Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
vrijdag 18 mei 2018 21:06
Grappig dat veel zo gek zijn whatsapp. Ik niet, ik heb het wel, maar dat domme geouwehoer soms heb ik weinig trek in. Ik ben dan weer verbaasd dat bij sommigen alles via de app moet, nooit meer een echt gesprek, problemen schijnen te moeten besproken via de app, terwijl ik liever een goed gesprek in het echt heb.
En als het niet over 'echte dingen' gaat, is het veel oppervlakkig geklets. Vind het zo nietszeggend.
En als het niet over 'echte dingen' gaat, is het veel oppervlakkig geklets. Vind het zo nietszeggend.
vrijdag 18 mei 2018 21:08
Kwebbeltje91 schreef: ↑18-05-2018 16:51
Had vandaag echt een rotdag. Of heb, moet ik eigenlijk zeggen. Privé gaat het even iets minder en mijn mentor op school stelde voor dat ik zou gaan koken. Dat gebeurt wel vaker op vrijdag. Prima, dan had ik even afleiding. Het ging goed, totdat er ineens veel mensen binnen kwamen in het keukentje. Ik voelde mezelf al onrustig worden en toen ik ook nog in mijn vinger sneed was ik er helemaal klaar mee. Ben naar buiten gelopen en heb even zitten janken. Nu eindelijk thuis. Het weekend expres niks gepland, ik zie wel wat ik ga doen. Dadelijk wat eten maken en vanavond even tijd voor mezelf. Een lange douche nemen en bankhangen.
Gaat het alweer?
zaterdag 19 mei 2018 14:43
Whatsapp gebruik ik wel veel, veel meer dan gewoon een sms. Ik vind het leuk dat je ook eens een foto kan verzenden. Maar ik gebruik ook heel vaak de 'niet storen' functie op mijn smartphone, beste uitvinding ooit! Mensen weten ook dat ze mij niet moeten vragen waarom ik niet meteen antwoord. Ik zelf vraag dat ook nooit.
Facebook heb ik wel, en dat is het dan. Ik bekijk dat om met anderen te lachen ofzo. Maar zelf zet ik er nooit wat op
Instagram heb ik ook en vind ik ook wel leuk. Je volgt wie je wil en je ziet enkel foto's. Geen gezeik en negativiteit zoals op veel facebookpagina's. Enkel mooie foto's, maar denk dat dit me ook interesseert omdat ik zelf vaak met fotografie bezig ben.
Twitter heb ik niet meer, ooit gehad maar vond dit de grootste onzin ooit!
Facebook heb ik wel, en dat is het dan. Ik bekijk dat om met anderen te lachen ofzo. Maar zelf zet ik er nooit wat op
Instagram heb ik ook en vind ik ook wel leuk. Je volgt wie je wil en je ziet enkel foto's. Geen gezeik en negativiteit zoals op veel facebookpagina's. Enkel mooie foto's, maar denk dat dit me ook interesseert omdat ik zelf vaak met fotografie bezig ben.
Twitter heb ik niet meer, ooit gehad maar vond dit de grootste onzin ooit!
zondag 20 mei 2018 09:58
Ik vind whatsapp 100x fijner dan bellen. Maar dat betekent niet dat ik de hele tijd zit te kletsen via whatsapp. Ik gebruik het om met iemand af te spreken of gewoon even iets concreets aan iemand te kunnen vragen. En soms even een fotootje naar mijn moeder, omdat ik weet dat ze dat leuk vindt. Als je een whatsapp bericht stuurt, dan stoor je iemand niet. Met bellen wel. En andersom: als ik whatsapp berichten binnenkrijg, dan kan ik zelf bepalen wanneer het me uitkomt om die te beantwoorden.
zondag 20 mei 2018 11:44
Van het liever appen dan bellen herken ik ook. Ik heb echt een hekel aan bellen, kan daar echt tegenop zien. Vooral als ik naar onbekenden of instanties moet bellen, als ik dingen moet regelen. Ik app of mail liever, ik verwacht ook niet gelijk antwoord terug.
Ik kan er slecht tegen als mensen snel een reactie van me verwachten, dan voel ik me opgejaagd.
Ik kan er slecht tegen als mensen snel een reactie van me verwachten, dan voel ik me opgejaagd.
In this mad house we must all survive
zondag 20 mei 2018 11:58
De enige die ik elke dag bel is mijn moeder. Op mijn huistelefoon. Dan bellen we beiden gratis. Ik had vorig jaar nog 900 belminuten over op mijn smartphone, omdat ik zo weinig bel. En ik heb een abonnement van 10 Euro per maand. Naar vriendinnen mail of app ik liever. Dan heb ik meer tijd om na te denken. In mijn tienertijd had ik vriendinnen wiens beltegoed vaak op was. Dat had ik nooit.
zondag 20 mei 2018 12:28
Vinden jullie het ook (soms) moeilijk om oprecht interesse in anderen te tonen?
Mijn moeder b.v. Ze doet dit weekend mee aan een hondenwedstrijd schapendrijven. Dat doet ze elk jaar deze tijd. Elk jaar vraagt ze ook of ik even kom kijken. Eigenlijk heb ik daar nooit zin in. Soms wint ze en dat vind ik echt leuk voor haar. Maar ik hoef het niet perse elk jaar te zien. Meestal als ik ga is het voor een broodje warme snack. Even blijf ik dan kijken. Maar hooguit na een uur ben ik het beu, verveel me. Twee jaar geleden ben ik niet geweest en vriendinnen van haar zeiden: "Goh kom je dan niet even kijken naar je moeder?" Dat wordt maar zo vanzelfsprekend gevonden.
Mijn moeder b.v. Ze doet dit weekend mee aan een hondenwedstrijd schapendrijven. Dat doet ze elk jaar deze tijd. Elk jaar vraagt ze ook of ik even kom kijken. Eigenlijk heb ik daar nooit zin in. Soms wint ze en dat vind ik echt leuk voor haar. Maar ik hoef het niet perse elk jaar te zien. Meestal als ik ga is het voor een broodje warme snack. Even blijf ik dan kijken. Maar hooguit na een uur ben ik het beu, verveel me. Twee jaar geleden ben ik niet geweest en vriendinnen van haar zeiden: "Goh kom je dan niet even kijken naar je moeder?" Dat wordt maar zo vanzelfsprekend gevonden.
zondag 20 mei 2018 14:00
Ik denk dat iedereen dat weleens heeft, alleen kan de een het wat makkelijker met een sociaal praatje oplossen dan de anderhondenmens schreef: ↑20-05-2018 12:28Vinden jullie het ook (soms) moeilijk om oprecht interesse in anderen te tonen?
[...]
zondag 20 mei 2018 14:06
Ja, heel herkenbaar hondenmens.
Gisteren uitgenodigd bij vriendin om te gourmetten. Was wel fijn want zo had ik toch wat afleiding en hoefde ik zelf niet te koken.
Was hartstikke gezellig maar na 2 uur vond ik het wel weer genoeg geweest. Was moe en kon niet meer genoeg interesse tonen in de anderen. Ze begrepen het wel gelukkig maar voelde me toch rot.
Gisteren uitgenodigd bij vriendin om te gourmetten. Was wel fijn want zo had ik toch wat afleiding en hoefde ik zelf niet te koken.
Was hartstikke gezellig maar na 2 uur vond ik het wel weer genoeg geweest. Was moe en kon niet meer genoeg interesse tonen in de anderen. Ze begrepen het wel gelukkig maar voelde me toch rot.
zondag 20 mei 2018 15:23
Ja, ik vind het ook dikwijls moeilijk om oprecht interesse te tonen in een ander. Het ligt denk ik ook wel wie het is en over welk onderwerp het gaat. Voor sommige mensen doe ik wel meer moeite, maar het kost me dan weer klauwen vol energie. Soms moet ik me er echt toe dwingen om te luisteren, vragen te stellen. Andersom zou ik het namelijk ook op prijs stellen als iemand oprecht interesse heeft in mij.
Ik merk dat ik weinig klik heb met mijn omgeving (buren, collega's). Ik heb een handjevol vrienden waar ik (hoofdzakelijk) oppervlakkig mee kan praten, slechts bij een enkeling kan ik m'n hart luchten. Ik vind het aan de ene kant wel jammer dat ik maar zo weinig goede vrienden heb; in geval van nood kan ik bij een enkeling wel terecht (niet dat ik van ze wil profiteren of zo), maar nu ik in een klote situatie zit, valt het me tegen op hoe weinig mensen je terug kunt vallen.
Tijdens mijn jeugd werd ik voor mijn gevoel al 'uitgekotst' door leeftijdgenoten, de buurt en zo, alsof ik er niet mocht zijn. Zowel op de basisschool als op de middelbare school was ik al 'anders' dan anderen en werd ik gepest. Hierdoor kan ik mezelf niet uiten, omdat ik niet geleerd heb hoe dit moet. Praten over wat er in me omgaat kan ik niet en als ik al wat laat zien, dan is dat nog maar een topje van de ijsberg. Zelfs met therapie wil dat (nog) niet lukken.
Ik merk dat ik weinig klik heb met mijn omgeving (buren, collega's). Ik heb een handjevol vrienden waar ik (hoofdzakelijk) oppervlakkig mee kan praten, slechts bij een enkeling kan ik m'n hart luchten. Ik vind het aan de ene kant wel jammer dat ik maar zo weinig goede vrienden heb; in geval van nood kan ik bij een enkeling wel terecht (niet dat ik van ze wil profiteren of zo), maar nu ik in een klote situatie zit, valt het me tegen op hoe weinig mensen je terug kunt vallen.
Tijdens mijn jeugd werd ik voor mijn gevoel al 'uitgekotst' door leeftijdgenoten, de buurt en zo, alsof ik er niet mocht zijn. Zowel op de basisschool als op de middelbare school was ik al 'anders' dan anderen en werd ik gepest. Hierdoor kan ik mezelf niet uiten, omdat ik niet geleerd heb hoe dit moet. Praten over wat er in me omgaat kan ik niet en als ik al wat laat zien, dan is dat nog maar een topje van de ijsberg. Zelfs met therapie wil dat (nog) niet lukken.
In this mad house we must all survive
zondag 20 mei 2018 15:44
Ja echt precies dit. Ik zit nu helaas even in hetzelfde schuitje, en er zijn maar weinig mensen bij wie ik echt terecht kan. Ik heb mijn hart wel gelucht bij mijn vriendin maar die laat ook nauwelijks van zich horen. Ik ga er verder ook maar even geen energie in steken, want die heb ik nu hard nodig.Zijdehoentje schreef: ↑20-05-2018 15:23Ja, ik vind het ook dikwijls moeilijk om oprecht interesse te tonen in een ander. Het ligt denk ik ook wel wie het is en over welk onderwerp het gaat. Voor sommige mensen doe ik wel meer moeite, maar het kost me dan weer klauwen vol energie. Soms moet ik me er echt toe dwingen om te luisteren, vragen te stellen. Andersom zou ik het namelijk ook op prijs stellen als iemand oprecht interesse heeft in mij.
Ik merk dat ik weinig klik heb met mijn omgeving (buren, collega's). Ik heb een handjevol vrienden waar ik (hoofdzakelijk) oppervlakkig mee kan praten, slechts bij een enkeling kan ik m'n hart luchten. Ik vind het aan de ene kant wel jammer dat ik maar zo weinig goede vrienden heb; in geval van nood kan ik bij een enkeling wel terecht (niet dat ik van ze wil profiteren of zo), maar nu ik in een klote situatie zit, valt het me tegen op hoe weinig mensen je terug kunt vallen.
Tijdens mijn jeugd werd ik voor mijn gevoel al 'uitgekotst' door leeftijdgenoten, de buurt en zo, alsof ik er niet mocht zijn. Zowel op de basisschool als op de middelbare school was ik al 'anders' dan anderen en werd ik gepest. Hierdoor kan ik mezelf niet uiten, omdat ik niet geleerd heb hoe dit moet. Praten over wat er in me omgaat kan ik niet en als ik al wat laat zien, dan is dat nog maar een topje van de ijsberg. Zelfs met therapie wil dat (nog) niet lukken.
zondag 20 mei 2018 15:53
Kwebbeltje91, wat jammer dat je hetzelfde ervaart. Een dikke knuffel voor jou.
In mijn omgeving zijn er mensen die regelmatig roepen: 'roep maar als je hulp nodig hebt' en als het zover is, dan zeggen ze wel 'hè, vervelend', maar niet meer dan dat. Hulp komt er niet, of ik het nou wel of niet concreet aangeef. In het verleden heb ik dit maar al te vaak meegemaakt, dus dat ik nu weer een deksel op m'n neus krijg, is de zoveelste teleurstelling. En dat maakt me verdrietig en zorgt er alleen nog maar meer voor dat ik me 'afsluit' voor mensen. Als ik m'n emoties toon, is dat vooral wanneer ik alleen ben, want dan ben ik 'veilig'.
In mijn omgeving zijn er mensen die regelmatig roepen: 'roep maar als je hulp nodig hebt' en als het zover is, dan zeggen ze wel 'hè, vervelend', maar niet meer dan dat. Hulp komt er niet, of ik het nou wel of niet concreet aangeef. In het verleden heb ik dit maar al te vaak meegemaakt, dus dat ik nu weer een deksel op m'n neus krijg, is de zoveelste teleurstelling. En dat maakt me verdrietig en zorgt er alleen nog maar meer voor dat ik me 'afsluit' voor mensen. Als ik m'n emoties toon, is dat vooral wanneer ik alleen ben, want dan ben ik 'veilig'.
In this mad house we must all survive
zondag 20 mei 2018 15:56
Dit heeft er in mijn ogen ook voor gezorgd dat ik graag dingen in m'n eentje doe. Wandelen, fietsen, enz.
Eens per jaar ga ik in m'n eentje naar een evenement (tractor pulling) toe en hier komen hoofdzakelijk mannen naartoe. Niet echt een vrouwending dus, maar ik vind het heerlijk. Niet dat ik voor de mannen ga, al vind ik het een zeer prettige bijkomstigheid dat er niet stilzwijgend van alles van je verwacht wordt. Dat je gewoon kan gaan en staan waar je wil, zonder dat je er op aangekeken wordt.
Mensen die me kennen, dichtbij me staan, vinden het inmiddels de normaalste zaak van de wereld dat ik daar naartoe ga. Een paar jaar geleden werd ik zelfs geïnterviewd door de plaatselijke radio/tv waarom ik daar - als vrouw zijnde - heen ging. Maar het overviel me zo, dat ik (wellicht) de vragen niet helemaal heb beantwoord zoals misschien zou moeten en ik vermoed dat mijn praatje niet 'geselecteerd' werd voor uitzending.
Maar als bijvoorbeeld (nieuwe) collega's of buren vragen wat ik leuk vind en aangeef dat ik tractor pulling leuk vind, staan ze me soms raar aan te kijken. Het is niet dat ik hiermee te koop loop of zo. Sommigen geven eerlijk aan dat ze het niet van me hadden verwacht, anderen kijken me al 'veroordelend' aan. Alsof het raar is dat ik daar heen ga, of het nou vanwege het evenement zelf is, of omdat ik vrouw ben of omdat ik alleen ga...
Eens per jaar ga ik in m'n eentje naar een evenement (tractor pulling) toe en hier komen hoofdzakelijk mannen naartoe. Niet echt een vrouwending dus, maar ik vind het heerlijk. Niet dat ik voor de mannen ga, al vind ik het een zeer prettige bijkomstigheid dat er niet stilzwijgend van alles van je verwacht wordt. Dat je gewoon kan gaan en staan waar je wil, zonder dat je er op aangekeken wordt.
Mensen die me kennen, dichtbij me staan, vinden het inmiddels de normaalste zaak van de wereld dat ik daar naartoe ga. Een paar jaar geleden werd ik zelfs geïnterviewd door de plaatselijke radio/tv waarom ik daar - als vrouw zijnde - heen ging. Maar het overviel me zo, dat ik (wellicht) de vragen niet helemaal heb beantwoord zoals misschien zou moeten en ik vermoed dat mijn praatje niet 'geselecteerd' werd voor uitzending.
Maar als bijvoorbeeld (nieuwe) collega's of buren vragen wat ik leuk vind en aangeef dat ik tractor pulling leuk vind, staan ze me soms raar aan te kijken. Het is niet dat ik hiermee te koop loop of zo. Sommigen geven eerlijk aan dat ze het niet van me hadden verwacht, anderen kijken me al 'veroordelend' aan. Alsof het raar is dat ik daar heen ga, of het nou vanwege het evenement zelf is, of omdat ik vrouw ben of omdat ik alleen ga...
In this mad house we must all survive
zondag 20 mei 2018 16:09
Ja hier echt precies hetzelfde. Zou het zelf geschreven kunnen hebben. Ik ga ook liever in mijn eentje wandelen of fietsen dan samen.Zijdehoentje schreef: ↑20-05-2018 15:53Kwebbeltje91, wat jammer dat je hetzelfde ervaart. Een dikke knuffel voor jou.
In mijn omgeving zijn er mensen die regelmatig roepen: 'roep maar als je hulp nodig hebt' en als het zover is, dan zeggen ze wel 'hè, vervelend', maar niet meer dan dat. Hulp komt er niet, of ik het nou wel of niet concreet aangeef. In het verleden heb ik dit maar al te vaak meegemaakt, dus dat ik nu weer een deksel op m'n neus krijg, is de zoveelste teleurstelling. En dat maakt me verdrietig en zorgt er alleen nog maar meer voor dat ik me 'afsluit' voor mensen. Als ik m'n emoties toon, is dat vooral wanneer ik alleen ben, want dan ben ik 'veilig'.
Vooral in dit soort situaties is dit zo confronterend. Bij mijn vriendin heb ik het weleens voorzichtig gezegd: Ik vind het zo jammer dat we zo weinig contact hebben. Dan krijg ik als excuses: Ja sorry maar ik ben zo druk etc. Maar ze heeft wel tijd genoeg om met vriendinnen uit haar woonplaats en omgeving wekelijks af te spreken. Dan zie ik op facebook foto's voorbijkomen dat ze lekker zitten te high tea'en of iets anders zitten te doen. Ik probeer het maar te negeren. Ze heeft zelf ook een andere levensfase, ze is getrouwd, heeft een kind en is weer zwanger. Ik ben nu wel uitgenodigd voor de babyshower (is pas over een paar maanden) maar ik zit steeds meer te twijfelen of ik er naartoe zal gaan.
zondag 20 mei 2018 16:25
Herkenbaar Kwebbeltje. In mijn omgeving zie ik precies hetzelfde.
Hoewel het begrijpelijk is dat levens van generatiegenoten anders kunnen lopen, vind ik het ook confronterend. Een tijdje geleden ben ik geopereerd en iemand zou op bezoek komen. Op de dag dat ze zou komen, had ze afgezegd. Rationeel gezien begrijpelijk dat ze niet kon (kind ziek), maar toch stak het. Nogmaals, ik begrijp het dat ze niet kon, een ziek kind sleur je niet mee naar een afspraak, hoe informeel die ook is. Maar wat me stak, is dat we pas weken later konden afspreken, want ja, werk/andere afspraken/kinderen/weet ik het wat. Toen we afspraken, waren we weken verder en was ik inmiddels weer aan het werk... Niet dat de hele wereld om mij draait overigens, alleen door dit soort dingen vraag ik me dan af 'wat doe ik er toe voor anderen?'. Ben ik dan alleen belangrijk wanneer iemand anders hulp nodig heeft of a la minute wil afspreken?
Ik voel me niet eenzaam, maar alleen. Terwijl ik ook behoefte heb aan een gesprek, oprechte aandacht. Ik vind het lastig om een balans te vinden in de contacten, wat ervan te verwachten, wanneer je geeft en neemt.
Hoewel het begrijpelijk is dat levens van generatiegenoten anders kunnen lopen, vind ik het ook confronterend. Een tijdje geleden ben ik geopereerd en iemand zou op bezoek komen. Op de dag dat ze zou komen, had ze afgezegd. Rationeel gezien begrijpelijk dat ze niet kon (kind ziek), maar toch stak het. Nogmaals, ik begrijp het dat ze niet kon, een ziek kind sleur je niet mee naar een afspraak, hoe informeel die ook is. Maar wat me stak, is dat we pas weken later konden afspreken, want ja, werk/andere afspraken/kinderen/weet ik het wat. Toen we afspraken, waren we weken verder en was ik inmiddels weer aan het werk... Niet dat de hele wereld om mij draait overigens, alleen door dit soort dingen vraag ik me dan af 'wat doe ik er toe voor anderen?'. Ben ik dan alleen belangrijk wanneer iemand anders hulp nodig heeft of a la minute wil afspreken?
Ik voel me niet eenzaam, maar alleen. Terwijl ik ook behoefte heb aan een gesprek, oprechte aandacht. Ik vind het lastig om een balans te vinden in de contacten, wat ervan te verwachten, wanneer je geeft en neemt.
In this mad house we must all survive
zondag 20 mei 2018 16:39
Ook weer heel herkenbaar Zijdehoentje.
Ik ben inmiddels al zoveel teleurgesteld dat ik in de laatste jaren een soort muur om me heen heb gebouwd. Ik wilde zo graag vriendinnen hebben dat ik bijna als een hondje achter me aan liep. Het contact kwam steeds meer van mijn kant wat ik op een gegeven moment zo beu werd. Misschien ben ik er iets te hard in maar ik heb er geen zin meer in om steeds weer teleurgesteld te worden. Ik heb dat nu ook een beetje met mijn vriendin. Natuurlijk, ik snap dat ze het druk heeft. Maar nu ben ik op een punt beland dat het maar eens van haar kant moet komen. Als dat niet zo is, dan is het pech. Ik heb geen zin om alle energie in haar te stoppen terwijl het niet terugkomt. Soms voel ik me een zeikerd hoor. Ik denk dat het komt omdat ik vroeger door iedereen aardig wilde gevonden worden. Daardoor werd er best veel misbruik van me gemaakt. Ben vroeger ook zoveel buitengesloten en gepest geweest, dat wil ik gewoon niet meer meemaken. Daarom ben ik harder geworden denk ik.
Ik ben inmiddels al zoveel teleurgesteld dat ik in de laatste jaren een soort muur om me heen heb gebouwd. Ik wilde zo graag vriendinnen hebben dat ik bijna als een hondje achter me aan liep. Het contact kwam steeds meer van mijn kant wat ik op een gegeven moment zo beu werd. Misschien ben ik er iets te hard in maar ik heb er geen zin meer in om steeds weer teleurgesteld te worden. Ik heb dat nu ook een beetje met mijn vriendin. Natuurlijk, ik snap dat ze het druk heeft. Maar nu ben ik op een punt beland dat het maar eens van haar kant moet komen. Als dat niet zo is, dan is het pech. Ik heb geen zin om alle energie in haar te stoppen terwijl het niet terugkomt. Soms voel ik me een zeikerd hoor. Ik denk dat het komt omdat ik vroeger door iedereen aardig wilde gevonden worden. Daardoor werd er best veel misbruik van me gemaakt. Ben vroeger ook zoveel buitengesloten en gepest geweest, dat wil ik gewoon niet meer meemaken. Daarom ben ik harder geworden denk ik.
zondag 20 mei 2018 18:09
Mijn reactie is een beetje laat, maar wilde er toch nog even op terugkomen. Want ik vind het wel een interessant punt... in hoeverre vind je dat je geluk verdient... goed om te lezen dat jij jezelf geluk gunt. Dat is heel belangrijk denk ikmwant anders rem je jezelf af. Zelf ben ik erg streng voor mezelf en mezelf geluk gunnen is niet mijn sterkste kant. Daar stond ik eigenlijk niet zo bij stil dus je post is echt een eye-opener.yesss schreef: ↑23-04-2018 22:03Dagdromer, je slaat de spijker op zijn kop. Had het niet beter kunnen omschrijven... Ik wil heel veel, maar dingen komen ook langzaam en moeilijk van de grond.
Ben wel heel erg aan het veranderen, maar het is hard werken om bepaalde patronen/angsten te doorbreken.
Ik weet wel dat ik erdoorheen wil, want ik wil eigenlijk meer dan wat het leven mij de laatste jaren te bieden heeft. En eigenlijk vind ik ook dat ik het verdien om gelukkig te zijn... En dat is wel weer een heel positief gevoel tov de afgelopen jaren
zondag 20 mei 2018 18:27
Rot dat sommigen bij zo weinig mensen terecht kunnen. Ik ben bang dat dit ook mijn lot wordt als mijn moeder ooit wegvalt. Mensen kunnen ook ineens zo veranderen. Zoals mijn vader. Als kind had ik het idee dat hij het goed met me voor had. Maar na de scheiding liet hij me vallen. Al begon hij in de laatste jaren daarvoor al negatief te veranderen.
Ik ben ook veel gepest geweest, op de middelbare en tijdens mijn vervolgopleiding. Wat ik stom vind is dat leerkrachten het vaak niet als pesten zien. Als ik bij leerkrachten aangaf het vervelend te vinden starend achtervolgd te worden (maakte weinig oogcontact), was dat volgens hen een spelletje. Wie het eerst wegkijkt. Als ik zei nooit gekozen te worden omdat ze me raar vinden deed die het af als angst. "Jij dénkt dat ze je raar vinden. Ja hallo, waarom kreeg ik dan steeds hatelijke opmerkingen of begonnen vaak te lachen als ik langsliep? Of ze deden me na, omdat ik blijkbaar bang keek of raar bewoog. Naar mijn idee hadden ze wel degelijk de pik op mij. Het minst erge groepje had ik na de eindexamens uitgenodigd voor een bbq. Om iets terug te doen, want de laatste 2 maanden deden ze opeens heel aardig. "Jij hoort er toch ook bij", zeiden ze nog. Maar dat was omdat ze in de gaten gehouden werden. Ze reageerden enthousiast op de uitnodiging. Maar niemand kwam. Zes jaar daarna werd ik uitgenodigd voor een reünie van die klas. Ik heb afgezegd met als reden het buitensluiten en pesten. Geen zin meer in mensen die het toch niet meenden.
Ik ben ook veel gepest geweest, op de middelbare en tijdens mijn vervolgopleiding. Wat ik stom vind is dat leerkrachten het vaak niet als pesten zien. Als ik bij leerkrachten aangaf het vervelend te vinden starend achtervolgd te worden (maakte weinig oogcontact), was dat volgens hen een spelletje. Wie het eerst wegkijkt. Als ik zei nooit gekozen te worden omdat ze me raar vinden deed die het af als angst. "Jij dénkt dat ze je raar vinden. Ja hallo, waarom kreeg ik dan steeds hatelijke opmerkingen of begonnen vaak te lachen als ik langsliep? Of ze deden me na, omdat ik blijkbaar bang keek of raar bewoog. Naar mijn idee hadden ze wel degelijk de pik op mij. Het minst erge groepje had ik na de eindexamens uitgenodigd voor een bbq. Om iets terug te doen, want de laatste 2 maanden deden ze opeens heel aardig. "Jij hoort er toch ook bij", zeiden ze nog. Maar dat was omdat ze in de gaten gehouden werden. Ze reageerden enthousiast op de uitnodiging. Maar niemand kwam. Zes jaar daarna werd ik uitgenodigd voor een reünie van die klas. Ik heb afgezegd met als reden het buitensluiten en pesten. Geen zin meer in mensen die het toch niet meenden.
hondenmens wijzigde dit bericht op 20-05-2018 18:56
43.00% gewijzigd
zondag 20 mei 2018 18:50
Als ik ooit een uitnodiging zou krijgen voor welke school dan ook, zou ik de basisschool en middelbare school weigeren. Zo'n ellendige tijd gehad daar. Werd ik niet gepest werd ik wel buitengesloten, of net andersom.
Op het ROC was het gelukkig wel anders, dat ene jaartje dat ik er zat. Maar daar zaten ook meer volwassenen in de klas, dat scheelde misschien ook. Ik heb daar een paar mensen van op social media.
Op het ROC was het gelukkig wel anders, dat ene jaartje dat ik er zat. Maar daar zaten ook meer volwassenen in de klas, dat scheelde misschien ook. Ik heb daar een paar mensen van op social media.
zondag 20 mei 2018 21:18
Zelf heb ik ook altijd last gehad van het feit dat ik ook teruggetrokken ben.
Tevens kon ik (vooral dominante) mensen erg naar de mond praten, met als gevolg dat ik mezelf in een zwakke en onderdanige positie zette.
Heb mezelf altijd nogal een soort van 'muurbloempje' gevoeld.
Vooral vanaf de middelbare schooltijd werd dit steeds erger.
Ben in deze periode ook veel gepest en dit heeft toch wel wat sporen nagelaten.
Heb nooit echt geleerd om mezelf een 'vechtersmentaliteit' aan te leren en om zelfverzekerder, opener, duidelijker en directer te communiceren.
Nog steeds heb ik hier erg veel last van.
Tevens kon ik (vooral dominante) mensen erg naar de mond praten, met als gevolg dat ik mezelf in een zwakke en onderdanige positie zette.
Heb mezelf altijd nogal een soort van 'muurbloempje' gevoeld.
Vooral vanaf de middelbare schooltijd werd dit steeds erger.
Ben in deze periode ook veel gepest en dit heeft toch wel wat sporen nagelaten.
Heb nooit echt geleerd om mezelf een 'vechtersmentaliteit' aan te leren en om zelfverzekerder, opener, duidelijker en directer te communiceren.
Nog steeds heb ik hier erg veel last van.
zondag 20 mei 2018 22:39
Veel herkenning in alinea's. Soms denk je echt op mensen te kunnen bouwen/vertrouwen, maar dat blijkt dan een wassen neus te zijn. Vind het rot voor je dat je vader je rond en na de scheiding heeft laten vallen.hondenmens schreef: ↑20-05-2018 18:27Rot dat sommigen bij zo weinig mensen terecht kunnen. Ik ben bang dat dit ook mijn lot wordt als mijn moeder ooit wegvalt. Mensen kunnen ook ineens zo veranderen. Zoals mijn vader. Als kind had ik het idee dat hij het goed met me voor had. Maar na de scheiding liet hij me vallen. Al begon hij in de laatste jaren daarvoor al negatief te veranderen.
Ik ben ook veel gepest geweest, op de middelbare en tijdens mijn vervolgopleiding. Wat ik stom vind is dat leerkrachten het vaak niet als pesten zien. Als ik bij leerkrachten aangaf het vervelend te vinden starend achtervolgd te worden (maakte weinig oogcontact), was dat volgens hen een spelletje. Wie het eerst wegkijkt. Als ik zei nooit gekozen te worden omdat ze me raar vinden deed die het af als angst. "Jij dénkt dat ze je raar vinden. Ja hallo, waarom kreeg ik dan steeds hatelijke opmerkingen of begonnen vaak te lachen als ik langsliep? Of ze deden me na, omdat ik blijkbaar bang keek of raar bewoog. Naar mijn idee hadden ze wel degelijk de pik op mij. Het minst erge groepje had ik na de eindexamens uitgenodigd voor een bbq. Om iets terug te doen, want de laatste 2 maanden deden ze opeens heel aardig. "Jij hoort er toch ook bij", zeiden ze nog. Maar dat was omdat ze in de gaten gehouden werden. Ze reageerden enthousiast op de uitnodiging. Maar niemand kwam. Zes jaar daarna werd ik uitgenodigd voor een reünie van die klas. Ik heb afgezegd met als reden het buitensluiten en pesten. Geen zin meer in mensen die het toch niet meenden.
Op de basisschool heeft mijn moeder wel eens een gesprek gevoerd met school, maar dat heeft helaas niets geholpen, omdat school er blijkbaar niets aan wilde doen of het pestgedrag van anderen niet zag als pestgedrag. Terwijl het pesten soms wel heel extreem was, bijvoorbeeld een massale sneeuwbalgevecht (lees: ijsbalgevecht) door de halve school naar mij. Gelukkig werd ik op tijd gewaarschuwd, waardoor ik al huilend naar huis ben gefietst. Op de middelbare school ging het pesten gewoon door. Op zich niet vreemd, ik zal wel heel raar, angstig en/of vreemd hebben gekeken of me zo hebben gedragen. Ik wist (en weet nog vaak) niet beter. Op de middelbare school heb ik het bij diverse personen van school aangekaart, maar het werd telkens weggewuifd. Ik ben ook heel lang kwaad geweest op het wanbeleid van school (ook de basisschool), de laksigheid, het wegkijk/wegwuif-gedrag, terwijl die school het 'motto' had dat iedere leerling zich er veilig zou moeten voelen, dat het een veilige haven zou moeten zijn. Tijdens één reünie ben ik wel gegaan - geen idee waarom -, maar vond het zo tegenvallen. Het stond vooral in het teken van hoe 'goed' deze school wel niet was. Daarna ben ik nooit meer naar een reünie gegaan, van welke school ook waar ik op zat. Ik zit op facebook, maar ik weiger pertinent vriendschapsverzoeken van mensen van de scholen waar ik op zat (m.u.v. één iemand waar ik goed bevriend mee was/ben).
In this mad house we must all survive
zondag 20 mei 2018 22:46
Dit zou ik geschreven kunnen hebben. Ik vind het nog steeds lastig om met mensen om te gaan, vooral wanneer ze dominant aanwezig zijn. Heb nooit eerder geleerd om voor mezelf op te komen, al zat het al niet in me om me op een natuurlijke manier te assertief te zijn. Hoewel ik een aantal assertiviteitstrainingen heb gevolgd, heb ik daar niet echt profijt van gehad.JXL schreef: ↑20-05-2018 21:18Zelf heb ik ook altijd last gehad van het feit dat ik ook teruggetrokken ben.
Tevens kon ik (vooral dominante) mensen erg naar de mond praten, met als gevolg dat ik mezelf in een zwakke en onderdanige positie zette.
Heb mezelf altijd nogal een soort van 'muurbloempje' gevoeld.
Vooral vanaf de middelbare schooltijd werd dit steeds erger.
Ben in deze periode ook veel gepest en dit heeft toch wel wat sporen nagelaten.
Heb nooit echt geleerd om mezelf een 'vechtersmentaliteit' aan te leren en om zelfverzekerder, opener, duidelijker en directer te communiceren.
Nog steeds heb ik hier erg veel last van.
Het pesten heeft ook bij mij z'n sporen nagelaten, wat zich o.a. uit in een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Ik zie het soms somber in voor de toekomst. Ik heb echt geen idee of de kwaliteit van leven voor mij beter wordt; enerzijds doordat ik niet weet of ik wil veranderen, anderzijds vraag ik me af of ik nog kàn veranderen.
In this mad house we must all survive
zondag 20 mei 2018 23:01
Zijdehoentje;
Omgang met mensen vind ik vaak ook erg lastig.
Heb hierin ook zeker kenmerken van OPS (naast ASS en ook nog ADD).
Confrontaties vind ik.vaak heel moeilijk, ook omdat im verbaal niet altijd erg sterk ben en teveel mijn innerlijke zelf ook negeer.
Daar wil ik toch me anders in gaan opstellen en hier vooral opener en directer ook in gaan worden.
En me niet langer in allerlei bochten hoeven te wringen.
Ook wil ik hierin whatsapp, email etc niet meer als communicatiemiddel gebruiken, aangezien ik hier slechte ervaringen mee heb uit het verleden.
Voortaan doe ik het liever face.to.face of anders maar dmv bellen.
Omgang met mensen vind ik vaak ook erg lastig.
Heb hierin ook zeker kenmerken van OPS (naast ASS en ook nog ADD).
Confrontaties vind ik.vaak heel moeilijk, ook omdat im verbaal niet altijd erg sterk ben en teveel mijn innerlijke zelf ook negeer.
Daar wil ik toch me anders in gaan opstellen en hier vooral opener en directer ook in gaan worden.
En me niet langer in allerlei bochten hoeven te wringen.
Ook wil ik hierin whatsapp, email etc niet meer als communicatiemiddel gebruiken, aangezien ik hier slechte ervaringen mee heb uit het verleden.
Voortaan doe ik het liever face.to.face of anders maar dmv bellen.
