Relaties
alle pijlers
Man reageert nergens op, emotieloos...
woensdag 18 maart 2009 om 10:59
Ik heb er al een paar keer over geschreven, maar ik kom er gewoon niet uit. Wat ik ook doe, het probleem tussen mijn man en mij lijkt onoplosbaar.
Ik ben sinds een jaar getrouwd met de liefste mens van de wereld. Hij is mooi, heeft de looks van David Beckham mixed met Freddy Ljungberg (wel mijn tiepe) loyaal, trouw en altijd eerlijk. Liegen en bedriegen komt niet in zijn woordenboek voor. Gewoon, een puur, oprecht en lief persoon. Er is niks spannends, moeilijks of gecompliceerd aan hem. Wat je ziet is wat je krijgt.
Tegelijkertijd is dit ons grootste struikelblok. Hij vindt alles namelijk wel best. Wat ik ook doe, koop, regel, verander in huis. Ik ben degene die dingen afspreekt met vrienden, de administratie regelt, onze huwelijksdag organiseer, de verjaardag van onze dochter. Ik ben iemand die graag 'samen' ergens instaat. Plannen maken voor de tuin die moet worden opgeknapt. We willen niet meer zo lang op ons huidige adres blijven wonen, maar ik ben de enige die plannen maakt om het voor de time-being leefbaar te houden. En daarnaast ook op zoek is naar andere woonruimte.
Als ik eens met een ideetje komt voor een dagje uit of weekendje weg, dan haalt ie zijn schouders op met de tekst "regel maar" of hij zegt gewoon niks. Hij zal nooit eens de eerste zijn die uit bed stapt, in zijn handen wrijft en zegt; zo vrouw en kind, vandaag gaan we…. (vul maar in)
Ik heb continu het gevoel dat ik met een sneltreinvaart door het leven ren en zorg dat er een gezinsleven met wat activiteit is, en dat hij een soort gast of toeschouwer in mijn leven is. Of een logé die ik mee op sleeptouw neem.
Hij is nergens te beroerd voor, zal altijd zonder mokken meegaan, plezier hebben maar nooit initiatief tonen.
Maar ondertussen bestaat mijn leven uit het maken van lijstjes. Dingen waar hij even aan moet denken of die gewoon gedaan moeten worden. Ook dat vindt hij prima, anders doet hij het niet, vergeet het of verveeld zich. Hij moedigt het zelfs aan. Momenteel is hij een weekje vrij omdat hij maandag aan zijn nieuwe baan begint. Vanmorgen begon hij te mopperen dat ik de laptop meenam (die heb ik in bruikleen van mijn werk en dus nodig) want dan zou hij zich de hele dag maar vervelen. En dan vraag ik mij af hoe je je kunt vervelen als er zoveel te doen is waar je van kunt genieten. We hebben samen een aantal paarden en honden. Je kunt heerlijk gaan wandelen met dit weer, een ritje te paard maken of een eind gaan fietsen. Het komt ook vaak voor dat ik na een dag werken thuiskomt en hij nog in pyama, samen met dochter, DVD's zit te kijken. Kind ook in pyama en dan moet ik het huishouden nog doen.
Op zich stoort me dat niet, maar ik zo zou blij zijn als hij eens wat meer iniatiatief zou tonen. Eens op staan met een plan, iets ondernemen. Een idee hebben.
Alles is eenrichtingsverkeer; als ik praat over onze toekomst, hoe we een huis kunnen zoeken, het weekendje weg dat eraan komt. Hij antwoord soms zelfs niet eens. Plannen maken interesseerd hem niet, ik organiseer het wel en hij volgt. En hij is hier naar eigen zeggen heel tevreden over.
Ik praat met (maar voor mijn gevoel soms alleen tegen hem) hem, maar ook dat is eenrichtingsverkeer. Hij zwijgt. Als ik enthousiast over iets ben krijg ik hem niet mee. Hij zal het ook niet zeggen als ie iets niet wil, of anders. Gewoon, niks. Het enige dat eruit komt is dat hij gelukkig is met het leven zoals het is. Hij hoeft allemaal niet zo nodig. Maar ik heb juist de behoefte aan een meedenkende en ondernemende partner. Ik wil ook weleens achterover kunnen zitten en kunnen relexen van een dagje uit zonder dat ik de plannen heb gemaakt. Of een schep en een berg zand toegeworpen krijgen en de tekst "Zo, Nassie… we gaan dat terras eens even regelen!"
Ik heb wel bedacht dat ik misschien te dominant ben, hem overschreeuw en overrule met mijn enthousiasme en plannen. Dat ik hem de kans niet geef om iets te doen. Maar als ik deze gevoelens aan hem vertel krijg ik weer dezelfde reactie, hij vindt het wel best. Word niet eens een keertje boos op me. Ik vraag me af of hij wel gevoelens voor mij koesterd of dat dit een soort van veilig verstandshuwelijk is.
Het enige licht dat ik zie, is dat hij vanaf maandag gewoon weer weken van huis is en zo nu en dan een weekend thuis. Dan kan ik mijn leven alleen met dochter en dieren weer opakken, doen waar ik zin in heb en zit hij niet meer in de weg, of op de bank. Hoef ik niks meer te delen en hem alleen in het weekend te entertainen. (deze gedachte vind ik verschrikkelijk!)
Maar zeg nou zelf, dat is toch niet getrouwd zijn? Of samen zijn? Of je leven op een leuke manier met elkaar delen?
Ik wil dit helemaal niet! Dan kan ik voor mijn gevoel net zo goed alleenstaande mama zijn. Wat heeft een huwelijk dan nog voor betekenis?
Ik ben sinds een jaar getrouwd met de liefste mens van de wereld. Hij is mooi, heeft de looks van David Beckham mixed met Freddy Ljungberg (wel mijn tiepe) loyaal, trouw en altijd eerlijk. Liegen en bedriegen komt niet in zijn woordenboek voor. Gewoon, een puur, oprecht en lief persoon. Er is niks spannends, moeilijks of gecompliceerd aan hem. Wat je ziet is wat je krijgt.
Tegelijkertijd is dit ons grootste struikelblok. Hij vindt alles namelijk wel best. Wat ik ook doe, koop, regel, verander in huis. Ik ben degene die dingen afspreekt met vrienden, de administratie regelt, onze huwelijksdag organiseer, de verjaardag van onze dochter. Ik ben iemand die graag 'samen' ergens instaat. Plannen maken voor de tuin die moet worden opgeknapt. We willen niet meer zo lang op ons huidige adres blijven wonen, maar ik ben de enige die plannen maakt om het voor de time-being leefbaar te houden. En daarnaast ook op zoek is naar andere woonruimte.
Als ik eens met een ideetje komt voor een dagje uit of weekendje weg, dan haalt ie zijn schouders op met de tekst "regel maar" of hij zegt gewoon niks. Hij zal nooit eens de eerste zijn die uit bed stapt, in zijn handen wrijft en zegt; zo vrouw en kind, vandaag gaan we…. (vul maar in)
Ik heb continu het gevoel dat ik met een sneltreinvaart door het leven ren en zorg dat er een gezinsleven met wat activiteit is, en dat hij een soort gast of toeschouwer in mijn leven is. Of een logé die ik mee op sleeptouw neem.
Hij is nergens te beroerd voor, zal altijd zonder mokken meegaan, plezier hebben maar nooit initiatief tonen.
Maar ondertussen bestaat mijn leven uit het maken van lijstjes. Dingen waar hij even aan moet denken of die gewoon gedaan moeten worden. Ook dat vindt hij prima, anders doet hij het niet, vergeet het of verveeld zich. Hij moedigt het zelfs aan. Momenteel is hij een weekje vrij omdat hij maandag aan zijn nieuwe baan begint. Vanmorgen begon hij te mopperen dat ik de laptop meenam (die heb ik in bruikleen van mijn werk en dus nodig) want dan zou hij zich de hele dag maar vervelen. En dan vraag ik mij af hoe je je kunt vervelen als er zoveel te doen is waar je van kunt genieten. We hebben samen een aantal paarden en honden. Je kunt heerlijk gaan wandelen met dit weer, een ritje te paard maken of een eind gaan fietsen. Het komt ook vaak voor dat ik na een dag werken thuiskomt en hij nog in pyama, samen met dochter, DVD's zit te kijken. Kind ook in pyama en dan moet ik het huishouden nog doen.
Op zich stoort me dat niet, maar ik zo zou blij zijn als hij eens wat meer iniatiatief zou tonen. Eens op staan met een plan, iets ondernemen. Een idee hebben.
Alles is eenrichtingsverkeer; als ik praat over onze toekomst, hoe we een huis kunnen zoeken, het weekendje weg dat eraan komt. Hij antwoord soms zelfs niet eens. Plannen maken interesseerd hem niet, ik organiseer het wel en hij volgt. En hij is hier naar eigen zeggen heel tevreden over.
Ik praat met (maar voor mijn gevoel soms alleen tegen hem) hem, maar ook dat is eenrichtingsverkeer. Hij zwijgt. Als ik enthousiast over iets ben krijg ik hem niet mee. Hij zal het ook niet zeggen als ie iets niet wil, of anders. Gewoon, niks. Het enige dat eruit komt is dat hij gelukkig is met het leven zoals het is. Hij hoeft allemaal niet zo nodig. Maar ik heb juist de behoefte aan een meedenkende en ondernemende partner. Ik wil ook weleens achterover kunnen zitten en kunnen relexen van een dagje uit zonder dat ik de plannen heb gemaakt. Of een schep en een berg zand toegeworpen krijgen en de tekst "Zo, Nassie… we gaan dat terras eens even regelen!"
Ik heb wel bedacht dat ik misschien te dominant ben, hem overschreeuw en overrule met mijn enthousiasme en plannen. Dat ik hem de kans niet geef om iets te doen. Maar als ik deze gevoelens aan hem vertel krijg ik weer dezelfde reactie, hij vindt het wel best. Word niet eens een keertje boos op me. Ik vraag me af of hij wel gevoelens voor mij koesterd of dat dit een soort van veilig verstandshuwelijk is.
Het enige licht dat ik zie, is dat hij vanaf maandag gewoon weer weken van huis is en zo nu en dan een weekend thuis. Dan kan ik mijn leven alleen met dochter en dieren weer opakken, doen waar ik zin in heb en zit hij niet meer in de weg, of op de bank. Hoef ik niks meer te delen en hem alleen in het weekend te entertainen. (deze gedachte vind ik verschrikkelijk!)
Maar zeg nou zelf, dat is toch niet getrouwd zijn? Of samen zijn? Of je leven op een leuke manier met elkaar delen?
Ik wil dit helemaal niet! Dan kan ik voor mijn gevoel net zo goed alleenstaande mama zijn. Wat heeft een huwelijk dan nog voor betekenis?
woensdag 18 maart 2009 om 11:56
quote:Nastik schreef op 18 maart 2009 @ 11:50:
[...]
Ja, ik heb weleens een weekje alle werkzaamheden en ondernemeningen gestopt. Gezegd dat de bal even bij hem lag.
Toen gebeurde er helemaal niks meer.
En wat had er moeten gebeuren dan?
Een week ook, best wel een korte tijd voor iemand om gewoontes die er al een jaar lang ingeslopen zijn te veranderen. Joh moet jij eens proberen om een paar gewoontes van jezelf te veranderen, hele simpele. Ga bijvoorbeeld maar eens met jezelf afspreken om vanaf nu de gewoonte waar je je schoenen neerzet en waar je je tandeborstel en kam neerlegt te veranderen. Zijn simpele gewoontes toch? Toch erg lastig om er altijd weer aan te denken als je die gewoontes opeens wilt veranderen.
Moet je nagaan als je ingewikkelder dingen wilt veranderen.
Maar wat meer is: aan je reactie lees ik dat je een soort van demonstratief de bal bij hem hebt gelegd en bent gaan toekijken, en je hebt geërgerd. Dat lijkt me ook niet helemaal de manier waarop volwassenen, gelijken, mensen die van elkaar houden, elkaar behandelen.
[...]
Ja, ik heb weleens een weekje alle werkzaamheden en ondernemeningen gestopt. Gezegd dat de bal even bij hem lag.
Toen gebeurde er helemaal niks meer.
En wat had er moeten gebeuren dan?
Een week ook, best wel een korte tijd voor iemand om gewoontes die er al een jaar lang ingeslopen zijn te veranderen. Joh moet jij eens proberen om een paar gewoontes van jezelf te veranderen, hele simpele. Ga bijvoorbeeld maar eens met jezelf afspreken om vanaf nu de gewoonte waar je je schoenen neerzet en waar je je tandeborstel en kam neerlegt te veranderen. Zijn simpele gewoontes toch? Toch erg lastig om er altijd weer aan te denken als je die gewoontes opeens wilt veranderen.
Moet je nagaan als je ingewikkelder dingen wilt veranderen.
Maar wat meer is: aan je reactie lees ik dat je een soort van demonstratief de bal bij hem hebt gelegd en bent gaan toekijken, en je hebt geërgerd. Dat lijkt me ook niet helemaal de manier waarop volwassenen, gelijken, mensen die van elkaar houden, elkaar behandelen.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
woensdag 18 maart 2009 om 11:56
quote:Nastik schreef op 18 maart 2009 @ 11:50:
[...]
Ja, ik heb weleens een weekje alle werkzaamheden en ondernemeningen gestopt. Gezegd dat de bal even bij hem lag.
Toen gebeurde er helemaal niks meer.
Ik heb ook al zo vaak gevraagd of hij het gevoel heeft dat ik hem met alles voor ben, of dat ik bazig ben, hoe hij mij ervaard. Het enige wat ik eruit krijg is dat hij het best vindt.
Als hij zijn natje en droogje maar heeft. Voor de rest volgt hij wel.
Een week is natuurlijk ook niets. Dan 'voelt' hij helemaal niet hoe het is om even niets te organiseren. Feit blijft ook dat hij minder behoefte heeft om dingen te ondernemen.
Ex van vriend was hetzelfde type als jou. Dagjes weg helemaal van A tot Z gepland. Hij hoefde alleen maar mee. Nou ik ben niet zo, heeft hij ook gemerkt ook. Stonden we in steden zonder een programma van wat wilde bekijken . Naar Texel zonder ook maar iets gepland te hebben. Is aan de ene kant heel leuk, lekker spontaan dingen bezoeken, maar andere kant ook wel zonde van tijd, als je steeds moet zoeken, weg kwijt raakt, honger hebt maar geen leuk/goed restaurant weten. Maar op deze manier heeft hij wel afgeleerd op mij te leunen en zelf van te voren dingen te bedenken als we ergens heen gaan.
[...]
Ja, ik heb weleens een weekje alle werkzaamheden en ondernemeningen gestopt. Gezegd dat de bal even bij hem lag.
Toen gebeurde er helemaal niks meer.
Ik heb ook al zo vaak gevraagd of hij het gevoel heeft dat ik hem met alles voor ben, of dat ik bazig ben, hoe hij mij ervaard. Het enige wat ik eruit krijg is dat hij het best vindt.
Als hij zijn natje en droogje maar heeft. Voor de rest volgt hij wel.
Een week is natuurlijk ook niets. Dan 'voelt' hij helemaal niet hoe het is om even niets te organiseren. Feit blijft ook dat hij minder behoefte heeft om dingen te ondernemen.
Ex van vriend was hetzelfde type als jou. Dagjes weg helemaal van A tot Z gepland. Hij hoefde alleen maar mee. Nou ik ben niet zo, heeft hij ook gemerkt ook. Stonden we in steden zonder een programma van wat wilde bekijken . Naar Texel zonder ook maar iets gepland te hebben. Is aan de ene kant heel leuk, lekker spontaan dingen bezoeken, maar andere kant ook wel zonde van tijd, als je steeds moet zoeken, weg kwijt raakt, honger hebt maar geen leuk/goed restaurant weten. Maar op deze manier heeft hij wel afgeleerd op mij te leunen en zelf van te voren dingen te bedenken als we ergens heen gaan.
woensdag 18 maart 2009 om 11:58
Kreng, levende opblaaspopmeneer?? Dat vind ik wel een harde uitspraak hoor!
Bedenk ook even dat de sector waarin hij werkt de laatste jaren best onzeker is geworden. En toen is hij z'n baan nog verloren ook. Voor veel mensen is werk toch echt wel belangrijk en ik kan me best voorstellen dat je juist passiever word als dat wegvalt.
Bedenk ook even dat de sector waarin hij werkt de laatste jaren best onzeker is geworden. En toen is hij z'n baan nog verloren ook. Voor veel mensen is werk toch echt wel belangrijk en ik kan me best voorstellen dat je juist passiever word als dat wegvalt.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
woensdag 18 maart 2009 om 12:02
Ik vind het ook nogal een uitspraak waar ik aanstoot aan zou nemen. Sommige vormen van attentheid zijn inderdaad niet aangeboren maar wel aan te leren. Dat bosje bloemen, vermits uit een goed hart, is toch niks mis mee? Het is pas mis als het alleen als een plichtpleging op het aanrecht wordt gepleurd.
woensdag 18 maart 2009 om 12:05
quote:Nastik schreef op 18 maart 2009 @ 11:50:
[...]
Ja, ik heb weleens een weekje alle werkzaamheden en ondernemeningen gestopt. Gezegd dat de bal even bij hem lag.
Toen gebeurde er helemaal niks meer.
Ik heb ook al zo vaak gevraagd of hij het gevoel heeft dat ik hem met alles voor ben, of dat ik bazig ben, hoe hij mij ervaard. Het enige wat ik eruit krijg is dat hij het best vindt.
Als hij zijn natje en droogje maar heeft. Voor de rest volgt hij wel.Wauw, wel 1 hele week? Voor jou een eeuwigheid, voor hem dus niet.
[...]
Ja, ik heb weleens een weekje alle werkzaamheden en ondernemeningen gestopt. Gezegd dat de bal even bij hem lag.
Toen gebeurde er helemaal niks meer.
Ik heb ook al zo vaak gevraagd of hij het gevoel heeft dat ik hem met alles voor ben, of dat ik bazig ben, hoe hij mij ervaard. Het enige wat ik eruit krijg is dat hij het best vindt.
Als hij zijn natje en droogje maar heeft. Voor de rest volgt hij wel.Wauw, wel 1 hele week? Voor jou een eeuwigheid, voor hem dus niet.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 18 maart 2009 om 12:13
quote:Spijker schreef op 18 maart 2009 @ 11:58:
Kreng, levende opblaaspopmeneer?? Dat vind ik wel een harde uitspraak hoor!
Bedenk ook even dat de sector waarin hij werkt de laatste jaren best onzeker is geworden. En toen is hij z'n baan nog verloren ook. Voor veel mensen is werk toch echt wel belangrijk en ik kan me best voorstellen dat je juist passiever word als dat wegvalt.
Jep, het was een heel spannende en onzekere tijd. Wel een moment waarin we wel iets aan elkaar hadden of in ieder geval; ik kon hem eindelijk eens een keer met iets helpen in plaats van iets op te dragen. Hij was heel verdrietig en teleurgesteld door het verlies van zijn baan. Ik heb hem vaak verteld dat hij een goede chauffeur is en dat het goed zou komen. Er was eindelijk sprake van emotie en er werd gepraat in huis.
Hij kreeg per toeval een hele leuke baan aangeboden, met de vrachtwagen waar ie altijd al van droomde. Dus heb ik een fles champagne opengetrokken en ben drie dagen dolblij voor en met hem geweest. Ik houd oprecht van hem en wil er ook gewoon voor hem zijn. Maar ook met hem. Als hij verdriet heeft dan raakt mij dat.
Oh ja, en hij maakt heel veel plannen voor de inrichting van zijn wagen. Vlaggetjes, beddegoed en stoelhoezen. Harstikke leuk en ik ga met veel plezier mee naar Truckersworld als hij daarom vraagt. En zijn wagen stofzuigen we ook gezellig samen.
Maar dat enthousiasme komt niet terug in andere dingen.
Daarom heb ik vaak het gevoel dat ik hem dingen opdring, maar als ik erom vraag zegt ie dat hij gewoon simpelweg gelukkig is.
Kreng, levende opblaaspopmeneer?? Dat vind ik wel een harde uitspraak hoor!
Bedenk ook even dat de sector waarin hij werkt de laatste jaren best onzeker is geworden. En toen is hij z'n baan nog verloren ook. Voor veel mensen is werk toch echt wel belangrijk en ik kan me best voorstellen dat je juist passiever word als dat wegvalt.
Jep, het was een heel spannende en onzekere tijd. Wel een moment waarin we wel iets aan elkaar hadden of in ieder geval; ik kon hem eindelijk eens een keer met iets helpen in plaats van iets op te dragen. Hij was heel verdrietig en teleurgesteld door het verlies van zijn baan. Ik heb hem vaak verteld dat hij een goede chauffeur is en dat het goed zou komen. Er was eindelijk sprake van emotie en er werd gepraat in huis.
Hij kreeg per toeval een hele leuke baan aangeboden, met de vrachtwagen waar ie altijd al van droomde. Dus heb ik een fles champagne opengetrokken en ben drie dagen dolblij voor en met hem geweest. Ik houd oprecht van hem en wil er ook gewoon voor hem zijn. Maar ook met hem. Als hij verdriet heeft dan raakt mij dat.
Oh ja, en hij maakt heel veel plannen voor de inrichting van zijn wagen. Vlaggetjes, beddegoed en stoelhoezen. Harstikke leuk en ik ga met veel plezier mee naar Truckersworld als hij daarom vraagt. En zijn wagen stofzuigen we ook gezellig samen.
Maar dat enthousiasme komt niet terug in andere dingen.
Daarom heb ik vaak het gevoel dat ik hem dingen opdring, maar als ik erom vraag zegt ie dat hij gewoon simpelweg gelukkig is.
woensdag 18 maart 2009 om 12:15
woensdag 18 maart 2009 om 12:18
quote:HoiPippiLangkous schreef op 18 maart 2009 @ 12:08:
Wat Spijker en Mamz zeggen dus
Ik wil best langer dan een week, maar het gaat niet.
Ik moet echt de paardenstallen mesten, boodschappen doen, kind aankleden en naar de crêche brengen, honden uitlaten etc..etc.. Eten koken.
Als ik het laat liggen doet ie echt niks. En dat kan ik niet aanzien.
Of zou ik een soort van taakverdeling moeten maken? Jij zorgt deze week voor dit en dan ook niet ingrijpen?
Wat Spijker en Mamz zeggen dus
Ik wil best langer dan een week, maar het gaat niet.
Ik moet echt de paardenstallen mesten, boodschappen doen, kind aankleden en naar de crêche brengen, honden uitlaten etc..etc.. Eten koken.
Als ik het laat liggen doet ie echt niks. En dat kan ik niet aanzien.
Of zou ik een soort van taakverdeling moeten maken? Jij zorgt deze week voor dit en dan ook niet ingrijpen?
woensdag 18 maart 2009 om 12:19
quote:HoiPippiLangkous schreef op 18 maart 2009 @ 12:16:
Het kan hoor, met weinig gelukkig en tevreden zijn.
Ik geloof je gelijk!
Ik ben zelf ook vrij simpel, het hoeft echt niet groots en meeslepend. Ik word gelukkig van een wandeling met de honden. Een ritje met het koetsje en paard. Het kleine mens dat de eendjes voert.
Maar ook dit soort dingen zou hij niet uit zichzelf doen.
Het kan hoor, met weinig gelukkig en tevreden zijn.
Ik geloof je gelijk!
Ik ben zelf ook vrij simpel, het hoeft echt niet groots en meeslepend. Ik word gelukkig van een wandeling met de honden. Een ritje met het koetsje en paard. Het kleine mens dat de eendjes voert.
Maar ook dit soort dingen zou hij niet uit zichzelf doen.
woensdag 18 maart 2009 om 12:21
Het gaat niet om niks doen in de zin van alles uit je handen laten vallen. Het gaat om niks doen in de zin van niets verwachten, accepteren (vooal dat!!!!!), loslaten, hem laten zijn ipv hem te willen veranderen. Niet oordelen, jouw pad is niet zijn pad. Met hem 'mee' ipv tegen hem in. Geef hem de ruimte en neem je eigen ruimte. Maar eis niet zijn ruimte voor jouzelf op.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 18 maart 2009 om 12:21
quote:Nastik schreef op 18 maart 2009 @ 12:19:
[...]
Ik geloof je gelijk!
Ik ben zelf ook vrij simpel, het hoeft echt niet groots en meeslepend. Ik word gelukkig van een wandeling met de honden. Een ritje met het koetsje en paard. Het kleine mens dat de eendjes voert.
Maar ook dit soort dingen zou hij niet uit zichzelf doen.Dus? Moet dat dan? Mag hij niet gelukkig zijn in zijn pyama op de bank met de kleine naast hem?
[...]
Ik geloof je gelijk!
Ik ben zelf ook vrij simpel, het hoeft echt niet groots en meeslepend. Ik word gelukkig van een wandeling met de honden. Een ritje met het koetsje en paard. Het kleine mens dat de eendjes voert.
Maar ook dit soort dingen zou hij niet uit zichzelf doen.Dus? Moet dat dan? Mag hij niet gelukkig zijn in zijn pyama op de bank met de kleine naast hem?
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 18 maart 2009 om 12:39
Hier ook een rustige en introverte meneer thuis. Vroeger relaties met hele hoge pieken.... en hele diepe dalen.... Dacht ik dat ik aan die pieken kon aflezen hoe goed die relatie was. Omdat ik door 1 piek.... 10 dalen direct vergat. Ik heb nu geen pieken en dalen meer... onze relatie kabbelt lekker, als een beekje door een mooi bos. Geen watervallen, maar gewoon fijn, vertrouwd. En ik regel. Ik regel de uitjes, wanneer we wat gaan doen, mijn voordeel is dat ik dat leuk vind om te doen. Mijn meneer vind alles ook leuk dus hij gaat altijd mee en geniet dan ook, maar iets zelf bedenken? Dat vind hij heel moeilijk. Ik heb in al die jaren ook nog nooit ruzie met hem gehad. Nog nooit. Maar ik hoef dan ook geen goedmaaksex omdat onze sex sowieso al goed is.
Ik vond het wennen in het begin maar zou nu nooit meer terugwillen naar die turbulentie. Hij houdt van me, doet alles wat ik vraag, draag me op handen, ik krijg wat mijn hartje begeert, hij zal niet eens naar een andere vrouw kijken terwijl het een mooie man is om te zien, hij is gek met de kinderen en hij vind alles goed. Dus regel ik graag leuke dingen voor ons. En zet ik hem wel eens tot iets aan als er bepaalde dingen moeten gebeuren. Ik zie het probleem daar niet van in.
Maar nooit, en dan ook nooit zou ik dat 'goed vinden' misbruiken door 'brutaler' te worden. Hij is namelijk mijn lieve, mooie en lekkere goedzak. En gewoon de leukste man op de wereld. Waarom zou ik die willen kwetsen?
Ik vond het wennen in het begin maar zou nu nooit meer terugwillen naar die turbulentie. Hij houdt van me, doet alles wat ik vraag, draag me op handen, ik krijg wat mijn hartje begeert, hij zal niet eens naar een andere vrouw kijken terwijl het een mooie man is om te zien, hij is gek met de kinderen en hij vind alles goed. Dus regel ik graag leuke dingen voor ons. En zet ik hem wel eens tot iets aan als er bepaalde dingen moeten gebeuren. Ik zie het probleem daar niet van in.
Maar nooit, en dan ook nooit zou ik dat 'goed vinden' misbruiken door 'brutaler' te worden. Hij is namelijk mijn lieve, mooie en lekkere goedzak. En gewoon de leukste man op de wereld. Waarom zou ik die willen kwetsen?
woensdag 18 maart 2009 om 12:45
quote:HoiPippiLangkous schreef op 18 maart 2009 @ 12:21:
Het gaat niet om niks doen in de zin van alles uit je handen laten vallen. Het gaat om niks doen in de zin van niets verwachten, accepteren (vooal dat!!!!!), loslaten, hem laten zijn ipv hem te willen veranderen. Niet oordelen, jouw pad is niet zijn pad. Met hem 'mee' ipv tegen hem in. Geef hem de ruimte en neem je eigen ruimte. Maar eis niet zijn ruimte voor jouzelf op.
Hoi HPL, zo makkelijk is dat natuurlijk niet. Je hebt niet allebei een eigen pad, je hebt ook samen een pad. Wat zeg ik, samen een kind! Samen een huis, samen een leven.
Natuurlijk kun je elkaar in je waarde laten als het op vrije tijd aankomt, op het uitoefenen van je hobby's etc. Maar TO is de drijvende kracht achter het gezamelijke leven. Dat is een zware last, die je niet je hele leven in je eentje kunt dragen. Hij zal ook eens verantwoordelijkheid voor het kind, de paarden, de honden, het huis, de boodschappen, de was en weet ik veel wat er voor verplichtingen in het volwassen leven zijn, moeten opbrengen. En nu wacht hij op 'orders'. Zoals een puber wacht tot zijn moeder zegt dat hij zijn kamer gaat opruimen. Lekker makkelijk is dat!
Je kunt accepteren dat je partner passiever is. Maar hij zal moeten leren dat het leven niet alleen uit leuke dingen bestaat. Je vervelen op een vrije dag? Nog nooit wat in het huishouden gedaan zeker? Zou toch wel lekker zijn voor TO, als zij eens aan kun schuiven aan een schoongemaakte tafel en dat er wat te eten is, als zij gewerkt heeft. Dat de rekeningen betaald worden, de administratie opgeborgen, de bedden verschoont, noem maar op. Maar de man van TO kiest ervoor om zich als een kind te gedragen, samen met zijn kind notabene.
Mijn vriend denkt soms ook zo. Vrije tijd = leuke dingen voor jezelf doen. Zo werkt het helaas niet. Als volwassene moet je ook buiten je werk werken. Ook om de ander soms eens te ontlasten, en omdat dat soort dingen gewoon gedaan moeten worden!
Het gaat niet om niks doen in de zin van alles uit je handen laten vallen. Het gaat om niks doen in de zin van niets verwachten, accepteren (vooal dat!!!!!), loslaten, hem laten zijn ipv hem te willen veranderen. Niet oordelen, jouw pad is niet zijn pad. Met hem 'mee' ipv tegen hem in. Geef hem de ruimte en neem je eigen ruimte. Maar eis niet zijn ruimte voor jouzelf op.
Hoi HPL, zo makkelijk is dat natuurlijk niet. Je hebt niet allebei een eigen pad, je hebt ook samen een pad. Wat zeg ik, samen een kind! Samen een huis, samen een leven.
Natuurlijk kun je elkaar in je waarde laten als het op vrije tijd aankomt, op het uitoefenen van je hobby's etc. Maar TO is de drijvende kracht achter het gezamelijke leven. Dat is een zware last, die je niet je hele leven in je eentje kunt dragen. Hij zal ook eens verantwoordelijkheid voor het kind, de paarden, de honden, het huis, de boodschappen, de was en weet ik veel wat er voor verplichtingen in het volwassen leven zijn, moeten opbrengen. En nu wacht hij op 'orders'. Zoals een puber wacht tot zijn moeder zegt dat hij zijn kamer gaat opruimen. Lekker makkelijk is dat!
Je kunt accepteren dat je partner passiever is. Maar hij zal moeten leren dat het leven niet alleen uit leuke dingen bestaat. Je vervelen op een vrije dag? Nog nooit wat in het huishouden gedaan zeker? Zou toch wel lekker zijn voor TO, als zij eens aan kun schuiven aan een schoongemaakte tafel en dat er wat te eten is, als zij gewerkt heeft. Dat de rekeningen betaald worden, de administratie opgeborgen, de bedden verschoont, noem maar op. Maar de man van TO kiest ervoor om zich als een kind te gedragen, samen met zijn kind notabene.
Mijn vriend denkt soms ook zo. Vrije tijd = leuke dingen voor jezelf doen. Zo werkt het helaas niet. Als volwassene moet je ook buiten je werk werken. Ook om de ander soms eens te ontlasten, en omdat dat soort dingen gewoon gedaan moeten worden!
woensdag 18 maart 2009 om 12:47
quote:HoiPippiLangkous schreef op 18 maart 2009 @ 11:43:
Een ding heb ik wel geleerd van mijn rustige, zwijgende en afwachtende Mr Nilsson. Met duwen en trekken kom je er niet, dan bereik je juist het tegenovergestelde.
En jouw enthousiasme, jouw 'kar trekken', jouw alles regelen dat werkt als een enorme rem.Wij zijn écht met dezelfde man getrouwd he?
Een ding heb ik wel geleerd van mijn rustige, zwijgende en afwachtende Mr Nilsson. Met duwen en trekken kom je er niet, dan bereik je juist het tegenovergestelde.
En jouw enthousiasme, jouw 'kar trekken', jouw alles regelen dat werkt als een enorme rem.Wij zijn écht met dezelfde man getrouwd he?
woensdag 18 maart 2009 om 12:49
quote:Eowynn_ schreef op 18 maart 2009 @ 12:44:
Ik krijg altijd zó de kriebels van jouw klaagtopics over je man.
Besef je wel dat hij niets hóeft te doen? Jij doet het immers wel?
Meestal ben ik het met je eens Eowyn, maar soms is een probleem ook echt heel moeilijk en hardnekig. En mensen hebben niet altijd een pasklare oplossing. Zoals ik het bij mijn moeder heb gezien, dat is echt hartverscheurend.
Je houdt zielsveel van iemand, die persoon is natuurlijk ook heel lief. Slaat je niet, gokt niet, drinkt niet, is lief tegen je kind, wat wil je nog meer? Maar algehele apathie is echt heel moeilijk, liever maak je gewoon ordinaire ruzie, dan krijg je tenminste reactie. Maar dat gebeurt natuurlijk ook niet, want in de praktijk sta jij ruzie te maken tegen iemand die bijna niet luistert. Of maar snel ja en amen zegt, maar er vervolgens niks mee (kan) doet.
Ik krijg altijd zó de kriebels van jouw klaagtopics over je man.
Besef je wel dat hij niets hóeft te doen? Jij doet het immers wel?
Meestal ben ik het met je eens Eowyn, maar soms is een probleem ook echt heel moeilijk en hardnekig. En mensen hebben niet altijd een pasklare oplossing. Zoals ik het bij mijn moeder heb gezien, dat is echt hartverscheurend.
Je houdt zielsveel van iemand, die persoon is natuurlijk ook heel lief. Slaat je niet, gokt niet, drinkt niet, is lief tegen je kind, wat wil je nog meer? Maar algehele apathie is echt heel moeilijk, liever maak je gewoon ordinaire ruzie, dan krijg je tenminste reactie. Maar dat gebeurt natuurlijk ook niet, want in de praktijk sta jij ruzie te maken tegen iemand die bijna niet luistert. Of maar snel ja en amen zegt, maar er vervolgens niks mee (kan) doet.
woensdag 18 maart 2009 om 12:50
Waarom zou hij moeten doen wat jij doet? Is het in je opgekomen dat jouw manier niet de juiste is, dat hij zijn eigen persoonlijkheid heeft en zijn eigen manier van dingen doen. Jij ziet duidelijk zijn manier als minderwaardig, jouw manier is véél beter. En dát moet je loslaten. De hele dag DVD's kijken met dochter is toch niet erg? (over het huishouden zou ik dan weer wél afspraken maken, dat moet gewoon gebeuren als je samen in een huis woont)
Maar hij is zoals hij is en jij bent zoals jij bent. Je kunt voor jezelf beslissen of je genoegen neemt met zoals hij is, maar dat constante gemiep, gezeur en neerbuigende gedoe over je man, dáár moet je mee ophouden. Je blíjft het maar proberen, en dát zou weleens een groter probleem in de relatie kunnen zijn dan zijn vermeende passiviteit.
Maar hij is zoals hij is en jij bent zoals jij bent. Je kunt voor jezelf beslissen of je genoegen neemt met zoals hij is, maar dat constante gemiep, gezeur en neerbuigende gedoe over je man, dáár moet je mee ophouden. Je blíjft het maar proberen, en dát zou weleens een groter probleem in de relatie kunnen zijn dan zijn vermeende passiviteit.
woensdag 18 maart 2009 om 12:54
Sjoba, ik lees hier niets over apathie. Ik lees over verschillende verwachtingen, verschillende doelen en verschil in persoonlijkheid. Ik heb zo'n exact zelfde exemplaar thuis zitten en ik ben ook veel actiever en organisatorisch veel beter, en ik heb meer behoefte aan sociale contacten.
Maar in tegenstelling tot Nastik laten manlief en ik elkaar in onze waarde en dán vul je elkaar aan, in plaats van dat je gaat lopen miepen over verschillen. Door dat gemiep duw je elkaar in een rol, manlief wordt nóg passiever en Nastik wordt nóg pusheriger en baziger. En dát is het probleem. Niet de persoonlijkheid van de man van Nastik.
Maar in tegenstelling tot Nastik laten manlief en ik elkaar in onze waarde en dán vul je elkaar aan, in plaats van dat je gaat lopen miepen over verschillen. Door dat gemiep duw je elkaar in een rol, manlief wordt nóg passiever en Nastik wordt nóg pusheriger en baziger. En dát is het probleem. Niet de persoonlijkheid van de man van Nastik.
