Relaties
alle pijlers
man heeft gevoelens voor een collega. Nog samen op vakantie?
vrijdag 20 juli 2018 om 19:21
Hallo, ik had nooit nooit nooit gedacht dat ik hier een topic over zou openen, omdat het zo'n beetje het allerverste scenario is wat ik in mijn hoofd kon halen als ik denk aan mijn relatie.
Mijn man en ik zijn 25 jaar samen, sinds ons 19e en 20e. Wij hebben 2 inmiddels grotere kinderen en vandaag hebben wij elkaar een brief geschreven. Op met name het verzoek van mijn man, omdat hij al een tijdje last heeft van de verzuring binnen onze relatie. En daar wilde hij het over hebben.
Ik heb dus zijn brief gelezen, waarin hij mij bekende al een tijd (anderhalf jaar) de vonk of chemie te zijn verloren voor mij en inmiddels geraakt te zijn door een vrouwelijke collega van hem. Dit viel voor mij precies als een puzzelstukje op z'n plek. Maar tevens wist ik niet wat voor donkere wolk zich zo plotseling en onaangekondigd boven mijn hoofd begaf.
Ik heb gehuild. En geschreeuwd vandaag.
We zijn gaan wandelen en tijdens het wandelen vertelde hij meer. Blijkt dus dat hij denkt niet per se door mij of door hem een crush te zijn gaan voelen voor zijn collega. Maar doordat hij het gevoel heeft al langer niet echt gelukkig te zijn. Hij weet niet waarom, denkt dat het misschien een midlife crisis is. Zegt ook nooit over de schreef te zijn gegaan met zijn collega. Maar ze hebben wel naar elkaar opgebiecht hetzelfde te voelen. Als sinds november dit jaar. Ze hebben intens app contact gehad met elkaar en dat vond ik al die tijd al vreemd. Heb ook wel eens gevraagd of hij meer voelde voor haar. Maar dat werd steeds weggewuifd met natuurlijk niet. En je hoeft nergens onzeker over te zijn.
Blijkt dat ik toch zo gek niet was.
Ik ben zo ontzettend onthutst. Voel me een vreemde in dit verhaal. Heb het gevoel alsof het een slechte grap is en ik in een of andere rare filmscene ben beland. Maar goed, hoe dan ook zouden wij dit weekend samen vertrekken voor een paar dagen weg en ik wil helemaal niks nu. Ik wil niet bij hem zijn, niet door hem getroost worden, niet samen in 1 bed liggen.
Wat doe je in zo'n situatie? Wat mag ik van mijn man verwachten? Wat doe ik hier in godsnaam mee?
Mijn man en ik zijn 25 jaar samen, sinds ons 19e en 20e. Wij hebben 2 inmiddels grotere kinderen en vandaag hebben wij elkaar een brief geschreven. Op met name het verzoek van mijn man, omdat hij al een tijdje last heeft van de verzuring binnen onze relatie. En daar wilde hij het over hebben.
Ik heb dus zijn brief gelezen, waarin hij mij bekende al een tijd (anderhalf jaar) de vonk of chemie te zijn verloren voor mij en inmiddels geraakt te zijn door een vrouwelijke collega van hem. Dit viel voor mij precies als een puzzelstukje op z'n plek. Maar tevens wist ik niet wat voor donkere wolk zich zo plotseling en onaangekondigd boven mijn hoofd begaf.
Ik heb gehuild. En geschreeuwd vandaag.
We zijn gaan wandelen en tijdens het wandelen vertelde hij meer. Blijkt dus dat hij denkt niet per se door mij of door hem een crush te zijn gaan voelen voor zijn collega. Maar doordat hij het gevoel heeft al langer niet echt gelukkig te zijn. Hij weet niet waarom, denkt dat het misschien een midlife crisis is. Zegt ook nooit over de schreef te zijn gegaan met zijn collega. Maar ze hebben wel naar elkaar opgebiecht hetzelfde te voelen. Als sinds november dit jaar. Ze hebben intens app contact gehad met elkaar en dat vond ik al die tijd al vreemd. Heb ook wel eens gevraagd of hij meer voelde voor haar. Maar dat werd steeds weggewuifd met natuurlijk niet. En je hoeft nergens onzeker over te zijn.
Blijkt dat ik toch zo gek niet was.
Ik ben zo ontzettend onthutst. Voel me een vreemde in dit verhaal. Heb het gevoel alsof het een slechte grap is en ik in een of andere rare filmscene ben beland. Maar goed, hoe dan ook zouden wij dit weekend samen vertrekken voor een paar dagen weg en ik wil helemaal niks nu. Ik wil niet bij hem zijn, niet door hem getroost worden, niet samen in 1 bed liggen.
Wat doe je in zo'n situatie? Wat mag ik van mijn man verwachten? Wat doe ik hier in godsnaam mee?
zondag 22 juli 2018 om 04:48
TO, probeer zoveel mogelijk bij je zelf te blijven en vraag je zelf wat jij wilt. Want daar gaat het om.
En ik hoop dat je je niet te veel beinvloeden laat door forummers die heel zeker denken te weten hoe het gaat verlopen. Want ieder verhaal is anders. En misschien krijgen ze gelijk, misschien ook niet. Ik merk dat deze forummers al hun gedachten op jou projecteren. Blijf bij jezelf hierin.
Het is positief dat jullie vele gesprekken hebben en daarin open zijn.
En ik hoop dat je je niet te veel beinvloeden laat door forummers die heel zeker denken te weten hoe het gaat verlopen. Want ieder verhaal is anders. En misschien krijgen ze gelijk, misschien ook niet. Ik merk dat deze forummers al hun gedachten op jou projecteren. Blijf bij jezelf hierin.
Het is positief dat jullie vele gesprekken hebben en daarin open zijn.
zondag 22 juli 2018 om 10:12
Ik lees eigenlijk vooral wederom een hoop smoezen van zijn kant die een excuus moeten vormen voor waarom hij gedaan heeft wat hij heeft gedaan.diyer schreef: ↑21-07-2018 22:21Mijn man geeft aan dat hij waarschijnlijk de verbinding met mij gemist heeft en dat onze relatie de laatste jaren vooral heeft bestaan uit zorgen en problemen (ook op gebied van werk en kinderen). Dat gecombineerd met zijn complexe en neurotische karakter heeft dat voor veel stress, paniekaanvallen, somatische problemen en sombere stemmingen geleid bij hem. Maar waar hij nu denkt dat dit vooral te maken heeft met een gemis aan verbinding en een moeilijke thuissituatie, heeft dit nog veel meer met hem als mens te maken. Want ik loop ook tegen diezelfde dingen aan en ook al kost het me vaak veel, ik ben er wel tegenop gewassen en hem desondanks niet kwijtgeraakt.
Het feit dat ik hem vaak gewezen heb op zijn stress en negativiteit en die hij keer op keer ontwijkt, maakt dat ik heus wel heb gezien dat hij niet goed zit. Op die manier ben ik zeer verbonden geweest. Het is mijn man die de verbinding verbroken heeft met mij. Omdat de realiteit te lastig en te confronterend was. Dan kun je maar beter doorgaan toch en doen alsof alles koek en ei is. Totdat op een dag de bom barst.
Ik heb me willen verbinden met hem. En hij geeft nu aan dat het door gebrek aan verbinding komt. Maar dan moet je wel willen.
En ik denk dat er maar 1 manier is waarop dit ooit nog goed kan komen en dat is als hij eerlijk naar zichzelf is en de problemen en zijn eigen issues in de ogen wil kijken. Waarom ben ik zo vaak zo moe? Waarom heb ik zoveel last van stress? Waarom komt mijn pik niet meer omhoog? Waarom kost het opvoeden van de kinderen mij de laatste jaren echt al mijn levensenergie? Waarom weet ik niet eens dat mijn partner mij zo moeilijk vindt een aantal maanden per jaar (want hij ziet dat niet of herkent het niet)? Waarom praat ik over verzuring bij de mensen om me heen, als die verzuring werkelijk in mezelf zit?
Hij is gewoon verliefd op een ander en heeft jou keihard voorgelogen, klaar. Dat hebben al heel veel mannen voor hem gedaan en zullen nog heel veel mannen na hem doen, daar heb je geen neurotisch karakter voor nodig. Dat hij nu een heel mooi monoloog klaar heeft over het waarom, want zijn leven is zo zwaar voor hem enzovoorts, maakt de situatie in mijn ogen alleen maar uitzichtlozer.
Hij zou nu moeten zeggen: Luister Diyer, het spijt me, ik ben een grote lul geweest en het is nu aan mij om hier iets aan te doen. En dan vervolgens geen contact met die vrouw en een andere baan zoeken. Ik snap ook niet hoe een andere baan voor hem absoluut niet mogelijk is vanwege standvastigheid etc maar jou (en het huis?) verliezen is blijkbaar iets wat hij wel wil riskeren. Hij gebruikt zijn gesteldheid zoals het hem uitkomt. Kan ie wel praten over verbondenheid, maar jij bent niet degene die zich heeft losgetrokken uit jullie huwelijk.
Bovendien mag jij al jaren samenleven met zijn sombere buien. Als hij daar zo veel last van heeft, moet hij daar aan werken. En niet naar een andere vrouw toerennen.
Klinkt misschien een beetje hard verwoord, sorry, ik sta juist ontzettend aan jouw kant en leef ontzettend met je mee. Ik vind het heel erg dat hij je zo behandelt.
-
zondag 22 juli 2018 om 10:16
Zo begrijpelijk. Dikkediyer schreef: ↑21-07-2018 23:59En ergens denk ik dat ik dat vast ook wel ga doen. Maar ik moet wel een proces doorlopen, begrijp je? Ik moet mijn eigen tranen vergieten en zien dat mijn relatie werkelijk tot een hoopje puin is geworden. Een ander weg kan ik niet bewandelen. Kan niemand bewandelen. Je moet eerst de echte schade zien, voordat je verder kunt en kunt leren accepteren. En zover ben ik nog niet. Of wil ik nog niet zijn. En misschien voel ik dat morgen wel en overmorgen weer niet.
voor zowel jou als YagaBaba, bij wie ik lange tijd een meelezer ben geweest.
-
zondag 22 juli 2018 om 12:09
zondag 22 juli 2018 om 18:35
Ik zoek even een praktische tip eigenlijk. Want omdat wij nu niet op vakantie gaan, wil ik er wel even tussenuit. Kan met een vriendin zijn, maar die tover ik ook zo 123 niet uit de hoge hoed die zo last minute weg kan. Eigenlijk zou ik wel binnen nu en 3 weken ergens een (lang) weekend weg willen, waarbij er vooral overdag een programma is en waarbij er 's avonds de mogelijkheid is om bij een kampvuurtje ofzo te kletsen.
Ik weet niet of er iemand is die de sfeer kent van buitenkunst? Maar dat is een beetje semi alternatief kamperen in de zomermaanden, waarbij er een behoorlijk professioneel keuzeprogramma is overdag. En voor de mensen die daar dan naartoe gaan (denk wel zo'n 150 mensen) is er ook mogelijkheid om daar te eten en soms is er een spontane jam sessie of wordt er gedanst of zitten mensen bij het kampvuur.
Eigenlijk zoek ik zoiets. Alleen er worden nu geen weekenden aangeboden, alleen volle weken van 7 dagen en dat is me dan teveel en te duur (kost iets van 500 euro voor een week). Dus echt iets van 2 a 3 dagen. Ik ben er alleen niet mee bekend.
Of een leuk festival die ook workshops doen en waar er een ontspannen sfeer hangt?
Ik weet niet of er iemand is die de sfeer kent van buitenkunst? Maar dat is een beetje semi alternatief kamperen in de zomermaanden, waarbij er een behoorlijk professioneel keuzeprogramma is overdag. En voor de mensen die daar dan naartoe gaan (denk wel zo'n 150 mensen) is er ook mogelijkheid om daar te eten en soms is er een spontane jam sessie of wordt er gedanst of zitten mensen bij het kampvuur.
Eigenlijk zoek ik zoiets. Alleen er worden nu geen weekenden aangeboden, alleen volle weken van 7 dagen en dat is me dan teveel en te duur (kost iets van 500 euro voor een week). Dus echt iets van 2 a 3 dagen. Ik ben er alleen niet mee bekend.
Of een leuk festival die ook workshops doen en waar er een ontspannen sfeer hangt?
zondag 22 juli 2018 om 21:41
https://www.fitbodymind.nl/product-page ... lness-yoga
Is dit iets? Een programma maar ook vrije tijd.
Is dit iets? Een programma maar ook vrije tijd.
zondag 22 juli 2018 om 23:01
Hoi potje pindakaas, dankjewel voor de tip. Ik heb mijn vraag wat beter omschreven op de reizenpijler. Helaas ben ik niet het type dat houdt van yoga of meditatie. Ik besef me dat het waarschijnlijk niet eerlijk is om er een mening over te hebben, want veel van mijn vrienden en kennissen hebben er wel wat mee. Maar ik krijg er onbewust toch een beetje een zweverig gevoel bij. En ik ben ook bang dat stilte en bezinnen juist maakt dat ik ga malen of zelfs huilen. En ik zoek juist afleiding. Niet om te vergeten, maar om er juist 1 moment niet mee bezig te zijn.
zondag 22 juli 2018 om 23:02
Ik wil heel graag verder schrijven. Hoop dat dat mag en hoop ook dat men mild is in z'n oordelen. Maar durf niet zo goed, omdat ik misschien in jullie ogen toch te makkelijk ben. Maar ik wil het kind niet met het badwater weggooien en vind dat ik een huwelijk van meer dan 20 jaar toch ook een kans moet geven en niet na een krappe 3 dagen kan wegdoen.
zondag 22 juli 2018 om 23:12
natuurlijk mag je schrijven wat je wil. Je bent niemand hier verantwoording verschuldigd, dus voel je daartoe ook niet verplicht.diyer schreef: ↑22-07-2018 23:02Ik wil heel graag verder schrijven. Hoop dat dat mag en hoop ook dat men mild is in z'n oordelen. Maar durf niet zo goed, omdat ik misschien in jullie ogen toch te makkelijk ben. Maar ik wil het kind niet met het badwater weggooien en vind dat ik een huwelijk van meer dan 20 jaar toch ook een kans moet geven en niet na een krappe 3 dagen kan wegdoen.
Toch vind ik het tekenend dat je dit post; kennelijk is er een deel van jou dat zélf vindt dat je te makkelijk bent.
Ook een huwelijk van 20 jaar mag je na 3 dagen wegdoen, he? Hell, zelfs na 5 minuten mag dat.
Mijn enige advies aan jou is dat je niet uit plichtsbesef je eigen grenzen moet overschrijden.
Am Yisrael Chai!
zondag 22 juli 2018 om 23:19
Ik schrijf maar een beetje op hoe mijn dag was vandaag. Ik ben vanochtend opgestaan en ik heb vannacht kunnen slapen dankzij een slaappil. Om negen uur wakker en meteen bij het openen van mijn ogen daalt er een duistere werkelijkheid mijn brein binnen. Ik heb zo nog ongeveer tot 10 uur in mijn bed gelegen en afwisselend gehuild en naar het plafond liggen staren.
Ik hoopte heel erg dat mijn man contact met mij zou zoeken en dat heeft hij ook gedaan vanuit zijn broers huis. We hebben wederom afgesproken om te praten en hij kwam thuis en we hebben 4 uur aan 1 stuk gepraat en gehuild. Zoveel gehuild. We zijn echt jaren en jaren terug gegaan in onze relatie en hebben dingen besproken die al heel erg begraven lagen onder allerlei andere lagen relatie. En ik heb dingen gehoord die ik niet wist of bewust was. En ik heb ook gehoord hoeveel verdriet mijn man heeft gevoeld bij dingen van mij en dat was goed om te horen. Het was ook goed om met heel veel respect te praten. Niemand werd boos of praatte met stemverheffing. We hebben juist heel veel en heel intens naar elkaar geluisterd op een manier zoals we nooit eerder naar elkaar hebben geluisterd. En omdat we allebei zo open stonden voor elkaar, konden we ook heel eerlijk vertellen. We hebben gepraat over moeilijke fases uit ons leven waarin we ons miskend hebben gevoeld, maar ook over verleidingen die er zijn geweest.
En toen na uren praten waren we allebei moe. Ik wilde vandaag nog een klein boodschapje halen bij de praxis, want de tuinslang deed het niet en de tuin is zo droog nu. Man wilde ook iets hebben bij de winkel naast de praxis, dus zouden we samen gaan. Maar toen we in de auto zaten en hij de muziek aanzette (die we vaak draaien) werd ik zó verdrietig. Het voelde zo vertrouwd omdat we vaak samen in de auto zitten met muziek en we daar dan over kletsen en meezingen. Ik was zo verdrietig omdat al dat soort kleine onbenullige en onbeduidende dingen die je met elkaar deelt, wel eens kunnen ophouden met bestaan. Dus man heeft me weer thuis afgezet en hij is alleen naar de winkel gegaan.
En nu ben ik weer alleen thuis. Ik heb wat afleveringen van een serie gekeken en hij is naar het huis van zijn broer. Ik ben een slechte huisvrouw, want ik laat alles staan en het begint rommelig te worden. Ik heb nog steeds amper gegeten sinds die eerste dag. Ik krijg geen hap door mijn keel. En ik ben nog steeds heel erg verdrietig, maar het lukt me ook wat beter om het voor halve uurtjes te parkeren als ik me focus op de planten water geven of een serie bekijken.
Morgen hebben we afgesproken om samen te komen om een schoolbrief te schrijven voor een van onze kinderen, dat kan nu echt niet meer uitgesteld worden. En ik heb twee vriendinnen gebeld gisteren. Vriendin 1 leeft vanuit haar vakantie erg mee en stuurt me veel appjes en andere vriendin wilde me meteen komen ophalen van waaruit ze vakantie heeft. En ik ben zo dankbaar voor die twee. Ik ga woensdag naar een van mijn vriendinnen op haar vakantieadres en kom dan donderdagavond terug. Dan zijn de kinderen inmiddels thuisgekomen en ik ben heel benieuwd hoe het dan gaat.
Ik hoopte heel erg dat mijn man contact met mij zou zoeken en dat heeft hij ook gedaan vanuit zijn broers huis. We hebben wederom afgesproken om te praten en hij kwam thuis en we hebben 4 uur aan 1 stuk gepraat en gehuild. Zoveel gehuild. We zijn echt jaren en jaren terug gegaan in onze relatie en hebben dingen besproken die al heel erg begraven lagen onder allerlei andere lagen relatie. En ik heb dingen gehoord die ik niet wist of bewust was. En ik heb ook gehoord hoeveel verdriet mijn man heeft gevoeld bij dingen van mij en dat was goed om te horen. Het was ook goed om met heel veel respect te praten. Niemand werd boos of praatte met stemverheffing. We hebben juist heel veel en heel intens naar elkaar geluisterd op een manier zoals we nooit eerder naar elkaar hebben geluisterd. En omdat we allebei zo open stonden voor elkaar, konden we ook heel eerlijk vertellen. We hebben gepraat over moeilijke fases uit ons leven waarin we ons miskend hebben gevoeld, maar ook over verleidingen die er zijn geweest.
En toen na uren praten waren we allebei moe. Ik wilde vandaag nog een klein boodschapje halen bij de praxis, want de tuinslang deed het niet en de tuin is zo droog nu. Man wilde ook iets hebben bij de winkel naast de praxis, dus zouden we samen gaan. Maar toen we in de auto zaten en hij de muziek aanzette (die we vaak draaien) werd ik zó verdrietig. Het voelde zo vertrouwd omdat we vaak samen in de auto zitten met muziek en we daar dan over kletsen en meezingen. Ik was zo verdrietig omdat al dat soort kleine onbenullige en onbeduidende dingen die je met elkaar deelt, wel eens kunnen ophouden met bestaan. Dus man heeft me weer thuis afgezet en hij is alleen naar de winkel gegaan.
En nu ben ik weer alleen thuis. Ik heb wat afleveringen van een serie gekeken en hij is naar het huis van zijn broer. Ik ben een slechte huisvrouw, want ik laat alles staan en het begint rommelig te worden. Ik heb nog steeds amper gegeten sinds die eerste dag. Ik krijg geen hap door mijn keel. En ik ben nog steeds heel erg verdrietig, maar het lukt me ook wat beter om het voor halve uurtjes te parkeren als ik me focus op de planten water geven of een serie bekijken.
Morgen hebben we afgesproken om samen te komen om een schoolbrief te schrijven voor een van onze kinderen, dat kan nu echt niet meer uitgesteld worden. En ik heb twee vriendinnen gebeld gisteren. Vriendin 1 leeft vanuit haar vakantie erg mee en stuurt me veel appjes en andere vriendin wilde me meteen komen ophalen van waaruit ze vakantie heeft. En ik ben zo dankbaar voor die twee. Ik ga woensdag naar een van mijn vriendinnen op haar vakantieadres en kom dan donderdagavond terug. Dan zijn de kinderen inmiddels thuisgekomen en ik ben heel benieuwd hoe het dan gaat.
zondag 22 juli 2018 om 23:26
Dat heeft mijn man meerdere keren geopperd. Ik heb het nog niet echt overwogen, omdat ik nog steeds niet zo goed weet wat het voor een enorm toegevoegde waarde heeft als ik mee zou gaan.
Het klinkt misschien gek als ik zeg over mijzelf dat ik meestal wel vrij helder mijn gedachten kan ordenen en kan uitten. Mijn man vindt dat echter een stuk moeilijker. Hij heeft veel meer moeite om onder woorden te brengen wat er in hem leeft. Dus dan denk ik steeds: is het niet gewoon handiger als je voor jezelf een manier zoekt om woorden te geven aan wat er in jou omgaat?
zondag 22 juli 2018 om 23:33
Maar relatietherapie gaat nu juist niet om je ding te vertellen, maar om elkaar te bereiken en op andere manieren met elkaar om te leren gaan.
Als je man daar moeite mee heeft zit er wellicht nog veel meer in hem dat jij nog niet weet en waarmee de therapeut wellicht met jullie verder kan gaan.
Maar dan moet hij wel eerst 100% commitment naar de relatie tonen, want anders werkt de therapie niet.
Als je man daar moeite mee heeft zit er wellicht nog veel meer in hem dat jij nog niet weet en waarmee de therapeut wellicht met jullie verder kan gaan.
Maar dan moet hij wel eerst 100% commitment naar de relatie tonen, want anders werkt de therapie niet.
zondag 22 juli 2018 om 23:58
maar relatietherapie gaat niet over het vinden van woorden om te communiceren. Het gaat over de dynamiek tussen jullie en hoe dit zich verhoudt tot jouw eigen angsten, pijn en verlangensdiyer schreef: ↑22-07-2018 23:26Dat heeft mijn man meerdere keren geopperd. Ik heb het nog niet echt overwogen, omdat ik nog steeds niet zo goed weet wat het voor een enorm toegevoegde waarde heeft als ik mee zou gaan.
Het klinkt misschien gek als ik zeg over mijzelf dat ik meestal wel vrij helder mijn gedachten kan ordenen en kan uitten. Mijn man vindt dat echter een stuk moeilijker. Hij heeft veel meer moeite om onder woorden te brengen wat er in hem leeft. Dus dan denk ik steeds: is het niet gewoon handiger als je voor jezelf een manier zoekt om woorden te geven aan wat er in jou omgaat?
maandag 23 juli 2018 om 00:31
oh, dat wist ik niet. Ik dacht dat relatie therapie zoiets was als
A: wat vind jij?
en B: wat vindt je van wat A net zei?
zoiets?
Bestaat er zoiets als 'non verbale' therapie. Ik ben namelijk bang dat ik te sterk met woorden ben of te snel in woorden denk. Terwijl mijn man mij juist vanmiddag heeft aangegeven dat ik zó ferm ben met mijn mening, dat hij vaak het gevoel heeft gehad dat hem dat van de sokken blies.
Om even aan te vullen: mijn man heeft vandaag niet alleen geklaagd mocht er iemand zijn die dat denkt. Hij heeft ook heel veel complimenten uitgesproken en waardering naar mij toe. Maar ook dat hij zich op bepaalde momenten eigenlijk overruled heeft gevoeld, omdat hij niet wist hoe en waar hij stond of iets aan wilde pakken en dat ik het dan al had overgenomen van hem. En dat dat al een paar jaar zorgt het gevoel te hebben dat hij soms op eieren loopt.
Dus moet ik dan wel praten? Mijn man zijn brein werkt duidelijk anders dan de mijne. Hij heeft een ander tempo daarin en hij heeft meer tijd nodig om te weten wat hij wil, moet, gaat, doet, denkt. Ik ben veel meer snip snap klaar en gáán met die banaan. En ik heb me eerder nooit zo beseft hoe mijn man zich daarbij gevoeld heeft. Boos en wrokkig naar nu blijkt. Maar hij had dat zelf dus ook niet door. En stukken van onze interactie hebben dus gemaakt dat bij hem steeds meer dicht ging. Dat hij zich steeds meer ging afsluiten van mij.
A: wat vind jij?
en B: wat vindt je van wat A net zei?
zoiets?
Bestaat er zoiets als 'non verbale' therapie. Ik ben namelijk bang dat ik te sterk met woorden ben of te snel in woorden denk. Terwijl mijn man mij juist vanmiddag heeft aangegeven dat ik zó ferm ben met mijn mening, dat hij vaak het gevoel heeft gehad dat hem dat van de sokken blies.
Om even aan te vullen: mijn man heeft vandaag niet alleen geklaagd mocht er iemand zijn die dat denkt. Hij heeft ook heel veel complimenten uitgesproken en waardering naar mij toe. Maar ook dat hij zich op bepaalde momenten eigenlijk overruled heeft gevoeld, omdat hij niet wist hoe en waar hij stond of iets aan wilde pakken en dat ik het dan al had overgenomen van hem. En dat dat al een paar jaar zorgt het gevoel te hebben dat hij soms op eieren loopt.
Dus moet ik dan wel praten? Mijn man zijn brein werkt duidelijk anders dan de mijne. Hij heeft een ander tempo daarin en hij heeft meer tijd nodig om te weten wat hij wil, moet, gaat, doet, denkt. Ik ben veel meer snip snap klaar en gáán met die banaan. En ik heb me eerder nooit zo beseft hoe mijn man zich daarbij gevoeld heeft. Boos en wrokkig naar nu blijkt. Maar hij had dat zelf dus ook niet door. En stukken van onze interactie hebben dus gemaakt dat bij hem steeds meer dicht ging. Dat hij zich steeds meer ging afsluiten van mij.
maandag 23 juli 2018 om 07:52
Wat een mooi excuus om te sjansen/daten met een ander.diyer schreef: ↑23-07-2018 00:31oh, dat wist ik niet. Ik dacht dat relatie therapie zoiets was als
A: wat vind jij?
en B: wat vindt je van wat A net zei?
zoiets?
Bestaat er zoiets als 'non verbale' therapie. Ik ben namelijk bang dat ik te sterk met woorden ben of te snel in woorden denk. Terwijl mijn man mij juist vanmiddag heeft aangegeven dat ik zó ferm ben met mijn mening, dat hij vaak het gevoel heeft gehad dat hem dat van de sokken blies.
Om even aan te vullen: mijn man heeft vandaag niet alleen geklaagd mocht er iemand zijn die dat denkt. Hij heeft ook heel veel complimenten uitgesproken en waardering naar mij toe. Maar ook dat hij zich op bepaalde momenten eigenlijk overruled heeft gevoeld, omdat hij niet wist hoe en waar hij stond of iets aan wilde pakken en dat ik het dan al had overgenomen van hem. En dat dat al een paar jaar zorgt het gevoel te hebben dat hij soms op eieren loopt.
Dus moet ik dan wel praten? Mijn man zijn brein werkt duidelijk anders dan de mijne. Hij heeft een ander tempo daarin en hij heeft meer tijd nodig om te weten wat hij wil, moet, gaat, doet, denkt. Ik ben veel meer snip snap klaar en gáán met die banaan. En ik heb me eerder nooit zo beseft hoe mijn man zich daarbij gevoeld heeft. Boos en wrokkig naar nu blijkt. Maar hij had dat zelf dus ook niet door. En stukken van onze interactie hebben dus gemaakt dat bij hem steeds meer dicht ging. Dat hij zich steeds meer ging afsluiten van mij.
maandag 23 juli 2018 om 08:06
Hij is boos en wrokkig omdat hij met zijn hoofd en hart elders is. De redenen verzint hij er later bij. Zo gaat dat namelijk. Als hij echt boos was omdat jij hem dingen uit handen zou trekken had hij echt wel eerder iets gezegd en niet ineens nu pas.diyer schreef: ↑23-07-2018 00:31oh, dat wist ik niet. Ik dacht dat relatie therapie zoiets was als
A: wat vind jij?
en B: wat vindt je van wat A net zei?
zoiets?
Bestaat er zoiets als 'non verbale' therapie. Ik ben namelijk bang dat ik te sterk met woorden ben of te snel in woorden denk. Terwijl mijn man mij juist vanmiddag heeft aangegeven dat ik zó ferm ben met mijn mening, dat hij vaak het gevoel heeft gehad dat hem dat van de sokken blies.
Om even aan te vullen: mijn man heeft vandaag niet alleen geklaagd mocht er iemand zijn die dat denkt. Hij heeft ook heel veel complimenten uitgesproken en waardering naar mij toe. Maar ook dat hij zich op bepaalde momenten eigenlijk overruled heeft gevoeld, omdat hij niet wist hoe en waar hij stond of iets aan wilde pakken en dat ik het dan al had overgenomen van hem. En dat dat al een paar jaar zorgt het gevoel te hebben dat hij soms op eieren loopt.
Dus moet ik dan wel praten? Mijn man zijn brein werkt duidelijk anders dan de mijne. Hij heeft een ander tempo daarin en hij heeft meer tijd nodig om te weten wat hij wil, moet, gaat, doet, denkt. Ik ben veel meer snip snap klaar en gáán met die banaan. En ik heb me eerder nooit zo beseft hoe mijn man zich daarbij gevoeld heeft. Boos en wrokkig naar nu blijkt. Maar hij had dat zelf dus ook niet door. En stukken van onze interactie hebben dus gemaakt dat bij hem steeds meer dicht ging. Dat hij zich steeds meer ging afsluiten van mij.
maandag 23 juli 2018 om 08:17
Hij is boos en wrokkig omdat hij met zijn hoofd en hart elders is. De redenen verzint hij er later bij. Zo gaat dat namelijk. Als hij echt boos was omdat jij hem dingen uit handen zou trekken had hij echt wel eerder iets gezegd en niet ineens nu pas.
Yagababa, ik vind dat je in dit topic echt aan het projecteren bent. Ik heb je topic gelezen en weet wat er in jouw leven allemaal is gebeurd, maar ieder verhaal is anders, al denk je misschien niet.
Want je kan ook lezen dat TO zelf erg direct en snel is, en verbaal sterk is. En dat ze haar man in veel dingen overrult. Het zijn allemaal oorzaken die maken dat gevoelens kunnen afnemen, zoals bij hun gebeurd is.
Ik lees in haar berichten nog zoveel liefde, dat ze heel goede gesprekken heeft. Waarom dan dit soort berichten? Er is best kans dat ze weer in harmonie door kunnen gaan. Gun ze die tijd.
TO, ik zou juist wel in relatietherapie gaan. Zo'n therapeut is er juist om jullie patronen te ontrafelen. En zou je niet willen dat je alles hebt gedaan om de relatie te redden?
Want uit elkaar gaan kan tenslotte altijd nog.
Yagababa, ik vind dat je in dit topic echt aan het projecteren bent. Ik heb je topic gelezen en weet wat er in jouw leven allemaal is gebeurd, maar ieder verhaal is anders, al denk je misschien niet.
Want je kan ook lezen dat TO zelf erg direct en snel is, en verbaal sterk is. En dat ze haar man in veel dingen overrult. Het zijn allemaal oorzaken die maken dat gevoelens kunnen afnemen, zoals bij hun gebeurd is.
Ik lees in haar berichten nog zoveel liefde, dat ze heel goede gesprekken heeft. Waarom dan dit soort berichten? Er is best kans dat ze weer in harmonie door kunnen gaan. Gun ze die tijd.
TO, ik zou juist wel in relatietherapie gaan. Zo'n therapeut is er juist om jullie patronen te ontrafelen. En zou je niet willen dat je alles hebt gedaan om de relatie te redden?
Want uit elkaar gaan kan tenslotte altijd nog.
maandag 23 juli 2018 om 08:23
Mijn ex was ook boos en wrokkig. Om de meest rare dingen. Maakte zich volkomen onzichtbaar en klaagde vervolgens dat hij niet gezien en niet gehoord werd (hij had kunnen beginnen met in huis die oortjes uit te laten en zijn mond open te doen, dat had best geholpen denk ik).
Achteraf verzon hij overal redenen voor. Rakelde voorvallen op van tien jaar geleden, maakte ruzie over tandenborstels in de lader.
Achteraf denk ik dat hij er al lang klaar mee was en voor zichzelf en rechtvaardiging zocht. Ik dacht ook dat wij goede gesprekken hadden. Niets was minder waar.
Edit: dat wil niet zeggen dat dat voor jullie ook geldt natuurlijk. Maar pas alsjeblieft op jezelf. Ik ging het zoeken in mezelf. Maakte mezelf helemaal gek met analyseren. Terwijl mijn ex er gewoon genoeg van had en waarschijnlijk verliefd was, of was geweest, op een ander.
Achteraf verzon hij overal redenen voor. Rakelde voorvallen op van tien jaar geleden, maakte ruzie over tandenborstels in de lader.
Achteraf denk ik dat hij er al lang klaar mee was en voor zichzelf en rechtvaardiging zocht. Ik dacht ook dat wij goede gesprekken hadden. Niets was minder waar.
Edit: dat wil niet zeggen dat dat voor jullie ook geldt natuurlijk. Maar pas alsjeblieft op jezelf. Ik ging het zoeken in mezelf. Maakte mezelf helemaal gek met analyseren. Terwijl mijn ex er gewoon genoeg van had en waarschijnlijk verliefd was, of was geweest, op een ander.
maandag 23 juli 2018 om 08:38
Edit: dat wil niet zeggen dat dat voor jullie ook geldt natuurlijk. Maar pas alsjeblieft op jezelf. Ik ging het zoeken in mezelf. Maakte mezelf helemaal gek met analyseren. Terwijl mijn ex er gewoon genoeg van had en waarschijnlijk verliefd was, of was geweest, op een ander.
Ik begrijp je verdrietige verhaal. Heel heftig allemaal. En fijn dat het inmiddels weer beter met je gaat.
Ik snap ook dat als je zoiets mee hebt gemaakt, je algauw bevestiging ziet van je mening als zo'n verhaal op de jouwe lijkt en dat je dan zeker lijkt te weten dat het een bepaalde kant op gaat. Maar toch kan je dat niet weten.
En TO en haar man zijn hard bezig om het goed te krijgen. En hopelijk lukt dat.
Ik begrijp je verdrietige verhaal. Heel heftig allemaal. En fijn dat het inmiddels weer beter met je gaat.
Ik snap ook dat als je zoiets mee hebt gemaakt, je algauw bevestiging ziet van je mening als zo'n verhaal op de jouwe lijkt en dat je dan zeker lijkt te weten dat het een bepaalde kant op gaat. Maar toch kan je dat niet weten.
En TO en haar man zijn hard bezig om het goed te krijgen. En hopelijk lukt dat.
