Kinderen
alle pijlers
Heeft Sara Kroos gelijk?
woensdag 11 februari 2009 om 20:50
In de laatste viva las ik dit van Sara een aangezien ik "maar' een kind heb, kan ik er niet over mee praten,nouja niet grotendeeld.Nu vroeg ik mij, hoe andere hier tegen aan kijken. ik zal haar even citeren.
"Iemand zei mij ooit, een kind is een kind, twee kinderen zijn er tien.En dat kun je ook aflezen aan de bleke gezichten van de kersverse jonge papa's en mama's. Je kunt ze bijna horen denken als deze jaren maar doorkomen,als we deze jaren maar doorkomen.Maar nu nog even niet.Nu lopen de jonge gezinnen bepakt en bezakt met buggy's ,huggies en spit van het sjouwen in hun ruggies.Jonge gezinnen hebben het eigenlijk niet zo leuk.dat zal je ze echter nooit horen zeggen.Wat ik wel om heen hoor van de jonge gezinnen zijn termen als. ach je krijgt er zoveel voor terug.Dat is een typische papa/mama zin. Ik kan niet meer uit mijn ogen kijken van de vermoeidheid en ik geen moment voor mezelf,maar ach ik krijg er zoveel voor terug.Op vakantie hebben de jonge gezinnen het ook niet makkelijk.Eigenlijk zijn de niet zo blij dat ze op vakantie zijn.Het is iniedergeval niet hun vakantie.En je ziet gezinnen met kinderen boven de vijf naar hen kijken en denken,gelukkig hebben we dat gehad.Het is nog maar even tot de pubertijd -ook enig-en dan gaan ze het huis uit.En tot die tijd krijg je er zoveel voor terug.
"Iemand zei mij ooit, een kind is een kind, twee kinderen zijn er tien.En dat kun je ook aflezen aan de bleke gezichten van de kersverse jonge papa's en mama's. Je kunt ze bijna horen denken als deze jaren maar doorkomen,als we deze jaren maar doorkomen.Maar nu nog even niet.Nu lopen de jonge gezinnen bepakt en bezakt met buggy's ,huggies en spit van het sjouwen in hun ruggies.Jonge gezinnen hebben het eigenlijk niet zo leuk.dat zal je ze echter nooit horen zeggen.Wat ik wel om heen hoor van de jonge gezinnen zijn termen als. ach je krijgt er zoveel voor terug.Dat is een typische papa/mama zin. Ik kan niet meer uit mijn ogen kijken van de vermoeidheid en ik geen moment voor mezelf,maar ach ik krijg er zoveel voor terug.Op vakantie hebben de jonge gezinnen het ook niet makkelijk.Eigenlijk zijn de niet zo blij dat ze op vakantie zijn.Het is iniedergeval niet hun vakantie.En je ziet gezinnen met kinderen boven de vijf naar hen kijken en denken,gelukkig hebben we dat gehad.Het is nog maar even tot de pubertijd -ook enig-en dan gaan ze het huis uit.En tot die tijd krijg je er zoveel voor terug.
woensdag 11 februari 2009 om 21:03
Deels
Het is zwaarder dan je van te voren kunt inschatten (vond ik) maar dat vond ik één kind ook al. (veel wakker 's nachts)
Op vakantie vind ik het voordeel van 2 kinderen, dat ze met elkaar spelen, en dat ze dus niet steeds bij mama/papa komen voor een spelletje.
Als je goede afspraken maakt, heb je allebei tijd voor jezelf, kun je allebei een dag in het weekend uitslapen, heb je wél vakantie. Het voordeel van kleine kinderen is dat ze ook nog veel slapen, ook met vakantie. Als ze dat tegelijk doen, kan er één ouder een boek lezen en de ander even weg. Ofzoiets..
Ik heb tenminste altijd tijd voor mezelf gehad en herken me echt niet in het verhaal van Sara.
Ik kan me wél voorstellen, dat je er van de buitenkant zo tegenaan kijkt. En vergis je niet, Sara maakt een column, dan schop je natuurlijk tegen dingen aan, ook al denk je er zelf genuanceerder over.
Het is zwaarder dan je van te voren kunt inschatten (vond ik) maar dat vond ik één kind ook al. (veel wakker 's nachts)
Op vakantie vind ik het voordeel van 2 kinderen, dat ze met elkaar spelen, en dat ze dus niet steeds bij mama/papa komen voor een spelletje.
Als je goede afspraken maakt, heb je allebei tijd voor jezelf, kun je allebei een dag in het weekend uitslapen, heb je wél vakantie. Het voordeel van kleine kinderen is dat ze ook nog veel slapen, ook met vakantie. Als ze dat tegelijk doen, kan er één ouder een boek lezen en de ander even weg. Ofzoiets..
Ik heb tenminste altijd tijd voor mezelf gehad en herken me echt niet in het verhaal van Sara.
Ik kan me wél voorstellen, dat je er van de buitenkant zo tegenaan kijkt. En vergis je niet, Sara maakt een column, dan schop je natuurlijk tegen dingen aan, ook al denk je er zelf genuanceerder over.
Later is nu
woensdag 11 februari 2009 om 21:05
Sara Kroos heeft wél een kind. Ze had namelijk een relatie, en in die relatie kwam dat kind. Niet uit haar, maar uit haar vriendin. Van een vader zeg je toch ook niet, dat ie een soort van pleegkind bij een ex heeft, als hij gescheiden is?
En dat kind heeft ze dus ook een tijdje opgevoed, dat woonde bij haar inhuis. Geen idee of ze een omgangsregeling heeft.
En dat kind heeft ze dus ook een tijdje opgevoed, dat woonde bij haar inhuis. Geen idee of ze een omgangsregeling heeft.
Later is nu
woensdag 11 februari 2009 om 21:05
Ik herken er wel iets in hoor. Ik heb twee kinderen die maar 16 maanden verschillen in leeftijd; eentje is net drie geworden, tweede is dus anderhalf.
Pasgeleden logeerde de oudste anderhalve dag (maar) bij mijn zus en wat was dat rustig!!!! Vriend en ik keken elkaar die dag een paar keer aan en verzuchtten beide dat het met één kindje echt een stuk rustiger is.
Pasgeleden logeerde de oudste anderhalve dag (maar) bij mijn zus en wat was dat rustig!!!! Vriend en ik keken elkaar die dag een paar keer aan en verzuchtten beide dat het met één kindje echt een stuk rustiger is.
Poep, wie heeft jou gescheten?
woensdag 11 februari 2009 om 21:08
woensdag 11 februari 2009 om 21:10
Het beeld dat ze schetst komt in ieder geval overeen met mijn ervaringen met jonge gezinnen in mijn directe omgeving. Het blijkt met name een uitputtingsslag, waarbij ik mij regelmatig serieus afvraag of pa en ma wel blij zijn met de keuze voor kinderen of de klok liever vier jaar terug draaien.
Eén jonge moeder in mijn kennissenkring is er heel eerlijk over: als ze opnieuw zou kunnen kiezen zou ze nooit kinderen nemen. Ergens vind ik dat ongelooflijk verdrietig.
Ik heb dus ook even over de column nagedacht, na het lezen. Ben heel benieuwd hoe de reactie van jonge ouders is. Legt ze een vinger op de zere plek?
Eén jonge moeder in mijn kennissenkring is er heel eerlijk over: als ze opnieuw zou kunnen kiezen zou ze nooit kinderen nemen. Ergens vind ik dat ongelooflijk verdrietig.
Ik heb dus ook even over de column nagedacht, na het lezen. Ben heel benieuwd hoe de reactie van jonge ouders is. Legt ze een vinger op de zere plek?
woensdag 11 februari 2009 om 21:11
Voor mij heeft Sara wel gelijk (helaas).
Ik had het me echt heeeeeel anders voorgesteld.
Wil niet zeggen dat ik het echt niet leuk vind of dat ik er niet genoeg voor terugkrijg, maar ik vind dat je zo ontzettend veel moet geven. Bij mij zijn ze 16 en 18 nu en de leukste tijd was de basisschooltijd. Daar heb ik nog wel van kunnen genieten maar als ik alles van te voren geweten had...............?????
Ik had het me echt heeeeeel anders voorgesteld.
Wil niet zeggen dat ik het echt niet leuk vind of dat ik er niet genoeg voor terugkrijg, maar ik vind dat je zo ontzettend veel moet geven. Bij mij zijn ze 16 en 18 nu en de leukste tijd was de basisschooltijd. Daar heb ik nog wel van kunnen genieten maar als ik alles van te voren geweten had...............?????
woensdag 11 februari 2009 om 21:13
Ik heb geen kinderen, en zou het een verademend stuk tekst vinden als hij geschreven was door iemand met 2 kinderen. Soms heb ik namelijk wel het idee dat ouders vaak de schijn op willen houden terwijl het toch rete zwaar kan zijn, lijkt mij. En de zin: "Ach, je krijgt er zoveel voor terug", is ook een veelgehoorde opmerking. Zal overigens ook wel waar zijn, maar dat het af en toe gewoon eens helemaal niet leuk is, lijkt me alleen maar menselijk.
Maar goed, zelf heeft ze één kind, dus is het nog door een buitenstaander geschreven die zelf dus niet weet waar ze het over heeft, aanegzien de tekst puur gericht is op een gezin met 2 kinderen.
Maar goed, zelf heeft ze één kind, dus is het nog door een buitenstaander geschreven die zelf dus niet weet waar ze het over heeft, aanegzien de tekst puur gericht is op een gezin met 2 kinderen.
woensdag 11 februari 2009 om 21:13
quote:dreamer schreef op 11 februari 2009 @ 21:05:
Sara Kroos heeft wél een kind. Ze had namelijk een relatie, en in die relatie kwam dat kind. Niet uit haar, maar uit haar vriendin. Van een vader zeg je toch ook niet, dat ie een soort van pleegkind bij een ex heeft, als hij gescheiden is?
En dat kind heeft ze dus ook een tijdje opgevoed, dat woonde bij haar inhuis. Geen idee of ze een omgangsregeling heeft.
dan zit het zo, wist ik niet meer precies.
Kennelijk is de onderlinge relatie tussen Sara en dit kind niet zo intens dat zij snapt wat er bedoeld wordt met een opmerking als: ik krijg er zoveel voor terug!
Ik vind gewoon dat Viva deze griet eens moet lozen, meest waardeloze columniste ever.
Sara Kroos heeft wél een kind. Ze had namelijk een relatie, en in die relatie kwam dat kind. Niet uit haar, maar uit haar vriendin. Van een vader zeg je toch ook niet, dat ie een soort van pleegkind bij een ex heeft, als hij gescheiden is?
En dat kind heeft ze dus ook een tijdje opgevoed, dat woonde bij haar inhuis. Geen idee of ze een omgangsregeling heeft.
dan zit het zo, wist ik niet meer precies.
Kennelijk is de onderlinge relatie tussen Sara en dit kind niet zo intens dat zij snapt wat er bedoeld wordt met een opmerking als: ik krijg er zoveel voor terug!
Ik vind gewoon dat Viva deze griet eens moet lozen, meest waardeloze columniste ever.
woensdag 11 februari 2009 om 21:16
Ik vind zelf de opmerking "je krijgt er zoveel voor terug" ook niets. Ik vind het leuk, kinderen hebben (heb ze nu in de basisschool leeftijd en zie hierboven dat ik NU dusmoet genieten )
Zoals ik al eerder zei: ze maakt een column en schopt tegen dingen aan. En kennelijk denkt ze dat je met één kind er meer voor terugkrijgt (of minder opgeeft) dan met 2 kinderen.
Ik heb dat opgeven echt nooit als probleem ervaren, trouwens.
Zoals ik al eerder zei: ze maakt een column en schopt tegen dingen aan. En kennelijk denkt ze dat je met één kind er meer voor terugkrijgt (of minder opgeeft) dan met 2 kinderen.
Ik heb dat opgeven echt nooit als probleem ervaren, trouwens.
Later is nu
woensdag 11 februari 2009 om 21:17
Ik vind het hier wel zwaar moet ik zeggen (1 kind, 2e op komst). Ik ben nu al bang voor de 2e... (en ja, het is erg gewenst, maar ik zie wel op tegen de eerste jaren). Het ligt er denk ik ook aan hoe leuk je zorgen vindt. Ik vind het een ramp, ben gewoon geen zorg-moeder. Man daarentegen zorgt voor zoon met 2 vingers in zijn neus. Zit mij serieus heel verbaasd aan te kijken als ik zeg dat ik een dag op kantoor véél minder zwaar vind dan een dag voor Kruimel zorgen. Maar het slaapgebrek... tsja... daar heeft man ook last van!
woensdag 11 februari 2009 om 21:19
quote:dreamer schreef op 11 februari 2009 @ 21:16:
Zoals ik al eerder zei: ze maakt een column en schopt tegen dingen aan.
en dat vind ik nou juist zo irritant, want het is zo lekker makkelijk, gewoon een beetje je gal spuien.
Kijk als ze nou eens ergens een duidelijk punt mee maakte, in plaats van alleen haar eigen halfbakken waarheid te ventileren.
Zoals ik al eerder zei: ze maakt een column en schopt tegen dingen aan.
en dat vind ik nou juist zo irritant, want het is zo lekker makkelijk, gewoon een beetje je gal spuien.
Kijk als ze nou eens ergens een duidelijk punt mee maakte, in plaats van alleen haar eigen halfbakken waarheid te ventileren.
woensdag 11 februari 2009 om 21:21
Ik kan me best wel vinden in dat stukje. Mijn kinderen zijn 1 en 3. (2 meiden, echte meiden, gillen, drama, prinsessengedrag etc.) ik ben alleenstaand sinds een half jaartje en ik vind het toch ZWAAR. Ik kijk met jaloezie naar mensen met schoolgaande kinderen. De dagen duren eeuwig. Ik moet echt bijkomen in het weekend om de week dat ik even alleen ben. Kleine kinden zuigen je leeg (letterlijk en figuurlijk)
En Natuurlijk kan ik ze niet missen, wil ik ze nooit kwijt etc etc etc. Maar ik ben blij dat de oudste inmiddels iets als een "verstand" aan het ontwikkelen is en er dus soms wat uit te leggen is. Kleine kindern zijn zo primair, en zijn het centum van hun eigen universum.
Als ik soms even alleen met "slechts" 1 kind ben geniet ik daar enorm van. Echt zo makkelijk dan, "maar" 1 kind.
En Natuurlijk kan ik ze niet missen, wil ik ze nooit kwijt etc etc etc. Maar ik ben blij dat de oudste inmiddels iets als een "verstand" aan het ontwikkelen is en er dus soms wat uit te leggen is. Kleine kindern zijn zo primair, en zijn het centum van hun eigen universum.
Als ik soms even alleen met "slechts" 1 kind ben geniet ik daar enorm van. Echt zo makkelijk dan, "maar" 1 kind.
woensdag 11 februari 2009 om 21:21
Wij hebben 4 jaar lang 1 kind gehad en sinds een half jaar 2 kinderen. De tijd met 1 kind ervaar ik nu als heel bijzonder. De tijd met de 2 kinderen ook.
Uiteraard is 2 kinderen zwaarder dan 1 kind, je moet ook aan twee keer zoveel dingen denken en twee keer zoveel dingen regelen.
Zelf vind ik ook niet dat we gelukkiger zijn met twee kinderen dan met 1 kind. Wel anders gelukkig, het geeft weer een nieuwe dimensie aan het leven/aan ons gezinsleven. Maar met die ene waren we net zo gelukkig als nu met twee.
Maar ik zou dan ook weer niet willen zeggen dat we die tweede niet hadden hoeven krijgen, daar moet ik dan weer niet aan denken. Weet niet zo goed hoe ik het verder moet omschrijven wat ik bedoel.
Dat sjouwen enzo valt verder wel mee. Maar dat komt omdat we de kinderen niet al te dicht op elkaar hebben gekregen. Vermoeidheid valt daardoor ook mee vind ik.
Uiteraard is 2 kinderen zwaarder dan 1 kind, je moet ook aan twee keer zoveel dingen denken en twee keer zoveel dingen regelen.
Zelf vind ik ook niet dat we gelukkiger zijn met twee kinderen dan met 1 kind. Wel anders gelukkig, het geeft weer een nieuwe dimensie aan het leven/aan ons gezinsleven. Maar met die ene waren we net zo gelukkig als nu met twee.
Maar ik zou dan ook weer niet willen zeggen dat we die tweede niet hadden hoeven krijgen, daar moet ik dan weer niet aan denken. Weet niet zo goed hoe ik het verder moet omschrijven wat ik bedoel.
Dat sjouwen enzo valt verder wel mee. Maar dat komt omdat we de kinderen niet al te dicht op elkaar hebben gekregen. Vermoeidheid valt daardoor ook mee vind ik.
woensdag 11 februari 2009 om 21:22
hier 3 kinderen onder de 4. En ja, regelmatig zit ik in de overleefstand en denk ik "waar zijn we aan begonnen?!". Tijd voor mezelf heb ik niet tot nauwelijks, het is vaak politieagentje spelen en als we maar iets willen doen, is het meteen een hele onderneming. Daarbij; een nacht gewoon doorslapen (laat staan uitslapen) ken ik niet meer.
Maar echt, echt, echt, uit de grond van mijn hart: ik geniet ook ontzettend veel van de kinderen en van onze gezinssituatie, dus ik heb geen spijt. Nog geen klein beetje. Er staan daar te veel mooie momenten tegenover.
Het enige wat ik me wel eens afvraag is of er toch iets meer leeftijdsverschil tussen de kinderen had moeten zitten.
Daarnaast wil ik even zeggen dat ik vaak ouders met één kind meer zie stressen, dan dat wij zelf doen. Hoe meer kinderen, hoe relaxter je wordt. Je moet wel...
Oja, en ik had het niet zonder mijn man kunnen doen, die is echt een superpapa.
Maar echt, echt, echt, uit de grond van mijn hart: ik geniet ook ontzettend veel van de kinderen en van onze gezinssituatie, dus ik heb geen spijt. Nog geen klein beetje. Er staan daar te veel mooie momenten tegenover.
Het enige wat ik me wel eens afvraag is of er toch iets meer leeftijdsverschil tussen de kinderen had moeten zitten.
Daarnaast wil ik even zeggen dat ik vaak ouders met één kind meer zie stressen, dan dat wij zelf doen. Hoe meer kinderen, hoe relaxter je wordt. Je moet wel...
Oja, en ik had het niet zonder mijn man kunnen doen, die is echt een superpapa.
woensdag 11 februari 2009 om 21:26
Ik kom er ronduit voor uit dat ik een kind al zo zwaar vind dat ik geen tweede aandurf. Los van andere medische redenen. Mij niet gezien. Hij is nu bijna 4 en pas sinds een jaar kan ik er echt van genieten. Daarvoor waren het voornamelijk de zorgen die de overhand hadden. Het is gewoon zwaar, een kind hebben. Maar ik zou nooit het terug willen draaien. Hij is ook wel weer mijn zonnetje in huis met al zijn boevenstreken en ondeugende lach
woensdag 11 februari 2009 om 21:26
Ik herken me er dus helemaal niet in. We hebben 2 kinderen waarvan de oudste net 2 is en de jongste bijna een half jaar. Dus in de doelgroep waar Sara Kroos het over heeft.
Ik durf eerlijk te zeggen dat ik nog nooit zo gelukkig ben sinds de kinderen er zijn. Het klopt wel dat het druk is, de eerste viel nog wel mee maar met 2 ben je vaak druk.
Het zal een beetje per persoon verschillen, ik leef er echt van op dat ik voor ze mag zorgen ondanks slapeloze nachten, poepluiers en brullende kinderen.
Toch kan ik me wel voorstellen dat het voor personen die meer waarde aan hun eigen tijd hechten een stuk minder leuk is.
Ook denk ik dat de leeftijd mee speelt. Als je wat ouder bent (half 30 ofzo) dan ben je al zo gewend aan je eigen leven en ben je wat minder flexibel over het algemeen.
Ik durf eerlijk te zeggen dat ik nog nooit zo gelukkig ben sinds de kinderen er zijn. Het klopt wel dat het druk is, de eerste viel nog wel mee maar met 2 ben je vaak druk.
Het zal een beetje per persoon verschillen, ik leef er echt van op dat ik voor ze mag zorgen ondanks slapeloze nachten, poepluiers en brullende kinderen.
Toch kan ik me wel voorstellen dat het voor personen die meer waarde aan hun eigen tijd hechten een stuk minder leuk is.
Ook denk ik dat de leeftijd mee speelt. Als je wat ouder bent (half 30 ofzo) dan ben je al zo gewend aan je eigen leven en ben je wat minder flexibel over het algemeen.
