Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
zondag 17 juni 2018 om 20:42
Wat goed, kwebbeltje! 
Lekker bezig!
Ik moet zeggen: het wordt wel steeds makkelijker om minder close te zijn. Een paar weken geleden stelden mijn ouders voor om met zijn allen naar Centerparks te gaan. Wij hebben toen nee gezegd. Op dat moment zelf vond ik het heel lastig, want het is iets wat we eigenlijk al jaren zo doen, maar het kost een hoop geld en als ik dan een kosten-baten analyse ga maken (erg he?!
) dan kwam ik erachter dat het me echt enorm veel kost aan geld, energie, wrijving met mijn partner die ook introvert is (meer dan ik denk ik!) enz enz.
Maar nadat ik dit heb doorgezet heb ik wel ontdekt dat de wereld niet vergaat als ik niet overal bij ben met mijn familie. Het is gewoon prima zo.
Lekker bezig!Ik moet zeggen: het wordt wel steeds makkelijker om minder close te zijn. Een paar weken geleden stelden mijn ouders voor om met zijn allen naar Centerparks te gaan. Wij hebben toen nee gezegd. Op dat moment zelf vond ik het heel lastig, want het is iets wat we eigenlijk al jaren zo doen, maar het kost een hoop geld en als ik dan een kosten-baten analyse ga maken (erg he?!
) dan kwam ik erachter dat het me echt enorm veel kost aan geld, energie, wrijving met mijn partner die ook introvert is (meer dan ik denk ik!) enz enz. Maar nadat ik dit heb doorgezet heb ik wel ontdekt dat de wereld niet vergaat als ik niet overal bij ben met mijn familie. Het is gewoon prima zo.
zondag 17 juni 2018 om 21:24
Hoe heb jij dit geoefend ?Unknown1985 schreef: ↑17-06-2018 19:15Dat heb ik ook vaak. Voor mijn laatste sollicitatiegesprek heb ik echt heel lang geoefend. Bedenken wat er gevraagd kan worden, welke reacties er daarna weer zouden kunnen volgen op een antwoord dat ik zou geven. Op het moment dat ik er zat dacht ik dat alles weggezakt was. Maar door die goede voorbereiding ben ik waarschijnlijk een stuk scherper en vlotter overgekomen, alles zat blijkbaar toch goed in mijn hoofd.
Maar verder zeker, vooral bij onverwachte vergaderingen enzo. Ik heb echt tijd nodig om voor te bereiden.
maandag 18 juni 2018 om 07:05
Door op internet uit te zoeken wat de meest gestelde vragen zijn. Hier antwoorden op bedenken en wat men hier op door zou kunnen vragen. Wat hulp van een derde die goed bekend is met sollicitatiegesprekken, samen geoefend. Komt wel bij dat ik die baan heel graag wilde en het goed aansloot bij mijn ervaring. Dus het voelde uiteindelijk niet als bluffen ofzo, maar jezelf verkopen blijft lastig.
maandag 18 juni 2018 om 14:21
Haha wat herkenbaar! Ik trek het dan met mijn eigen familie wel prima. Maar dat is omdat mijn ouders heel kalme mensen zijn, net als ik 
Dus met hun op vakantie is voor mij het perfecte reisgezelschap. Uiteraard ook met mijn vriend hoor!
Ik ben ooit 1x meegeweest met een vorige schoonouderfamilie naar een huisje in België. Ik werd echt gek. Al die drukte, en niet kunnen terugtrekken. Brr nee hoor, ik doe dat nooit meer.
Andersom is het weleens lastig weer dat mn vriend ook op zichzelf is :p en dan vindt mijn familie het weer raar dat hij niet met ons mee op vakantie wil. (ik ga dan wel mee). Snap dat zelf heel goed andersom!
Maar de rest van mijn familie vind ik wel weer zwaar vermoeiend. Naar verjaardagen van mn twee nichtjes/tante/oom ga ik gewoon 1x per jaar ipv naar alle 4 haha.
Dus met hun op vakantie is voor mij het perfecte reisgezelschap. Uiteraard ook met mijn vriend hoor!Ik ben ooit 1x meegeweest met een vorige schoonouderfamilie naar een huisje in België. Ik werd echt gek. Al die drukte, en niet kunnen terugtrekken. Brr nee hoor, ik doe dat nooit meer.
Andersom is het weleens lastig weer dat mn vriend ook op zichzelf is :p en dan vindt mijn familie het weer raar dat hij niet met ons mee op vakantie wil. (ik ga dan wel mee). Snap dat zelf heel goed andersom!
Maar de rest van mijn familie vind ik wel weer zwaar vermoeiend. Naar verjaardagen van mn twee nichtjes/tante/oom ga ik gewoon 1x per jaar ipv naar alle 4 haha.
maandag 18 juni 2018 om 14:23
Ik vind dit ook zo onwijs moeilijk. En altijd denk ik achteraf van waarom heb ik dit zo en zo gezegd, en dat niet. Ik ben ook vrij bescheiden dus ik heb snel het gevoel dat ik bluf.Unknown1985 schreef: ↑18-06-2018 07:05Door op internet uit te zoeken wat de meest gestelde vragen zijn. Hier antwoorden op bedenken en wat men hier op door zou kunnen vragen. Wat hulp van een derde die goed bekend is met sollicitatiegesprekken, samen geoefend. Komt wel bij dat ik die baan heel graag wilde en het goed aansloot bij mijn ervaring. Dus het voelde uiteindelijk niet als bluffen ofzo, maar jezelf verkopen blijft lastig.
donderdag 21 juni 2018 om 23:51
Ik wil ook graag meeschrijven omdat ik mezelf herken in de verhalen hier. Ook ik ben een introvert type en soms heb ik daar zoveel moeite mee, zoals vorige week. Ik was een avondje uit, naar een concert, er werd door veel mensen gedanst maar ik sta daar dan als een muurbloem en durf me niet te bewegen. Althans, niet te dansen want ik ben bang dat mensen me raar vinden. En dat terwijl ik gewoon goed kan dansen, thuis dan....
Ik heb moeite met groepen, ben liever één op één met iemand of met een vertrouwd persoon in een groep, dat gaat wel. Dan heb ik nooit het hoogste woord maar kan ik wel meepraten. Als ik naar andere mensen kijk lijken die altijd veel minder onzeker dan ik. Iedereen lijkt maar lekker te doen en te zeggen wat ze willen en ik voel me zo beperkt. Door mezelf dan ook nog, en dat levert vaak een behoorlijk gefrustreerd gevoel op. Herkennen jullie dit? En is er wat aan te doen of moet ik het accepteren? Ik was als kind al verlegen en vond het niet leuk in de belangstelling te staan. Nu ben ik niet meer verlegen maar dat niet spontaan zijn vind ik heel vervelend.
Ik heb moeite met groepen, ben liever één op één met iemand of met een vertrouwd persoon in een groep, dat gaat wel. Dan heb ik nooit het hoogste woord maar kan ik wel meepraten. Als ik naar andere mensen kijk lijken die altijd veel minder onzeker dan ik. Iedereen lijkt maar lekker te doen en te zeggen wat ze willen en ik voel me zo beperkt. Door mezelf dan ook nog, en dat levert vaak een behoorlijk gefrustreerd gevoel op. Herkennen jullie dit? En is er wat aan te doen of moet ik het accepteren? Ik was als kind al verlegen en vond het niet leuk in de belangstelling te staan. Nu ben ik niet meer verlegen maar dat niet spontaan zijn vind ik heel vervelend.
vrijdag 22 juni 2018 om 07:32
Heel herkenbaar Sylphide.
En dat stukje over groepen komt me al helemaal bekend voor..
Ik heb over een paar maanden een babyshower van een vriendin. We hebben een tijdje minder contact gehad maar sinds een tijdje hebben we wat meer contact. Ik ben dus uitgenodigd voor haar babyshower. Ik zit ook in zo'n groepsapp en daar hangt zo'n ongemakkelijke sfeer op de 1 of andere manier.
Er zijn 20 meiden in die groep, waarvan ik er misschien 3 ken. Met 1 daarvan kan ik goed opschieten, op verjaardagen zoeken we elkaar altijd wel op.
Maar de rest.. Vreselijk. Bijna al die meiden kennen elkaar wel (omdat ze dicht bij elkaar wonen) en ik voel gewoon geen klik met ze. Nu is van de week bekend geworden wat ze gaan doen en het klinkt wel leuk maar ik voel me gewoon niet prettig bij die grote (onbekende) groep. Op verjaardagen heb ik ze wel gezien maar dan word ik ook nauwelijks aangekeken.
Ik neig er steeds meer naar om het af te zeggen. Ik heb nog even bedenktijd gelukkig..
Wat zouden jullie doen?
En dat stukje over groepen komt me al helemaal bekend voor..
Ik heb over een paar maanden een babyshower van een vriendin. We hebben een tijdje minder contact gehad maar sinds een tijdje hebben we wat meer contact. Ik ben dus uitgenodigd voor haar babyshower. Ik zit ook in zo'n groepsapp en daar hangt zo'n ongemakkelijke sfeer op de 1 of andere manier.
Er zijn 20 meiden in die groep, waarvan ik er misschien 3 ken. Met 1 daarvan kan ik goed opschieten, op verjaardagen zoeken we elkaar altijd wel op.
Maar de rest.. Vreselijk. Bijna al die meiden kennen elkaar wel (omdat ze dicht bij elkaar wonen) en ik voel gewoon geen klik met ze. Nu is van de week bekend geworden wat ze gaan doen en het klinkt wel leuk maar ik voel me gewoon niet prettig bij die grote (onbekende) groep. Op verjaardagen heb ik ze wel gezien maar dan word ik ook nauwelijks aangekeken.
Ik neig er steeds meer naar om het af te zeggen. Ik heb nog even bedenktijd gelukkig..
Wat zouden jullie doen?
vrijdag 22 juni 2018 om 09:04
Kwebbeltje91 Niet afzeggen hoor, als je babyshowers etc. afzegt, hou je daar zelf alleen maar een naar schuldgevoel aan over en zit je nog niet rustig thuis. Verjaardagen of andere regelmatig terugkerende flauwekul (hoewel ik babyshowers ook flauwekul vind), is een ander verhaal.
Je hoeft helemaal geen klik te hebben met die mensen. Je bent er voor die vriendin. Hou je gewoon lekker rustig en observeer gewoon. Dat geeft toch helemaal niet? Die hysterischere drukke vriendinnen zijn vooral bezig met zichzelf profileren, die zijn helemaal niet bezig met hoeveel jij wel niet zegt of meedoet. Je bent er en daar gaat het om. Zo erg is het ook weer niet om een middagje uit je comfortzone te zijn.
Je hoeft helemaal geen klik te hebben met die mensen. Je bent er voor die vriendin. Hou je gewoon lekker rustig en observeer gewoon. Dat geeft toch helemaal niet? Die hysterischere drukke vriendinnen zijn vooral bezig met zichzelf profileren, die zijn helemaal niet bezig met hoeveel jij wel niet zegt of meedoet. Je bent er en daar gaat het om. Zo erg is het ook weer niet om een middagje uit je comfortzone te zijn.
anoniem_350483 wijzigde dit bericht op 22-06-2018 10:21
0.21% gewijzigd
vrijdag 22 juni 2018 om 09:09
Sylphide75 Wat betreft het dansen, ik ben zelf ook dol op dansen, het enige dat ik kan zeggen is dat mensen helemaal niet bezig zijn met hoe jij danst. Probeer dat echt te onthouden. Ze zijn gewoon lekker aan het uitgaan en lol aan het hebben en met zichzelf bezig.
Probeer gewoon mee te doen. Een ander groot voordeel van dansen voor introverten; je hoeft geen gesprekjes met mensen aan te knopen! Ik moest eens alleen naar een bruiloft van een vriendin van vroeger. Zodra het kon ben ik gaan dansen. Veel makkelijker dan met je glaasje champagne aan de kant staan en bij gesprekken van anderen aan proberen te sluiten.
edit Dit zeg ik omdat je zegt van dansen te houden, als je er niet van houdt moet je het niet doen natuurlijk.
Probeer gewoon mee te doen. Een ander groot voordeel van dansen voor introverten; je hoeft geen gesprekjes met mensen aan te knopen! Ik moest eens alleen naar een bruiloft van een vriendin van vroeger. Zodra het kon ben ik gaan dansen. Veel makkelijker dan met je glaasje champagne aan de kant staan en bij gesprekken van anderen aan proberen te sluiten.
edit Dit zeg ik omdat je zegt van dansen te houden, als je er niet van houdt moet je het niet doen natuurlijk.
vrijdag 22 juni 2018 om 09:44
Ik kreeg vorige week nog een lief berichtje van die vriendin van het vrijgezellenfeest. Dat ze het zo leuk had gevonden dat ik mee was gegaan, ondanks dat ik niet zo van drukkte groepen hou. Ze had het echt enorm gewaardeerd. Fijn om zulke dingen te horen. Ik denk dat jouw vriendin er ook zo over denkt als je toch zou besluiten te gaan, Kwebbeltje 
vrijdag 22 juni 2018 om 16:01
Als je zelf vindt dat je moet gaan kun je toch ook maar een uurtje of anderhalf uur gaan? En dan b.v. zeggen dat je nog weg moet. Nu heb ik nog nooit een babyshower meegemaakt, maar zo doe ik het ook bij verjaardagen waar ik niet op mijn gemak ben.Kwebbeltje91 schreef: ↑22-06-2018 14:54Ja ik ga toch maar wel denk ik, al zie ik er wel erg tegenop. Net nog een berichtje van iemand gelezen die heeft afgezegd. Het valt ook midden in de vakantietijd dus er zullen misschien nog wel meer mensen afzeggen.
zaterdag 23 juni 2018 om 09:00
zaterdag 23 juni 2018 om 12:01
Hoe gaan jullie om met moeilijke/gemene mensen?
Ik heb een collega die nogal wisselvallig is en snel van mening verandert. Zij doet altijd erg haar best om in een goed blaadje te komen bij de baas. Zij en haar naaste collega krijgen vaak spoedklusjes. Volgens haar omdat ze meer zouden kunnen en sneller zijn dan de rest. Ik betwijfel dat, maar goed. De laatste paar maanden worden zij en ik af en toe gevraagd op een andere afdeling te helpen. Beiden een andere taak. Ik doe dat andere werk graag. Haar mening wisselt. Als we op onze eigen afdeling zitten zegt ze dat ze het andere werk saai vind. Zitten we daar, zegt ze koel dat het haar niet uitmaakt. Zo gaat het elke keer. Vorige week kreeg zij een meer afwisselende taak en zei: "Ik moet iets moeilijkers doen." Uit eerder reacties weet ik dat ze mij minder vind. Deze week was de baas er niet (wel een voorman) en ik werd niet gevraagd mijn werk af te maken. Dat mocht zij doen. Terwijl de baas mij een korte cursus heeft laten doen voor die afdeling en haar niet. Dus ik vind dat raar dat zij wel mocht helpen. Ik heb zomaar het idee dat zij gezegd heeft dat ik het niet leuk vind ofzo en mijn werk wil afpakken.
Ik heb een collega die nogal wisselvallig is en snel van mening verandert. Zij doet altijd erg haar best om in een goed blaadje te komen bij de baas. Zij en haar naaste collega krijgen vaak spoedklusjes. Volgens haar omdat ze meer zouden kunnen en sneller zijn dan de rest. Ik betwijfel dat, maar goed. De laatste paar maanden worden zij en ik af en toe gevraagd op een andere afdeling te helpen. Beiden een andere taak. Ik doe dat andere werk graag. Haar mening wisselt. Als we op onze eigen afdeling zitten zegt ze dat ze het andere werk saai vind. Zitten we daar, zegt ze koel dat het haar niet uitmaakt. Zo gaat het elke keer. Vorige week kreeg zij een meer afwisselende taak en zei: "Ik moet iets moeilijkers doen." Uit eerder reacties weet ik dat ze mij minder vind. Deze week was de baas er niet (wel een voorman) en ik werd niet gevraagd mijn werk af te maken. Dat mocht zij doen. Terwijl de baas mij een korte cursus heeft laten doen voor die afdeling en haar niet. Dus ik vind dat raar dat zij wel mocht helpen. Ik heb zomaar het idee dat zij gezegd heeft dat ik het niet leuk vind ofzo en mijn werk wil afpakken.
zaterdag 23 juni 2018 om 15:22
zaterdag 23 juni 2018 om 17:22
Super herkenbaar dit. Ik ben heel mijn leven al introvert en hoorde er daarom op de lagere school al niet echt bij.
Zoals iemand anders hier ook al schreef: Mijn moeder heeft veel moeite met mijn introversie. Als we elkaar zien loopt ze altijd enorm aan me te trekken met small talk. Doodvermoeiend. Helemaal nou ik aan het revalideren ben en ze een vaste middag in de week samen met mijn vader komt om me in huis te helpen. Wordt erg gewaardeerd, maar het gedoe er omheen....Ik denk wel eens dat ik introvert ben geworden door haar constante gekakel. Dat ik al heel vroeg de conclusie heb getrokken: Veel praten is niet goed.
Zoals iemand anders hier ook al schreef: Mijn moeder heeft veel moeite met mijn introversie. Als we elkaar zien loopt ze altijd enorm aan me te trekken met small talk. Doodvermoeiend. Helemaal nou ik aan het revalideren ben en ze een vaste middag in de week samen met mijn vader komt om me in huis te helpen. Wordt erg gewaardeerd, maar het gedoe er omheen....Ik denk wel eens dat ik introvert ben geworden door haar constante gekakel. Dat ik al heel vroeg de conclusie heb getrokken: Veel praten is niet goed.
zaterdag 23 juni 2018 om 17:34
Herkenbaar, Ladybass. Hier wordt introversie ook niet echt gewaardeerd. Als ik even stil ben op een verjaardag krijg ik van mijn moeder gelijk de vraag wat er is... Gelijk alle aandacht op mij gericht, zó vervelend dan.
Ik moet zeggen: ik was altijd wel nog extra stil omdat ik me heel onzeker voelde, dat is nu wel redelijk weg. Maar desondanks ben ik geen kletskous in grote groepen. Voorheen pushte ik mezelf tegenover mijn moeder wel eens om meer te kletsen dan ik wilde. Doe ik tegenwoordig ook niet echt meer... Ik ben ik en dat is prima.
Ik moet zeggen: ik was altijd wel nog extra stil omdat ik me heel onzeker voelde, dat is nu wel redelijk weg. Maar desondanks ben ik geen kletskous in grote groepen. Voorheen pushte ik mezelf tegenover mijn moeder wel eens om meer te kletsen dan ik wilde. Doe ik tegenwoordig ook niet echt meer... Ik ben ik en dat is prima.
zaterdag 23 juni 2018 om 17:40
Wat eng dit. Ik zou het zo geschreven kunnen hebben.snorriemorrie schreef: ↑23-06-2018 17:34Herkenbaar, Ladybass. Hier wordt introversie ook niet echt gewaardeerd. Als ik even stil ben op een verjaardag krijg ik van mijn moeder gelijk de vraag wat er is... Gelijk alle aandacht op mij gericht, zó vervelend dan.
Ik moet zeggen: ik was altijd wel nog extra stil omdat ik me heel onzeker voelde, dat is nu wel redelijk weg. Maar desondanks ben ik geen kletskous in grote groepen. Voorheen pushte ik mezelf tegenover mijn moeder wel eens om meer te kletsen dan ik wilde. Doe ik tegenwoordig ook niet echt meer... Ik ben ik en dat is prima.
Mijn moeder stuurde me vroeger ook naar tig cursussen en 'tiener'avonden om me meer onder de mensen te laten komen. Vreselijk vond ik het altijd. Bleef veel liever thuis op mijn kamer. Mijn vader was gelukkig anders hierin, hij wist hoe ik was en zei: Dat komt vanzelf wel goed met haar, ze is gewoon introvert.
Ik denk dat ik weet waarom mijn moeder me zo pushte. Ze heeft vroeger geen fijne jeugd gehad en had nauwelijks vriendinnen, ze is/was denk ik bang dat ik ook zo zou eindigen.
zaterdag 23 juni 2018 om 18:24
Helemaal eens, bij zulke mensen blijf ik ook altijd ver uit de buurt. Vaak zeer onbetrouwbaar, dus hoe minder ze van je weten hoe beter.shewolf schreef: ↑23-06-2018 15:22Hondenmens, bij mij is de baas zelf zo n wispelturige waarvan ik soms niet weet wat er precies in haar omgaat.
Mijn tip: afstand nemen van die collega en je op je eigen werk focussen. Dan ziet jouw baas jouw inzet ook
Dit soort mensen moet je beetje voor oppassen heb ik gemerkt..
zaterdag 23 juni 2018 om 18:26
Kwebbeltje91 schreef: ↑23-06-2018 17:40Wat eng dit. Ik zou het zo geschreven kunnen hebben.
Mijn moeder stuurde me vroeger ook naar tig cursussen en 'tiener'avonden om me meer onder de mensen te laten komen. Vreselijk vond ik het altijd. Bleef veel liever thuis op mijn kamer. Mijn vader was gelukkig anders hierin, hij wist hoe ik was en zei: Dat komt vanzelf wel goed met haar, ze is gewoon introvert.
Ik denk dat ik weet waarom mijn moeder me zo pushte. Ze heeft vroeger geen fijne jeugd gehad en had nauwelijks vriendinnen, ze is/was denk ik bang dat ik ook zo zou eindigen.
Ik denk dat bij pusherig gedrag van de ouders er altijd wel iets achter zit inderdaad. Iets wat je zelf tekort bent gekomen en wat je dan wilt compenseren bij je kind.
zaterdag 23 juni 2018 om 19:38
Ja, mee eens. Ik heb een tijdje samen gewerkt met een collega waarvan ik ze niet precies kon peilen. Nu nog steeds eigenlijk niet maar ze zit overspannen thuis dus ik zal ze een hele tijd niet zien.Unknown1985 schreef: ↑23-06-2018 18:24Helemaal eens, bij zulke mensen blijf ik ook altijd ver uit de buurt. Vaak zeer onbetrouwbaar, dus hoe minder ze van je weten hoe beter.
Maar vanaf het moment dat ik haar zag, kreeg ik een vaag gevoel bij haar. Ze groette me nauwelijks en keek me niet aan.
Nadat ik een paar keer met haar moest samenwerken ging het wel beter en hadden we wat gesprekken, maar toch blijf ik bij haar op mijn hoede. Inmiddels ken ik ze iets beter en weet ik dat het niet goed met haar gaat op het moment.
zaterdag 23 juni 2018 om 20:56
Dat heb ik inderdaad ook en dat veranderd dan ook niet meer.
Hoorde vorige week een collega tegen een ander zeggen dat ik waarschijnlijk wel heel weinig zou praten en die was toen compleet verbaasd dat het niet het geval is. Maar het klopt dat ik bij die collega inderdaad niks te melden heb, en dat zal ook niet meer veranderen
Hoorde vorige week een collega tegen een ander zeggen dat ik waarschijnlijk wel heel weinig zou praten en die was toen compleet verbaasd dat het niet het geval is. Maar het klopt dat ik bij die collega inderdaad niks te melden heb, en dat zal ook niet meer veranderen
