verdorie ...... en nu ?

Hallo iedereen!!,



ik heb al eerder en topic geopend met dit onderwerp, ik heb er wel naar gezocht maar ik kon hem niet meer vinden. bovendien ben ik een beetje overstuur en weet ik me echt even geen raad meer..



Oke ik volg drie dagen in de week therapie..

Deeltijdtherapie, en dat houd in dat je verschillende soorten therapien krijgt van verschillende soorten therapeuten. Ik zit daarbij wel in een groep.. En de groep is altijd hetzelfde bij elke therapie...



Nu heb ik ook een hoofdbehandelaar.. is een vrouwlijke therapeute.. ik ben ook een vrouw.

Toen ik haar voor het eerst zag dacht ik jeetje!!!! Wat een vrouw!!! wie is dit ????

Alleen toen zag ik haar op de gang, ik wist niet dat zij mijn therapeute was... er lopen daar honderde mensen, dus het had net zo goed een cliente kunnen zijn... Maar goed liefde op het eerste gezicht dus...Ik liep toen mijn allereerste therapie binnnen en jahoor.. zij was mijn therapeute...



Ik dacht Nee dit kan niet, dus klaar geen gevoelens hebben..

Dat ging een tijdje goed, tot dat het opviel dat zij in de kantine in onze pauze ook de hele tijd naar ij aan het kijken was..

Verders weet ze niet hoe ze opme moet reageren.. word ze verlegen van me, ze weet zich geen houding te geven.. zegt dingen die ze eigenlijk niet hoort te zeggen...Maar goed..

Ik heb me anderhalve maand heel sterk gehouden..

Ondanks dat ik haar signalen vreemd vond.. wilde ik alles zo klein mogelijk houden en klaar.. punt...



Anderhalve week geleden, wilde ik haar even spreken omdat het niet goed met me ging... Ook in de groep ging het niet goed... en ik vond dat ik dat met haar moest bespreken omdat ik niet anders wist wat ik moest doen.. ik vroeg haar dus even van:

Kan ik je even spreken ?? Waarop zij mij echt met enorme verschrikte ogen aankijkt, en nerveus reageerd dat ze vandaag geen tijd had....

Ik vroeg haar dus of het anders een andere dag in de week kon.. en ze reageerde weer verschrikt en zei dat ze de rest van de week ook vol zat...



Ik vond dit een hele rare reactie alsof ze ergens bang voor is o.i,d

Verder zijn er tussen toen en nu ook nogal een aantal rare dingen gebeurd...Maar goed.. vandaag zat ik er zo erg mee dat ik het wilde vertellen.. IK ben belangrijk en mijn therapie is belangrijk en niet mijn verliefdheid...

Dus ik ging naar haar kantoor daarnet.. klopte aan.. en ze zat met een andere therapeute te praten dus ik zei sorry dat stoor.. maar ik zou graag een afspraak willen maken met je ...

Ze keek me wederom erg verschrikt aan en zei : ehhh ik zit nu in bespreking en heb zo ook een afspraak... weer deed ze dus raar...



ze ontwijkt me dus een beetje.. en ik weet nu echt niet meer wat ik moet doen ....Ik raak een beetje in paniek..Natuurlijk weet ik dat ze als ze gevoelens heeft daar nooit eerlijk in zal zijn, en dat hoeft voor mij ook niet, want ikwilgewoon mijn therapie kunnen volgen...

ik had gehoopt dat ze gewoon met me wilde praten.. En dat we naar een oplossing kunnen zoeken...



Help .......zucht

Hey blaze!



ik heb het gevoel dat jij me tenminste een beetje begrijpt...

Misschien zie ik dingen ook wel wat rooskleuriger..

Maar sommige dingen zijn gewoon feitelijk wat er gebeurd, zoals wat je ook al terug haalde dat ze anders doet als er een andere therapeut bij zit...



Weetje.. ik wil helemaal niet perse bewijzen dat zij wel gevoelens voor mij heeft.. het enige wat ik doe is vertellen wat zij doet.. en dat ik het vreemd vind..

Waarom ik soms zo tegen reacties in ga hier is omdat jullie bij voorbaat al denken dat ik ALLES door een roze bril zie...



ik heb ook al geschreven dat ik dat enigzinds begrijpelijk vind..

jullie kennen mij immers niet persoonlijk en het is een hele makkelijke aanname, om te zeggen, wanneer iemand verliefd is dat iemand alles door een roze bril ziet...



ik zie heus wel het verschil wanneer ze normaal doet, wanneer ze me normaal aankijkt of wanneer ze een vreemde reactie geeft..



Ik wil helemaal niet alles in mijn straatje praten.. Want de dingen zijn zoals ze zijn..Wat heb ik er aan om in iets te geloven, waarvan de werkelijkheid anders is..



En als ik dat zou willen.. dan had ik jullie toch ook niet om advies gevraagt? dan had ik net zo goed helemaal niets kunnen ondernemen aangezien ik de antwoorden toch allemaal al had..



Ik vind het gewoon niet zo fijn dat er gedaan word alsof ik alles Alleen maar door een roze bril zie...Het voelt alsof ik een beetje belachelijkl gemaakt word, terwijl ik me toch wel degelijk afvraag of jullie het ook allemaal zo precies 'goed' hadden gedaan in mijn situatie...



ik hoef heus niet dat er alleen maar met mijn mond word mee gepraat.. maar het gaat de manier waarop er dingen geschreven worden...



Misschien is het wel helemaal niet goed om zoiets hier neer te zetten.. aangezien er gelijk oordelen en te veel aannamens zijn over hoe ik dingen wel of niet zie..

Wat misschien wel logisch is omdat jullie er niet bij zijn wanneer er dingen gebeuren...



Misschien ben ik er ook wel te veel mee bezig.. de reden daarvan ?? ik ben veel te bang dat ik te verliefd ga worden, en dat ik me in een situatie ga bevinden waar ik niet meer uit kom, en waardoor ik misschien wel heel veel pijn en verdriet ga krijgen.. In zo een therapie word je automatisch heel erg kwetsbaar door alles wat je met de therapeuten en je mede groepsgenoten deelt...



Ik schrik soms van de manier waarop de desbetreffende therapeut met mij omgaat, de dingen die ze zegt en hoe ze dus op me reageerd..Ik schrik daarvan omdat ik juist voor de signalen die ze me geeft heel gevoelig ben.. en ik ben bang dat er straks misschien ook niet goed mee omgegaan word...

Ook omdat ik haar nu niet echt professioneel vind, hoe ze met me omgaat qua geen tijd voor me willen vrijmaken, en juist geen afstand nemen, maar toenadering zoeken..

Ik raak daar een beetje in paniek van.. Omdat ik niet in een rare bizarre situatie terrecht wil komen... waarin ik helemaal in de knoop lig met mijn gevoelens...



Zo een therapie haalt veel gevoelens naar boven over bepaalde dingen die ik aan het verwerken ben...



En ja er is een tweestrijd in mij gaande...

Natuurlijk vind ik het enerzijds heel fijn hoe ze tegen me doet, die aparte dingen dan, waarvan ik het idee heb dat het niet helemaal klopt.. dat komt omdat ik verliefd ben.. en het is fijn als het lijkt of iets misschien wederzijds is...Het is altijd fijn om bepaalde bevestigingen te krijgen...Ik denk dat iedereen dat fijn zou vinden als je verliefd bent



Aan de andere kant, raak ik dus in paniek, omdat ik weet dat deze situatie helemaal niet goed voor me is.. Omdat ik niet weet of ze, als ik het met haar ga bespreken er profesioneel mee omgaat.. omdat zo een verliefdheid je nog kwetsbaarder maakt.. Omdat ik niet een verliefdheid wil hebben die nooit beantwoord kan worden, ongeacht of ze het wel of niet voor mij voelt..

Hai tangerine..



Ja ik voel me ook aangevallen..

Het is gewoon niet fijn wanneer er alleen maar gezegd word dat ik ALLEs door een roze bril zie.. snap je??



Tuurlijk begrijp ik dat het logisch is om te denken.. vooral als je iemand niet kent, en vooral als de persoon verliefd is in zo een situatie..



Waar het mij omgaat is dat ik daardoor alleen maar reacties krijg dat ik alles inprincipe verkeerd zie.. ik word dus niet serieus genomen in de dingen die ik zie..

Terwijl ik me echt afvraag of het wel juist is hoe mijn therapeute doet.. en of ik het werkelijk allemaal verkeerd zie..

Want sommige dingen zijn gewoon feitelijk gebeurd.. dingen die ik niet anders kan maken.. inderdaad dat ze geen tijd voor me vrij wilt maken en dat ze anders tegen me doet wanneer een andere therapeut er bij is...De dingen die ze zegt kloppen ook niet.. Je mag geen toenadering zoeken tot clienten.. terwijl zij wel zegt dat ze graag haar armen om me heen zou willen slaan etc.. haar gedachten ventileerd ze naar mij toe, terwijl ze dat niet mag, hoe lief ik het ook vind.. feit is daar dat ik er van in de war raak.. terwijl ik wel degelijk denk dat zij doorheeft dat ik gek op haar ben..

Een therapeute mag niet eens bij ons vragen of we naar de kapper zijn geweest bijwijze van...

Hoi iedereen,



Nou, ik heb de stoute schoenen aangetrokken...

ik was het zat om telkens maar in onzekerheid te zitten en bedacht me dus dat het beter was om het te gaan vertellen..

Mijn therapie voorop.. dat vind ik het belangrijkste..



Ik ben in eerste instantie naar mijn groepswerker gegaan, zij is ook onze therapeute en werkt veel samen met onze hoofdbehandelaar, de vrouw waar ik dus gek op ben..



Ik vertelde haar over de situatie, over de dingen die er zijn gebeurd..

Over dat ik al twee keer een afspraak had proberen te maken etc..

Zij vond het allemaal erg vreemd, maar ze bleef heel relaxt, en samen besloten we om met haar te gaan praten...



De vrouw waar ik gek op ben, onkende uiteraard alles, maar het ergste van alles was dat ze zei dat ze niets door heeft gehad..Overigens confronteerde ik haar met haar gedrag, daar werd niet door haar op gereageerd, ze sprak er telkens over heen en zei alleen maar: het lijkt me verstandig om het in de therapie over jouw gevoelens te hebben, en dat je blijft vertellen wat je aan mij beleeft.. Ook de groepswerker laat me merken dat ze het allemaal maar een beetje vreemd vind, maar helpt ons beide..





Al Mijn groepsgenoten weten het nu overigens ook..

Toen ik hun vertelde over mijn verliefdheid vertelden hun op hun beurt dat ze dit al door hadden gehad, en ook dat ze duidelijk hebben gezien dat er wat tussen haar en mij gaande was..maar dat ze dit niet durfde uit te spreken, bang om het verkeerd te hebben..



Verder is de verstandshouding nu gewoon goed.

Ik merk nog steeds dat ze soms nerveus en onzeker van me word..

en soms blijft ze me ook nog steeds te lang aankijken..

meestal als daar geen aanleiding voor is.. dan kijkt ze mij terwijl andere groepsgenoten in gesprek zijn lang aan..



ik probeer dat te negeren, en kijk optijd weg



heb een afspraak met mezelf gemaakt dat als ik weer signalen oppik dat ik dit gelijk aan haar vertel, en dat het voor mij verwarrend is..

tot nu toe gaat het goed..



Het probleem ligt nu niet meer bij mij, maar bij haar..