Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
vrijdag 11 mei 2018 om 10:44
Lily1504 schreef: ↑11-05-2018 10:44Ik heb dat juist heel erg andersom. Vriendschappen onderhouden ben ik heel slecht in, juist omdat ik zo graag alleen ben met een goed boek, mooie film, of goede serie. Contact komt juist bijna altijd van de andere kant. En dan moet ik weer nee zeggenNee hoor, soms zeg ik heus ook wel ja, maar vaker niet dan wel. En gelukkig weten mensen om mij heen nu hoe het komt dat ik meestal met nee reageer en vragen ze me toch. Maar ik begrijp wel waarom mensen uiteindelijk geen contact meer met mij zochten. Zou ik waarschijnlijk ook niet doen na de zoveelste nee, of ik ben ziek of ik heb al plannen.
vrijdag 11 mei 2018 om 13:28
Dat snap ik opzich ook wel weer.Lily1504 schreef: ↑11-05-2018 10:44Ik heb dat juist heel erg andersom. Vriendschappen onderhouden ben ik heel slecht in, juist omdat ik zo graag alleen ben met een goed boek, mooie film, of goede serie. Contact komt juist bijna altijd van de andere kant. En dan moet ik weer nee zeggen
Bij feestjes, afspraken met grote groepen of erg drukke festiviteiten haak ik ook vaak af hoor!
Maar bijvoorbeeld eens luchen met een klein groepje, 2 of 3 meiden, vind ik wel gezellig.
vrijdag 11 mei 2018 om 13:30
Ja precies dit.Dierenvriend97 schreef: ↑11-05-2018 13:28Dat snap ik opzich ook wel weer.
Bij feestjes, afspraken met grote groepen of erg drukke festiviteiten haak ik ook vaak af hoor!
Maar bijvoorbeeld eens luchen met een klein groepje, 2 of 3 meiden, vind ik wel gezellig.
vrijdag 11 mei 2018 om 13:38
Vroeger kwam initiatief in vriendschappen vaak van mijn kant. Maar omdat ik veel teleurgesteld ben daarin denk ik: eerst maar zien of die ander echt wel wil afspreken met mij. Nu ben ik er al door 2 vriendinnen op gewezen dat ze vinden dat ik te weinig initiatief neem. Met de een is het niet meer nodig, want we kregen ruzie. Bij de ander komt het initiatief meer van haar, maar zij zegt het ook net zo makkelijk weer af. Dan kan ik er toch ook niet van op aan? Dat mensen vaak last minute afzeggen heb ik vroeger ook meegemaakt. Ik vraag me af wat er dan in hun hoofd omgaat. Zijn mensen zo vergeetachtig, zien ze niet in dat het voor de ander vervelend kan zijn? Of vinden ze je toch niet leuk genoeg? Ziekte of niet lekker reken ik even niet mee. Dat vind ik wel een reden om af te zeggen.
vrijdag 11 mei 2018 om 14:31
Ik zit nu met iets soortgelijks, morgen een feest van het werk, met ongeveer 100 man. Ja dat trek ik gewoon niet en al helemaal niet na een drukke week.Dierenvriend97 schreef: ↑11-05-2018 13:28Dat snap ik opzich ook wel weer.
Bij feestjes, afspraken met grote groepen of erg drukke festiviteiten haak ik ook vaak af hoor!
Maar bijvoorbeeld eens luchen met een klein groepje, 2 of 3 meiden, vind ik wel gezellig.
Maar er wordt continu over gepraat en gevraagd of ik ook kom. Dus het is nu zo'n groot ding geworden.
Dat vind ik wel moeilijk, want nu voel ik me dus helemaal bezwaard en schuldig dat ik niet kom.
Maar ik moet sowieso altijd kijken wat ik nog meer heb dat weekend en die week erna en dat snappen sommige mensen niet. Heb zondag ook al iets en maandag weer werken, dan zou ik dit weekend dus geen hele dag voor mezelf hebben en dat is voor mij echt een no go. Zeker na mijn burnout. Dus ik weet dat het de goede beslissing is en ik ben trots dat ik mijn grenzen aangeef, maar toch...
vrijdag 11 mei 2018 om 14:39
Jeetje 100 man! Ik zou dat echt niet trekken..
Herkenbaar je laatste stuk, ik kijk ook altijd wat ik de dagen erna heb gepland. Ik heb ook tegen een burn out gezeten, sindsdien let ik veel meer op mijn grenzen. Al blijft het wel een dingetje hoor. Ik ben ook gauw 'bang' om mensen teleur te stellen en zeg dan gelijk ja. Dat gaat dan een tijdje goed, totdat ik veel te veel dingen heb gepland. Nee zeggen heb ik echt moeten leren, en daar ben ik nu eigenlijk nog mee bezig.
Maar het blijft een dubbel gevoel he
Ik weet precies hoe je je voelt.
Herkenbaar je laatste stuk, ik kijk ook altijd wat ik de dagen erna heb gepland. Ik heb ook tegen een burn out gezeten, sindsdien let ik veel meer op mijn grenzen. Al blijft het wel een dingetje hoor. Ik ben ook gauw 'bang' om mensen teleur te stellen en zeg dan gelijk ja. Dat gaat dan een tijdje goed, totdat ik veel te veel dingen heb gepland. Nee zeggen heb ik echt moeten leren, en daar ben ik nu eigenlijk nog mee bezig.
Maar het blijft een dubbel gevoel he
Ik weet precies hoe je je voelt.
vrijdag 11 mei 2018 om 15:20
Ja voelt echt dubbel... Daar heb ik soms ook moeite mee dat ik mensen dan moet teleurstellen.
En ook dat sommige collega's dan zo makkelijk en vanzelfsprekend wel gaan. Dan denk ik, ja voor mij is het niet vanzelfsprekend. Ik moet echt doseren en op mezelf blijven letten.
En ook dat sommige collega's dan zo makkelijk en vanzelfsprekend wel gaan. Dan denk ik, ja voor mij is het niet vanzelfsprekend. Ik moet echt doseren en op mezelf blijven letten.
yesss wijzigde dit bericht op 11-05-2018 21:38
Reden: Ik val in herhaling
Reden: Ik val in herhaling
41.23% gewijzigd
zaterdag 12 mei 2018 om 15:53
Ik zit nu ook ergens mee.
Vriendlief voetbalt en coacht een team.
Komende zaterdag moet eerst het team spelen dat hij coacht, dan moet hij zelf spelen. 2 uur later speelt het 1e team van de vereniging, dit team kan kampioen worden en hij wil hier dus graag kijken. Als ze dan kampioen worden is daarna de huldiging, waar hij ook graag heen wilt.
Omdat we nog niet samen wonen en we elkaar dus alleen in het weekend zien wil hij graag dat ik mee ga.
Vooral die wedstrijd van het 1e en de huldiging zie ik echt niet zo zitten, omdat ze waarschijnlijk kampioen worden wordt het mega druk...
Hij kan gewoon niet goed begrijpen waarom ik dit eigenlijk niet wil, daarnaast wil ik ook niet dat hij moet kiezen tussen mij of de voetbal.
Vriendlief voetbalt en coacht een team.
Komende zaterdag moet eerst het team spelen dat hij coacht, dan moet hij zelf spelen. 2 uur later speelt het 1e team van de vereniging, dit team kan kampioen worden en hij wil hier dus graag kijken. Als ze dan kampioen worden is daarna de huldiging, waar hij ook graag heen wilt.
Omdat we nog niet samen wonen en we elkaar dus alleen in het weekend zien wil hij graag dat ik mee ga.
Vooral die wedstrijd van het 1e en de huldiging zie ik echt niet zo zitten, omdat ze waarschijnlijk kampioen worden wordt het mega druk...
Hij kan gewoon niet goed begrijpen waarom ik dit eigenlijk niet wil, daarnaast wil ik ook niet dat hij moet kiezen tussen mij of de voetbal.
zondag 13 mei 2018 om 19:13
@Dierenvriend97, lastig! Maar ik denk dat je het best kunt proberen uit te leggen waarom je er tegenop zou zien om mee te gaan. Je moet hem vertellen hoe je in elkaar zit. Laat hem desnoods iets lezen over introvert zijn. Anders loop je hier continu tegenaan in je relatie. En dan hem wel de vrijheid geven om voor de voetbal te kiezen.
Wat ik vaak zeg (voor mij de kortste uitleg van introvert zijn): extraverten krijgen energie van sociale activiteiten, bij introverten loopt de batterij dan juist leeg. Dat betekent dat wij altijd moeten doseren: een balans moeten zoeken tussen dingen doen met andere mensen en alleen zijn om weer op te laden.
En een ander belangrijk kenmerk is natuurlijk dat wij graag kleine gezelschappen opzoeken. Een op een zijn we op ons best. Als ik naar dit soort activiteiten moet, voel ik me daarna alsof er een vrachtwagen over me heen is gereden...
Je gunt hem dus zijn plezier bij de voetbalvereniging, en andersom vraag je hem om jou de ruimte te geven om thuis te blijven. Het jammere is natuurlijk dat jullie elkaar dan niet zien die zaterdag, maar eerlijk gezegd denk ik dat er in zo'n situatie sowieso heel weinig tijd en ruimte is voor aandacht voor elkaar. Als hij coacht is hij bezig, als hij speelt is hij bezig, bij de kampioenswedstrijd gaat hij daarin op en daarna wil hij vast feesten met al zijn voetbalmaten.
Wat ik vaak zeg (voor mij de kortste uitleg van introvert zijn): extraverten krijgen energie van sociale activiteiten, bij introverten loopt de batterij dan juist leeg. Dat betekent dat wij altijd moeten doseren: een balans moeten zoeken tussen dingen doen met andere mensen en alleen zijn om weer op te laden.
En een ander belangrijk kenmerk is natuurlijk dat wij graag kleine gezelschappen opzoeken. Een op een zijn we op ons best. Als ik naar dit soort activiteiten moet, voel ik me daarna alsof er een vrachtwagen over me heen is gereden...
Je gunt hem dus zijn plezier bij de voetbalvereniging, en andersom vraag je hem om jou de ruimte te geven om thuis te blijven. Het jammere is natuurlijk dat jullie elkaar dan niet zien die zaterdag, maar eerlijk gezegd denk ik dat er in zo'n situatie sowieso heel weinig tijd en ruimte is voor aandacht voor elkaar. Als hij coacht is hij bezig, als hij speelt is hij bezig, bij de kampioenswedstrijd gaat hij daarin op en daarna wil hij vast feesten met al zijn voetbalmaten.
maandag 14 mei 2018 om 16:52
Eerder heb ik hier wel eens meegeschreven. Ik loop de laatste tijd weer aan tegen het feit dat sociale activiteiten me gewoon een hoop energie kosten. Als ik dan thuis kom, wil ik het liefste alleen zijn. Ik heb de allerliefste man in de hele wereld, maar als ik thuis kom van iets sociaals (werk, feestje, etc.) wil ik gewoon stilte. Ik voel me daar soms echt rot over. Dat ik geen energie heb om direct naar zijn verhalen te luisteren, maar dat ik gewoon rust aan m'n hoofd wil. Herkenbaar of hebben jullie dit niet met jullie naasten thuis?
Ik heb van jongs af aan ook een enorme hekel gehad aan vragen zoals "En... hoe was de vergadering/sporten/werk/school/etc." als je net thuis komt. Mijn moeder deed dat vroeger ook altijd als ik thuiskwam uit school. Ik wilde alleen maar rust en vluchtte dus direct naar mijn eigen kamer.
Ik heb van jongs af aan ook een enorme hekel gehad aan vragen zoals "En... hoe was de vergadering/sporten/werk/school/etc." als je net thuis komt. Mijn moeder deed dat vroeger ook altijd als ik thuiskwam uit school. Ik wilde alleen maar rust en vluchtte dus direct naar mijn eigen kamer.
maandag 14 mei 2018 om 18:37
Dat is waarom ik het zo zalig vind om alleen te wonen!Nomad schreef: ↑14-05-2018 16:52Eerder heb ik hier wel eens meegeschreven. Ik loop de laatste tijd weer aan tegen het feit dat sociale activiteiten me gewoon een hoop energie kosten. Als ik dan thuis kom, wil ik het liefste alleen zijn. Ik heb de allerliefste man in de hele wereld, maar als ik thuis kom van iets sociaals (werk, feestje, etc.) wil ik gewoon stilte. Ik voel me daar soms echt rot over. Dat ik geen energie heb om direct naar zijn verhalen te luisteren, maar dat ik gewoon rust aan m'n hoofd wil. Herkenbaar of hebben jullie dit niet met jullie naasten thuis?
Ik heb van jongs af aan ook een enorme hekel gehad aan vragen zoals "En... hoe was de vergadering/sporten/werk/school/etc." als je net thuis komt. Mijn moeder deed dat vroeger ook altijd als ik thuiskwam uit school. Ik wilde alleen maar rust en vluchtte dus direct naar mijn eigen kamer.
dinsdag 15 mei 2018 om 00:17
Ik had dat vroeger ook toen ik nog bij mijn ouders woonde. Gelijk vragen wat ik gedaan had op school/stage. Dan reageerde ik soms kortaf. Ik wilde pas praten onder het avondeten. Tenzij er wat vervelends gebeurd was, dan wilde ik dat zo gauw mogelijk kwijt.Nomad schreef: ↑14-05-2018 16:52Eerder heb ik hier wel eens meegeschreven. Ik loop de laatste tijd weer aan tegen het feit dat sociale activiteiten me gewoon een hoop energie kosten. Als ik dan thuis kom, wil ik het liefste alleen zijn. Ik heb de allerliefste man in de hele wereld, maar als ik thuis kom van iets sociaals (werk, feestje, etc.) wil ik gewoon stilte. Ik voel me daar soms echt rot over. Dat ik geen energie heb om direct naar zijn verhalen te luisteren, maar dat ik gewoon rust aan m'n hoofd wil. Herkenbaar of hebben jullie dit niet met jullie naasten thuis?
Ik heb van jongs af aan ook een enorme hekel gehad aan vragen zoals "En... hoe was de vergadering/sporten/werk/school/etc." als je net thuis komt. Mijn moeder deed dat vroeger ook altijd als ik thuiskwam uit school. Ik wilde alleen maar rust en vluchtte dus direct naar mijn eigen kamer.
dinsdag 15 mei 2018 om 07:13
Dat is hier precies hetzelfde. Mijn moeder probeerde me juist altijd beneden te houden omdat ze wist dat ik gelijk na school naar mijn kamer wilde en omdat ze bang was dat ik anders helemaal zou vereenzamen. Ik wilde inderdaad altijd rust. Mijn vader begreep dat, als hij thuis was groette hij me alleen en liet me verder met rust.hondenmens schreef: ↑15-05-2018 00:17Ik had dat vroeger ook toen ik nog bij mijn ouders woonde. Gelijk vragen wat ik gedaan had op school/stage. Dan reageerde ik soms kortaf. Ik wilde pas praten onder het avondeten. Tenzij er wat vervelends gebeurd was, dan wilde ik dat zo gauw mogelijk kwijt.
dinsdag 15 mei 2018 om 09:36
Haha, die angst voor vereenzamen is herkenbaar. In mijn gezin (veel broers en zussen) zeurde iedereen ook altijd dat ik in de huiskamer moest komen zitten. Is toch niks aan, zo in je eentje op je kamer, hele dag lezen? Pffff...Kwebbeltje91 schreef: ↑15-05-2018 07:13Dat is hier precies hetzelfde. Mijn moeder probeerde me juist altijd beneden te houden omdat ze wist dat ik gelijk na school naar mijn kamer wilde en omdat ze bang was dat ik anders helemaal zou vereenzamen. Ik wilde inderdaad altijd rust. Mijn vader begreep dat, als hij thuis was groette hij me alleen en liet me verder met rust.
En ja, die vraag "Hoe was je dag" direct als je thuis komt, kan ik echt niet uitstaan. Net als vragen "Heb je lekker geslapen?" in de ochtend als je net uit bed bent. Wat moeten mensen ook met die informatie? Laat me gewoon lekker met rust.
Net als hondenmens, heb ik wat tijd nodig om tot rust te komen en dan later op de dag praat ik wel over hoe school/werk/sport/etc. was.
vrijdag 18 mei 2018 om 13:16
Oh ja herkenbaar dat je eerst even tot rust moet komen voordat je wil of kan vertellen hoe je dag is geweest.
Ik heb ook vaak dat ik daarna ook pas voel hoe ik iets vond... Soms wel irritant want ik reageer niet altijd zoals ik zou willen omdat het pas echt kan landen als ik alleen ben en niet op het moment zelf.
Hoe gaan jullie trouwens om met Social media en Whatsapp?
Ik heb zelf al jaren geen Facebook meer (beste beslissing ever) maar heb sinds kort wel Instagram, maar eigenlijk ben ik daar ook alweer klaar mee. Zit eraan te denken om dat ook weer te verwijderen. Voel me veel beter als ik een tijdje niet inlog.
Whatsapp kan handig zijn, maar gewoon het feit dat je altijd bereikbaar bent en van alle wissewasjes op de hoogte wordt gehouden pffff.
Ik heb ook vaak dat ik daarna ook pas voel hoe ik iets vond... Soms wel irritant want ik reageer niet altijd zoals ik zou willen omdat het pas echt kan landen als ik alleen ben en niet op het moment zelf.
Hoe gaan jullie trouwens om met Social media en Whatsapp?
Ik heb zelf al jaren geen Facebook meer (beste beslissing ever) maar heb sinds kort wel Instagram, maar eigenlijk ben ik daar ook alweer klaar mee. Zit eraan te denken om dat ook weer te verwijderen. Voel me veel beter als ik een tijdje niet inlog.
Whatsapp kan handig zijn, maar gewoon het feit dat je altijd bereikbaar bent en van alle wissewasjes op de hoogte wordt gehouden pffff.
vrijdag 18 mei 2018 om 13:39
Gerelateerd aan het onderhouden van vriendschappen, vraag ik me wel eens af in hoeverre ik echt in staat ben om me aan mensen te hechten.
Een aantal maanden geleden is mijn relatie na zes jaar uitgegaan. Ik heb er eerlijk gezegd geen nacht van wakker gelegen en had alleen maar zin in de toekomst en alle vrijheid die je tegemoet kwam (wonen waar ik wil wonen etc.)
Verder heb ik wel vrienden, die ik ook regelmatig zie, maar heel eerlijk denk ik niet dat ik er een traan om zou laten als ik ze vanaf nu nooit meer zou zien.
Ik zou het wel erg vinden als mijn ouders dood zouden gaan, maar recent zijn er twee andere familieleden gestorven (oom en tante) en ik merk dat het mij eigenlijk helemaal niet zoveel doet.
Herkent iemand dit?
Ik vind het heel naar van mezelf, maar weet eigenlijk niet wat ik meer zou moeten.
Een aantal maanden geleden is mijn relatie na zes jaar uitgegaan. Ik heb er eerlijk gezegd geen nacht van wakker gelegen en had alleen maar zin in de toekomst en alle vrijheid die je tegemoet kwam (wonen waar ik wil wonen etc.)
Verder heb ik wel vrienden, die ik ook regelmatig zie, maar heel eerlijk denk ik niet dat ik er een traan om zou laten als ik ze vanaf nu nooit meer zou zien.
Ik zou het wel erg vinden als mijn ouders dood zouden gaan, maar recent zijn er twee andere familieleden gestorven (oom en tante) en ik merk dat het mij eigenlijk helemaal niet zoveel doet.
Herkent iemand dit?
Ik vind het heel naar van mezelf, maar weet eigenlijk niet wat ik meer zou moeten.
vrijdag 18 mei 2018 om 14:38
Zanahoria, dat niet hechten, dat herken ik dan weer niet. Ik ben geen groepjes-mens en heb niet veel vrienden, maar de mensen waar ik om geef, daar ben ik ook erg aan gehecht. Ik heb het altijd erg moeilijk om afscheid te nemen van iemand, maar ook van dingen of van situaties. Zelfs bij mensen waar ik niet zo close mee was, heb ik dat. Collega's die weggaan, buren die verhuizen,... Ik mag er ook niet aan denken dat ik onze hond ooit moet afgeven.
vrijdag 18 mei 2018 om 16:51
Bellen, vreselijk. Lang leven whatsapp. Beste uitvinding in jaren wat mij betreft.
Facebook en twitter heb ik wel (al heb ik dat laatste vooral om te lezen tijdens een tv programma
) en dat vind ik juist fijn want dat is achter een schermpje.
Sinds whatsapp er is bel ik ook nauwelijks meer. En ik word ook nauwelijks gebeld tenzij het echt dringend is.
Ik heb sowieso een hekel aan bellen met onbekende mensen of instanties. Met bekende mensen vind ik nog niet zo erg, maar onbekende mensen.. Vreselijk. Ben bang dat ik niet goed verstaan word, of dat ik juist diegene niet versta.
Had vandaag echt een rotdag. Of heb, moet ik eigenlijk zeggen. Privé gaat het even iets minder en mijn mentor op school stelde voor dat ik zou gaan koken. Dat gebeurt wel vaker op vrijdag. Prima, dan had ik even afleiding. Het ging goed, totdat er ineens veel mensen binnen kwamen in het keukentje. Ik voelde mezelf al onrustig worden en toen ik ook nog in mijn vinger sneed was ik er helemaal klaar mee. Ben naar buiten gelopen en heb even zitten janken. Nu eindelijk thuis. Het weekend expres niks gepland, ik zie wel wat ik ga doen. Dadelijk wat eten maken en vanavond even tijd voor mezelf. Een lange douche nemen en bankhangen.
Facebook en twitter heb ik wel (al heb ik dat laatste vooral om te lezen tijdens een tv programma
) en dat vind ik juist fijn want dat is achter een schermpje.Sinds whatsapp er is bel ik ook nauwelijks meer. En ik word ook nauwelijks gebeld tenzij het echt dringend is.
Ik heb sowieso een hekel aan bellen met onbekende mensen of instanties. Met bekende mensen vind ik nog niet zo erg, maar onbekende mensen.. Vreselijk. Ben bang dat ik niet goed verstaan word, of dat ik juist diegene niet versta.
Had vandaag echt een rotdag. Of heb, moet ik eigenlijk zeggen. Privé gaat het even iets minder en mijn mentor op school stelde voor dat ik zou gaan koken. Dat gebeurt wel vaker op vrijdag. Prima, dan had ik even afleiding. Het ging goed, totdat er ineens veel mensen binnen kwamen in het keukentje. Ik voelde mezelf al onrustig worden en toen ik ook nog in mijn vinger sneed was ik er helemaal klaar mee. Ben naar buiten gelopen en heb even zitten janken. Nu eindelijk thuis. Het weekend expres niks gepland, ik zie wel wat ik ga doen. Dadelijk wat eten maken en vanavond even tijd voor mezelf. Een lange douche nemen en bankhangen.
vrijdag 18 mei 2018 om 17:18
Interessant topic dit.
Zelf kan ik ook een enorme binnenvetter zijn, vooral bij mensen waar ik weinig vertrouwen bij voel en/of geen klik mee ervaar.
Hier begin ik echter steeds meer afstand van te nemen.
Wil juist opener en duidelijker in mijn gevoelens en communicatie zijn.
Wat betreft whatsapp etc.
Dat vind ik vaak ook handiger dan bellen.
Ben namenlijk ook niet echt een beller.
Wel is bellen weer beter als je met moeilijke situaties hebt te maken (bijv op sociaal vlak); althans voor mij dan.
Zelf kan ik ook een enorme binnenvetter zijn, vooral bij mensen waar ik weinig vertrouwen bij voel en/of geen klik mee ervaar.
Hier begin ik echter steeds meer afstand van te nemen.
Wil juist opener en duidelijker in mijn gevoelens en communicatie zijn.
Wat betreft whatsapp etc.
Dat vind ik vaak ook handiger dan bellen.
Ben namenlijk ook niet echt een beller.
Wel is bellen weer beter als je met moeilijke situaties hebt te maken (bijv op sociaal vlak); althans voor mij dan.
vrijdag 18 mei 2018 om 18:55
Oh ja hoor, alsof ik het zelf geschreven heb. Ik had het daar ook al over in een ander topic. Waar dat nou vandaan komt. Ik heb het wel met dieren bijvoorbeeld of met sport kijken.Zanahoria schreef: ↑18-05-2018 13:39Gerelateerd aan het onderhouden van vriendschappen, vraag ik me wel eens af in hoeverre ik echt in staat ben om me aan mensen te hechten.
Een aantal maanden geleden is mijn relatie na zes jaar uitgegaan. Ik heb er eerlijk gezegd geen nacht van wakker gelegen en had alleen maar zin in de toekomst en alle vrijheid die je tegemoet kwam (wonen waar ik wil wonen etc.)
Verder heb ik wel vrienden, die ik ook regelmatig zie, maar heel eerlijk denk ik niet dat ik er een traan om zou laten als ik ze vanaf nu nooit meer zou zien.
Ik zou het wel erg vinden als mijn ouders dood zouden gaan, maar recent zijn er twee andere familieleden gestorven (oom en tante) en ik merk dat het mij eigenlijk helemaal niet zoveel doet.
Herkent iemand dit?
Ik vind het heel naar van mezelf, maar weet eigenlijk niet wat ik meer zou moeten.
Ik heb ook geen gradatie in vriendschappen. Iemand die ik 20 jaar ken, is niet meer of minder dan iemand die ik 2 maanden ken. Ik wil altijd dat het mijn vrienden en familie goed gaat en ik ben wel zorgzaam op mijn manier, maar als ze gaan, lig ik daar geen seconde wakker van.
Ik leef wel altijd heel erg in het moment, dus als iemand buiten mijn zintuigen verdwijnt, ben ik ze in no time vergeten. Ik mis mensen ook altijd pas als ik ze weer zie. Ik vraag me wel eens af of dat de reden is. Herken je dat?
vrijdag 18 mei 2018 om 19:09
Ik vraag me soms af of ik een hechtingsstoornis heb, deels omdat ik geadopteerd ben. Bij geadopteerde mensen komt dat regelmatig voor. Aan mijn ouders was ik wel gehecht. Die mochten me knuffelen. Maar op een paar familieleden na, kon ik het van anderen niet verdragen. Ook als ze het goed (blijkbaar) bedoelden. Zoals de 1e vrouw van mijn stiefvader. Zij was helemaal weg van mij, maar ik niet van haar. Omdat ze altijd aan me zat te frunniken. Mijn haar, huid. Verder was ze wel vriendelijk.Zanahoria schreef: ↑18-05-2018 13:39Gerelateerd aan het onderhouden van vriendschappen, vraag ik me wel eens af in hoeverre ik echt in staat ben om me aan mensen te hechten.
Een aantal maanden geleden is mijn relatie na zes jaar uitgegaan. Ik heb er eerlijk gezegd geen nacht van wakker gelegen en had alleen maar zin in de toekomst en alle vrijheid die je tegemoet kwam (wonen waar ik wil wonen etc.)
Verder heb ik wel vrienden, die ik ook regelmatig zie, maar heel eerlijk denk ik niet dat ik er een traan om zou laten als ik ze vanaf nu nooit meer zou zien.
Ik zou het wel erg vinden als mijn ouders dood zouden gaan, maar recent zijn er twee andere familieleden gestorven (oom en tante) en ik merk dat het mij eigenlijk helemaal niet zoveel doet.
Herkent iemand dit?
Ik vind het heel naar van mezelf, maar weet eigenlijk niet wat ik meer zou moeten.
Mijn oom. Aan de ene kant een goedzak met luxe cadeaus, computerproblemen oplossen. Maar hij is erg betweterig en heeft vaak commentaar op hoe ik ben. Hij vind me een softie en treuzel, niet goed opgevoed. Door zijn opmerkingen heeft hij punten bij me verloren. Als hij er niet meer zou zijn, zou ik hem vooral missen met technische dingen. Maar als persoon niet echt, denk ik.
Andere oom had ALS. Mijn ouders waren 2 jaar lang dag en nacht bezig om dingen te regelen daarvoor. Ik dacht vooral: Wanneer gaan we weer eens ons eigen leven leiden? Alles draaide om hem en zijn ziekte, wat mij na een paar weken al de neus uit kwam.
Ik ben nooit verliefd geweest. De keren dat ik kort iets met mannen had maakte ik het ook weer uit. Ik was juist opgelucht dat ik er vanaf was.
vrijdag 18 mei 2018 om 20:19
Ik gebruik geen Whatsapp. Ik word gestoord van al die onzin berichtjes die ik via die app kreeg. Kost me erg veel tijd om overal op te reageren. En ik heb er ook nog nooit een fatsoenlijk gesprek op gehad. Het blijft wat oppervlakkig. Bovendien vind ik het geen fijn idee dat het bedrijf achter Whatsapp dan alles over mij weet.yesss schreef: ↑18-05-2018 13:16Hoe gaan jullie trouwens om met Social media en Whatsapp?
Ik heb zelf al jaren geen Facebook meer (beste beslissing ever) maar heb sinds kort wel Instagram, maar eigenlijk ben ik daar ook alweer klaar mee. Zit eraan te denken om dat ook weer te verwijderen. Voel me veel beter als ik een tijdje niet inlog.
Whatsapp kan handig zijn, maar gewoon het feit dat je altijd bereikbaar bent en van alle wissewasjes op de hoogte wordt gehouden pffff.
Facebook gebruik ik wel, omdat het een goede manier is om te laten zien waar ik mee bezig ben (qua werk) en waar in de wereld ik ben. Ik gebruik het om contact te onderhouden met vrienden uit de hele wereld. Ik heb regelmatig gehad dat ik een reisfoto online zet en dat dan blijkt dat vrienden ook daar zijn. Dan is het leuk om af te spreken.
Instagram gebruik ik alleen als ik iets te delen heb. Mooie kiekjes van een reis bijvoorbeeld. Meestal heb ik de app niet op mijn telefoon. Alleen als ik iets wil delen, download ik de app.
