Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
maandag 28 mei 2018 om 12:32
Ik heb een oom en tante waarbij beiden personen van die mega aanwezige flapuiten zijn. En ik schaam me gewoon voor hen als ik ze uitnodig op bijv mn verjaardag.
Dus nu doe ik heel awkward alsof ik het "klein" vier en nodig hen niet uit..
Ze maken ook vaak gemene opmerkingen waarbij ik achteraf dan denk van waarom heb ik niet assertief erop gereageerd? Vaak later bedenk ik pas wat ik had willen zeggen.
Dus tsja. Ik ontwijk die fam een beetje.
Dus nu doe ik heel awkward alsof ik het "klein" vier en nodig hen niet uit..
Ze maken ook vaak gemene opmerkingen waarbij ik achteraf dan denk van waarom heb ik niet assertief erop gereageerd? Vaak later bedenk ik pas wat ik had willen zeggen.
Dus tsja. Ik ontwijk die fam een beetje.
maandag 28 mei 2018 om 14:55
Ik heb dat bij mijn oom. Ook zo'n flapuit een betweter. Het is de enige broer van mijn moeder. Hij moet altijd iets over mijn snelheid zeggen. Een keer maakte ik er een lolletje van. Toen had hij het over een "dreuzel" van Harry Potter. Hij rijmde lachend: "Hondenmens is een treuzel." Ik zei: "Jij een kneuzel" (kneus). Toen keek hij een beetje beteuterd en viel stil. Het werkte maar even, daar niet van. Dat is hij zo weer vergeten. Hij zei ook eens dat ik het reactievermogen van een computer van 10 jaar geleden heb. En hij vind me een watje of softie, wat hij wijt aan mijn opvoeding. Zelf heeft hij geen kinderen. De beste stuurlui staan aan wal he. Aan de andere kant is hij altijd mijn suikeroom geweest. Nog komen de duurdere cadeaus vaak van hem. En hij is onze mijn helpdesk voor computerproblemen. Het is dat de familie van mijn moeder zo klein is. En mijn oom heeft een nierziekte. Dan kun je hem ook moeilijk laten vallen. Volgens mijn moeder zit er geen kwaad in hem, maar brengt hij het soms lomp. Ze vind het zelf ook een groot kind. Met de familie van mijn vaders kant heb ik geen contact meer. Met die familie had ik ook nooit veel.
maandag 28 mei 2018 om 15:57
Wat vervelend voor je dat je zo'n oom en tante hebt.shewolf schreef: ↑28-05-2018 12:32Ik heb een oom en tante waarbij beiden personen van die mega aanwezige flapuiten zijn. En ik schaam me gewoon voor hen als ik ze uitnodig op bijv mn verjaardag.
Dus nu doe ik heel awkward alsof ik het "klein" vier en nodig hen niet uit..
Ze maken ook vaak gemene opmerkingen waarbij ik achteraf dan denk van waarom heb ik niet assertief erop gereageerd? Vaak later bedenk ik pas wat ik had willen zeggen.
Dus tsja. Ik ontwijk die fam een beetje.
Dit heb ik dus ook met vrienden van mijn ouders.
Ze zijn qua karakter ook ongeveer zo zoals die tante (dominant, te direct, tactloos etc).
Ik ontwijk zulke mensen ook liever.
Het probleem is echter dat ze dit als een zwakte kunnen gaan zien en dit tegen je kunnen gaan gebruiken.
Erg vals; dit is echter iets wat zulke mensen feilloos aanvoelen.
maandag 28 mei 2018 om 16:02
Nogmaals; zeer herkenbaar.hondenmens schreef: ↑28-05-2018 14:55Ik heb dat bij mijn oom. Ook zo'n flapuit een betweter. Het is de enige broer van mijn moeder. Hij moet altijd iets over mijn snelheid zeggen. Een keer maakte ik er een lolletje van. Toen had hij het over een "dreuzel" van Harry Potter. Hij rijmde lachend: "Hondenmens is een treuzel." Ik zei: "Jij een kneuzel" (kneus). Toen keek hij een beetje beteuterd en viel stil. Het werkte maar even, daar niet van. Dat is hij zo weer vergeten. Hij zei ook eens dat ik het reactievermogen van een computer van 10 jaar geleden heb. En hij vind me een watje of softie, wat hij wijt aan mijn opvoeding. Zelf heeft hij geen kinderen. De beste stuurlui staan aan wal he. Aan de andere kant is hij altijd mijn suikeroom geweest. Nog komen de duurdere cadeaus vaak van hem. En hij is onze mijn helpdesk voor computerproblemen. Het is dat de familie van mijn moeder zo klein is. En mijn oom heeft een nierziekte. Dan kun je hem ook moeilijk laten vallen. Volgens mijn moeder zit er geen kwaad in hem, maar brengt hij het soms lomp. Ze vind het zelf ook een groot kind. Met de familie van mijn vaders kant heb ik geen contact meer. Met die familie had ik ook nooit veel.
Zulke situaties zijn erg irritant en frustrerend ook.
Heb bij die tante ook erg veel moeite om adequaat te kunnen reageren.
Soms lukt het wel; maar even later begint ze weer.
Familie is ook erg moeilijk.
maandag 28 mei 2018 om 19:02
Als je er geen zin meer in hebt, hoef je er geen tijd en moeite in te steken. Je bent volwassen, je kunt zelf kiezen met wie je wel of niet om gaat. Familie of geen familie. Die keus heb je.JXL schreef: ↑28-05-2018 08:29Ben zeer benieuwd naar het volgende.
Hoe gaan jullie eigenlijk om met contacten die niet goed (meer) lopen?
Het klinkt misschien wat algemeen en daarom geef ik even een voorbeeld.
Ik kom al meer dan een half jaar niet meer bij een tante van mij.
Dit heeft ermee te maken dat ik me voortdurend aan haar gedrag irriteer.
Ze doet niets anders dan het kleineren van bepaalde personen.
Ook vind ik het zeer irritant dat ze voortdurend loopt te mekkeren over linkse mensen.
Zelf heb ik lang SP gestemd en dat weet ze ook drommels goed.
Daarom vind ik het extra kwalijk dat ze dit voortdurend doet.
Ook vind ik haar zeer autoritair, bot en belerend in haar communicatie.
Ben er eigenlijk wel wat klaar mee.
Ik besef nu dat ik moet oppassen dat ik niet dezelfde fout maak, nu ik dit schrijf; en dat ik haar nu lijk te kleineren oid.
Het is echter tot een kookpunt gekomen bij mij en ik heb gewoon geen zin meer in haar gedrag.
Weet ook niet hoe ik het moet oplossen.
Durf mijn gevoelens niet te uiten bij haar en ik vind haar ook niet echt empathisch (dit heeft een oom van mij ook al benoemd over haar).
Ze blijft continu dezelfde gedragspatronen herhalen.
Ik voel dat ik er niet echt verder meer in kom.
Ben bang dat het tot een conflict kan komen en dat ik haar verwijten ga maken.
En dat is iets wat ik gewoon niet meer wil.
Maar vergeet niet dat mensen die op een wat hardere manier over anderen oordelen, vaak zelf ook meer van anderen kunnen hebben. Waar wij misschien heel lang nadenken over iets dat iemand heeft gezegd, ervaren sommige anderen dat helemaal niet zo heftig en zijn ze het zo weer vergeten. Projecteer niet je eigen ervaringen op een ander. Een ander legt dingen misschien zo naast zich neer en ligt er verder geen moment van wakker dat nichtje het niet met haar eens is.
Je hoeft dus helemaal niet bang te zijn dat je zo iemand kleineert, ze zij voelen het waarschijnlijk helemaal niet zo. Met lompe mensen ga ik lomp om, met gevoelige mensen ben ik meer op mijn hoede. Trek gewoon niet zo naar je toe en wees niet zo bang iemand te kwetsen. Dit soort mensen kan wel tegen een stootje.
edit Voor mij is het misschien makkelijker. Ik ben wel een introvert, maar daaronder versta ik dat ik iemand ben die alone-time nodig heeft om energie op te doen. Ik ben niet iemand die bang is zijn mening te geven, of verlegen is. Ik ben meer
iemand die juist erg op zichzelf is, juíst omdat ik zo veel dingen alleen doe. Ook op werk en met vriendengroepen trek ik gewoon mijn eigen plan, ik kan gewoon niet de hele tijd omringd zijn door mensen.
Ik merk in dit topic dat veel mensen gepest zijn of het zwaar ervaren om introvert te zijn. Dat herken ik niet zo, of in ieder geval koppel ik het niet aan introvert zijn. Ik maak me niet zo druk over wat anderen van mij vinden. Als introvert heb ik ook minder mensen nodig, dus dat scheelt al enorm.
maandag 28 mei 2018 om 19:38
Ik heb een tijdje geen contact gehad met mijn vader.hondenmens schreef: ↑28-05-2018 16:13Zitten er in dit topic ook mensen die geen contact (meer) met een of beide ouders hebben?
maandag 28 mei 2018 om 19:46
Heel erg treffend geschreven en bedankt ook voor deze reactie.LizBakker schreef: ↑28-05-2018 19:02Als je er geen zin meer in hebt, hoef je er geen tijd en moeite in te steken. Je bent volwassen, je kunt zelf kiezen met wie je wel of niet om gaat. Familie of geen familie. Die keus heb je.
Maar vergeet niet dat mensen die op een wat hardere manier over anderen oordelen, vaak zelf ook meer van anderen kunnen hebben. Waar wij misschien heel lang nadenken over iets dat iemand heeft gezegd, ervaren sommige anderen dat helemaal niet zo heftig en zijn ze het zo weer vergeten. Projecteer niet je eigen ervaringen op een ander. Een ander legt dingen misschien zo naast zich neer en ligt er verder geen moment van wakker dat nichtje het niet met haar eens is.
Je hoeft dus helemaal niet bang te zijn dat je zo iemand kleineert, ze zij voelen het waarschijnlijk helemaal niet zo. Met lompe mensen ga ik lomp om, met gevoelige mensen ben ik meer op mijn hoede. Trek gewoon niet zo naar je toe en wees niet zo bang iemand te kwetsen. Dit soort mensen kan wel tegen een stootje.
edit Voor mij is het misschien makkelijker. Ik ben wel een introvert, maar daaronder versta ik dat ik iemand ben die alone-time nodig heeft om energie op te doen. Ik ben niet iemand die bang is zijn mening te geven, of verlegen is. Ik ben meer
iemand die juist erg op zichzelf is, juíst omdat ik zo veel dingen alleen doe. Ook op werk en met vriendengroepen trek ik gewoon mijn eigen plan, ik kan gewoon niet de hele tijd omringd zijn door mensen.
Ik merk in dit topic dat veel mensen gepest zijn of het zwaar ervaren om introvert te zijn. Dat herken ik niet zo, of in ieder geval koppel ik het niet aan introvert zijn. Ik maak me niet zo druk over wat anderen van mij vinden. Als introvert heb ik ook minder mensen nodig, dus dat scheelt al enorm.
Het is inderdaad zo dat ik wat anders zou kunnen reageren op 'lompe' types.
Over mijn tante zij mijn moeder dit ook al.
Zo van; 'geef maar gewoon aan als het je niet bevalt'.
Dat zou ik dan ook meer moeten gaan doen.
Niet langer meer die voorzichtige en zelfs softe houding.
maandag 28 mei 2018 om 19:46
Ik herken wat je bedoelt. En het is idd zonde om energie te steken in mensen die jou alleen maar energie kosten. Of negativiteit oproepen.LizBakker schreef: ↑28-05-2018 19:02Als je er geen zin meer in hebt, hoef je er geen tijd en moeite in te steken. Je bent volwassen, je kunt zelf kiezen met wie je wel of niet om gaat. Familie of geen familie. Die keus heb je.
Maar vergeet niet dat mensen die op een wat hardere manier over anderen oordelen, vaak zelf ook meer van anderen kunnen hebben. Waar wij misschien heel lang nadenken over iets dat iemand heeft gezegd, ervaren sommige anderen dat helemaal niet zo heftig en zijn ze het zo weer vergeten. Projecteer niet je eigen ervaringen op een ander. Een ander legt dingen misschien zo naast zich neer en ligt er verder geen moment van wakker dat nichtje het niet met haar eens is.
Je hoeft dus helemaal niet bang te zijn dat je zo iemand kleineert, ze zij voelen het waarschijnlijk helemaal niet zo. Met lompe mensen ga ik lomp om, met gevoelige mensen ben ik meer op mijn hoede. Trek gewoon niet zo naar je toe en wees niet zo bang iemand te kwetsen. Dit soort mensen kan wel tegen een stootje.
edit Voor mij is het misschien makkelijker. Ik ben wel een introvert, maar daaronder versta ik dat ik iemand ben die alone-time nodig heeft om energie op te doen. Ik ben niet iemand die bang is zijn mening te geven, of verlegen is. Ik ben meer
iemand die juist erg op zichzelf is, juíst omdat ik zo veel dingen alleen doe. Ook op werk en met vriendengroepen trek ik gewoon mijn eigen plan, ik kan gewoon niet de hele tijd omringd zijn door mensen.
Ik merk in dit topic dat veel mensen gepest zijn of het zwaar ervaren om introvert te zijn. Dat herken ik niet zo, of in ieder geval koppel ik het niet aan introvert zijn. Ik maak me niet zo druk over wat anderen van mij vinden. Als introvert heb ik ook minder mensen nodig, dus dat scheelt al enorm.
Ik weet dat het apart is dat ik mijn oom en tante dus niet meer uitnodig. Maar ik ga dat dus niet doen omdat een ander dat fijn vindt of wil. Dan maar teleurstelling hoor
Op werk had ik laatst ook een aanvaring met mn leidinggevende. Normaal zoek ik geen conflict op want dat is gewoon vermoeiend. Maar dit was zo n gezeik dat ik even snoeihard mn mening heb verkondigd. En dat verwachten ze niet van een kalme introvert lijkt dan wel :p maakt gelijk indruk haha.
maandag 28 mei 2018 om 19:57
Hiermee liep ik dus ook al een paar dagen in gedachten. Ik neem zelden iets persoonlijk en neem gemakshalve aan dat diegene was een klotedag of een kloteleven moet hebben.LizBakker schreef: ↑28-05-2018 19:02
....
Maar vergeet niet dat mensen die op een wat hardere manier over anderen oordelen, vaak zelf ook meer van anderen kunnen hebben. Waar wij misschien heel lang nadenken over iets dat iemand heeft gezegd, ervaren sommige anderen dat helemaal niet zo heftig en zijn ze het zo weer vergeten. Projecteer niet je eigen ervaringen op een ander. Een ander legt dingen misschien zo naast zich neer en ligt er verder geen moment van wakker dat nichtje het niet met haar eens is.
.....
edit Voor mij is het misschien makkelijker. Ik ben wel een introvert, maar daaronder versta ik dat ik iemand ben die alone-time nodig heeft om energie op te doen. Ik ben niet iemand die bang is zijn mening te geven, of verlegen is. Ik ben meer
iemand die juist erg op zichzelf is, juíst omdat ik zo veel dingen alleen doe. Ook op werk en met vriendengroepen trek ik gewoon mijn eigen plan, ik kan gewoon niet de hele tijd omringd zijn door mensen.
Ik merk in dit topic dat veel mensen gepest zijn of het zwaar ervaren om introvert te zijn. Dat herken ik niet zo, of in ieder geval koppel ik het niet aan introvert zijn. Ik maak me niet zo druk over wat anderen van mij vinden. Als introvert heb ik ook minder mensen nodig, dus dat scheelt al enorm.
Misschien struisvogelpolitiek.
Ik heb ook wel eens ongemakkelijke momenten, maar accepteer van mezelf dat small talk niet mijn ding is; de meeste mensen vind ik niet zo interessant en vaak erg overdreven, overgevoelig en vol met drama.
maandag 28 mei 2018 om 20:07
Ik ben de laatste jaren ook veel makkelijker geworden in afstand nemen van sommige mensen. Vroeger wilde ik het iedereen naar zijn zin maken. Wilde aardig gevonden worden, durfde geen nee te zeggen. Met als gevolg dat ik continu over mijn grenzen heen ging.
Ik ben inmiddels zoveel teleurgesteld door sommige mensen dat ik veel meer afstand ben gaan nemen. Ik liet het contact niet meer van mij komen waardoor het verwaterde. Helemaal prima vond ik het. Soms ook jammer, maar als het niet van beide kanten komt houdt het voor mij op.
Met familie ligt het dan misschien wat lastiger, maar daar ben ik de laatste jaren wel sterker in geworden.
Ik ben inmiddels zoveel teleurgesteld door sommige mensen dat ik veel meer afstand ben gaan nemen. Ik liet het contact niet meer van mij komen waardoor het verwaterde. Helemaal prima vond ik het. Soms ook jammer, maar als het niet van beide kanten komt houdt het voor mij op.
Met familie ligt het dan misschien wat lastiger, maar daar ben ik de laatste jaren wel sterker in geworden.
maandag 28 mei 2018 om 21:39
Oke wat jij hier typt..Anoniem16032016010101 schreef: ↑11-12-2015 10:09Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
Ben ik PRECIES
gewoon echt 100%
Ik baal er enorm van en zou t graag amders willen. Maar het is erg moeilijk om dat te veranderen.. en ik denk andere kant ook; mensen mogen me zoals ik ben
Maar heb vaak als ik stage loop dan loop ik tegen enorm veel dingen aan. En mensen begrijpen je gewoon soms echt niet..
maandag 28 mei 2018 om 23:31
Zelf vind ik het juist steeds moeilijker om afstand te nemen van sommige mensen.Kwebbeltje91 schreef: ↑28-05-2018 20:07Ik ben de laatste jaren ook veel makkelijker geworden in afstand nemen van sommige mensen. Vroeger wilde ik het iedereen naar zijn zin maken. Wilde aardig gevonden worden, durfde geen nee te zeggen. Met als gevolg dat ik continu over mijn grenzen heen ging.
Ik ben inmiddels zoveel teleurgesteld door sommige mensen dat ik veel meer afstand ben gaan nemen. Ik liet het contact niet meer van mij komen waardoor het verwaterde. Helemaal prima vond ik het. Soms ook jammer, maar als het niet van beide kanten komt houdt het voor mij op.
Met familie ligt het dan misschien wat lastiger, maar daar ben ik de laatste jaren wel sterker in geworden.
In het verleden vond ik dit ook wel moeilijk; toen stond ik er echter niet zo bij stil.
Door de jaren heen is het bij mij steeds erger geworden en hebben schuldgevoelens de overhand gekregen.
Heb me een matennaaier en verrader gevoeld; terwijl dit eigenlijk niet terecht is.
Ergens heb ik steeds het gevoel dat ik faal in mijn communicatie.
Vandaag had ik ook een rare situatie op de werkvloer.
Ik had aan iemand gevraagd of hij naar mijn fiets wilde kijken (ketting was kapot gegaan).
Dit heb ik tot 2 keer moeten doen.
Op een gegeven moment stond mijn fiets gewoon weer bij de andere fietsen (terwijl ik deze eerst naar het fietsenmakershok had gebracht) en was ik in de veronderstelling dat deze gerepareerd was.
Dit bleek niet het geval te zijn.
Vond het toch wel raar dat diegene mij dit niet heeft verteld.
Dit voelt voor mij toch niet juist en weer heb ik het gevoel dat ik verkeerd ben geweest in de communicatie, door niet duidelijk genoeg te zijn.
Toch heb ik het tot twee maal toe gevraagd en ik vind het toch wel wat irritant wat er gebeurd is.
dinsdag 29 mei 2018 om 04:26
Kan momenteel niet echt meer goed slapen.
Merk dat ik behoorlijk geïrriteerd ben.
Vandaag moet ik weer naar mijn werkplek en dan kom ik die persoon ook weer tegen (van die zogenaamde reparatie van mijn fiets).
Ik weet nu al dat ik hem straal ga negeren, want ik ben behoorlijk pissig geworden over deze situatie.
Altijd heb ik het gevoel dat het probleem bij mij ligt, terwijl hij zulk naar gedrag vertoond.
Wat doe ik nou aldoor verkeerd dan?
Communiceer ik dan zo slecht en onduidelijk?
Ik ben er echt helemaal klaar mee.
Ik heb nooit het gevoel dat ik iets goed kan doen in deze maatschappij en ik voel me vaak niet begrepen.
Dat geeft mij een machteloos en verdrietig gevoel.
Merk dat ik behoorlijk geïrriteerd ben.
Vandaag moet ik weer naar mijn werkplek en dan kom ik die persoon ook weer tegen (van die zogenaamde reparatie van mijn fiets).
Ik weet nu al dat ik hem straal ga negeren, want ik ben behoorlijk pissig geworden over deze situatie.
Altijd heb ik het gevoel dat het probleem bij mij ligt, terwijl hij zulk naar gedrag vertoond.
Wat doe ik nou aldoor verkeerd dan?
Communiceer ik dan zo slecht en onduidelijk?
Ik ben er echt helemaal klaar mee.
Ik heb nooit het gevoel dat ik iets goed kan doen in deze maatschappij en ik voel me vaak niet begrepen.
Dat geeft mij een machteloos en verdrietig gevoel.
dinsdag 29 mei 2018 om 06:54
Wat een rotsituatie JXL. Ik zou dan eerder geïrriteerd raken en denken: Hij/zij begreep mijn vraag wel maar wilt me gewoon niet helpen.
Ik ben vroeger veel gepest en als ik een vraag of spelletje niet begreep vroeg ik het ook in de klas. Ik zat altijd naast iemand die ook heel erg stil was en niet populair was, dus was het voor mij 'veilig' om te vragen.
Maar ik snap dat je er heel erg geïrriteerd bent
Ik ben vroeger veel gepest en als ik een vraag of spelletje niet begreep vroeg ik het ook in de klas. Ik zat altijd naast iemand die ook heel erg stil was en niet populair was, dus was het voor mij 'veilig' om te vragen.
Maar ik snap dat je er heel erg geïrriteerd bent
dinsdag 29 mei 2018 om 09:58
JXL Nee, dit ligt niet aan jou en dit overkomt niet alleen jou. Ook assertievere mensen worden vaak verkeerd begrepen.
Misschien is het gewoon zo iemand die slordig werkt en niet goed bijhoudt wat hij wel/niet heeft gedaan. Geen probleem, fiets weer pakken en weer ter reparatie aanbieden. Geen verdere aandacht aan schenken en ook niet persoonlijk oppakken of denken dat het is omdat jíj iets niet goed gedaan zou hebben.
Dingen gaan fout en er zijn misverstanden. Dat maakt echt iedereen mee. Kijk, een wat moediger persoon maakt er misschien trammelant van, maar ook die heeft op dat moment geen gerepareerde fiets. Dus als dat niet bij je past, gewoon opnieuw inleveren en misschien als je durft vragen waarom je fiets was teruggezet. Maar als je daar geen zin in hebt zou ik dat niet eens doen.
Misschien is het gewoon zo iemand die slordig werkt en niet goed bijhoudt wat hij wel/niet heeft gedaan. Geen probleem, fiets weer pakken en weer ter reparatie aanbieden. Geen verdere aandacht aan schenken en ook niet persoonlijk oppakken of denken dat het is omdat jíj iets niet goed gedaan zou hebben.
Dingen gaan fout en er zijn misverstanden. Dat maakt echt iedereen mee. Kijk, een wat moediger persoon maakt er misschien trammelant van, maar ook die heeft op dat moment geen gerepareerde fiets. Dus als dat niet bij je past, gewoon opnieuw inleveren en misschien als je durft vragen waarom je fiets was teruggezet. Maar als je daar geen zin in hebt zou ik dat niet eens doen.
anoniem_350483 wijzigde dit bericht op 29-05-2018 12:30
3.31% gewijzigd
dinsdag 29 mei 2018 om 12:31
Ja, maar je moet ervoor oppassen dat je automatisch denkt dat iets op jou is gericht, of dat het door het introvert-zijn komt. Dan ervaar je alles dubbel zo zwaar. Dingen gaan fout, dat is nou eenmaal zo.
De frustratie dat je niet hebt kunnen/durven zeggen wat je er echt van vindt, is natuurlijk wel een introvertenprobleem. Dus ik zou me eerder daarop richten en proberen daar beter in te worden, dan op zo'n gast die jouw fiets vergeten is te repareren. Daar heb je op lange termijn voor jezelf meer aan.
dinsdag 29 mei 2018 om 13:14
Ja precies dit. En natuurlijk versterken die twee dingen elkaar. Alleen als je ervanuit gaat dat mensen snel een slechte intentie hebben of tegen je zijn, dan is dat wel anders.LizBakker schreef: ↑29-05-2018 12:31Ja, maar je moet ervoor oppassen dat je automatisch denkt dat iets op jou is gericht, of dat het door het introvert-zijn komt. Dan ervaar je alles dubbel zo zwaar. Dingen gaan fout, dat is nou eenmaal zo.
De frustratie dat je niet hebt kunnen/durven zeggen wat je er echt van vindt, is natuurlijk wel een introvertenprobleem. Dus ik zou me eerder daarop richten en proberen daar beter in te worden, dan op zo'n gast die jouw fiets vergeten is te repareren. Daar heb je op lange termijn voor jezelf meer aan.
Mensen zijn soms lomp of bot, zonder dat het persoonlijk is. We kunnen ze immers niet in hun hoofd kijken he
Het piekeren daarentegen is wel weer iets dat bij introverten kan horen vind ik. Als introvert analyseer ik een gebeurtenis meer, ik bekijk iets van een afstand, luister aan/kijk, en daardoor denk ik simpelweg meer na. Wat dus kan resulteren in piekeren. Ik probeer op zo'n moment meer oefeningen te doen uit mn piekerboek, een ontspannings/meditatieoefening, of erover te praten.
En de laatste keer dat ik wist dat er ee aanvaring zou komen op werk (ik had een fout gemaakt, en de dag erna was mn bitchy leidinggevende er weer) dan zie ik er ook enorm tegenop en slaap ik er slechter van. Dat soort dingen kun je verzachten, maar soms horen kutmomenten ook bij het leven.
Tis beetje of de reactie (piekeren, slecht slapen) in verhouding staat tot hetgeen er gebeurt. Denk wel dat introverten gevoeiliger kunnen zijn hierin, daarvan niet hoor!
Hoop dat je dag beetje meevalt hee -knuffel-
anoniem_162024 wijzigde dit bericht op 29-05-2018 13:22
4.38% gewijzigd
dinsdag 29 mei 2018 om 15:02
Jazeker, dat piekeren is absoluut iets voor introverten. Anderen denken gewoon, wat een mafkees, en ze gaan weer over tot de orde van de dag. Ik heb geen oefeningen, maar ik houd mezelf bij dingen gewoon voor dat het leven niet om mij draait en dat mensen er niet op uit zijn om mij dwars te zitten.shewolf schreef: ↑29-05-2018 13:14Het piekeren daarentegen is wel weer iets dat bij introverten kan horen vind ik. Als introvert analyseer ik een gebeurtenis meer, ik bekijk iets van een afstand, luister aan/kijk, en daardoor denk ik simpelweg meer na. Wat dus kan resulteren in piekeren. Ik probeer op zo'n moment meer oefeningen te doen uit mn piekerboek, een ontspannings/meditatieoefening, of erover te praten.
En de laatste keer dat ik wist dat er ee aanvaring zou komen op werk (ik had een fout gemaakt, en de dag erna was mn bitchy leidinggevende er weer) dan zie ik er ook enorm tegenop en slaap ik er slechter van. Dat soort dingen kun je verzachten, maar soms horen kutmomenten ook bij het leven.
Tis beetje of de reactie (piekeren, slecht slapen) in verhouding staat tot hetgeen er gebeurt. Denk wel dat introverten gevoeiliger kunnen zijn hierin, daarvan niet hoor!
Hoop dat je dag beetje meevalt hee -knuffel-
Ik moet er wel bij zeggen; ik heb het geluk gehad nooit gepest te zijn. Ik ben wel altijd een soort einzelgänger geweest, ook op school, maar toch was ik ook wel populair. Mensen wisten (en weten) gewoon van mij dat ik alleen naar een feestje ga, en dat ik naar huis ga wanneer ik daar zin in heb. Vroeger ging ik ook vaak alleen zitten in de pauzes. Maar als je er in je jeugd om gepest bent, is het natuurlijk veel moeilijker om alles los van elkaar te zien. Ik zie in dit topic toch ook wel dat veel mensen dat met zich meedragen.
dinsdag 29 mei 2018 om 16:01
Ja maar dan zit er ook een stukje in van veel aantrekken van de mening en het oordeel van andere mensen. Zolang je je daarmee bezig houdt, dan zal je achterdocht altijd wel gevoed worden.
Ik probeer er ook steeds meer schijt aan te hebben is wel moeilijk hoor.
Ik ben ook nooit echt actief gepest. Ik was alleen nooit populair. En op werk ook beetje de persoon die "anders" is.
Maar ik probeer dat nu juist te omarmen en er juist mn kracht uit te halen
zo te horen doe jij dat sowieso al. Doe je goed!
Het is alleen weleens jammer dat kalm en introvert niet als een positieve eigenschap wordt gezien in het algemeen. Bijv bij werk, de meeste vacatureomschrijvingen zoeken spontane communicatieve duizenpoten (ik gruwel al bij die termen haha!) en als rustige introvert denken ze welleens van die is onzeker of te bescheiden, puur omdat je even nadenkt voor je er wat uit gooit.
Las laatst een leuk stuk hierover: namelijk dat in de westerse culturen met name extraversie en assertiviteit gezien wordt als ideaalbeeld. Maar dat in Aziatische landen zoals Japan juist introvert en bescheidenheid als "het beste" gezien wordt bijzonder.
Ik probeer er ook steeds meer schijt aan te hebben
is wel moeilijk hoor.Ik ben ook nooit echt actief gepest. Ik was alleen nooit populair. En op werk ook beetje de persoon die "anders" is.
Maar ik probeer dat nu juist te omarmen en er juist mn kracht uit te halen
zo te horen doe jij dat sowieso al. Doe je goed!Het is alleen weleens jammer dat kalm en introvert niet als een positieve eigenschap wordt gezien in het algemeen. Bijv bij werk, de meeste vacatureomschrijvingen zoeken spontane communicatieve duizenpoten (ik gruwel al bij die termen haha!) en als rustige introvert denken ze welleens van die is onzeker of te bescheiden, puur omdat je even nadenkt voor je er wat uit gooit.
Las laatst een leuk stuk hierover: namelijk dat in de westerse culturen met name extraversie en assertiviteit gezien wordt als ideaalbeeld. Maar dat in Aziatische landen zoals Japan juist introvert en bescheidenheid als "het beste" gezien wordt
bijzonder.
