Relaties
alle pijlers
Ik zit in een flinke dip, (let op: klaagzang alert)
dinsdag 16 december 2008 om 15:35
Dag allemaal,
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
zondag 28 december 2008 om 17:20
Wat een mooi topic is dit. Ik vind het zo mooi omdat het puur is en gaat over gevoelens die- ik denk- zo'n beetje alle vrouwen of in ieder geval de meeste van ons wel kennen.
Gekwetst worden in de liefde...iedereen heeft het wel een keer meegemaakt. En als je het vaker meemaakt doet het steeds meer pijn en ga je denken 'dat het niet voor je is weggelegd' of dat je maar beter kunt zorgen dat je je handen niet opnieuw brandt. En we leren er zo ontzettend veel van...veel over onszelf: voelen wanneer je jezelf moet beschermen, ookal wil je zo graag verder..
Ik geloof deels in patronen en deels ook niet. Soms praten we onszelf patronen aan, omdat we het maar willen begrijpen zodat we controle kunnen krijgen. En soms is controle krijgen simpelweg niet mogelijk, kun je niets anders doen dan het leven leven en pijn ervaren, om maar verder te komen.
Nu denk je dat je jezelf de pijn wilt sparen en er niet meer aan begint, en ook dat kan over een tijdje weer 360 graden anders zijn. Het hoort er denk ik bij, dat we toch iedere keer weer voor de bijl gaan voor de liefde...
@Vinyl: heel veel sterkte. Ik weet zeker dat dit gevoel over gaat en dat je het ooit weer gaat proberen. En dat het leven iedere dag opnieuw mooie kansen met zich mee brengt. De kunst is ervoor open blijven staan en ons niet door angst te laten lijden. Het verleden zegt niets over de toekomst, tenzij we ons erdoor laten afzwakken..En dat laaste mag, sterker nog, het is zo logisch! Maar je mag het ook weer veranderen, door de tijd de scherpste pijn te laten helen.
Gekwetst worden in de liefde...iedereen heeft het wel een keer meegemaakt. En als je het vaker meemaakt doet het steeds meer pijn en ga je denken 'dat het niet voor je is weggelegd' of dat je maar beter kunt zorgen dat je je handen niet opnieuw brandt. En we leren er zo ontzettend veel van...veel over onszelf: voelen wanneer je jezelf moet beschermen, ookal wil je zo graag verder..
Ik geloof deels in patronen en deels ook niet. Soms praten we onszelf patronen aan, omdat we het maar willen begrijpen zodat we controle kunnen krijgen. En soms is controle krijgen simpelweg niet mogelijk, kun je niets anders doen dan het leven leven en pijn ervaren, om maar verder te komen.
Nu denk je dat je jezelf de pijn wilt sparen en er niet meer aan begint, en ook dat kan over een tijdje weer 360 graden anders zijn. Het hoort er denk ik bij, dat we toch iedere keer weer voor de bijl gaan voor de liefde...
@Vinyl: heel veel sterkte. Ik weet zeker dat dit gevoel over gaat en dat je het ooit weer gaat proberen. En dat het leven iedere dag opnieuw mooie kansen met zich mee brengt. De kunst is ervoor open blijven staan en ons niet door angst te laten lijden. Het verleden zegt niets over de toekomst, tenzij we ons erdoor laten afzwakken..En dat laaste mag, sterker nog, het is zo logisch! Maar je mag het ook weer veranderen, door de tijd de scherpste pijn te laten helen.
zondag 28 december 2008 om 17:36
@Vinyl: ik weet zeker dat je geloof weer terug komt! Bij mezelf gemerkt en te vaak in mijn omgeving gezien om nog te kunnen denken dat het anders is. En ook zo vaak gezien dat je er extra van kunt genieten als je pijnlijke ervaringen hebt meegemaakt...wat zul je het straks waarderen als het ineens minder gecompliceerd gaat!
zondag 28 december 2008 om 17:44
zondag 28 december 2008 om 17:56
Ja, ik snap het (en ik ken het). Echt shit is dat zeg...Soms kun je het gewoon echt niet al aanvoelen of voorkomen..En het is zo rot om de pijn door te moeten en te moeten loslaten wat goed voelde..
Ik hoop gewoon voor jou en voor iedereen die rotervaringen meemaakt in de liefde, dat het uiteindelijk ergens goed voor is (en daar vertrouw ik ook wel op, ik wil er namelijk in geloven dat niets voor niets gebeurt ookal snap je soms echt niet waarom) en dat je de nare ervaringen kunt gebruiken om straks extra te genieten van wat komen gaat.
Ik besef steeds meer dat alles zo vreselijk betrekkelijk is. Je moet echt genieten van het nu, want morgen kan alles anders zijn. En liefde is gruwelijk ingewikkeld en kan ook zomaar veranderen, we hebben er geen grip op. Toch gebeuren er ook de mooiste dingen in en kunnen we niets anders dan hopen dat we dat zelf ook mogen meemaken, al is het maar voor momenten! Als ik jouw verhaal lees, heb je het ook meerdere malen meegemaakt, waaronder bij je laatste vriend, alleen heb je het ook weer moeten loslaten. Klote is dat...ik snap niet waarom, maar volgens mij is het 'loslaten' een les dat bijna iedereen leren moet.
Je hebt het nu in ieder geval in je om het gevoel van liefde in jou te kunnen herkennen (misschien nog wel belangrijker dan geliefd te worden door de ander, denk ik wel eens). Dat zal je zeker weer wat op gaan leveren!
Ik hoop gewoon voor jou en voor iedereen die rotervaringen meemaakt in de liefde, dat het uiteindelijk ergens goed voor is (en daar vertrouw ik ook wel op, ik wil er namelijk in geloven dat niets voor niets gebeurt ookal snap je soms echt niet waarom) en dat je de nare ervaringen kunt gebruiken om straks extra te genieten van wat komen gaat.
Ik besef steeds meer dat alles zo vreselijk betrekkelijk is. Je moet echt genieten van het nu, want morgen kan alles anders zijn. En liefde is gruwelijk ingewikkeld en kan ook zomaar veranderen, we hebben er geen grip op. Toch gebeuren er ook de mooiste dingen in en kunnen we niets anders dan hopen dat we dat zelf ook mogen meemaken, al is het maar voor momenten! Als ik jouw verhaal lees, heb je het ook meerdere malen meegemaakt, waaronder bij je laatste vriend, alleen heb je het ook weer moeten loslaten. Klote is dat...ik snap niet waarom, maar volgens mij is het 'loslaten' een les dat bijna iedereen leren moet.
Je hebt het nu in ieder geval in je om het gevoel van liefde in jou te kunnen herkennen (misschien nog wel belangrijker dan geliefd te worden door de ander, denk ik wel eens). Dat zal je zeker weer wat op gaan leveren!
zondag 28 december 2008 om 18:14
Nou ja, dat is de kern van het probleem. Bij ieder die ik liefheb (op relatiegebied dan) blijf ik met een flinke deuk in mijn vertrouwen in de man achter.
Daarom durf ik er niet meer aan te beginnen. Want ervaring heeft geleerd dat als ik iemand liefheb, ze me uiteindelijk kwetsen. Op welke manier dan ook, en of het nu bewust is of niet.
En daarom durf ik niet meer.
Die ervaringen hebben me sterker gemaakt, ik weet nu heel goed wie ik ben, wat ik wil en weet ook precies dat ik gelukkig kan zijn alleen. Dat heeft het me opgeleverd.
Maar ook die wond, die steeds maar weer open blijft gaan. En door die wond durf ik niet meer opnieuw. Want bij mij is het gewoon gewoonte geworden: als ik met iemand ben, zal hij me pijn doen, op welk vlak dan ook.
En ik weet niet hoevaak ik dat nog aankan. Zoals ik me nu voel trek ik dat gewoon niet nog een keer.
Dus dan liever niet...
Daarom durf ik er niet meer aan te beginnen. Want ervaring heeft geleerd dat als ik iemand liefheb, ze me uiteindelijk kwetsen. Op welke manier dan ook, en of het nu bewust is of niet.
En daarom durf ik niet meer.
Die ervaringen hebben me sterker gemaakt, ik weet nu heel goed wie ik ben, wat ik wil en weet ook precies dat ik gelukkig kan zijn alleen. Dat heeft het me opgeleverd.
Maar ook die wond, die steeds maar weer open blijft gaan. En door die wond durf ik niet meer opnieuw. Want bij mij is het gewoon gewoonte geworden: als ik met iemand ben, zal hij me pijn doen, op welk vlak dan ook.
En ik weet niet hoevaak ik dat nog aankan. Zoals ik me nu voel trek ik dat gewoon niet nog een keer.
Dus dan liever niet...
zondag 28 december 2008 om 18:33
Ja, herkenbaar...Wanneer je keer op keer de deksel op je neus gekregen hebt wil je er op een gegeven moment niet meer aan beginnen, simpelweg omdat je denkt te weten hoe het af zal lopen en je de pijn niet opnieuw wilt/aankan.
Dat is ook prima..je hoeft ook niet opnieuw als je niet wilt. Je kunt jezelf prima beschermen voor toekomstige pijn door je niet meer in nieuwe dingen in te laten. Misschien is dat ook wel wat je de komende tijd zal doen.
Ik geloof alleen niet dat wij mensen voorbestemd zijn om dat de rest van ons leven te blijven doen, onszelf beschermen door ervaringen uit de weg te gaan.
En als het wel zo is, ook prima, maar als er op een gegeven moment weer iets gaat spelen waardoor het risico nemen trekt, ondanks alle pijn uit het verleden, dan ga je het toch weer aan.
Het komt zoals het komt en het is maar net wat overheerst: de angst en pijn of de behoefte aan ervaring...
En alles is goed en voor alles is een tijd. Je hoeft niks te forceren..daar geloof ik wel in!
Dat is ook prima..je hoeft ook niet opnieuw als je niet wilt. Je kunt jezelf prima beschermen voor toekomstige pijn door je niet meer in nieuwe dingen in te laten. Misschien is dat ook wel wat je de komende tijd zal doen.
Ik geloof alleen niet dat wij mensen voorbestemd zijn om dat de rest van ons leven te blijven doen, onszelf beschermen door ervaringen uit de weg te gaan.
En als het wel zo is, ook prima, maar als er op een gegeven moment weer iets gaat spelen waardoor het risico nemen trekt, ondanks alle pijn uit het verleden, dan ga je het toch weer aan.
Het komt zoals het komt en het is maar net wat overheerst: de angst en pijn of de behoefte aan ervaring...
En alles is goed en voor alles is een tijd. Je hoeft niks te forceren..daar geloof ik wel in!
zondag 28 december 2008 om 18:34
Precies, mee eens.
Wellicht komt het wel weer, maar nu even niet. De wond is nog te open en ik vertrouw nu even niemand.
Maar goed, na al het gezeik was ik er nu na de zomer ook weer aan begonnen, dus het kan wel...
Alleen nu het weer zo is afgelopen is het weer even op een laag pitje, weer geen zin.
Laat mij maar gelukkig zijn met mezelf voorlopig, ik vertrouw mezelf en weet dat ik mezelf niks flik
Wellicht komt het wel weer, maar nu even niet. De wond is nog te open en ik vertrouw nu even niemand.
Maar goed, na al het gezeik was ik er nu na de zomer ook weer aan begonnen, dus het kan wel...
Alleen nu het weer zo is afgelopen is het weer even op een laag pitje, weer geen zin.
Laat mij maar gelukkig zijn met mezelf voorlopig, ik vertrouw mezelf en weet dat ik mezelf niks flik
zondag 28 december 2008 om 18:40
Moeilijk he vinyl, ik herken zo veel in je verhaal. Inderdaad elke keer opnieuw een ontzettende deuk in je vertrouwen in mannen. Ik heb dat ook gehad bij mijn vorige relatie. Dan sleep je jezelf er weer door en het heeft me heel veel moeite gekost om alleen weer happy te zijn. Uiteindelijk is dat gelukt en dan voel je je lekker en denk je wel 10 x na voordat je weer iets met een man begint omdat je niet weer die pijn wil voelen. Maar ja, dan komt het gevoel van: alleen is ook maar alleen en kom je er achter dat dat ook niet is wat je wil. Nee. Ik wil ook graag nog een kind, een gezin, dus ga je er weer voor. Stel je jezelf eindelijk weer open. Dan leer je een nieuwe man kennen, heel voorzichtig ben je want je wil niet weer gekwetst worden. Zo was het bij mij tenminste. Maar dan blijkt die klik er zeker te zijn en inderdaad dat gevoel van thuiskomen. Echt dat vertrouwde gevoel. Dat heeft ook lang geduurd bij mij voor ik dat gevoel durfde te vertrouwen. En dan lijkt het echt iets moois te zijn. Laat je het gevoel toe, stelt je je kwetsbaar op en zou ineens je grote droom `gewoon` waarheid worden....ben je zo gelukkig dat je hier voor geknokt hebt ....totdat....er een moment komt waardoor blijkt dat die ander zijn vorige relatie nog niet heeft verwerkt en het hem beter lijkt te stoppen.....Weg alles. Dan voel je je zo alleen, en je vraagt je echt af waarom je er zo veel energie in hebt gestopt om je weer open te stellen voor een man, waarom je er zo hard voor geknokt hebt om het vertrouwen weer te winnen om toch een relatie aan te gaan en vooral: hoe kan ik ooit nog mijn eigen gevoel vertrouwen, je dacht en voelde dat dit hem echt was...en dan blijkt het weer niet zo te zijn....weer niet...Waar doe je het dan allemaal voor vraag je je steeds af.....Je hebt weer tijd nodig om deze wond te helen.
Moeilijk hoor, ik begrijp je zo goed! En toch: probeer er in te geloven dat als het echt zo moet zijn, je die ware toch tegen komt. Ik wéét hoe moeilijk dat is maar ik probeer het ook te doen. En ook ik heb nog steeds hele moeilijke momenten hoor, maar ik probeer te geloven dat dit ook zal slijten en natuurlijk mag je boos, verdrietig en teleurgesteld zijn, ben ik ook. Maar toch moet je verder. Super moeilijk, ook bij mij speelt mijn kinderwens.....en dat maakt het allemaal niet makkelijker...ik word volgende maand 39....... .
Ik snap je gevoel zóóó goed.
Moeilijk hoor, ik begrijp je zo goed! En toch: probeer er in te geloven dat als het echt zo moet zijn, je die ware toch tegen komt. Ik wéét hoe moeilijk dat is maar ik probeer het ook te doen. En ook ik heb nog steeds hele moeilijke momenten hoor, maar ik probeer te geloven dat dit ook zal slijten en natuurlijk mag je boos, verdrietig en teleurgesteld zijn, ben ik ook. Maar toch moet je verder. Super moeilijk, ook bij mij speelt mijn kinderwens.....en dat maakt het allemaal niet makkelijker...ik word volgende maand 39....... .
Ik snap je gevoel zóóó goed.
zondag 28 december 2008 om 18:42
Pfft... herkenbaar Westlife. Zo is het inderdaad...
Ik wil ook niet altijd alleen blijven, maar steeds met een verse wond lijkt het wel de beste optie.
En inderdaad, soms ga je weer heel veel voelen en dan durf je voorzichtig weer, maar na weer een klap wordt de 'durf' steeds minder...
Onze tijd komt hopenlijk nog wel. Wordt 2009 ook ons jaar?
Ik wil ook niet altijd alleen blijven, maar steeds met een verse wond lijkt het wel de beste optie.
En inderdaad, soms ga je weer heel veel voelen en dan durf je voorzichtig weer, maar na weer een klap wordt de 'durf' steeds minder...
Onze tijd komt hopenlijk nog wel. Wordt 2009 ook ons jaar?
zondag 28 december 2008 om 19:18
Pff, ben ik eigenlijk min of meer blij te lezen dat er nog meer zijn van mijn leeftijd (ik ben 37) die steeds in dezelfde valkuilen trappen en die verward en wezenloos achterblijven met een kinderwens...
Ik ben ook pas weer alleen, na een toekomstbeeld samen met een man te hebben gehad (huisje, boompje, kindje behoorde allemaal tot de mogelijkheden en er werd gepland tot en met). De val is hard en pijnlijk en het opkrabbelen gaat moeizaam, ik heb daarvoor nooit het gevoel gehad dat ik mezelf weer écht openstelde voor een man, tot deze laatste relatie. Daarvoor had ik wel relaties maar die waren niet zo heftig en diepgaand als deze laatste. En nu weer alleen, en dan helpt deze kerstperiode en de overgang naar een nieuw jaar ook niet echt mee, je blijft terugkijken en zo hoe het vorig jaar rond deze tijd was...
Het enige voordeel voor mezelf wat ik uit deze pas verbroken relatie kan halen is dat ik er weer een heleboel uit heb kunnen halen voor mezelf, ik ben door het verbreken van de relatie ook weer een hoop over mezelf te weten gekomen.
Maar het blijft moeilijk en zwaar om met een gebroken hart jezelf weer midden in het leven te zetten. Maar het is niet de eerste keer dat we allemaal te maken hebben met een gebroken hart en we weten ook wel dat de pijn en het verdriet overgaan...
Vinyl, heel veel sterkte en ik leef met je mee, het is heel erg herkenbaar dat je nu geen mannen vertrouwt, ik heb precies hetzelfde!
Maar ik blijf eraan vasthouden dat het allemaal zijn reden heeft...
Ik ben ook pas weer alleen, na een toekomstbeeld samen met een man te hebben gehad (huisje, boompje, kindje behoorde allemaal tot de mogelijkheden en er werd gepland tot en met). De val is hard en pijnlijk en het opkrabbelen gaat moeizaam, ik heb daarvoor nooit het gevoel gehad dat ik mezelf weer écht openstelde voor een man, tot deze laatste relatie. Daarvoor had ik wel relaties maar die waren niet zo heftig en diepgaand als deze laatste. En nu weer alleen, en dan helpt deze kerstperiode en de overgang naar een nieuw jaar ook niet echt mee, je blijft terugkijken en zo hoe het vorig jaar rond deze tijd was...
Het enige voordeel voor mezelf wat ik uit deze pas verbroken relatie kan halen is dat ik er weer een heleboel uit heb kunnen halen voor mezelf, ik ben door het verbreken van de relatie ook weer een hoop over mezelf te weten gekomen.
Maar het blijft moeilijk en zwaar om met een gebroken hart jezelf weer midden in het leven te zetten. Maar het is niet de eerste keer dat we allemaal te maken hebben met een gebroken hart en we weten ook wel dat de pijn en het verdriet overgaan...
Vinyl, heel veel sterkte en ik leef met je mee, het is heel erg herkenbaar dat je nu geen mannen vertrouwt, ik heb precies hetzelfde!
Maar ik blijf eraan vasthouden dat het allemaal zijn reden heeft...
???? Volgens mij hebben wij op de vriendjessite wat gemeenschappelijke kennissen, dus ik zou je daar kunnen vinden (lampjessmiley....)
zondag 28 december 2008 om 22:04
Grinnik.... ik weet niet hoor... Maar ach, Mariannanas toevoegen op Hyves kan altijd, toch? Dus je mag ons in elk geval wel koppelen.
Verder ben ik nog heeeeeel sceptisch...
@ Livre: ik voel me nog wel heel moe enzo, maar ben op gisteravond na niet meer in huilen uitgebarsten, en dat voelt al zo ontzettend lekker. De huisarts en het begrip op mijn werk hebben me heel goed gedaan!
Verder ben ik nog heeeeeel sceptisch...
@ Livre: ik voel me nog wel heel moe enzo, maar ben op gisteravond na niet meer in huilen uitgebarsten, en dat voelt al zo ontzettend lekker. De huisarts en het begrip op mijn werk hebben me heel goed gedaan!
zondag 28 december 2008 om 22:23
Vinyl, net als Livre vind ik dat je wat rustiger klinkt. Je lijkt wat beter te kunnen relativeren en dat is goed! Wat natuurlijk niet wil zeggen dat het direct al weer beter met je gaat ofzo. Maar rust en even niet continue op janken staan kan wel even lekker voelen, toch?
Straks een nachtje zonder pil slapen of neem je er toch maar wel een?
Straks een nachtje zonder pil slapen of neem je er toch maar wel een?
zondag 28 december 2008 om 22:23
quote:Livre schreef op 28 december 2008 @ 22:08:
Fijn dat in januari ook de psycholoog aan de beurt is. Pas je nog steeds goed op jezelf, als in: wat niet gaat, dat gaat niet?
Ik bedoel niet dat ik jou en broer Marie wil koppelen hoor, maar qua Hyves is het misschien gemakkelijk.
Ja, ik hoop echt dat die man wat voor me kan doen. Al zal het alleen al opluchten dat ik mijn verhaal eens volledig kwijtkan, aan iemand die er voor heeft doorgeleerd om te luisteren
En ik pas zeker goed op mezelf. Studie doe ik zalig langzaam aan. En qua werk zijn ze zo lief geweest voor me, dat ik vermoed dat zij wel op mijn rem trappen. Ben zo opgelucht dat ze zo reageerden!
Fijn dat in januari ook de psycholoog aan de beurt is. Pas je nog steeds goed op jezelf, als in: wat niet gaat, dat gaat niet?
Ik bedoel niet dat ik jou en broer Marie wil koppelen hoor, maar qua Hyves is het misschien gemakkelijk.
Ja, ik hoop echt dat die man wat voor me kan doen. Al zal het alleen al opluchten dat ik mijn verhaal eens volledig kwijtkan, aan iemand die er voor heeft doorgeleerd om te luisteren
En ik pas zeker goed op mezelf. Studie doe ik zalig langzaam aan. En qua werk zijn ze zo lief geweest voor me, dat ik vermoed dat zij wel op mijn rem trappen. Ben zo opgelucht dat ze zo reageerden!
