Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
zaterdag 28 april 2018 om 19:13
@ Manderijntje. Sommige mensen kunnen er slecht tegen dat men afwijkt van de massa. Maar ze hebben niet in de gaten dat zoals zij hun eigen behoeften (hopelijk) volgen, jij dat ook doet met jouw behoeftes. En zolang jij er geen last van hebt, is er niets aan de hand.
Zelf merk ik dat ik steeds minder de behoefte heb om te kletsen met collega's. Maar ergens vind ik het dan ook weer een beetje raar van mezelf. En voorheen kon ik het best gezellig vinden en met de collega's heb ik een goede band, dus het is niet dat ik ze niet mag ofzo.
Zelf merk ik dat ik steeds minder de behoefte heb om te kletsen met collega's. Maar ergens vind ik het dan ook weer een beetje raar van mezelf. En voorheen kon ik het best gezellig vinden en met de collega's heb ik een goede band, dus het is niet dat ik ze niet mag ofzo.
maandag 7 mei 2018 om 22:14
Dag allemaal, ook ik vind hier veel herkenning!
Ik begin steeds meer te accepteren dat ik introverte karaktereigenschappen heb, en daardoor zit ik nu een stuk beter in mn vel dan vroeger. Maar toch knaagt het soms nog. Ik zou dan zo graag wat makkelijker in de omgang zijn.
Ik ben bijvoorbeeld een jaar geleden verhuisd naar een nieuwe woonplaats, maar vind het moeilijk om te integreren in de buurt. Aan de ene kant wil ik het niet erg vinden omdat ik nu eenmaal weet dat dit niet mijn stermste kant is, maar zou aan de andere kant toch ook graag goede contacten opdoen. Ik ga dan twijfelen aan mezelf en zit veel te veel na te denken 'ze vinden me vast niet sociaal' en 'doe ik het wel goed'. Daar zitten dus nog wat oude denkpatronen in de weg...
Moet ik het gewoon meer tijd geven of toch mezelf wat meer pushen om initiatief te nemen voor contacten? Vind het lastig om daar balans in te vinden.
Ik begin steeds meer te accepteren dat ik introverte karaktereigenschappen heb, en daardoor zit ik nu een stuk beter in mn vel dan vroeger. Maar toch knaagt het soms nog. Ik zou dan zo graag wat makkelijker in de omgang zijn.
Ik ben bijvoorbeeld een jaar geleden verhuisd naar een nieuwe woonplaats, maar vind het moeilijk om te integreren in de buurt. Aan de ene kant wil ik het niet erg vinden omdat ik nu eenmaal weet dat dit niet mijn stermste kant is, maar zou aan de andere kant toch ook graag goede contacten opdoen. Ik ga dan twijfelen aan mezelf en zit veel te veel na te denken 'ze vinden me vast niet sociaal' en 'doe ik het wel goed'. Daar zitten dus nog wat oude denkpatronen in de weg...
Moet ik het gewoon meer tijd geven of toch mezelf wat meer pushen om initiatief te nemen voor contacten? Vind het lastig om daar balans in te vinden.
dinsdag 8 mei 2018 om 13:39
Ook ik ben introvert, hierin lijk ik heel erg op mijn vader.
Vond/vind het op school altijd verschrikkelijk als ik voor de klas een presentatie moet doen of de beurt krijg. Heb ook veel moeite met grote groepen mensen. Ik bloos ook nog al snel, kreeg er vooral vroeger vaak opmerkingen over, erg vervelend.
Mijn vriend zit een beetje tussen extraverte en introverte in, hij heeft bijvoorbeeld wel een grote vriendengroep. Ik hou er helemaal niet van als we dan naar een feestje moeten ofzo.
Ik vind het ook heerlijk om gewoon lekker samen te netflixen of om zelf lekker een boek te lezen.
Zelf heb ik bijna geen vrienden, toch vind ik dit heel vervelend. Ik doe altijd erg mijn best om vriendschappen te onderhouden maar het lijkt wel alsof het altijd van mijn kant komt. Nooit iemand die aan mij vraagt hoe het nou echt gaat, of iemand die met mij eens wat wil afspreken. Kan ook moeilijk nieuwe vrienden maken.
Verder duurt het vaak een tijdje voordat ik me ergens op mijn gemak voel.
Vond/vind het op school altijd verschrikkelijk als ik voor de klas een presentatie moet doen of de beurt krijg. Heb ook veel moeite met grote groepen mensen. Ik bloos ook nog al snel, kreeg er vooral vroeger vaak opmerkingen over, erg vervelend.
Mijn vriend zit een beetje tussen extraverte en introverte in, hij heeft bijvoorbeeld wel een grote vriendengroep. Ik hou er helemaal niet van als we dan naar een feestje moeten ofzo.
Ik vind het ook heerlijk om gewoon lekker samen te netflixen of om zelf lekker een boek te lezen.
Zelf heb ik bijna geen vrienden, toch vind ik dit heel vervelend. Ik doe altijd erg mijn best om vriendschappen te onderhouden maar het lijkt wel alsof het altijd van mijn kant komt. Nooit iemand die aan mij vraagt hoe het nou echt gaat, of iemand die met mij eens wat wil afspreken. Kan ook moeilijk nieuwe vrienden maken.
Verder duurt het vaak een tijdje voordat ik me ergens op mijn gemak voel.
dinsdag 8 mei 2018 om 14:44
Ook ik ben introvert. Een hele erge, ook altijd al geweest. En hoewel het me nooit echt geboeid heeft wat anderen van mij dachten, ben ik toch blij dat het beestje eindelijk een naam heeft gekregen. En dat steeds meer mensen er over horen en lezen. Voor mensen om mij heen is inmiddels eindelijk duidelijk wie ik ben en hoe ik in elkaar steek. Dit heeft veel begrip opgeleverd. Ik wil graag een appje ontvangen dat ik ben uitgenodigd voor een feestje, om daar vervolgens vriendelijk voor te bedanken. Eindelijk hoef ik niet steeds meer te zeggen dat ik ziek ben of al wat heb. En stiekem is het ook wel fijn om te weten dat je geen dwarskont bent, niet asociaal, niet autistisch, niet verlegen, maar 'gewoon' een introvert.
woensdag 9 mei 2018 om 10:39
Ik ben benieuwd of er hier ook mensen zijn die zowel Introvert zijn als ADD/ADHD hebben? Door mijn ADD kon ik als kind/tiener moeilijk vriendschappen in stand houden. Dit kwam ook omdat ik vaak gewoon heel erg graag alleen wilde zijn en geen behoefte had aan contact. Ik merk dat deze twee elkaar daarin versterken. Terwijl ik af en toe juist wel heel graag van alles wil doen met mensen, en dan vooral extraverte mensen. Ik heb het idee dat als ik in de buurt van een extravert persoon ben, ik zelf ook actiever en gezelliger word. Wel merk ik dat ik na een tijd helemaal leeg gezogen word en toch weer verlang naar even simpelweg alleen zijn.
woensdag 9 mei 2018 om 11:13
Zo wat is dit herkenbaar zeg. Ik had het zelf geschreven kunnen hebben.Fhemke schreef: ↑09-05-2018 10:39Ik ben benieuwd of er hier ook mensen zijn die zowel Introvert zijn als ADD/ADHD hebben? Door mijn ADD kon ik als kind/tiener moeilijk vriendschappen in stand houden. Dit kwam ook omdat ik vaak gewoon heel erg graag alleen wilde zijn en geen behoefte had aan contact. Ik merk dat deze twee elkaar daarin versterken. Terwijl ik af en toe juist wel heel graag van alles wil doen met mensen, en dan vooral extraverte mensen. Ik heb het idee dat als ik in de buurt van een extravert persoon ben, ik zelf ook actiever en gezelliger word. Wel merk ik dat ik na een tijd helemaal leeg gezogen word en toch weer verlang naar even simpelweg alleen zijn.
Ik heb geen ADHD maar autisme. Geen hele zware vorm maar ik was vroeger ook heel graag alleen. En wat jij zegt, ik hou er wel van om met extraverte mensen om te gaan maar na een tijdje wil ik mezelf weer even terugtrekken.
woensdag 9 mei 2018 om 11:39
Hahah ja dat heb ik ook vaak als ik hier de berichten lees, zo herkenbaar! Ik heb soms het idee dat ik twee kanten heb. Ik hoor vaak dat ik praatgraag, gezellig en humoristisch overkom op mensen. Toch kan ik ook heel erg ingetogen, op mezelf en afwezig zijn. Som best vermoeiend, dat wisselende. Heb jij dat ook wel eens zo? En hoe laad jij jezelf weer op?Kwebbeltje91 schreef: ↑09-05-2018 11:13Zo wat is dit herkenbaar zeg. Ik had het zelf geschreven kunnen hebben.
Ik heb geen ADHD maar autisme. Geen hele zware vorm maar ik was vroeger ook heel graag alleen. En wat jij zegt, ik hou er wel van om met extraverte mensen om te gaan maar na een tijdje wil ik mezelf weer even terugtrekken.
woensdag 9 mei 2018 om 11:44
Ja ik herken je helemaal.Fhemke schreef: ↑09-05-2018 11:39Hahah ja dat heb ik ook vaak als ik hier de berichten lees, zo herkenbaar! Ik heb soms het idee dat ik twee kanten heb. Ik hoor vaak dat ik praatgraag, gezellig en humoristisch overkom op mensen. Toch kan ik ook heel erg ingetogen, op mezelf en afwezig zijn. Som best vermoeiend, dat wisselende. Heb jij dat ook wel eens zo? En hoe laad jij jezelf weer op?
Het ligt er ook net aan hoe ik in mijn vel zit. De ene keer installeer ik mezelf op de bank met een boek, of ik kijk een film/serie. Ik word gelukkig niet vaak gebeld (meer geappt) maar die beantwoord ik dan later.
woensdag 9 mei 2018 om 18:27
Vanmiddag even gewandeld in een groot park een half uurtje verderop. Zonder mijn hondjes, dat leek me net iets te warm voor ze. Lekker rustig was het dit keer. Het viel toch een beetje tegen. Het stuk wat ik het mooist vind was afgesloten, dat gaan ze opnieuw inrichten. En als ik alleen loop voel ik me zo doelloos. Alsof ik echt iets aan het zoeken ben om mezelf te vermaken. Hoewel ik erg van de natuur geniet. Ik ben dan erg introvert, maar toch kan ik me dan eenzaam voelen. Net of ik soms tussen wal en schip zit.
donderdag 10 mei 2018 om 11:37
Dat herken ik wel Hondenmens. Ik hou ookvan de natuur, hou niet van mensenmassa’s maar toch voel ik me eenzaam als ik ergens alleen ben. Soms heb ik dit thuis ook al. Als ik dan alleen thuis ben voel ik me alleen maar als ik er aan denk dat er visite zou komen moet ik ook niet aan denken. Ik denk dat ik wat meer mensen in m’n leven zou willen die me dierbaar zijn maar op mijn man na heb ik niemand. Een grote vriendengroep heb ik niet en zou ik ook niet willen maar zo maar een paar dierbare vriendinnen zou wel fijn zijn.
donderdag 10 mei 2018 om 11:57
Herkenbaar. Alleen is die dierbare persoon mijn moeder. De enige op wie ik echt durf te vertrouwen. Bij de weinige vriendinnen die ik heb moet ik dat maar afwachten. Vooral de angst op niemand terug te kunnen vallen later. Een vriendengroep lijkt me te vermoeiend om te onderhouden. Ik heb liever 1 op 1 contacten. Maar dan liever wel een paar. Zodat ik kan kiezen. En als vriendin A niet kan, dan wel vriendin B, C.....Net zoals ik dat vroeger in mijn jeugd had.Doubletree20 schreef: ↑10-05-2018 11:37Dat herken ik wel Hondenmens. Ik hou ookvan de natuur, hou niet van mensenmassa’s maar toch voel ik me eenzaam als ik ergens alleen ben. Soms heb ik dit thuis ook al. Als ik dan alleen thuis ben voel ik me alleen maar als ik er aan denk dat er visite zou komen moet ik ook niet aan denken. Ik denk dat ik wat meer mensen in m’n leven zou willen die me dierbaar zijn maar op mijn man na heb ik niemand. Een grote vriendengroep heb ik niet en zou ik ook niet willen maar zo maar een paar dierbare vriendinnen zou wel fijn zijn.
donderdag 10 mei 2018 om 13:59
Wat zal dit lekker hebben gevoeld! Nu ze dit weten, kunnen ze zich misschien verdiepen in wat introversie nou precies inhoudt.... Ik merk in mijn omgeving zoveel begrip en dat is zo fijn!Fossa schreef: ↑10-05-2018 13:20Ha, ik zie dat ik hier de OP heb geschreven. Wat leuk dat dit topic nog steeds loopt. Het helpt me nog dagelijks om te weten dat ik 'gewoon' een introvert ben en geen afwijking heb die bestreden moet worden.
Had net weer een kleine overwinning. Ik heb mensen in mijn omgeving die geloof ik vinden dat ik meer mensen moet leren kennen en die me nu steeds voor van alles en nog wat uitnodigen. Altijd iets met groepen. Vast goed bedoeld, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat me van alles wordt opgedrongen waar ik niet om heb gevraagd.
Ik schoot eerst in de reflex van smoezen verzinnen, maar zojuist heb ik ze gewoon eerlijk laten weten dat ik een introvert ben, dat dit soort activiteiten me veel energie kosten en dat ik voor een lekker rustig weekend kies. Ze hebben nog niet gereageerd, maar eerlijk gezegd interesseert het me ook niet zoveel of ze het begrijpen of niet.
donderdag 10 mei 2018 om 13:59
Je moet veel vrienden hebben, je moet een druk sociaal leven hebben, je moet elk weekend van 's morgens tot 's nachts weg zijn... De gedachten putten me al uit.
Nu werd ik vorige week uitgenodigd door mijn overste op het werk. Ze wordt 40 en geeft een feestje. Op zich vind ik het wel leuk dat ze ons heeft uitgenodigd, maar ik heb hier totaal geen zin in Mijn andere collega's gaan wel, vind het dus weer moeilijk om te zeggen dat ik niet wil gaan. Moeilijk omdat ik weer een hoop commentaar over me heen ga krijgen.
Naast het feit dat ik gewoon introvert ben vind ik het ook raar om naar een feest van mijn overste te gaan. Ik hou mijn werk en mijn privé altijd gescheiden en door naar dat feest te gaan spreek ik mezelf ook tegen.
Nuja, ik heb nog wel even, het feest is pas eind juni. Maar het is toch niet leuk dat je telkens zo'n commentaar krijgt omdat je gewoon maar jezelf bent.
Nu werd ik vorige week uitgenodigd door mijn overste op het werk. Ze wordt 40 en geeft een feestje. Op zich vind ik het wel leuk dat ze ons heeft uitgenodigd, maar ik heb hier totaal geen zin in Mijn andere collega's gaan wel, vind het dus weer moeilijk om te zeggen dat ik niet wil gaan. Moeilijk omdat ik weer een hoop commentaar over me heen ga krijgen.
Naast het feit dat ik gewoon introvert ben vind ik het ook raar om naar een feest van mijn overste te gaan. Ik hou mijn werk en mijn privé altijd gescheiden en door naar dat feest te gaan spreek ik mezelf ook tegen.
Nuja, ik heb nog wel even, het feest is pas eind juni. Maar het is toch niet leuk dat je telkens zo'n commentaar krijgt omdat je gewoon maar jezelf bent.
donderdag 10 mei 2018 om 14:04
Ik snap je dilemma zo goed! En als je nou een uurtje gaat? Heb je toch je gezicht laten zien en wellicht heb je dan genoeg tijd om weer tot jezelf te komen en nog een leuke avond te hebben?Mandarijntje1 schreef: ↑10-05-2018 13:59Je moet veel vrienden hebben, je moet een druk sociaal leven hebben, je moet elk weekend van 's morgens tot 's nachts weg zijn... De gedachten putten me al uit.
Nu werd ik vorige week uitgenodigd door mijn overste op het werk. Ze wordt 40 en geeft een feestje. Op zich vind ik het wel leuk dat ze ons heeft uitgenodigd, maar ik heb hier totaal geen zin in Mijn andere collega's gaan wel, vind het dus weer moeilijk om te zeggen dat ik niet wil gaan. Moeilijk omdat ik weer een hoop commentaar over me heen ga krijgen.
Naast het feit dat ik gewoon introvert ben vind ik het ook raar om naar een feest van mijn overste te gaan. Ik hou mijn werk en mijn privé altijd gescheiden en door naar dat feest te gaan spreek ik mezelf ook tegen.
Nuja, ik heb nog wel even, het feest is pas eind juni. Maar het is toch niet leuk dat je telkens zo'n commentaar krijgt omdat je gewoon maar jezelf bent.
donderdag 10 mei 2018 om 14:11
Bwa dan krijg ik het daar te horen: 'ben je nu al weg? blijf toch nog ff';
donderdag 10 mei 2018 om 15:12
Weet je wat de reactie was? 'Geen probleem joh. Het kost mij ook altijd veel energie om nieuwe mensen te ontmoeten.'
donderdag 10 mei 2018 om 15:23
Daarnet even met mijn vroegere buurvrouw gepraat op de braderie. Die misschien wel terug mijn buurvrouw wordt als ik verhuisd ben. Aardig mens verder, alleen vraagt ze elke keer of ik wel heel mijn leven alleen wil blijven. Dat weet ik niet, maar nu vind ik het prima. Doen wat ik wil. "Ja da's waar, maar je bent dan wel steeds alleen." Ze kan of wil het maar niet snappen dat ik geen relatie hoef. Van introvert zijn begint ze meer te begrijpen lijkt wel. Haar oudste zoon en man zijn het ook.
donderdag 10 mei 2018 om 17:36
Dat zit er dik in... en dan is het de kunst om je grenzen aan te geven. Want heel soms kom je niet onder zulke aangelegenheden uit. Maar vooral wel doen wat goed voor jou voelt! Maar je hebt nog eventjes...Mandarijntje1 schreef: ↑10-05-2018 14:11Bwa dan krijg ik het daar te horen: 'ben je nu al weg? blijf toch nog ff';
vrijdag 11 mei 2018 om 09:58
Dit herken ik wel, ik heb ook niet echt vriendinnen, zou dit ook best wel willen.Doubletree20 schreef: ↑10-05-2018 11:37Dat herken ik wel Hondenmens. Ik hou ookvan de natuur, hou niet van mensenmassa’s maar toch voel ik me eenzaam als ik ergens alleen ben. Soms heb ik dit thuis ook al. Als ik dan alleen thuis ben voel ik me alleen maar als ik er aan denk dat er visite zou komen moet ik ook niet aan denken. Ik denk dat ik wat meer mensen in m’n leven zou willen die me dierbaar zijn maar op mijn man na heb ik niemand. Een grote vriendengroep heb ik niet en zou ik ook niet willen maar zo maar een paar dierbare vriendinnen zou wel fijn zijn.
Ik doe altijd erg mijn best om vriendschappen te onderhouden maar op de een of andere manier lijkt het wel alsof altijd alles vanuit mij moet komen. Nooit eens de vraag hoe het gaat of een voorstel om wat af te spreken vanuit hun kant,
Ik heb nu eigenlijk ook alleen mijn vriend en mijn ouders, verder geen vriendinnen waarop ik altijd kan terug vallen.
vrijdag 11 mei 2018 om 10:07
Hier ook herkenbaar. Ik heb er ook heel weinig. Er is nu 1 vriendin die wat verder weg woont en al een gezin heeft, maar het lijkt de laatste maanden wel of alles van mijn kant moet komen. Ik denk dat ik de reden wel weet maar dan vind ik het nog best raar.Dierenvriend97 schreef: ↑11-05-2018 09:58Dit herken ik wel, ik heb ook niet echt vriendinnen, zou dit ook best wel willen.
Ik doe altijd erg mijn best om vriendschappen te onderhouden maar op de een of andere manier lijkt het wel alsof altijd alles vanuit mij moet komen. Nooit eens de vraag hoe het gaat of een voorstel om wat af te spreken vanuit hun kant,
Ik heb nu eigenlijk ook alleen mijn vriend en mijn ouders, verder geen vriendinnen waarop ik altijd kan terug vallen.
Ze heeft me geprobeerd te koppelen aan 1 van haar vrienden. We vonden elkaar inderdaad leuk waardoor ik met haar ook ineens meer contact had. Uiteindelijk is het niks geworden tussen hem en mij, maar sindsdien reageert ze ineens kortaf of juist helemaal niet meer. Ze zou nog een keer langskomen bij mij thuis, maar er komt steeds niks van. Terwijl ze wel in deze omgeving vrienden en familie heeft zitten waar ze wel mee afspreekt. Ik moet wel telkens naar haar komen (en het is ook leuk hoor, bij haar, kan ook goed met haar kindje opschieten) maar ze komt gewoon nooit naar mij. Nu ben ik op een punt beland dat ik niks meer van me laat horen, ik ben er een beetje klaar mee. Erg jammer maar ik ben de afgelopen jaren al zoveel teleurgesteld dat je er vanzelf harder voor jezelf in word.
vrijdag 11 mei 2018 om 10:21
Wat ik bij vlagen merk en waar ik soms nog wel eens kriegel of zelfs boos om kan worden: als mensen het niet kunnen 'waarderen' (accepteren) als je graag op jezelf ben, de rust op wil zoeken en soms echt he-le-maal niks/geen drukte/geen mensen om me heen wil.
Dat merk ik vooral in het dorp van mijn ouders, als ik bijvoorbeeld alleen het dorp in ga voor een boodschapje of zo. Ik kom altijd wel bekenden tegen en vaak is er wel iemand die een gesprekje met me aan wil knopen. Ik merk net even te vaak dat het ze niet gaat om hoe het met je gaat, maar dat ze vooral kijken of je je wel gedraagt zoals het 'heurt'. En als je dan heel per ongeluk net iets doet wat niet mag/anders is, dan wordt het gelijk doorgespeeld richting ouders. Ben potverdrie de dertig al gepasseerd, Zo had ik eens, toen ik een paar jaar geleden op het huis en dieren van mijn ouders aan het passen was tijdens hun vakantie, 's middags eens een ijsje gehaald en rustig op een bankje opgegeten. Iemand had me zien zitten en heeft dit - na de vakantie van mijn ouders en achter mijn rug om - doorgespeeld aan ouders. Alsof het een zonde was, terwijl ik daar gewoon in alle rust aan het genieten was van het mooie weer, het ijsje en de rust van het alleen zijn en er dus niemand kwaad mee deed.
Dat merk ik vooral in het dorp van mijn ouders, als ik bijvoorbeeld alleen het dorp in ga voor een boodschapje of zo. Ik kom altijd wel bekenden tegen en vaak is er wel iemand die een gesprekje met me aan wil knopen. Ik merk net even te vaak dat het ze niet gaat om hoe het met je gaat, maar dat ze vooral kijken of je je wel gedraagt zoals het 'heurt'. En als je dan heel per ongeluk net iets doet wat niet mag/anders is, dan wordt het gelijk doorgespeeld richting ouders. Ben potverdrie de dertig al gepasseerd, Zo had ik eens, toen ik een paar jaar geleden op het huis en dieren van mijn ouders aan het passen was tijdens hun vakantie, 's middags eens een ijsje gehaald en rustig op een bankje opgegeten. Iemand had me zien zitten en heeft dit - na de vakantie van mijn ouders en achter mijn rug om - doorgespeeld aan ouders. Alsof het een zonde was, terwijl ik daar gewoon in alle rust aan het genieten was van het mooie weer, het ijsje en de rust van het alleen zijn en er dus niemand kwaad mee deed.
In this mad house we must all survive
vrijdag 11 mei 2018 om 10:44
Ik heb dat juist heel erg andersom. Vriendschappen onderhouden ben ik heel slecht in, juist omdat ik zo graag alleen ben met een goed boek, mooie film, of goede serie. Contact komt juist bijna altijd van de andere kant. En dan moet ik weer nee zeggenDierenvriend97 schreef: ↑11-05-2018 09:58Dit herken ik wel, ik heb ook niet echt vriendinnen, zou dit ook best wel willen.
Ik doe altijd erg mijn best om vriendschappen te onderhouden maar op de een of andere manier lijkt het wel alsof altijd alles vanuit mij moet komen. Nooit eens de vraag hoe het gaat of een voorstel om wat af te spreken vanuit hun kant,
Ik heb nu eigenlijk ook alleen mijn vriend en mijn ouders, verder geen vriendinnen waarop ik altijd kan terug vallen.
Nee hoor, soms zeg ik heus ook wel ja, maar vaker niet dan wel. En gelukkig weten mensen om mij heen nu hoe het komt dat ik meestal met nee reageer en vragen ze me toch. Maar ik begrijp wel waarom mensen uiteindelijk geen contact meer met mij zochten. Zou ik waarschijnlijk ook niet doen na de zoveelste nee, of ik ben ziek of ik heb al plannen.
