Relaties
alle pijlers
man heeft gevoelens voor een collega. Nog samen op vakantie?
vrijdag 20 juli 2018 om 19:21
Hallo, ik had nooit nooit nooit gedacht dat ik hier een topic over zou openen, omdat het zo'n beetje het allerverste scenario is wat ik in mijn hoofd kon halen als ik denk aan mijn relatie.
Mijn man en ik zijn 25 jaar samen, sinds ons 19e en 20e. Wij hebben 2 inmiddels grotere kinderen en vandaag hebben wij elkaar een brief geschreven. Op met name het verzoek van mijn man, omdat hij al een tijdje last heeft van de verzuring binnen onze relatie. En daar wilde hij het over hebben.
Ik heb dus zijn brief gelezen, waarin hij mij bekende al een tijd (anderhalf jaar) de vonk of chemie te zijn verloren voor mij en inmiddels geraakt te zijn door een vrouwelijke collega van hem. Dit viel voor mij precies als een puzzelstukje op z'n plek. Maar tevens wist ik niet wat voor donkere wolk zich zo plotseling en onaangekondigd boven mijn hoofd begaf.
Ik heb gehuild. En geschreeuwd vandaag.
We zijn gaan wandelen en tijdens het wandelen vertelde hij meer. Blijkt dus dat hij denkt niet per se door mij of door hem een crush te zijn gaan voelen voor zijn collega. Maar doordat hij het gevoel heeft al langer niet echt gelukkig te zijn. Hij weet niet waarom, denkt dat het misschien een midlife crisis is. Zegt ook nooit over de schreef te zijn gegaan met zijn collega. Maar ze hebben wel naar elkaar opgebiecht hetzelfde te voelen. Als sinds november dit jaar. Ze hebben intens app contact gehad met elkaar en dat vond ik al die tijd al vreemd. Heb ook wel eens gevraagd of hij meer voelde voor haar. Maar dat werd steeds weggewuifd met natuurlijk niet. En je hoeft nergens onzeker over te zijn.
Blijkt dat ik toch zo gek niet was.
Ik ben zo ontzettend onthutst. Voel me een vreemde in dit verhaal. Heb het gevoel alsof het een slechte grap is en ik in een of andere rare filmscene ben beland. Maar goed, hoe dan ook zouden wij dit weekend samen vertrekken voor een paar dagen weg en ik wil helemaal niks nu. Ik wil niet bij hem zijn, niet door hem getroost worden, niet samen in 1 bed liggen.
Wat doe je in zo'n situatie? Wat mag ik van mijn man verwachten? Wat doe ik hier in godsnaam mee?
Mijn man en ik zijn 25 jaar samen, sinds ons 19e en 20e. Wij hebben 2 inmiddels grotere kinderen en vandaag hebben wij elkaar een brief geschreven. Op met name het verzoek van mijn man, omdat hij al een tijdje last heeft van de verzuring binnen onze relatie. En daar wilde hij het over hebben.
Ik heb dus zijn brief gelezen, waarin hij mij bekende al een tijd (anderhalf jaar) de vonk of chemie te zijn verloren voor mij en inmiddels geraakt te zijn door een vrouwelijke collega van hem. Dit viel voor mij precies als een puzzelstukje op z'n plek. Maar tevens wist ik niet wat voor donkere wolk zich zo plotseling en onaangekondigd boven mijn hoofd begaf.
Ik heb gehuild. En geschreeuwd vandaag.
We zijn gaan wandelen en tijdens het wandelen vertelde hij meer. Blijkt dus dat hij denkt niet per se door mij of door hem een crush te zijn gaan voelen voor zijn collega. Maar doordat hij het gevoel heeft al langer niet echt gelukkig te zijn. Hij weet niet waarom, denkt dat het misschien een midlife crisis is. Zegt ook nooit over de schreef te zijn gegaan met zijn collega. Maar ze hebben wel naar elkaar opgebiecht hetzelfde te voelen. Als sinds november dit jaar. Ze hebben intens app contact gehad met elkaar en dat vond ik al die tijd al vreemd. Heb ook wel eens gevraagd of hij meer voelde voor haar. Maar dat werd steeds weggewuifd met natuurlijk niet. En je hoeft nergens onzeker over te zijn.
Blijkt dat ik toch zo gek niet was.
Ik ben zo ontzettend onthutst. Voel me een vreemde in dit verhaal. Heb het gevoel alsof het een slechte grap is en ik in een of andere rare filmscene ben beland. Maar goed, hoe dan ook zouden wij dit weekend samen vertrekken voor een paar dagen weg en ik wil helemaal niks nu. Ik wil niet bij hem zijn, niet door hem getroost worden, niet samen in 1 bed liggen.
Wat doe je in zo'n situatie? Wat mag ik van mijn man verwachten? Wat doe ik hier in godsnaam mee?
zaterdag 21 juli 2018 om 22:21
Ik snap niet zo goed waarom je dit allemaal accepteert. Je hebt dus eigenlijk gewoon al jaren een half huwelijk, want 4 tot 6 maanden per jaar draait alles om de man en zijn depressie en de afgelopen 2 jaar heb je een vent die alleen maar boos doet, vreemd gaat en alles lekker bij jou neerlegt.
Weet je, ik zou prima kunnen leven met een slippertje op een mannenweekend weg. Maar al 2 jaar lang lief en leuk met een ander delen en met mij alleen het leed, echt dat is pas vreemdgaan. Niet je leuter een keer in een ander hangen.
Ik had hem echt het huis uitgezet.
Weet je, ik zou prima kunnen leven met een slippertje op een mannenweekend weg. Maar al 2 jaar lang lief en leuk met een ander delen en met mij alleen het leed, echt dat is pas vreemdgaan. Niet je leuter een keer in een ander hangen.
Ik had hem echt het huis uitgezet.
zaterdag 21 juli 2018 om 22:21
ok, wat mijn man doet.
Ik heb dus veel met man gesproken en het accent ligt voor mij persoonlijk minder op het verliefdheidsvlak en meer op het vlak dat hij het gevoel is kwijtgeraakt en zo vaak heeft gesproken over verzuring. Dat zijn voor mij het allermeest de kernpunten. En dat is waar ik me de grootste zorgen over maak en dat zorgt voor het minste vertrouwen in de toekomst.
Ja, er is een gat geslagen in onze relatie en mijn vertrouwen. En in dat gat is een vrouw gekropen. Zou het nu alleen het gat zijn, dan konden we kijken of we dat gat konden repareren. Nu moet er eerst nog een vrouw uit dat gat gepeuterd worden. Moeilijk dus. Maar de kern blijft het gat.
En ik heb grote twijfels of dat gat te repareren is. Vooral omdat het gat bij hem zit en niet bij mij (inmiddels weet ik niet of er al gaten beginnen te ontstaan bij mij, maar goed, ze waren er niet). Mijn man geeft aan dat hij waarschijnlijk de verbinding met mij gemist heeft en dat onze relatie de laatste jaren vooral heeft bestaan uit zorgen en problemen (ook op gebied van werk en kinderen). Dat gecombineerd met zijn complexe en neurotische karakter heeft dat voor veel stress, paniekaanvallen, somatische problemen en sombere stemmingen geleid bij hem. Maar waar hij nu denkt dat dit vooral te maken heeft met een gemis aan verbinding en een moeilijke thuissituatie, heeft dit nog veel meer met hem als mens te maken. Want ik loop ook tegen diezelfde dingen aan en ook al kost het me vaak veel, ik ben er wel tegenop gewassen en hem desondanks niet kwijtgeraakt.
Het feit dat ik hem vaak gewezen heb op zijn stress en negativiteit en die hij keer op keer ontwijkt, maakt dat ik heus wel heb gezien dat hij niet goed zit. Op die manier ben ik zeer verbonden geweest. Het is mijn man die de verbinding verbroken heeft met mij. Omdat de realiteit te lastig en te confronterend was. Dan kun je maar beter doorgaan toch en doen alsof alles koek en ei is. Totdat op een dag de bom barst.
Ik heb me willen verbinden met hem. En hij geeft nu aan dat het door gebrek aan verbinding komt. Maar dan moet je wel willen.
En ik denk dat er maar 1 manier is waarop dit ooit nog goed kan komen en dat is als hij eerlijk naar zichzelf is en de problemen en zijn eigen issues in de ogen wil kijken. Waarom ben ik zo vaak zo moe? Waarom heb ik zoveel last van stress? Waarom komt mijn pik niet meer omhoog? Waarom kost het opvoeden van de kinderen mij de laatste jaren echt al mijn levensenergie? Waarom weet ik niet eens dat mijn partner mij zo moeilijk vindt een aantal maanden per jaar (want hij ziet dat niet of herkent het niet)? Waarom praat ik over verzuring bij de mensen om me heen, als die verzuring werkelijk in mezelf zit?
Want we kunnen nu wel doen alsof het heus wel beter gaat als we wat vaker samen naar de film gaan. Maar dat is helemaal het antwoord niet. Want we hebben nu de tijd om samen te praten, om te verbinden. Sterker nog, het is hartje zomer, de beste tijd van het jaar voor mijn man. Hij heeft nu vakantie, dus er is geen druk qua werk en tot slot zijn de kinderen ook nog eens op vakantie en is er even geen schoolstress voor de jongste (waar we veel zorgen over hebben gehad afgelopen jaar). Natuurlijk kun je dan denken met het zonnetje op je bolletje dat je wat vaker moet praten, een mooie wandeling moet maken in de natuur en leuke dingen moet doen.
Maar de realiteit is dat de kinderen over een week ons leven weer binnenwandelen met bijbehorende puberbuien, dat de school over een aantal weken weer begint met dito zorgen, dat zijn werk met al zijn verplichtingen over drie weken weer start en tot slot nog bijna het ergste, daarna de winter z'n kop weer om de hoek steekt. Ik voel me daar doorgaans wel tegenop gewassen, ook met man zijn moeilijke fases. Maar hij is daar niet tegenop gewassen als hij niet uitzoekt wat hij voor zichzelf nodig heeft in het leven.
En dan kunnen we nu wel goede voornemens maken, totdat de eerste irritaties en discussies weer beginnen over huiswerk, mijn man daar niet over wil praten, want moe en veel aan z'n kop, de seks nog steeds achterwege blijft vanwege voornoemde issues. Een beetje verbinden is dan kansloos. Het heeft geen zin om een telefoonlijn naar elkaar uit te werpen, als zijn bekabeling van binnen door elkaar zit.
Maar of mijn man dat gaat begrijpen? Dat weet ik niet. En zolang hij dat niet als de werkelijke kern van het probleem ziet, heeft onze relatie geen toekomst.
Ik heb dus veel met man gesproken en het accent ligt voor mij persoonlijk minder op het verliefdheidsvlak en meer op het vlak dat hij het gevoel is kwijtgeraakt en zo vaak heeft gesproken over verzuring. Dat zijn voor mij het allermeest de kernpunten. En dat is waar ik me de grootste zorgen over maak en dat zorgt voor het minste vertrouwen in de toekomst.
Ja, er is een gat geslagen in onze relatie en mijn vertrouwen. En in dat gat is een vrouw gekropen. Zou het nu alleen het gat zijn, dan konden we kijken of we dat gat konden repareren. Nu moet er eerst nog een vrouw uit dat gat gepeuterd worden. Moeilijk dus. Maar de kern blijft het gat.
En ik heb grote twijfels of dat gat te repareren is. Vooral omdat het gat bij hem zit en niet bij mij (inmiddels weet ik niet of er al gaten beginnen te ontstaan bij mij, maar goed, ze waren er niet). Mijn man geeft aan dat hij waarschijnlijk de verbinding met mij gemist heeft en dat onze relatie de laatste jaren vooral heeft bestaan uit zorgen en problemen (ook op gebied van werk en kinderen). Dat gecombineerd met zijn complexe en neurotische karakter heeft dat voor veel stress, paniekaanvallen, somatische problemen en sombere stemmingen geleid bij hem. Maar waar hij nu denkt dat dit vooral te maken heeft met een gemis aan verbinding en een moeilijke thuissituatie, heeft dit nog veel meer met hem als mens te maken. Want ik loop ook tegen diezelfde dingen aan en ook al kost het me vaak veel, ik ben er wel tegenop gewassen en hem desondanks niet kwijtgeraakt.
Het feit dat ik hem vaak gewezen heb op zijn stress en negativiteit en die hij keer op keer ontwijkt, maakt dat ik heus wel heb gezien dat hij niet goed zit. Op die manier ben ik zeer verbonden geweest. Het is mijn man die de verbinding verbroken heeft met mij. Omdat de realiteit te lastig en te confronterend was. Dan kun je maar beter doorgaan toch en doen alsof alles koek en ei is. Totdat op een dag de bom barst.
Ik heb me willen verbinden met hem. En hij geeft nu aan dat het door gebrek aan verbinding komt. Maar dan moet je wel willen.
En ik denk dat er maar 1 manier is waarop dit ooit nog goed kan komen en dat is als hij eerlijk naar zichzelf is en de problemen en zijn eigen issues in de ogen wil kijken. Waarom ben ik zo vaak zo moe? Waarom heb ik zoveel last van stress? Waarom komt mijn pik niet meer omhoog? Waarom kost het opvoeden van de kinderen mij de laatste jaren echt al mijn levensenergie? Waarom weet ik niet eens dat mijn partner mij zo moeilijk vindt een aantal maanden per jaar (want hij ziet dat niet of herkent het niet)? Waarom praat ik over verzuring bij de mensen om me heen, als die verzuring werkelijk in mezelf zit?
Want we kunnen nu wel doen alsof het heus wel beter gaat als we wat vaker samen naar de film gaan. Maar dat is helemaal het antwoord niet. Want we hebben nu de tijd om samen te praten, om te verbinden. Sterker nog, het is hartje zomer, de beste tijd van het jaar voor mijn man. Hij heeft nu vakantie, dus er is geen druk qua werk en tot slot zijn de kinderen ook nog eens op vakantie en is er even geen schoolstress voor de jongste (waar we veel zorgen over hebben gehad afgelopen jaar). Natuurlijk kun je dan denken met het zonnetje op je bolletje dat je wat vaker moet praten, een mooie wandeling moet maken in de natuur en leuke dingen moet doen.
Maar de realiteit is dat de kinderen over een week ons leven weer binnenwandelen met bijbehorende puberbuien, dat de school over een aantal weken weer begint met dito zorgen, dat zijn werk met al zijn verplichtingen over drie weken weer start en tot slot nog bijna het ergste, daarna de winter z'n kop weer om de hoek steekt. Ik voel me daar doorgaans wel tegenop gewassen, ook met man zijn moeilijke fases. Maar hij is daar niet tegenop gewassen als hij niet uitzoekt wat hij voor zichzelf nodig heeft in het leven.
En dan kunnen we nu wel goede voornemens maken, totdat de eerste irritaties en discussies weer beginnen over huiswerk, mijn man daar niet over wil praten, want moe en veel aan z'n kop, de seks nog steeds achterwege blijft vanwege voornoemde issues. Een beetje verbinden is dan kansloos. Het heeft geen zin om een telefoonlijn naar elkaar uit te werpen, als zijn bekabeling van binnen door elkaar zit.
Maar of mijn man dat gaat begrijpen? Dat weet ik niet. En zolang hij dat niet als de werkelijke kern van het probleem ziet, heeft onze relatie geen toekomst.
zaterdag 21 juli 2018 om 22:47
Ik snap dat je dit zegt. Maar ik weet eerlijk gezegd niet wat mijn grote invloed op dit probleem was, behalve het te laten bestaan. Ik kan nu zeggen dat ik het niet meer wil laten bestaan (en dat zal ik ook zeker doen). Maar de issues aan zijn kant oplossen die hij met zichzelf en het leven heeft, die weet ik niet hoe IK doe zou kunnen oplossen. Wat is daarin mijn aandeel? Ik hoor het echt oprecht graag als je dat anders ziet dan ik.
zaterdag 21 juli 2018 om 22:50
jij hebt er geen aandeel in dat hij verliefd is op een ander of depressief is. jij hebt er wel aandeel in dat jij je leven deelt met een man die allang emotioneel uitgecheckt is. je dacht dat het vanzelf over zou gaan ofzo?diyer schreef: ↑21-07-2018 22:47Ik snap dat je dit zegt. Maar ik weet eerlijk gezegd niet wat mijn grote invloed op dit probleem was, behalve het te laten bestaan. Ik kan nu zeggen dat ik het niet meer wil laten bestaan (en dat zal ik ook zeker doen). Maar de issues aan zijn kant oplossen die hij met zichzelf en het leven heeft, die weet ik niet hoe IK doe zou kunnen oplossen. Wat is daarin mijn aandeel? Ik hoor het echt oprecht graag als je dat anders ziet dan ik.
zaterdag 21 juli 2018 om 22:57
Nee, ik dacht dat het gewoon een stukje karakter was. Want voor de overige stukken van het jaar waarin hij niet zo loopt te tobben met zichzelf, heb ik tot zo'n 2/3 jaar geleden een superleuke man gehad. Het was nooit een feestbeest, maar wel een met humor, met plezier in de toekomst, met dromen en idealen en ontzettend zachtaardig en lief. Echt geen mopperpot, maar vooral heel zacht en lief en zorgzaam en betrokken. Die stukken van hem sleepten mij door de moeilijke maanden met hem. Ik had dat inmiddels geaccepteert en er ook een beetje mijn leven naar ingericht. Zo heb ik voor mezelf een leuke mooie ruime kamer in ons huis waar ik me kan terugtrekken en hem een beetje kan ontlopen en probeer ik in die perioden het accent meer op mezelf te leggen en minder op ons of hem.
zaterdag 21 juli 2018 om 23:02
doe even normaalkeukenstoel schreef: ↑21-07-2018 23:00Ellende lange teksten schrijf je om alles goed te praten hier voor hem.
Blablabla
Ondertussen zit hij elders passief te wezen.
Het patroon blijft doorgaan.
zaterdag 21 juli 2018 om 23:14
Een dubbelleven leiden is ook energie vretend, daar heeft man helemaal gelijk in.
Wel heel grappig dat man de problemen van de afgelopen jaren de schuld geeft i.c.m. verbinding ontbreken van zijn partner, maar er blijkbaar dus geen probleem mee heeft om nog meer problemen zelf moedwillig te creëren door verbinding te maken met zijn collega.
Hoe meer ik lees des te sterker ik de indruk krijg dat je man moedwillig aanstuurt op een scheiding. Zoals eerder al gezegd, waarom vlak voor een gezamenlijke vakantie een brief schrijven als je verder niks met collega wil doen? Als man echt zo graag bij je wil blijven had hij collega afgekapt, tijdens jullie vakantie onder het genot van een wijntje zijn problemen over verbinding en stress bespreekbaar gemaakt en hadden jullie hier samen aan kunnen werken en er sterker uit kunnen komen. Wat hij mijn inziens gedaan heeft is ingezet op collega en verloren. Ze wil hem niet, zelfs niet als haar man blijkbaar mogelijk bij haar vertrekt. Zegt je dit al niet genoeg? Wil je graag een troostprijs zijn?
Je komt op mij over als een partner die heel veel geeft en weinig terug verlangt. Jullie relatie is echt hartstikke ongelijkwaardig, hij leunt al minimaal een half jaar per jaar heel veel op jou en je probleemoplossend vermogen en ondertussen bedriegt hij je met de energie die je hem uitspaart.
Ik gun jou een partner die 12 maanden per jaar voor zichzelf kan zorgen en óók nog oog heeft voor hoe het met jou gaat. Dat jij ook eens ontzien wordt. Iemand die inziet dat sommige zaken niet goed lopen en dat bespreekbaar maakt. Uit respect voor jou, omdat je dat verdient. Niet iemand die achter je rug om op kantoor bijna 2 jaar met een collega gaat lopen vozen terwijl jij voor hem de hete kolen uit het vuur haalt. Je leven kan zoveel ongecompliceerder en vrediger worden zonder deze enorme lastpost die je besodemieterd en dan nog je met alle emoties van dien huilend op een zolderkamer laat zitten terwijl hij lekker in jullie bed slaapt. Hij moet zich de ogen uit het hoofd schamen. Als er iemand naar die zolderkamer had moeten vertrekken was hij het, uit eigen beweging! Maar nee jij zat daar, omdat je hem waarschijnlijk ook nog eens niet wilde lastig vallen met emoties. Zie je wat ik bedoel?
Wel heel grappig dat man de problemen van de afgelopen jaren de schuld geeft i.c.m. verbinding ontbreken van zijn partner, maar er blijkbaar dus geen probleem mee heeft om nog meer problemen zelf moedwillig te creëren door verbinding te maken met zijn collega.
Hoe meer ik lees des te sterker ik de indruk krijg dat je man moedwillig aanstuurt op een scheiding. Zoals eerder al gezegd, waarom vlak voor een gezamenlijke vakantie een brief schrijven als je verder niks met collega wil doen? Als man echt zo graag bij je wil blijven had hij collega afgekapt, tijdens jullie vakantie onder het genot van een wijntje zijn problemen over verbinding en stress bespreekbaar gemaakt en hadden jullie hier samen aan kunnen werken en er sterker uit kunnen komen. Wat hij mijn inziens gedaan heeft is ingezet op collega en verloren. Ze wil hem niet, zelfs niet als haar man blijkbaar mogelijk bij haar vertrekt. Zegt je dit al niet genoeg? Wil je graag een troostprijs zijn?
Je komt op mij over als een partner die heel veel geeft en weinig terug verlangt. Jullie relatie is echt hartstikke ongelijkwaardig, hij leunt al minimaal een half jaar per jaar heel veel op jou en je probleemoplossend vermogen en ondertussen bedriegt hij je met de energie die je hem uitspaart.
Ik gun jou een partner die 12 maanden per jaar voor zichzelf kan zorgen en óók nog oog heeft voor hoe het met jou gaat. Dat jij ook eens ontzien wordt. Iemand die inziet dat sommige zaken niet goed lopen en dat bespreekbaar maakt. Uit respect voor jou, omdat je dat verdient. Niet iemand die achter je rug om op kantoor bijna 2 jaar met een collega gaat lopen vozen terwijl jij voor hem de hete kolen uit het vuur haalt. Je leven kan zoveel ongecompliceerder en vrediger worden zonder deze enorme lastpost die je besodemieterd en dan nog je met alle emoties van dien huilend op een zolderkamer laat zitten terwijl hij lekker in jullie bed slaapt. Hij moet zich de ogen uit het hoofd schamen. Als er iemand naar die zolderkamer had moeten vertrekken was hij het, uit eigen beweging! Maar nee jij zat daar, omdat je hem waarschijnlijk ook nog eens niet wilde lastig vallen met emoties. Zie je wat ik bedoel?
anoniem_371298 wijzigde dit bericht op 21-07-2018 23:15
0.18% gewijzigd
zaterdag 21 juli 2018 om 23:15
Nou ja zeg! Juist complimenten aan to hoe zij zich weet te verwoorden en op alle vragen hier een eerlijk antwoord geeft.keukenstoel schreef: ↑21-07-2018 23:00Ellende lange teksten schrijf je om alles goed te praten hier voor hem.
Blablabla
Ondertussen zit hij elders passief te wezen.
Het patroon blijft doorgaan.
zaterdag 21 juli 2018 om 23:29
Al dat geanalyseer over ZIJN karakter en jullie huwelijk levert je niets op. Het is niet zo dat je man jou ineens niet meer leuk is gaan vinden. Dat had, zoals ik opmaak uit je berichten, alles te maken met zijn gevoelens voor collega.
Midlifecrisis, een welkome escape uit de dagelijkse sleur. Vraag is hoe dit verder gaat.
Midlifecrisis, een welkome escape uit de dagelijkse sleur. Vraag is hoe dit verder gaat.
zaterdag 21 juli 2018 om 23:34
zaterdag 21 juli 2018 om 23:35
Dat is een hele goede vraag
En dat, is een vraag, die ik me precies zelf heel vaak heb afgevraagd.
En dat, heb ik mezelf ook later vaak verteld, zou ik niet weer hebben gedaan als ik toen wist wat ik nu weet.
En is dat wat dan uiteindelijk het breekpunt gaat zijn?
Dat is heel best mogelijk.
zaterdag 21 juli 2018 om 23:42
Een verliefdheid binnen een huwelijks hoeft het huwelijk niet gelijk kapot te maken. Het ligt er gewoon aan wat je met die verliefdheid doet.
Wat mij opvalt in dit verhaal is dat je man er voor KIEST om de verliefdheid heel groot te maken.
Hij vertelt het zijn collega.
Zijn collega praat er met haar man over.
Hij praat erover met vrienden.
Hij vertelt het jou via een brief.
Hij wil nu twee collega's vertellen over de verliefdheid zodat ze een bureauwissel kunnen doen (en hierna zal uiteraard de hele werkvloer ervan weten)
Hij wil zijn baas op de hoogte stellen zodat hij thuis kan werken wanneer er behalve collega niemand anders in het gebouw is.
En ondertussen zegt hij tegen jou dat hij niet voldoende meer van je houdt. Het lijkt me echt moeilijk om dit nog ten goede te keren.
Wat mij opvalt in dit verhaal is dat je man er voor KIEST om de verliefdheid heel groot te maken.
Hij vertelt het zijn collega.
Zijn collega praat er met haar man over.
Hij praat erover met vrienden.
Hij vertelt het jou via een brief.
Hij wil nu twee collega's vertellen over de verliefdheid zodat ze een bureauwissel kunnen doen (en hierna zal uiteraard de hele werkvloer ervan weten)
Hij wil zijn baas op de hoogte stellen zodat hij thuis kan werken wanneer er behalve collega niemand anders in het gebouw is.
En ondertussen zegt hij tegen jou dat hij niet voldoende meer van je houdt. Het lijkt me echt moeilijk om dit nog ten goede te keren.
♥
zaterdag 21 juli 2018 om 23:48
Ik vind het juist hartstikke helder, deze post, en heel begrijpelijk. Wat jij uit kunt zoeken is inderdaad waarom je voor hem gekozen hebt, en genoegen neemt met het op je nemen van de grootste zorg-en draagkracht in je relatie. Veel sterkte, ik hoop dat je het ook snel kunt delen met je vriendinnen.diyer schreef: ↑21-07-2018 22:21En ik heb grote twijfels of dat gat te repareren is. Vooral omdat het gat bij hem zit en niet bij mij (inmiddels weet ik niet of er al gaten beginnen te ontstaan bij mij, maar goed, ze waren er niet).
En ik denk dat er maar 1 manier is waarop dit ooit nog goed kan komen en dat is als hij eerlijk naar zichzelf is en de problemen en zijn eigen issues in de ogen wil kijken. Waarom ben ik zo vaak zo moe? Waarom heb ik zoveel last van stress? Waarom komt mijn pik niet meer omhoog? Waarom kost het opvoeden van de kinderen mij de laatste jaren echt al mijn levensenergie? Waarom weet ik niet eens dat mijn partner mij zo moeilijk vindt een aantal maanden per jaar (want hij ziet dat niet of herkent het niet)? Waarom praat ik over verzuring bij de mensen om me heen, als die verzuring werkelijk in mezelf zit?
Maar of mijn man dat gaat begrijpen? Dat weet ik niet. En zolang hij dat niet als de werkelijke kern van het probleem ziet, heeft onze relatie geen toekomst.
Go green, fuck a vegetarian
zaterdag 21 juli 2018 om 23:50
Natuurlijk voelt hij geen verbinding meer met jou. Hij heeft namelijk een ander. Zo werkt dat.
Lieve TO , ik lees zoveel hoop en zoveel rechtvaardiging. Het is alsof ik mijn eigen topic lees.
Toen had Meds ook gelijk trouwens.
Nu woon ik samen met mijn kinderen en hebben we het heel gezellig zonder die zure bozige man.
Lieve TO , ik lees zoveel hoop en zoveel rechtvaardiging. Het is alsof ik mijn eigen topic lees.
Toen had Meds ook gelijk trouwens.
Nu woon ik samen met mijn kinderen en hebben we het heel gezellig zonder die zure bozige man.
zaterdag 21 juli 2018 om 23:59
Lieve YagaBaba, ik weet het. Ik heb me gek genoeg aangetrokken gevoelt tot jullie topic het afgelopen half jaar en daar wel eens gelezen en me op de hoogte gehouden. Misschien was het wel een heel onderbewust gevoel dat wat ik daar las, wel eens op mijn eigen leven zou kunnen slaan.
En ik heb gelezen en gevoeld hoeveel tranen jullie vergoten hebben en hoeveel pijn het allemaal gedaan heeft. En ik heb ook gelezen dat jullie dappere vrouwen stuk voor stuk uit de puinhopen zijn opgestaan en trouw zijn gebleven aan jullie zelf.
En ergens denk ik dat ik dat vast ook wel ga doen. Maar ik moet wel een proces doorlopen, begrijp je? Ik moet mijn eigen tranen vergieten en zien dat mijn relatie werkelijk tot een hoopje puin is geworden. Een ander weg kan ik niet bewandelen. Kan niemand bewandelen. Je moet eerst de echte schade zien, voordat je verder kunt en kunt leren accepteren. En zover ben ik nog niet. Of wil ik nog niet zijn. En misschien voel ik dat morgen wel en overmorgen weer niet.
Affijn, je kent de klappen van de zweep. Daar hoef ik je helaas niks over te vertellen. Maar jullie allemaal op dat topic zijn wel echt een steun voor mij geweest op heel onbewust nivo.
En ik heb gelezen en gevoeld hoeveel tranen jullie vergoten hebben en hoeveel pijn het allemaal gedaan heeft. En ik heb ook gelezen dat jullie dappere vrouwen stuk voor stuk uit de puinhopen zijn opgestaan en trouw zijn gebleven aan jullie zelf.
En ergens denk ik dat ik dat vast ook wel ga doen. Maar ik moet wel een proces doorlopen, begrijp je? Ik moet mijn eigen tranen vergieten en zien dat mijn relatie werkelijk tot een hoopje puin is geworden. Een ander weg kan ik niet bewandelen. Kan niemand bewandelen. Je moet eerst de echte schade zien, voordat je verder kunt en kunt leren accepteren. En zover ben ik nog niet. Of wil ik nog niet zijn. En misschien voel ik dat morgen wel en overmorgen weer niet.
Affijn, je kent de klappen van de zweep. Daar hoef ik je helaas niks over te vertellen. Maar jullie allemaal op dat topic zijn wel echt een steun voor mij geweest op heel onbewust nivo.
zondag 22 juli 2018 om 00:08
Wat goed omschreven en wat herkenbaardiyer schreef: ↑21-07-2018 22:21ok, wat mijn man doet.
Ik heb dus veel met man gesproken en het accent ligt voor mij persoonlijk minder op het verliefdheidsvlak en meer op het vlak dat hij het gevoel is kwijtgeraakt en zo vaak heeft gesproken over verzuring. Dat zijn voor mij het allermeest de kernpunten. En dat is waar ik me de grootste zorgen over maak en dat zorgt voor het minste vertrouwen in de toekomst.
Ja, er is een gat geslagen in onze relatie en mijn vertrouwen. En in dat gat is een vrouw gekropen. Zou het nu alleen het gat zijn, dan konden we kijken of we dat gat konden repareren. Nu moet er eerst nog een vrouw uit dat gat gepeuterd worden. Moeilijk dus. Maar de kern blijft het gat.
En ik heb grote twijfels of dat gat te repareren is. Vooral omdat het gat bij hem zit en niet bij mij (inmiddels weet ik niet of er al gaten beginnen te ontstaan bij mij, maar goed, ze waren er niet). Mijn man geeft aan dat hij waarschijnlijk de verbinding met mij gemist heeft en dat onze relatie de laatste jaren vooral heeft bestaan uit zorgen en problemen (ook op gebied van werk en kinderen). Dat gecombineerd met zijn complexe en neurotische karakter heeft dat voor veel stress, paniekaanvallen, somatische problemen en sombere stemmingen geleid bij hem. Maar waar hij nu denkt dat dit vooral te maken heeft met een gemis aan verbinding en een moeilijke thuissituatie, heeft dit nog veel meer met hem als mens te maken. Want ik loop ook tegen diezelfde dingen aan en ook al kost het me vaak veel, ik ben er wel tegenop gewassen en hem desondanks niet kwijtgeraakt.
Het feit dat ik hem vaak gewezen heb op zijn stress en negativiteit en die hij keer op keer ontwijkt, maakt dat ik heus wel heb gezien dat hij niet goed zit. Op die manier ben ik zeer verbonden geweest. Het is mijn man die de verbinding verbroken heeft met mij. Omdat de realiteit te lastig en te confronterend was. Dan kun je maar beter doorgaan toch en doen alsof alles koek en ei is. Totdat op een dag de bom barst.
Ik heb me willen verbinden met hem. En hij geeft nu aan dat het door gebrek aan verbinding komt. Maar dan moet je wel willen.
En ik denk dat er maar 1 manier is waarop dit ooit nog goed kan komen en dat is als hij eerlijk naar zichzelf is en de problemen en zijn eigen issues in de ogen wil kijken. Waarom ben ik zo vaak zo moe? Waarom heb ik zoveel last van stress? Waarom komt mijn pik niet meer omhoog? Waarom kost het opvoeden van de kinderen mij de laatste jaren echt al mijn levensenergie? Waarom weet ik niet eens dat mijn partner mij zo moeilijk vindt een aantal maanden per jaar (want hij ziet dat niet of herkent het niet)? Waarom praat ik over verzuring bij de mensen om me heen, als die verzuring werkelijk in mezelf zit?
Want we kunnen nu wel doen alsof het heus wel beter gaat als we wat vaker samen naar de film gaan. Maar dat is helemaal het antwoord niet. Want we hebben nu de tijd om samen te praten, om te verbinden. Sterker nog, het is hartje zomer, de beste tijd van het jaar voor mijn man. Hij heeft nu vakantie, dus er is geen druk qua werk en tot slot zijn de kinderen ook nog eens op vakantie en is er even geen schoolstress voor de jongste (waar we veel zorgen over hebben gehad afgelopen jaar). Natuurlijk kun je dan denken met het zonnetje op je bolletje dat je wat vaker moet praten, een mooie wandeling moet maken in de natuur en leuke dingen moet doen.
Maar de realiteit is dat de kinderen over een week ons leven weer binnenwandelen met bijbehorende puberbuien, dat de school over een aantal weken weer begint met dito zorgen, dat zijn werk met al zijn verplichtingen over drie weken weer start en tot slot nog bijna het ergste, daarna de winter z'n kop weer om de hoek steekt. Ik voel me daar doorgaans wel tegenop gewassen, ook met man zijn moeilijke fases. Maar hij is daar niet tegenop gewassen als hij niet uitzoekt wat hij voor zichzelf nodig heeft in het leven.
En dan kunnen we nu wel goede voornemens maken, totdat de eerste irritaties en discussies weer beginnen over huiswerk, mijn man daar niet over wil praten, want moe en veel aan z'n kop, de seks nog steeds achterwege blijft vanwege voornoemde issues. Een beetje verbinden is dan kansloos. Het heeft geen zin om een telefoonlijn naar elkaar uit te werpen, als zijn bekabeling van binnen door elkaar zit.
Maar of mijn man dat gaat begrijpen? Dat weet ik niet. En zolang hij dat niet als de werkelijke kern van het probleem ziet, heeft onze relatie geen toekomst.
ik zit hier ook met een man met dezelfde problemen. Hij komt er maar niet uit en het lijkt wel of hij de beslissing bij mij laat. Paar weken terug was het over en nu krabbelt hij weer beetje terug. Ik heb hem ook duidelijk dat het in hem zelf zit, hij is snel ontevreden, ongeduldig en al heel zijn leven op zoek naar "het geluk"Ik heb geen oplossing voor je maar herken veel in je verhaal. Ik vecht ook al jaren, maar ik vecht alleen, zo voelt het. Wil je veel sterkte en wijsheid wensen. Het woord verbinding is precies waar het om gaat. Iemand moet wel open staan voor contact en open zijn.
zondag 22 juli 2018 om 00:10
Ja idd Diyer, dit is jouw pad, op jouw tempo! Ik had toen ook veel aan yaga's topic, ondanks dat mijn proces zich iets trager voltrok. Toch voelde ik toen de gelijkgestemdheid, de gelijksoortige situaties en dus ook de gelijke emoties die iedereen doormaakt dan. Het helpt!
Wat niet wil zeggen, dat jouw uitslag niet heel anders kan zijn, dan de mijne toen, of die van Yaga destijds. Alles kan.
Bedenk alleen daarin: wat heb jij nodig?
Wat niet wil zeggen, dat jouw uitslag niet heel anders kan zijn, dan de mijne toen, of die van Yaga destijds. Alles kan.
Bedenk alleen daarin: wat heb jij nodig?
zondag 22 juli 2018 om 00:22
Hier zit volgens mij ook de crux.Jillian69 schreef: ↑21-07-2018 23:42Een verliefdheid binnen een huwelijks hoeft het huwelijk niet gelijk kapot te maken. Het ligt er gewoon aan wat je met die verliefdheid doet.
Wat mij opvalt in dit verhaal is dat je man er voor KIEST om de verliefdheid heel groot te maken.
Hij vertelt het zijn collega.
Zijn collega praat er met haar man over.
Hij praat erover met vrienden.
Hij vertelt het jou via een brief.
Hij wil nu twee collega's vertellen over de verliefdheid zodat ze een bureauwissel kunnen doen (en hierna zal uiteraard de hele werkvloer ervan weten)
Hij wil zijn baas op de hoogte stellen zodat hij thuis kan werken wanneer er behalve collega niemand anders in het gebouw is.
En ondertussen zegt hij tegen jou dat hij niet voldoende meer van je houdt. Het lijkt me echt moeilijk om dit nog ten goede te keren.
Een verliefdheid opbiechten doe je - in mijn ogen - in principe gewoon niet. Waarom zou je? Het is een vlucht, een fantasie, en je doet er de ander alleen maar ontzettend veel pijn mee. Dus je bijt op je kiezen en zorgt dat het overwaait.
Maar dan blijkt dat je er écht niet uitkomt. Oké, kan gebeuren. Dat is - in mijn ogen - de enige reden om het tóch op te biechten, maar dan alleen met de toevoeging dat je de verliefdheid absoluut, koste wat kost, wilt overwinnen, omdat je relatie je veel meer waard is. De biecht is dan in feite een liefdesverklaring, want je kiest voor je relatie.
Tot slot is er nog één andere reden om een verliefdheid op te biechten, namelijk wanneer je zelf al hebt besloten om weg te gaan. De biecht is dan een afscheid.
Maar wat jouw man doet, is dubbelzinnig. En dus slecht nieuws. Liever gezegd: laf. Want hij biecht zijn verliefdheid wel op, maar daarna gaat hij naar het plafond zitten staren en heel diep zitten zuchten. Want hij weet het óók verder niet. Met andere woorden: hij maakt er JULLIE probleem van, of eigenlijk gewoon JOUW probleem.
Ik ben bang dat je tussen de regels door moet lezen, en - hoe pijnlijk ook - moet inzien dat hij zelf de knoop niet durft door te hakken. Maar dat hij zijn verliefdheid opbiecht zónder (optie A) luid en duidelijk voor jou te kiezen of (optie b) luid en duidelijk zijn vertrek aan te kondigen, betekent alleen dat hij jóu de optelsom laat maken.
zondag 22 juli 2018 om 00:31
Je wist het weldiyer schreef: ↑21-07-2018 23:59Lieve YagaBaba, ik weet het. Ik heb me gek genoeg aangetrokken gevoelt tot jullie topic het afgelopen half jaar en daar wel eens gelezen en me op de hoogte gehouden. Misschien was het wel een heel onderbewust gevoel dat wat ik daar las, wel eens op mijn eigen leven zou kunnen slaan.
En ik heb gelezen en gevoeld hoeveel tranen jullie vergoten hebben en hoeveel pijn het allemaal gedaan heeft. En ik heb ook gelezen dat jullie dappere vrouwen stuk voor stuk uit de puinhopen zijn opgestaan en trouw zijn gebleven aan jullie zelf.
En ergens denk ik dat ik dat vast ook wel ga doen. Maar ik moet wel een proces doorlopen, begrijp je? Ik moet mijn eigen tranen vergieten en zien dat mijn relatie werkelijk tot een hoopje puin is geworden. Een ander weg kan ik niet bewandelen. Kan niemand bewandelen. Je moet eerst de echte schade zien, voordat je verder kunt en kunt leren accepteren. En zover ben ik nog niet. Of wil ik nog niet zijn. En misschien voel ik dat morgen wel en overmorgen weer niet.
Affijn, je kent de klappen van de zweep. Daar hoef ik je helaas niks over te vertellen. Maar jullie allemaal op dat topic zijn wel echt een steun voor mij geweest op heel onbewust nivo.
en je weet dus ook dat jij net zo sterk bent, hoe dit zich ook zal ontwikkelen.
blijf bij jezelf en luister naar je intuitie, dat is denk ik de belangrijkste les van het topic van yaga
zondag 22 juli 2018 om 00:37
Dit.samarinde schreef: ↑22-07-2018 00:22Hier zit volgens mij ook de crux.
Een verliefdheid opbiechten doe je - in mijn ogen - in principe gewoon niet. Waarom zou je? Het is een vlucht, een fantasie, en je doet er de ander alleen maar ontzettend veel pijn mee. Dus je bijt op je kiezen en zorgt dat het overwaait.
Maar dan blijkt dat je er écht niet uitkomt. Oké, kan gebeuren. Dat is - in mijn ogen - de enige reden om het tóch op te biechten, maar dan alleen met de toevoeging dat je de verliefdheid absoluut, koste wat kost, wilt overwinnen, omdat je relatie je veel meer waard is. De biecht is dan in feite een liefdesverklaring, want je kiest voor je relatie.
Tot slot is er nog één andere reden om een verliefdheid op te biechten, namelijk wanneer je zelf al hebt besloten om weg te gaan. De biecht is dan een afscheid.
Maar wat jouw man doet, is dubbelzinnig. En dus slecht nieuws. Liever gezegd: laf. Want hij biecht zijn verliefdheid wel op, maar daarna gaat hij naar het plafond zitten staren en heel diep zitten zuchten. Want hij weet het óók verder niet. Met andere woorden: hij maakt er JULLIE probleem van, of eigenlijk gewoon JOUW probleem.
Ik ben bang dat je tussen de regels door moet lezen, en - hoe pijnlijk ook - moet inzien dat hij zelf de knoop niet durft door te hakken. Maar dat hij zijn verliefdheid opbiecht zónder (optie A) luid en duidelijk voor jou te kiezen of (optie b) luid en duidelijk zijn vertrek aan te kondigen, betekent alleen dat hij jóu de optelsom laat maken.
