Relaties
alle pijlers
Man reageert nergens op, emotieloos...
woensdag 18 maart 2009 om 10:59
Ik heb er al een paar keer over geschreven, maar ik kom er gewoon niet uit. Wat ik ook doe, het probleem tussen mijn man en mij lijkt onoplosbaar.
Ik ben sinds een jaar getrouwd met de liefste mens van de wereld. Hij is mooi, heeft de looks van David Beckham mixed met Freddy Ljungberg (wel mijn tiepe) loyaal, trouw en altijd eerlijk. Liegen en bedriegen komt niet in zijn woordenboek voor. Gewoon, een puur, oprecht en lief persoon. Er is niks spannends, moeilijks of gecompliceerd aan hem. Wat je ziet is wat je krijgt.
Tegelijkertijd is dit ons grootste struikelblok. Hij vindt alles namelijk wel best. Wat ik ook doe, koop, regel, verander in huis. Ik ben degene die dingen afspreekt met vrienden, de administratie regelt, onze huwelijksdag organiseer, de verjaardag van onze dochter. Ik ben iemand die graag 'samen' ergens instaat. Plannen maken voor de tuin die moet worden opgeknapt. We willen niet meer zo lang op ons huidige adres blijven wonen, maar ik ben de enige die plannen maakt om het voor de time-being leefbaar te houden. En daarnaast ook op zoek is naar andere woonruimte.
Als ik eens met een ideetje komt voor een dagje uit of weekendje weg, dan haalt ie zijn schouders op met de tekst "regel maar" of hij zegt gewoon niks. Hij zal nooit eens de eerste zijn die uit bed stapt, in zijn handen wrijft en zegt; zo vrouw en kind, vandaag gaan we…. (vul maar in)
Ik heb continu het gevoel dat ik met een sneltreinvaart door het leven ren en zorg dat er een gezinsleven met wat activiteit is, en dat hij een soort gast of toeschouwer in mijn leven is. Of een logé die ik mee op sleeptouw neem.
Hij is nergens te beroerd voor, zal altijd zonder mokken meegaan, plezier hebben maar nooit initiatief tonen.
Maar ondertussen bestaat mijn leven uit het maken van lijstjes. Dingen waar hij even aan moet denken of die gewoon gedaan moeten worden. Ook dat vindt hij prima, anders doet hij het niet, vergeet het of verveeld zich. Hij moedigt het zelfs aan. Momenteel is hij een weekje vrij omdat hij maandag aan zijn nieuwe baan begint. Vanmorgen begon hij te mopperen dat ik de laptop meenam (die heb ik in bruikleen van mijn werk en dus nodig) want dan zou hij zich de hele dag maar vervelen. En dan vraag ik mij af hoe je je kunt vervelen als er zoveel te doen is waar je van kunt genieten. We hebben samen een aantal paarden en honden. Je kunt heerlijk gaan wandelen met dit weer, een ritje te paard maken of een eind gaan fietsen. Het komt ook vaak voor dat ik na een dag werken thuiskomt en hij nog in pyama, samen met dochter, DVD's zit te kijken. Kind ook in pyama en dan moet ik het huishouden nog doen.
Op zich stoort me dat niet, maar ik zo zou blij zijn als hij eens wat meer iniatiatief zou tonen. Eens op staan met een plan, iets ondernemen. Een idee hebben.
Alles is eenrichtingsverkeer; als ik praat over onze toekomst, hoe we een huis kunnen zoeken, het weekendje weg dat eraan komt. Hij antwoord soms zelfs niet eens. Plannen maken interesseerd hem niet, ik organiseer het wel en hij volgt. En hij is hier naar eigen zeggen heel tevreden over.
Ik praat met (maar voor mijn gevoel soms alleen tegen hem) hem, maar ook dat is eenrichtingsverkeer. Hij zwijgt. Als ik enthousiast over iets ben krijg ik hem niet mee. Hij zal het ook niet zeggen als ie iets niet wil, of anders. Gewoon, niks. Het enige dat eruit komt is dat hij gelukkig is met het leven zoals het is. Hij hoeft allemaal niet zo nodig. Maar ik heb juist de behoefte aan een meedenkende en ondernemende partner. Ik wil ook weleens achterover kunnen zitten en kunnen relexen van een dagje uit zonder dat ik de plannen heb gemaakt. Of een schep en een berg zand toegeworpen krijgen en de tekst "Zo, Nassie… we gaan dat terras eens even regelen!"
Ik heb wel bedacht dat ik misschien te dominant ben, hem overschreeuw en overrule met mijn enthousiasme en plannen. Dat ik hem de kans niet geef om iets te doen. Maar als ik deze gevoelens aan hem vertel krijg ik weer dezelfde reactie, hij vindt het wel best. Word niet eens een keertje boos op me. Ik vraag me af of hij wel gevoelens voor mij koesterd of dat dit een soort van veilig verstandshuwelijk is.
Het enige licht dat ik zie, is dat hij vanaf maandag gewoon weer weken van huis is en zo nu en dan een weekend thuis. Dan kan ik mijn leven alleen met dochter en dieren weer opakken, doen waar ik zin in heb en zit hij niet meer in de weg, of op de bank. Hoef ik niks meer te delen en hem alleen in het weekend te entertainen. (deze gedachte vind ik verschrikkelijk!)
Maar zeg nou zelf, dat is toch niet getrouwd zijn? Of samen zijn? Of je leven op een leuke manier met elkaar delen?
Ik wil dit helemaal niet! Dan kan ik voor mijn gevoel net zo goed alleenstaande mama zijn. Wat heeft een huwelijk dan nog voor betekenis?
Ik ben sinds een jaar getrouwd met de liefste mens van de wereld. Hij is mooi, heeft de looks van David Beckham mixed met Freddy Ljungberg (wel mijn tiepe) loyaal, trouw en altijd eerlijk. Liegen en bedriegen komt niet in zijn woordenboek voor. Gewoon, een puur, oprecht en lief persoon. Er is niks spannends, moeilijks of gecompliceerd aan hem. Wat je ziet is wat je krijgt.
Tegelijkertijd is dit ons grootste struikelblok. Hij vindt alles namelijk wel best. Wat ik ook doe, koop, regel, verander in huis. Ik ben degene die dingen afspreekt met vrienden, de administratie regelt, onze huwelijksdag organiseer, de verjaardag van onze dochter. Ik ben iemand die graag 'samen' ergens instaat. Plannen maken voor de tuin die moet worden opgeknapt. We willen niet meer zo lang op ons huidige adres blijven wonen, maar ik ben de enige die plannen maakt om het voor de time-being leefbaar te houden. En daarnaast ook op zoek is naar andere woonruimte.
Als ik eens met een ideetje komt voor een dagje uit of weekendje weg, dan haalt ie zijn schouders op met de tekst "regel maar" of hij zegt gewoon niks. Hij zal nooit eens de eerste zijn die uit bed stapt, in zijn handen wrijft en zegt; zo vrouw en kind, vandaag gaan we…. (vul maar in)
Ik heb continu het gevoel dat ik met een sneltreinvaart door het leven ren en zorg dat er een gezinsleven met wat activiteit is, en dat hij een soort gast of toeschouwer in mijn leven is. Of een logé die ik mee op sleeptouw neem.
Hij is nergens te beroerd voor, zal altijd zonder mokken meegaan, plezier hebben maar nooit initiatief tonen.
Maar ondertussen bestaat mijn leven uit het maken van lijstjes. Dingen waar hij even aan moet denken of die gewoon gedaan moeten worden. Ook dat vindt hij prima, anders doet hij het niet, vergeet het of verveeld zich. Hij moedigt het zelfs aan. Momenteel is hij een weekje vrij omdat hij maandag aan zijn nieuwe baan begint. Vanmorgen begon hij te mopperen dat ik de laptop meenam (die heb ik in bruikleen van mijn werk en dus nodig) want dan zou hij zich de hele dag maar vervelen. En dan vraag ik mij af hoe je je kunt vervelen als er zoveel te doen is waar je van kunt genieten. We hebben samen een aantal paarden en honden. Je kunt heerlijk gaan wandelen met dit weer, een ritje te paard maken of een eind gaan fietsen. Het komt ook vaak voor dat ik na een dag werken thuiskomt en hij nog in pyama, samen met dochter, DVD's zit te kijken. Kind ook in pyama en dan moet ik het huishouden nog doen.
Op zich stoort me dat niet, maar ik zo zou blij zijn als hij eens wat meer iniatiatief zou tonen. Eens op staan met een plan, iets ondernemen. Een idee hebben.
Alles is eenrichtingsverkeer; als ik praat over onze toekomst, hoe we een huis kunnen zoeken, het weekendje weg dat eraan komt. Hij antwoord soms zelfs niet eens. Plannen maken interesseerd hem niet, ik organiseer het wel en hij volgt. En hij is hier naar eigen zeggen heel tevreden over.
Ik praat met (maar voor mijn gevoel soms alleen tegen hem) hem, maar ook dat is eenrichtingsverkeer. Hij zwijgt. Als ik enthousiast over iets ben krijg ik hem niet mee. Hij zal het ook niet zeggen als ie iets niet wil, of anders. Gewoon, niks. Het enige dat eruit komt is dat hij gelukkig is met het leven zoals het is. Hij hoeft allemaal niet zo nodig. Maar ik heb juist de behoefte aan een meedenkende en ondernemende partner. Ik wil ook weleens achterover kunnen zitten en kunnen relexen van een dagje uit zonder dat ik de plannen heb gemaakt. Of een schep en een berg zand toegeworpen krijgen en de tekst "Zo, Nassie… we gaan dat terras eens even regelen!"
Ik heb wel bedacht dat ik misschien te dominant ben, hem overschreeuw en overrule met mijn enthousiasme en plannen. Dat ik hem de kans niet geef om iets te doen. Maar als ik deze gevoelens aan hem vertel krijg ik weer dezelfde reactie, hij vindt het wel best. Word niet eens een keertje boos op me. Ik vraag me af of hij wel gevoelens voor mij koesterd of dat dit een soort van veilig verstandshuwelijk is.
Het enige licht dat ik zie, is dat hij vanaf maandag gewoon weer weken van huis is en zo nu en dan een weekend thuis. Dan kan ik mijn leven alleen met dochter en dieren weer opakken, doen waar ik zin in heb en zit hij niet meer in de weg, of op de bank. Hoef ik niks meer te delen en hem alleen in het weekend te entertainen. (deze gedachte vind ik verschrikkelijk!)
Maar zeg nou zelf, dat is toch niet getrouwd zijn? Of samen zijn? Of je leven op een leuke manier met elkaar delen?
Ik wil dit helemaal niet! Dan kan ik voor mijn gevoel net zo goed alleenstaande mama zijn. Wat heeft een huwelijk dan nog voor betekenis?
woensdag 18 maart 2009 om 12:54
het lijkt er mij op dat de balans in jullie relatie is doorgeslagen. hij hoeft ook niets want jij doet het allemaal wel. en zo werkt het in elke relatie. je kan ook naar jezelf kijken, als jij zo'n regeltante en ondernemend mens bent, heb je een grote kans dat je dit in je volgende relatie ook weer tegenkomt. je kan dus maar beter naar jezelf kijken en deze "prins" houden. jullie hebben samen een kind, de luxe van opgeven ben je al voorbij ( vind ik).
even een voorbeeld. in mijn relatie ben ik de flierefluiter als het om geld gaat. geld moet rollen. hier wordt samman erg nerveus van, want hij is bij wijze bang dat het huis instort en dat we dan niets achter de hand hebben. nu is het een onzekere tijd en hierdoor word ik wat voorzichtiger met uitgeven en ben ook gaan sparen. en wat gebeurd er, samman gaat geld uitgeven. niet meteen met een gat in zijn hand, maar er worden spullen aangeschaft die er voorheen niet kwamen en ook met boodschappen doen donderd hij van alles in de kar. meneer wil zelfs elke week naar albert heijn jaja.
ik ben dus veranderd en hierdoor hij ook. ik stel dus voor dat jij iets moet doen aan jezelf, nee niet een weekje, en nee niet met de verwachting dat hij dan veranderd, maar je zal een manier moeten zoeken waarop dit werkt voor je en uit de irritatie moeten. dan pas geef je je man de ruimte om zichzelf te zijn.
spontaniteit kan je niet afdwingen. dan is het namelijk niet meer spontaan...
even een voorbeeld. in mijn relatie ben ik de flierefluiter als het om geld gaat. geld moet rollen. hier wordt samman erg nerveus van, want hij is bij wijze bang dat het huis instort en dat we dan niets achter de hand hebben. nu is het een onzekere tijd en hierdoor word ik wat voorzichtiger met uitgeven en ben ook gaan sparen. en wat gebeurd er, samman gaat geld uitgeven. niet meteen met een gat in zijn hand, maar er worden spullen aangeschaft die er voorheen niet kwamen en ook met boodschappen doen donderd hij van alles in de kar. meneer wil zelfs elke week naar albert heijn jaja.
ik ben dus veranderd en hierdoor hij ook. ik stel dus voor dat jij iets moet doen aan jezelf, nee niet een weekje, en nee niet met de verwachting dat hij dan veranderd, maar je zal een manier moeten zoeken waarop dit werkt voor je en uit de irritatie moeten. dan pas geef je je man de ruimte om zichzelf te zijn.
spontaniteit kan je niet afdwingen. dan is het namelijk niet meer spontaan...
woensdag 18 maart 2009 om 12:56
Kom op zeg, het leven is meer dan DVD's kijken!
Je bent volwassen en je hebt bepaalde verantwoordelijkheden, anders moet je niet aan een gezin en dieren beginnen. Waarom moet TO altijd degene zijn die de honden uitlaat, uitmest, een gezellig diner organiseert, de was doet en de tuin opknapt? Ik kan me voorstellen dat je er op een gegeven moment gek van wordt dat iemand helemaal niets uit zichzelf doet.
Je bent volwassen en je hebt bepaalde verantwoordelijkheden, anders moet je niet aan een gezin en dieren beginnen. Waarom moet TO altijd degene zijn die de honden uitlaat, uitmest, een gezellig diner organiseert, de was doet en de tuin opknapt? Ik kan me voorstellen dat je er op een gegeven moment gek van wordt dat iemand helemaal niets uit zichzelf doet.
woensdag 18 maart 2009 om 12:58
quote:Eowynn_ schreef op 18 maart 2009 @ 12:50:
Waarom zou hij moeten doen wat jij doet? Is het in je opgekomen dat jouw manier niet de juiste is, dat hij zijn eigen persoonlijkheid heeft en zijn eigen manier van dingen doen. Jij ziet duidelijk zijn manier als minderwaardig, jouw manier is véél beter. En dát moet je loslaten. De hele dag DVD's kijken met dochter is toch niet erg? (over het huishouden zou ik dan weer wél afspraken maken, dat moet gewoon gebeuren als je samen in een huis woont)
Maar hij is zoals hij is en jij bent zoals jij bent. Je kunt voor jezelf beslissen of je genoegen neemt met zoals hij is, maar dat constante gemiep, gezeur en neerbuigende gedoe over je man, dáár moet je mee ophouden. Je blíjft het maar proberen, en dát zou weleens een groter probleem in de relatie kunnen zijn dan zijn vermeende passiviteit.Ik denk dat het voor TO vooral voelt alsof hij geen verantwoordelijkheid wil nemen. Dat zij alles moet beslissen, de grote en de kleine dingen. Daar wordt je als mens heel moe van. Dat heeft niks met eerbuigendheid te maken denk ik, maar als iemand nooit wat beslist, dan neem jij toch op een gegeven moment het voortouw? Jouw manier is je juiste, want het is namelijk de enige manier. De man van TO zet er geen andere manier tegenover. Hij vind alles best, dus laat haar alles bepalen. Waar ligt de grens dan? Moet je alles voor je gezamelijke leven maar voor hem bepalen, maar hem verder zo ontzettend in zijn waarde laten? Dat gaat toch haast niet? Je wil toch ook het gevoel krijgen dat jij ook eens op iemand kan leunen?
Waarom zou hij moeten doen wat jij doet? Is het in je opgekomen dat jouw manier niet de juiste is, dat hij zijn eigen persoonlijkheid heeft en zijn eigen manier van dingen doen. Jij ziet duidelijk zijn manier als minderwaardig, jouw manier is véél beter. En dát moet je loslaten. De hele dag DVD's kijken met dochter is toch niet erg? (over het huishouden zou ik dan weer wél afspraken maken, dat moet gewoon gebeuren als je samen in een huis woont)
Maar hij is zoals hij is en jij bent zoals jij bent. Je kunt voor jezelf beslissen of je genoegen neemt met zoals hij is, maar dat constante gemiep, gezeur en neerbuigende gedoe over je man, dáár moet je mee ophouden. Je blíjft het maar proberen, en dát zou weleens een groter probleem in de relatie kunnen zijn dan zijn vermeende passiviteit.Ik denk dat het voor TO vooral voelt alsof hij geen verantwoordelijkheid wil nemen. Dat zij alles moet beslissen, de grote en de kleine dingen. Daar wordt je als mens heel moe van. Dat heeft niks met eerbuigendheid te maken denk ik, maar als iemand nooit wat beslist, dan neem jij toch op een gegeven moment het voortouw? Jouw manier is je juiste, want het is namelijk de enige manier. De man van TO zet er geen andere manier tegenover. Hij vind alles best, dus laat haar alles bepalen. Waar ligt de grens dan? Moet je alles voor je gezamelijke leven maar voor hem bepalen, maar hem verder zo ontzettend in zijn waarde laten? Dat gaat toch haast niet? Je wil toch ook het gevoel krijgen dat jij ook eens op iemand kan leunen?
woensdag 18 maart 2009 om 12:58
Dat ligt er maar aan Yoyo, zoals ik al zeg, de fout ligt nét zo goed bij Nastik als bij haar man. Je weet niet hoe het gaat daar in huis, misschien wilde Nastik al die beesten, want manlief was altijd weg de hele week voor zijn werk, misschien deed hij wel dingen maar kreeg hij zoveel commentaar dat hij ermee opgehouden is.
woensdag 18 maart 2009 om 12:59
quote:Eowynn_ schreef op 18 maart 2009 @ 12:55:
Ah, we zijn er al uit, we hebben weer een autist te pakken jongens! Kan een slotje op!
Dat zeg ik niet, en bedankt.
Het kan helpen om je bewust te worden dat mensne soms niet kunnen veranderen. En dan is de vraag of je er genoegen mee neemt. Dat zeg je zelf toch ook? Het accepteren? Soms kan deze wetenschap helpen, of het nu zo is of niet.
Ah, we zijn er al uit, we hebben weer een autist te pakken jongens! Kan een slotje op!
Dat zeg ik niet, en bedankt.
Het kan helpen om je bewust te worden dat mensne soms niet kunnen veranderen. En dan is de vraag of je er genoegen mee neemt. Dat zeg je zelf toch ook? Het accepteren? Soms kan deze wetenschap helpen, of het nu zo is of niet.
woensdag 18 maart 2009 om 13:01
woensdag 18 maart 2009 om 13:03
quote:sjoba schreef op 18 maart 2009 @ 12:49:
[...]
Meestal ben ik het met je eens Eowyn, maar soms is een probleem ook echt heel moeilijk en hardnekig. En mensen hebben niet altijd een pasklare oplossing. Zoals ik het bij mijn moeder heb gezien, dat is echt hartverscheurend.
Je houdt zielsveel van iemand, die persoon is natuurlijk ook heel lief. Slaat je niet, gokt niet, drinkt niet, is lief tegen je kind, wat wil je nog meer? Maar algehele apathie is echt heel moeilijk, liever maak je gewoon ordinaire ruzie, dan krijg je tenminste reactie. Maar dat gebeurt natuurlijk ook niet, want in de praktijk sta jij ruzie te maken tegen iemand die bijna niet luistert. Of maar snel ja en amen zegt, maar er vervolgens niks mee (kan) doet.
Hi Eowynn,
eigenlijk geeft Sjoba het antwoord wat ik je zou willen geven.
Ik voel me heel vaak rot omdat ik vind dat ik me als een bevelhebber moet opstellen, naast het schuldgvoel om de manier waarop ik mijn lief behandel gaat het leven ook nog eens gewoon door. Het leven waarin kind, dieren, huis en vrienden aandacht moeten krijgen want lief doet het gewoon niet uit zichzelf.
Hij doet het wel als ik erom vraag, maar anders gebeurd er gewoon niks.
En wat Sjoba zegt; als hij toch gewoon eens één keertje iets terug zou zeggen. Met me zou praten. Boos worden. Maar er komt niks uit.
Zelf als ik boos wordt, huil, weet ik veel wat. Hij zegt niet eens wat terug. Ik kan niet eens ruzie met hem maken.
Ik heb het gevoel dat ik er helemaal alleen voorsta.
[...]
Meestal ben ik het met je eens Eowyn, maar soms is een probleem ook echt heel moeilijk en hardnekig. En mensen hebben niet altijd een pasklare oplossing. Zoals ik het bij mijn moeder heb gezien, dat is echt hartverscheurend.
Je houdt zielsveel van iemand, die persoon is natuurlijk ook heel lief. Slaat je niet, gokt niet, drinkt niet, is lief tegen je kind, wat wil je nog meer? Maar algehele apathie is echt heel moeilijk, liever maak je gewoon ordinaire ruzie, dan krijg je tenminste reactie. Maar dat gebeurt natuurlijk ook niet, want in de praktijk sta jij ruzie te maken tegen iemand die bijna niet luistert. Of maar snel ja en amen zegt, maar er vervolgens niks mee (kan) doet.
Hi Eowynn,
eigenlijk geeft Sjoba het antwoord wat ik je zou willen geven.
Ik voel me heel vaak rot omdat ik vind dat ik me als een bevelhebber moet opstellen, naast het schuldgvoel om de manier waarop ik mijn lief behandel gaat het leven ook nog eens gewoon door. Het leven waarin kind, dieren, huis en vrienden aandacht moeten krijgen want lief doet het gewoon niet uit zichzelf.
Hij doet het wel als ik erom vraag, maar anders gebeurd er gewoon niks.
En wat Sjoba zegt; als hij toch gewoon eens één keertje iets terug zou zeggen. Met me zou praten. Boos worden. Maar er komt niks uit.
Zelf als ik boos wordt, huil, weet ik veel wat. Hij zegt niet eens wat terug. Ik kan niet eens ruzie met hem maken.
Ik heb het gevoel dat ik er helemaal alleen voorsta.
woensdag 18 maart 2009 om 13:05
quote:sjoba schreef op 18 maart 2009 @ 12:45:
[...]
Hoi HPL, zo makkelijk is dat natuurlijk niet. Je hebt niet allebei een eigen pad, je hebt ook samen een pad. Wat zeg ik, samen een kind! Samen een huis, samen een leven.
Natuurlijk kun je elkaar in je waarde laten als het op vrije tijd aankomt, op het uitoefenen van je hobby's etc. Maar TO is de drijvende kracht achter het gezamelijke leven. Dat is een zware last, die je niet je hele leven in je eentje kunt dragen.
TO voelt zich de drijvende kracht achter hun gezamelijk leven, en ze lijkt zich weinig bezig te houden met de vraag in hoeverre hij behoefte heeft aan dat soort dingen. als zij niks doet gebeurt er niks, maar misschien is dat nu juist wel wat hij wil. als je veel van huis bent is het misschien juist wel heel erg fijn om en dag thuis in je pyama op de bank te zitten met je gezinnetje. Dus in plaats van te klagen over haar man, kan TO ook als ze thuiskomt lekker naast m op de bank gaan zitten, pyama aantrekken en pizza's bestellen.
Hij zal ook eens verantwoordelijkheid voor het kind, de paarden, de honden, het huis, de boodschappen, de was en weet ik veel wat er voor verplichtingen in het volwassen leven zijn, moeten opbrengen. En nu wacht hij op 'orders'. Zoals een puber wacht tot zijn moeder zegt dat hij zijn kamer gaat opruimen. Lekker makkelijk is dat!
Een dergelijk rolpatroon maak je ook met zijn tweeen. Vraag me trouwens ook af of de paarden en honden een gezamenlijke keuze waren of dat TO die al had. Als de paarden en honden van har zijn, vind ik ook niet dat ze kan/moet verwachten dat hij die taken op zich neemt. Huishouden en kind is iets anders, dat moeten ze samen doen, maar daarin zou ze misschien ook eens het gesprek moeten aangaan met hem over wat hij belangrijk vind, hoe schoon en net hij het wil hebben en war zijn prioriteiten liggen. Zij behandelt hem als een puber en dus gedraagt hij zich zo. Wat is de kip en wat is het ei? Misschien vind hij qualitytime met zijn gezin belangrijker dan een spic en span huis?
Mijn vriend denkt soms ook zo. Vrije tijd = leuke dingen voor jezelf doen. Zo werkt het helaas niet. Als volwassene moet je ook buiten je werk werken. Ook om de ander soms eens te ontlasten, en omdat dat soort dingen gewoon gedaan moeten worden!Voor mij werkt het ook wel een beetje zo hoor. Ik doe in mijn vrije tijd ook liever leuke dingen. Soms moet er inderdaad opgeruimd en schoongemaakt en moet de administratie. Dus dat doe ik dan wel. Maar wel op die momenten dat ik het nodig vind, en niet omdat er iemand met alle macht mij probeert in zichzelf te veranderen. Dat gaat niet werken.
[...]
Hoi HPL, zo makkelijk is dat natuurlijk niet. Je hebt niet allebei een eigen pad, je hebt ook samen een pad. Wat zeg ik, samen een kind! Samen een huis, samen een leven.
Natuurlijk kun je elkaar in je waarde laten als het op vrije tijd aankomt, op het uitoefenen van je hobby's etc. Maar TO is de drijvende kracht achter het gezamelijke leven. Dat is een zware last, die je niet je hele leven in je eentje kunt dragen.
TO voelt zich de drijvende kracht achter hun gezamelijk leven, en ze lijkt zich weinig bezig te houden met de vraag in hoeverre hij behoefte heeft aan dat soort dingen. als zij niks doet gebeurt er niks, maar misschien is dat nu juist wel wat hij wil. als je veel van huis bent is het misschien juist wel heel erg fijn om en dag thuis in je pyama op de bank te zitten met je gezinnetje. Dus in plaats van te klagen over haar man, kan TO ook als ze thuiskomt lekker naast m op de bank gaan zitten, pyama aantrekken en pizza's bestellen.
Hij zal ook eens verantwoordelijkheid voor het kind, de paarden, de honden, het huis, de boodschappen, de was en weet ik veel wat er voor verplichtingen in het volwassen leven zijn, moeten opbrengen. En nu wacht hij op 'orders'. Zoals een puber wacht tot zijn moeder zegt dat hij zijn kamer gaat opruimen. Lekker makkelijk is dat!
Een dergelijk rolpatroon maak je ook met zijn tweeen. Vraag me trouwens ook af of de paarden en honden een gezamenlijke keuze waren of dat TO die al had. Als de paarden en honden van har zijn, vind ik ook niet dat ze kan/moet verwachten dat hij die taken op zich neemt. Huishouden en kind is iets anders, dat moeten ze samen doen, maar daarin zou ze misschien ook eens het gesprek moeten aangaan met hem over wat hij belangrijk vind, hoe schoon en net hij het wil hebben en war zijn prioriteiten liggen. Zij behandelt hem als een puber en dus gedraagt hij zich zo. Wat is de kip en wat is het ei? Misschien vind hij qualitytime met zijn gezin belangrijker dan een spic en span huis?
Mijn vriend denkt soms ook zo. Vrije tijd = leuke dingen voor jezelf doen. Zo werkt het helaas niet. Als volwassene moet je ook buiten je werk werken. Ook om de ander soms eens te ontlasten, en omdat dat soort dingen gewoon gedaan moeten worden!Voor mij werkt het ook wel een beetje zo hoor. Ik doe in mijn vrije tijd ook liever leuke dingen. Soms moet er inderdaad opgeruimd en schoongemaakt en moet de administratie. Dus dat doe ik dan wel. Maar wel op die momenten dat ik het nodig vind, en niet omdat er iemand met alle macht mij probeert in zichzelf te veranderen. Dat gaat niet werken.
woensdag 18 maart 2009 om 13:05
quote:Eowynn_ schreef op 18 maart 2009 @ 12:54:
Sjoba, ik lees hier niets over apathie. Ik lees over verschillende verwachtingen, verschillende doelen en verschil in persoonlijkheid. Ik heb zo'n exact zelfde exemplaar thuis zitten en ik ben ook veel actiever en organisatorisch veel beter, en ik heb meer behoefte aan sociale contacten.
Maar in tegenstelling tot Nastik laten manlief en ik elkaar in onze waarde en dán vul je elkaar aan, in plaats van dat je gaat lopen miepen over verschillen. Door dat gemiep duw je elkaar in een rol, manlief wordt nóg passiever en Nastik wordt nóg pusheriger en baziger. En dát is het probleem. Niet de persoonlijkheid van de man van Nastik.Maar misschien doet jouw man wel zijn aandeel in het huishouden? Heeft hij wel een mening over of de vakantie in Spanje of Frankrijk zal plaatsvinden? Of er een rode of een blauwe bank gekocht wordt? Vindt hij het belangrijk om naar de ouderavonden op school te gaan? Dat zijn ook dingen waar het om gaat, niet alleen of je veel of weinig vrienden hebt.
Sjoba, ik lees hier niets over apathie. Ik lees over verschillende verwachtingen, verschillende doelen en verschil in persoonlijkheid. Ik heb zo'n exact zelfde exemplaar thuis zitten en ik ben ook veel actiever en organisatorisch veel beter, en ik heb meer behoefte aan sociale contacten.
Maar in tegenstelling tot Nastik laten manlief en ik elkaar in onze waarde en dán vul je elkaar aan, in plaats van dat je gaat lopen miepen over verschillen. Door dat gemiep duw je elkaar in een rol, manlief wordt nóg passiever en Nastik wordt nóg pusheriger en baziger. En dát is het probleem. Niet de persoonlijkheid van de man van Nastik.Maar misschien doet jouw man wel zijn aandeel in het huishouden? Heeft hij wel een mening over of de vakantie in Spanje of Frankrijk zal plaatsvinden? Of er een rode of een blauwe bank gekocht wordt? Vindt hij het belangrijk om naar de ouderavonden op school te gaan? Dat zijn ook dingen waar het om gaat, niet alleen of je veel of weinig vrienden hebt.
woensdag 18 maart 2009 om 13:05
Sjoba, zo gemakkelijk is het wel. Ik zeg nergens dat hij niet zijn verantwoordelijkheden heeft of wel?
Maar iemand op zijn verantwoordelijkheden wijzen is wat anders dan iemand achter de broek aan zitten omdat hij niet is zoals jij.
Eowyn, blijf toch eens van mijn man af
Maar iemand op zijn verantwoordelijkheden wijzen is wat anders dan iemand achter de broek aan zitten omdat hij niet is zoals jij.
Eowyn, blijf toch eens van mijn man af
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 18 maart 2009 om 13:05
Je kunt in je partner niet iets veranderen wat er altijd al in heeft gezeten. Ik heb ook een introverte man en eerlijk gezegd vind ik het wel prettig. Ik ben juist zelf heel druk en ondernemend en hij zorgt voor de nodige rust in het huis. Ik heb het er met mijn man ook over gehad en wij vinden juist dat we elkaar heel goed op die manier aanvullen.
woensdag 18 maart 2009 om 13:06
Eerlijk gezegd acht ik de kans groot dat hij gewoon denkt 'heb je háár weer met haar gezeur, gaat vanzelf weer over'.
Ik heb al dezelfde neiging als je man, alleen al door je 3 topics in korte tijd over hetzelfde onderwerp.
Ik snap je probleem, máár ik denk niet dat het probleem alleen bij je man ligt. Er zit ongetwijfeld een kern van waarheid in, iedereen heeft zo zijn nare trekjes, en bij je man zouden dat best eens passiviteit en ongeinteresseerdheid kunnen zijn, maar feit blijft dat ik denk dat jij dat zelf enorm bij hem versterkt.
Ik heb al dezelfde neiging als je man, alleen al door je 3 topics in korte tijd over hetzelfde onderwerp.
Ik snap je probleem, máár ik denk niet dat het probleem alleen bij je man ligt. Er zit ongetwijfeld een kern van waarheid in, iedereen heeft zo zijn nare trekjes, en bij je man zouden dat best eens passiviteit en ongeinteresseerdheid kunnen zijn, maar feit blijft dat ik denk dat jij dat zelf enorm bij hem versterkt.
woensdag 18 maart 2009 om 13:08
quote:return_of_kreng schreef op 18 maart 2009 @ 13:05:
[...]
Voor mij werkt het ook wel een beetje zo hoor. Ik doe in mijn vrije tijd ook liever leuke dingen. Soms moet er inderdaad opgeruimd en schoongemaakt en moet de administratie. Dus dat doe ik dan wel. Maar wel op die momenten dat ik het nodig vind, en niet omdat er iemand met alle macht mij probeert in zichzelf te veranderen. Dat gaat niet werken.Ik vind dat je dan ook voorbij gata aan het feit dat je samenwoont met iemand, die ook zo zijn wensen heeft. Soms moeten dingen nu eenmaal op het moment dat het jou niet uitkomt, maar je partner wel. Zoals dat voorbeeld met die pizza's bestellen: misschien zou de man van TO zich kunnen bedenken dat als zij van haar werk thuiskomt, misschien wel te moe is om te koken. En dan kookt hij, in zijn pyjama, en kan zij lekker aanschuiven. Hij zou zich dus ook in haar kunnen verplaatsen.
[...]
Voor mij werkt het ook wel een beetje zo hoor. Ik doe in mijn vrije tijd ook liever leuke dingen. Soms moet er inderdaad opgeruimd en schoongemaakt en moet de administratie. Dus dat doe ik dan wel. Maar wel op die momenten dat ik het nodig vind, en niet omdat er iemand met alle macht mij probeert in zichzelf te veranderen. Dat gaat niet werken.Ik vind dat je dan ook voorbij gata aan het feit dat je samenwoont met iemand, die ook zo zijn wensen heeft. Soms moeten dingen nu eenmaal op het moment dat het jou niet uitkomt, maar je partner wel. Zoals dat voorbeeld met die pizza's bestellen: misschien zou de man van TO zich kunnen bedenken dat als zij van haar werk thuiskomt, misschien wel te moe is om te koken. En dan kookt hij, in zijn pyjama, en kan zij lekker aanschuiven. Hij zou zich dus ook in haar kunnen verplaatsen.
woensdag 18 maart 2009 om 13:09
quote:Eowynn_ schreef op 18 maart 2009 @ 13:06:
Eerlijk gezegd acht ik de kans groot dat hij gewoon denkt 'heb je háár weer met haar gezeur, gaat vanzelf weer over'.
Ik heb al dezelfde neiging als je man, alleen al door je 3 topics in korte tijd over hetzelfde onderwerp.
Ik snap je probleem, máár ik denk niet dat het probleem alleen bij je man ligt. Er zit ongetwijfeld een kern van waarheid in, iedereen heeft zo zijn nare trekjes, en bij je man zouden dat best eens passiviteit en ongeinteresseerdheid kunnen zijn, maar feit blijft dat ik denk dat jij dat zelf enorm bij hem versterkt.Dat denk ik dus ook. Het passieve en ongeinteresseerde zit in zijn karakter. Wil niet zeggen dat ie ook ongeinteresseerd is, maar hij laat het gewoon niet blijken.
Eerlijk gezegd acht ik de kans groot dat hij gewoon denkt 'heb je háár weer met haar gezeur, gaat vanzelf weer over'.
Ik heb al dezelfde neiging als je man, alleen al door je 3 topics in korte tijd over hetzelfde onderwerp.
Ik snap je probleem, máár ik denk niet dat het probleem alleen bij je man ligt. Er zit ongetwijfeld een kern van waarheid in, iedereen heeft zo zijn nare trekjes, en bij je man zouden dat best eens passiviteit en ongeinteresseerdheid kunnen zijn, maar feit blijft dat ik denk dat jij dat zelf enorm bij hem versterkt.Dat denk ik dus ook. Het passieve en ongeinteresseerde zit in zijn karakter. Wil niet zeggen dat ie ook ongeinteresseerd is, maar hij laat het gewoon niet blijken.
woensdag 18 maart 2009 om 13:09
Sjoba, als ik me zou opstellen zoals Nastik zou hij ook nergens meer een mening over hebben nee. Ik heb dat ook moeten leren hoor, en hij heeft ook veel moeten leren. Maar het is niet de schuld van 1 persoon.
Mijn man zegt letterlijk: ik vind mezelf minder belangrijk dan jou, dus als jij heel fanatiek begint over een onderwerp zeg ik daar maar niets op, want jij bent verbaal sterker, en daar wil ik niet overheen schreeuwen, als jij iets heel graag wilt zal ik daar geen nee tegen zeggen, want ik hou van je.
Enzovoorts.
En als ik hem wél ruimte geef blijkt hij opeens wél initiatief te tonen, een mening te hebben, enzovoorts.
Mijn man zegt letterlijk: ik vind mezelf minder belangrijk dan jou, dus als jij heel fanatiek begint over een onderwerp zeg ik daar maar niets op, want jij bent verbaal sterker, en daar wil ik niet overheen schreeuwen, als jij iets heel graag wilt zal ik daar geen nee tegen zeggen, want ik hou van je.
Enzovoorts.
En als ik hem wél ruimte geef blijkt hij opeens wél initiatief te tonen, een mening te hebben, enzovoorts.
woensdag 18 maart 2009 om 13:11
quote:Eowynn_ schreef op 18 maart 2009 @ 12:50:
Waarom zou hij moeten doen wat jij doet? Is het in je opgekomen dat jouw manier niet de juiste is, dat hij zijn eigen persoonlijkheid heeft en zijn eigen manier van dingen doen. Jij ziet duidelijk zijn manier als minderwaardig, jouw manier is véél beter. En dát moet je loslaten. De hele dag DVD's kijken met dochter is toch niet erg? (over het huishouden zou ik dan weer wél afspraken maken, dat moet gewoon gebeuren als je samen in een huis woont)
Maar hij is zoals hij is en jij bent zoals jij bent. Je kunt voor jezelf beslissen of je genoegen neemt met zoals hij is, maar dat constante gemiep, gezeur en neerbuigende gedoe over je man, dáár moet je mee ophouden. Je blíjft het maar proberen, en dát zou weleens een groter probleem in de relatie kunnen zijn dan zijn vermeende passiviteit.
Eo,
ik ben het zeker met je eens. Je wilt niet weten hoe vaak ik schrik van mijzelf als ik weer eens sta te foeteren of te pushen.
Hij verdient het niet, want het is een goede en lieve man.
Ik weet op dit moment gewoon niet hoe het anders moet. Als ik niks doe, dan ligt het leven helemaal stil.
Ik verheug me op het moment dat ie weer weg is. Weken achter elkaar. Dan is het allemaal mijn verantwoording, hoef ik niet temopperen en heb ik voldoende energie om er de dagen dat ie er is het leuk met elkaar te hebben.
Maar het voelt niet goed. Blij zijn als iemand weg is.
Waarom zou hij moeten doen wat jij doet? Is het in je opgekomen dat jouw manier niet de juiste is, dat hij zijn eigen persoonlijkheid heeft en zijn eigen manier van dingen doen. Jij ziet duidelijk zijn manier als minderwaardig, jouw manier is véél beter. En dát moet je loslaten. De hele dag DVD's kijken met dochter is toch niet erg? (over het huishouden zou ik dan weer wél afspraken maken, dat moet gewoon gebeuren als je samen in een huis woont)
Maar hij is zoals hij is en jij bent zoals jij bent. Je kunt voor jezelf beslissen of je genoegen neemt met zoals hij is, maar dat constante gemiep, gezeur en neerbuigende gedoe over je man, dáár moet je mee ophouden. Je blíjft het maar proberen, en dát zou weleens een groter probleem in de relatie kunnen zijn dan zijn vermeende passiviteit.
Eo,
ik ben het zeker met je eens. Je wilt niet weten hoe vaak ik schrik van mijzelf als ik weer eens sta te foeteren of te pushen.
Hij verdient het niet, want het is een goede en lieve man.
Ik weet op dit moment gewoon niet hoe het anders moet. Als ik niks doe, dan ligt het leven helemaal stil.
Ik verheug me op het moment dat ie weer weg is. Weken achter elkaar. Dan is het allemaal mijn verantwoording, hoef ik niet temopperen en heb ik voldoende energie om er de dagen dat ie er is het leuk met elkaar te hebben.
Maar het voelt niet goed. Blij zijn als iemand weg is.
woensdag 18 maart 2009 om 13:12
Maar als je elkaars negatieve gedrag alleen maar versterkt, pas je dan wel bij elkaar? Misschien kan Nastik ook niet anders, net als haar man. Als je je niet neer kunt leggen bij de persoonlijkheid van de ander, dan moet je je conclusies trekken.
Het pleit voor Nastik dat ze haar best blijft doen om de situatie te verbeteren, en ook de goede kanten van haar man ziet. Maar Nastiks pogingen draaien tot nu toe op niets uit. Ze wordt alleen maar wanhopiger.
Heb je trouwens tegen je man gezegd dat je het niet meer trekt, Nastik en dat je erover denkt om de relatie te beeindigen (op een rustige, niet-verwijtende toon). Hoe reageerde hij toen?
Het pleit voor Nastik dat ze haar best blijft doen om de situatie te verbeteren, en ook de goede kanten van haar man ziet. Maar Nastiks pogingen draaien tot nu toe op niets uit. Ze wordt alleen maar wanhopiger.
Heb je trouwens tegen je man gezegd dat je het niet meer trekt, Nastik en dat je erover denkt om de relatie te beeindigen (op een rustige, niet-verwijtende toon). Hoe reageerde hij toen?
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
woensdag 18 maart 2009 om 13:13
quote:Eowynn_ schreef op 18 maart 2009 @ 13:06:
Eerlijk gezegd acht ik de kans groot dat hij gewoon denkt 'heb je háár weer met haar gezeur, gaat vanzelf weer over'.
Ik heb al dezelfde neiging als je man, alleen al door je 3 topics in korte tijd over hetzelfde onderwerp.
Ik snap je probleem, máár ik denk niet dat het probleem alleen bij je man ligt. Er zit ongetwijfeld een kern van waarheid in, iedereen heeft zo zijn nare trekjes, en bij je man zouden dat best eens passiviteit en ongeinteresseerdheid kunnen zijn, maar feit blijft dat ik denk dat jij dat zelf enorm bij hem versterkt.
Die hoeveelheid aan topics zijn misschien ook het gevolg van het feit dat het zo'n ongrijpbaar probleem is. Het is veel moeilijker om hierover te klagen dan als je man teveel geld uitgeeft of altijd in de kroeg zit. Dit is veel vager. Ik snap dat je daarmee in je hoofd zit en het (steeds weer) wil bespreken. En ik merk dat het delen van mijn ervaringen ook voor mijn gevoelens goed is. Daarom ben ik blij dat To dit topic heeft geopend.
Alleen maar zeggen dat iemand niet moet zeuren heeft toch ook geen zin? Daar gaat het probleem toch niet van over?
Ik ben het met iedereen eens die zegt dat TO ook iets aan haar houding moet doen. Tuurlijk. Maar dat is wel makkelijker gezegd dan gedaan met iemand die nergens op reageert. Daar kan je bijna geen blijvende afspraken meemaken.
Eerlijk gezegd acht ik de kans groot dat hij gewoon denkt 'heb je háár weer met haar gezeur, gaat vanzelf weer over'.
Ik heb al dezelfde neiging als je man, alleen al door je 3 topics in korte tijd over hetzelfde onderwerp.
Ik snap je probleem, máár ik denk niet dat het probleem alleen bij je man ligt. Er zit ongetwijfeld een kern van waarheid in, iedereen heeft zo zijn nare trekjes, en bij je man zouden dat best eens passiviteit en ongeinteresseerdheid kunnen zijn, maar feit blijft dat ik denk dat jij dat zelf enorm bij hem versterkt.
Die hoeveelheid aan topics zijn misschien ook het gevolg van het feit dat het zo'n ongrijpbaar probleem is. Het is veel moeilijker om hierover te klagen dan als je man teveel geld uitgeeft of altijd in de kroeg zit. Dit is veel vager. Ik snap dat je daarmee in je hoofd zit en het (steeds weer) wil bespreken. En ik merk dat het delen van mijn ervaringen ook voor mijn gevoelens goed is. Daarom ben ik blij dat To dit topic heeft geopend.
Alleen maar zeggen dat iemand niet moet zeuren heeft toch ook geen zin? Daar gaat het probleem toch niet van over?
Ik ben het met iedereen eens die zegt dat TO ook iets aan haar houding moet doen. Tuurlijk. Maar dat is wel makkelijker gezegd dan gedaan met iemand die nergens op reageert. Daar kan je bijna geen blijvende afspraken meemaken.
woensdag 18 maart 2009 om 13:14
quote:sjoba schreef op 18 maart 2009 @ 13:05:
[...]
Maar misschien doet jouw man wel zijn aandeel in het huishouden? Heeft hij wel een mening over of de vakantie in Spanje of Frankrijk zal plaatsvinden? Of er een rode of een blauwe bank gekocht wordt? Vindt hij het belangrijk om naar de ouderavonden op school te gaan? Dat zijn ook dingen waar het om gaat, niet alleen of je veel of weinig vrienden hebt.
Dat doet ie dus ook niet.
Als zou ik het huis pimpelpaars willen en om zijn mening vragen, het maakt hem niet uit.
Zuid-Afrika of Zuid-Frankrijk het zal hem een worst wezen.
Terwijl ik juist zo veel behoefte heb aan een beetje meedenken. Een mening over de gezamelijke koers.
[...]
Maar misschien doet jouw man wel zijn aandeel in het huishouden? Heeft hij wel een mening over of de vakantie in Spanje of Frankrijk zal plaatsvinden? Of er een rode of een blauwe bank gekocht wordt? Vindt hij het belangrijk om naar de ouderavonden op school te gaan? Dat zijn ook dingen waar het om gaat, niet alleen of je veel of weinig vrienden hebt.
Dat doet ie dus ook niet.
Als zou ik het huis pimpelpaars willen en om zijn mening vragen, het maakt hem niet uit.
Zuid-Afrika of Zuid-Frankrijk het zal hem een worst wezen.
Terwijl ik juist zo veel behoefte heb aan een beetje meedenken. Een mening over de gezamelijke koers.
