Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
vrijdag 24 november 2017 om 19:32
Dit herken ik. Ik zie er vaak erg tegenaan maar soms valt het ineens mee. Hangt er ook vanaf naast wie je zit vind ik. Maar ik vind het vaak de hel.
vrijdag 24 november 2017 om 20:50
Verkapte TVP.
Maar, ik denk dat het wel bij jou ligt. Ik denk dat het enerzijds te maken heeft dat door veel interesse te tonen, maar weinig interesse op te eisen, mensen je niet serieus nemen. Daarnaast denk ik dat mensen mee daardoor ook geen connectie met je vinden.
Maar, ik denk dat het wel bij jou ligt. Ik denk dat het enerzijds te maken heeft dat door veel interesse te tonen, maar weinig interesse op te eisen, mensen je niet serieus nemen. Daarnaast denk ik dat mensen mee daardoor ook geen connectie met je vinden.
spell68 wijzigde dit bericht op 24-11-2017 21:44
63.83% gewijzigd
dinsdag 28 november 2017 om 12:42
Heel herkenbaar (alweer)
Hebben jullie dat ook dat je even moet wennen als dingen anders gaan dan normaal?
Ik heb 2 kinderen van 13 en 8 jaar.
Dinsdags is mijn vrije dag. Nu werd mij gisteren gevraagd of ik vandaag kan werken en dan heb ik woensdag (morgen dus) vrij. Dus even met thuisfront overlegd en dat lukt wel. Is geen probleem en ik vind het ook niet erg, maar ik moest echt even aan het idee wennen.
Zoon vindt het overigens geweldig. Want op dinsdag kan lang niet iedereen afspreken, en op woensdag kunnen veel meer kinderen.
Hebben jullie dat ook dat je even moet wennen als dingen anders gaan dan normaal?
Ik heb 2 kinderen van 13 en 8 jaar.
Dinsdags is mijn vrije dag. Nu werd mij gisteren gevraagd of ik vandaag kan werken en dan heb ik woensdag (morgen dus) vrij. Dus even met thuisfront overlegd en dat lukt wel. Is geen probleem en ik vind het ook niet erg, maar ik moest echt even aan het idee wennen.
Zoon vindt het overigens geweldig. Want op dinsdag kan lang niet iedereen afspreken, en op woensdag kunnen veel meer kinderen.
woensdag 29 november 2017 om 13:12
Dat heb ik ook altijd hoor Winters, m'n man noemt me altijd autist waar ik vervolgens boos om word uiteraard. Of dan zegt hij dat ik niet van verrassingen hou. Nou, een onverwachte verjaardag van je doodsaaie schoonbroer noem ik geen verrassing!
Pfff, aanstaande zaterdag een verjaardag van een gezamenlijke vriend (van m'n mans kant) waar ik nu al tegenop zie. Het hele huis zit stampvol en dan de helft daarvan zijn mensen die niet bepaald sympathiek zijn. En tot overmaat van ramp moet ik ook nog in m'n eentje binnen komen omdat m'n man eerst ergens anders naar toe moet en als hij mij dan moet ophalen moet hij een eind omrijden dus we komen allebei apart daar naar toe, hellup!
Pfff, aanstaande zaterdag een verjaardag van een gezamenlijke vriend (van m'n mans kant) waar ik nu al tegenop zie. Het hele huis zit stampvol en dan de helft daarvan zijn mensen die niet bepaald sympathiek zijn. En tot overmaat van ramp moet ik ook nog in m'n eentje binnen komen omdat m'n man eerst ergens anders naar toe moet en als hij mij dan moet ophalen moet hij een eind omrijden dus we komen allebei apart daar naar toe, hellup!
woensdag 29 november 2017 om 13:26
@winters: Ik heb sowieso moeite met veranderingen en ben ook autist (vastgesteld). Vandaag heb ik vrij en om 09.30 uur belde mijn moeder aan. Ze was iets vergeten op te halen wat ze gisteravond hier had laten liggen. Ik lag nog te slapen, rolluiken waren nog dicht. Ten 1e schrik ik me rot van de bel. Eerst deed ik niet open, pas toen ze riep dat zij het was. Ik kwam duizelig uit mijn bed, heb ik altijd als ik snel moet opstaan. Ze ging wel gelijk weer weg na het ophalen en begrijpt het ook. Maar dan voel me even héél kriegel. Ben nog maar even terug gaan uitrekken.
@Doubletree20: Ik ben Zaterdag ook uitgenodigd voor een feest. Stiefzus wordt 50. Een mijlpaal. Van het weekend liet ze het op Facebook weten en ik heb nog steeds niet beantwoord. Ik kan slecht beslissen terwijl ik al lang weet dat ik geen zin heb. Vorige keren zat ik er ook voor spek en bonen bij. Wat doe ik daar? Ik kan toch geen gesprek volgen door de rumoerigheid. Mijn moeder gaf me al een cadeautip. Dan voel ik me weer zo verplicht om te gaan. Terwijl ik niet het gevoel heb dat ik er toe doe voor die mensen.
@Doubletree20: Ik ben Zaterdag ook uitgenodigd voor een feest. Stiefzus wordt 50. Een mijlpaal. Van het weekend liet ze het op Facebook weten en ik heb nog steeds niet beantwoord. Ik kan slecht beslissen terwijl ik al lang weet dat ik geen zin heb. Vorige keren zat ik er ook voor spek en bonen bij. Wat doe ik daar? Ik kan toch geen gesprek volgen door de rumoerigheid. Mijn moeder gaf me al een cadeautip. Dan voel ik me weer zo verplicht om te gaan. Terwijl ik niet het gevoel heb dat ik er toe doe voor die mensen.
woensdag 29 november 2017 om 14:01
Hondenmens; dat heb ik ook altijd, het gevoel dat ik er voor spek en bonen bij zit. Wat ook eigenlijk zo is want ik zeg nooit een woord als ik me niet op m'n gemak voel tussen veel mensen die ik niet of nauwelijks ken. Zeker als je ook nog eens kliekjes hebt. Iedereen heeft dan iemand waar hij of zij mee kletst behalve jij... Dan voel ik me altijd zo ongemakkelijk en schaam ik me voor mezelf. Het is dan echt een kwestie van tijd uitzitten en vervolgens als ik thuis ben voel ik me weer minderwaardig over mezelf.
Op verjaardagen waar ik me wel op m'n gemak voel ben ik het altijd vrij snel weer beu. Na een uur heb ik het dan wel weer gezien maar aangezien een uur wel zeer kort is kan ik 2 uur ook nog wel overleven maar dan heb je m'n man weer die overal blijft plakken, grrr!
Kan me voorstellen dat je tegen die verjaardag van je stiefzus op ziet. Is het ook een mogelijkheid om even te gaan? Dan heb je toch je gezicht laten zien en is het voor jezelf ook nog draaglijk. Desnoods verzin je een smoes of zeg je dat je je echt niet lekker voelt en daardoor niet te lang blijft. Tenzij je net als mij die smoes wel vaker gebruikt en nu echt door de mand gaat vallen
Op verjaardagen waar ik me wel op m'n gemak voel ben ik het altijd vrij snel weer beu. Na een uur heb ik het dan wel weer gezien maar aangezien een uur wel zeer kort is kan ik 2 uur ook nog wel overleven maar dan heb je m'n man weer die overal blijft plakken, grrr!
Kan me voorstellen dat je tegen die verjaardag van je stiefzus op ziet. Is het ook een mogelijkheid om even te gaan? Dan heb je toch je gezicht laten zien en is het voor jezelf ook nog draaglijk. Desnoods verzin je een smoes of zeg je dat je je echt niet lekker voelt en daardoor niet te lang blijft. Tenzij je net als mij die smoes wel vaker gebruikt en nu echt door de mand gaat vallen
woensdag 29 november 2017 om 17:40
Doubletree20: Ik ben vorige keer ook "maar" anderhalf uur gegaan. Toen moest ik de volgende dag ook werken. Nu niet. Zit eraan te denken om terug te reageren via Facebook dat ik maar een (ruim) uurtje kom ofzo. Zeggen dat ik zulke dingen nou eenmaal slecht trek. Hoewel ik dat al eerder verteld had.
Dat eenzame gevoel had ik een paar jaar terug ook op 1e Kerstdag. Tussen 15 mensen zitten. Iedereen had zijn/haar maatje (partner, lover) om mee te kletsen, behalve ik.
Ik zeg uit mezelf ook heel weinig tot niks als ik me niet op mijn gemak voel. Wat ook soms gebeurt is dat ik afgekapt wordt. En dan kom ik er niet meer tussen. Alsof mensen me niet willen horen. Volgens mijn moeder ben ik te lang van stof. Kan best, ik heb moeite met hoofd- en bijzaken te onderscheiden. Maar het gebeurt soms ook nog maar in de 2e zin. Als ik de mensen nog niet ken.
Dat eenzame gevoel had ik een paar jaar terug ook op 1e Kerstdag. Tussen 15 mensen zitten. Iedereen had zijn/haar maatje (partner, lover) om mee te kletsen, behalve ik.
Ik zeg uit mezelf ook heel weinig tot niks als ik me niet op mijn gemak voel. Wat ook soms gebeurt is dat ik afgekapt wordt. En dan kom ik er niet meer tussen. Alsof mensen me niet willen horen. Volgens mijn moeder ben ik te lang van stof. Kan best, ik heb moeite met hoofd- en bijzaken te onderscheiden. Maar het gebeurt soms ook nog maar in de 2e zin. Als ik de mensen nog niet ken.
woensdag 29 november 2017 om 17:58
Ik ben juist heel kort van stof, gewoon omdat ik snel uitgepraat ben als ik mensen niet goed ken, voel me heel onzeker en ben er alleen maar mee bezig wat hun van mij vinden waardoor ik dicht klap. Ik zou dus juist weer langer van stof willen zijn.
Opzich kun je best eerlijk tegen je stiefzus zijn toch? Gewoon zeggen dat je er nooit zo goed tegen kan en dat het dan te druk word in je hoofd met zoveel mensen om je heen? En als ze daar geen begrip voor heeft, jammer dan. Je bent in ieder geval eerlijk. Niet net als mij dat ik allemaal smoesjes verzin.
Ik kan me wel indenken dat het eenzaam voelt als iedereen met partner komt behalve jij maar ik ga bijvoorbeeld altijd met mijn man maar spreek hem vrijwel niet omdat hij heel sociaal is en met iedereen kletst. Ik ben altijd degeen die moet zeggen “zullen we eens gaan”. Natuurlijk moet ik dit 4 keer ofzo vragen waardoor ik weer de zeikerd ben. Daar heb jij weer lekker geen last van, je bent vrij om te komen en te gaan wanneer jij wilt![:-]](./../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
Opzich kun je best eerlijk tegen je stiefzus zijn toch? Gewoon zeggen dat je er nooit zo goed tegen kan en dat het dan te druk word in je hoofd met zoveel mensen om je heen? En als ze daar geen begrip voor heeft, jammer dan. Je bent in ieder geval eerlijk. Niet net als mij dat ik allemaal smoesjes verzin.
Ik kan me wel indenken dat het eenzaam voelt als iedereen met partner komt behalve jij maar ik ga bijvoorbeeld altijd met mijn man maar spreek hem vrijwel niet omdat hij heel sociaal is en met iedereen kletst. Ik ben altijd degeen die moet zeggen “zullen we eens gaan”. Natuurlijk moet ik dit 4 keer ofzo vragen waardoor ik weer de zeikerd ben. Daar heb jij weer lekker geen last van, je bent vrij om te komen en te gaan wanneer jij wilt
woensdag 29 november 2017 om 18:19
Ik heb dit vooral als iemand wat zegt waarin ik me herken en ik daar een aanvulling op wil geven. Het is niet dat ik uit mezelf over iets begin. Op een feestje zat eens vrouw en die zei dat ze vroeger geen brood kon eten. Dan moest ze kokhalzen, zo droog. Ik heb dat ook gehad en me jaren lang gek gevoeld. Daarom wilde ik erover meepraten, maar kreeg de kans niet.Doubletree20 schreef: ↑29-11-2017 17:58Ik ben juist heel kort van stof, gewoon omdat ik snel uitgepraat ben als ik mensen niet goed ken, voel me heel onzeker en ben er alleen maar mee bezig wat hun van mij vinden waardoor ik dicht klap. Ik zou dus juist weer langer van stof willen zijn.
woensdag 29 november 2017 om 19:32
Ach, op de meeste verjaardagen gaat het vaak toch over non-onderwerpen, praat iedereen om het hardst om nog verstaanbaar te zijn, en luistert niemand echt naar elkaar. Dus ik denk dat jouw stilte eerder toevoegend is, dan het tegenovergestelde.Doubletree20 schreef: ↑29-11-2017 14:01Dat heb ik ook altijd, het gevoel dat ik er voor spek en bonen bij zit. Wat ook eigenlijk zo is want ik zeg nooit een woord als ik me niet op m'n gemak voel tussen veel mensen die ik niet of nauwelijks ken.
woensdag 29 november 2017 om 20:28
Ben jij mij?Doubletree20 schreef: ↑29-11-2017 14:01Hondenmens; dat heb ik ook altijd, het gevoel dat ik er voor spek en bonen bij zit. Wat ook eigenlijk zo is want ik zeg nooit een woord als ik me niet op m'n gemak voel tussen veel mensen die ik niet of nauwelijks ken. Zeker als je ook nog eens kliekjes hebt. Iedereen heeft dan iemand waar hij of zij mee kletst behalve jij... Dan voel ik me altijd zo ongemakkelijk en schaam ik me voor mezelf. Het is dan echt een kwestie van tijd uitzitten en vervolgens als ik thuis ben voel ik me weer minderwaardig over mezelf.
Op verjaardagen waar ik me wel op m'n gemak voel ben ik het altijd vrij snel weer beu. Na een uur heb ik het dan wel weer gezien maar aangezien een uur wel zeer kort is kan ik 2 uur ook nog wel overleven maar dan heb je m'n man weer die overal blijft plakken, grrr!
Zo herkenbaar!Ik kan mij na een verjaardag soms best wel een of twee dagen nog slecht voelen over mijzelf. Het werkt erg lang door bij mij. Waarom kan ik niet gezellig met anderen kletsen, iedereen kan het, behalve ik denk ik dan. Je voelt je zo'n grijze muis. Het lijkt mij heerlijk als je zo makkelijk met iedereen kletst. Helaas gaat dit op mijn gemak voelen op verjaardag eerder de verkeerde kant uit, dan dat het beter gaat. Heeft ook met alles te maken wat er dan zich tussen mijn oren afspeelt. En vooral de schaamte daarover.
woensdag 29 november 2017 om 20:29
Mensen zijn ingesteld op vlotte praters, als iemand wat langer tijd nodig heeft om iets te verwoorden, zijn ze alweer verder gegaan. Want geduld is er niet en stiltes mogen er beslist niet vallen.hondenmens schreef: ↑29-11-2017 18:19Ik heb dit vooral als iemand wat zegt waarin ik me herken en ik daar een aanvulling op wil geven. Het is niet dat ik uit mezelf over iets begin. Op een feestje zat eens vrouw en die zei dat ze vroeger geen brood kon eten. Dan moest ze kokhalzen, zo droog. Ik heb dat ook gehad en me jaren lang gek gevoeld. Daarom wilde ik erover meepraten, maar kreeg de kans niet.
donderdag 30 november 2017 om 07:41
Dat heb ik ook altijd ja na een verjaardag of andere sociale activiteit. Ik zie iedereen om me heen kletsen, lachen en gezellig doen. Het ziet er allemaal zo makkelijk en spontaan uit maar waarom lukt het mij dan niet? Ik zeg niets en als ik iets zeg komt het er geforceerd uit. Waardoor ik vervolgens maar weer m'n mond hou en mensen ook weer klaar met mij zijn. 'Die Doubletree, daar heb je ook niets aan' zie ik ze dan denken. En ik kan het ze niet kwalijk nemen. En na zo'n verjaardag besef ik dan weer 'het is niks met mij en het zal nooit wat worden ook'. Ik vergelijk me ook wel te veel met anderen hoor maar ik zie vaak mensen om me heen waarvan ik denk 'was ik maar zo'.Hoezitdit schreef: ↑29-11-2017 20:28Ben jij mij?
Helaas gaat dit op mijn gemak voelen op verjaardag eerder de verkeerde kant uit, dan dat het beter gaat. Heeft ook met alles te maken wat er dan zich tussen mijn oren afspeelt. En vooral de schaamte daarover.
Altijd maar die onzekerheid en dat minderwaardige gevoel.
Gelukkig heb ik wel al een deel sociale activiteiten kunnen uitsluiten. Verjaardagen van schoonbroers en schoonzussen ga ik niet meer naar toe en activiteiten van m'n man z'n werk ook niet. M'n man was er niet blij mee maar dan heeft hij pech, ik voel me daar te ongelukkig en daarna ook. Maar ja, bepaalde verjaardagen kom je niet onderuit, ik kan moeilijk nergens meer mee naar toe gaan. Net als die verjaardag a.s. zaterdag.
Zitten jullie trouwens altijd het liefst thuis of ligt het er ook wel aan wat jullie doen? Ik heb dus een hekel aan verjaardagen, op visite gaan en visite krijgen (nog erger want dan kun je zelf niet bepalen hoelang het duurt), borrels, etentjes met groepen. Maar ik ga weer wel graag winkelen, uit eten met m'n man of naar de bioscoop ofzo. Dan zijn er ook wel veel mensen om je heen maar dat is anders want hier hoef je niet mee te communiceren.
donderdag 30 november 2017 om 13:29
Ik stond er altijd versteld van hoe een vroegere vriendin zo makkelijk vrienden maakte. Toen ze een midweek met ons mee was naar Centerparcs, ontmoetten we op de laatste dag 2 jongens in het zwembad. Ze waren rond onze leeftijd. Vriendin was 14, ik 16. Binnen no time bleven ze bij ons plakken. Ik vond het niet vervelend en heb ook gelachen en gespeeld met ze. Maar had het ook prima gevonden als ze hun eigen weg waren gegaan. Ik deed vooral mee voor mijn vriendin. Zelf had ik niet zo'n behoefte aan vreemden. Zij heeft er tot een paar jaar later nog mee gemaild. Bij mij bleef het contact tot die ene middag. Ik moet wel zeggen dat die vriendin net zo makkelijk ook weer vriendschappen verloor. Een erg relaxt persoon dat overal wel een oplossing in zag. Was ik maar, zo dacht ik vaak.
vrijdag 1 december 2017 om 20:48
Sommige mensen maken heel makkelijk contacten. Kan ik echt jaloers op zijn. Ik heb dat wel eens gehad met een vriendin, deden een uitje waar nog een stuk of 15 mensen bij zaten, allemaal vreemden, zij kletste met iedereen. Zelf heb ik daar wat minder behoefte aan, en heb op een gegeven moment gedacht: we zijn toch samen weg, waarom steeds de aandacht naar anderen verleggen?
Doubletree, bij mij is het ook een sterk minderwaardigheidsgevoel, heb dat zo ongeveer mijn hele leven al. Valt niet weg te krijgen.
Naar verjaardagen ga ik wel, weet dat mijn vriend het vaak niet fijn vind en wil daarom niet hem overal alleen voor laten opdraaien. Ik wil ook niet dat we kluizenaars worden, aangezien we verder weinig sociale dingen doen. Anders zouden we behalve ons werk, bijna alleen maar thuiszitten. Al heb ik wel mijn vriendinnen die ik af en toe zie, hoor. Ik zet me er overheen, maar van harte gaat het niet.
Doubletree, bij mij is het ook een sterk minderwaardigheidsgevoel, heb dat zo ongeveer mijn hele leven al. Valt niet weg te krijgen.
Naar verjaardagen ga ik wel, weet dat mijn vriend het vaak niet fijn vind en wil daarom niet hem overal alleen voor laten opdraaien. Ik wil ook niet dat we kluizenaars worden, aangezien we verder weinig sociale dingen doen. Anders zouden we behalve ons werk, bijna alleen maar thuiszitten. Al heb ik wel mijn vriendinnen die ik af en toe zie, hoor. Ik zet me er overheen, maar van harte gaat het niet.
vrijdag 1 december 2017 om 22:13
Ik had vroeger een ( andere)"vriendin" die daar een gewoonte van maakte. Als ik met haar samen op pad was kwamen we regelmatig een bekende tegen. Dat ze even een kort praatje maakte, oké. Maar dan ging diegene ook nog wat drinken met ons, op verzoek van vriendin. Ik zei er maar niks op, maar van mij hoefde dat niet. Ik werd dan niet of amper in de gesprekken betrokken. Soms vertelden ze elkaar geheimpjes. Tijdens een weekendje weg leerde zij de 1e avond al een nieuw meisje kennen. De rest van het weekend bleef ze ons opzoeken en we waren bijna nooit met z'n tweeën. Vriendin ging erin mee. Ik vond het eigenlijk best ondankbaar. Zij was toch met ons mee, niet met haar?Hoezitdit schreef: ↑01-12-2017 20:48Sommige mensen maken heel makkelijk contacten. Kan ik echt jaloers op zijn. Ik heb dat wel eens gehad met een vriendin, deden een uitje waar nog een stuk of 15 mensen bij zaten, allemaal vreemden, zij kletste met iedereen. Zelf heb ik daar wat minder behoefte aan, en heb op een gegeven moment gedacht: we zijn toch samen weg, waarom steeds de aandacht naar anderen verleggen?
zondag 3 december 2017 om 00:11
Terug van de verjaardag van stiefzus. Het is meegevallen dit keer. Ik denk zo'n man of 20. Maar dit keer stonden of zaten ze meer in groepjes, waardoor de tafel waar ik aan zat vaak niet helemaal vol was. Mijn moeder wenkte naar mij toen mijn andere stiefzus met haar binnenkwamen. Om te voorkomen dat ik naast een van die 2 moest zitten. Beiden vinden we dat geen aardige mensen. Mijn stiefvader ruilde van plek met mij. Gebak, koude en warme hapjes gegeten. Af en toe was het wat rumoeriger, maar wel te behappen. Een uurtje langer gebleven dan vorige keer.
zondag 3 december 2017 om 10:52
Hoi andere introverte viva'ers.
Op aanraden van medeforummers in mijn eigen topic, wil ik hier ook graag meeschrijven...
De eerste paar pagina's die ik heb doorgelezen zijn in ieder geval al een feest der herkenning... AL is het bij mij ook zo dat ik nog altijd de naweeën ervaar van een redelijk fikse sociale fobie die ik enkele jaren heb gehad.
Hierdoor vind ik het nog altijd lastig om te bepalen voor mijzelf ; in hoeverre luister ik nu naar mijn introverte ik, of is het nu de onzekerheid die spreekt en wil ik juist wel graag contact, maar voel ik mij minderwaardig / onzeker?
Feit is wel dat ik het lekker vind om alleen te zijn, maar ik haat het gevoel om eenzaam te zijn. M.a.w : Ik heb wel een verbinding met mensen nodig. Maar om die verbinding in stand te houden, moet je natuurlijk ook investeren... Ik zit altijd met mezelf te worstelen in een lastig tegenstrijdig gebied daartussenin....
Op aanraden van medeforummers in mijn eigen topic, wil ik hier ook graag meeschrijven...
De eerste paar pagina's die ik heb doorgelezen zijn in ieder geval al een feest der herkenning... AL is het bij mij ook zo dat ik nog altijd de naweeën ervaar van een redelijk fikse sociale fobie die ik enkele jaren heb gehad.
Hierdoor vind ik het nog altijd lastig om te bepalen voor mijzelf ; in hoeverre luister ik nu naar mijn introverte ik, of is het nu de onzekerheid die spreekt en wil ik juist wel graag contact, maar voel ik mij minderwaardig / onzeker?
Feit is wel dat ik het lekker vind om alleen te zijn, maar ik haat het gevoel om eenzaam te zijn. M.a.w : Ik heb wel een verbinding met mensen nodig. Maar om die verbinding in stand te houden, moet je natuurlijk ook investeren... Ik zit altijd met mezelf te worstelen in een lastig tegenstrijdig gebied daartussenin....
zondag 3 december 2017 om 12:06
Gelukkig is het meegevallen Hondenmens! Bij mij viel het tegen, een kleine woonkamer die stampesvol zat, iedereen zat met elkaar te praten en veel mensen die ik niet mag en ik voelde me uiteraard weer een buitenbeentje. We zijn iets van 3 uur geweest, dacht dat ik gek werd op het laatst. Was heel blij toen we thuis waren, rust! Maar toen stonden ‘s avonds onverwachts m’n broer en aanhang voor de deur. Ik was echt enorm chago en niet blij. Sowieso vind ik het eigenlijk niet netjes om op zaterdagavond onverwachts bij iemand langs te gaan. Wat vinden jullie? Zo close zijn mijn broer en ik trouwens niet en met m’n schoonzus heb ik niks.
Welkom op dit topic nieuwe buur. Ik ben zelf heel blij dat ik hier herkenning vind. Voor de rest ken ik niemand die zo is als mij en m’n man vindt mij een moeilijk persoon omdat ik niet van sociale activiteiten hou.
Maar aan de andere kant voel ik mij vaak heel eenzaam omdat ik weinig dierbare mensen om me heen heb. Ik snap wel wat je bedoelt, dat je graag op jezelf bent maar aan de andere kant dan het gevoel van eenzaamheid herkent. Moeilijk hè.
Welkom op dit topic nieuwe buur. Ik ben zelf heel blij dat ik hier herkenning vind. Voor de rest ken ik niemand die zo is als mij en m’n man vindt mij een moeilijk persoon omdat ik niet van sociale activiteiten hou.
Maar aan de andere kant voel ik mij vaak heel eenzaam omdat ik weinig dierbare mensen om me heen heb. Ik snap wel wat je bedoelt, dat je graag op jezelf bent maar aan de andere kant dan het gevoel van eenzaamheid herkent. Moeilijk hè.
zondag 3 december 2017 om 14:59
Ik ben net zoals jou Doubletree. Ik hou meestal ook niet van die sociale uitjes. Mijn man wel. Ik ga zo af en toe mee voor hem
Wel balen dat je daarna ook nog eens onverwacht visite kreeg. Daar hou ik ook niet zo van. Bij ons kwamen ze nog wel eens regelmatig op zondag onverwachts langs. Zit je daar nog lekker in je pyjama met je haar alle kanten op en dan staat er ineens iemand voor de deur
Hondenmens, wat fijn dat het meeviel, en ook dat je bij je moeder kon zitten. Ik zit ook het liefste bij mijn man in de buurt.
Welkom Nieuwe_Buur. Ik ben blij dat ik dit topic heb gevonden. Eén en al herkenning.
Wel balen dat je daarna ook nog eens onverwacht visite kreeg. Daar hou ik ook niet zo van. Bij ons kwamen ze nog wel eens regelmatig op zondag onverwachts langs. Zit je daar nog lekker in je pyjama met je haar alle kanten op en dan staat er ineens iemand voor de deur
Hondenmens, wat fijn dat het meeviel, en ook dat je bij je moeder kon zitten. Ik zit ook het liefste bij mijn man in de buurt.
Welkom Nieuwe_Buur. Ik ben blij dat ik dit topic heb gevonden. Eén en al herkenning.
