ADD / ADHD.....

quote:Phien schreef op 20 januari 2009 @ 15:27:

JOjanneke welkom hier trouwens! of ben je hier al eerder geweest ('voor mijn tijd')?



Dank je wel! Ik was hier al "eerder' , maar dat geeft niet.



Je weet zelf ook, de ene keer heb je meer te schrijven als de andere keer.



En, soms heeft dat ook te maken met leeftijd en fase van het leven waar je in zit.



JOjanneke

Ja, je moet idd dingen. Ik weet nog dat ik als kind niet kon inzien wáárom ik dingen moest doen die ik allang kon. En dan nog een keer. En nog een keer. Lezen deed ik te goed, rekenen te slecht. Vreselijk.



Ik weet niet, ben heel veel dingen van 'vroeger' aan het verwerken. En dan komt er een hoop boven.

JOjanneke, mijn zoontje is 5,5 en niemand heeft een diagnose gesteld hoor. De juf en IB-er zeker niet. Dat zeg ik toch ook nergens? Ik denk zelf aan ADD en dat denk ik niet zomaar, waarom zou ik iets denken dat niet im Frage zou kunnen zijn?

Sorry hoor, beetje credit graag!



Ik was trouwens degene met het bed zilver schilderen.

Of het gaat om het afmaken binnen een bepaalde tijd... bij mij zit daar niet de weerstand. Eigenlijk vooral in het tevoorschijn halen van alle materialen, ik weet niet precies waar de verf staat... als ik daar niet bewust bij nadenk, ben ik in mijn hoofd allang weer met iets anders bezig en is het bed weer vergeten.

Ook omdat er geen dwingende noodzaak is. Pas als ik het ledikant waar mijn jongste nog in slaapt verkoop, bijvoorbeeld, dan kom ik wellicht in actie.



En nu ga ik douchen en slapen, nog een paar uurtjes voor de wekker gaat, veel te vroeg, boehoe...

xx lisa.

Lisa, ik denk niet dat je het overdrijft hoor dat je je bij je zoontje hier wel eens zorgen over maakt en dan zelf aan ADD gaat denken. ADD schijnt vaak deels toch erfelijk te zijn. (In mijn jeugd was het omgekeerde het geval: volgens mijn moeder was ik net als zijzelf als kind en DUS kon er niks aan de hand zijn...) Als hij wat ouder is zal een test hopelijk uitsluitsel kunnen geven. Sowieso zou ik ouder niet zo snel gaan smijten met termen zoals ADD (vanwege redenen die Jojanneke aanhaalt) maar ik geloof ook niet dat je dat bij die juf doet.

Tsja, waarom stel ik/je uit? Eigenlijk wel een overpijnzing waard... (want ik doe het zoveel)



Dat iets af moet komen binnen een bepaald tijdsbestek speelt ook bij mij niet echt een grote rol. Deadlines werken juist bij mij wel goed (niet dat ik het op tijd afkrijg, maar ik begin dan uiteindelijk tenminste wél). Nee, dingen die ik uitstel zijn zijn toch wel vaak klusjes waar ik mijn hoofd echt goed bij moet houden.



Bv boek lezen voor m'n studie: als ik voor mijn hobby lees onthoud ik vaak echt niet wat ik lees, ik ga gewoon op 'in het moment' (en lees boeken vaak niet uit, of meerdere keren zonder dat ik door heb ze eerder te hebben gelezen). Maar als ik iets voor mijn studie moet lezen is het idee toch (hoe interessant het boek ook is) dat ik moet onthouden wat ik lees en/of delen moet kunnen selecteren die ik ergens voor kan gebruiken. Dat vergt gewoonmeer concentratie. En die vind ik lastig op te brengen. Dus dan is het erg verleidelijk om in plaats daarvan (zogenaamd 'eerst') wat simpelers/laagdrempeligers te gaan doen... Voila, uitstelgedrag.



Bed schilderen: beetje hetzelfde verhaal. Dan moet je idd spullen tevoorschijn halen enzo, en probleem is dat ik die dan vaak niet kan vinden (frustratie) en ook nog vaak redelijk cruciale zaken vergeet (bv plastic zijltje onder het bed zetten zodat de vloerbedekking niet onder de verf komt).



Dus in het moeten zelf (van mezelf of van iemand anders) zit hem eigenlijk (itt wat ik eerst dacht en hierboven nog schreef) niet eens echt het probleem. De echte weerstand (en uitstelleritis) wordt veroorzaakt doordat ik van tevoren weet dat ik ergens echt goed m'n hoofd bij zal moeten houden. En daar kan ik erg tegen op zien, omdat ik weet wat voor strijd dat vaak is.



En dan heb je natuurlijk nog de supersaaie klusjes die het bloed onder m'n nagels vandaan halen van verveling. Die stel ik natuurlijk ook uit...



Tot zover voor nu...

Bij mij ligt de weerstand bij het 'moeten' vooral bij de verwachtingen die het beginnen van iets schept. Dat het af moet binnen bepaalde tijd, maar ook hóe het inhoudelijk is (zoals met school bijvoorbeeld). Beginnen is prima, maar dat afmaken.. vreselijk.



Ik merk dat ik, áls ik iets begin, eigenlijk ook gelijk af moet maken omdat het anders niet lukt en me uiteindelijk meer energie kost. Ben dan uit de werk-mood, ga ineens nadenken over wat ik doe ofzo, en dan gaat het mis. Dan ben ik afgeleid en gebeurt het niet meer. Of.. met heel veel gevloek en gesteun.



Ik zal het mijzelf extra moeilijk maken omdat ik van mezelf verwacht dát waar ik moeite mee heb: ik verwacht van mezelf ergens dat ik nét zo gestructureerd enzo kan werken als ik mijn klasgenoten/ studiegenoten zie doen.



Ik wil ook voldoen aan de verwachtingen van anderen, maar maak het mezelf daarmee lastig. Ik wil namelijk dat ze me zien voor wat ik doe, dat ik mijn best doe en ondanks die ADD niet voor ze onder doe.



Perfectionisme.. een vorm van. Als iets niet helemaal goed is, sois. Maar het moet wel een bepaalde mate van niveau hebben.

Faalangst.. yep. Fouten maken vind ik niet zo erg, maar ik vind het wel erg om te merken dat ik iets niet zo goed kan als ik in mijn hart had gewild.



Bovendien heb ik kennelijk op scholen geleerd dat aandacht krijgen in het algemeen, over het algemeen negatieve aandacht is. Ook al vroeg ik er niet op negatieve manier om.



Zoiets



En dat is mijn 'erfenis' waar ik hard mee bezig ben.

quote:Pippin schreef op 21 januari 2009 @ 10:57:

Perfectionisme.. een vorm van. Als iets niet helemaal goed is, sois. Maar het moet wel een bepaalde mate van niveau hebben.

Faalangst.. yep. Fouten maken vind ik niet zo erg, maar ik vind het wel erg om te merken dat ik iets niet zo goed kan als ik in mijn hart had gewild.ja dat speelt bij mij dan ook wel weer. Is soms een reden om bv het schrijven van een stukje voor mijn studie extra uit te stellen. Omdat ik zenuwachtig ben dat ik mezelf ga teleurstellen ofzo. Ik heb vroeger ook begeleiding voor faalangst gehad. Maar op een basaal punt bleven de psychologe en ik langs elkaar heen praten. Want faalangst kon niet verklaren waarom ik ook zoveel dingen buiten mijn studie uitstelde, en waarom ik ook minder 'faalangstgevoelige' dingen zoals bv het lezen van een (leuk, interessant) studieboek uit zou stellen. Ik concludeerde dat uitstel uit perfectionisme maar een klein deel uitmaakte van mijn 'uitsteltijd', zij geloofde dat weer niet echt. En toen wist ze niet zo goed meer hoe ze me dan kon helpen... (aan ADHD dachten we toen alletwee nog niet)

't Wonderlijke is dat mijn ouders nooit hebben gezegd of ook maar iets hebben gedaan wat die enorme drang om me te bewijzen kan verklaren. Het zit echt in mij, dat mechanisme.

Natuurlijk kan ik het me voorstellen dat wanneer je als kind constant op je tandvlees loopt om alles bij te houden, dat je dat gaat ontwikkelen.



Maar dan zou ik het nu toch ook los kunnen laten?



Overigens kan ik me de klassieke zinnen als 'je wilt het gewoon niet' en 'zie je wel, nu kan je het wel' 'je bent gewoon lui' erg goed herinneren. Vooral mijn moeder was daar een ster in. Soms denk ik wel eens dat ze haar eigen onmogelijkheden en frustraties op mij projecteerde omdat ze in mij een heel ander kind had dan de anderen. Ik was sowieso al opstandiger en rebelser. En heel soms.. denk ik wel eens dat mijn moeder ook ADD heeft.



Overigens heel wat anders: Hoe zijn jullie ervaringen/ jullie gedachtes over het volgende:



Psychiater stelde me voor om over te stappen van methylfenidaat naar een langwerkende variant.

Op een of andere manier staat het me wel tegen. Ik vind het juist zo fijn dat Ritalin/Methylfenidaat zo snel werkt. Nadeel is inderdaad het innemen elke keer. Heb een aantal keer een rebound meegemaakt, maar daar kwam ik dan vrij snel achter en ook wel weer uit. Dat vind ik het allerergste nog niet.



Ik ben nl bang op eea manier dat de langwerkende variant niet zo goed zou werken. En langzaam werkt. En dus niiet genoeg. En dat mijn lijf weer aan een ander stofje moet wennen.

Aan de andere kant: Het gemak van maar 1x per dag (hooguit nog een keer ritalin ergens misschien) een pilletje, misschien geen/andere bijwerkingen.



Bijwerkingen die ik nu (denk) te ervaren: benauwder gevoel op de borst, (Kunnen overigens ook goed mijn luchtwegen zijn, na toetsen ga ik even naar huisarts) gewichtsverlies en minder slapen. Het gewichtsverlies vind ik geen ramp, de benauwdheid wil ik nog even laten checken bij de huisarts, en dat minder slapen.. sja. Ik ging altijd laat naar bed. Nu ben ik overdag iig wel productiever, kom eerder mijn bed uit en heb tonnen meer energie. Ook niet het allerergste dus.



Voor ik aan Ritalin ging sliep ik smiddags nog wel. Nu nooit meer

quote:lisa schreef op 21 januari 2009 @ 00:57:

JOjanneke, mijn zoontje is 5,5 en niemand heeft een diagnose gesteld hoor. De juf en IB-er zeker niet. Dat zeg ik toch ook nergens? Ik denk zelf aan ADD en dat denk ik niet zomaar, waarom zou ik iets denken dat niet im Frage zou kunnen zijn?

Sorry hoor, beetje credit graag!Ik wil je alle credit geven van de wereld, en het was ook niet mijn bedoeling om je te kwetsen. Ik reageerde alleen op dit stukje :quote:lisa schreef op 20 januari 2009 @ 14:05:

ik ben vorige week voor een gesprek op school geweest en daarin hebben juf en IB-er aangegeven dat ze denken dat er wel degelijk iets aan de hand is. .



Dit is een diagnose. Punt. de "Deskundigen" geven aan dat er "iets" is. Er wordt gekeken naar je kind, en er wordt "iets" opgemerkt, en daar wordt een plaatje aangeplakt.



En echt nogmaals, ik schrijf dit niet omdat ik je geen credit wil geven, of omdat ik je willens en wetens een oor aan wil naaien.

Wat ik alleen wel weet, is dat iedere leerkracht vanuit zijn eigen referentie kader kijkt, en van daaruit bepaalt of het gedrag wat het kind vertoont "normaal" is of niet.

Zo zal een lerares die jaren les heeft gegeven in Amsterdam op een basisschool, de kinderen hier op school maar bleu en saai en welopgevoed noemen. Waarom? Omdat we hier op een dorpschooltje zitten, met 50 kinderen... En geen winkels hebben, geen cafe's, geen weet ik veel wat. D'r is hier niets



Maar goed, ik ratel door.

Nogmaals sorry als ik je gekwetst heb.



Jojanneke

Bij mij werkte die langwerkende niet goed genoeg,ik had er nauwelijks profeit van .Eerst heb ik verhoging gehad maar dat mocht niet baten.Dus heb dan maar gekozen voor om de zoveel(2,5 uur) maar een pilletje nemen.Ik heb ook wel eens gehoord dat ze ,omdat die concerta na een bepaalde tijd weer uitgewerkt is ,dat aanvullen met een dosis ritaline,maar dat lijkt mij weer zo'n gedoe.Ze zeggen dat het allebei de zelfde stof is alleen dat de een langzamer word afgegeven dan ritaline,maar ik voelde nauwelijks iets ervan. Nou slik ik overgens een hoge dosis hoor,misschien dat het daaraan ligt.

Maar je zou het even kunnen proberen en je twijfel gewoon bij je psychiater neerleggen.Dan kan je de voor en nadelen naast elkaar zetten en daarvanuit een keuze maken.Succes met je keuze,tip-maak er niet een tegroot probleem van als het niet blijkt tewerken,en dat merk je snel genoeg,dan ga je toch gewoon terug op je oude dosis ritaline?Want ik heb verschillende reacties gehoord over het gebruik van concerta,het werkt bij ieder persoon toch anders kennelijk.Niet iedereen is er positief over namelijk,het schijnt niet bij iedereen dezelfde uitwerking tehebben als ritaline.

Groetjes Spongebabe

Spongebob: Idd, niet groter maken dan het is. *herhaalt het als mantra*. Ik slik momenteel 3x 2 tabletjes Methylfenidaat, en aan het proefdraaien om vroeg in de avond nog 1 of 2 te nemen.



Ik slik ze om de 3,5/ 4 uur. Ben nog een beetje aan het zoeken overigens. Soms is het 4 uur, soms is het 3,5, soms 5.

Is mijn dosis per dag vergelijkbaar met die van jou?

Ik geloof dat ik me toch ook maar eens in de medicatie ga verdiepen.



Vandaag echt een flater geslagen bij de meeste simpele toets op school. Simpelweg een handeling uitvoeren. Ik kan zo opdreunen wat ik moet doen, ik hoefde alleen het kunstje op te voeren. Maximaal 3 minuten werk. Ik ben nog niet begonnen of in het lokaal ernaast gaat de tv aan. Bovendien gaat diegene die de toets afnam me halverwege ook nog vanalles vragen waardoor ik heeeeeelemaal de draad kwijt was. Weer een onvoldoende dus. Moet nu de 3e (en laatste!) herkansing aan gaan vragen bij de examencommissie! Schaam me dood, want het is zoooo makkelijk.

maan; idd.. ik herken het gevoel precies! Naar he?

lieve allemaal,

het is weer enorm lang geleden dat ik iets van me heb laten horen - sorry daarvoor. Ik hoop datr ik jullie niet hoef uit te leggen dat 'alles' soms maar gewoon even overleven is, belangrijke dingen proberen vol te houden en de rest even laten voor wat het is. Niet makkelijk om te leren dat niet alles altijd 100 % kan, en je eigen grenzen niet overschrijden.

Krabbel weer een beetje op nu, vandaar ook weer eens een berichtje hier. Wat een nieuwe mensen! Leuk! Hoi allemaal!

Ik hoop dat het allemaal goed met jullie gaat,

ga heel erg mijn best doen om het weer een beetje bij te houden. Heel veel liefs!

Bij mij weken concerta en ritalin trouwens hetzelfde... dus dan met goede verzekering concerta vergoed gekregen, en 's avonds een losse ritalin omdat ik anders loop te springen als ik mijn bed in zou moeten...

het is echt heel persoonlijk wat het beste werkt, wat je wil, of afziet van medicijnen, maar maan, het is misschien inderdaad wel de moeite waard om je opties af te wegen en je goed te laten informeren. Dan alsnog van medicijnen afzien kan altijd, maar dan maak je in ieder geval een hele bewuste keuze!

Ik zou niemand het een of het ander willen aanraden, maar zelf weet ik gewoon waar ik het meeste baat bij heb en hoeveel ik erop vooruit ben gegaan het afgelopen jaar/2 jaar. Dus zeker de moeite waard denk ik om met je psychiater te overleggen.

Succes!

Pippin ik slik om de 3 uur(ik heb een foutje gemaakt de vorige x) 20 mg,en dat 5 maal per dag.Maar slik al sinds 1996 ritaline maar ben met een lagere dosis begonnen,mijn dosis is erg hoog hoor,als ik me met anderen hier vergelijk.Ik weet niet meer precies hoe het gegaan is,eerst 10 mg per keer maar bij mij was het tesnel uitgewerkt(mijn lichaam breekt het kennelijk sneller af dan gemiddelt) dus is de dosis vorig jaar verdubbelt,dit ging gelijdelijk aan.Ik heb jaren een ritaline pieper gehad,dat is een medicijn doosje met tijds-en alarm melding, maar merk redelijk goed wanneer het uitwerkt dus doe het nu gewoon met de klok,soms scheelt dat een half uur maar meer ook niet.Als je toch besluit om die concerta te proberen en het bevalt=het wordt bij FBTO in het basis pakket gewoon vergoed dus daar hoef je het niet voor telaten,mochten de financieen een rol spelen.

Groetjes Spongebabe voor wie het gebruiken kan

spongebabe, had je mijn bericht over dat boek 'ADHD bij vrouwen' nog gevonden?

quote:Pippin schreef op 21 januari 2009 @ 11:29:

't Wonderlijke is dat mijn ouders nooit hebben gezegd of ook maar iets hebben gedaan wat die enorme drang om me te bewijzen kan verklaren. Het zit echt in mij, dat mechanisme.

Natuurlijk kan ik het me voorstellen dat wanneer je als kind constant op je tandvlees loopt om alles bij te houden, dat je dat gaat ontwikkelen.(...)

Overigens kan ik me de klassieke zinnen als 'je wilt het gewoon niet' en 'zie je wel, nu kan je het wel' 'je bent gewoon lui' erg goed herinneren. Vooral mijn moeder was daar een ster in.

Nou ja, volgens mij kunnen zinnen als 'je wilt het gewoon niet' en 'je bent gewoon lui', als je die maar vaak genoeg te horen krijgt, er best heel goed toe bijdragen dat je de neiging krijgt om jezelf juist extreem te bewijzen -> perfectionisme. Zulke opmerkingen maken je onzeker (= veelvoorkomende oorzaak van een behoefte om jezelf te bewijzen) en bovendien klopten ze in jouw geval ook waarschijnlijk niet (je wilde wel, maar had/hebt je concentratie zelf niet in de hand), waardoor dubbel de behoefte kan ontstaan om dmv veel te hard werken en het streven naar 'perfecte' prestaties eens te laten zien dat je heus niet lui bent.



Maar is het wel echt (alleen) perfectionisme? Zit er wel echt onzekerheid achter, en de drang om jezelf de bewijzen?



Ik krijg nl ook al mijn hele leven te horen dat ik niet zo perfectionistisch moet zijn. Maar soms denk ik dat ik niet eens zozeer streef naar volmaaktheid (= de betekenis van perfectionisme volgens de Van Dale), maar dat het meer is dat ik me pas echt kan concentreren als ik een bepaalde taak echt heel uitdagend voor mezelf maak, door mezelf allerlei onnodige eisen op te leggen. Waaronder soms inderdaad de eis dat ik iets perfects af wil afleveren (perfectie = de ultieme uitdaging, want natuurlijk per definitie onbereikbaar), maar ook andere eisen. Zo kwam ik bv maar niet op gang met het schrijven van mijn bachelorscriptie. Ik had m'n argumentatie al wel in m'n hoofd en het uitwerken werd zo saai... ik verzoop er echt in, kon m'n hoofd er totaal niet bijhouden en verzandde in die scriptie in allerlei overbodige denkkronkels. Toen heb ik aan mijn docent voorgesteld om het stuk in het Engels te gaan schrijven, terwijl ik op dat moment nog niet eens een simpel mailtje in behoorlijk Engels op papier kon krijgen... En dat werkte! Nou ja, ik ging iig weer goed aan de slag. Omdat ik een nieuwe uitdaging had gevonden. En vervolgens kreeg ik een mooi cijfer voor die scriptie en toen riepen moeder en vriend natuurlijk weer in koor "Je moet ook niet zo perfectionistisch zijn, dan zou je gewoon op normaal tempo je studie af kunnen ronden!" (Tegenwoordig werkt het 'Engelse' trucje trouwens jammer genoeg niet meer want door die scriptie plus nog een engelstalige stage is de uitdaging er wel weer vanaf. Helaas... want ik moet nog 'n scriptie)



Mijn moeder zegt al mijn hele leven dat ik een kei ben in het genereren van overbodige stress voor mezelf, op allerlei manieren (dus niet alleen op studiegebied). Maar of die stress echt zo 'overbodig' is, daar ben ik de laatste jaren dus steeds meer aan gaan twijfelen, want die stress helpt me ook soms, vaak eigenlijk, om me te concentreren. Vergelijkbaar met het effect van deadlines: daardoor kan ik ook zo'n adrenalinerush krijgen dat ik opeens in de hyperfocus schiet en wél een hele hoop voor elkaar krijg.



Herkenbaar, of maak ik het nou te ingewikkeld...?

Ik zou eens Chinees proberen als ik jou was



Nja, wat je zegt klopt wel hoor. Idd zijn dat opmerkingen die niet echt bevorderlijk zijn. Naast mijn moeder (die deed die opmerkingen vooral, gewoon uit onmacht denk ik) hoorde ik die opmerkingen ook van docenten op de basisschool ('je bent te stom om het te leren' -> nee... ik heb dyscalculie.. ik snáp het gewoon niet (^) ).



Of er cht die drang naar perfectionesme in zit.. gedeeltelijk, wat jij zegt in je post. Ik herken het wel. Nog eens lezen en even opschrijven. MIsschien kan ik er wat mee in therapie



Dat verzanden in denkkwesties, dat heb ik ook vaak. Dan wéét ik hoe ik het wil uitwerken, maken en vormgeven maar kom niet tot het werkelijke uitvoeren omdat ik door mijn eigen plan word afgeleid. Ik neem plusminus 38720934857320945 zijweggetjes en uiteindelijk ben ik daardoor niet meer zeker van mijn oorspronkelijke plan.



Waarschijnlijk ook weer een verklaring voor het 'perongeluk' iets halen onder druk, dat ik dan gewoon MOET doen. Een beetje crisis creeeren om tot (huis)werken te komen ofzo. Hmm..



*peinst nog even verder*

jezefl een hogere eis opleggen dan eigenlijk nodig is, puur om jezelf te motiveren.. waar is dat een gebrek aan? Uitdaging?

Lijkt me wel gek, je zou toch denken dat een opleiding is wat je wil enzo. Maar net als met elke baan/ opleiding... motivatie is wel heel belangrijk om erdoor te komen. En doorzettingskracht.



Ik kan overigens ook moeilijk iets (Van school) oppervlakkig weten. Ik wil, helemaal als hetme interesseert) tot in de details weten, opsommen. dan heb ik pas het idee dat ik het écht snap.

Phien, zo op het eerste gezicht voor mij niet heel herkenbaar, dat dingen een extra grote uitdaging moeten zijn. Ik ben eerder 'gemakzuchtig', deed bv op de middelbare school wel ooit mijn huiswerk; maar alleen voor de vakken die ik makkelijk vond. Dan kon ik het doen zonder al teveel denkwerk (concentratie) en gewoon op gezond verstand. Als ik bv bij wiskunde echt moest denken over een som, of het lukte niet in 1x, liet ik het alweer hangen, kon ik me er niet toe zetten.

En dat komt denk ik op hetzellfde neer als zo'n bedje schilderen van Lisa. Als ik dat zou moeten doen zou ik het uitstellen omdat ik dan inderdaad zou moeten nadenken wat ik allemaal nodig heb, waar het allemaal staat, enz.

Ik wil gewoon ergens meteen aan kunnen beginnen en het zonder al teveel zoek-, denk- en regelwerk kunnen afhandelen.



Over het perfectionisme; ik ben nooit perfectionistisch geweest in de zin van dat ik hoge cijfers wilde halen ofzo, maar kwam er tijdens mijn studie wel achter dat ik "sociaal" perfectionistisch ben. Ik wil het voor anderen wel heel goed doen en mijn zwakkere kanten zo veel mogelijk verbloemen. We zijn daar op mijn werk binnen intervisie nu mee bezig, waarschijnlijk is het iets wat wel voorkomt uit mijn adhd. Ik heb altijd met regelmaat de plank misgeslagen, waardoor ik mezelf heb aangeleerd om op de achtergrond te bewegen. Schijnbaar kom ik heel assertief over, maar omdat ik altijd bang ben dat ik de situatie verkeerd inschat, ben ik uiteindelijk helemaal niet assertief. En vaak als ik het dan ben, doe ik het op een verkeerde manier, waardoor de cirkel weer rond is. Op mijn werk is dus nu mijn leerdoel om naar mijn directe collega's mezelf (en dat is incl adhd) te laten zien, om te ervaren dat ik er dan ook nog mag zijn en om vanuit daar hopelijk meer assertief te worden.



Ik heb trouwens ook heel vaak te horen gekregen dat ik niet genoeg mijn best deed, dat ik mezelf maar 'gewoon moest dwingen', dat ik me niet zo moest aanstellen. Ik kan die opmerkingen dromen, hoor het mijn ouders nog zeggen. En dat zit er wel diep in, is echt iets wat ik automatisch over mezelf denk, weet ook niet of dat er ooit uitgaat. Heel vaak als ik me ziek voel of als ik bv verdrietig ben, vraag ik me direct af of dat wel terecht is, of dat ik me aanstel. En het erge is dat ik daar niet eens altijd het antwoord op heb, terwijl als ik het later 'check' bij vriendinnen, zij echt niet vinden dat ik me aanstel ofzo (en het zijn gelukkig geen meiden die me niet zouden confronteren).



Waar ik trouwens af en toe echt stapel van wordt is mijn eigen impulsiviteit en als iets dan niet kan of lukt de daaropvolgende frustratie.

Vanmorgen nog; ik heb een spel gekregen voor een spelcomputer en dat wilde ik vanmorgen perse spelen. Maar alle apparatuur is van mijn vriend (tv, computer, enz) en ik kreeg het dus niet voor elkaar om de tv op de 'stand' voor de spelcomputer te krijgen. Mijn vriend was niet thuis en kon me dus niet helpen en ik was echt zo over de zeik. Heb alle afstandbedieningen en alle knopjes uitgeprobeerd, me daarna ontzettend moeten inhouden om ze niet door het raam heen te gooien, een paar tranen gelaten en verder de hele ochtend tot niks gekomen. Want ik wilde dat spel doen, en als dat niet kan, kan er ook niks.

En dan voel ik me verschrikkelijk. Ik vind het namelijk zo belachelijk dat ik me zo gefrustreerd kan voelen om zoiets kleins, dat ik mijn hele ochtend daardoor laat verpesten, enz. Maar ik weet nog steeds niet wat ik daar mee kan doen. Het zijn zoveel frustraties op een hoop dan.

Ik haat het wanneer ik iets in mijn hoofd heb dat ik wil doen en het kan niet door zoiets stoms als dat ik een knopje niet kan vinden.

Ik haat het wanneer ik iets niet zelf kan en er hulp bij nodig heb.

En ik haat het wanneer ik niet in staat ben om een oplossing te vinden.

Vooral dat laatste is verschrikkelijk. Ik laat me namelijk niet zo snel uit het veld slaan als zulke dingen me niet lukken, ben heel creatief in oplossingen verzinnen, en ook al zijn ze nog zo onlogisch of onhandig, dat geeft toch voldoening. Maar als er dus geen oplossing is, dan is dat gevoel zo heftig...

(Mijn vriend heeft het me gelukkig toen ie thuis kwam heel rustig uitgelegd, en me gewoon lekker in mijn hum gelaten, uiteindelijk gaat het dan ook wel weer over...)



Pfff verder waren er toen ik aan het teruglezen was nog 100 andere dingen waarop ik wilde reageren, maar ik weet het allemaal niet meer. En dat is maar goed ook, anders typ ik weer een veel te lang bericht en kom ik ook niet aan werken toe (want dit is allemaal in de baas zijn tijd )

Oh, wat is veel weer herkenbaar!



JOjanneke, joh, ik zei dat van die credits met een knipoog, die had ik erbij moeten zetten. Geen kwetsuren hier hoor.



En wat ik lees van zeg maar dingen groter maken voor jezelf, onbewust, dat is iets dat echt bij ADHD en aanverwanten hoort. Buitenproportioneel reageren op dingen. Ik heb dat ook. Dan ben ik ergens enorm verontwaardigd over en begrijp ik niet dat anderen er schouderophalend over kunnen doen of zomaar van zich laten afglijden. Bij mij lukt dat meestal uiteindelijk ook wel, maar pas veel later dan 'gemiddeld'.

En als er iets bijzonders gebeurt, kan ik daar bijna 'high' van zijn een paar uur lang. Dan wil ik dat ook aan iedereen vertellen.

Ook hier spelen wel weer hormonen een rol. Je had mij moeten zien toen ik zwanger was...

Bij mijn oudste zoontje wist ik pas na vier dagen overtijd dat ik zwanger was (was ongepland, wel gewenst trouwens, en toen ik in een parkeergarage bijna moest overgeven de lucht van uitlaatgassen kocht ik toch maar een test). In de pakweg twee weken daarvóór - dus nog maar nét zwanger - had ik ruzie gemaakt met iemand van mijn werk, had ik een vrouw helemaal stijf gescholden die een parkeerplek inreed waar ik ook in wilde rijden en ook een vrouw uitgescholden wiens hond achter mijn kat aan rende. Deze heftige reacties kende ik zelf niet van mezelf, haha. ADHD uitvergroot, zo voelde dat, die eerste maanden. Mateloos in gevoel, mateloos in allerlei sensaties zoals honger...



Anyway.

Veel van jullie zullen denk ik beamen dat de pieken hoger en de dalen dieper zijn dan bij de meeste mensen.

xx lisa.

Oh ja Pippin: wat is dan de motivatie van je psychiater om van medicijn te wisselen? Als de methylfenidaat jou in principe goed bevalt?

xx lisa.

En nog even.

Een overweging van mij, in het kader van uitstellen en moet-dingen/werkjes en motiveren etc. Daar denk ik de laatste dagen veel over na, vanwege mijn zoontje maar ook omdat het hier dus gaat om mijn eigen meest irritante klacht.



Ik kom dus in actie als er deadlines zijn. En er dus 'sancties dreigen' als ik die niet haal. Want niet halen deadline = in veel gevallen geen betaling of geen opdrachten meer = geen geld plus een klotegevoel. Het is vooral ook dat klotegevoel dat mij triggert om iets wél te doen. Ik wil een ander niet teleurstellen. Afspraak is bij mij afspraak.

Geldt dan dus eigenlijk het volgende: ik kom alleen in actie als er sancties dreigen.

Staat dit in feite niet toch gelijk aan 'gewoon lui zijn'?

Dat ik die schop onder mijn luie kont moet voelen dreigen om te gaan bewegen?



En als dat waar is, zou het bij mijn zoontje dan ook helpen?

Hier in huis maak ik af en toe van zo'n dreigement gebruik. We hebben nu weer een 'dikke duimenkaart' op de koelkast hangen, daar kunnen mijn zoontjes verdiende stickers op plakken. Bij in ons geval 12 stickers is er een cadeau'tje.

Het werkt twee kanten op; voor een sticker willen ze graag wat doen, en waarschuwen dat er een sticker áf gaat als ze nu dit of dat niet doen, heeft ook effect.

Wat ik mij nu natuurlijk afvraag: is dat een goede manier?

Je zou het kunnen zien als extra motivatie, en in elk geval mijn oudste zoontje heeft extra motivatie nodig om tot dingen te komen.

Je zou het ook kunnen zien als het voortdurend belonen van 'normale dingen'. Zou dat niet verkeerd zijn? Is dat verwennerij?

Ik weet het niet. Als het verwennerij is, wat is dan een alternatief? Dwingen is geen optie, werkt alleen averechts. En zoals ik eerder al concludeerde, leidt het maar vaak genoeg moeten doen van dingen niet tot minder weerstand t.o.v. 'moeten'. Integendeel wellicht.

Bovendien weet je niet hoe het 'later' gaat uitpakken.

Iemand zin om mee te filosoferen?

xx lisa.

quote:Halvemaan schreef op 22 januari 2009 @ 21:14:

Phien, zo op het eerste gezicht voor mij niet heel herkenbaar, dat dingen een extra grote uitdaging moeten zijn. Ik ben eerder 'gemakzuchtig', deed bv op de middelbare school wel ooit mijn huiswerk; maar alleen voor de vakken die ik makkelijk vond. Dan kon ik het doen zonder al teveel denkwerk (concentratie) en gewoon op gezond verstand. Als ik bv bij wiskunde echt moest denken over een som, of het lukte niet in 1x, liet ik het alweer hangen, kon ik me er niet toe zetten.

En dat komt denk ik op hetzellfde neer als zo'n bedje schilderen van Lisa. Als ik dat zou moeten doen zou ik het uitstellen omdat ik dan inderdaad zou moeten nadenken wat ik allemaal nodig heb, waar het allemaal staat, enz.

Ja dat is wel weer een beetje verwarrend. Want dat uitstellen op dingen waar ik me echt op moet concentreren doe ik dus OOK. Maar ik denk dat ik soms, als 'truc' om dingen toch gedaan te krijgen, dus heel veels stress op ga zoeken. Omdat ik dan soms helderder in mijn hoofd wordt. Maar door al die stress komen andere dingen weer in puin te liggen. En een bedje schilderen, of bv de afwas te doen... als ik echt wil dat ik dat ik bv de afwas doe en mijn huis opruim, ga ik mensen uitnodigen om bij me te komen eten... Dat soort dingen.



Maar dat is allemaal wel wat minder extreem dan wat ik voor mijn studie uithaal en heb uitgehaald om mijn hoofd er maar bij te houden. Nou heb ik ook geen studie waar je je makkelijk met weinig werk vanaf kunt maken. De studie bestaat voor zeker de helft uit het schrijven van essays, wat betekent: goede planning maken van wat wanneer etc, veel lezen, ook onthouden wat je gelezen hebt, zelf gedachten organiseren, die dan enigszins helder en gestructureerd op papier zien te krijgen... Iets waar je simpelweg echt goede concentratie voor nodig hebt, zelfs als je je er met een jantje van leiden vanaf wilt maken en op een 6 mikt. Studie zelf vind ik voor het merendeel echt interessant. Maar dat is dus niet altijd genoeg, want veel van de vaardigheden die je nodig hebt voor het schrijven van die stukken (waaronder concentratie en planvaardigheid), die zijn bij mij dus gewoon niet zo sterk aanwezig, tenzij ik door het een of ander super gestresst ben (door deadline, door onnodig moeilijk maken van de opdracht etc).



Ik las zonet ergens (want ben er toch maar wat meer over op gaan zoeken) dat perfectionisme én het opzettelijk genereren van stressvolle situaties wel meer voorkomt bij ADHD'ers. Het werd daar beschreven als een manier die ADHD'ers kunnen (niet hoeven) te ontwikkelen om te proberen hun ADHD-problemen te verbloemen tov omgeving, en tijdelijk/onnatuurlijk te compenseren. Soort psychische zelfhulp dus. Waarbij overduidelijk het gevaar bestaat dat je jezelf er alleen nog meer mee vastdraait...