burn-out wie ook??

goeiemorgen!

Prulletje, ik ben precies zo. Bij een groep vreemde mensen voel ik mij ook ontzettend onzeker. Vooral als in die groep vreemde mensen zich groepjes vormen van mensen die elkaar wél kennen.

Ik ben dan wel het type waarvan je het aan de buitenkant niet kan zien. Probeer zo spontaan en enthousiast mogelijk doen. Vooral ook omdat ik dan weer bang ben dat mensen mij anders stil vinden.



Gisteravond was ik verschrikkelijk moe. Lag al om half 10 in bed. Maar vervolgens lag ik weer continu te piekeren he. En heb ik tot ongeveer 4 uur wakker gelegen.



En nu ik weer op ben beginnen de zenuwen weer.



Iedereen een fijne dag!

@Prulletje: ik ben ook niet zo'n groepsmens, behalve als het een groep is die echt in mijn straatje past. En vaak heb je in groepen de meest sociale en daar pap ik dan mee aan. Ik ben een redelijk kat uit de boom kijker, vroeger vond ik dat erg, maar nu niet meer. Ik ben als kind erg gepest en daar wel het e.e.a. aam overgehouden, maar hoe ouder ik word, des te minder speelt dat nog een rol. Plus dat ik nu goed weet wie ik wel en niet leuk vind en bij wie ik me dus op mijn gemak voel, dat scheelt ook. Mijn angst voor sociale situaties is dus enorm afgenomen, zo die nog bestaat. Wel heb ik last met telefoneren naar redelijk onbekende mensen. En sowieso met toelaten van mensen. Inmiddels heb ik dat van mezelf geaccepteerd en het heeft me nooit tegengehouden om dingen te ondernemen.

Ik kan me goed voorstellen dat je je als je niet goed voelt, thuis het veiligst voelt. Goed dat je daar dan ook naar luistert. Ik hoop wel dat er ergens anders een mindfullcursus gegeven wordt, waar je terecht kunt.



Voel me vandaag redelijk energiek (wat voor anderen dus gewoon normaal is), zo meteen met de hond naar de bossen, daarna sol.brief schrijven en aan free lance project werken. Da's wel leuk en veel te lang blijven liggen. Morgen moet ik weer.



@Heij, dat is niet goed he, zolang wakker liggen. Wanneer heb je weer een afspraak met de huisarts? DOe je iets met je zenuwen? Opschrijven bijvoorbeeld, dat kan wellicht wat lucht geven?

Hallo, Hier Hiltje weer. Heb even niet jullie berichten gelezen.



Het gaat niet goed met Hiltje. Hiltje hield het schema niet vol....

Ik moest vrijdag naar de arbo met de fiets en de trein. Kon bijna niet meer fietsen en zat in trein al te huilen. Bij arbo ook los.... zooo uitgeput.



Arbo arts (prima vrouw, uur mee gepraat) vind dat we wellicht toch verder moeten kijken. Ook gezien mijn verleden met angststoornis, feit dat ik nog altijd AD gebruik (die misschien niet meer werken????). Wat ze heel opvallend vond bij mij was dat ik me zo snel zo goed en flink voordoe en dan weer zo afknap. Ze wil toch dat er gekeken word naar een eventuele diagnose en ik heb gezegd wel met een psychiater te willen praten over mijn medicijngebruik. Want deze buien.... dat ik het zo graag wil maar dat het me allemaal absoluut niet lukt ook al denk ik van wel, herken ik alleen van periodes dat ik probeerde te stoppen met AD.



Ben naar huis gegaan en heb het nog even proberen vol te houden.

Maar nacht van zaterdag op zondag trok ik het niet meer. Ik wist echt niet meer welke kant ik op moest.

Pa is me weer komen halen en daar zit ik dan weer.... Terug bij af en zelfs erger in de put.



Ik ben afwisselend depressief, angstig en boos. En opeens voel ik me even goed en dan denk ik: wat doe ik hier???? Waarom heb ik niet kunnen doorzetten.... loop ik soms onbewust de boel te manipuleren??? Wil je soms niet werken?

En het volgende moment denk ik: ik kan beter mijn baan opzeggen, dat word toch nooit meer wat.

En het andere moment denk ik: ik kan hier niets aan doen, de AD die ik nu eenmaal nodig hebben werken niet meer en ik moet op een ander middel over...

En het andere moment denk ik: het is gewoon burn out en je bent te snel weer aan de gang gegaan en alsof medicijnen helpen....maar waarom zijn mijn buien dan zo grillig en word ik zo angstig....

Maar nu ben ik vooral heel geagiteerd en boos en vind ik dat alles verpest is.

Hiltje, jee, wat rot. Ik denk dat het tijd is om eens goed uit te zoeken wat er precies met je aan de hand is en welke medicijnen wel of niet helpen. En hoe je het beste geholpen kunt worden. Het wisselende lijkt mij ook bij burn-out horen, dat je zo van de hak op de tak kunt springen. Ik herken dat in mindere mate wel. Goed dat je naar je ouders bent gegaan. Blijf daar even.



En het is niet terug bij af, omdat er nu verdere stappen gezet worden. Denk daaraan. Hoe rot je je ook voelt en hoe bang je ook bent. Sterkte!

Nog een, het is wel duidelijk dat ik een dag vrij heb.

Waar ik nu veel moeite mee heb en niet echt los kan laten is dat een goede vriend van mij niks van zich laat horen. Ik ben zo ontzettend teleurgesteld in hem. Luister altijd, geef hem advies etc. en heb hem gsms't dat ik me leeg voel en nergens toe kom, al vaker over mijn werk gehad met hem en gewoon nul komma nul reactie. De afgelopen tijd zo erg teleurgesteld in hem gewoon. Bah. Niet leuk.

Lieve Hiltje,



Ik hoop dat je je iets rustiger voelt nu je bij je pa bent. Probeer jezelf niet streng en boos toe te spreken. Dat is in dit geval alleen maar destructief. Accepteer je gevoelens en accepteer je situatie. Het is nu even niet anders - ook al zeggen er tig stemmen in je hoofd dat het anders had moeten zijn. Als je toch de drang voelt om jezelf in de kraag te grijpen, grijp jezelf dan en ga ermee naar de psych. Het lijkt me heel goed om samen met een psych te kijken naar de oorzaken van je pieken en dalen. Dat hoeft totaal niet te betekenen dat de diagnose niet correct is en het hoeft ook totaal niet te betekenen dat je iets engs psychisch hebt. Je hoeft niet opgenomen te worden en er is niets raars aan de hand. Nogmaals: daar ben je veel te helder voor. Maar, je hebt inderdaad wel duidelijke pieken en dalen. En die zijn flink. Het is voor jou prettig om te weten hoe dat komt en wat je eraan kunt doen om het te voorkomen. Wat veroorzaakt deze gevoelens?

Ik zou er lekker snel mee aan de slag gaan. Dat geeft je vast weer een goed gevoel - en waarschijnlijk ook onzekerheid maar daar wordt aan gewerkt.

Misschien leg je de lat te snel te hoog, misschien is de baan onbewust toch niet je ding of wellicht zijn er nog andere zorgen die je onbewust hebt als je aan de slag moet.



Daarbij: een bedrijfsarts heeft ook niet alle kennis en kan niet weten of het wel of niet bij je burn-out hoort. Dus laat je ook niet teveel van de wijs brengen.

Maar ik merk ook op dit forum dat je je heel goed kan voelen en dan vrij kort daarna heel rot. Daar moet je mee aan de slag.



Ik hoop niet dat je dit bericht als beangstigend opvat of dat je denkt dat er dingen mis zijn met je. Dat is namelijk niet zo, maar het helpt jezelf vooral als je meer inzicht hebt in het hoe en waarom dingen in jouw hoofd zo werken.

En je bent een heel slimme meid, dus je komt er absoluut heel goed (en sterker) uit.



Veel liefs,

Bollo

@ Marahbloem: misschien moet je je vriend bellen? Vragen waarom hij niet reageert. Misschien is er iets met hem aan de hand? Of is dat niet zo?

Mensen zeggen weleens dat je in deze periodes je echte vrienden leert kennen en dat is in mijn geval zeker zo. Ook eht onderscheid tussen (ex)collega's wordt duidelijk. Wie heeft er echt wat met je en wie doet alsof en wie gaat er alleen voor zijn/haar eigen hachje.



Ga je morgen wel naar soll.gesprek?

Nog even mijn update:



Ik was gisteren, zoals altijd op zondag, weer nerveus en sjacha. Mijn borsten deden zeer van al het gedoe erop en daarna heeft mijn ziektevrees zich verlegd naar darmkanker. Niet out of the blue, want het risico op darmkanker is verhoogd in mijn familie. Er lopen nu verdere erfelijkheidsonderzoeken.

Door de zenuwen, wat ik nu denk althans, krijg ik last van mijn darmen etc, etc,etc. Waardeloos.

En ik weet dat ik pds heb, dus ik zou het moeten kunnen relativeren, maar dat lukt me dus niet heel goed. Dan moet ik aan jonge vrouwen denken die vroeg zijn overleden aan deze ziekte. Het verhaal is duidelijk, denk ik



Morgen mag ik GELUKKIG naar de psych. Volgens mij zit er in het oosten van het land een gespecialiseerd centrum voor hypochondrie en daar wil ik het zeker over hebben. Het kan me niet schelen wat ik moet doen, maar ik wil hier zo graag vanaf.



Vanmorgen baalde even van mezelf dat ik vandaag weer thuis zit. Ik was zelfs even blij dat ik morgen koffie ga drinken met lg. Dat had ik een aantal weken geleden nooit gedacht.

Ik heb ook een aantal opdrachten in mijn mail gekregen en ik denk dat ik daar eens even naar ga kijken.

Lieve Hiltje, ik leef hartstikke met je mee! Ik ben het met Bollo eens dat er echt niks mis met jou is. Ik vond je programma al heel pittig en hoopte voor je dat je het zou redden, maar helaas is dat niet zo. Misschien ben je voor jou iets te snel al aan de gang gegaan? Het vervelende is dat niemand daarop het precieze antwoord heeft. Dat wil niet zeggen dat jij het bijltje erbij neer moet gooien hoor! Het is wel verstandig om weer eens naar je medicatie te kijken. Misschien helpen de AD wel minder en moet je overstappen op andere pillen, waar je je weer veel beter bij zou kunnen gaan voelen.

Mag ik je vragen naar wat voor soort angststoornissen je in het verleden mee gekampt hebt? Misschien heb je het wel al eerder verteld en heb ik het gemist of als je het er niet over wilt hebben ook ok.

Je zit zeker nu even in de put, maar terug bij af ben je echt niet al voelt dat misschien nu even zo. Ik denk dat je sneller uit die put kunt komen dan vroeger.



Ga alleen wat wandelen bij je vader en rust vooral uit. Probeer het piekeren te beperken tot het (half)uurtje waarin je in je schrift schrijft. Neem een tabletje van je nieuwe rustgevende pillen (hoe heette die van jou ook alweer? Xanat of zo?). En wees vooral LIEF voor jezelf. Dat boos zijn op jezelf heeft echt geen zin (zei zij makkelijk).

Brrr, het is echt koud. Ik heb dus echt totaal geen zin om een voet buiten de deur te steken. Zeker omdat ik ook vind dat ik morgen en woensdag al zoveel op pad ben (hele dagen) en dat ik dus nu best rustig thuis mag zijn. Nou ja, rustig... Ik ben eieieieieieieieieieieieiieindelijk mijn truien aan het naaien (ik kan er geen bal van maar met kapotte stukken onder de oksels (mijn bovenarmen zijn van het sporten vrij stevig) is ook geen optie).

Ook ben ik me weer op mijn freelanceklussen aan het storten en dat gaat al beter.

En de wasjes staan aan en ik keuvel wat rond.



Eigenlijk vind ik dat ik het verdien en nodig heb om vandaag lekker binnen te zijn omdat ik de komende dagen zo druk ben. Ben heel benieuwd hoe het me deze week af gaat. Vorige week ging redelijk. Het was een spannende week en los van mijn hypochondrische stuitmomenten ging het verder aardig. Hier en daar een paniekvlieger en wel moeier dan normaal, maar niet heel overdreven. Ook het slapen lukt het wat minder - mede door de adrenaline die door mijn lijf stroomt van de gedachten aan ziekten en de spanningen van soll.gesprekken.



Ga zo maar even iets eten.



@ Prul: voel je je nog steeds beter? Gaat goed met de AD?

Heyjij en Marah goed om te horen dat jullie toch ook wel met dit soort dingen kampen. Aanstaande woensdagochtend moet ik naar mijn hapotherapeut en daar zie ik nu al tegenop, omdat ik dan moet uitleggen waarom ik mij niet opgegeven heb voor de drie daagse cursus.

Ik heb trouwens steeds problemen met het aan de ene kant naar jezelf luisteren en aan de andere kant je angst je leven niet te laten overheersen. Hebben jullie dat ook? Soms moet je toch even doorzetten en valt het achteraf vaak allemaal wel mee, maar soms moet je jezelf ook niet dwingen om dingen te doen die niet bij je passen. Ik worstel daar toch wel vaak mee. Hoe krijg je daar de balans in????



Heyjij, misschien moet je eens wat ontspanningsoefeningen gaan doen. Dat kreeg ik als eerste mee bij de psych. In het begin lijkt het heel suf. Je ligt op de bank of zit in een stoel en luistert naar een stem op een bandje. Je hebt de suggestieve relaxatie zoals dat zo mooi heet, daar vertelt een stem dat je lekker gaat zwemmen op een onbewoond eiland of zo en de actieve relaxatie, waarbij je steeds een van je spieren moet aanspannen en dan ontspannen. Toen ik het de eerste keren probeerde ging er een hele wereld voor me open. Het klink echt stom, maar ik heb toen pas ontdekt hoe het voelt als je spieren ontspannen zijn. Ik ben erachter gekomen dat ik voortdurend mijn spieren aanspan. Vandaar dat ik ook altijd last van nek en schouders had. Nu pas ik het de hele dag toe en kan ik aardig ontspannen zitten. Het moet natuurlijk een automatisme worden. Ik heb in ieder geval een stuk minder hoofdpijn en nekpijn nu. Wie weet is het ook voor jou wel wat. Als ik thuiskom van het werk ga ik met mijn lap topje op de bank en gebruik altijd een bepaalde site met deze oefeningen. Als je wilt kan ik je de site wel hier opgeven. Hij staat alleen thuis in mijn favorieten, dus heb hem hier niet paraat.

Bollo, ik heb nog veel last van de vermoeidheid. Vanochtend kon ik echt niet uit bed komen. Gisterenmiddag ook nog 2 uurtjes geslapen. Ik wil eigenlijk alleen maar met een boekje op de bank. Daar snak ik echt naar, maar dat kan helaas nu even niet. Ik kijk al uit naar vanmiddag als ik thuiskom!



Kennelijk is het bij jou nog koud buiten. Hier in het westen is het bijna warm te noemen. Alle ijs is al weggesmolten! En op de fiets met muts op is eigenlijk te heet.



Op zich klink je wel goed vandaag! Inderdaad buiten die stuitmomenten om.

@Hiltje, Wel lijkt het mij verstandig om snel contact met een hulpverlener op te nemen, omdat deze situatie voor jou gewoonweg ondraaglijk is. Dat is niet goed, helemaal niet. En verder, haal iedere druk van je af, laat je verwennen door je ouders en doe het rustig aan. Veel sterkte!



@Bollo: fijn is dat he, naast werk free lance klussen die wel goed gaan. Bij mij vragen ze waarom ik daarmee doorga. Nou, omdat die me juist het gevoel geven dat ik wel wat kan en ik krijg er energie van. Net met de hond gewandeld en ik vond het juist warm buiten, grappig dat verschil.

Ik ga trouwens morgen wel naar sol.gesprek toe. Ik zie gewoon wel. En ik wil niet werkloos zijn, dan word ik vast helemaal een internetjunk.



Ik vind het rot voor je dat je een hypochonder bent. Ik ben bang geweest in het verleden voor erfelijke ziekten, maar daar heb ik me een x aantal jaren op laten testen en sindsdien maak ik me daar geen zorgen meer over. Zo en nu naar mijn - leuke! - afspraak toe.

He Prul en Marah,



In mijn omgeving werd er eerst ook met een beetje onbegrip gereageerd op mijn activiteiten op de freelanceklussen (je bent toch overspannen?). Maar inderdaad deze klussen geven me normaliter een goed gevoel én energie. Vooral één bepaalde klus. Erg leuk en eigenlijk nooit teveel. Ik voel me dan zo anders.



Toch wil ik die klussen wel gaan afbouwen als ik met een nieuwe baan kan beginnen. Ik moet me dan meer gaan focussen. Dat zeg ik nu makkelijk, maar ik ben benieuwd hoe ik dat in de praktijk doe... : - )



Hier is het echt nog koud. Ik duik zo even een warm bad in (en blijf van mijn 'bovengebied' dit keer af voordat ik helemaal bont en blauw ben).

Mijn hypochondrie heb ik helaas al jaaaaaaaaaaaaaaaren. Ik was, denk ik, 7 of 8 jaar. Onvoorstelbaar, maar echt waar. Mijn ouders hebben de medische encyclopedie meerdere malen verstopt (ik wist het altijd te vinden) en zelfs bepaalde bladzijdes eruit gescheurd. Als ik ook maar iets hoorde of zag op TV dan kon er de donder op gezegd worden dat ik het ook had een paar dagen later. Dat was vooral heel erg in vakantieperiodes. Ik was dan een echte draak voor mezelf en ouders. Janken, gillen en panieken omdat ik overtuigd was dat ik iets heel ergs had. En als het ene voorbij was, dan kwam het andere. Want ja, het kan toch nooit helemaal goed met je gaan? Dat is de gedachte die me voortdurend bezighoudt. Het kan toch niet, dat er niets aan de hand is... Er moet toch íets zijn?

Ik ben als kind ook een aantal keer weggestuurd bij de huisarts. Niet dat ik daar de deur platliep (zeker niet zelfs), maar dat ik van hem altijd 100% zekerheid wilde hebben dat ik het ergste niet zou hebben. En dat gaf hij niet, want dat kon hij immers nooit met 100% zekerheid geven. Nou, als je me ergens mee kan prikkelen in negatieve zin, dan is dat met dat soort dingen. Dan blijf ik doorgaan tot ik voor mezelf wel de volle 100% zekerheid heb. En als ik die niet krijg, word ik echt helemaal gek. Ik ben ook bang voor het woord 'gek', maar ik vind dat het woord wel degelijk op mijn situatie met ziektes van toepassing is. Het is niet normaal en ik heb er veel last van. Dr. Phil zou dat dus wel redelijk als 'gek' beoordelen. En het woord 'gek' maakt me dus minder bang in deze context. Omdat ik er namelijk gewoon vanaf wil. Ik weet dat ik iets mankeer en dat het me in zoveel opzichten belemmert en het moet gewoon weg.

Met AD had ik er overigens veel minder last van. Dus ja, wie weet... Maar liever niet natuurlijk.



Nu met die erfelijke ziekte ben ik ook redelijk bezorgd. De pest is dat mijn familieleden nooit zo hebben doorgevraagd en weinig snappen van de erfelijkheid. Dus vragen e.d. kan bijna niemand beantwoorden. Zo ongelooflijk irritant. Voor het vaststellen van de erfelijkheid is het bijvoorbeeld van belang om te weten welk type darmkanker is gediagnosticeerd bij mijn oom en tantes. Maar niemand weet dat precies (ja, darmkanker...). Terwijl dat dus van zo groot belang is voor de rest van de familie (broers, zussen en kinderen). Ik snap dat echt niet.

Nu is er ook een brief foetsie waarin eea over erfelijkheid was geschreven door het ziekenhuis. Hoe kun je dat in vredesnaam kwijtraken? En waarom heb ik nooit een afschrift gekregen?

Vreselijk irritant.



Maar goed. De oncoloog van mijn tante heeft aangegeven dat iedereen in de familie ouder dan 40 preventief darmonderzoek moet ondergaan. Natuurlijk heb ik dat gecheckt op internet, maar ik zie niets over een leeftijdgrens. Of je moet gecontroleerd worden v.a. ca. 20 jaar of je hebt geen erfelijke variant. Deze 'middenweg' heb ik niet gevonden, dus ik wil weten wat het nu is.



Conclusie is waarschijnlijk dat niemand het weet in de familie en dat ik het met de huisarts zal moeten bespreken waarna besloten zal worden dat ik - als ik er behoefte aan heb - er zelf voor kan kiezen het onderzoek nu al te doen. En dan zal ik dat ook doen - ook al zie ik er huizenhoog tegenop. Ik heb echter gelezen (jawel, hoe kan het ook anders) dat darmkanker heel goed te behandelen is (wist ik niet) als je er vroeg bij bent, omdat ze dan eventuele poliepen die later zouden kunnen uitgroeien tot preventief kunnen verwijderen bij zo'n onderzoek.



Maar eigenlijk hoop ik dus dat er wel informatie op tafel komt, zodat het misschien toch nog zo is dat 40 jaar de normale leeftijd is dat het dan nog even ver weg is.



Mijn moeder gaat 22/1 naar de huisarts en zou daar ook eea bespreken. Ik denk dat ik dat afwacht alvorens zelf naar de huisarts te gaan.



Overigens herken ik mezelf ook in het functioneren in groepen. Als het een vertrouwde groep is, kan ik haantje de voorste zijn, maar in een onbekende of niet fijne setting is het niet zo best. En ik heb er ook een hekel aan om vreemden te bellen. Eigenlijk heb ik uberhaupt een hekel aan bellen omdat ik niet kan zien hoe iemand kijkt.



Ga weer verder met naaien...

@Bollo: als je dat wilt, kun je het beste een preventief onderzoek uit laten voeren. Mijn vraag is dan wel of je de uitslag accepteert? En het lijkt me idd verstandig om je hypochondrie te behandelen. Lijkt mij dodelijk vermoeiend. Zeker als je het al zo ontzettend lang hebt.





Wat betreft die vriend, hij heeft sinds geruime tijd een vriendin, sindsdien is ons contact veranderd. Ik heb er lang moeite mee gehad om dat te accepteren, omdat we echt maatjes waren en een echte hotline met elkaar hadden. Was een groot gemis in het begin. Nu soms nog, maar ik ben eraan gewend. Raar, maar ik denk me ergens in de steek gelaten gevoeld te hebben of zo. Want ik overreageer nog steeds op hem, terwijl deze situatie allang weer zo is. Andere vriendinnen bellen me en vragen hoe het met me is. Van hem hoor ik dus niks en dat vind ik echt teleurstellend. Maar ja, mee dealen dus maar en in mijn hoofd en hart meer afstand nemen tot hem. Wat ik ook probeer. Denk dat dat beter voor me is.





gr.

Marah

Hallo lieverds, blij dat ik jullie weer spreek. Ik ga nog even niet in op jullie storie, dat komt weer als ik iets meer energie heb.

Bedrijfsarts heeft contact opgenomen met mijn huisarts (hele lieve vrouw) en er word zsm psych geregeld.



Het stomme is dat ik me dus nu al gelijk weer beter voel. Opgelucht dat ik met een deskundige ga praten. Ik weet dat ik niet gek ben en ik weet zelfs dat ik de moeite waard ben. Maar ik reageer nu ook zo ontzettend extreem... En heb dus al eerder psych problemen gehad.

Die angststoornis zoals ik het maar noem... lijkt veel op wat ik nu ook meemaak. Op mijn 24 e ging het slecht met me en kreeg ik steeds meer paniek. Niet echte aanvallen met begin en einde en bang voor dood of flauwvallen maar ik werd steeds meer gespannen en steeds angstiger. Ook toen had ik veel stemmingswisselingen gedurende de dag.. Het gebeurde ook na een tijd teveel hooi op mijn vork en had te maken met shit uit het verleden. AD en therapie hielp en als ik stopte met AD kwam het terug.



Moeder heeft ook een soort zelfde historie.... vaak overbelast en dan zeer labiel... Bij haar is uiteindelijk omdat ze in de WAO kwam een bipolaire stoornis vastgesteld (manisch depressief). Hoewel ze nooit echt manisch was, maar net als ik soms geen rem. Wel enthousiast en graag dingen aanpakken... Ik vraag me ook af of het bipolair is bij mij... maar ik herken geen manie en mijn depressieve buien zijn echt buien.... De huisarts dacht daarom meer aan ADHD. En hoewel daarbij wel stemmingsschommelingen binnen een paar uur worden omschreven, herken ik me verder niet in het beeld...



Ach ja, we laten het uiteraard aan de psych over. Heb wel zeer duidelijk het idee dat er bij mij wel een trigger is... en dat was dus die werkhervatting. Als er nu druk op mij komt dan trek ik het niet en kom ik in zo'n tweestrijd die uiteindelijk resulteert in ontzettend negatieve gevoelens. En dat kan natuurlijk ook met allerlei zaken in je karakter en het verleden te maken hebben, dat je niet op een andere manier voor jezelf kunt opkomen.



Marahbloem: is bij jouw zus alleen burn out gediagnosticeerd na die crisisopname, of toch ook nog iets anders. Kan me in ieder geval levendig voorstellen, want ik trok het ook echt niet alleen....

@Hiltje: fijn dat je je beter voelt. EN goed dat arbo-arts contact met huisarts heeft opgenomen en er nu iets gaat gebeuren en dat je bij je ouders bent.

Bij mijn zus was het ernstige burn-out. Inmiddels is ze allang weer aan het werk plus een opleiding aan het volgen. Het enige wat ze nog merkt is dat haar energiepeil minder is. Maar ze heeft het echt heel zwaar gehad, ook bang dat ze gek zou worden, is ook bij mij in huis geweest plus een paar keer bij crisisopvang, omdat ze niet alleen durfde te zijn. Nu is er niks meer aan de hand. Rust heeft haar heel goed gedaan.

Hoi Hiltje blij dat je wat hebt laten horen. Maakte me toch een beetje zorgen!

Ik heb een schoonzus die bipolair is. Bij haar herken ik wel de buien van manie en van depressie. In haar manie kan ze de hele wereld aan. Koopt alles wat los en vast zit. Neemt overal folders van mee. Belt de hele dag door, ook met mensen die ze jaren niet heeft gesproken. In de depressie is alles teveel. Mijn mannetje is haar buddy en door de jaren heen ervaringsdeskundige geworden. Ze hebben samen ook een cursus gedaan. Mijn schoonzus is ook opgenomen geweest. Ze heeft ook een paar dagen hier in huis gelogeerd toen het niet zo goed ging, maar dat vond ik toen wel erg heftig, omdat zij niet meer wist wat ze deed. Ze ging op blote voeten de deur uit en wist dan de weg niet meer terug. Pfff dagen met zorgen waren dat. Maar nu is het allemaal weer goed gekomen. Zolang ze haar medicatie slikt gaat het prima. Natuurlijk zijn er nog steeds momenten dat het minder gaat. Zeker als er prikkels van buiten zijn waar ze niet mee om kan gaan en die haar irriteren, dan gaat ze er op broeden.

Ook nu zo met de donkere dagen en na de feestdagen weet ik dat ze het moeilijk heeft.



Ik vind het heel goed dat je bedrijfsarts met je huisarts contact op heeft genomen en kan me voorstellen dat dat alleen al een opluchting voor je is. Spannende tijden voor je. Heeft je bedrijfsarts het verder gecommuniceerd met je werk of moest je dat nog zelf doen?

Marah hoe heb jij dat eigenlijk ervaren toen je zus bij je in huis zat?

@Prulletje: dat vond ik heel heftig. Mijn moeder zit in een inrichting en ik had een gedachte: over my dead body dat mijn zus daar ook komt. Verder vond ik het zwaar, ze was ontzettend de weg kwijt, had waangedachtes, en het heeft een heel groot beroep op mij gedaan. Het positieve was dat ik vana lles aan hulp voor haar heb kunnen regelen en omdat ik haar zo goed ken, haar nog enigszins op aarde kon houden. Emotioneel dus heel zwaar, continu zorgen maken.

haay allemaal

ik heb gisteren wel af en toe hier wat gelezen maar was te zenuwachtig en te moe om hier te reageren.



En allemaal voor niets...



Gisteravond kon ik weer niet slapen. heb het nog half 4 zien worden. 7 uur was ik alweer wakker. nog braaf een uur blijven liggen. Toen er uit. Op van de zenuwen. Buikpijn en buikloop.

Spullen kwijt. En ik lees 5 minuten voor vertrek nogmaals mijn brief voor... en zie... dat ik pas volgende week naar de bedrijfsarts moet!



Stond dus helemaal voor niets klaar met mn schoenen en jas aan. En ik moet nóg een week wachten. Nog een week zenuwen en niet kunnen slapen...



Ik zal later op jullie berichtjes reageren...

Hiltje,

Wat vervelend nou dat je een terugslag hebt. Ik hoop dat je ondertussen weer een beetje met rust bent gekomen.



Marahbloem,

Die teleurstelling in je vrienden dat komt mij bekend voor. Ik vertel mijn vrienden zelfs niets meer. Want ik merkte gewoon aan alles dat ze het eigenlijk maar allemaal gezeur vinden. Ze snappen het niet. Dus ik vertel ze niets meer over hoe ik mij voel e.d. Ik speel alleen nog maar mooi weer. Kan de andere kant ook wel weer begrijpen. Als iemand echt iedere keer zit te klagen zodra je diegene spreekt is dat ook vermoeiend en ben je dat op een gegeven moment ook zat. Vooral de woorden 'ga leuke dingen doen, je moet er tussenuit' wil ik niet meer horen. Ik vind momenteel helemaal niets meer leuk. En er tussenuit is mij te vermoeiend. Ja een uurtje er tussenuit vind ik prima maar dat verstaan zij er niet onder.



Bollo, Heeft het ook met je burnout te maken, dat je hypochonder bent?



Prulletje, dat van die ontspanningsoefeningen klinkt idd goed. Het klinkt heel raar maar ik kijk zelfs nu uit naar een psycholoog. Liever vandaag nog dan morgen. Ik wil af van dit gevoel. Ik wil mij weer gelukkig en ontspannen voelen. Op dit moment verga ik ook weer van de pijn in mn nek,schouders, en rug.





ik wens jullie allemaal een fijne dag toe.

@Heij, we zijn er vroeg bij vandaag:-).

Jee, dat je je had vergist. Voel je je nu wel rustiger nu je dit weet? Lukt het sowieso om tot rust te komen?



Eigenlijk is het maar 1 vriend die niks zegt, andere vrienden zijn lief en bellen om te vragen hoe het met me is. Het lullige is dat die vriend zelf altijd zit te zeveren over een aspect in zijn leven. Telkens hetzelfde...maar ja, ik neem meer afstand.



Maar heb jij in ieder geval 1 iemand aan wie je je verhaal kwijt kunt? Want dat is wel nodig hoor.



Ik heb vandaag sol.gesprek en weet me niet goed voor te bereiden. Ik zie dus wel.

Hee meiden,



ik ben even weg geweest: ik lees wel mee, maar had even niet echt de rust om te schrijven. Maak je dan geen zorgen hoor, dat komt wel weer.



@marah, succes vandaag! Ik heb vanmiddag ook een sollicitatie, op een muziekschool. Is eigenlijk het soort werk dat ik na m'n studie zou willen doen, maarja, ik kan dus nu al solliciteren.

@muziekmeisje: jij ook succes. Ik begin nu inmiddels wel zenuwachtig te worden...