Relaties
alle pijlers
Zelf kinderen verwekken vs pleegkinderen
dinsdag 27 januari 2009 om 16:13
Ik zet dit topic maar op de relatiepijler omdat ik denk dat het op de kinderen-pijler wellicht verkeerd valt...
Ik vraag mij nl het volgende af. Al jaren verbaas ik mij over de drang van mensen om hun eigen kinderen te maken. Ik heb zelf geen kinderwens en momenteel geen relatie. Maar ook toen ik die wel had, had ik geen kinderwens.
In Nederland zijn zo veel pleegkinderen die een fijn gezin zoeken. Om mij heen ook enkele stellen voor wie zwanger raken heel moeilijk/onmogelijk is. Jarenlang in de medische molen, verdrietig zijn en dat terwijl je ondertussen een een warm gezin kunt bieden. Dan denk ik: wat egoistisch!
Ben benieuwd of hier mensen zijn die er net zo over denken en daadwerkelijk voor de pleegzorg zijn gegaan. Ben ook benieuwd naar de redenen van anderen om voor een eigen kind te gaan. Als ik vriendinnen vraag waarom ze perse een eigen kind wilden, merk ik dat pleegzorg geen optie is. Wat is toch die drang naar eigen?
Ik vraag mij nl het volgende af. Al jaren verbaas ik mij over de drang van mensen om hun eigen kinderen te maken. Ik heb zelf geen kinderwens en momenteel geen relatie. Maar ook toen ik die wel had, had ik geen kinderwens.
In Nederland zijn zo veel pleegkinderen die een fijn gezin zoeken. Om mij heen ook enkele stellen voor wie zwanger raken heel moeilijk/onmogelijk is. Jarenlang in de medische molen, verdrietig zijn en dat terwijl je ondertussen een een warm gezin kunt bieden. Dan denk ik: wat egoistisch!
Ben benieuwd of hier mensen zijn die er net zo over denken en daadwerkelijk voor de pleegzorg zijn gegaan. Ben ook benieuwd naar de redenen van anderen om voor een eigen kind te gaan. Als ik vriendinnen vraag waarom ze perse een eigen kind wilden, merk ik dat pleegzorg geen optie is. Wat is toch die drang naar eigen?
dinsdag 27 januari 2009 om 19:35
Ik zeg toch niet dat je buitenspel staat? Ook mensen zonder kinderen mogen van mij een mening over kinderen hebben hoor.
De reden waarom bijna zonder uitzondering alle ouders aangeven dat je niet weet hoe dat is, dat gevoel voor je eigen kind, is omdat zij daar allemaal ervaring mee hebben en de vergelijking kunnen maken. Ze waren namelijk ooit zelf zonder kinderen. Iemand zonder kinderen kan die vergelijking niet maken, het verschil niet voelen.
Wat niet wil zeggen dat je niet heel veel liefde kan voelen voor andermans kind. Of met heel veel liefde voor andermans kind kan zorgen.
Adoptie vind ik weer een ander verhaal. Adoptief ouders groeien in dat gevoel, dat het kind 'eigen' is. Dat is een heel proces en dat verloop anders dan bij natuurlijk ouderschap, maar het eindresultaat is wel hetzelfde.
Bij pleegouderschap is dat wezenlijk anders. Dan is er sprake van nog meer of minder aanwezige biologische ouders, die je als pleegouders niet kan en mag vervangen. Wel in de dagelijkse zorg, maar niet in de essentiele rol die je inneemt in het leven van een kind. Een pleegmoeder mag/kan niet zeggen; nu ben ik jou moeder. Een adoptief moeder wél.
De reden waarom bijna zonder uitzondering alle ouders aangeven dat je niet weet hoe dat is, dat gevoel voor je eigen kind, is omdat zij daar allemaal ervaring mee hebben en de vergelijking kunnen maken. Ze waren namelijk ooit zelf zonder kinderen. Iemand zonder kinderen kan die vergelijking niet maken, het verschil niet voelen.
Wat niet wil zeggen dat je niet heel veel liefde kan voelen voor andermans kind. Of met heel veel liefde voor andermans kind kan zorgen.
Adoptie vind ik weer een ander verhaal. Adoptief ouders groeien in dat gevoel, dat het kind 'eigen' is. Dat is een heel proces en dat verloop anders dan bij natuurlijk ouderschap, maar het eindresultaat is wel hetzelfde.
Bij pleegouderschap is dat wezenlijk anders. Dan is er sprake van nog meer of minder aanwezige biologische ouders, die je als pleegouders niet kan en mag vervangen. Wel in de dagelijkse zorg, maar niet in de essentiele rol die je inneemt in het leven van een kind. Een pleegmoeder mag/kan niet zeggen; nu ben ik jou moeder. Een adoptief moeder wél.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 27 januari 2009 om 19:41
quote:sosofie schreef op 27 januari 2009 @ 19:32:
en Elninjoo, in de meeste gevallen zijn de ouders de probleemgevallen, niet de kinderen!Ik denk dat Elninjoo daar niet op doelt. Als een kind beschadigd is door zijn ouders, kan het wel degelijk problemen laten zien die een zware wissel trekken op een pleeggezin. Het is niet zo dat als de ouders buiten beeld zijn, het probleem is verdwenen.
Ik denk wel dat daar een taak is weggelegd voor de pleegouders. Namelijk je eigen kinderen laten voelen dat je ze niet in de steek laat. maar ook je eigen kinderen leren dat daar waar er zoveel is van iets moois, dat het goed is om dat te delen met kinderen die het minder hebben getroffen. Daar wordt een kind niet slechter van. Zo te horen hebben jouw ouders dat heel goed door gehad en dat goed over kunnen brengen op jullie.
en Elninjoo, in de meeste gevallen zijn de ouders de probleemgevallen, niet de kinderen!Ik denk dat Elninjoo daar niet op doelt. Als een kind beschadigd is door zijn ouders, kan het wel degelijk problemen laten zien die een zware wissel trekken op een pleeggezin. Het is niet zo dat als de ouders buiten beeld zijn, het probleem is verdwenen.
Ik denk wel dat daar een taak is weggelegd voor de pleegouders. Namelijk je eigen kinderen laten voelen dat je ze niet in de steek laat. maar ook je eigen kinderen leren dat daar waar er zoveel is van iets moois, dat het goed is om dat te delen met kinderen die het minder hebben getroffen. Daar wordt een kind niet slechter van. Zo te horen hebben jouw ouders dat heel goed door gehad en dat goed over kunnen brengen op jullie.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 27 januari 2009 om 19:52
Wij staan nog steeds op de wachtlijst voor adoptie, maar laten ons daar binnenkort vanaf halen. Ik heb altijd geroepen dat ik geen eigen kind wilde, maar dat ALS ik aan kinderen zou beginnen dat dat een adoptiekind zou zijn. Omdat er al zo veel kinderen op de wereld zijn die zorg nodig hebben en ik niet per sé mijn eigen genen door wilde geven. Qua gedachtte sta ik daar nog steeds achter, maar door allerlei overwegingen loopt het nu toch anders.
Man wilde wel graag (ook) een eigen kind en we hebben daarom bewust gekozen voor toch zelf zwanger worden (ook ivm leeftijd, als we eerst zouden adopteren zou ik daarna wel erg oud zijn). En inmiddels is Kruimel anderhalf en zijn de wachtlijsten enorm toegenomen. Nederland is (terecht!)behoorlijk streng met welke landen en stichtingen adoptie mogen uitvoeren en in die landen (mn china) is het aanbod van adoptiekinderen afgenomen omdat (gelukkig) er meer opvang in eigen land op gang komt. Feitelijk betekent dat dus dat als we door gaan met adoptie dat er geen kind extra een thuis krijgt, maar wel een ongewenst kinderloos stel langer moet wachten. Dat is niet wat ik wil en waarom ik in eerste instantie wilde adopteren. Reden voor mij om me van de wachtlijst af te laten halen dus. Wat iemand hieronder schreef dat je gelovig moet zijn is overigens onzin. Alleen de tehuizen in zuid-afrika vragen dat.
Wat dan wel? Inmiddels ben ik zwanger van nr. 2, en daar blijft het ook bij en daarnaast gaan we vermoedelijk inderdaad voor pleegzorg. Ofwel weekend, ofwel langdurig; crisis opvang zie ik mezelf niet zo snel doen. We hebben voor mijn eerste zwangerschap al uitvoerig info ingewonnen en zodra we ruimer wonen ga ik er zeker weer verder naar kijken.
Redenen voor mij om toch voor een eigen tweede kindje te gaan is ook deels voor mijn zoon. Ik gun hem een broertje of zusje met wie hij zijn hele jeugd opgroeit, met wie hij later kan mopperen op wat die gekke ouders van hem nu weer bedacht hebben. Pleegkinderen zitten toch in een hele andere situatie. En ja... ik weet dat het geen garantie is dat ze wat aan elkaar kunnen hebben etc. maar voor mij speelt het wel mee. Naast dat ik natuurlijk graag voor nog een kindje wil zorgen.
Maar naast mijn eigen kinderen is er dus zeker in mijn hart nog ruimte voor meer kinderen. Zeker voor weekend pleegzorg. Langdurige pleegzorg zal in ons geval in overleg met pleegzorg moeten gaan. We werken beide 4 dagen per week en willen dit zeker ook blijven doen, en voor lang niet alle pleegkinderen is 3 dagen BSO of creche een optie. Wat het wordt weet ik dus nog niet, maar dat er ooit in ons leven in wat voor vorm dan ook een pleegkindje komt staat eigenlijk wel vast.
Man wilde wel graag (ook) een eigen kind en we hebben daarom bewust gekozen voor toch zelf zwanger worden (ook ivm leeftijd, als we eerst zouden adopteren zou ik daarna wel erg oud zijn). En inmiddels is Kruimel anderhalf en zijn de wachtlijsten enorm toegenomen. Nederland is (terecht!)behoorlijk streng met welke landen en stichtingen adoptie mogen uitvoeren en in die landen (mn china) is het aanbod van adoptiekinderen afgenomen omdat (gelukkig) er meer opvang in eigen land op gang komt. Feitelijk betekent dat dus dat als we door gaan met adoptie dat er geen kind extra een thuis krijgt, maar wel een ongewenst kinderloos stel langer moet wachten. Dat is niet wat ik wil en waarom ik in eerste instantie wilde adopteren. Reden voor mij om me van de wachtlijst af te laten halen dus. Wat iemand hieronder schreef dat je gelovig moet zijn is overigens onzin. Alleen de tehuizen in zuid-afrika vragen dat.
Wat dan wel? Inmiddels ben ik zwanger van nr. 2, en daar blijft het ook bij en daarnaast gaan we vermoedelijk inderdaad voor pleegzorg. Ofwel weekend, ofwel langdurig; crisis opvang zie ik mezelf niet zo snel doen. We hebben voor mijn eerste zwangerschap al uitvoerig info ingewonnen en zodra we ruimer wonen ga ik er zeker weer verder naar kijken.
Redenen voor mij om toch voor een eigen tweede kindje te gaan is ook deels voor mijn zoon. Ik gun hem een broertje of zusje met wie hij zijn hele jeugd opgroeit, met wie hij later kan mopperen op wat die gekke ouders van hem nu weer bedacht hebben. Pleegkinderen zitten toch in een hele andere situatie. En ja... ik weet dat het geen garantie is dat ze wat aan elkaar kunnen hebben etc. maar voor mij speelt het wel mee. Naast dat ik natuurlijk graag voor nog een kindje wil zorgen.
Maar naast mijn eigen kinderen is er dus zeker in mijn hart nog ruimte voor meer kinderen. Zeker voor weekend pleegzorg. Langdurige pleegzorg zal in ons geval in overleg met pleegzorg moeten gaan. We werken beide 4 dagen per week en willen dit zeker ook blijven doen, en voor lang niet alle pleegkinderen is 3 dagen BSO of creche een optie. Wat het wordt weet ik dus nog niet, maar dat er ooit in ons leven in wat voor vorm dan ook een pleegkindje komt staat eigenlijk wel vast.
dinsdag 27 januari 2009 om 19:55
overigens ben ik het niet eens met een aantal andere ouders over 'de liefde voor je eigen kind'. Ik weet 100% zeker dat ik van een adoptiekind even veel zou houden als van mijn eigen zoon, dat is voor mij niet gebonden aan het biologisch eigen. Ik weet ook dat ook heel veel ouders die beiden hebben dat bevestigen. Natuurlijk is ieder kind anders en houd je van ieder kind op een andere manier, maar dat geldt net zo goed voor eigen kinderen.
dinsdag 27 januari 2009 om 20:07
quote:Lika schreef op 27 januari 2009 @ 19:55:
overigens ben ik het niet eens met een aantal andere ouders over 'de liefde voor je eigen kind'. Ik weet 100% zeker dat ik van een adoptiekind even veel zou houden als van mijn eigen zoon, dat is voor mij niet gebonden aan het biologisch eigen. Ik weet ook dat ook heel veel ouders die beiden hebben dat bevestigen. Natuurlijk is ieder kind anders en houd je van ieder kind op een andere manier, maar dat geldt net zo goed voor eigen kinderen.Zoals je kunt lezen, ben ik dat met je eens. Alleen verloopt het proces van hechten anders.
overigens ben ik het niet eens met een aantal andere ouders over 'de liefde voor je eigen kind'. Ik weet 100% zeker dat ik van een adoptiekind even veel zou houden als van mijn eigen zoon, dat is voor mij niet gebonden aan het biologisch eigen. Ik weet ook dat ook heel veel ouders die beiden hebben dat bevestigen. Natuurlijk is ieder kind anders en houd je van ieder kind op een andere manier, maar dat geldt net zo goed voor eigen kinderen.Zoals je kunt lezen, ben ik dat met je eens. Alleen verloopt het proces van hechten anders.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 27 januari 2009 om 20:12
Eigen kinderen kun je zelf opvoeden of verkloten....bij pleegzorg gaat het altijd om 'verklote' kinderen en dus zit je altijd 'opgescheept' met het falen van anderen en dus kun je anderen altijd de schuld geven. Kunnen die kids geen reet aan doen maar het is niet eigen en dus zul je er minder van accepteren.
Heb diep respect voor mensen die het doen...maar denk niet dat ik in staat zou zijn/het ervoor over zou hebben om een probleemkind op het rechte pad te krijgen. Egocentrisme ten top, daar ben ik me van bewust.
Heb diep respect voor mensen die het doen...maar denk niet dat ik in staat zou zijn/het ervoor over zou hebben om een probleemkind op het rechte pad te krijgen. Egocentrisme ten top, daar ben ik me van bewust.
dinsdag 27 januari 2009 om 20:14
quote:lotje__ schreef op 27 januari 2009 @ 19:57:
en toch wil je een 2de eigen kind voor je zoon
(wat ik overigens fijn vind om te lezen.. want dat zou voor mij ook n heel belangrijke reden zijn... k heb alleen lang getwijfeld of dat wel een goede rede zou zijn)Ik denk wel dat het een goede reden is Lotje. Maar als de wachtlijsten niet zo lang zouden zijn voor adoptie, of het pleegzorg systeem in Nederland anders was (zodat er meer zekerheid zou zijn over de toekomst) weet ik niet zeker of het dan nog zo gelopen was. Pleegzorg is echt fundamenteel anders dan eigen kinderen of adoptie, onder andere doordat je nooit weet hoe lang een kind blijft en door het contact met de eigen ouders. Dat maakt dat ik pleegkinderen niet als volwaardige broertjes en zusjes voor mijn kind zie. Wel als waardevolle aanvulling in ons gezin, dat wel.
en toch wil je een 2de eigen kind voor je zoon
(wat ik overigens fijn vind om te lezen.. want dat zou voor mij ook n heel belangrijke reden zijn... k heb alleen lang getwijfeld of dat wel een goede rede zou zijn)Ik denk wel dat het een goede reden is Lotje. Maar als de wachtlijsten niet zo lang zouden zijn voor adoptie, of het pleegzorg systeem in Nederland anders was (zodat er meer zekerheid zou zijn over de toekomst) weet ik niet zeker of het dan nog zo gelopen was. Pleegzorg is echt fundamenteel anders dan eigen kinderen of adoptie, onder andere doordat je nooit weet hoe lang een kind blijft en door het contact met de eigen ouders. Dat maakt dat ik pleegkinderen niet als volwaardige broertjes en zusjes voor mijn kind zie. Wel als waardevolle aanvulling in ons gezin, dat wel.
dinsdag 27 januari 2009 om 20:16
quote:elninjoo schreef op 27 januari 2009 @ 16:28:
[...]
Yep, een eigen kind kan ik begrijpen (ook al wil ik dat zelf niet), een adoptiekind wat je van baby af aan kunt vormen snap ik ook nog, maar 'n pleegkind wat al 'n probleemkind is met 'n probleemachtergrond, daar moet je toch al wel heel sterk voor in je schoenen staan en dankbaarheid kun je in de meeste gevallen ook nog vergeten.
Ik ben/was een pleegkind. Jouw opmerking schiet bij mij in het verkeerde keelgat elninjoo. Je weet niet wat je zegt.
Ten eerste heb je pleegouders en gastouders. Iedereen heeft het erover dat een pleegkind voor tijdelijk is, maar dat hoeft niet. Een gastkind is altijd en per definitie tijdelijk, een pleegkind kun je ook voor hele lange tijd (tot aan volwassenheid) hebben.
Ik was een gastkind, maar werd pleegkind.
Het is enorm generaliserend om te stellen dat alle pleegkinderen nooit dankbaar zouden zijn. Ik ben enorm dankbaar voor deze kans, maar vergeet niet dat je met hele gemengde gevoelens bij een pleeggezin gaat wonen. Ik wil dat niemand aandoen, het gevoel wat je dan hebt. Inderdaad; je krijgt te maken met zwaar beschadigde kinderen die uit huis zijn geplaatst. Daarnaast moet het kind vaak in een compleet ander milieu zien te aarden (cultuurshock in sommige gevallen want overgang kan erg groot zijn), zit je met een hoop negatieve gevoelens cq trauma's, moet je wennen aan alle nieuwe regels, je thuis leren voelen, en je moet om zien te gaan met het feit dat je je ouders loyaal wilt blijven.
Het is enorm complex, voor zowel pleegouders als kind.
Het heeft mij minimaal vijf jaar gekost, om aan alles te wennen en nog voel ik mij eigenlijk het buitenbeentje. Alsof ik het niet verdiend heb, alsof ik inderdaad op mijn knieen moet van dankbaarheid. Die schuld die je voelt is niet in te lossen. Maar; ik heb er niet om gevraagd. Pleegouders kiezen ZELF voor die rol.
Ik wilde dat allemaal niet, maar er was gewoon geen andere keuze. Ik had toen al jarenlang geen toezicht meer, verzorgde mezelf. In NL zou dit niet mogen gebeuren, maar het gebeurt.
Elninjoo, ik ben enorm dankbaar, absoluut. Maar ik denk dat jij een beeeeetje onderschat met hoeveel pijn het gaat gepaard om uberhaupt een pleegkind te zijn (geweest). Dat kun jij je niet voorstellen, maar kun je je voorstellen dat er mensen zijn die die kinderen een kans willen geven? Zodat ze inderdaad later kunnen zeggen, wat ben ik blij dat IEMAND mij die kans gaf op een beter leven?
Wederom schiet een opmerking van jou bij mij in het verkeerde keelgat. Uit alles blijkt dat jij het goed hebt gehad, je hebt fijne ouders, alle kansen van de wereld. Weinig tegenslag, muv de geijkte issues waarmee we allemaal te maken krijgen. Wil je aub wat meer buiten je eigen kaders proberen te denken? Het zou je sieren.
[...]
Yep, een eigen kind kan ik begrijpen (ook al wil ik dat zelf niet), een adoptiekind wat je van baby af aan kunt vormen snap ik ook nog, maar 'n pleegkind wat al 'n probleemkind is met 'n probleemachtergrond, daar moet je toch al wel heel sterk voor in je schoenen staan en dankbaarheid kun je in de meeste gevallen ook nog vergeten.
Ik ben/was een pleegkind. Jouw opmerking schiet bij mij in het verkeerde keelgat elninjoo. Je weet niet wat je zegt.
Ten eerste heb je pleegouders en gastouders. Iedereen heeft het erover dat een pleegkind voor tijdelijk is, maar dat hoeft niet. Een gastkind is altijd en per definitie tijdelijk, een pleegkind kun je ook voor hele lange tijd (tot aan volwassenheid) hebben.
Ik was een gastkind, maar werd pleegkind.
Het is enorm generaliserend om te stellen dat alle pleegkinderen nooit dankbaar zouden zijn. Ik ben enorm dankbaar voor deze kans, maar vergeet niet dat je met hele gemengde gevoelens bij een pleeggezin gaat wonen. Ik wil dat niemand aandoen, het gevoel wat je dan hebt. Inderdaad; je krijgt te maken met zwaar beschadigde kinderen die uit huis zijn geplaatst. Daarnaast moet het kind vaak in een compleet ander milieu zien te aarden (cultuurshock in sommige gevallen want overgang kan erg groot zijn), zit je met een hoop negatieve gevoelens cq trauma's, moet je wennen aan alle nieuwe regels, je thuis leren voelen, en je moet om zien te gaan met het feit dat je je ouders loyaal wilt blijven.
Het is enorm complex, voor zowel pleegouders als kind.
Het heeft mij minimaal vijf jaar gekost, om aan alles te wennen en nog voel ik mij eigenlijk het buitenbeentje. Alsof ik het niet verdiend heb, alsof ik inderdaad op mijn knieen moet van dankbaarheid. Die schuld die je voelt is niet in te lossen. Maar; ik heb er niet om gevraagd. Pleegouders kiezen ZELF voor die rol.
Ik wilde dat allemaal niet, maar er was gewoon geen andere keuze. Ik had toen al jarenlang geen toezicht meer, verzorgde mezelf. In NL zou dit niet mogen gebeuren, maar het gebeurt.
Elninjoo, ik ben enorm dankbaar, absoluut. Maar ik denk dat jij een beeeeetje onderschat met hoeveel pijn het gaat gepaard om uberhaupt een pleegkind te zijn (geweest). Dat kun jij je niet voorstellen, maar kun je je voorstellen dat er mensen zijn die die kinderen een kans willen geven? Zodat ze inderdaad later kunnen zeggen, wat ben ik blij dat IEMAND mij die kans gaf op een beter leven?
Wederom schiet een opmerking van jou bij mij in het verkeerde keelgat. Uit alles blijkt dat jij het goed hebt gehad, je hebt fijne ouders, alle kansen van de wereld. Weinig tegenslag, muv de geijkte issues waarmee we allemaal te maken krijgen. Wil je aub wat meer buiten je eigen kaders proberen te denken? Het zou je sieren.
dinsdag 27 januari 2009 om 20:17
dinsdag 27 januari 2009 om 20:20
Ik heb ook nagedacht over pleegouder worden, ik heb op een school voor speciaal onderwijs in Rotterdam gewerkt waar veel pleegkinderen op zaten. Veel met gedragsproblemen en ontwikkelingsachterstanden. Ik vond het heel vervelend dat er veel gesleept werd met de kinderen, dan weer in crisisopvang, dan terug naar ouders, dan toch maar weer een pleeggezin of gezinsvervangend tehuis. En die kinderen werden weer teleurgesteld. Tegen de tijd dat ze 12 waren wisten ze dat ze zich niet moesten hechten aan leidsters (die ergens anders gingen werken) of pleegouders (soms moet je terug naar je ouders, soms lukt het niet dus volgend pleeggezin). En dat is een hele slechte ontwikkeling. Maar een kind wat in een stabiel pleeggezin terecht kwam had rust en dat was mooi om te zien.
Maar ik nu 2 jonge eigen kinderen en die wil ik de onrust die het met zich meebrengt niet aandoen. Misschien later.
Nu las ik dat iemand schreef dat een pleegkind een eigen kamer moet hebben, maar ik had pleegkinderen in de klas die een kamer deelden.
Maar ik nu 2 jonge eigen kinderen en die wil ik de onrust die het met zich meebrengt niet aandoen. Misschien later.
Nu las ik dat iemand schreef dat een pleegkind een eigen kamer moet hebben, maar ik had pleegkinderen in de klas die een kamer deelden.
dinsdag 27 januari 2009 om 20:21
Goed je verhaal te lezen Julus. Ik vind het overigens sowieso vreemd als ouders van kinderen dankbaarheid verwachten. Die kinderen hebben er niet voor gekozen dat ze er zijn; kinderen krijgen (eigen of pleeg) is MIJN keuze en ik voed ze zo goed mogelijk op, maar ik verwacht geen dankbaarheid. Als dat wel zo is, dan is dat fijn, maar dat is niet mijn uitgangspunt in ieder geval.
dinsdag 27 januari 2009 om 20:22
quote:elninjoo schreef op 27 januari 2009 @ 16:30:
[...]
In elk geval niet ondankbaar. En ik denk dat je met die pleegkinderen die al afgedankt of mishandelt zijn door hun eigen ouders, vooral stank voor dank krijgt. Lijkt me dat iemand die 'n gezinnetje wil daar ook niet op zit te wachten.
GADVERDAMME! Nu lees ik deze net, en hij is mogelijk nog erger dan je vorige opmerking.
IK voel mij enorm aangesproken en het doet zeer om dit te lezen.
Het is net alsof ze me beter hadden kunnen laten creperen, alsof ik besmet vlees was omdat ik was AFGEDANKT (jippie, zo confronterend), verpest, niks meer aan te doen. Zo komt jouw opmerking op mij over.
[...]
In elk geval niet ondankbaar. En ik denk dat je met die pleegkinderen die al afgedankt of mishandelt zijn door hun eigen ouders, vooral stank voor dank krijgt. Lijkt me dat iemand die 'n gezinnetje wil daar ook niet op zit te wachten.
GADVERDAMME! Nu lees ik deze net, en hij is mogelijk nog erger dan je vorige opmerking.
IK voel mij enorm aangesproken en het doet zeer om dit te lezen.
Het is net alsof ze me beter hadden kunnen laten creperen, alsof ik besmet vlees was omdat ik was AFGEDANKT (jippie, zo confronterend), verpest, niks meer aan te doen. Zo komt jouw opmerking op mij over.
dinsdag 27 januari 2009 om 20:25
quote:Petrokia schreef op 27 januari 2009 @ 17:08:
[...]
Omdat ik het vreemd vond/vindt dat mensen (wetende dat er heel veel kinderen zijn die graag een fijn gezin willen) en dat toch zelf een eigen kindje gaan maken. Dat vind ik dus eigenlijk best heftig om te zien en als ik de onderstaande reacties lees moet ik soms echt even slikken: pffft nee, veel te lastig, ze zijn beschadigd, is veels te moeilijk, no thanks. Tjonge, je zal maar pleegkind zijn en dit lezen...
En ik ben blij voor mijn mijn vriendinnen hoor met hun biologische kindjes (nieuwe uitdrukking - vandaag hier geleerd op het Forum), maar blijf er toch een dubbel gevoel over houden.
Vandaar dus dat ik het soms aan mensen vraag. Maar eigenlijk is het antwoord altijd hetzelfde. Wil het niet, wil mijn eigen kind. En da's misschien maar goed ook, want het is ook vast lastig soms/vaak en niet de weg van de minste weerstand. Pleegkinderen moet je echt wíllen verwelkomen in je gezin, da's voor beide 'partijen' het beste.
Ben heel geinspireerd door de paar mensen die pleegkinderen hebben gehad of het overwegen. En ik het is mij allemaal wat duidelijker geworden, de redenen voor een bio-kind :-)Voor mij is dit een hele confronterende discussie, zit hier met kippenvel. Maar ik lees het toch. Jankend, dat wel.
[...]
Omdat ik het vreemd vond/vindt dat mensen (wetende dat er heel veel kinderen zijn die graag een fijn gezin willen) en dat toch zelf een eigen kindje gaan maken. Dat vind ik dus eigenlijk best heftig om te zien en als ik de onderstaande reacties lees moet ik soms echt even slikken: pffft nee, veel te lastig, ze zijn beschadigd, is veels te moeilijk, no thanks. Tjonge, je zal maar pleegkind zijn en dit lezen...
En ik ben blij voor mijn mijn vriendinnen hoor met hun biologische kindjes (nieuwe uitdrukking - vandaag hier geleerd op het Forum), maar blijf er toch een dubbel gevoel over houden.
Vandaar dus dat ik het soms aan mensen vraag. Maar eigenlijk is het antwoord altijd hetzelfde. Wil het niet, wil mijn eigen kind. En da's misschien maar goed ook, want het is ook vast lastig soms/vaak en niet de weg van de minste weerstand. Pleegkinderen moet je echt wíllen verwelkomen in je gezin, da's voor beide 'partijen' het beste.
Ben heel geinspireerd door de paar mensen die pleegkinderen hebben gehad of het overwegen. En ik het is mij allemaal wat duidelijker geworden, de redenen voor een bio-kind :-)Voor mij is dit een hele confronterende discussie, zit hier met kippenvel. Maar ik lees het toch. Jankend, dat wel.
dinsdag 27 januari 2009 om 20:37
quote:lotje__ schreef op 27 januari 2009 @ 18:43:
dat zal zeker bij sommigen een rol spelen is bij absoluut een heel beroerde rede om aan kinderen te beginnen!
maar ik mag hopen dat het gros aanvoelt dat t stelen van een auto toch heel wat anders is dan het stelen van een kind.
Uiteraard, maar dat wil nog niet zeggen het feit dat mensen een kind stelen wil zeggen dat daar een onbedwingbaar biologische drang aan ten grondslag ligt. Ik probeerde gewoon uit te leggen dat je redenatie krom is.
Het is vaak heel moeilijk om te weten waarom je iets wilt. Ik heb zelf een hele tijd een kinderwens gehad -ik studeerde toen nog en het was niet praktisch -er dus geen dramatische reden dat die wens toen niet vervuld is-, achteraf denk ik dat dat naast mijn hormonen op andere dingen was gebaseerd was (zoals aan een ideaal beeld willen voldoen, hoewel ik dat toen absoluut ontkend zou hebben).
Ik ben overigens erg blij dat mensen wel kinderen krijgen, want ik heb veel met kinderen gewerkt en heb ze graag om me heen.
In mijn werk heb ik overigens gemerkt hoe enorm -ten positieve- kinderen kunnen veranderen als ze in een goed pleeggezin komen.
dat zal zeker bij sommigen een rol spelen is bij absoluut een heel beroerde rede om aan kinderen te beginnen!
maar ik mag hopen dat het gros aanvoelt dat t stelen van een auto toch heel wat anders is dan het stelen van een kind.
Uiteraard, maar dat wil nog niet zeggen het feit dat mensen een kind stelen wil zeggen dat daar een onbedwingbaar biologische drang aan ten grondslag ligt. Ik probeerde gewoon uit te leggen dat je redenatie krom is.
Het is vaak heel moeilijk om te weten waarom je iets wilt. Ik heb zelf een hele tijd een kinderwens gehad -ik studeerde toen nog en het was niet praktisch -er dus geen dramatische reden dat die wens toen niet vervuld is-, achteraf denk ik dat dat naast mijn hormonen op andere dingen was gebaseerd was (zoals aan een ideaal beeld willen voldoen, hoewel ik dat toen absoluut ontkend zou hebben).
Ik ben overigens erg blij dat mensen wel kinderen krijgen, want ik heb veel met kinderen gewerkt en heb ze graag om me heen.
In mijn werk heb ik overigens gemerkt hoe enorm -ten positieve- kinderen kunnen veranderen als ze in een goed pleeggezin komen.
dinsdag 27 januari 2009 om 20:38
Lika, dank je. Heb inmiddels alle pagina's gelezen, en natuurlijk gaat het niet over mij. Maar ik voel mij wel het "lijdende voorwerp". Het pleegkind. Als ik dan lees hoe daar soms over wordt gesproken, dan voelt dat als een rechtstreekse aanval, ook al weet ik dat er in het algemeen wordt gesproken.
De algemene heersende mening mbt pleegkinderen is niet al te positief, en dus voel ik mij weer zo'n enorm probleemgeval, de aansteller, de aandachttrekster, het beschadigde kind.
Ik ben bang dat dat gevoel nooit meer zal overgaan.
Ja, het pleegouderschap is enorm zwaar. Maar daar kies je voor, heel bewust. Een pleegkind heeft geen enkele zeggenschap, die moet het allemaal laten gebeuren in de hoop dat er toch nog aardige mensen bestaan. Want ik zal jullie de verhalen besparen over pleegouders die het niet zo goed met je voor hebben (2x meegemaakt, driemaal scheepsrecht).
De algemene heersende mening mbt pleegkinderen is niet al te positief, en dus voel ik mij weer zo'n enorm probleemgeval, de aansteller, de aandachttrekster, het beschadigde kind.
Ik ben bang dat dat gevoel nooit meer zal overgaan.
Ja, het pleegouderschap is enorm zwaar. Maar daar kies je voor, heel bewust. Een pleegkind heeft geen enkele zeggenschap, die moet het allemaal laten gebeuren in de hoop dat er toch nog aardige mensen bestaan. Want ik zal jullie de verhalen besparen over pleegouders die het niet zo goed met je voor hebben (2x meegemaakt, driemaal scheepsrecht).
anoniem_36142 wijzigde dit bericht op 27-01-2009 20:39
Reden: betere zin
Reden: betere zin
% gewijzigd
dinsdag 27 januari 2009 om 20:42
dinsdag 27 januari 2009 om 20:44
En bij deze wil ik alle pleegouders even een hele grote veer in hun bips steken!
Mijn ouders hebben twee biologische kinderen, een geadopteerde zoon (Nederlands, uit een kindertehuis) en mij.
Ik weet niet beter dat mijn broers en zus het normaal vonden om pleegkinderen in huis te hebben. Hun ouders wilden het, het is met ze besproken en ik denk dat ze er ook veel van hebben geleerd. Acceptatie, onder andere. Het besef dat een gelukkig gezin niet iets vanzelfsprekends is, maar vooral dat iets doen voor een ander je heel rijk kan maken. En of je nu ruzie maakt met je eigen broer, of met je pleegzus, dat maakt niks uit hoor .
Mijn ouders hebben twee biologische kinderen, een geadopteerde zoon (Nederlands, uit een kindertehuis) en mij.
Ik weet niet beter dat mijn broers en zus het normaal vonden om pleegkinderen in huis te hebben. Hun ouders wilden het, het is met ze besproken en ik denk dat ze er ook veel van hebben geleerd. Acceptatie, onder andere. Het besef dat een gelukkig gezin niet iets vanzelfsprekends is, maar vooral dat iets doen voor een ander je heel rijk kan maken. En of je nu ruzie maakt met je eigen broer, of met je pleegzus, dat maakt niks uit hoor .
dinsdag 27 januari 2009 om 20:48
Julus, Elninjoo spoort voor geen meter. Trek je er asjeblieft niets van aan.
Enigme: je weet echt niet waar je het over hebt, waarom meng je dan in zo' n discussie en dan ook nog op zo'n manier?
Mijn huidige pleegbroer en pleegzus zijn geen verklote kinderen. Ben je helemaal besodemieterd!
Ze zijn superleuke, zich druk ontwikkelende mensen van 15 en 18 waar ik veel van houd (op een andere manier dan van mijn eigen broer en zus). Ze hebben helaas ouders die -door uiteenlopende redenen- verkeerde keuzes gemaakt hebben in het leven. Dat is vette pech. Maar ze functioneren prima en zijn superleuk en lief!
Verder hebben mijn ouders ook vaak in de weekenden voor autistische kinderen gezorgd, zodat de ouders en andere kinderen in het gezin even rust hadden. Of meiden die in een 'tehuis' zaten en bij ons drie weken zomervakantie vierden. Dat valt allemaal onder pleegzorg. Mijn ouders hebben slechts 1 keer een kind gehad wat dusdanig onthecht was dat ze niet voor hem konden zorgen. Dat kind is toen ergens anders gaan wonen.
Enigme: je weet echt niet waar je het over hebt, waarom meng je dan in zo' n discussie en dan ook nog op zo'n manier?
Mijn huidige pleegbroer en pleegzus zijn geen verklote kinderen. Ben je helemaal besodemieterd!
Ze zijn superleuke, zich druk ontwikkelende mensen van 15 en 18 waar ik veel van houd (op een andere manier dan van mijn eigen broer en zus). Ze hebben helaas ouders die -door uiteenlopende redenen- verkeerde keuzes gemaakt hebben in het leven. Dat is vette pech. Maar ze functioneren prima en zijn superleuk en lief!
Verder hebben mijn ouders ook vaak in de weekenden voor autistische kinderen gezorgd, zodat de ouders en andere kinderen in het gezin even rust hadden. Of meiden die in een 'tehuis' zaten en bij ons drie weken zomervakantie vierden. Dat valt allemaal onder pleegzorg. Mijn ouders hebben slechts 1 keer een kind gehad wat dusdanig onthecht was dat ze niet voor hem konden zorgen. Dat kind is toen ergens anders gaan wonen.
dinsdag 27 januari 2009 om 20:50
Poezewoes; lief van je.
Ik ben gekalmeerd.
Zou graag pleegkinderen willen verzorgen, maar zou het niet aan kunnen. Dat zou mijn uiting van dankbaarheid zijn, in feite. Een ander kind dezelfde kans geven welke ik ook heb gehad.
Ik begrijp heel goed dat mensen de voorkeur geven aan een eigen kind, als ze de keuze hebben.
Ik vraag mij af, hoeveel pleegouders er zijn, die uit vrije keuze alleen maar pleegkinderen verzorgen. Dus niet de mensen die al biologische kinderen hebben. En ook niet de mensen die pleegkinderen hebben omdat ze geen kinderne kunnen krijgen.
Ik denk dat dat er maar weinig zijn.
Ik ben gekalmeerd.
Zou graag pleegkinderen willen verzorgen, maar zou het niet aan kunnen. Dat zou mijn uiting van dankbaarheid zijn, in feite. Een ander kind dezelfde kans geven welke ik ook heb gehad.
Ik begrijp heel goed dat mensen de voorkeur geven aan een eigen kind, als ze de keuze hebben.
Ik vraag mij af, hoeveel pleegouders er zijn, die uit vrije keuze alleen maar pleegkinderen verzorgen. Dus niet de mensen die al biologische kinderen hebben. En ook niet de mensen die pleegkinderen hebben omdat ze geen kinderne kunnen krijgen.
Ik denk dat dat er maar weinig zijn.
dinsdag 27 januari 2009 om 20:55
Sosofie, blij om jouw ervaring te lezen. "Verkloot" komt over alsof het nooit iets was en het ook nooit meer iets zal worden. Ben het dus met je eens dat Elninjoo zich wat subtieler zou mogen uitdrukken.
Ik heb het liever over beschadigingen (nu bedenk ik me ineens dat Elninjoo altijd in een soort van superlatieven spreekt en altijd negatief), die zullen er zeker zijn. En een beschadiging kan meestal worden hersteld, met veel liefde en geduld.
Ik heb het liever over beschadigingen (nu bedenk ik me ineens dat Elninjoo altijd in een soort van superlatieven spreekt en altijd negatief), die zullen er zeker zijn. En een beschadiging kan meestal worden hersteld, met veel liefde en geduld.
