Ik zit in een flinke dip, (let op: klaagzang alert)

Dag allemaal,



Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.

Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.



Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.



Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.



Minpuntje: zijn scheiding liep nog.



Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.

De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.



En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.



Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:

Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!

Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.

Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.



Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?



Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.



Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.



Mijn concrete vraag:

- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.

- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.



Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!



Liefs,

Vinyl



PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....

quote:Charlotte69 schreef op 16 december 2008 @ 17:40:

[...]





Ik snap je... en ik snap dat je zo verdrietig bent. Maar er zijn dus meer van dit soort mannen in deze wereld.

Wie weet is het 'm toch, Vinyl, maar daar kan jij niet op gaan zitten wachten. Dus geef in het nieuwe jaar eens iemand anders een kans?



Nou ja, ik kom zo eens in de 1,5 jaar eens iemand tegen die de moeite waard is, dus ik denk dat het zo'n vaart niet zal lopen.

Overigens (maar dit mag ik van niemand zeggen) hoeft het voor mij helemaal niet meer qua relaties. Ben het eigenlijk spuugzat.

Maar ja...daar schiet ik ook niet meer op natuurlijk.

Ik ben nog steeds van mening dat dit hem echt was. Maar hoe laat ik dat toch los en sta ik open voor anderen? Ik weet het echt niet. Ik wil een delete-knop!

Grinnik....



Maar eigenlijk wil ik dat niet eens. Ik moet niet eens denken aan iemand anders.... Het is duidelijk nog te vroeg. Eerst deze deleten, en zolang ik niet weet hoe, geen andere man in mijn blikveld!

quote:Becky26 schreef op 16 december 2008 @ 17:53:

hoe lang is het geleden dat je hem hebt ontmoet?? die maanden gaat mooi weer van die anderhalf jaar af en dus.....nieuw jaar nieuwe kansen!En dan nog red ik het niet in 2009, heb hem korter dan een half jaar geleden ontmoet.

Ja, daar heb je gelijk in.

Het idee dat een gezinnetje op bestelling komt heb ik 6 jaar geleden toen mijn relatie uitging al vergeten.



Open staan voor wat nieuws kan ik nu nog niet, ik moet dit eerst kunnen loslaten en een weg zien te vinden hoe ik dat moet doen.

Tot op heden eindigden relaties altijd klote. Met een hoop verdriet en boosheid.

Nu ben ik alleen verdrietig, maar niet boos. Wel geweest, maar heel kort maar. Ik vind het moeilijk nu om iets los te laten waar niks mis mee was. Meestal achteraf opende het me de ogen en zag ik dat het al langer mis was, of dat het toch niet goed zat. En nu... zie ik niks. Alleen maar iets moois dat niet meer is.

En daar heb ik geen ervaring in, in het loslaten van iets dat goed was en de machteloosheid daaromheen.



En dus kan ik ook nergens anders voor open staan. Ik word sowieso al niet zo makkelijk verliefd, maar nu sta ik even echt nergens voor open. Alles staat in de schaduw van deze vent nu nog....

Pakkettenmeneer <-- --> Ik



Grrr... komt die klojo niet opdagen. Ik moest speciaal een afspraak maken met de koerier, zou hij tussen 13,00 uur en 18.00 uur komen en hij is er nog niet. De koeriersdienst is bereikbaar toto 16.00 uur, dus dat schiet niet op.



Zit ik voor niets steeds mijn hoofd af te vegen tot een ik-kan-zonder-schamen-de-deur-open-doen minimum! Grrr...

quote:Naski schreef op 16 december 2008 @ 18:27:

Nu nog... dat zeg je helemaal goed, Vinyl, nu nog...

Ja, ik mag hopen dat het ooit anders zal zijn.

Dat ik of met deze man ben (hoop ik) of dat ik iemand vind die minstens zo leuk en lief is.

Want eerlijk is eerlijk (moet mezelf moed in praten) een gescheiden man met 2 kinderen is ook niet alles.



Boehoehoehoe, dat zeg ik omdat ik het moet zeggen hoor, ik zou met liefde met deze man EN kinderen zijn.

Maar goed, ik moet toch ergens de nadelen zien?

quote:Charlotte69 schreef op 16 december 2008 @ 18:32:

Ja, leef jij je frustratie maar lekker uit op die pakkettenmeneer, hoor Vinyl... DE LUL!!!!!!



Maar dat jij zegt dat je helemaal geen woede voelt wat betreft deze man in kwestie (nee, niet die DHL-klojo), snap ik niet helemaal. Want ik krijg wel last van plaatsvervangende woede, eerlijk gezegd. Hij heeft jou het idee gegeven dat je het beste was wat hem overkwam maar kan jou er nu niet bij hebben omdat hij zoveel aan zijn hoofd heeft.

Weet je trouwens zeker dat hij niet weer zijn relatie met zijn vrouw probeert op te pakken, al is het alleen maar om zijn kinderen niet met gescheiden ouders op te laten groeien?

Anders snap ik echt zijn Vinyl-uitblok-gedrag niet zo.



Nee, de scheiding is er nu ook echt door.

Dat weet ik allemaal zeker, dat is het niet.



En ja, ik ben ook wel boos geweest om het feit dat ik eerst de wereld voor hem was en nu ineens niet meer in zijn leven pas.

Maar ergens snap ik het ook wel dat hij het nu niet kan.

Met de nadruk op NU.

Dat het later niet kan, dat snap ik niet, en de enige verklaring die ik daarvoor heb is dat hij nu niet over de rand van de put kan kijken.



Ik was echt het mooiste wat hem was overkomen. Maar hij zegt ook dat dat heel snel op de achtergrond verdween. Wat ook aangaf hoe urgent het is waar hij zelf mee worstelt. De arboarts had ook zich afgevraagd hoe hij zo lang nog door heeft kunnen gaan. Dus hij is echt veel te lang doorgelopen en toen ingestort. Ja, en dan ben je te ver, en kun je ineens echt niks meer behalve huilen en malen. En dat had hij.



Maar ja, ergens ben ik wel boos dat het eerst zo mooi was en nu niet meer. Maar of ik nou boos ben op hem? Ik geloof het niet, ik geloof eerder op de situatie. Want hij heeft hier ook niet voor gekozen en als ik zie en hoor hoe hij er aan toe was, dan kon hij me er ook echt niet bijhebben. En ik zou ook niet eens nu met hem wat willen opstarten omdat het niet leuk is om een start te maken met iemand die erdoorheen zit.

Maar dat van de toekomst... nee, dat snap ik echt niet.

quote:mastermind schreef op 16 december 2008 @ 18:38:

[quote]Vinyl schreef op 16 december 2008 @ 17:14:

@ Mastermind: Ja, dat is het, het echt letterlijk pijn doen van gemis. En toch... wilde ik dat ik dit niet had meegemaakt. Want nu leg ik ten eerst de lat hoger, want ik zou geen relatie meer willen zoals die ikhiervoor had.



Positief gezien, betekent het dus dat je niet alleen hém hebt leren kennen, maar ook jezelf beter hebt leren kennen. Wetende wat je wel en niet wil voor jezelf, in je verdere leven. Die kennis pakt niemand je meer af, dat zit nu in je systeem. En hoewel het nú niet zo voelt, zal je daar uiteindelijk de positieve vruchten van plukken.



Ten tweede was ik zo gelukkig eerder dit jaar. En nu weet ik wat ik nog meer dan dat geluk zou kunnen hebben. Zie dan maar weer eens tevreden te raken met het geluk zoals ik het had. Dat is best moeilijk denk ik...



Ja, dat begrijp ik maar al te goed. De wereld was mooi en toen kwam hij, en toen werd de wereld nog zoveel mooier, en toen ging 'ie weg.. En jij blijft achter met de wereld die je eerst had. En die je ooit zo mooi vond, maar die in vergelijking met het nog veel mooiere zo ontzettend schril afstak (achteraf gezien).

Ja, dan moet je eerst weer terug in je eigen wereldje groeien. En dat is moeilijk, en het kost tijd.



Nu heb je een kikkeravatar, maar als je die niet had, had ik je dit verhaal ook verteld: ken je de parabel van Osho, over de oceaankikker en de poelkikker? Ik heb voor je gegooglet, maar hij staat niet op internet, helaas. Het komt er op neer dat er een poelkikker is die heel tevreden is met z'n poel, en niet weet dat er iets groters bestaat dan dat. Op een dag komt er een oceaankikker bij hem, en die vertelt hem over de oceaan. De poelkikker heeft geen idee waar die andere kikker het over heeft, omdat 'ie zich geen voorstelling kan maken van de oceaan.

Afijn, jouw samenzijn met die man vergelijk ik in dezen maar even met de oceaan. Je was tevreden met je poel, totdat je de oceaan leerde kennen. Nu moet je terug de poel in, maar je herinneringen aan de weidsheid van de oceaan maken dat je de poel als bedompt en beklemmend ervaart. Terwijl je in diezelfde poel ooit zo gelukkig bent geweest.

Maarrrr je weet nu van het bestaan van de oceaan. Deze heb je mogen ervaren, je weet hoe 'ie eruitziet, hoe 'ie voelt, hoe je er intens van kan genieten. De oceaan zit in je hart, die draag je voor altijd met je mee. Aan jou de kunst om niet in de poel om de oceaan te gaan zitten treuren, maar je liefde voor de oceaan uit te dragen in je poel. Zodat je daar je eigen "oceaan" kan scheppen. En dat gaat niet van de ene op de andere dag, en natuurlijk ben je verdrietig, en dat mág ook, maar de oceaan is echt niet voor altijd verloren gegaan voor je. You'll see



Wat een mooi verhaal! Nu zit ik weer te janken, pfft...

Ja, je hebt gelijk, alleen vind ik het nu nog heel moeilijk om dat zo te zien. Maar dat zal allemaal vanzelf goedkomen als de pijn gaat slijten.



Wat betreft het mezelf beter leren kennen: ja, ik denk dat ik nu nog beter weet wat ik wil, en ook wat ik niet meer wil.

Ik liep er in mijn vorige relatie tegenaan dat hij dingen die ik wilde zien in een relatie maar raar vond. Maar deze man vond het net zo vanzelfsprekend als ik. En dat voelt fijn dat dat wel kan.

Dus ik hoop dat ik daarmee verder kan in ieder geval. Als ik ooit weer de mannen kan vertrouwen.... Want geen een heeft me ooit zonder brokstukken achtergelaten en dat maakt me wel een beetje bitter...

quote:orchidea schreef op 16 december 2008 @ 18:43:

Wat herkenbaar om te lezen. Mijn relatie is ook net voorbij hij verliefd op een ander. En daar zit je dan. Ik voel mezelf zielig verdrietig boos etc etc. Te lezen dat er zoveel zijn die jou een hart onder de riem steken doet mij ook wel goed. Ik zie het ook even niet meer zitten en denk ook ik blijf alleen achter wie weet heeft het forum hier wel gelijk en loopt hij toch nog ergens rond. Ik hoop het en jou geef ik een knuffel want ik weet precies hoe je je voelt.



Dankjewel! Dikke voor jou terug!

Ik hoop dat ze allemaal gelijk hebben hier!!

quote:Poezewoes schreef op 16 december 2008 @ 19:05:

Ach meissie toch...



Je hebt er zo weinig vat op, hoe de dingen gaan. En vooruit zien is al helemaal onmogelijk.



Ik weet nog goed hoe ik me voelde op mijn 31ste verjaardag.... ik kwam die dag terug uit de USA, vriendje daar weer achtergelaten, wetende dat het een onmogelijke relatie was. Ik voelde me vreselijk, een maand later was het dan ook uit door gebrek aan een toekomst samen. Ik zag het somber in met relaties en moederschap kon ik wel op mijn buik schrijven....



Dacht ik. Op mijn 32ste verjaardag was ik ruim 7 maanden zwanger.



Dingen hebben zo de neiging om raar te lopen soms.



Ik weet het... Het kan ook raar lopen.

Maar ik weet niet wat het is, het lijkt wel alsof ik gewoon geen grip meer heb op mijn gevoel. Alles van die periode komt nu weer net zo hard naar boven, terwijl het ook een tijdje best goed ging. Ik zit er zo doorheen en word alleen maar verdrietiger als ik denk aan hoe het was tussen ons.

En ik kan maar niet snappen waarom het zo is gelopen.

En kan mijn gedachten ook niet stopzetten.



Word gewoon gek van mezelf... Ik zit mezelf zo in de weg...

quote:Poezewoes schreef op 16 december 2008 @ 19:09:

Overigens wil het met relaties nog steeds niet lukken, maar het gekke is dat die behoefte ook stukken minder is in mijn leven zoals het nu is. Kitty wordt in maart 6 jaar en veel ruimte voor een man is er niet. Dat kan ik me wel voorstellen, dat lijkt me nog een dimensie lastiger...

quote:Charlotte69 schreef op 16 december 2008 @ 19:09:

En toch hè Vinyl, kan ik nog steeds niet begrijpen waarom hij "jou er niet bij kon hebben". Dat kan ik echt alleen maar begrijpen als hij zijn relatie met zijn vrouw nog een kans had willen geven. Nu dat niet zo blijkt te zijn, begrijp ik gewoon niet zo goed hoe jij een extra belasting voor hem was in plaats van de broodnodige ontspanning die hij in deze tijden goed zou kunnen gebruiken.



Aan de andere kant, ik heb een vriendin die in precies dezelfde situatie als jij zat een jaar of 5 geleden. Nieuwe vlam lag in scheiding en dat bracht zoveel problemen mee dat hij in de eerste twee jaar van hun aan-uit relatie maar bleef draaikonten: wel een relatie-, geen relatie met vriendin.

Uiteindelijk heeft zij heel veel geduld opgebracht en nu zijn ze alweer een paar jaar samenwonend en hebben samen ook nog een kind gekregen. Of ze heel gelukkig zijn, valt te betwijfelen want het valt inderdaad niet mee, zo'n gescheiden man met een aantal kids en steeds maar dealen met de moeder van zijn kinderen die er toch ook nog steeds bijhoort.

Maar goed, ze heeft hem en ze heeft haar kind.

Dus eind goed, al goed in dit geval.



In eerste instantie was ik ook zijn uitlaatklep, zijn rustpunt. Maar door die rust kwam alles naar boven, alles wat door de scheiding geen plek had gekregen, zoals het overlijden van zijn vader.

Ik kan niet in zijn hoofd kijken en ben nooit overspannen geweest, maar ik heb het meer gehoord dat mensen even alle energie op zichzelf moeten richten om uit het dal te komen. Dus ik weg, werk weg, even alles weg.

Als we al langer samen waren, dan was het denk ik anders geweest, dan was ik inderdaad zijn rustpunt. Maar hij gaf ook aan dat dit hem zoveel energie kostte: hij wilde me alle aandacht geven die ik verdiende, maar die energie had hij niet.

Het is voor hem alles of niets, en hij kon me niet alles geven, dus moest het niks zijn, helaas...

Daarnaast wonen we nog eens dik 1,5 uur van elkaar vandaan. Het werd hem gewoon allemaal teveel. Het idee dat hij ook nog energie moest steken in een nieuwe relatie, terwijl hij van voren niet wist dat hij van achteren leefde. Hij hing echt huilend aan de telefoon, helemaal op.



Ik kan het me ook moeilijk voorstellen maar nu ik het zo heb meegemaakt begrijp ik het beter.

Maar nog steeds begrijp ik de toekomst niet.

quote:Charlotte69 schreef op 16 december 2008 @ 19:19:

[...]





Maar jij vroeg toch helemaal niet om ALLES? Jij had toch begrip voor zijn situatie? Heb jij er dan helemaal niets over te zeggen?

Hij bepaalde dus even (ook voor jou) dat het alles of niets moest zijn. Terwijl jij wellicht volledig bereid was om hem de ruimte te geven, rekening te houden met zijn situatie, hem te steunen daar waar mogelijk en hem te laten daar waar nodig?

Pffff... ik vind het nogal arrogant van hem, hoor, om dat dan maar even op eigen houtje te beslissen. En dat terwijl jij het beste was wat hem ooit overkomen was, jullie zulke zielsverwanten bleken te zijn etc. etc.



Ja, dat vind ik ook verwarrend. Ik heb ook gezegd dat ik niet alles hoefde. Dat ik de situatie snapte. Maar hij leek wel totaal in de war.

In het begin zei hij ook: ik weet dat ik nog niet gescheiden ben, dat ik nog geen eigen huis heb, dat ik nog een hoop aan mezelf moet werken, maar dit voelt zo goed, en ik weet dat het goed is wat ik doe.

Ergens is hij zo in de war geraakt dat hij het niet meer kon... Ik denk dat hij zich te verantwoordelijk voelde ofzo voor mij, mij niet met een overspannen en depressieve vriend wilde opzadelen. Ik weet niet niet. Maar hij trok het niet meer.

Ik vind het ook moeilijk, want ik moet het doen met zijn woorden en die waren oprecht en open. Maar het is wel heel moeilijk te begrijpen als je zijn gevoel er niet bij hebt.

Ik begrijp het zelf ook niet. Maar ik vermoed dat hij het allemaal niet meer kon overzien.

De bom barstte als eerste op een moment dat hij op een middag met spoed naar zijn kinderen moest. Die ochtend waren we nog zo gelukkig als wat. Al zie ik wel, als ik terugkijk, dat hij al dood en doodmoe was.

Toen kwamen ineens de werelden ik en zijn gezin samen. En daar werd het ook ineens ingewikkeld, want hij moest iemand teleurstellen, in dit geval mij.



En daar begon het, en vanaf dat punt werd hij steeds overspannener en duwde hij me steeds verder weg. Ik zag het gewoon gebeuren, maar stond volledig machteloos.