'Voor jezelf kiezen' positief beleven? Hoe??

Hallo,



Ik vraag mij af wat anderen voelen bij 'voor jezelf kiezen', binnen de context van een relatie.

Wanneer een relatie te slecht is om er mee door te gaan, is het advies: voor jezelf kiezen en de relatie verbreken.

Het klinkt zo doelgericht, zo overduidelijk als een positieve keuze, zo overtuigd van alle goede dingen die gaan gebeuren nadat de relatie is verbroken.



Ik vraag mij eigenlijk af: hoe kom je tot dat gevoel, die overtuiging dat het verbreken van de relatie de juiste keuze is, dat het vertrouwen in jezelf en je eigen leven juist groter wordt wanneer je de relatie verbreekt?



Ik heb vijf jaar een relatie. Wij hebben een kind. Ik ben niet gelukkig met de relatie. Ik voel me niet veilig, niet geborgen. Ik heb weinig tot geen vertrouwen in hem en ons.



We wonen niet samen. Er is fysieke en emotionele afstand, dat maakt het gek genoeg mogelijk om de relatie voort te zetten. Ik (en hij) kan altijd naar mijn eigen huis om te ontspannen.

Ik ben eigenlijk heel boos op hem, omdat ik me vaak afgestoten voel. Omdat ik vaak boos ben op hem, kan ik ook niet meer liefdevol zijn.



Maar, het is natuurlijk niet alleen maar ellende. We delen wel een dagelijks gezinsleven dat vaak ook gewoon wel gezellig is. Samen koken. Hij neemt vaker initiatief om nog even samen TV te kijken of zoiets (voordat ik weer naar huis ga). We vinden het leuk om samen dingen te doen; uitgaan; weekend naar het huisje van zijn ouders. We hadden een goed sexleven, maar daar is de klad in gekomen na kwetsende opmerkingen van zijn kant.



We zijn in relatietherapie. We hebben ons voorgenomen om onze relatie te verbeteren. Maar ik zie daar in zijn houding nog niet veel van terug, ondanks dat hij zelf vindt dat hij zijn best doet. Ik doe ook erg mijn best om een positieve benadering te zoeken en mijn eigen drempels te overwinnen en weer vertrouwen te hebben / houden.

We doen wel leuke dingen, maar iedere keer gebeurt er weer iets waardoor ik me gekwetst voel. Ik voel me heel vaak somber en boos. Omdat er dingen blijven gebeuren die over mijn grenzen heen gaan, vermoed ik. Ben hypergevoelig voor lomp gedrag / opmerkingen, afstand nemen, gereserveerdheid, geen affectie tonen. Ik doorzoek sinds kort ook zijn jaszakken, omdat ik bang ben dat hij dingen voor mij verbergt.



Ik kan dus een hoop dingen opnoemen die aangeven dat de relatie echt te slecht is om er mee door te gaan, te meer omdat uit het verleden niet op te maken valt dat er in de toekomst iets wezenlijks gaat veranderen.



Toch lukt het me niet de stap te zetten de relatie te verbreken. Een paar weken geleden heb ik na een ruzie iets gezegd dat daar op lijkt, maar dat heeft hij naast zich neergelegd met vervolg uitnodigingen voor het eten. En ik, nul assertief, ging daar op in en heb dus niet voet bij stuk gehouden.

Ook zoiets; ik stond helemaal achter mijn besluit het uit te maken. Voelde me alsof ik naar een helder licht zwom omhoog, naar de oppervlakte om adem te halen. Was ook heel boos op dat moment, en wist dat door de dingen die hij zei, onze relatie geen toekomst heeft. Dat gaf mij het laatste zetje.

Maar hij heeft die dingen terug genomen, zich verontschuldigd, me voor het eten uitgenodigd. Mijn boosheid is na een paar dagen wat vervaagd en zo doe ik tot mijn eigen verbazing weer mee.

Ik trek dus een grens, maar daar houd ik niet aan vast.



Het lukt me niet de relatie te verbreken, ik houd vast aan een paar dingen; het gezinsleven dat ik voor een deel op deze manier wél heb; ....en hier weet ik eigenlijk niets meer op te laten volgen. Andere motivatie komt voort uit angst; ik heb dus helemaal geen positief gevoel bij 'voor mezelf kiezen'. Naar mijn idee verlies ik alleen maar, ipv dat ik een beter nieuw leven ervoor in de plaats krijg.



Ik ben bang om alleen te zijn en te blijven. Een vriendje krijgen is op zich niet zo moeilijk, maar een serieuze relatie is wat ik wil. Ik ben bang om mijn zoontje de helft van de week te missen. Ik voel nu een leegte en een somberheid in mijzelf, waarvan ik bang ben dat die alsmaar groter wordt als ik weer alleen ben.



Ik heb dus niet zoveel vertrouwen in mijzelf en mijn toekomst. Uit ervaring weet ik dat ik nieuwe dingen op zoek als ik alleen ben, mijn mogelijkheden onderzoek, en dat geeft ook wel een positieve impuls. Maar toch helpt dat niet voldoende, zijn dat slechts pleisters, en ik wil die onzekerheid, de pijn, het gemis van mijn zoontje, het alleen zijn niet voelen! En dat betekent 'voor mezelf kiezen' in de praktijk.



Hoe maak ik mezelf los van een relatie die te slecht is om mee door te gaan, en hoe krijg ik het voor elkaar om die keuze als iets positiefs te beleven?

Southerngirl:

"Het is alsof ik mezelf lees. Ben boos op hem geweest, maar vraag daarna wel weer een kans. Alsof ik hem dat moet vragen! Ik ben wel eens weggegaan, maar ook weer terug gekomen. Zodra ik denk dat er weer wat toekomst inzit, voel ik me beter. Eén incident of ruzie en alle strijdlust en zelfwaarde ligt in de prullebak en wil ik alleen nog maar horen dat ie niet weggaat.

Ik moet ook voor mezelf kiezen, maar blijf wel steeds wachten op wat hij doet en laat het daar van af hangen.

Wil de deur nog niet helemaal sluiten. Misschien nog gewoon fase 1 in het proces, weet het niet."



Inderdaad, zeer herkenbaar.



Maar Carliena, wat jij schrijft voel ik ook. Dat afbrokkelen, het doet me zoveel verdriet! Maar ergens laat ik het ook gebeuren, ik houd het niet meer tegen, omdat ik voel dat er geen houden meer aan is.

Aan de andere kant; vanavond stuurde hij een lief sms'je. Daar heb ik dan ook weer lief op gereageerd. Zo hou ik weer iets in stand. Zo bouwen we weer iets op. Om vervolgens weer in mijn gezicht in elkaar te spatten.

quote:domnaiefmutsje schreef op 08 december 2008 @ 22:26:

[...]





Je laat je zo behandelen he? Laat je eens niet zo behandelen en kijk wat er gebeurt. Wat zou er gebeuren als je hem het bos instuurt met de mededeling 'kom maar terug als je weer normaal doet' en zelf je leven opbouwt. En elke keer als hij iets respectloos wil zeggen of doen, hem weer het bos instuurt.



Hij raakt je omdat hij je kan raken. Wat gebeurt er als hij je niet meer zo kan raken? En wat heb je nodig om het zover te laten komen?



Ik probeer me zoveel mogelijk te beschermen door mij te richten op mijn eigen leven. Afspreken met vriendinnen, uitgaan, werk, enz.

Toen ik het twee weken terug had gezegd 'dan ben ik nu helemaal met je uitgepraat', kreeg ik dus een verontschuldiging van hem, plus uitnodiging voor het eten, plus een gesprek waarin hij het met me eens was.

Maar als ik hem écht het bos in zou sturen, als in: 'ik wil de komende tijd géén contact, daarna wil ik praten over wat er gaat veranderen tussen ons', zou ik veel te bang zijn dat hij beseft dat hij ook niet meer wil, of met anderen naar bed zou gaan of iets dergelijks. Dus dat durf ik niet. Een time-out is geen optie. Tis óf doorploeteren, óf het uitmaken.

Jezuschristus, southerngirl, ja, daar word ik plaatsvervangend ook misselijk van.

Het is zó kiezen uit twee kwaden hè.



Ja, het ergste is idd het beeld van hem plus andere vrouwen. Mijn zoontje in dat beeld plaatsen, dat is niet te verdragen.



DNM, ik vergat in mijn laatste posting te vermelden dat ik op zich wel vaak zeg dat ik iets niet leuk vind, of dat laat merken. Maar dat dringt niet tot hem door. Of in ieder geval vergeet hij het de eerstvolgende keer weer dat hij respectloos doet.

Maar, DNM, en het volgende is puur mijn projectie, maar ben je dan niet bang dat het met die andere vrouwen wél hemels zal zijn?

Ik heb er zo'n last van dat ik denk dat hij vast een geweldig leven heeft zonder mij en met zoveel anderen als hij wil. Dat hij dus nergens last van heeft, de breuk alleen maar als een grote verbetering zal voelen voor hem.



Moeilijk om zo niet te denken. Maar mijn vriendinnen denken zoals jij, dat het met een ander ongeveer zoals bij mij zal gaan, omdat hij op een bepaalde manier is.

quote:domnaiefmutsje schreef op 08 december 2008 @ 22:39:

[...]





Je houdt hem angstvallig vast. Hou je jezelf dan niet enorm voor de gek denkende dat je hem bij je kan houden als hij dat eigenlijk niet zou willen? (ik ken de gedachte patroon hoor, maar iemand moest mij dit ook ooit voorhouden)



Als hij een ander wil, neemt hij die ander. Als hij weg wil, gaat hij. Je kunt hem niet controleren en door zo vast te houden hou je vast aan een schijnveiligheid. Stel dat hij naar bed gaat met anderen in je time out. Dan weet je toch genoeg? Of als hij je ineens niet meer ziet zitten, dan weet je toch genoeg?



Waarom ben jij zo weinig waard dat je angstvallig aan iemand vasthoudt die eigenlijk in jouw eigen ogen niet eens bij je wil zijn?



Maar waarom ik hier dan geen conclusie voor mezelf aan kan verbinden, daar ben ik nog niet uit. Ik zie het niet meer zitten, en toch stap ik er niet uit. Misschien dat die hoop dat het allemaal Goed komt, daar debet aan is.



Die laatste opmerking, daar is iets mee. Maar ik weet nog niet wat. Hij wil op zich wel bij me zijn, geloof ik, maar als ik iets van hem nodig heb en verwacht (aandacht, lieve woorden, genegenheid, troost, steun), dan kan hij daar niet mee uit de voeten, kan hij het niet opbrengen of heeft hij er gewoon geen zin in.



Hier moet ik verder over nadenken.



Heel erg bedankt voor alle reakties tot dusverre!!!!

Ik ga proberen te slapen.