 19:46
quote:windowsvista schreef op 28 december 2008 @ 19:34:
Misschien is wat je wilt niet te realiseren met hem. Dat wil niet zeggen dat het niet realistisch is.
Jouw dromen en wensen zijn van jou, en juist daarom de altijd de moeite waard. Als hij daaraan geen bijdrage wil leveren, moet hij iig er vanaf blijven, maar liever nog iets anders voor zichzelf kiezen en uitvoeren.
Daarom..
Hij heeft het de laatste tijd vaak over leeftijd. Ik ben gelukkig geweest in andere relaties. En hij heeft het vaak over hun leeftijd en onervarenheid. En dat iemand van zijn leeftijd die dingen niet doet ofzoiets. (al die moeite en lieve dingetjes) dat een echte relatie niet om die dingen draait maar om, dat je weet dat je op elkaar kunt rekenen, dat je van elkaar houdt en je eigen leven helemaal hebt en als je elkaar nodig hebt dan ben je er voor elkaar. En dat vind ik ook belangrijk maar ik wil niet langs iemand leven en ik wil veel delen, en ook veel leuke dingen doen samen, als er tijd voor is zegmaar..
Ik ben dromerig en romantisch en misschien niet altijd realistisch maar het is toch lekker om te fantaseren en om soms even in een droomwereldje te zijn, die van jou en je partner samen is?
Misschien is wat je wilt niet te realiseren met hem. Dat wil niet zeggen dat het niet realistisch is.
Jouw dromen en wensen zijn van jou, en juist daarom de altijd de moeite waard. Als hij daaraan geen bijdrage wil leveren, moet hij iig er vanaf blijven, maar liever nog iets anders voor zichzelf kiezen en uitvoeren.
Daarom..
Hij heeft het de laatste tijd vaak over leeftijd. Ik ben gelukkig geweest in andere relaties. En hij heeft het vaak over hun leeftijd en onervarenheid. En dat iemand van zijn leeftijd die dingen niet doet ofzoiets. (al die moeite en lieve dingetjes) dat een echte relatie niet om die dingen draait maar om, dat je weet dat je op elkaar kunt rekenen, dat je van elkaar houdt en je eigen leven helemaal hebt en als je elkaar nodig hebt dan ben je er voor elkaar. En dat vind ik ook belangrijk maar ik wil niet langs iemand leven en ik wil veel delen, en ook veel leuke dingen doen samen, als er tijd voor is zegmaar..
Ik ben dromerig en romantisch en misschien niet altijd realistisch maar het is toch lekker om te fantaseren en om soms even in een droomwereldje te zijn, die van jou en je partner samen is?
