Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 26 april 2018 om 22:34
Jeetje yogo! Hoe durf je dit te zeggen, ik was zelfs nog wat jonger dan jou, 23 jaar om precies te zijn en woonde nog thuis en ik zou dit nog niet eens mn strot uit krijgen, je kunt niet zeggen of jij het op die leeftijd zwaarder hebt/had ja of nee.
Je hebt nog een moeder dus probeer de band te verbeteren zou ik zeggen! Alles begint bij jezelf.
donderdag 26 april 2018 om 22:41
donderdag 26 april 2018 om 22:42
Voor de rest allemaal een hele dikke knuffel 
Ik lees in alle woorden jullie verdriet, ik ben op dit moment ook even down, sta op 't punt weer te verhuizen en had zo graag gehad dat mn moeder erbij was geweest... Ik herken wel dat ik nu "ander" verdriet heb als jullie en als dat ik een jaar geleden had. Ik kan wat makkelijker weer doorgaan, het van me afzetten.
Ik werd na 2 maanden "rouw" via de huisartspraktijk begeleidster toch depressief verklaard, waardoor ik door gestuurd werd naar de psycholoog. Ik heb hier ongeveer 6 maanden therapie bij gehad wat ik wel heel erg fijn vond, je doet het wel zelf maar met zijn tips kwam ik er wel laat maar zeggen. Bij mij kwam er op dat moment ook wel meer bij kijken dan alleen rouw, ik kreeg ontzettende paniek aanvallen en wilde daarom mijn bed niet meer uit omdat ik niet wilde dat andere dat zagen. Zelf snel aan de bel getrokken omdat ik dat helemaaaal niet wilde.
Sterkte en slaaplekker voor iedereen!
Ik lees in alle woorden jullie verdriet, ik ben op dit moment ook even down, sta op 't punt weer te verhuizen en had zo graag gehad dat mn moeder erbij was geweest... Ik herken wel dat ik nu "ander" verdriet heb als jullie en als dat ik een jaar geleden had. Ik kan wat makkelijker weer doorgaan, het van me afzetten.
Ik werd na 2 maanden "rouw" via de huisartspraktijk begeleidster toch depressief verklaard, waardoor ik door gestuurd werd naar de psycholoog. Ik heb hier ongeveer 6 maanden therapie bij gehad wat ik wel heel erg fijn vond, je doet het wel zelf maar met zijn tips kwam ik er wel laat maar zeggen. Bij mij kwam er op dat moment ook wel meer bij kijken dan alleen rouw, ik kreeg ontzettende paniek aanvallen en wilde daarom mijn bed niet meer uit omdat ik niet wilde dat andere dat zagen. Zelf snel aan de bel getrokken omdat ik dat helemaaaal niet wilde.
Sterkte en slaaplekker voor iedereen!
vrijdag 27 april 2018 om 00:28
Als iemand het zo goed heeft gehad ben je niet in de positie mensen die het minder goed hebben getroffen de les te lezen of belachelijk te maken . Gewoonweg omdat de ervaring mist.infinity37 schreef: ↑26-04-2018 22:34Jeetje yogo! Hoe durf je dit te zeggen, ik was zelfs nog wat jonger dan jou, 23 jaar om precies te zijn en woonde nog thuis en ik zou dit nog niet eens mn strot uit krijgen, je kunt niet zeggen of jij het op die leeftijd zwaarder hebt/had ja of nee.
Je hebt nog een moeder dus probeer de band te verbeteren zou ik zeggen! Alles begint bij jezelf.
Wat je laatste opmerking betreft: mijn moeder vond het prachtig als ik als kind moest huilen. Ook zou ze wel manieren zoeken om me terug te pakken. Dat soort dingen.
Contact lijkt me niet zo goed.
anoniem_155509 wijzigde dit bericht op 27-04-2018 00:42
2.93% gewijzigd
vrijdag 27 april 2018 om 01:12
Lieve allemaal, dikke knuffels voor jullie allemaal.
Ik weet niet zo goed wat tegen jullie moet zeggen ik vind het allemaal zo hartbrekend .....
Mijn eigen verdriet zit erg hoog nu vooral omdat ik me zo angstig voel ik denk dat mijn verdriet omzet in angst en paniek of ik denk dat ik niet zinder mijn moeder kan ik weet het niet maar het is enorm kut.
Vandaag weer mezelf naaar buiten gesleept naar de Action en kapsalon gegeten maar wat een onrust in mijn lijf voel me zo verschrikkelijk ongelukkig....
Maandag had ik sinds tijden wat rust in mijn lijf en was ik zo gelukkig en dacht ik ik kan dit wel... maar dan beginnen weer slechte dagen en kan ik mezelf slecht uit bed slepen om wat te doen. Ik ben zo bang dat dit nooit meer overgaat en dat ik me zo blijf voelen.
Vaak denk wat was gelukkig tot een paar maanden geleden nu zo verloren en bang. Ik weet niet soms hoe ik de dag door moet komen.
Mijn psycholoog is een kei en praat me overal naartoe eerst gedrag dan komt het gevoel vanzelf en dat is ook zo maar soms word ik zo moedeloos ervan leven zonder mijn moeder ongelofelijk
Ik weet niet zo goed wat tegen jullie moet zeggen ik vind het allemaal zo hartbrekend .....
Mijn eigen verdriet zit erg hoog nu vooral omdat ik me zo angstig voel ik denk dat mijn verdriet omzet in angst en paniek of ik denk dat ik niet zinder mijn moeder kan ik weet het niet maar het is enorm kut.
Vandaag weer mezelf naaar buiten gesleept naar de Action en kapsalon gegeten maar wat een onrust in mijn lijf voel me zo verschrikkelijk ongelukkig....
Maandag had ik sinds tijden wat rust in mijn lijf en was ik zo gelukkig en dacht ik ik kan dit wel... maar dan beginnen weer slechte dagen en kan ik mezelf slecht uit bed slepen om wat te doen. Ik ben zo bang dat dit nooit meer overgaat en dat ik me zo blijf voelen.
Vaak denk wat was gelukkig tot een paar maanden geleden nu zo verloren en bang. Ik weet niet soms hoe ik de dag door moet komen.
Mijn psycholoog is een kei en praat me overal naartoe eerst gedrag dan komt het gevoel vanzelf en dat is ook zo maar soms word ik zo moedeloos ervan leven zonder mijn moeder ongelofelijk
vrijdag 27 april 2018 om 01:29
Hoe verdrietig ook, wat zeg je dat mooi Spikkels en het is ook nog eens ontzettend waar!Engelsdropspikkels schreef: ↑27-04-2018 01:16je eigen verdriet is altijd het grootst dat is nl onmeetbaar.
vrijdag 27 april 2018 om 01:42
Ja dat zou ze zeker gezegd hebben .... dank je wel zo lief zijn jullieOopjenCoppit schreef: ↑27-04-2018 01:31Zie maandag als een lichtpuntje in de duisternis meis. Die lichtpuntjes zullen vaker komen. Koester ze, put er hoop uit en kom op krachten.
Het komt goed. Dat zou je mama je vast ook gezegd hebben...
Ik hoop zo dat we allemaal lekker slapen, ik heb de tranen weer los blegh dat huilen he daar knap je echt niet van op hoor
vrijdag 27 april 2018 om 07:00
Spikkels, er zullen meer dagen zoals maandag komen. En net als jij ben ik bang dat het nooit meer beter gaat. Ik heb dan niet die angst en paniek meer, maar de afgelopen weken vind ik dat ik het stukken slechter doe dan de eerste weken.
Een paar avonden geleden was ik ook compleet radeloos. Ik heb lekker even zitten googlen en kwam ergens op een forum uit waar iemand die vraag stelde. En elk antwoord dat ik las kwam op hetzelfde neer: ja, het gemis zal altijd blijven en er zal ook verdriet zijn, maar iedereen zei dat het op een gegeven moment echt beter gaat, dat er een dag zal komen dat het verdriet niet meer allesoverheersend is.
En ook iedereen die ik ken die iemand verloren heeft zegt dat. Ook hier op het forum, mensen die al een stukje verder zijn. Ik zie mensen om mij heen die de verschrikkelijkste verliezen hebben geleden toch gewoon doorgaan met leven.
Het kan toch niet zo zijn dat de mensheid hier massaal over aan het jokken is?
Een paar avonden geleden was ik ook compleet radeloos. Ik heb lekker even zitten googlen en kwam ergens op een forum uit waar iemand die vraag stelde. En elk antwoord dat ik las kwam op hetzelfde neer: ja, het gemis zal altijd blijven en er zal ook verdriet zijn, maar iedereen zei dat het op een gegeven moment echt beter gaat, dat er een dag zal komen dat het verdriet niet meer allesoverheersend is.
En ook iedereen die ik ken die iemand verloren heeft zegt dat. Ook hier op het forum, mensen die al een stukje verder zijn. Ik zie mensen om mij heen die de verschrikkelijkste verliezen hebben geleden toch gewoon doorgaan met leven.
Het kan toch niet zo zijn dat de mensheid hier massaal over aan het jokken is?
vrijdag 27 april 2018 om 10:05
Wat ik al zei als iemand het zo goed heeft gehad ben je niet in de positie om mensen die het minder goed hebben getroffen de les te lezen of belachelijk te maken.Engelsdropspikkels schreef: ↑27-04-2018 01:16Oh ja yogo ik vraag me af wat jij nou eigenlijk wil? Weet je dat zelf wel ?hier heeft zijn eigen verdriet en je eigen verdriet is altijd het grootst dat is nl onmeetbaar.
vrijdag 27 april 2018 om 10:53
Dat is geen antwoord op de vraag. Je lijkt wel een repeterende plaat.
Wat mensen zich afvragen, is waarom jij doelbewust een topic zit te verzieken.
Je bent al meerdere keren gestaft, ook door mij. Je hebt een ban gehad. Mensen laten weten dat ze je onder de negeerknop zetten. Er is iemand vertrokken om jou. Er zijn ongetwijfeld ook mensen die hier zouden willen meeschrijven, maar afgeschrokken worden door jouw gedrag.
En toch blijf je terugkomen met je zelfbeklag, je egocentrisme en je ronduit schofferende gedrag. Waarom?
Wil je forummertjes pesten, zoals je vroeger zelf ook gepest bent? En besef je dan wel dat een groepje rouwende, buitengewoon kwetsbare mensen die hier hun diepste zielenroerselen met elkaar delen en NIETS te maken hebben met jouw verleden, zo ongeveer de lafste doelgroep is om te treiteren?
Niet alleen help je anderen hier niet mee, je helpt ook jezelf niet. Want dit is waarom je eenzaam blijft, Yogo. Vanwege je eigen gedrag.
vrijdag 27 april 2018 om 12:18
Moeilijk hoor Spikkels. Ik heb zo met je te doen.
Nadiaatje: wat vreselijk van je nichtje. Zo klein nog, 5 jaar. Wat een verdriet zeg.
Ik vind het wel fijn om met gelijkgestemde te praten. Ik sprak gisteren ook iemand die haar moeder verloren was. Ik merk dat gelijk dat iemand het echt begrijpt. Ik vind het altijd zo stom om te zeggen, maar ik denk wel dat je het meegemaakt moet hebben om te weten hoe dit gemis voelt.
Ik voelde me de hele week al verschrikkelijk, maar wilde er vandaag een leuke dag van maken. Dus heb me echt even opgeladen hiervoor. En nu is zoon ziek, dus dat is wel jammer. Ik merk trouwens wel dat het goed is om af en toe bij dit topic weg te blijven, het brengt ook veel omhoog steeds.
Nadiaatje: wat vreselijk van je nichtje. Zo klein nog, 5 jaar. Wat een verdriet zeg.
Ik vind het wel fijn om met gelijkgestemde te praten. Ik sprak gisteren ook iemand die haar moeder verloren was. Ik merk dat gelijk dat iemand het echt begrijpt. Ik vind het altijd zo stom om te zeggen, maar ik denk wel dat je het meegemaakt moet hebben om te weten hoe dit gemis voelt.
Ik voelde me de hele week al verschrikkelijk, maar wilde er vandaag een leuke dag van maken. Dus heb me echt even opgeladen hiervoor. En nu is zoon ziek, dus dat is wel jammer. Ik merk trouwens wel dat het goed is om af en toe bij dit topic weg te blijven, het brengt ook veel omhoog steeds.
vrijdag 27 april 2018 om 12:56
Daar begrijp ik je helemaal in! Soms als mensen naar me toe kwamen dacht ik vaak, maar je weet niet eens wat het is en hoe het voelt! Toch zullen veel mensen het goed bedoeld hebben, ik wist vaak niet wat ik er zelf over moest zeggen als ik weer de vraag kreeg van goh hoe is het nu?Tinkeltje34 schreef: ↑27-04-2018 12:18Moeilijk hoor Spikkels. Ik heb zo met je te doen.
Nadiaatje: wat vreselijk van je nichtje. Zo klein nog, 5 jaar. Wat een verdriet zeg.
Ik vind het wel fijn om met gelijkgestemde te praten. Ik sprak gisteren ook iemand die haar moeder verloren was. Ik merk dat gelijk dat iemand het echt begrijpt. Ik vind het altijd zo stom om te zeggen, maar ik denk wel dat je het meegemaakt moet hebben om te weten hoe dit gemis voelt.
Ik voelde me de hele week al verschrikkelijk, maar wilde er vandaag een leuke dag van maken. Dus heb me echt even opgeladen hiervoor. En nu is zoon ziek, dus dat is wel jammer. Ik merk trouwens wel dat het goed is om af en toe bij dit topic weg te blijven, het brengt ook veel omhoog steeds.
Ik merk dat ik het nu fijn vind om te lezen dat ik niet de enige was die het zo moeilijk had in die periode want dat dacht ik toen echt, ik moest er van mezelf overheen stappen wat totaal niet lukte. Maar ik merk ook dat jullie verdriet me best wat doet, het maakt indd wat in me los net zoals het bij jou doet.
Jammer dat je zoon ziek is, lekker samen in huis rommelen? Ik ga vandaag verder met inpakken waar ik erg tegen op zie! Ik ben hier gaan wonen na de dood van mijn moeder en heb veel spullen toen in haar huis snel in dozen gestopt en hier op zolder weg geborgen, dat kom ik nu allemaal weer tegen en dat voelt heel raar.. fijn maar ook verdrietig.
vrijdag 27 april 2018 om 13:44
Hoe weet jij nou of de mensen hier het in meerdere of mindere mate getroffen hebben? Het enige dat je hier leest gaat over verlies en rouw, wat men verder allemaal heeft meegemaakt weet jij helemaal niet.
(sorry dat ik me er even mee bemoei, ik lees hier al wel een tijdje mee omdat mijn moeder een paar jaar geleden is gestorven, onverwacht snel, aan alvleesklierkanker. Maar tot nu toe vond ik meelezen genoeg. Sterkte iedereen hier, veel van wat jullie schrijven is heel herkenbaar voor mij.
)
vrijdag 27 april 2018 om 14:13
Nee, er wordt niet massaal over gejoktLady_Day schreef: ↑27-04-2018 07:00En ook iedereen die ik ken die iemand verloren heeft zegt dat. Ook hier op het forum, mensen die al een stukje verder zijn. Ik zie mensen om mij heen die de verschrikkelijkste verliezen hebben geleden toch gewoon doorgaan met leven.
Het kan toch niet zo zijn dat de mensheid hier massaal over aan het jokken is?
Ik heb nogal veel meegemaakt in mijn leven, waaronder het verlies van mijn moeder op jonge leeftijd, mijn eerste man op jonge leeftijden mijn schoonouders.
En ik kan je verzekeren dat het beter wordt, maar dat het inderdaad meestal eerst slechter wordt.
Een verhaal wat iemand me ooit vertelde, toen ik in de diepste rouw over mijn volkomen onverwacht overleden man zat, was het volgende.
Een man houdt veel van de zon en is bang voor het donker. Daarom besluit hij met de zon mee te lopen en de nacht voor te blijven. Maar de zon gaat veel sneller dan hij. Hij zet het op een lopen. De hele dag rent hij door. Hij voelt hoe het donker hem wil inhalen, hoe de nacht hem op de hielen zit, en probeert nog sneller te rennen. Hij rent en rent en rent, maar er is geen houden aan, en uitgeput zijgt hij ineen in het pikkedonker.
Dan beseft hij dat zijn verzet de dingen alleen maar erger heeft gemaakt. Door de nacht voor te willen blijven, heeft hij die alleen maar veel langer gemaakt, en kon zijn angst voor het donker blijven voortbestaan. Als hij stil was blijven staan, was de nacht gekomen en gegaan, en had hij nu allang het zonlicht weer gezien.
Zo is het ook met rouw. Wie dat werkelijk durft toe te laten, zal merken dat er ook weer een betere dag komt. Het gemis blijft wel, maar dan in een vorm die je zult kunnen verdragen.
Sterkte allemaal. Het valt ook niet mee.
vrijdag 27 april 2018 om 14:38
Hebjehaarookweer en QueenArachnia
Je moet indd dwars door de rouw heen, helemaal alleen en iedereen ook op zijn eigen wijze.
Om er uiteindelijk mee door te kunnen leven, en dat moment komt. Anders dan daarvoor, veel bewuster (is mijn ervaring).
Hoe fijn is de herkenning hier in de (fases van) rouw, want ook al doe je het alleen, er zijn toch overeenkomsten, en dat geeft troost en voel je je even minder alleen.
Iedereen
Je moet indd dwars door de rouw heen, helemaal alleen en iedereen ook op zijn eigen wijze.
Om er uiteindelijk mee door te kunnen leven, en dat moment komt. Anders dan daarvoor, veel bewuster (is mijn ervaring).
Hoe fijn is de herkenning hier in de (fases van) rouw, want ook al doe je het alleen, er zijn toch overeenkomsten, en dat geeft troost en voel je je even minder alleen.
Iedereen
Geniet!
vrijdag 27 april 2018 om 14:47
Slijten? Ja. De scherpe kanten er vanaf? Ook. Helemaal overgaan? Nee. Bij mij is het nu respectievelijk ruim 17 jaar (man) en 20 jaar (moeder) geleden en nog heb ik af en toe een flink huilmoment. Dat laat ik dan ook maar lekker gaan, even een half uur flink mijn ogen uit mijn kop janken. En móe dat ik dan de volgende dag ben.
Een deel gemis speelt nog wel mee en in het geval van mijn moeder dat ik het met haar niet kan hebben over ouderschap, in het geval van mijn man meer dat zoon en hij elkaar nooit hebben mogen kennen. Ja, dat vind ik zo heel af en toe nog behoorlijk pijnlijk en dat zal, mss als zoon op zichzelf woont en minder afhankelijk van mij is, wellicht weer minder worden. Geen idee.
Over het algemeen genomen, het praat, vind ik, wel wat makkelijker met mensen die eenzelfde ervaring hebben meegemaakt. Veel herkenning vaak in het rouw proces. En nog kan ik weleens wat bozig worden op mensen, die bijv. hun man nog hebben, die dan zeggen 'ik weet precies hoe je je voelt'. Nee, dat weet je dus niet. Kom maar terug als je wél diezelfde ervaring hebt. Is dat eerlijk van mij? Nee. Van hen? Tactloos al snap ik dat het goed bedoeld was/is als hart onder de riem. Maar doe niet net alsof je precies weet waarover je het hebt als dat niet zo is. Net als dat ik me niet kan beginnen voor te stellen hoe het is om je kind te verliezen.
Een deel gemis speelt nog wel mee en in het geval van mijn moeder dat ik het met haar niet kan hebben over ouderschap, in het geval van mijn man meer dat zoon en hij elkaar nooit hebben mogen kennen. Ja, dat vind ik zo heel af en toe nog behoorlijk pijnlijk en dat zal, mss als zoon op zichzelf woont en minder afhankelijk van mij is, wellicht weer minder worden. Geen idee.
Over het algemeen genomen, het praat, vind ik, wel wat makkelijker met mensen die eenzelfde ervaring hebben meegemaakt. Veel herkenning vaak in het rouw proces. En nog kan ik weleens wat bozig worden op mensen, die bijv. hun man nog hebben, die dan zeggen 'ik weet precies hoe je je voelt'. Nee, dat weet je dus niet. Kom maar terug als je wél diezelfde ervaring hebt. Is dat eerlijk van mij? Nee. Van hen? Tactloos al snap ik dat het goed bedoeld was/is als hart onder de riem. Maar doe niet net alsof je precies weet waarover je het hebt als dat niet zo is. Net als dat ik me niet kan beginnen voor te stellen hoe het is om je kind te verliezen.
wij slapen nooit.
vrijdag 27 april 2018 om 17:29
Niets van dit alles. Wat ik al eerder zei daar blijf ik bij, repeterende plaat of niet. Je kunt niet zomaar alles zeggen en dan denken dat dat verder prima is.hebjehaarookweer schreef: ↑27-04-2018 10:53Dat is geen antwoord op de vraag. Je lijkt wel een repeterende plaat.
Wat mensen zich afvragen, is waarom jij doelbewust een topic zit te verzieken.
Je bent al meerdere keren gestaft, ook door mij. Je hebt een ban gehad. Mensen laten weten dat ze je onder de negeerknop zetten. Er is iemand vertrokken om jou. Er zijn ongetwijfeld ook mensen die hier zouden willen meeschrijven, maar afgeschrokken worden door jouw gedrag.
En toch blijf je terugkomen met je zelfbeklag, je egocentrisme en je ronduit schofferende gedrag. Waarom?
Wil je forummertjes pesten, zoals je vroeger zelf ook gepest bent? En besef je dan wel dat een groepje rouwende, buitengewoon kwetsbare mensen die hier hun diepste zielenroerselen met elkaar delen en NIETS te maken hebben met jouw verleden, zo ongeveer de lafste doelgroep is om te treiteren?
Niet alleen help je anderen hier niet mee, je helpt ook jezelf niet. Want dit is waarom je eenzaam blijft, Yogo. Vanwege je eigen gedrag.
Ze zegt zelf op haar 47e alleen te staan en lieve ouders te hebben gehad waar ze op terug kon vallen/een goede jeugd. Dan weet je niet hoe het is om dit niet te hebben en hoe het is om al vroeg alleen te staan. Dan ben je niet in de positie om een ander belachelijk te maken of de les te lezen.
vrijdag 27 april 2018 om 19:00
Ik breek toch even een lans voor Yogo. Ik lees nl. een intens eenzaam iemand, die het irl al enorm voor haar kiezen heeft gehad op heel jonge leeftijd, op het moment nergens met haar verdriet/boosheid heenkan en dan doet ze hier op het forum haar verhaal en blijft ze nul op het rekest krijgen. Ja, mss hadden sommige posts anders geformuleerd kunnen worden. Maar echt, als je niemand meer om je heen hebt die je kan opvangen, of tegen wie je aan kunt praten, je zoekt dan vervolgens contact via een forum, kijk er dan op zijn minst een beetje doorheen als iemand (even) om zich heen schopt. Daar steekt dan vaak veel meer achter. Ik krijg het idee dat Yogo niet bewust kwetst of relt. Meer haar overlevingsstrategie die ervoor zorgt dat ze van zich afmept. Of dat de juiste manier is? Nee, wss niet.
Yogo, van mijn kant heel veel invullen, dit is hoe jij op mij overkomt iig. Zeg maar hoeveel ik er naast zit.
Toevoeging: als ik in 2001 een topic had geopend, en hoe ik er toen emotioneel in stond, was ik vast ook afgefakkeld, had een kop als een garnaal en totaal niet voor rede vatbaar. Ik was vermoedelijk ook een repeterende langspeelplaat geweest. Fijn genoeg kon ik wél mijn ei en emotie kwijt bij mijn vader/zijn vriendin, vrienden en schoonfamilie. Is dat allemaal niet voorhanden, kun je je verdomd alleen voelen.
Yogo, van mijn kant heel veel invullen, dit is hoe jij op mij overkomt iig. Zeg maar hoeveel ik er naast zit.
Toevoeging: als ik in 2001 een topic had geopend, en hoe ik er toen emotioneel in stond, was ik vast ook afgefakkeld, had een kop als een garnaal en totaal niet voor rede vatbaar. Ik was vermoedelijk ook een repeterende langspeelplaat geweest. Fijn genoeg kon ik wél mijn ei en emotie kwijt bij mijn vader/zijn vriendin, vrienden en schoonfamilie. Is dat allemaal niet voorhanden, kun je je verdomd alleen voelen.
iceteapeach wijzigde dit bericht op 27-04-2018 19:08
18.57% gewijzigd
wij slapen nooit.
