Relaties
alle pijlers
Man reageert nergens op, emotieloos...
woensdag 18 maart 2009 om 10:59
Ik heb er al een paar keer over geschreven, maar ik kom er gewoon niet uit. Wat ik ook doe, het probleem tussen mijn man en mij lijkt onoplosbaar.
Ik ben sinds een jaar getrouwd met de liefste mens van de wereld. Hij is mooi, heeft de looks van David Beckham mixed met Freddy Ljungberg (wel mijn tiepe) loyaal, trouw en altijd eerlijk. Liegen en bedriegen komt niet in zijn woordenboek voor. Gewoon, een puur, oprecht en lief persoon. Er is niks spannends, moeilijks of gecompliceerd aan hem. Wat je ziet is wat je krijgt.
Tegelijkertijd is dit ons grootste struikelblok. Hij vindt alles namelijk wel best. Wat ik ook doe, koop, regel, verander in huis. Ik ben degene die dingen afspreekt met vrienden, de administratie regelt, onze huwelijksdag organiseer, de verjaardag van onze dochter. Ik ben iemand die graag 'samen' ergens instaat. Plannen maken voor de tuin die moet worden opgeknapt. We willen niet meer zo lang op ons huidige adres blijven wonen, maar ik ben de enige die plannen maakt om het voor de time-being leefbaar te houden. En daarnaast ook op zoek is naar andere woonruimte.
Als ik eens met een ideetje komt voor een dagje uit of weekendje weg, dan haalt ie zijn schouders op met de tekst "regel maar" of hij zegt gewoon niks. Hij zal nooit eens de eerste zijn die uit bed stapt, in zijn handen wrijft en zegt; zo vrouw en kind, vandaag gaan we…. (vul maar in)
Ik heb continu het gevoel dat ik met een sneltreinvaart door het leven ren en zorg dat er een gezinsleven met wat activiteit is, en dat hij een soort gast of toeschouwer in mijn leven is. Of een logé die ik mee op sleeptouw neem.
Hij is nergens te beroerd voor, zal altijd zonder mokken meegaan, plezier hebben maar nooit initiatief tonen.
Maar ondertussen bestaat mijn leven uit het maken van lijstjes. Dingen waar hij even aan moet denken of die gewoon gedaan moeten worden. Ook dat vindt hij prima, anders doet hij het niet, vergeet het of verveeld zich. Hij moedigt het zelfs aan. Momenteel is hij een weekje vrij omdat hij maandag aan zijn nieuwe baan begint. Vanmorgen begon hij te mopperen dat ik de laptop meenam (die heb ik in bruikleen van mijn werk en dus nodig) want dan zou hij zich de hele dag maar vervelen. En dan vraag ik mij af hoe je je kunt vervelen als er zoveel te doen is waar je van kunt genieten. We hebben samen een aantal paarden en honden. Je kunt heerlijk gaan wandelen met dit weer, een ritje te paard maken of een eind gaan fietsen. Het komt ook vaak voor dat ik na een dag werken thuiskomt en hij nog in pyama, samen met dochter, DVD's zit te kijken. Kind ook in pyama en dan moet ik het huishouden nog doen.
Op zich stoort me dat niet, maar ik zo zou blij zijn als hij eens wat meer iniatiatief zou tonen. Eens op staan met een plan, iets ondernemen. Een idee hebben.
Alles is eenrichtingsverkeer; als ik praat over onze toekomst, hoe we een huis kunnen zoeken, het weekendje weg dat eraan komt. Hij antwoord soms zelfs niet eens. Plannen maken interesseerd hem niet, ik organiseer het wel en hij volgt. En hij is hier naar eigen zeggen heel tevreden over.
Ik praat met (maar voor mijn gevoel soms alleen tegen hem) hem, maar ook dat is eenrichtingsverkeer. Hij zwijgt. Als ik enthousiast over iets ben krijg ik hem niet mee. Hij zal het ook niet zeggen als ie iets niet wil, of anders. Gewoon, niks. Het enige dat eruit komt is dat hij gelukkig is met het leven zoals het is. Hij hoeft allemaal niet zo nodig. Maar ik heb juist de behoefte aan een meedenkende en ondernemende partner. Ik wil ook weleens achterover kunnen zitten en kunnen relexen van een dagje uit zonder dat ik de plannen heb gemaakt. Of een schep en een berg zand toegeworpen krijgen en de tekst "Zo, Nassie… we gaan dat terras eens even regelen!"
Ik heb wel bedacht dat ik misschien te dominant ben, hem overschreeuw en overrule met mijn enthousiasme en plannen. Dat ik hem de kans niet geef om iets te doen. Maar als ik deze gevoelens aan hem vertel krijg ik weer dezelfde reactie, hij vindt het wel best. Word niet eens een keertje boos op me. Ik vraag me af of hij wel gevoelens voor mij koesterd of dat dit een soort van veilig verstandshuwelijk is.
Het enige licht dat ik zie, is dat hij vanaf maandag gewoon weer weken van huis is en zo nu en dan een weekend thuis. Dan kan ik mijn leven alleen met dochter en dieren weer opakken, doen waar ik zin in heb en zit hij niet meer in de weg, of op de bank. Hoef ik niks meer te delen en hem alleen in het weekend te entertainen. (deze gedachte vind ik verschrikkelijk!)
Maar zeg nou zelf, dat is toch niet getrouwd zijn? Of samen zijn? Of je leven op een leuke manier met elkaar delen?
Ik wil dit helemaal niet! Dan kan ik voor mijn gevoel net zo goed alleenstaande mama zijn. Wat heeft een huwelijk dan nog voor betekenis?
Ik ben sinds een jaar getrouwd met de liefste mens van de wereld. Hij is mooi, heeft de looks van David Beckham mixed met Freddy Ljungberg (wel mijn tiepe) loyaal, trouw en altijd eerlijk. Liegen en bedriegen komt niet in zijn woordenboek voor. Gewoon, een puur, oprecht en lief persoon. Er is niks spannends, moeilijks of gecompliceerd aan hem. Wat je ziet is wat je krijgt.
Tegelijkertijd is dit ons grootste struikelblok. Hij vindt alles namelijk wel best. Wat ik ook doe, koop, regel, verander in huis. Ik ben degene die dingen afspreekt met vrienden, de administratie regelt, onze huwelijksdag organiseer, de verjaardag van onze dochter. Ik ben iemand die graag 'samen' ergens instaat. Plannen maken voor de tuin die moet worden opgeknapt. We willen niet meer zo lang op ons huidige adres blijven wonen, maar ik ben de enige die plannen maakt om het voor de time-being leefbaar te houden. En daarnaast ook op zoek is naar andere woonruimte.
Als ik eens met een ideetje komt voor een dagje uit of weekendje weg, dan haalt ie zijn schouders op met de tekst "regel maar" of hij zegt gewoon niks. Hij zal nooit eens de eerste zijn die uit bed stapt, in zijn handen wrijft en zegt; zo vrouw en kind, vandaag gaan we…. (vul maar in)
Ik heb continu het gevoel dat ik met een sneltreinvaart door het leven ren en zorg dat er een gezinsleven met wat activiteit is, en dat hij een soort gast of toeschouwer in mijn leven is. Of een logé die ik mee op sleeptouw neem.
Hij is nergens te beroerd voor, zal altijd zonder mokken meegaan, plezier hebben maar nooit initiatief tonen.
Maar ondertussen bestaat mijn leven uit het maken van lijstjes. Dingen waar hij even aan moet denken of die gewoon gedaan moeten worden. Ook dat vindt hij prima, anders doet hij het niet, vergeet het of verveeld zich. Hij moedigt het zelfs aan. Momenteel is hij een weekje vrij omdat hij maandag aan zijn nieuwe baan begint. Vanmorgen begon hij te mopperen dat ik de laptop meenam (die heb ik in bruikleen van mijn werk en dus nodig) want dan zou hij zich de hele dag maar vervelen. En dan vraag ik mij af hoe je je kunt vervelen als er zoveel te doen is waar je van kunt genieten. We hebben samen een aantal paarden en honden. Je kunt heerlijk gaan wandelen met dit weer, een ritje te paard maken of een eind gaan fietsen. Het komt ook vaak voor dat ik na een dag werken thuiskomt en hij nog in pyama, samen met dochter, DVD's zit te kijken. Kind ook in pyama en dan moet ik het huishouden nog doen.
Op zich stoort me dat niet, maar ik zo zou blij zijn als hij eens wat meer iniatiatief zou tonen. Eens op staan met een plan, iets ondernemen. Een idee hebben.
Alles is eenrichtingsverkeer; als ik praat over onze toekomst, hoe we een huis kunnen zoeken, het weekendje weg dat eraan komt. Hij antwoord soms zelfs niet eens. Plannen maken interesseerd hem niet, ik organiseer het wel en hij volgt. En hij is hier naar eigen zeggen heel tevreden over.
Ik praat met (maar voor mijn gevoel soms alleen tegen hem) hem, maar ook dat is eenrichtingsverkeer. Hij zwijgt. Als ik enthousiast over iets ben krijg ik hem niet mee. Hij zal het ook niet zeggen als ie iets niet wil, of anders. Gewoon, niks. Het enige dat eruit komt is dat hij gelukkig is met het leven zoals het is. Hij hoeft allemaal niet zo nodig. Maar ik heb juist de behoefte aan een meedenkende en ondernemende partner. Ik wil ook weleens achterover kunnen zitten en kunnen relexen van een dagje uit zonder dat ik de plannen heb gemaakt. Of een schep en een berg zand toegeworpen krijgen en de tekst "Zo, Nassie… we gaan dat terras eens even regelen!"
Ik heb wel bedacht dat ik misschien te dominant ben, hem overschreeuw en overrule met mijn enthousiasme en plannen. Dat ik hem de kans niet geef om iets te doen. Maar als ik deze gevoelens aan hem vertel krijg ik weer dezelfde reactie, hij vindt het wel best. Word niet eens een keertje boos op me. Ik vraag me af of hij wel gevoelens voor mij koesterd of dat dit een soort van veilig verstandshuwelijk is.
Het enige licht dat ik zie, is dat hij vanaf maandag gewoon weer weken van huis is en zo nu en dan een weekend thuis. Dan kan ik mijn leven alleen met dochter en dieren weer opakken, doen waar ik zin in heb en zit hij niet meer in de weg, of op de bank. Hoef ik niks meer te delen en hem alleen in het weekend te entertainen. (deze gedachte vind ik verschrikkelijk!)
Maar zeg nou zelf, dat is toch niet getrouwd zijn? Of samen zijn? Of je leven op een leuke manier met elkaar delen?
Ik wil dit helemaal niet! Dan kan ik voor mijn gevoel net zo goed alleenstaande mama zijn. Wat heeft een huwelijk dan nog voor betekenis?
woensdag 18 maart 2009 om 11:07
Tja meid...
In het begin klinkt het eigenlijk als een heel leuk leven en eigenlijk ook best als een leuke man.
Maar jij bent zijn initiatiefloosheid inmiddels echt zat...
Heb je dit wel eens echt "goed" met hem besproken?
Is hij altijd al zo geweest? Want ik vraag me af of je de aard van het beestje kunt veranderen...
In het begin klinkt het eigenlijk als een heel leuk leven en eigenlijk ook best als een leuke man.
Maar jij bent zijn initiatiefloosheid inmiddels echt zat...
Heb je dit wel eens echt "goed" met hem besproken?
Is hij altijd al zo geweest? Want ik vraag me af of je de aard van het beestje kunt veranderen...
woensdag 18 maart 2009 om 11:16
Hi Yoyo,
weet je, hij is ook een hele leuke man. Hij is zo'n man die door iedereen als ideaal zou worden bestempeld. Geen nare trekjes, geen misbruik van de goede looks, geen hordes vrouwen achter hem aan want jij bent zijn prinses. Geen randjes, geen stiekeme sms'jes, maar ook geen vlammende ruzies, geen heftige goedmaaksex...... Een lekkere discussie. Een romantisch avondje uit, eens ergens op een dansvloer blijven hangen. Helemaal niks.
En dan wordt dat ideale al gauw oersaai.
En ik heb de oorzaak ook bij mijzelf gezocht. Of ik niet te luidruchtige en actief ben. Of te veeleisend. En misschien ligt het ook wel aan mij. Maar het enige wat ik wil is samen ondernemen en van het leven genieten, en het beste eruit te halen. Gewoon samen, en niet ik en mijn man-op-sleeptouw.
Ik vind het vreselijk om het na 1 jaar huwelijk op te moeten geven. We hebben ook een dochtertje van 11 maanden. En praten......... ik heb alle maniern van praten geprobeerd. Als brugman, begripvol, boos. De bal bij hem laten liggen, maar dan ben je zo weer een week verder.
weet je, hij is ook een hele leuke man. Hij is zo'n man die door iedereen als ideaal zou worden bestempeld. Geen nare trekjes, geen misbruik van de goede looks, geen hordes vrouwen achter hem aan want jij bent zijn prinses. Geen randjes, geen stiekeme sms'jes, maar ook geen vlammende ruzies, geen heftige goedmaaksex...... Een lekkere discussie. Een romantisch avondje uit, eens ergens op een dansvloer blijven hangen. Helemaal niks.
En dan wordt dat ideale al gauw oersaai.
En ik heb de oorzaak ook bij mijzelf gezocht. Of ik niet te luidruchtige en actief ben. Of te veeleisend. En misschien ligt het ook wel aan mij. Maar het enige wat ik wil is samen ondernemen en van het leven genieten, en het beste eruit te halen. Gewoon samen, en niet ik en mijn man-op-sleeptouw.
Ik vind het vreselijk om het na 1 jaar huwelijk op te moeten geven. We hebben ook een dochtertje van 11 maanden. En praten......... ik heb alle maniern van praten geprobeerd. Als brugman, begripvol, boos. De bal bij hem laten liggen, maar dan ben je zo weer een week verder.
woensdag 18 maart 2009 om 11:19
woensdag 18 maart 2009 om 11:24
quote:Nastik schreef op 18 maart 2009 @ 11:16:
Ik vind het vreselijk om het na 1 jaar huwelijk op te moeten geven. We hebben ook een dochtertje van 11 maanden. En praten......... ik heb alle maniern van praten geprobeerd. Als brugman, begripvol, boos. De bal bij hem laten liggen, maar dan ben je zo weer een week verder.
Weet hij ook dat je het misschien wel op wil geven?
Wil hij iets veranderen aan zijn leefstijl?
Als hij namelijk gewoon echt de man blijft die hij altijd is geweest, wil je dan wel met hem verder?
Ik vind het vreselijk om het na 1 jaar huwelijk op te moeten geven. We hebben ook een dochtertje van 11 maanden. En praten......... ik heb alle maniern van praten geprobeerd. Als brugman, begripvol, boos. De bal bij hem laten liggen, maar dan ben je zo weer een week verder.
Weet hij ook dat je het misschien wel op wil geven?
Wil hij iets veranderen aan zijn leefstijl?
Als hij namelijk gewoon echt de man blijft die hij altijd is geweest, wil je dan wel met hem verder?
woensdag 18 maart 2009 om 11:26
Nastik, ik heb niet echt een advies voor je maar ik begrijp zeker je gevoel van onvrede.
Ik denk dat het moeilijk zal zijn om je man fundamenteel te veranderen, hij lijkt inderdaad volkomen initiatiefloos en nagenoeg gevoelsloos, zoals je hem beschrijft.
Ik denk dat je hem je post zou moeten laten lezen. Heb je aan je man wel eens gezegd dat je overweegt om uit elkaar te gaan?
Ik denk dat het moeilijk zal zijn om je man fundamenteel te veranderen, hij lijkt inderdaad volkomen initiatiefloos en nagenoeg gevoelsloos, zoals je hem beschrijft.
Ik denk dat je hem je post zou moeten laten lezen. Heb je aan je man wel eens gezegd dat je overweegt om uit elkaar te gaan?
woensdag 18 maart 2009 om 11:29
quote:Dejavu schreef op 18 maart 2009 @ 11:19:
Ik vraag me ook af of je hem kunt veranderen als hij altijd al zo is geweest. Hoe was hij in het begin van jullie relatie en jullie nog niet samenwoonden? Nam hij toen wel initiatieven, woonde hij op zichzelf (en hoe ging dat?)
Nu moet ik even proberen niet teveel prijs te geven i.v.m. herkenbaarheid.
Hij woonde nog thuis, heeft weleens samengewoond toen ie een jaar of 21 was. Toen ik hem leerde kennen werkte hij al als int. chauffeur en kwam alleen thuis om te eten en te slapen. Daarnaast veel stappen met zijn vrienden in het plaatsje waar hij woonde. Daar heb ik hem ook ontmoet op een strandfeest.
Maar goed; als hij nou ook nog eens wilde stappen met zijn vrienden, maar ook daar moet ik hem onderhand toe dwingen. Zo van "doe nou eens mannendingen, bier drinken, etc..etc.."
Hij is bij mij ingetrokken. Van wat hij verteld heeft hij het hier heel erg naar zijn zin en echt zijn plekje gevonden. Heeft hier ook zijn werk.
Als ik zo terugdenk denk ik dat hij niet anders is geweest. En ook dat zijn ouders zijn levensindeling min of meer bepaalden.
Ik vraag me ook af of je hem kunt veranderen als hij altijd al zo is geweest. Hoe was hij in het begin van jullie relatie en jullie nog niet samenwoonden? Nam hij toen wel initiatieven, woonde hij op zichzelf (en hoe ging dat?)
Nu moet ik even proberen niet teveel prijs te geven i.v.m. herkenbaarheid.
Hij woonde nog thuis, heeft weleens samengewoond toen ie een jaar of 21 was. Toen ik hem leerde kennen werkte hij al als int. chauffeur en kwam alleen thuis om te eten en te slapen. Daarnaast veel stappen met zijn vrienden in het plaatsje waar hij woonde. Daar heb ik hem ook ontmoet op een strandfeest.
Maar goed; als hij nou ook nog eens wilde stappen met zijn vrienden, maar ook daar moet ik hem onderhand toe dwingen. Zo van "doe nou eens mannendingen, bier drinken, etc..etc.."
Hij is bij mij ingetrokken. Van wat hij verteld heeft hij het hier heel erg naar zijn zin en echt zijn plekje gevonden. Heeft hier ook zijn werk.
Als ik zo terugdenk denk ik dat hij niet anders is geweest. En ook dat zijn ouders zijn levensindeling min of meer bepaalden.
woensdag 18 maart 2009 om 11:31
Na 1 jaar je huwelijk opgeven, ook met zo'n jong dochtertje, zou ik niet doen (hindsight, ik heb mijn eigen huwelijk twee of drie jaar na de geboorte van mijn kinderen opgegeven en de vraag is of ik er niet meer uit had kunnen halen met iets meer echt communiceren).
Uit je verhaal krijg ik de indruk dat je man erg introvert is. En ja, dan ben je al snel tevreden, laat je al snel aan een meer beslissende partner over, is het al gauw goed. Waarom een plan indienen dat misschien wel wordt afgeketst of toch niet goed genoeg is als je al tevreden bent met de plannen van de ander.
Ik ben een alleenstaande introverte moeder, en moet dus wel plannen maken, anders komt er niks van de grond in dit huis, en doe het dan ook wel. Maar toen ik getrouwd was of een relatie had liet ik wel erg mijn oren naar mijn partner hangen.
Wat ik mis in jouw verhaal, en waar je echt voor moet zorgen dat dat duidelijk wordt, is of jij concreet hebt aangegeven wat je nodig hebt van hem.
Overvragen heeft geen zin. Je kunt geen ander persoon van hem maken, hij blijft wie hij is. Maar als je concreet zegt dat je eens per maand iets samen wilt gaan doen wat hij voor jullie heeft georganiseerd, of dat je graag ziet dat hij eens per twee weken zijn administratie bijwerkt, of wat dan ook, moet het wel heel gek lopen wil hij niet meewerken.
De open vraag 'doe nou eens iets, neem nou eens initiatief', levert niks op. Misschien is hij te onzeker, misschien kan hij echt niks bedenken, misschien heeft hij op dat precieze moment helemaal geen zin om iets anders te doen dan achter de computer te hangen.
Enthousiasme is overigens voor een introvert moeilijk te uiten. Dat betekent niet dat het er niet is. Vlak lijken is niet hetzelfde als vlak zijn. Ga nu iets heel gewaagds neerzetten, maar het zou kunnen zijn dat een introvert leeft door de belevenissen van een ander. Zo ervaar ik mezelf eigenlijk wel.
Uit je verhaal krijg ik de indruk dat je man erg introvert is. En ja, dan ben je al snel tevreden, laat je al snel aan een meer beslissende partner over, is het al gauw goed. Waarom een plan indienen dat misschien wel wordt afgeketst of toch niet goed genoeg is als je al tevreden bent met de plannen van de ander.
Ik ben een alleenstaande introverte moeder, en moet dus wel plannen maken, anders komt er niks van de grond in dit huis, en doe het dan ook wel. Maar toen ik getrouwd was of een relatie had liet ik wel erg mijn oren naar mijn partner hangen.
Wat ik mis in jouw verhaal, en waar je echt voor moet zorgen dat dat duidelijk wordt, is of jij concreet hebt aangegeven wat je nodig hebt van hem.
Overvragen heeft geen zin. Je kunt geen ander persoon van hem maken, hij blijft wie hij is. Maar als je concreet zegt dat je eens per maand iets samen wilt gaan doen wat hij voor jullie heeft georganiseerd, of dat je graag ziet dat hij eens per twee weken zijn administratie bijwerkt, of wat dan ook, moet het wel heel gek lopen wil hij niet meewerken.
De open vraag 'doe nou eens iets, neem nou eens initiatief', levert niks op. Misschien is hij te onzeker, misschien kan hij echt niks bedenken, misschien heeft hij op dat precieze moment helemaal geen zin om iets anders te doen dan achter de computer te hangen.
Enthousiasme is overigens voor een introvert moeilijk te uiten. Dat betekent niet dat het er niet is. Vlak lijken is niet hetzelfde als vlak zijn. Ga nu iets heel gewaagds neerzetten, maar het zou kunnen zijn dat een introvert leeft door de belevenissen van een ander. Zo ervaar ik mezelf eigenlijk wel.
woensdag 18 maart 2009 om 11:33
Hoe komt 't eigenlijk dat je hier niet eerder tegen aan bent gelopen bij hem, voordat je 'n kind met 'm nam?
Lijkt me ook wel dat als iemand duidelijk het voortouw neemt met allerlei dingen plannen ook erg irritant voor hem kan zijn. Hij gaat altijd braaf met je mee als jij iets regelt, voor het zelfde geld zou ie zeggen, ga maar lekker alleen, ik heb zin in wat anders. Of zou je dat juist prettiger vinden, dat hij tegen je in gaat?
Lijkt me ook wel dat als iemand duidelijk het voortouw neemt met allerlei dingen plannen ook erg irritant voor hem kan zijn. Hij gaat altijd braaf met je mee als jij iets regelt, voor het zelfde geld zou ie zeggen, ga maar lekker alleen, ik heb zin in wat anders. Of zou je dat juist prettiger vinden, dat hij tegen je in gaat?
woensdag 18 maart 2009 om 11:35
quote:elninjoo schreef op 18 maart 2009 @ 11:31:
Denk je ook na over hoe het leven voor je is als je deze relatie stopzet? Breng jij het geld binnen voor je paarden met jouw baan of heb je daar ook het inkomen van je man voor nodig om je paarden aan te kunnen blijven houden?
Hi Ninjo,
tuurlijk zal ik het moeilijker krijgen als ik mijn huwelijk opgeef. Maar ik ben niet met hem omdat ik me dan bepaalde dingen kan permitteren.
De paarden betaal ik zelf. Daar werk ik voor. Dus dat zal ik dan ook doen.
Ik houd oprecht van mijn man.
Denk je ook na over hoe het leven voor je is als je deze relatie stopzet? Breng jij het geld binnen voor je paarden met jouw baan of heb je daar ook het inkomen van je man voor nodig om je paarden aan te kunnen blijven houden?
Hi Ninjo,
tuurlijk zal ik het moeilijker krijgen als ik mijn huwelijk opgeef. Maar ik ben niet met hem omdat ik me dan bepaalde dingen kan permitteren.
De paarden betaal ik zelf. Daar werk ik voor. Dus dat zal ik dan ook doen.
Ik houd oprecht van mijn man.
woensdag 18 maart 2009 om 11:38
quote:mamzelle schreef op 18 maart 2009 @ 11:31:
Na 1 jaar je huwelijk opgeven, ook met zo'n jong dochtertje, zou ik niet doen (hindsight, ik heb mijn eigen huwelijk twee of drie jaar na de geboorte van mijn kinderen opgegeven en de vraag is of ik er niet meer uit had kunnen halen met iets meer echt communiceren).
Uit je verhaal krijg ik de indruk dat je man erg introvert is. En ja, dan ben je al snel tevreden, laat je al snel aan een meer beslissende partner over, is het al gauw goed. Waarom een plan indienen dat misschien wel wordt afgeketst of toch niet goed genoeg is als je al tevreden bent met de plannen van de ander.
Ik ben een alleenstaande introverte moeder, en moet dus wel plannen maken, anders komt er niks van de grond in dit huis, en doe het dan ook wel. Maar toen ik getrouwd was of een relatie had liet ik wel erg mijn oren naar mijn partner hangen.
Wat ik mis in jouw verhaal, en waar je echt voor moet zorgen dat dat duidelijk wordt, is of jij concreet hebt aangegeven wat je nodig hebt van hem.
Overvragen heeft geen zin. Je kunt geen ander persoon van hem maken, hij blijft wie hij is. Maar als je concreet zegt dat je eens per maand iets samen wilt gaan doen wat hij voor jullie heeft georganiseerd, of dat je graag ziet dat hij eens per twee weken zijn administratie bijwerkt, of wat dan ook, moet het wel heel gek lopen wil hij niet meewerken.
De open vraag 'doe nou eens iets, neem nou eens initiatief', levert niks op. Misschien is hij te onzeker, misschien kan hij echt niks bedenken, misschien heeft hij op dat precieze moment helemaal geen zin om iets anders te doen dan achter de computer te hangen.
Enthousiasme is overigens voor een introvert moeilijk te uiten. Dat betekent niet dat het er niet is. Vlak lijken is niet hetzelfde als vlak zijn. Ga nu iets heel gewaagds neerzetten, maar het zou kunnen zijn dat een introvert leeft door de belevenissen van een ander. Zo ervaar ik mezelf eigenlijk wel.Dank je wel voor je post! Dit is echt stof tot nadenken. Ik wil me heel graag in hem verplaatsen, maar hij heeft veel moeite met het gesprek hierover aangaan. Wat het voor mij moeilijk maakt. En ik ga natuurlijk dingen invullen......
Na 1 jaar je huwelijk opgeven, ook met zo'n jong dochtertje, zou ik niet doen (hindsight, ik heb mijn eigen huwelijk twee of drie jaar na de geboorte van mijn kinderen opgegeven en de vraag is of ik er niet meer uit had kunnen halen met iets meer echt communiceren).
Uit je verhaal krijg ik de indruk dat je man erg introvert is. En ja, dan ben je al snel tevreden, laat je al snel aan een meer beslissende partner over, is het al gauw goed. Waarom een plan indienen dat misschien wel wordt afgeketst of toch niet goed genoeg is als je al tevreden bent met de plannen van de ander.
Ik ben een alleenstaande introverte moeder, en moet dus wel plannen maken, anders komt er niks van de grond in dit huis, en doe het dan ook wel. Maar toen ik getrouwd was of een relatie had liet ik wel erg mijn oren naar mijn partner hangen.
Wat ik mis in jouw verhaal, en waar je echt voor moet zorgen dat dat duidelijk wordt, is of jij concreet hebt aangegeven wat je nodig hebt van hem.
Overvragen heeft geen zin. Je kunt geen ander persoon van hem maken, hij blijft wie hij is. Maar als je concreet zegt dat je eens per maand iets samen wilt gaan doen wat hij voor jullie heeft georganiseerd, of dat je graag ziet dat hij eens per twee weken zijn administratie bijwerkt, of wat dan ook, moet het wel heel gek lopen wil hij niet meewerken.
De open vraag 'doe nou eens iets, neem nou eens initiatief', levert niks op. Misschien is hij te onzeker, misschien kan hij echt niks bedenken, misschien heeft hij op dat precieze moment helemaal geen zin om iets anders te doen dan achter de computer te hangen.
Enthousiasme is overigens voor een introvert moeilijk te uiten. Dat betekent niet dat het er niet is. Vlak lijken is niet hetzelfde als vlak zijn. Ga nu iets heel gewaagds neerzetten, maar het zou kunnen zijn dat een introvert leeft door de belevenissen van een ander. Zo ervaar ik mezelf eigenlijk wel.Dank je wel voor je post! Dit is echt stof tot nadenken. Ik wil me heel graag in hem verplaatsen, maar hij heeft veel moeite met het gesprek hierover aangaan. Wat het voor mij moeilijk maakt. En ik ga natuurlijk dingen invullen......
woensdag 18 maart 2009 om 11:41
quote:elninjoo schreef op 18 maart 2009 @ 11:33:
Hoe komt 't eigenlijk dat je hier niet eerder tegen aan bent gelopen bij hem, voordat je 'n kind met 'm nam?
Lijkt me ook wel dat als iemand duidelijk het voortouw neemt met allerlei dingen plannen ook erg irritant voor hem kan zijn. Hij gaat altijd braaf met je mee als jij iets regelt, voor het zelfde geld zou ie zeggen, ga maar lekker alleen, ik heb zin in wat anders. Of zou je dat juist prettiger vinden, dat hij tegen je in gaat?
Ik zou heel graag willen dat ik eens tegengas kreeg! Het is ook zo dat, naarmate je merkt dat je alles kan maken, ook steeds brutaler word. Of minder rekening met iemand gaat houden. Ik weet immers toch niet wat hij ervan vindt of wat zijn wensen zijn.
En mijn kind, niet geplanned, wel gewenst. En nog steeds natuurlijk!
Misschien dreef ik toen ik de keuze maakte om ervoor te gaan nog op de roze wolk. Natuurlijk kende ik hem goed genoeg en kende ik ook deze eigenschappen, maar tja......
Mijn dochtertje is behoorlijk gewenst.
Hoe komt 't eigenlijk dat je hier niet eerder tegen aan bent gelopen bij hem, voordat je 'n kind met 'm nam?
Lijkt me ook wel dat als iemand duidelijk het voortouw neemt met allerlei dingen plannen ook erg irritant voor hem kan zijn. Hij gaat altijd braaf met je mee als jij iets regelt, voor het zelfde geld zou ie zeggen, ga maar lekker alleen, ik heb zin in wat anders. Of zou je dat juist prettiger vinden, dat hij tegen je in gaat?
Ik zou heel graag willen dat ik eens tegengas kreeg! Het is ook zo dat, naarmate je merkt dat je alles kan maken, ook steeds brutaler word. Of minder rekening met iemand gaat houden. Ik weet immers toch niet wat hij ervan vindt of wat zijn wensen zijn.
En mijn kind, niet geplanned, wel gewenst. En nog steeds natuurlijk!
Misschien dreef ik toen ik de keuze maakte om ervoor te gaan nog op de roze wolk. Natuurlijk kende ik hem goed genoeg en kende ik ook deze eigenschappen, maar tja......
Mijn dochtertje is behoorlijk gewenst.
woensdag 18 maart 2009 om 11:43
Een ding heb ik wel geleerd van mijn rustige, zwijgende en afwachtende Mr Nilsson. Met duwen en trekken kom je er niet, dan bereik je juist het tegenovergestelde.
En jouw enthousiasme, jouw 'kar trekken', jouw alles regelen dat werkt als een enorme rem.
En jouw enthousiasme, jouw 'kar trekken', jouw alles regelen dat werkt als een enorme rem.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 18 maart 2009 om 11:44
heel veel dingen zijn mij erg herkenbaar nu ik jouw'n verhaal lees.
ik heb er ook vaak over gepraat met hem maar hij is blij met zijn leven met mij en zijn zoon dus waarom moet het dan anders!
wij zijn al bijna 10 jaar samen en heb me erbij neergelegt dat hij niet veranderd en ik moet zeggen dat dat mij veel rust geeft.
hij is nou eenmaal niet ondernemend en vergeet veel maar ik hou zo ontzettend veel van hem dat ik er niet meer aan stoor.
ik kan je geen tips geven om dit te veranderen want ik had ook veel geprobeerd maar ik ben nu blij met mijn vriend is zoals hij is.
ik onderneem vaak iets met mijn vriendinnen en ik push hem juist dingen te gaan doen met zijn vrienden etc.
maar natuurlijk is het leuk als hij jou eens verast!
maar zorg dan gewoon dat jullie op zijn tijd ook iets leuks onderneemt gewoon met zijn tweetjes.
zou je blij met je leventje kunnen zijn met de weet dat je man nou eenmaal is zoals jij hem beschrijft?
dus niet gaat veranderen.
ik heb er ook vaak over gepraat met hem maar hij is blij met zijn leven met mij en zijn zoon dus waarom moet het dan anders!
wij zijn al bijna 10 jaar samen en heb me erbij neergelegt dat hij niet veranderd en ik moet zeggen dat dat mij veel rust geeft.
hij is nou eenmaal niet ondernemend en vergeet veel maar ik hou zo ontzettend veel van hem dat ik er niet meer aan stoor.
ik kan je geen tips geven om dit te veranderen want ik had ook veel geprobeerd maar ik ben nu blij met mijn vriend is zoals hij is.
ik onderneem vaak iets met mijn vriendinnen en ik push hem juist dingen te gaan doen met zijn vrienden etc.
maar natuurlijk is het leuk als hij jou eens verast!
maar zorg dan gewoon dat jullie op zijn tijd ook iets leuks onderneemt gewoon met zijn tweetjes.
zou je blij met je leventje kunnen zijn met de weet dat je man nou eenmaal is zoals jij hem beschrijft?
dus niet gaat veranderen.
woensdag 18 maart 2009 om 11:45
Zou het kunnen dat je op hem viel vanwege dezelfde eigenschappen waaraan je je nu zo ergert? Omdat je zelf zo ondernemend bent, had (heb?) je misschien juist behoefte aan iemand bij wie je rust vindt, maar die ook altijd in is voor jouw plannen.
Ik zou er met hem over gaan praten. Hem uitleggen dat je het jammer vindt dat er nooit wat gebeurt als jij niet het initiatief neemt. Dat je het fijn zou vinden om hem eens te volgen en niet andersom. Als hij van je houdt, zal hij toch wel moeite doen om zich in jou in te leven. En zal hij proberen om jou eens een plezier te doen, de dingen lichter voor je te maken. Als hij dat niet kan opbrengen, zo egocentrisch is dat hij alleen op zijn eigen behoeftes gericht blijft, dan houdt het vrees ik op. Of je moet accepteren dat je relatie niet zo bruisend is als je zou willen, maar wel voorziet in andere dingen die ook belangrijk zijn (zoals rust en tevredenheid).
Ik zou er met hem over gaan praten. Hem uitleggen dat je het jammer vindt dat er nooit wat gebeurt als jij niet het initiatief neemt. Dat je het fijn zou vinden om hem eens te volgen en niet andersom. Als hij van je houdt, zal hij toch wel moeite doen om zich in jou in te leven. En zal hij proberen om jou eens een plezier te doen, de dingen lichter voor je te maken. Als hij dat niet kan opbrengen, zo egocentrisch is dat hij alleen op zijn eigen behoeftes gericht blijft, dan houdt het vrees ik op. Of je moet accepteren dat je relatie niet zo bruisend is als je zou willen, maar wel voorziet in andere dingen die ook belangrijk zijn (zoals rust en tevredenheid).
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
woensdag 18 maart 2009 om 11:45
quote:Het is ook zo dat, naarmate je merkt dat je alles kan maken, ook steeds brutaler word. Of minder rekening met iemand gaat houden. Ik weet immers toch niet wat hij ervan vindt of wat zijn wensen zijn.Besef je hoe respectloos dit klinkt?
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 18 maart 2009 om 11:45
Heb je er weleens aan gedacht om eens niet alles te regelen en alles z'n gangetje te laten gaan. Zo te lezen geef jij die man niet eens de ruimte om dingen te ondernemen. En misschien wil hij het op zijn tempo. De dingen waar jij van kan genieten hoeven voor niet hetzelfde te zijn.
En je hebt hem inmiddels ook op deze manier 'opgevoed'. Dit is wat hij gewend is van jou.
En je hebt hem inmiddels ook op deze manier 'opgevoed'. Dit is wat hij gewend is van jou.
woensdag 18 maart 2009 om 11:48
quote:HoiPippiLangkous schreef op 18 maart 2009 @ 11:45:
[...]
Besef je hoe respectloos dit klinkt?
Ja. dat besef ik.
Maar ik weet ook niet hoe ik hem zover krijg dat hij weleens op mij reageerd. Hij wordt niet blij, niet boos, niet beledigt. Ik krijg juist het idee dat het hem niet zoveel interesseerd.
[...]
Besef je hoe respectloos dit klinkt?
Ja. dat besef ik.
Maar ik weet ook niet hoe ik hem zover krijg dat hij weleens op mij reageerd. Hij wordt niet blij, niet boos, niet beledigt. Ik krijg juist het idee dat het hem niet zoveel interesseerd.
woensdag 18 maart 2009 om 11:50
quote:hadda schreef op 18 maart 2009 @ 11:45:
Heb je er weleens aan gedacht om eens niet alles te regelen en alles z'n gangetje te laten gaan. Zo te lezen geef jij die man niet eens de ruimte om dingen te ondernemen. En misschien wil hij het op zijn tempo. De dingen waar jij van kan genieten hoeven voor niet hetzelfde te zijn.
En je hebt hem inmiddels ook op deze manier 'opgevoed'. Dit is wat hij gewend is van jou.
Ja, ik heb weleens een weekje alle werkzaamheden en ondernemeningen gestopt. Gezegd dat de bal even bij hem lag.
Toen gebeurde er helemaal niks meer.
Ik heb ook al zo vaak gevraagd of hij het gevoel heeft dat ik hem met alles voor ben, of dat ik bazig ben, hoe hij mij ervaard. Het enige wat ik eruit krijg is dat hij het best vindt.
Als hij zijn natje en droogje maar heeft. Voor de rest volgt hij wel.
Heb je er weleens aan gedacht om eens niet alles te regelen en alles z'n gangetje te laten gaan. Zo te lezen geef jij die man niet eens de ruimte om dingen te ondernemen. En misschien wil hij het op zijn tempo. De dingen waar jij van kan genieten hoeven voor niet hetzelfde te zijn.
En je hebt hem inmiddels ook op deze manier 'opgevoed'. Dit is wat hij gewend is van jou.
Ja, ik heb weleens een weekje alle werkzaamheden en ondernemeningen gestopt. Gezegd dat de bal even bij hem lag.
Toen gebeurde er helemaal niks meer.
Ik heb ook al zo vaak gevraagd of hij het gevoel heeft dat ik hem met alles voor ben, of dat ik bazig ben, hoe hij mij ervaard. Het enige wat ik eruit krijg is dat hij het best vindt.
Als hij zijn natje en droogje maar heeft. Voor de rest volgt hij wel.
woensdag 18 maart 2009 om 11:51
Ken je hem eigenlijk, als in, weet je wat hem bezig houdt, waar hij zijn energie uit haalt, hoe hij denkt over zaken?
Is moeilijk hoor, ook ik praat niet makkelijk. Als ik praat praat ik over datgene wat op dat moment speelt. Dit forum is zo gigantisch verslavend voor me omdat ik met relatief weinig moeite mijn verhaal kwijt kan. Als ik ga kijken naar mijn posts over de afgelopen jaren, zijn die heel erg gericht op wat ik die dag beleefde (of eigenlijk wat de mensen om mij heen beleefden).
Ik heb wel een mening, gevoelsmatig neem ik stelling in, onderbouwen is verdomd moeilijk. Ik kan de woorden niet vinden, moet ze iedere keer opnieuw opbouwen, heb geen herinneringen voor zo iets als specifieke feiten (toch erg handig bij een politieke discussie bijvoorbeeld).
Als iemand stelt dat iets in het verleden zo en zo is gebeurd, zegt mijn gevoel me dat deze beschrijving niet klopt. Maar ik kan de precieze woorden van toen niet terughalen, hooguit de sfeer of waar die persoon en ik op dat moment waren. En dan is het dus moeilijk om overtuigend het tegendeel te beweren en laat ik die ander dus maar met zijn mening.
Weet natuurlijk niet of je man zich zou herkennen in een post als deze. Weet wel dat je iemand altijd kunt proberen te 'kennen' via de boeken die hij leest, de sites die hij opzoekt, evt. de berichten die hij daar achterlaat, de muziek die hij luistert. Je kunt je man vragen of hij bereid is zich te laten kennen door dit soort bronnen. Alles voor een opening.
Is moeilijk hoor, ook ik praat niet makkelijk. Als ik praat praat ik over datgene wat op dat moment speelt. Dit forum is zo gigantisch verslavend voor me omdat ik met relatief weinig moeite mijn verhaal kwijt kan. Als ik ga kijken naar mijn posts over de afgelopen jaren, zijn die heel erg gericht op wat ik die dag beleefde (of eigenlijk wat de mensen om mij heen beleefden).
Ik heb wel een mening, gevoelsmatig neem ik stelling in, onderbouwen is verdomd moeilijk. Ik kan de woorden niet vinden, moet ze iedere keer opnieuw opbouwen, heb geen herinneringen voor zo iets als specifieke feiten (toch erg handig bij een politieke discussie bijvoorbeeld).
Als iemand stelt dat iets in het verleden zo en zo is gebeurd, zegt mijn gevoel me dat deze beschrijving niet klopt. Maar ik kan de precieze woorden van toen niet terughalen, hooguit de sfeer of waar die persoon en ik op dat moment waren. En dan is het dus moeilijk om overtuigend het tegendeel te beweren en laat ik die ander dus maar met zijn mening.
Weet natuurlijk niet of je man zich zou herkennen in een post als deze. Weet wel dat je iemand altijd kunt proberen te 'kennen' via de boeken die hij leest, de sites die hij opzoekt, evt. de berichten die hij daar achterlaat, de muziek die hij luistert. Je kunt je man vragen of hij bereid is zich te laten kennen door dit soort bronnen. Alles voor een opening.
woensdag 18 maart 2009 om 11:52
Wel eens geprobeerd wat er gebeurd als je hem niet meer pusht en overal heenstuurt?
En dan bedoel ik niet: niets doen en afwachten en cynisch gaan zitten toekijken wat er uit hem komt. Nee dan bedoel ik: accepteren. Opnieuw bedenken dat wat je leuk aan hem vind misschien wel samenhangt met waaraan je je ergert. Hem de ruimte geven om zichzelf te zijn, hem lucht geven, laten zijn zoals hij is.
En dan bedoel ik niet: niets doen en afwachten en cynisch gaan zitten toekijken wat er uit hem komt. Nee dan bedoel ik: accepteren. Opnieuw bedenken dat wat je leuk aan hem vind misschien wel samenhangt met waaraan je je ergert. Hem de ruimte geven om zichzelf te zijn, hem lucht geven, laten zijn zoals hij is.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
woensdag 18 maart 2009 om 11:53
@ Elninjo:
Stel jij nu echt voor dat TO in een ongelukkige relatie moet blijven hangen vanwege materiele zaken? Omdat ze anders haar paard niet meer kan betalen. Lekker respectvol naar die man ook.
TO:
Eerlijk gezegd denk ik dat je te snel met de verkeerde vent getrouwd bent. Hij was internationaal chauffeur, dus julie zagen elkaar weinig. Pas toen hij zijn ban verloor en jullie echt op elkaar aangewezen werden, leerde je m echt kennen, en bleek inderdaad dat wat je dacht dat ideaal was eigenlijk neerkomt op een soort robotman, waar je geen ruzie mee krijgt omdat er niks inzit. Dat jullie nooit botste omdat hij altijd meegeeft.
Dan kun je het gesprek blijven aangaan. je kunt hem misschien geforceerd dwingne om 1 a 2 keer per maand iets te organiseren, maar wat er niet inzit komt er dan vast ook niet uit. Bovendien is de vraag hoeveel voldoening het jou geeft, omdat hij dat alleen doet omdat het moet van jou. Dat is net zoiets als een man vragen of ie bloemen voor je koopt. Het heeft vooral waarde als het spontaan gebeurt, niet als je er om moet "zeuren".
Als jij nu al het gevoel hebt dat je beter alleen kunt zijn dan met je levende opblaaspopmeneer, dan zou ik dnekne dat je beter nu gat scheiden, nu je dochter nog klein gnoeg is om makkelijk aan de situatie te wennen, dan om nog jaren te blijven aanmodderen, ongelukkig te zijn en je dochter dat voorbeeld mee te geven van een relatie. dat mamma eigenlijk neerkijkt op pappa in plaats van m respecteert, waardeert en van m houdt.
Stel jij nu echt voor dat TO in een ongelukkige relatie moet blijven hangen vanwege materiele zaken? Omdat ze anders haar paard niet meer kan betalen. Lekker respectvol naar die man ook.
TO:
Eerlijk gezegd denk ik dat je te snel met de verkeerde vent getrouwd bent. Hij was internationaal chauffeur, dus julie zagen elkaar weinig. Pas toen hij zijn ban verloor en jullie echt op elkaar aangewezen werden, leerde je m echt kennen, en bleek inderdaad dat wat je dacht dat ideaal was eigenlijk neerkomt op een soort robotman, waar je geen ruzie mee krijgt omdat er niks inzit. Dat jullie nooit botste omdat hij altijd meegeeft.
Dan kun je het gesprek blijven aangaan. je kunt hem misschien geforceerd dwingne om 1 a 2 keer per maand iets te organiseren, maar wat er niet inzit komt er dan vast ook niet uit. Bovendien is de vraag hoeveel voldoening het jou geeft, omdat hij dat alleen doet omdat het moet van jou. Dat is net zoiets als een man vragen of ie bloemen voor je koopt. Het heeft vooral waarde als het spontaan gebeurt, niet als je er om moet "zeuren".
Als jij nu al het gevoel hebt dat je beter alleen kunt zijn dan met je levende opblaaspopmeneer, dan zou ik dnekne dat je beter nu gat scheiden, nu je dochter nog klein gnoeg is om makkelijk aan de situatie te wennen, dan om nog jaren te blijven aanmodderen, ongelukkig te zijn en je dochter dat voorbeeld mee te geven van een relatie. dat mamma eigenlijk neerkijkt op pappa in plaats van m respecteert, waardeert en van m houdt.
