Kinderen
alle pijlers
Single Mums
maandag 23 februari 2009 om 20:37
Inmiddels is dit een single mums topic waar we ervaringen kunnen delen die je als single mum tegenkomt.
Kan van alles zijn........
Iedereen is welkom en kan meeschrijven.
Ik laat mijn oorspronkelijke openingspost nog wel staan omdat het nog niet is afgehandeld en er dus ook nog voer gesproken word.
HalloIk zal proberen het allemaal zo duidelijk mogelijk te omschrijven hoe de situatie is en wat er tot nu toe is voor gevallen.Best lang verhaal..........sorryMijn zoontje van 4,5 geeft de laatste weken zeer regelmatig, paar keer per week aan dat hij niet meer naar zijn vader wil.Er zit een stijgende lijn in de manier waarop hij het kenbaar maakt aan mij.Hij huilt steeds intensiever.Mijn ex en ik zijn nu bijna 4 jaar gescheiden.Zoon was toen 9 maanden.Hij is vanaf het begin elk weekend naar zijn vader geweest.Misschien 1 of 2 keer niet door omstandigheden en dan in overleg.De scheiding was voor mij erg heftig en heb er lang over gedaan om weer de boel op de rails te krijgen.Ik ben naar zoon toe altijd positief over zijn vader geweest. De leuke dingen benoemen, Zijn vader ook wel eens benoemen als dat zo uitkomt.Zijn vader heeft nu ongeveer 3,5 jaar een relatie en met haar kon hij het vanaf het begin erg goed vinden. Ze behandeld hem alsof hij van haar is(positief bedoeld)Sinds augustus vorig jaar hebben hun nu samen eenb kindje.Hier word zoon erg bij betrokken zowel tijdens de zwangerschap als nu bij de verzorging, badderen fles geven spelen, buggy duwen enz enzOok zorgen ze er voor dat hij nog wel aandacht alleen van zijn vader rkijgt door af en toe ff wat samen te doen buiten de deur of tijdens slapen van baby een spelletje te doen enzo.Sinds een maand zegt zoon regelmatig dat hij niet naar papa toe wil.Ik vraag dan waarom en de antwoorden die ik dan krijg varieren van ik wil bij jou blijven of papa is strenger dan jou(wat ook zo is)Ook zegt hij regelmatig dat hij mij dan zo mist.Vorige week vroeg hij zo ineens waarom papa en ik niet meer verliefd op elkaar zijn.....Ik was stomverbaasd............huh..........die zag ik niet aankomen.Hem verteld dat wij erg veel ruzie hadden en dat het daarom niet meer gezellig was samen.Ik heb het expres zo neutraal mogelijk gehouden omdat ik vind dat zoon nu in ieder geval nog niks met de oorzaak van onze scheiding te maken heeft.Vervolgens vroeg hij of papa toen zijn vriendin heeft leren kennen.Ik antwoorde hier bevestigend op .Vervolgens begint zoon enorm te huilen...Ik mis je zo mama ik wil niet meer .Ik heb geprobeerd een gesprekje aan te gaan met hem.Heb hem vragen gesteld over of hij misschien bij papa wil wonen, dat hij zijn broertje mist, is hun huis mooier of hier.Misschien vreemd maar zo probeerde ik een beetje zijn gedachtengang duidelijk te krijgen.Ik heb hem steeds duidelijk gezegt dat papa en vriendin ook erg graag voor hem willen zorgen en ook heel veel van hem houden.Vervolgens heb ik hem gezegt dat als hij papa mist hij hem altijd mag bellen.Of hij dat nu ook wilde.Nee nu niet, 2 minuten later, mama ik wil papa wel bellen.Prima hier komt papa.......Papa praat ff met hem en vraagt oa aan hem hoe hij zich voelt.En standaard antwoord is dan.........goedNu reageerde hij heel timide met ..........Ik weet het niet, met een snik.....Papa was verbaasd en ik zei dat iuk het hem zo uitzou leggen.Ex is ff langsgewest maar zoon wilde het er met hem niet over hebben........Vanavond was het weer raak........huilen en intens verdrietig......Ik wil ECHT niet meer mama.............echt nietEn ik wist gewoon niet meer wat ik moest zeggen......Ik wil hem troosten en hem het gevoel geven dat ik hem heel serieus neem maar hij zal wel naar zijn vader gaan.......Op deze momenten baal ik zo...........voel ik me zo machteloos, en schuldig.............Ik doe er alles aan dat hij er zo weinig mogelijk last van heeft maar het lukt dus niet om te voorkomen dat hij er last van heeft en zijnb verdriet er over heeft...Ik vind van alles van mijn ex...............negatief danMaar............hij is wel de vader, wil graag ene goede band hebben en hij heeft het er niet slecht volgens mij, gewoon goed.Wat wil ik hier nu mee?Misschien tips , herkenning, schop onder de kont........
Kan van alles zijn........
Iedereen is welkom en kan meeschrijven.
Ik laat mijn oorspronkelijke openingspost nog wel staan omdat het nog niet is afgehandeld en er dus ook nog voer gesproken word.
HalloIk zal proberen het allemaal zo duidelijk mogelijk te omschrijven hoe de situatie is en wat er tot nu toe is voor gevallen.Best lang verhaal..........sorryMijn zoontje van 4,5 geeft de laatste weken zeer regelmatig, paar keer per week aan dat hij niet meer naar zijn vader wil.Er zit een stijgende lijn in de manier waarop hij het kenbaar maakt aan mij.Hij huilt steeds intensiever.Mijn ex en ik zijn nu bijna 4 jaar gescheiden.Zoon was toen 9 maanden.Hij is vanaf het begin elk weekend naar zijn vader geweest.Misschien 1 of 2 keer niet door omstandigheden en dan in overleg.De scheiding was voor mij erg heftig en heb er lang over gedaan om weer de boel op de rails te krijgen.Ik ben naar zoon toe altijd positief over zijn vader geweest. De leuke dingen benoemen, Zijn vader ook wel eens benoemen als dat zo uitkomt.Zijn vader heeft nu ongeveer 3,5 jaar een relatie en met haar kon hij het vanaf het begin erg goed vinden. Ze behandeld hem alsof hij van haar is(positief bedoeld)Sinds augustus vorig jaar hebben hun nu samen eenb kindje.Hier word zoon erg bij betrokken zowel tijdens de zwangerschap als nu bij de verzorging, badderen fles geven spelen, buggy duwen enz enzOok zorgen ze er voor dat hij nog wel aandacht alleen van zijn vader rkijgt door af en toe ff wat samen te doen buiten de deur of tijdens slapen van baby een spelletje te doen enzo.Sinds een maand zegt zoon regelmatig dat hij niet naar papa toe wil.Ik vraag dan waarom en de antwoorden die ik dan krijg varieren van ik wil bij jou blijven of papa is strenger dan jou(wat ook zo is)Ook zegt hij regelmatig dat hij mij dan zo mist.Vorige week vroeg hij zo ineens waarom papa en ik niet meer verliefd op elkaar zijn.....Ik was stomverbaasd............huh..........die zag ik niet aankomen.Hem verteld dat wij erg veel ruzie hadden en dat het daarom niet meer gezellig was samen.Ik heb het expres zo neutraal mogelijk gehouden omdat ik vind dat zoon nu in ieder geval nog niks met de oorzaak van onze scheiding te maken heeft.Vervolgens vroeg hij of papa toen zijn vriendin heeft leren kennen.Ik antwoorde hier bevestigend op .Vervolgens begint zoon enorm te huilen...Ik mis je zo mama ik wil niet meer .Ik heb geprobeerd een gesprekje aan te gaan met hem.Heb hem vragen gesteld over of hij misschien bij papa wil wonen, dat hij zijn broertje mist, is hun huis mooier of hier.Misschien vreemd maar zo probeerde ik een beetje zijn gedachtengang duidelijk te krijgen.Ik heb hem steeds duidelijk gezegt dat papa en vriendin ook erg graag voor hem willen zorgen en ook heel veel van hem houden.Vervolgens heb ik hem gezegt dat als hij papa mist hij hem altijd mag bellen.Of hij dat nu ook wilde.Nee nu niet, 2 minuten later, mama ik wil papa wel bellen.Prima hier komt papa.......Papa praat ff met hem en vraagt oa aan hem hoe hij zich voelt.En standaard antwoord is dan.........goedNu reageerde hij heel timide met ..........Ik weet het niet, met een snik.....Papa was verbaasd en ik zei dat iuk het hem zo uitzou leggen.Ex is ff langsgewest maar zoon wilde het er met hem niet over hebben........Vanavond was het weer raak........huilen en intens verdrietig......Ik wil ECHT niet meer mama.............echt nietEn ik wist gewoon niet meer wat ik moest zeggen......Ik wil hem troosten en hem het gevoel geven dat ik hem heel serieus neem maar hij zal wel naar zijn vader gaan.......Op deze momenten baal ik zo...........voel ik me zo machteloos, en schuldig.............Ik doe er alles aan dat hij er zo weinig mogelijk last van heeft maar het lukt dus niet om te voorkomen dat hij er last van heeft en zijnb verdriet er over heeft...Ik vind van alles van mijn ex...............negatief danMaar............hij is wel de vader, wil graag ene goede band hebben en hij heeft het er niet slecht volgens mij, gewoon goed.Wat wil ik hier nu mee?Misschien tips , herkenning, schop onder de kont........
dinsdag 24 februari 2009 om 15:48
quote:neele schreef op 24 februari 2009 @ 09:02:
Tjaa, ben jij misschien een vader die zijn kind niet meer ziet?
Dat is de enige rede waardoor ik je reatie zou kunnen begrijpen.
Wat een woede zeg!
Mika, je hebt gelijk. Mijn moeder heeft ook voor mij gekozen door mij naar mijn vader te laten gaan.
Met "voor mij kiezen" bedoel ik dat je als kind de veiligheid wil voelen dat als je iets niet wilt, je moeder je daar voor behoed.
Dat ze zegt: Als jij niet wilt dan hoef je niet.
En dat je dat dan niet hoeft uit te leggen.
Dat je gewoon lekker bij haar mag blijven.
Bij mij speelde geen mishandeling, absoluut niet. Maar wel een gebrek aan een gevoel van veiligheid. Ik was altijd op mijn hoede.
En nu, nu ik bijna 40 ben, heb ik er nog last van op bepaalde momenten.
Daarom weet ik ook niet wat wijsheid is.
Want nu als moeder zou ik het heel erg vinden als een kind niet meer naar z'n vader hoeft, alleen omdat hij dat niet meer wil.
Moeilijke kwestie is dit zeg!
Dus in feite zeg je nu precies hetzelfde als ik. Maar toch had jij er toen je jonger was er last van, miss nu nog.
Mijn kinderen zijn nu 15 en 12. De oudste gaat nu naar haar vader wanneer ze zin heeft, mijn zoon gaat nu nog steeds om het weekend. Hij gaat er nu met veel plezier heen komt ook dat zijn zus niet mee gaat heeft hij papa voor hem alleen.
Stel dat ik er toen voor had gekozen om hem thuis te laten. Dan had hij nu helemaal geen band met zijn vader gehad. Dan denk ik nu dat ik toen wel de juiste keuze heb gemaakt. Ik vind die band wel belangrijk.
Tjaa, ben jij misschien een vader die zijn kind niet meer ziet?
Dat is de enige rede waardoor ik je reatie zou kunnen begrijpen.
Wat een woede zeg!
Mika, je hebt gelijk. Mijn moeder heeft ook voor mij gekozen door mij naar mijn vader te laten gaan.
Met "voor mij kiezen" bedoel ik dat je als kind de veiligheid wil voelen dat als je iets niet wilt, je moeder je daar voor behoed.
Dat ze zegt: Als jij niet wilt dan hoef je niet.
En dat je dat dan niet hoeft uit te leggen.
Dat je gewoon lekker bij haar mag blijven.
Bij mij speelde geen mishandeling, absoluut niet. Maar wel een gebrek aan een gevoel van veiligheid. Ik was altijd op mijn hoede.
En nu, nu ik bijna 40 ben, heb ik er nog last van op bepaalde momenten.
Daarom weet ik ook niet wat wijsheid is.
Want nu als moeder zou ik het heel erg vinden als een kind niet meer naar z'n vader hoeft, alleen omdat hij dat niet meer wil.
Moeilijke kwestie is dit zeg!
Dus in feite zeg je nu precies hetzelfde als ik. Maar toch had jij er toen je jonger was er last van, miss nu nog.
Mijn kinderen zijn nu 15 en 12. De oudste gaat nu naar haar vader wanneer ze zin heeft, mijn zoon gaat nu nog steeds om het weekend. Hij gaat er nu met veel plezier heen komt ook dat zijn zus niet mee gaat heeft hij papa voor hem alleen.
Stel dat ik er toen voor had gekozen om hem thuis te laten. Dan had hij nu helemaal geen band met zijn vader gehad. Dan denk ik nu dat ik toen wel de juiste keuze heb gemaakt. Ik vind die band wel belangrijk.
dinsdag 24 februari 2009 om 16:07
Benmama,
Is het niet mogelijk om toch te proberen om de oorzaak te achterhalen. Waarom wil hij niet naar papa? Ik zou echt proberen wat meer door te vragen, hem duidelijk te maken dat dit nu eenmaal de afspraak is en dat het bij papa toch ook altijd gezellig is?
Er moet toch een reden zijn voor zijn verdriet?
Is het niet mogelijk om toch te proberen om de oorzaak te achterhalen. Waarom wil hij niet naar papa? Ik zou echt proberen wat meer door te vragen, hem duidelijk te maken dat dit nu eenmaal de afspraak is en dat het bij papa toch ook altijd gezellig is?
Er moet toch een reden zijn voor zijn verdriet?
dinsdag 24 februari 2009 om 16:29
Yayaatje
Ik heb er met hem over gepraat. Hij geeft dan een aantal dingen aan: papa is strenger, ik mis jou dan zo, jij doet leuke dingen met mij, papa word vaak boos.
Op de antwoorden van hem dat papa strenger is en vaker boos is heb ik gezegt dat ik ook best regelmatig boos op hem ben.
Dat was dan wel zo maar is blijkbaar minder eng ofzo????
Verder heb ik het tot nu toe steeds een positieve draai willen geven door te benoemen wat leuk is aan papa en daar zijn.
En dat papa en zijn vriendin en zijn halfbroertje ook heel veel van hem houden en zij ook graag voor hem willen zorgen.
Dit was de eerste paar keer voldoende maar zoals gisteren was hij echt ontroostbaar en zei echt heel stellig dat hij echt nooit meer naar papa wilde.....
Verder dan wat ik de vorige keer ook gezegt heb kwam ik toen niet.........
Hij bleef bij zijn "standpunt"
IK heb hem getroost en en geknuffeld zonder te zeggen of hij wel of niet naar papa zou moeten.
Ik vind namelijk van wel.
Zoals iemand ok al schreef........anders is er straks geen band meer en dat zou ik echt jammer vinden.
En nogmaals als ik ook maar het vermoeden had van wat voor mishandeling ook dan was het een ander verhaal.
Zijn vader heeft ook recht op contact met zijn kind en vooral kind heeft recht op contact met vader.
Ik vind het erg lastig om een goed gesprek met hem aan te gaan. Hij is nog maar 4,5 , voor je het weet leg je hem ideeen en woorden in de mond........
Ik heb er met hem over gepraat. Hij geeft dan een aantal dingen aan: papa is strenger, ik mis jou dan zo, jij doet leuke dingen met mij, papa word vaak boos.
Op de antwoorden van hem dat papa strenger is en vaker boos is heb ik gezegt dat ik ook best regelmatig boos op hem ben.
Dat was dan wel zo maar is blijkbaar minder eng ofzo????
Verder heb ik het tot nu toe steeds een positieve draai willen geven door te benoemen wat leuk is aan papa en daar zijn.
En dat papa en zijn vriendin en zijn halfbroertje ook heel veel van hem houden en zij ook graag voor hem willen zorgen.
Dit was de eerste paar keer voldoende maar zoals gisteren was hij echt ontroostbaar en zei echt heel stellig dat hij echt nooit meer naar papa wilde.....
Verder dan wat ik de vorige keer ook gezegt heb kwam ik toen niet.........
Hij bleef bij zijn "standpunt"
IK heb hem getroost en en geknuffeld zonder te zeggen of hij wel of niet naar papa zou moeten.
Ik vind namelijk van wel.
Zoals iemand ok al schreef........anders is er straks geen band meer en dat zou ik echt jammer vinden.
En nogmaals als ik ook maar het vermoeden had van wat voor mishandeling ook dan was het een ander verhaal.
Zijn vader heeft ook recht op contact met zijn kind en vooral kind heeft recht op contact met vader.
Ik vind het erg lastig om een goed gesprek met hem aan te gaan. Hij is nog maar 4,5 , voor je het weet leg je hem ideeen en woorden in de mond........
dinsdag 24 februari 2009 om 17:03
Poe....moeilijk hoor, Benmama.
Zolang je zelf wilt blijven volharden aan het in stand houden van een goed, frequent gedrag tussen hem en zijn vader (ik hang hetzelfde principe aan overigens!), denk ik dat je hem duidelijk moet maken dat hij hierin geen keus heeft. Hij gaat gewoon, punt!
Want ik denk dat zodra hij bij jou ook maar enige aarzeling voelt, dat hij dan helemaal zal blijven volhouden. Maar wanneer jij heel eenduidig hierin bent, dan geef je hem ook geen ruimte.
Maar terwijl ik het schrijf bekruipt me ook de twijfel die jijzelf ook al noemt: doe je hier wel goed aan? Als hij zo duidelijk aangeeft pertinent níet te willen gaan..
Tsja, wat is wijsheid he?
Ik kan me je dilemma levensgoed voorstellen. Het moet je door je ziel snijden als je je mannetje zo verdrietig ziet en het liefst zou je hem dan maar thuis houden. Maar of dit nu verstandig is...Pfff, ik weet het ook niet, meid.
Maar ik denk dat ik het nog een tijdje zou aanzien en hem toch wat zou pushen. Als dit gedrag aanhoudt, dan kun je er altijd nog (tijdelijk) een punt achter zetten. Maar misschien is hij je aan het uitproberen en kijkt hij hoever hij kan gaan.
Maar zolang ik zeker wist dat er geen verkeerde dingen gebeuren bij papa, dan zou ik denk ik toch proberen door te zetten. Oke, het kan, dat hij het bij papa minder leuk vindt dan bij jou. Maar...daar zal hij dan óók mee moeten leren omgaan. Zo is zijn papa nu eenmaal, die wordt misschien wat sneller boos en die is misschien wat strenger. Maar... dat is wie jouw papa is en daar zul je toch mee moeten leren omgaan (nogmaals, vooropgesteld dat dit op een acceptabel niveau ligt, de evt. strenge en boze buien van papa).
(ik pas dit overigens zelf ook toe in mijn eigen situatie. Ook mijn ex is een papa die - m.n. in vroegere tijden - snel boos en overdreven streng was. En ook tegenwoordig zitten er nog altijd karaktertrekjes aan deze papa die ik allesbehalve leuk vind. Maar ik hou mezelf dan wel steeds voor: 'Ja kind, maar dit is wel wie jouw vader is. Je zult het zelf moeten ondervinden - voor zover dit acceptabel is natuurlijk op zijn leeftijd -, maar ik probeer er wel voor te waken om hem af te schermen van de niet zo leuke kanten van papa's karakter... Hoe moeilijk ik dit soms ook vind, want je wilt je kind immers zoveel mogelijk behoeden)
Zolang je zelf wilt blijven volharden aan het in stand houden van een goed, frequent gedrag tussen hem en zijn vader (ik hang hetzelfde principe aan overigens!), denk ik dat je hem duidelijk moet maken dat hij hierin geen keus heeft. Hij gaat gewoon, punt!
Want ik denk dat zodra hij bij jou ook maar enige aarzeling voelt, dat hij dan helemaal zal blijven volhouden. Maar wanneer jij heel eenduidig hierin bent, dan geef je hem ook geen ruimte.
Maar terwijl ik het schrijf bekruipt me ook de twijfel die jijzelf ook al noemt: doe je hier wel goed aan? Als hij zo duidelijk aangeeft pertinent níet te willen gaan..
Tsja, wat is wijsheid he?
Ik kan me je dilemma levensgoed voorstellen. Het moet je door je ziel snijden als je je mannetje zo verdrietig ziet en het liefst zou je hem dan maar thuis houden. Maar of dit nu verstandig is...Pfff, ik weet het ook niet, meid.
Maar ik denk dat ik het nog een tijdje zou aanzien en hem toch wat zou pushen. Als dit gedrag aanhoudt, dan kun je er altijd nog (tijdelijk) een punt achter zetten. Maar misschien is hij je aan het uitproberen en kijkt hij hoever hij kan gaan.
Maar zolang ik zeker wist dat er geen verkeerde dingen gebeuren bij papa, dan zou ik denk ik toch proberen door te zetten. Oke, het kan, dat hij het bij papa minder leuk vindt dan bij jou. Maar...daar zal hij dan óók mee moeten leren omgaan. Zo is zijn papa nu eenmaal, die wordt misschien wat sneller boos en die is misschien wat strenger. Maar... dat is wie jouw papa is en daar zul je toch mee moeten leren omgaan (nogmaals, vooropgesteld dat dit op een acceptabel niveau ligt, de evt. strenge en boze buien van papa).
(ik pas dit overigens zelf ook toe in mijn eigen situatie. Ook mijn ex is een papa die - m.n. in vroegere tijden - snel boos en overdreven streng was. En ook tegenwoordig zitten er nog altijd karaktertrekjes aan deze papa die ik allesbehalve leuk vind. Maar ik hou mezelf dan wel steeds voor: 'Ja kind, maar dit is wel wie jouw vader is. Je zult het zelf moeten ondervinden - voor zover dit acceptabel is natuurlijk op zijn leeftijd -, maar ik probeer er wel voor te waken om hem af te schermen van de niet zo leuke kanten van papa's karakter... Hoe moeilijk ik dit soms ook vind, want je wilt je kind immers zoveel mogelijk behoeden)
dinsdag 24 februari 2009 om 17:05
Mika, ik zeg niet hetzelfde als jij....
Ik zeg dat het heel moeilijk is.
Dat ik het als kind heel prettig had gevonden als mijn moeder gehoor had gegeven aan mijn wens, maar dat ik als volwassene vind dat een kind een contact met beide ouders moet hebben.
Misschien is de oplossing hem er niet te laten slapen voorlopig?
Laat hem zaterdag en zondag gaan maar dat hij snachts bij jou is to?
Op die manier gaat het misschien een stuk beter. Dan weet hij s'ochtends al dat hij je s'avonds weer ziet.
En dan kan hij opnieuw wennen aan de situatie die hij nu als niet prettig beschouwd. Grote kans dat hij over een tijdje wel weer wil.
Anders is misschien een oplossing dat zijn vader met hem ergens naartoe gaat?
Het wordt nu voorjaar dus een weekendje kamperen over een paar maanden bijv.?
Hem uit de situatie trekken die hij niet wil nu maar wel met zijn vader?
Ik opper ook maar wat.....
Ik zeg dat het heel moeilijk is.
Dat ik het als kind heel prettig had gevonden als mijn moeder gehoor had gegeven aan mijn wens, maar dat ik als volwassene vind dat een kind een contact met beide ouders moet hebben.
Misschien is de oplossing hem er niet te laten slapen voorlopig?
Laat hem zaterdag en zondag gaan maar dat hij snachts bij jou is to?
Op die manier gaat het misschien een stuk beter. Dan weet hij s'ochtends al dat hij je s'avonds weer ziet.
En dan kan hij opnieuw wennen aan de situatie die hij nu als niet prettig beschouwd. Grote kans dat hij over een tijdje wel weer wil.
Anders is misschien een oplossing dat zijn vader met hem ergens naartoe gaat?
Het wordt nu voorjaar dus een weekendje kamperen over een paar maanden bijv.?
Hem uit de situatie trekken die hij niet wil nu maar wel met zijn vader?
Ik opper ook maar wat.....
dinsdag 24 februari 2009 om 18:33
Het lijkt mij dat het er vanaf hangt hoe het met zoontje gaat als hij bij pappa is.
Mijn dochter is iets ouder en daar en dat maakt het al makkelijker praten over dit soort dingen. Zij zei ook op een gegeven moment dat ze bij mij wilde blijven omdat ze me zo miste. Terwijl ze het heel fijn heeft bij haar pappa en hem ook mist als ze hier is. Ik kwam er achter dat ze dat ook zei, omdat ze het zielig vond voor mij, als ze bij pappa was omdat ik haar dan moest missen.
Het is heel lastig om met kleine kinderen hierover te praten, er achter te komen wat ze nu precies voelen. Ze hebben vaak de neiging dingen te zeggen waarvan zij denken dat jij ze wil horen.
Mijn dochter is iets ouder en daar en dat maakt het al makkelijker praten over dit soort dingen. Zij zei ook op een gegeven moment dat ze bij mij wilde blijven omdat ze me zo miste. Terwijl ze het heel fijn heeft bij haar pappa en hem ook mist als ze hier is. Ik kwam er achter dat ze dat ook zei, omdat ze het zielig vond voor mij, als ze bij pappa was omdat ik haar dan moest missen.
Het is heel lastig om met kleine kinderen hierover te praten, er achter te komen wat ze nu precies voelen. Ze hebben vaak de neiging dingen te zeggen waarvan zij denken dat jij ze wil horen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 24 februari 2009 om 19:22
Vanmiddag weer een gesprekje met zoon gehad.
Proberen uit hem te krijgen wat nu het echte punt is.
Lastig hoor voor je het weet stuur je hem een kant op.
Wat nu te weten ben gekomen is dat hij als het donker word eigenlijk al weer naar mij toe wil.
En verder dingen als , hier heb ik een mooie fiets en een politie auto.
Dat laatste klinkt een beetje als een "slap"excuus naar mijn mening.
Maar ja ik bekijk het als volwassene natuurlijk.
Hij mag trouwens van mij best dingen meenemen naar zijn vader hoor als hij dat wil.
Andersom ligt dat lastiger.........trui heb ik gekocht dus blijft hier, auto heeft hij van mijn moeder gekregen en blijft dus hier....
irritatie van mij maar doet verder nu niet ter zake.
Ik heb het ook nog op deze manier geprobeerd.......
okeey wil niet zeggen dat het de meest ideale manier is maar wilde wat proberen....
Jij vind mama lief toch? JA was het overtuigde antwoord
Jij vind M (vriendin papa) lief toch? Ja was weer zeer overtuigt
Jij vind papa lief toch? Nee schudde hij hard met zijn hoofd.
Ik reageerde hierop met ik vind papa wel heel lief voor jou......
paar minuten later......
Jij vind papa stom toch? JA was zijn blije reactie.......alsof ik eindelijk doorhad hoe het was............
half uurtje later verteld hij enthousiast dingen van papa.........
Nou zeg het maar............waar moet je nu vanuit gaan.....
Begrijp me goed mijn vragen waren nogal sturend zeg maar.
Maar toch.........
Nou ja hij gaat gewoon het weekend en maandag heb ik het er met mijn ex over.
Proberen uit hem te krijgen wat nu het echte punt is.
Lastig hoor voor je het weet stuur je hem een kant op.
Wat nu te weten ben gekomen is dat hij als het donker word eigenlijk al weer naar mij toe wil.
En verder dingen als , hier heb ik een mooie fiets en een politie auto.
Dat laatste klinkt een beetje als een "slap"excuus naar mijn mening.
Maar ja ik bekijk het als volwassene natuurlijk.
Hij mag trouwens van mij best dingen meenemen naar zijn vader hoor als hij dat wil.
Andersom ligt dat lastiger.........trui heb ik gekocht dus blijft hier, auto heeft hij van mijn moeder gekregen en blijft dus hier....
irritatie van mij maar doet verder nu niet ter zake.
Ik heb het ook nog op deze manier geprobeerd.......
okeey wil niet zeggen dat het de meest ideale manier is maar wilde wat proberen....
Jij vind mama lief toch? JA was het overtuigde antwoord
Jij vind M (vriendin papa) lief toch? Ja was weer zeer overtuigt
Jij vind papa lief toch? Nee schudde hij hard met zijn hoofd.
Ik reageerde hierop met ik vind papa wel heel lief voor jou......
paar minuten later......
Jij vind papa stom toch? JA was zijn blije reactie.......alsof ik eindelijk doorhad hoe het was............
half uurtje later verteld hij enthousiast dingen van papa.........
Nou zeg het maar............waar moet je nu vanuit gaan.....
Begrijp me goed mijn vragen waren nogal sturend zeg maar.
Maar toch.........
Nou ja hij gaat gewoon het weekend en maandag heb ik het er met mijn ex over.
dinsdag 24 februari 2009 om 19:29
O ja
Ex heeft wel eens aangegeven, maandje geleden ofzo dat hij op zondagmorgen om 10:30 al vraagt wanner hij weer naar mij toe mag.
Dit herhaalde hij elk kwartier en ex werd daar niet vrolijk van en dat kan ik me ook best voorstellen.
Nu heeft ex zoon verboden dat nog te zeggen......
Ik snap zijn punt maar vraag me wel af of dit slim/verstandig is.
Zoon kan nu niet zijn emoties uiten die hij blijkbaar wel regelmatig voelt.
Dit vragen van zoon is overigens regelmatig gebeurd.
Ex heeft wel eens aangegeven, maandje geleden ofzo dat hij op zondagmorgen om 10:30 al vraagt wanner hij weer naar mij toe mag.
Dit herhaalde hij elk kwartier en ex werd daar niet vrolijk van en dat kan ik me ook best voorstellen.
Nu heeft ex zoon verboden dat nog te zeggen......
Ik snap zijn punt maar vraag me wel af of dit slim/verstandig is.
Zoon kan nu niet zijn emoties uiten die hij blijkbaar wel regelmatig voelt.
Dit vragen van zoon is overigens regelmatig gebeurd.
dinsdag 24 februari 2009 om 20:14
Je geeft aan in het begin dat je zo'n leuke ex hebt waar je een hele goede band mee hebt maar nu komen er toch wat nare trekjes naar boven.
Vooral het feit dat je zoontje niet mag zeggen dat hij naar jou wil vind ik ook erg ver gaan.
Je zoontje heeft nu aangegeven dat hij naar je toe wil als het donker wordt.
Dan lijkt me mijn tip om hem alleen overdag naar zijn vader te laten gaan geen raar idee.
Vooral het feit dat je zoontje niet mag zeggen dat hij naar jou wil vind ik ook erg ver gaan.
Je zoontje heeft nu aangegeven dat hij naar je toe wil als het donker wordt.
Dan lijkt me mijn tip om hem alleen overdag naar zijn vader te laten gaan geen raar idee.
dinsdag 24 februari 2009 om 20:40
Hoi benmama,
Ik heb de discussie meegelezen en het heeft me aan het denken gezet. Allereerst mijn complimenten voor hoe je het tot nu toe aanpakt. Je denkt er goed over na en probeert in het belang van je zoon te handelen. Het is alleen maar menselijk as je hier tegenstrijdige gevoelens bij hebt denk ik.
Misschien kan ik je nog een andere invalshoek geven? Ik ben zelf werkzaam in de jeugdhulpverlening en werk veel met kinderen van gescheiden ouders. Als ik je verhaal zo lees, kan het inderdaad faseproblematiek van je zoontje zijn. Waar hij toen hij kleiner was het 'centrum van het universum' was wordt hij zich nu steeds meer bewust van de mensen om hem heen. Kinderen van 4 /5 jaar bekijken de wereld vanuit hun eigen ervaring en vooral hun eigen beleving. Alleen zijn is zielig en iemand missen is verdrietig, (want je moet de wens om iemand nu te zien uitstellen tot later)
Daarnaast zeggen de vragen van jouw zoontje veel over hoe hij bezig is met jullie samenzijn en scheiding. Ik heb ooit een cursus gehad over de gevolgen van echtscheiding en hoe je kinderen hierin kunt begeleiden. Hierin kwam sterk naar voren dat hele jonge kinderen eigenlijk nooit echt een moment krijgen waarin hun wordt uitgelegd waarom papa en mama niet meer bij elkaar zijn, ze gaan gewoon mee in het nieuwe ritme. Dit is logisch, jouw zoon was bijvoorbeeld pas 9 maanden oud en dus niet een volwaardige gesprekspartner.
Het kan helpen om dit gesprek alsnog met je zoon te hebben, zoals je eigenlijk al een beetje hebt gedaan. Belangrijk is om eerlijk te zijn, maar aan te sluiten bij zijn niveau
Je ex is zoals ze dat zeggen, 'doorgegaan met zijn leven', hij heeft een nieuwe vrouw en een baby. Hoe is dit voor jou? Zoals ik al eerder las, misschien voelt je zoon aan dat dit voor jou anders is?
Het kan ook zijn dat je zoon een simpel rekensommetje maakt:
mama - ik = alleen
papa+ vriendin + baby- ik= niet alleen.
Hij is dus loyaal naar jou toe en voelt zich verantwoordelijk voor je.
Jeetje, wat een lang verhaal! Ik hoop dat je er iets mee kan....
Ik heb de discussie meegelezen en het heeft me aan het denken gezet. Allereerst mijn complimenten voor hoe je het tot nu toe aanpakt. Je denkt er goed over na en probeert in het belang van je zoon te handelen. Het is alleen maar menselijk as je hier tegenstrijdige gevoelens bij hebt denk ik.
Misschien kan ik je nog een andere invalshoek geven? Ik ben zelf werkzaam in de jeugdhulpverlening en werk veel met kinderen van gescheiden ouders. Als ik je verhaal zo lees, kan het inderdaad faseproblematiek van je zoontje zijn. Waar hij toen hij kleiner was het 'centrum van het universum' was wordt hij zich nu steeds meer bewust van de mensen om hem heen. Kinderen van 4 /5 jaar bekijken de wereld vanuit hun eigen ervaring en vooral hun eigen beleving. Alleen zijn is zielig en iemand missen is verdrietig, (want je moet de wens om iemand nu te zien uitstellen tot later)
Daarnaast zeggen de vragen van jouw zoontje veel over hoe hij bezig is met jullie samenzijn en scheiding. Ik heb ooit een cursus gehad over de gevolgen van echtscheiding en hoe je kinderen hierin kunt begeleiden. Hierin kwam sterk naar voren dat hele jonge kinderen eigenlijk nooit echt een moment krijgen waarin hun wordt uitgelegd waarom papa en mama niet meer bij elkaar zijn, ze gaan gewoon mee in het nieuwe ritme. Dit is logisch, jouw zoon was bijvoorbeeld pas 9 maanden oud en dus niet een volwaardige gesprekspartner.
Het kan helpen om dit gesprek alsnog met je zoon te hebben, zoals je eigenlijk al een beetje hebt gedaan. Belangrijk is om eerlijk te zijn, maar aan te sluiten bij zijn niveau
Je ex is zoals ze dat zeggen, 'doorgegaan met zijn leven', hij heeft een nieuwe vrouw en een baby. Hoe is dit voor jou? Zoals ik al eerder las, misschien voelt je zoon aan dat dit voor jou anders is?
Het kan ook zijn dat je zoon een simpel rekensommetje maakt:
mama - ik = alleen
papa+ vriendin + baby- ik= niet alleen.
Hij is dus loyaal naar jou toe en voelt zich verantwoordelijk voor je.
Jeetje, wat een lang verhaal! Ik hoop dat je er iets mee kan....
dinsdag 24 februari 2009 om 21:31
Jazeker Bowie!! dank je wel!!!
Wat je zegt klopt denk ik wel, tenmiste ik herken er wel het een en ander in.
Vorige week bv vroeg hij ineens waarom papa en ik niet meer verliefd waren.
Hem uitgelegd dat we veel ruzie hadden en het helemaal niet meer leuk was toen samen.
Verder niet inhoudelijk omdat ik hem daar echt te jong voor vind.
Toen reageerde hij met , o en toen leerde papa vriendin kennen?
Ik zat echt ff met mijn oren te klapperen.
Omdat het een totaal onverwachte vraag was en de woordkeuze
Hij concludeerde dat het hier wel een beetje saai was (en bedankt haha)
Ik vroeg hem toen of ik ook weer verliefd moest worden op een man? JA was zijn duidelijke antwoord.
Hem nog ff gevraagt of hij al iemand op het oog had maar dat was (gelukkig) niet zo.
Hij is er erg mee bezig dus
sluit wel aan bij jouw verhaal
Wat je zegt klopt denk ik wel, tenmiste ik herken er wel het een en ander in.
Vorige week bv vroeg hij ineens waarom papa en ik niet meer verliefd waren.
Hem uitgelegd dat we veel ruzie hadden en het helemaal niet meer leuk was toen samen.
Verder niet inhoudelijk omdat ik hem daar echt te jong voor vind.
Toen reageerde hij met , o en toen leerde papa vriendin kennen?
Ik zat echt ff met mijn oren te klapperen.
Omdat het een totaal onverwachte vraag was en de woordkeuze
Hij concludeerde dat het hier wel een beetje saai was (en bedankt haha)
Ik vroeg hem toen of ik ook weer verliefd moest worden op een man? JA was zijn duidelijke antwoord.
Hem nog ff gevraagt of hij al iemand op het oog had maar dat was (gelukkig) niet zo.
Hij is er erg mee bezig dus
sluit wel aan bij jouw verhaal
dinsdag 24 februari 2009 om 21:46
quote:benmamma schreef op 24 februari 2009 @ 19:22:
Vanmiddag weer een gesprekje met zoon gehad.
Proberen uit hem te krijgen wat nu het echte punt is.
Lastig hoor voor je het weet stuur je hem een kant op.
Wat nu te weten ben gekomen is dat hij als het donker word eigenlijk al weer naar mij toe wil.
En verder dingen als , hier heb ik een mooie fiets en een politie auto.
Dat laatste klinkt een beetje als een "slap"excuus naar mijn mening.
Maar ja ik bekijk het als volwassene natuurlijk.
Hij mag trouwens van mij best dingen meenemen naar zijn vader hoor als hij dat wil.
Andersom ligt dat lastiger.........trui heb ik gekocht dus blijft hier, auto heeft hij van mijn moeder gekregen en blijft dus hier....
irritatie van mij maar doet verder nu niet ter zake.
Ik heb het ook nog op deze manier geprobeerd.......
okeey wil niet zeggen dat het de meest ideale manier is maar wilde wat proberen....
Jij vind mama lief toch? JA was het overtuigde antwoord
Jij vind M (vriendin papa) lief toch? Ja was weer zeer overtuigt
Jij vind papa lief toch? Nee schudde hij hard met zijn hoofd.
Ik reageerde hierop met ik vind papa wel heel lief voor jou......
paar minuten later......
Jij vind papa stom toch? JA was zijn blije reactie.......alsof ik eindelijk doorhad hoe het was............
half uurtje later verteld hij enthousiast dingen van papa.........
Nou zeg het maar............waar moet je nu vanuit gaan.....
Begrijp me goed mijn vragen waren nogal sturend zeg maar.
Maar toch.........
Nou ja hij gaat gewoon het weekend en maandag heb ik het er met mijn ex over.Benmamma, no offence maar dat zijn hele sturende vragen. De enige mogelijke antwoorden zijn JA of NEE. Hij kijkt naar jou en probeert aan jou af te lezen welk antwoord jou het best zal bevallen....
Als je met je zoon wilt praten, zal je open vragen moeten stellen.
Hoe gaat het als je bij mamma/pappa bent?
Wat vind je het leukste bij mamma/pappa?
Wat vind je het minste leuke bij mamma/pappa?
Zo'n gesprek is niet makkelijk te voeren voor een ouder. Als je echt denkt dat je zoon het moeilijk heeft, zoek dan hulp bij een pedagoog/kinderpsycholoog die gespecialiseerd is in het praten met kinderen.
De dingen die hij wel of niet mee mag nemen over en weer, zijn echt bijzaak. Als jij daar een belangrijk punt van maakt, maak je materie belangrijker dan affectie, aandacht, tijd, liefde en alle andere dingen die de band tussen ouder en kind kenmerken.
Voor ouderschap zou een cursus met diploma handig zijn. Voor ouder zijn in een gescheiden situatie, zou een graad in de kinderpsychologie handig zijn.
Vanmiddag weer een gesprekje met zoon gehad.
Proberen uit hem te krijgen wat nu het echte punt is.
Lastig hoor voor je het weet stuur je hem een kant op.
Wat nu te weten ben gekomen is dat hij als het donker word eigenlijk al weer naar mij toe wil.
En verder dingen als , hier heb ik een mooie fiets en een politie auto.
Dat laatste klinkt een beetje als een "slap"excuus naar mijn mening.
Maar ja ik bekijk het als volwassene natuurlijk.
Hij mag trouwens van mij best dingen meenemen naar zijn vader hoor als hij dat wil.
Andersom ligt dat lastiger.........trui heb ik gekocht dus blijft hier, auto heeft hij van mijn moeder gekregen en blijft dus hier....
irritatie van mij maar doet verder nu niet ter zake.
Ik heb het ook nog op deze manier geprobeerd.......
okeey wil niet zeggen dat het de meest ideale manier is maar wilde wat proberen....
Jij vind mama lief toch? JA was het overtuigde antwoord
Jij vind M (vriendin papa) lief toch? Ja was weer zeer overtuigt
Jij vind papa lief toch? Nee schudde hij hard met zijn hoofd.
Ik reageerde hierop met ik vind papa wel heel lief voor jou......
paar minuten later......
Jij vind papa stom toch? JA was zijn blije reactie.......alsof ik eindelijk doorhad hoe het was............
half uurtje later verteld hij enthousiast dingen van papa.........
Nou zeg het maar............waar moet je nu vanuit gaan.....
Begrijp me goed mijn vragen waren nogal sturend zeg maar.
Maar toch.........
Nou ja hij gaat gewoon het weekend en maandag heb ik het er met mijn ex over.Benmamma, no offence maar dat zijn hele sturende vragen. De enige mogelijke antwoorden zijn JA of NEE. Hij kijkt naar jou en probeert aan jou af te lezen welk antwoord jou het best zal bevallen....
Als je met je zoon wilt praten, zal je open vragen moeten stellen.
Hoe gaat het als je bij mamma/pappa bent?
Wat vind je het leukste bij mamma/pappa?
Wat vind je het minste leuke bij mamma/pappa?
Zo'n gesprek is niet makkelijk te voeren voor een ouder. Als je echt denkt dat je zoon het moeilijk heeft, zoek dan hulp bij een pedagoog/kinderpsycholoog die gespecialiseerd is in het praten met kinderen.
De dingen die hij wel of niet mee mag nemen over en weer, zijn echt bijzaak. Als jij daar een belangrijk punt van maakt, maak je materie belangrijker dan affectie, aandacht, tijd, liefde en alle andere dingen die de band tussen ouder en kind kenmerken.
Voor ouderschap zou een cursus met diploma handig zijn. Voor ouder zijn in een gescheiden situatie, zou een graad in de kinderpsychologie handig zijn.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 24 februari 2009 om 21:52
quote:benmamma schreef op 24 februari 2009 @ 21:31:
Vorige week bv vroeg hij ineens waarom papa en ik niet meer verliefd waren.
Hem uitgelegd dat we veel ruzie hadden en het helemaal niet meer leuk was toen samen.
Verder niet inhoudelijk omdat ik hem daar echt te jong voor vind.
Hij begrijpt het voorgaande ook niet, echt niet. Het is een kind van 4 en die leeft in de wereld die draait om hem, hij kan zich niet in anderen verplaatsen en dat hoeft hij ook niet. Dan moet je dingen die je uit wil leggen, naar zijn wereld vertalen.
"Pappa en mamma houden heel veel van jou, maar van jou houden en voor jou zorgen, kunnen we beter als we apart wonen. Omdat als we samen wonen, we vaak ruzie krijgen en dat is niet leuk voor ons en ook niet leuk voor jou. "
Iets in die richting...
Vorige week bv vroeg hij ineens waarom papa en ik niet meer verliefd waren.
Hem uitgelegd dat we veel ruzie hadden en het helemaal niet meer leuk was toen samen.
Verder niet inhoudelijk omdat ik hem daar echt te jong voor vind.
Hij begrijpt het voorgaande ook niet, echt niet. Het is een kind van 4 en die leeft in de wereld die draait om hem, hij kan zich niet in anderen verplaatsen en dat hoeft hij ook niet. Dan moet je dingen die je uit wil leggen, naar zijn wereld vertalen.
"Pappa en mamma houden heel veel van jou, maar van jou houden en voor jou zorgen, kunnen we beter als we apart wonen. Omdat als we samen wonen, we vaak ruzie krijgen en dat is niet leuk voor ons en ook niet leuk voor jou. "
Iets in die richting...
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 24 februari 2009 om 22:08
Vind het ook heel lastig Benmama, je wilt zoveel weten, maar uit zichzelf vertellen ze niks, en dan idd vragen stellen. Net wat je zegt, je wilt ze geen woorden in de mond leggen. Vind die vragen van Poes dan ook erg goed!
Snaak had ik ook niet uitgelegd dat ex en ik uit elkaar waren, gingen er gewoon vanuit dat ze niet beter wist, tot het dus een poos heel heftig is geweest, met het niet mee willen. En toen, tijdens een nachtelijke huilbui was het moment gewoon daar om het helemaal uit te leggen, dat heitie en ik ontzettend veel van Snaak houden, maar niet zo lief voor elkaar waren, en dat was voor Snaak niet leuk. Alles heeft ze gevraagd, en toen was het een poosje weer goed. Verteld dat ze er natuurlijk verdrietig om mag zijn, dat het niet leuk is dat we niet meer met zn allen in 1 huis wonen, maar dat dat soms zo gaat. Daarom houden we niet minder van Snaak.
Ben benieuwd hoe het hier gaat aankomend weekend, ze heeft gelukkig nog niet aangegeven niet te willen!
Snaak had ik ook niet uitgelegd dat ex en ik uit elkaar waren, gingen er gewoon vanuit dat ze niet beter wist, tot het dus een poos heel heftig is geweest, met het niet mee willen. En toen, tijdens een nachtelijke huilbui was het moment gewoon daar om het helemaal uit te leggen, dat heitie en ik ontzettend veel van Snaak houden, maar niet zo lief voor elkaar waren, en dat was voor Snaak niet leuk. Alles heeft ze gevraagd, en toen was het een poosje weer goed. Verteld dat ze er natuurlijk verdrietig om mag zijn, dat het niet leuk is dat we niet meer met zn allen in 1 huis wonen, maar dat dat soms zo gaat. Daarom houden we niet minder van Snaak.
Ben benieuwd hoe het hier gaat aankomend weekend, ze heeft gelukkig nog niet aangegeven niet te willen!
dinsdag 24 februari 2009 om 22:14
Ik kan me erg vinden in wat Bowie schrijft.
Even uitgaande van mijn eigen situatie als kind: mijn ouders zijn uitelkaar sinds ik baby was. Volgens mijn ouders heb ik er nooooooit iets van gemerkt dat ze niet met elkaar overweg konden. Dat geloven ze echt. Maar ik voelde aan dat ze in wezen een hekel hadden aan elkaar. Ik durfde tegen mijn moeder niet goed iets leuks of positiefs te vertellen over mijn vader. Bij moeder was mijn thuis, en naar vader was altijd 'uit logeren', iets wat ik veel liever niet deed. Ik was pas weer 'op m'n plek' op zondagavond. Als m'n spullen weer veilig in m'n eigen kast, bij m'n moeder, lagen.
Maar ik denk, dat het onvermijdelijk is dat je zoon er iets van meekrijgt, zeker als de scheiding erg pijnlijk is geweest. Om helemaal niets te laten merken zou bovenmenselijk zijn.
Een tip heb ik eigenlijk niet zo zeer. Blijf vooral positief over zoons vader. En hopelijk slijt jouw verdriet met de tijd, Ik weet 't niet zeker hoor, maar ik denk dat jouw geluk heel belangrijk is voor je zoon. Zo kan hij jou 'veilig' achterlaten, en plezier maken bij z'n andere gezin.
Heel veel succes! 't Is niet een makkelijke situatie.
PS Mijn ouders zijn 20 jaar na hun scheiding weer bevriend geraakt. Alles is dus mogelijk. Helaas was 't wel op een moment dat 't me niet meer zoveel kon schelen dat ze elkaar niet mochten.
Even uitgaande van mijn eigen situatie als kind: mijn ouders zijn uitelkaar sinds ik baby was. Volgens mijn ouders heb ik er nooooooit iets van gemerkt dat ze niet met elkaar overweg konden. Dat geloven ze echt. Maar ik voelde aan dat ze in wezen een hekel hadden aan elkaar. Ik durfde tegen mijn moeder niet goed iets leuks of positiefs te vertellen over mijn vader. Bij moeder was mijn thuis, en naar vader was altijd 'uit logeren', iets wat ik veel liever niet deed. Ik was pas weer 'op m'n plek' op zondagavond. Als m'n spullen weer veilig in m'n eigen kast, bij m'n moeder, lagen.
Maar ik denk, dat het onvermijdelijk is dat je zoon er iets van meekrijgt, zeker als de scheiding erg pijnlijk is geweest. Om helemaal niets te laten merken zou bovenmenselijk zijn.
Een tip heb ik eigenlijk niet zo zeer. Blijf vooral positief over zoons vader. En hopelijk slijt jouw verdriet met de tijd, Ik weet 't niet zeker hoor, maar ik denk dat jouw geluk heel belangrijk is voor je zoon. Zo kan hij jou 'veilig' achterlaten, en plezier maken bij z'n andere gezin.
Heel veel succes! 't Is niet een makkelijke situatie.
PS Mijn ouders zijn 20 jaar na hun scheiding weer bevriend geraakt. Alles is dus mogelijk. Helaas was 't wel op een moment dat 't me niet meer zoveel kon schelen dat ze elkaar niet mochten.
woensdag 25 februari 2009 om 08:09
Pezewoes: helemaal mee eens dat de vragen sturend waren .......
Het was van mij een (mislukte) poging om het een en ander duidelijk te krijgen......
En idd een cursus kinderpsychologie is erg handig.....
Verder vind ik de manier waarop jij de vraag formuleerde idd veel beter en minder insinuerend!!
Soms zit ik er zelf helemaal in vast en heb ik dus ff van die bijna voordehand liggende tips nodig.......
Ik ga de volgende dingen doen:
Vandaag het er NIET uitmezelf over hebben
Met zijn vader er over praten
Voorstellen aan papa of hij daar een foto van mij mag en hier een foto van hun
Als zoon er wel over begint het op de manier van poezewoes vragen
Verder het even los proberen te laten, komt de oplossing misschien wel gemakkelijker dan nu
Bedankt ik kan echt wat met jullie meedenken!!!
Het was van mij een (mislukte) poging om het een en ander duidelijk te krijgen......
En idd een cursus kinderpsychologie is erg handig.....
Verder vind ik de manier waarop jij de vraag formuleerde idd veel beter en minder insinuerend!!
Soms zit ik er zelf helemaal in vast en heb ik dus ff van die bijna voordehand liggende tips nodig.......
Ik ga de volgende dingen doen:
Vandaag het er NIET uitmezelf over hebben
Met zijn vader er over praten
Voorstellen aan papa of hij daar een foto van mij mag en hier een foto van hun
Als zoon er wel over begint het op de manier van poezewoes vragen
Verder het even los proberen te laten, komt de oplossing misschien wel gemakkelijker dan nu
Bedankt ik kan echt wat met jullie meedenken!!!
woensdag 25 februari 2009 om 08:18
Als kind wilde ik ook nooit naar m'n vader...
Dit heef geduurd vanaf moment van scheiding (7 jaar) totdat ik een jaar of 16 was...
Als ik er zo op terug kijk ben ik heel blij dat m'n moeder me zo'n beetje dwong om toch te gaan.
Kinderen voelen alles heel goed aan. Mijn moeder had erg veel verdriet van de scheiding ook al liet ze dat aan ons nooit bewust merken..
succes benmamma!
Dit heef geduurd vanaf moment van scheiding (7 jaar) totdat ik een jaar of 16 was...
Als ik er zo op terug kijk ben ik heel blij dat m'n moeder me zo'n beetje dwong om toch te gaan.
Kinderen voelen alles heel goed aan. Mijn moeder had erg veel verdriet van de scheiding ook al liet ze dat aan ons nooit bewust merken..
succes benmamma!
woensdag 25 februari 2009 om 09:36
Frappant, dat zoveel alleenstaande moeders eigenlijk allemaal met dezelfde dingen worstelen. Op zich natuurlijk erg logisch (we lopen allemaal tegen dezelfde dingen aan en willen allemaal dat onze kinderen er zo ongeschonden mogelijk uit komen), maar zelf ervaar ik het soms alsof ik de enige ben die er zo'n moeite mee heeft. Verstandelijk weet je natuurlijk wel dat dit niet zo is, maar gevoelsmatig...
De sturende vragen...ik herken ze ook. Maar wat ik ook erg moeilijk vind is het feit dat zoon vaak vraagt wanneer hij weer naar papa mag (ondanks dat ik dit zichtbaar heb gemaakt met kleurtjes op de kalender, vraagt hij er toch vaak naar). Het geeft mij aan dat hij zijn vader erg mist. Hij kan ook zo uit het niets zeggen 'ik vind papa heel lief' .
Ik merk dat ik hier zelf moeite mee heb, óndanks dat ik het vanuit hem (kind) wel snap. Kinderen zijn nu eenmaal loyaal naar beide ouders en houden per definitie van beide ouders. En toch steekt het me als ik van ex hoor dat hij iedere keer opnieuw daar aangeeft niet terug te willen naar mij, dat hij bij mij aangeeft dat hij graag bij papa wil wonen en steeds maar weer vraagt wanneer hij weer naar papa mag.
En toch heb ik het idee dat hij het bij mij echt wel naar zijn zin heeft en blij met me is. Hier vraag ik soms wel naar en dan bevestigt hij dit ook. Maar het voelt toch elke keer weer alsof ik een knauw(tje) krijg. Helemaal omdat papa in het verleden (voordat we definitief uit elkaar waren) nou niet de meest liefdevolle, geduldige, aanwezige papa was. En diezelfde papa is nu ineens veruit favoriet...
De sturende vragen...ik herken ze ook. Maar wat ik ook erg moeilijk vind is het feit dat zoon vaak vraagt wanneer hij weer naar papa mag (ondanks dat ik dit zichtbaar heb gemaakt met kleurtjes op de kalender, vraagt hij er toch vaak naar). Het geeft mij aan dat hij zijn vader erg mist. Hij kan ook zo uit het niets zeggen 'ik vind papa heel lief' .
Ik merk dat ik hier zelf moeite mee heb, óndanks dat ik het vanuit hem (kind) wel snap. Kinderen zijn nu eenmaal loyaal naar beide ouders en houden per definitie van beide ouders. En toch steekt het me als ik van ex hoor dat hij iedere keer opnieuw daar aangeeft niet terug te willen naar mij, dat hij bij mij aangeeft dat hij graag bij papa wil wonen en steeds maar weer vraagt wanneer hij weer naar papa mag.
En toch heb ik het idee dat hij het bij mij echt wel naar zijn zin heeft en blij met me is. Hier vraag ik soms wel naar en dan bevestigt hij dit ook. Maar het voelt toch elke keer weer alsof ik een knauw(tje) krijg. Helemaal omdat papa in het verleden (voordat we definitief uit elkaar waren) nou niet de meest liefdevolle, geduldige, aanwezige papa was. En diezelfde papa is nu ineens veruit favoriet...
woensdag 25 februari 2009 om 09:45
Yayaatje
Ja je hebt natuurlijk ook je eigne gevoelens over de scheiding en ex....
Ik probeer daar zo neutraal/objectief mogelijk in te zijn maar of dat altijd lukt en of het altijd goed is??
Lijkt me best pijnlijk om te horen dat je kind liever bij papa zou willen wonen..........
Daar zou mijn zoon mij echt mee raken al zou ik er eventueel wel in meegaan als de wens langdurig is en papa het wil enz.
Maar ohhhhhhhhh wat zou dat een pijn doen.
Het zou me een gevoel van afgewezen worden geven. En afgewezen worden door je ex is 1 ding maar door je kind........brrrrrrrrrrr my worst nightmere
Dit is ook de reden dat ik op zie om het met ex te bespreken.
Lijkt me nogal pijnlijk voor hem ook al zal ik proberen om het niet pijnlijk te brengen.
Ja je hebt natuurlijk ook je eigne gevoelens over de scheiding en ex....
Ik probeer daar zo neutraal/objectief mogelijk in te zijn maar of dat altijd lukt en of het altijd goed is??
Lijkt me best pijnlijk om te horen dat je kind liever bij papa zou willen wonen..........
Daar zou mijn zoon mij echt mee raken al zou ik er eventueel wel in meegaan als de wens langdurig is en papa het wil enz.
Maar ohhhhhhhhh wat zou dat een pijn doen.
Het zou me een gevoel van afgewezen worden geven. En afgewezen worden door je ex is 1 ding maar door je kind........brrrrrrrrrrr my worst nightmere
Dit is ook de reden dat ik op zie om het met ex te bespreken.
Lijkt me nogal pijnlijk voor hem ook al zal ik proberen om het niet pijnlijk te brengen.
woensdag 25 februari 2009 om 10:16
Benmamma,
Ja, het doet me ook best wat als hij dergelijke dingen zegt. Ik probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan en me voor te houden dat hij nog maar een kind is.
Als ik doorvraag naar de reden waaróm hij zo graag bij bij papa wil wonen, komt er steevast: 'Omdat papa een Xbox heeft' .
Ik hoor dat hij helemaal weg is van deze spelcomputer. Bij mij thuis heeft hij het ook constant over de spelletjes die hij hierop speelt en zodra hij papa aan de telefoon heeft gaan de gesprekken alleen maar over deze spelletjes (ik heb geen spelcomputer en ben ook niet voornemens om er 1 aan te schaffen voorlopig).
Zolang dit zijn motivatie is om bij papa te willen wonen, kan ik me er nog wel redelijk overheen zetten. Maar het komt soms wel ff hard binnen ja...
Voor wat betreft het bespreekbaar maken met je ex: nee, het zal niet leuk voor hem zijn om te horen dat zijn zoon aangeeft dat hij niet graag naar hem toe gaat. Maar misschien is het ook juist wel goed. Op deze manier wordt hij heel duidelijk geconfronteerd met zijn eigen gedrag en dat dit dus de uitwerking van zijn gedrag is: zijn eigen kind die niet meer naar hem toe wil. Hoewel je zegt dat hij een lieve vader is, zeg je ook dat hij snel boos is, dat er bij hem thuis geen foto van jou mag staan voor jullie zoon en dat hij hem verbiedt om te zeggen dat hij jou mist. Dit zijn toch wel dingen waar hij m.i. nou niet direct de meest liefdevolle vader is.
Misschien dus dat een dergelijk gesprek hem juist wel aan het denken zet.
Ja, het doet me ook best wat als hij dergelijke dingen zegt. Ik probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan en me voor te houden dat hij nog maar een kind is.
Als ik doorvraag naar de reden waaróm hij zo graag bij bij papa wil wonen, komt er steevast: 'Omdat papa een Xbox heeft' .
Ik hoor dat hij helemaal weg is van deze spelcomputer. Bij mij thuis heeft hij het ook constant over de spelletjes die hij hierop speelt en zodra hij papa aan de telefoon heeft gaan de gesprekken alleen maar over deze spelletjes (ik heb geen spelcomputer en ben ook niet voornemens om er 1 aan te schaffen voorlopig).
Zolang dit zijn motivatie is om bij papa te willen wonen, kan ik me er nog wel redelijk overheen zetten. Maar het komt soms wel ff hard binnen ja...
Voor wat betreft het bespreekbaar maken met je ex: nee, het zal niet leuk voor hem zijn om te horen dat zijn zoon aangeeft dat hij niet graag naar hem toe gaat. Maar misschien is het ook juist wel goed. Op deze manier wordt hij heel duidelijk geconfronteerd met zijn eigen gedrag en dat dit dus de uitwerking van zijn gedrag is: zijn eigen kind die niet meer naar hem toe wil. Hoewel je zegt dat hij een lieve vader is, zeg je ook dat hij snel boos is, dat er bij hem thuis geen foto van jou mag staan voor jullie zoon en dat hij hem verbiedt om te zeggen dat hij jou mist. Dit zijn toch wel dingen waar hij m.i. nou niet direct de meest liefdevolle vader is.
Misschien dus dat een dergelijk gesprek hem juist wel aan het denken zet.
woensdag 25 februari 2009 om 10:38
Jeetje Yayaatje, dat lijkt me idd niet makkelijk en leuk om te horen.
Nu kun je het gelukkig relativeren, en bedenken dat het alleen maar dooe die Xbox komt, maar dan nog. Het idee dat je kind het bij de andere ouder (die eigenlijk alleen de lusten heeft) leuker vind steekt.
Het klinkt mss gek, weet ook niet zo goed het te verwoorden, maar ik vind dit topic eigenlijk wel prettig. Meer mama's die met hetzelfde kampen, en hoe ermee om te gaan. Vind hier wat aansluiting en word bevestigd in mijn ideeen en handelswijze. Had ook vaak het idee dat ik de enige was en dat ik het dan mss niet goed zou doen.
Nu kun je het gelukkig relativeren, en bedenken dat het alleen maar dooe die Xbox komt, maar dan nog. Het idee dat je kind het bij de andere ouder (die eigenlijk alleen de lusten heeft) leuker vind steekt.
Het klinkt mss gek, weet ook niet zo goed het te verwoorden, maar ik vind dit topic eigenlijk wel prettig. Meer mama's die met hetzelfde kampen, en hoe ermee om te gaan. Vind hier wat aansluiting en word bevestigd in mijn ideeen en handelswijze. Had ook vaak het idee dat ik de enige was en dat ik het dan mss niet goed zou doen.
woensdag 25 februari 2009 om 11:25
Dank voor je steun Maroon en ik vind het ook prettig om met 'soorgenoten' (lotgenoten klinkt zo zwaar he 
) hier over te praten. Er zijn eigenlijk veel situaties waar we denk ik allemaal van tijd tot tijd tegenaan lopen en waar we wel wat advies in kunnen gebruiken.
Of alleen maar steun en herkenning vinden, dat is ook al prettig!
) hier over te praten. Er zijn eigenlijk veel situaties waar we denk ik allemaal van tijd tot tijd tegenaan lopen en waar we wel wat advies in kunnen gebruiken. Of alleen maar steun en herkenning vinden, dat is ook al prettig!
woensdag 25 februari 2009 om 12:54
Dat is een heel goed idee!
Ik merk namelijk dat er best nogal wat zaken zijn waar ik tegenaan loop.
Zo heb ik dus een ex die ontzettend dol is op zijn dochter, maar vaak nogal heftig reageert, Zo vind hij dus die foto onzin, word ie kwaad als Snaak de deur opendoet als ie haar komt halen en zegt dat ze niet mee wil. Ik snap wel dat het voor hem niet leuk is, maar komop, hij hoort het een uurtje aan, ik een hele week. Ik ga er gewoon heel anders mee om, hij is sons wat lomp en bot, en ik heb het idee dat hij Snaaks gebruiksaanwijzing gewoon niet zo goed kent..
En soms haalt ie gewoon het bloed onder mn nagels vandaan, maar dat zal bij jullie ook zo zijn. Zo werkt hij elke zaterdag, ook als Snaak daar is. Dus hij heeft feitelijk alleen de zondag dat ie haar ziet. Bij hem een weekje logeren kan eigenlijk niet, want hij heeft het zo druk met werken. Maar dan wel zeggen dat ie het zo moeilijk heeft omdat ie Snaak zo weinig ziet, schiet mij maar lek..
Ik merk namelijk dat er best nogal wat zaken zijn waar ik tegenaan loop.
Zo heb ik dus een ex die ontzettend dol is op zijn dochter, maar vaak nogal heftig reageert, Zo vind hij dus die foto onzin, word ie kwaad als Snaak de deur opendoet als ie haar komt halen en zegt dat ze niet mee wil. Ik snap wel dat het voor hem niet leuk is, maar komop, hij hoort het een uurtje aan, ik een hele week. Ik ga er gewoon heel anders mee om, hij is sons wat lomp en bot, en ik heb het idee dat hij Snaaks gebruiksaanwijzing gewoon niet zo goed kent..
En soms haalt ie gewoon het bloed onder mn nagels vandaan, maar dat zal bij jullie ook zo zijn. Zo werkt hij elke zaterdag, ook als Snaak daar is. Dus hij heeft feitelijk alleen de zondag dat ie haar ziet. Bij hem een weekje logeren kan eigenlijk niet, want hij heeft het zo druk met werken. Maar dan wel zeggen dat ie het zo moeilijk heeft omdat ie Snaak zo weinig ziet, schiet mij maar lek..
