Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zaterdag 7 juli 2018 om 23:51
Moeilijk, dat verschil tussen het beleven van verdriet.
Het maakt al snel een wedstrijdje, wie het het ergste heeft. En dat hoeft niet, ieder doet het op zijn eigen manier.
Zo hoorde ik vaak: oh maar jij bent nog zo jong, dat is wel heel erg. (Ik 31 moeder 64) Terwijl ik bij anderen, van ver boven die leeftijd hetzelfde verdriet zie.
Misschien anders, of minder intens of boos. Want i’ was wel erg boos, dat ze zo maar in eens weg was.
Ik worstel ook erg met het geloven. Ik heb eens een droom gehad, over mijn hondje. Dat was mijn maatje, hij was mijn alles gedurende mijn niet fijne jeugd/ puberteit. Toen hij overleed heb ik zo een fijne droom gehad, dat hij aan het spelen was met onze nieuwe pup. Ik zag het als een soort van teken, dat hij het leuk vond ofzo.
Nu denk ik vooral dat ik dat zelf wilde geloven. En dat er niks is. Behalve rust.
En is dat zo erg, je merkt er niks van. Ik zou overlijden van mijzelf ook vooral erg vinden voor mijn familie. Ben er niet bang voor, maar zou zo hopen dat ik Mn mams weer zou zien.
Mijn dochter heeft vandaag haar zwemdiploma gehaald, en op zulke momenten ervaar ik het gemis enorm. Ik stond bijna te huilen aan de kant van het zwembad.
Goed, ik ga nog eens een poging doen om te slapen. Er werd hier net vuurwerk afgestoken, dus hond was flink aan t blaffen.
Lady, ik ben nog wel nieuwsgierig, wat voor teken verwacht je dan/ hoop je op?
(Als je t al verteld hebt heb ik dat gemist, sorry dan)
Het maakt al snel een wedstrijdje, wie het het ergste heeft. En dat hoeft niet, ieder doet het op zijn eigen manier.
Zo hoorde ik vaak: oh maar jij bent nog zo jong, dat is wel heel erg. (Ik 31 moeder 64) Terwijl ik bij anderen, van ver boven die leeftijd hetzelfde verdriet zie.
Misschien anders, of minder intens of boos. Want i’ was wel erg boos, dat ze zo maar in eens weg was.
Ik worstel ook erg met het geloven. Ik heb eens een droom gehad, over mijn hondje. Dat was mijn maatje, hij was mijn alles gedurende mijn niet fijne jeugd/ puberteit. Toen hij overleed heb ik zo een fijne droom gehad, dat hij aan het spelen was met onze nieuwe pup. Ik zag het als een soort van teken, dat hij het leuk vond ofzo.
Nu denk ik vooral dat ik dat zelf wilde geloven. En dat er niks is. Behalve rust.
En is dat zo erg, je merkt er niks van. Ik zou overlijden van mijzelf ook vooral erg vinden voor mijn familie. Ben er niet bang voor, maar zou zo hopen dat ik Mn mams weer zou zien.
Mijn dochter heeft vandaag haar zwemdiploma gehaald, en op zulke momenten ervaar ik het gemis enorm. Ik stond bijna te huilen aan de kant van het zwembad.
Goed, ik ga nog eens een poging doen om te slapen. Er werd hier net vuurwerk afgestoken, dus hond was flink aan t blaffen.
Lady, ik ben nog wel nieuwsgierig, wat voor teken verwacht je dan/ hoop je op?
(Als je t al verteld hebt heb ik dat gemist, sorry dan)
zondag 8 juli 2018 om 00:03
Een teken is natuurlijk ook maar wat je gelooft. Bij mijn moeder knipperde een lamp vaak. De een ziet daar een knipperende lamp in, de ander een teken. Het knipperen hield dan op als ik zei dat ik blij was dat ze er was, maar dat we hadden afgesproken dat ze neefje zou beschermen.
Het werd wat raarder toen ik ook op andere momenten een knipperende lamp had, 10 seconden knipperen, dan niets en dan weer. Ongeveer 1 minuut. Daarna deed de lamp het dan weer.
De lamp thuis heb ik nooit vervangen, die doet het nog prima en heeft, helaas, al 4 jaar niet meer geknipperd. De eerste 4 jaar wel.
Technische mensen zullen vast een andere verklaring hebben voor die lamp. Ik geloof dat het een teken was.
Het werd wat raarder toen ik ook op andere momenten een knipperende lamp had, 10 seconden knipperen, dan niets en dan weer. Ongeveer 1 minuut. Daarna deed de lamp het dan weer.
De lamp thuis heb ik nooit vervangen, die doet het nog prima en heeft, helaas, al 4 jaar niet meer geknipperd. De eerste 4 jaar wel.
Technische mensen zullen vast een andere verklaring hebben voor die lamp. Ik geloof dat het een teken was.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 8 juli 2018 om 00:11
Hoi allemaal!
Ik lees af en toe wat bij maar had ook dagen dat ik er geen behoefte aan had, even geen dood, rouw en verdriet.
Ik wel regelmatig aan jullie gedacht hoor, wetende dat we allemaal leven met een huilend hart.
Ik heb betere dagen en rotdagen soms sta ik versteld dat ik iets leuk vond zelfs.
Maar dan bam is de pijn er weer zo intens God war mis ik mama.....
Nog 4 dagen en dan heb ik haar al een half jaar niet gezien of gesproken! Echt onvoorstelbaar zo raar. Ontheemd blijf ik me voelen in de wereld zonder moeder.
Ontzettende dikke knuffels voor jullie
Ik lees af en toe wat bij maar had ook dagen dat ik er geen behoefte aan had, even geen dood, rouw en verdriet.
Ik wel regelmatig aan jullie gedacht hoor, wetende dat we allemaal leven met een huilend hart.
Ik heb betere dagen en rotdagen soms sta ik versteld dat ik iets leuk vond zelfs.
Maar dan bam is de pijn er weer zo intens God war mis ik mama.....
Nog 4 dagen en dan heb ik haar al een half jaar niet gezien of gesproken! Echt onvoorstelbaar zo raar. Ontheemd blijf ik me voelen in de wereld zonder moeder.
Ontzettende dikke knuffels voor jullie
verdorie heb mijn beide ouders niet meer.. laat staan een grootouder..
zondag 8 juli 2018 om 09:16
Hagelslag, klopt, het is ook geen wedstrijd en iedereen beleeft het op zijn eigen manier. Toen mijn opa kwam te overlijden pakte ik na zijn crematie het leven gewoon weer op. Ik miste hem wel, en ik vond het heel erg dat hij er niet meer was maar het ontwrichtte mij totaal niet. Terwijl ik ook met hem een heel goede band had.
Tekenen, sja... ik weet niet precies wat ik verwacht maar wel iets waarvan ik zeker weet dat het mijn vader is. We hadden afgesproken dat hij een bepaalde lamp in mijn huis aan zou doen. Een lamp die ik nooit gebruik. Ik heb hem onlangs nog getest en hij doet het gewoon. Hij is alleen nog nooit aangegaan.
Of je hoort wel eens dat iemand een overledene in een droom ziet en dat de overledene dan iets vertelt wat de dromer niet wist en wat toch waar blijkt te zijn. Of wat Lambchop schrijft over die lamp. Zoiets hoor je toch wel vaker.
En misschien ben ik zo gefixeerd op die lamp dat ik andere tekenen gewoon niet zie. Maar ik zie dus echt niets wat een teken zou kunnen zijn. Mijn vader was dol op roodborstjes... nou, stuur er maar 1 mijn tuin in.
Ik droom ook nooit over hem. Nooit! Ik vind dat zo gek want ik droom heel veel over dingen die me overdag bezig houden. De laatste weken droom ik steeds over huizen en verhuizen of over mijn werk. Maar mijn vader komt niet voorbij hoor.
Spikkels! Wat fijn om weer wat van je te lezen. Ik vind het wel mooi dat je schrijft dat je toch ook betere dagen hebt. Je vond zelfs iets leuk! Een aantal maanden geleden kon je je dat nog niet voorstellen. En dat 'BAM' moment... ja, dat heb ik ook hoor. Dan val je toch weer even in het ravijn.
Christiana, oh... zo iemand zou ik wel kunnen slaan denk ik. Wat bijzonder om op je 47e nog een opa te hebben.
Ik ben dit weekend bij mijn vriend. Het is heerlijk rustig hier en ik heb goed geslapen, maar er sluimert iets. Ik weet niet wat het is. Hopelijk gewoon mijn paranoia en oververmoeidheid.
Tekenen, sja... ik weet niet precies wat ik verwacht maar wel iets waarvan ik zeker weet dat het mijn vader is. We hadden afgesproken dat hij een bepaalde lamp in mijn huis aan zou doen. Een lamp die ik nooit gebruik. Ik heb hem onlangs nog getest en hij doet het gewoon. Hij is alleen nog nooit aangegaan.
Of je hoort wel eens dat iemand een overledene in een droom ziet en dat de overledene dan iets vertelt wat de dromer niet wist en wat toch waar blijkt te zijn. Of wat Lambchop schrijft over die lamp. Zoiets hoor je toch wel vaker.
En misschien ben ik zo gefixeerd op die lamp dat ik andere tekenen gewoon niet zie. Maar ik zie dus echt niets wat een teken zou kunnen zijn. Mijn vader was dol op roodborstjes... nou, stuur er maar 1 mijn tuin in.
Ik droom ook nooit over hem. Nooit! Ik vind dat zo gek want ik droom heel veel over dingen die me overdag bezig houden. De laatste weken droom ik steeds over huizen en verhuizen of over mijn werk. Maar mijn vader komt niet voorbij hoor.
Spikkels! Wat fijn om weer wat van je te lezen. Ik vind het wel mooi dat je schrijft dat je toch ook betere dagen hebt. Je vond zelfs iets leuk! Een aantal maanden geleden kon je je dat nog niet voorstellen. En dat 'BAM' moment... ja, dat heb ik ook hoor. Dan val je toch weer even in het ravijn.
Christiana, oh... zo iemand zou ik wel kunnen slaan denk ik. Wat bijzonder om op je 47e nog een opa te hebben.
Ik ben dit weekend bij mijn vriend. Het is heerlijk rustig hier en ik heb goed geslapen, maar er sluimert iets. Ik weet niet wat het is. Hopelijk gewoon mijn paranoia en oververmoeidheid.
zondag 8 juli 2018 om 09:19
Hè Engelsdrop, goed weer van je te horen. Het blijft zwaar he, die wereld zonder haar.
Het gemis blijft hier ook zo ontzettend moeilijk, ook al is het normale leven weer in volle gang. Nog steeds heb ik veel flashbacks van vorig jaar; haar ziekte, de dood. Soms kan ik zelfs een beetje kwaad worden op haar, of op de wereld. Zo van: waarom moest je nou gaan? Waarom nou net jij? Geef me nou eens een fatsoenlijk teken dat het goed met je gaat... geen vlindertje of zonsondergang. Idioot natuurlijk. En ook niet eerlijk naar haar toe. Ze heeft haar rust verdiend. Het blijft allemaal iets onwerkelijks hebben. Alsof ze nog steeds gewoon de kamer binnen kan lopen. Of even opbelt voor een babbel.
De dood is een zwart gat, denk ik nu veels te vaak vaak. Het ultieme niks. Terwijl ik van nature altijd optimistisch en hoopgevend ben geweest. Leven na de dood, eeuwige liefde en verbondenheid, de ‘tunnel van licht’. Wat heeft het allemaal voor zin? Ze is er niet meer, in het hier en nu. En wij moeten door.
Ergens hoop ik dat ze er nog is en wacht op het geschikte moment. Dat er een reden is voor die doodse stilte. Ik wil het nog niet helemaal opgeven. Er komt vast een moment. Ooit.
Het gemis blijft hier ook zo ontzettend moeilijk, ook al is het normale leven weer in volle gang. Nog steeds heb ik veel flashbacks van vorig jaar; haar ziekte, de dood. Soms kan ik zelfs een beetje kwaad worden op haar, of op de wereld. Zo van: waarom moest je nou gaan? Waarom nou net jij? Geef me nou eens een fatsoenlijk teken dat het goed met je gaat... geen vlindertje of zonsondergang. Idioot natuurlijk. En ook niet eerlijk naar haar toe. Ze heeft haar rust verdiend. Het blijft allemaal iets onwerkelijks hebben. Alsof ze nog steeds gewoon de kamer binnen kan lopen. Of even opbelt voor een babbel.
De dood is een zwart gat, denk ik nu veels te vaak vaak. Het ultieme niks. Terwijl ik van nature altijd optimistisch en hoopgevend ben geweest. Leven na de dood, eeuwige liefde en verbondenheid, de ‘tunnel van licht’. Wat heeft het allemaal voor zin? Ze is er niet meer, in het hier en nu. En wij moeten door.
Ergens hoop ik dat ze er nog is en wacht op het geschikte moment. Dat er een reden is voor die doodse stilte. Ik wil het nog niet helemaal opgeven. Er komt vast een moment. Ooit.
zondag 8 juli 2018 om 09:22
Tsja, tegen zitten.... ze was oud. Oude mensen en dieren gaan dood. Dan zit het niet tegen, dat is gewoon een gegeven waarmee wij moeten dealen. Maar het is zo verrekte moeilijk he! Een hond of kat kan gewoon niet altijd bij je blijven. Ze wandelen een kleine 15 jaar met je mee op het levenspad, en dan is het voorbij.
En dat geldt ook voor ouders. Het is normaal dat je ze op een dag moet afgeven als ze oud zijn. En dat zouden we niet moeten zien als "tegen zitten" maar als "de normale gang van zaken" want zo gaat het altijd. Maar het is verrekte k.t.
Mijn vader is alweer bijna 7 jaar dood. Ik had daar overigens minder moeite mee dan met mijn hond. Maar dat komt omdat ik mijn vader niet veel meer zag of sprak. En mijn hond was met mijn leven verweven. Dat is het verschil.
Verdriet schijnt onderdeel te zijn van het leven. Misschien om de momenten van geluk beter te herkennen of zo? Anders worden we misschien te vlak. Degenen die nooit een groot verdriet hebben gekend, zijn ook niet altijd de meest geschikte mensen om een fatsoenlijk gesprek mee te kunnen voeren .
Maar weet je, ik zou bijna geneigd zijn om nooit meer aan een hond beginnen om dit maar niet meer mee te hoeven maken. Maar dat is feitelijk vluchten voor het leven. De vreugde en liefde die je van een hond hebt, die zou ik dan ook niet meer meemaken. En mijn leven zou vlakker zijn.
zondag 8 juli 2018 om 09:27
Ik heb ook niet die band met mijn konijn als met mijn honden, en ook niet met mijn paarden.redbulletje schreef: ↑07-07-2018 22:53Heel eerlijk zal 't mij de pis niet echt meer lauw maken als een konijn van mij overlijdt. Ja, blijft rot natuurlijk, maar het valt in 't niet bij het verliezen van een dierbare zoals mijn paps.
Mijn honden leven MET mij samen. En mijn konijn en paarden niet. Die leven daar buiten.
Mijn honden zijn familie.
Alles heeft zijn achtergrond. Een hond kan ook eigen voelen. En soms kunnen er mensen in je leven komen die niet familie zijn maar voor je gevoel net zo eigen worden als je ouders. En soms kan er zich zelfs een afstand ontwikkelen naar iets wat eigen was, zoals naar ouders. Omstandigheden, gebeurtenissen.redbulletje schreef: ↑07-07-2018 23:04Dat vind ik wel heel bizar hoor, een hond erger vinden dan je eigen ouders. Zou dat niet met zijn eigen stervensproces te maken hebben gehad dat hij besefte dat hij die hond snel zou gaan volgen?
Met mijn vader had ik niet een intensieve band zoals ik al zei. Met mijn hond Bobbes wel. En dat was ook nog eens mijn meest geliefde hond van alle vier de honden die ik heb.
Mijn vader is een ander verhaal. Hij maakte het leven van mijn moeder ontzettend moeilijk en als hij niet opgenomen was door een hartaanval, zou zij uiteindelijk zijn gestorven. Klinkt raar misschien, maar je kent de omstandigheden niet. Mensen kunnen het elkaar verschrikkelijk moeilijk maken. Mijn vader had aspgerger en dat maakte hem niet echt aimabel. Hij was niet iemand om samen te leven met anderen. Maar hij had wel anderen nodig om mee te leven maar dat ging wel ten koste van die anderen.
Wat niet wil zeggen dat ik niet van mijn vader hield. HIj was in bepaalde opzichten typische een vader: zorgzaam, een basis waar je op terug kon vallen, en vooral ONVOORWAARDELIJK zoals ouders horen te zijn.
En hij komt in mijn dromen nog steeds voor, en dat is dan allemaal heel gewoon.
zondag 8 juli 2018 om 09:52
iones, ja heb je ook gelijk in, de dood hoort bij het leven, maar dan nog is het een klap als je je maatje verliest ook al lag dat in de lijn der verwachting (leeftijd).
Voor mij voelde dat met mijn opa denk ik zo. Hij was bijna 90. Hij wilde zelf nog niet, want hij genoot nog zo van het leven. Hij was tot 2 weken voor zijn dood ook nog geheel mobiel en deed nog van alles. Hij wist wel dat de longkanker hem zou krijgen, maar het weerhield hem nergens van. Mijn moeder had veel moeite met zijn dood omdat hij zelf nog zo graag wilde.
Mijn vader was nog maar 73. En ik zeg 'nog maar' want dat vind ik best nog jong. Vorig zomer heeft hij nog kasten voor mij gemaakt en de boom in mijn tuin helemaal gesnoeid. De enige troost die ik kan/kon putten uit zijn dood is dat hij echt dood wilde. Hij had al maanden ondraaglijke pijn en hij kon gewoon niet meer. In het begin kon dit me nog wel op de rails houden, dat hij geen pijn meer had. Want dat was echt niet om aan te zien. Maar langzaamaan beginnen die beelden naar de achtergrond te gaan. Als ik aan mijn vader denk zie ik hem niet als die doodzieke man aan bed gekluisterd met een epiduraal en een morfinepomp. Ik zie hem hoe hij een paar jaar geleden was, tevreden en gezond.
Eigenlijk is dat wel heel mooi, want ik wil mijn vader ook niet herinneren als uitgemergeld lam vogeltje. Zo was hij niet, behalve op het allerlaatst.
Het 'trauma' van hem zo snel moeten loslaten is aan het helen, dat merk ik wel. Ik heb daar af en toe nog wel verdriet van maar ik kan het wel beter accepteren. Alleen het gemis... ik vind dat zo ontzettend moeilijk en niets om naar uit te kijken dat ik hem weer zal zien. Het is dat 'nooit meer' wat ik gewoon geen plek kan geven. Ik rebelleer er constant tegen, ook al weet ik dat het geen zin heeft. Echt raar.
Voor mij voelde dat met mijn opa denk ik zo. Hij was bijna 90. Hij wilde zelf nog niet, want hij genoot nog zo van het leven. Hij was tot 2 weken voor zijn dood ook nog geheel mobiel en deed nog van alles. Hij wist wel dat de longkanker hem zou krijgen, maar het weerhield hem nergens van. Mijn moeder had veel moeite met zijn dood omdat hij zelf nog zo graag wilde.
Mijn vader was nog maar 73. En ik zeg 'nog maar' want dat vind ik best nog jong. Vorig zomer heeft hij nog kasten voor mij gemaakt en de boom in mijn tuin helemaal gesnoeid. De enige troost die ik kan/kon putten uit zijn dood is dat hij echt dood wilde. Hij had al maanden ondraaglijke pijn en hij kon gewoon niet meer. In het begin kon dit me nog wel op de rails houden, dat hij geen pijn meer had. Want dat was echt niet om aan te zien. Maar langzaamaan beginnen die beelden naar de achtergrond te gaan. Als ik aan mijn vader denk zie ik hem niet als die doodzieke man aan bed gekluisterd met een epiduraal en een morfinepomp. Ik zie hem hoe hij een paar jaar geleden was, tevreden en gezond.
Eigenlijk is dat wel heel mooi, want ik wil mijn vader ook niet herinneren als uitgemergeld lam vogeltje. Zo was hij niet, behalve op het allerlaatst.
Het 'trauma' van hem zo snel moeten loslaten is aan het helen, dat merk ik wel. Ik heb daar af en toe nog wel verdriet van maar ik kan het wel beter accepteren. Alleen het gemis... ik vind dat zo ontzettend moeilijk en niets om naar uit te kijken dat ik hem weer zal zien. Het is dat 'nooit meer' wat ik gewoon geen plek kan geven. Ik rebelleer er constant tegen, ook al weet ik dat het geen zin heeft. Echt raar.
zondag 8 juli 2018 om 10:04
Bulletje, ik heb daar ook veel over nagedacht. Ik had een heel andere band met mijn vader dan die ik met mijn moeder heb. De band met mijn moeder is veel gecompliceerder. Bovendien doet het verdriet dat mijn moeder heeft mij ook pijn en maak ik me zorgen om haar, ook al doet ze het goed.
Ik vind het moeilijk voor te stellen om helemaal geen ouders meer te hebben. En als mijn moeder gaat zit ik ook met dingen als het huis leeghalen en verkopen. En dat is in het gunstigste geval. Ik ben best bang dat ze op een dag zo slecht wordt dat ze in een verpleeghuis terecht komt. Er zit dementie in haar tak van de familie.
Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik me slechter zou kunnen voelen dan nu. Maar ja, dat is speculatie natuurlijk.
Ik vind het moeilijk voor te stellen om helemaal geen ouders meer te hebben. En als mijn moeder gaat zit ik ook met dingen als het huis leeghalen en verkopen. En dat is in het gunstigste geval. Ik ben best bang dat ze op een dag zo slecht wordt dat ze in een verpleeghuis terecht komt. Er zit dementie in haar tak van de familie.
Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik me slechter zou kunnen voelen dan nu. Maar ja, dat is speculatie natuurlijk.
zondag 8 juli 2018 om 11:21
Bulletje: De dood van mn kat is voor mij zeker wat anders als de dood van een ouder. Het was wel een k moment en het maskt me ook verdrietig. Aangezien we hier wel meer delen wilde ik dit ook met jullie delen er even een bericht over schrijven. Niet omdat het verdriet te vergelijken is maar wel omdat het me verdrietig maakt.
zondag 8 juli 2018 om 11:35
Het leven gaat nu bergafwaarts.... Ik begrijp hieruit dat alleen je ouders belangrijk voor je zijn en dat je leven met het verlies van hen minder waard wordt. Dit zou dan tot eenzaamheid kunnen leiden. Misschien moet je toch eens iets ondernemen en meer uit je veilige huisje kruipen.redbulletje schreef: ↑08-07-2018 09:56Ik denk dat ik door het hevige verlies van mijn vader juist wat afgestompter raak wat betreft verdriet. Denk dat als mijn moeder dood gaat, ik daar niet deze zelfde pijn voor kan voelen. Door het sterven van mijn vader is de trend gezet, het leven gaat nu bergafwaarts.
zondag 8 juli 2018 om 11:40
Ik ben juist graag alleen, ik hou helemaal niet van sociaal doen, ik ben autist. Ik hou niet van het leven, ik zie het als volkomen zinloos. Doordat ik mijn beide ouders nog had, vond ik dat ik door moest voor hen, nu mijn vader weg gevallen is, is die drang bij mij ook weg. Stel dat mijn moeder 95 wordt, zolang wil ik niet meer blijven hoor!iones schreef: ↑08-07-2018 11:35Het leven gaat nu bergafwaarts.... Ik begrijp hieruit dat alleen je ouders belangrijk voor je zijn en dat je leven met het verlies van hen minder waard wordt. Dit zou dan tot eenzaamheid kunnen leiden. Misschien moet je toch eens iets ondernemen en meer uit je veilige huisje kruipen.
zondag 8 juli 2018 om 18:04
Reizen geeft mij vreugde, m'n fijne huis idem. Werken niet, maar dat heb ik voor nu onder controle middels de WIA. Ik word ouder, krakkemikkiger (overgangsklachten komen bij mij keihard binnen) en financieel moet het ook maar net blijven lopen. Ik zie niet zo snel meer 'n optie naar 'n stijgende lijn.
zondag 8 juli 2018 om 21:31
Sorry dat ik een beetje inbreek. Ik was op vakantie en heb afgelopen weken wel meegelezen. Mijn concentratie is slecht en dingen zijn me snel te veel, ik vind het daarom lastig om iedereen te reageren van de afgelopen weken. Ik ben nu weer terug, dus zal nu weer reageren. Herkennen jullie het dat je concentratie zo slecht is en dat je geen ruimte in je hoofd hebt?
Vakantie was heerlijk, maar ook wel emotioneel. Er kwam wel een hoop uit en dat is wel goed. Ik laat mijn emoties meestal niet zo zien. Er was ook een akkefietje tijdens de vakantie waardoor ik als een viswijf heb staan schreeuwen tegen de beheerder. Ik schaamde me dood, het was heel vervelend. Ik heb eea ook uitgelegd en alles kwam wel goed. Maar ik merk wel dat ik een heel kort lontje heb en zomaar ontplof.
Het is nu ruim 3 maanden geleden en ik weet nog dat Lady day toen schreef dat het toen weer zwaarder werd. Dat merk ik ook wel. Inmiddels is ze ook jarig geweest. Heel verdrietig en moeilijk. De band met mijn familie is niet zo goed, dus we zijn niet samen gekomen. Ik heb wel gebeld met mijn vader en hij had het er ook wel moeilijk mee. Mijn man en ik zijn daarom bezig gegaan in onze tuin en gaan wat nieuwe beplanting aanleggen. Vorig jaar heb ik mijn tuin onderhanden genomen en ik stuurde haar toen veel fotos van de tuin en ze gaf veel tips voor de tuin. Door met de tuin bezig te zijn voel ik me met haar verbonden en ik vond het wel een mooi idee om op haar verjaardag dat te doen: soort nieuw leven geven of zo.
voor iederen die hem nodig heeft. Ik ga vanaf nu weer mee reageren.
Vakantie was heerlijk, maar ook wel emotioneel. Er kwam wel een hoop uit en dat is wel goed. Ik laat mijn emoties meestal niet zo zien. Er was ook een akkefietje tijdens de vakantie waardoor ik als een viswijf heb staan schreeuwen tegen de beheerder. Ik schaamde me dood, het was heel vervelend. Ik heb eea ook uitgelegd en alles kwam wel goed. Maar ik merk wel dat ik een heel kort lontje heb en zomaar ontplof.
Het is nu ruim 3 maanden geleden en ik weet nog dat Lady day toen schreef dat het toen weer zwaarder werd. Dat merk ik ook wel. Inmiddels is ze ook jarig geweest. Heel verdrietig en moeilijk. De band met mijn familie is niet zo goed, dus we zijn niet samen gekomen. Ik heb wel gebeld met mijn vader en hij had het er ook wel moeilijk mee. Mijn man en ik zijn daarom bezig gegaan in onze tuin en gaan wat nieuwe beplanting aanleggen. Vorig jaar heb ik mijn tuin onderhanden genomen en ik stuurde haar toen veel fotos van de tuin en ze gaf veel tips voor de tuin. Door met de tuin bezig te zijn voel ik me met haar verbonden en ik vond het wel een mooi idee om op haar verjaardag dat te doen: soort nieuw leven geven of zo.
voor iederen die hem nodig heeft. Ik ga vanaf nu weer mee reageren.
zondag 8 juli 2018 om 22:02
Hey Tinkel! Goed je weer te zien hier. Ja, na een maand of 3 vond ik het ook zwaarder worden. Aan de ene kant omdat ik dacht dat 3 maanden al best lang was en dat ik eigenlijk 'verder' had moeten zijn maar ook omdat ik de horror van mijn vaders ziek zijn enigszins begon te vergeten. Dat hij nu rust had, daar kon ik geen kracht meer uit putten.
Mijn concentratie is verschrikkelijk slecht. Ik ben continu overprikkeld en vergeet heel veel dingen. Op mijn werk is het ook chaotisch met heel veel projecten die door elkaar lopen. Ik heb morgen dan ook een dag gepland om een planning te maken. In kleine hapjes lukt het me wel maar helicopter view... nope.. de helicopter is gecrashed.
Ik heb ook een kort lontje. Heel kort. Bij het minste of geringste ontplof ik. Heel vervelend en heel genant soms. Ik kan nergens tegen momenteel.
Mooi dat je bezig bent gegaan in de tuin. Ik doe dat ook veel. Ik haatte tuinieren altijd, maar mijn vader verzorgde altijd met tuintje met liefde. Ik vind het nu prettig om het bij te houden. Het ziet er netjes uit en hij zou trots op mij zijn geweest. Bovendien is het ook wel lekker om met iets fysieks bezig te zijn.
Mijn concentratie is verschrikkelijk slecht. Ik ben continu overprikkeld en vergeet heel veel dingen. Op mijn werk is het ook chaotisch met heel veel projecten die door elkaar lopen. Ik heb morgen dan ook een dag gepland om een planning te maken. In kleine hapjes lukt het me wel maar helicopter view... nope.. de helicopter is gecrashed.
Ik heb ook een kort lontje. Heel kort. Bij het minste of geringste ontplof ik. Heel vervelend en heel genant soms. Ik kan nergens tegen momenteel.
Mooi dat je bezig bent gegaan in de tuin. Ik doe dat ook veel. Ik haatte tuinieren altijd, maar mijn vader verzorgde altijd met tuintje met liefde. Ik vind het nu prettig om het bij te houden. Het ziet er netjes uit en hij zou trots op mij zijn geweest. Bovendien is het ook wel lekker om met iets fysieks bezig te zijn.
zondag 8 juli 2018 om 22:34
mijn soulmate bellen n diazepam werkte ook goed. n blijven praten n aan de mooie momenten terugdenken dat ik genoot van hetgeen waar ik om rouw op dat moment.
of t nu onze overleden hond was of relatiebreuk, of missen van mijn kind of dat ik ziek werd en verlamd raakte n mijn huis n leven n lichaam n zaak kwijtraakte, ook dan denk ik aan mooie momenten als de stappen voortwaarts die ik intussen gemaakt heb. snap dat je ria mist maar denk eraan dat je haar laatste jaren blijmaakte n liet genieten omdat je zo dichtbij der stond n overal meeheen sleurde. n zoek in je gedachten naar de keren dat ze glimlachte omdat ze genoot dankzij jou
ze zou je niet zo verdrietig willen zien mo. wees dankbaar voor die 8 laatste jaren zo dichtbij. n geloof me dat heeft xe beseft dat je ervoor haar was. xo weet ik ook heel goed wie ervoor mij was n wie niet toen ik verlamd raakte
of t nu onze overleden hond was of relatiebreuk, of missen van mijn kind of dat ik ziek werd en verlamd raakte n mijn huis n leven n lichaam n zaak kwijtraakte, ook dan denk ik aan mooie momenten als de stappen voortwaarts die ik intussen gemaakt heb. snap dat je ria mist maar denk eraan dat je haar laatste jaren blijmaakte n liet genieten omdat je zo dichtbij der stond n overal meeheen sleurde. n zoek in je gedachten naar de keren dat ze glimlachte omdat ze genoot dankzij jou
ze zou je niet zo verdrietig willen zien mo. wees dankbaar voor die 8 laatste jaren zo dichtbij. n geloof me dat heeft xe beseft dat je ervoor haar was. xo weet ik ook heel goed wie ervoor mij was n wie niet toen ik verlamd raakte
zondag 8 juli 2018 om 22:44
Vind het raar geen ouders meer te hebben, en jouw voorstelling ging voor mij op. Allebei de ouders tegelijk opgenomen uiteindelijk op 1 locatie. Ouderlijk huis leeghalen en verkopen. Vader verliezen en binnen een jaar mijn moeder.. moeder door hersenbloedingen en daardoor vasculaire dementie hele aftakeling moeten mee maken.. En nu leegte en langzaam tijd voor rouw.. En hele films in mijn hoofd terugkijken.. raar proces waarbij verstand iets anders zegt dan gevoel..Lady_Day schreef: ↑08-07-2018 10:04Bulletje, ik heb daar ook veel over nagedacht. Ik had een heel andere band met mijn vader dan die ik met mijn moeder heb. De band met mijn moeder is veel gecompliceerder. Bovendien doet het verdriet dat mijn moeder heeft mij ook pijn en maak ik me zorgen om haar, ook al doet ze het goed.
Ik vind het moeilijk voor te stellen om helemaal geen ouders meer te hebben. En als mijn moeder gaat zit ik ook met dingen als het huis leeghalen en verkopen. En dat is in het gunstigste geval. Ik ben best bang dat ze op een dag zo slecht wordt dat ze in een verpleeghuis terecht komt. Er zit dementie in haar tak van de familie.
Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik me slechter zou kunnen voelen dan nu. Maar ja, dat is speculatie natuurlijk.
maandag 9 juli 2018 om 00:01
Snap heel goed dat de dood van je kat je verdrietig maakt is een onderdeel van je thuis en een maatje. En zeker als je net een dierbare hebt verloren komt het dubbel aan. In de week dat mijn vader stierf, stierf de hond van mijn zus ook. Stonden wij met zijn drieën een gat in haar tuin voor de hond te graven..hoibloesem schreef: ↑08-07-2018 11:21Bulletje: De dood van mn kat is voor mij zeker wat anders als de dood van een ouder. Het was wel een k moment en het maskt me ook verdrietig. Aangezien we hier wel meer delen wilde ik dit ook met jullie delen er even een bericht over schrijven. Niet omdat het verdriet te vergelijken is maar wel omdat het me verdrietig maakt.
maandag 9 juli 2018 om 00:09
Ben heel veel boos geweest tijdens haar en mijn vaders ziek zijn.. veel mantelzorg veel moeten regelen en doen.. Ik vrees dat verwerken nu gaat komen. Ben maar door gegaan (kon niet anders).. En begint nu te landen.. huilen kan Ik dus niet.. maar voel mij wel dof en moe. De glans is er af.. Ik leer van jullie ervaring en ook om zaken van een andere kant te bekijken.
En Twinkel: mijn geheugen slecht, kort lontje en ben moe..
maandag 9 juli 2018 om 09:16
Christiana, dat is het wrede er aan he? Je hebt zo lang lopen zorgen en je best gedaan en wat gebeurt er? Ze gaan op een afschuwelijke manier.
Ik zat er vanochtend nog aan te denken... mijn vader wilde geen behandeling. Maar wat als hij dat wel had gewild... wellicht had hij nog een half jaartje eruit kunnen slepen - waarschijnlijk op een afschuwelijke manier. De kans dat ie nu alsnog overleden zou zijn was groot geweest.
Ik worstel nog steeds wel met het ongeloof. Zelf na bijna een half jaar. Aan de ene kant went het. Ik schrik er niet meer van als ik naar mijn ouderlijk huis ga en zijn stoel is leeg, maar het echt bevatten, dat gaat me nog niet zo goed af.
Ik zat er vanochtend nog aan te denken... mijn vader wilde geen behandeling. Maar wat als hij dat wel had gewild... wellicht had hij nog een half jaartje eruit kunnen slepen - waarschijnlijk op een afschuwelijke manier. De kans dat ie nu alsnog overleden zou zijn was groot geweest.
Ik worstel nog steeds wel met het ongeloof. Zelf na bijna een half jaar. Aan de ene kant went het. Ik schrik er niet meer van als ik naar mijn ouderlijk huis ga en zijn stoel is leeg, maar het echt bevatten, dat gaat me nog niet zo goed af.
lady_day wijzigde dit bericht op 09-07-2018 09:37
Reden: grammatica
Reden: grammatica
0.22% gewijzigd
maandag 9 juli 2018 om 09:26
Ik had er inderdaad mijn hoofd niet bij, bij de dingen die ik deed. Ik vergat heel veel, echt heel veel. Moest veel extra op en neer met de auto daardoor. Dus verstrooid, slechte concentratie. Te veel bezig met verdriet.Tinkeltje33 schreef: ↑08-07-2018 21:31Sorry dat ik een beetje inbreek. Ik was op vakantie en heb afgelopen weken wel meegelezen. Mijn concentratie is slecht en dingen zijn me snel te veel, ik vind het daarom lastig om iedereen te reageren van de afgelopen weken. Ik ben nu weer terug, dus zal nu weer reageren. Herkennen jullie het dat je concentratie zo slecht is en dat je geen ruimte in je hoofd hebt?
Ik hoop dat het nu beter gaat.
je MOET verder met je leven he. Er wordt je niets gevraagd.
Met zo'n groot verdriet is de glans er van af, ik weet dat voor mij die glans wel weer terug komt, maar ik hoop voor jullie hier ook.
