Kinderen
alle pijlers
meer / andermans kinderen na een scheiding
zaterdag 31 januari 2009 om 00:51
Ik wil niemand schofferen , dat als eerste !
Maarrrrr .......
Mij lijkt dat dus enorm moeilijk , als je zelf vindt dat je klaar bent met kinderen krijgen en je voedt na een scheiding ( mede ) kinderen van een ander op . Dan heb je er dus meer dan je ooit gewild had .
Als 1 op de 3 huwelijken strandt , dan - even grofweg - voeden 1 op de 3 vaders kinderen van een andere man op .En worden hun kinderen ( mede ) opgevoed door de nieuwe partner van zijn exvrouw . Heel bout ; zou het niet lonen om pas in huwelijk 2 aan kinderen te beginnen ?
Ik word wat dat betreft steeds cynischer , helaas .
" We " komen een keer op een punt dat je gewoon met iemand kinderen maakt omdat je dan mooie , slimme kindjes krijgt , niet omdat die meneer zo leuk relatiemateriaal is . En dan zoek je een lieverdje op die ze opvoedt .
En om mijn stokpaardje te berijden ; ik houd mijn hart weleens vast ; als moeder van zoons heb ik dus een kans van 1 op 3 dat onze kleinkinderen opgevoed worden door mijn ex-schoondochter met haar nieuwe partner en dat ik meer te maken heb met de stiefkinderen van mijn zoons .
Nogmaals ; niet bedoeld om iemand te krenken !
Maarrrrr .......
Mij lijkt dat dus enorm moeilijk , als je zelf vindt dat je klaar bent met kinderen krijgen en je voedt na een scheiding ( mede ) kinderen van een ander op . Dan heb je er dus meer dan je ooit gewild had .
Als 1 op de 3 huwelijken strandt , dan - even grofweg - voeden 1 op de 3 vaders kinderen van een andere man op .En worden hun kinderen ( mede ) opgevoed door de nieuwe partner van zijn exvrouw . Heel bout ; zou het niet lonen om pas in huwelijk 2 aan kinderen te beginnen ?
Ik word wat dat betreft steeds cynischer , helaas .
" We " komen een keer op een punt dat je gewoon met iemand kinderen maakt omdat je dan mooie , slimme kindjes krijgt , niet omdat die meneer zo leuk relatiemateriaal is . En dan zoek je een lieverdje op die ze opvoedt .
En om mijn stokpaardje te berijden ; ik houd mijn hart weleens vast ; als moeder van zoons heb ik dus een kans van 1 op 3 dat onze kleinkinderen opgevoed worden door mijn ex-schoondochter met haar nieuwe partner en dat ik meer te maken heb met de stiefkinderen van mijn zoons .
Nogmaals ; niet bedoeld om iemand te krenken !
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 3 februari 2009 om 09:59
quote:Maleficent schreef op 03 februari 2009 @ 09:57:
[...]
Nou de nadelen; je hebt veel met je ex te maken, meer dan wanneer je het kind 1 keer per 2 weken een weekend weg hebt. Je moet veel meer overleggen. Nadeel is dat je ze misschien wel erg mist in de week dat ze bij partner zijn.
De voordelen zijn; dat beide partners de kinderen evenveel zien. De kinderen hebben 2 huizen en niet 1 huis en 1 logeeradres. Kinderen zien ook vader en moeder even vaak. In de week dat je 'vrij' bent heb je veel meer tijd voor jezelf, partner oid.Nou, ik heb wel eens wat verhalen gelezen van kinderen die zo leefden: dat vonden ze eigenlijk helemaal niet zo leuk..... Ze hadden liever één vast adres gehad..........Vandaar dus mijn opmerking.
[...]
Nou de nadelen; je hebt veel met je ex te maken, meer dan wanneer je het kind 1 keer per 2 weken een weekend weg hebt. Je moet veel meer overleggen. Nadeel is dat je ze misschien wel erg mist in de week dat ze bij partner zijn.
De voordelen zijn; dat beide partners de kinderen evenveel zien. De kinderen hebben 2 huizen en niet 1 huis en 1 logeeradres. Kinderen zien ook vader en moeder even vaak. In de week dat je 'vrij' bent heb je veel meer tijd voor jezelf, partner oid.Nou, ik heb wel eens wat verhalen gelezen van kinderen die zo leefden: dat vonden ze eigenlijk helemaal niet zo leuk..... Ze hadden liever één vast adres gehad..........Vandaar dus mijn opmerking.
dinsdag 3 februari 2009 om 09:59
quote:Liv schreef op 03 februari 2009 @ 09:59:
[...]
Nou, ik heb wel eens wat verhalen gelezen van kinderen die zo leefden: dat vonden ze eigenlijk helemaal niet zo leuk..... Ze hadden liever één vast adres gehad..........Vandaar dus mijn opmerking.Ja, vaak hadden ze liever 1 vast adres gehad mét papa en mama in dat huis.
[...]
Nou, ik heb wel eens wat verhalen gelezen van kinderen die zo leefden: dat vonden ze eigenlijk helemaal niet zo leuk..... Ze hadden liever één vast adres gehad..........Vandaar dus mijn opmerking.Ja, vaak hadden ze liever 1 vast adres gehad mét papa en mama in dat huis.
Stressed is just desserts spelled backwards
dinsdag 3 februari 2009 om 10:00
quote:Liv schreef op 03 februari 2009 @ 09:56:
[...]
Dat is inderdaad heel erg, ben ik met je eens. Maar om eerlijk te zijn ken ik die voorbeelden niet. (echt niet hoor! )
Het zal aan het water liggen , hier
Ik zit heel hard te denken of ik mensen ken die uit elkaar gingen en apart zijn gaan wonen zonder dat één van de twee al een leuke , nieuwe , " hulpouder " klaar voor de start had staan ...... en heel erg ; maar ik ken ze niet .
[...]
Dat is inderdaad heel erg, ben ik met je eens. Maar om eerlijk te zijn ken ik die voorbeelden niet. (echt niet hoor! )
Het zal aan het water liggen , hier
Ik zit heel hard te denken of ik mensen ken die uit elkaar gingen en apart zijn gaan wonen zonder dat één van de twee al een leuke , nieuwe , " hulpouder " klaar voor de start had staan ...... en heel erg ; maar ik ken ze niet .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 3 februari 2009 om 10:02
Overigens: mij zélf had het wel wat geleken hoor, co-ouderschap. Maar ex zag dat anders. Hij werkt fulltime, ik parttime. Zou betekenen dat de kinderen, als ze bij hem zouden zijn, erg veel tijd op het kdv zouden moeten doorbrengen (hij werkt ook nogal es over en 's avonds, soms ook 's nachts). Lijkt me ook niet ideaal.
Komt bij dat wij een "zorgen-kindje" hebben (pdd-nos). Een gewoon kdv is voor hem geen optie.
Niet zo makkelijk dus..........
Komt bij dat wij een "zorgen-kindje" hebben (pdd-nos). Een gewoon kdv is voor hem geen optie.
Niet zo makkelijk dus..........
dinsdag 3 februari 2009 om 10:02
Beste reageerders,
Laten we het een beetje aangenaam houden voor elkaar.
Ik heb veel gescheiden vriendinnen en heb hier ook vanuit mijn werkveld regelmatig mee te maken. Fik elkaar niet af met opmerkingen als 'waar een wil is is een mogelijkheid' oid.
Na een scheding speelt zoveel meer mee! Werkgevers moeten willen meewerken (probeer dat maar eens in deze tijd van crisis).
Kinderen hebben extra veel aandacht nodig, terwijl de moeder (waar toch de kinderen vaak zijn overdag, tenzij natuurlijk co-ouderschap en andere uitzonderingen) helemaal in de stress zit, meer moet werken, zelf met verdriet zin, etc, etc. Financieel gaan de ouders erop achteruit, wat niet bevorderlijk is voor je gemoed, vaak is er een verhuizing naar soms eerst iets tijdelijks, soms naar een totaal andere stad. Sociaal verandert er van alles, etc, etc
Wees effe ondersteunend en hanteer nu niet de 'botte bijl'.
Ik heb 2 vriendinnen die gescheiden zijn, allebei universitair geschoold, allebei werken ze meer dan 28 uur, de 1 heeft 3 kids, de andere 2. Alles spreekt voor hen zou je zeggen, niets blijkt minder waar.
Na jaren van stress, rechtzaken (omdat vaders alimentatie niet zo nodig vinden en ze mogen dan wel universitair geschoold zijn maar als je als docent werkt is het echt geen vetpot. Ik weet namelijk wat ze verdienen en ik zou het er bij wijze van spreken niet voor doen), toestanden van nieuwe vrouwen van ex-man, etc beginnen de emotionele en financiële bronnen aardig op te drogen.
Waar een wil is is een weg is dan echt niet 'imfrage'. De wil is er maar de wegen worden geblokkeerd door ex-mannen, nieuwe partners, kinderen die zelfmoordpogingen hebben, door slechte prestaties van kids op school ivm ruziënde ouders, etc, etc,
Nog meer werken om je hoofd boven water te kunnen houden?
Laten we het een beetje aangenaam houden voor elkaar.
Ik heb veel gescheiden vriendinnen en heb hier ook vanuit mijn werkveld regelmatig mee te maken. Fik elkaar niet af met opmerkingen als 'waar een wil is is een mogelijkheid' oid.
Na een scheding speelt zoveel meer mee! Werkgevers moeten willen meewerken (probeer dat maar eens in deze tijd van crisis).
Kinderen hebben extra veel aandacht nodig, terwijl de moeder (waar toch de kinderen vaak zijn overdag, tenzij natuurlijk co-ouderschap en andere uitzonderingen) helemaal in de stress zit, meer moet werken, zelf met verdriet zin, etc, etc. Financieel gaan de ouders erop achteruit, wat niet bevorderlijk is voor je gemoed, vaak is er een verhuizing naar soms eerst iets tijdelijks, soms naar een totaal andere stad. Sociaal verandert er van alles, etc, etc
Wees effe ondersteunend en hanteer nu niet de 'botte bijl'.
Ik heb 2 vriendinnen die gescheiden zijn, allebei universitair geschoold, allebei werken ze meer dan 28 uur, de 1 heeft 3 kids, de andere 2. Alles spreekt voor hen zou je zeggen, niets blijkt minder waar.
Na jaren van stress, rechtzaken (omdat vaders alimentatie niet zo nodig vinden en ze mogen dan wel universitair geschoold zijn maar als je als docent werkt is het echt geen vetpot. Ik weet namelijk wat ze verdienen en ik zou het er bij wijze van spreken niet voor doen), toestanden van nieuwe vrouwen van ex-man, etc beginnen de emotionele en financiële bronnen aardig op te drogen.
Waar een wil is is een weg is dan echt niet 'imfrage'. De wil is er maar de wegen worden geblokkeerd door ex-mannen, nieuwe partners, kinderen die zelfmoordpogingen hebben, door slechte prestaties van kids op school ivm ruziënde ouders, etc, etc,
Nog meer werken om je hoofd boven water te kunnen houden?
dinsdag 3 februari 2009 om 10:03
quote:blijfgewoonbianca schreef op 03 februari 2009 @ 10:00:
[...]
Het zal aan het water liggen , hier
Ik zit heel hard te denken of ik mensen ken die uit elkaar gingen en apart zijn gaan wonen zonder dat één van de twee al een leuke , nieuwe , " hulpouder " klaar voor de start had staan ...... en heel erg ; maar ik ken ze niet .Ja, want je moet geen schoenen weggooien voor je nieuwe hebt he! Ken ze ook wel ja!
[...]
Het zal aan het water liggen , hier
Ik zit heel hard te denken of ik mensen ken die uit elkaar gingen en apart zijn gaan wonen zonder dat één van de twee al een leuke , nieuwe , " hulpouder " klaar voor de start had staan ...... en heel erg ; maar ik ken ze niet .Ja, want je moet geen schoenen weggooien voor je nieuwe hebt he! Ken ze ook wel ja!
Stressed is just desserts spelled backwards
dinsdag 3 februari 2009 om 10:04
quote:blijfgewoonbianca schreef op 03 februari 2009 @ 10:00:
[...]
Het zal aan het water liggen , hier
Ik zit heel hard te denken of ik mensen ken die uit elkaar gingen en apart zijn gaan wonen zonder dat één van de twee al een leuke , nieuwe , " hulpouder " klaar voor de start had staan ...... en heel erg ; maar ik ken ze niet .Nu wel!
[...]
Het zal aan het water liggen , hier
Ik zit heel hard te denken of ik mensen ken die uit elkaar gingen en apart zijn gaan wonen zonder dat één van de twee al een leuke , nieuwe , " hulpouder " klaar voor de start had staan ...... en heel erg ; maar ik ken ze niet .Nu wel!
dinsdag 3 februari 2009 om 10:05
http://www.kennislink.nl/web/show?id=162145
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 3 februari 2009 om 10:05
quote:Maleficent schreef op 03 februari 2009 @ 09:44:
[...]
Waarom niet? Dat kun je toch bespreken samen? Waar een wil is is een weg. De vrouw die ik ken heeft 2 verschillende banen om het zo voor elkaar te krijgen. De week dat ze de kinderen heeft werkt ze alleen onder schooltijd. En zij kunnen ook niet meer altijd prima door een deur maar voor de kinderen doen ze dat toch.
Nou, klein voorbeeld: Mijn partner wilt niks liever dan co-ouderschap...zijn kinderen ook. Okay, hij gaat zijn kinderen wel missen in de week dat ze niet bij hem zijn....Maar zijn ex wilt dit pertinent niet. Dus ja...wat moet je dan?
[...]
Waarom niet? Dat kun je toch bespreken samen? Waar een wil is is een weg. De vrouw die ik ken heeft 2 verschillende banen om het zo voor elkaar te krijgen. De week dat ze de kinderen heeft werkt ze alleen onder schooltijd. En zij kunnen ook niet meer altijd prima door een deur maar voor de kinderen doen ze dat toch.
Nou, klein voorbeeld: Mijn partner wilt niks liever dan co-ouderschap...zijn kinderen ook. Okay, hij gaat zijn kinderen wel missen in de week dat ze niet bij hem zijn....Maar zijn ex wilt dit pertinent niet. Dus ja...wat moet je dan?
Perfectionisme is niet perfect...
dinsdag 3 februari 2009 om 10:08
dinsdag 3 februari 2009 om 10:09
quote:Schilderspalet schreef op 03 februari 2009 @ 10:02:
Beste reageerders,
Laten we het een beetje aangenaam houden voor elkaar.
Wel ? is er ruzie dan ?
Ik heb veel gescheiden vriendinnen en heb hier ook vanuit mijn werkveld regelmatig mee te maken. Fik elkaar niet af met opmerkingen als 'waar een wil is is een mogelijkheid' oid.
Dat is niet affikken ; dat is een mening .
Na een scheding speelt zoveel meer mee! Werkgevers moeten willen meewerken (probeer dat maar eens in deze tijd van crisis). Hoelang is die crisis er ? Dat zou dan opgaan voor mensen die nú gaan scheiden . Wat voor excuus hebben die anderen dan ?
Kinderen hebben extra veel aandacht nodig, terwijl de moeder (waar toch de kinderen vaak zijn overdag, tenzij natuurlijk co-ouderschap en andere uitzonderingen) helemaal in de stress zit, meer moet werken, zelf met verdriet zin, etc, etc. Financieel gaan de ouders erop achteruit, wat niet bevorderlijk is voor je gemoed, vaak is er een verhuizing naar soms eerst iets tijdelijks, soms naar een totaal andere stad. Sociaal verandert er van alles, etc, etc
Wees effe ondersteunend en hanteer nu niet de 'botte bijl'.
Ik heb 2 vriendinnen die gescheiden zijn, allebei universitair geschoold, allebei werken ze meer dan 28 uur, de 1 heeft 3 kids, de andere 2. Alles spreekt voor hen zou je zeggen, niets blijkt minder waar.
Na jaren van stress, rechtzaken (omdat vaders alimentatie niet zo nodig vinden en ze mogen dan wel universitair geschoold zijn maar als je als docent werkt is het echt geen vetpot. Ik weet namelijk wat ze verdienen en ik zou het er bij wijze van spreken niet voor doen), toestanden van nieuwe vrouwen van ex-man, etc beginnen de emotionele en financiële bronnen aardig op te drogen.
Waar een wil is is een weg is dan echt niet 'imfrage'. De wil is er maar de wegen worden geblokkeerd door ex-mannen, nieuwe partners, Hoe haal je het in je hoofd om een nieuwe partner dingen te laten blokkeren ? Dát is dus ( oa ) ook mijn vraag kinderen die zelfmoordpogingen hebben, door slechte prestaties van kids op school ivm ruziënde ouders, etc, etc,
Nog meer werken om je hoofd boven water te kunnen houden?
Beste reageerders,
Laten we het een beetje aangenaam houden voor elkaar.
Wel ? is er ruzie dan ?
Ik heb veel gescheiden vriendinnen en heb hier ook vanuit mijn werkveld regelmatig mee te maken. Fik elkaar niet af met opmerkingen als 'waar een wil is is een mogelijkheid' oid.
Dat is niet affikken ; dat is een mening .
Na een scheding speelt zoveel meer mee! Werkgevers moeten willen meewerken (probeer dat maar eens in deze tijd van crisis). Hoelang is die crisis er ? Dat zou dan opgaan voor mensen die nú gaan scheiden . Wat voor excuus hebben die anderen dan ?
Kinderen hebben extra veel aandacht nodig, terwijl de moeder (waar toch de kinderen vaak zijn overdag, tenzij natuurlijk co-ouderschap en andere uitzonderingen) helemaal in de stress zit, meer moet werken, zelf met verdriet zin, etc, etc. Financieel gaan de ouders erop achteruit, wat niet bevorderlijk is voor je gemoed, vaak is er een verhuizing naar soms eerst iets tijdelijks, soms naar een totaal andere stad. Sociaal verandert er van alles, etc, etc
Wees effe ondersteunend en hanteer nu niet de 'botte bijl'.
Ik heb 2 vriendinnen die gescheiden zijn, allebei universitair geschoold, allebei werken ze meer dan 28 uur, de 1 heeft 3 kids, de andere 2. Alles spreekt voor hen zou je zeggen, niets blijkt minder waar.
Na jaren van stress, rechtzaken (omdat vaders alimentatie niet zo nodig vinden en ze mogen dan wel universitair geschoold zijn maar als je als docent werkt is het echt geen vetpot. Ik weet namelijk wat ze verdienen en ik zou het er bij wijze van spreken niet voor doen), toestanden van nieuwe vrouwen van ex-man, etc beginnen de emotionele en financiële bronnen aardig op te drogen.
Waar een wil is is een weg is dan echt niet 'imfrage'. De wil is er maar de wegen worden geblokkeerd door ex-mannen, nieuwe partners, Hoe haal je het in je hoofd om een nieuwe partner dingen te laten blokkeren ? Dát is dus ( oa ) ook mijn vraag kinderen die zelfmoordpogingen hebben, door slechte prestaties van kids op school ivm ruziënde ouders, etc, etc,
Nog meer werken om je hoofd boven water te kunnen houden?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 3 februari 2009 om 10:09
quote:yathibiyya schreef op 03 februari 2009 @ 10:05:
[...]
Nou, klein voorbeeld: Mijn partner wilt niks liever dan co-ouderschap...zijn kinderen ook. Okay, hij gaat zijn kinderen wel missen in de week dat ze niet bij hem zijn....Maar zijn ex wilt dit pertinent niet. Dus ja...wat moet je dan?
Nou dat vind ik een triest verhaal. De moeder stelt haar eigen belang voor dat van de kinderen. Als je gaat scheiden ben je verplicht om het zo goed als mogelijk te doen zodat de kinderen het minste verdriet erom hebben.
[...]
Nou, klein voorbeeld: Mijn partner wilt niks liever dan co-ouderschap...zijn kinderen ook. Okay, hij gaat zijn kinderen wel missen in de week dat ze niet bij hem zijn....Maar zijn ex wilt dit pertinent niet. Dus ja...wat moet je dan?
Nou dat vind ik een triest verhaal. De moeder stelt haar eigen belang voor dat van de kinderen. Als je gaat scheiden ben je verplicht om het zo goed als mogelijk te doen zodat de kinderen het minste verdriet erom hebben.
Stressed is just desserts spelled backwards
dinsdag 3 februari 2009 om 10:12
quote:yathibiyya schreef op 03 februari 2009 @ 10:05:
[...]
Nou, klein voorbeeld: Mijn partner wilt niks liever dan co-ouderschap...zijn kinderen ook. Okay, hij gaat zijn kinderen wel missen in de week dat ze niet bij hem zijn....Maar zijn ex wilt dit pertinent niet. Dus ja...wat moet je dan?
Nee, dan sta je machteloos , maar ik begrijp dus niet ......echt niet ...... dat zo'n moeder haar belang voor die van de kinderen laat gaan . Ik snap best dat zij er niet aan denken moet een week zonder kinderen te zijn , of een halve week , maar als je kinderen er wel bij zouden varen ? En als daardoor de band met pa hechter wordt/ blijft ?
Komt het - mede - doordat jij in beeld bent dat ze dit niet ziet zitten ?
[...]
Nou, klein voorbeeld: Mijn partner wilt niks liever dan co-ouderschap...zijn kinderen ook. Okay, hij gaat zijn kinderen wel missen in de week dat ze niet bij hem zijn....Maar zijn ex wilt dit pertinent niet. Dus ja...wat moet je dan?
Nee, dan sta je machteloos , maar ik begrijp dus niet ......echt niet ...... dat zo'n moeder haar belang voor die van de kinderen laat gaan . Ik snap best dat zij er niet aan denken moet een week zonder kinderen te zijn , of een halve week , maar als je kinderen er wel bij zouden varen ? En als daardoor de band met pa hechter wordt/ blijft ?
Komt het - mede - doordat jij in beeld bent dat ze dit niet ziet zitten ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 3 februari 2009 om 10:13
quote:blijfgewoonbianca schreef op 03 februari 2009 @ 09:58:
[...]
En een scheiding , en een andere school en een vreemde buurt en weg van je vriendjes en papa die je om de zoveel tijd een keer mag zien . In wiens belang is zo'n verhuizing nou ? Tuurlijk is dicht bij je familie gaan wonen handig in verband met opvang etc . en vertrouwd voor de moeder .... maar staan de kinderen hierbij voor op Dat je het samen als ouders niet hebt gered is toch geen reden om dan maar alles in het leven van die kinderen overhoop te halen ?
Ik ken iemand die in een ander land is gaan wonen met haar - van buitenlandse afkomst - man . Na de scheiding is zij daar gebleven ... omwille van de kinderen .
Nou, een andere school, andere buurt etc. dát lijkt me nou n iet het ergste. Ouders kunnen ook sámen verhuizen, dan heb je dat ook.
Het gaat uiteraard om die scheiding en hoe je dat het meest soepel (als dat al kan) kan laten lopen, met name voor de kinderen. En dan vindt de één dat hij of zij juist bij de familie moet gaan wonen, de ander maakt een andere keuze. Is het één slechter dan het ander? Ik denk niet dat je dat van buitenaf kunt beoordelen eerlijk gezegd.
Trouwens: er moet toch vaak sowieso wel verhuisd worden: moeder kan meestal niet in het oude huis blijven wonen.........
[...]
En een scheiding , en een andere school en een vreemde buurt en weg van je vriendjes en papa die je om de zoveel tijd een keer mag zien . In wiens belang is zo'n verhuizing nou ? Tuurlijk is dicht bij je familie gaan wonen handig in verband met opvang etc . en vertrouwd voor de moeder .... maar staan de kinderen hierbij voor op Dat je het samen als ouders niet hebt gered is toch geen reden om dan maar alles in het leven van die kinderen overhoop te halen ?
Ik ken iemand die in een ander land is gaan wonen met haar - van buitenlandse afkomst - man . Na de scheiding is zij daar gebleven ... omwille van de kinderen .
Nou, een andere school, andere buurt etc. dát lijkt me nou n iet het ergste. Ouders kunnen ook sámen verhuizen, dan heb je dat ook.
Het gaat uiteraard om die scheiding en hoe je dat het meest soepel (als dat al kan) kan laten lopen, met name voor de kinderen. En dan vindt de één dat hij of zij juist bij de familie moet gaan wonen, de ander maakt een andere keuze. Is het één slechter dan het ander? Ik denk niet dat je dat van buitenaf kunt beoordelen eerlijk gezegd.
Trouwens: er moet toch vaak sowieso wel verhuisd worden: moeder kan meestal niet in het oude huis blijven wonen.........
dinsdag 3 februari 2009 om 10:15
Druk, druk, druk, en waar blijft je relatie?
Jaarlijks vinden in Nederland ca. 60.000 echtscheidingen plaats. Als reden voor dit hoge aantal wordt vaak genoemd dat vrouwen een grotere economische zelfstandigheid hebben. De afgelopen decennia hebben steeds meer vrouwen zich op de arbeidmarkt begeven en naarmate vrouwen economisch zelfstandiger worden, wordt de barrière om te scheiden lager.
Een ander gevolg van de grotere economische zelfstandigheid van vrouwen is dat het aantal tweeverdienergezinnen is toegenomen. Steeds meer paren hebben te maken met een grote (over)belasting: allebei een drukke baan en daarnaast nog het huishouden en de zorg voor de kinderen. En, o ja, ook nog een relatie. Want laten we wel wezen: als je een deadline hebt en je kind is ziek, dan moet je partner het maar even zelf uitzoeken. Daar kun je dan niet ook nog eens aandacht voor opbrengen. Laat staan dat je tijd hebt om eens lekker samen een weekendje weg te gaan. Kortom, de relatie komt op het derde plan: eerst de kinderen en het werk (in wisselende volgorde) en dan de relatie.
Relatietevredenheid
Vooral partners met jonge kinderen hebben het zwaar te verduren als het gaat om de algehele belasting en dat zie je terug in de kwaliteit van hun relatie. Uit een langlopend onderzoek dat ik uitvoerde onder driehonderd echtparen blijkt dat de relatietevredenheid afneemt na de geboorte van het eerste kind. En dat niet alleen, jonge ouders zijn ook minder tevreden met hun seksleven, hebben vaker conflicten en gaan minder constructief om met die conflicten dan voor de geboorte van hun eerste kind. Hoewel kinderen een enorme bindende factor zijn in een relatie, betekent het hebben van kinderen tegelijkertijd een behoorlijke aanslag op je relatie.
Poepluiers
Hoe ga je om met de drukte van een baan en een gezin en hoe houd je je relatie leuk temidden van vergaderingen en poepluiers? Een goede relatie is de basis van een harmonieus werk- en gezinsleven, maar komt in de verdrukking in deze tijden van druk, druk, druk. Relaties gaan nu eenmaal niet vanzelf, daar moet je tijd en aandacht aan besteden. Regelmatig tijd voor elkaar nemen om weer even 'de klokken gelijk te zetten' is net zo essentieel als met je kind naar de tandarts en de auto naar de garage brengen voor een beurt. Als je het laat versukkelen, kom je onherroepelijk in de problemen. Mocht je er echt niet (samen) uitkomen, dan kan coaching helpen om een betere balans te vinden tussen werk, gezin en relatie.
Dr. Esther Kluwer
Senior docent/onderzoeker Sociale Psychologie
Universiteit Utrecht
Jaarlijks vinden in Nederland ca. 60.000 echtscheidingen plaats. Als reden voor dit hoge aantal wordt vaak genoemd dat vrouwen een grotere economische zelfstandigheid hebben. De afgelopen decennia hebben steeds meer vrouwen zich op de arbeidmarkt begeven en naarmate vrouwen economisch zelfstandiger worden, wordt de barrière om te scheiden lager.
Een ander gevolg van de grotere economische zelfstandigheid van vrouwen is dat het aantal tweeverdienergezinnen is toegenomen. Steeds meer paren hebben te maken met een grote (over)belasting: allebei een drukke baan en daarnaast nog het huishouden en de zorg voor de kinderen. En, o ja, ook nog een relatie. Want laten we wel wezen: als je een deadline hebt en je kind is ziek, dan moet je partner het maar even zelf uitzoeken. Daar kun je dan niet ook nog eens aandacht voor opbrengen. Laat staan dat je tijd hebt om eens lekker samen een weekendje weg te gaan. Kortom, de relatie komt op het derde plan: eerst de kinderen en het werk (in wisselende volgorde) en dan de relatie.
Relatietevredenheid
Vooral partners met jonge kinderen hebben het zwaar te verduren als het gaat om de algehele belasting en dat zie je terug in de kwaliteit van hun relatie. Uit een langlopend onderzoek dat ik uitvoerde onder driehonderd echtparen blijkt dat de relatietevredenheid afneemt na de geboorte van het eerste kind. En dat niet alleen, jonge ouders zijn ook minder tevreden met hun seksleven, hebben vaker conflicten en gaan minder constructief om met die conflicten dan voor de geboorte van hun eerste kind. Hoewel kinderen een enorme bindende factor zijn in een relatie, betekent het hebben van kinderen tegelijkertijd een behoorlijke aanslag op je relatie.
Poepluiers
Hoe ga je om met de drukte van een baan en een gezin en hoe houd je je relatie leuk temidden van vergaderingen en poepluiers? Een goede relatie is de basis van een harmonieus werk- en gezinsleven, maar komt in de verdrukking in deze tijden van druk, druk, druk. Relaties gaan nu eenmaal niet vanzelf, daar moet je tijd en aandacht aan besteden. Regelmatig tijd voor elkaar nemen om weer even 'de klokken gelijk te zetten' is net zo essentieel als met je kind naar de tandarts en de auto naar de garage brengen voor een beurt. Als je het laat versukkelen, kom je onherroepelijk in de problemen. Mocht je er echt niet (samen) uitkomen, dan kan coaching helpen om een betere balans te vinden tussen werk, gezin en relatie.
Dr. Esther Kluwer
Senior docent/onderzoeker Sociale Psychologie
Universiteit Utrecht
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 3 februari 2009 om 10:17
dinsdag 3 februari 2009 om 10:20
Gelukkig doet hij nu wel zijn best om een leuke opa te zijn en geeft hij ook wel toe dat het niet goed was van hem. Als we een pittige discussie hebben dan zeg ik dat ook wel tegen hem dat ik het slecht vind dat hij zijn nieuwe relatie belangrijker vond dan de kinderen.
Stressed is just desserts spelled backwards
dinsdag 3 februari 2009 om 10:22
quote:Liv schreef op 03 februari 2009 @ 10:13:
[...]
Nou, een andere school, andere buurt etc. dát lijkt me nou n iet het ergste. Ouders kunnen ook sámen verhuizen, dan heb je dat ook. Dan is er altijd nog één stabiele factor ; het gezin .
Het gaat uiteraard om die scheiding en hoe je dat het meest soepel (als dat al kan) kan laten lopen, met name voor de kinderen. En dan vindt de één dat hij of zij juist bij de familie moet gaan wonen, de ander maakt een andere keuze. Is het één slechter dan het ander? Ik ben van mening van wél . Ik denk dat een goede band met beide ouders belangrijker is dan dat oma gemakkelijker op kan passen , of dat ma dan sneller bij haar zus op de koffie kan .
Ik denk niet dat je dat van buitenaf kunt beoordelen eerlijk gezegd.
Trouwens: er moet toch vaak sowieso wel verhuisd worden: moeder kan meestal niet in het oude huis blijven wonen.........
Pa ook niet ; die betaalt zich scheel aan alimentatie en heeft zorgplicht voor de kinderen uit zijn nieuwe gezin
Mij lijkt het zo dat als je verdrietig bent omdat papa en mama niet meer in heus wonen , het wel fijn is om ze - één voor één - zo vaak te zien als maar kan ; dat je even naar papa fietst na school , als je vanaf mama's huis naar school bent gegaan , ik noem maar wat . Of dat papa je naar de training brengt en dat je na de training weer bij mama slaapt ....
Dat soort " gewone " dingen zitten er niet in als je ver uit elkaar woont en de kans is dan erg groot dat de ouder die de kinderen het minst ziet een verwen/logeeradres wordt . Van opvoeden is dan geen sprake .
[...]
Nou, een andere school, andere buurt etc. dát lijkt me nou n iet het ergste. Ouders kunnen ook sámen verhuizen, dan heb je dat ook. Dan is er altijd nog één stabiele factor ; het gezin .
Het gaat uiteraard om die scheiding en hoe je dat het meest soepel (als dat al kan) kan laten lopen, met name voor de kinderen. En dan vindt de één dat hij of zij juist bij de familie moet gaan wonen, de ander maakt een andere keuze. Is het één slechter dan het ander? Ik ben van mening van wél . Ik denk dat een goede band met beide ouders belangrijker is dan dat oma gemakkelijker op kan passen , of dat ma dan sneller bij haar zus op de koffie kan .
Ik denk niet dat je dat van buitenaf kunt beoordelen eerlijk gezegd.
Trouwens: er moet toch vaak sowieso wel verhuisd worden: moeder kan meestal niet in het oude huis blijven wonen.........
Pa ook niet ; die betaalt zich scheel aan alimentatie en heeft zorgplicht voor de kinderen uit zijn nieuwe gezin
Mij lijkt het zo dat als je verdrietig bent omdat papa en mama niet meer in heus wonen , het wel fijn is om ze - één voor één - zo vaak te zien als maar kan ; dat je even naar papa fietst na school , als je vanaf mama's huis naar school bent gegaan , ik noem maar wat . Of dat papa je naar de training brengt en dat je na de training weer bij mama slaapt ....
Dat soort " gewone " dingen zitten er niet in als je ver uit elkaar woont en de kans is dan erg groot dat de ouder die de kinderen het minst ziet een verwen/logeeradres wordt . Van opvoeden is dan geen sprake .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
