Kinderen
alle pijlers
Wie heeft er ook 1 kind en wat zijn de voor -en nadelen??
dinsdag 10 maart 2009 om 10:56
Zwieber, ja, dat snap ik. Want jij betn alleen en draagt de zorg alleen. Maar ik bedoelde dat er in gezinnen waar meer kinderen zijn, in praktijk de zorg nog steeds wel op 'maar' 1 paar schouders terecht kan komen. Dan heb je én die zorg én die frustraties waarom anderen je er niet een beetje meer bij helpen.
dinsdag 10 maart 2009 om 10:57
Wat mij trouwens opvalt is dat kinderen ook helemaal gek gemaakt worden op school en creche met het idee van een broertje of zusje. Boekjes erover, hele voorlichtingen die er gewoon vanuit gaan dát kinderen een broertje of zusje hebben, zijn of krijgen. Als je een kind hebt wordt er gewoon automatisch vanuit gegaan dat je er nog een krijgt en als je zegt dat het bij een blijft dan is het "ook zielig zeg", of "wacht maar". Alsof je zo'n beslissing neemt zonder er bij nagedacht te hebben ofzo!
dinsdag 10 maart 2009 om 10:59
quote:intiem schreef op 10 maart 2009 @ 10:56:
Zwieber, ja, dat snap ik. Want jij betn alleen en draagt de zorg alleen. Maar ik bedoelde dat er in gezinnen waar meer kinderen zijn, in praktijk de zorg nog steeds wel op 'maar' 1 paar schouders terecht kan komen. Dan heb je én die zorg én die frustraties waarom anderen je er niet een beetje meer bij helpen.Kan ook maar ik zie bij een hindoestaanse vriendin van mij ook hele mooie dingen waarbij de hele familie voor oma zorgt, in het ziekenhuis zelfgemaakt eten langs komt brengen en de zorg echt gedeeld wordt. Maar het kan inderdaad ook wel misgaan.
Zwieber, ja, dat snap ik. Want jij betn alleen en draagt de zorg alleen. Maar ik bedoelde dat er in gezinnen waar meer kinderen zijn, in praktijk de zorg nog steeds wel op 'maar' 1 paar schouders terecht kan komen. Dan heb je én die zorg én die frustraties waarom anderen je er niet een beetje meer bij helpen.Kan ook maar ik zie bij een hindoestaanse vriendin van mij ook hele mooie dingen waarbij de hele familie voor oma zorgt, in het ziekenhuis zelfgemaakt eten langs komt brengen en de zorg echt gedeeld wordt. Maar het kan inderdaad ook wel misgaan.
dinsdag 10 maart 2009 om 11:05
Ik heb maar 1 kind en er komt hoogstwaarschijnlijk geen gezinsuitbreiding. Ikzelf ben dubbel maar partner wil geen tweede. Bovendien ben ik bijna 40 en partner bijna 50. Dus in feite is het geen issue.
Maar ik herken helemaal niks in Noerie's verhaal. Voor mij zijn dat typische enigst-kind-vooroordelen, plus dat ik er ook nogal in bespeur dat ze het kind toch vooral beleeft als iets dat bezig gehouden moet worden. Als jij je kind altijd maar z'n zin geeft, dan raakt 'ie verwend ja, maar dat heeft niks te maken met het feit dat 'ie geen broers of zussen heeft. Waarschijnlijk meer met het feit dat jij het het makkelijkst vindt om toe te geven (verwennen is een vorm van verwaarlozing).
Maar goed, als ik daar even doorheen kijk, dan zou je het inderdaad als een nadeel kunnen zien dat je als ouder van één kind wat meer moeite moet doen om te zorgen dat dat kind niet altijd maar tussen de grote mensen zit. Nu lijkt mij dat nogal mee te vallen, want er zullen weinig enigst kinderen zijn die tot hun vierde fulltime bij hun ouders thuis zitten (kinderdagverblijf, peuterspeelzaal). En vanaf hun vierde gaan ze naar school en dan hebben ze daar sowieso al een hoop kinderen om zich heen. Dus ik ervaar dat niet zo, maar dat kan komen als ze wat ouder is.
Wat die vooroordelen betreft: er is een recent onderzoek dat aantoont dat enigst kinderen in geen enkel opzicht slechter af zijn dan kinderen met broers en zussen. Sterker nog: de verschillen die er zijn, zijn in het voordeel van enigst kinderen. Ze scoren hoger on intelligentietests, en er was ook iets met sociale ontwikkeling of geluk. Kan het onderziek zelf zo gauw niet vinden maar er heeft tijdje terug een link op het forum gestaan. Komt erop neer dat kinderen helemaal niet socialer worden van al dat delen, maar juist onzeker en jaloers (kunnen) worden van de constante competitie om aandacht en affectie van de ouders. Enigst kinderen zijn juist socialer omdat zij van kinds af aan gewend zijn om zelf contacten buiten hun vertrouwde kringetje te leggen.
Neemt niet weg dat ik het m'n dochter zelf erg gun om iemand naast zich te hebben. Voor nu, want ook al zullen ze niet altijd harmonieus samen spelen (zoals Noerie dat voor zich ziet), ik zie bij vriendinnen wel dat broertjes en zusjes heel erg op elkaar gesteld kunnen zijn. Daarnaast vooral voor later. Ik heb niet veel contact met m'n broer, en als kind hadden we vooral ruzie, maar ik ben blij dat hij er is. Het geeft me het gevoel dat ik ergens vandaan kom, ergens bij hoor, zoiets.
Maar ik herken helemaal niks in Noerie's verhaal. Voor mij zijn dat typische enigst-kind-vooroordelen, plus dat ik er ook nogal in bespeur dat ze het kind toch vooral beleeft als iets dat bezig gehouden moet worden. Als jij je kind altijd maar z'n zin geeft, dan raakt 'ie verwend ja, maar dat heeft niks te maken met het feit dat 'ie geen broers of zussen heeft. Waarschijnlijk meer met het feit dat jij het het makkelijkst vindt om toe te geven (verwennen is een vorm van verwaarlozing).
Maar goed, als ik daar even doorheen kijk, dan zou je het inderdaad als een nadeel kunnen zien dat je als ouder van één kind wat meer moeite moet doen om te zorgen dat dat kind niet altijd maar tussen de grote mensen zit. Nu lijkt mij dat nogal mee te vallen, want er zullen weinig enigst kinderen zijn die tot hun vierde fulltime bij hun ouders thuis zitten (kinderdagverblijf, peuterspeelzaal). En vanaf hun vierde gaan ze naar school en dan hebben ze daar sowieso al een hoop kinderen om zich heen. Dus ik ervaar dat niet zo, maar dat kan komen als ze wat ouder is.
Wat die vooroordelen betreft: er is een recent onderzoek dat aantoont dat enigst kinderen in geen enkel opzicht slechter af zijn dan kinderen met broers en zussen. Sterker nog: de verschillen die er zijn, zijn in het voordeel van enigst kinderen. Ze scoren hoger on intelligentietests, en er was ook iets met sociale ontwikkeling of geluk. Kan het onderziek zelf zo gauw niet vinden maar er heeft tijdje terug een link op het forum gestaan. Komt erop neer dat kinderen helemaal niet socialer worden van al dat delen, maar juist onzeker en jaloers (kunnen) worden van de constante competitie om aandacht en affectie van de ouders. Enigst kinderen zijn juist socialer omdat zij van kinds af aan gewend zijn om zelf contacten buiten hun vertrouwde kringetje te leggen.
Neemt niet weg dat ik het m'n dochter zelf erg gun om iemand naast zich te hebben. Voor nu, want ook al zullen ze niet altijd harmonieus samen spelen (zoals Noerie dat voor zich ziet), ik zie bij vriendinnen wel dat broertjes en zusjes heel erg op elkaar gesteld kunnen zijn. Daarnaast vooral voor later. Ik heb niet veel contact met m'n broer, en als kind hadden we vooral ruzie, maar ik ben blij dat hij er is. Het geeft me het gevoel dat ik ergens vandaan kom, ergens bij hoor, zoiets.
dinsdag 10 maart 2009 om 11:08
quote:Madiken schreef op 10 maart 2009 @ 10:42:
Ik ben moeder van 3 kinderen en ik zou echt nooit voor 1 kind kiezen als ik dat zelf in de hand had (want ik besef maar al te goed dat je daar zelf niets over te zeggen hebt, het moet ook maar lukken). Een is maar alleen en ik zie bij veel kinderen op school die ook alleen zijn, dat ze ontzettend verwend worden en vervelend zijn als ze hier komen spelen. Als kinderen met meer in een gezin zijn, leren ze ook heel veel van elkaar. Het is gezellig, altijd iemand om mee te spelen. En soms ook ruzie, en daar leren ze ook weer van. Later als je ouders er niet meer zijn, heb je elkaar nog. Lijkt me toch heel erg om dan alleen achter te blijven. Ik weet ook wel dat niet allen broers en zussen zo'n goede band met elkaar hebben, maar in de meeste gevallen zie ik toch wel veel goede broer/zus contacten om me heen. Zelf kom ik uit een gezin met twee kinderen. Ik heb mijn ouders gek gezeurd om meer broers of zussen. Helaas.Dat is ook maar iets wat mensen zelf in hun hoofd hebben van hoe het gaat als er maar een kind is. Een is echt niet per definitie alleen. Ik heb me nooit alleen gevoeld vroeger. Ook had ik helemaal niet de behoefte aan altijd iemand om me heen om mee te spelen. Ik kon mezelf prima vermaken en wilde ik spelen dan waren er andere kinderen in de buurt. Verder heb ik prima geleerd van ruzies (die er ook echt wel zijn als je enig kind bent) en spelen met anderen. Ik heb niets gemist. En ja, ik ben verwend , heerlijk! En ik ben er geen slecht mens door geworden (als ik mijn omgeving mag geloven
) Ik vind dat je alles in het extreme trekt, alsof enig kind zijn per defenitie slecht is.
Ik ben moeder van 3 kinderen en ik zou echt nooit voor 1 kind kiezen als ik dat zelf in de hand had (want ik besef maar al te goed dat je daar zelf niets over te zeggen hebt, het moet ook maar lukken). Een is maar alleen en ik zie bij veel kinderen op school die ook alleen zijn, dat ze ontzettend verwend worden en vervelend zijn als ze hier komen spelen. Als kinderen met meer in een gezin zijn, leren ze ook heel veel van elkaar. Het is gezellig, altijd iemand om mee te spelen. En soms ook ruzie, en daar leren ze ook weer van. Later als je ouders er niet meer zijn, heb je elkaar nog. Lijkt me toch heel erg om dan alleen achter te blijven. Ik weet ook wel dat niet allen broers en zussen zo'n goede band met elkaar hebben, maar in de meeste gevallen zie ik toch wel veel goede broer/zus contacten om me heen. Zelf kom ik uit een gezin met twee kinderen. Ik heb mijn ouders gek gezeurd om meer broers of zussen. Helaas.Dat is ook maar iets wat mensen zelf in hun hoofd hebben van hoe het gaat als er maar een kind is. Een is echt niet per definitie alleen. Ik heb me nooit alleen gevoeld vroeger. Ook had ik helemaal niet de behoefte aan altijd iemand om me heen om mee te spelen. Ik kon mezelf prima vermaken en wilde ik spelen dan waren er andere kinderen in de buurt. Verder heb ik prima geleerd van ruzies (die er ook echt wel zijn als je enig kind bent) en spelen met anderen. Ik heb niets gemist. En ja, ik ben verwend , heerlijk! En ik ben er geen slecht mens door geworden (als ik mijn omgeving mag geloven
) Ik vind dat je alles in het extreme trekt, alsof enig kind zijn per defenitie slecht is.
dinsdag 10 maart 2009 om 11:10
quote:Eowynn_ schreef op 10 maart 2009 @ 09:47:
Pink, alle voordelen die jij opnoemt vind ik juist nadelen. Ik vind het belangrijk dat er af en toe ruzie gemaakt wordt onderling, zo leren ze grenzen aangeven en verkennen. Je aanpassen naar een niveau hoger of lager vind ik ook gewoon heel nuttig.
En een kind verwennen met aandacht vind ik juist wél schadelijk. Discussie en dergelijke vind ik eigenlijk ook alleen maar nuttig. En zelfs het tegen elkaar opboksen vind ik goed.
Alles met mate natuurlijk.
Op zich vind ik enigst kind zijn niet schadelijk, maar wél als de ouders er zo instaan als jij erin staat. Daar krijg je uberverwende prinsjes en prinsesjes van.
Toch is dat wel wat onderzoeken uitwijzen.
Iedereen preekt voor eigen parrochie natuurlijk, gelukkig maar, want dat wijst er allemaal achter onze keuzes staan (al is het voor een aantal mensen natuurlijk geen keuze om het bij 1 kind te houden). Maar die laatste conclusie van je is echt te kort door de bocht hoor...
Pink, alle voordelen die jij opnoemt vind ik juist nadelen. Ik vind het belangrijk dat er af en toe ruzie gemaakt wordt onderling, zo leren ze grenzen aangeven en verkennen. Je aanpassen naar een niveau hoger of lager vind ik ook gewoon heel nuttig.
En een kind verwennen met aandacht vind ik juist wél schadelijk. Discussie en dergelijke vind ik eigenlijk ook alleen maar nuttig. En zelfs het tegen elkaar opboksen vind ik goed.
Alles met mate natuurlijk.
Op zich vind ik enigst kind zijn niet schadelijk, maar wél als de ouders er zo instaan als jij erin staat. Daar krijg je uberverwende prinsjes en prinsesjes van.
Toch is dat wel wat onderzoeken uitwijzen.
Iedereen preekt voor eigen parrochie natuurlijk, gelukkig maar, want dat wijst er allemaal achter onze keuzes staan (al is het voor een aantal mensen natuurlijk geen keuze om het bij 1 kind te houden). Maar die laatste conclusie van je is echt te kort door de bocht hoor...
dinsdag 10 maart 2009 om 11:11
quote:Helenita2 schreef op 10 maart 2009 @ 11:05:
Ik heb maar 1 kind en er komt hoogstwaarschijnlijk geen gezinsuitbreiding. Ikzelf ben dubbel maar partner wil geen tweede. Bovendien ben ik bijna 40 en partner bijna 50. Dus in feite is het geen issue.
Maar ik herken helemaal niks in Noerie's verhaal. Voor mij zijn dat typische enigst-kind-vooroordelen, plus dat ik er ook nogal in bespeur dat ze het kind toch vooral beleeft als iets dat bezig gehouden moet worden. Als jij je kind altijd maar z'n zin geeft, dan raakt 'ie verwend ja, maar dat heeft niks te maken met het feit dat 'ie geen broers of zussen heeft. Waarschijnlijk meer met het feit dat jij het het makkelijkst vindt om toe te geven (verwennen is een vorm van verwaarlozing).
Maar goed, als ik daar even doorheen kijk, dan zou je het inderdaad als een nadeel kunnen zien dat je als ouder van één kind wat meer moeite moet doen om te zorgen dat dat kind niet altijd maar tussen de grote mensen zit. Nu lijkt mij dat nogal mee te vallen, want er zullen weinig enigst kinderen zijn die tot hun vierde fulltime bij hun ouders thuis zitten (kinderdagverblijf, peuterspeelzaal). En vanaf hun vierde gaan ze naar school en dan hebben ze daar sowieso al een hoop kinderen om zich heen. Dus ik ervaar dat niet zo, maar dat kan komen als ze wat ouder is.
Wat die vooroordelen betreft: er is een recent onderzoek dat aantoont dat enigst kinderen in geen enkel opzicht slechter af zijn dan kinderen met broers en zussen. Sterker nog: de verschillen die er zijn, zijn in het voordeel van enigst kinderen. Ze scoren hoger on intelligentietests, en er was ook iets met sociale ontwikkeling of geluk. Kan het onderziek zelf zo gauw niet vinden maar er heeft tijdje terug een link op het forum gestaan. Komt erop neer dat kinderen helemaal niet socialer worden van al dat delen, maar juist onzeker en jaloers (kunnen) worden van de constante competitie om aandacht en affectie van de ouders. Enigst kinderen zijn juist socialer omdat zij van kinds af aan gewend zijn om zelf contacten buiten hun vertrouwde kringetje te leggen.
Neemt niet weg dat ik het m'n dochter zelf erg gun om iemand naast zich te hebben. Voor nu, want ook al zullen ze niet altijd harmonieus samen spelen (zoals Noerie dat voor zich ziet), ik zie bij vriendinnen wel dat broertjes en zusjes heel erg op elkaar gesteld kunnen zijn. Daarnaast vooral voor later. Ik heb niet veel contact met m'n broer, en als kind hadden we vooral ruzie, maar ik ben blij dat hij er is. Het geeft me het gevoel dat ik ergens vandaan kom, ergens bij hoor, zoiets.
Beter verwend dan verwaarloosd...
Ik heb maar 1 kind en er komt hoogstwaarschijnlijk geen gezinsuitbreiding. Ikzelf ben dubbel maar partner wil geen tweede. Bovendien ben ik bijna 40 en partner bijna 50. Dus in feite is het geen issue.
Maar ik herken helemaal niks in Noerie's verhaal. Voor mij zijn dat typische enigst-kind-vooroordelen, plus dat ik er ook nogal in bespeur dat ze het kind toch vooral beleeft als iets dat bezig gehouden moet worden. Als jij je kind altijd maar z'n zin geeft, dan raakt 'ie verwend ja, maar dat heeft niks te maken met het feit dat 'ie geen broers of zussen heeft. Waarschijnlijk meer met het feit dat jij het het makkelijkst vindt om toe te geven (verwennen is een vorm van verwaarlozing).
Maar goed, als ik daar even doorheen kijk, dan zou je het inderdaad als een nadeel kunnen zien dat je als ouder van één kind wat meer moeite moet doen om te zorgen dat dat kind niet altijd maar tussen de grote mensen zit. Nu lijkt mij dat nogal mee te vallen, want er zullen weinig enigst kinderen zijn die tot hun vierde fulltime bij hun ouders thuis zitten (kinderdagverblijf, peuterspeelzaal). En vanaf hun vierde gaan ze naar school en dan hebben ze daar sowieso al een hoop kinderen om zich heen. Dus ik ervaar dat niet zo, maar dat kan komen als ze wat ouder is.
Wat die vooroordelen betreft: er is een recent onderzoek dat aantoont dat enigst kinderen in geen enkel opzicht slechter af zijn dan kinderen met broers en zussen. Sterker nog: de verschillen die er zijn, zijn in het voordeel van enigst kinderen. Ze scoren hoger on intelligentietests, en er was ook iets met sociale ontwikkeling of geluk. Kan het onderziek zelf zo gauw niet vinden maar er heeft tijdje terug een link op het forum gestaan. Komt erop neer dat kinderen helemaal niet socialer worden van al dat delen, maar juist onzeker en jaloers (kunnen) worden van de constante competitie om aandacht en affectie van de ouders. Enigst kinderen zijn juist socialer omdat zij van kinds af aan gewend zijn om zelf contacten buiten hun vertrouwde kringetje te leggen.
Neemt niet weg dat ik het m'n dochter zelf erg gun om iemand naast zich te hebben. Voor nu, want ook al zullen ze niet altijd harmonieus samen spelen (zoals Noerie dat voor zich ziet), ik zie bij vriendinnen wel dat broertjes en zusjes heel erg op elkaar gesteld kunnen zijn. Daarnaast vooral voor later. Ik heb niet veel contact met m'n broer, en als kind hadden we vooral ruzie, maar ik ben blij dat hij er is. Het geeft me het gevoel dat ik ergens vandaan kom, ergens bij hoor, zoiets.
Beter verwend dan verwaarloosd...
dinsdag 10 maart 2009 om 11:30
quote:Schilderspalet schreef op 10 maart 2009 @ 09:46:
[...]
Wat sneu is is dat die ouders bij voorbaat al kaartje moeten kopen omdat het kind niet kan genieten van het uitje omdat ze zich alleen voelt en niemand heeft. Het feit alleen al dat het kind zich alleen voelt!!!!!!!!!!!!!!!!!! Wat ik misschien nog wel moet melden is dat het meisje dus heeeeeel graag een zusje of broertje wil hebben ('zeurt' er al een paar jaar om). De ouders willen niet, zijn druk met werk en zo bezig......................Dan vind ik het sneu ja.
Dat ligt naar mijn idee niet aan het kind en dat het zo zielig is, maar aan de ouders. Ouders zijn verantwoordelijk om kinderen op te voeden en dingen te leren. Daarbij hoort, naar mijn mening, leren dat het ook gezellig is met mama en papa (en het dan ook gezellig maken). Je leert een kind niks door elke keer een vriendje of vriendinnetje mee te MOETEN vragen.
Het enige sneue aan deze situatie (zoals hij hier beschreven is) is dat de ouders niet sensitief reageren op de behoefte van hun kind.
En dat over medelijden hebben als een kind zich eenzaam voelt. Dan is niet de oplossing om maar nog een kind erbij te nemen. Jeetje zeg. Pff! Dat kind is toch niet eenzaam omdat hij/zij maar geen broertjes/zusjes heeft. Ik ben enig kind en nooit eenzaam geweest, genoeg vriendjes en vriendinnetjes om mee te spelen en andere keren iets leuks met mama en/of papa doen en anders een keertje alleen spelen (is ook belangrijk!)
[...]
Wat sneu is is dat die ouders bij voorbaat al kaartje moeten kopen omdat het kind niet kan genieten van het uitje omdat ze zich alleen voelt en niemand heeft. Het feit alleen al dat het kind zich alleen voelt!!!!!!!!!!!!!!!!!! Wat ik misschien nog wel moet melden is dat het meisje dus heeeeeel graag een zusje of broertje wil hebben ('zeurt' er al een paar jaar om). De ouders willen niet, zijn druk met werk en zo bezig......................Dan vind ik het sneu ja.
Dat ligt naar mijn idee niet aan het kind en dat het zo zielig is, maar aan de ouders. Ouders zijn verantwoordelijk om kinderen op te voeden en dingen te leren. Daarbij hoort, naar mijn mening, leren dat het ook gezellig is met mama en papa (en het dan ook gezellig maken). Je leert een kind niks door elke keer een vriendje of vriendinnetje mee te MOETEN vragen.
Het enige sneue aan deze situatie (zoals hij hier beschreven is) is dat de ouders niet sensitief reageren op de behoefte van hun kind.
En dat over medelijden hebben als een kind zich eenzaam voelt. Dan is niet de oplossing om maar nog een kind erbij te nemen. Jeetje zeg. Pff! Dat kind is toch niet eenzaam omdat hij/zij maar geen broertjes/zusjes heeft. Ik ben enig kind en nooit eenzaam geweest, genoeg vriendjes en vriendinnetjes om mee te spelen en andere keren iets leuks met mama en/of papa doen en anders een keertje alleen spelen (is ook belangrijk!)
dinsdag 10 maart 2009 om 11:40
Dat is maar vanuit welk standpunt je dat bekijkt. Als het jou zo opvalt dat alles ingesteld is op het hebben van broertjes of zusjes, dan is dat omdat het bij jouw dan misschien een issue is of zo? Als ik kijk naar mijn verzameling boeken, dan speelt het niet echt een heel belangrijke rol. Jip en Janneke, veel boeken van Dahl, veel prenteboeken gaan juist om de individuele band tussen ouder en kind.quote:Zwieber schreef op 10 maart 2009 @ 10:57:
Wat mij trouwens opvalt is dat kinderen ook helemaal gek gemaakt worden op school en creche met het idee van een broertje of zusje. Boekjes erover, hele voorlichtingen die er gewoon vanuit gaan dát kinderen een broertje of zusje hebben, zijn of krijgen. Als je een kind hebt wordt er gewoon automatisch vanuit gegaan dat je er nog een krijgt en als je zegt dat het bij een blijft dan is het "ook zielig zeg", of "wacht maar". Alsof je zo'n beslissing neemt zonder er bij nagedacht te hebben ofzo!
Wat mij trouwens opvalt is dat kinderen ook helemaal gek gemaakt worden op school en creche met het idee van een broertje of zusje. Boekjes erover, hele voorlichtingen die er gewoon vanuit gaan dát kinderen een broertje of zusje hebben, zijn of krijgen. Als je een kind hebt wordt er gewoon automatisch vanuit gegaan dat je er nog een krijgt en als je zegt dat het bij een blijft dan is het "ook zielig zeg", of "wacht maar". Alsof je zo'n beslissing neemt zonder er bij nagedacht te hebben ofzo!
dinsdag 10 maart 2009 om 11:40
Ik ken anders ook veel kinderen die met z'n tweeën of meer zijn en dan ook strontvervelend Madiken, even als reactie op jouw posting. Dat heeft niks met enig kind te maken maar gewoon met het kind of de kinderen. Ik zie een aantal van de kinderen van mijn vrienden/kennissen liever gaan dan komen en die zijn dan met meer dan één. Heb je twee of zelfs drie vervelende kinderen in huis op bezoek. Dan toch echt liever één hoor.
Ik ervaar het hebben van één kind als positief. Mijn dochter heeft er ook geen moeite mee. Het gaat om de ouders die al dan niet vrijwillig niet meer dan één kind krijgen, of die er happy mee zijn of niet.
Ik ken ook een paar moeders die blij waren geweest als ze niet meer dan één kind hadden gekregen trouwens en er toch twee of drie hebben nu. Kan ook nog.
Dit lijkt me nou typisch een onderwerp waarbij het zinloos is om er om te gaan strijden. Soms heb je een keuze, soms niet, dat heb je wel of niet als je meer dan één kind zou willen en niet kan krijgen, dat heb je als je enig kind bent en broers en zussen zou willen hebben, dat heb je als je broers en zussen hebt en liever alleen zou zijn.
Bekijk het per gezin, per ouderstel, per kind, niet als een algemene regel van Meden of Perzen.
Ik ervaar het hebben van één kind als positief. Mijn dochter heeft er ook geen moeite mee. Het gaat om de ouders die al dan niet vrijwillig niet meer dan één kind krijgen, of die er happy mee zijn of niet.
Ik ken ook een paar moeders die blij waren geweest als ze niet meer dan één kind hadden gekregen trouwens en er toch twee of drie hebben nu. Kan ook nog.
Dit lijkt me nou typisch een onderwerp waarbij het zinloos is om er om te gaan strijden. Soms heb je een keuze, soms niet, dat heb je wel of niet als je meer dan één kind zou willen en niet kan krijgen, dat heb je als je enig kind bent en broers en zussen zou willen hebben, dat heb je als je broers en zussen hebt en liever alleen zou zijn.
Bekijk het per gezin, per ouderstel, per kind, niet als een algemene regel van Meden of Perzen.
dinsdag 10 maart 2009 om 11:43
quote:Annie Ooi schreef op 10 maart 2009 @ 11:40:
Dat is maar vanuit welk standpunt je dat bekijkt. Als het jou zo opvalt dat alles ingesteld is op het hebben van broertjes of zusjes, dan is dat omdat het bij jouw dan misschien een issue is of zo? Als ik kijk naar mijn verzameling boeken, dan speelt het niet echt een heel belangrijke rol. Jip en Janneke, veel boeken van Dahl, veel prenteboeken gaan juist om de individuele band tussen ouder en kind.
Je vat me verkeerd: ik bedoelde op school en de creche. Daar wordt er enorm veel aandacht aan gegeven want natuurlijk deels wel terecht is want het is een impact voor een kind, maar het gevolg is wel dat je voor de andere kinderen een beeld schept dat het krijgen van broertjes en zusjes gewoon moet ofzo. Er werd op Zwiepjes twee creches echt weken in dat thema dingen gedaan en daar zit je dan als kind wat geen broertje of zusje krijgt...Ik vind het moeilijk te verwoorden maar je vat hopelijk wel wat ik bedoel.
[...]
Dat is maar vanuit welk standpunt je dat bekijkt. Als het jou zo opvalt dat alles ingesteld is op het hebben van broertjes of zusjes, dan is dat omdat het bij jouw dan misschien een issue is of zo? Als ik kijk naar mijn verzameling boeken, dan speelt het niet echt een heel belangrijke rol. Jip en Janneke, veel boeken van Dahl, veel prenteboeken gaan juist om de individuele band tussen ouder en kind.
Je vat me verkeerd: ik bedoelde op school en de creche. Daar wordt er enorm veel aandacht aan gegeven want natuurlijk deels wel terecht is want het is een impact voor een kind, maar het gevolg is wel dat je voor de andere kinderen een beeld schept dat het krijgen van broertjes en zusjes gewoon moet ofzo. Er werd op Zwiepjes twee creches echt weken in dat thema dingen gedaan en daar zit je dan als kind wat geen broertje of zusje krijgt...Ik vind het moeilijk te verwoorden maar je vat hopelijk wel wat ik bedoel.
[...]
dinsdag 10 maart 2009 om 11:45
quote:will78 schreef op 10 maart 2009 @ 10:22:
Zelf zie ik het niet zitten , gebruik ook AD en heb mijn leven nu op de rails.
Maar voel me weleens egoïstisch to mijn zoon omdat ik er voor kies dat hij alleen is....
Dat hoeft niet, zorg gewoon dat je goed voor je zoon zorgt
Vriendjes en vriendinnetjes over de vloer, samen leuke dingen doen, bij vriendjes en vriendinnetjes spelen en je zoon ook leuke dingen aanbieden die hij alleen kan doen. Gewoon lekker gebalanceerd en zorgen dat je dan zelf geen schuldgevoel hebt, want dat kan je zoontje ook gaan oppikken. Het is niet zieilig voor je zoon als hij geen broers of zussen heeft. Het is nu eenmaal zo, iedereen heeft een ander leven.
Zelf zie ik het niet zitten , gebruik ook AD en heb mijn leven nu op de rails.
Maar voel me weleens egoïstisch to mijn zoon omdat ik er voor kies dat hij alleen is....
Dat hoeft niet, zorg gewoon dat je goed voor je zoon zorgt
Vriendjes en vriendinnetjes over de vloer, samen leuke dingen doen, bij vriendjes en vriendinnetjes spelen en je zoon ook leuke dingen aanbieden die hij alleen kan doen. Gewoon lekker gebalanceerd en zorgen dat je dan zelf geen schuldgevoel hebt, want dat kan je zoontje ook gaan oppikken. Het is niet zieilig voor je zoon als hij geen broers of zussen heeft. Het is nu eenmaal zo, iedereen heeft een ander leven.
dinsdag 10 maart 2009 om 11:49
Dat las ik laatst ergens Pontichella, dat verwennen een vorm van verwaarlozing is. Veel verwende kinderen zijn verwend omdat ouders de weg van de minste weerstand kiezen. Kind wil snoep ipv fruit? Snoep geven is 100x makkelijker dan zorgen dat kind toch fruit eet. Kind blij, jij van het gezeur af.
Maar dan ontzeg je je kind aandacht. Geen toestanden met strafbankje en beloningsstickers, maar samen fruit wassen en schillen en het samen aan tafel opeten. Quality time. Maar goed, ik bedoel dus gewoon positieve aandacht, tijd aan je kind besteden. En niet hoe-zorg-ik-dat-ik-zo-min-mogelijk-merk-van-m'n-kind.
Maar dan ontzeg je je kind aandacht. Geen toestanden met strafbankje en beloningsstickers, maar samen fruit wassen en schillen en het samen aan tafel opeten. Quality time. Maar goed, ik bedoel dus gewoon positieve aandacht, tijd aan je kind besteden. En niet hoe-zorg-ik-dat-ik-zo-min-mogelijk-merk-van-m'n-kind.
dinsdag 10 maart 2009 om 11:52
Ja, dat had ik idd verkeerd begrepen. Dat is inderdaad wel vreemd ja. Alhoewel een broertje of zusje krijgen wel iets heel ingrijpends is, vind ik zo iets wel ver gaan. Maar aan de andere kant dus ook wel weer begrijpelijk...tsja, lastig!
Annie Ooi schreef op 10 maart 2009 @ 11:40:
Dat is maar vanuit welk standpunt je dat bekijkt. Als het jou zo opvalt dat alles ingesteld is op het hebben van broertjes of zusjes, dan is dat omdat het bij jouw dan misschien een issue is of zo? Als ik kijk naar mijn verzameling boeken, dan speelt het niet echt een heel belangrijke rol. Jip en Janneke, veel boeken van Dahl, veel prenteboeken gaan juist om de individuele band tussen ouder en kind.
Je vat me verkeerd: ik bedoelde op school en de creche. Daar wordt er enorm veel aandacht aan gegeven want natuurlijk deels wel terecht is want het is een impact voor een kind, maar het gevolg is wel dat je voor de andere kinderen een beeld schept dat het krijgen van broertjes en zusjes gewoon moet ofzo. Er werd op Zwiepjes twee creches echt weken in dat thema dingen gedaan en daar zit je dan als kind wat geen broertje of zusje krijgt...Ik vind het moeilijk te verwoorden maar je vat hopelijk wel wat ik bedoel.[...]
Annie Ooi schreef op 10 maart 2009 @ 11:40:
Dat is maar vanuit welk standpunt je dat bekijkt. Als het jou zo opvalt dat alles ingesteld is op het hebben van broertjes of zusjes, dan is dat omdat het bij jouw dan misschien een issue is of zo? Als ik kijk naar mijn verzameling boeken, dan speelt het niet echt een heel belangrijke rol. Jip en Janneke, veel boeken van Dahl, veel prenteboeken gaan juist om de individuele band tussen ouder en kind.
Je vat me verkeerd: ik bedoelde op school en de creche. Daar wordt er enorm veel aandacht aan gegeven want natuurlijk deels wel terecht is want het is een impact voor een kind, maar het gevolg is wel dat je voor de andere kinderen een beeld schept dat het krijgen van broertjes en zusjes gewoon moet ofzo. Er werd op Zwiepjes twee creches echt weken in dat thema dingen gedaan en daar zit je dan als kind wat geen broertje of zusje krijgt...Ik vind het moeilijk te verwoorden maar je vat hopelijk wel wat ik bedoel.[...]
dinsdag 10 maart 2009 om 12:03
quote:
jemamem schreef op 10 maart 2009 @ 10:19:
Enne..volwassen mensen die nog steeds heel blij zijn met exclusieve aandacht van hun ouders zijn nooit echt volwassen geworden vrees ik.
Waarom zou je als volwassene niet meer blij mogen zijn met het feit dat je geweldig met je ouders kunt opschieten en graag tijd met ze door wilt brengen?
Ik vind het vaak onbegrijpelijk dat ik mensen het contact met hun ouders zie verwaarlozen op 't moment dat ze zelf volwassen zijn geworden.
Dat bedoel ik helemaal niet.
Let op het woordje exclusieve.
Ik, als volwassene, ben heel blij met de sterke band met mijn ouders. Niemand heeft het over verwaarlozen- integendeel.
Wat ik hier schreef heeft betrekking op het misverstand dat het fijn is als je de énige bent die dat heeft. Geen broers en zussen dus, die ook een band hebben met je ouders.
Dat kinderen dat misschien soms voelen, die hang naar exclusiviteit, dat zal wel bestaan... maar als volwassenen dat nog steeds hebben, dát vind ik vreemd.
Als volwassene heb je toch al lang een breder referentiekader en weet je dat ouderliefde niets met exclusiviteit van doen heeft.
jemamem schreef op 10 maart 2009 @ 10:19:
Enne..volwassen mensen die nog steeds heel blij zijn met exclusieve aandacht van hun ouders zijn nooit echt volwassen geworden vrees ik.
Waarom zou je als volwassene niet meer blij mogen zijn met het feit dat je geweldig met je ouders kunt opschieten en graag tijd met ze door wilt brengen?
Ik vind het vaak onbegrijpelijk dat ik mensen het contact met hun ouders zie verwaarlozen op 't moment dat ze zelf volwassen zijn geworden.
Dat bedoel ik helemaal niet.
Let op het woordje exclusieve.
Ik, als volwassene, ben heel blij met de sterke band met mijn ouders. Niemand heeft het over verwaarlozen- integendeel.
Wat ik hier schreef heeft betrekking op het misverstand dat het fijn is als je de énige bent die dat heeft. Geen broers en zussen dus, die ook een band hebben met je ouders.
Dat kinderen dat misschien soms voelen, die hang naar exclusiviteit, dat zal wel bestaan... maar als volwassenen dat nog steeds hebben, dát vind ik vreemd.
Als volwassene heb je toch al lang een breder referentiekader en weet je dat ouderliefde niets met exclusiviteit van doen heeft.
dinsdag 10 maart 2009 om 12:34
Ik stoor me inderdaad vreselijk aan je Schilderspalet, en als enig kind voel ik me ook weldegelijk persoonlijk door je aangevallen. Ik heb geen medelijden nodig, want ik ben nl. altijd heel gelukkig geweest als enig kind. Met jouw posts val je mij aan, val je mijn ouders aan en val je iederéén aan die om wat voor reden dan ook enig kind is, of maar één kind neemt.
Dat denigrerende toontje dat je toch wel médelijden moet hebben met arme kinders zoals ik, dat hangt me nu al compleet de keel uit.
Dat jij je niet kan voorstellen dat iemand ook gelukkig kan zijn als enig kind is jouw probleem, níet de mijne. Gebrek aan inlevingsvermogen heet dat.
Dat denigrerende toontje dat je toch wel médelijden moet hebben met arme kinders zoals ik, dat hangt me nu al compleet de keel uit.
Dat jij je niet kan voorstellen dat iemand ook gelukkig kan zijn als enig kind is jouw probleem, níet de mijne. Gebrek aan inlevingsvermogen heet dat.
dinsdag 10 maart 2009 om 12:36
Ik ben trouwens ook niet verwend en ik ben ook nooit eenzaam geweest. Ik ben opgegroeid in een buurt met veel andere kinderen. En ja, soms mocht ik een vriendinnetje meenemen naar een pretpark of zo, dat vond ik hartstikke leuk. Het was altijd de zoete inval bij ons, iedereen mocht mee-eten en zo. Ik ben dus nooit eenzaam geweest.
Tssk, die bekrompenheid van sommige mensen, dat alle éénlingetjes vast gruwelijk zielig ende eenzaam ende verwend zijn, ik kan er níet over uit.
Tssk, die bekrompenheid van sommige mensen, dat alle éénlingetjes vast gruwelijk zielig ende eenzaam ende verwend zijn, ik kan er níet over uit.
dinsdag 10 maart 2009 om 13:15
@ Helenita: Je hebt wel een beetje gelijk hoor. Ik praat hier ook echt vanuit mijn situatie. Ik ben niet 'tegen' het enigst kind zijn alleen moet je je er dan heel bewust van zijn dat jet het niet teveel verwend (of teveel toegeeft). In mijn situatie gaat het om mijn stiefzoontje. Moeder is overleden toen hij heel jong was. Ik ben in beeld gekomen toen hij 3 was. Ik ben dus vooral veel aan het 'bijstellen' geweest. Hij was verwend, maar inderdaad niet alleen omdat hij enigst kind is. ik heb een beetje teveel aan projectie gedaan net.
Als ouders moet je inderdaad heel bewust andere kinderen opzoeken en niet teveel toegeven omdat het makkelijk is. Blijft wel dat kind zich veel alleen moet vermaken en dat het vaak om het kind draait. Ik geloof dat het goed is om het kind niet zo enorm in het middelpunt te plaatsen. Maar als je hier als ouders van 11 kind goed je best voor doet hoeft het inderdaad niet zo te zijn dat het kind die nadelen zo ondervindt.
Zielig vind ik het overigens niet als een kind geen broertje of zusje heeft. Alleen wat lastiger soms omdat je zelf situaties moet creeeren die er anders als vanzelfsprekend al zijn.
Als ouders moet je inderdaad heel bewust andere kinderen opzoeken en niet teveel toegeven omdat het makkelijk is. Blijft wel dat kind zich veel alleen moet vermaken en dat het vaak om het kind draait. Ik geloof dat het goed is om het kind niet zo enorm in het middelpunt te plaatsen. Maar als je hier als ouders van 11 kind goed je best voor doet hoeft het inderdaad niet zo te zijn dat het kind die nadelen zo ondervindt.
Zielig vind ik het overigens niet als een kind geen broertje of zusje heeft. Alleen wat lastiger soms omdat je zelf situaties moet creeeren die er anders als vanzelfsprekend al zijn.
dinsdag 10 maart 2009 om 13:34
Maar Noerie, in het geval van jouw stiefzoontje kan ik me verdomd goed voorstellen dat hij het middelpunt is geweest. Als je moeder zo jong is overleden en jij bent het enige wat je vader dan nog heeft... Ik geloof dat ik me ook volledig op mijn kinderen zou storten, dan. Dat is een heel andere situatie dan een kind met twee ouders, toch?
