Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 23 april 2018 om 23:22
Dank je wel Selune. Je geeft altijd mooie en respectvolle reacties.
Dadelijk stop ik ook. Ik vind het jammer te ervaren hoe anderen voor mij invullen Hoe ik moet handelen zonder mij te kennen. Dat daarbij het ook nog normaal wordt gevonden om iemand af te kraken vind ik toch wel te ver gaan en onnodig ook.
Ieder ervaart het anders. Maar om voor een ander in te vullen wat hij moet doen of denken dat gaat me ook te ver. Mensen zouden zich wel kunnen verdiepen in een andere situatie zonder te oordelen.
Dadelijk stop ik ook. Ik vind het jammer te ervaren hoe anderen voor mij invullen Hoe ik moet handelen zonder mij te kennen. Dat daarbij het ook nog normaal wordt gevonden om iemand af te kraken vind ik toch wel te ver gaan en onnodig ook.
Ieder ervaart het anders. Maar om voor een ander in te vullen wat hij moet doen of denken dat gaat me ook te ver. Mensen zouden zich wel kunnen verdiepen in een andere situatie zonder te oordelen.
maandag 23 april 2018 om 23:29
Dat is zeker zo, maar je geeft wat je krijgt. Je reageert in dit topic op niemand. Je reageert alleen als het specifiek over jou gaat of je reageert om te vertellen waarom het voor jou veel erger is, want jij bent alleen. Dat is wat mij in elk geval raakt. Je zegt steeds dat het oneerlijk is hoe mensen tegen je doen, maar zelfs toen ik je probeerde uit te leggen dat ik wel begreep waar je vandaan kwam. Dat ik er ook alleen voorsta en dat dat soms gewoon heel naar is, was het voor jou sowieso anders. En dat klopt, want ik lees dat je een liefhebbende vader had als kind, dus je bent in ieder geval niet in een liefdeloze wereld opgegroeid. Ik wel en met mij duizenden andere kinderen. Je reageert zelf op alles en iedereen zonder enige vorm van begrip voor hen, dan mag je toch ook geen begrip terug verwachten? Je kunt alleen begrip krijgen als je het ook kunt geven.yogonaise schreef: ↑23-04-2018 23:22Dank je wel Selune. Je geeft altijd mooie en respectvolle reacties.
Dadelijk stop ik ook. Ik vind het jammer te ervaren hoe anderen voor mij invullen Hoe ik moet handelen zonder mij te kennen. Dat daarbij het ook nog normaal wordt gevonden om iemand af te kraken vind ik toch wel te ver gaan en onnodig ook.
Ieder ervaart het anders. Maar om voor een ander in te vullen wat hij moet doen of denken dat gaat me ook te ver. Mensen kunnen zich wel verdiepen in een andere situatie zonder te oordelen.
maandag 23 april 2018 om 23:39
Selune schreef: ↑23-04-2018 23:29Dat is zeker zo, maar je geeft wat je krijgt. Je reageert in dit topic op niemand. Je reageert alleen als het specifiek over jou gaat of je reageert om te vertellen waarom het voor jou veel erger is, want jij bent alleen. Dat is wat mij in elk geval raakt. Je zegt steeds dat het oneerlijk is hoe mensen tegen je doen, maar zelfs toen ik je probeerde uit te leggen dat ik wel begreep waar je vandaan kwam. Dat ik er ook alleen voorsta en dat dat soms gewoon heel naar is, was het voor jou sowieso anders. En dat klopt, want ik lees dat je een liefhebbende vader had als kind, dus je bent in ieder geval niet in een liefdeloze wereld opgegroeid. Ik wel en met mij duizenden andere kinderen. Je reageert zelf op alles en iedereen zonder enige vorm van begrip voor hen, dan mag je toch ook geen begrip terug verwachten? Je kunt alleen begrip krijgen als je het ook kunt geven.
Ik snap zeker wat je zegt. Wat ik al eerder zei ben ik altijd gepest. Daardoor altijd negatief benaderd. Hierdoor ben ik sowieso al afwachtend naar mensen en denk sowieso al dat mensen niet op mij zitten te wachten.
Daarnaast heb ik in het dagelijks leven wel interesse voor mensen gehad. Helaas heb ik dit niet terug gekregen. Hierdoor denk ik ook weer dat mensen mij niet belangrijk vinden.
Deze combi maakt dat ik niet meer reageer op mensen. Ik begrijp hun verdriet wel goed. Maar ik mis dat mensen zich in mij verplaatsen. Ik kan wel reageren maar mensen vinden mij andersom niet belangrijk. Zo heb ik vaak ervaren. Dus uit een soort bescherming voor afwijzing reageer ik niet echt meer op mensen. Omdat de ervaring is dat ik toch alles alleen moet doen. Of mensen mij niet begrijpen.
Alleen als ik mensen vertrouw kan ik wel open zijn. Dan leef ik erg met mensen mee. Ik heb wel 1 iemand die mij wel waardeert. En vind dat ik er veel voor die persoon ben. En ook advies vraagt. Maar dat is echt een uitzondering.
dinsdag 24 april 2018 om 07:08
Yogo ik heb nog niet eerder op je gereageerd omdat ik jouw reacties best kwetsend vind. Je weet onze achtergronden ook niet. En je kunt pijn of verdriet niet met elkaar vergelijken. Het ene is niet erger dan het andere. We missen hier allemaal iemand die ons dierbaar was. En of die dierbare nou een pasgeboren baby, een ouder van eind 50/begin 60 of pas eind 90 was, dat maakt niet uit. Ieders verdriet is er en is vreselijk. Elk gemis is gewoon klote en pijnlijk en keihard. Het enige dat je hier steeds maar lijkt te willen zeggen is dat jij het zwaarder hebt. En dat strijkt mensen tegen de haren in, omdat het geen wedstrijd is wie het zieligst is! Iedereen hier is verdrietig en zoekt steun bij elkaar. En dat is mooi. Ik vind het oprecht rot voor je dat jij je zo ontzettend benadeeld voelt. Maar heel misschien moet je ook naar je eigen houding en aandeel hierin kijken. Wie weet valt er ergens nog winst te behalen...
dinsdag 24 april 2018 om 07:45
Voor je houding en waar die vandaan komt kan ik best begrip opbrengen, maar als je er zo instaat is een forum gewoonweg niet het juiste medium voor jou. Communicatie is altijd wederkerigheid, maar zeker geschreven communicatie tussen onbekenden. Je verwacht hier dat mensen, die het zelf moeilijk hebben, tijd en energie in jou steken, maar je bent zelf absoluut niet van plan tijd en energie terug te geven, want jij bent altijd gepest en hebt het opgegeven om mensen een kans te geven. Die houding mag je hebben, maar die gaat je geen steun of begrip opleveren, want relaties gaan nu eenmaal uit van een vorm van wederkerigheid. Mensen investeren niet in contact als ze er 0,0 voor terugkrijgen. Zo ook voor jou. Als je zelf niet van plan bent op mensen te reageren, dan ben ik ook klaar met op jou reageren. Er schrijven zat mensen in dit topic die het ook moeilijk hebben en die wel de moeite nemen toch energie in elkaar te stoppen, zij verdienen het dan ook niet dat iedereens energie opgaat aan die ene schrijfster die niet echt mee wil doen, die er alleen maar iets voor zichzelf uit wil halen.yogonaise schreef: ↑23-04-2018 23:39Deze combi maakt dat ik niet meer reageer op mensen. Ik begrijp hun verdriet wel goed. Maar ik mis dat mensen zich in mij verplaatsen. Ik kan wel reageren maar mensen vinden mij andersom niet belangrijk. Zo heb ik vaak ervaren. Dus uit een soort bescherming voor afwijzing reageer ik niet echt meer op mensen. Omdat de ervaring is dat ik toch alles alleen moet doen. Of mensen mij niet begrijpen.
dinsdag 24 april 2018 om 07:54
Nou, goedemorgen dan maar 
Yogo, ik reageer niet langer op jou, want het lijkt niet uit te maken wat er tegen je gezegd wordt. Niemand hier kan het goed doen, lijkt het wel. Ook ik vind je opmerkingen soms ontzettend kwetsend. Al het advies wat met de beste bedoelingen gegeven wordt negeer je en in plaats van te denken in oplossingen leg je de schuld van jouw eenzaamheid continu buiten jezelf. Nee, je hebt het niet makkelijk (gehad) dat is wel duidelijk. Maar ga je eigen situatie ajb niet vergelijken met die van een ander en zeker niet door dingen in te vullen.
Ik kom hier omdat ik hier wel degelijk heel veel steun ervaar. Rouwen is een eenzaam proces en iedereen doet het weer anders. Ondanks dat ik in mijn omgeving ook een aantal rouwende mensen heb, merk ik dat die er anders mee om willen gaan dan ik.
Een vriendin van mij wil er niet over praten. Mijn moeder kan er niet over praten en wil alleen maar dingen doen (ik heb de blaren op mijn handen staan van het tuinieren en dat met het tegengestelde van groene vingers).
Dus dank voor iedereen die hier post. Het helpt mij iig enorm om mij minder eenzaam hierin te voelen en ik haal hier heel veel uit.
Yogo, ik reageer niet langer op jou, want het lijkt niet uit te maken wat er tegen je gezegd wordt. Niemand hier kan het goed doen, lijkt het wel. Ook ik vind je opmerkingen soms ontzettend kwetsend. Al het advies wat met de beste bedoelingen gegeven wordt negeer je en in plaats van te denken in oplossingen leg je de schuld van jouw eenzaamheid continu buiten jezelf. Nee, je hebt het niet makkelijk (gehad) dat is wel duidelijk. Maar ga je eigen situatie ajb niet vergelijken met die van een ander en zeker niet door dingen in te vullen.
Ik kom hier omdat ik hier wel degelijk heel veel steun ervaar. Rouwen is een eenzaam proces en iedereen doet het weer anders. Ondanks dat ik in mijn omgeving ook een aantal rouwende mensen heb, merk ik dat die er anders mee om willen gaan dan ik.
Een vriendin van mij wil er niet over praten. Mijn moeder kan er niet over praten en wil alleen maar dingen doen (ik heb de blaren op mijn handen staan van het tuinieren en dat met het tegengestelde van groene vingers).
Dus dank voor iedereen die hier post. Het helpt mij iig enorm om mij minder eenzaam hierin te voelen en ik haal hier heel veel uit.
lady_day wijzigde dit bericht op 24-04-2018 08:05
0.04% gewijzigd
dinsdag 24 april 2018 om 07:57
Ik heb op jou wel gereageerd Selune. Juist om Hoe je dingen netjes verwoordt. En niet jouw manier van handelen opdringt.
Ik vind het zelf kwetsend dat sommige mensen voor mij invullen dat ik verkeerd handel en het ook nog normaal vinden om iemand af te kraken.
Ik kan Veel voor mensen betekenen. Dat vindt die ene persoon bv wel. Maar als mensen meteen oordelen of afkraken dan laat ik mezelf niet meer zien. En ga vanavond uit dat mensen niet op mij of mijn begrip zitten te wachten.
Dus ipv alles op mij te schuiven mogen sommige mensen ook naar hun eigen manier van reageren kijken.
Ik vind het zelf kwetsend dat sommige mensen voor mij invullen dat ik verkeerd handel en het ook nog normaal vinden om iemand af te kraken.
Ik kan Veel voor mensen betekenen. Dat vindt die ene persoon bv wel. Maar als mensen meteen oordelen of afkraken dan laat ik mezelf niet meer zien. En ga vanavond uit dat mensen niet op mij of mijn begrip zitten te wachten.
Dus ipv alles op mij te schuiven mogen sommige mensen ook naar hun eigen manier van reageren kijken.
dinsdag 24 april 2018 om 08:04
Yogo heb je hier wel eens over gedacht; als iedereen op een zelfde manier denkt en reageert, maar 1 iemand daar heel anders in staat. Wie zou er dan een afwijkende kijk op de zaak hebben en zich misschien een beetje moeten aanpassen of naar haar eigen aandeel moeten kijken? Zou er heel misschien een kern van waarheid in onze opmerkingen kunnen zitten?
dinsdag 24 april 2018 om 10:54
Lieve Lady_Day,
Ik heb veel aan je gedacht gisteravond en hoopte al dat de discussie je niet weg zou jagen. Ja, rouw is een heel eenzaam proces. En het is zo moeilijk iemand anders te steunen terwijl je zelf zo veel verdriet hebt. En andersom is dat ook, hoe kan iemand je troosten terwijl je hun verdriet ziet/voelt.
Ik herken het en voel het ook nog. Het verdriet van m'n vader na het verlies van zijn vrouw en zoon, ik kon het op geen moment verlichten, dat was zo moeilijk om te zien. Hij moest er zelf dwars doorheen. En tegelijkertijd zelf zo intens verdrietig dat je dat extra verdriet er ook eigenlijk niet bij kan hebben. Je bent zelf al zo druk met je hoofd boven het water te houden.
Ik zie ons nog door de supermarkt lopen met beide de tranen over ons wangen, het versterkte alleen maar het samen zijn en toch konden we niet anders. Dus je bent samen maar oh zo alleen. Hele rot tijd om over terug te denken. Hij heeft het nooit kunnen verwerken en had in m'n broers plaats willen gaan.....
Iedereen weer even een
onder de riem. Hang in there 
Ik heb veel aan je gedacht gisteravond en hoopte al dat de discussie je niet weg zou jagen. Ja, rouw is een heel eenzaam proces. En het is zo moeilijk iemand anders te steunen terwijl je zelf zo veel verdriet hebt. En andersom is dat ook, hoe kan iemand je troosten terwijl je hun verdriet ziet/voelt.
Ik herken het en voel het ook nog. Het verdriet van m'n vader na het verlies van zijn vrouw en zoon, ik kon het op geen moment verlichten, dat was zo moeilijk om te zien. Hij moest er zelf dwars doorheen. En tegelijkertijd zelf zo intens verdrietig dat je dat extra verdriet er ook eigenlijk niet bij kan hebben. Je bent zelf al zo druk met je hoofd boven het water te houden.
Ik zie ons nog door de supermarkt lopen met beide de tranen over ons wangen, het versterkte alleen maar het samen zijn en toch konden we niet anders. Dus je bent samen maar oh zo alleen. Hele rot tijd om over terug te denken. Hij heeft het nooit kunnen verwerken en had in m'n broers plaats willen gaan.....
Iedereen weer even een
onder de riem. Hang in there
Geniet!
dinsdag 24 april 2018 om 11:22
Ik waag er nog een laatste post aan.
Ik ben het met Selune eens dat dit forum voor jou niet werkt vanwege het gebrek aan wederkerigheid maar ook omdat alle woorden bij jou als een rode lap lijken te werken waar jij als een briesende stier tegen in geweer gaat. Zo wordt elke goedbedoelde post een ongewenste strijd.
Je mist kennelijk het vermogen (of doet gewoon geen moeite, dat weet ik niet) om de inhoud van de berichten tot je te nemen zoals de schrijvers die bedoelen en te zien dat mensen je willen vertellen hoe ze jouw wijze van reageren ervaren, hoe je hen keer op keer kwetst en dat ze dat niet langer trekken en je daarom gaan negeren. Elke keer is jouw enige weerwoord daarop dat anderen met die reacties jòu kwetsen en afkraken en hoe oneerlijk dat is. Ik zie daarin geen enkele zelfreflectie bij jou, geen spoor van inzicht dat een verandering van reageren van jouw kant wellicht tot een verbetering van communicatie kan leiden, tot begrip en verbinding. Nee helaas, het enige dat je teruggeeft is het verwijt dat mensen jou kwetsen en dat je wilt dat dàt verandert. Zelf blijf je overigens stug verder kwetsen maar kennelijk is dat van een andere orde en niet belangrijk. En evengoed blijf je stug verder spookrijden en doormopperen op iedereen die op jouw weghelft rijdt. Ook hier geen spoor van inzicht.
Je lijkt ook niet door te hebben hoe bepalend je bent voor de sfeer op een topic en hoe jij in staat bent om alle aandacht op te zuigen en naar je toe te trekken. Voor iemand die zegt genegeerd te worden krijg je overdadig veel aandacht op die manier. Negatief, dat wel.
Wat haal jij uit dit forum yogo dat je hier blijft posten? Blijf je zoeken naar bevestiging dat mensen jou niet moeten en volg je het oude, ingesleten patroon waaruit altijd komt dat jij gepest wordt, ook hier op het forum? Dat je wederom kan zeggen: zie je wel, ze moeten me niet, ze negeren me, ik doe er niet toe?
Het lijkt er wel op eigenlijk en dat brengt mij tot de conclusie dat in feite jij vooral jezelf pest en jezelf ontzettend tekort doet. Door hardnekkig hetzelfde gedrag te blijven herhalen en je consequent af te sluiten voor input van anderen en bovendien zoveel verweer tentoon te spreiden dat je anderen van je afstoot, bereik je precies dat wat je bestrijdt: mensen moeten je niet en gaan je negeren. En jij blijft over met dat zelfde oude rotgevoel van vroeger, een hoop frustratie en eenzaamheid. Het is je weer 'gelukt'. Helaas en zo jammer. Voor jou.
Ik heb het je al veel vaker geschreven en nu sluit ik er ook maar mee af: ik hoop oprecht dat het kwartje nog eens gaat vallen en je durft open te stellen voor nieuwe inzichten en de moed hebt je eigen gedrag te bevragen. En dat je beloond zult worden met datgene waar je zo'n behoefte aan hebt. Ik hoop ook oprecht dat jouw zoontje niet in jouw voetsporen gaat treden. Ik gun hem een beter leven.
Het ga je goed.
anoniem_255433 wijzigde dit bericht op 24-04-2018 12:04
0.94% gewijzigd
dinsdag 24 april 2018 om 13:54
Mijn vader is vaak in het buitenland voor zijn werk. Hij komt vandaag weer thuis. gisteravond even boodschapjes gedaan en bij hem in de koelkast gelegd. s'avonds laat was ik er. Ik kom vaak in het huis, maar meestal overdag. En dan kom ik binnen in een donker huis...een huis waar mijn moeder altijd was! Altijd die blije moeder als ik binnenkwam. Altijd gezellig. Altijd muziek aan, altijd in de weer in huis....en dan nu die oorverdovende stilte....
Ik ben op 'mijn' plekje op de bank gaan zitten en bleef maar naar plekje kijken...toch weer hopen dat ze zou verschijnen oid...maar dat gebeurt natuurlijk niet. Ik heb er de halve nacht weer van wakker gelegen. Bah
Ik ben op 'mijn' plekje op de bank gaan zitten en bleef maar naar plekje kijken...toch weer hopen dat ze zou verschijnen oid...maar dat gebeurt natuurlijk niet. Ik heb er de halve nacht weer van wakker gelegen. Bah
dinsdag 24 april 2018 om 14:38
Nouri
Het zit hem ook vaak in dat soort "kleine" dingen hè waar je dan weer helemaal van je pad af raakt. Het hoeft helemaal niet van de bekende data (verjaardag, sterfdag) te komen. Juist die onverwachte momenten; de manier waarop iemand iets zegt (zoals m'n moeder het ook had gedaan) of een uitdrukking, een moment wat inene voorbij flitst en het gemis weer zo steekt.....
Die onverwachte momenten raken mij altijd meer dan de data waar je je op voor kan bereiden op de één op andere manier.
Gelukkig zijn ze er steeds minder en overheersen de gelukkige herinneringen waar er een glimlach om m'n mond komt.
Het zit hem ook vaak in dat soort "kleine" dingen hè waar je dan weer helemaal van je pad af raakt. Het hoeft helemaal niet van de bekende data (verjaardag, sterfdag) te komen. Juist die onverwachte momenten; de manier waarop iemand iets zegt (zoals m'n moeder het ook had gedaan) of een uitdrukking, een moment wat inene voorbij flitst en het gemis weer zo steekt.....
Die onverwachte momenten raken mij altijd meer dan de data waar je je op voor kan bereiden op de één op andere manier.
Gelukkig zijn ze er steeds minder en overheersen de gelukkige herinneringen waar er een glimlach om m'n mond komt.
Geniet!
dinsdag 24 april 2018 om 14:48
Zeker waar Sempie, i k heb dat ook heel erg. ik vind de bepaalde dagen juist wel fijn. Dan zijn er meer mensen mee bezig, kom je bij elkaar....
Langzaam komen hier ook een beetje mooie herinneringen. Maar het verdriet overheerst nog. Ik zit nog erg in het gemis en het accepteren dat ze er niet meer is. Maar dat komt wel.
Langzaam komen hier ook een beetje mooie herinneringen. Maar het verdriet overheerst nog. Ik zit nog erg in het gemis en het accepteren dat ze er niet meer is. Maar dat komt wel.
dinsdag 24 april 2018 om 15:05
Ach Noerie
Ik heb hetzelfde hoor. Als ik bij mijn moeder thuis kom dan kijk ik automatisch naar binnen op de plek waar mijn vader altijd zat (hij was het laatste jaar niet goed ter been). En nu is daar een lege stoel.
Ik zoek hem ook in alle hoeken en gaten als ik daar ben. Hoe vaak ik al niet zijn kledingkast ben doorgegaan om te kijken of er nog een briefje of zo in een kledingzak zat. Ik kan het dus nog steeds niet volledig accepteren. Ik vind het zo onwerkelijk soms.
Ik heb ook heel veel verdriet om mijn moeder. Het is niet niks. Haar vader is 3 jaar geleden overleden, de hond een jaar geleden en 3 maanden geleden haar man. Ik voel me heel machteloos soms. Ik kan wel vaak bij haar op bezoek gaan, en dat doe ik ook, maar ik kan die leegte ook niet vullen. Mijn ouders waren echt zielsgelukkig samen en hoe goed mijn moeder het ook doet (en dat doet ze echt), er is iets weg uit haar. Ik hoop dat het weer terug komt.
Ik heb hetzelfde hoor. Als ik bij mijn moeder thuis kom dan kijk ik automatisch naar binnen op de plek waar mijn vader altijd zat (hij was het laatste jaar niet goed ter been). En nu is daar een lege stoel.
Ik zoek hem ook in alle hoeken en gaten als ik daar ben. Hoe vaak ik al niet zijn kledingkast ben doorgegaan om te kijken of er nog een briefje of zo in een kledingzak zat. Ik kan het dus nog steeds niet volledig accepteren. Ik vind het zo onwerkelijk soms.
Ik heb ook heel veel verdriet om mijn moeder. Het is niet niks. Haar vader is 3 jaar geleden overleden, de hond een jaar geleden en 3 maanden geleden haar man. Ik voel me heel machteloos soms. Ik kan wel vaak bij haar op bezoek gaan, en dat doe ik ook, maar ik kan die leegte ook niet vullen. Mijn ouders waren echt zielsgelukkig samen en hoe goed mijn moeder het ook doet (en dat doet ze echt), er is iets weg uit haar. Ik hoop dat het weer terug komt.
