Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 18 juni 2018 om 20:24
Ja, verjaardag en kerst vlak erna. Aan de ene kant goed, want dat ging nu eigenlijk ongemerkt voorbij, terwijl de kerst erna daardoor toch niet de eerste kerst zonder pap was, dus minder beladen.koekie1980 schreef: ↑18-06-2018 15:29Dat klinkt fijn in de zin van dat er niemand je achter de broek zit om zsm weer iets te moeten... maar je kan zonder werk ook de structuur en dagindeling verliezen. Heb je wel een fijne dagindeling kunnen maken voor jezelf? Ik merk dat ik t liefst vet uitslaap en elke dag diepvriespizza zou eten. Dus dat advies van voor jezelf blijven zorgen, begrijp ik nu pas.
En jouw verjaardag zonder vader was al gauw he... superk##t zo'n dag met felicitaties en adviezen hoe je die dag zou moeten doen.
Die van mn moeder ook deze week... stond toch heel anders in onze planning bedacht.
Ik heb eigenlijk altijd wel 'n soort structuur ook al werk ik niet. Ga op vrij normale tijden naar bed en sta ook op vrij normale tijden op. Heb me het eerste half jaar vooral bezig gehouden met m'n huis restylen en weer cocoonwaardig krijgen. Veel wandelen ook. Ik gedij goed bij de structuur van 'n pensionada.
maandag 18 juni 2018 om 20:34
Zo'n iets betere dag geeft hoop, en dat is zo belangrijk. Ik heb af en toe dagen dan jank ik van het moment dat ik wakker word tot ik ga slapen en denk ik dat ik me nooit beter zal voelen. Dit heeft ook met compleet ontregelde hormonen te maken.
En ondanks dat het nu echt wel begint te landen dat hij dood is, blijf ik het raar vinden. Mijn vader was er áltijd. Ik kwam de laatste jaren heel regelmatig bij mijn ouders langs, eigenlijk elke week wel, en hij was altijd zo blij mij te zien. Mijn ouders hadden het ook zo fijn samen, dat was mooi om te zien.
En ondanks dat het nu echt wel begint te landen dat hij dood is, blijf ik het raar vinden. Mijn vader was er áltijd. Ik kwam de laatste jaren heel regelmatig bij mijn ouders langs, eigenlijk elke week wel, en hij was altijd zo blij mij te zien. Mijn ouders hadden het ook zo fijn samen, dat was mooi om te zien.
dinsdag 19 juni 2018 om 02:10
Na bijna 5 maanden is het verdriet niet meer zo alles overheersend, merk ik. Het gemis nog wel, maar ook dat krijgt een plaats. Het wordt niet minder, maar ik ga er beter mee om, denk ik. Het is een nieuwe fase.
De laatste tijd heb ik zelfs weer wat van mijn oude energie terug. Ik weet bijna niet wat mij overkomt! Bijna een jaar ben ik zo van slag geweest; eerst de ontdekking van haar ziekte, toen het hele proces rondom haar ziekte, het sterven, en daarna de verpletterende rouw, het verdriet en het gemis. Eigenlijk stond mijn leven gewoon stil. Mijn focus lag totaal bij mijn moeder. Er kon niets anders meer bij. Alles ging door; de seizoenen, de kinderen, werk, het leven... het ging totaal langs mij heen. Nu verandert dat langzaam, alles opent zich weer en dingen vallen op hun plaats. Er is dus er hoop, al gaat niet op de één op andere dag.
Ik vind het ook heel lastig om het verdriet van mijn achterblijvende vader een plaats te geven. Mijn ouders waren altijd samen en hadden het fijn. Ik kan mij niet voorstellen hoe moeilijk het voor mijn vader is om alleen achter te blijven. Ik probeer hem te steunen en we kunnen er redelijk over praten, maar hij is toch heel veel alleen. Hij lijkt sterk.
Ik las laatst dat blog van Annemarie van Gelre (mooi geschreven) en dacht vooral aan mijn vader. Dit is hoe hij het waarschijnlijk ook allemaal ervaart. Heel moeilijk en confronterend. Het verlies van een ouder is een soort van natuurlijk proces, maar het verliezen van je levenspartner moet toch ontzettend zwaar zijn.
De laatste tijd heb ik zelfs weer wat van mijn oude energie terug. Ik weet bijna niet wat mij overkomt! Bijna een jaar ben ik zo van slag geweest; eerst de ontdekking van haar ziekte, toen het hele proces rondom haar ziekte, het sterven, en daarna de verpletterende rouw, het verdriet en het gemis. Eigenlijk stond mijn leven gewoon stil. Mijn focus lag totaal bij mijn moeder. Er kon niets anders meer bij. Alles ging door; de seizoenen, de kinderen, werk, het leven... het ging totaal langs mij heen. Nu verandert dat langzaam, alles opent zich weer en dingen vallen op hun plaats. Er is dus er hoop, al gaat niet op de één op andere dag.
Ik vind het ook heel lastig om het verdriet van mijn achterblijvende vader een plaats te geven. Mijn ouders waren altijd samen en hadden het fijn. Ik kan mij niet voorstellen hoe moeilijk het voor mijn vader is om alleen achter te blijven. Ik probeer hem te steunen en we kunnen er redelijk over praten, maar hij is toch heel veel alleen. Hij lijkt sterk.
Ik las laatst dat blog van Annemarie van Gelre (mooi geschreven) en dacht vooral aan mijn vader. Dit is hoe hij het waarschijnlijk ook allemaal ervaart. Heel moeilijk en confronterend. Het verlies van een ouder is een soort van natuurlijk proces, maar het verliezen van je levenspartner moet toch ontzettend zwaar zijn.
dinsdag 19 juni 2018 om 02:28
Ik vind het zo moeilijk, mijn maatje en mijn alles is er niet meer.
Zo viel je achterover en was overleden.
Zo maar een hartstilstand uit het niets.
Daar bleef ik achter met 3 jonge kinderen.
De gezelligheid, je lach en je zorgzaamheid, wat mis ik dat elke dag.
De stilte overheerst, zacht hoor ik mijn hart huilen.
Jij was altijd zo sterk, gezond, rookte en dronk alleen bij gelegenheden.
Mijn sporter, de vader van mijn kinderen wat is het gemis groot.
Ik hoor je stem, wat hebben we veel mee gemaakt.
Samen een gezin , samen genieten van het leven maar nu moet ik alleen verder.
Manlief, wat mis ik je, niets is zoals het was.
Zo viel je achterover en was overleden.
Zo maar een hartstilstand uit het niets.
Daar bleef ik achter met 3 jonge kinderen.
De gezelligheid, je lach en je zorgzaamheid, wat mis ik dat elke dag.
De stilte overheerst, zacht hoor ik mijn hart huilen.
Jij was altijd zo sterk, gezond, rookte en dronk alleen bij gelegenheden.
Mijn sporter, de vader van mijn kinderen wat is het gemis groot.
Ik hoor je stem, wat hebben we veel mee gemaakt.
Samen een gezin , samen genieten van het leven maar nu moet ik alleen verder.
Manlief, wat mis ik je, niets is zoals het was.
dinsdag 19 juni 2018 om 07:18
Wat verschrikkelijk, Flexibel. Het verlies van een ouder is al zo moeilijk, en dat is zoals het 'hoort'. Achterblijven met 3 kleine kinderen, hoe zwaar moet dat wel niet voor jou zijn. Heel veel sterkte 
Teun, wat fijn dat je je echt beter begint te voelen. Wat jij schrijft over het afgelopen jaar, dat zette mij wel even aan het denken en opeens viel ook het kwartje. Waar ik het de afgelopen paar maand zo moeilijk mee heb gehad is dat ondanks dat we afscheid hebben kunnen nemen, het toch zo ontzettend snel ging. Ik heb dat destijds helemaal niet kunnen verwerken. Op zondag kwam het nieuws dat het kwaadaardig was, op maandag dat het uitgezaaid was en op donderdag was hij dood.
Toen hij een maand voor zijn dood naar het ziekenhuis ging had ik echt niet kunnen denken dat hij nooit meer levend thuis zou komen. Wel dat er iets echt niet in orde was, maar tegenwoordig kunnen ze zoveel behandelen. Maar longkanker... nee. Hij stond onder behandeling van meerdere artsen, waaronder een longarts die zelfs 8 weken voor zijn dood nog een punctie en een CT scan had gedaan.
Ik merk nu pas dat ik echt in een soort overlevingsstand heb verkeerd waarbij de realiteit pas weken later begon door te dringen.
Teun, wat jij beschrijft over je vader die achter gebleven is, dat heb ik ook met mijn moeder. Wat Annemarie van Gelder beschrijft, zo stel ik me voor dat mijn moeder het ook meemaakt. Mijn moeder heeft haar leven lang hard gewerkt, ze is net met pensioen. Ze had zich er zo op verheugd om samen met mijn vader lekker met de hond te wandelen, te genieten van de vogeltjes in de tuin. Ik had haar zo veel meer gegund.
Ik maak me ook wel zorgen om haar. Ze is sterk, maar ik weet ook dat ze constant wankelt langs de rand van het 'ravijn'.
Teun, wat fijn dat je je echt beter begint te voelen. Wat jij schrijft over het afgelopen jaar, dat zette mij wel even aan het denken en opeens viel ook het kwartje. Waar ik het de afgelopen paar maand zo moeilijk mee heb gehad is dat ondanks dat we afscheid hebben kunnen nemen, het toch zo ontzettend snel ging. Ik heb dat destijds helemaal niet kunnen verwerken. Op zondag kwam het nieuws dat het kwaadaardig was, op maandag dat het uitgezaaid was en op donderdag was hij dood.
Toen hij een maand voor zijn dood naar het ziekenhuis ging had ik echt niet kunnen denken dat hij nooit meer levend thuis zou komen. Wel dat er iets echt niet in orde was, maar tegenwoordig kunnen ze zoveel behandelen. Maar longkanker... nee. Hij stond onder behandeling van meerdere artsen, waaronder een longarts die zelfs 8 weken voor zijn dood nog een punctie en een CT scan had gedaan.
Ik merk nu pas dat ik echt in een soort overlevingsstand heb verkeerd waarbij de realiteit pas weken later begon door te dringen.
Teun, wat jij beschrijft over je vader die achter gebleven is, dat heb ik ook met mijn moeder. Wat Annemarie van Gelder beschrijft, zo stel ik me voor dat mijn moeder het ook meemaakt. Mijn moeder heeft haar leven lang hard gewerkt, ze is net met pensioen. Ze had zich er zo op verheugd om samen met mijn vader lekker met de hond te wandelen, te genieten van de vogeltjes in de tuin. Ik had haar zo veel meer gegund.
Ik maak me ook wel zorgen om haar. Ze is sterk, maar ik weet ook dat ze constant wankelt langs de rand van het 'ravijn'.
dinsdag 19 juni 2018 om 07:58
Dat is echt ook veel te snel. Ben zo blij dat wij na het nieuws uitgezaaide darmkanker nog 10 maanden samen hadden. De chemo sloeg in eerste instantie ook goed aan waardoor we nog echt veel fijne dingen samen hebben kunnen doen. We wandelden bijna elke dag en vaak rondes van 6km ook nog. Hij kon nog genieten van lekker eten gelukkig en we zijn dagjes weggeweest als gezin.Waar ik het de afgelopen paar maand zo moeilijk mee heb gehad is dat ondanks dat we afscheid hebben kunnen nemen, het toch zo ontzettend snel ging. Ik heb dat destijds helemaal niet kunnen verwerken. Op zondag kwam het nieuws dat het kwaadaardig was, op maandag dat het uitgezaaid was en op donderdag was hij dood.
Mijn moeder is verbazingwekkend sterk. Had dat niet verwacht. Mijn vader was haar alles, ook in praktische zin want hij kon alles op gebied van techniek, klussen, administratie etc. Maar m'n moeder heeft 't goed opgepakt en is nu lid van allerlei clubjes als zonnebloem, tai chi, tabletcafé. Altijd mensen om mee af te spreken. Dat is wel weer 'n voordeel in haar leeftijdscategorie, vrienden zijn ook allemaal met pensioen en hebben soms ook al iemand verloren.
dinsdag 19 juni 2018 om 17:07
Ik mis vaak zorgzaamheid om me heen. Familie is er niet. Vrienden hebben hun eigen leven. Mijn partner heeft een vorm van autisme. Is erg op zichzelf gericht. Iemand die Zorgzaam is voor mij is er niet. Ik doe alles zelf of alleen. De zorg van ons kindje komt heel veel op mij neer. Ik vind het niet te doen. Veel te veel allemaal. Ik mis echt een maatje en dat was mijn vader zo erg.
dinsdag 19 juni 2018 om 19:31
3 jaar. Een pittige peuter.
Ik mis echt wat steun van mensen om me heen. Het gaat niet eens om oppassen of zo maar gewoon wat aandacht of interesse.
Het altijd alles alleen moeten doen en bijna alle verantwoordelijkheid moeten nemen is veel te zwaar. En niet gezien door anderen. Als je het wel vertelt begrijpen mensen het niet of doen er niets mee.
Daarnaast regelmatig ziekenhuisbezoek met ons kindje wat je ook niet koud laat.
Ik mis echt wat steun van mensen om me heen. Het gaat niet eens om oppassen of zo maar gewoon wat aandacht of interesse.
Het altijd alles alleen moeten doen en bijna alle verantwoordelijkheid moeten nemen is veel te zwaar. En niet gezien door anderen. Als je het wel vertelt begrijpen mensen het niet of doen er niets mee.
Daarnaast regelmatig ziekenhuisbezoek met ons kindje wat je ook niet koud laat.
anoniem_155509 wijzigde dit bericht op 19-06-2018 19:36
48.97% gewijzigd
dinsdag 19 juni 2018 om 19:39
dinsdag 19 juni 2018 om 19:47
3 jaar is natuurlijk ook een leeftijd die superintensief is, voor elke ouder! Misschien toch eens kijken of je met een ouder van een ander kind die ook op de PSZ zit wat aansluiting kunt vinden. En als je het al geprobeerd hebt, toch blijven proberen.
Geen enkele autist is hetzelfde natuurlijk, maar wat jij schrijft over jouw partner herken ik in de mijne. In mijn geval denk ik niet dat het gemakzucht is, het is meer dingen niet zien en als ie ze wel ziet, niet goed weten hoe hij er mee om moet gaan. Wel lastig voor jou, want je hebt er op die manier niet zo veel aan. Ik hoop dan maar dat ie wel heel lief is
Geen enkele autist is hetzelfde natuurlijk, maar wat jij schrijft over jouw partner herken ik in de mijne. In mijn geval denk ik niet dat het gemakzucht is, het is meer dingen niet zien en als ie ze wel ziet, niet goed weten hoe hij er mee om moet gaan. Wel lastig voor jou, want je hebt er op die manier niet zo veel aan. Ik hoop dan maar dat ie wel heel lief is
dinsdag 19 juni 2018 om 21:42
Wat het ook is, het komt erop neer dat 95% van alles binnen ons gezin op mij neer komt. Zelf heb ik niemand om op terug te vallen of die een oogje in het zeil houdt. Dat vind ik ontzettend zwaar.
Hij is geen verkeerde man maar erg op zichzelf ingesteld. Niet zorgzaam naar mij toe. En dat is juist wat ik heel erg nodig heb omdat dat al voor een groot deel mist in onze omgeving.
Ik ben echt gesloopt na zoveel jaar en weet zeker dat ik een depressie heb. Helaas wordt dat niet gezien.
Hij is geen verkeerde man maar erg op zichzelf ingesteld. Niet zorgzaam naar mij toe. En dat is juist wat ik heel erg nodig heb omdat dat al voor een groot deel mist in onze omgeving.
Ik ben echt gesloopt na zoveel jaar en weet zeker dat ik een depressie heb. Helaas wordt dat niet gezien.
dinsdag 19 juni 2018 om 22:52
Toen was mijn vader er nog. Hij gaf mij wel steun en zorgzaamheid. Toen hij plotseling overleden was bleek dat overige mensen om me heen mij toch niet zo'n prioriteit vonden als gedacht. Mensen zien mijn gemis niet en als ik er iets over zeggen doen ze er niets mee.
Het krijgen en opvoeden van een kind zonder netwerk heb ik enorm onderschat. Ook daarin zien mensen mijn gemis niet en wat ze daarin zouden kunnen betekenen.
Het krijgen en opvoeden van een kind zonder netwerk heb ik enorm onderschat. Ook daarin zien mensen mijn gemis niet en wat ze daarin zouden kunnen betekenen.
woensdag 20 juni 2018 om 00:05
Dus je leunde volledig op je vader terwijl je een kind nam van iemand die er niet voor je is? Andere mensen hoeven jouw inschattingsfout niet op te lossen natuurlijk. Je kunt ook weggaan bij die man, wellicht kom je een keer iemand tegen die wel aan je verwachtingen voldoet.yogonaise schreef: ↑19-06-2018 22:52Toen was mijn vader er nog. Hij gaf mij wel steun en zorgzaamheid. Toen hij plotseling overleden was bleek dat overige mensen om me heen mij toch niet zo'n prioriteit vonden als gedacht. Mensen zien mijn gemis niet en als ik er iets over zeggen doen ze er niets mee.
Het krijgen en opvoeden van een kind zonder netwerk heb ik enorm onderschat. Ook daarin zien mensen mijn gemis niet en wat ze daarin zouden kunnen betekenen.
woensdag 20 juni 2018 om 06:58
Dat mijn man niet zorgzaam is was nooit zo'n probleem. Ik kreeg de steun en zorgzaamheid wel van mijn vader. Ik kon altijd onvoorwaardelijk bij hem terecht. Toen hij weg viel bleek dat andere mensen niet echt betrokken waren. En mijn man was het met zijn autisme ook niet.
Dat weggaan gaat dus niet. Normaal gesproken kun je dan bij je familie terecht. Ik niet. Door de depressie heb ik geen werk dus geen inkomen. Ik vind dan niet zomaar andere woonruimte.
Andere mensen weten niets van de relatie tussen mijn man en mij. Maar ze weten wel dat er geen familie voor ons is met bijbehorende gemis. Bv geen opa oma voor mijn kind. Geen familie om iets mee te delen. Hierin hadden mensen een stuk socialer kunnen zijn. Normaal kun je meestal bij familie terecht onvoorwaardelijk. Ik niet.
Jouw reactie geeft ook weer aan hoe niet sociaal veel mensen zijn. En staan niet stil bij wat ons gemis in houdt.
Dat weggaan gaat dus niet. Normaal gesproken kun je dan bij je familie terecht. Ik niet. Door de depressie heb ik geen werk dus geen inkomen. Ik vind dan niet zomaar andere woonruimte.
Andere mensen weten niets van de relatie tussen mijn man en mij. Maar ze weten wel dat er geen familie voor ons is met bijbehorende gemis. Bv geen opa oma voor mijn kind. Geen familie om iets mee te delen. Hierin hadden mensen een stuk socialer kunnen zijn. Normaal kun je meestal bij familie terecht onvoorwaardelijk. Ik niet.
Jouw reactie geeft ook weer aan hoe niet sociaal veel mensen zijn. En staan niet stil bij wat ons gemis in houdt.
woensdag 20 juni 2018 om 07:27
Ik durf het bijna niet te schrijven, maar ik heb het idee dat het het voor mij ook aan het veranderen is. Ik ben nu al een dag of 5 redelijk rustig. Zo'n lange periode heb ik nog niet gehad. En dan heb ik niet over het gemis, want dat is hevig, maar over het accepteren van zijn overlijden.
Ik realiseer me dat dit best wel eens een momentopname kan zijn, maar ik schrijf het toch op, als een soort bewijs voor mezelf. Als ik er op dit moment aan denk dat mijn vader overleden is, dan is 'ongeloof' niet meer het eerste wat in me opkomt. Dat heb ik echt maanden gehad, ongeloof. En dat is zo'n rare emotie want in mijn hoofd wist ik echt wel dat hij dood was, maar mijn hart kon er gewoon niet bij. Misschien is dit gewenning.
Mijn rituelen zijn ook aan het veranderen. Eerst moest er altijd een kaarsje bij hem branden. Dat deed ik vanaf het moment dat ik thuis kwam tot het moment dat ik ging slapen. Op een gegeven moment besloot ik dat dat ritueel niet hielp met loslaten. De eerste avond dat ik geen kaarsje aan had heb ik de hele avond gejankt. Ik voelde me zo schuldig, alsof ik hem het licht niet gunde. Maar nu doe ik alleen nog maar een kaarsje aan als ik even met hem wil 'praten'. En dat is goed.
Zijn foto's op mijn iphone... ik keek er eerst de hele dag naar, maar nu merk ik dat dat minder wordt. Wel heb ik nog een foto van hem op mijn 'locked screen' dus ik word wel continu herinnerd aan hem en eigenlijk wil ik die ook vervangen. Het voelt zo oneerbiedig, en dat slaat nergens op, want hij zal altijd mijn lieve vader blijven. Kleine stapjes...
Ik realiseer me dat dit best wel eens een momentopname kan zijn, maar ik schrijf het toch op, als een soort bewijs voor mezelf. Als ik er op dit moment aan denk dat mijn vader overleden is, dan is 'ongeloof' niet meer het eerste wat in me opkomt. Dat heb ik echt maanden gehad, ongeloof. En dat is zo'n rare emotie want in mijn hoofd wist ik echt wel dat hij dood was, maar mijn hart kon er gewoon niet bij. Misschien is dit gewenning.
Mijn rituelen zijn ook aan het veranderen. Eerst moest er altijd een kaarsje bij hem branden. Dat deed ik vanaf het moment dat ik thuis kwam tot het moment dat ik ging slapen. Op een gegeven moment besloot ik dat dat ritueel niet hielp met loslaten. De eerste avond dat ik geen kaarsje aan had heb ik de hele avond gejankt. Ik voelde me zo schuldig, alsof ik hem het licht niet gunde. Maar nu doe ik alleen nog maar een kaarsje aan als ik even met hem wil 'praten'. En dat is goed.
Zijn foto's op mijn iphone... ik keek er eerst de hele dag naar, maar nu merk ik dat dat minder wordt. Wel heb ik nog een foto van hem op mijn 'locked screen' dus ik word wel continu herinnerd aan hem en eigenlijk wil ik die ook vervangen. Het voelt zo oneerbiedig, en dat slaat nergens op, want hij zal altijd mijn lieve vader blijven. Kleine stapjes...
woensdag 20 juni 2018 om 07:33
woensdag 20 juni 2018 om 08:36
Het is allemaal zo makkelijk gezegd he. Volgend mij had ik ergens gelezen dat je nog een moeder hebt. Als dat zo is maakt dat al een groot verschil.redbulletje schreef: ↑20-06-2018 07:33Ik heb toch ook niemand? Als je weggaat moet je man alimentatie betalen. Er zijn genoeg alleenstaande moeders die ook niet op iemand kunnen leunen. Als je al wist dat je niet op je man kon leunen had je beter niet zwanger kunnen worden. Ouders zijn er immers niet tot jijzelf oud bent.
Om mij heen zie ik alleen maar ouders die hun kinderen helpen met hun kleinkinderen. En dus ook interesse hebben in hun kinderen en kleinkinderen. Ook al weer een groot verschil.
Mijn man heeft een laag inkomen en staat nu al altijd in de min. Het is maar de vraag of ik echt alimentatie zou ontvangen. Ook denken ik niet dat ik alleen van alimentatie andere woonruimte kan vinden. Daarnaast heb ik door depressie geen puf in een verhuizing. Want ook dat komt op mij neer.
Je lijkt me iemand die het ook niet begrijpt wat het gemis is.
woensdag 20 juni 2018 om 08:41
Jij heb ook een moeder, alleen wil je niet met haar omgaan. Ik heb idd een moeder, maar daar kan ik zeker niet op leunen. En ik ben 'n einzelganger, dus ik trek m'n eigen plan (en bezoek 'n goeie psych)
Jij bent iemand die zich wentelt in zelfmedelijden. Mijn paps was ook mijn alles (hoe durf je te zeggen dat ik niet begrijp wat het gemis is?) en die ook alles voor me deed qua klussen/repareren enzo, dat moet ik nu ook allemaal zelf uitzoeken. En voor m'n moeder ook nog, want die heeft dat soort dingen ook nog nooit zelf hoeven doen.
Jij bent iemand die zich wentelt in zelfmedelijden. Mijn paps was ook mijn alles (hoe durf je te zeggen dat ik niet begrijp wat het gemis is?) en die ook alles voor me deed qua klussen/repareren enzo, dat moet ik nu ook allemaal zelf uitzoeken. En voor m'n moeder ook nog, want die heeft dat soort dingen ook nog nooit zelf hoeven doen.
woensdag 20 juni 2018 om 08:50
Ik denk dat je inderdaad niet begrijpt wat het gemis is helemaal geen familie te hebben.
Ik heb wel een moeder inderdaad maar die heeft altijd gezegd dat ze me niet wilde, dat ik niets kon enzo. Ook alweer anders dan hoe jij het zegt. Ik heb haar al 15 jaar niet gezien. Als jij jouw moeder ook al 15 jaar niet hebt gezien weet je hoe het is. Anders weet je dat niet en ontvang je meer interesse en steun. Een groot verschil.
Zelfmedelijden is er niet. Ik heb niet gekozen voor zo'n moeder en een vader die jong overleed waardoor ik voor mijn 30e eigenlijk al wees was. Dat is een groot verschil met veel anderen.
Ik doe wat ik kan en meer kan ik niet doen. De beste stuurlui enzo.
Ik heb wel een moeder inderdaad maar die heeft altijd gezegd dat ze me niet wilde, dat ik niets kon enzo. Ook alweer anders dan hoe jij het zegt. Ik heb haar al 15 jaar niet gezien. Als jij jouw moeder ook al 15 jaar niet hebt gezien weet je hoe het is. Anders weet je dat niet en ontvang je meer interesse en steun. Een groot verschil.
Zelfmedelijden is er niet. Ik heb niet gekozen voor zo'n moeder en een vader die jong overleed waardoor ik voor mijn 30e eigenlijk al wees was. Dat is een groot verschil met veel anderen.
Ik doe wat ik kan en meer kan ik niet doen. De beste stuurlui enzo.
woensdag 20 juni 2018 om 09:11
Yogonaise, ik heb je hier veel gelezen en nooit op je gereageerd.
Want ik weet niet zo goed hoe.
Ik vind het echt heel naar voor je dat je je zo eenzaam voelt, maar hoe begrijpelijk misschien ook, je wentelt jezelf wel degelijk enorm in zelfmedelijden.
Je komt over alsof je vindt dat jij het het allerslechtst hebt en durft zelfs te zeggen dat andere mensen niet weten wat gemis is. Dat vind ik echt afschuwelijk om te lezen, zeker in een topic als dit.
De meeste mensen hebben niet bewust gekozen voor het leven dat ze leven en zeker niet voor de tegenslagen die ze onderweg tegenkomen. Maar uiteindelijk kiezen we wel allemaal zelf hoe we daarmee omgaan.
En nogmaals, ik leef met je mee, echt. Maar op deze manier wordt het niet beter voor je. Ik hoop dat je hulp zoekt en met een goede professional gaat praten.
Want ik weet niet zo goed hoe.
Ik vind het echt heel naar voor je dat je je zo eenzaam voelt, maar hoe begrijpelijk misschien ook, je wentelt jezelf wel degelijk enorm in zelfmedelijden.
Je komt over alsof je vindt dat jij het het allerslechtst hebt en durft zelfs te zeggen dat andere mensen niet weten wat gemis is. Dat vind ik echt afschuwelijk om te lezen, zeker in een topic als dit.
De meeste mensen hebben niet bewust gekozen voor het leven dat ze leven en zeker niet voor de tegenslagen die ze onderweg tegenkomen. Maar uiteindelijk kiezen we wel allemaal zelf hoe we daarmee omgaan.
En nogmaals, ik leef met je mee, echt. Maar op deze manier wordt het niet beter voor je. Ik hoop dat je hulp zoekt en met een goede professional gaat praten.
