Psyche
alle pijlers
Schema therapie kletspraat
woensdag 31 oktober 2018 om 09:32
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
vrijdag 18 januari 2019 om 23:23
De GGZ klucht wordt vervolgd... Vanochtend werd ik gebeld, ik moet 29 januari nog een interview doen om het psychologisch onderzoek af te ronden. Ik vloog helemaal in de paniek. Is het nog niet klaar!!! Dit was niet de afspraak.
En komende maandag heb ik het WIA keuringsgesprek en ik ben zo doodsbang dat ik goedgekeurd wordt.
Kunnen jullie me hier mee helpen? Al verschillende hulpverleners hebben gezegd dat ik niet mijn hele focus, mijn hoop op therapie moet leggen. Maar ik ervaar complete paniek bij die gedachte. Want als dat de redding niet gaat brengen wat gaat mijn leven dan zin geven?
Ik denk niet dat ze bedoelen dat ik géén therapie moet gaan volgen. Maar wat dan wel?
Dus het voelt nu allemaal heel zwaar. Gelukkig heb ik met de psycholoog een noodplan kunnen maken: vriendinnen bellen of Sensoor of de 113 lijn.
En komende maandag heb ik het WIA keuringsgesprek en ik ben zo doodsbang dat ik goedgekeurd wordt.
Kunnen jullie me hier mee helpen? Al verschillende hulpverleners hebben gezegd dat ik niet mijn hele focus, mijn hoop op therapie moet leggen. Maar ik ervaar complete paniek bij die gedachte. Want als dat de redding niet gaat brengen wat gaat mijn leven dan zin geven?
Ik denk niet dat ze bedoelen dat ik géén therapie moet gaan volgen. Maar wat dan wel?
Dus het voelt nu allemaal heel zwaar. Gelukkig heb ik met de psycholoog een noodplan kunnen maken: vriendinnen bellen of Sensoor of de 113 lijn.
zaterdag 19 januari 2019 om 00:03
Martje, 
je bent echt even in paneik nu. Goed dat je een noodplan hebt gemaakt, hou je daar gewoon aan, dat heb je prima opgesteld. Zoek contact, want in je eigen hoofd blijven ronddraaien maakt je gek, daar wordt alles erger van.
ik denk dat er ook kans is dat je na het adviesgesprek ook met een wachtlijst te maken kan krijgen. Dat hoop ik niet en zo wel dan hoop ik dat ze je helpen overbruggen met iets anders (bijvoorbeeld individuele gesprekken terwijl je op een groep wacht of zoiets). Maar goed, dat is niet iets om je nu druk over te maken. Dat ga je gewoon bespreken bij het adviesgesprek.
Ik denk dat de hulpverleners bedoelen dat je therapie niet als een wondermiddel moet zien. Therapie gaat ook niet een redding zijn, maar een proces. En dat proces gaat ook niet alleen een stijgende lijn zijn. Ik heb in mijn therapie een hele tijd echt geen idee gehad waar ik mee bezig was. Pas na verloop van tijd begon het meer richting te krijgen. En dan nog was het geen stijgende lijn, het proces gaat met ups en downs en is vaak heel erg zoeken, je ook afvragen of dit wel de juiste weg is. Het duurt echt een tijd voordat dingen anders gaan worden of voelen. En je moet echt zelf aan de bak in dat proces, het is niet de therapie die je gaat redden, maar jijzelf. Maar gezien dat zeker niet van de één op de andere dag gebeurt is het belangrijk om je ook op andere dingen te focussen. Zoals je daginvulling, je sociale contacten, je kinderen enz.
Goed dat je hulp vraagt hier en ook dat je een noodplan hebt gemaakt. Je gaat hier doorheen komen En als je overweldigd bent dan volg je je noodplan en/of kom je hier schrijven. Zoek ook echt afleiding.
je bent echt even in paneik nu. Goed dat je een noodplan hebt gemaakt, hou je daar gewoon aan, dat heb je prima opgesteld. Zoek contact, want in je eigen hoofd blijven ronddraaien maakt je gek, daar wordt alles erger van.ik denk dat er ook kans is dat je na het adviesgesprek ook met een wachtlijst te maken kan krijgen. Dat hoop ik niet en zo wel dan hoop ik dat ze je helpen overbruggen met iets anders (bijvoorbeeld individuele gesprekken terwijl je op een groep wacht of zoiets). Maar goed, dat is niet iets om je nu druk over te maken. Dat ga je gewoon bespreken bij het adviesgesprek.
Ik denk dat de hulpverleners bedoelen dat je therapie niet als een wondermiddel moet zien. Therapie gaat ook niet een redding zijn, maar een proces. En dat proces gaat ook niet alleen een stijgende lijn zijn. Ik heb in mijn therapie een hele tijd echt geen idee gehad waar ik mee bezig was. Pas na verloop van tijd begon het meer richting te krijgen. En dan nog was het geen stijgende lijn, het proces gaat met ups en downs en is vaak heel erg zoeken, je ook afvragen of dit wel de juiste weg is. Het duurt echt een tijd voordat dingen anders gaan worden of voelen. En je moet echt zelf aan de bak in dat proces, het is niet de therapie die je gaat redden, maar jijzelf. Maar gezien dat zeker niet van de één op de andere dag gebeurt is het belangrijk om je ook op andere dingen te focussen. Zoals je daginvulling, je sociale contacten, je kinderen enz.
Goed dat je hulp vraagt hier en ook dat je een noodplan hebt gemaakt. Je gaat hier doorheen komen
En als je overweldigd bent dan volg je je noodplan en/of kom je hier schrijven. Zoek ook echt afleiding.
zaterdag 19 januari 2019 om 15:19
Even een grappige anekdote:
Je weet dat de schematherapie begint aan te slaan als je zelfs tijdens het kijken van een voetbalwedstrijd uit automatisme met liefdevolle ouderboodschappen loopt te strooien....
Als ze probeerden te scoren maar het lukte niet, dan zei ik tegen mijn vader: "ze hebben het goed geprobeerd" of "ik zag dat ze hun best doen"....
Je weet dat de schematherapie begint aan te slaan als je zelfs tijdens het kijken van een voetbalwedstrijd uit automatisme met liefdevolle ouderboodschappen loopt te strooien....
Als ze probeerden te scoren maar het lukte niet, dan zei ik tegen mijn vader: "ze hebben het goed geprobeerd" of "ik zag dat ze hun best doen"....
zaterdag 19 januari 2019 om 22:42
Wat een lieve reactie Tu1nhek.tu1nhek schreef: ↑18-01-2019 11:01Volgens mij ben je héél goed bezig prazo. Het voelen is onderdeel van het herstel en ik vind het eerlijk gezegd heel knap dat je zo goed lijkt te kunnen voelen.
De overtuiging in je hoofd dat je niks waard bent en te veel ruimte, tijd een aandacht inneemt is waar je in bent gaan geloven als waarheid. Dat is logisch, want je hebt ook (door heel nare ervaringen) geleerd dat dat de waarheid ís. Maar nu ben je een volwassen vrouw en in het hier en nu is de keuze aan jou om te durven er een andere mogelijke waarheid naast te zetten en daarin te gaan geloven. Ik weet echt hoeveel weerstand je daartegen kan hebben. Dat lijkt ook paradoxaal, want je zou natuurlijk maar al te graag in een andere waarheid geloven. Maar het afstappen van onze overtuigingen en wat we denken dat de waarheid is, voelt toch nog vreselijk verkeerd en als een enorm risico. Het is net als wanneer je bovenaan een berg staat en iemand zegt dat je eraf moet springen, want het is geen ravijn onder je, dat dat alleen de waarheid is die jij ervaart. Dan ga je natuurlijk niet van die berg af springen. Alles in je zal roepen dat dat niet kan. En toch is dat het risico dat je moet nemen. Dat die warme, beschermende, liefdevolle ouderboodschappen de echte waarheid zijn waar je voor moet gaan kiezen en dat dat alleen kan door zélf de stappen daarin te nemen. Te gaan experimenteren met stap voor stap iets meer die nieuwe waarheid op te zoeken en te kijken wat er gebeurt. Nieuwe ervaringen opdoen waar je nieuwe waarheid op kan gaan groeien, waar je meer in kan gaan geloven waardoor je oude waarheid (en de nare boodschappen uit het verleden) steeds zwakker worden. Je hoeft niet met je mond vol tanden te zitten, die liefdevolle ouderboodschappen kan jij namelijk prima bedenken als je je voorstelt dat je het niet tegen jezelf hebt, maar tegen een ander. En misschien ook wel als je je voorstelt dat je het niet nú tegen jezelf hebt, maar tegen het kind in die nare situaties van vroeger. Ik weet zeker dat je ze goed kan bedenken, maar ze in het hier en nu inzetten, wanner de emoties, de oude boodschappen en waarheden op hun sterkst zijn, wanneer je op de rand van de berg staat, dát is waar het moeilijk wordt. Maar besef dat je niet met je mond vol tanden zit, je durft alleen niet te springen. (Ik op dit moment ook niet, al heb ik het in het verleden wel gedaan, met héél goed resultaat, daarom durf ik dit zo stellig te schrijven.)
Het voelen wat je gemist hebt is het meest pijnlijk, maar geeft je ook de meest duidelijke richting in wat je nodig hebt en waar je naartoe moet. Ik denk overigens dat EMDR heel helpend zou kunnen zijn voor jou, juist omdat je zo veel herinneringen hebt.
Je bent onwijs goed bezig
Mijn studieadviseur heeft ook gezegd dat ik moest gaan aandringen op EMDR. Zij volgde een beetje mijn situatie en vroeg af en toe naar mijn therapie, want ook in mijn studieloopbaan liep ik vast door nare flashbacks.
Dan kreeg ik vlak voor belangrijke presentaties herinneringen vooral rondom mijn afstuderen en wilde ik vluchten en moest ik aan de medicatie om de presentaties toch aan te kunnen en toch een beetje te kunnen slapen snachts. Ik denk dat je het goed ziet en eigenlijk wil ik EMDR en schematherapie, zo ontzettend graag. Ik wil graag van die plaaggeesten af.
Maar ik heb mijn handen nu vol aan mijn werk en ik wil het graag heel goed doen. Ik gooi mezelf nu lekker in het diepe dat is ook een soort exposure therapie, zo praat ik mezelf aan. Ik heb inmiddels de telefoon al een keer opgenomen (sprak ze trots). Elke dag als ik bekaf thuiskom omdat mede het sociale me zoveel energie kost dan ben ik altijd toch weer apetrots, want ik doe het wel. Hoe moe ook.
Je metafoor met het ravijn vind ik echt heel sprekend. Zo voelt het precies, maar dan ook echt. Ik wil kiezen dat ik naar de waarheid ga leven dat ik wel gezien mag worden en dat ik wel capabel ben, dat ik goed genoeg ben, dat wil ik gaan voelen ook. Dat zou zo’n verademing zijn. Dat ik me niet voor mijzelf en mijn gedrag hoef te schamen.
zaterdag 19 januari 2019 om 22:50
Goed dat je een noodplan hebt! Kan me voorstellen dat je even helemaal in paniek raakt maar ze zullen je zeker niet laten vallen, en wij zijn er ook voor je op het forum.martje55 schreef: ↑18-01-2019 23:23De GGZ klucht wordt vervolgd... Vanochtend werd ik gebeld, ik moet 29 januari nog een interview doen om het psychologisch onderzoek af te ronden. Ik vloog helemaal in de paniek. Is het nog niet klaar!!! Dit was niet de afspraak.
En komende maandag heb ik het WIA keuringsgesprek en ik ben zo doodsbang dat ik goedgekeurd wordt.
Kunnen jullie me hier mee helpen? Al verschillende hulpverleners hebben gezegd dat ik niet mijn hele focus, mijn hoop op therapie moet leggen. Maar ik ervaar complete paniek bij die gedachte. Want als dat de redding niet gaat brengen wat gaat mijn leven dan zin geven?
Ik denk niet dat ze bedoelen dat ik géén therapie moet gaan volgen. Maar wat dan wel?
Dus het voelt nu allemaal heel zwaar. Gelukkig heb ik met de psycholoog een noodplan kunnen maken: vriendinnen bellen of Sensoor of de 113 lijn.
Wat gebeurt er als je wordt goedgekeurd voor WIA, waar je zo bang voor bent? Ik denk dat therapie inderdaad een proces is van stappen waarin je (met hulp) jezelf gaat “redden”, die ontwikkelingen komen vanzelf en goede therapeuten zullen je niet loslaten voor jij er aan toe bent. Het komt echt goed!
zaterdag 19 januari 2019 om 22:53
Hahaha Heerlijk zo’n schematherapie brainwash toch?snorriemorrie schreef: ↑19-01-2019 15:19Even een grappige anekdote:
Je weet dat de schematherapie begint aan te slaan als je zelfs tijdens het kijken van een voetbalwedstrijd uit automatisme met liefdevolle ouderboodschappen loopt te strooien....
Als ze probeerden te scoren maar het lukte niet, dan zei ik tegen mijn vader: "ze hebben het goed geprobeerd" of "ik zag dat ze hun best doen"....
Is het gek als ik zeg dat ik echt een beetje trots op je ben op hoe je dit aanpakt?
zondag 20 januari 2019 om 10:43
Wow Prazo, wat pak je het mooi op. Ik ben ook helemaal trots om te lezen wat je allemaal over jezelf schrijft. Supergoed bezig! 
Prachtig om te lezen hoe trots je bent na het aangaan van de moeilijke dingen op je werk en ook hoe sterk je ervoor wil gaan om in die nieuwe waarheid te geloven. Ik vind het mooi om te lezen dat je zo positief kan benoemen waar je in wil gaan geloven, dat je die nieuwe waarheid zo concreet kan maken. Heel sterk.
Ik zit in dezelfde situatie als jij. Heb mezelf in het diepe gegooid en dat heeft ook deze terugval getriggerd. Ik zie het ook als exposure waar ik doorheen moet. Ik heb dit eerder gedaan en dat is heel goed uitgepakt, nu een iets moeilijkere situatie. En eigenlijk loopt dat wel goed, alleen heeft het wel de strenge en negatieve gedachtenpatroon enorm getriggerd. Alsof er een dam open is gegaan waar zo veel water met zo veel kracht opeens doorheen gaat stromen dat ik onwijs onderuit ga. Ik moet ook echt liefdevolle ouderboodschappen opstellen, want ze denken alleen lukt op dit moment niet goed. Ze opschrijven en letterlijk erbij halen kan me helpen om er meer in te gaan geloven op die momenten. En ook simpelweg daarvoor kiezen, om de kritische stem een halt toe te roepen. Dat is ook een beschermende ouderrol, jezelf beschermen tegen die kritische stem. In jouw geval de ouder die jou had beschermd tegen die pesters. En nu de ouderrol die je beschermt tegen die geïnternaliseerde kritische stem.
Het helpt mij echt om te lezen hoe jij het oppakt hoor
het helpt mij ook dat mijn man zegt 'we hebben toch afgesproken dat je je op één ding tegelijk zou focussen?' als mijn kritische gedachten het me moeilijk maken, want ik heb er heel de dag last van. Erg veel moeite met dagelijkse keuzes maken. Voor nu is mijn prioriteit werk en dat gaat goed (genoeg).
@snorrie, heerlijk dat je de liefdevolle ouderboodschappen zo geïnternaliseerd hebt ben je al bezig met je afscheid en het afronden van je therapie?
Prachtig om te lezen hoe trots je bent na het aangaan van de moeilijke dingen op je werk en ook hoe sterk je ervoor wil gaan om in die nieuwe waarheid te geloven. Ik vind het mooi om te lezen dat je zo positief kan benoemen waar je in wil gaan geloven, dat je die nieuwe waarheid zo concreet kan maken. Heel sterk.Ik zit in dezelfde situatie als jij. Heb mezelf in het diepe gegooid en dat heeft ook deze terugval getriggerd. Ik zie het ook als exposure waar ik doorheen moet. Ik heb dit eerder gedaan en dat is heel goed uitgepakt, nu een iets moeilijkere situatie. En eigenlijk loopt dat wel goed, alleen heeft het wel de strenge en negatieve gedachtenpatroon enorm getriggerd. Alsof er een dam open is gegaan waar zo veel water met zo veel kracht opeens doorheen gaat stromen dat ik onwijs onderuit ga. Ik moet ook echt liefdevolle ouderboodschappen opstellen, want ze denken alleen lukt op dit moment niet goed. Ze opschrijven en letterlijk erbij halen kan me helpen om er meer in te gaan geloven op die momenten. En ook simpelweg daarvoor kiezen, om de kritische stem een halt toe te roepen. Dat is ook een beschermende ouderrol, jezelf beschermen tegen die kritische stem. In jouw geval de ouder die jou had beschermd tegen die pesters. En nu de ouderrol die je beschermt tegen die geïnternaliseerde kritische stem.
Het helpt mij echt om te lezen hoe jij het oppakt hoor
het helpt mij ook dat mijn man zegt 'we hebben toch afgesproken dat je je op één ding tegelijk zou focussen?' als mijn kritische gedachten het me moeilijk maken, want ik heb er heel de dag last van. Erg veel moeite met dagelijkse keuzes maken. Voor nu is mijn prioriteit werk en dat gaat goed (genoeg). @snorrie, heerlijk dat je de liefdevolle ouderboodschappen zo geïnternaliseerd hebt
ben je al bezig met je afscheid en het afronden van je therapie?
zondag 20 januari 2019 om 21:19
Nog niet heel bewust, nee. Maar ik denk dat het er wel aan zit te komen, al vind ik het doodeng. Ik wil niet nog een ronde meedoen, wéér vanaf het begin beginnen. Ik heb ook het idee dat ik niet zo superveel heb opgestoken van de afgelopen sessies.
Echter sinds vorige week hebben we een andere therapeut erbij en die doet wel weer andere dingen, dus ik kijk het eigenlijk nog even aan en als ik toch het idee krijg dat dit weer nieuw inzicht geeft, dan ga ik nog wel door.
Wat goed trouwens dat jouw man ook meedenkt en je even erop wijst als je teveel tegelijk wilt. Mijn man doet dat ook wel eens, en het werkt wel heel goed vind ik.
Echter sinds vorige week hebben we een andere therapeut erbij en die doet wel weer andere dingen, dus ik kijk het eigenlijk nog even aan en als ik toch het idee krijg dat dit weer nieuw inzicht geeft, dan ga ik nog wel door.
Wat goed trouwens dat jouw man ook meedenkt en je even erop wijst als je teveel tegelijk wilt. Mijn man doet dat ook wel eens, en het werkt wel heel goed vind ik.
zondag 20 januari 2019 om 22:27
Bedankt, Snorrie en Tu1nhek, voor jullie lof. Dat geeft me echt moed.
Ik zal ook zeker al het positieve hier blijven delen. Ik heb het nu opeens wel even zwaar, nu de nieuwe week voor de deur staat, ineens overspoelt een gevoel van verdriet me.
Er is geen kritische stem bij, puur een gevoel van verloren zijn. Het is erg vermeoeiend en het weekend was me te kort. Morgen moet ik voor een commissie spreken ook namens collega’s en ik weet nog niet precies hoe dat eruit gaat zien.
Het is echt doorbijten want ik voel overal verzet. De drang tot vluchten en vermijden is groot. Ik vind 40 uur exposure per week echt veel, ik zie er gewoon echt even als een berg tegenop, en de wetenschap dat ik er toch echt door moet omdat het anders nooit weggaat, maakt me nu zo verdrietig. Was het maar niet zo moeilijk, was ik maar niet zo bang.
Wat fijn Tu1nhek, dat je man je hierin probeert te ondersteunen. Wat dapper dat ook jij zo bezig bent met je grenzen verleggen. We kunnen dit wel, alleen het is soms zo verdomde zwaar.
Ik zal ook zeker al het positieve hier blijven delen. Ik heb het nu opeens wel even zwaar, nu de nieuwe week voor de deur staat, ineens overspoelt een gevoel van verdriet me.
Er is geen kritische stem bij, puur een gevoel van verloren zijn. Het is erg vermeoeiend en het weekend was me te kort. Morgen moet ik voor een commissie spreken ook namens collega’s en ik weet nog niet precies hoe dat eruit gaat zien.
Het is echt doorbijten want ik voel overal verzet. De drang tot vluchten en vermijden is groot. Ik vind 40 uur exposure per week echt veel, ik zie er gewoon echt even als een berg tegenop, en de wetenschap dat ik er toch echt door moet omdat het anders nooit weggaat, maakt me nu zo verdrietig. Was het maar niet zo moeilijk, was ik maar niet zo bang.
Wat fijn Tu1nhek, dat je man je hierin probeert te ondersteunen. Wat dapper dat ook jij zo bezig bent met je grenzen verleggen. We kunnen dit wel, alleen het is soms zo verdomde zwaar.
zondag 20 januari 2019 om 22:43
Nog even een teken van leven. Ik ben het weekend best goed doorgekomen. Veel afleiding gezocht.
Tuinhek en Prazo, ja ik weet dat het een proces is en ik weet dat ik het vooral zelf aan moet gaan. Maar dat wil ik ook heel graag. Ik ben nog zoekende waar ik anders mijn focus op kan leggen. Niets lijkt waardevol of me vreugde te geven.
Prazo, als ik goedgekeurd wordt, heb ik nog een paar maanden WW uitkering en daarna heb ik geen recht op bijstand. Dan hebben wij nog maar 1 inkomen, maar 2 huishoudens daar van te betalen. Ik ben bang dat we dat financieel niet trekken.
Tuinhek en Prazo, ja ik weet dat het een proces is en ik weet dat ik het vooral zelf aan moet gaan. Maar dat wil ik ook heel graag. Ik ben nog zoekende waar ik anders mijn focus op kan leggen. Niets lijkt waardevol of me vreugde te geven.
Prazo, als ik goedgekeurd wordt, heb ik nog een paar maanden WW uitkering en daarna heb ik geen recht op bijstand. Dan hebben wij nog maar 1 inkomen, maar 2 huishoudens daar van te betalen. Ik ben bang dat we dat financieel niet trekken.
maandag 21 januari 2019 om 13:37
Ik ben vandaag even aan het spijbelen bij schematherapie. Nou ja, niet echt spijbelen want ik ben ziekjes, maar het voelt wel zo.
Heb de hele ochtend lopen twijfelen of ik wel of niet zou gaan. De veeleisende ouder vond dat ik wel moest gaan en me niet moet aanstellen. De willoze inschikkelijke wilde graag van mijn man horen wat ik moest doen, wat hij vond. Maar uiteindelijk heeft de gezonde volwassene besloten dat ik niet ga. Ten eerste: ik ben nog steeds niet lekker en ten tweede: ik had ook echt even behoefte aan een pauze tussendoor.
(De veeleisende ouder zegt dan: pauze tussendoor? Wat een onzin, je moet gewoon doorgaan! Maar daar probeer ik niet naar te luisteren. Ook ik mag me wel eens met een "verkeerde" reden ergens voor afmelden)
Heb de hele ochtend lopen twijfelen of ik wel of niet zou gaan. De veeleisende ouder vond dat ik wel moest gaan en me niet moet aanstellen. De willoze inschikkelijke wilde graag van mijn man horen wat ik moest doen, wat hij vond. Maar uiteindelijk heeft de gezonde volwassene besloten dat ik niet ga. Ten eerste: ik ben nog steeds niet lekker en ten tweede: ik had ook echt even behoefte aan een pauze tussendoor.
(De veeleisende ouder zegt dan: pauze tussendoor? Wat een onzin, je moet gewoon doorgaan! Maar daar probeer ik niet naar te luisteren. Ook ik mag me wel eens met een "verkeerde" reden ergens voor afmelden)
maandag 21 januari 2019 om 18:37
Prazo, heel herkenbaar wat je schrijft. Hoe is het gegaan vandaag met het spreken voor de commissie?
Ik heb zo'n slechte dag gehad. Was er helemaal niet bij. Maak me druk over wat collega's daarvan vinden. Ik voel me vooral vermoeid van deze strijd. Maar er is geen andere weg. Vanmorgen veel gedaan met de liefdevolle ouderboodschappen onderweg naar werk, maar dat hielp matig. Wat me vandaag wel meer hielp was alleen even op dit moment focussen (ik was onderweg) en één liefdevol boodschap (niet per se ouderboodschap) herhalen. Was een beetje mindfulness-achtig. Meestal knap ik wel op in de loop van de dag, maar vandaag helaas niet. Ik ben ook met medicatie begonnen, dus dit kan een mogelijke bijwerking zijn. Maar het doet me twijfelen of ik die medicatie moet doorzetten of niet. Maar goed, niet meer piekeren over vandaag, ben nu maar mijn bed in gekropen en probeer de dag liefdevol af te sluiten.
@snorrie, je bent zo goed bezig, ik vind het knap hoe je de verschillende modi goed kunt herkennen en benoemen. Beterschap :flower:
@martje, het is zo zwaar hè als alles uitzichtloos lijkt? Soms is alles wat je kan doen gewoon door de stappen heen gaan, dan voelt het even alsof er geen progressie is en is het gewoon de dagen doorkomen. Maar soms is dat gewoon even de fase waar je in bent en is het echt goed genoeg. Je doet wat je kan. Hoe is vandaag het WIA gesprek gegaan?
Ik heb zo'n slechte dag gehad. Was er helemaal niet bij. Maak me druk over wat collega's daarvan vinden. Ik voel me vooral vermoeid van deze strijd. Maar er is geen andere weg. Vanmorgen veel gedaan met de liefdevolle ouderboodschappen onderweg naar werk, maar dat hielp matig. Wat me vandaag wel meer hielp was alleen even op dit moment focussen (ik was onderweg) en één liefdevol boodschap (niet per se ouderboodschap) herhalen. Was een beetje mindfulness-achtig. Meestal knap ik wel op in de loop van de dag, maar vandaag helaas niet. Ik ben ook met medicatie begonnen, dus dit kan een mogelijke bijwerking zijn. Maar het doet me twijfelen of ik die medicatie moet doorzetten of niet. Maar goed, niet meer piekeren over vandaag, ben nu maar mijn bed in gekropen en probeer de dag liefdevol af te sluiten.
@snorrie, je bent zo goed bezig, ik vind het knap hoe je de verschillende modi goed kunt herkennen en benoemen. Beterschap :flower:
@martje, het is zo zwaar hè als alles uitzichtloos lijkt?
Soms is alles wat je kan doen gewoon door de stappen heen gaan, dan voelt het even alsof er geen progressie is en is het gewoon de dagen doorkomen. Maar soms is dat gewoon even de fase waar je in bent en is het echt goed genoeg. Je doet wat je kan. Hoe is vandaag het WIA gesprek gegaan?
maandag 21 januari 2019 om 20:46
Hoi allen,
Ik wil jullie graag laten weten dat ik de afgelopen 2 weken op de achtergrond met jullie meegelezen heb. Het lukte me echter alleen niet zo goed om altijd te reageren. Het lijkt alsof mijn hoofd te vol is.
@ Prazo, ik vind het niet zo gek dat het je nu overspoeld. Je vraagt grote stappen van jezelf. Angst aangaan vraagt zoveel energie. Je bent zo knap bezig. Wees extra lief voorjezelf. Ik herken erg wat je schrijft over vluchten, dat is voor mij de reden dat het ercht niet meer ging op het werk.
De quote van snorriemorrie is heel mooi!
@Tu1nhek, Ik hoop dat je inmiddels (zo veel mogelijk ) de dag hebt kunnen loslaten. Morgen een nieuwe dag,
Ik kan me indenken, dat naast het feit dat jezelf in het diepe hebt gegooid, de medicatie in eerste instantie ook niet helpend zijn. Hopelijk nemen de evt bijwerkingen snel af.
Dat wat je noemde over opschrijven van liefdevolle boodschappen heb ik overgenomen. Ik heb allerlei briefjes in huis opgehangen.
In mijn hoofd, komen ze vaak niet door.
@ snorrie, Ik ben benieuwd of je toch door zal gaan met nog een ronde therapie. Zou dat betekenen dat er ook een nieuwe groep mensen komt?
Ik vind het knap van je hoe je vandaag bent omgegaan met wel of niet naar therapie gaan. En dat je uiteindelijk vanuit je gezonde volwassene, die haar eigen gevoel serieus neemt, de keuze heeft gemaakt.
@ Martje, gelukkig ben je je weekend een beetje doorgekomen. Ik kon mij de paniek goed invoelen, aangezien het noodplan mij ook niet onbekend is.
Ik voel met je mee hoe waardeloos, frustrerend en hopeloos het kan voelen wanneer alles uitzichtloos lijkt en je niks gelukkig kan maken.
voor jullie allemaal eigenijk: 
Bij mij speelt op het moment zoveel dat ik helemaal lamgeslagen ben. Nieuwe therapie groep, nieuwe individuele therapie, re-intergreren op mijn werk, ik voelde continu de druk van mezelf dat ik aan het werk moet. Heb een jaar lang ziek thuis gezeten met enorme schuldgevoel en gevoel van falen. Nu was ik er klaar mee en had bedacht dat proberen te werken me meer gaat opleveren dat continu die schuldgevoelens en gevoel van waardeloosheid. Echter herken ik verhaal van Prazo en Tu1nhek, de trigger om alles maar te moeten kunnen.
Dus nu heb ik alles in een keer en dus teveel....
Groepstherapie vind ik ook veel, naast je eigen verhaal naar 4 anderen actief luisteren en reflecteren/mentaliseren..... nieuwe methodiek, alles nieuw.
Ik ben nog vooral heel gespannen en zenuwachtig in de groep. Ik hoor steeds een stem ( :lees gedachten) in mijn hoofd, die zegt: luister nou eens goed naar de ander, niet afdwalen, kijk vriendelijk, goed opletten, bij de les blijven, wat zullen ze wel niet van je denken, doe eens normaal, ze kijkt me raar aan wat doe ik fout, zit eens normaal, volgens mij zie ik er niet uit, zeg maar niks, zeg eens wat, nee ik zeg het niet want het slaat nergens op, etc. en ga maar door.
Ik vind het allemaal heel eng en spannend en elke keer ga ik weg met gevoel dat ik het niet goed heb gedaan. Terwijl ik verstandelijk weet dat ik er niet zit om getoetst te worden. Ik hoop dat ik me snel wat veiliger voel in de groep.
Ik wil jullie graag laten weten dat ik de afgelopen 2 weken op de achtergrond met jullie meegelezen heb. Het lukte me echter alleen niet zo goed om altijd te reageren. Het lijkt alsof mijn hoofd te vol is.
@ Prazo, ik vind het niet zo gek dat het je nu overspoeld. Je vraagt grote stappen van jezelf. Angst aangaan vraagt zoveel energie. Je bent zo knap bezig. Wees extra lief voorjezelf. Ik herken erg wat je schrijft over vluchten, dat is voor mij de reden dat het ercht niet meer ging op het werk.
De quote van snorriemorrie is heel mooi!
@Tu1nhek, Ik hoop dat je inmiddels (zo veel mogelijk ) de dag hebt kunnen loslaten. Morgen een nieuwe dag,
Ik kan me indenken, dat naast het feit dat jezelf in het diepe hebt gegooid, de medicatie in eerste instantie ook niet helpend zijn. Hopelijk nemen de evt bijwerkingen snel af.
Dat wat je noemde over opschrijven van liefdevolle boodschappen heb ik overgenomen. Ik heb allerlei briefjes in huis opgehangen.
In mijn hoofd, komen ze vaak niet door.
@ snorrie, Ik ben benieuwd of je toch door zal gaan met nog een ronde therapie. Zou dat betekenen dat er ook een nieuwe groep mensen komt?
Ik vind het knap van je hoe je vandaag bent omgegaan met wel of niet naar therapie gaan. En dat je uiteindelijk vanuit je gezonde volwassene, die haar eigen gevoel serieus neemt, de keuze heeft gemaakt.
@ Martje, gelukkig ben je je weekend een beetje doorgekomen. Ik kon mij de paniek goed invoelen, aangezien het noodplan mij ook niet onbekend is.
Ik voel met je mee hoe waardeloos, frustrerend en hopeloos het kan voelen wanneer alles uitzichtloos lijkt en je niks gelukkig kan maken.
voor jullie allemaal eigenijk:
Bij mij speelt op het moment zoveel dat ik helemaal lamgeslagen ben. Nieuwe therapie groep, nieuwe individuele therapie, re-intergreren op mijn werk, ik voelde continu de druk van mezelf dat ik aan het werk moet. Heb een jaar lang ziek thuis gezeten met enorme schuldgevoel en gevoel van falen. Nu was ik er klaar mee en had bedacht dat proberen te werken me meer gaat opleveren dat continu die schuldgevoelens en gevoel van waardeloosheid. Echter herken ik verhaal van Prazo en Tu1nhek, de trigger om alles maar te moeten kunnen.
Dus nu heb ik alles in een keer en dus teveel....
Groepstherapie vind ik ook veel, naast je eigen verhaal naar 4 anderen actief luisteren en reflecteren/mentaliseren..... nieuwe methodiek, alles nieuw.
Ik ben nog vooral heel gespannen en zenuwachtig in de groep. Ik hoor steeds een stem ( :lees gedachten) in mijn hoofd, die zegt: luister nou eens goed naar de ander, niet afdwalen, kijk vriendelijk, goed opletten, bij de les blijven, wat zullen ze wel niet van je denken, doe eens normaal, ze kijkt me raar aan wat doe ik fout, zit eens normaal, volgens mij zie ik er niet uit, zeg maar niks, zeg eens wat, nee ik zeg het niet want het slaat nergens op, etc. en ga maar door.
Ik vind het allemaal heel eng en spannend en elke keer ga ik weg met gevoel dat ik het niet goed heb gedaan. Terwijl ik verstandelijk weet dat ik er niet zit om getoetst te worden. Ik hoop dat ik me snel wat veiliger voel in de groep.
maandag 21 januari 2019 om 20:48
Lieve Tu1nhek je bent hartstikke goed bezig. Heb exact jouw twijfels ook. Soms zit mijn mond urenlang een soort “op slot” en kost het me zo’n moeite om toch mee te doen, het valt op, ze storen zich vast aan mijn passieve houding, denk ik dan, vandaag ging het toevallig ook heel erg slecht. Slechte concentratie ook. Het gesprek met de commissie is gelukkig verplaatst omdat een commissielid niet meer kon.tu1nhek schreef: ↑21-01-2019 18:37Prazo, heel herkenbaar wat je schrijft. Hoe is het gegaan vandaag met het spreken voor de commissie?
Ik heb zo'n slechte dag gehad. Was er helemaal niet bij. Maak me druk over wat collega's daarvan vinden. Ik voel me vooral vermoeid van deze strijd. Maar er is geen andere weg. Vanmorgen veel gedaan met de liefdevolle ouderboodschappen onderweg naar werk, maar dat hielp matig. Wat me vandaag wel meer hielp was alleen even op dit moment focussen (ik was onderweg) en één liefdevol boodschap (niet per se ouderboodschap) herhalen. Was een beetje mindfulness-achtig. Meestal knap ik wel op in de loop van de dag, maar vandaag helaas niet. Ik ben ook met medicatie begonnen, dus dit kan een mogelijke bijwerking zijn. Maar het doet me twijfelen of ik die medicatie moet doorzetten of niet. Maar goed, niet meer piekeren over vandaag, ben nu maar mijn bed in gekropen en probeer de dag liefdevol af te sluiten.
@snorrie, je bent zo goed bezig, ik vind het knap hoe je de verschillende modi goed kunt herkennen en benoemen. Beterschap :flower:
@martje, het is zo zwaar hè als alles uitzichtloos lijkt?
Maar wat ik zeggen wil tegen je is, ik weet zeker dat collega’s zien dat je je inzet en je best doet.
En rustige/stille mensen worden ook vaak gewaardeerd omdat ze zo goed kunnen luisteren vaak en wat ze zeggen vaak waardevol is omdat het altijd weloverwogen is. Waarschijnlijk storen we onszelf er het meest aan en denken we daarom dat het anderen ook stoort. Het is voor onszelf vooral heel lastig en dat mogen we best moeilijk vinden. Dat is mijn lieve ouder boodschap
Ik zelfsus in bed met een zak snoep
maandag 21 januari 2019 om 21:48
Hoi Hans,Hans14over14 schreef: ↑21-01-2019 21:11@Prazo
Een zeer directe vraag. Heb jij omwille van de sociale angst al eens 'exposure' gehad onder begeleiding van een therapeut? (oja, pb)
Hans.
Ja, echter liep deze therapie vast, ik zat er elke keer huilend en de therapeut concludeerde dat de lijdensdruk te hoog was, we kwamen er niet heel ver mee.
Daarna werd ik doorverwezen naar tweedelijns zorg. Uiteindelijk kwam daar naar boven dat de sociale angst niet het kernprobleem was maar een onderliggende persoonlijkheidsstoornis die eerst behandeld moest worden. Maar deze behandeling heeft niet plaatsgevonden omdat ik toen vanwege werk moest stoppen. Zodoende. Bericht ga ik beantwoorden!
maandag 21 januari 2019 om 21:50
Martje, dat is erg spannend inderdaad. Hoe is het gegaan?martje55 schreef: ↑20-01-2019 22:43Nog even een teken van leven. Ik ben het weekend best goed doorgekomen. Veel afleiding gezocht.
Tuinhek en Prazo, ja ik weet dat het een proces is en ik weet dat ik het vooral zelf aan moet gaan. Maar dat wil ik ook heel graag. Ik ben nog zoekende waar ik anders mijn focus op kan leggen. Niets lijkt waardevol of me vreugde te geven.
Prazo, als ik goedgekeurd wordt, heb ik nog een paar maanden WW uitkering en daarna heb ik geen recht op bijstand. Dan hebben wij nog maar 1 inkomen, maar 2 huishoudens daar van te betalen. Ik ben bang dat we dat financieel niet trekken.
maandag 21 januari 2019 om 21:54
Dat moet heel vermoeiend voor je zijn, al die gedachten, wat zijn dat er een boel! Ik begrijp dat je daar heel nerveus van wordt. Ik herken dat verhoogde zelfbewustzijn heel erg, en het maakt het zo onwijs extra zwaar. Jouw kritische stem is ook wel heel erg meedogenloos zo te lezen, terwijl je zo ontzettend goed bezig bent en het ontzettend knap is dat je je zo inspant om je klachten te verminderen. Ik hoop ook dat je je heel snel wat meer ontspannen kunt voelen in de groep.Cestlavie83 schreef: ↑21-01-2019 20:46Hoi allen,
Ik wil jullie graag laten weten dat ik de afgelopen 2 weken op de achtergrond met jullie meegelezen heb. Het lukte me echter alleen niet zo goed om altijd te reageren. Het lijkt alsof mijn hoofd te vol is.
@ Prazo, ik vind het niet zo gek dat het je nu overspoeld. Je vraagt grote stappen van jezelf. Angst aangaan vraagt zoveel energie. Je bent zo knap bezig. Wees extra lief voorjezelf. Ik herken erg wat je schrijft over vluchten, dat is voor mij de reden dat het ercht niet meer ging op het werk.
De quote van snorriemorrie is heel mooi!
@Tu1nhek, Ik hoop dat je inmiddels (zo veel mogelijk ) de dag hebt kunnen loslaten. Morgen een nieuwe dag,
Ik kan me indenken, dat naast het feit dat jezelf in het diepe hebt gegooid, de medicatie in eerste instantie ook niet helpend zijn. Hopelijk nemen de evt bijwerkingen snel af.
Dat wat je noemde over opschrijven van liefdevolle boodschappen heb ik overgenomen. Ik heb allerlei briefjes in huis opgehangen.
In mijn hoofd, komen ze vaak niet door.
@ snorrie, Ik ben benieuwd of je toch door zal gaan met nog een ronde therapie. Zou dat betekenen dat er ook een nieuwe groep mensen komt?
Ik vind het knap van je hoe je vandaag bent omgegaan met wel of niet naar therapie gaan. En dat je uiteindelijk vanuit je gezonde volwassene, die haar eigen gevoel serieus neemt, de keuze heeft gemaakt.
@ Martje, gelukkig ben je je weekend een beetje doorgekomen. Ik kon mij de paniek goed invoelen, aangezien het noodplan mij ook niet onbekend is.
Ik voel met je mee hoe waardeloos, frustrerend en hopeloos het kan voelen wanneer alles uitzichtloos lijkt en je niks gelukkig kan maken.
voor jullie allemaal eigenijk:
Bij mij speelt op het moment zoveel dat ik helemaal lamgeslagen ben. Nieuwe therapie groep, nieuwe individuele therapie, re-intergreren op mijn werk, ik voelde continu de druk van mezelf dat ik aan het werk moet. Heb een jaar lang ziek thuis gezeten met enorme schuldgevoel en gevoel van falen. Nu was ik er klaar mee en had bedacht dat proberen te werken me meer gaat opleveren dat continu die schuldgevoelens en gevoel van waardeloosheid. Echter herken ik verhaal van Prazo en Tu1nhek, de trigger om alles maar te moeten kunnen.
Dus nu heb ik alles in een keer en dus teveel....
Groepstherapie vind ik ook veel, naast je eigen verhaal naar 4 anderen actief luisteren en reflecteren/mentaliseren..... nieuwe methodiek, alles nieuw.
Ik ben nog vooral heel gespannen en zenuwachtig in de groep. Ik hoor steeds een stem ( :lees gedachten) in mijn hoofd, die zegt: luister nou eens goed naar de ander, niet afdwalen, kijk vriendelijk, goed opletten, bij de les blijven, wat zullen ze wel niet van je denken, doe eens normaal, ze kijkt me raar aan wat doe ik fout, zit eens normaal, volgens mij zie ik er niet uit, zeg maar niks, zeg eens wat, nee ik zeg het niet want het slaat nergens op, etc. en ga maar door.
Ik vind het allemaal heel eng en spannend en elke keer ga ik weg met gevoel dat ik het niet goed heb gedaan. Terwijl ik verstandelijk weet dat ik er niet zit om getoetst te worden. Ik hoop dat ik me snel wat veiliger voel in de groep.
dinsdag 22 januari 2019 om 19:26
@ Tuinhek, knuffel, af en toe mag je ook best een off day hebben. Of toen ik begon met antidepresiva, twee off weken.... Is het voor jou ook zo dat de bijwerkingen minder worden na verloop van tijd?
En dank voor je lieve woorden. Ja, het is nu gewoon de tijd uitzitten.
@Cestlavie, ook jij bedankt. Zo fijn die steunende woorden.
En man, wat een boel gedachten in je hoofd. Daar wordt je vast doodmoe, letterlijk en figuurlijk. Bespreek je dat ook in therapie?
Gesprek bij UWV ging goed. Ontzettend lang, een uur en drie kwartier. Dus ik voel het nu nog, zó moe. Maar ik ben bij m'n gevoel gebleven, ben een aantal keer ook heel emotioneel geworden. Ik denk dat er wel wat beperkingen op papier komen. Nu nog afwachten welk percentage arbeidsongeschiktheid daar aanhangt. Dit vind ik ontzettend lullig: omdat ik nu geen therapie volg, wordt er geen rekening mee gehouden dat ik straks bijv. 3 dagen in de week überhaupt niet kan werken omdat ik therapie heb. Kut GGZ!
En dank voor je lieve woorden. Ja, het is nu gewoon de tijd uitzitten.
@Cestlavie, ook jij bedankt. Zo fijn die steunende woorden.
En man, wat een boel gedachten in je hoofd. Daar wordt je vast doodmoe, letterlijk en figuurlijk. Bespreek je dat ook in therapie?
Gesprek bij UWV ging goed. Ontzettend lang, een uur en drie kwartier. Dus ik voel het nu nog, zó moe. Maar ik ben bij m'n gevoel gebleven, ben een aantal keer ook heel emotioneel geworden. Ik denk dat er wel wat beperkingen op papier komen. Nu nog afwachten welk percentage arbeidsongeschiktheid daar aanhangt. Dit vind ik ontzettend lullig: omdat ik nu geen therapie volg, wordt er geen rekening mee gehouden dat ik straks bijv. 3 dagen in de week überhaupt niet kan werken omdat ik therapie heb. Kut GGZ!
martje55 wijzigde dit bericht op 22-01-2019 19:28
Reden: Te vroeg geplaatst
Reden: Te vroeg geplaatst
45.01% gewijzigd
woensdag 23 januari 2019 om 08:02
Dat is zeker balen Martje55. Ik zelf trouwens al ruim anderhalve maand aan het wachten op de beslissing van het UWV, dus als het bij jou ook zo lang duurt, dan ben je wellicht al in therapie als de beslissing binennkomt en kun je ertegen in beroep gaan. Niet dat je daar op zit te wachten natuurlijk, maar het zou wel fijn zijn als je alsnog kan latne meenemen dat je in therapie bent.
vrijdag 25 januari 2019 om 07:53
Hoi allemaal,
Ik had wel meer kunnen schrijven afgelopen dagen. Het is echt een achtbaan geweest, maarja....die herkenbaarheid, ben bang dat ik nu al te herkenbaar schrijf. Ik probeer vooral bezig te zijn met de liefdevolle (ouder)boodschappen en merk dat ik onbewust steeds meer naar de mindfulness/meditatie achtige kant ga. Dat is altijd heel ongrijpbaar voor mij geweest, maar de laatste dagen merk ik dat ik vanzelf die kant op beweeg, omdat het eigenlijk het enige is wat even verlichting geeft. Op sommige dagen heb ik echt niks gekund, dan hielp het me om een rustgevend muziekje uit de calm app op te zetten en gewoon adem te halen. Nou, geloof me, dat heb ik eerder nog nooit gedaan
eerder zou ik me niet kunnen concentreren, zouden mijn gedachten alle kanten op gaan, zou het gepieker het overwinnen, maar ik kón nu gewoon niet anders.
@cestlavie, ik herken denk ik heel erg al die gedachten die door je hoofd gaan. Bij mij zijn het niet echt bevelen van wat ik moet doen, maar meer continu kritiek op alles wat ik doe. Ook allemaal foute interpretaties van wat er om me heen gebeurt en natuurlijk door de negatieve, kritische bril. Ben jij bekend met mindfulness? Wat mij momenteel helpt (enigszins, over het grote geheel helpt er weinig momenteel, maar in het moment wel) is veel werken aan zelfliefde op een mindful manier, me focussen op dát moment en alleen er zijn en adem halen en dat ik oké ben. Ik ben nu de zelfliefde challenge van Nadja van Osch aan het volgen. Zo'n online ding is eigenlijk niks voor mij (maarja, ben nu bereid alles te proberen op rock bottom) en het sluit wel aan op het werk dat ik hiervoor heb gedaan in mijn proces en ik ben er echt van overtuigd dat zelfliefde het grootste antwoord is op deze problemen. Het sluit natuurlijk ook aan bij de liefdevolle ouderboodschappen waar we het hier steeds over hebben. Wellicht dat het voor jou ook iets kan betekenen om even die strenge stemmen te stillen.
@prazo, hoe gaat het met je? Dank voor je lieve woorden hoe gaat het met de liefdevolle ouderboodschappen deze week? Ik herken inderdaad wat je schrijft over je werk.
@martje, fijn dat je wel een goed gevoel hebt over het gesprek bij het UWV.
@snorrie, hoe is het met jou? Ben je weer een beetje opgeknapt?
Ik ben zo moe van deze strijd...maar ik heb van alles te doen vandaag en dat is heel wat meer dan de afgelopen dagen waarop ik niks kon. Dus ik moet er maar weer aan gaan en dat roept veel angst op, maar de enige manier is gaan. Probeer mijn liefdevolle ouder mee te nemen, maar die is nogal van het spijbelen
Ik had wel meer kunnen schrijven afgelopen dagen. Het is echt een achtbaan geweest, maarja....die herkenbaarheid, ben bang dat ik nu al te herkenbaar schrijf. Ik probeer vooral bezig te zijn met de liefdevolle (ouder)boodschappen en merk dat ik onbewust steeds meer naar de mindfulness/meditatie achtige kant ga. Dat is altijd heel ongrijpbaar voor mij geweest, maar de laatste dagen merk ik dat ik vanzelf die kant op beweeg, omdat het eigenlijk het enige is wat even verlichting geeft. Op sommige dagen heb ik echt niks gekund, dan hielp het me om een rustgevend muziekje uit de calm app op te zetten en gewoon adem te halen. Nou, geloof me, dat heb ik eerder nog nooit gedaan
eerder zou ik me niet kunnen concentreren, zouden mijn gedachten alle kanten op gaan, zou het gepieker het overwinnen, maar ik kón nu gewoon niet anders.@cestlavie, ik herken denk ik heel erg al die gedachten die door je hoofd gaan. Bij mij zijn het niet echt bevelen van wat ik moet doen, maar meer continu kritiek op alles wat ik doe. Ook allemaal foute interpretaties van wat er om me heen gebeurt en natuurlijk door de negatieve, kritische bril. Ben jij bekend met mindfulness? Wat mij momenteel helpt (enigszins, over het grote geheel helpt er weinig momenteel, maar in het moment wel) is veel werken aan zelfliefde op een mindful manier, me focussen op dát moment en alleen er zijn en adem halen en dat ik oké ben. Ik ben nu de zelfliefde challenge van Nadja van Osch aan het volgen. Zo'n online ding is eigenlijk niks voor mij (maarja, ben nu bereid alles te proberen op rock bottom) en het sluit wel aan op het werk dat ik hiervoor heb gedaan in mijn proces en ik ben er echt van overtuigd dat zelfliefde het grootste antwoord is op deze problemen. Het sluit natuurlijk ook aan bij de liefdevolle ouderboodschappen waar we het hier steeds over hebben. Wellicht dat het voor jou ook iets kan betekenen om even die strenge stemmen te stillen.
@prazo, hoe gaat het met je? Dank voor je lieve woorden
hoe gaat het met de liefdevolle ouderboodschappen deze week? Ik herken inderdaad wat je schrijft over je werk. @martje, fijn dat je wel een goed gevoel hebt over het gesprek bij het UWV.
@snorrie, hoe is het met jou? Ben je weer een beetje opgeknapt?
Ik ben zo moe van deze strijd...maar ik heb van alles te doen vandaag en dat is heel wat meer dan de afgelopen dagen waarop ik niks kon. Dus ik moet er maar weer aan gaan en dat roept veel angst op, maar de enige manier is gaan. Probeer mijn liefdevolle ouder mee te nemen, maar die is nogal van het spijbelen
vrijdag 25 januari 2019 om 08:05
Het komt weer goed Tu1nhek, dat weet ik zeker. Je bent zo goed bezig!
Hier gaat het opzich wel redelijk. Wat wel vervelend is, is dat ik sinds gister opeens acuut eczeem op mijn voeten heb wat heel erg jeukt en brandt. Maargoed, ik heb medicatie, dus ik ga er maar vanuit dat het weer over zal gaan
Qua schema-therapie gerelateerde dingen: hier gaat het heel wisselend. Op dinsdag toen het was begonnen met sneeuwen was ik echt heel erg blij dat ik er gewoon van kon genieten, want dat is ook wel anders geweest in voorgaande jaren. Ik heb de hele middag met mijn zoon in de sneeuw gespeeld en het was echt heerlijk. Maar blijkbaar heb ik toch iets teveel van mezelf gevraagd want daarna gaat het wel minder met me.
Maar ik weet wel dat het weer beter zal gaan als ik volhou om de dingen te doen die ik bij therapie heb geleerd.
Hier gaat het opzich wel redelijk. Wat wel vervelend is, is dat ik sinds gister opeens acuut eczeem op mijn voeten heb wat heel erg jeukt en brandt. Maargoed, ik heb medicatie, dus ik ga er maar vanuit dat het weer over zal gaan
Qua schema-therapie gerelateerde dingen: hier gaat het heel wisselend. Op dinsdag toen het was begonnen met sneeuwen was ik echt heel erg blij dat ik er gewoon van kon genieten, want dat is ook wel anders geweest in voorgaande jaren. Ik heb de hele middag met mijn zoon in de sneeuw gespeeld en het was echt heerlijk. Maar blijkbaar heb ik toch iets teveel van mezelf gevraagd want daarna gaat het wel minder met me.
Maar ik weet wel dat het weer beter zal gaan als ik volhou om de dingen te doen die ik bij therapie heb geleerd.
vrijdag 25 januari 2019 om 12:32
Zo dames ik heb het echt gehad met mijn rijlessen. Vandaag weer een flinke jankbui gehad. Zoals jullie wel weten zit ik regelmatig met mijn hormonen in de knoop, mijn instructeur probeert hier wel begrip voor te tonen maar begrijpt er duidelijk niets van. Ik baal daar echt enorm van, dat hij denkt dat ik er invloed op kan uitoefenen dat ik opeens niet meer op een bepaalde manier reageer. Bijvoorbeeld dat ik soms uit mijn doen ben van bepaalde opmerkingen ofzo. Ik voel me zo machteloos, alsof ik niet goed mijn best doe ofzo....
Vandaag was het gewoon weer ontzettend pittig. En ik heb over een week mijn examen. Ik hoop echt enorm dat ik het haal, want ik ben echt klaar met die rijlessen
Vandaag was het gewoon weer ontzettend pittig. En ik heb over een week mijn examen. Ik hoop echt enorm dat ik het haal, want ik ben echt klaar met die rijlessen
