Ik zit in een flinke dip, (let op: klaagzang alert)

Dag allemaal,



Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.

Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.



Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.



Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.



Minpuntje: zijn scheiding liep nog.



Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.

De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.



En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.



Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:

Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!

Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.

Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.



Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?



Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.



Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.



Mijn concrete vraag:

- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.

- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.



Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!



Liefs,

Vinyl



PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....

@ Cappi: ik hoop inderdaad dat ik daar uit kom met de Psych. Want ik wil dat gevoel gewoon nooit meer hebben. Nu zou ik gewoon liever alleen blijven, das niet goed



@ Winkelmandje: wat lief dat je het vraagt! Ja, het was lekker. Eerste kerstdag met een vriendin, 2 zalige films, lekker eten en een chocoladefondue de avond wel doorgekomen, haha

Gisteren bij mijn ouders geweest en daar ga ik vandaag weer heen, want mijn broertje kon niet komen met kerst, dus die is er nu. Ik heb dus 3 kerstdagen, grinnik.

Maar het viel me mee, gelukkig!

Hoe was jouw kerst?

Dag allemaal,



Dank jullie wel weer voor deze lieve berichtjes. Ik kom net thuis en voel me dan toch wel weer even alleen na het gezellige stelletjes gedoe...



Jullie hebben het over bitterheid: een beetje bitter ben ik wel hoor, stiekem. Dat al mijn relaties zo klote eindigen, dat ik altijd met de shit achterblijf. Weer mezelf herpakken en opnieuw beginnen. Weer mijn vertrouwen op een nulpunt...



Het gaat vast wel weer over, maar het vertrouwen wordt alleen maar minder en dat maakt me wel bitter eigenlijk.

Maar goed, hoop dat meneer psych me daarbij kan helpen. 16 januari kan ik terecht.



@ Sara: ik weet niet of je het hele topic hebt gelezen, maar het is al klaar, over, uit. Het komt ook niet meer goed.



@ Mariannanas: ik weet niet of ik nog zou willen en durven daten. Ik ben gewoon zo bang...

Heeft je broer ook zulke dingen meegemaakt dan?

quote:winkelmandje schreef op 27 december 2008 @ 22:28:

[...]





JA al met al een leuke kerst gehad.



Eerste dag bij ouders + oma. Tweede dag bij de familie van 2 vriendinnen. Als "adoptie"kind zeg maar



Nu nog oud en nieuw



Maar wees niet verbitterd, in ieder geval probeer het niet te zijn. Ook voor jouw Vinyl is echt wat moois weggelegd!

Alleen nu ben je er zelf (ook) nog niet aan toe........... (denk ik)



Ja, dat weet ik wel. Maar weet je, als ik nu iemand tref, die ook prachtig kan zeggen en wellicht ook menen dat hij me super vindt en met mij verder wil, kan ik niks anders denken dan: jaja, het zal wel, wanneer stap jij op?

Ik vertrouw gewoon geen woorden meer. Mensen vertrekken altijd zomaar, of liegen...

Ik kan er gewoon niet meer in geloven.

En dat vind ik heel erg moeilijk, en ook niet eerlijk tegenover anderen. Maar ik kan het niet meer.

Dat weet ik... maar dat wel wel lang duren ben ik bang.

Ik had bij deze man dat vertrouwen godzijdank wel, dus toen wist ik wel dat ik in principe mannen wel weer kon vertrouwen.

Ik wist en weet nog steeds dat hij me nooit belazerd zou hebben.



Maar toch ging hij ook ineens weer weg. En ik denk dat het heel lang duurt voordat die angst weg is.

En eigenlijk kan ik dat een toekomstige partner niet eens aandoen. Die is de dupe van wat mijn eerdere partners hebben achtergelaten aan wonden. En dat is niet fair voor iemand, vind ik.

Ja, en dat is het denk ik. Ik heb geen succeservaringen gehad. Niet dat ik geen fijne relaties heb gehad. Ik heb 1 heel fijne relatie gehad die ik koester. Maar al mijn relaties zijn met een vertrouwensbreuk geeindigd. En ik weet niet eens beter dan dat...



Ik geloof dus ook niet meer in vechtende mannen, in iemand die wel voor me gaat en dat vertrouwen wil winnen.

Deze man wilde het, maar liet me toch los. Mijn ex die wilde er niet eens moeite voor doen, want hij vond dat hij niet met de rotzooi mocht dealen die een ander had achtergelaten, etc.



Ik geloof er echt niet meer in. Maar hoop wel dat ik dat ooit kan terugkrijgen. Ik hoop het echt. Maar ben als de dood voor deuk nummer 5, en daarom durf ik er niet eens aan te beginnen...



Getsie, nu zit ik weer te janken. Ga denk ik maar slapen voor ik niet meer kan stoppen



Dankjewel voor je lieve woorden

Ik hoop het, want dit gezeur loopt nu al zo 10 jaar. Ben het onderhand wel zat... die weg met ups en downs mag wel eens alleen maar up gaan nu hoor!

Oh dat geeft niks hoor!

Maar als ik besef dat ik al 10 jaar keer op keer teleurgesteld word, dan word ik best moedeloos. En dan denk ik ook: elke keer heb ik vol goede moed mijn vertrouwen gegeven en elke keer krijg ik toch weer zout in die wond.

Waarom zou ik er nog moeite voor doen en weer risico lopen?



Dat maakt me gewoon heel verdrietig. Ik wil geen zout meer in wonden, ik wil gewoon genieten van een relatie. Niet meer bang hoeven zijn, niet meer gekwetst worden. Maar ik zou niet weten hoe.



En dan denk ik echt: ik blijf wel alleen, geen zin meer in steeds weer op het nulpunt belanden, weer met zoveel pijn en zo weinig vertrouwen opnieuw beginnen. Dan maar alleen en misschien niet mijn toekomst zien zoals ik hem graag zou zien, maar in elk geval zonder pijn.

En dat maakt me verdrietig als ik dat opschrijf...

quote:orchidea schreef op 27 december 2008 @ 23:08:

Vinyl sorry dat ik zo even inbreek. Ik lees jouw verhaal en wil je toch een hart onder de riem steken. Echt meis de zon gaat weer schijnen. Niemand kan je beloven dat het nooit meer pijn gaat doen maar wel dat als je er niet meer voor openstelt het ook nooit meer kan voelen hoe het is om iemand te geven. Het hoeft niet vandaag het hoeft niet morgen of volgende maand maar je gaat hem heus wel tegenkomen! Ik gun het je van harte!! Ook ik ben net alleen komen te staan en nu denk ik ik huil niet om wat geweest is maar ik lach om wat geweest is en dat in de goede zin des woords. Komop meis het komt echt goed!



Ik kan het verstandelijk ook wel beredeneren, maar als elke relatie, iedereen waar je je voor openstelt je achterlaat met pijn, waarom zou ik het dan nog willen? Snap je?

Ik weiger nog een keer gekwetst te worden. Dat klinkt stom, dat klinkt onmogelijk, ik weet het. Maar na elke keer zak ik dieper, en het houdt een keer ergens op. Ik kan gewoon niet meer.

quote:bloemetje schreef op 27 december 2008 @ 23:08:

Het gaat vast goedkomen Vinyl..deze periode waar jij nu in zit heb ik zelf ook gehad, kwam altijd maar de verkeerde tegen of iemand die net bij iemand weg is.

Probeer van de tijd dat je single bent ook een leuke tijd te maken, het kan veranderen voordat je het weet.



Dat doe ik ook... ik ben elke keer weer opnieuw jaren single. En dan ben ik verder gewoon gelukkig, dan gaat het ook goed. Maar Dan kom ik weer eens iemand tegen, durf ik me voorzichtig weer te geven en me kwetsbaar op te stellen en dan gaat het weer mis.



Ik vind het bijna zonde van mijn fijne tijden alleen. Want dan heb ik tenminste geen pijn en ellende van weer het vertrouwen kwijt zijn.

Dan heb ik alleen te dealen met mezelf, en ik ben de enige die ik in een relatie met wel vertrouw, namelijk in de relatie met mezelf.

Ik heb het gewoon al te vaak geprobeerd. En het is als Pavlov, op een gegeven moment kijk je wel uit. Als alle keren zo eindigen, dan bedenk je je wel 1000x voor je ergens aan begint.



Hoop echt dat de psych me kan helpen, maar zou eerlijk gezegd niet weten hoe. Het is wel fijn dat ik bij hem mijn verhaal kan doen. Maar hij kan er verder ook niks aan doen, want hij kan ten slotte er ook niet voor zorgen dat een iemand die ik eventueel ooit weer ga ontmoeten eindelijk wel mijn vertrouwen kan winnen en zich er ook naar gedraagt.

Dus ik vraag me echt af of het helpt bij hem. Maar goed, niet geschoten is altijd mis.

Ja, maar dat is het niet. Een verbroken relatie is op zich niet erg.

Maar de mijne eindigen allemaal met iets waardoor ik het vertrouwen in mannen en wat ze doen of zeggen weer totaal kwijt ben. En daar ligt het probleem!