Man en zijn zus, wat te denken?

Hoi allemaal. Na lang aan mezelf twijfelen, heb ik toch besloten om hier een topic te openen. Misschien dat een andere kijk op de situatie mij ook wat helderheid kan brengen.
Om met de deur in huis te vallen: mijn man is naar mijn idee veel te close/intiem met zijn zusje.
Dit is echt al jaren zo, en in het begin dacht ik dat het wel minder zou worden naarmate onze relatie serieuzer werd, na de komst van kinderen enz. Maar nee.

Ik heb al zo vaak een opmerking gemaakt en ben zelfs ronduit kwaad geworden, maar het wordt door iedereen gewoon wat weggewuifd of er wordt een grapje van gemaakt.

Wat voorbeelden:
-begroeten. Als ik mijn broer en zus lang niet gezien heb, krijgen ze hooguit een knuffel. Wij zijn niet zo klef. Mijn man en zijn zusje vliegen elkaar om de hals en zoenen elkaar gewoon op de mond!
Dat is toch niet normaal?!

-contact. Ik bel, app of mail mijn broer en zus zo af en toe en lees op facebook wat ze zoal beleven. Af en toe met verjaardagen zien we elkaar live.
Mijn man en zijn zusje zien elkaar wekelijks, appen dagelijks en zijn op verjaardagen niet bij elkaar weg te slaan.

-algemene omgang. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar ze zijn gewoon niet nornaal met zn tweetjes! Er zijn bij mijn schoonouders 5 kinderen. 4 zoons, waarvan mijn man de jongste is, en dan het zusje. De overige broers hebben minder contact met zowel mijn man als het zusje. Volgens hen zijn (en ik citeer mijn oudste zwager:) "die twee al van kleins af aan zo klef als wat. Dat ze ooit nog allebei getrouwd zijn, mag een wonder heten."
Dit was bedoeld als grapje, maar is eigenlijk gewoon waar! Ook mijn schoonouders zeggen er niks van. Niemand kijkt raar op als ze weer zo'n klef-moment hebben, behalve ik en de man van mijn schoonzus. Hij vindt het ook niet normaal, maar weet ook jiet wat hij er mee moet.

Ben ik nou zo paranoïde, of is dit echt niet normaal?

Jemig, ik ben echt kapot nu. Vooral emotioneel uitgeput.  Zowel mijn eigen emoties als die van ex- schoonouders vlogen alle kanten op.
Ik ben na het gesprek eerst even een tijdje thuis in bed gaan liggen. Alleen, deuren op slot en telefoon uit. Lig er nog steeds, met mobiel.

Bij schoonouders stond ex me al buiten op te wachten, duidelijk in de stress. Probeerde me nog om te praten om het niet te vertellen, maar toen ik zei dat het niet anders kon, ook vanwege de kinderen en wat die er van meekrijgen, was hij ineens een stuk menselijker dan de afgelopen dagen. Hij stond volgens mij op het punt om te gaan huilen en zei dat hij dit nooit zo gewild heeft enz.
Toen zijn we dan eindelijk naar binnen gegaan.

Schoonouders waren zenuwachtig en stil, dus ik ben begonnen met vertellen dat we gaan scheiden. Op dat moment was ik nog vrij helder eigenlijk en kon ik ook nog gewoon vertellen dat ex al jaren gevoelens voor een ander heeft.
Schoonouders waren teleurgesteld en schoonmoeder pinkte wat traantjes weg. Zei dat ze dat zo jammer vond. Toen heb ik gezegd dat het ergste nog moest komen en dat ex dat zelf mocht vertellen, voor zover zij dat nog niet wisten.
En ik werd weer boos/ verdrietig/ misselijk toen ik hem dat hardop hoorde zeggen. Maar het eerste wat ik wilde weten, was of zij het wisten. En gezien hun reactie, hebben ze niet geweten hoe ver het ging tussen ex en zus.

Ik ga het gesprek niet letterlijk neertypen, maar  het gedrag wat zij zagen op visites enzo, ging al zo ver terug, dat ze dachten dat dat er gewoon bijhoorde tussen die twee. Ze wisten wel dat ze hechter dan normaal waren, maar omdat ze uiteindelijk wel beide een gezin kregen, hebben ("of misschien wilden") ze daar verder niets achter gezocht.

Schoonmoeder was vooral erg verdrietig en in shock. Schoonpa wist niet wat hij er mee moest en werd boos. Bleef maar zeggen dat dat toch niet kan en wat nu dan?
Ik heb aangegeven dat het tot vandaag voor mij niet duidelijk was in hoeverre zij op de hoogte waren, en dat ik daarom ook met gemengde gevoelens daar zat. Dat ik het gevoel had dat iedereen het wist en tegen me loog.
Dat werd (gelukkig) meteen ontkend, dat het zó ver ging wisten ze niet, en keuren ze ook absoluut niet goed.

Ondanks zijn eerste tekenen van gevoel, zat ex er uiteindelijk weer als een zoutzak bij terwijl vooral zijn vader hem liet weten wat hij ervan dacht.
Zijn fantastische reactie: "Ja wij doen het toch ook niet expres?! Je kunt niet kiezen op wie je verliefd wordt." En hop, hij stampte weer weg.
En toen was ik er wel klaar mee. Ik heb gezegd tegen schoonouders dat we nog wel weer even contact hebben als alles wat bezonken is.

Ik snap echt die reactie van ex niet. Hij is de laatste maanden sowieso wel wat meer in zichzelf gekeerd geweest, weinig interesse in andere dingen, inclusief de kinderen. Maar als ze dan iets met hem wilden doen, was hij er wel gewoon met z'n hoofd bij.  Hij leek dan niet afwezig ofzo.
En nu ineens lijkt het alsof niks hem nog iets kan schelen. Het huis: ok. Mediator: best. Hulp voor kindjes dmv gesprek bij (kinder) psycholoog: als jij dat nodig vindt...
En juist die onverschilligheid maakt me zó ontzettend boos! Het liefst zou ik hem keihard in z'n smoel slaan, alleen maar om een normale  reactie te krijgen, waar nog iets van leven in zit.

Ik wil nog zoveel meer schrijven, maar ben er voor nu echt klaar mee. Bovendien is het al meer dan genoeg tekst geworden, dus dankjewel aan iedereen die de moeite neemt om het nog te lezen.