Relaties
alle pijlers
samenwonen: wie heeft gelijk?
maandag 22 december 2008 om 07:35
Sinds anderhalf jaar wonen we samen in een groot huis met een groot erf eromheen. Ik wilde mijn deel meekopen maar kon niet de helft betalen (hij heeft veel meer geld dan ik), en het was qua belasting onvoordelig als ik meekocht, dus hij kocht het en ik betaal iedere maand een bijdrage.
Sinds we er wonen heeft hij erg veel uren in het werk op het erf gestoken, straatjes gelegd, 2 hectare grond gesnoeid, stukken grond opgehoogd etc. uren en uren. Hij houdt ervan om bezig te zijn maar het was veel werk.
We hebben er veel ruzie over gehad omdat hij dingen deed zonder te overleggen. Hij houdt ervan als het goed onderhouden is, ik houd van wild. zonder te overleggen had hij dan de vijverkant kaalgemaakt met een bosmaaier op zoek naar een stroompunt, ik genoot erg van de wilde grassen, mint, bloemen etc die daar stonden. Of hij haalde een vierkant uit een stukje bos om daar rijtjes aardbeien in te planten. Haalde een prachtige grote oude eik weg omdat die licht van de appelbomen weghaalde. Maakte zoveel plekken kaal waar ik genoot van de weelde, bv hoog gras tussen de bomen. Haalde struiken weg omdat hij ze niet mooi vond daar. haald eomheining weg omdat hij die oud vond. Alle mooie wilde plekjes waar ik van genoot en waarop ik viel toen 'we' het huis kochten zijn zo langzamerhand weg.
Het erge vind ik dat hij niet overlegt. Het geeft me het gevoel dat het alleen zijn huis is en ik er niet echt wonen mag. Hij vindt dat onzin, het heeft gewoon een praktisch nut wat hij doet. En overleggen kost volgens hem tijd en hij is bang dat ik dan toch per definitie nee zal zeggen. Als ik binnen iets wil veranderen, bv plakplastic op de ramen plakken omdat ik het koord gevaarlijk vindt voor ons kind en gordijnen daar niet mooi vind, dan mag ik zoiets niet doen want hij vindt het niet mooi. 1 keer heb ik zelf met een vriend een aantal dingen verplaatst om het huis geschikter voor mijn kind te maken en werd hij vreselijk kwaad ('het is míjn huis!'). Ook wil ik, bv, van mijn eigen geld een ander keukenblad kopen omdat ik deze (roze) erg lelijk vind maar dat mag ik niet omdat hij het onzin vindt iets dat nog goed is te vervangen en hij rekening houdt met de mogelijkheid dat het uit zou gaan en hij dan aan me herinnerd wordt dmv het keukenblad.
Hij aan de andere kant voelt zich enorm lullig dat hij zoveel tijd en energie in het erf heeft gestoken en ik het niet waardeer. Ik heb eens gezegd dat het alleen maar lelijker is geworden en dat heeft hem enorm gekwetst. Hij verwijt me dat ik niet zie dat het straks alleen maar mooier zal zijn. En hij baalt van mijn gezeik als hij een dag hard heeft staan werken. ik begrijp dan weer niet dat hij geniet van werk waarvan hij weet dat er maar 1 is die er blij mee is en de ander zich rot voelt. Ik geniet er toch ook niet van eten voor ons te koken waarvan ik weet dat hij het vies vindt?
Voor mij zou het verschil zijn als het in overleg kon, misschien vind ik het dan nog steeds niet mooi maar dan heb ik er in elk geval mee ingestemd en ben ik erop voorbereid. Nu schrik ik me steeds rot als een mooie plek waar ik van genoot ineens kaal blijkt met een grote bult snoeiafval ernaast. dat ik geen inspraak heb geeft me het gevoel dat ik in zijn huis woon, ipv dat we samen wonen. Ik heb geleerd (lukt niet altijd) er maar niets meer van te zeggen want de ruzies die we erom hadden zijn erger dan het verlies van het erg. Maar gisteren lukte dat niet en zei ik dat ik iets lelijk vond en hadden we weer dikke ruzie.
dit is de eerste keer dat ik samenwoon. Wie heeft hier gelijk? Zou hij zich aan moeten passen en overleggen voordat hij iets doet, of moet ik niet zeiken en blij zijn met een man die zo hard werkt en zo'n duur huis betaalt?
Sinds we er wonen heeft hij erg veel uren in het werk op het erf gestoken, straatjes gelegd, 2 hectare grond gesnoeid, stukken grond opgehoogd etc. uren en uren. Hij houdt ervan om bezig te zijn maar het was veel werk.
We hebben er veel ruzie over gehad omdat hij dingen deed zonder te overleggen. Hij houdt ervan als het goed onderhouden is, ik houd van wild. zonder te overleggen had hij dan de vijverkant kaalgemaakt met een bosmaaier op zoek naar een stroompunt, ik genoot erg van de wilde grassen, mint, bloemen etc die daar stonden. Of hij haalde een vierkant uit een stukje bos om daar rijtjes aardbeien in te planten. Haalde een prachtige grote oude eik weg omdat die licht van de appelbomen weghaalde. Maakte zoveel plekken kaal waar ik genoot van de weelde, bv hoog gras tussen de bomen. Haalde struiken weg omdat hij ze niet mooi vond daar. haald eomheining weg omdat hij die oud vond. Alle mooie wilde plekjes waar ik van genoot en waarop ik viel toen 'we' het huis kochten zijn zo langzamerhand weg.
Het erge vind ik dat hij niet overlegt. Het geeft me het gevoel dat het alleen zijn huis is en ik er niet echt wonen mag. Hij vindt dat onzin, het heeft gewoon een praktisch nut wat hij doet. En overleggen kost volgens hem tijd en hij is bang dat ik dan toch per definitie nee zal zeggen. Als ik binnen iets wil veranderen, bv plakplastic op de ramen plakken omdat ik het koord gevaarlijk vindt voor ons kind en gordijnen daar niet mooi vind, dan mag ik zoiets niet doen want hij vindt het niet mooi. 1 keer heb ik zelf met een vriend een aantal dingen verplaatst om het huis geschikter voor mijn kind te maken en werd hij vreselijk kwaad ('het is míjn huis!'). Ook wil ik, bv, van mijn eigen geld een ander keukenblad kopen omdat ik deze (roze) erg lelijk vind maar dat mag ik niet omdat hij het onzin vindt iets dat nog goed is te vervangen en hij rekening houdt met de mogelijkheid dat het uit zou gaan en hij dan aan me herinnerd wordt dmv het keukenblad.
Hij aan de andere kant voelt zich enorm lullig dat hij zoveel tijd en energie in het erf heeft gestoken en ik het niet waardeer. Ik heb eens gezegd dat het alleen maar lelijker is geworden en dat heeft hem enorm gekwetst. Hij verwijt me dat ik niet zie dat het straks alleen maar mooier zal zijn. En hij baalt van mijn gezeik als hij een dag hard heeft staan werken. ik begrijp dan weer niet dat hij geniet van werk waarvan hij weet dat er maar 1 is die er blij mee is en de ander zich rot voelt. Ik geniet er toch ook niet van eten voor ons te koken waarvan ik weet dat hij het vies vindt?
Voor mij zou het verschil zijn als het in overleg kon, misschien vind ik het dan nog steeds niet mooi maar dan heb ik er in elk geval mee ingestemd en ben ik erop voorbereid. Nu schrik ik me steeds rot als een mooie plek waar ik van genoot ineens kaal blijkt met een grote bult snoeiafval ernaast. dat ik geen inspraak heb geeft me het gevoel dat ik in zijn huis woon, ipv dat we samen wonen. Ik heb geleerd (lukt niet altijd) er maar niets meer van te zeggen want de ruzies die we erom hadden zijn erger dan het verlies van het erg. Maar gisteren lukte dat niet en zei ik dat ik iets lelijk vond en hadden we weer dikke ruzie.
dit is de eerste keer dat ik samenwoon. Wie heeft hier gelijk? Zou hij zich aan moeten passen en overleggen voordat hij iets doet, of moet ik niet zeiken en blij zijn met een man die zo hard werkt en zo'n duur huis betaalt?
maandag 22 december 2008 om 07:39
Het is zijn huis, dus officieel heeft hij idd alle recht ermee te doen en laten wat hij wil. On-officieel zou hij moeten willen overleggen met de persoon met wie hij samenwoont, maar dat doet ie dus blijkbaar niet.
Misschien zijn jullie veel te snel gaan samenwonen, terwijl je elkaar nog helemaal niet kent. Nog niet eens elkaars smaak wat de tuin en de inrichting betreft.
Jij moet accuut stoppen om geld te betalen voor zijn hypotheek, maar dat op 'n spaarrekening storten om jezelf te kunnen redden als deze relatie strandt (en zo te lezen gaat dat vroeg of laat gebeuren)
Misschien zijn jullie veel te snel gaan samenwonen, terwijl je elkaar nog helemaal niet kent. Nog niet eens elkaars smaak wat de tuin en de inrichting betreft.
Jij moet accuut stoppen om geld te betalen voor zijn hypotheek, maar dat op 'n spaarrekening storten om jezelf te kunnen redden als deze relatie strandt (en zo te lezen gaat dat vroeg of laat gebeuren)
maandag 22 december 2008 om 07:50
Maar zij heeft toch toegezegd haar steentje bij te dragen aan de kosten van levensonderhoud? Ongeacht of het een koop- of huurhuis is, deze kosten zullen er altijd zijn.
Het niet meer betalen van deze kosten zal je verder van een oplossing brengen dan dichterbij.
Praten op een normale manier kan wel een oplossing brengen, dus niet een gesprek aangaan waar jij antwoord wil hebben op een bepaald iets in huis, maar globaal genomen.
Het niet meer betalen van deze kosten zal je verder van een oplossing brengen dan dichterbij.
Praten op een normale manier kan wel een oplossing brengen, dus niet een gesprek aangaan waar jij antwoord wil hebben op een bepaald iets in huis, maar globaal genomen.
maandag 22 december 2008 om 07:53
quote:elninjoo schreef op 22 december 2008 @ 07:39:
Het is zijn huis, dus officieel heeft hij idd alle recht ermee te doen en laten wat hij wil. On-officieel zou hij moeten willen overleggen met de persoon met wie hij samenwoont, maar dat doet ie dus blijkbaar niet.
Misschien zijn jullie veel te snel gaan samenwonen, terwijl je elkaar nog helemaal niet kent. Nog niet eens elkaars smaak wat de tuin en de inrichting betreft.
Jij moet accuut stoppen om geld te betalen voor zijn hypotheek, maar dat op 'n spaarrekening storten om jezelf te kunnen redden als deze relatie strandt (en zo te lezen gaat dat vroeg of laat gebeuren)
Wat kan jij toch weer heerlijk overdrijven zeg. Heb jij ook gelezen dat ze samen een kind hebben? Volgens mij kennen ze elkaar goed genoeg maar houdt hij gewoon geen rekening met haar.
Ik zou hem eens even op de bank neerzetten voor een goed gesprek en vragen wat zijn definitie van samenwonen is. Jij voelt je duidelijk niet gekend in de beslissingen die hij maakt over het huis. Ja hij heeft het huis betaald, maar jij betaald nu wel elke maand een bijdrage. Hoe is dit vastgelegd, ik neem aan dat jullie een samenlevingscontract hebben? En inderdaad als hij jou niet betrekt bij de beslissingen over het huis, hou jij ook gewoon op met betalen, het is toch zijn huis? Probeer dit niet als eerste naar zijn hoofd te gooien, maar ga een goed gesprek aan op een goed moment, dus niet midden in de spits.
Het is zijn huis, dus officieel heeft hij idd alle recht ermee te doen en laten wat hij wil. On-officieel zou hij moeten willen overleggen met de persoon met wie hij samenwoont, maar dat doet ie dus blijkbaar niet.
Misschien zijn jullie veel te snel gaan samenwonen, terwijl je elkaar nog helemaal niet kent. Nog niet eens elkaars smaak wat de tuin en de inrichting betreft.
Jij moet accuut stoppen om geld te betalen voor zijn hypotheek, maar dat op 'n spaarrekening storten om jezelf te kunnen redden als deze relatie strandt (en zo te lezen gaat dat vroeg of laat gebeuren)
Wat kan jij toch weer heerlijk overdrijven zeg. Heb jij ook gelezen dat ze samen een kind hebben? Volgens mij kennen ze elkaar goed genoeg maar houdt hij gewoon geen rekening met haar.
Ik zou hem eens even op de bank neerzetten voor een goed gesprek en vragen wat zijn definitie van samenwonen is. Jij voelt je duidelijk niet gekend in de beslissingen die hij maakt over het huis. Ja hij heeft het huis betaald, maar jij betaald nu wel elke maand een bijdrage. Hoe is dit vastgelegd, ik neem aan dat jullie een samenlevingscontract hebben? En inderdaad als hij jou niet betrekt bij de beslissingen over het huis, hou jij ook gewoon op met betalen, het is toch zijn huis? Probeer dit niet als eerste naar zijn hoofd te gooien, maar ga een goed gesprek aan op een goed moment, dus niet midden in de spits.
maandag 22 december 2008 om 07:54
quote:pom508 schreef op 22 december 2008 @ 07:50:
Maar zij heeft toch toegezegd haar steentje bij te dragen aan de kosten van levensonderhoud? Ongeacht of het een koop- of huurhuis is, deze kosten zullen er altijd zijn.
Het niet meer betalen van deze kosten zal je verder van een oplossing brengen dan dichterbij.
Praten op een normale manier kan wel een oplossing brengen, dus niet een gesprek aangaan waar jij antwoord wil hebben op een bepaald iets in huis, maar globaal genomen.Het moet ook absoluut geen eerste oplossing zijn, maar als hij haar niet erkend als mede-eigenaar en zij mag geen beslissingen maken over iets waar zij wel voor betaald, tja, dan zou ik het toch wel aandragen als hij niet wil meedenken.
Maar zij heeft toch toegezegd haar steentje bij te dragen aan de kosten van levensonderhoud? Ongeacht of het een koop- of huurhuis is, deze kosten zullen er altijd zijn.
Het niet meer betalen van deze kosten zal je verder van een oplossing brengen dan dichterbij.
Praten op een normale manier kan wel een oplossing brengen, dus niet een gesprek aangaan waar jij antwoord wil hebben op een bepaald iets in huis, maar globaal genomen.Het moet ook absoluut geen eerste oplossing zijn, maar als hij haar niet erkend als mede-eigenaar en zij mag geen beslissingen maken over iets waar zij wel voor betaald, tja, dan zou ik het toch wel aandragen als hij niet wil meedenken.
maandag 22 december 2008 om 07:58
Sorry maar ik lees toch echt: voor ons kind
En lekker makkelijk om te zeggen dat dit geen stand gaat houden. Elke relatie heeft toch wel eens een flinke dip, betekent toch niet direct dat het klaar is? Ze hebben wel een probleem ja, maar het is niet het einde van de wereld en met een paar goede gesprekken kan je hier echt wel uit komen, mits hij bereid is om mee te werken natuurlijk.
En lekker makkelijk om te zeggen dat dit geen stand gaat houden. Elke relatie heeft toch wel eens een flinke dip, betekent toch niet direct dat het klaar is? Ze hebben wel een probleem ja, maar het is niet het einde van de wereld en met een paar goede gesprekken kan je hier echt wel uit komen, mits hij bereid is om mee te werken natuurlijk.
maandag 22 december 2008 om 08:00
Ik ben het eens met bovenstaande posters. Ik heb het nu al een aantal keren gezien dat relaties zo mooi begonnen en dat 1 van de 2 een huis kocht op eigen naam en de ander bijdraagt aan de woonlasten. Uiteindelijk gaat het uit, heb je al die jaren betaald voor de aflossing van het huis en je ziet er niets van terug. Ik zou ook zeggen niet meer betalen en zet het op een bankrekening voor jezelf voor het geval dat. Of zorg dat je ook "rechten" krijgt op het huis, hetzij in eigendom hetzij in een soort van afkoop mocht het ooit misgaan. En als je partner daar problemen mee heeft dan zou ik referen naar het aanrechtblad wat niet vervangen mag worden voor het geval dat het uit gaat, kennelijk heeft hij ook zo zijn twijfels?
Ik zou zeggen zet voor jezelf op een rijtje wat je zo leuk vindt aan deze man die volledig aan jouw gevoelens, mening en wensen voorbij lijkt te gaan. Je geeft aan dat jullie regelmatig ruzie hebben, dat lijkt ook niet de meest leuke situatie voor jou en jouw dochter.
Het gaat om jouw geluk en jullie toekomst. Het kan zijn dat jouw geluk en jullie toekomst mogelijk niet samen kunnen gaan. Maar zorg dan wel dat als de tijd van jouw geluk en jouw toekomst is gekomen dat je dit zelfstandig en onafhankelijk kunt oppakken.
Ik wil je sterkte wensen, het lijkt mij een enorm nare situatie waar je inzit. Ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen.
Ik zou zeggen zet voor jezelf op een rijtje wat je zo leuk vindt aan deze man die volledig aan jouw gevoelens, mening en wensen voorbij lijkt te gaan. Je geeft aan dat jullie regelmatig ruzie hebben, dat lijkt ook niet de meest leuke situatie voor jou en jouw dochter.
Het gaat om jouw geluk en jullie toekomst. Het kan zijn dat jouw geluk en jullie toekomst mogelijk niet samen kunnen gaan. Maar zorg dan wel dat als de tijd van jouw geluk en jouw toekomst is gekomen dat je dit zelfstandig en onafhankelijk kunt oppakken.
Ik wil je sterkte wensen, het lijkt mij een enorm nare situatie waar je inzit. Ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen.
Ik doe mijn best
maandag 22 december 2008 om 08:10
quote:ambrosia9 schreef op 22 december 2008 @ 07:58:
Sorry maar ik lees toch echt: voor ons kind
En lekker makkelijk om te zeggen dat dit geen stand gaat houden. Elke relatie heeft toch wel eens een flinke dip, betekent toch niet direct dat het klaar is? Ze hebben wel een probleem ja, maar het is niet het einde van de wereld en met een paar goede gesprekken kan je hier echt wel uit komen, mits hij bereid is om mee te werken natuurlijk.
Ja klopt maar een paar zinnen verder staat iets over dingen in huis veranderen voor MIJN kind,dus ik vraag mij dan af of het kind van hun samen is of haar kind uit een vorige relatie.
Niet dat dat verder iets uitmaakt hoor..
Sorry maar ik lees toch echt: voor ons kind
En lekker makkelijk om te zeggen dat dit geen stand gaat houden. Elke relatie heeft toch wel eens een flinke dip, betekent toch niet direct dat het klaar is? Ze hebben wel een probleem ja, maar het is niet het einde van de wereld en met een paar goede gesprekken kan je hier echt wel uit komen, mits hij bereid is om mee te werken natuurlijk.
Ja klopt maar een paar zinnen verder staat iets over dingen in huis veranderen voor MIJN kind,dus ik vraag mij dan af of het kind van hun samen is of haar kind uit een vorige relatie.
Niet dat dat verder iets uitmaakt hoor..
maandag 22 december 2008 om 08:17
quote:nanoxx schreef op 22 december 2008 @ 07:35:
Sinds anderhalf jaar wonen we samen in een groot huis met een groot erf eromheen. Ik wilde mijn deel meekopen maar kon niet de helft betalen (hij heeft veel meer geld dan ik), en het was qua belasting onvoordelig als ik meekocht, dus hij kocht het en ik betaal iedere maand een bijdrage..
Het erge vind ik dat hij niet overlegt. Het geeft me het gevoel dat het alleen zijn huis is en ik er niet echt wonen mag. Hij vindt dat onzin, het heeft gewoon een praktisch nut wat hij doet. En overleggen kost volgens hem tijd en hij is bang dat ik dan toch per definitie nee zal zeggen. Als ik binnen iets wil veranderen, bv plakplastic op de ramen plakken omdat ik het koord gevaarlijk vindt voor ons kind en gordijnen daar niet mooi vind, dan mag ik zoiets niet doen want hij vindt het niet mooi. 1 keer heb ik zelf met een vriend een aantal dingen verplaatst om het huis geschikter voor mijn kind te maken en werd hij vreselijk kwaad ('het is míjn huis!'). Ook wil ik, bv, van mijn eigen geld een ander keukenblad kopen omdat ik deze (roze) erg lelijk vind maar dat mag ik niet omdat hij het onzin vindt iets dat nog goed is te vervangen en hij rekening houdt met de mogelijkheid dat het uit zou gaan en hij dan aan me herinnerd wordt dmv het keukenblad.Het is een heel naar gevoel om zo te moeten samenwonen. TO mag niks veranderen, want als ze uitelkaar gaan doet hem dat aan haar herinneren. Want als het uitgaat....
Sinds anderhalf jaar wonen we samen in een groot huis met een groot erf eromheen. Ik wilde mijn deel meekopen maar kon niet de helft betalen (hij heeft veel meer geld dan ik), en het was qua belasting onvoordelig als ik meekocht, dus hij kocht het en ik betaal iedere maand een bijdrage..
Het erge vind ik dat hij niet overlegt. Het geeft me het gevoel dat het alleen zijn huis is en ik er niet echt wonen mag. Hij vindt dat onzin, het heeft gewoon een praktisch nut wat hij doet. En overleggen kost volgens hem tijd en hij is bang dat ik dan toch per definitie nee zal zeggen. Als ik binnen iets wil veranderen, bv plakplastic op de ramen plakken omdat ik het koord gevaarlijk vindt voor ons kind en gordijnen daar niet mooi vind, dan mag ik zoiets niet doen want hij vindt het niet mooi. 1 keer heb ik zelf met een vriend een aantal dingen verplaatst om het huis geschikter voor mijn kind te maken en werd hij vreselijk kwaad ('het is míjn huis!'). Ook wil ik, bv, van mijn eigen geld een ander keukenblad kopen omdat ik deze (roze) erg lelijk vind maar dat mag ik niet omdat hij het onzin vindt iets dat nog goed is te vervangen en hij rekening houdt met de mogelijkheid dat het uit zou gaan en hij dan aan me herinnerd wordt dmv het keukenblad.Het is een heel naar gevoel om zo te moeten samenwonen. TO mag niks veranderen, want als ze uitelkaar gaan doet hem dat aan haar herinneren. Want als het uitgaat....
maandag 22 december 2008 om 08:17
Het wordt mij uit de post niet duidelijk wiens kind het is (van TO en vriend of van TO en een andere man). Ik ben het wel met de vorige posters eens die zeggen dat TO in geen geval geld voor de hypotheek moet storten, maar dat geld beter op een eigen spaarrekening kan storten. Geld voor levensonderhoud moet ze uiteraard wel betalen.
Verder kan ik me heel goed voorstellen dat ze zich alleen maar te gast voelt in het huis waar ze woont, aangezien vriend blijkbaar niet van plan is haar inspraak te gunnen en veranderingen die ze voorstelt liever niet heeft. Op zo'n manier krijgt een huis natuurlijk ook nooit iets eigens.
Ik ben benieuwd hoe lang TO en vriend bij elkaar zijn en na hoe lang ze zijn gaan samenwonen. Hebben ze vooraf gepraat over de verwachtingen die ze van samenwonen hadden en welk beeld ze daarbij hadden. Zijn er goede financiële afspraken gemaakt die de rechten van TO beschermen, want ze betaalt nu aan een huis waarin ze niets van waarde opbouwt bij een relatiebreuk.
Kortom: hoog tijd om serieus bij elkaar te gaan zitten en over deze situatie te praten, want de pijnpunten zullen gegarandeerd alleen maar groeien als deze situatie voortduurt.
Veel succes!
Verder kan ik me heel goed voorstellen dat ze zich alleen maar te gast voelt in het huis waar ze woont, aangezien vriend blijkbaar niet van plan is haar inspraak te gunnen en veranderingen die ze voorstelt liever niet heeft. Op zo'n manier krijgt een huis natuurlijk ook nooit iets eigens.
Ik ben benieuwd hoe lang TO en vriend bij elkaar zijn en na hoe lang ze zijn gaan samenwonen. Hebben ze vooraf gepraat over de verwachtingen die ze van samenwonen hadden en welk beeld ze daarbij hadden. Zijn er goede financiële afspraken gemaakt die de rechten van TO beschermen, want ze betaalt nu aan een huis waarin ze niets van waarde opbouwt bij een relatiebreuk.
Kortom: hoog tijd om serieus bij elkaar te gaan zitten en over deze situatie te praten, want de pijnpunten zullen gegarandeerd alleen maar groeien als deze situatie voortduurt.
Veel succes!
maandag 22 december 2008 om 08:41
Hi,
wat veel reacties in zo'n korte tijd: fijn!
Ik zal eea verduidelijken: het is inderdaad niet zijn kind, biologisch gezien. maar hij was met mij al tijdens de zwangerschap dus we zien onze dochter ook als 'ons'. verwarrend natuurlijk. We zijn 3 jaar bij elkaar. We zijn erg gek op elkaar maar hebben idd heel veel en te snel moeten/willen doen in onze relatie: na 4 maanden kwam onze dochter, hij en de biologische vader (met wie we een goed contact hebben) moesten hun weg vinden met de situatie, toen onze dochter een half jaar was wilde hij verhuizen (ik wilde nog een jaar wachten want ik was nog helemaal hormonaal enzo maar hij had goede redenen). Achteraf te snel vinden we beide nu. We kenden elkaar nog te weinig, ik had hele andere verwachtingen van hem mbt het huis want zijn vorige huis liet hij verslonzen (ivm 70-urige werkweek). Hij had verwacht dat ik ieder weekend mee zou klussen buiten en was lang erg teleurgesteld dat ik die kracht niet had. (ik was uitgeput van alles, ben onhandig en heb natuurlijk een klein kind). Daar is hij erg boos over geweest, hij had het gevoel dat hij alles alleen deed en het ook nog eens niet gewaardeerd werd.
Vooral belangrijk om recht te zetten: ik wílde graag meebetalen aan een hypotheek, en een vergelijkbaar deel van de winst mochten we het verkopen maar dit wilde hij niet en was onvoordelig. Nu spaar ik iedere maand een deel voor mij en 'mijn' kind om toch iets op te bouwen mocht het uit gaan. Daar is hij het mee eens. ik betaal dus niet mee met de hypotheeklasten nu. Wel betaal ik de helft van het eten en de energiekosten en heb ik bv een schuur buiten betaalt. (en zou ik dus bv aan de keuken willen betalen enzo)
inderdaad, dat hij al rekening houdt met dat het uitgaat doet mij het meeste zeer, zo zou ik er niet in willen staan. Aan de andere kant: hij werkt zich de pleuris buiten om voor ons een mooi huis (naar zijn definitie...) te maken en voelt zich ongewaardeerd door mij.
ik vraag me af wie 'gelijk' heeft omdat ik wil weten of ik een verwende zeikerd ben die eens even flink moet inschikken of dat ik wel terecht zo'n rotgevoel hierover heb.
ik vind het zelf een beetje zonde van mijn tijd om na te denken of dit stand houdt of niet, als je erin zit moet je er 100% voor gaan, zeker gezien ons kind, en als het uit moet dan voel dat je op ene gegeven moment wel.
wat veel reacties in zo'n korte tijd: fijn!
Ik zal eea verduidelijken: het is inderdaad niet zijn kind, biologisch gezien. maar hij was met mij al tijdens de zwangerschap dus we zien onze dochter ook als 'ons'. verwarrend natuurlijk. We zijn 3 jaar bij elkaar. We zijn erg gek op elkaar maar hebben idd heel veel en te snel moeten/willen doen in onze relatie: na 4 maanden kwam onze dochter, hij en de biologische vader (met wie we een goed contact hebben) moesten hun weg vinden met de situatie, toen onze dochter een half jaar was wilde hij verhuizen (ik wilde nog een jaar wachten want ik was nog helemaal hormonaal enzo maar hij had goede redenen). Achteraf te snel vinden we beide nu. We kenden elkaar nog te weinig, ik had hele andere verwachtingen van hem mbt het huis want zijn vorige huis liet hij verslonzen (ivm 70-urige werkweek). Hij had verwacht dat ik ieder weekend mee zou klussen buiten en was lang erg teleurgesteld dat ik die kracht niet had. (ik was uitgeput van alles, ben onhandig en heb natuurlijk een klein kind). Daar is hij erg boos over geweest, hij had het gevoel dat hij alles alleen deed en het ook nog eens niet gewaardeerd werd.
Vooral belangrijk om recht te zetten: ik wílde graag meebetalen aan een hypotheek, en een vergelijkbaar deel van de winst mochten we het verkopen maar dit wilde hij niet en was onvoordelig. Nu spaar ik iedere maand een deel voor mij en 'mijn' kind om toch iets op te bouwen mocht het uit gaan. Daar is hij het mee eens. ik betaal dus niet mee met de hypotheeklasten nu. Wel betaal ik de helft van het eten en de energiekosten en heb ik bv een schuur buiten betaalt. (en zou ik dus bv aan de keuken willen betalen enzo)
inderdaad, dat hij al rekening houdt met dat het uitgaat doet mij het meeste zeer, zo zou ik er niet in willen staan. Aan de andere kant: hij werkt zich de pleuris buiten om voor ons een mooi huis (naar zijn definitie...) te maken en voelt zich ongewaardeerd door mij.
ik vraag me af wie 'gelijk' heeft omdat ik wil weten of ik een verwende zeikerd ben die eens even flink moet inschikken of dat ik wel terecht zo'n rotgevoel hierover heb.
ik vind het zelf een beetje zonde van mijn tijd om na te denken of dit stand houdt of niet, als je erin zit moet je er 100% voor gaan, zeker gezien ons kind, en als het uit moet dan voel dat je op ene gegeven moment wel.
maandag 22 december 2008 om 08:52
quote:nanoxx schreef op 22 december 2008 @ 08:41:
ik vraag me af wie 'gelijk' heeft omdat ik wil weten of ik een verwende zeikerd ben die eens even flink moet inschikken of dat ik wel terecht zo'n rotgevoel hierover heb..
Stel dat wij met z'n allen zeggen "jij hebt gelijk" of wij zeggen met zn allen "hij heeft gelijk". En wat dan? Wat ben je dan verder? Het gaat er toch niet om wie wij vinden dat gelijk heeft, het gaat om de communicatie tussen jullie en hoe dat jullie samen een huishouden runnen waarbij beiden tevreden zijn.
Op dit moment lijkt het een koude oorlog te zijn. Als ik jou was, zou ik maar eens bij elkaar gaan zitten, en uitspreken wat jullie nu verwachten van elkaar, en dan kijken of die verwachting in de ogen van de ander realistisch is. Zoniet, dan heb je of een discussiemoment, of je stopt ermee.
ik vraag me af wie 'gelijk' heeft omdat ik wil weten of ik een verwende zeikerd ben die eens even flink moet inschikken of dat ik wel terecht zo'n rotgevoel hierover heb..
Stel dat wij met z'n allen zeggen "jij hebt gelijk" of wij zeggen met zn allen "hij heeft gelijk". En wat dan? Wat ben je dan verder? Het gaat er toch niet om wie wij vinden dat gelijk heeft, het gaat om de communicatie tussen jullie en hoe dat jullie samen een huishouden runnen waarbij beiden tevreden zijn.
Op dit moment lijkt het een koude oorlog te zijn. Als ik jou was, zou ik maar eens bij elkaar gaan zitten, en uitspreken wat jullie nu verwachten van elkaar, en dan kijken of die verwachting in de ogen van de ander realistisch is. Zoniet, dan heb je of een discussiemoment, of je stopt ermee.
maandag 22 december 2008 om 08:53
Fijn dat je reageerd, maakt een hoop duidelijk
Ongeacht wie nu de hypotheek betaald, maakt even niet uit. De intentie was om in dit huis samen te gaan wonen. Lijkt mij dan niet meer dan normaal dat je veranderingen overlegt. Niet om toestemming te vragen, nee, om te overleggen. Wat vind jij hiervan? Niet? Wat stel jij dan voor? En dan tot een compromis te komen. Vervolgens, als hij dat, (of jij) heeft gedaan, ben jij blij met het resultaat en waardeer je het ook. Want, er is overleg geweest.
Resultaat: Huis naar beide zin, beide gewaardeerd en betrokken gevoel.
Ongeacht wie nu de hypotheek betaald, maakt even niet uit. De intentie was om in dit huis samen te gaan wonen. Lijkt mij dan niet meer dan normaal dat je veranderingen overlegt. Niet om toestemming te vragen, nee, om te overleggen. Wat vind jij hiervan? Niet? Wat stel jij dan voor? En dan tot een compromis te komen. Vervolgens, als hij dat, (of jij) heeft gedaan, ben jij blij met het resultaat en waardeer je het ook. Want, er is overleg geweest.
Resultaat: Huis naar beide zin, beide gewaardeerd en betrokken gevoel.
maandag 22 december 2008 om 09:00
Lijkt me idd dat je moet proberen tot compromissen te komen. Zo te lezen is jullie tuin groot genoeg. Laat hem dan de helft naar zijn smaak inrichten en houd jouw helft lekker wild.
Het gaat niet over gelijk hebben, want dat heeft de eigenaar van het huis natuurlijk als je 't offcieel zou laten bepalen. Het gaat er over wat jullie met elkaar samen hebben en of hij jouw mening daarin belangrijk vindt. Heeft ie totaal schijt aan wat jij wil, dan is dat geen basis voor 'n relatie en moet je eieren voor je geld kiezen. Of accepteren dat 't nu eenmaal zo is en beseffen dat je nu in elk geval in 'n mooi huis woont met grote tuin en dat je van je eigen inkomsten waarschijnlijk in een of ander rijtjeshuis moet gaan zitten en dus die ruimte kwijtraakt.
Het gaat niet over gelijk hebben, want dat heeft de eigenaar van het huis natuurlijk als je 't offcieel zou laten bepalen. Het gaat er over wat jullie met elkaar samen hebben en of hij jouw mening daarin belangrijk vindt. Heeft ie totaal schijt aan wat jij wil, dan is dat geen basis voor 'n relatie en moet je eieren voor je geld kiezen. Of accepteren dat 't nu eenmaal zo is en beseffen dat je nu in elk geval in 'n mooi huis woont met grote tuin en dat je van je eigen inkomsten waarschijnlijk in een of ander rijtjeshuis moet gaan zitten en dus die ruimte kwijtraakt.
maandag 22 december 2008 om 09:06
Nanoxx, toen mijn vriend (nu man) en ik 3 jaar geleden gingen samenwonen, vond hij het ook een eng idee om zijn oude spullen te laten vervangen door nieuwe (die ik betaalde). Hij had bijvoorbeeld een gasstel, ik wilde graag een fornuis met oven. Idem voor zijn oude stofzuiger, wasmachine, droger, afgeleefde bank, etc. Hij had ook de angst dat hij, als het spaak zou lopen tussen ons, hij zonder spullen zou zitten omdat ik dan "mijn" dingen weer mee zou nemen.
We hebben erover gesproken en ik heb hem uitgelegd dat we, als we leuk wilden samenwonen, ook bepaalde wensen van mijn kant vervuld moesten worden. Omdat ik anders het idee zou hebben in zijn huis te blijven wonen en me er simpelweg niet thuis zou kunnen voelen. En dat we gewoon een eerlijke afspraak zouden maken over verdeling van spullen, mocht het wel spaak lopen. De situatie heeft een tijdje geduurd, daarna was vriend aan het idee gewend en hebben we samen het huis aangepakt.
Ik denk dat jij en je vriend goed samen moeten praten en elkaar tegemoet moeten komen. Misschien kan jij hem eens een uurtje helpen in de tuin, als je dochter in het weekend ligt te slapen overdag? En hij moet leren met jouw te overleggen over wat hij graag zou willen met het huis en de tuin. Dan kan jij ook jouw ideeën vertellen en dan zullen jullie een compromis moeten sluiten en elkaar tegemoet moeten komen. Is het een idee bijvoorbeeld om speciaal voor jou een wild hoekje in de tuin te laten bestaan?
Probeer open te staan voor elkaars mening en praat erover. Het gaat er inderdaad niet om om gelijk te krijgen/hebben, maar dat je samen gelukkig bent.
We hebben erover gesproken en ik heb hem uitgelegd dat we, als we leuk wilden samenwonen, ook bepaalde wensen van mijn kant vervuld moesten worden. Omdat ik anders het idee zou hebben in zijn huis te blijven wonen en me er simpelweg niet thuis zou kunnen voelen. En dat we gewoon een eerlijke afspraak zouden maken over verdeling van spullen, mocht het wel spaak lopen. De situatie heeft een tijdje geduurd, daarna was vriend aan het idee gewend en hebben we samen het huis aangepakt.
Ik denk dat jij en je vriend goed samen moeten praten en elkaar tegemoet moeten komen. Misschien kan jij hem eens een uurtje helpen in de tuin, als je dochter in het weekend ligt te slapen overdag? En hij moet leren met jouw te overleggen over wat hij graag zou willen met het huis en de tuin. Dan kan jij ook jouw ideeën vertellen en dan zullen jullie een compromis moeten sluiten en elkaar tegemoet moeten komen. Is het een idee bijvoorbeeld om speciaal voor jou een wild hoekje in de tuin te laten bestaan?
Probeer open te staan voor elkaars mening en praat erover. Het gaat er inderdaad niet om om gelijk te krijgen/hebben, maar dat je samen gelukkig bent.
maandag 22 december 2008 om 09:13
ik ben het met jullie eens dat het niet gaat om wie gelijk heeft, ik kan beter schrijven: mag ik jullie mening hierover? (kun je de titel nog veranderen?)
officieel is het zijn huis ja. Maar hij is óók kwaad op mij dat ik het gevoel heb dat het zo niet 'ons' huis is terwijl hij vindt dat het dat wel is.
we hebben al heel vaak erover gepraat.... met als resultaat dat hij vaker ging overleggen. En ik instem met dingen die ik zelf niet zou willen omdat het hem blij maakt en het praktisch is bv. soms bereiken we een compromis waar we beide blij mee zijn. Maar de laatste weken is hij weer zonder overleg bezig geweest. En hij vergeet in zijn woede dat we wel degelijk in staat waren tot compromis maar zegt dat als hij gaat overleggen ik toch nee zal zeggen. (was in het begin ook zo, dan zei ik steeds 'nee' maar dan was er ook geen overleg maar een mededeling. als hij overlegt denk ik wel serieus mee en aan zijn belang maar doe ik een voorstel wat het dan voor mij ook ok maakt.
Ik had inderdaad een stuk erf 'bedongen' als zijnde wild. Hij beloofde dat dat wild mocht blijven. Maar hier heeft ie de bewuste aardbeien gezet, maait hij het hoge gras tussen de bomen weg, snoeit ook de bomen, haalt de bramenstruiken ertussen weg en zet er nieuwe bomen bij en dit was ook het veld waar hij een hoge woeste vijverkant heeft gemaaid voor een electirciteitspunt. Toen ik 3 bloemenstruikjes in het 'wilde' gras zette moesten ze eruit omdat het gras wel gemaaid moet worden voor de winter van hem. so far voor mijn wilde veld. maar ik heb gene verstand van tuinieren en volgens hem gaat het gras anders dood. De aardbeien heeft hij later verplaatst toen ik (die keer rustig) aangaf dat ik dat heel erg zonde vond, zo'n gecultiveerd vierkant midden in het wilde bos. het gaat hem er ook om de manier waarop ik het zeg, dat snap ik ook wel.
inderdaad, zonder hem en zijn geld had ik nooit in zo'n mooi huis kunnen wonen. Maar wat heb je aan een mooi huis als je je er niet thuis kunt voelen omdat je het gevoel hebt geen inspraak te hebben? een oplossing zou zijn om het niet erg te vinden als ik geen inspraak heb. ik twijfel of dat de houding is die ik zou moeten aannemen.
officieel is het zijn huis ja. Maar hij is óók kwaad op mij dat ik het gevoel heb dat het zo niet 'ons' huis is terwijl hij vindt dat het dat wel is.
we hebben al heel vaak erover gepraat.... met als resultaat dat hij vaker ging overleggen. En ik instem met dingen die ik zelf niet zou willen omdat het hem blij maakt en het praktisch is bv. soms bereiken we een compromis waar we beide blij mee zijn. Maar de laatste weken is hij weer zonder overleg bezig geweest. En hij vergeet in zijn woede dat we wel degelijk in staat waren tot compromis maar zegt dat als hij gaat overleggen ik toch nee zal zeggen. (was in het begin ook zo, dan zei ik steeds 'nee' maar dan was er ook geen overleg maar een mededeling. als hij overlegt denk ik wel serieus mee en aan zijn belang maar doe ik een voorstel wat het dan voor mij ook ok maakt.
Ik had inderdaad een stuk erf 'bedongen' als zijnde wild. Hij beloofde dat dat wild mocht blijven. Maar hier heeft ie de bewuste aardbeien gezet, maait hij het hoge gras tussen de bomen weg, snoeit ook de bomen, haalt de bramenstruiken ertussen weg en zet er nieuwe bomen bij en dit was ook het veld waar hij een hoge woeste vijverkant heeft gemaaid voor een electirciteitspunt. Toen ik 3 bloemenstruikjes in het 'wilde' gras zette moesten ze eruit omdat het gras wel gemaaid moet worden voor de winter van hem. so far voor mijn wilde veld. maar ik heb gene verstand van tuinieren en volgens hem gaat het gras anders dood. De aardbeien heeft hij later verplaatst toen ik (die keer rustig) aangaf dat ik dat heel erg zonde vond, zo'n gecultiveerd vierkant midden in het wilde bos. het gaat hem er ook om de manier waarop ik het zeg, dat snap ik ook wel.
inderdaad, zonder hem en zijn geld had ik nooit in zo'n mooi huis kunnen wonen. Maar wat heb je aan een mooi huis als je je er niet thuis kunt voelen omdat je het gevoel hebt geen inspraak te hebben? een oplossing zou zijn om het niet erg te vinden als ik geen inspraak heb. ik twijfel of dat de houding is die ik zou moeten aannemen.
maandag 22 december 2008 om 09:19
quote:vivastudent schreef op 22 december 2008 @ 08:52:
[...]
Stel dat wij met z'n allen zeggen "jij hebt gelijk" of wij zeggen met zn allen "hij heeft gelijk". En wat dan? Wat ben je dan verder? Het gaat er toch niet om wie wij vinden dat gelijk heeft, het gaat om de communicatie tussen jullie en hoe dat jullie samen een huishouden runnen waarbij beiden tevreden zijn.
Volledig eensch met deze post!
[...]
Stel dat wij met z'n allen zeggen "jij hebt gelijk" of wij zeggen met zn allen "hij heeft gelijk". En wat dan? Wat ben je dan verder? Het gaat er toch niet om wie wij vinden dat gelijk heeft, het gaat om de communicatie tussen jullie en hoe dat jullie samen een huishouden runnen waarbij beiden tevreden zijn.
Volledig eensch met deze post!
maandag 22 december 2008 om 09:24
quote:Lucy44 schreef op 22 december 2008 @ 09:19:
[...]
Volledig eensch met deze post!
ik ook. Maar ik ben onzeker of ik gelukkig kan zijn met een man die te weinig rekening met me houdt. Daarom wil ik mbv jullie meningen inschatten óf hij te weinig rekening met me houdt of dat ik me aanstel.
en nee, het is niet het enige waar hij de neiging heeft te doen wat hij wil zonder overleg (hij verandert bv zonder overleg de verwarmingsinstellingen terwijl ik het vaak al koud heb zoals ze stonden), maar wel het meest duidelijke voorbeeld.
[...]
Volledig eensch met deze post!
ik ook. Maar ik ben onzeker of ik gelukkig kan zijn met een man die te weinig rekening met me houdt. Daarom wil ik mbv jullie meningen inschatten óf hij te weinig rekening met me houdt of dat ik me aanstel.
en nee, het is niet het enige waar hij de neiging heeft te doen wat hij wil zonder overleg (hij verandert bv zonder overleg de verwarmingsinstellingen terwijl ik het vaak al koud heb zoals ze stonden), maar wel het meest duidelijke voorbeeld.
maandag 22 december 2008 om 09:27
quote:nanoxx schreef op 22 december 2008 @ 09:24:
[...]
ik ook. Maar ik ben onzeker of ik gelukkig kan zijn met een man die te weinig rekening met me houdt. Daarom wil ik mbv jullie meningen inschatten óf hij te weinig rekening met me houdt of dat ik me aanstel.
en nee, het is niet het enige waar hij de neiging heeft te doen wat hij wil zonder overleg (hij verandert bv zonder overleg de verwarmingsinstellingen terwijl ik het vaak al koud heb zoals ze stonden), maar wel het meest duidelijke voorbeeld.
Neem aan dat jij vaker thuis bent dan hem, vanwege jouw kind?
In dat geval kun jij toch ook gewoon beginnen met jouw eigen wensen doordrijven en dingen veranderen. Als hij dan begint te miepen, kun je 'm zeggen, weet je ook 'ns hoe dat voelt.
[...]
ik ook. Maar ik ben onzeker of ik gelukkig kan zijn met een man die te weinig rekening met me houdt. Daarom wil ik mbv jullie meningen inschatten óf hij te weinig rekening met me houdt of dat ik me aanstel.
en nee, het is niet het enige waar hij de neiging heeft te doen wat hij wil zonder overleg (hij verandert bv zonder overleg de verwarmingsinstellingen terwijl ik het vaak al koud heb zoals ze stonden), maar wel het meest duidelijke voorbeeld.
Neem aan dat jij vaker thuis bent dan hem, vanwege jouw kind?
In dat geval kun jij toch ook gewoon beginnen met jouw eigen wensen doordrijven en dingen veranderen. Als hij dan begint te miepen, kun je 'm zeggen, weet je ook 'ns hoe dat voelt.
maandag 22 december 2008 om 09:27
Ik weet niet met wie jij gepraat hebt maar volgens mij heeft iemand (je vriend?) je grote onzin verkocht over de koop van het huis. Je kunt als je een huis koopt een hypotheek nemen op 1 inkomen (als dat hoog genoeg is) en het eigendom van het huis op beide namen laten zetten. Je kunt ook laten vastleggen welk percentage van het huis van jou is en van hem. Dat soort dingen regel je voor de koop. Er is echt van alles mogelijk.
Nu verkeer jij in de positie dat je geld steekt in een huis en niks krijgt als de relatie verbroken wordt. Ik zou daar niet mee kunnen leven.
Nu verkeer jij in de positie dat je geld steekt in een huis en niks krijgt als de relatie verbroken wordt. Ik zou daar niet mee kunnen leven.
