Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 21 juni 2018 om 19:44
Noerie, wat lijkt me dat verschrikkelijk vervelend, dat gevoel dat niemand je echt begrijpt. 
Lady, gelukkig was alles goed! Het zijn routinecontroles die elke zoveel maanden moeten gebeuren. Waarschijnlijk moet ik vanaf nu mee, ik woon het dichtste bij en kan mijn tijd het meest flexibel indelen, maar fijn is toch anders. Wel blij dat ik hem kan steunen tho.
Gelukkig is de angst om je geliefden te verliezen wat minder. Kan me nog herinneren dat je moeder haar telefoon kapot was en ze je toen belde met de telefoon van je vader, dat kwam echt hard binnen bij me.
Tinkeltje, gewoon leuke dingen heb ik gelukkig nog wel zin in, maar vooral dingen die met mij persoonlijk samengaan wil ik zo veel mogelijk vermijden.
Wat lijkt me dat lastig, die confrontatie voor een (hopelijk) tweede kindje. Kan me heel goed voorstellen dat je boos bent op je schoonouders, dat lijkt me niet meer dan logisch! Hebben jullie een goede band of niet echt?
Annabel:
Meelezers en ieder ander die het nodig heeft:
Lady, gelukkig was alles goed! Het zijn routinecontroles die elke zoveel maanden moeten gebeuren. Waarschijnlijk moet ik vanaf nu mee, ik woon het dichtste bij en kan mijn tijd het meest flexibel indelen, maar fijn is toch anders. Wel blij dat ik hem kan steunen tho.
Gelukkig is de angst om je geliefden te verliezen wat minder. Kan me nog herinneren dat je moeder haar telefoon kapot was en ze je toen belde met de telefoon van je vader, dat kwam echt hard binnen bij me.
Tinkeltje, gewoon leuke dingen heb ik gelukkig nog wel zin in, maar vooral dingen die met mij persoonlijk samengaan wil ik zo veel mogelijk vermijden.
Wat lijkt me dat lastig, die confrontatie voor een (hopelijk) tweede kindje. Kan me heel goed voorstellen dat je boos bent op je schoonouders, dat lijkt me niet meer dan logisch! Hebben jullie een goede band of niet echt?
Annabel:
Meelezers en ieder ander die het nodig heeft:
donderdag 21 juni 2018 om 19:48
Weinig keus Lady_Day waren allemaal naaste mensen en die laat je niet vallen. En mijn kinderen hadden mij nodig. Heb wat afgevloekt vooral in de auto en ben heel boos geweest. Voelde mij een keeper zonder verdediging en iedereen schoot. Ik schrijf hier ook omdat vriendinnen ed gelukkig dit nog niet hebben meegemaakt en ik hier herkenning en steun vind..Lady_Day schreef: ↑20-06-2018 23:58En daarom schrijf ik hier zo veel. In mijn dagboek vind ik geen herkenning, het praat niet terug. Hier kan ik mijn verhaal kwijt, en kracht halen uit hoe anderen er mee omgaan.
Jij hebt het niet makkelijk gehad. Nog steeds niet, maar vind het heel knap hoe jij er mee omgaat. Echt...
donderdag 21 juni 2018 om 19:49
Woepsie
Wat me ook steunt is de facebookgroep Partners van mensen met een hersentumor, en ook mijn schoonzusje die in hetzelfde schuitje zit.
Wel een andere kankersoort, maar veel herkenning.
En ook lieve buren die we al 34 jaar naast wonen.
Mijn hobby tekenen en schilderen nu even niet, maar komt wel weer.
Wat me ook steunt is de facebookgroep Partners van mensen met een hersentumor, en ook mijn schoonzusje die in hetzelfde schuitje zit.
Wel een andere kankersoort, maar veel herkenning.
En ook lieve buren die we al 34 jaar naast wonen.
Mijn hobby tekenen en schilderen nu even niet, maar komt wel weer.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
donderdag 21 juni 2018 om 21:03
Woepsie: dat inderdaad. Ik heb ook wel zin in leuke dingen, maar als ik zelf iets leuks meemaak (vooral bijzondere dingen) is het anders. Ik heb laatst een vast contract gekregen, dat had ik graag willen delen met haar. Ik snap je heel goed. Ik heb er 10 jaar aan gewerkt om in dit werk te komen en heb nu mijn eerste baan hier in. Ze vertelde op haar sterfbed dat ze zo blij voor me was. Ik heb een vrij goede band met mijn schoonouders, maar ze praten ook niet over dingen. Ze zijn aardige, lieve mensen en we hebben leuk contact. Maar ik ben niet heel close met ze.
Marcella: wat lief dat ze zo aan jullie denken.
Marcella: wat lief dat ze zo aan jullie denken.
donderdag 21 juni 2018 om 21:35
donderdag 21 juni 2018 om 21:50
Marcella, ik vind het knap hoe je dit doet hoor. Weten dat je los moet laten en iemand zien aftakelen... voor mij was dat de ultieme nachtmerrie en in mijn geval duurde het maar 5 dagen.
Ik heb er veel over gelezen: 'anticipatory grief'. Ik vond het een bijzonder fenomeen en heel tegenstrijdig ook. Aan de ene kant wil je dat het lijden zo snel mogelijk ophoudt, en aan de andere kant wil je degene die je lief hebt zo lang mogelijk bij je houden.
Ik heb er veel over gelezen: 'anticipatory grief'. Ik vond het een bijzonder fenomeen en heel tegenstrijdig ook. Aan de ene kant wil je dat het lijden zo snel mogelijk ophoudt, en aan de andere kant wil je degene die je lief hebt zo lang mogelijk bij je houden.
donderdag 21 juni 2018 om 22:12
Lady Day
Ja, het is heel dubbel.
Er is wel een euthanasieverklaring opgemaakt. Alles is al officieel. 2 weken geleden hebben we groen licht gekregen van de artsen, aan Ron wanneer het genoeg is.
Dus het echte lijden hoeft niet, maar het kan wel zo zijn dat hij zijn grens verlegd.
Op dit moment is de grens een luier aan en hulpbehoevend. Maar kan veranderen komende tijd.
Eergisteren was hij eeb half uur zijn spraak kwijt, en na sprayen met anti epileptiemiddel ging het weer redelijk.
Maar dat soort uitval kan elk moment weer gebeuren. Ik ben het ook een beetje los aan het laten. Ben niet meer zo snel in paniek als de eerste aanvallen.
Het is belangrijk te accepteren of te berusten in alles wat komen gaat.
Ja, het is heel dubbel.
Er is wel een euthanasieverklaring opgemaakt. Alles is al officieel. 2 weken geleden hebben we groen licht gekregen van de artsen, aan Ron wanneer het genoeg is.
Dus het echte lijden hoeft niet, maar het kan wel zo zijn dat hij zijn grens verlegd.
Op dit moment is de grens een luier aan en hulpbehoevend. Maar kan veranderen komende tijd.
Eergisteren was hij eeb half uur zijn spraak kwijt, en na sprayen met anti epileptiemiddel ging het weer redelijk.
Maar dat soort uitval kan elk moment weer gebeuren. Ik ben het ook een beetje los aan het laten. Ben niet meer zo snel in paniek als de eerste aanvallen.
Het is belangrijk te accepteren of te berusten in alles wat komen gaat.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
donderdag 21 juni 2018 om 22:31
Ik denken dat het echt niet klopt wat je zegt.Annabeldiekenjewel schreef: ↑21-06-2018 19:12Ik vind het interessant hoe jij niet open staat om het te snappen wat meerdere mensen je al hebben geprobeerd te zeggen , is ook niet erg want het is jouw leven en jouw pijn en gemis waardoor jij denkt gelijk te hebben.
Het had jou wel geholpen zeg je , (veel) mensen om je heen hebben maakt het gemis niet minder of minder pijnlijk. Dat jij je daarin niet kan verplaatsten is waarschijnlijk ook omdat je niet beter weet, zolang je in deze “rol” blijft zitten zal er ook geen beterschap komen ben ik bang.
Er was hier iemand die zei dat ze het merkte dat haar moeder het fijn vond dat ze langs kwam bij haar. Dat is wat ik bedoel. De forumster besteed aandacht aan haar moeder. Het zou (nog veel) slechter met haar moeder gaan als haar moeder geen aandacht kreeg en aan haar lot werd over gelaten. Niet alleen door haar dochter maar ook door anderen.
Als je 1 ouder verliest is dat ook moeilijk. Maar je wordt dan meestal niet aan je lot over gelaten. Het is ook niet zo dat je elkaar jaren niet meer spreekt of zo. Je deelt dingen met elkaar nog steeds.
Als je dat niet hebt is dat anders.
Juist daarom zou het mij heel erg helpen/geholpen hebben als mensen veel meer betrokken waren geweest. Maar dit wordt hier niet begrepen omdat veel mensen hier nog onvoorwaardelijk betrokkenheid hebben van bv familie en niet weten hoe het is dit niet te hebben.
donderdag 21 juni 2018 om 22:38
Dit dus.Christiana schreef: ↑21-06-2018 21:35
Herken het wel tinkeltje dat bij gebeurtenissen/mijlpalen de glans er af is omdat je dat niet meer kunt delen.
donderdag 21 juni 2018 om 22:46
Heb de aftakeling van beide ouders gezien. Mijn vader door kanker, mijn moeder door hersenbloedingen. Vooral de lijdensweg en einde van mijn moeder vond ik mensonwaardig.. ging met een baksteen in mijn maag naar het verpleeghuis en kwam met 2 bakstenen in mijn maag weer terug thuis.. Euthansie was geen optie mijn moeder was door haar hersenbeschadigingen wilsonbekwaam en dan is euthanasie niet meer mogelijk.
Als ik rondom het overlijden van míjn ouders alles heb afgehandeld, ga ik naar de notaris om vast te laten leggen dat ik zo niet wil eindigen.. En dus ook jaarlijks langs huisarts om dit elkaar opnieuw te bekrachtigen..
Als ik rondom het overlijden van míjn ouders alles heb afgehandeld, ga ik naar de notaris om vast te laten leggen dat ik zo niet wil eindigen.. En dus ook jaarlijks langs huisarts om dit elkaar opnieuw te bekrachtigen..
donderdag 21 juni 2018 om 23:12
Dat is niet ook moelijk. Dat is even moeilijk. Ieder verlies is onvergelijkbaar zwaar. Punt. Het is gewoon zo'n vreselijke manier van vergelijken. Stop daar nou eindelijk eens mee.yogonaise schreef: ↑21-06-2018 22:31Als je 1 ouder verliest is dat ook moeilijk. Maar je wordt dan meestal niet aan je lot over gelaten. Het is ook niet zo dat je elkaar jaren niet meer spreekt of zo. Je deelt dingen met elkaar nog steeds.
Als je dat niet hebt is dat anders.
Juist daarom zou het mij heel erg helpen/geholpen hebben als mensen veel meer betrokken waren geweest. Maar dit wordt hier niet begrepen omdat veel mensen hier nog onvoorwaardelijk betrokkenheid hebben van bv familie en niet weten hoe het is dit niet te hebben.
Ieder verlies, IEDER verlies is anders. Mensen om je heen of niet, het is nooit vergelijkbaar. Jij hebt die mensen niet, dat is rot, maar je moet door en je moet het zelf doen. Net als iedereen dat moet.
En kom niet weet aan met ja maar jullie hebben het beter. Ik sta er ook al vanaf mijn 16e alleen voor (zonder ouders, zonder familie), zorg voor mijn twee kinderen en een depressieve partner en rouw om mijn andere twee kinderen. Iemand om me te helpen, nee die zijn er niet. Je moet het gewoon zelf doen in het leven en er iets van maken. Je hebt een kind geef dat kind een prachtige jeugd met een moeder die er voor hem is en ervoor gaat. Maak wat van jou en van jullie leven. En met steeds naar het negatieve kijken kom je er gewoon niet.
En even vanuit je partner, je zegt geen steun van hem te krijgen en dat kan heel erg goed zo zijn.maar je zegt ook dat je depressief bent en heb je enig idee hoe zwaar het is een depressieve partner te hebben die de hele wereld negatief ervaart. Dat kost zo vreselijk veel energie voor een partner, voor een kind. Als je daadwerkelijk depressief bent (en gezien hoe je blijft hameren op dat jij het zo slecht hebt een de enorme herhaling wat je valt telkens weer geloof ik dat direct, het lijkt in ieder geval heel erg op de klaagzang die ik hier vaak thuis aanhoor) dan ben je het aan je partner, maar zeer zeer zeer zeker aan je kind verplicht om hulp te zoeken. Hulp te eisen. Juist als je een klein netwerk hebt, want als jij niemand hebt waar je terecht kunt heeft je kindje helemaal geen uitwijkmogelijkheden om uit die negativiteit te komen. Maak een afspraak bij je huisarts en vraag hulp, doe je het niet voor jezelf die het dan voor je kind. Die verdient een moeder die positief in het leven staat!
anoniem_68cfed971e15e wijzigde dit bericht op 21-06-2018 23:15
0.46% gewijzigd
donderdag 21 juni 2018 om 23:33
Volgens mij lezen mensen echt niet.Selune schreef: ↑21-06-2018 23:12Dat is niet ook moelijk. Dat is even moeilijk. Ieder verlies is onvergelijkbaar zwaar. Punt. Het is gewoon zo'n vreselijke manier van vergelijken. Stop daar nou eindelijk eens mee.
Ieder verlies, IEDER verlies is anders. Mensen om je heen of niet, het is nooit vergelijkbaar. Jij hebt die mensen niet, dat is rot, maar je moet door en je moet het zelf doen. Net als iedereen dat moet.
En kom niet weet aan met ja maar jullie hebben het beter. Ik sta er ook al vanaf mijn 16e alleen voor (zonder ouders, zonder familie), zorg voor mijn twee kinderen en een depressieve partner en rouw om mijn andere twee kinderen. Iemand om me te helpen, nee die zijn er niet. Je moet het gewoon zelf doen in het leven en er iets van maken. Je hebt een kind geef dat kind een prachtige jeugd met een moeder die er voor hem is en ervoor gaat. Maak wat van jou en van jullie leven. En met steeds naar het negatieve kijken kom je er gewoon niet.
En even vanuit je partner, je zegt geen steun van hem te krijgen en dat kan heel erg goed zo zijn.maar je zegt ook dat je depressief bent en heb je enig idee hoe zwaar het is een depressieve partner te hebben die de hele wereld negatief ervaart. Dat kost zo vreselijk veel energie voor een partner, voor een kind. Als je daadwerkelijk depressief bent (en gezien hoe je blijft hameren op dat jij het zo slecht hebt een de enorme herhaling wat je valt telkens weer geloof ik dat direct, het lijkt in ieder geval heel erg op de klaagzang die ik hier vaak thuis aanhoor) dan ben je het aan je partner, maar zeer zeer zeer zeker aan je kind verplicht om hulp te zoeken. Hulp te eisen. Juist als je een klein netwerk hebt, want als jij niemand hebt waar je terecht kunt heeft je kindje helemaal geen uitwijkmogelijkheden om uit die negativiteit te komen. Maak een afspraak bij je huisarts en vraag hulp, doe je het niet voor jezelf die het dan voor je kind. Die verdient een moeder die positief in het leven staat!
De meeste mensen hoeven het echt niet zelf te doen. Juist niet.
Hulp heb ik al vaak gehad. Ik ben na de geboorte bij de huisarts geweest voor hulp. Maar die pakt niets op.
Mijn partner is vooral op zichzelf gericht. Dit hele gezin draait op mij. Mede hierdoor nu dus de depressie.
Ik word pas positief als mensen zich ook om mij gaan bekommeren. Als ik er ook toe doe voor mensen en niet meer aan mijn lot wordt over gelaten. Eerder niet.
donderdag 21 juni 2018 om 23:40
Ik kan me dat zo goed voorstellen. Rouw is vreselijk. Het verlies van mijn kinderen heeft me een inktzwarte kant van het leven laten ervaren. De enorme pijn die ik heb ervaren en bij golven ervaar door het verlies van de kinderen is onbeschrijflijk. Maar hoeveel energie dat ik gekost heeft en kost om door te gaan zonder hen, de depressie van mijn man trekt een grotere wissel op ons gezin dan het verlies. Omdat het een negativiteit is die alles en iedereen meezuigt. Je kunt niets doen wat ooit goed genoeg is. Die langspeelplaat waarom het leven vreselijk is staat op repeat en dat gaat maar door. Geen speld tussen te krijgen want degene met de depressie heeft het zwaar en nou ja wat yogonaise ook doet, blijven herhalen zonder of voor anderen, zonder te kijken wat het gedrag met anderen doet. Daar niet in meegaan, niet gaan geloven dat je inderdaad niets doet voor de ander, dat is moeilijk. Positief blijven met zoveel negativiteit is een dagtaak, en zoveel tijd heb ik niet, want er moet gewerkt worden en gestudeerd en een huishouden gedaan en voor de kinderen gezorgd. Zeker de eerste anderhalf jaar dat kan zo depressief was, want toen kon hij dat allemaal niet aan.Christiana schreef: ↑21-06-2018 23:29Met je eens Selune, las een tijd geleden een artikel en daar stond in dat de meeste kans op een depressie de mensen zijn die een partner hebben met een depressie... vond het een eye opener..
donderdag 21 juni 2018 om 23:43
@ Yogo, iedereen doet het zelf, iedereen moet door die diepe pijn heen. Als je geluk hebt, is er soms iemand die even naast je staat, maar de echt diepe dalen , wanhoop, pijn, moet je zelf durven voelen, juist om verder te kunnen.
Jouw reacties zijn telkens het vermijden van je gevoel.
De enige weg is erdoorheen.
Veel sterkte voor iedereen, en bij elke vorm van rouw,
Jouw reacties zijn telkens het vermijden van je gevoel.
De enige weg is erdoorheen.
Veel sterkte voor iedereen, en bij elke vorm van rouw,
donderdag 21 juni 2018 om 23:51
Je leest zelf totaal niet.yogonaise schreef: ↑21-06-2018 23:33Volgens mij lezen mensen echt niet.
De meeste mensen hoeven het echt niet zelf te doen. Juist niet.
Hulp heb ik al vaak gehad. Ik ben na de geboorte bij de huisarts geweest voor hulp. Maar die pakt niets op.
Mijn partner is vooral op zichzelf gericht. Dit hele gezin draait op mij. Mede hierdoor nu dus de depressie.
Ik word pas positief als mensen zich ook om mij gaan bekommeren. Als ik er ook toe doe voor mensen en niet meer aan mijn lot wordt over gelaten. Eerder niet.
Jij maakt anderen verantwoordelijk voor jou geluk en dat zijn ze gewoon niet. Jij bent wel verantwoordelijk voor een fijne positieve omgeving voor je kind en dat je hem die niet geeft, omdat jij vind dat je recht hebt op hulp die je niet meer wil is voor mij onbegrijpelijk. Je kind is de dupe van die houding. En ja dat vind ik rot. Ik heb gezien hoe mijn kinderen hebben geleden onder de depressie van hun vader, veel meer nog dan onder de dood van hun zusje zelfs. Kinderen verdienen tegenwicht tegen een depressieve ouder. Jij roept continu dat niemand zich om jou bekommerd, maar wie bekommerd zich om jou kind. Jij bent volwassen, jij hoort voor hem te zorgen ipv te zoeken naar iemand die voor jou zorgt. Jij bent geen kind meer je hebt een kind. Een kind waarvoor je niet bereid bent voor zijn moeder te zorgen.
Dat je genoeg hulp gehad hebt is onzin, want het probleem is niet opgelost, je zegt depressief te zijn dus je hebt hulp nodig. Ook als je dat al jaren gehad hebt. Dat doet er niet toe. Als de huisarts toen niets deed ga je terug. Net zo lang totdat hij wel helpt. Of je gaat in het weekend naar een andere arts. Of wat dan ook. Maar je zorgt voor hulp voor de moeder van je kind als je tenminste niet wilt dat je kind over 20 jaar hetzelfde zegt als jij : 'voor mij was er nooit iemand'. Want als ik je zo lees. Jij had een lieve vader, wie heeft jou kind dan. Jou niet, want een depressieve moeder is met zichzelf bezig en volgens jou je partner ook niet. Dus jou kind heeft het nog moeilijker dan jij op een nog veel jongere leeftijd en die krijgt nog minder hulp dan jij als volwassene.
vrijdag 22 juni 2018 om 00:04
Jawel, je kunt hulp zoeken om van dat eeuwige zelfbeklag af te komen en je kind het goede voorbeeld te geven. Maar dat weiger je categorisch.
Jij wilt pas hulp zoeken als mensen zich eerst om je bekommeren. Daarmee plaats je jezelf in een deadlock, want je hebt zelf al gezegd dat die mensen er op dit moment niet zijn.
vrijdag 22 juni 2018 om 00:06
Nee hoor. Hulp zoeken heeft niets te maken met positieve in het leven staan. Hulp heeft mij niets opgeleverd tot nu toe.hebjehaarookweer schreef: ↑22-06-2018 00:04Jawel, je kunt hulp zoeken om van dat eeuwige zelfbeklag af te komen en je kind het goede voorbeeld te geven. Maar dat weiger je categorisch.
Jij wilt pas hulp zoeken als mensen zich eerst om je bekommeren. Daarmee plaats je jezelf in een deadlock, want je hebt zelf al gezegd dat die mensen er op dit moment niet zijn.
