Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
maandag 21 mei 2018 om 00:15
In welk ander topic had je het daarover?spell68 schreef: ↑18-05-2018 18:55Oh ja hoor, alsof ik het zelf geschreven heb. Ik had het daar ook al over in een ander topic. Waar dat nou vandaan komt. Ik heb het wel met dieren bijvoorbeeld of met sport kijken.
Ik heb ook geen gradatie in vriendschappen. Iemand die ik 20 jaar ken, is niet meer of minder dan iemand die ik 2 maanden ken. Ik wil altijd dat het mijn vrienden en familie goed gaat en ik ben wel zorgzaam op mijn manier, maar als ze gaan, lig ik daar geen seconde wakker van.
Ik leef wel altijd heel erg in het moment, dus als iemand buiten mijn zintuigen verdwijnt, ben ik ze in no time vergeten. Ik mis mensen ook altijd pas als ik ze weer zie. Ik vraag me wel eens af of dat de reden is. Herken je dat?
Ik heb het ook niet met dieren of met sport kijken. Ik heb een leuke kat, maar zou het niet heel erg vinden als hij dood zou gaan. Alleen als hij doodgaat vanwege mij (als ik twee dagen weg zou gaan en vindt hem dood terug zonder water, dan vind ik het heel erg dat hij dood is gegaan door mijn nalatigheid).
Voor mij maakt het inderdaad ook niet uit hoe lang ik iemand ken. Wat dan wel weer prettig is, is dat ik mensen bijna nooit veroordeel of niet leuk vind. Als ze een beetje aardig zijn, dan vind ik het prima en dan kan ik met iemand overweg. Meer eisen heb ik niet zo.
Ja herkenbaar! Uit het oog uit het hart, maar als ik iemand weer zie, dan kan ik het onbewust toch gemist hebben, en ook denken dat ik iemand toch vaker moet gaan zien. Wat ik vervolgens nooit doe...
Ander bericht over hechtingsstoornis en het aanraken vraag ik me ook wel eens af. Ik kan me niet voorstellen dat ik een hechtingsstoornis heb, ben opgegroeid in een liefhebbend modelgezin en een fijne jeugd gehad. Als kind schijn ik best knuffelig te zijn, maar dat is rap verdwenen toen ik een ouder kind werd, toen mocht echt niemand me meer aanraken. Kon er echt een afschuwelijke hekel aan hebben en verstijfde helemaal als iemand goedbedoeld een hand op mijn schouder legde oid.
Nu mag alleen mijn vriend me aanraken, maar heb het nog steeds niet graag als hij dat zomaar plotseling doet.
Heb geen verleden met nare voorvallen op dit gebied gelukkig, dus geen idee waar dat nu zo opeens vandaan is gekomen.
maandag 21 mei 2018 om 12:32
Pfoeh herkenbaar allemaal hoor... Pestverleden, vriendschappen die niet lopen/ over gaan, slecht grenzen aangeven.
Ik probeer al een hele tijd opnieuw te beginnen, dingen af te sluiten, dingen anders aanpakken, mezelf accepteren, meer zelfvertrouwen opbouwen, dingen loslaten uit het verleden,(dingen waar ik geen controle meer over heb) richten op de toekomst, maar het valt niet mee. (Ook best veel als ik zo lees
)
Daar komt ook bij dat ik nogal hard voor mezelf ben dus dat helpt dan ook niet mee.
Ik probeer al een hele tijd opnieuw te beginnen, dingen af te sluiten, dingen anders aanpakken, mezelf accepteren, meer zelfvertrouwen opbouwen, dingen loslaten uit het verleden,(dingen waar ik geen controle meer over heb) richten op de toekomst, maar het valt niet mee. (Ook best veel als ik zo lees
)Daar komt ook bij dat ik nogal hard voor mezelf ben dus dat helpt dan ook niet mee.
maandag 21 mei 2018 om 12:39
Ja dat is het bij mij ook... Ik ben ook veel te streng voor mezelf en daardoor leef ik ook met de rem erop.dagdromer1986 schreef: ↑20-05-2018 18:09Mijn reactie is een beetje laat, maar wilde er toch nog even op terugkomen. Want ik vind het wel een interessant punt... in hoeverre vind je dat je geluk verdient... goed om te lezen dat jij jezelf geluk gunt. Dat is heel belangrijk denk ikmwant anders rem je jezelf af. Zelf ben ik erg streng voor mezelf en mezelf geluk gunnen is niet mijn sterkste kant. Daar stond ik eigenlijk niet zo bij stil dus je post is echt een eye-opener.
Het moet allemaal perfect gaan, daardoor voelt alles zo krampachtig, ik kan heel erg malen over dingen die ik heb gezegd of gedaan waardoor ik mezelf niet goed genoeg vind en het erg stressvol is.
Maar ik vind eigenlijk ook dat ik al te lang lang settle for less... dus ik wil wel van dat hele zelfkritische af en een rijker leven. Ik moet het mezelf echt gaan gunnen.
maandag 21 mei 2018 om 12:58
Ik heb vandaag weer zo'n dag...
Ik ben zo graag op mezelf, maar op zo'n dag als vandaag besef ik hoe eenzaam ik kan zijn door het introvert zijn.
Ik heb echt een off day, zit hier te huilen en weet eigenlijk niet goed waarom.
Ik zou ook niet weten met wie ik nu even zou kunnen afspreken voor wat afleiding. Dit omdat ik mensen om me heen weg duw omdat ze me anders teveel energie kosten.
Herkennen jullie dit? Hoe gaan jullie hiermee om?
Ik ben zo graag op mezelf, maar op zo'n dag als vandaag besef ik hoe eenzaam ik kan zijn door het introvert zijn.
Ik heb echt een off day, zit hier te huilen en weet eigenlijk niet goed waarom.
Ik zou ook niet weten met wie ik nu even zou kunnen afspreken voor wat afleiding. Dit omdat ik mensen om me heen weg duw omdat ze me anders teveel energie kosten.
Herkennen jullie dit? Hoe gaan jullie hiermee om?
maandag 21 mei 2018 om 13:02
Wil je hierbij een hart onder de riem steken, Mandarijntje1
Ik herken het deels.
Ook dat ik bepaalde mensen om me heen (vooral op de werkvloer dan) weg duw, omdat ze me teveel energie kosten.
Zelf heb ik echter dat ik vrij weinig huil.
Dat is iets wat ik vaak ook wel weer als een probleem bij mijzelf beschouw.
Ik herken het deels.
Ook dat ik bepaalde mensen om me heen (vooral op de werkvloer dan) weg duw, omdat ze me teveel energie kosten.
Zelf heb ik echter dat ik vrij weinig huil.
Dat is iets wat ik vaak ook wel weer als een probleem bij mijzelf beschouw.
maandag 21 mei 2018 om 13:08
Ik ben dat gehuil ook zo beu, ik heb de laatste maanden zoveel gehuilt door allerlei shit te hebben meegemaakt.
Ik weet dat als ik nu een hele dag ga liggen huilen dat ik me morgen ellendig voel.
Ik zou zo graag willen dat ik mensen uit mijn directe omgeving zou kennen die dit ook meemaken, dat ik toch bij iemand rechtstreeks terecht zou kunnen om mijn gevoelens te delen.
Ik weet dat als ik nu een hele dag ga liggen huilen dat ik me morgen ellendig voel.
Ik zou zo graag willen dat ik mensen uit mijn directe omgeving zou kennen die dit ook meemaken, dat ik toch bij iemand rechtstreeks terecht zou kunnen om mijn gevoelens te delen.
dinsdag 22 mei 2018 om 20:48
Ja, precies... een rijker leven willen. Zo herkenbaar, ook dat het nog niet makkelijk is om dat te krijgen. Ik denk: we leven 1 keer (ga ik dan maar even vanuityesss schreef: ↑21-05-2018 12:39Ja dat is het bij mij ook... Ik ben ook veel te streng voor mezelf en daardoor leef ik ook met de rem erop.
Het moet allemaal perfect gaan, daardoor voelt alles zo krampachtig, ik kan heel erg malen over dingen die ik heb gezegd of gedaan waardoor ik mezelf niet goed genoeg vind en het erg stressvol is.
Maar ik vind eigenlijk ook dat ik al te lang lang settle for less... dus ik wil wel van dat hele zelfkritische af en een rijker leven. Ik moet het mezelf echt gaan gunnen.
), daar wil ik meer uithalen dan zelfkritisch en geremd zijn. Maar dat zit heel erg ingebakken natuurlijk.Dat perfectionisme is ook herkenbaar. Soms begin ik daardoor gewoon niet aan dingen, zonde natuurlijk.
Ik luister nu veel het nummer: Ravijn (van Veldhuis en Kemper, staat op spotify). Stukje uit die songtekst: de allermooiste bloemen groeien vlak langs het ravijn en om die te kunnen plukken moet je durven bang te zijn." Dat vind ik mooi... angst hoort bij grenzen verleggen.
dinsdag 22 mei 2018 om 21:10
dinsdag 22 mei 2018 om 21:25
Ik ben ook best jaloers op mensen die de hele wereld rond reizen.
Vroeger gingen wij ook niet veel op vakantie. Als we al op vakantie gingen, was dat vaak centerparks in Nederland. En dan moest je na de zomervakantie alle enthousiaste verhalen aanhoren van klasgenootjes die met hun ouders naar Frankrijk etc gingen.
Sinds mijn ouders gescheiden zijn ben ik wel wat meer gaan leven. Paar jaar geleden naar Praag geweest (wel met familie want durf dit nog niet alleen) en dat smaakte zeker naar meer. Dit jaar ga ik niet op vakantie maar volgend jaar wil ik wel naar het buitenland, en dan met het vliegtuig. Heb nog nooit gevlogen en wil het gewoon een keer hebben meegemaakt.
Het is zo'n dubbel gevoel. Aan de ene kant wil ik juist extraverte dingen doen, maar aan de andere kant voel ik me ook erg fijn in mijn kleine wereld.
Vroeger gingen wij ook niet veel op vakantie. Als we al op vakantie gingen, was dat vaak centerparks in Nederland. En dan moest je na de zomervakantie alle enthousiaste verhalen aanhoren van klasgenootjes die met hun ouders naar Frankrijk etc gingen.
Sinds mijn ouders gescheiden zijn ben ik wel wat meer gaan leven. Paar jaar geleden naar Praag geweest (wel met familie want durf dit nog niet alleen) en dat smaakte zeker naar meer. Dit jaar ga ik niet op vakantie maar volgend jaar wil ik wel naar het buitenland, en dan met het vliegtuig. Heb nog nooit gevlogen en wil het gewoon een keer hebben meegemaakt.
Het is zo'n dubbel gevoel. Aan de ene kant wil ik juist extraverte dingen doen, maar aan de andere kant voel ik me ook erg fijn in mijn kleine wereld.
dinsdag 22 mei 2018 om 22:16
Voor mij is "doen" altijd moeilijk geweest en nog. Dan blijf ik (heel lang) tegen dingen aanhikken.
Ik denk wel dat je karakter als kind veel bepaalt hoe je als volwassene bent. Ten minste in mijn geval wel. Ik had een paar durfal- vriendinnen die binnen no time 10 meter hoog in het klimnet zaten. Als kleuter al. Die doen nu wereldreizen of hebben een eigen bedrijf. De angsthazige ik die maar tot de helft durfde te klimmen, is een huismus gebleven. Ik ben een enorme piekeraar en denk vaak: Ja, maar wat als...? Laat maar zitten. Ik ben zelfs nog nooit zonder mijn moeder op vakantie geweest. Soms zou ik dat eens willen ervaren, met een vriendin ofzo. Alleen weet ik niet met wie. In mijn jeugd heb ik wel een aantal vliegvakanties gehad.
Ik denk wel dat je karakter als kind veel bepaalt hoe je als volwassene bent. Ten minste in mijn geval wel. Ik had een paar durfal- vriendinnen die binnen no time 10 meter hoog in het klimnet zaten. Als kleuter al. Die doen nu wereldreizen of hebben een eigen bedrijf. De angsthazige ik die maar tot de helft durfde te klimmen, is een huismus gebleven. Ik ben een enorme piekeraar en denk vaak: Ja, maar wat als...? Laat maar zitten. Ik ben zelfs nog nooit zonder mijn moeder op vakantie geweest. Soms zou ik dat eens willen ervaren, met een vriendin ofzo. Alleen weet ik niet met wie. In mijn jeugd heb ik wel een aantal vliegvakanties gehad.
dinsdag 22 mei 2018 om 23:12
Ik ga binnenkort, na mijn afstuderen, een groepsreis boeken. Vind zoiets heel spannend maar ik heb besloten dat ik dit ga doen. Het boeken zal een drempel zijn, maar daarna kan ik niet meer terug. Mezelf kennende gaat de stress tot vertrek steeds meer toenemen (kan 'bang' zijn voor random dingen... de hygiene in dat land, de vliegreis, de prikkels van een groep, ver weg van huis zijn... het wisselt zich steeds af) maar ik zal er ook zin in hebben en hopelijk kijk ik achteraf terug op een hele mooie ervaring. Ik begin wel voorzichtig... een lichte reis (een programma maar ook eigen tijd) , vrij kort
woensdag 23 mei 2018 om 00:15
woensdag 23 mei 2018 om 11:35
Dat over dat reizen is héél herkenbaar voor mij. Ik ben een piekeraar en een angsthaas en heb altijd heel veel stress op vakantie. Altijd als ik weer sta te stressen op een luchthaven denk ik 'dit nooit meer, ik ben hier niet geschikt voor' (en dan ben ik nog niet eens alleen hè).
Maar tegelijkertijd heb ik dan wel weer heel veel reiswensen, en zit ik daarna toch weer te googelen op allerlei bestemmingen. Tot ik alles weer wegklik en denk, nee, ik ben er niet geschikt voor.
Ik vind het ook echt jammer dat ik zo angstig en huismusserig ben. Ik zou heel graag een keer in mijn eentje naar Parijs gaan maar dat durf ik gewoon echt niet. Ook Japan staat nog op het lijstje, maar jeetje, dat is voor iemand die niets gewend is zo anders in een keer, waarschijnlijk kan ik daar totaal niet genieten en ontspannen.
Maar tegelijkertijd heb ik dan wel weer heel veel reiswensen, en zit ik daarna toch weer te googelen op allerlei bestemmingen. Tot ik alles weer wegklik en denk, nee, ik ben er niet geschikt voor.
Ik vind het ook echt jammer dat ik zo angstig en huismusserig ben. Ik zou heel graag een keer in mijn eentje naar Parijs gaan maar dat durf ik gewoon echt niet. Ook Japan staat nog op het lijstje, maar jeetje, dat is voor iemand die niets gewend is zo anders in een keer, waarschijnlijk kan ik daar totaal niet genieten en ontspannen.
woensdag 23 mei 2018 om 11:39
Ik reis in mijn eentje de hele wereld over. Dat vind ik juist introvert, want ik reis liever alleen dan met iemand anders. Reizen met anderen geeft mij stress: wat wil diegene, straks wil ik dat niet, ik wil nu terug naar het hotel maar die ander wil vast nog niet etc. etc. In mijn eentje kan ik precies alles lekker zo bepalen als ik het zelf wil.
woensdag 23 mei 2018 om 12:08
Zanahoria schreef: ↑23-05-2018 11:39Ik reis in mijn eentje de hele wereld over. Dat vind ik juist introvert, want ik reis liever alleen dan met iemand anders. Reizen met anderen geeft mij stress: wat wil diegene, straks wil ik dat niet, ik wil nu terug naar het hotel maar die ander wil vast nog niet etc. etc. In mijn eentje kan ik precies alles lekker zo bepalen als ik het zelf wil.
Je bent dan misschien nog wel introvert, maar wel heel erg dapper in mijn ogen! Dat alles zelf kunnen bepalen is één ding, maar alleen is maar alleen, je kunt dan niet terugvallen op iemand, twee weten meer dan één...
Ik vind het echt jammer dat ik het zelf niet aandurf.
woensdag 23 mei 2018 om 12:23
woensdag 23 mei 2018 om 12:34
Ja, dat heb ik ook. Soms is het weleens eenzaam, maar als ik dan andere mensen onderweg ontmoet, benauwt het me al weer heel snel. En dan ga ik toch maar weer alleen verder. Daar ben ik weleens jaloers op: mensen die ik veel plezier met elkaar zie hebben, die een (tijdelijke) band opbouwen. Ik ben altijd de observator van de zijlijn. Doe soms een paar uurtjes mee en dan ga ik weer mijn eigen weg.Zanahoria schreef: ↑23-05-2018 11:39Ik reis in mijn eentje de hele wereld over. Dat vind ik juist introvert, want ik reis liever alleen dan met iemand anders. Reizen met anderen geeft mij stress: wat wil diegene, straks wil ik dat niet, ik wil nu terug naar het hotel maar die ander wil vast nog niet etc. etc. In mijn eentje kan ik precies alles lekker zo bepalen als ik het zelf wil.
woensdag 23 mei 2018 om 19:51
Het nog geen relatie gehad hebben topic.Zanahoria schreef: ↑21-05-2018 00:15In welk ander topic had je het daarover?
Ik heb het ook niet met dieren of met sport kijken. Ik heb een leuke kat, maar zou het niet heel erg vinden als hij dood zou gaan. Alleen als hij doodgaat vanwege mij (als ik twee dagen weg zou gaan en vindt hem dood terug zonder water, dan vind ik het heel erg dat hij dood is gegaan door mijn nalatigheid).
Voor mij maakt het inderdaad ook niet uit hoe lang ik iemand ken. Wat dan wel weer prettig is, is dat ik mensen bijna nooit veroordeel of niet leuk vind. Als ze een beetje aardig zijn, dan vind ik het prima en dan kan ik met iemand overweg. Meer eisen heb ik niet zo.
Ja herkenbaar! Uit het oog uit het hart, maar als ik iemand weer zie, dan kan ik het onbewust toch gemist hebben, en ook denken dat ik iemand toch vaker moet gaan zien. Wat ik vervolgens nooit doe...
Ander bericht over hechtingsstoornis en het aanraken vraag ik me ook wel eens af. Ik kan me niet voorstellen dat ik een hechtingsstoornis heb, ben opgegroeid in een liefhebbend modelgezin en een fijne jeugd gehad. Als kind schijn ik best knuffelig te zijn, maar dat is rap verdwenen toen ik een ouder kind werd, toen mocht echt niemand me meer aanraken. Kon er echt een afschuwelijke hekel aan hebben en verstijfde helemaal als iemand goedbedoeld een hand op mijn schouder legde oid.
Nu mag alleen mijn vriend me aanraken, maar heb het nog steeds niet graag als hij dat zomaar plotseling doet.
Heb geen verleden met nare voorvallen op dit gebied gelukkig, dus geen idee waar dat nu zo opeens vandaan is gekomen.
Het niet veroordelen heb ik ook. Maar dat kan ik ook niet, dat zit niet in mijn functies. Dus idd ook niet zo diepgaand in contact, daarom heb ik ook niet meer met de een dan de ander.
Ik ben ook opgegroeid in een stabiel gezien, maar mijn ouders hebben wel moeite met emotionele uitingen. Ik vraag me alleen af of dat ook de oorzaak is. Ik ben een ISTP in Myers briggs categorieën en veel mensen met dat type ervaren hetzelfde. Of mensen die hetzelfde ervaren komen vaak op dat type uit, het is maar hoe je het bekijkt.
Ik vind het wel jammer want ik zou wel een goede balans tussen gevoel en verstand willen hebben.
Overigens als je eigenlijk weinig gevoel hebt bij mensen, waarom heb je dan wel een relatie en hoe ervaart je vriend het?
woensdag 23 mei 2018 om 22:48
Herkenbaar Fossa. Ik ben ook altijd de observator. Eerder was ik ook jaloers op mensen die wel (in korte tijd) een band opbouwen, maar nu vind ik het prima zo. Het past gewoon niet bij me en ik vind het vaak veel te vermoeiend.
Hm ja mijn ouders hebben/hadden ook wel moeite met emotionele uitingen spell68. Dat is mij inderdaad nooit op enige manier bijgebracht. Ik ben zelf INTJ, heb de eerste alinea's van ISTP gelezen, maar herken mij in ieder geval totaal niet in het scheppen of met de handen bezig zijn.
Dat van die relatie is een lastige vraag. Omdat ik het meestal wel leuk vind als hij er is, heb ik de relatie. Als hij morgen onder de bus komt, ben ik daar wel even verdrietig van, maar niet erg lang denk ik. Maar zojuist bedacht ik me dat als je dit positief opvat, je het ook kunt zien als extreem optimistisch: ervan overtuigd zijn dat je het zonder de ander ook prima redt.
Ik denk zelf dat hij het niet echt doorheeft. We hebben het meestal gewoon erg leuk en gezellig. Al heb ik wel steeds meer tijd voor mezelf nodig. In het begin kon ik hem 24/7 om me heen verdragen. Dat vond en vind ik heel bijzonder, maar dat is dus nu wel weggeëbd. Hij vindt het prima als ik me regelmatig terugtrek.
Hm ja mijn ouders hebben/hadden ook wel moeite met emotionele uitingen spell68. Dat is mij inderdaad nooit op enige manier bijgebracht. Ik ben zelf INTJ, heb de eerste alinea's van ISTP gelezen, maar herken mij in ieder geval totaal niet in het scheppen of met de handen bezig zijn.
Dat van die relatie is een lastige vraag. Omdat ik het meestal wel leuk vind als hij er is, heb ik de relatie. Als hij morgen onder de bus komt, ben ik daar wel even verdrietig van, maar niet erg lang denk ik. Maar zojuist bedacht ik me dat als je dit positief opvat, je het ook kunt zien als extreem optimistisch: ervan overtuigd zijn dat je het zonder de ander ook prima redt.
Ik denk zelf dat hij het niet echt doorheeft. We hebben het meestal gewoon erg leuk en gezellig. Al heb ik wel steeds meer tijd voor mezelf nodig. In het begin kon ik hem 24/7 om me heen verdragen. Dat vond en vind ik heel bijzonder, maar dat is dus nu wel weggeëbd. Hij vindt het prima als ik me regelmatig terugtrek.
woensdag 23 mei 2018 om 23:43
Oh nee, als je een INTJ bent dan zijn we heel verschillend. Ik wist niet dat je je type al wist. In het ander topic is ook een INTJ en verder ken ik eigenlijk alleen Sheldon Cooper (van Big Bang Theory). Maar INTJ's gebruiken ook eigenlijk geen emoties in hun beslissingen, die zijn heel rationeel. Wat dat betreft zijn we wel hetzelfde.Zanahoria schreef: ↑23-05-2018 22:48Herkenbaar Fossa. Ik ben ook altijd de observator. Eerder was ik ook jaloers op mensen die wel (in korte tijd) een band opbouwen, maar nu vind ik het prima zo. Het past gewoon niet bij me en ik vind het vaak veel te vermoeiend.
Hm ja mijn ouders hebben/hadden ook wel moeite met emotionele uitingen spell68. Dat is mij inderdaad nooit op enige manier bijgebracht. Ik ben zelf INTJ, heb de eerste alinea's van ISTP gelezen, maar herken mij in ieder geval totaal niet in het scheppen of met de handen bezig zijn.
Dat van die relatie is een lastige vraag. Omdat ik het meestal wel leuk vind als hij er is, heb ik de relatie. Als hij morgen onder de bus komt, ben ik daar wel even verdrietig van, maar niet erg lang denk ik. Maar zojuist bedacht ik me dat als je dit positief opvat, je het ook kunt zien als extreem optimistisch: ervan overtuigd zijn dat je het zonder de ander ook prima redt.
Ik denk zelf dat hij het niet echt doorheeft. We hebben het meestal gewoon erg leuk en gezellig. Al heb ik wel steeds meer tijd voor mezelf nodig. In het begin kon ik hem 24/7 om me heen verdragen. Dat vond en vind ik heel bijzonder, maar dat is dus nu wel weggeëbd. Hij vindt het prima als ik me regelmatig terugtrek.
Wat betreft die omkering is het natuurlijk zo dat je je waarschijnlijk ook prima redde, voordat je hem leerde kennen. Aangezien je je niet (makkelijk) emotioneel bindt, zal daar de verandering hem niet zo in zitten, meer dat je fysieke en geestelijke omgeving beperkt wordt (die je nu weer terug wilt hebben, maar dat is op zich niet onlogisch na de beginfase van een relatie, het komt alleen in die vorm niet zo vaak voor).
donderdag 24 mei 2018 om 10:03
Is er niet een goede vriend of vriendin die met je mee wil/kan?RégineFilange schreef: ↑23-05-2018 11:35Dat over dat reizen is héél herkenbaar voor mij. Ik ben een piekeraar en een angsthaas en heb altijd heel veel stress op vakantie. Altijd als ik weer sta te stressen op een luchthaven denk ik 'dit nooit meer, ik ben hier niet geschikt voor' (en dan ben ik nog niet eens alleen hè).
Maar tegelijkertijd heb ik dan wel weer heel veel reiswensen, en zit ik daarna toch weer te googelen op allerlei bestemmingen. Tot ik alles weer wegklik en denk, nee, ik ben er niet geschikt voor.
Ik vind het ook echt jammer dat ik zo angstig en huismusserig ben. Ik zou heel graag een keer in mijn eentje naar Parijs gaan maar dat durf ik gewoon echt niet. Ook Japan staat nog op het lijstje, maar jeetje, dat is voor iemand die niets gewend is zo anders in een keer, waarschijnlijk kan ik daar totaal niet genieten en ontspannen.
Ik ben ook altijd heel gespannen voor het reizen, misselijk en overgeven etc. en kost me ook heel veel energie.
Ik september ga ik voor het eerst zonder ouders met het vliegtuig op vakantie maar ik ga samen met mijn vriend en bij hem voel ik me veel rustiger en minder gespannen dus durf ik het wel aan.
