Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
donderdag 30 november 2017 om 20:28
Omg...
dat je deze vergelijking durft te maken zegt wel iets over hoe egocentrisch je bent. En als ik zou moeten kiezen is er iets zo mis dat ze beiden beter af zijn zonder mij, wat denk ik voor jou ook de beste keuze is maar dat wil je al helemaal niet horen. (niet dat je naar een ander advies wel luistert)
donderdag 30 november 2017 om 21:52
donderdag 30 november 2017 om 21:55
Overigens denkt een moeder niet:
Oh wat is deze keuze moeilijk voor mij,
Maar: ik ga 1 kind voor de rest van zijn of haar leven beschadigen.
Jij denkt alleen aan jezelf. Want als je écht zo begaan was met je man zijn gevoelens was je ten eerste geen affaire begonnen, en ging je niet stelselmatig over zijn grenzen heen.
Oh wat is deze keuze moeilijk voor mij,
Maar: ik ga 1 kind voor de rest van zijn of haar leven beschadigen.
Jij denkt alleen aan jezelf. Want als je écht zo begaan was met je man zijn gevoelens was je ten eerste geen affaire begonnen, en ging je niet stelselmatig over zijn grenzen heen.
donderdag 30 november 2017 om 22:05
Dit. Absurde vergelijking. Bovendien heb jij je situatie zelf gecreëerd. Je lijkt jezelf nogal als een slachtoffer te zien, als iemand die júist voor iedereen het beste wil doen. Dat vind ik ironisch. Kies gewoon.
donderdag 30 november 2017 om 22:19
Waar ik nou zo benieuwd naar ben: wat gebeurt er in de relatie met je man in de periode dat je je vriend aan de kant hebt gezet? Zijn jullie in therapie (geweest)? Of modderen jullie maar wat aan, totdat jij het niet meer volhoudt en die ander op gaat zoeken?
Kun je er geen termijn op zetten? We werken 6 maanden keihard en met volle overgave aan ons seksleven en daarna maken we de balans op. Kun jij weer opgewonden raken van je man: hoera, huwelijk gered. Lukt dat niet? Voorgoed de stekker eruit en beiden op zoek naar een ander.
Kun je er geen termijn op zetten? We werken 6 maanden keihard en met volle overgave aan ons seksleven en daarna maken we de balans op. Kun jij weer opgewonden raken van je man: hoera, huwelijk gered. Lukt dat niet? Voorgoed de stekker eruit en beiden op zoek naar een ander.
donderdag 30 november 2017 om 23:11
Je leek me een intelligente vrouw dus zo'n domme vergelijking zou je dan toch niet maken, lijkt me.
Al in de eerste pagina's hebben we je verteld dat keuzes maken nu eenmaal bij het leven hoort. Relaties komen en gaan, voorwaarden, personen, situaties, prioriteiten veranderen. Dat is het leven.
Zij komen er echt wel overheen als je met ze breekt. Er komt gerust weer iemand anders op hun pad.
Jij komt er ook echt wel overheen als je (een van) beiden niet meer ziet, alleen verdom je het een keuze te maken.
Ik hoor je overigens nog steeds niet over de suggestie die een forummer hier deed: bekijk het vanuit jouw oogpunt, wat zijn jouw wensen voor de toekomst en wie van de twee heb je dan graag naast je? Jij vond dat iets om over na te denken. Hoe staat het daarmee?
vrijdag 1 december 2017 om 00:44
Jeetje, ik vind veel reacties hier erg hard naar TO toe. Haar man heeft ook fouten gemaakt. Daarnaast snap ik veel van haar "hersenspinsels", ik ben vast net zo egoistisch...,
Elise509: ik zou het volgende doen.
1. Het contact 100% afhouden met vriend en met je man een termijn (6 maanden?) afspreken om proberen weer een seksleven te krijgen samen. Hij wil nu ,voor het eerst, zelf ook actief aan het probleem werken!!!
Het lijkt er idd dat je man je te vertoruwd is geworden om hem seksueel nog aantrekkelijk te vinden, blijkbaar heb je wat spanning hiervoor nodig, dus zoek die bij elkaar op. Ik vind dat ruim 20 jaar samen die kans verdient, ondankt het gebeurde.
2. Evalueren na het verstrijken van het termijn. Geen verbetering?
Dan denk ik, hoe moeilijk ook, je je man moet laten gaan.
Zie het niet als je man de rug toekeren, maar als een daad van liefde!
Als dit betekent dat jullie elkaar nooit meer zullen spreken, snap ik, helaas uit eigen ervaring, hoe ontzettend verdrietig je dit kan maken. De realiteit is echter dat veel mensen contact met hun ex niet trekken en op deze manier gemakkelijker kunnen dealen met hun verlies. Ook al spreek je hem na de scheiding nooit meer, dit betekent niet dat al het moois dat jullie gedeeld hebben niks betekende! Laat je dit door niemand wijsmaken, alleen jullie weten hoe het was! Koester de mooie herhinneringen en zoek nieuwe mooie dingen in je leven, wat die ook mogen zijn.
3. Tegen je vriend zou ik zeggen dat hij niet op je moet wachten. Als jullie echt een supermatch zijn, komen jullie elkaar later vast weer tegen.
heel veel sterkte!!!
Elise509: ik zou het volgende doen.
1. Het contact 100% afhouden met vriend en met je man een termijn (6 maanden?) afspreken om proberen weer een seksleven te krijgen samen. Hij wil nu ,voor het eerst, zelf ook actief aan het probleem werken!!!
Het lijkt er idd dat je man je te vertoruwd is geworden om hem seksueel nog aantrekkelijk te vinden, blijkbaar heb je wat spanning hiervoor nodig, dus zoek die bij elkaar op. Ik vind dat ruim 20 jaar samen die kans verdient, ondankt het gebeurde.
2. Evalueren na het verstrijken van het termijn. Geen verbetering?
Dan denk ik, hoe moeilijk ook, je je man moet laten gaan.
Zie het niet als je man de rug toekeren, maar als een daad van liefde!
Als dit betekent dat jullie elkaar nooit meer zullen spreken, snap ik, helaas uit eigen ervaring, hoe ontzettend verdrietig je dit kan maken. De realiteit is echter dat veel mensen contact met hun ex niet trekken en op deze manier gemakkelijker kunnen dealen met hun verlies. Ook al spreek je hem na de scheiding nooit meer, dit betekent niet dat al het moois dat jullie gedeeld hebben niks betekende! Laat je dit door niemand wijsmaken, alleen jullie weten hoe het was! Koester de mooie herhinneringen en zoek nieuwe mooie dingen in je leven, wat die ook mogen zijn.
3. Tegen je vriend zou ik zeggen dat hij niet op je moet wachten. Als jullie echt een supermatch zijn, komen jullie elkaar later vast weer tegen.
heel veel sterkte!!!
vrijdag 1 december 2017 om 09:03
Haar man heeft al tig termijnen gehad. Hoeveel jaar was het ook weer ?
En nu zou hij er ineens aan willen werken ?
Als Elise er niet voor wil gaan, en dat wil ze niet zo te zien, dan heeft nog eens 6 maanden toevoegen aan deze hel geen zin, dat is gewoon de rit uitzitten om te kunnen zeggen ik heb mijn best gedaan. waarna haar man zegt je hebt je best niet gedaan, dus nu moeten we er nog eens 6 maanden aan vastplakken waarbij ze wel haar best doet doet. Dat werkt gewoon niet, en zorgt alleen maar voor meer woede.
Het zal altijd kunstmatig blijven met haar man. Over een jaar begint de hele ellende weer opnieuw.
En Elise: wachten tot je man zegt laten we maar uit elkaar gaan is zinloos. Doet ie niet. Voor hem is het prima zo. Voor jou niet. Klaro.
Blijkbaar vind jij de goede band met je man belangrijk. Blijkbaar vindt hij dat niet, anders zou ie niet zeggen dat een vriendschap ook niet kan. Jouw gevoelens, sorry dat ik het zeg, interesseren hem gewoon niet zo volgens mij. Ja, zolang het het overeenkomt met wat hij wil ja. En anders niet.
En nu zou hij er ineens aan willen werken ?
Als Elise er niet voor wil gaan, en dat wil ze niet zo te zien, dan heeft nog eens 6 maanden toevoegen aan deze hel geen zin, dat is gewoon de rit uitzitten om te kunnen zeggen ik heb mijn best gedaan. waarna haar man zegt je hebt je best niet gedaan, dus nu moeten we er nog eens 6 maanden aan vastplakken waarbij ze wel haar best doet doet. Dat werkt gewoon niet, en zorgt alleen maar voor meer woede.
Het zal altijd kunstmatig blijven met haar man. Over een jaar begint de hele ellende weer opnieuw.
En Elise: wachten tot je man zegt laten we maar uit elkaar gaan is zinloos. Doet ie niet. Voor hem is het prima zo. Voor jou niet. Klaro.
Blijkbaar vind jij de goede band met je man belangrijk. Blijkbaar vindt hij dat niet, anders zou ie niet zeggen dat een vriendschap ook niet kan. Jouw gevoelens, sorry dat ik het zeg, interesseren hem gewoon niet zo volgens mij. Ja, zolang het het overeenkomt met wat hij wil ja. En anders niet.
vrijdag 1 december 2017 om 12:24
@ Degenen die aanstoot nemen aan de vergelijking met kiezen tussen kinderen:
Nee, ik beschouw deze mannen niet als kinderen die reddeloos verloren zijn zonder mij (eerder al duidelijk aangegeven). Ik probeerde een voorbeeld te geven van een andere situatie van "onmogelijke keuze" waarin jullie je misschien wel konden inleven. Het was alleen de onmogelijkheid van de keuze (waarvan ik aanneem dat moeders ze zouden ervaren) die relevant was in de vergelijking.
@ Iedereen die me constant wil inprenten hoe egocentrisch ik ben:
Het is toevallig ook mijn leven. Ik kan niet anders dan schrijven vanuit mijn ervaring. Ik heb geen idee hoe ik dit minder om mij kan laten draaien, ik heb er zelf een gloeiende hekel aan.
Maar als ik zo egoïstisch was geweest als jullie beweren, dan had ik misschien niet vanaf dag 1 mijn man erbij betrokken? Was ik misschien niet zo eerlijk geweest? Had ik een en ander misschien anders aangepakt, zodat ik niet elke keer weer de volle confrontatie aanmoet met mijn man?
@Hadeal, @Ivy_Signe, @gekopreizen, @ekiM:
Bedankt voor jullie reacties.
In de periode zonder enig contact met mijn vriend, was ik geshockeerd hoe weinig er gebeurde. Het heeft twee weken van mijn aandringen geduurd voor er een afspraak werd gemaakt voor een gesprek met een therapeut. Ik had een boek aangeraden dat het "te nauw verstrengeld zijn" kon verduidelijken. Dat schoot totaal niet op. Dus ja, eigelijk modderden we maar wat aan. Het was afschuwelijk. Alleen als ik deed alsof alles was zoals vroeger, werd het weer leefbaar. Het heeft mijn vertrouwen in de mogelijkheid om dingen te veranderen niet geweldig aangescherpt.
En zo is het nu opnieuw. Ik zie mijn vriend niet, en verder modderen we wat aan.
Ik wil best op sekstherapie, maar... Een tergend langzaam proces waarin we dingen gaan doen die (naar ik hoor toch) ik zelf al lang geprobeerd heb, dat is een enorme berg opklauteren zonder zicht op de top. En dan zal het toch weer aan mij zijn om te zeggen "nee, dit is het niet", als het niet lukt. Dan bespaar ik ons dat liever. Ik vraag me soms af of die therapeute me eigenlijk niet alleen maar een weg terug wou bieden (fake it 'til you sort of make it?), maar geen echte oplossing.
Ik denk dat mijn grootste angst inderdaad is dat ik mijn man helemaal kwijtraak. Wat we nu hebben is misschien niet wat een romantische relatie hoort te zijn, maar het is wel veel meer dan een gewone vriendschap. Hij is mijn enige familie (als je telt wie er echt toe doet). We zijn samen opgegroeid. We hebben bijna 25 jaar geschiedenis samen. En vooral: er is nu geen seks, maar die was er al niet, en al de rest is nog verrassend sterk aanwezig, geloof het of niet. Hoe frustrerend dat daarvan niks gered zou kunnen worden. Omgekeerd ben ik bang dat als ik afscheid neem van mijn vriend, ik vroeg of laat weer het gevoel ga hebben dat het niet goed zit. Ja, zoals jullie me waarschuwen.
Ik probeer nu meer te focussen op een positieve keuze, zoals 20060216 me aanraadde. Ik maak lijstjes en bekijk die de volgende dag opnieuw. Verander wat. Het toeval wil dat ik recent ook mijn werk van vele jaren ben kwijtgeraakt. De vraag "wat wil ik eigenlijk nog" is dus wel degelijk de juiste. Maar het is veel tegelijk, en moeilijk, en voor allebei de scenario's valt wat te zeggen.
Nee, ik beschouw deze mannen niet als kinderen die reddeloos verloren zijn zonder mij (eerder al duidelijk aangegeven). Ik probeerde een voorbeeld te geven van een andere situatie van "onmogelijke keuze" waarin jullie je misschien wel konden inleven. Het was alleen de onmogelijkheid van de keuze (waarvan ik aanneem dat moeders ze zouden ervaren) die relevant was in de vergelijking.
@ Iedereen die me constant wil inprenten hoe egocentrisch ik ben:
Het is toevallig ook mijn leven. Ik kan niet anders dan schrijven vanuit mijn ervaring. Ik heb geen idee hoe ik dit minder om mij kan laten draaien, ik heb er zelf een gloeiende hekel aan.
Maar als ik zo egoïstisch was geweest als jullie beweren, dan had ik misschien niet vanaf dag 1 mijn man erbij betrokken? Was ik misschien niet zo eerlijk geweest? Had ik een en ander misschien anders aangepakt, zodat ik niet elke keer weer de volle confrontatie aanmoet met mijn man?
@Hadeal, @Ivy_Signe, @gekopreizen, @ekiM:
Bedankt voor jullie reacties.
In de periode zonder enig contact met mijn vriend, was ik geshockeerd hoe weinig er gebeurde. Het heeft twee weken van mijn aandringen geduurd voor er een afspraak werd gemaakt voor een gesprek met een therapeut. Ik had een boek aangeraden dat het "te nauw verstrengeld zijn" kon verduidelijken. Dat schoot totaal niet op. Dus ja, eigelijk modderden we maar wat aan. Het was afschuwelijk. Alleen als ik deed alsof alles was zoals vroeger, werd het weer leefbaar. Het heeft mijn vertrouwen in de mogelijkheid om dingen te veranderen niet geweldig aangescherpt.
En zo is het nu opnieuw. Ik zie mijn vriend niet, en verder modderen we wat aan.
Ik wil best op sekstherapie, maar... Een tergend langzaam proces waarin we dingen gaan doen die (naar ik hoor toch) ik zelf al lang geprobeerd heb, dat is een enorme berg opklauteren zonder zicht op de top. En dan zal het toch weer aan mij zijn om te zeggen "nee, dit is het niet", als het niet lukt. Dan bespaar ik ons dat liever. Ik vraag me soms af of die therapeute me eigenlijk niet alleen maar een weg terug wou bieden (fake it 'til you sort of make it?), maar geen echte oplossing.
Ik denk dat mijn grootste angst inderdaad is dat ik mijn man helemaal kwijtraak. Wat we nu hebben is misschien niet wat een romantische relatie hoort te zijn, maar het is wel veel meer dan een gewone vriendschap. Hij is mijn enige familie (als je telt wie er echt toe doet). We zijn samen opgegroeid. We hebben bijna 25 jaar geschiedenis samen. En vooral: er is nu geen seks, maar die was er al niet, en al de rest is nog verrassend sterk aanwezig, geloof het of niet. Hoe frustrerend dat daarvan niks gered zou kunnen worden. Omgekeerd ben ik bang dat als ik afscheid neem van mijn vriend, ik vroeg of laat weer het gevoel ga hebben dat het niet goed zit. Ja, zoals jullie me waarschuwen.
Ik probeer nu meer te focussen op een positieve keuze, zoals 20060216 me aanraadde. Ik maak lijstjes en bekijk die de volgende dag opnieuw. Verander wat. Het toeval wil dat ik recent ook mijn werk van vele jaren ben kwijtgeraakt. De vraag "wat wil ik eigenlijk nog" is dus wel degelijk de juiste. Maar het is veel tegelijk, en moeilijk, en voor allebei de scenario's valt wat te zeggen.
vrijdag 1 december 2017 om 12:46
Elise509 schreef: ↑01-12-2017 12:24
In de periode zonder enig contact met mijn vriend, was ik geshockeerd hoe weinig er gebeurde. Het heeft twee weken van mijn aandringen geduurd voor er een afspraak werd gemaakt voor een gesprek met een therapeut. Ik had een boek aangeraden dat het "te nauw verstrengeld zijn" kon verduidelijken. Dat schoot totaal niet op. Dus ja, eigelijk modderden we maar wat aan. Het was afschuwelijk.
En zo is het nu opnieuw. Ik zie mijn vriend niet, en verder modderen we wat aan.
Ik wil best op sekstherapie, maar... Een tergend langzaam proces waarin we dingen gaan doen die (naar ik hoor toch) ik zelf al lang geprobeerd heb, dat is een enorme berg opklauteren zonder zicht op de top. En dan zal het toch weer aan mij zijn om te zeggen "nee, dit is het niet", als het niet lukt. Dan bespaar ik ons dat liever.
Ik denk dat mijn grootste angst inderdaad is dat ik mijn man helemaal kwijtraak. Hoe frustrerend dat daarvan niks gered zou kunnen worden.
Hier komt het op neer, als je man jullie vriendschap zou willen behouden zou je denk de stap naar de scheiding zetten.
Misschien moet je dat eens eerlijk aangeven.
En ja dat is met het risico dat hij dan alsnog zonder verder contact de stekker eruit trekt.
vrijdag 1 december 2017 om 13:04
dus je bent ook nog financieel afhankelijk van man 1Elise509 schreef: ↑01-12-2017 12:24@ Degenen die aanstoot nemen aan de vergelijking met kiezen tussen kinderen:
Nee, ik beschouw deze mannen niet als kinderen die reddeloos verloren zijn zonder mij (eerder al duidelijk aangegeven). Ik probeerde een voorbeeld te geven van een andere situatie van "onmogelijke keuze" waarin jullie je misschien wel konden inleven. Het was alleen de onmogelijkheid van de keuze (waarvan ik aanneem dat moeders ze zouden ervaren) die relevant was in de vergelijking.
@ Iedereen die me constant wil inprenten hoe egocentrisch ik ben:
Het is toevallig ook mijn leven. Ik kan niet anders dan schrijven vanuit mijn ervaring. Ik heb geen idee hoe ik dit minder om mij kan laten draaien, ik heb er zelf een gloeiende hekel aan.
Maar als ik zo egoïstisch was geweest als jullie beweren, dan had ik misschien niet vanaf dag 1 mijn man erbij betrokken? Was ik misschien niet zo eerlijk geweest? Had ik een en ander misschien anders aangepakt, zodat ik niet elke keer weer de volle confrontatie aanmoet met mijn man?
@Hadeal, @Ivy_Signe, @gekopreizen, @ekiM:
Bedankt voor jullie reacties.
In de periode zonder enig contact met mijn vriend, was ik geshockeerd hoe weinig er gebeurde. Het heeft twee weken van mijn aandringen geduurd voor er een afspraak werd gemaakt voor een gesprek met een therapeut. Ik had een boek aangeraden dat het "te nauw verstrengeld zijn" kon verduidelijken. Dat schoot totaal niet op. Dus ja, eigelijk modderden we maar wat aan. Het was afschuwelijk. Alleen als ik deed alsof alles was zoals vroeger, werd het weer leefbaar. Het heeft mijn vertrouwen in de mogelijkheid om dingen te veranderen niet geweldig aangescherpt.
En zo is het nu opnieuw. Ik zie mijn vriend niet, en verder modderen we wat aan.
Ik wil best op sekstherapie, maar... Een tergend langzaam proces waarin we dingen gaan doen die (naar ik hoor toch) ik zelf al lang geprobeerd heb, dat is een enorme berg opklauteren zonder zicht op de top. En dan zal het toch weer aan mij zijn om te zeggen "nee, dit is het niet", als het niet lukt. Dan bespaar ik ons dat liever. Ik vraag me soms af of die therapeute me eigenlijk niet alleen maar een weg terug wou bieden (fake it 'til you sort of make it?), maar geen echte oplossing.
Ik denk dat mijn grootste angst inderdaad is dat ik mijn man helemaal kwijtraak. Wat we nu hebben is misschien niet wat een romantische relatie hoort te zijn, maar het is wel veel meer dan een gewone vriendschap. Hij is mijn enige familie (als je telt wie er echt toe doet). We zijn samen opgegroeid. We hebben bijna 25 jaar geschiedenis samen. En vooral: er is nu geen seks, maar die was er al niet, en al de rest is nog verrassend sterk aanwezig, geloof het of niet. Hoe frustrerend dat daarvan niks gered zou kunnen worden. Omgekeerd ben ik bang dat als ik afscheid neem van mijn vriend, ik vroeg of laat weer het gevoel ga hebben dat het niet goed zit. Ja, zoals jullie me waarschuwen.
Ik probeer nu meer te focussen op een positieve keuze, zoals 20060216 me aanraadde. Ik maak lijstjes en bekijk die de volgende dag opnieuw. Verander wat. Het toeval wil dat ik recent ook mijn werk van vele jaren ben kwijtgeraakt. De vraag "wat wil ik eigenlijk nog" is dus wel degelijk de juiste. Maar het is veel tegelijk, en moeilijk, en voor allebei de scenario's valt wat te zeggen.
als je niet egocentrisch was dan was je geen affaire begonnen maar was je eerst gescheiden voordat je met een ander het bed in dook
vrijdag 1 december 2017 om 13:42
vrijdag 1 december 2017 om 14:58
@Judy_Hopps:
Inderdaad. Nou ja... soms zegt hij "Misschien wel." En dan weer "Zeker niet, helemaal niks meer." Ik begrijp best dat we tijdelijk serieus wat afstand zouden moeten gaan nemen. En misschien vraag ik ook te veel van hem, zal hij het uiteindelijk echt te moeilijk vinden. Maar dat kan hij nu toch nog niet weten?
Inderdaad. Nou ja... soms zegt hij "Misschien wel." En dan weer "Zeker niet, helemaal niks meer." Ik begrijp best dat we tijdelijk serieus wat afstand zouden moeten gaan nemen. En misschien vraag ik ook te veel van hem, zal hij het uiteindelijk echt te moeilijk vinden. Maar dat kan hij nu toch nog niet weten?
vrijdag 1 december 2017 om 15:53
Maar als ik zo egoïstisch was geweest als jullie beweren, dan had ik misschien niet vanaf dag 1 mijn man erbij betrokken?
Je man stond er toen niet afwijzend tegenover dus vandaar dat je je vriend kon zien. Zoiets is altijd een risico, en je weet niet hoe het verloopt, of iedereen zich er senang bij zal blijven voelen.
Je man kon zich er niet meer in vinden en dus moet de hele situatie herijkt worden. Dat kan emotionele consequenties met zich meebrengen.
Alleen als ik deed alsof alles was zoals vroeger, werd het weer leefbaar.
Verstandig dat je je vriend nu niet ziet maar ik vind het nog steeds niet goed klinken dat jouw man eigenlijk alleen maar 'normaal' tegen je kan doen zolang jij je schikt naar hem. Dat klinkt m.i. niet gelijkwaardig. Je houdt dat toneelspelen toch niet vol, en als je het seksuele met hem wil opbouwen, zul je ook een fikse horde moeten overwinnen. Dat wordt dan toch dubbel toneelspelen?
Ik denk dat mijn grootste angst inderdaad is dat ik mijn man helemaal kwijtraak. Wat we nu hebben is misschien niet wat een romantische relatie hoort te zijn, maar het is wel veel meer dan een gewone vriendschap. Hij is mijn enige familie (als je telt wie er echt toe doet).
Misschien had je je man sneller gedag gezegd als je andere familie had. In feite leven je man en jij als broer en zus met iets extra's (en met inmiddels extra bagage door je vriend).
Ik probeer nu meer te focussen op een positieve keuze, zoals 20060216 me aanraadde. Ik maak lijstjes en bekijk die de volgende dag opnieuw. Verander wat. Het toeval wil dat ik recent ook mijn werk van vele jaren ben kwijtgeraakt. De vraag "wat wil ik eigenlijk nog" is dus wel degelijk de juiste. Maar het is veel tegelijk, en moeilijk, en voor allebei de scenario's valt wat te zeggen.
Goed dat je daarmee aan de slag bent gegaan. Hopelijk kom je er verder mee.
Dat je ook nog je werk bent kwijt geraakt, maakt het er niet gemakkelijker op! Gelukkig ben je zelfstandig en red je je financieel. Het zou ook de start kunnen zijn van een nieuwe fase in je leven.
vrijdag 1 december 2017 om 16:35
ik denk dat je kinderen de keuze voor je zouden maken want die zitten helemaal niet te wachten op dat mens dat papa pijn doet en steeds naar iemand anders toe rent en die wanneer ze eens thuis is alleen maar op een forum zit te tikken en zuchten hoe moeilijk ze het allemaal wel niet heeft
Lorem Ipsum
