Militair als partner?

Hoi Cindy!



Leuk om nu ook eens van de 'andere kant' te horen hoe het is. Ik ken zelf alleen mannen die militair zijn (waaronder mijn eigen man dus) en wat ik me wel eens afvraag; hoe is het voor een vrouw die militair is om uitgezonden te worden en zo'n lange tijd zonder de mensen te moeten die je dierbaar zijn? Ik bedoel dus bijvoorbeeld je ouders, broers/zussen, vriend/man, en kinderen (als je die hebt).



Mijn man kan dat goed, hoewel hij mij en onze kinderen wel mist, maar hij is er over het algemeen toch vrij 'koelbloedig' onder. Voor mij zou dat echt een onoverkomelijk iets zijn; ik moet er echt niet aan denken om 5 maanden zonder mijn kinderen te moeten zijn. Ik vraag me wel eens af of dat komt omdat ik nou eenmaal geen militair ben (en ook nooit ben geweest) of omdat ik een vrouw ben en de band met mijn gezin toch iets anders in elkaar zit. Snap je me?



Kortom, hoe zie jij de combinatie van jouw werk en een gezin?



En verder wil ik toch nog even zeggen dat ik jouw keuze om militair te zijn en uitzendingen mee te maken (en alle stress die daarbij hoort natuurlijk), minimaal zo knap vind als die van een partner van een militair om een relatie te hebben met een militair!

Hai Lemmy!



bedankt voor je berichtje! Ik heb zelf geen kinderen een ook geen vriend, dus voor mij maakt het het allemaal veel makkelijker, ik heb ook absoluut nooit heimwee naar huis (ook nooit gehad), ik mis me vrienden en me familie niet erg(terwijl ik een ontzettende goede band met ze heb).. dat klinkt heel raar maar in afghanistan en op oefening zijn je collegas eigenlijk een soort je familie, je leert die mensen zo ontzettend goed kennen omdat je zoveel met elkaar mee maakt en eigenlijk altijd bij elkaar bent en je alleen elkaar hebt. Ik denk als je achter blijft thuis je je erg eenzaam kan voelen, je draait alleen op voor de opvoeding van je kinderen bv. Terwijl je je op uitzending nooit eenzaam voelt want er zijn altijd mensen om je heen en iedereen staat altijd klaar voor je. ( zo ervaar ik dat tenminste mischien ligt dit voor andere heel anders )



sorry dat ik niet antwoord kan geven op al je vragen.

Hallo allemaal!



Ben nog niet zo lang lid van het forum maar heb dit topic al van a tot z gelezen. En ben ook blij eindelijk mensen te vinden die ook in hetzelfde schuitje zitten of hebben gezeten als waar ik me nu in bevind.

Mijn lieve vriend, met wie ik nu zo'n 2 jaar samen ben, zit nu al zo'n 1,5 maand in Kandahar, Afghanistan. Ik wist vanaf dag één dat hij militair was maar je weet pas hoe het voelt wanneer de uitzending ineens voor de deur staat. Het afscheid nemen viel me ontzettend zwaar en de eerste 2 weken kon ik m'n draai ook totaal niet vinden. Het gemis is heel groot en omdat het voor ons beide de eerste keer was dat hij zolang weg was (hij is wel eerder al naar Bosnië en Irak geweest maar toen konden wij elkaar nog niet) was het behoorlijk wennen..

Nu gaat het wel, ik ben eraan gewend dat íe er niet is maar ik maak me 24/7 zorgen en ik ben pas gerust wanneer ik z'n stem weer eens hoor door de telefoon. Maar zodra we ophangen komt die bezorgdheid weer boven. Hij weet dat ik het moeilijk vind maar ik vind ook dat ik hier gewoon doorheen moet, de luchtmacht is een stukje van z'n identiteit en als hij gelukkig is en zich op z'n plaats voelt, dan steun ik hem daar volledig in. Het is niet altijd even leuk en soms mis je elkaar zo erg. Discussies waar je voorheen misschien een uurtje boos over was kunnen nu dagenlang duren omdat je elkaar niet veel spreekt. Ik was heel bang dat we uit elkaar zouden drijven omdat we zover van elkaar vandaan waren, maar ik merk nu juist dat we heel erg naar elkaar toegroeien.. En ook al zijn we 2 jaar samen en wonen we samen, we leren elkaar nu heel anders kennen..



Natuurlijk heb ik liever dat íe gewoon naast me ligt elke avond, maar nog liever heb ik dat íe zichzelf is en kan zijn zoals hij mij ook mezelf laat zijn.



Maar moeilijk is het wel helaas..

.

thank you miss moneypenny!;)



Ik heb wel contact met een aantal van m'n vriend z'n collega's. In het begin kreeg ik alleen maar te horen van vrienden/kennissen/familie dat ik blij moest zijn omdat ik nog lekker in m'n eigen omgeving was. Ze begrepen niet hoe moeilijk het was om het leven dat ik deelde met m'n vriend, het huis wat ik deel met hem en de tijd die we samen doorbrachten, dat ik die nu alleen moest doen.

Gelukkig waren er collega's die het wel snapte en dat deed me ook wel goed..

X

Hey dames,



mijn vriend en ik hebben een goed gesprek over zijn carriere gehad, waar ik erg blij mee was. Zoals ik eerder geschreven had, zit hij nu nog in de opleiding. Ik ben altijd erg anti-Defensie geweest, wist in het begin van onze relatie wel dat mn vriend waarschijnlijk bij Defensie wou, maar dacht 'ach, dat is toekomstmuziek, ga zo'n leuke jongen niet laten schieten omdat ie ooit misschien bij Defensie wil'. Goed, uiteindelijk istie toch bij Defensie gegaan en zit nu in de opleiding. Heb geaccepteerd dat dit is wat hij graag wil,ga hem nu zeker niet tegenhouden, maar kheb er toch vaak nog veel moeite mee. Mijn haat jegens Defensie zit nogal diep. De gedachte dat hij op uitzending moet vind ik vreselijk, bang om hem te verliezen (letterlijk en figuurlijk..) maar volgend jaar moet hij waarschijnlijk toch richting Uruzgan. Ben aan het proberen om op allerlei manieren die angst los te laten, maar dit gaat niet altijd even makkelijk. Moet zeggen dat dit forum daar wel enigzins bij helpt!

Duidelijk is echter wel dat ik niet van plan ben, het niet trek, om mijn hele leven naast een militair te leven. (Petje af voor de dames die dit wel kunnen!! echt, respect). Ik ben hierin heel duidelijk geweest; wil hij voor altijd bij Defensie blijven, dan zal dat (hoe spijtig ook) zonder mij moeten, hoe zielsveel ik ook van hem hou, ik moet ook aan mezelf denken. Ik wil het graag, maar ik zou dat echt niet trekken. In een relatie moet je allebei gelukkig zijn en ik zou er doodongelukkig van worden. We hebben nu samen afgesproken dat hij ong. 5 jaar bij Defensie (zijn denk ik ook ong. 2 of 3 uitzendingen? ligt er natuurlijk aan)zal werken en daarna iets anders gaat doen. Ik ben hier ontzettend blij mee en hij ook. Ben blij voor hem, omdat hij toch bij Defensie werkt (heeft gewerkt) en van deze periode volop heeft kunnen genieten.Voor mij omdat dit betekent dat hij over een paar jaar niet meer bij Defensie werkt en ik hem, als we bijv.samenwonen niet zo veel hoef te missen. Hij zei zelf ook dat het hem leuk leek om na die periode bv. iets anders te doen.

Heerlijk! En tot die tijd moet ik het loslaten en hem laten genieten. Ook op uitzending. Maar dit vooruitzicht helpt me hier wel bij!

.

X

X

.

Hoi allemaal!



Hee Sidney, leuk om jou hier weer te zien!

Hier gaat het goed. Het heeft wel een tijd geduurd voordat we weer allemaal gewend waren, dat wil zeggen, met man en mij ging het eigenlijk heel snel gewoon goed, maar met name ons jongste kind (zij is 2 geworden in de tijd dat hij weg was) had er nogal moeite mee. Was ze er net aan gewend dat papa 'altijd' weg was, komt ie opeens weer! Dus die werd midden in de nacht wakker, en sliep pas weer als gecheckt was dat papa echt in zijn bed lag en niet zomaar opeens weer weg was. Dat vertrouwen heeft echt even weer moeten groeien.



Tijdens de uitzending heb ik aan mezelf gemerkt dat ik soms wel ERG goed alleen kan zijn, hoewel ik mijn man natuurlijk ook miste. Dat gevoel heb ik nu hij terug is soms even weer, dan heb ik even 'alleen-tijd' nodig... (zal wel een kronkel in mijn hoofd zijn ... en ach, er staan weer een paar oefeningen voor de deur...!). Maar verder kan ik niet anders zeggen dan dat we het allemaal goed doorstaan hebben, mijn man weer snel gewend was hier en ik kan aan hem geen veranderingen merken.

quote:sidney schreef op 13 augustus 2008 @ 11:33:

maar wat gebeurt er als hij het toch heel erg naar zijn zin krijgt bij defensie? dat hij het leuker vind dan dat jullie van te voren dachten? Je moet daar wel rekening mee houden hoor want het komt zo veel voor dat ze toch weer bijtekenen.



Hier ben ik het mee eens! Als ik kijk naar mijn man: die heeft toen hij toch zijn dienstplicht moest vervullen eens voor een jaar getekend, toen nog maar eens bijgetekend, en inmiddels zijn we 20 jaar verder... je weet nooit vooraf of het je 'roeping' wordt of niet.



Als ik had mogen kiezen had ik misschien wel liever een man gehad met een andere baan, maar als ik moet kiezen tussen een man die werk doet dat hij eigenlijk niet zo leuk vindt, of een man die datgene doet wat z'n lust en z'n leven is.... doe mij maar dat laatste, ook als dat inhoudt als hij militair is.

Ik snap zeker wel wat jullie bedoelen, ik heb zelf ook liever een man die helemaal gelukkig is met zijn werk, dan eentje die iets doet waar hij totaal geen zin in heeft! Maar daarnaast telt natuurlijk ook mijn geluk! Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik niet voor 'altijd' gelukkig kan zijn naast een militair, en ik kan mezelf niet weg gaan cijferen voor het 'beroep' van mijn vriend (iets wat ik dan wel zou doen). Het beroep is zo ongeveer alles wat ik niet ben.. Nu valt het nog redelijk te doen, ben nog studente, erg druk en de weekenden zijn helemaal voor ons. Wil niet zeggen dat ik um soms best wel mis. Maar: het lijkt mij vreselijk om je mannetje vaak te moeten missen als je bv. samenwoont of kindjes wil krijgen (daarom nogmaals: ontzettend goed en knap van de dames die dit wel kunnen!) Ik ben eerlijk tegen mijn vriend geweest hierover, heb gezegd dat ik zielsveel van hem hou en het liefst mijn leven met hem wil delen, maar dat ik niet kan garanderen dat ik dat zal trekken als hij een militair is. Goed gesprek erover gehad en hij heeft zelf gezegd dat hij voor ons, graag over ong 5 jaar iets anders wil doen (in de beveiliging,politie oid). Tegen die tijd ben ik ook klaar met studeren en het lijkt mij ontzettend fijn om dan ook vaak samen te zijn en samen te wonen, ipv alleen het weekend (hoe burgerlijk dit misschien ook klinkt) Tegen die tijd zijn we denk ik allebei wel toe aan een beetje meer stabiliteit/ritme. Hij gaf zelfs laatst toe dat hij toch wel blij is dat hij dit werk niet bv.20 jaar hoeft te doen, omdat het toch nogal wat van je lichaam eist. Natuurlijk kun je nooit in de toekomst kijken, maar we weten gewoon erg goed wat we aan elkaar hebben en dit voelt als een echt goede compromis, ik geloof de belofte van mijn vriend dat hij na 5 jaar iets anders zal gaan doen. Desnoods een 'burgerfunctie' binnen Defensie. Ik moet zeggen dat dit mij wel echt helpt bij het 'ermee omgaan', voor de uitzendingen blijf ik echter nog wel wat bang, maar dat hebben meer vrouwen,vriendinnen en moeders van ook, en heel logisch!

Ps Sidney: mijn vriend heeft nu voor 2,5 jaar getekend en daarna gaat hij voor nog eens 2,5 jaar tekenen, als alles nog goed bevalt. In totaal iig 5 jaar.

Hoi allemaal,



ook mijn vriend zit in het leger (inmiddels alweer 8 jaar) en is nu uitgezonden naar Afghanistan. Hij is daar nu 2 maanden en moet er nog 3 en een halve maand blijven. Ik leerde hem kennen vlak voordat hij voor de eerste keer werd uitgezonden, ook naar Afghanistan. Toen hebben we bewust niet zoveel met onze gevoelens gedaan, maar toen die terug kwam ging het allemaal heel snel. Ik vind het ook heel moeilijk om hem zo lang te moeten missen en natuurlijk nog die spanning erbij. Hij is groepscommandant van een battlegroup en is dus ook heel vaak buiten de poort en dat is nou eenmaal een eng idee. Maar ik weet dat dit zijn passie is en juist in deze 2 maanden ben ik meer dan ooit gaan beseffen hoeveel we om elkaar geven en hoeveel we samen aankunnen.



Ik heb dit topic vandaag ook van begin tot eind gelezen en ik vind het echt fijn om ook de ervaringen van anderen hierover te lezen. Ik vind persoonlijk dat de afgelopen 2 maanden dat hij is uitgezonden best snel zijn gegaan! Het is maar net hoe je er zelf mee omgaat, ik zorg gewoon dat ik veel leuke dingen doe met vriendinnen en ik probeer niet bij de pakken neer te gaan zitten. Wel is het zo dat als je je een keer echt niet lekker in je vel zit dit gevoel nog wordt versterkt omdat je ook nog je vriend moet missen en je niet kunt relativeren. Ik mis het lichamelijk contact ook heel erg, al is het gewoon een knuffel af en toe. Ook als er iets gebeurt is het elke keer weer schrikken natuurlijk, vooral als je later hoort dat je vriend er ook nog bij is geweest. Maar ik vertrouw er gewoon op dat ie heelhuids terugkomt!



Ik zie dat dit topic niet meer zo actief wordt gebruikt en dat vind ik erg jammer. Mijn vraag is dan ook zijn er op dit moment ook meiden van wie de vriend is uitgezonden? Lijkt me fijn om er hier een beetje over te babbelen!

Hallo allemaal,



Wat fijn om een stuk herkenning te vinden in dit topic.



Mijn vriend is vanaf augustus in opleiding gegaan bij de KMA. De keuze voor de opleiding is gevallen toen wij net een relatie kregen. De afgelopen twee maanden merk ik dat ik erg veel moeite heb met de onzekerheden of ik hem wel of niet mag of kan zien en/of spreken. Hij loopt nu een half jaar vertraging op door een blessure. Hij heeft een contract bij de luchtmacht voor vijf jaar als hoofd inkoop maar moet daarvoor wel in militaire functie.

Ik merk dat de gedachte aan de toekomst mij echt niet gelukkig maakt. Vanavond komt hij naar me toe en gaan we er over praten. Ik weet niet of ik dit aankan... een man als militair.



Ik wil zijn wens en doel niet in de weg staan maar moet ik mezelf dan maar weg cijferen? of toch maar kiezen voor het beeindigen van de relatie wat ik eigenlijk niet wil? Ik vind het echt ontzettend moeilijk en lig zo met mijn gevoel in strijd...



Ik wil graag in contact komen met mensen in dezelfde situatie. Misschien komt er dan een stuk rust in mij. Vandaar dit berichtje.



Groetjes Zitadjem

Hoi Zitadjem,



Ik begrijp je dilemma, het is echt moeilijk om die keuze te maken. Mijn situatie ligt wat anders; mijn man was al jaren militair toen ik hem ontmoette. Mijn keuze was het alleen om een relatie te beginnen met hem, of niet natuurlijk. Inmiddels zijn we ruim 5 jaar samen.



Op dit topic is het niet echt druk, maar er zijn diverse fora speciaal voor mensen die een partner hebben die bij defensie werkt. Als je wilt mag je me mailen, dan geef ik je er wel wat door (mijn hotmail-adres is ''lemmythuis").



Groetjes en heel veel succes met je keuze!

Wat toevallig dat ik bij het eerste forum dat ik probeerde direct al tegen zo'n groot topic aanliep! Ik mis soms namelijk de mogelijkheid om met andere 'army-wives' te praten, en ik herken me enorm in jullie posts!



Ik heb sinds 8 maanden een relatie met een militair die afgelopen augustus z'n opleiding afgerond heeft en in z'n functie begonnen is. Hij is er enorm op z'n plek, ik zie dat hij het naar z'n zin heeft en ik ben enorm trots op hem als ik hem hoor praten over z'n werk



Op het moment dat we iets kregen heeft hij duidelijk gezegd wat zijn werk inhoudt. Omdat hij al in de opleiding zat, ben ik vanaf het begin gewend om een weekendrelatie te hebben. Natuurlijk vloeiden er de eerste weken iedere zondagavond wel wat tranen bij mij , maar ik heb doordeweeks een prima leventje met m'n studie, bijbaantjes, hobbies. Bovendien wonen we allebei nog thuis, dus van echt alleen zijn is bij mij ook geen sprake. Het weekend is ook écht van ons, hij komt vrijdag rond 3uur thuis en gaat zondagavond weer weg, dit omdat hij 2,5 uur moet rijden naar de kazerne.



We hebben allebei wat korte relaties gehad, maar dit voelt zó sterk, dat we allebei weten dat hier toekomst in zit. Hij is mijn ware liefde en ik ben zijn ware liefde. Tot nu toe ondervindt ik weinig echte problemen met z'n werk, de langere oefeningen vind ik niet leuk omdat ik juist zo toeleef naar de weekenden samen, maar verder houdt het onze relatie ook nog fris, ik heb iedere vrijdag weer vlinders als hij voor de deur staat



Ik ben vooral erg benieuwd wat de toekomst ons brengt. Hij is een enorm familiemens en vind niks heerlijker om 's avonds samen te koken en met mij op de bank te kunnen ploffen. Over 3 jaar loopt zijn contract af en kan hij bijtekenen, maar hij zegt nu al dat hij niet weet of hij dat doet. Hij wil met mij verder, wil samenwonen, een gezinnetje en wil niet 'de weekendvader' worden. Allemaal vrij serieus, zeker na 8 maanden, maar dat is hoe goed we ons voelen en hoe diep het gaat. Hij gaat zich in februari orienteren op een studie binnen Defensie, hij heeft z'n HAVO-diploma en kan als sergeant verbindingsdienst straks best een hoop kanten op, zowel als echt burger als (burger) binnen Defensie.



Natuurlijk hoop ik dat hij straks een 9-5 baan krijgt en we lekker een huisje kunnen zoeken over 3 jaar, wanneer ik dan ook een jaartje afgestudeerd ben en gespaard heb. Toch besef ik me ook heel goed dat hij moet doen wat hem gelukkig maakt. Je kunt je man wel uit het leger halen, maar haal je het leger ook uit je man? Als dít hem gelukkig maakt, moet ik hiermee omgaan en daartoe ben ik, zoals we er nu voor staan, bereid.



Waarom ik me hier aanmeld is omdat ik in mijn omgeving soms tegen zoveel onbegrip aanloop. Niet alleen over het feit dat hij militair is, wat soms geassocieerd wordt met een stoere mannen met geweren, maar ook dat ik hiervoor kies. Voor mij staat zijn baan erbuiten, ik kies voor hem als mens, niet voor zijn baan. Maar dat ik hem dan soms mis, als ik me net heel akelig voel en hij zit 600km bij me vandaan in Duitsland, snappen mensen niet. 'Want daar kies je zelf voor, jíj wilde met een militair...'



Het is fijn om te lezen dat er alleen op dit forum al zoveel meiden zijn met ervaringen, over grote dingen zoals de missies, maar dus ook kleine dingetjes die bij een relatie met een militair komen kijken

quote:juffertje schreef op 15 december 2008 @ 22:29:

Waarom ik me hier aanmeld is omdat ik in mijn omgeving soms tegen zoveel onbegrip aanloop. Niet alleen over het feit dat hij militair is, wat soms geassocieerd wordt met een stoere mannen met geweren, maar ook dat ik hiervoor kies. Voor mij staat zijn baan erbuiten, ik kies voor hem als mens, niet voor zijn baan. Maar dat ik hem dan soms mis, als ik me net heel akelig voel en hij zit 600km bij me vandaan in Duitsland, snappen mensen niet. 'Want daar kies je zelf voor, jíj wilde met een militair...'





Ja, naar is dat hè, omdat je nou eenmaal voor die leuke vent hebt gekozen, "mag" je niet klagen dat je het af en toe niet leuk vindt dat hij zo vaak weg is.

Ik loop daar ook nog steeds tegenaan.

Ik ben al eeuwen getrouwd met een militair, we zijn voor zijn werk verhuisd naar de andere kant van het land, nu zit hij weer ergens anders en omdat ik geen zin heb om maar te blijven verhuizen is hij alleen in de weekends thuis. Ze verkassen toch vaak om de zoveel jaar.



In het begin (ik was toen begin twintig) had ik het er soms erg moeilijk mee, vooral met de feestdagen en zo, maar ik heb mezelf wel aangeleerd me zelf te vermaken als hij weg is.



Het positieve ervan vind ik dat je als vrouw heel zelfstandig wordt, dingen die in huis moeten gebeuren doe ik toch al gauw zelf.



Moeilijk vind ik soms wel dat als hij terugkomt, we eventjes nodig hebben om allebei weer in onze traditonele rol te passen. Ik ben dan nog in mijn rol van 'alles-zelf-regelaar' en hij komt terug en 'eist' (onbewust, hij weet niet beter) zijn rol als 'man des huizes' weer op, dat strubbelt soms een tikje.

Present.



Ik had een relatie met een militair, een Sgt 1, das over, nu weer een militair, een Majoor (jawel ) een zoon als militair die gestopt is, maar weer teruggaat, en ik werk zelf bij het ministerie als burger.

Wow, Yasmijn, wat zul jij veel groene was hebben

quote:Freda12 schreef op 15 december 2008 @ 23:09:

Ja, naar is dat hè, omdat je nou eenmaal voor die leuke vent hebt gekozen, "mag" je niet klagen dat je het af en toe niet leuk vindt dat hij zo vaak weg is.

Ik loop daar ook nog steeds tegenaan.

Ik ben al eeuwen getrouwd met een militair, we zijn voor zijn werk verhuisd naar de andere kant van het land, nu zit hij weer ergens anders en omdat ik geen zin heb om maar te blijven verhuizen is hij alleen in de weekends thuis. Ze verkassen toch vaak om de zoveel jaar.



In het begin (ik was toen begin twintig) had ik het er soms erg moeilijk mee, vooral met de feestdagen en zo, maar ik heb mezelf wel aangeleerd me zelf te vermaken als hij weg is.



Het positieve ervan vind ik dat je als vrouw heel zelfstandig wordt, dingen die in huis moeten gebeuren doe ik toch al gauw zelf.



Moeilijk vind ik soms wel dat als hij terugkomt, we eventjes nodig hebben om allebei weer in onze traditonele rol te passen. Ik ben dan nog in mijn rol van 'alles-zelf-regelaar' en hij komt terug en 'eist' (onbewust, hij weet niet beter) zijn rol als 'man des huizes' weer op, dat strubbelt soms een tikje.





Ik ben gelukkig ook vanaf het begin af aan niet anders gewend, maar denk dat ik er wel moeite mee kan krijgen wanneer wij eenmaal samen (willen gaan) wonen. Ik kom nu doordeweeks thuis en er is altijd iemand, er staat altijd een prakkie klaar, en het lijkt me heel naar om doordeweeks alleen thuis te komen, alleen te moeten eten, niet even tegen elkaar aan kunnen kruipen op de bank en de dag door te spreken Maar ook dat zullen dingen zijn waar je aan went natuurlijk, ik zou m'n relatie er nooit voor op kunnen geven, zoals ik er nu voor sta tenminste!



Vandaag wel weer even een soms-kan-dat-rotleger-me-wat-momentje Hij is opgeroepen om begin februari een week ondersteuning te bieden bij een oefening in Duitsland en het weekend daarop gaan ze met het peleton op snowboardvakantie als 'oefening' (ik ga ook maar eens solliciteren met zulke uitjes !). En ja hoor, daar gingen mijn verjaardagsplannen, ik ben dus begin februari jarig en was al druk bezig met het plannen van een groot feest, omdat ik 21 wordt en m'n verjaardag vorig jaar helemaal niet gevierd heb ivm het overlijden van m'n tante. Ik had me er echt enorm op verheugd, eerst voor familie en het weekend daarop voor vrienden, maar nu valt het vies tegen dat hij er dus niet is beide weekenden Heb besloten het voor mn familie toch gewoon in dat weekend dat hij weg is te vieren, anders voel je je helemaal al zo niet-jarig en dat feest met vrienden komt dan wel. Maar vervelend blijft het, dat hij vorige week z'n oefeningenrooster voor de komende 3 maanden zeker wist, en er weer zoiets bij komt.



En toch ben ik dan ook weer blij dat hij vanaf vrijdag ook gewoon lekker 2 weken verlof heeft, er zijn genoeg vrouwen/vriendinnen van wie hun vent in Afganistan zit nu natuurlijk...

.

Laten we onze militairen koesteren. Er komt er weer een niet thuis.

Ik hoorde het net op het journaal, vreselijk... En zo jong nog. Afschuwelijk. Ik hoop niet dat het de vriend is van iemand is uit dit topic.

En mijn zwager moet volgend jaar ook die kant op.

Mijn man heeft gelukkig geen uitzendbare functie momenteel, maar dat kan over een tijdje weer helemaal anders zijn natuurlijk.



quote:juffertje schreef op 16 december 2008 @ 21:15:Ik kom nu doordeweeks thuis en er is altijd iemand, er staat altijd een prakkie klaar, en het lijkt me heel naar om doordeweeks alleen thuis te komen, alleen te moeten eten,



Heb jij dan geen schoonmoeder die je uit medelijden vijf keer per week vraagt bij haar te komen eten?



Zonder gekheid: ik denk dat je hier een goede reden hebt om een huisdier aan te schaffen. Zonder onze kat was ik die lange periodes niet zo goed doorgekomen, denk ik.