Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zaterdag 23 juni 2018 om 22:39
Hoi, ik heb zelf mijn moeder vorig jaar verloren, ook erg uit het niets, we hebben het niet zien aankomen jammer genoeg.Engelsdropspikkels schreef: ↑12-02-2018 22:52Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Ze overleed aan een alvleesklier ontsteking, iets wat heel zelfden gebeurt.
Ik zit nu ongeveer in minn laaste twee stadia van verwerking, en het gaat moeilijk. Ik had altijd een geweldige band met mijn moeder, en nu zij er niet meer is, is dit een erg groot verlies voor mij. Ik ben 21, en sta nu zo er op eens er alleen voor in de grote wereld. Terwijl mijn moeder bezig was om mij er op voor te bereiden.
Ik ga er vaak er op uit, met mijn buurman, daar heb ik veel steun aan.
En eet nu dus ook erg vaak per week bij familie en vrienden. Het doet mij erg goed, misschien ook iets voor jou?
En anders misschien met vreemden praten, misschien helpt dat ook wel voor jou?
Groetjes,
Regenwolkje
maandag 25 juni 2018 om 09:27
maandag 25 juni 2018 om 09:34
Ja vreemd is dat hé. Terwijl het toch zoiets universeels is een ik orde keer als ik door topic lees denk er zijn vast veel meer mensen die maar niets zeggen omdat het ongemakkelijk voelt. Ik doe het zelf ook niet snel. Irl past ik er sporadisch over terwijl ik iedere dag wel een keer aan de kinderen denk. En nu de richting de zomer gaan het toch best wel weer een issue is.
maandag 25 juni 2018 om 09:36
maandag 25 juni 2018 om 10:53
Dat is het denk ik ook, Lady_Day. Als je mij van een afstandje (of dichterbij) bekijkt zie of merk je ook niks aan me, terwijl er geen dag voorbij gaat dat ik niet aan mijn broer denk. Ik merk wel dat het nu, 11 maanden later, ook wel echt anders is dan in het begin. Toen was het er continu, waar ik ook was en wat ik ook deed, en was ik zelf ook heel erg bezig met de mensen om me heen als ik bijv. in een koffietentje zat. Zíj hebben hun familie nog wel compleet (ondanks dat ik dat natuurlijk ook niet wist), zij kunnen er wel van genieten, hun leven is nog wel onbezorgd - maar ook wat dat betreft had ik natuurlijk geen idee. De jaloezie die ik toen had en dat vergelijken, heb/doe ik nu veel minder, ook omdat ik weet dat iedereen zijn eigen strubbelingen en verdriet heeft; als dat geen verlies is, zijn het misschien wel zorgen om iemand die er nog wel is maar chronisch ziek, ruzies binnen de familie, eenzaamheid op een andere manier, etc. Dat helpt wel relativeren, en maakt het me makkelijker meer van het moment te genieten.
We zijn niet alleen, hoe verdrietig dat aan de andere kant ook is, want je gunt niemand deze emoties.
We zijn niet alleen, hoe verdrietig dat aan de andere kant ook is, want je gunt niemand deze emoties.
maandag 25 juni 2018 om 11:42
Ik begin na 5 maanden nu eindelijk wel een beetje verandering te voelen. Er gaat geen dag, geen uur, voorbij dat ik niet aan mijn vader denk, maar in het begin was dat het enige waar aan ik kon denken. Het voelt voor mij nu meer alsof het gemis een beetje bij me gaat horen. Dat ik niet meer elke ochtend die schok beleef dat mijn vader dood is.
Ik schaam me dat ik dit zeg, maar ik ervaar nog wel die 'jaloezie' dat een ander wel een leuk leven heeft (en ik weet ook wel dat iedereen zo zijn dingen heeft). En die schaamte komt omdat ik nog heel veel wél heb maar daar niet echt (als in onbezorgd) van kan genieten. Ik ben altijd blij als de dag weer voorbij is.
Ik schaam me dat ik dit zeg, maar ik ervaar nog wel die 'jaloezie' dat een ander wel een leuk leven heeft (en ik weet ook wel dat iedereen zo zijn dingen heeft). En die schaamte komt omdat ik nog heel veel wél heb maar daar niet echt (als in onbezorgd) van kan genieten. Ik ben altijd blij als de dag weer voorbij is.
maandag 25 juni 2018 om 12:05
Dat is ook het stomme van dingen vanaf de buitenkant ziet. Als ik ga lunchen met mijn paps lijkt het ook alsof er niets aan de hand is, alsof vader en dochter lekker een dagje uit zijn.
Als je dan zelf je vader verloren hebt (wat misschien nog wel je ''favoriete'' ouder was) zie je dus niet dat we nog geen twee maanden geleden ons mam verloren zijn.
Wat ik wel heel bijzonder van dit topic vind is dat we eigenlijk niks van elkaar weten (naam, woonplaats, werk) maar toch als een van de weinige van elkaar weten hoe het echt gaat, en dus alles van elkaar weten.
Als je dan zelf je vader verloren hebt (wat misschien nog wel je ''favoriete'' ouder was) zie je dus niet dat we nog geen twee maanden geleden ons mam verloren zijn.
Wat ik wel heel bijzonder van dit topic vind is dat we eigenlijk niks van elkaar weten (naam, woonplaats, werk) maar toch als een van de weinige van elkaar weten hoe het echt gaat, en dus alles van elkaar weten.
maandag 25 juni 2018 om 12:58
Het is sowieso heel erg van deze tijd om niet meer “echt” contact te maken. En laten we het vooral leuk en gezellig houden.
Die jaloezie heb ik niet, maar mijn schoonfamilie wilde onlangs met het hele gezin op de foto en dan denk ik wel ja gatver, denk je dat ik daar nu zin in heb cq geconfronteerd mee wil worden?
Prima..je doet het..leuke foto ook maar van dat soort dingen val ik echt van mijn stoel.
Die jaloezie heb ik niet, maar mijn schoonfamilie wilde onlangs met het hele gezin op de foto en dan denk ik wel ja gatver, denk je dat ik daar nu zin in heb cq geconfronteerd mee wil worden?
Prima..je doet het..leuke foto ook maar van dat soort dingen val ik echt van mijn stoel.
anoniem_365359 wijzigde dit bericht op 25-06-2018 13:00
0.85% gewijzigd
maandag 25 juni 2018 om 13:00
[quote=Lady_Day post_id=28678109 time=1529919760 user_id=352070]
Ik begin na 5 maanden nu eindelijk wel een beetje verandering te voelen. Er gaat geen dag, geen uur, voorbij dat ik niet aan mijn vader denk, maar in het begin was dat het enige waar aan ik kon denken. Het voelt voor mij nu meer alsof het gemis een beetje bij me gaat horen. Dat ik niet meer elke ochtend die schok beleef dat mijn vader dood is.
Wat ontzettend fijn! Een wat rustiger vaarwater geeft ruimte.
Ik begin na 5 maanden nu eindelijk wel een beetje verandering te voelen. Er gaat geen dag, geen uur, voorbij dat ik niet aan mijn vader denk, maar in het begin was dat het enige waar aan ik kon denken. Het voelt voor mij nu meer alsof het gemis een beetje bij me gaat horen. Dat ik niet meer elke ochtend die schok beleef dat mijn vader dood is.
Wat ontzettend fijn! Een wat rustiger vaarwater geeft ruimte.
maandag 25 juni 2018 om 13:07
Ja, ik had echt een mega hiccup, maar toen die voorbij was merkte ik wel iets meer van berusting. Is nu een week of 2 zo. Ik verwacht niet dat die 'paniek' nu voorbij is, maar het geeft me wel hoop dat ik me niet elke dag zo ontzettend $%#@! hoef te voelen.
Dat van die foto... oef, dat snap ik heel goed. Blegh.
Dat van die foto... oef, dat snap ik heel goed. Blegh.
maandag 25 juni 2018 om 13:28
Schaam je echt absoluut niet hoor, die jaloezie is zo herkenbaar en begrijpelijk, en eigenlijk ook ontzettend logisch. Heeft bij mij ook een hele tijd geduurd voordat dat minder werd. In het begin kon ik, naast alle andere redenen om te janken, ook zo hard huilen om het feit dat mijn gelukzalige leven voorgoed voorbij was (en dat vond ik dan weer erg egoïstisch van mezelf). Was toen ook echt kwaad op alles wat andere mensen allemaal hadden, terwijl ik zelf inderdaad ook nog genoeg wél had, maar dat zag ik niet meer. En nu ben ik nog steeds vaak zat jaloers als iemand ‘met de hele familie’ op vakantie gaat, of iets leuks gaat doet met broer of zus, maar is dat gevoel minder scherp. Ik kan nu ook weer beter zien wat ik wél heb, en beter accepteren dat het gemis en het verdriet nou eenmaal bij mij hoort, door de liefde voor mijn broer.Lady_Day schreef: ↑25-06-2018 11:42Ik begin na 5 maanden nu eindelijk wel een beetje verandering te voelen. Er gaat geen dag, geen uur, voorbij dat ik niet aan mijn vader denk, maar in het begin was dat het enige waar aan ik kon denken. Het voelt voor mij nu meer alsof het gemis een beetje bij me gaat horen. Dat ik niet meer elke ochtend die schok beleef dat mijn vader dood is.
Ik schaam me dat ik dit zeg, maar ik ervaar nog wel die 'jaloezie' dat een ander wel een leuk leven heeft (en ik weet ook wel dat iedereen zo zijn dingen heeft). En die schaamte komt omdat ik nog heel veel wél heb maar daar niet echt (als in onbezorgd) van kan genieten. Ik ben altijd blij als de dag weer voorbij is.
Ik durf nog niet te zeggen dat ik weer gelukkig ben, maar heb wel echt weer fijne momenten, en ik ben best blij om te merken dat dat wel weer kán, naast het gemis. Het kost alleen veel tijd, en gaat echt met voorzichtig opstaan en weer keihard neerdonderen, en dat steeds opnieuw..
Knuffel voor jullie allemaal
maandag 25 juni 2018 om 13:46
Vond 't in het begin heel raar als ik dan naar het ziekenhuis moest (zelf ook kanker dus zelfde omgeving/artsen) dat ik dan mensen in de wachtruimte zag die nog samen met m'n vader in de chemokamer hadden gezeten en die er nog wél waren. Waarom zij wel? Nu is dat ook weg hoor, waarschijnlijk zijn de meesten inmiddels ook wel dood trouwens. Van eentje weet ik het, die is een paar weken terug overleden.
maandag 25 juni 2018 om 14:01
Bulletje, toen mijn vader in het ziekenhuis lag raakte ik ook in contact met 3 van zijn 'buren' want ja, ik was er bijna altijd en maakte verder niet zoveel mee om het met mijn vader over te hebben (die bovendien ernstig ziek was). Alle 3 zijn inmiddels overleden.
Ik blijf dat wel een gek idee vinden hoor. Voordat mijn vader ziek werd was ik helemaal niet omringd door de dood en dacht er verder niet al teveel over na. Kanker was ook iets dat anderen trof, niet mijn familie en vriendenkring (hoe naief). En binnen 6 maanden heb ik 6 mensen dood zien gaan (nou ja, niet letterlijk dan) aan kanker.
Shift, ik ben zeker niet gelukkig. Om eerlijk te zijn zou ik het niet erg vinden om morgen niet meer wakker te worden. Wel sneu voor mijn kat, zij kijkt altijd zo uit naar haar ontbijt. Maar die hele donkere gevoelens van paniek en wanhoop die lijken voorbij te gaan. En het ongeloof. Dat mijn hart zegt dat het niet waar is, maar mijn hoofd zegt van wel. Dat vond ik echt vreselijk moeilijk. Ik heb het nog wel, maar in mindere mate dus het ontspoort me niet zo. Ik heb echt ochtenden gehad dat ik wakker werd en me opeens realiseerde dat mijn vader dood was en me net zo erg voelde als het moment waarop we zijn doodsvonnis ('het is kwaadaardig') kregen.
Ik blijf dat wel een gek idee vinden hoor. Voordat mijn vader ziek werd was ik helemaal niet omringd door de dood en dacht er verder niet al teveel over na. Kanker was ook iets dat anderen trof, niet mijn familie en vriendenkring (hoe naief). En binnen 6 maanden heb ik 6 mensen dood zien gaan (nou ja, niet letterlijk dan) aan kanker.
Shift, ik ben zeker niet gelukkig. Om eerlijk te zijn zou ik het niet erg vinden om morgen niet meer wakker te worden. Wel sneu voor mijn kat, zij kijkt altijd zo uit naar haar ontbijt. Maar die hele donkere gevoelens van paniek en wanhoop die lijken voorbij te gaan. En het ongeloof. Dat mijn hart zegt dat het niet waar is, maar mijn hoofd zegt van wel. Dat vond ik echt vreselijk moeilijk. Ik heb het nog wel, maar in mindere mate dus het ontspoort me niet zo. Ik heb echt ochtenden gehad dat ik wakker werd en me opeens realiseerde dat mijn vader dood was en me net zo erg voelde als het moment waarop we zijn doodsvonnis ('het is kwaadaardig') kregen.
maandag 25 juni 2018 om 18:36
Jaloers ben ik echt niet snel. Maar wij hadden al jaren het plan om een camper te kopen en een jaar heel Europa rond te reizen, wanneer we met pensioen waren. Dat zou eerst op 57 jarige leeftijd zijn en later werd dat 67 jaar.
Na dat jaar reizen zouden we een kleine bungalo kopen in de buurt van de Friese meren.
Ik kan nu maar moeilijk oudere stellen zien die hun camper aan het inpakken zijn.
En mijn dochter heeft hetzelfde. Laatst reden we langs een mooie camper, en ik zei “ kijk die is mooi” !
Dochter reageerde met “ daar kan ik nu even niet naar kijken”.
Na dat jaar reizen zouden we een kleine bungalo kopen in de buurt van de Friese meren.
Ik kan nu maar moeilijk oudere stellen zien die hun camper aan het inpakken zijn.
En mijn dochter heeft hetzelfde. Laatst reden we langs een mooie camper, en ik zei “ kijk die is mooi” !
Dochter reageerde met “ daar kan ik nu even niet naar kijken”.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
maandag 25 juni 2018 om 19:35
Redelijk mee eens, maar mensen die wel oprecht contact zoeken (en soms wat verder doorvragen dan *hoe gaat het?*) zijn zo fijn. Dat probeer ik nu zelf ook wat vaker, wat meer openstaan voor gevoelens/emoties van anderen.
Lady, ik kan inmiddels zeggen dat ik weer een fijn en gelukkig leven heb. Maar mijn batterij is wel nog lek, ik kan slecht tegen gedoe en heb meer tijd nodig om te herstellen na een feestje/nacht minder slapen. Ik zoek de momenten waarop ik aan mijn moeder denk wat bewuster op, het spelen van bepaalde muziek, haar foto etc. Er zijn verscheidene momenten dat ik plotseling aan haar denk, maar ik weet nu beter die te handelen. Als het op werk gebeurd ga ik even een rondje lopen/kop koffie halen bijvoorbeeld. Is het thuis dan laat ik het wat meer komen. Anders gezegd, ik heb het idee dat ik weer wat meer controle heb over mijn leven.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
maandag 25 juni 2018 om 21:29
Veel geschreven de afgelopen dagen, dat verdriet niet zichtbaar Is, past wel meer in deze tijd alles moet leuk en gezellig zijn en vooral genieten.. in de tijd van onze grootouders en op het Griekse eiland waar ik onlangs was, zijn mensen in rouw in het zwart gekleed 1 vrouw in een winkel al 10 jaar sinds haar zoon was overleden. Nu wordt het bij ons weggemoffeld..
maandag 25 juni 2018 om 21:41
Regenwolkje wat erg je moeder zo jong te verliezen. Veel heftige situaties hier verlies van een partner verlies van 2 kinderen.. merk nu mijn ouders er niet meer zijn en ik dus eerste generatie ben. Ik (nog) bezorgder ben voor mijn kinderen..
En onze familie is zo klein geworden..
En als je mij ziet, zou mijn vader zeggen dat mijn ogen hun twinkeling missen. Hij kon aan mijn ogen zien hoe het met mij ging.. Dat hoor ik ook van mijn kinderen.
De mooie momenten missen nu glans. En moet er niet aan denken met schoonfamilie op de foto te gaan.. brrr.
En onze familie is zo klein geworden..
En als je mij ziet, zou mijn vader zeggen dat mijn ogen hun twinkeling missen. Hij kon aan mijn ogen zien hoe het met mij ging.. Dat hoor ik ook van mijn kinderen.
De mooie momenten missen nu glans. En moet er niet aan denken met schoonfamilie op de foto te gaan.. brrr.
maandag 25 juni 2018 om 23:19
Het leven kan soms zo oneerlijk zijn. Il heb de afgelopen jaren vrij vaak langer gereisd. Mijn collega van bijna 60 keek altijd jaloers toe en vertelde dan over de reizen die hij met zijn partner zou gaan maken als hij eenmaal met pensioen zou zijn. Na vijf jaar was hij bijna aan zijn pensioen toe, hij is toen overleden aan een hersenbloeding.marcellav schreef: ↑25-06-2018 18:36Jaloers ben ik echt niet snel. Maar wij hadden al jaren het plan om een camper te kopen en een jaar heel Europa rond te reizen, wanneer we met pensioen waren. Dat zou eerst op 57 jarige leeftijd zijn en later werd dat 67 jaar.
Na dat jaar reizen zouden we een kleine bungalo kopen in de buurt van de Friese meren.
Ik kan nu maar moeilijk oudere stellen zien die hun camper aan het inpakken zijn.
En mijn dochter heeft hetzelfde. Laatst reden we langs een mooie camper, en ik zei “ kijk die is mooi” !
Dochter reageerde met “ daar kan ik nu even niet naar kijken”.
Het leven is gewoon te kort en in veel gevallen oneerlijk wat dit soort dingen betreft.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 25 juni 2018 om 23:20
Hoe is het nu met jou dan Bulletje, qua kanker?redbulletje schreef: ↑25-06-2018 13:46Vond 't in het begin heel raar als ik dan naar het ziekenhuis moest (zelf ook kanker dus zelfde omgeving/artsen) dat ik dan mensen in de wachtruimte zag die nog samen met m'n vader in de chemokamer hadden gezeten en die er nog wél waren. Waarom zij wel? Nu is dat ook weg hoor, waarschijnlijk zijn de meesten inmiddels ook wel dood trouwens. Van eentje weet ik het, die is een paar weken terug overleden.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 26 juni 2018 om 01:00
Mijn vader overleed aan leukemie toen ik 22 jaar was.
Mijn moederoverleed toen ik 28 jaar was aan borstkanker.
Maar mijn liefde van mijn leven kreeg een hartstilstand 33 jaar en 3 kleine kinderen.
Hij was pas 39 jaar en dronk amper en rookte niet, ging elke week sporten.
Ik voelde me veilig en geborgen bij hem, zijn liefde voor mij en de kinderen was zo mooi om te voelen .
Soms kan ik niet meer, overdag gaat het goed, maar als het donker word stort ik in.
Waarom ? Omdat ik je zo mis.
Je lach, je warmte en je zorgzaamheid voor een ieder, dat mis ik zo.
Soms voel ik me eenzaam terwijl iedereen om me heen liefdevol is.
Het voelt ondankbaar dat ik de warmte van andere niet voel / accepteer maar er is een gat in mijn hart geslagen.
Ik moet niet klagen maar mag genieten van de momenten van ons leven.
Soms voel ik me zo'n muts.....
Mijn moederoverleed toen ik 28 jaar was aan borstkanker.
Maar mijn liefde van mijn leven kreeg een hartstilstand 33 jaar en 3 kleine kinderen.
Hij was pas 39 jaar en dronk amper en rookte niet, ging elke week sporten.
Ik voelde me veilig en geborgen bij hem, zijn liefde voor mij en de kinderen was zo mooi om te voelen .
Soms kan ik niet meer, overdag gaat het goed, maar als het donker word stort ik in.
Waarom ? Omdat ik je zo mis.
Je lach, je warmte en je zorgzaamheid voor een ieder, dat mis ik zo.
Soms voel ik me eenzaam terwijl iedereen om me heen liefdevol is.
Het voelt ondankbaar dat ik de warmte van andere niet voel / accepteer maar er is een gat in mijn hart geslagen.
Ik moet niet klagen maar mag genieten van de momenten van ons leven.
Soms voel ik me zo'n muts.....
dinsdag 26 juni 2018 om 04:46
Wat vreselijk moeilijk, flexibel. Ongelofelijk dat je dit allemaal al mee hebt moeten maken. Ik wens je veel kracht en warmte toe, vooral in de nacht. Voor jullie allemaal hier!
Ik lees nog volop mee. Neweve en Lady, veel herkenning in jullie verhalen. Ik voel mij vaak ook zo, na bijna 5 maanden. Ik ben weer wat gelukkiger en (meestal) blij, mijn energie is terug, maar nog steeds op momenten heel erg verdrietig. Al heb ik daar nu ook meer controle over. Ik zoek dan meestal de eenzaamheid op. Laat het over mij heen komen. Het gemis, de pijn. En nog steeds een beetje ongeloof.
Met een paar mensen dicht bij mij, kan ik er wat over praten. De rest van wereld is al totaal vergeten dat ik recent mijn moeder ben verloren. En dat is ook goed. Het leven gaat door en iedereen heeft helaas met dit soort dingen te dealen. Het onzichtbare verdriet. Als rouwenden moeten we zelf ook ooit de draad weer oppakken, als we er aan toe zijn. En dat is voor iedereen anders.
Ik las vandaag ergens in een interview over een nieuw rouwboekje de volgende uitspraak: Rouw maar lang en goed. Met andere woorden, neem de ruimte om uitgebreid te rouwen. Verdriet mag er zijn, stop het niet weg. Omarm het bijna. Ik vond het wel een mooie. Terugkijkend heb ik, bijna op natuurlijke wijze, die tijd en rust genomen. Bijna als een gewond dier. Heel erg teruggetrokken. Dat heeft mij wel verder geholpen. Al is 5 maanden nog steeds erg kort, ik voel wel dat ik al een belangrijk stuk heb verwerkt. Maar die leegte en het gemis blijven...
Ik lees nog volop mee. Neweve en Lady, veel herkenning in jullie verhalen. Ik voel mij vaak ook zo, na bijna 5 maanden. Ik ben weer wat gelukkiger en (meestal) blij, mijn energie is terug, maar nog steeds op momenten heel erg verdrietig. Al heb ik daar nu ook meer controle over. Ik zoek dan meestal de eenzaamheid op. Laat het over mij heen komen. Het gemis, de pijn. En nog steeds een beetje ongeloof.
Met een paar mensen dicht bij mij, kan ik er wat over praten. De rest van wereld is al totaal vergeten dat ik recent mijn moeder ben verloren. En dat is ook goed. Het leven gaat door en iedereen heeft helaas met dit soort dingen te dealen. Het onzichtbare verdriet. Als rouwenden moeten we zelf ook ooit de draad weer oppakken, als we er aan toe zijn. En dat is voor iedereen anders.
Ik las vandaag ergens in een interview over een nieuw rouwboekje de volgende uitspraak: Rouw maar lang en goed. Met andere woorden, neem de ruimte om uitgebreid te rouwen. Verdriet mag er zijn, stop het niet weg. Omarm het bijna. Ik vond het wel een mooie. Terugkijkend heb ik, bijna op natuurlijke wijze, die tijd en rust genomen. Bijna als een gewond dier. Heel erg teruggetrokken. Dat heeft mij wel verder geholpen. Al is 5 maanden nog steeds erg kort, ik voel wel dat ik al een belangrijk stuk heb verwerkt. Maar die leegte en het gemis blijven...
teunteun wijzigde dit bericht op 26-06-2018 05:22
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.14% gewijzigd
