Rot situatie!!

Ik denk dat je het antwoord zelf al geeft. Je kunt niet bij elkaar blijven omdat je bang dat je teveel moet opgeven. Je moet elkaar kunnen aanvullen in een relatie en natuurlijk mag je jezelf zijn, maar je moet ook dingen voor elkaar over hebben.



Als het gevoel niet goed zit, dan houdt het op. Als je zo enorm twijffelt is het goed om afstand te nemen.

1) geld lenen voor meubeltjes en nieuwe keukens is in alle gevallen gewoon stom, of je relatie nu goed is of niet. Eerst sparen, dan pas uitgeven.



2) waarom moet jij zich helemaal aanpassen aan jou? Zo klinkt het namelijk wel. Als hij geen zin heeft om mee te gaan naar je ouders, dan ga je toch alleen? "Ik vind dat als hij daar geen zin in heeft hij dit toch gewoon voor mij kan doen?" Brrr, dat vind ik heel eng klinken! Een beetje geven en nemen is helemaal goed, maar zoals jij schrijft klinkt het alsof jij heel veel neemt.



3) taken verdelen in het huishouden is een kwestie van afspraken maken met elkaar. Is makkelijker gezegd dan gedaan, maar het helpt enorm als je hem op andere vlakken wat meer ruimte geeft.



4) pick your battles.

Én ruzie maken over weekendjes weg en avondjes uit, én over bezoekjes aan je ouders, én over het huishouden is teveel. Relax en besluit welke zaken je écht belangrijk genoeg vind om ruzie over te maken.

Wat zijn precies de dingen die jij allemaal niet leuk vind aan hem, behalve de dingen die je al eerder noemt?

.....Dan wordt je ook wanhopig?



Lieve meid, je geeft (jezelf) dubbele signalen. Kun je niks aan doen, gaat vanzelf maar het is zaak dat je je er niet door laat verwarren.



Aan de ene kant zie je in dat je samenleeft met iemand die niet van jou houdt, zoals jij wil dat er van je gehouden wordt, aan de andere kant zeg je ontzettend veel van je vriend te houden. Dat is dubbel, zie je dat zelf? Want het gaat niet zoals jij het graag zou willen en dat maakt je zelfs zo ongelukkig dat je er voor naar de dokter en een therapeut bent gegaan.



Neem dat serieus. Want of jij nu veeleisend bent of niet, dat doet er helemaal niet toe, je bent niet gelukkig en dat is nu de stand van zaken.



Mooie spullen helpen geen bal inderdaad, goed dat je dat inziet. Vanbinnen is het een rommeltje en het erge is, voor jou, is dat je vriend het niet met je eens is. Die is wél gelukkig met de situatie. Jij wil dus dingen anders, jij wil dingen veranderen en van je vriend hoef je niet veel inzet te verwachten, omdat hij niet hetzelfde voelt als jij en dus ook de noodzaak van aanpassingen niet zal inzien.



Je staat er dus in je eentje voor, ook al houdt je vriend nog zoveel van je (en jij van hem), dat maakt je niet gelukkig, sterker nog, je bent ongelukkig. Dat ligt niet aan hem. Dat is ook niet jouw schuld. Jullie zijn verschillend en misschien matchen jullie wel niet voldoende en dan kun je blijven werken aan je relatie, het zal nooit worden wat je er van hoopte en verlangde en dat is erg voor je, want je mág gewoon hopen en verlangen naar geluk en er naar streven ook.



Ik ben benieuwd naar wat de therapeut zegt. Ben je daar al geweest?

Jullie hoeven toch niet alles samen te doen? Ga lekker alleen naar je ouders, weekendje weg of op stap met vriendinnen of zoek een hobby zonder hem erbij te betrekken. Heb je nog wat om over te praten als je thuiskomt ook. Ik zie het probleem niet zo, ik heb het idee dat jih meer met jezelf in de knoop zit dan met de relatie en dat je eigen identiteit een beetje kwijt bent of zo. Wees blij met je lief maar ga ook wat leuke dingen voor jezelf doen, als hij minder energie heeft om dingen te ondernemen is niet erg geeft jou juist de kans ook dingen met anderen te ondernemen wat wel zo gezond is....

Eens met Eleonora (de griep heeft je analytisch vermogen niet aangetast zie ik )

Ik sluit me aan bij Eleonora dat je mag verlangen naar en streven naar geluk. Alleen is het idd de vraag of je verwachtingen irreeel zijn, zodat je hier ook in andere relaties tegenaan loopt of dat je verwachtingen wel reeel zijn, maar niet bij deze partner.

Ik denk zelf niet zo snel dat alles opgelost is en het geluk gaat komen als je iemand vindt die beter bij je past. Dat kan, maar dat is heel erg de benadering van geluk zoeken buiten jezelf. Vaak heeft het ook te maken met hoe je zelf tegen dingen aankijkt en daar is wel degelijk aan te werken.

Goed dat je naar een psycholoog gaat om een en ander uit te zoeken! Mijn advies: kijk (samen met psych) of je anders om kunt gaan met de verschillen tussen jou en je vriend door anders tegen zaken aan te kijken. Lukt dat niet en blijf je ongelukkig, dan kun je altijd nog kijken of het gras groener is als single of met een andere relatie!

Afgezien van samen weg, huishouden verdelen of niet en al je spullen en vriendenkring: hou je van je vriend? Wil je bij hem blijven of niet?



Als je van hem houdt, kun je die andere dingen oplossen. Je neemt een werkster (hoeft hij niet zoveel in het huishouden te doen en jij je niet te ergeren), je gaat vaker alleen naar je ouders en spreekt af dat je een weekend per jaar erop uit gaat met elkaar. En dan verder niet zeuren.

TO en haar vriend zijn al zes jaar bij elkaar, ik denk dat je dan best weet hoe de ander in elkaar zit en het hopen op 'anders', 'meer', 'beter' kan je ziek maken van verlangen.



Mee naar je ouders gaan, dat is bijvoorbeeld iets heel eenvoudigs zou je denken. Dat zou de vriend van TO namelijk best gewoon kunnen doen. Waarom niet? Ik vind het veel te simpel gesteld dat Tessa haar wensen maar bij moet stellen.



Meegaan naar ouders is iets wat staat voor veel meer van dat soort eenvoudige, doodnormale zaken die aan een relatie ontbreken. Dat kan een mens heel ongelukkig maken, omdat je tegen beter weten in blijft hopen en denken en trachten het ofwel voor elkaar te krijgen (het is tenslotte geen vreemde wens of iets ondoenlijks, als ouders en schoonzoon elkaar tenminste niet met verve haten) of je er bij neer te leggen.



De innerlijke strijd is dan groot en als je al zes jaar bezig bent met je ofwel aanpassen, ofwel je wensen doorgevoerd te krijgen, dan is dat lang en dan is dat misschien wel zelfs té lang en geen kwestie meer van gewoon zelf een hobby nemen, met vriendinnen weggaan en alleen naar je ouders gaan. Er zitten dan hele elementaire zaken scheef.



Wat de een doodnormaal vindt, kan voor de ander een dealbreaker zijn. Bij elkaars ouders langsgaan (en dat hoeft natuurlijk niet íedere zondag gezamenlijk te gebeuren), meehelpen in het huishouden, samen dingen doen, dat worden steeds grotere hobbels die steeds opnieuw genomen moeten worden.



Ik baseer me even op de OP van Tessa, die aangeeft door deze situatie zelfs bij een therapeut terecht gekomen te zijn. Voor haar is er dus een heel duidelijk probleem, ook al vinden anderen misschien dat ze haar handjes dicht moet knijpen en niet moet zeuren.



Tessa en haar vriend houden van elkaar, dat is vast en zeker zo. De vraag is alleen, is dat genoeg. Is dat niet een van de stokpaarden hier op het forum? 'Soms is houden van niet genoeg'?



Naar een therapeut gaan omdat je niet gelukkig bent in je relatie ....ik vind het nogal wat.



Ik ben wel benieuwd wat de therapeut Tessa gaat leren.

Leo, zoals TO het opschrijft vind ik het wel klinken alsof dat bezoekje aan ouders zo ongeveer elk weekend gezamenlijk plaats moet vinden.



Als mijn interpretatie niet klopt, dan ben ik het met je eens, dat je best wat voor een ander over kunt hebben.

Maar zoals TO het opschrijft heb ik het idee dat dit iets is wat heel vaak gebeurt.



"Zijn standaard antwoord" suggereert dat ze het heel vaak vraagt en dat hij dat dus ook heel vaak antwoordt.

"Als ik hem overgehaald heb" betekent dat hij dus best wel eens toegeeft aan wat zij wil, maar dat niet elke keer wil doen.

Je kan dan deze relatie verbreken en op zoek gaan naar iemand die wel wil doen wat jij zegt, maar zoals Tjonge zegt: dan zoek je het geluk buiten jezelf. Dikke kans dat een volgend vriendje óók niet precies op alle vlakken wil wat jij wil.

Ik vind je antwoord op het eerste gezicht heel redelijk klinken, maar op het tweede gezicht eigenlijk niet. Waarom is het wel redelijk dat de partner "gewoon" moet doen wat zij wil, en zij niet haar eisen hoeft bij te stellen?

quote:eleonora schreef op 21 januari 2009 @ 13:16:

TO en haar vriend zijn al zes jaar bij elkaar, ik denk dat je dan best weet hoe de ander in elkaar zit en het hopen op 'anders', 'meer', 'beter' kan je ziek maken van verlangen.



Als je na 6 jaar nog steeds hoopt op iets dat er al 6 jaar niet in zit, dan ben je wel aan een heel erg dood paard aan het trekken. het hopen op meer beter anders is dan vooral iets wat je jzelf aandoet. als ik 1000 kikkers kus en gen een word een prins, is dat dn de schuld van die kikker?



Mee naar je ouders gaan, dat is bijvoorbeeld iets heel eenvoudigs zou je denken. Dat zou de vriend van TO namelijk best gewoon kunnen doen. Waarom niet? Ik vind het veel te simpel gesteld dat Tessa haar wensen maar bij moet stellen.



Tessa heeft een keuze. vriendlief is al 6 jaar niet verandert en de kans dat dat nog gaat gebeuren is ongeveeo zo groot als de kans dat je de postcodeloterij wint en door de bliksem wordt getroffen op 1 dag. Blijven hopen maakt haar probleem alleen maar groter. Dus Of ze moet har wensen bijstellen en idd accepteren dat vriendlief liever niet meegaat naar ouders, of ze moet besluiten dat dit vor haar en dealbreaker is en de relatie beëindigen. Soms is liefde niet genoeg en passen mensen niet bijelkaar, soms is het goed om je eigen wensen en eisen eens aan een realitycheck te onderwerpen en je afvragen hoe belangrijk iets nu echt voor je is.



Meegaan naar ouders is iets wat staat voor veel meer van dat soort eenvoudige, doodnormale zaken die aan een relatie ontbreken. Dat kan een mens heel ongelukkig maken, omdat je tegen beter weten in blijft hopen en denken en trachten het ofwel voor elkaar te krijgen (het is tenslotte geen vreemde wens of iets ondoenlijks, als ouders en schoonzoon elkaar tenminste niet met verve haten) of je er bij neer te leggen.

Als het je zoo ongelukig maakt, dan moet je mss de conclusie trekken dat je in deze relatie met deze partner ongelukkig bent en blijft. Dan is het beter om weg te gan. Maar als je vooral tegen beter weten in bent blijven hopen en nooit hebt nagedacht of je je er mischien bij neer kunt leggen, is het niet te laat om dat alsnog te overwegen.



De innerlijke strijd is dan groot en als je al zes jaar bezig bent met je ofwel aanpassen, ofwel je wensen doorgevoerd te krijgen, dan is dat lang en dan is dat misschien wel zelfs té lang en geen kwestie meer van gewoon zelf een hobby nemen, met vriendinnen weggaan en alleen naar je ouders gaan. Er zitten dan hele elementaire zaken scheef.



Wat de een doodnormaal vindt, kan voor de ander een dealbreaker zijn. Bij elkaars ouders langsgaan (en dat hoeft natuurlijk niet íedere zondag gezamenlijk te gebeuren), meehelpen in het huishouden, samen dingen doen, dat worden steeds grotere hobbels die steeds opnieuw genomen moeten worden.



Ik baseer me even op de OP van Tessa, die aangeeft door deze situatie zelfs bij een therapeut terecht gekomen te zijn. Voor haar is er dus een heel duidelijk probleem, ook al vinden anderen misschien dat ze haar handjes dicht moet knijpen en niet moet zeuren.



Tessa en haar vriend houden van elkaar, dat is vast en zeker zo. De vraag is alleen, is dat genoeg. Is dat niet een van de stokpaarden hier op het forum? 'Soms is houden van niet genoeg'?



Naar een therapeut gaan omdat je niet gelukkig bent in je relatie ....ik vind het nogal wat.



Vanuit de posting is niet te beoordelen of het probleem echt in de relatie zit, of in het feit dat To niet kan omgaan met verwachtingen en teleurstellingen daarin. Denk dat een therapeut die haar persoonlijke sitautie leert kennen daar wel iets over kan zeggen. Dan weet TO of het probleem inderdaad is dat haar vriend en zij niet bijelkar passen en dat liefde niet genoeg is. Of dat het probleem is dat Ze geen wijn lust waar water in zit. Is het probleem idd de relatie, dan is de oplossing om die te verbreken. Is het probleem haar verwachting, dan kan de therapeut haar daar mss wat handvatten voor aanreiken.



Ik ben wel benieuwd wat de therapeut Tessa gaat leren.

quote:ellen2_ schreef op 21 januari 2009 @ 12:41:

1) geld lenen voor meubeltjes en nieuwe keukens is in alle gevallen gewoon stom, of je relatie nu goed is of niet. Eerst sparen, dan pas uitgeven.



2) waarom moet jij zich helemaal aanpassen aan jou? Zo klinkt het namelijk wel. Als hij geen zin heeft om mee te gaan naar je ouders, dan ga je toch alleen? "Ik vind dat als hij daar geen zin in heeft hij dit toch gewoon voor mij kan doen?" Brrr, dat vind ik heel eng klinken! Een beetje geven en nemen is helemaal goed, maar zoals jij schrijft klinkt het alsof jij heel veel neemt.



3) taken verdelen in het huishouden is een kwestie van afspraken maken met elkaar. Is makkelijker gezegd dan gedaan, maar het helpt enorm als je hem op andere vlakken wat meer ruimte geeft.



4) pick your battles.

Én ruzie maken over weekendjes weg en avondjes uit, én over bezoekjes aan je ouders, én over het huishouden is teveel. Relax en besluit welke zaken je écht belangrijk genoeg vind om ruzie over te maken.Helemaal mee eens.... Scheelt me een hoop typewerk, thxx Ellen

Als je denkt dat je je vriend gaat missen, dan is er waarschijnlijk nog wel hoop. Dat hij op zondag niet mee wil naar (jouw) ouders, is in jouw ogen misschien niet leuk, maar als ik mijn man iedere zondag mee zou willen nemen naar mijn ouders, denk ik dat we minstens 3x per maand ruzie zouden hebben. Ga gewoon een avond, als hij gaat sporten, of als zijn favoriete tv programma komt, en spreek af dat hij wel mee gaat als er een verjaardag/feestdag is. Denk eraan dat andersom hetzelfde geldt, jij hoeft dan ook niet iedere week naar zíjn ouders.



Over het huishouden kun je beter duidelijke afspraken maken. Met duidelijk bedoel ik DUIDELIJK. Een man begrijpt niet dat als jij hem vraagt: kun jij de vuilnis buiten zetten? dat hij dat dan liefst nú moet doen. Zeg dus: Schat, zet de vuilnis even buiten!

Vraag hem ook niet of hij zijn vuile goed in de wasmand wíl gooien. Zeg hem dat alles wat in de wasmand ligt gewassen wordt. Alles wat je overal verspreidt door het huis vindt raap je op en leg je onder zijn hoofdkussen of je legt het onder in zijn kast. Regel iemand die je helpt in het huishouden en laat de typische mannenkarweitjes aan hem over. De auto wassen, gras maaien en de vuilnis buiten zetten is voor de meeste mannen nog wel overheen te komen.

Als je wilt dat hij stofzuigt, zeg dan: jij moet stofzuigen, ik kom achter je aan met de dweil.

Zorg ervoor dat je zijn aandacht hebt. Als hij met 1 oog aan de pc vastkleeft, of met een oor in de tv, vergeet het maar. Mannen kunnen maar 1 ding tegelijk. Dus als hij wat voor je moet doen, dan aai je hem even over zijn hoofd, geeft hem een kusje, draait dan zijn hoofd naar je toe....... als hij je dan aankijkt moet het lukken



Besef verder dat mannen niet door-etteren. Als je ruzie hebt gemaakt kan hij zich omdraaien en een krant gaan lezen, terwijl wij vrouwen nasudderen en het 3 weken later nog weten. Dus verwacht niet van hem dat hij komende zondag nog weet dat hij de afgelopen zondag ruzie heeft gehad omdat hij niet mee wilde.

quote:mamalelie schreef op 21 januari 2009 @ 14:02:

Als je denkt dat je je vriend gaat missen, dan is er waarschijnlijk nog wel hoop. Dat hij op zondag niet mee wil naar (jouw) ouders, is in jouw ogen misschien niet leuk, maar als ik mijn man iedere zondag mee zou willen nemen naar mijn ouders, denk ik dat we minstens 3x per maand ruzie zouden hebben. Ga gewoon een avond, als hij gaat sporten, of als zijn favoriete tv programma komt, en spreek af dat hij wel mee gaat als er een verjaardag/feestdag is. Denk eraan dat andersom hetzelfde geldt, jij hoeft dan ook niet iedere week naar zíjn ouders.



Over het huishouden kun je beter duidelijke afspraken maken. Met duidelijk bedoel ik DUIDELIJK. Een man begrijpt niet dat als jij hem vraagt: kun jij de vuilnis buiten zetten? dat hij dat dan liefst nú moet doen. Zeg dus: Schat, zet de vuilnis even buiten!

Vraag hem ook niet of hij zijn vuile goed in de wasmand wíl gooien. Zeg hem dat alles wat in de wasmand ligt gewassen wordt. Alles wat je overal verspreidt door het huis vindt raap je op en leg je onder zijn hoofdkussen of je legt het onder in zijn kast. Regel iemand die je helpt in het huishouden en laat de typische mannenkarweitjes aan hem over. De auto wassen, gras maaien en de vuilnis buiten zetten is voor de meeste mannen nog wel overheen te komen.

Als je wilt dat hij stofzuigt, zeg dan: jij moet stofzuigen, ik kom achter je aan met de dweil.

Zorg ervoor dat je zijn aandacht hebt. Als hij met 1 oog aan de pc vastkleeft, of met een oor in de tv, vergeet het maar. Mannen kunnen maar 1 ding tegelijk. Dus als hij wat voor je moet doen, dan aai je hem even over zijn hoofd, geeft hem een kusje, draait dan zijn hoofd naar je toe....... als hij je dan aankijkt moet het lukken



Besef verder dat mannen niet door-etteren. Als je ruzie hebt gemaakt kan hij zich omdraaien en een krant gaan lezen, terwijl wij vrouwen nasudderen en het 3 weken later nog weten. Dus verwacht niet van hem dat hij komende zondag nog weet dat hij de afgelopen zondag ruzie heeft gehad omdat hij niet mee wilde.



dit is precies hoe ik met mijn man omga ! hahaha....

@ Ellen



Hij hoeft helemaal niks.

Maar zij ook niet.

Dat is dus precies wat ik zeg.



Zij (en zij opent een topic, hij niet) voelt zich zó ongelukkig in haar relatie dat ze er voor naar een therapeut gaat. Terecht en gaat het om dingen die ze zelf niet bij kan stellen? In jouw ogen misschien wel, in die van haar blijkbaar niet.



Ongelukkig zijn in een relatie waarin dingen spelen die je zelf kunt veranderen, of bij kunt stellen volgens jou is alsnog gewoon ongelukkig zijn en ze komt er zonder therapeutische hulp niet uit. Zo simpel als het bijstellen van haar eisen zal het dus wel niet zijn allemaal. Voor jou (en misschien voor mij) wel maar voor Tessa niet.

Daarbij denk ik niet dat het per se een kwestie is van 'doen wat zij zegt' maar meer een kwestie van 'doen wat zij als vanzelfsprekend ervaart en hij niet' en dat is lastig omdat niet alleen Tessa maar waarschijnlijk ook haar familie de mening is toegedaan dat op bezoek gaan 'er bij hoort'.



Of dat goed of fout is, of zij dat wel of niet mag eisen van haar vriend, daar ga ik geen oordeel over geven. Het zóu iets simpels kunnen zijn maar is het dus niet in hun relatie. Niet haar wens om naar haar ouders te gaan, en niet zijn afwijzende antwoord daarop.



'Als ik hem overgehaald heb' klinkt in ieder geval niet als makkelijk, harmonisch, lekker soepel en vanzelfsprekend en blijkbaar is bijvoorbeeld dat ouderbezoek voor Tessa een belangrijk punt.



Nogmaals, ik ben benieuwd wat de therapeut zegt en dat zeg ik niets voor niks, want misschien komt Tessa na haar bezoeken aan de therapeut er inderdaad achter dat zij haar wensen bij moet stellen en moet leren dat je niet alles kunt hebben in het leven. Dat zij haar vriend te nemen heeft zoals hij is en dat ze zichzelf helemaal stapelgek maakt door hem te willen veranderen in iemand die hij niet is. Misschien is dat de les die Tessa moet leren, als ze die wil leren tenminste.



Het kan ook zijn dat er ondanks de wederzijdse liefde geen basis is voor het voortzetten van de relatie en dat ze houdt van iemand die niet voor haar een ideale partner is, iets waar een mens best naar mag streven en op mag hopen.



Zou óók kunnen, al zal de therapeut dat waarschijnlijk niet snel concluderen en is dat iets waar Tessa zelf achter moet komen.



Uit de posting van Tessa spreekt in mijn ogen nou niet echt de hoop dat het goedkomt.



quote:Ik weet niet of ik mijn relatie moet verbreken of er voor moet gaan, Ik twijfel al een hele poosIk baseer me puur op wat ze zelf schrijft en ben heel geïnteresseerd in wat de therapeut vindt van haar situatie.

Ik weet niet of dit helpt of juist de dingen erger maakt, maar ik heb in een soortgelijke situatie als jou gezeten. Vriend was tevreden met onze relatie en hoevaak ik ook aan gaf dat ik dat niet was en wat daar dan voor nodig was (van beide kanten), het veranderde niets. Ik werd ongelukkiger en ongelukkiger.

Ik wist dat ondanks dat we van elkaar hielden (en nog houden, het is nu 3,5 week uit), we nooit gelukkig met elkaar zouden worden. We begrepen elkaar niet en onze behoeftes lagen anders.

Ik heb uiteindelijk de stap genomen om te gaan. En dat betekende bij mij ook terug bij mijn ouders gaan wonen. Meubels verdelen, het hondje dat hij nu moet missen omdat ik haar mee heb genomen. Een hoop geregel. Inderdaad ook vriendinnen die samenwonen en ik voel de eenzaamheid elke dag. Maar diep van binnen, weet ik dat ik er nu wel voor kan zorgen dat ik gelukkig word, al is het dan zonder hem.



Ik wens je veel sterkte, en hoop dat je voor jou de beste beslissing kan maken. Het is in het begin niet makkelijk, maar elke dag word het een beetje beter.

Ik denk wel dat postings zoals die van jou wel helpen Wicked.



Ongelukkig zijn in je relatie terwijl er geen 'erge' dingen aan de hand zijn lijkt een soort taboe. Dan moet je aan de slag en zelfs als je al heel lang geprobeerd hebt vrede te hebben met de situatie zoals 'ie is, je neergelegd hebt bij dingen, je probeert zelf te veranderen, je probeert de ander te veranderen, dan nog wegen de redenen om weg te gaan heel lang niet op tegen de redenen om te blijven, want ja, er is toch helemaal niet zo heel veel aan de hand?



Jij weet hoe dat voelt, jij was ook ongelukkig, zonder (hopelijk) ontzettende relatiedrama's en je koos uiteindelijk voor een leven zonder je ex. Dat kostte moeite maar bleek (voor jou) de enige oplossing, toch?

quote:eleonora schreef op 21 januari 2009 @ 14:34:

Ik denk wel dat postings zoals die van jou wel helpen Wicked.



Ongelukkig zijn in je relatie terwijl er geen 'erge' dingen aan de hand zijn lijkt een soort taboe. Dan moet je aan de slag en zelfs als je al heel lang geprobeerd hebt vrede te hebben met de situatie zoals 'ie is, je neergelegd hebt bij dingen, je probeert zelf te veranderen, je probeert de ander te veranderen, dan nog wegen de redenen om weg te gaan heel lang niet op tegen de redenen om te blijven, want ja, er is toch helemaal niet zo heel veel aan de hand?



Jij weet hoe dat voelt, jij was ook ongelukkig, zonder (hopelijk) ontzettende relatiedrama's en je koos uiteindelijk voor een leven zonder je ex. Dat kostte moeite maar bleek (voor jou) de enige oplossing, toch?



Er waren inderdaad geen grote relatiedrama's We hadden één groter probleem en dat was het gat in zijn hand. Maar daar had wel een oplossing voor bedacht kunnen worden.

Ik was niet gelukkig in de relatie en oneindige gesprekken hielpen niets. Ik hou van hem, ja, en geef om hem, ja, en had het liever anders gezien maar ik realiseerde me dat de relatie niet zou veranderen. Het was zwaar de beslissing te nemen maar ik merkte dat ik mezelf ook een beetje kwijt was geraakt. Familie en vrienden zagen dat ik ongelukkig was en vroegen zich af waar de echte wicked was gebleven. Bij iemand blijven omdat het een gewoonte is, omdat de alternatieven ook niet ideaal zijn, is niet vreemd. Maar als je jezelf als persoon wilt ontwikkelen en gelukkig in het leven wil staan, moet dat soms zonder je partner. Weggaan bij hem was voor mij de enige optie om te kunnen gaan werken aan mijn eigen geluk. Ik ben nu 3,5 week verder en merk dat ik al beetje bij beetje mijn oude ik terug zie komen. Ik mis hem zeker, maar als ik daar beter over nadenk, denk ik dat ik iemand mis. Iemand die je door en door kent, die je steunt en begrijpt, die er voor je is als je thuis komt of als het even niet zo lekker gaat. Iemand waar je tegen kunt klagen, waar je even tegenaan kunt kruipen. Maar zelfs deze dingen miste ik regelmatig in mijn relatie. Al deze dingen, zoek ik nu in vrienden en familie. En ik kruip tegenwoordig gewoon weer ouderwets tegen een hele grote teddybeer aan

quote:mywickedlife schreef op 21 januari 2009 @ 14:43:

Ik hou van hem, ja, en geef om hem, ja, en had het liever anders gezien maar ik realiseerde me dat de relatie niet zou veranderen. Het was zwaar de beslissing te nemen maar ik merkte dat ik mezelf ook een beetje kwijt was geraakt. Bij iemand blijven omdat het een gewoonte is, omdat de alternatieven ook niet ideaal zijn, is niet vreemd. Maar als je jezelf als persoon wilt ontwikkelen en gelukkig in het leven wil staan, moet dat soms zonder je partner. Weggaan bij hem was voor mij de enige optie om te kunnen gaan werken aan mijn eigen geluk. Ik ben nu 3,5 week verder en merk dat ik al beetje bij beetje mijn oude ik terug zie komen. Ik mis hem zeker, maar als ik daar beter over nadenk, denk ik dat ik iemand mis. Iemand die je door en door kent, die je steunt en begrijpt, die er voor je is als je thuis komt of als het even niet zo lekker gaat. Iemand waar je tegen kunt klagen, waar je even tegenaan kunt kruipen. Maar zelfs deze dingen miste ik regelmatig in mijn relatie. Al deze dingen, zoek ik nu in vrienden en familie. En ik kruip tegenwoordig gewoon weer ouderwets tegen een hele grote teddybeer aan



Wow, de openingspost en bovenstaande post had ik zelf kunnen schrijven. Ik zat vijf maanden geleden in hetzelfde schuitje als jij Tessa en heb uiteindelijk besloten de knoop door te hakken en alleen verder te gaan. Dit betekende ook dat ik veel op moest geven, mijn huis, mijn 'geregelde' leventje, zijn gezelschap en het toekomstbeeld wat ik tot dan toe had. Maar ik gaf mezelf op die manier ook de kans om echt gelukkig te worden. Alle voorbeelden die jij noemt, van het alleen uitgaan en huishouden, tot langs ouders gaan herken ik. En mensen die zeggen dat je dan maar gewoon je eigen gang moet gaan: het is niet leuk als je altijd maar alleen op uit moet, terwijl je een relatie hebt. En als het iets is waar jij behoefte aan hebt in een relatie zal je relatie op deze manier nooit goed voelen. Tuurlijk moet je niet te veeleisend zijn, maar als een relatie je ongelukkig maakt lijkt me dit reden genoeg om er eens goed over na te denken.

Vooral je laatste zin vind ik treffend, als je denkt aan de toekomst... Wat zie je dan? Ik was dus erg bang dat ik aan het einde van mijn leven spijt zou hebben van de keuze om bij hem te blijven, alleen omdat ik de stap niet durfde te zetten, terwijl ik toch echt ongelukkig was in de relatie.



Woon overigens nu alweer drie maanden in mijn eigen huisje en het alleen wonen heeft zijn voor- en nadelen, maar ik ben erg blij dat ik de keuze heb gemaakt! Ik heb nu veel meer rust.

Tessa, ik kijk naar je uit hoor, ben heel benieuwd hoe het gaat bij de therapeut. Als hij/zij je maar kan helpen de boel duidelijk op een rijtje te krijgen. De eerste gesprekken zijn intakes (meestal 1 of 2) dus de eigenlijke therapie zal nog heel even op zich laten wachten. Maar denk intussen ook zelf goed na he? Je bent al veel verder dan je denkt, ik heb zelf het gevoel dat je vooral een beetje bang bent voor allerlei stappen en sprongen in het diepe.



(f)

Als je zelf iets opbouwt hoef je niets op te geven als je je relatie beeindigt. Ik begrijp niet dat vrouwen nog steeds zo afhankelijk kunnen zijn van een man. Waarom koop je niet zelf een huis en investeer je jouw geld in iets dat jou iets oplevert? Nu voel je je onvrij vanwege je afhankelijkheid.

@wanda_p: ik lees in dit topic niet dat TO overdreven afhankelijk is van haar man/vriend. Het is gewoon onmogelijk om totaal onafhankelijk te zijn in een relatie (emotioneel bedoel ik dan), want dan heb je geen relatie. Het zal altijd pijn doen om de dingen die erbij horen op te geven, ook als je onafhankelijk genoeg bent en echt wel je eigen leven hebt.

Maar dat is mijn mening.



Verder denk ik dat het vooral gaat om dat er een verschil is tussen verwachtingen hebben die irreeel zijn en het hebben van bepaalde basisbehoeften: die behoeften die voor jou zo belangrijk zijn dat je er ongelukkig van wordt als er niet in wordt voorzien. Als ik wil dat mijn vriend het altijd met me eens is, ben ik irreeel en ga ik overal tegen hetzelfde probleem aanlopen. Maar als ik een wezenlijke behoefte heb aan bv intimiteit en hij heeft dat niet of anders, dan zou ik me met een ander wel eens een stuk gelukkiger kunnen gaan voelen dan met hem. Volgens mij is het goed om daar onderscheid tussen te leren maken (samen met therapeut) en te leren kijken naar wat er nog mogelijk is om de situatie te verbeteren en wat je eigen rol daarin kan zijn (als je het nog wil proberen dan). Of je nu 1 jaar of 6 jaar of 10 jaar een relatie hebt maakt voor mij dan niet uit, het ligt eraan of je bereid bent te kijken of het nog anders zou kunnen zodat je gelukkiger wordt en je wel in je jezelf wel in je basisbehoeften kan voorzien (ofwel door iets van de ander te vragen, ofwel door zelf iets anders te doen).

Lukt dat allemaal niet, dan kun je met recht zeggen dat je er alles aan hebt gedaan en dat je er niet gelukkig van wordt!



Natuurlijk mag je verlangen en hopen op geluk, maar soms kun je nog veel ongelukkiger worden door maar te blijven hopen op wat beters-is mijn idee. Maar ja, anderzijds is blijven hangen in iets wat je ongelukkig maakt ook niet alles.

Voor mij zou het criterium denk ik zijn: ga ik me gelukkiger voelen alleen dan samen met hem of niet?

Ik zou me niet vergelijken met de relaties van een ander of met ideeen over relaties die je zelf met een ander kunt hebben, want daarvan weet je nooit hoe het precies zit en wat er komen gaat.

Succes bij de therapeut in ieder geval!