Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zondag 13 mei 2018 om 21:48
Moederdag...ik moest vanmiddag wel ineens even heel erg huilen. ik denk da tik er dan toch meer mee bezig ben. Mijn moeder maakte altijd de meest fantastische creaties met mijn kinderen voor mij. Vorig jaar was dat er niet. Verschrikkelijk vond ik dat. Nu had ik er niet zo een last van eigenlijk.
Of stiekem dus toch wel...een beetje...gezien de huilbui.
Of stiekem dus toch wel...een beetje...gezien de huilbui.
zondag 13 mei 2018 om 23:15
Ach wat verdrietig Noeri. Het zijn die dingen die je dan mist.
Het klinkt misschien vreemd, maar ik heb een heel goed weekend gehad. Het was echt een soort mini vakantie en ik heb zo genoten. Dit waren de beste dagen sinds jaren. Ik voelde me echt onbezorgd en kon genieten en dat was zo fijn. Er is zoveel van mijn schouders gevallen sinds de dood van mijn moeder.
Het klinkt misschien vreemd, maar ik heb een heel goed weekend gehad. Het was echt een soort mini vakantie en ik heb zo genoten. Dit waren de beste dagen sinds jaren. Ik voelde me echt onbezorgd en kon genieten en dat was zo fijn. Er is zoveel van mijn schouders gevallen sinds de dood van mijn moeder.
maandag 14 mei 2018 om 06:56
Noerie, wat verdrietig voor je. Ik hoor van vele anderen in mijn omgeving dat ondanks dat het wel goed gaat, dat die momenten je nog steeds kunnen blijven overvallen. Dit soort dagen zijn natuurlijk superbeladen. Hoop dat je toch nog van je moederdag hebt kunnen genieten 
Tinkeltje, wat klinkt dat heerlijk! Ik hoop voor jou dat er nog vele zulke dagen mogen volgen!
Hier gaat het redelijk. Ik voel dat er iets aan het veranderen is. Misschien is dat gewenning. Ik kan nog steeds intens verdrietig zijn maar ik zit niet meer de hele tijd met zo'n brok in mijn keel. Ik heb een foto van hem en zijn beste vriend (die een paar weken later overleden is) waarbij ze allebei zo vrolijk zijn (met glaasje wijn in de hand) en als ik daar naar kijk barst ik niet meer in tranen uit.
Ik blijf dit wel ontzettend moeilijk vinden. Vlak na de dood van mijn vader sprak ik met een kennis die zei dat ik er verdacht op moest zijn dat de klap nog zou kunnen komen. Ik geloofde dat niet. Ik voelde me echt wel goed, blij zelfs dat de ellende afgelopen was. De klap is niet gekomen, maar die 'zware deken' die heb ik wel degelijk gevoeld. Nog steeds, maar niet meer de hele tijd. Wel voelt bijna alles vrij nutteloos. Echt blij zijn, dat lukt me niet. Misschien zit daar ook wel mijn grootste angst, dat ik nooit meer geluk kan voelen.
Tinkeltje, wat klinkt dat heerlijk! Ik hoop voor jou dat er nog vele zulke dagen mogen volgen!
Hier gaat het redelijk. Ik voel dat er iets aan het veranderen is. Misschien is dat gewenning. Ik kan nog steeds intens verdrietig zijn maar ik zit niet meer de hele tijd met zo'n brok in mijn keel. Ik heb een foto van hem en zijn beste vriend (die een paar weken later overleden is) waarbij ze allebei zo vrolijk zijn (met glaasje wijn in de hand) en als ik daar naar kijk barst ik niet meer in tranen uit.
Ik blijf dit wel ontzettend moeilijk vinden. Vlak na de dood van mijn vader sprak ik met een kennis die zei dat ik er verdacht op moest zijn dat de klap nog zou kunnen komen. Ik geloofde dat niet. Ik voelde me echt wel goed, blij zelfs dat de ellende afgelopen was. De klap is niet gekomen, maar die 'zware deken' die heb ik wel degelijk gevoeld. Nog steeds, maar niet meer de hele tijd. Wel voelt bijna alles vrij nutteloos. Echt blij zijn, dat lukt me niet. Misschien zit daar ook wel mijn grootste angst, dat ik nooit meer geluk kan voelen.
maandag 14 mei 2018 om 10:48
Hoi allemaal,
Mooi om te lezen hoe jullie elkaar hier steunen en herkenning vinden in elkaars verhalen ondanks dat rouw niet voor iedereen hetzelfde is.
Ik ben mijn vader 6 maanden geleden verloren ( hij is iets meer dan 4 mnd ziek geweest). Daarna kwam ons leven door een andere situatie op zn kop te staan ( durf ik ivm herkenbaarheid hier (nog) niet over te schrijven).
Mn pa betekende heel veel voor me. Ik mis hem vreselijk. Zn aanwezigheid, zn liefde, zijn lach, zijn blik, zijn eigenaardigheden... wat hield en hou ik van die man. Zo bizar dat hij er nu niet meer is. Ik mis hem vreselijk.
De eerste paar maanden waren erg zwaar. De afgelopen 1,5-2 mnd ging het wat beter en nu mis ik hem weer vreselijk en doet mn lijf er pijn van, ben ontzettend verdrietig en wil hem zo graag terug ( ik weet dat dat niet kan)
En wat ben ik ook weer extra moe!
Ik moet me echt tot dingen zetten om te doen. Gisteren wel een fijn gesprek met mijn moeder gehad over mn vader. Ze is zo sterk ( in haar verdriet) trots op haar!
Ik weet dat ik me beter dan nu kan voelen ondanks dat mn pa er niet meer is. Ik heb betere dagen gehad. Ik probeer me vast te houden aan de gedachte dat dat weer komt.
Sterkte voor iedereeen hier. En extra voor diegene die gisteren ( moederdag) een hele moeilijke dag hadden vol verdriet en gemis.
Mooi om te lezen hoe jullie elkaar hier steunen en herkenning vinden in elkaars verhalen ondanks dat rouw niet voor iedereen hetzelfde is.
Ik ben mijn vader 6 maanden geleden verloren ( hij is iets meer dan 4 mnd ziek geweest). Daarna kwam ons leven door een andere situatie op zn kop te staan ( durf ik ivm herkenbaarheid hier (nog) niet over te schrijven).
Mn pa betekende heel veel voor me. Ik mis hem vreselijk. Zn aanwezigheid, zn liefde, zijn lach, zijn blik, zijn eigenaardigheden... wat hield en hou ik van die man. Zo bizar dat hij er nu niet meer is. Ik mis hem vreselijk.
De eerste paar maanden waren erg zwaar. De afgelopen 1,5-2 mnd ging het wat beter en nu mis ik hem weer vreselijk en doet mn lijf er pijn van, ben ontzettend verdrietig en wil hem zo graag terug ( ik weet dat dat niet kan)
En wat ben ik ook weer extra moe!
Ik moet me echt tot dingen zetten om te doen. Gisteren wel een fijn gesprek met mijn moeder gehad over mn vader. Ze is zo sterk ( in haar verdriet) trots op haar!
Ik weet dat ik me beter dan nu kan voelen ondanks dat mn pa er niet meer is. Ik heb betere dagen gehad. Ik probeer me vast te houden aan de gedachte dat dat weer komt.
Sterkte voor iedereeen hier. En extra voor diegene die gisteren ( moederdag) een hele moeilijke dag hadden vol verdriet en gemis.
maandag 14 mei 2018 om 11:21
Bloesem, welkom hier. Heel veel van wat jij schreef had ik kunnen schrijven. Voor mij is het 4 maanden nu. Ik kan het soms nog steeds niet geloven. Alsof ik in een of andere nachtmerrie beland ben waar ik niet van wakker kan worden. Zo raar dat hij nu 'gewoon' weg is. En nooit meer terug komt. Dat is helemaal niets voor mijn vader namelijk, die stond altijd klaar voor mij (en de rest van het gezin).
Dat hele gedeelte van 'waarom hij?' en hoe zijn ziekte verlopen is (achteraf bleek dat hij al jaren ziek was, alleen hij piepte bijna nooit) dat kan ik steeds beter accepteren. Hij had gewoon vette pech. Maar het gemis... Het klinkt misschien heel gek want ik ben ook dol op mijn moeder, mijn zusje en mijn vriend, maar mijn vader was het allerliefste wat ik had. Ik heb er soms ook gewoon fysiek pijn van. Ja, dat terugwillen... ik zit soms echt als een klein kind te huilen omdat ik hem zo graag terug wil. Ik ben verdorie in de 40! Dit is de keerzijde van het intens houden van.
En die vermoeidheid, ontzettend herkenbaar. Aan het eind van de dag ben ik gewoon helemaal uitgeput. Ik lig ook heel vroeg in bed. En slaap vervolgens ook nog eens onrustig.
Die betere dagen, die bij mij ook heel langzaam beginnen te komen (soms halve dagen, of een paar uur) die geven mij ook hoop dat het toch wel de goede kant opgaat. Maar echt onbezorgd gelukkig zijn, nee... dat kan ik me ook bijna niet voorstellen momenteel.
Dat hele gedeelte van 'waarom hij?' en hoe zijn ziekte verlopen is (achteraf bleek dat hij al jaren ziek was, alleen hij piepte bijna nooit) dat kan ik steeds beter accepteren. Hij had gewoon vette pech. Maar het gemis... Het klinkt misschien heel gek want ik ben ook dol op mijn moeder, mijn zusje en mijn vriend, maar mijn vader was het allerliefste wat ik had. Ik heb er soms ook gewoon fysiek pijn van. Ja, dat terugwillen... ik zit soms echt als een klein kind te huilen omdat ik hem zo graag terug wil. Ik ben verdorie in de 40! Dit is de keerzijde van het intens houden van.
En die vermoeidheid, ontzettend herkenbaar. Aan het eind van de dag ben ik gewoon helemaal uitgeput. Ik lig ook heel vroeg in bed. En slaap vervolgens ook nog eens onrustig.
Die betere dagen, die bij mij ook heel langzaam beginnen te komen (soms halve dagen, of een paar uur) die geven mij ook hoop dat het toch wel de goede kant opgaat. Maar echt onbezorgd gelukkig zijn, nee... dat kan ik me ook bijna niet voorstellen momenteel.
maandag 14 mei 2018 om 11:44
Hoi Lady,
Ik heb nog niet alles gelezen maar ik herken me ook erg in de stukjes die jij schrijft! Ik moet even weg maar probeer later vandaag te reageren. Ik was ook echt een papa kindje. Heb jij al een boek gelezen over rouw? Ik krijg straks boek binnen via de post. Heb ik al een x via de bieb geleend en ik had er veel aan. Het heet over rouw van Elisabeth Kubler Ross. Ik vind het echt een aanrader!
Ik heb nog niet alles gelezen maar ik herken me ook erg in de stukjes die jij schrijft! Ik moet even weg maar probeer later vandaag te reageren. Ik was ook echt een papa kindje. Heb jij al een boek gelezen over rouw? Ik krijg straks boek binnen via de post. Heb ik al een x via de bieb geleend en ik had er veel aan. Het heet over rouw van Elisabeth Kubler Ross. Ik vind het echt een aanrader!
anoniem_351294 wijzigde dit bericht op 14-05-2018 15:25
0.25% gewijzigd
maandag 14 mei 2018 om 12:03
Ja, ik heb zeker veel gelezen over rouw. Ik ben bekend met EKR maar om eerlijk te zijn zie ik die fases niet zo. Bij mij lijkt het allemaal door elkaar te lopen. Maar ik heb er wel wat aan gehad. Voornamelijk door mezelf niet zo'n 'freak' te voelen.
En ik noem dat zo omdat ik naar mijn mening een heel sterke reactie heb op het verliezen van mijn vader. Het is namelijk tamelijk 'normaal' dat een ouder eerder gaat. Mijn vader was niet piepjong meer (73) en ondanks dat het uiteindelijk heel snel ging (5 dagen na diagnose was hij dood) heb ik toch nog heel goed afscheid kunnen nemen. Er is niets wat ik hem had willen vertellen dat ik hem niet gezegd heb. Mijn vader kon niet meer. Hij was op. Hij wilde echt heel graag sterven. En ik heb er uiteindelijk nog bij kunnen dragen aan zijn laatste wens. Het kan bijna niet mooier (als je toch los moet laten) en dan nog voelt het alsof iemand mijn hart uit mijn borstkas heeft gerukt, er keihard op heeft gesprongen, het tegen muren aan gegooid heeft en er vervolgens met een tank overheen gereden heeft om het vervolgens weer terug te douwen. Soms voel ik de pijn echt tot in elke vezel. Hij was mijn anker, mijn vangnet, iemand waar ik (letterlijk) voor door het vuur zou gaan. Ja, het is heel moeilijk soms.
Maar terug naar lezen...
"Leven zonder ouders'' van Daan Westerink vond ik mooi om te lezen. Het gaat niet zozeer om hoe je met rouw om moet gaan, maar het waren allemaal verhalen van lotgenoten. En dat helpt mij om me minder alleen te voelen. Net als hier schrijven.
En ik noem dat zo omdat ik naar mijn mening een heel sterke reactie heb op het verliezen van mijn vader. Het is namelijk tamelijk 'normaal' dat een ouder eerder gaat. Mijn vader was niet piepjong meer (73) en ondanks dat het uiteindelijk heel snel ging (5 dagen na diagnose was hij dood) heb ik toch nog heel goed afscheid kunnen nemen. Er is niets wat ik hem had willen vertellen dat ik hem niet gezegd heb. Mijn vader kon niet meer. Hij was op. Hij wilde echt heel graag sterven. En ik heb er uiteindelijk nog bij kunnen dragen aan zijn laatste wens. Het kan bijna niet mooier (als je toch los moet laten) en dan nog voelt het alsof iemand mijn hart uit mijn borstkas heeft gerukt, er keihard op heeft gesprongen, het tegen muren aan gegooid heeft en er vervolgens met een tank overheen gereden heeft om het vervolgens weer terug te douwen. Soms voel ik de pijn echt tot in elke vezel. Hij was mijn anker, mijn vangnet, iemand waar ik (letterlijk) voor door het vuur zou gaan. Ja, het is heel moeilijk soms.
Maar terug naar lezen...
"Leven zonder ouders'' van Daan Westerink vond ik mooi om te lezen. Het gaat niet zozeer om hoe je met rouw om moet gaan, maar het waren allemaal verhalen van lotgenoten. En dat helpt mij om me minder alleen te voelen. Net als hier schrijven.
maandag 14 mei 2018 om 13:17
Die fases van EKR lopen bij mij ook allemaal door elkaar maar de herkenbaarheid en idd het lezen dat de reactie die je hebt ‘normaal’ is is fijn. Wat je schrijft over hoe je je voelt, dat alles pijn doet dat is zo herkenbaar voor me! Gelukkig zijn er ook dagen dat ik me beter voel. Vandaag voel ik me gelukkig weer beter dan gisteren. Daar ben ik al erg danbaar voor. Afgelopen 2 nachten wel heel slecht geslapen doordat ik last heb van maagzuur, ik schrik dan elke keer een soort wakker met een vreselijk rotgevoel en flinke buikpijn. Ik heb de eerste tijd ook heel erg last van pijn om mn borst gehad, zere spieren in mn lijf. Wat voel jij allemaal?
Wat mooi dat je fijn afscheidt hebt kunnen nemen. Zo waardevol.
Bij ons is het ziekbed van mn pa ook ‘goed’ verlopen. Dat is echt iets om dankbaar voor te zijn. Hij heeft bijna geen pijn gehad en heeft van iedereen afscheid kunnen nemen. Van ons ( mn moeder en zn kids) kon hij dat niet. Dat hebben we gerespecteerd. We zeiden elke x gewoon tot morgen met een kus ook in zn laatste dagen toen we niet wisten of er nog een morgen voor hem zou zijn. Hij was niet bang en is rustig in zn slaap gestorven.
Dank voor je boekentip! Ga kijken of ze die in de bieb hebben.
Heb jij nog broers of zussen aan wie je steun hebt?
Las ook dat je in de tuin hebt gewerkt. Dat ga ik straks misschien ook nog doen. Dat vrieten in de aarde verzet je zinnen en geeft toch een resultaat. De natuur om me heen vind ik fijn. Er gaat iets krachtigs vanuit en geeft hoop op nieuwe groei.
Dikke knuffel voor jou want o, wat kan je je eenzaam voelen in je verdriet!
Ik vind dat je een prettige schrijfstijl hebt en je komt op mij over als een mooi mens, je pa zal zo trots op je zijn!
Wat mooi dat je fijn afscheidt hebt kunnen nemen. Zo waardevol.
Bij ons is het ziekbed van mn pa ook ‘goed’ verlopen. Dat is echt iets om dankbaar voor te zijn. Hij heeft bijna geen pijn gehad en heeft van iedereen afscheid kunnen nemen. Van ons ( mn moeder en zn kids) kon hij dat niet. Dat hebben we gerespecteerd. We zeiden elke x gewoon tot morgen met een kus ook in zn laatste dagen toen we niet wisten of er nog een morgen voor hem zou zijn. Hij was niet bang en is rustig in zn slaap gestorven.
Dank voor je boekentip! Ga kijken of ze die in de bieb hebben.
Heb jij nog broers of zussen aan wie je steun hebt?
Las ook dat je in de tuin hebt gewerkt. Dat ga ik straks misschien ook nog doen. Dat vrieten in de aarde verzet je zinnen en geeft toch een resultaat. De natuur om me heen vind ik fijn. Er gaat iets krachtigs vanuit en geeft hoop op nieuwe groei.
Dikke knuffel voor jou want o, wat kan je je eenzaam voelen in je verdriet!
Ik vind dat je een prettige schrijfstijl hebt en je komt op mij over als een mooi mens, je pa zal zo trots op je zijn!
maandag 14 mei 2018 om 13:51
laten) en dan nog voelt het alsof iemand mijn hart uit mijn borstkas heeft gerukt, er keihard op heeft gesprongen, het tegen muren aan gegooid heeft en er vervolgens met een tank overheen gereden heeft om het vervolgens weer terug te douwen. Soms voel ik de pijn echt tot in elke vezel. Hij was mijn anker, mijn vangnet, iemand waar ik (letterlijk) voor door het vuur zou gaan. Ja, het is heel moeilijk soms. dLady_Day schreef: ↑14-05-2018 12:03Ja, ik heb zeker veel gelezen over rouw. Ik ben bekend met EKR maar om eerlijk te zijn zie ik die fases niet zo. Bij mij lijkt het allemaal door elkaar te lopen. Maar ik heb er wel wat aan gehad. Voornamelijk door mezelf niet zo'n 'freak' te voelen.
En ik noem dat zo omdat ik naar mijn mening een heel sterke reactie heb op het verliezen van mijn vader. Het is namelijk tamelijk 'normaal' dat een ouder eerder gaat. Mijn vader was niet piepjong meer (73) en ondanks dat het uiteindelijk heel snel ging (5 dagen na diagnose was hij dood) heb ik toch nog heel goed afscheid kunnen nemen. Er is niets wat ik hem had willen vertellen dat ik hem niet gezegd heb. Mijn vader kon niet meer. Hij was op. Hij wilde echt heel graag sterven. En ik heb er uiteindelijk nog bij kunnen dragen aan zijn laatste wens. Het kan bijna niet mooier (als je toch los moet laten) en dan nog voelt het alsof iemand mijn hart uit mijn borstkas heeft gerukt, er keihard op heeft gesprongen, het tegen muren aan gegooid heeft en er vervolgens met een tank overheen gereden heeft om het vervolgens weer terug te douwen. Soms voel ik de pijn echt tot in elke vezel. Hij was mijn anker, mijn vangnet, iemand waar ik (letterlijk) voor door het vuur zou gaan. Ja, het is heel moeilijk soms.
Maar terug naar lezen...
"Leven zonder ouders'' van Daan Westerink vond ik mooi om te lezen. Het gaat niet zozeer om hoe je met rouw om moet gaan, maar het waren allemaal verhalen van lotgenoten. En dat helpt mij om me minder alleen te voelen. Net als hier schrijven.
Dit precies precies verwoordt hoe het ook voor mij voelt.....
maandag 14 mei 2018 om 14:00
Hoi allemaal,
Voor jullie echt dikke knuffels wat is het zwaar he ......
Gisteren moederdag phoe ik was al dagen van slag zag er als een berg tegenop n uiteindelijk viel het mee maar wat was ik blij dat de dag om was.
Ik herken ook zo als jullie schrijven dat je wil dat hij/ zij terugkomt ik kan dat ook zo hebben en voel me dan best stom en denk dat niemand dat op die manier heeft ..... soms zegt vriend bijvoorbeeld wat wil je dan ..... en dan zeg ik mijn moeder .... als een kleuter maar zo voelt het wel alsof ik ik het uit moet schteeuwen mama kom terug .......ik kan niet zonder jou
Terwijl ik weet dat dat echt niet kan, maar zo voelt het wel
Wat je zegt lady ik hou ontzettend veel van mijn broer, vriend en vriendinnen maar mijn moeder was mijn alles.....
Voor jullie echt dikke knuffels wat is het zwaar he ......
Gisteren moederdag phoe ik was al dagen van slag zag er als een berg tegenop n uiteindelijk viel het mee maar wat was ik blij dat de dag om was.
Ik herken ook zo als jullie schrijven dat je wil dat hij/ zij terugkomt ik kan dat ook zo hebben en voel me dan best stom en denk dat niemand dat op die manier heeft ..... soms zegt vriend bijvoorbeeld wat wil je dan ..... en dan zeg ik mijn moeder .... als een kleuter maar zo voelt het wel alsof ik ik het uit moet schteeuwen mama kom terug .......ik kan niet zonder jou
Terwijl ik weet dat dat echt niet kan, maar zo voelt het wel
Wat je zegt lady ik hou ontzettend veel van mijn broer, vriend en vriendinnen maar mijn moeder was mijn alles.....
maandag 14 mei 2018 om 14:12
Pijn op mijn borst, hyperventileren, spierpijn, misselijkheid, brok in de keel, buikpijn, zware benen/voeten en extreme vermoeidheid. Sommige dingen heb ik nog wel, maar minder heftig, behalve die vermoeidheid. Ik heb een vrije dag vandaag en net ook weer even een half uurtje geslapen. Ik heb het gevoel alsof ik wel duizend dagen achter elkaar kan slapen. Je herkent het vast wel.hoibloesem schreef: ↑14-05-2018 13:17Afgelopen 2 nachten wel heel slecht geslapen doordat ik last heb van maagzuur, ik schrik dan elke keer een soort wakker met een vreselijk rotgevoel en flinke buikpijn. Ik heb de eerste tijd ook heel erg last van pijn om mn borst gehad, zere spieren in mn lijf. Wat voel jij allemaal?
Heb jij nog broers of zussen aan wie je steun hebt?
Las ook dat je in de tuin hebt gewerkt. Dat ga ik straks misschien ook nog doen. Dat vrieten in de aarde verzet je zinnen en geeft toch een resultaat. De natuur om me heen vind ik fijn. Er gaat iets krachtigs vanuit en geeft hoop op nieuwe groei.
Dikke knuffel voor jou want o, wat kan je je eenzaam voelen in je verdriet!
Ik vind dat je een prettige schrijfstijl hebt en je komt op mij over als een mooi mens, je pa zal zo trots op je zijn!
Ik heb nog 1 zus, zij is een aantal jaren jonger dan ik. Zij woont helaas niet bij mij in de buurt en zij heeft wat anders gaande (vertel ik even niet vanwege haar privacy). Ik kan daar wel mijn verhaal kwijt, maar verder ook niet. De 'zorg' voor mijn moeder ligt ook bijna geheel bij mij. Gelukkig doet mijn moeder het heel goed, maar ja, zij is na 50 jaar met mijn vader samen geweest te zijn ook niet gewend om alleen te zijn en alles alleen te doen. Ze doet het goed, maar heeft het wel moeilijk. Hoe zit dat bij jullie in het gezin?
Ja, in de tuin werken is een soort meditatie. Ik haat het eigenlijk. Ben ook bang voor spinnen en slakken en pissebedden. Ik heb maar een klein binnenplaatsje, maar dan nog is er genoeg te doen. Ik heb gisteren op mijn knieën 2 jaar mos van de tegels geschraapt. En toch voelt dat goed. Dan kijk ik zo naar mijn tuintje en dan weet ik dat mijn vader trots op mij zou zijn want het ziet er echt heel netjes uit nu.
Grote knuffel, ook voor jou. Het is niet altijd even makkelijk, maar een forum zoals dit helpt!
maandag 14 mei 2018 om 14:15
Oh ik schreeuw het soms ook uit. Pap, ik mis je zo. Ik wil mn vader terug. De liefde zat diep en de pijn ook. Weten dat iets niet meer kan wil helaas niet zeggen dat ons lijf ons hart dat accepteerd. Ergens zou je dat willen want decpujn en het verdriet is bijna ondragelijk. Maar het zegt ook iets over hoe we hebben liefgehad. En ooit, ooit hoop ik te kunnen terug kijken met niet alleen een traan maar ook een vette lach op mn gezicht om alles wat we hebben mogen delen.
En ik geloof erin ( al lukt dat niet altijd) dat we elkaar weer zien. Hoe heerlijk zal dat zijn!
Dank spikkels voor jou boekentip!
En ik geloof erin ( al lukt dat niet altijd) dat we elkaar weer zien. Hoe heerlijk zal dat zijn!
Dank spikkels voor jou boekentip!
maandag 14 mei 2018 om 14:18
Ik heb extra aan je gedacht gisteren, SpikkelsEngelsdropspikkels schreef: ↑14-05-2018 14:00Hoi allemaal,
Voor jullie echt dikke knuffels wat is het zwaar he ......
Gisteren moederdag phoe ik was al dagen van slag zag er als een berg tegenop n uiteindelijk viel het mee maar wat was ik blij dat de dag om was.
Ik herken ook zo als jullie schrijven dat je wil dat hij/ zij terugkomt ik kan dat ook zo hebben en voel me dan best stom en denk dat niemand dat op die manier heeft ..... soms zegt vriend bijvoorbeeld wat wil je dan ..... en dan zeg ik mijn moeder .... als een kleuter maar zo voelt het wel alsof ik ik het uit moet schteeuwen mama kom terug .......ik kan niet zonder jou
Terwijl ik weet dat dat echt niet kan, maar zo voelt het wel
Wat je zegt lady ik hou ontzettend veel van mijn broer, vriend en vriendinnen maar mijn moeder was mijn alles.....
Ik snap dat 'kleutergedrag' maar al te goed. Je vriend kan daar natuurlijk helemaal niets mee, maar het is een eerlijk antwoord. Alles is nu anders. Ook dingen die niets met je moeder te maken hebben. Voor mij voelt het als een mix van heel diepe heimwee en heel zwaar liefdesverdriet. En niemand, zelf niet andere dierbaren, kunnen daar ook maar iets aan veranderen. Mijn vriend vindt het maar lastig en weet niet zo goed hoe hij moet reageren. Ik probeer me meestal wel in te houden bij hem hoor, want ja, wat moet hij er mee, maar als het met echt teveel wordt dan wil ik gewoon even vastgehouden worden. Heb em ook gezegd dat hij niets hoeft te zeggen (hij zocht eerst naar woorden). Dat helpt.
We denken dat we niet zonder onze ouders kunnen, maar dat kunnen we wel. Het maakt niet uit dat het met horten en stoten en heel veel tranen gaat. We doen het mooi wel
maandag 14 mei 2018 om 15:37
Ik heb nog een broer. Daar kan ik goed mee praten en als ik het nodig hebt probeerd hij mij ook te steunen en is daar ook goed in. Hij woont helaas ook niet vlakbij en heeft een druk leven. Mijn moeder doet het heel goed. Ze zorgt liever voor andere dan dat ze voor zich laat zorgen.
Heel herkenbaar jou klachten Lady.
Goed bezig met dat mos! Hier gelukkig geen angst voor spinnen en slakken al vind ik slakken wel erg irritant want die eten mijn plantjes op!
Heel herkenbaar jou klachten Lady.
Goed bezig met dat mos! Hier gelukkig geen angst voor spinnen en slakken al vind ik slakken wel erg irritant want die eten mijn plantjes op!
maandag 14 mei 2018 om 16:00
Bloesem, jouw broer weet precies hoe het voelt want hij gaat door hetzelfde. Dat heb ik ook met mijn zusje. Dat is fijn, maar ik merk dat ik het ook heel fijn vind om met mensen te praten die al wat verder in het proces zijn. Niet al decennia verder, want dan is het verschil te groot, maar een paar maanden tot een paar jaar. Die zich nog heel goed kunnen herinneren hoe het was de eerste maanden.
Dit weer maakt me echt lamlendig. Het past zo niet bij mijn stemming. Ik zit hier binnen met de gordijnen dicht en hoor allemaal vrolijke mensen buiten. Ik voel me ook wel een beetje schuldig. Zo vaak is het niet mooi weer, en ik zit binnen.
Wat jij deed me je vader (goedemorgen/welterusten) dat deden wij ook hoor. Het was echt niet zo dat we op een gegeven moment uitgesproken hebben dat dit de laatste keer was dat de zon voor hem op zou komen, maar dat het snel op zou houden was wel duidelijk. Ik ben zo blij dat ik de laatste nacht bij hem heb gezeten. Ik weet ook niet meer wat zijn laatste woorden waren. Of de mijne. Wel de laatste keer dat ik hem levend heb gezien. Ik had de hele nacht bij hem gewaakt en had niet geslapen. In de middag wilde ik even naar huis om te douchen en om uit te huilen bij een vriendin. Mijn vader lag lekker te slapen en ik wilde hem niet per ongeluk wakker maken. Ik zie hem nog zo liggen.
Een paar uur later kreeg ik een appje van mijn moeder dat de dormicumpomp aangesloten was en dat hij dus niet meer wakker zou worden. Nog een paar uur later was hij dood. Hij verlangde zo naar zijn rust, om vrij te zijn van pijn. Hij is heel rustig gegaan, mijn moeder had zijn hand vast.
Ik lees hier ook verhalen van mensen die jaren lang de zorgen hebben gehad en dan ben ik dankbaar dat het zo snel gegaan is. Mijn vader kwakkelde wel al een paar jaar met een auto-immuunziekte, en de laatste 4 maanden van zijn leven waren drama vanwege geen diagnose kunnen krijgen maar wel ontzettende pijn hebben maar uiteindelijk was het 5 dagen van diagnose tot dood. Die 5 dagen + maand in het ziekenhuis waren zo heftig. Het heeft alle energie uit me getrokken en met mijn nieuwe, drukke baan zie ik ook niet waar ik de tijd vandaan moet halen om echt op te laden. Dat maakt me soms ook labiel. Het leven dendert maar door en zo'n dag als vandaag (thuis, niks doen) is gewoon niet genoeg.
Dit weer maakt me echt lamlendig. Het past zo niet bij mijn stemming. Ik zit hier binnen met de gordijnen dicht en hoor allemaal vrolijke mensen buiten. Ik voel me ook wel een beetje schuldig. Zo vaak is het niet mooi weer, en ik zit binnen.
Wat jij deed me je vader (goedemorgen/welterusten) dat deden wij ook hoor. Het was echt niet zo dat we op een gegeven moment uitgesproken hebben dat dit de laatste keer was dat de zon voor hem op zou komen, maar dat het snel op zou houden was wel duidelijk. Ik ben zo blij dat ik de laatste nacht bij hem heb gezeten. Ik weet ook niet meer wat zijn laatste woorden waren. Of de mijne. Wel de laatste keer dat ik hem levend heb gezien. Ik had de hele nacht bij hem gewaakt en had niet geslapen. In de middag wilde ik even naar huis om te douchen en om uit te huilen bij een vriendin. Mijn vader lag lekker te slapen en ik wilde hem niet per ongeluk wakker maken. Ik zie hem nog zo liggen.
Een paar uur later kreeg ik een appje van mijn moeder dat de dormicumpomp aangesloten was en dat hij dus niet meer wakker zou worden. Nog een paar uur later was hij dood. Hij verlangde zo naar zijn rust, om vrij te zijn van pijn. Hij is heel rustig gegaan, mijn moeder had zijn hand vast.
Ik lees hier ook verhalen van mensen die jaren lang de zorgen hebben gehad en dan ben ik dankbaar dat het zo snel gegaan is. Mijn vader kwakkelde wel al een paar jaar met een auto-immuunziekte, en de laatste 4 maanden van zijn leven waren drama vanwege geen diagnose kunnen krijgen maar wel ontzettende pijn hebben maar uiteindelijk was het 5 dagen van diagnose tot dood. Die 5 dagen + maand in het ziekenhuis waren zo heftig. Het heeft alle energie uit me getrokken en met mijn nieuwe, drukke baan zie ik ook niet waar ik de tijd vandaan moet halen om echt op te laden. Dat maakt me soms ook labiel. Het leven dendert maar door en zo'n dag als vandaag (thuis, niks doen) is gewoon niet genoeg.
maandag 14 mei 2018 om 16:12
Welkom Bloesem.
Op die lamlendige dagen geef ik mezelf dan op een gegeven moment dan toch maar een schop onder mijn kont en ga ik wat doen. Niet dat ik daar plezier aan beleef, maar van niks doen word ik ook niet blij. Het hebben van een kind helpt gewoon wel. Ik kan niet de hele dag op de bank zitten.
Op die lamlendige dagen geef ik mezelf dan op een gegeven moment dan toch maar een schop onder mijn kont en ga ik wat doen. Niet dat ik daar plezier aan beleef, maar van niks doen word ik ook niet blij. Het hebben van een kind helpt gewoon wel. Ik kan niet de hele dag op de bank zitten.
maandag 14 mei 2018 om 16:59
Een kind geeft structuur. Ik heb dat niet. Ik kan in principe de hele dag in bed blijven en ik hoef eigenlijk ook bijna nooit naar kantoor want ik kan mijn werk ook thuis uitvoeren, gewoon in mijn pyjama bij wijze van spreken.
Maar dat is niet goed. Dus ik ga wel 3 dagen in de week naar kantoor. En als ik vrij ben dan ga ik als een malle schoonmaken of in de tuin werken. Of dan ga ik naar mijn vriend of naar mijn moeder. Dan heb ik een 'doel' en een 'resultaat'. Heel belangrijk momenteel.
Mijn vader had een puppy en ja, die is nu van mijn moeder. Ik ben zo blij dat die hond er is, want dat geeft mijn moeder een doel en structuur. Mijn moeder zei dat als ze het had geweten dat ze de hond (het is ook nog een herdershond die veel beweging nodig heeft) nooit in huis gehaald hadden. Mijn vader heeft haar maar een half jaar gehad. Maar ze is nu heel blij dat de hond er is. Mijn moeder wandelt nu zo'n 2 uur per dag in de natuur, heeft andere hondenbezitters leren kennen waar ze nu zelfs mee afspreekt en ze heeft iets om voor te zorgen. In bed blijven is geen optie. Ik vind het dan toch wel weer mooi hoe dingen 'samen' komen. Alsof het voorbestemd was.
Bloesem, dat boek heb ik in mijn bol.com mandje zitten! Ik heb em nog niet besteld omdat ik al zoveel met mijn vaders dood en de dood in het algemeen, bezig ben, dat het soms wel een obsessie lijkt. Misschien toch maar bestellen... anders ga ik toch wel docu's over de dood kijken of zo.
Maar dat is niet goed. Dus ik ga wel 3 dagen in de week naar kantoor. En als ik vrij ben dan ga ik als een malle schoonmaken of in de tuin werken. Of dan ga ik naar mijn vriend of naar mijn moeder. Dan heb ik een 'doel' en een 'resultaat'. Heel belangrijk momenteel.
Mijn vader had een puppy en ja, die is nu van mijn moeder. Ik ben zo blij dat die hond er is, want dat geeft mijn moeder een doel en structuur. Mijn moeder zei dat als ze het had geweten dat ze de hond (het is ook nog een herdershond die veel beweging nodig heeft) nooit in huis gehaald hadden. Mijn vader heeft haar maar een half jaar gehad. Maar ze is nu heel blij dat de hond er is. Mijn moeder wandelt nu zo'n 2 uur per dag in de natuur, heeft andere hondenbezitters leren kennen waar ze nu zelfs mee afspreekt en ze heeft iets om voor te zorgen. In bed blijven is geen optie. Ik vind het dan toch wel weer mooi hoe dingen 'samen' komen. Alsof het voorbestemd was.
Bloesem, dat boek heb ik in mijn bol.com mandje zitten! Ik heb em nog niet besteld omdat ik al zoveel met mijn vaders dood en de dood in het algemeen, bezig ben, dat het soms wel een obsessie lijkt. Misschien toch maar bestellen... anders ga ik toch wel docu's over de dood kijken of zo.
maandag 14 mei 2018 om 19:46
Bloesem idd je hart werkt nog niet mee het schreeuwt zo vaak om mijn moeder soms ben ik blij als dat even niet zo is even niet die verscheurende pijn voelen herken je dat ?
Lady wat lief dat je gisteren aan mij hebt gedacht
Tinkeltje die schop kan mezelf slecht geven ik bedacht me van de week dat ik zo weinig eten heb gekookt bijvoorbeeld veel afhaal enz
Lady wat lief dat je gisteren aan mij hebt gedacht
Tinkeltje die schop kan mezelf slecht geven ik bedacht me van de week dat ik zo weinig eten heb gekookt bijvoorbeeld veel afhaal enz
maandag 14 mei 2018 om 19:55
Spikkels, ik had ooit ontzettende liefdesverdriet. Dacht dat ik me niet erger kon voelen dan dat (heerlijk naief). Ik ben toen als een malle gaan koken en bakken. Gewoon een stapel kookboeken gekocht en Allerhandes verzameld om inspiratie op te doen. Voor mij werkte dat heel helend toen.
Niks geen afhaal, geen pakjes, geen kant-en-klare meuk. Gewoon met echt goede, verse en in mijn geval biologische producten in de weer. Het was echt fijn om bezig te zijn. Even afleiding, lekker met de handen bezig en ook nog eens gezonde en heerlijke dingen maken. Ik begon me zowaar fysiek als geestelijk beter te voelen.
Niks geen afhaal, geen pakjes, geen kant-en-klare meuk. Gewoon met echt goede, verse en in mijn geval biologische producten in de weer. Het was echt fijn om bezig te zijn. Even afleiding, lekker met de handen bezig en ook nog eens gezonde en heerlijke dingen maken. Ik begon me zowaar fysiek als geestelijk beter te voelen.
maandag 14 mei 2018 om 20:09
Mijn moeder moest en zou ook een hond, mijn vader hoefde niet zo nodig, uiteindelijk heeft ze er nog wel een paar jaar van kunnen genieten. Hij weigerde afscheid van mijn moeder te nemen toen we afscheid moesten nemen. Maar honden voelen de dood vaak aan natuurlijk.Lady_Day schreef: ↑14-05-2018 16:59Mijn vader had een puppy en ja, die is nu van mijn moeder. Ik ben zo blij dat die hond er is, want dat geeft mijn moeder een doel en structuur. Mijn moeder zei dat als ze het had geweten dat ze de hond (het is ook nog een herdershond die veel beweging nodig heeft) nooit in huis gehaald hadden. Mijn vader heeft haar maar een half jaar gehad. Maar ze is nu heel blij dat de hond er is. Mijn moeder wandelt nu zo'n 2 uur per dag in de natuur, heeft andere hondenbezitters leren kennen waar ze nu zelfs mee afspreekt en ze heeft iets om voor te zorgen. In bed blijven is geen optie. Ik vind het dan toch wel weer mooi hoe dingen 'samen' komen. .....
Hij is 4 jaar na haar overleden aan ouderdom, klein mooi detail, hij is overleden op haar verjaardag. Geen idee of er iets is na de dood en alles maar ze heeft hem op haar verjaardag terug gekregen.
Mijn vader was blij met de hond, er was nog steeds iets/iemand blij als hij thuis kwam. Pas na het overlijden van de hond voelt het huis voor hem echt leeg. En de hond gaf hem een reden om dagelijks het huis uit te gaan en tegen iedereen aan te praten buiten.
Iedereen kende hem toen zo met de hond dat toen hij op vakantie was en ik in zijn huis op de hond paste, ik verwijten kreeg over wat ik met de hond van meneer Lambchop deed..... "Eeehm, ik ben zijn dochter...."
Moederdag, uiteindelijk was het ook de verjaardag van mijn neefje, die ik met 11 vast geen neefje meer mag noemen.
En dat zijn na bijna 8 jaar eigenlijk de enige momenten dat ik nog moeite heb met haar overlijden. Dat zij hem niet hoeft kunnen zijn opgroeien, ze was zo trots op hem. En dat ze zijn zusje nooit gekend heeft...
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 14 mei 2018 om 20:17
Ik weiger te geloven dat er niets is na de dood... wat een mooi verjaardagskado voor je moeder! Wat jouw vader met de hond heeft heeft mijn moeder nu ook. Mijn vaders herdershond was begin 2017 overleden. Dat was het ergste dat hem ooit overkomen is (zijn eigen woorden). Hij wilde eigenlijk geen nieuwe hond. We hebben hem toch overgehaald. En ja, toen moest het wel weer een herder worden natuurlijk. Mijn moeder had heel graag een kleiner formaat gehad, maar nu ze (de hond) er is is mijn moeder er dolgelukkig mee. Voor mij is dit een heel bijzondere hond. Eerst gaf ze mijn vader afleiding (hij heeft nooit de band met haar kunnen opbouwen die hij met die andere had) en nu geeft ze mijn moeder elke dag een doel en een reden om het huis uit te gaan. Dieren kunnen zoveel troost geven. Behalve mijn kat. Die doet alsof er niets gebeurd is.
Lambchop, neefje is neefje hoor! Ik heb het ook altijd over mijn zusje. Dat is een vrouw van 40 inmiddels
Lambchop, neefje is neefje hoor! Ik heb het ook altijd over mijn zusje. Dat is een vrouw van 40 inmiddels
maandag 14 mei 2018 om 20:47
Spikkels: Die pijn herken ik masr ik heb die gelukkig niet elk moment meer. Afgelopen weekend was prut maar vandaag ging beter. Ik hoop dat je daar wat hoop uit kan putten....
Lady: mijn moeder heeft ook een hond en dat zorgt idd voor afleiding, bep regelmaat en dat het huis niet zo leeg is.
Lamchop: mooi gezegd zeg dat je moeder haar hond op haar verjaardag terug kreeg.
Ik geloof zeker wel in leven na de dood.
Lady: mijn moeder heeft ook een hond en dat zorgt idd voor afleiding, bep regelmaat en dat het huis niet zo leeg is.
Lamchop: mooi gezegd zeg dat je moeder haar hond op haar verjaardag terug kreeg.
Ik geloof zeker wel in leven na de dood.
maandag 14 mei 2018 om 21:00
Mijn man en kinderen (pubers) hebben gisteren echt hun best gedaan om er een leuke dag van te maken, maar het bleef voor mij een dag zonder glans. De dood van mijn moeder zat te kort op moederdag.. heb ook het idee dat de rouw om mijn vader nu pas komt nu de zorg om mijn moeder is weggevallen. Komend weekend wordt mijn zoon 18 een mijlpaal, as zondag vieren we het klein van de zomer mag hij een feest geven. Raar idee dat mijn ouders er niet meer bij zijn..
maandag 14 mei 2018 om 21:10
Het mooie van die pup bij jullie is dat je vader waarschijnlijk de naam heeft gehad en ze je vaders hond was. Alleen dat is al een reden om van haar te houdenLady_Day schreef: ↑14-05-2018 20:17Ik weiger te geloven dat er niets is na de dood... wat een mooi verjaardagskado voor je moeder! Wat jouw vader met de hond heeft heeft mijn moeder nu ook. Mijn vaders herdershond was begin 2017 overleden. Dat was het ergste dat hem ooit overkomen is (zijn eigen woorden). Hij wilde eigenlijk geen nieuwe hond. We hebben hem toch overgehaald. En ja, toen moest het wel weer een herder worden natuurlijk. Mijn moeder had heel graag een kleiner formaat gehad, maar nu ze (de hond) er is is mijn moeder er dolgelukkig mee. Voor mij is dit een heel bijzondere hond. Eerst gaf ze mijn vader afleiding (hij heeft nooit de band met haar kunnen opbouwen die hij met die andere had) en nu geeft ze mijn moeder elke dag een doel en een reden om het huis uit te gaan. Dieren kunnen zoveel troost geven. Behalve mijn kat. Die doet alsof er niets gebeurd is.
Lambchop, neefje is neefje hoor! Ik heb het ook altijd over mijn zusje. Dat is een vrouw van 40 inmiddels
En als het goed is gaat zij nog een aantal jaar mee. Dus heeft hij jullie wel iets moois nagelaten wat je af en toe als je geen zin hebt om de hond uit te laten zal vervloeken.
Maar ja, daar kan die lieve hond ook niets aan doen. Die is er gewoon, is ontdeugend en geeft liefde. Das meer dan genoeg.
Ja, mijn neefje blijft mijn neefje. Maar dat moet hem nu niet vertellen... De komende tien jaar neef, daarna is hij vast weer trots op de benoeming neefje..
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
